หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[mystery Y]

สุดท้ายเจเรมี่เป็นคนฆ่าปีเตอร์เองกับมือ

[toou]

กะแล้วว่าทศพลยังไม่ตาย
ตอนนี้ศิกากเลยนะ แหมมม พระเอกช้านนนนน
น้องเจเรมี่เริ่ดสุดดดดด 
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่า จริงๆนะ

[nolirin]

หนูเจมมาอย่างพระเอกเลย 555

[Ginny Jinny]

เจมเก่งมากกกก 

 

[่jum]

 

[broke-back]

 
อ่านหนุกมาก
โอยยยย ลุ้นแทบตาย

สะใจจริงๆ ไอ่ห่าเดนนรกสองตัวนั่นตายห่าไปได้ซะที
เลวจริงๆ

[oilzaza001]

คิดอยู่ว่าทศยังต้องไม่ตายคือเอะใจตั้งแต่ตอนก่อน มันดูง่ายไป แล้วก็ระแวงปีเตอร์มาตลอดว่าความชั่วในตัวปีเตอร์จะออกเมื่อไหร่ (ไม่ตายสักทีเหมือนแมงสาบตามชื่อเลยอะ) ขัดใจเจมมากตอนก่อนๆที่ไม่ยอมให้ศิเก็บปีเตอร์ แต่ตอนนี้โคตรสะใจเพราะเป็นเจเรมี่เองที่เป็นคนเก็บสงสัยเจเรมี่คงสุดจะทนแล้วจริงๆ คนอย่างปีเตอร์นี่คงกลับตัวกลับใจไม่ทันแล้ว ได้แต่สงสารพี่สาวศิที่มีสามีชั่วแบบนี้ หลังจากอ่านมาตอนนี้หักมุมสุดละ มุมเท่ๆคูลๆปากแข็งและซึนของพระเอกเรื่องนี้หายไปหมด 5555 หลังจากนี้ก็ค่อยๆเรียนรู้กันไปอะเนอะทั้งศิแล้วก็เจเรมี่ 

ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

[alternative]

บ๊ายบายปีเตอร์

หนูเจมเก่งมาก สมควรได้ศิเป็นของปลอบใจ อิอิอิ

[chisarachi]

น้องเจมมมมมม ม
คนเก่งงง
โอ๊ยยย ทั้งขำ ทั้งสงสารคุณศิอ่ะ
มีอะไรก๋คุยกันมากๆนะ

[zabzebra]

ไม่ใช่แค่พีศิค่ะ ที่ประเมินน้องเจมต่ำไป
นี่ก็ประเมินนุ้งเจมต่ำไป นุ้งเจมเก่งมาก ไม่ยอมหลบหลังแฟน
สู้ก็ต้องสู้ไปด้วยกัน นี่มันเลยคำว่าแฟนไปแล้วนะคะ
นี่มันคู่ชีวิตชัดๆ ฮืออออออออออออออ 

[tkaekaa]

ศิฑาแก้เกมไม่ทันซะงั้น กลายเป็นเจมเจ๋งมาก

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ก็ว่าอยู่ ทศตายง่ายเกินไป

ปีเตอร์ ก็โลภมากเกินซะ
ปลาตายเพราะหลงเหยื่อ
ไม่งั้นเสวยสุขต่อแบบเมียไม่รู้ สบายๆ
ปีเตอร์ กับทศพล สมเป็นนายกับลูกน้องจริงๆ
นายก็เหี้-  ลูกน้องก็เหี้-

เจม ขโมยซีน เด่นที่สุด 
นี่เหมือนหนูช่วยราชสีห์เลย 
เพราะเจม คนเก่ง เลย ไม่งั้นศิโดนทศ ข่มขืน ก่อนถูกฆ่า
ไม่งั้นตายไป ใครจะช่วยไขความจริง
       
 

[magic-moon]

ขอให้ศิฑาทองเห็นความผิดของตัวเองด้วยเถิด

[EoBen]

รู้สึกะใจ ศิมั่นใจในตัวเองมากเกินไป    เจมเก่งมากกกก ถึงอันตราย แต่ทำได้ดีมากค่ะ

[twinmonkey0311]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ผิดคาดไปหมด

[Pakeleiei]

นายเอกตัวจริง
ต้องช่วยพระเอกได้งี้
เก่งมากเจมมมม

[JRabbit94]

แง น้องเจมเท่มาก ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ;-;

[กุหลาบเดียวดาย]

 ขอบคุณค่ะคุณเวสต์เรื่องมันดีมากแล้วค่ะ ไม่รวบรัดเลย มากกว่านี้จะดูยืดเยื้อไป
ปีเตอร์เลวจริงๆ ทำไมคนเก่งอย่างพี่จิ๊บ ไม่เคยมองออกว่าสามีตัวเองชั่วขนาดนี้

[BloodyBlue]

 

[labelle]

โอ๊ยยย บีบหัวใจ ลุ้นมาก คิดว่าเป็นเจมมาช่วย ก็เป็นเจมจริงๆ
ฉลาดมากค่ะ เรียกกำลังเสริมได้ไวมาก ช่วยได้ดีมากด้วย

ศิฑาเอ้ยย คนเราพลาดได้ แต่พลาดหนักมาก ตรงที่ไม่ทันลูกเล่นคนโกงนี่แหละ
ศิรอดได้ ต้องอย่ากันเจมไปไหนอีกนะ น้องโตแล้ว

งานนี้ตายจริงใช่ไหมคะ ไม่มีตัวแทนหรือแผนหลอกอีกนะ ต่อหน้ากันขนาดนี้
สมควรโดนมากเลยค่ะปีเตอร์ ทศพล คิดได้เนาะ แต่ละอย่าง ประหลาด สมควรจากไป

สงสารคุณจิ๊บมากกว่า ต้องอยู่กับคนแบบนี้ ดีที่ก่อนหน้าอยู่กันคนละที่

[-west-]

CH.25 กลรัก 
Jeremy




งานศพของหลี่จัดขึ้นที่ฮ่องกง เมื่อเขาจากไป สิ่งที่ซุกไว้ใต้พรมก็ปรากฏขึ้น ในวันที่พี่จิ๊บรับรู้การมีตัวจนของหลินทุกอย่างนิ่งเงียบราวกับทุกอย่างสิ้นสลาย พี่จิ๊บตัดสินใจไม่ไปงานศพของปีเตอร์ ขณะเดียวกันก็ต่อรองขอรับวิเวียนมาเลี้ยง ซึ่งผลก็เป็นไปอย่างที่เราต่างคาดเดาได้ พี่จิ๊บไม่เคยได้รับการยอมรับจากครอบครัวของปีเตอร์ และเพิ่งประจักษ์ได้ไม่นานนี้ว่าแม้แต่สามีที่พี่จิ๊บรักสุดหัวใจ ตัวเองก็ไม่เคยได้รับการยอมรับอย่างแท้จริง

นับตั้งแต่กระสุนนัดนั้นลั่นออกไป ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบเรียบ ผมเผชิญหน้ากับมรกตครั้งแรกที่โรงพยาบาล ระหว่างที่ศิฑารักษาตัว อดีตภรรยาของศิฑาไม่ได้มีทีท่าอาลัยอาวรณ์ หรือเป็นห่วงพ่อของปุณวิศเกินไปกว่าเพื่อนคนหนึ่ง ความหวาดระแวงในใจผมคลี่คลาย ขณะเดียวกัน กลับรู้สึกเย็นเยียบจับขั้วหัวใจ

ผมไม่เคยเป็นคนในอาณัติของศิฑา ทันทีที่รู้แน่ว่าไม่อาจเป็นส่วนหนึ่งของแผนการศิฑาได้ก็ปรึกษาพี่แซค แน่นอน ไอ้พี่แซคแนะนำผม เหมือนที่ศิฑาบอกทุกประการ คือทำตัวนิ่งๆ เป็นเด็กดีให้ศิฑาสบายใจและเดินไปตามแผนของตัวเอง
กระทั่งแน่ชัดว่าไม่อาจห้ามผมได้ พี่แซคก็ข่มขู่เชิงบังคับให้ผมเอาเรื่องไปปรึกษาคนในสักคน

คนใน...อย่างเช่นเข้ม

ผมได้ความรู้จากคนสนิทศิฑาที่เชี่ยวกรากในวงการทั้งด้านยารักษาโรค และวงการสีเทา สิ่งเสพติด ของผิดกฏหมาย ทุกครั้งที่เห็นพี่จิ๊บ หรือแม้กระทั่งรู้สึกกดดันกับเรื่องราวทั้งหมดความรู้สึกโกรธแค้น อยากทำลายพี่เขยตัวเองก็ปะทุรุนแรงทึกที เข้มเล่าให้ฟังว่าพิษ Ciguatera เป็นพิษที่พบได้ในปลากระป๋องทั่วไป เป็นการง่ายถ้าผมจะผสมสารชนิดนี้ลงไปในเมนูอาหาร และด้วยอำนาจของมรกตนิติเวชจะช่วยปิดคดีว่าเป็นอุบัติเหตุได้ไม่ยาก ผมไม่คิดว่าอดีตภรรยาของศิฑาจะช่วยในเรื่องนี้ แต่ท้ายที่สุดมันก็เป็นไปอย่างที่เข้มคาดเดาได้ทุกอย่าง เข้มช่วยผมจัดการกับคนของปีเตอร์ที่ร้านอาหารให้ปิดปากเงียบสนิท หน้าที่หลักจริงๆ ของผมก็คือทำอาหารและรีบปลีกตัวออกมาติดตามศิฑาและรถที่จะพาตัวคนรักของตัวเองไปเท่านั้น

เจตต์มาทันเวลาพอดี ผมเพิ่งรู้จากเจตต์อีกทีว่าที่จริงแล้วหน้าที่ของเขาคือเลขานุการ พูดอีกแง่คือคนสนิทสายบุ๋น ไม่ใช่มือปืนหรือการ์ดมืออาชีพ ส่วนคนที่มีความสามารถเชิงบู๊และคร่ำหวอดในวงการมาเฟียที่จริงแล้วคือคนที่ศิฑาส่งมาปกป้องผมตลอดเวลา

เข้มจับตามองทุกอย่างเงียบเชียบ เขารู้ทุกอย่างแต่สงบเสงี่ยม รู้แม้กระทั่งวันที่ผมตามเจ้าตัวไปที่แฟลตของทศพลเพื่อใช้ผมเป็นเครื่องมือต่อรองกับฝั่งตรงข้าม เจ้าแผนการและทำทุกอย่างเพื่อกระตุ้นสัญชาตญาณดื้อรั้นของผมให้ยื่นมือเข้าไปช่วยศิฑาซ้อนแผนอีกตลบ

เมื่อทุกอย่างคลี่คลาย เข้มไม่พูดถึงแผนการที่ตัวเองวางไว้ พยัคฆ์ที่แท้จริงสงบนิ่ง ยกความดีความชอบให้ผมและเจตต์ แต่ต้องยอมรับว่าศิฑาวางใจถูกคนและใช้คนถูกงานสมกับเป็นเจ้าของบริษัทที่กำลังพัฒนาไปอย่างก้าวกระโดด

ส่วนด้านความสัมพันธ์ของมรกตกับศิฑา แม้จะไม่มีความรู้สึกเข้ามาพัวพันแล้ว ก็ยังเป็นมิตรที่ดีและพึ่งพากันได้เหมือนเดิม และสิ่งเหล่านั้นตอกย้ำความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คลี่คลาย จางหายไปกับคดีให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

หากไม่รักแล้ว ความฟุ้งซ่านที่กำจายอยู่ในหัวคงไม่วกวนสะระตะขนาดนี้
และเพราะรัก คนเราจึงไม่อาจสงบนิ่งอยู่บนเหตุผลใดๆ ได้โดยสิ้นเชิง
ถ้าไม่มีเข้ม...ผมจะมีหน้ายืนข้างศิฑาและทำอย่างไรให้เขาวางใจได้


“จริงๆ มันกะทันหัน แต่ก็เข้าใจได้ มึงจะเอายังไงวะ”

เสียงทุ้มดังขึ้นปลุกให้ผมหลุดจากภวังค์ ร้านอาหารเปิดเป็นปกติ ลูกน้องในร้านต่างพากันเงียบเมื่อเห็นผมปรากฏตัว ไม่มีใครทักทาย ไม่แม้แต่จะเอ่ยถาม ผมเองก็ไม่พร้อมจะพูดไม่ว่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งผ่านไป หรือแม้แต่เรื่องราวที่ยังมาไม่ถึง คนเดียวที่กล้าถามพร้อมดื่มเบียร์แก้วใหญ่ก็หนีไม่พ้นคนเดิม คนที่อยู่กับผมมาตลอด

“กูไม่ได้ไล่นะ แค่แบบ...มึงจะอยู่ไทยต่อจริงๆ เหรอ ไม่ไปอยู่กับแด๊ดกับเจ้ หรือไปอยู่กับพี่จิว”

“พี่จิวไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น ผมกับพี่จิ๊บเองก็ไม่อยากให้เขารู้”

“มึงสองคนพี่น้องก็ปิดพี่คนกลางเก่งจริง” นั่นไม่ใช่การชมเชย แต่ประชดประชัน ผมรับรู้ได้ในน้ำเสียง พี่แซคยกเบียร์ขึ้นดื่ม เกิดฟองสีขาวรอบรริมฝีปาก ข้อดีของฟองเบียร์คือช่วยลดกรดในกระเพาะ แต่ข้อเสียของเบียร์คือมันทำให้พุงพี่แซคยื่นจนไม่รู้จะยื่นยังไง “เจ๊บินคืนนี้ใช่ไหม”

“อืม ผมก็อยู่นี่ล่ะไม่รู้ว่าจะบินไปอเมริกาทำไม ไม่มีอะไรต้องหนี”

“เหรอ แน่ใจเหรอ แล้วย้ายออกมาจากบ้านหลังนั้นทำไม”

“หาเรื่องว่ะ”

ผมเริ่มหงุดหงิด ปาเปลือกถั่วใส่คนยวน หลังจากศิฑาออกจัากโรงพยาบาล ผมก็ย้ายออกจากบ้านหลังนั้นโดยอาศัยข้ออ้างว่าอยากดูแลพี่จิ๊บจนกว่าสภาพจิตใจจะปกติดี กระทั่งท้ายที่สุดได้ข้อสรุปว่าพี่คนโตจะย้ายไปอเมริกา ผมก็ยังดึงดันที่จะไม่กลับไป คนที่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงแต่แรกอย่างไอ้พี่แซคก็เย้าแหย่ไม่เลิก


“แล้วมันไม่ตามกลับบ้านเหรอ หรือคุยกันว่าไง”

“ไม่ว่าไง เขาก็ยุ่งๆ เรื่องเอกสารหุ้นของน้องชาย พอหมดอำนาจของปีเตอร์ ตำรวจก็ทำงานกันง่ายขึ้น ตอผุดเพียบ คุณมีนลงมาช่วยจริงๆ จังๆ ด้วยล่ะ”

“ถ้ากวาดก็ต้องกวาดให้สิ้นซาก ไม่ให้ย้อนกลับเข้าตัวล่ะนะ”

ผมพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนโทรศัพท์พี่แซคจะดัง เห็นสีหน้าชื่นมื่นของลูกค้ากิตติมศักดิ์แล้วก็เดาได้ว่าเป็นสายจากใคร เขาเรียกเก็บเงินด้วยท่าทาง แต่ผมปฏิเสธ ยืนยันว่ามื้อนี้จะเลี้ยงอีกฝ่ายให้ได้

“ค่าเจ็บตัวคราวก่อนไง” ผมหมายถึงที่พี่แซคไปช่วยเจตต์ ตามพวกที่ทำงาน กลุ่มพี่เอื้อกับตำรวจไปด้วย เจ้าตัวไม่เจ็บมาก แต่ก็มีฟกช้ำเล็กน้อย ค่าแรงไม่มีให้ ตอบแทนด้วยการเลี้ยงเบียร์หนึ่งวัน

“เออน่า เดี๋ยวมึงได้จ่ายกูอีกเยอะ วันนี้ไปละ เมียตาม”

“พ่อบ้านใจกล้าฉิบ”

“แหง” ไม่เถียงสักคำ ซ้ำร้ายคือดูจะภาคภูมิใจกับตำแหน่งนี้เสียด้วย “มึงอะ มีอะไรก็เรียกกูแล้วกัน”

“เออ ไม่มีอะไรหรอก”

ผมยิ้มให้ เป็นยิ้มแบบที่พี่แซคยังคงอ่านออกเสมอมา เขาวางมือบนหัวผม ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แล้วคืนนี้ยูจะไปส่งพี่จิ๊บหรือเปล่า”

“ไม่ไปอะ เจ๊ไม่อยากให้ไป มึงจะไปเหรอ”

“คงไม่...ไม่อยากร้องไห้ที่สนามบิน”

ผมรู้ ไม่ใช่การจากลาที่น่าเศร้า แต่เพราะเราต่างผ่านเรื่องราวที่หนักหนามาด้วยกัน การสบตาอีกครั้งอาจพรั่งพรูทุกความรู้สึกออกมาจนหมดสิ้น ผมแข็งแกร่ง และอยากให้พี่จิ๊บเข้าใจแบบนั้นโดยเฉพาะในวันที่เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันสักระยะ

“ขับรถดีๆ พี่แซค”

เขาพยักหน้าก่อนออกไป ด้านนอกพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ผมกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีกครั้ง สิ่งที่ทำหลังจากเรื่องราวทั้งหมดทั้งสิ้นจบลงคือค่อยๆ ขยับตัวออกมาห่างจากศิฑามากขึ้น มากจนคิดว่าเราอาจจะอยู่ได้ปกติดีโดยที่ไม่มีกันและกันอีกต่อไป

น่าแปลกที่เคยอยากได้รับอิสระมากมายเหลือเกิน แต่เมื่อทุกอย่างเดินทางมาถึงตรงหน้ากลับโดดเดี่ยวเกินทนไหว ผมถูกบังคับให้เติบโตขึ้นด้วยสภาพแวดล้อมและเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้นตลอดไม่กี่เดือนที่ผ่านมา

เป็นการเติบโตที่เจ็บปวดเสียเหลือเกิน

เสียงไอ้เป๊กตะโกนรับลูกค้าดังขึ้นเมื่อผมหลับตาโคลงหัวไปกับเพลง ร้านนี้กลายเป็นร้านที่เปิดเพลงแจ๊ซไปโดยถาวร ไม่มีคำพูดของผมกับศิฑานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสารทุกข์สุขดิบ หรืออะไรก็ตาม ราวกับว่า หน้าที่การเข้าไปในชีวิตของเขา จบลงตั้งแต่การล้างแค้นให้ศุภสินจบสิ้นลง

“โกรธอะไรฉัน”

เสียงที่เรียกจากด้านหลังทำให้ผมลืมตาขึ้น คนที่กำลังนึกถึงนั่งบนเก้าอี้ทรงสูงหน้าบาร์ ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายโดยตรง

“ศิ...”

“ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ก็ไม่ติดต่อมาเลย” เขาหมายถึงผม และร้ายกว่านั้นคือเลี่ยงการติดต่ออีกฝ่ายทุกช่องทาง ผมอึกอัก ไม่กล้าตอบว่าเพราะตั้งใจจะเป็นฝ่ายยุติทุกความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับเขาเงียบๆ

คงเจ็บน้อยกว่า หากเราเป็นคนที่เดินออกมาด้วยตัวเอง

“คุณเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ยุ่งๆ เรื่องคดี”

“ครับ พอจะรู้ว่าคุณยุ่ง ก็เลยไม่อยากกวน”

“เจเรมี่ อย่าโกหก เรารู้ว่ามันไม่ใช่”

“ผมแค่ต้องการเวลาดูแลพี่จิ๊บ”

“เจม” น้ำเสียงนั้นเข้มขึ้น และผมเข้าใจความหมายของมันดี ศิฑากำลังโกรธ “เราผ่านเรื่องมาตั้งมาก ทำไมยังไม่พูดอะไรตรงๆ กันอีก”

“ไม่รู้สิ” ผมตอบเขาตามที่คิด เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ในร้านยังคงเปิดไฟสีส้มเหลืองอบอุ่น แต่กลับเย็นเยียบลึกลงไปในใจ “ผมไม่แน่ใจว่าคุณยังต้องการผมหรือเปล่า ขอโทษนะศิฑาที่ผมจะงี่เง่า โอเค มันฟังดูงี่เง่ามาก แต่ผมไม่มีอะไรจะรั้งคุณไว้แล้ว ผมไม่แน่ใจว่าคุณ...อยากมีผมในชีวิตไหม”

ผมไม่อาจตอบได้ว่าเพราะพื้นฐานนิสัยเป็นคนขี้น้อยใจ เป็นน้องคนเล็กที่ถูกดูแลอย่างดีมาตลอดทำให้สับสนในความสำคัญของตัวเองเมื่ออยู่กับศิฑาที่กันผมออกมาจากเรื่องราวสำคัญของชีวิต ถึงได้รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนี้ ผมขลาดกลัวเหลือเกินกับความรัก แต่ที่ผ่านมา ก็มีเพียงผู้ชายตรงหน้าที่ทำให้ผมกล้ารับเขาเข้ามาในใจอีกครั้ง

กระนั้น...เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อผมตกลงไปในห้วงแห่งความรักและผูกพันที่มีต่อเขาแล้ว ก็ไม่อาจแน่ใจได้อีกว่าผมจะอยู่ที่ตรงนี้ได้เหมือนเดิมและตลอดไป

ความรักสำหรับผมคือความไม่มั่นคง และเจ็บปวดเสมอมา
และผมก็เกลียดตัวเองที่เกิดความรู้สึกแบบนั้นก่อตัวในใจ

ศิฑาถอนหายใจเบา เขายังคงมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน วางมือบนหลังมือผมแผ่วเบา และนั่นทำให้ผมรู้สึกร้อนที่กระบอกตา แม้ใจแข็ง ตัดสินใจเป็นฝ่ายจากมาท้ายที่สุดก็ยังโหยหาสัมผัสจากเขาเสมอ

“ผมไม่มีอะไรรั้งคุณไว้อีกแล้ว”

นั่นเป็นความรู้สึกที่พ่ายแพ้ยิ่งกว่าครั้งไหน เขาหรี่ตาลง มีความรู้สึกผิดหวังส่งถึง แม้จะเบาบางเต็มทน

“นายหมายถึง ที่ผ่านมา นายคิดว่าฉันอยู่กับนายเพราะเรื่องของปีเตอร์จริงๆ อย่างนั้นหรือ”

“ไม่รู้สิ ใจหนึ่งผมก็เชื่อในความรู้สึกของตัวเองที่บอกว่าคุณรักผม ขณะเดียวกัน ทุกอย่างมันก็ไม่ชัดเจนเลย ใครๆ ก็เข้ามามีบทบาทในชีวิตคุณ ยกเว้นผม ผมเหมือนเป็นตัวประกอบที่ไม่มีคุณค่า แม้แต่ในวันนั้น วันสุดท้ายที่ปีเตอร์ตาย คุณก็ยังไม่อยากให้ผมเข้าไปยุ่ง”

“นั่นเพราะฉันเป็นห่วงนาย เหมือนที่ฉันเป็นห่วงปุณวิศ เจเรมี่...ฉันไม่ใช่คนพูดเก่ง นายรู้ดี แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รักนาย ไม่ได้หมายความว่านายไม่สำคัญ ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่อยากมีนายในชีวิต ฉันขอโทษที่คิดเองเออเองไปทุกอย่าง” เขาพูดยืดยาว บีบมือที่จับผมไว้แน่น “ก่อนหน้านี้ฉันไม่อยากให้นายกังวลเลยไม่เล่าอะไรให้ฟัง หรือแม้แต่คำว่ารักที่ไม่ได้บอกไปเพราะไม่อยากให้มันย้อนกลับมาแย้งว่าถ้าเรารักกันทำไมไม่ผ่านมันไปด้วยกัน เจเรมี่ ถ้าเรามีหัวใจสักหนึ่งดวงสามารถถอดเก็บได้ เราก็ควรเก็บมันไว้ในที่ที่ปลอดภัย เข้าใจฉันไหม”

“ผมไม่อยากเป็นหัวใจที่ห่างจากคุณ”

“ไม่แล้ว คนดี ฉันรู้แล้วว่านายดูแลตัวเองได้ นายดูแลฉันได้ นายดูแลปุณวิศได้เหมือนกัน” เขาพูดฉะฉาน และนั่นคงเป็นคำตอบที่ผมพอใจมากที่สุด เราสบตากัน ก่อนผมจะหลบตาหนี “ฉันตกลงกับมีนว่าจบเรื่องคดีทุกอย่างแล้วจะกลับไปเป็นพ่อที่ดี ที่มีเวลาให้ปุณณ์ คงควงใครไม่ซ้ำหน้าไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน”

ผมหรี่ตาลง พยายามตีความหมายให้ลึกลงไปกว่านั้น

“กลับมาอยู่ด้วยกันได้ไหม เจเรมี่”

“แบบไม่มีกลลวง...คุณรู้ใช่ไหม ถ้าหากมันเป็นแค่กล เป็นแค่เกม มีเริ่ม มันก็ต้องมีจบ เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง สิ่งที่เหลืออยู่มันไม่ใช่ความผูกพัน”

“ไม่มีกลลวง” เขาย้ำให้ผมแน่ใจ มือทั้งสองของศิฑาบีบแน่น และแม้ว่าอยากจะเข้มแข็งมากแค่ไหน น้ำตาผมกลับไหลรินลงมา น่าแปลกเหลือเกินที่ทั้งๆ ที่ผมเลือกจะจากมา แต่เมื่อถึงเวลาผมกลับสับสนกับปณิธานที่ตั้งไว้อย่างเด็ดเดี่ยวในทีแรก

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีก คุณจะไล่ผม พูดว่าอย่ามาให้คุณเห็นหน้าอีกไหม” ผมไม่อาจบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่นได้ คราวนี้คู่สนทนาหัวเราะ เขาใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาบนแก้มผม จ้องหน้าโดยไม่หลบตา

“ไม่พูดแล้ว พูดไปนายก็ไม่เห็นจะเคยฟัง” 

“แต่ครั้งก่อนคุณเป็นคนตามหาผมเองต่างหาง”

“ใช่ แต่คิดว่าฉันอยากเจอนายนักหรือไง” เขาพูดยวน จากที่เสียใจผมกลับรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้ง เชิดคางขึ้น ไม่ยอมให้ชายหนุ่มแตะต้องใบหน้าตามใจชอบ ผมใช้หลังมือปาดน้ำตาลวกๆ เป็นฝ่ายไม่มองตาศิฑาเอง

“โอเค ผมเข้าใจแล้ว I’ll go to hell for this. Satisfied yet?”

“ไม่เลย นายไม่เข้าใจอะไรสักนิดต่างหาก”

“what do you want from me!”

“You”

ผมมองหน้าเขา สีหน้าเรียบนิ่งเหมือนอย่างเคย เป็นศิฑาที่จริงจังตามนิสัย เขาเงียบขรึม สงบ และใจเย็น

“ที่บอกว่าอย่าให้เห็นหน้าอีก เพราะฉันคงปล่อยนายไปเป็นครั้งที่สองไม่ได้ และมันเป็นแบบนั้นจริงๆ เสียด้วยสิ”

“ผมไม่เข้าใจ”

“ไม่เห็นยากเลยเจเรมี่ ฉันรักนายและไม่อยากเสียนายไปอีก ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม”

โลกกำลังจะระเบิด ไม่ก็หัวใจผมนี่แหละ บ้าบอชะมัด เขาแค่พูดด้วยประโยคธรรมดาๆ แต่กลับทำให้ผมคลั่งในอก มือที่กำแน่นล้วงกระเป๋าเมื่อครู่ยื่นออกมา ไม่มีร่องรอยของความสั่นไหวหรือไม่แน่ใจ ศิฑามองหน้าผม แววตาอ่อนโยน ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันและพยายามไม่กะพริบตาให้น้ำตาร่วงหล่นอีกครั้ง

น้ำเน่าชะมัด เมื่อกี้ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กลับมาเสียน้ำตาให้กับประโยคบอกรักบ้านๆ แบบนี้ได้ยังไง

“คุณนี่มันเจ้าเล่ห์ แกล้งพูดให้ผมโกรธ แกล้งทำให้ผมเสียใจแล้วก็ปิดท้ายด้วยประโยคที่ผมเถียงไม่ได้”

“ไม่เคยเห็นนายเถียงฉันไม่ได้สักที ทุกครั้งเหมือนฉันควบคุมนาย เหมือนฉันสั่ง แต่นายก็เป็นคนเดียวที่ฉันยอมอ่อนข้อให้ทุกอย่าง”

ศิฑาเดินอ้อมเคาน์เตอร์จากฝั่งของลูกค้ามาด้านใน ผมไม่ขยับหนี จับจ้องการกระทำทุกอย่างของเขาด้วยสายตาประเมิน เขายิ้มที่มุมปาก และผมก็ยอมให้อภัยทุกอย่างที่ขุ่นเคืองอยู่ข้างใน

“ผมแพ้อีกแล้ว”

จบประโยคก็คว้ามือนั่นไว้ ถูกดึงเข้าไปสู่อ้อมแขน ทั้งอบอุ่น แข็งแกร่ง ทุกอย่างบอกว่าเขาพร้อมจะปกป้องและอยู่เคียงข้างกันตลอดไป หากเป็นกล ผมก็พ่ายแพ้ยับเยินไม่มีชิ้นดี หลงใหลอยู่ในวังวนที่ค้นหาทางออกไม่เจอ

“กลับบ้านกันนะเด็กดี”

ผมพยักหน้าชิดบ่า

แต่หากมันเป็นความรัก ผมรู้ดีว่ากลรักคราวนี้ผมไม่ต้องการหนทางจะหลีกลี้หนีไปจากมัน


“ฉันรักนาย”

ผมรู้


“คิดถึงเหลือเกิน”

เขาพูดเสียงแผ่ว แต่ความหมายมันหนักแน่นลึกซึ้ง ผมคิดถึงเขา คิดถึงอ้อมกอดในวันที่เรามีกัน คิดถึงรอยยิ้ม สายตาดุๆ นั่น คิดถึงบทรักร้อนแรง และทุกสิ่งที่เป็นศิฑา

“ผมจูบคุณได้ไหม”

“ที่นี่?”

“ตอนนี้”

ถามย้ำแม้จะรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า คู่สนทนาหัวเราะในลำคอ เขาไม่ตอบผม แต่มอบจุมพิตแผ่วเบาเพื่อปิดปากที่วอนขอ กลิ่นของเขา เสียงจูบที่ร้อนร่าน เรากลืนกินกันและกัน หัวใจพองโตขึ้นทีละน้อย ผมรู้ตัวในตอนนี้ว่าไม่ว่านานเท่าไหร่ ศิฑาจะเผด็จการณ์อีกแค่ไหนผมก็จะดื้อรั้นอยู่กับเขาตลอดไป

“อย่าหวังว่าจะเขี่ยผมออกจากชีวิตได้อีก”

ศิฑาหัวเราะ ดึงผมเข้าไปกอดจนชิดแผ่นอก

“อืม ฉันจะไม่ถอดหัวใจไว้ที่ไหนแล้ว จะเป็นหรือตายก็จะเอามันไปด้วยตลอด โอเคไหม”

“สัญญาแล้วนะ”

ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายวาววับ ไม่มีคำว่ารักหลุดออกจากปากผู้ชายปากหนัก แต่ผมกลับสัมผัสได้ว่ามันกำลังโอบกอดผม ทั้งร่างกาย...ตลอดถึงหัวใจ.





.
h a p p y  e n d i n g



้เข็นมาจนจบแล้ว เย้ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ท้าทายเรามาก หาข้อมูลเยอะมาก แต่ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่ามากพอที่จะทำให้ประเด็นที่ตั้งมาสมเหตุสมผลและคลี่คลายแจ่มแจ้งใจสำหรับคนอ่านไปหรือยัง ปกติเป็นคนไม่ค่อยได้อ่านแนวสืบสวน ฆาตรกรรม หรือหักเหลี่ยมเลยค่ะ ไม่เคยเขียนด้วย เรื่องนี้เลยท้าทายความสามารถตัวเองมากๆ
ถ้ามีข้อผิดพลาดตรงไหน ตั้งแต่ต้นจนจบ ยินดีรับไว้ปรับปรุงตัวในงานต่อๆ ไปนะคะ
สำหรับเรื่องนี้เดี๋ยวมีตอนพิเศษหวานๆ มาปลอบใจที่ขมติดกันมาหลายตอนด้วยค่ะ แต่ขอยังไม่รับปากนะคะว่าจะมาช่วงไหน ขอโทษที่พักหลังๆ ไม่ค่อยตรงคำพูดเท่าไหร่ อย่างตั้งใจว่าจะลงนิยายวันเสาร์ ก็เลื่อนมาเป็นวันอาทิตย์อีกจนได้
รับปากอย่างนึงน้า ว่าถ้าเราหายดีจากอาการไม่ค่อยปกติในช่วงนี้แล้วจะรักษาคำพูดทุกคำและกลับมาเขียนนิยายให้อ่านกันเหมือนเดิม
ขอบคุณทุกกำลังใจและคำแนะนำ ทุกคนเป็นแรงผลักดันให้เรื่องนี้เริ่มและจบเลยค่ะ
ไว้เจอกันใหม่นะคะ
รักคนอ่านทุกคนเล้ย

[Petit.K]

จบแล้ว นุ้งเจมคนเก่ง
สนุกมากค่ะ แรกๆสงสารนุ้งเจมมาก ตอนนี้ก็ยังสงสารอยู่55555 และความรู้สึกอยากต่อยคุณศิแรงๆ มีไม่เสื่อมคลายเลยจริงๆ
ขอบคุณนะคะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ หายไวๆค่ะ 

[sirin_chadada]

ขอบคุณค่ะ

[puiiz]

 

[mamimew]

จบแล้ววววววว
ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้
เราเป็นคนนึงที่ตามทุกสัปดาห์ในช่วงแรกๆก่อนมันจะหน่วงวายป่วง พอเริ่มดราม่าก็เลยหยุดอ่านละเพิ่งจะมาอ่านต่อเมื่อเสาร์ที่แล้วจนตอนจบนี้
เดี๋ยวจะไปวนอ่านอีกรอบค่ะ
อ่านไปก็ทั้งสงสารเจม ทั้งเข้าใจศิ อึดอัดด้วย หน่วงอีก
เนื้อเรื้องตอนก่อนจบไวไปนิดนึง แต่โอเคนะคะ ไม่ได้สะดุดติดขัดอะไร
ชอบทุกอย่างในเรื่องเลยค่ะ
รอตอนพิเศษน้าา คิดถึงพี่ธามด้วย
 

[toou]

ใจหายจังเลย ตอนจบแล้วจริงๆหรือนี่
ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เขียนนิยายดีๆสนุกๆแบบนี้
ทำเราหลงรักทุกตัวละครของทุกๆเรื่องของคุณเวสเลยค่ะ
ขอบคุณมากจริงๆนะคะ
รอวันคุณเวสรักษาตัวให้หายดี ไวๆนะคะ สู้ๆนะคะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออ!! จบซะละ

[Zestful]

ขอบคุณที่เขียนนิยายดีดีมาตลอยเลยนะคะ เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน จะรออ่านเรื่องต่อดปของคุณเวสท์ค่ะ

ขอบคุณอีกครั้งนะคะะะะ 

[TachibanaRain]

กลพยัคฆ์นี่ตกลงแล้วหมายถึงเข้มรึเปล่านะ