ตอนที่ 7
หมดแล้วแรง… แทนไทหมดแรงที่จะสู้ต่อไปแล้ว…
เจ้าของแว่นตาหนาเตอะพาร่างกายอันโรยแรงของตัวเองขึ้นมาบนห้องอย่างเชื่องช้าก่อนจะใช้มือเล็กที่ใกล้จะหมดแรงเต็มทีบิดลูกบิดประตู ที่เดิมทีเคยเป็นลูกบิดราคาแพงจนขนขาเขาร่วง (ร่วงจริง ๆ นะมีคุณเจ้าของร้านเป็นพยาน!) ด้วยเหตุที่ว่าไม่มีกุญแจหรืออะไรสามารถปลดล็อกมันได้นอกจากแม่กุญแจของตัวมันเอง หากแต่คืนฝนพรำนั่นก็ได้พิสูจน์อย่างชัดเจนแล้วว่า.. แม่งตอแหล!!
สองเท้าเล็กที่ใกล้จะหมดแรงไม่ต่างกับมือทั้งสองข้างก้าวเนิบ ๆ มาหยุดที่ข้างเตียงก่อนจะทิ้งตัวที่ราวกับใช้งานอย่างแข็งขันมาทั้งวันลงบนที่นอนนุ่มนิ่มของตัวเอง ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งเหนื่อยใจไปวัน ๆ
..เหนื่อยใจกับการเห็นหน้าสลอน ๆ ของเจ้าขุน..
..เหนื่อยใจกับการเห็นยิ้มหล่อ ๆ แต่กวนตีนของเจ้าขุน..
..เหนื่อยใจกับการหนีมือปลาหมึกของเจ้าขุนที่บ้างก็สาละวนอยู่ที่เอว บ้างก็ขึ้นเหนือเอว หรือบ้างก็ต่ำกว่าเอว..
ให้ตายสิ แทนไทเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว!!!!!
และถ้าถามว่าทำไมไม่หนีอย่างที่เคยทำแทนไทก็จะขอตอบดัง ๆ ว่าก็ทำแล้วแต่มันไม่ได้ผลไง มันไม่เคยจะได้ผลอะไรเลยแม้แต่นิดในเมื่อสุดท้ายแรงหื่นกระหายของเจ้าขุนมันก็ชนะเขาอยู่ดี แทนไทเหนื่อยแล้ว แทนไทหมดมุกแล้ว แทนไทขี้เกียจหาทางจะต่อต้านอะไรเจ้าขุนมันทั้งนั้นแหละโว้ยยยยย!!
ร้องโหวกเหวกโวยวายใส่หมอนเสียงอู้อี้ หวังว่าการตะโกนใส่หมอนมันจะช่วยระบายความอึดอัดนี้ได้บ้าง แต่ก็ไม่เลย อึดอัดจนหายใจไม่ออกมากกว่าเดิมอีก ให้ตาย ทำไมแทนไทต้องมาเจอเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ด้วยนะ
ทั้งที่คนเป็นเพื่อนกันไม่ควรจะมีความสัมพันธ์ในทางชู้สาวแบบนี้เลยหากแต่เจ้าขุนก็กลับทำเมินไม่ใส่ใจด้วยเหตุผลว่าก็เป็นเพื่อนกันทำไมจะไม่ได้ล่ะ ทำเอาแทนไทล่ะอยากทึ้งหัวตัวเองใส่หมอนอีกรอบ ทำไมถึงไม่คิดห่าอะไรบ้าง เลยนะไอ้เหี้ยขุน ถึงแม้เขาจะไม่นึกรังเกียจเท่าไรก็เถอะ..
เสียงดังเอะอะจากชั้นล่างดังจนแทนไทหลุดจากห้วงความคิดแล้วเงยหน้าขึ้นมาฟังเสียงใหม่ที่ชวนให้เแปลกใจนิดหน่อย หากแต่พอเจ้าของเสียงเปิดประตูออกมาแทนไทก็ต้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วกลับไปก้มหน้าหายใจไม่ออกกับหมอนต่อ พอบ่นถึงปุ๊บก็โผล่หน้ามาเลยให้ตายสิ
“แทนไท(ยยยยยยยย)”
เรียกไปเถอะ แทนไทไม่คิดจะเงยหน้าไปมองคนที่คิดแต่จะปล้ำเพื่อนของตัวเองหรอก แล้วก็อย่าคิดเชียวนะว่าเรียกชื่อจริงด้วยน้ำเสียงเง้างอดแบบนั้นจะทำให้เขาใจอ่อนน่ะ ไม่ต้องเลย แทนไทไม่สนใจหรอก เพราะคนบ้ากามก็คือคนบ้ากาม ง้อยังไงก็คือคนบ้ากาม!
เสียงเรียกขานยังคงดังเรื่อย ๆ จนกระทั่งเสียง อั่ก! ดังขึ้นแทนเมื่อจู่ ๆ คนที่เอาแต่เรียกชื่อนั้นกระโดดลงมาทับคนที่ยังเมินเฉยทั้งตัว ทำเอาหน้าแทนไทบู้บี้ไปกับหมอนหนักกว่าเดิมจนคราวนี้หายใจจะไม่ออกจริง ๆ แต่กระนั้นเขาก็ยังเอาหน้าจมไปกับหมอนอย่างไม่สนใจ ถึงอย่างไรถ้าตายไปกับหมอนก็ยังดีกว่าเงยหน้ามาเห็นเพื่อนเหี้ย ๆ แบบนี้แหละวะ
“แทนไท(ยย)~ มึงงอนกูเหรอ” ไอ้เพื่อนตัวดีถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพลางเอาคางแหลม ๆ ถูบนไหล่มนของเขาจนนึกจั๊กจี้ แต่ขอโทษเถอะ.. อย่างไรแทนไทก็ไม่ใจอ่อนให้ง่าย ๆ หรอก! เขานึกในใจพร้อมกับเกร็งตัวเบอร์แรง
คนข้างใต้ยังคงนิ่งแนบไปกับหมอนไม่ยอมตอบ ปล่อยให้คนที่อยู่ด้านบนได้แต่งุนงงไม่เข้าใจการกระทำของเพื่อนสนิทเลยสักนิด เรียกก็ไม่ตอบรับ ถามก็ไม่ยอมตอบ กอดเอวก็ไม่ขัดขืน ขนาดเอาขุนศึกเบียดคุณซาลาเปาแล้วก็ยังไม่หันมาต่อยเลย นี่ใช่แทนไทที่เจ้าขุนรู้จักรึเปล่าเนี่ย
“เฮ้ยไอ้แทน อย่างอนกูแบบนี้ดิ มีอะไรก็พูดกันดี ๆ” เจ้าขุนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าเดิมก่อนจะอุ้มแทนไทตัวปลิวจนเจ้าตัวเกือบหลุดมาดร้องเหวอ พยายามจะออกแรงขัดขืนอย่างเต็มที่แต่แค่เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็โดนแขนแกร่งสองข้างจัดแจงให้นั่งอยู่บนตักอย่างง่ายดาย ก็เลยได้แต่นั่งหน้าบู้กอดหมอนที่ปิดใบหน้าแน่น
อุ้มได้อุ้มไป อย่างไรก็อย่าหวังว่าแทนไทจะพูดด้วยเลย!
“นี่มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย” ว่าพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อทำอย่างไรเพื่อนตัวนิ่มของตัวเองก็ไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรสักที ออดอ้อนก็แล้ว จับหันมาคุยดี ๆ ก็แล้ว แต่ก็ยังเอาแต่หน้าจมไปกับหมอนไม่ยอมพูดกันสักทีเนี่ย เจ้าขุนถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเอาหน้าจมไปกับหมอนอีกฝั่งบ้างแล้วว่าด้วยเสียงอู้อี้ที่ทำให้แทนไทต้องผละออกจากหมอนด้วยตาที่เบิกโตด้วยความตกใจ
“อูอ่อโอ้ด” แม้เสียงจะอู้อี้ฟังไม่รู้เรื่องแต่แทนไทก็พอจะเข้าใจความหมายได้ไม่ยาก นี่เจ้าขุนเพิ่งจะพูดขอโทษกับเขาหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อ!!!
และเหมือนว่าเจ้าขุนจะรู้ได้โดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมามอง หมอนั่นยังคงพูดอู้อี้ใส่หมอนต่อไปซึ่งมีแต่ทวีความตาโตของแทนไทมากขึ้นอีกว่า “อ่อไออูอะไอ่อำอีกแอ้ว” ถึงจะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างก็เถอะ…
“ยกโทษให้กูนะ” คราวนี้พูดด้วยเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำไม่ใช่ภาษาหมอนเหมือนแต่เก่าพลางทำหน้าตาเว้าวอนหูตกเหมือนน้องโกลด์เดนต์ที่เพิ่งถูกทำโทษอย่างไงอย่างงั้น
คนที่คิดว่าอยู่ในสถานการณ์ที่เหนือกว่าแอบอมยิ้มในใจ ถ้ารู้ว่าแกล้งงอนแรง ๆ แบบนี้แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อยแทนไททำไปตั้งนานแล้ว ไม่ปล่อยให้ตัวเองโดนเสียเปรียบอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้หรอก! เขาจึงไหวไหล่เบา ๆ อย่างไม่ ใส่ใจนักแล้วว่า “มึงทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน”
“แน่นอน กูทำได้อย่างที่พูดอยู่แล้ว!” เจ้าขุนตะโกนร้องอย่างมั่นใจพลางคว้ามือแทนไทมาจับแน่นแทนคำสัญญา ทำแทนไทสะดุ้งน้อย ๆ เพราะคิดว่าเพื่อนเหี้ยยังคงเป็นเพื่อนเหี้ย หากแต่พอเห็นใบหน้าที่จริงจังของเจ้าขุนก็กลายเป็นยอมให้จับแต่โดยดี หาได้รู้ไม่ว่าตัวเองกำลังเผชิญกับภัยอันตรายอีกครั้ง…
“เฮ้ยนี่มึงจะทำอะไรเนี่ย!!!” แทนไทสบถพลางตาโตเมื่อเห็นเจ้าขุนลุกขึ้นคุกเข่าแล้วกำลังจะปลดซิปกางเกงตัวเอง.. อีกแล้ว!!!
“กูทนมานานแล้ว ช่วยกูหน่อย” เจ้าขุนว่าพลางปลดซิปตัวเองไปด้วยอย่างรีบร้อน มือร้อนรนขยับเขยื้อนอยู่หน้ากางเกงยีนส์ที่ออกจะใหญ่โตผิดปกติอย่างผิด ๆ ถูก ๆ จนมือลื่นหลุดจากซิปไม่ร่นลงไปเสียที ทำให้แทนไทพอจะเดาออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปก็เลยรีบถลาหนีออกจากระยะอันตรายอย่างรวดเร็ว แต่กระนั้นก็ยังไม่เร็วพอจนทำให้ถูกกระชากกลับไปล้มจุ้มปุ๊กอยู่กับเตียงที่มีเจ้าขุนตามขึ้นมาคร่อมอยู่ด้านบน
“เหี้ย!! นี่มึงจะทำอะไรกูอีกแล้วเนี่ยไอ้ขุน!!” แทนไทร้องลั่นพลางดันหน้าอกคนแรงเยอะกว่าอย่างเต็มที่ แต่ยิ่งดันก็เหมือนยิ่งจะเป็นแรงยั่วให้เจ้าขุนกดทับลงมาที่ร่างของเขาหนักขึ้นและหนักขึ้นทุกทีจนพาลตัวเขาแทบจะขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้ เขาสบถอย่างหน่ายใจก่อนจะหันไปมองหน้าอีกคนอย่างเต็มตาแล้วต่อว่าด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ “ไหนมึงสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้กับกูแล้วไง? ที่สัญญากับกูแม่งไม่มีอะไรความหมายกับมึงเลยเหรอวะ!?”
“กูก็ทำตามที่สัญญาแล้วไง” เจ้าขุนเถียงออกมาอย่างหน้าด้าน ๆ ทั้งที่มือยังปลดซิปไม่เลิกจนแทนไทนึกโมโหขึ้นมาทันใด
“ทำตามเหี้ยอะไรในเมื่อมึงกำลังจะปล้ำกูอยู่ตอนนี้เนี่ย!”
“กูไม่ได้พูดสักหน่อยว่ากูจะเลิกปล้ำมึง!”
“ไม่ได้บอกเหี้ยอะไรมึงก็เพิ่งพูดอยู่ตะกี้ มึงอย่ามามั่วนะไอ้ขุน!”
“กูบอกจะเลิกลักหลับมึงต่างหากโว้ย! เพราะต่อไปกูจะมาขอมึงตรง ๆ แบบตอนนี้เลย!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เจ้าขุนจะใช้มือข้างหนึ่งรวบข้อมือเล็กทั้งสองขึ้นไปล็อกที่เหนือหัวแล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งปลดกระดุมเสื้อออกอย่างเชี่ยวชาญ
“ไม่เอานะไอ้ขุนไม่เอา!” คนถูกล็อกร้องอย่างหวาดหวั่นพลางดิ้นไปดิ้นมาหวังจะให้หลุดพ้นจากพันธนาการนี้ แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งดิ้นก็มีแต่กระดุมจะยิ่งหลุดออกไปแทน “ไอ้ขุนกูขอร้อง!!”
เจ้าขุนไม่ฟังเสียงค้านใด ๆ ของแทนไทแล้วปลดทุกสิ่งกีดขวางเบื้องหน้าของเขาออก แทนไทสั่นไปด้วยความกลัว รู้ดีว่าครั้งนี้จะต้องเสียคุณซาลาเปาให้กับ ไอ้ขุนศึกมันแน่ ๆ !!
“..เจ้าขุน..” เสียงเรียกชื่อเพื่อนสนิทเต็ม ๆ พอจะเรียกสติเจ้าขุนให้พอกลับคืนมาได้บ้าง แทนไทจึงช้อนมองอย่างออดอ้อน หวังอย่างเต็มเปี่ยมว่าเจ้าขุนคงจะยอมปล่อยเขาไปในที่สุด “..กูขอร้อง..”
เพียงวูบหนึ่งแทนไทเห็นธงขาวที่โบกสะบัดอยู่ในดวงตาคู่คมนั้นหากแต่ฉับพลันมันก็แปรเปลี่ยนเป็นความเจ้าเล่ห์ที่ชวนให้แทนไทได้แต่ขนลุก
“ก็ได้ งั้นกูจะไม่ปล้ำมึง… แต่มีข้อแม้นะ” ประโยคหลังนี่แหละที่ทำเขาขนลุก แทนไทมองดวงตาคมอย่างไม่ไว้วางใจ
“อะไร”
“ใช้ปากให้กู” แทนไทร้องฮะเสียงดังอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง นี่เจ้าขุนจะบ้าหรือไง จะให้เขาใช้ปากกับขุนศึกของมันเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ!!
และก็เป็นอีกครั้งที่เจ้าขุนเหมือนจะรู้โดยไม่ต้องถามว่าแทนไทคิดอะไร คนรู้ทันจึงพูดดักไว้ก่อนที่แทนไทจะพูดปฏิเสธ “ปากหรือก้น มึงเลือกเอา”
แทนไทอ้าปากค้าง นี่เจ้าขุนพูดจริงดิ? ซึ่งเพื่อนสนิทเขาก็คงรู้อีกจึงได้ตอบกลับมาด้วยการบดเบียดขุนศึกลงมาที่หน้าขาของเขา
“ไม่รู้สึกรึไงว่ามีคนอึดอัด” ว่าพลางโยกสะโพกของตัวเองเข้ากับหน้าขาของเขาด้วยสายตายียวนชวนเอาตีนฟาดหน้า รู้สิ! แทนไทรู้ตั้งแต่ที่เจ้าขุนกระโดดนอนทับเขาตั้งแต่ทีแรกแล้วด้วยซ้ำ แต่ไม่อยากจะพูด.. มันเขิน!!
แทนไทกลอกตาพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น คิดไม่ออกว่าจะเลือกอย่างไรดีเพราะดูทางใดก็มีแต่เสียกับเสียอยู่ดี ก้นแน่นอนว่าไม่ แม่งต้องเจ็บเจียนตายแน่ ๆ แม้ว่าตอนนั้นมันจะไม่เจ็บก็เถอะ.. แต่นิ้วกับขุนศึกมันคนละเรื่องกัน เลยนะดังนั้นห้ามเปรียบเทียบ! ส่วนปากก็เหมือนกัน.. ถึงมันจะน่ากลัวน้อยกว่าก็เถอะ หากแต่ความน่าขยะแขยงนี่พุ่งนำเต็มที่ แล้วอย่างนี้จะให้แทนไทต้องเลือกระหว่างปากกับขุนศึกได้อย่างไรกันเล่า ไม่มีทางเสียหรอก!
เขาคิดอยู่นานจนเจ้าขุนต้องกดขุนศึกเข้าหาอีกรอบเป็นการเร่งให้รีบตอบ แต่ถึงอย่างนั้นแทนไทก็ยังกลอกตาหนีแล้วนิ่งเฉยต่อไปจนเจ้าขุนต้องเร่งเร้าเป็นครั้งสุดท้ายด้วยการนับถอยหลังเสียงดัง ทำให้เขาที่กำลังลีลาอยู่ต้องรีบตอบโดยเร็ว
“เออปากก็ปาก!!” แทนไทรีบตอบก่อนที่เจ้าขุนมันจะผลีผลามเข้ามาปล้ำเขาเสียก่อน ถึงแม้จะไม่ค่อยแน่ใจก็เถอะที่เลือกแบบนี้ไปทว่ามันก็ยังดีกว่าเสียคุณซาลาเปาให้ขุนศึกมันตอนนี้ล่ะนะ…
เจ้าขุนยิ้มกริ่มอย่างดีใจหนึ่งครั้งกว้าง ๆ แล้วจับแทนไทให้นั่งพิงกับหัวเตียงก่อนตัวเองจะขึ้นคุกเข่าตรงหน้าเพื่อนสนิทแล้วเริ่มปลดซิปที่ตัวเองค้างคาไว้ต่อให้เสร็จ ในขณะที่แทนไทซึ่งไม่มีโอกาสได้เตรียมใจอะไรก็ผงะอย่างตกใจเมื่อเจอกับขุนศึกที่ดีดมาหาในระยะใกล้แบบหายใจรดกัน ทำเอาเขาต้องเบนหน้าหลบเจ้าของร้อนตรงหน้าอย่างประหม่าก่อนจะถูกจับมาประจันหน้ากับมันใหม่โดยเจ้าของของมันเอง
“ก็แค่เอาเข้าปากไปเอง..” แทนไทช้อนตามองค้อน พูดง่ายแต่มันทำยากไหมเล่า! ลองมาทำเองบ้างไหม! อา.. แต่เจ้าขุนมันต้องทำแหง ๆ เพราะงั้นไม่เอาด้วยหรอก.. เจ้าของเตียงคิดก่อนสะบัดเสียงในหัวออกแล้วพยายามสูดลมหายใจเข้าอย่างนึกสู้ เอาวะ ก็แค่ทน ๆ ไปเดี๋ยวก็เสร็จ
อืม เดี๋ยวเจ้าขุนก็เสร็จ..
ดังนั้นปากอิ่มจึงเข้าครอบครองขุนศึกอย่างกะทันหันโดยไม่มีสัญญาณบอกอะไรเจ้าขุนทั้งสิ้น ทำเอาเจ้าตัวตกใจสะดุ้งโหยงซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะแทนไทที่เข้ามารวดเร็วเกินไปหรือโพรงปากชื้นที่กำลังโอบล้อมขุนศึกอยู่ เท่านั้นยังไม่พอ.. เมื่อคนบอกไม่อยากทำขยับหัวขึ้นลงอย่างรวดเร็วราวว่ากำลังอยู่ในคอนเสิร์ตร็อกที่ไหนสักแห่งที่มันมาก เล่นเอาขาเจ้าขุนแทบจะอ่อนยวบยาบลงไปกองกับพื้นเตียงถ้าไม่เอามือเท้ากำแพงไว้เสียก่อน
“ช้า ๆ สิวะไอ้แทน!!” ตะโกนบอกพลางจับกลุ่มผมดำให้หยุดจังหวะร็อกไว้ก่อนที่เขาจะระทวยตาย คือมันก็ฟินดีหรอกนะแต่ก็ช่วยทำให้มีจังหวะจะโคนบ้างหน่อยเถอะ ไม่ใช่คิดแต่จะโยกโยกโยกโยกเข้าไปให้มันหลุดโลกแบบนี้!
“อ้ออึงออกไอไอ๊อากอูอ้อไอ้ไอ๊แอ้วไอ!!” แทนไทตะโกนบอกบ้างทั้ง ๆ ที่ ขุนศึกยังคาปากอยู่ก่อนดวงตาคู่สวยจะตวัดขึ้นไปมองค้อนอย่างนึกหาเรื่อง
ส่วนเจ้าขุนก็ตวัดกลับอย่างหาเรื่องไม่แพ้กันแล้วว่า “กูบอกให้ใช้ปากไม่ใช่ใช้แดกแบบนี้โว้ย!!” ว่าแล้วก็จับล็อกกลุ่มผมดำสวยให้แน่นิ่งก่อนจะทำหน้าที่เป็นคนคุมจังหวะเอง ซึ่งแม้จะเป็นครั้งแรกที่มีคนใช้ปากให้แต่เจ้าขุนก็มั่นใจว่าตัวเองมีประสบการณ์แน่นแฟ้นเมื่อเทียบจากหนังโป๊ที่ดูมา
“..อึก..” ปากอิ่มร้องแผ่วเมื่อถูกควบคุมให้ขยับเข้าและออกอย่างเชื่องช้าเนิบนาบเสียจนแทนไทนึกอึดอัด เขาหลับตาแน่นทำน้ำที่คลอตาพากันไหลลงมากันเป็นสาย มือเล็กกำชายเสื้อของเจ้าขุนแน่นพลางจิกไปด้วยเมื่อจังหวะที่เชื่องช้าพาสัมผัสทุกสัดส่วนของขุนศึกจนเพียงแค่หลับตาก็เห็นภาพในหัวชัดเจนว่ามีรูปร่างเป็นอย่างไร
สมกับเป็นขุนศึกจริง ๆ ..
“อืม.. อย่างนั้นแหละ..” เจ้าขุนสูดปากยาวเมื่อปากของแทนไทสามารถโอบรัดตัวตนของเขาได้ทั้งหมด ก่อนเขาจะค่อย ๆ เพิ่มจังหวะการขยับเข้าออกเชื่องช้าไม่เร่งรีบเพื่อให้แทนไทคุ้นเคยพลางใช้นิ้วโป้งของตัวเองนั้นเกลี่ยน้ำใสบริเวณหางตาของเพื่อนคนเก่งไปด้วย ก่อนจะค่อยเลื่อนลงมาเขี่ยเล่นที่แก้มฟาด สีเลือดจางน่าเอ็นดู ทั้งที่ปากบอกไม่ชอบแต่ทำไมร่างกายมันตอบสนองออกมาแบบนี้ล่ะคนเก่ง..
สติของแทนไทเริ่มพร่าเลือนไปทุกทีที่จังหวะของเจ้าขุนเริ่มทวีมากยิ่งขึ้น ขุนศึกขยายใหญ่โดยไม่รู้จะใหญ่ไปถึงไหนคับปากเขาจนทำเขานึกอึดอัดไปหมด เขาช้อนมองเจ้าขุนด้วยตาที่ปรือปรอยไปทั้งน้ำตา หวังจะให้เจ้าขุนรู้ใจลดจังหวะลงเสียหน่อยแต่ก็กลับกลายเป็นว่าแม่งเพิ่มความเร็วมากกว่าเดิมเฉย ไอ้เอื้อนเอี้ย..
“..อ..อึก.. อื้อ…” เสียงหวานร้องอื้ออึงอยู่ในลำคอเมื่อฝ่ามือหนาเปลี่ยนเป็นคุมจังหวะร็อกแบบในคราวแรก หากแต่ก็รวดเร็วและรุนแรงจนแทนไทหายใจไม่ทันทำให้ได้แต่ทุบตีเอวของคนตรงหน้าให้เพลาลงเสียบ้าง ทว่าก็ไม่มีความเห็นใจใด ๆ นอกจากการลูบแก้มที่โป่งพองเพราะของด้านในมันคับปาก ก่อนที่ไม่นานทุกอย่างจะกระตุกเกร็งให้แทนไทได้รู้สึกถึงอะไรที่ฉีดเข้ามาในปากของตัวเองอย่างไม่ทันตั้งตัว
ทันทีที่เจ้าขุนปลดปล่อยจนครบทุกหยาดหยดเขาก็ถอนตัวออกแล้วทิ้งให้แทนไทไอสำลักกับสิ่งแปลกปลอมรสชาติประหลาดจนเจ็บแสบคอ เจ้าตัวกำลังจะเงยหน้าขึ้นมาด่าทอตัวต้นเหตุแต่ก็ยังไม่ทันที่คำผรุสวาทใด ๆ จะได้ออกมาก็ถูก ริมฝีปากหยักเข้ามาปิดประกบแน่นไม่ให้ถ้อยคำไหนออกมาได้ ก่อนที่ลิ้นหนาจะเข้าไปต้อนกวาดรสชาติประหลาดที่ยังคงหลงเหลือในโพรงปากชื้นออกไปจนหมด เหลือก็แต่ลิ้นเล็กรสชาติจืดชืดในแบบที่เจ้าขุนชอบแล้วจึงละเมียดละไมเชยชิมเล่นอยู่อย่างไม่รู้เบื่อ
เนิ่นนานจนคนข้างใต้จวนเจียนจะหมดลมหายใจต้องร้องครางประท้วงก่อนที่จะตายคาจูบร้อนแรงนี้ก่อน เจ้าขุนถึงได้ยอมผละออกจากปากที่เขาหลงใหลนักหนาออกแต่โดยดี
แทนไทหอบหายใจโดยที่ใบหน้ายังคงอยู่ไม่ห่างจากเจ้าขุนมากนักจนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดกัน มือเล็กกำคอเสื้อของอีกฝ่ายแน่นตอนที่ช้อนมองตาคู่คมที่มองมาก่อนอยู่แล้ว หากแต่แค่เพียงไม่กี่วินาทีที่สบตาแต่ก็ทำให้รู้สึกร้อนผ่าวจนต้องเบือนหน้าหนี
“อะไร” น้ำเสียงติดรำคาญเอ่ยแผ่วเบาทั้งที่ยังหอบหายใจ เจ้าขุนเงียบ เขาไม่ตอบแล้วใช้สายตาไล้ลงไปยังเบื้องล่างอย่างมีนัยยะจนแทนไทอดไม่ได้ที่จะมองตามไป ก่อนรอยยิ้มร้ายจะผุดขึ้นมาบนหน้าหล่อและก่อนที่เสียงซึ่งหล่อไม่แพ้กันนั้นจะว่าออกมา
“ให้กูทำให้บ้างไหม” เจ้าขุนถามพลางใช้นิ้วเรียวไล้เบา ๆ ที่หน้ากางเกงของแทนไทก่อนจะแกล้งกดนิ้วลงบนจุดสำคัญที่ทำให้เจ้าตัวขนลุก ทำเอาแทนไทตาโตก่อนจะหุบขาในทันใด
“ไม่ต้อง!!” แทนไทตวาดเสียงดังพลางดีดตัวเองออกจากเตียงในทันใดหากแต่เจ้าขุนก็แทบที่จะดีดตัวลงมาตามในทันที
“เอาน่า~ หนูแทนอึดอัดนะ” น้ำเสียงล้อเลียนเอ่ยก่อนจะเดินตามคนที่เอามือปิดกางเกงแล้ววิ่งไปรอบห้อง
“ก็บอกว่าไม่ไงโว้ย!! รีบออกไปจากห้องของกูก่อนที่กูจะฆ่ามึง!!” ตะโกนเสียงดังพลางโยนข้าวของในห้องไล่เจ้าขุนให้ออกไป แต่กระนั้นคนถูกไล่ก็ยังอยู่หน้าสลอนไม่สะทกสะท้านจนเจ้าของห้องต้องหยิบไม้เทนนิสขึ้นมาเนี่ยแหละ คนถูกไล่ถึงจะยอมออกไปดี ๆ ..
แทนไทถอนหายใจเฮือกยาว คิดว่าทุกอย่างของวันนี้คงจบลงแล้วทว่า..
“ถ้าจะให้ช่วยก็โทรมาน้า~”
พ่อง!!!
TBC
บังเอิญว่าติดงานนิดหน่อยเลยลืมมาลงฟิคเลย ;-;
ขอโทษทที่ช้าด้วยนะคะ ฮือออ
ต่อไปเป็นตอนสำคัญแล้ว คิคิ แล้วพบกันนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
