หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[toou]

ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ยังอึมครึมกันขนาดนี้อ่า
 

[twinmonkey0311]

 

[river]

ไม่ชอบความคิดของศิ เห็นเจมเป็นอะไร ปิดหูปิดตา คิดว่าตัวเองปกป้องเจมปกป้องโลกได้ตลอดหรือไง ที่เคยพลาดไม่คิดเผื่อบ้าง

เจมฉลาดพอที่จะอ่านปีเตอร์ออก

แต่ศิทำให้เจมเป็นแค่คู่รัก ไม่ใช่คู่คิด .... ระวังจะเสียใจที่หลัง

[•♀NoM!_KunG♀•]

เหนื่อยนะแบบนี่

[PrimYJ]

สงสารเจมมากอ่ะ

[little_munoi]

เจ็บจัง
รักกันจิงหรอ
ทำไมเราสงสัยในความรักแบบศิฑา
และที่สงสัยหนักกว่าคือ เจมต้องเจ็บอีกนานแค่ไหน
เจมจะก้าวเดินต่อไปทางไหน
เจมคงเพื่อศิจนตัวเองแหลกไปข้างนึงรึเปล่า
โอ๊ยยยย รู้สึกดราม่าหนักมากและเนี่ย

[zabzebra]

ความกดดันเหล่านี้มันจะหมดไปเมื่อไหร่
โว้ยยย ต่างคนก็ต่างมีเหตุผลของตัวเอง
ละก็มีคนคอยยุแบบอิปีเตอร์นี่อีก โมโห ศิ โมโห เจม ด้วย

[MooMiew]

ฮืออออ แผลเริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆนะ ศิไม่สังเกตหรือปฏิเสธจะรักษาแผลกันแน่ กลัวจะช้าเกินรักษานี่แหละ 

[EoBen]

เป็นระเอกที่เราทนอยุ่ด้วยไม่ได้จริงๆ รักให้ตายก็อยากจะบอกว่า พอแล้ว ปล่อยเราไปเหอะ เรื่องนี้ถ้าเราเป็นเจม นอกจากพี่จิ๊บกับแซคแล้ว จะไม่เชื่อใจใครอีกเลย ไม่เอาแล้ว โลกโคตรน่ากลัว

[mystery Y]

ใกล้จบแล้วเหรอ!?

[BloodyBlue]

อะไรกันนะ หงุดหงิดทั้งคู่เลย

[lovenadd]

รอลุ้นนะครับ

[-west-]

CH.24  The thing that I give to you
Sitha





ผมมีนัดตีกอล์ฟกับปีเตอร์แม้ว่าเจเรมี่จะไม่เห็นด้วยแม้แต่น้อย ปัญหาภายในของปีเตอร์ที่คาดการณ์ว่าอาจลุกลามซบเซา ไม่แน่ใจว่าเกิดคลื่นใต้น้ำขนาดย่อมจากการปล่อยข่าวของผมบ้างหรือไม่ การพบหน้ากันอีกครั้งระหว่างผมกับพี่เขยของแฟนหนุ่ม07’เป็นไปอย่างราบเรียบ แต่ความรู้สึกระแวดระวังซึ่งกันและกันลอยอบอวล

ผมรับฟังเรื่องราวทั้งหมดของปีเตอร์ผ่านเจเรมี่เมื่อไม่กี่วันก่อน ไม่แปลกใจที่ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นจะวางแผนถ่ายโอนทรัพย์สินของผมเป็นของตัวเอง ทว่าโง่เง่าสิ้นดีทียังคิดจะใช้แผนการในทำนองเดียวกันกับครั้งก่อน ผิดไปก็ตรงที่เจเรมี่ซื่อสัตย์กับผมมากกว่าหลิน และนั่นอาจเป็นสาเหตุเดียวที่ทำให้ผมไม่ร่วงหล่นไปในเกมหมากนั้นของปีเตอร์

ชายวัยกลางคนผิวปากเมื่อเห็นผมพัดลูกกอล์ฟลงหลุมในครั้งเดียว สวมหน้ากากยักคิ้วหลิ่วตาให้กันไม่ต่างจากมิตรสหายทั่วไป ผมยิ้มรับ เป็นรอยยิ้มที่ใช้สำหรับผูกมิตรที่เราต่างรู้ดีว่าลึกลงไปความรู้สึกแตกต่างจากนั้นโดยสิ้นเชิง

“ได้ข่าวว่าเพิ่งประมูลงานใหม่ที่เวียดนามได้หรือ ศิฑา”

ปีเตอร์ถาม ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ตอนนี้ยูนิแล็บพยายามบุกตลาดต่างประเทศ เวียดนามเป็นหนึ่งในนั้น การแข่งขันกับวีจีดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ แต่เป็นไปอย่างขาวสะอาด วีจีเป็นบริษัทเก่าแก่ ไม่ยอมเสียชื่อเสียงด้วยการสกัดบริษัทดาวรุ่งน้องใหม่ด้วยวิถีคนโลภโง่ๆ แต่กับคู่สนทนาตรงหน้าไม่แน่ เขาเห็นแก่ตัว ไม่อาจรีรอให้ตัวเองมั่งคั่งได้ด้วยวิธีสุจริต

“ธุรกิจคุณไปได้สวยมาก”

“ครับ เมื่อสัปดาห์ก่อนก็เพิ่งได้ข้อสรุปว่าจะขายหุ้นบางส่วนให้เพื่อนที่สนิทกันอีกสามสี่คนภายในเดือนนี้เข้ามาช่วยกันดูงาน”

“คุณไม่แบ่งขายมาให้ผมจริงหรือ ใจแข็งชะมัด”

“ไว้รอลงตลาดหุ้นแล้วคุณรอช้อนได้เลย ตอนนี้ขอผมจัดการภายในให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า”

“ผมอยากเป็นผู้ร่วมพัฒนามันนะ ยูนิแล็บน่ะ”

ผมหัวเราะในลำคอ ตบปีกหมวกแก็ปลงต่ำบดบังแสงจากดวงอาทิตย์ แคดดี้สาวสวยเดินตามไม่ห่าง แต่สงบเสงี่ยม ไม่เสนอบทสนทนาแทรกระหว่างผมกับปีเตอร์อย่างมีมารยาท

“ทางคุณน่าจะงานยุ่งนี่ครับ ช่วงนี้ขาดทศพลด้วย ทุกอย่างคงยากขึ้น”

“ไม่เท่าไหร่หรอก” เขาว่า ไหวไหล่ไปด้วย “ผมจัดการได้อยู่แล้ว วิเวียนเองก็อยู่กับอาม่าของเธอที่ฮ่องกง มีเวลาเหลือเฟือจะจับธุรกิจอื่นเพิ่ม”

“ว่าแต่ซื้อหุ้นของสินมาจากหลินหรือยังครับ”

“กำลังให้ทนายดูว่ามีลู่ทางอื่นนอกจากซื้อขายอีกไหม” เมื่อเปิดเผยหน้าแล้วปีเตอร์ก็ไม่ปิดบังความชั่วร้ายของตัวเองอีกต่อไป เขาพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ราวกับทรัพย์สินส่วนนั้นเป็นสิ่งที่ตัวเองสมควรได้รับแต่แรก “คุณไปเยี่ยมหลินกับลูกบ้างก็ได้นะ”

“ลูกของคุณ”

“ไม่เอาน่า ถ้าสินอยู่ก็คงรักเด็กนั่นเหมือนลูก”

“ผมไม่ค่อยชอบเด็ก ยกเว้นลูกของตัวเอง ไม่เหมือนเจม เด็กนั่นเป็นคนโปรดของหนูๆ”

ปีเตอร์เห็นด้วย เขาหัวเราะลงคอ เม็ดเหงื่อไหลย้อยจากไรผมลงมาตามสันกราม ใบหน้ามันวาวเหนียวเหนอะ ผมเกลียดการตีกอล์ฟเพราะอากาศร้อน แต่บางครั้งก็ไม่อาจเลี่ยงได้

“เปลี่ยนใจยังทันนะศิ เรื่องหุ้นของบริษัท ยังไงเสียเราก็เป็นดองกัน”

“ผมไม่อยากคุยเรื่องงานเท่าไหร่” ผมตัดบทเมื่อพบว่าปีเตอร์ไม่หยุดรบเร้า เหลือบหางตาเห็นสีหน้าไม่พอใจของคู่สนทนา ก่อนจางหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสงแดดตอนเที่ยงร้อนจัด เราหรี่ตาลง หมายถึงผม ปีเตอร์ และแคดดี้ที่ติดตามมาด้วย

“กลางวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันสิ ที่ร้านอาหารของผม”

“ได้ครับ ร้านดุจตะวันใช่ไหม”

“ใช่ ที่นั่นแหละ” ปีเตอร์ว่า เสียงเหล็กของไม้กอล์ฟกระทบลูกพลาสติกสีขาวดังป๊อก วัตถุที่ถูกกระทำกลิ้งหลุนตามแรงกระแทก เฉียดปากหลุมไม่เกินสองเซนติเมตร “ให้เจตต์กลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง จะได้ไปคันเดียวกันเลย”
ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เสือแก่ตรงหน้าไหวไหล่ด้วยท่าทีสบายๆ

“จะได้ไม่ต้องรีบร้อน คุยกันไปเรื่อยๆ เผื่อคุณจะเปลี่ยนใจ”

เขาพูดทีเล่นทีจริง จับน้ำเสียงได้ว่าอยากให้เป็นเรื่องจริงมากกว่าเล่น ผมหัวเราะกลบเกลื่อนแต่โอนอ่อนผ่อนตาม โทรบอกเจตต์ให้กลับก่อน ส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดรับรู้ ไม่วายเอื้อมมือแตะปืนที่พกไว้กับตัวด้วยความระแวดระวัง

สัญชาตญาณบางอย่างของเจเรมี่ชัดเจน เช่นกันกับผมและบอดี้การ์ด เราต่างรู้นับตั้งแต่ที่ทศพลถูกเก็บว่าเรื่องราวกำลังดำเนินไปอย่างเข้มข้นและจัดจ้าน ชิงไหวชิงพริบ ไม่มีเวลาอ้อยอิ่ง ปีเตอร์ต้องการครอบงำยูนิแล็บก่อนผมจะตกลงขายหุ้นส่วนให้คนสนิทและทำให้งานของเขายากไปอีกขั้น กระนั้นผมก็ไม่อาจลุกขึ้นสะบั้นความสัมพันธ์กับมิสเตอร์หลี่ได้ดั่งใจ หากหันหลังกลับก็ไม่ต่างกับเปิดโอกาสให้อีกฝ่าย อย่างที่มรกตว่า ต้องมีใครคนใดคนหนึ่งชนะ เกมนี้ไม่มีวันเสมอตั้งแต่แรก

รถยุโรปสีดำขลับรุ่นล่าสุดจอดเทียบในลานจอดจากตัวอาคาร คนสนิทหน้าใหม่ของปีเตอร์เปิดประตูให้ผมนั่งจากด้านหลัง ก่อนผู้เป็นนายจะตามเข้ามา ผมไขว่ห้างสบายๆ มองออกไปด้านนอก กลิ่นในรถเป็นกลิ่นหอมเย็น เปิดวิทยุคลื่นข่าวเศรษฐกิจแทนเพลง ประตูรถปิดลง แอร์ด้านในเย็นฉ่ำชวนรู้สึกผ่อนคลาย


“ขอโทษนะศิฑา”

เสียงสำเนียงไทยแปร่งปร่าของปีเตอร์ดังขึ้นก่อนวัตถุสีดำเมี่ยมจะแตะข้างเอว ผมสัมผัสได้ถึงปลายกระบอกปืน เหลือบหางตาเหลียวมองคนข้างกายยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วถอนหายใจ ผมรู้ว่าการเข้ามาในอาณาเขตของปีศาจย่อมหลุดพ้นออกไปโดยปกติสุขได้ยาก หากแต่ไม่คิดว่าปีเตอร์จะใจร้อนมากเท่านี้

“ขอยึดของเล่นไว้ก่อน ไว้เราคุยธุระกันเสร็จแล้วรับปากว่าจะคืนให้แบบไม่มีรอยขีดข่วนเลย”

ผมส่งอาวุธป้องกันตัวขนาดพกพาให้คนพูด ชายวัยกลางคนเดาะลิ้นพอใจ เขาใช้มือสำรวจร่างกายผมผ่านเนื้อผ้า เจอมีดพกด้ามเล็กซ่อนอยู่ก็ยึดเก็บไปไม่ต่างกัน ผมยกมือขึ้นกอดอก มองทอดออกไปด้านนอก อย่างน้อยทางที่รถแล่นไปก็เป็นทิศเดียวกับร้านอาหารที่บอกเจตต์ไปแต่แรก ให้เดาก็คงเพราะเจ้าตัวคิดว่านั่นเป็ฯสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับการดำเนินการ
ร้านอาหารดุจตะวันยังโอบกอดด้วยแสงไฟสีอึมครึมเหมือนครั้งก่อนที่มา หากแต่บรรยากาศแตกต่างจากคราวนั้นโดยสิ้นเชิง แม้จะอาบด้วยแสงสีส้มนวล อุ่นตา ทว่ากลับรู้สึกหนาวสะท้านและเย็นเยียบลึกลงไป

เสียงรองเท้าหนังที่สวมใส่กระทบแผ่นพื้นกระเบื้องสีขาว เป็นฝีเท้าของปีเตอร์ ผม และคนรถที่ตามติดคุมเชิง ภายในร้านไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว ซึ่งไม่น่ายินดีแต่อย่างใดที่ถูกต้อนรับเป็นพิเศษเกินคาดหมาย ลมหายใจผมสะดุด เฝ้านึกถึงแผนการที่ตกลงกับเจตต์วกวนไปมา เผลอสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อมือหยาบวางบนบ่า บอดี้การ์ดตัวสูงใหญ่ใช้สายตาสั่งให้ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้นวมฝั่งตรงข้ามกับที่นั่งของเจ้านายตัวเอง

“นั่งลงก่อน คุณมีเอกสารต้องเซ็นต์”

น่าแปลกที่ก่อนหน้านี้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างไม่มีสัญญาณว่าผมจะถูกคุกคามด้วยวิธีนี้ ปีเตอร์ยักยิ้มที่มุมปาก ผมทรุดตัวนั่งลงตามคำสั่งแต่โดยดี อยู่ในถิ่นของฝั่งตรงข้าม แวดล้อมด้วยกำลังพลของศัตรูนับสิบต่อหนึ่ง ไม่มีประโยชน์ที่จะดื้อดึง มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่ต่อสู้ทั้งที่รู้ว่าพ่ายแพ้เต็มกำลัง

“ผมสั่งคนเตรียมเมนูเด็ดๆ ให้คุณแล้ว ระหว่างรออ่านเอกสารนี่ไปก่อนก็ได้”

ซองเอกสารสีน้ำตาลวางลงตรงหน้า ผมยืดตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนเปิดดูเอกสารด้านใน เป็นสัญญาโอนหุ้นส่วนของตัวเองให้เจเรมี่ ร่างเนื้อความและชื่อผู้รับทรัพย์สินไว้เรียบร้อย เหลือเพียงแต่ลายเซ็นท้ายกระดาษที่ว่างเปล่า เมื่อละสายตาขึ้นมามองตัวการ ปีเตอร์ก็ยิ้มเผล่ไม่ทุกข์ร้อน

“เห็นว่าช่วงนี้คุณสนิทสนมกับเจเรมี่มาก คงไม่แปลกอะไรถ้าจะโอนมรดกให้เด็กในโอวาท”

“เจมเคยมาพูดกับผมเรื่องนี้ รู้ไหม ที่จริงผมก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าคุณจะใจร้อนจนรอให้แผนการของตัวเองสำเร็จแนบเนียนกว่านี้”

“จะชักช้าไปทำไมในเมื่อปลายทางผลก็เหมือนกัน”

“อย่าทำแบบนี้เลยปีเตอร์” ผมผ่อนลมหายใจ วางเอกสารลงบนโต๊ะอาหาร พยายามใช้วาทศิลป์ต่อรอง “จับผมมาบังคับให้เซ็นต์เอกสาร ทั้งที่รู้ว่าเจตต์ต้องติดต่อผมตลอดเวลา บอกตรงๆ นะ ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วเจตต์ไปบอกมรกตล่ะก็ ไม่เกินห้านาที ร้านคุณคงเรียบเป็นหน้ากลอง”

คู่สนทนาหัวเราะเสียงดัง ภายในร้านเปิดเพลงจีนชวนปวดหัว เขายืดตัว เผยให้เห็นหน้าท้องที่ยื่นออกมาล้นเส้นเข็มขัดชัดเจน “ให้มันมีชีวิตไปฟ้องใครต่อใครเถอะ ศิฑา”

ประโยคนั้นทำให้ผมนิ่งงัน ปีเตอร์ไม่รอให้ถามซ้ำ เขาพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก

“คุณมันยังใหม่ในวงการ อันที่จริงผมไม่ต้องเล่าเลยก็ได้ด้วยซ้ำ แต่รู้เอาไว้เถอะ เผื่อถ้ามีโอกาสรอดชีวิตกลับไปจะได้ไม่พลาดท่าเอาง่ายๆ” ปีเตอร์กระหยิ่มยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายแต่เปี่ยมไปด้วยพลังของชัยชนะ “คิดว่าคนอย่างไอ้ทศ เวลามันยิงใครจะยิงพลาดอย่างนั้นเรอะ ผมฝึกคนมาดี ศิฑา"

“ที่คุณโดนยิงนั่นก็เป็นแค่แผนให้ผมเข้าใจว่าพวกคุณแตกคอกัน?”

“แล้วคุณก็โง่มากพอจะเดินตามแผน แต่ฉลาดนะศิ ที่ใช้คนของผมมาฆ่าผมเอง เฮอะ พลาดหน่อยก็ตรงที่คุณเชื่อคน เชื่อข่าว เชื่อภาพ สุดท้ายเลยได้มานั่งตรงนี้ วางใจว่าไอ้ทศมันตาย หึ คนที่สมควรตายคนแรกคือไอ้เจตต์ลูกน้องคุณต่างหาก เกะกะขวางทางตั้งแต่สมัยศุภสิน”

“คุณนี่มันไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ”

“คนไม่เปลี่ยนหรอกศิ เราแค่รอบคอบขึ้นในการเป็นตัวของตัวเอง” ปีเตอร์พูดเสียงเย็นเยียบ ใข้ปลายนิ้วกลางและนิ้วชี้เลื่อนเอกสารสำคัญตรงหน้ามาหาผม “ถ้ายังอยากมีโอกาสกลับไปกอดเจเรมี่อีกสักครั้ง ก็เซ็นต์สัญญาแล้วอยู่เงียบๆ ดีกว่า ผมไม่ได้ให้คุณยกหุ้นส่วนทั้งหมดมาให้เจมหรอก แค่บางส่วนที่เคยเสนอว่าอยากซื้อต่อก่อนหน้านี้เท่านั้น”

“เจมไม่ยกมันต่อให้คุณแน่”

“มั่นใจแบบนี้ก็ยิ่งเซ็นต์ง่ายเลยสิ” ชายวัยกลางคนไหวไหล่ไม่ทุกข์ร้อน ผิดกับผมที่เดือดดาลอยู่ภายใน เกมนี้ผมอ่อนหัด คิดว่าระมัดระวังแค่ไหนก็ไม่อาจรู้เท่าทันคมเขี้ยวของเสือแก่ที่เชี่ยวกรากในวงการสีเทามาเนิ่นนาน “อยากได้เวลาตัดสินใจสักหน่อยไหม ไปล้างหน้าล้างตาแล้วกลับมาเซ็นต์ได้นะ ผมรอได้ หลังอาหารมื้อนี้เราจะมาดูกันว่าลายเซ็นต์คุณจะสวยสักแค่ไหน”

ผมไม่หยิบมันขึ้นมาอ่านเป็นครั้งที่สอง สิ้นประโยคชวนคลื่นเหียนก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เข้าห้องน้ำ ปิดประตูเสียงปังระบายความรู้สึกคับแค้นในอก ปวดมวนในท้องไส้ ปั่นป่วนจนอยากสำรอก ผมไม่เคยคุมสถานการณ์ไม่ได้ และนี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่อะไรก็ผิดแผนไปหมด ปีเตอร์รู้ดีว่าผมต้องหาทางหนีทีไล่ ระหว่างทางจากโต๊ะมายังห้องน้ำพยายามสอดส่องสายตาก็เห็นท่าจะลำบาก การ์ดยืนเฝ้าจุดต่างๆ อย่างมีนัยยะสำคัญ แม้แต่ห้องน้ำของร้านก็ไม่มีช่องหน้าต่างขนาดกว้างพอให้สอดหัวออกไปได้

พัดลมดูดอากาศหมุนเชื่องช้า ผมยืนมองมันเพราะเป็นแหล่งเดียวที่เชื่อมกับโลกภายนอก เงาวูบไหวสีดำสลับกับแสงสีจ้าทำให้ต้องหรี่ตา จังหวะที่กำลังขบคิด เงาที่หมุนเป็นจังหวะตามใบพัดก็วูบดำ เห็นปลายนิ้วของใครบางคนโผล่มาก่อนเศษกระดาษจะร่วงหล่น ยังไม่ทันเขย่งปลายเท้าขึ้นดูเจ้าของมือนั้นก็หายไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงปริศนาแผ่นกระดาษใบจ้อยอยู่บนผืนกระเบื้อง

‘อย่ากินยำปลากระป๋อง ทำตามแผนของปีเตอร์ จะมีคนไปช่วย’

เป็นลายมือที่เขียนหวัดจนเกือบอ่านไม่รู้เรื่อง ผมไม่รู้ว่าเจ้าของสาส์นนั่นเป็นใคร แต่ความหวังเดียวที่มีคงต้องทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ ผมขยำแผ่นกระดาษ กดลงชักโครกไม่เหลือร่องรอย วักน้ำจากก๊อกที่อ่างขึ้นล้างหน้าลวกๆ จนเปียกชุ่มลงมาถึงเสื้อเชิ้ตที่สวม เมื่อสงบสติอารมณ์ได้ก็เดินออกมาด้านนอก มองอาหารที่เสิร์ฟบนโต๊ะด้วยท่าทีนิ่งเฉย หนึ่งในเมนูทั้งหมดมียำปลากระป๋องของโปรดสำหรับปีเตอร์วางชิดเจ้าของร้าน เขาผายมือด้วยท่าทีสบายๆ แฟ้มเอกสารโอนหุ้นส่วนถูกเก็บไปก่อนหน้านี้แล้ว


“ทานอาหารให้อร่อยก่อนเถอะศิ ผมไม่อยากให้คุณเครียด”

ผมเห็นท่าทางเย้ยหยันของอีกฝ่ายชัดเจน ไม่เหลือหน้ากากแห่งความปรารถนาดีอีกต่อไป มันเปล่าประโยชน์ในเมื่อเขาคุมเกมได้ทั้งหมด ข้าวสวยถูกเสิร์ฟให้ไม่มากไม่น้อย แต่คนที่กินลงและไม่รู้สึกรู้สากับการกระทำอันหยาบช้าก็ยังคงรับประทานมันอย่างเอร็ดอร่อย  ผมนั่งมองรอยยิ้มนั่น ตักข้าวเข้าปาก พอเป็นพิธีได้ไม่กี่คำก็วาง ปีเตอร์คงสนุกกับการกวนประสาทผมมากพอ เขาเลิกคะยั้นคะยอให้ผมทำตามใจชอบ ส่งสัญญาณให้ลูกน้องคนสนิทวางเอกสารสำคัญพร้อมปากกาให้ด้วยท่าทีเย็นใจ ผมไม่พิจารณาข้อเสนอนั่นซ้ำ ตกลงจรดปลายปากกาลงท้ายกระดาษก่อนผุดลุกขึ้นโดยมีเสียงหัวเราะสมใจตามมาเบื้องหลัง


“พาคุณเขาไปส่งหน่อย อย่าลืมคืนอาวุธที่พกไว้ไปด้วยล่ะ”

ปีเตอร์สั่งลูกน้องของตัวเอง ผมเอี้ยวตัวกลับไป เขาเพียงยกแก้วน้ำดื่มขึ้นชนกับอากาศ ริมฝีปากขยับไหว เคี้ยวอาหารด้วยท่าทางอิ่มใจเป็นทีสุด

[-west-]

รถยุโรปสีดำขลับทรงทะเบียนแปลกตาเป็นรถที่จอดติดเครื่องหน้าร้าน ผมถูกกึ่งดันกึ่งผลักให้เดินขึ้นไปบนเบาะหลังรถโดยมีลูกน้องตัวใหญ่ของปีเตอร์คอยประกบ ทันทีที่ประตูปิดลง เสียงหัวเราะคุ้นเคยจากคนด้านหน้าก็ดังขึ้นแผ่ว ผมกัดฟันกรามจนรู้สึกสั่นไปทั้งงหน้าเมื่อพบว่าพลรถที่ขับไม่ใช่ใครที่ไหน  แต่เป็นเหยื่อชั้นดีที่หลอกล่อให้ผมตายใจนั่นเอง

“เซอร์ไพรส์”

ทศพลเอ่ยเสียงราบเรียบ ยิ้มเหยียดด้วยมุมปากข้างหนึ่ง  ผมไม่ตอบในทันที และดูเหมือนทำให้อีกฝ่ายย่ามใจมากขึ้นเท่าตัว

“แกยังไม่ตาย”

“ครับ ผมทศพล เป็นมือหนึ่งของปีเตอร์ และยังไม่ตาย เป็นเกียรติอย่างสูงที่ได้มีโอกาสมาขับรถให้คุณ...ศิฑา”

“ผมขยับตัวได้เพียงเล็กน้อยก็ถูกปลายกระบอกปืนจี้ท้ายทอยเอาไว้แน่นหนา สองต่อหนึ่ง และสองคนนั้นเชี่ยวชาญในด้านการต่อสู้ทำให้ผมต้องนิ่งสงบ ผ่อนลมหายใจเชื่องช้าด้วยอารมณ์เป็นรอง

ทศพลหัวเราะในลำคออย่างผู้ชนะ เขาเดาะลิ้นกับเพดานปากเบาๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งเย้าแหย่

“รู้ไหม รถคันนี้แหละเป็นคันที่น้องคุณตาย”

เสียงนั้นเย็นเยียบ ไร้ความรู้สึก ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เพื่อข่มความรู้สึกขมลงคอ สำหรับผมแล้ว ศุภสินคือคนในครอบครัวคนสุดท้ายก่อนเจเรมี่จะเข้ามา คนตรงหน้าคือคนที่พรากน้องชายเพียงคนเดียวไปจากผม อีกทั้งต้องการพรากสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตของผมไปทุกขณะจิต

“ตรงเบาะที่คุณนั่งเลยล่ะ ศิ เอาเป็นว่า ผมอยากจะเล่าให้คุณฟัง เผื่อคุณจะหายคิดถึงน้องได้บ้าง”

ผมรู้เจตนาของอีกฝ่ายดี ทศพลโกรธแค้นผม ทั้งเรื่องของธุรกิจและเรื่องส่วนตัว เจเรมี่เป็นสมบัติที่เขาเจอก่อน ขณะเดียวกัน สมบัติชิ้นนั้นกลับสมยอมเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว ผมไม่เคยมองเด็กหนุ่มว่าเป็นทรัพย์สิน อาจนำมาเสนอเป็นข้อแลกเปลี่ยนเกี่ยวกับธุรกิจจริง แต่ทั้งหมดทั้งมวลผมทำไปเพื่อปกป้องคนที่รักสุดหัวใจ

“แผนการทุกอย่างเหมือนเดิมไม่ผิด หลอกล่อไปที่ร้าน บังคับให้เซ็นต์สัญญา รู้ไหมศิ คุณพลาดเพราะอะไร เพราะไอ้เจตต์มันไม่เคยเรียนรู้ไงล่ะ ซื่อบื้อเป็นหมาจอมสัตย์ แต่ไม่ฉลาด ไม่มีไหวพริบ วันๆ เอาแต่ฟังนายพูดก็เป็นหุ่นกระป๋องกลวงๆ ธรรมดา”

“เพื่อหุ้นเท่านั้นหรือที่ต้องการ”

“ถ้าเป็นครั้งนั้นก็ใช่ แต่จะโทษปีเตอร์คนเดียวก็ไม่ถูก มันรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงเช่าหมายถึงอะไร เสือกทำตัวหึงหวง ก็จริงที่ปีเตอร์มีเมียเป็นตัวเป็นตน แต่อยากได้อีตัวมาเป็นของตัวเองก็ตลกหน่อย ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องตื้นมาก่อนด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้เป็นของใครมาก่อน” ทศพลไหวไหล่ รถเคลื่อนตัวออกจากหน้าร้านไปตามเส้นทางเปลี่ยว ผมจำได้ เป็นทางเส้นเดิมที่เจอศพศุภสินชนกับต้นไม้สูงใหญ่

“แต่อีนั่นก็ปล่อยท้องจนได้ ตั้งใจจะจับปีเตอร์ แต่ถ้าปีเตอร์โดนจับเรื่องที่เป็นชู้กับมันล่ะก็ ไอ้เด็กน้อยอย่างสินคงล้มกระดานธุรกิจทั้งหมด สถานการณ์มันบังคับ ศิฑา คุณก็ต้องเข้าใจมิสเตอร์หลี่ด้วย เหมือนที่ถ้าคุณไม่ยุ่มย่ามเรื่องเจม หรือไม่มาสอดรู้สอดเห็นเรื่องคดี ไม่เข้ามายุ่งกับเจม ลูกคุณก็คงมีพ่อ”

“ฉันเซ็นต์ยกหุ้นให้ปีเตอร์แล้ว เขาบอกจะปล่อยฉันกลับ”

“โธ่ คุณศิ คุณมันไก่อ่อนจริงๆนะ” เสียงนั้นกลั้วหัวเราะราวกับเป็นเรื่องขำขัน รถจอดในเส้นทางที่ไม่มีรถสัญจร สองข้างล้อมด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่กว่าสองคนโอบ บรรยากาศเงียบเหงา เขาดับเครื่อง ปลดเบลท์เพื่อเอี้ยวตัวกลับมามองผมด้วยแววตาขบขัน
“คิดว่าจะได้กลับไปแบบมีลมหายใจจริงๆ น่ะเหรอ น้องคุณก็พูดแบบนี้ รู้ไหม ใต้ต้นไม้ต้นนี้แหละที่ผมหักคอมันด้วยมือเปล่า แล้วขับไกลออกไป ก่อนลงใช้เศษไม้เกี่ยวคันเร่งให้ทำเป็นเหมือนมีคนขับ โชคร้ายที่กิ่งไม้เล็กเกินไป มันหลุดระหว่างรถไหล ความเร็วมันอาจไม่พอให้คนสักคนคอหักตายคาที่ แต่ในเมื่อศุภสินเป็นคนขับและเขาอยู่คนเดียว ก็ไม่มีหลักฐานอะไรว่าคอหักเพราะถูกฆาตรกรรม เศษไม้ที่ตกในรถใครๆ ก็เข้าใจว่าหลุดมาจากที่รถชนกระจกแตก”

ทศพลพูดเลือดเย็น ขณะที่ผมกลับรู้สึกรวดร้าวไปทั้งใจ การจากไปของคนในครอบครัวปวดร้าวเสมอ ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้า ท่าทาง
“ถ้านายกับปีเตอร์ทำกับฉัน เหมือนที่ทำกับน้อง คิดว่าตำรวจจะไม่สงสัยหรือไง”

“ครั้งที่แล้วคุณคิดว่าตำรวจสงสัยหรือเปล่าล่ะ” ทศพลเดาะลิ้น เขายิ้มร้ายกาจยิ่งกว่าครั้งไหนที่เคยเห็น “แน่นอน แต่ในเมื่อไม่มีหลักฐานจะทำอะไรได้ จริงไหม ผมเข้าใจ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ในเคสของคุณคงยากกว่าน้องชายนิดหน่อย ตรงที่ถ้ามีจุดที่ทำให้เคลือบแคลง คุณมรกตคงไม่ปล่อยให้เรื่องจบง่ายๆ แน่ เพราะงั้นมันเลยมีการจัดฉากเล็กๆ น้อยๆ ที่จะทำให้เมียมาเฟียของคุณไม่อยากเข้ามายุ่มย่ามให้เสียเกียรติ”

ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน แอร์คอนดิชันเปิดจนหนาวสั่นทะลุเข้ามาถึงด้านในของเสื้อโปโล ทศพลฮัมเพลงในลำคอ แผนการทุกอย่างถูกตระเตรียมอย่างดี และผมก็เป็นหมากโง่ๆ ที่เข้าใจว่าตัวเองคิดรอบคอบมาตลอด

“คุณคิดว่าเรื่องรสนิยมของเรา มันมากพอให้มรกตเอือมระอาไหมล่ะ” จบประโยค ทศพลก็ลงจากรถ กระชากคอเสื้อผมให้ลงตามมา ยังไม่ทันโผล่พ้นขอบประตู ปลายกระบอกปืนก็จ่อหน้าผาก ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ นึกถึงแผนการที่ปีเตอร์กับพวกวางไว้ว่าจะเก็บผมยังไงให้แนบเนียนที่สุด

“ถ้าเกิดว่าฉันข่มขืนแก แล้วโยนความผิดให้ไอ้เจตต์ คิดว่าคุณนายมรกตจะเข้ามายุ่งเรื่องนี้หรือเปล่า ศิฑา เรื่องรักๆ ใครๆ ของคนเพศเดียวกัน”

“มีนไม่มีวันเชื่อ”

“ใครจะไปรู้” คนพูดเย้ยหยัน ยักยิ้มด้วยมุมปากหนึ่งข้าง “ในเมื่อหลังจากพบศพที่มีร่องรอยการร่วมเพศแล้ว ไอ้เจตต์ยังหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”

“แกทำอะไรกับเจตต์”

“แค่ให้มันอยู่ในที่ที่ควรอยู่”

ผมรู้มาตลอดว่าวงการสีควันบุหรี่มันทั้งซับซ้อนและมืดมน หากแต่เมื่อได้ยินประโยคนั้นกล่าวถึงคนใกล้ตัวของตัวเองแล้วหัวใจก็ไม่อาจยอมรับว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาได้ แม้จะมีสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจกลับสุมไฟร้อนรุ่ม ผมกัดฟันแน่น และดูเหมือนจะเป็นทางเดียวที่ยื้อชีวิตของตัวเองอยู่ได้พอประมาณ

“มีเซ็กซ์กับคนสนิทบนกระโปรงรถริมป่ารกชัฏ แล้วถูกฆาตรกรรมเพราะพิษแรงหึงที่พาเจเรมี่เข้าบ้าน ถนนเส้นทางเดียวกับที่น้องชายเกิดอุบัติเหตุ ไม่บังเอิญจนมรกตสงสัยเนอะ อีกอย่าง เจ้าเด็กนั่นถ้าได้ยินเรื่องนี้คงหัวใจสลาย”

“อย่ายุ่งกับเจม”

“ถามจริงเถอะศิฑา แกรักเจมจริงๆ เหรอ” ทศพลสบตาผม มองค้นหาความหมาย ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่คนตรงหน้ารู้สึกกับเจเรมี่คืออะไร ต้องการจะเอาชนะ หรือรักคนรักผมเหมือนกัน แต่ไม่ว่าอย่างไร ความปรารถนาสูงสุดของผมคือจะไม่มีใครได้แตะต้องเจเรมี่และปุณวิศ

แม้ชีวิตผมจะจบลงตรงนี้ ไม่ว่ามันจะอัปยศเพียงใด
ผมหวังว่าดวงใจทั้งสองของผมจะต้องปลอดภัยเพียงเท่านั้น

“อย่ายุ่งกับเจม” ย้ำอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายกลับเห็นเป็นเรื่องตลก เขาหัวเราะเสียงขึ้นจมูกแล้วเย้ยหยันทั้งด้วยท่าทางและน้ำเสียง

“ตัวจะตายแล้วยังห่วงคนข้างหลังอีกเหรอ ความรักนี่มันช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน เอาเถอะ ผมจะดูแลให้อย่างดีเลยแล้วกัน เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว ถอดกางเกงออก ไอ้ศิ!”

“แกมันบ้า!”

“จะถอดเองหรือให้กูถอดให้ หรือ...อยากเป็นศพก่อนค่อยถอด ให้ตาย กูไม่ชอบมีอะไรกับศพเสียด้วย มันขยะแขยง”

ทันทีที่ประโยคนั้นจบด้ามปืนก็ฟาดเข้าที่สันคางจนรู้สึกร้าวชาไปทั่วซีกหน้า ผมถ่มน้ำลายลงพื้นหญ้า ไม่แปลกใจที่เห็นเลือดสีแดงปน รสชาติเค็มปร่าของเลือดคาวคลุ้งกระพุ้งแก้ม ยังไม่ทันทรงตัวก็ถูกจับให้นอนคว่ำนาบไปกับกระโปรงรถร้อน ลูกน้องอีกคนของปีเตอร์ที่ประกบมาตั้งแต่ร้านล็อกแขนจับไพล่หลัง ผมนิ่วหน้าเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ได้ยินเสียงหัวเข็มขัดถูกปลด ขณะเดียวกัน หางตาก็เหลือบเห็นการเคลื่อนไหวที่ห่างออกไป ผมแสร้งทำเป็นสมยอม นาทีเดียวกับที่เสียงปืนดังลั่น สองคู่กรณีผงะนิ่ง ชั่วอึดใจเดียววัตถุสีดำเมื่อมก็ลอยคว้างในอากาศ ผมพลิกตัวกระโดดคว้าได้ทัน

เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง เจาะเข้าที่หัวไหล่ทศพล และหลังจากนั้นการดวลปืนจากทั้งสองฝั่งก็เกิดขึ้น เสียงปืนก็ดังอื้ออึง กระสุนจากฝ่ายตรงข้ามเล็งมาที่ผมแต่เจาะผ่านแค่แขนข้างซ้าย กวาดมือขวายิงสวนเพียงนัดเดียว ลูกตะกั่วก็ลอยเจาะผ่านกลางหน้าผากทศพล พร้อมกันกับเจตต์ยกปืนยิงลูกสมุนอีกคนที่เล็งปลายกระบอกมายังผมเข้าที่กลางอกพอดี

ชั่วขณะที่กลิ่นเขม่าลอยคลุ้ง เสียงปืนดังอื้ออึงก่อนทุกสิ่งก็นิ่งสงัด ผมได้ยินเสียงหายใจของตัวเองหอบถี่ สองร่างร่วงลงสู่พื้นด้วยสภาพสิ้นลม เมื่อมองกลับไปยังกำลังเสริม ผมก็รู้ทันทีว่าเจ้าของลายมือนั้นเป็นใคร

“เจเรมี่”

“คุณ...ปลอดภัยใช่ไหม”

“ฉันไม่เป็นไร ขอบใจ ขอบใจจริงๆ” ผมโอบกอดเขาไว้ด้วยสองแขน รัดรึงไว้แน่นราวกับเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้กอด  เจเรมี่เองก็ไม่ต่างกัน นับเป็นครั้งแรกหลังจากเกิดเรื่องที่เราสามารถโอบกอดกันด้วยเรี่ยวแรงและความจริงใจที่สุดเท่าที่เคยมี

“คุณเจมแอบตามคุณไปที่สนามกอล์ฟครับ”

เจตต์เอ่ยเสียงเรียบ มีร่องรอยถูกทำร้ายปรากฏชัดบนหน้า ผมมองหน้าเจเรมี่ นึกถึงเด็กหนุ่มที่เฝ้าเพียรถามถึงแผนการของตัวเองและผมยังคงดึงดันให้เขามีส่วนเกี่ยวข้องน้อยที่สุด เขาหลบตา ขณะที่เจตต์พูดต่อ

“คุณเจมเห็นทศพล ก็เลยเอะใจขึ้นมา เขาแอบมาบอกผมในห้องน้ำก่อนขับรถกลับ ผมตัดสินใจเล่าให้คุณเจมฟังว่าปีเตอร์ชวนคุณไปทานอาหาร คุณเจมก็ไปดักรอที่ร้าน ขังพ่อครัวไว้ก่อนตัวเองเป็นคนลงมือทำอาหารแล้วใส่ Ciguatera เข้าไปในยำปลากระป๋อง ส่วนทางผม คุณเจมให้เปิดแชร์โลเคชั่นไว้ ผมซ่อนโทรศัพท์ไว้ใต้รองเท้า พอผมหลุดนอกเส้นทาง คุณแซคกับเพื่อนๆ ก็ไปช่วยทัน ทศพลตั้งใจจะเก็บผมหลังจากจัดการกับคุณ เขาตั้งใจจะเก็บเราด้วยมือตัวเองเลยทำให้ต้องวิ่งไปวิ่งมาระหว่างโกดังที่ขังผมไว้กับร้านอาหารของปีเตอร์ ตอนที่ผมออกมาจากโกดังได้แล้วลูกน้องฝั่งนั้นตายหมด ทศพลคงชะล่าใจว่าเหตุการณ์ปกติดี”

ผมสบตากับตัวการทั้งหมดแล้วลูบศีรษะนั่นแผ่วเบา หลากความรู้สึกอึงอลในอก เจเรมี่ยังคงเป็นเจเรมี่คนดื้อคนเดิม เขาไม่เคยศิโรราบและหลบหลังผม เป็นเด็กที่ดึงดันเอาแต่ใจ แต่ผมยอมรับ ว่าตัวเองประเมินเขาต่ำเหลือเกิน

“เอายานั่นมาจากไหน”

“ผมลองปรึกษาเรื่องนี้กับเข้ม”

“เข้ม?” เจ้าเด็กนี่ ชักจะทำอะไรอุกอาจเกินไปแล้ว

“เขาแนะนำ ว่าถ้าอยากจัดการปีเตอร์ วิธีที่แนบเนียนที่สุดคือหยอดยา Ciguatera ลงไปในยำปลากระป๋อง เพราะปลากระป๋องมีโอกาสที่มีสารปนเปื้อนตัวนี้สูง ถ้าเกิดว่า...”

“แล้วเข้มก็เป็นคนจัดหายาให้” ผมถอนหายใจ ทั้งโล่งอกและโมโห นึกขอบคุณที่เจ้าเด็กนี่ปรึกษาคนของผมบ้าง แต่อีกใจก็โกรธที่เจเรมี่เข้ามาพัวพัน เขาคิดจะฆ่าพี่เขยตัวเอง ช่างแตกต่างจากเจเรมี่คนที่เคยขอร้องให้หยุดความแค้นเอาไว้เพื่อเขาโดยสิ้นเชิง

“ตอนนี้ปีเตอร์ตายแล้วครับ” เจตต์รายงาน คนในอ้อมแขนสะดุ้งตัวเล็กน้อย ผมปลอบขวัญเขาด้วยการจูบเบาๆ บนหน้าผาก เข้าใจถึงความจำเป็นที่เจเรมี่ต้องเป็นคนลงมือเองดี กระนั้นก็อดโกรธตัวเองไม่ได้ที่ไม่อาจปกป้องอีกฝ่ายได้ดั่งใจปรารถนา เจเรมี่กำเสื้อของผมแน่น ทั้งหวาดกลัวและเสียขวัญ ขณะเดียวกันก็กล้าหาญ เด็ดเดี่ยวและเจ้าแผนการณ์มากกว่าผมเป็นเท่าตัว

“คุณไปโรงพยาบาลเถอะ”

“หืม?”

“เลือดไหลไม่หยุด”

เจเรมี่หมายถึงแผลที่โดนกระสุนเจาะบริเวณแขน เขาวางมือบนมุมปากผม มองด้วยสายตารวดร้าว “เจ็บมากไหม”

“แค่นี้เอง”

“ขอโทษ ผมหาจังหวะช่วยคุณไม่ได้เลย ยิงก็ยิงไม่โดนใครสักคน”

“เก่งแล้ว เด็กดี” ผมปลอบประโลมเขาทั้งน้ำเสียงและท่าทาง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ออกมาจากใจว่าเขาทำดีแล้ว ดีมากเหลือเกิน “แต่คราวหลังอย่าทำแบบนี้ได้ไหม หัวใจฉันจะสลาย”

เพราะเขา...คือหัวใจที่ผมมีเพียงดวงเดียว


TBC

ตอนหน้าจบแล้วอะ โอ๊ยย กลัวมากเลยว่าจบห้วนไป แต่ตามพล็อตที่เราวางไว้มันแบบนี้จริงๆค่ะ ไม่ได้เร่งจบแต่อย่างใดด
เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียนให้พระเอกเกือบโดนข่มขืน แล้วนายเอกมาช่วย
แด่ศิฑาผู้ไม่เคยอ่านการ์ตูนราชสีห์กับหนู
เจอกันตอนหน้า ขอโทษที่มาช้านะคะ เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด แง

[Petit.K]

เจมเก่งมากกกกลูกกกก แบบนี้สิใช่เลย รักกก
อาจจะมีขัดใจกับเจมที่ยอมศิตลอดก็เหอะ5555550 ก็รักไปแล้วนี่เนอะ
เรื่องนี้ดูจะหักมุมหลายรอบเหลือเกิน แงงงง ตกใจคิดว่าจะเป็นแบบตอนน้องอินของพี่ยูซะแล้ว55555

ขอบคุณค่าาา
ปล.คุณเวสต์สู้ๆ ดูแลสุขภาพด้วยเน้ออออ กอดดดด

[me12inzy]

โอ้โหพระเอกตูจะโดนข่มขืน. 
คิดอยู่แล้วแหละว่าอีทศไม่น่าตายเร็ว
เจมแบบเริ่ดมาก. งานพิทักษ์ผัวต้องมา

[kissu111]

ตอนนี้พระเอกง่อยมาก... ลบภาพตอนก่อนหน้าไปหมด
ขอบคุณคนแต่งค่ะ

[IaminLove]

เข้าใจกันก็ดีแล้ว ครั้งหน้าศิต้องปกป้องเจมให้ดีกว่านี้รู้ไหม

[MooMiew]

ว่าแล้วว่าต้องโดนหลอก!!! มีแต่คนขี้โกหก หลอกลวง!!

เจเรมี่คนเก่ง โอ้ยยยคือแบบ ในใจก็หวังว่าจะต้องมีคนมาช่วยแน่ๆอะ ต้องมีเจเรมี่ แต่ไม่คิดว่าเจเรมี่เป็นคนลงมือนำเองงี้ โอ้ยยยย ใจจะวาย

คิดว่าถ้าเป็นเจเรมี่บรรยาย น่าจะระทึกตื่นเต้นกว่านี้เนาะ แต่เราจะไม่ได้รู้ความจริงทั้งหมด แถมน่าจะไม่รู้ด้วยว่าคุณศิจะโดนข่มขื่น!! ตอนนั้นคือแบบ เห้ยไม่นะ คุณศิ โอ้ย ไอ้ทศพลคนชั่ว!   

ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย 

[TachibanaRain]

นี่คิดผิดมากนะนึกว่าคนมาช่วยจะเป็นทางมรกตซะอีก ที่ไหนได้เป็นน้องเจมคนเก่งของเรานี่เอง แต่เกือบช็อคนะที่ศิเกือบจะโดนข่มขืนอะ แบบไอ่เชี่ยยยย เลวกันมากๆจริงๆทั้งเจ้านายลูกน้อง สมควรโดนจัดการแล้ว ส่วนศินั้นเอาจริงๆคือไม่คิดว่าจะพลาดแบบนี้อะ คือเหมือนศิฉลาดนะแต่เปล่าเลยแถมไม่เฉลียวใจด้วย คือถ้าศิคิดจะมาอยู่ในวงการแบบนี้ศิควรรอบคอบให้ดีกว่านี้นะ นี่ดีว่าน้องเจมมาช่วยถ้าไม่มีน้องคิดไหมว่าต้องไปจะเป็นไง เง้ออ

ขอบคุณที่มาลงให้ค่ะ คุณเวสต์ก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ

[aiyuki]

เอกสารที่เซ็นต์ไปแล้วอ่ะ ทำไง?? โอ้ยย ลุ้นๆๆๆ

[little_munoi]

โอ๊ย แสบมากปีเตอร์
เขี้ยวเล็บเยอะจริงๆ
เกลียดมาก
แต่เจม เสี่ยงมาก
และศิฑา นายเสี่ยงจะเสียเจมไปจิงๆ

[PrimYJ]

โอ้ยยยยยยยยย ลุ้นใจจะขาด ดีที่ทั้งศิ เจมและก็เจตต์ปลอดภัย เจมเก่งมากเลย รักเจมมมมมม

[Jibbubu]

ว่าแล้วว่าทศยังไม่ตาย

[lizzii]

ใจหายแว้บบบบบ

[A_Narciso]

นุ้งเจม แววพระเอกมาเรย อะ 555

[fahdekkom]

ปีเตอร์นี่ชั่วไม่มีที่สิ้นสุด น้องเจมคนเก่งมาช่วยพี่ศิแล้ว
แต่พระเอกเรานี่เกือบโดนข่มขืนช่างน่าสงสารยิ่งนัก

[bellvee]

โฮรรรรรเหมือนยกภูเขาออกจากอก สะพรึงมากตอนคุณศิจะโดนข่มขืน
ตอนนี้เจมเท่มากก โอ๊ยยยเล่นเอาคุณศิกลายเป็นคนเด๋อไปเลยอ่ะ
แอบเดาถูกว่าทศยังไม่ตาย แต่ไม่คิดว่าจะหักมุมขนาดนี้ ชอบมากค่ะ 555

[puiiz]

 

[snowboxs]

เจมเท่ห์สุดๆ เอาใจพี่ไปเลย 5555

ดีใจที่ศิลไม่ได้หลงผู้หญิงพันธ์หลิน