หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[fuku]

มันไม่ใช่รักหรือเปล่า


แต่ไม่รู้ว่าตัวเองสำคัญพอไหม
อย่างรอบก่อนพอมีอะไรสำคัญกว่า ก็ทิ้งไป

สำหรับเจเรมี่ รักของศิไม่น่าเชื่อถือ รักแล้วไง รักก็ทิ้งได้

[A_Narciso]

อยากรู้ว่าเจมจะทนอยู่กับความกดดัน ความลังเลและความไม่แน่ใจ(ในความคิดตัวเอง) ได้อีกนานซักเท่าไหร 
...แล้วสุดท้ายจะจัดการกับเรื่องความสัมพันธ์นี้ยังไง

[Tuffina]

พึ่งได้มาตามอ่านค่ะรวดเดียวตามทันแล้ว สงสารเจเรมี่แต่ก็สงสารศิเหมือนกัน ฮืออ แต่แอบสงสัยว่าเจเรมี่หลุดปากไปกับทศพลว่าตัวฆาตกรแล้วปีเตอร์จะไหวตัวทันรึป่าว

[river]

บางครั้งศิก็ไม่ฉลาด โดยเฉพาะกับเรื่องความรัก

[tohtoejung]

นุ้งเจมมมมมมมมม 

“ผมอยากรู้ทุกเรื่องของคุณเพราะผมรักคุณ และผมก็อยากให้คุณรักผมบ้าง ไว้ใจผมบ้างว่าผมจะผ่านมันไปกับคุณได้จริงๆ”

[tkaekaa]

โอ้ย...ความรู้สึกมันอึมครึม เอาจริงๆ เบื่อที่เจมยังฟังทศพล แม้ศิเองจะยังกันเจมอยู่

[MooMiew]

ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กันเลย มันยิ่งไม่เข้าใจกันอะสิ
ถ้ามีเวลามีหรอศิจะไม่เล่าเรื่องของมีนให้ฟังอะ มันก็ยุ่งๆ กันอยู่ทั้งคู่เนี่ย 

[BloodyBlue]

จบไปอีกตอนศิฑาก็ยังไม่ชัดเจน

[Jibbubu]

แค่พูดออกมาว่ารักบ้าง มันไม่ตายหรอกนะศิ

[่jum]

  เป็นอย่างนี้จะไปกันรอดไหมล่ะ ถถถ

[little_munoi]

เจมถอยออกมาดีมั๊ย
นายไม่มั่นใจในตัวเอง
ถ้านายทนกับความกล้ำกลืนนี้ไม่ได้
นายถอยออกมาห่างๆไม๊
ทั้งศิและเจมจะได้มองเห็นอะไรอะไรชัดขึ้น

[nolirin]

 
เพลียกัยทั้งคู่ คนนึงมีเหตุผลของตนเอง อีกคนไหวเอนตามคำพูดของคนอื่น

[Pakeleiei]

หรือต้องให้เจมเอาเรื่องมากกว่านี้

[toou]

ทั้งคู่เลย
อันดับแรกศิควรจัดการไอ่ทศพลนั่นก่อนนนนนน

[EoBen]

เจมดื้อ ศิก็รู้

แต่ศิจะโมโหทำไม ดีซะอีกที่เจมมาถามตรงๆ ถ้าเจม งอแงคนเดียว คิดมากคนเดียว มันไม่หนักกว่านี้หรอ

รู้ว่าบอกเรื่องปีเตอร์ไม่ได้ แต่ก็บอกคร่าวๆก็ได้ไม่ใช่หรอ

หึงเป็นคนเดียวหรอศิ เจมก็หึงนะ ทศพลแค่คู่นอน แต่มรกต นี่เมียเก่าเลยนะ มีลูกด้วยกันอีก แล้วผู้หญิงอย่างเท่ มีอำนาจด้วย

ดูยังไงก็เจ๋งกว่าตัวเจม ที่มีหน้าที่อยู่เฉยๆ ไปวันๆ ไม่น้อยใจได้ไงวะ


ศิแมร่ง น่าโมโหจริง

[zabzebra]

คุณศิไหนบอกเหตุผลของการไม่บอกรักเจมมาสิคะ
เค้ายอมให้ขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่พูดหื้มมมมม
หรือกลัวพูดไปแล้วพอจะไปเก็บปีเตอร์แล้วจะกลายเป็นโดรเจมเกลียด
โอ้ยยยย เรื่องมันจะพันกันมั่วไปหมดแล้ว สงสารเจม สิ่งที่เจมโฟกัสคือศิคนเดียว
แต่สิ่งที่ศิโฟกัสมันเยอะแยะมากเลยค่าาา

[•♀NoM!_KunG♀•]

ไม่จบเนาะกะพวกลอบกัดเนี่ย ทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้อง

[SaJung13]

สู้ๆนะเจเรมี่ อน่าใช้แต่อารมเป็นที่ตั้ง

[reverofjs]

เบื่อศิ 

[chisarachi]

เขาก้รักของเขาอ่ะนะ
แต่รักแบบไม่ถูกวิธีเลย
ก็ทั้งคู่แหละ
อีกคนต้องการปกป้อง
อีกคนต้องการสำคัญ
จะไม่โทษพี่ศิ (เพราะทีมพระเอก)
แต่อย่างไรซะ ก็คิดว่าพี่ศิผิดมากกว่านิด
อย่าให้มีแบบเดิมครั้งที่สองเลย
ห่างกันไปครั้งก่อนไม่พอหรอ

[nutty]

คนนึงกลัวเมียเป็นอันตราย
อีกคนกลัวผัวไม่รัก
คิดกันไปคนละทาง

[labelle]

ศิฑาน่าโดนฟาดหัวสักที ตอนหลับอะบอกได้ พอตื่นทำตัวให้เหนื่อย

สงสารเจม คิดมาก คิดไกล คิดเยอะ แค่คำเดียว จะโกหก เจมก็เชื่ออะ

ทศพลก็ไม่ไปไหนสักที ร้ายพอกันทั้งลูกพี่ลูกน้อง ชั่วไม่ต่างกันเลย

สงสารทั้งจิ๊บทั้งวิเวียน

[เป็ดอนุบาล]

 

[saruwatari_guy]

เหมือนพูดกันคนละภาษา คนนึงพูด อีกคนสวนแบบคนละเรื่องเดียวกัน

[MeWeaw]

 

[b02290]

 

[-west-]

CH 20 Protection 
Sitha




ผมไม่เข้าใจว่าระหว่างเรากำลังเกิดอะไรขึ้น

ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มเปลี่ยนจากสีดำสนิทเป็นน้ำเงินเข้มเมื่อพระจันทร์คล้อยผ่านเมฆไป ดวงอาทิตย์ของวันใหม่กำลังขยับเคลื่อนเข้ามา เจเรมี่ที่ผมเคยคุ้นไม่ใช่คนอ่อนแอ และเจ้าน้ำตา ไม่เคยร้องขอความเห็นใจ พูดถึงเรื่องขอความรักนั่นลืมไปได้เลย ทั้งปากหนักและดื้อรั้น หยิ่งผยองอย่างหาอะไรเปรียบไม่ได้ แต่นับวันความอ่อนแอของเจเรมี่กลับฉายชัด ไม่ใช่ไม่ชอบหรือรำคาญ แต่มันชวนหงุดหงิดใจตรงที่ผมเองที่เป็นต้นเหตุ

บุหรี่มวนที่ห้าถูกจุดขึ้น หลังจากผมผ่อนลมหายใจเปล่า ปราศจากควันได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เป็นอย่างนี้มาทั้งคืน หลังจากเด็กหนุ่มโวยวายเสียขวัญ หวาดระแวงกับเรื่องของผมและอดีตภรรยาจนพูดไม่รู้เรื่องเราก็จบกันบนเตียงเหมือนเคย เจเรมี่เผ็ดร้อน ออดอ้อน เขาเหมือนลูกแมวเซื่องๆ ที่ไร้พิษสง พูดให้ถูก ตอนนี้เขาปราศจากพิษสงใดๆ โดยสิ้นเชิงต่างหาก

ผมพรูลมหายใจออกยาว ควันสีเทากลายเป็นสีขาวเมื่อเปรียบกับสภาพแวดล้อม ไฟสีส้มเหลืองที่ระเบียงยังติด ตามเวลาที่ตั้งอัตโนมัติมันจะปิดเองตอนหกโมงเช้า แต่ไม่ว่าแสงจากดวงอาทิตย์หรือไฟระเบียงก็ไม่อาจทะลุผ่านผ้าม่านทึบแสงเข้าไปด้านในได้ เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มผล็อยหลับไปทั้งน้ำตาแล้วผมก็ปลีกตัวออกมาด้านนอก ปัดเป่าเอามะเร็งทางความรู้สึกออกด้วยมวนกระดาษที่เป็นแหล่งกำเนิดของมะเร็งปอด สวมเสื้อคลุม นั่งไขว่ห้าง อากาศกลางคืนเย็นสบาย อุณหภูมิลดต่ำกว่าตอนกลางวัน และโชคดีที่ควันจากบุหรี่ปัดเป่าเอาเหล่าแมลงกลางคืนให้หนีหาย ทิ้งให้ผมจมจ่อมกับความกังวลของตัวเองเนิ่นนาน

‘ทศพลมาที่ร้านทุกวันเลยครับ’

เข้มส่งข่าวบอกผม แต่ทำทีเป็นว่าไม่ได้บอก เขาตีสนิทกับเจเรมี่เก่งกว่าเจตต์ รายนั้นแข็งเป็นหิน ผมต้องการให้เด็กหนุ่มมีบอดี้การ์ดที่เขาวางใจสักคน ขณะเดียวกัน แม้จะทำทีเป็นว่าสวามิภักดิ์ โอนอ่อนกับเจเรมี่ไปเสียทุกอย่าง คนของผมก็ต้องซื่อสัตย์กับผมมากที่สุด

‘คุณเจมไม่สนใจ แต่ต้องคอยหาทางหนีทีไล่ ฝั่งนั้นมือไว แต่ไม่ใช้กำลัง’

‘ถ้ารุนแรงหรือพูดไม่รู้เรื่องก็จัดการเลย เอาเป็นข้ออ้างไปเคลียร์กับปีเตอร์’

ผมแกว่งแก้วบรั่นดีในมือ ของเหลวสีอำพันไหลวน เมื่อถอนหายใจเอาอากาศที่คลุ้งไปด้วยเขม่าออกไปทางจมูก ก็ใช้ริมฝีปากลิ้มรสเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เชื่องช้า

‘วันนี้ถึงเนื้อถึงตัวครับ ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่คุณเจมสีหน้าไม่สู้ดี’

ผมสาดบรั่นดีที่ก้นแก้วเข้าลำคอก่อนลุกเข้าไปในห้องนอน เจเรมี่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ซุกหน้าซีกหนึ่งกับหมอนขนเป็ด ผมโน้มตัวลง จูบที่หน้าผาก ไล่ลงมายังปลายจมูก ก่อนบดริมฝีปากลงบนกลีบปากแดงนั่นเชื่องช้า ความหยุ่นนุ่มคล้ายเยลลี่ของมันเชื้อเชิญให้รุนแรงขึ้นไปอีก ดูดดึงกลีบปากบนและล่างจนคิ้วบางขมวดเข้าหากัน ขนตาแพหนาขยับกะพริบ เผยอเปิดออกด้วยความงัวเงีย


“ศิ...”

“ฉันทำนายตื่น”

“อือ” เด็กหนุ่มครางรับ ดึงผ้าห่มขึ้นชิดคาง ผมหาช่องว่างจากปลายผ้า สอดมือเข้าสัมผัสเนื้อตัวอ่อนนุ่มเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย “คุณศิ”

“ระวังโดนปล้ำ”

“นี่มันกี่โมงแล้ว คุณได้นอนหรือยัง”

“ยังไม่นอน” ผมตอบพลางขยับตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ความรู้สึกหึงหวงปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เจเรมี่ใช้ร่างกายนี้จนไม่นึกถึงผมเอาเสียบ้างเลย

“คุณเมา โอ๊ย...อย่ากัด!”

“ถ้านอนตอนนี้ฉันคงตื่นไปประชุมไม่ทัน” ผมกระซิบเสียงแผ่ว ไล่จมูกดอมดมไปยังผิวเนื้อหอม กลิ่นของเจเรมี่ปลุกเร้าผมได้เสมอ เวลานี้ก็เช่นกัน

“คุณจะทำจนกว่านาฬิกาปลุกดังไม่ได้นะ”

“เดี๋ยวก็รู้ว่าได้หรือไม่ได้” กดริมฝีปากยักยิ้ม แตะปลายลิ้นช่วงชิมไปตามแอ่งชีพจร “ทำหน้าที่เมียที่ดีของฉันก็พอ เจม...”





ท้ายที่สุดแล้วความรู้สึกหึงหวง หงุดหงิดใจก็ไม่จางหายไปแม้จะได้กอดหอมคนรักจนหนำใจจนรุ่งสาง ผมออกมาทำงานทั้งที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ดื่มเอสเปรสโซ่เข้มข้นจากกาแฟเจ้าประจำไปหนึ่งแก้ว แต่แม้ว่าไม่ดื่มก็คิดว่าคงไม่อาจข่มตานอนหลังรับสานส์จากคนสนิทเมื่อคืน รวมไปถึงการทะเลาะเบาะแว้งที่ยังหาจุดจบไม่ได้

หากเป็นคนเชื่อในเรื่องโชคชะตาสักหน่อย ผมอาจคิดว่ากำลังอยู่ในช่วงดวงตก ทะเลาะกับคนรัก ครอบครัวมีปัญหา โชคดีอย่างหนึ่งที่ธุรกิจราบรื่น แม้งานจะหนักอยู่บ้างแต่ถือว่าเป็นปกติของเจ้าของธุรกิจ ไม่มีวันลาพัก ไม่เคยได้หยุดคิดจากเรื่องงาน ไม่ใช่มนุษย์เงินเดือนที่หลังห้าโมงครึ่งก็กินดื่มได้ตามใจ ไม่ได้มีงานแค่อย่างเดียวต้องทำและนั่นทำให้ตระหนักได้ว่าจำเป็นต้องจัดการปัญหาบางอย่าง บ่ายวันนั้นเมื่อรับรายงานจากเจตต์ว่ามีเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงก็โทรหาปีเตอร์ นัดอดีตเพื่อนสนิทของน้องชายเพื่อสะสางความขุ่นใจบางอย่าง


“ให้ผมเข้าไปด้วยไหมครับ”

“ไม่เป็นไร” ผมตอบเมื่อคนสนิทจอดรถหน้าร้านอาหารอินเดียย่านสีลม ผมสั่งให้เจตต์เอารถไปจอดและรอที่นั่นจนกว่ามื้อเที่ยงของผมกับปีเตอร์จะจบลง เราตกลงกันในโทรศัพท์ว่าจะเจอกันตามลำพัง ไม่มีอาวุธ ไม่มีคนสนิท มีเพียงธุระบางอย่างที่ผมจะขอร้องเท่านั้น เจตต์เป็นกังวล แต่ผมยืนยันกับเขาว่าไม่มีอะไรเพราะตั้งใจจะมาคุยเรื่องเจเรมี่เท่านั้น


“ขอโทษที่นัดกะทันหันนะครับ”

เมื่อบริกรนำมายังโต๊ะที่แจ้ง ชายวัยกลางคนที่ลิ้มรสอาหารรสชาติจัดจ้านเพียงลำพังก็ละสายตาจากช้อนส้อมมายังผม เขาจิบน้ำ อาหารพร่องไปเกือบครึ่ง เห็นได้ชัดว่าเจียดเวลาระหว่างวันมาให้

“ไม่มีปัญหา ศิฑา เผื่อคุณอยากคุยเรื่องขายหุ้นกับผม” น้ำเสียงหยอกล้อนั่นกล่าวทีเล่นทีจริง ผมอมยิ้มเพียงมารยาท ขณะที่ปีเตอร์ยกผ้าเช็ดปากขึ้นซับมุมปากเบาๆ “ผมแซวเล่นครับ คิดว่าคุณน่าจะมีเรื่องด่วน ยังไงเสียเราก็เป็นเครือญาติกัน”

ผมพยักหน้าเห็นด้วยแม้จะไม่อยากนับญาติก็ตามที สั่งเครื่องดื่มแทนอาหาร ตั้งใจว่าจะรบกวนเวลาพักกลางวันของปีเตอร์ไม่มาก
“เดี๋ยวเย็นนี้ผมต้องไปพัทยา ทศพลว่าเมื่อคืนมีเรื่องสะสางไม่ได้นิดหน่อย”

“เมื่อคืน?”

“ใช่ครับ ขนาดไอ้ทศดูแลไม่ได้ต้องให้ผมไปเคลียร์เอง ก็น่าจะเรื่องตำรวจ” คู่สนทนายักไหล่ราวกับเป็นเรื่องปกติที่จะมีปัญหากับเจ้าหน้าที่รัฐ แน่ล่ะ ในเมื่องานของเขามันเทาจนค่อนไปทางดำเสียขนาดนี้จะต้องวิ่งวุ่นสะสางก็ไม่แปลก แต่สิ่งที่คาใจผมคือเข้มรายงานว่าทศพลไปที่ร้านของเจเรมี่ ไม่ได้อยู่พัทยาอย่างที่ปีเตอร์เข้าใจต่างหาก

“เมื่อคืนทศพลอยู่ที่กรุงเทพฯ ไม่ใช่เหรอครับ”

“บ้าน่าศิฑา ผมเพิ่งลงเครื่องเมื่อเช้าเอง นี่ก็บินไปดูร้านที่เชียงใหม่มา ปวดหัวไปหมด พักนี้สำนักงานตำรวจเล่นอะไรไม่รู้ ลงร้านเหล้าบ่อยชะมัด ผมต้องแยกกับเจ้าทศจัดการ ถ้ามีคุณมาร่วมด้วยผมคงสบายกว่านี้ ไอ้หมอนั่นมันซื่อบื้อ ไม่มีวาทศิลป์ในการเจรจาเท่าไหร่”

เครื่องดื่มของผมมาเสิร์ฟ เป็นโยเกิร์ตปั่นสไตล์อินเดียที่ไม่ค่อยได้ทานบ่อยนักแต่เหมาะกับอากาศในช่วงนี้

“เมื่อคืนคนของผมรายงานว่าทศพลอยู่ที่ร้านของเจเรมี่”

มือที่กำลังรวบช้อนส้อมชะงัก ปีเตอร์มองหน้าผม คิ้วบางเหนือดวงตาตี่เล็กของชายชาวฮ่องกงขมวดเข้าหากัน เสียงเพลงที่เปิดคลอในร้านอาหารคล้ายแปรธาตุเป็นของหนัก ผมเลียริมฝีปาก มีรสเปรี้ยวอมหวานของโยเกิร์ตติดอยู่โดยรอบ

“จริงๆ ผมจะมาคุยกับคุณเรื่องนี้”

“ไม่เอาน่า ศิ ทศไม่เคยโกหกผม”

“แปลกจังที่คนของผมก็ไม่เคยโกหกเหมือนกัน ที่สำคัญคือเจเรมี่กลับบ้านมาทะเลาะกับผมเพราะข้อมูลที่ทศพลให้ไป” ผมไหวไหล่เล็กน้อย รสชาติที่ลิ้มลองไม่ใช่รสที่ถูกใจนักเลยยุติการชิมเพียงเท่านั้น “ผสมสีตีไข่ไปเรื่อย”

“คุณไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม”

“ผมอยากให้มันเป็นเรื่องล้อเล่นเหมือนกัน ปีเตอร์ แต่ทศพลล้ำเส้นเกินไป อย่างที่ผมเคยบอกคุณว่าผมไม่อยากเอาเรื่องศุภสินมาเป็นประเด็นเพราะเจเรมี่ ผมทำเพื่อเจเรมี่ ถ้าไม่มีเขาผมไม่ยอมถอยง่ายๆ แบบนี้แน่”

ที่คุยกับมรกตก็เช่นกัน แม้อีกฝ่ายจะกล่อมให้ผมลงมือทำอะไรสักอย่าง แต่ท้ายที่สุดแล้วเมื่อต้องมาเทียบกันกับความสัมพันธ์ของผมกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ผมกลับยินยอมเก็บความแค้นนั้นไว้ในใจ

“อาจจะเสียมารยาทไปสักหน่อยที่ต้องพูดแบบนี้ แต่คุณควรจะเตือนคนของคุณไม่ให้รุ่มร่ามกับคนของผม”

“ผมจะจัดการให้ ขอโทษจริงๆ เรื่องที่ไอ้ทศมันเกเรแบบนี้ผมก็เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก”

ชายวัยกลางคนถอนหายใจยาว สีหน้าเครียดขมึง ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพียงบทบาทหรือเขาไม่ชอบใจการกระทำของลูกน้องจริง แต่หากรับปากไว้แล้วว่าจะคุมความประพฤติของทศพลให้ผมก็เบาใจไปเปราะหนึ่ง

“ผมไม่อยากรุนแรง ยังไงนั่นก็เป็นลูกน้องคุณ”

“ต้องเข้าใจมันหน่อย ไอ้ทศกับเจมก็เคยมีอะไรๆ ที่ลึกซึ้ง ขอโทษที แต่คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหม”

“ผมไม่สนใจอดีต”

จะว่าไปก็ไม่ใช่แบบนั้นเสียทีเดียว เพราะสนใจต่างหากถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ “เอาเถอะครับ ผมคงมีเรื่องรบกวนคุณแค่เท่านี้ บ่ายสองผมเองก็มีประชุมเหมือนกัน”

“งานยุ่งแย่เลยศิฑา ได้ข่าวว่ากำลังยื่นจดสิทธิบัตรยาตัวใหม่”

“ครับ เป็นงานที่จอยกับเพื่อนอีกคน ช่วงนี้ก็วุ่นๆ”

“ถ้าอยากจอยกับผมก็ติดต่อมาแล้วกัน ผมรอได้ ลองคิดดูดีๆ”

ผมยิ้มรับกดโทรศัพท์เรียกเจตต์ให้เอารถออกมารอรับที่หน้าร้าน ตั้งใจจะจ่ายค่าอาหารให้ปีเตอร์แทนการรบกวนให้กำราบคนสนิทแต่พี่เขยของคนรักปรามไว้เหมือนทุกที

“ให้เป็นหน้าที่คนแก่เถอะศิฑา แทนคำขอโทษที่ไอ้ทศมันเข้าไปวอแวกับเจเรมี่”

ผมตกลง ละทิ้งความขุ่นข้องหมองใจไว้ตรงนั้น แอสตัน มาร์ตินสีดำสนิทจอดลงอย่างนุ่มนวลหน้าร้านอาหาร ผมกลับขึ้นไปอีกครั้งด้วยสีหน้าเรียบสนิทจนคนรถเอ่ยทัก

“เป็นยังไงบ้างครับ”

“ลองสืบเรื่องของปีเตอร์กับทศพล เมื่อคืนที่ทศพลอยู่กรุงเทพฯ ปีเตอร์บอกว่าไม่รู้เรื่อง”

ผมพรูลมหายใจ นึกเปรี้ยวปากอยากสูบบุหรี่แต่นึกขึ้นได้ว่าจากเมื่อคืนจนถึงบ่ายวันนี้สูบจัดเกินไปแล้วก็ปรามตัวเอง ทอดสายตาไปยังรถราที่แน่นขนัดของเมืองหลวง หายใจไม่ทั่วปอด บางทีแล้วอาจเป็นเพราะการพักผ่อนไม่เพียงพอและเครียดสะสม

“บางทีอาจมีช่องทางให้นายได้แก้แค้นเรื่องศุภสิน”

ผมบอกเจตต์ แต่ยังเหม่อลอย ได้ยินเสียงคำรามในลำคอของลูกน้องคนสนิทพลันนึกถึงเรื่องของน้องชายที่ไร้ลมหายใจวนไปมา การตายครั้งนั้นเป็นคำสั่งของปีเตอร์จริง หรือเพียงเพราะศุภสินมีบทบาทในธุรกิจมากเกินไป ขวางทางอำนาจของทศพลที่เมื่อขาดน้องชายผมแล้วก็ขยับก้าวเข้ามาเป็นมือขวาและผู้กุมอำนาจได้อย่างทันท่วงที

“บางทีปีเตอร์อาจคิดเรื่องฮุบหุ้นส่วนของสิน หรือไม่ก็มีใครบางคนอยากฮุบธุรกิจของปีเตอร์อีกที”

“ผมเคยได้ยินเรื่องที่คุณยิ่งยศเจ้าของโรงแรมเอชบีเอ็นตายปริศนาแล้วมือขวาขึ้นมาดูแลกิจการทั้งหมดทั้งที่ไม่ใช่ญาติ”

“ใช่ แต่ก่อนอื่นต้องเป็นคนกุมอำนาจเบ็ดเสร็จแทนเจ้าของธุรกิจตัวจริงเสียก่อน”

“เป็นไปได้ไหมครับที่...”

“เป็นไปได้หมด เจตต์ เพราะงั้นนายเลยต้องไปสืบ” ผมเผลอแตะมือลงบนอกซ้ายที่เก็บกล่องบุหรี่อีกแล้ว กระนั้นก็ตัดใจด้วยการถอนหายใจ หยิบไอแพดขึ้นมาเช็กเมลแทน “โทรบอกเข้มด้วยว่าให้ดูแลเจเรมี่ให้ดีกว่าเดิม ปีเตอร์รู้ว่าจุดอ่อนที่น่าโจมตีฉันในตอนนี้ที่สุดคือเจเรมี่ อ้อ ให้คนไปดูแลคุณจิ๊บห่างๆ ด้วย ฉันคิดว่าเจมน่าจะกังวลเรื่องพี่สาว”

เจตต์สบตาผมผ่านกระจก เขาตอบรับเสียงเบา แต่หนักแน่นในความรู้สึก




ผมไม่เห็นพระอาทิตย์นอกสำนักงานมาหลายวัน ความตึงเครียดระหว่างผมกับเจเรมี่ยังคงอยู่ในระดับเดิม เราพูดคุย ใช้เวลาร่วมกัน แต่ไม่พูดถึงความรู้สึก ละเลยเรื่องความอึดอัดใจด้วยการหมางเมิน แต่ความรู้สึกของผมไม่ได้ลดลง ไม่เคยเลยต่างหาก
เสียงเพลงแจ๊ซที่ตัวเองชอบเปิดคลออยู่ในรถ หลายวันมานี้ผมใช้เวลาส่วนมากอยู่ที่ทำงาน รองลงมาคือเบาะหลังของแอสตันมาร์ติน ไม่ได้เจอปุณวิศ เช่นกันกับเจเรมี่ กระทั่งได้รับโทรศัพท์จากมรกตว่าลูกชายงอแงไม่ยอมกินข้าวมาหลายวันเรียกหาแต่อาเจ็มของเขาไม่ห่าง ผมเคลียร์งานทั้งหมดด้วยการอดมื้อเที่ยงและทานกาแฟดำแทนอาหารเช้า ท้ายที่สุดเย็นวันศุกร์ก็ว่างพอจะรับเจเรมี่ไปหาปุณวิศได้ แต่ที่ตกลงกับมรกตคือผมจะเจอลูกชายแค่ในโรงเรียนสอนพิเศษเท่านั้น และเพื่อความปลอดภัยที่สุดผมรับปาก โดยมีเงื่อนไขว่ามรกตจะให้สิรีมารับหลังสองทุ่มเป็นต้นไป


“ทำไมคุณไม่ให้ปุณณ์ไปอยู่ที่บ้านเรา”

เจเรมี่เอ่ยถามระหว่างทาง พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แอร์ในรถเย็นฉ่ำผิดกับอากาศข้างนอก แสงสีส้มส่องผ่านกระจก เด็กหนุ่มขยับตัวหลบแสงนั้นเข้ามาใกล้ ผมยกแขนขึ้นโอบผ่านหลัง วางมือบ่นบ่าอีกฝั่งแล้วดึงเข้าหา ความว่างเปล่าเป็นหลุมลึกระหว่างเราที่ไม่รู้ว่าต้องเติมด้วยอะไรถึงจะเต็ม

“ช่วงนี้ไม่ค่อยปลอดภัย”

“คุณยังไม่เคลียร์กับปีเตอร์?”

“เคลียร์แล้ว” ผมว่า โน้มตัวลงไปจูบที่ขมับ เจเรมี่เอนศีรษะหนีแต่ไม่ขยับตัวออกห่าง “ฉันแค่ยังไม่วางใจกับสถานการณ์ตอนนี้”
“ผมไม่เข้าใจ”

“มีอะไรอีกหลายอย่างที่ยังไม่คลี่คลาย”

“เป็นต้นว่า”

“ความสัมพันธ์ของทศพลกับปีเตอร์” ผมตอบอย่างไม่ปิดบัง เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาไม่เข้าใจความหมาย ผมลังเลอยู่ครู่ใหญ่ว่าควรจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เจเรมี่ฟังหรือไม่ แต่สุดท้ายก็เลือกปิดปากเงียบ

“มีเรื่องอะไรอีกหรือไง”

“ไม่เชิง ช่างมันเถอะ คงต้องรอให้เรื่องซากว่านี้ อย่างน้อยก็ต้องให้ฉันสบายใจว่าปีเตอร์เลิกสนใจเรื่องหุ้นในบริษัทของฉันแล้ว”

“เขาทำธุรกิจสายอื่นที่ไม่เกี่ยวกับยาสักหน่อย”

“นายทุนลงทุนทุกเรื่อง เจเรมี่” ผมตอบ ยกมือขึ้นยีหัวอีกฝ่าย เด็กหนุ่มเหลือบมองตาใส เขาเป็นเพียงเจ้าของร้านอาหารตามความฝัน ไม่เข้าใจความมืดบอดของนักธุรกิจที่แท้จริง “ช่วงนี้อึดอัดที่ต้องมีคนคอยคุมสักหน่อย เดี๋ยวสักพักก็ดีขึ้น”

“บางทีผมก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่คบกับคุณ”

“นั่นสิ แต่ทำไงได้” ผมกดยิ้มที่มุมปาก ใช้นิ้วหัวแม่มือเล่นกับริมฝีปากล่างของคนรักที่ยื่นออกมานิดๆ ด้วยความเอ็นดู “เสียใจด้วยเพราะนายเปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว”

“คุณนี่มันที่สุดเลย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องยอมทำตามความต้องการของคุณทุกอย่างทั้งที่คุณไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย ไม่เลย”

“ยังงอแงเรื่องนี้อีกเหรอ เราตกลงกันแล้วไงว่านายแค่ทำหน้าที่ของเมีย ที่เหลือให้ฉันดูแลเอง”

“คุณทรีทผมเหมือนเป็นผู้หญิงสมัยก่อน เป็นช้างเท้าหลัง โคตรห่วย”

“ถ้าฉันคิดแบบนั้นจริงไม่ส่งนายไปเรียนยิงปืนหรอก ว่าไง ตอนนี้ถึงไหนแล้ว”

“ยิงเป้าคุณได้ในระยะสามเมตร”

“ใจร้ายจังนะ” ผมว่า ใช้คางเกยบนศีรษะคนตัวเล็กกว่า คราวนี้เจเรมี่ไม่ถอยหนี เขายอมอยู่ในอ้อมกอดของผมเหมือนลูกแมวตัวเขื่อง รถหรูเลี้ยวเข้าเขตโรงเรียนสอนดนตรีเอกชนชั้นนำ เลยเวลาเลิกเรียนมาหลายชั่วโมงแต่ผมเร่งสะสางเรื่องงานให้ลูกชายได้ไวสุดเท่านี้ และคนที่นั่งชิงช้าแกว่งไปมากับคุณครูประจำชั้นเพียงคนเดียวก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เด็กน้อยผู้เฝ้ารอคอยการมาของคุณอาสุดที่รักใจจดใจจ่อ

หัวใจของผมฟีบแบนในจังหวะนั้น เจตต์จอดรถใกล้สนามเด็กเล่นมากที่สุด ปุณวิศยังเดินไม่คล่องดีด้วยซ้ำ แต่ก็วิ่งสุดกำลังมาหาคุณอาที่กระโจนลงจากรถในเวลาไล่เลี่ยกัน

แสงแดดก่อนพระอาทิตย์ตกเป็นสีส้มนวล สาดผ่านร่มไม้ดูอบอุ่น เจเรมี่ประคองกอดเด็กเล็กด้วยความชื่นใจ ปุณวิศร้องไห้ออกมาทันทีที่เข้าหาอ้อมอกของอาเจ็มของเขาโดยไม่เหลียวหางตามายังผมแม้แต่น้อย

ช่างเป็นพ่อและสามีที่แย่เหลือเกิน...


“คุณศิครับ”

เจตต์เรียกเสียงเบา ผมหยุดขาที่ก้าวเข้าไปหาหัวใจทั้งสองดวงเพื่อหยุดฟัง คนสนิทกระซิบให้พอได้ยินสองคนแต่เป็นเรื่องใหญ่เกินจะเดาได้

“ปีเตอร์โดนลอบยิงหลังกลับจากร้านดุจตะวัน”

“นั่นเป็นร้านของเขาเองไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ครับ” เจตต์กระซิบเสียงต่ำ “สายบอกว่าเป็นฝีมือของทศ ทั้งสองคนน่าจะขัดใจกันเรื่องที่ปีเตอร์สั่งห้ามทศพลยุ่งกับเจเรมี่ แต่ปีเตอร์ปลอดภัยดี กระสุนถากท้องไปเพราะบอดี้การ์ดคนใหม่ช่วยไว้ทัน”

เมื่อไหร่เรื่องราวพวกนี้จะจบลงเสียที

ผมมองภาพใต้แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ด้วยความรู้สึกหลากหลาย เด็กเล็กที่น้ำตานองหน้าเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นหัวเราะร่วน เจเรมี่หอมฟัดที่แก้มซ้ายที ขวาที สลับกับโยนปุณวิศขึ้นไปในอากาศ ใช้แขนแข็งแรงรองรับและดึงเข้ามากอดอีกครั้ง
ระหว่างเราทั้งหมด ควรกลับไปสู่สภาวะปกติให้ไวที่สุด

“ให้คนไปสืบให้ชัด”

ผมเหม่อมองไปเบื้องหน้า ตัดสินใจบางอย่างในหัว


“คงถึงเวลาที่ฉันต้องสะสางมันได้แล้ว”





TBC

[aiyuki]

ไอ้ทศ!! ทรยศเหรอออ หรือที่ศุภสินตายเป็นเพราะทศกัน !!!

[tkaekaa]

  อิทศรึนี่ หุหุ อันตรายกว่าปีเตอร์อีก

[puiiz]