หัวข้อ: - - - - ระยะห่างของความรู้สึก - - - - ผมมาทักทาย... (1 ก.พ. 54)

[nana]

แวะมาเยี่ยม

[OsTrich]

เข้ามาขอโทษคนอ่าน......

ที่เรา(คนเขียน) หายหน้าหายตาไปเลย..

อยากจะบอกว่างานมันเยอะๆๆๆๆๆๆ มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กว่าจะออกจากออฟฟิตก็สี่ห้าทุ่ม  บางทีออกเที่ยงคืนด้วยซ้ำ

กลับมายังต้องหอบงานมาทำอีกหรือไม่ก็สลบไปเลย

วันหยุดก็เหมือนเป็นแค่วันเปลี่ยนที่ทำงานจากออฟฟิตมาเป็นอพาร์ทเม้น

เฮ้ออออออออออ.....

ตอนใหม่นี่เราพิมค้างไว้เยอะแล้ว  แต่ยังไม่มีเวลาได้พิมต่อจนเสร็จ

เราก็เคยเป็นคนอ่านก็พอจะเข้าใจนะ  ว่าไม่ชอบรอนานๆ

แต่เราไม่มีเวลาจริงๆนะ   ไม่ได้อู้น๊า....

หวังว่าคนอ่านจะพอเข้าใจหัวอกคนเขียนอย่างเรานะ...

ชีวิตตอนนี้มันเหนื่อย.........

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย......

งานๆๆๆๆๆๆๆๆๆ........

[bellbomb]

  เฮือก!! งานอะไรค้า ไมมันเลิกดึกขนาดน้าน ได้โอทีมั้ยเนี่ย

ดูแลสุขภาพอย่าหักโหมน้า ยังไงคนอ่านก็จะรออ่านต่อไป เมื่อไหร่ที่คนเขียนพร้อมจะเอามาลงจ้า

เป็นกำลังใจให้ค่า 

[M@5teR I[K][K]I]

สู้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ


ถ้างาานเรียบร้อยแล้วก็มอย่าลืมมานะงับ     

[OsTrich]

แวะมาส่งข่าว.......

ตอนแรกตั้งใจว่าคืนนี้จะพิมเรื่องที่ค้างต่อจะได้โพส

อย่างที่เคยบอกว่างานเราเยอะมากๆ(ไม่มีโอทีด้วย...  แต่มีโบนัสทุกสามเดือน อิอิ)

ทำให้เราค่อนข้างมีเวลาพักผ่อนน้อยบวกกับช่วงนี้ฝนตกบ่อยอีก

เราก็เลยไม่สบาย.... เฮ้อออออ  เซ้ง...  เกลียดเวลาที่ตัวเองเป็นหวัดสุดๆ

เพราะเราเป็นคนไม่ค่อยป่วยเท่าไหร่ถึงจะไม่ได้ออกกำลังกายเลยก็เหอะ

แต่เป็นทีไรมักจะเป็นมาก 

ยังไงเราก็ขอผลัดเป็นพรุ่งนี้ล่ะกัน... ไม่ว่ากันน๊า....

โอ๊ย... รำคาญไอ้น้ำมูกเนี่ย... กินไรก็ไม่หร่อย.. เพราะเจ็บคอ

เซ็งๆๆๆๆๆๆ

งานยิ่งเยอะๆดันมาป่วยอีก

คนอ่านก็รักษาสุขภาพกันด้วยเน้อ.....  อย่าปล่อยให้สบายเหมือนเรา

ไปแระ... ขอพักผ่อนก่อน... ปวดหัวมากๆๆ

[christiyaturnm]

สู้ๆๆกร


ราตรีสวัสดิคร้าบ


เรื่องนี้ใช้ได้ทีเดียว ผมว่ามันคลาสสิคและมาสเตอร์พีซมากเลย



ติดตามนะคร้าบ

รักษาสุขภาพด้วยล่ะ
 

[Tifa]

อ่านแล้วก็ชอบ อารมณ์แปรปรวนเหมือนหน้าฝนเลย คริๆ

[OsTrich]

มาต่อให้แล้วจ้า... เพิ่งพิมเสร็จสดๆร้อนๆ

ตอนแรกว่าจะลงให้เมื่อวานใช่ป่ะแต่พอดีเมื่อวานเรานอนซมด้วยพิษไข้ทั้งวันเลย

ลุกไปไหนแทบไม่ไหวเลย.... ดีนะว่าอพาร์มเม้นที่เราอยู่เค้าให้สั่งของกินมาส่งบนห้อง  ไม่งั้นเราคงอดตายไปแระ

เพิ่งเข้าใจว่าอยู่คนเดียวนี่มันลำบากเหมือนกันนะ  ยิ่งเวลาไม่สบายเนี่ย... เห็นได้ชัดเลย

ไม่ไหวก็ต้องไหวล่ะ......

ไปอ่านเรื่องกันต่อเลยแล้วกันนะ......


*********************************************************

( -_-)* ระยะห่างของความรู้สึก ( -_-)

รับรัก..... ( -_-)*


“ ทำงานที่นี่มาสักพักนึงแล้ว เป็นไงบ้างละเรา? ” พี่บอสพูดหลังจากที่เพิ่งพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก

“ ก็ดีพี่ ” ผมพูด

“ พอมาทำงานจริงๆแล้วชอบมั้ยล่ะ? ” พี่บอสถามอีกอย่างคนเป็นห่วง

“ มันมีก็มีบางอย่างที่ไม่ชอบคับ  แต่รวมๆแล้วก็ยังชอบอยู่ดีคับพี่ ” ผมพูด

“ อืม... คับ   ”  พี่บอสพูด

ผมมาทำงานที่นี่ได้เกือบสองเดือนแล้วคับ  ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา  พี่บอสถือว่าเป็นพี่เลี้ยงของผมได้เลย  เพราะว่าพี่บอสจะคอยดูแลผมตลอดทั้งเรื่องงานจนรวมไปถึงเรื่องส่วนตัวบางเรื่องด้วย
วันไหนที่ต้องเลิกงานดึกๆ  พี่บอสก็จะขับรถไปส่งผมตลอดเลยทำให้ผมกับพี่บอสค่อนข้างจะสนิทกัน

“ ทำสายโฆษณาหนะงานมันหนัก ถ้ามีแฟนก็คุยกันดีๆนะ  เดี๋ยวจะมีปัญหา ” พี่บอสพูด

“ ไม่ต้องกลัวมีปัญหาหรอกคับพี่ เพราะผมไม่มีแฟน ” ผมพูดออกไปด้วยใจที่สั่นเล็กๆ

“ หน้าตาอย่างเราเนี่ยนะไม่มีแฟน พี่ไม่อยากจะเชื่อ  ” พี่บอสพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

“ จริงสิพี่ ” ผมพูด

“ งั้นดีเลยแบบนี้ ” พี่บอสพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จนผมอดแปลกใจไม่ได้

“ อะไรนะพี่ ” ผมพูด

“ ป่าวๆ.. ก็งานมันเยอะพี่กลัวว่าฟรอยจะมีปัญหาแฟน ถ้าไม่มีแฟนพี่จะได้ใช้งานฟรอยหนักกว่านี้ได้ไง” พี่บอสพูด

“ โห... แค่นี้ก็ทำไม่ทันแล้วคับ ยังจะหนักกว่านี้อีกเหรอ ? ” ผมพูด

“ เฮ้ยไอ้บอส.. มาดูตัว artwork นี่หน่อยดิ๊ ” เสียงพี่ฉินตะโกนเรียกพี่บอส

“ เออๆ.. ” พี่บอสพูดแล้วก็ใช้เท้าขยี้ขี้บุหรี่ที่เพิ่งทิ้งลงพื้น

“ พี่บอสเข้าไปก่อนนะคับ  เดี๋ยวผมตามเข้าไป ” ผมพูด

“ รีบๆเข้าไปนะ  น้ำค้างมันแรงเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ” พี่บอสพูดก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในออฟฟิศ


ผมลงนั่งที่พื้นพร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มองไม่เห็นดาวเท่าไหร่นัก

“ ใช่สิ.. เรามันคนไม่มีแฟน ” ผมพูดกับตัวเอง

หลายสิ่งหลายอย่างที่พี่บอสทำให้ผม 

เป็นห่วงผม..

คอยดูแลผม... 

มันทำให้ผมรู้สึกดี  รู้สึกดีมากๆ  มันเป็นความรู้สึกดีที่จับต้องได้และแน่ใจว่ามันมีตัวตนจริงๆ

ผมเหมือนคนอ่อนไหว เปราะบาง ไร้ที่ยึดเหนี่ยวในใจ

พี่บอสเปรียบเสมือนพี่ชายที่แสนดีของผม  พี่ชายที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด

เรื่องราวแบบนี้มันคล้ายเดิมจนทำให้ความทรงจำเก่าๆในอดีตของผมปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

เรื่องราวของเรา...  ผมและพี่โฟน
มันเริ่มต้นจากการเป็นพี่ชายที่แสนดีและการถูกรัก

เรื่องความรักของผมกับพี่โฟนเริ่มต้นขึ้นตอนผมอยู่ปีสาม

ตอนปีสามผมต้องเรียนวิชาดีไซน์ ซึ่งวิชานี้จะมีอาจารย์จากคณะศิลปกรรมมาสอนให้
ในส่วนของการสอน อาจารย์เค้าจะเอาเด็กศิลปกรรมมาช่วยสอนด้วยในบางเรื่อง
ทำให้ผมกับพี่โฟนได้เจอกัน แน่นอนคับ.. ว่าเด็กจากคณะศิลปกรรมที่มาสอนคนนั้นคือพี่โฟน

ตอนนั้นพี่แกเรียนอยู่ปีสี่
จากความสัมพันธ์ของอาจารย์กับลูกศิษย์ซึ่งที่จริงแล้วก็ไม่เชิงว่าจะเป็นอาจารย์กับลูกศิษย์ซะทีเดียว
มันเป็นลักษณะของพี่สอนน้องมากกว่า  เพราะในคลาสทุกคนก็จะเรียกพี่โฟนว่า “ พี่ ” กันทุกคน

ความสัมพันธ์ของเราสองคนมันเริ่มจากตรงนั้น

พี่โฟนค่อนข้างจะสนิทกับกลุ่มผมเป็นพิเศษ เพราะว่ากลุ่มผมมีแต่คนเฮฮาแล้วก็ตลก  ช่างพูดช่างคุย
หลายครั้งเวลากลุ่มพวกผมไปไหนกันก็จะชวนพี่โฟนได้ด้วย ซึ่งแกก็ไม่ค่อยจะปฏิเสธคำชวนของพวกผมเลย
ทำให้ทริปของพวกผมไม่ว่าจะเป็นทริปเล็กหรือทริปใหญ่  ก็จะมีสมาชิกที่ชื่อว่า “พี่โฟน” อยู่ด้วยเสมอ

พี่โฟนกับผมก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่ตอนนั้น

ความรักของเราสองคนมันเริ่มตรงที่ความใกล้ชิดนี่แหละคับ
พี่โฟนเป็นคนที่เป็นห่วงคนรอบข้างเสมอรวมถึงผมด้วย

เค้าจะคอยดูแลเทคแคร์ตลอดทั้งที่ผมเป็นผู้ชาย
ตอนแรกๆเราก็เหมือนเป็นพี่ชายน้องชายกัน
แต่แล้วระยะห่างของความรู้สึกของเราสองคนมันก็ค่อยๆสั้นๆลงเรื่อยๆ

แม้ว่าผมจะพยายามปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองอยู่ตลอด เพราะพี่โฟนเป็นผู้ชาย
แต่เรื่องของความรู้สึกมันก็เกินจะห้ามได้

ใจผมเปิดรับพี่โฟนโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัวว่าในใจผมมีพี่โฟนตั้งแต่เมื่อไหร่

“ นั่งเหม่ออะไรอยู่คนเดียวหืม.... ” เสียงใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมพูดขึ้น

ผมจึงหยุดความคิดแล้วหันมามอง....  อ่อ.. พี่ฉิน

“ เป็นอะไร.. ทำไมต้องตกใจด้วย ” พี่ฉินพูด

“ ก็พี่มาเงียบๆหนิคับ ” ผมพูด

“ นายนั่นแหละนั่งเหม่ออะไรอยู่ พี่เรียกตั้งหลายรอบแล้ว ” พี่ฉินพูด

“ เหรอคับ.. คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหนะคับ ” ผมพูด

“ นายมีอะไรในใจรึป่าว? ทำไมพี่เห็นนายเหม่อๆบ่อยจัง ” พี่ฉินพูด

“ นิดหน่อยคับ ” ผมพูด

“ เอ่อ... เรื่องวันนั้น... พี่.. ขอโทษนะ ” พี่ฉินพูด

“ ไม่เป็นไรหรอกคับ ” ผมพูด

“ เพราะแฟนนายรึป่าว?... นายถึงได้... เอ่อ... ดูเหงาๆแบบนี้ ” พี่ฉินพูด  มันเป็นคำพูดที่เสียดแทงใจผมเต็มๆ ทั้งที่ผมพยายามที่จะเข้มแข็งแต่ผมก็ทำไม่ได้สักที ผมต้องอดกลั้นความเศร้าใจทั้งหมดไว้ภายในใจแต่ผมก็ทำไม่ได้

“ พี่... พี่... ขอโทษๆ.. ” พี่ฉินมีท่าทางอึกอักเมื่อเห็นว่าผมเริ่มที่จะร้องไห้

“ ไม่เป็นไรหรอกคับ.. ผมเองต่างหากที่อ่อนแอเอง... พี่ไม่ผิดหรอก ” ผมพูดไปร้องไห้ไป 

พี่ฉินคงเห็นว่าผมอ่อนแอมากเต็มทีแกก็เลยดึงผมเข้าไปกอด

“ ไม่เป็นไรนะ... คนเราไม่มีใครเข้มแข็งได้ตลอดหรอก... ร้องออกมาเหอะ ” พี่ฉินพูดพร้อมกับเอามือลูบที่หลังผมเป็นการปลอบโยน

“ ผม... ผมผิดเอง... เรื่องทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้... ” ผมพูดแทบฟังไม่รู้เรื่องเพราะร้องไห้จนตัวโยน

“ อย่าโทษตัวเองสิ.. ” พี่ฉินพูด

“ เพราะผม...มันเป็นเพราะผม ” ผมยังรำพึงรำพันอย่างห้ามตัวเองไม่ได้

“ อยากระบายมั้ย.. พูดกับพี่ได้นะ ” พี่ฉินพูดพร้อมกับกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น

“ ถ้าวันนั้นผมทำตามใจตัวเอง  เรื่องของผมกับพี่โฟนคงไม่ลงเอยแบบนี้ ” ผมพูด

หลังจากที่พี่ฉินได้ยินที่ผมพูด  พี่ฉินก็จับที่ไหล่ผมแล้วผละออกทำให้เราเผชิญหน้ากันอยู่
พร้อมกับพูดว่า

“ บางทีคนเราก็ต้องทำตามใจตัวเองบ้าง... รู้มั้ย ”

“ มาตอนนี้.. ผมรู้แล้วคับ ” ผมพูดออกมาทั้งน้ำตา

“ นายอย่าโทษตัวเองเลยนะกับเรื่องที่ผ่านไปแล้วหนะ... เดี๋ยวก็เป็นบ้ากันพอดี ” พี่ฉินพูด

“ แต่มันเป็นเพราะผมจริงๆนี่คับ” ผมพูด

“ ยังไง.. ” พี่ฉินพูด

“ เรื่องของผมกับพี่โฟน.... ผมยอมรับตัวเองไม่ได้ว่าผมรักผู้ชายด้วยกัน.....  ตอนนั้นเพื่อนผมในกลุ่มก็มีคนแอบชอบพี่โฟนอยู่ด้วย  ผมเลยปฏิเสธใจตัวเองมาตลอด จนถึงวันนั้น.....  ”  ผมพูดมาถึงตรงนี้น้ำตามันก็ไหลออกมาอีก  พี่ฉินจึงเอามือบีบเบาๆที่ไหล่ผมเป็นการให้กำลังใจ

“ วันนั้นเป็นวันที่พี่โฟนบอกรักผม  จริงๆผมรู้อยู่แล้วว่าพี่โฟนรักผม เพียงแต่พี่เค้าไม่เคยพูด  ความสัมพันธ์ของเรามันเกินคำว่าพี่น้อง.. แต่มันก็ไม่ได้ถึงขนาดแฟนกัน  ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่โฟนดีกับผมทุกอย่าง  พี่โฟนยอมผมทุกเรื่องและพี่เค้าก็รอผมมาตลอด ผมรู้ดีแก่ใจว่าพี่โฟนรักผมมากแค่ไหน  แต่...  ผม... ผมกลับบอกปฏิเสธไปเพราะความขี้ขลาด....  แล้ว.... พี่เค้าก็..... ”
ผมปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้  พี่ฉินจึงดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง

ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่วันเกิดเหตุ  ผมไม่สามารถพูดเรื่องนี้กับใครได้เลย  แม้ว่ากับเพื่อนสนิทในกลุ่ม  ผมพยายามตีตัวออกห่างจากกลุ่มเพื่อนๆ  เพราะผมอดที่จะนึกถึงภาพเก่าๆที่มีพี่โฟนเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มไม่ได้ ผมไม่เข้มแข็งพอที่จะกลับไปอยู่ที่เดิมๆที่ทำให้ผมคิดถึงพี่โฟน  ผมจึงไม่ติดต่อกับเพื่อนๆคนไหนเลยตั้งแต่เรียนจบ

“ คนเราต้องอยู่กับปัจจุบันนะรู้มั้ย.... อดีตมันเป็นเพียงแค่บทเรียนให้เราเรียนรู้ที่จะไม่ผิดพลาดกับปัจจุบันอีกก็เท่านั้นเอง ” พี่ฉินพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวผม

“ ถ้าผมยอมรับใจตัวเอง.. พี่โฟนคงไม่จากผมไปแบบนี้ ” ผมพูดอย่างสะอึกสะอื้น

“ เฮ้อออ... เรื่องแบบนี้มันก็พูดยากนะ ” พี่ฉินพูด

จากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก แต่ผมก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของพี่ฉิน

ผมมานึกๆดูมันก็น่าแปลกว่าทำไมผมถึงเล่าเรื่องวันนั้นให้พี่ฉินฟัง ทั้งๆที่ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน  ผมเก็บมันไว้ในใจมาตลอด แม้ว่าจะอึดอัดใจแต่ผมก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง
แต่ผมกลับเล่าให้พี่ฉินฟังพร้อมกับแสดงความอ่อนแอที่มีออกมาอย่างไม่คิดจะห้าม

ผมว่าคงเป็นเพราะพี่ฉินเข้ามาในตอนที่ความอดกลั้นของผมมันเต็มพิกัดพอดี
ผมจึงระบายมันออกมาเสียหมดอย่างห้ามไม่อยู่อีกแล้ว

บางทีการที่เราได้ระบายอะไรกับคนที่เพิ่งรู้จักกันมันก็ให้ความรู้สึกไปอีกแบบนะคับ

“ ทีหลังมีอะไรก็ระบายออกมาบ้างรู้มั้ย.... ” พี่ฉินพูดพร้อมกับเอามือมาเขย่าๆที่หัวผม ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับ

“ ดูดิ๊..ตาบวมหมดแล้ว ” พี่ฉินพูด

“ ก็ร้องไห้นี่คับ.. ตาก็ต้องบวมดิ ” ผมพูด

“ ฮึฮึ.... กลับมาเก่งเหมือนเดิมแล้วดิ ” พี่ฉินพูดด้วยท่าทางหมั่นเขี้ยว

“ ผมก็เก่งอยู่ตลอดแหละคับ ” ผมพูดด้วยท่าทางกวนบาทา

“ เออ... เอ็งเก่ง...  แล้วเมื่อกี๊ใครว่ะที่มันร้องไห้กอดพี่อยู่เนี่ย.... ” พี่ฉินพูด ผมก็เลยมองค้อนกลับไปแล้วก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดว่า

“  ไปทำงานดีกว่า.. เดี๋ยวเจ้านายเค้าจะหาว่าอู้ ”  ผมพูดแล้วก็เดินกลับเข้าไปในออฟฟิศโดยที่ไม่รอพี่ฉิน แต่ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะพี่เค้าตามหลังมา


#########################################################################

[bellbomb]

  กลับมาก็น่ารักเลย อุ่นๆหัวใจดีค่ะบทนี้ ตาฉินก็อ่อนโยนเป็นนิ แล้วพี่บอสนี่แอบคิดอะไรกะฟรอยด้วยปะเนี่ย


ยังไงรักษาสุขภาพด้วยนะจ๊า คนอ่านเป็นห่วง ตอนหน้าค่อยมาลงหลังหายดีแล้วก็ได้เน้อ 

[DeShiWa]

 

อ่าครับพี่ฉินแปลกๆไปนะครับ

หรือหันมาสนใจฟรอยของเราแล้ว อิอิอิ

[pickki_a]

น่ารักจริงๆ พี่ฉิน
 

[momo_2007]

อ่า เรื่องนี้น่าสนใจดีจัง รอติดตามอ่านต่อนะครับ แต่เง้อ เศร้าใจจัง ดูเหมือนจะจากกันไปด้วยไม่ดีเท่าไหร่นะนั่น

[mist]

 

[broke-back]

ไม่รู้ว่านายเอกของเราจะเศร้าไปถึงไหนก็ไม่รู้

ฟรอยเลิกเศร้าแล้วหันไปคบกับพี่ฉิน

เรื่องมันผ่านก็ไปแล้ว จะเก็บมาคิด มาจดจำอีกทำไม มองไปข้างหน้าดีกว่า

ไม่สบายแล้วยังห่วงคนอ่านอีก   

รักษาตัวให้หายป่วยไวๆ  มีคนเค้าเป็นห่วงอยู่หลายคนนะ

[MonkeYMauS]

เรื่องแบบนี้ลืมยากนะคับ

ยิ่งเป็นคนคิดมาก ยิ่งลืมยาก

สู้ๆคับ

[Tifa]

ลืมไม่ได้หรอกเนอะเรื่องแบบนี้

อย่าลืมเขาเลย แต่ก็ต้องทำใจ

และยอมรับให้ได้จะดีกว่า

[jeabnaja]

สนุกมากค่ะ  สงสัยพี่บอสจะมาชอบฟรอยรึเปล่าเอ่ย ขอตอนต่อไปเร็วๆน้า

[nana]

พวกพี่ๆทำตัวน่าสงสัย

[maabbdo]

เย้ๆ  กรมาต่อแล้ว

หายเร็วๆน้า  อ้อเป็นกำลังใจให้   

ปล. ชอบพี่ฉินอ่ะ 

 

[patee]

หายป่วยแล้วเหรอจ๊ะ  รักษาสุขภาพด้วยนะอย่าหักโหมงานมากนัก

ตอนต่อไปขอยาวๆนะ อิอิอิอิ  (ไม่งก)

[m_myca]

เปงกำลังใจให้คนแต่ง

 
 
 

มาต่อไวๆนะ

[wan]

 :L1:เรื่มปรับตัวเข้าหาคนอื่นแบบนี้ อีกไม่นานคงเปิดหัวใจ ให้คนเข้าไปแง้มดูมั่งละ

       ตอนนี้ก็เริ่ม แล้ว แต่คงต้องรอตอนต่อไปว่า อะไรจะเกิดขึ้น ระหว่างเพื่อนรัก 2 คน

ดอกไม้เยี่ยมไข้  แม้ว่าจะมาไม่ทัน เพราะพึ่งรู้ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ

เป็นห่วง และคิดถึงเสมอ  ให้หายคิดถึง และจะรอตอนต่อไป นะ กร 

[gobgab]

........ถ้าลืมไดง่ายก็คงไม่มีคำว่าอดีต.....

[JoJo3]

หวาดเดคราบบบ พี่กร  จำได้อะเปล่า  ตามมาอ่านทันละ  เหอะๆๆ ช่วงนี้สอบด้วยละเลยไม่ค่อยได้เข้ามา เหลืออีกสองตัวก้อปิดเทอมละ  ชอบๆๆๆเรื่องนี้จังงง  น่ารักดี  ยังไงพี่กรก้อดูแลสุขภาพด้วยน้า 

[OT]

คนแต่งสู้ ๆ น๊า   

[OsTrich]

มาต่อแล้วววววววววววววววววววววว

แควนๆๆๆๆๆ.............

ไม่รู้ว่ายังอยู่กันบ้างป่าว.......

กรมาต่อแล้วน๊า....  ทุกๆคน....

จะด่าจะว่า... ก็ตามสบายเลย.....

ยอมรับ.................

( -_-)* ระยะห่างของความรู้สึก ( -_-)


รับรัก..... ( -_-)

“ ถึงไหนกันแล้วจ๊ะหนุ่มๆ.. มาทานอะไรรองท้องกันหน่อยมา ” พิ้งพูดพร้อมกับหิ้วของกินพะรุพะรังเข้ามา

“ ใกล้จะเสร็จแล้วหละ... รอแค่ Storyboard เสร็จก็เรียบร้อยแล้ว ” ผมเป็นคนหันไปตอบพิ้ง

“ พิ้งซื้อบะหมี่เป็ดเจ้าที่ฉินชอบมาด้วยนะ... มากินก่อนม่ะ ” พิ้งพูดพร้อมกับชูถุงที่หิ้วอยู่ที่มือให้ผมดู

“ แหม... รู้ใจกันดีจังนะ ” ไอ้บอสดันปากดีแซวขึ้นมาทำให้พิ้งถึงกับหน้าแดงเดินไปที่ห้องครัว

“ ปากดีนะเมิง.. เดี๋ยวก็ไม่ต้องแดกเลย ” ผมพูดทีเล่นทีจริงกระแทกมันกลับไป

“ แซวนิดแซวหน่อยไม่ได้เลยนะเมิง... ดุเชียว... กัดมั้ยเนี่ย?? ” ไอ้บอสก็ดันยังจะแซวผมกับมาอีก

“ เออกูยอม.. ” ผมหยุดต่อปากต่อคำกับมันแล้วเดินตามพิ้งเข้าไปที่ห้องครัว
ผมเห็นพิ้งกำลังกุรีกุจอกับการจัดแจงของกินอยู่บนโต๊ะเลยเดินเข้าไปช่วย

“ โห... ซื้อมาเยอะจัง ” ผมพูดเมื่อเห็นของกินที่พิ้งซื้อมา

“ ก็มีหมี่เป็ด ขนมหวาน แล้วก็ผลไม้อีกสองสามอย่าง  เชื่อพิ้งเหอะ.. เดี๋ยวก็หมด ” พิ้งพูดทั้งที่กำลังล้างผลไม้อยู่ด้วย

“ มาฉินช่วย ” ผมพูดพร้อมกับตรงเข้าไปช่วยพิ้งล้างผลไม้

“ งั้นเดี๋ยวพิ้งปอกผลไม้เลยแล้วกัน ” พิ้งพูด ผมก็เลยยิ้มให้เธอ

ช่วงที่พิ้งปอกผลไม้ผมก็คุยกับพิ้งไปเรื่อยซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องงานเสียมากกว่า

“ เหนื่อยมั้ย.. หน้าฉินดูเหนื่อยมากเลยรู้มั้ย? ” พิ้งพูดขณะที่ผมกำลังเติมเครื่องปรุงลงบนบะหมี่เป็ดตรงหน้า

“ ก็นิดหน่อยหนะ.. งานมัน Date Line แล้วก็เลยต้องเร่งกันหน่อย ” ผมพูดด้วยท่าทางล้าๆ

“ จริงๆฉินกลับไปก่อนก็ได้นะ... บอสก็อยู่ทั้งคน  พิ้งว่าไม่น่ามีไรน่าเป็นห่วงนะ ” พิ้งพูด

“ งานนี้มันเป็นงานใหญ่  ฉินเลยต้องลง Detail เยอะหน่อยหนะ.. ” ผมพูด

“ เดี๋ยวพิ้งนวดให้ดีกว่า ” พิ้งพูดพร้อมเริ่มลงมือนวดให้ที่ต้นคอผม ผมอดที่จะปฏิเสธไม่ได้แต่พิ้งก็ไม่ยอม ซึ่งผมก็ยอมรับว่ามันช่วยให้ผมรู้สึกผ่อนคลายดีจัง

“ ขะ..ขอโทษคับ ” เสียงฟรอยพูดตะกุกตะกัก ผมกับพิ้งจึงหันไปมอง ก็เห็นฟรอยยืนอยู่ด้วยท่าทางเกรงๆ พิ้งก็เลยพูดขึ้นมาว่า

“ มาเอาของไปทานสิฟรอย.. มา.. ช่วยพี่ยกออกข้างนอกหน่อย ”

“ คะ.. คับ ” ฟรอยยังคงพูดด้วยหน้าตาตื่นๆ

เราสามคนก็เลยช่วยกันยกของกินออกมาข้างนอก


“ เห็นมั้ยฉิน... พิ้งบอกแล้วว่ายังไงก็หมด ” พิ้งพูดขณะที่กำลังล้างจานอยู่

“ ก็ตอนแรกฉินเห็นมันเยอะหนิ... ไม่คิดว่าจะกินกันหมด ” ผมพูด

“ จริงๆก็ได้น้องฟรอยนั่นแหละ... ดูท่าทางไม่น่าจะทานเก่ง  ” พิ้งพูด

“ สงสัยคงจะหิ้วมากแหละ... ตอนเที่ยงก็เห็นไม่ได้ลงไปกินข้าว ” ผมพูด

“ นี่ฉิน... ใช้งานน้องเบาๆหน่อยนะ  เดี๋ยวน้องเค้าก็หนีไปพอดี ” พิ้งพูดแซวผม

“ ไม่หรอกน่า... นิดหน่อยเอง ” ผมพูด

จากนั้นเราก็นั่งเคลียร์งานให้เรียบร้อยกันอีกครั้งก่อนที่จะไปพรีเซ็นต์ลูกค้ากันในวันพรุ่งนี้ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน

“ ฟรอยกลับกับพี่แล้วกันนะ  ทางเดียวกันอยู่แล้วหนิ ” ผมหันไปพูดกับฟรอยขณะที่เดินออกมาจากออฟฟิศ

“ กูว่าเดี๋ยวกูไปส่งฟรอยเองแล้วกัน เพราะเมิงต้องไปส่งพิ้งอีก ” ไอ้บอสพูด

“ แต่ยังไงบ้านฟรอยก็ทางเดียวกะกูอยู่แล้ว  เมิงจะได้ไม่ต้งอ้อมไปอ้อมมา ” ผมพูดไม่รู้ทำไมจู่ๆก็รู้สึกอยากจะเอาชนะมัน

“ ผมว่าผมกลับเองดีกว่าคับ พวกพี่จะได้ไม่ต้องลำบาก ” ฟรอยพูดด้วยท่าทางเกรงใจ

“ ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง ” ไอ้บอสหันไปพูดกับฟรอย

“ คุยอะไรกันอยู่จ๊ะหนุ่มๆ ” พิ้งพูดขึ้นทันทีที่เดินมาถึง หลังจากที่เธอเพิ่งไปเข้าห้องน้ำมา

“ ไม่มีไรหรอกพิ้ง... ไปๆแยกย้ายพรุ่งนี้ต้องมาเจอกันแต่เช้าอีก ” ไอ้บอสรีบพูดรวบรัดตัดตอน

“ พรุ่งนี้เจอกันนะบอส.. น้องฟรอยด้วย” พิ้งพูด 
ส่วนผมก็ได้แต่ยืนนิ่งๆพร้อมกับความรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร กะอีแค่แย่งกันไปส่งฟรอยไม่รู้ทำไมผมถึงต้องเอามาเป็นอารมณ์ด้วย

น่าแปลกนะคับที่บางทีเรายังไม่เข้าใจความรู้สึกตังเองเลย

“ สวัสดีคับพี่ฉิน... พี่พิ้ง ” ฟรอยพูด  ก่อนที่จะเดินไปกับไอ้บอส

“ เป็นไรรึป่าวฉิน... กลับกันเถอะจะได้รีบกลับไปพักผ่อน ” พิ้งพูดพร้อมกับเขย่าแขนผมเบาๆ

“ อืม... ” ผมหันมาพูดกับพิ้งก่อนที่จะเดินไปที่รถ

“ พิ้งว่า.... ฟรอยนี่เค้าน่ารักดีนะ ดูท่าทางสาวๆคงจะติดเยอะ ”  พิ้งพูดขณะที่อยู่บนรถ

“ หนุ่มๆละสิไม่ว่า... ” ผมพูดด้วยความหมั่นไส้เล็กๆที่กำลังก่อเกิดขึ้นในใจ

“ ว่าไงนะฉิน... ” พิ้งพูดพร้อมกับเอามือเบาเสียงวิทยุที่เปิดอยู่

“ ปล่าวหรอก.. ไม่มีอะไร ” ผมพูด

“ ฟรอยนี่ก็คงรุ่นๆเดียวกับชายเนอะ...” พิ้งพูด

“ อืม.... ” ผมตอบกลับไปด้วยความรู้สึกหวิวๆในใจ

“ เอ่อ... พิ้งขอโทษนะ... ที่พูด ” พิ้งพูด

“ ไม่เป็นไรหรอก... ผมทำใจได้แล้ว ” ผมพูด

“ พิ้งอยากให้ฉินรู้นะ... ว่ายังไงฉินก็ยังมีพิ้งที่ยังคอยเป็นห่วงฉินอยู่ ” พิ้งพูดสื่อความหมายบางอย่างซึ่งผมก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าพิ้งคิดยังไงกับผม

“ อืม... ฉินรู้.... ” ผมพูด

“ พิ้งอยากดูแลฉินให้ได้มากกว่านี้นะ... ถ้าฉินพูดมาคำเดียวว่า.......... ” ในขณะที่พิ้งกำลังพูด  ผมก็พูดขัดขึ้นมาก่อนว่า

“ ยังมีคนที่ดีกว่าฉินอีกเยอะ... พิ้งอย่ารอฉินเลย ” ผมพูดในสิ่งที่ผมคิด  ผมยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจรับใคร  ผมไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนแต่ผมรู้แต่ว่ามันคงยังไม่ใช่ตอนนี้

“ แต่พิ้งอยากให้ฉินรู้.... ว่ายังไงพิ้งก็คงจะยังไม่เลือกใคร  ถ้าคนนั้นไม่ใช่ฉิน ” พิ้งพูด

“ พิ้งอย่ามาเสียเวลากับฉินเลย ” ผมพูดเพียงเพราะไม่อยากให้เธอมารอคอยคนอย่างผม  คนที่ไม่รู้ว่าจะรักใครได้อีกรึป่าว?

“ ฉินยังไม่ลืม.. หวาน ใช่มั้ย? ” พิ้งพูดด้วยท่าทางเกรงๆ  ผมหันไปมองหน้าเธอ  ผมเห็นใบหน้าของพิ้งที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด  แต่ผมก็.... ไม่กล้าพอที่รับรักเธอในขณะที่จิตใจผมมันอ่อนแอขนาดนี้ หรือผมจะรับรักเธอเพียงเพราะความสงสาร

“ ฉินอยากให้พิ้งรู้นะ... ว่ายังไงฉินก็ไม่มีวันลืมหวาน ” ผมพูดเสียงเรียบ

“ แต่หวานเค้าไม่อยู่กับฉินแล้วนะ... ฉินยังต้องมีชีวิต.. ยังต้องเดินไปข้างหน้า  พิ้งว่าหวานคงไม่หมดห่วงฉิน  ถ้าฉินยังเป็นแบบนี้อยู่” พิ้งพูดเหมือนต้องการจะเตือนสติผม  แต่เธอมาพูดในช่วงจังหวะที่มันไม่เหมาะสม

“ ฉินว่าพิ้งคงเข้าใจอะไรผิดแล้วหละ... เพราะฉินคิดกับพิ้งแค่เพื่อน ” ผมพูด  ผมรู้ว่ามันเป็นคำพูดที่ไม่ดีนักหากเธอได้ยินมันออกจากปากผม  แต่ผมคงต้องพูดกับเธอเสียที

“ ทำไมฉิน... พิ้งไม่ดีตรงไหน ” พิ้งพูดด้วยเสียงสั่นๆ ใบหน้าที่สวยงามของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

“ มันไม่ใช่ว่าพิ้งไม่ดี  แต่ฉินยังไม่อยากเปิดใจรับใครต่างหาก  สถานะภาพระหว่างเราก็คือเพื่อนกัน ” ผมพูด

“ แต่ก่อนที่หวานกับฉินจะคบกันมันก็เริ่มจากความเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ? ” พิ้งพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“ ฉินว่าเราเริ่มพูดกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ.... ถึงบ้านพิ้งแล้ว... พิ้งกลับไปทบทวนสิ่งที่ฉินพูดแล้วกัน  ฉินว่า... พิ้งคงจะเข้าใจฉินมากกว่าตอนนี้  ” ผมพูด

พิ้งไม่พูดอะไร  เธอหยิบกระเป๋าของเธอก่อนที่จะเดินลงรถไปเงียบๆ

ใช่... ผมไม่เถียง....

พิ้งเป็นคนสวย... น่ารัก... ทำงานเก่ง
เธอเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายหลายคนอยากครอบครอง

มีผู้ชายหลายคนที่ตกหลุมรักเธอจนถอนตัวไม่ขึ้น
แต่สำหรับผม... ในตอนนี้ผมมองเธอเป็นแค่เพื่อนที่น่ารักคนนึงเท่านั้น

ผมกับหวาน... เราคบกันตั้งแต่ตอนที่เราเรียนมหาลัยด้วยกัน
หวานเป็นคนน่ารักคับแล้วก็นิสัยดีมากๆ  เธอเป็นคนยิ้มเก่ง
ผมเห็นเธอยิ้มทีไรผมต้องเขินทุกที  จนต้องยิ้มตามเธออย่างห้ามไม่ได้

ความรักระหว่างผมกับหวานมันเริ่มจากความเป็นเพื่อน

ตอนแรกที่ผมเห็นหวาน... ผมอดที่จะละสายตาจากเธอไม่ได้เลย
แต่ด้วยความที่เราเป็นเพื่อนกัน  ผมจึงต้องรักษาระยะห่างระหว่างเรา

จนวันนึงของหน้าหนาว..... ผมยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี
กลุ่มไปเที่ยวปายด้วยกัน..

คืนนั้นเป็นคืนที่ดาวเต็มท้องฟ้า.....

ผมและเพื่อนๆนั่งดูด้วยกันรอบๆกองไฟ
บรรยากาศมันดีมากๆคับ...

สุดท้ายในค่ำคืนที่แสนพิเศษนั้น  มันก็กลายเป็นค่ำคืนที่พิเศษที่สุด 
และผมจะไม่มีวันลืม........

เพราะมันเป็นวันที่หวานเปิดใจบอกรักผม....

ผมแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย.....
ว่าคนที่ผมแอบรักเค้าจะแอบรักผมเหมือนกัน...

ผมจึงไม่สามารถปฏิเสธใจตัวเองได้อีก
ผมจึงรับรักเธอ.... และมอบหัวใจผมให้หวานเป็นคนดูแล

ผมนึกอะไรเพลินๆจนต้องเตือนสติตัวเองให้อยู่กับการขับรถเพราะฝนเริ่มตกหนักอีกแล้ว

นับจากวันนั้นมา   

พอฝนตกทีไร.....
ผมต้องนึกถึงฟรอยทุกที

ไม่นึกว่าจะมีคนชอบหน้าฝนขนาดนี้

ช่วงที่คิดถึงฟรอยไปเพลินๆสายตาผมก็เห็นใครคนนึงกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่กลางสายฝน
ในใจก็อดนึกไม่ได้ว่าจะเจอคนแปลกๆที่ชอบเล่นน้ำฝนอย่างฟรอย

มองดูแล้วก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว  แถมดึกขนาดนี้ไม่น่าจะมีคนเพี้ยนมากระโดดโลดเต้นอยู่กลางสายฝนแบบนี้

แต่พอขับรถเข้าไปใกล้ๆก็ยิ่งอดแปลกไม่ได้เป็นสองเท่า
เพราะไอ้คนที่กระโดดโลดเต้นอยู่กลางสายฝนหนะ  คือ....  ฟรอย

##############################################################

[pickki_a]

^^^^
^^^
^^
^
 
จิ้มคับ
แล้วฟรอยมาเล่นน้ำฝนทำไมอ่ะ
เอาใจช่วยงาน แล้วมาต่อกันด้วยนะคับ

[christiyaturnm]

รู้สึกว่าได้อ่าน แต่ไม่อิ่ม


 

กร.... ทำงานเป็นไงบ้าง ท่าทางหนักเอาการ

ส่วนเรื่องนี้ เราชอบนะ

ว่ามันแฝงๆอารมณ์และวิธีการเขียนที่มีชั้นเชิงมากขึ้นนะ

ฟรอย...................


วันนี้ผมก็เล่นน้ำฝนนะ แต่ไม่ได้เล่นคนเดียว 



 


รักษาสุขภาพกายและใจให้ดี เข้มแข็งเข้าไว้นะครับ

สู้ๆๆๆ

[gargoyle]

 ::ชอบมากเลยอ่ะ

....อูยทำไมแต่ได้ฟิลลิ่งแบบนี้

เราก็ชอบหน้าฝน ชอบมากเลยด้วย อยาดอ่านนิยายที่เกี่ยวกับฤดูฝน ชอบสุดๆ

ปล.ขอแบบยาวๆได้ไหมอ่า ไม่ค่อยจุใจ นานๆทีอัพ

[jeabnaja]

น่าติดตามมากขึ้นเรื่อยๆเลย มาต่อเร็วๆน้า