✿ มนุษย์บังเอิญ ✿
บังเอิญครั้งที่ 2 : พรหมลิขิตบันดาลชักพา PART2
“ฟืน นี่มึงตั้งใจฟังอาจารย์บ้างรึเปล่าวะ” ผมที่กำลังประคองหัวและคอไม่ให้อ่อนพับไปแบบคนกล้ามเนื้ออ่อนแรงมาตลอดระยะเวลาสามชั่วโมงได้มาถึงจุดสิ้นสุดทันที เพราะมือขาวๆ ของไอ้ซินโบกมาเต็มแรง จนหน้าคนหล่อแนบติดกับโต๊ะเลคเชอร์
“คือคนสวยครับ มึงจะไม่ให้โอกาสกูแฮงค์มั่งอะไรมั่งหรอ เมื่อคืนมึงก็เห็นกูซัดไปหนักขนาดไหน”
“ตอนสอบไม่ต้องมาอ้อนวอนกูนะ” มันมองมาทางผมด้วยสายตาเวทนาหน่อยๆ
“กูก็มีแค่มึงอ่ะซิน”
“มันตอแหล” เป็นไอ้พี่ตั้มที่ทำท่ากระซิบกระซาบกับลูกกระจ้อกของมัน ซึ่งก็คือไอ้ไม้
“เดี๋ยวพี่มึงจะโดนกูโบกต่อนะครัช” หันไปแยกเขี้ยวใส่พี่มันเป็นการขู่แบบพอให้ดูน่ากลัว
หยิบโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะมากดหน้าจอเพื่อดูเวลา 15.34น. ยังเหลือเวลาอีกราวๆ ครึ่งชั่วโมงช่วงเวลาแห่งความน่าเบื่อนี้ถึงจะสิ้นสุดลง เมื่อก็ไม่ได้จะสนใจกับหนังสือหนังหาอยู่แล้วผมจึงหันไปสะกิดไอ้ไม้ เผื่อมันจะอยากเล่นกับผม เพราะดูท่าทางไอ้คนสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมน่าจะไม่อยากเล่นด้วยซักเท่าไหร่
“มึง มาเล่นกัน”
“เล่นห่าอะไรของมึง โตเป็นควายแล้ว” มันเงยหน้าขึ้นจากการไถหน้าจอโทรศัพท์มาตอบกลับมาเรียบๆ และก้มลงไปเล่นต่ออย่างไม่ใยดี
“นี่ไง กูกำลังชวนเพื่อนควายมาเล่นกัน”
“มึงไปเล่นตรงนู่นนะฟืนนะ”
ไอ้ไม้เล่นโทรศัพท์อย่างจริงจัง พี่ตั้มฟุบหน้าไปกับโต๊ะจนน้ำลายแทบย้อยมาเป็นแอ่ง .. โคตรน่ารังเกียจ ไอ้ซินกำลังจดจ่ออยู่กับสไลด์ภาษาต่างดาวที่นอกจากมันก็คงมีแค่องค์การนาซ่าที่เข้าใจ สุดท้ายเมื่อไม่มีใครสนใจจะมาเล่นด้วยกัน ผมจึงหยิบโทรศัพท์มาไถเล่นฆ่าเวลามั่ง
เลิกคลาสแล้วไปไหนดีวะ .. ทางบ้านจะต้องภูมิใจจนต้องปาดน้ำตาแน่นอน
“เหี้ยยยยย..”
“อะไรของมึงวะไม้” ทันทีที่มีเสียงผิดคีย์ดังขึ้นมา คนว่างแบบผมก็หูตั้งหางกระดิกวิ่งเข้าใส่เป้าหมายทันที
“เมื่อกลางวันแม่งมีคนถ่ายรูปคนดังของมหาลัยได้ว่ะ เหมือนจะมาส่งแฟน”
“โธ่ .. มึงก็โวยวายซะ แล้วไงวะ” ใครมาส่งแฟนมึงก็เอามาเล่นเป็นประเด็นได้นะเดี๋ยวนะ คนสมัยนี้
“มึงนี่ไม่อัพเดต ก็พี่คนนี้แม่งโคตรหล่อ ดีกรีเป็นเคยเป็นเดือนคณะแถมเป็นนักกีฬาเลยนะครับ โปรไฟล์ดีสัดๆ แต่เหมือนจะเป็นเกย์ว่ะ ขับมอไซต์มาส่งกันงี้แทบจะขี่คอกันมาเลยนะมึง เนี่ยในเฟซแชร์กันเป็นพันแล้วมั้ง” มันพูดเสร็จก็ยื่นหน้าจอโทรศัพท์ที่เปิดค้างอยู่ในหน้าแอพพลิเคชั่นเฟซบุ้คมาให้ผมดู ประกอบเป็นหลักฐาน
“เดี๋ยวนี้มึงติดตามคนหล่อประจำมหาลัยด้วย? ไม่เอาว่ะ เรื่องของเขาป่ะ จะคบผู้หญิงผู้ชายมึงจะไปเสือกกับเขาทำไมเนี่ย” บางทีเขาอาจจะไม่ได้ขี่คอกันมาก็ได้นะครับ แค่เบาะมันอาจจะแคบไปนิดนึงก็ได้ คนพวกนี้นี่ใจร้ายจริงๆ
“เอ้ออออ กูขี้เสือกว่างั้น กูก็ไม่รู้จักหรอกเห็นเขาแชร์กันมาก็ตามเสือกไปงั้น .. ไอ้คนตัวสูงๆ หน้ามันคุ้นๆ ว่ะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนแต่นึกไม่ออก” พูดไปมือก็ยังขยับซูมรูปเข้าออกตามไปด้วย
“เพิ่งรู้ตัวหรอครับเพื่อนไม้ว่ามึงขี้เสือก ?”
“เอ้อออออ ได้เลยไอ้ฟืนได้เลย .. แต่แม่งรูปโคตรไม่ชัดทีหลังมายืมกล้องกูไปถ่ายก็ได้นะนี่”
ไอ้ไม้มันคลั่งไคล้การถ่ายรูปมากๆ จนอยากจะเข้าสถาปัตย์มากกว่าวิศวะแต่เหมือนทางบ้านจะไม่เห็นด้วย มันเลยต้องมาเรียนวิศวะแทน แต่จนแล้วจนรอดก็เก็บเงินจนได้กล้อง DSLR ตัวไม่ใหญ่มากมาครอบครอง และพ่วงมาด้วยชมรมถ่ายภาพที่มันไปสมัครมา
“แต่กูว่าแบล็คกราวน์มันคุ้นๆ ไอ้คนตัวเตี้ยๆ ที่ยืนหันหลังนี่แม่งก็โคตรคุ้นเลยมึง .. หรือจะเป็นเพื่อนเราวะ เชี่ยคุ้นไปหมดเลยเนี่ย” มันหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าขอร้องให้ช่วยกันระดมความคิดอย่างจริงจัง
“เอาตรงๆ นะครับเพื่อนไม้ เลิกเสือกครับ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้ซินเว้ยยยย ฟืนมันแกล้งกู”
“พวกมึงพอกันทั้งคู่ เล่นกันจนหมดคาบแล้วเห็นมั้ย” หันไปอีกทีไอ้ซินมันรวบหนังสือปากกาเรียบร้อย
“ไอ้ฟืนแหละมาชวนกูเล่น”
“อ้าว ทำยังกับมึงเล่นกับกูอ่ะไม้ เอาแต่เผือกเรื่องชาวบ้าน”
“พอกันทั้งคู่” หน้าสวยๆ ของมันดูน่ามองน้อยทันทีที่มันกลอกตามองบนใส่พวกผม .. แต่เหนือสิ่งอื่นใด ใครหลายคนหรือแม้แต่คนที่ไม่สนิทมักจะคิดว่าไอ้หน้าสวยนี่มันตุ้ดชัวร์ ไม่ก็รับชัวร์ แต่ขอฟันธงไว้ตรงนี้เลยนะครับ ว่าเพื่อนผมน่ะโคตรแมนถึงแม้ว่าจะดูจุ้กจิ้กไปหน่อยก็ตาม
“เออ.. เย็นนี้พวกมึงว่างหรือเปล่า .. เชี่ยพี่ตั้ม ตื่นเว้ย” ไอ้ไม้หันมาถามพวกผมและหันไปปลุกพี่ตั้มที่กำลังฝันหวานไปถึงไหนต่อไหนด้วยการฟาดไหล่หนาๆ นั่นดังป้าบ
“กูนี่แสตนบายเลยครัช” แน่นอนว่าว่างยาวๆ ไป
“กูยังไงก็ได้” งานนี้ถ้าไอ้ซินไปด้วยแสดงว่าพวกผมไม่ต้องหอบสังขารตัวเองไปลำบากเล่นให้เหนื่อย เพราะในบรรดาพวกเรามีมันคนเดียวที่มีรถ
“กูขอบายนะ ต้องแวะเข้าไปหาพี่ต๊อบ” พี่ต๊อบก็คือพี่ชายของพี่ตั้มที่เป็นเจ้าของร้านเหล้าที่พวกเราชอบไปขลุกอยู่กันเป็นประจำ หรือเพิ่งไปถล่มร้านพี่แกมาเมื่อคืนนั่นเอง
“โอเคๆ งั้นมีไอ้ฟืนกับไอ้ซินนะ”
“เดี๋ยวคือเพื่อนไม้ต้องบอกกูมาก่อนมั้ยครับ ว่าจะไปไหนกัน”
“คือเย็นนี้มีแมทซ์แข่งว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำมอ แล้วที่ชมรมให้กูไปถ่ายรูปบรรยากาศมา บอกจะเอามาลงเพจ แต่เอาจริงนะ กูว่าไม่น่าอยากได้บรรยากาศน่าจะอยากได้รูปนักกีฬามากกว่า”
“เลยมาชวนพวกกูไปเป็นเพื่อน ?”
“เออออออ จะไปมั้ยล่ะ”
“ไปดิ ฮ่าๆๆๆ กูว่างยาวๆ ไปครัช”
✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿
ยังเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงครึ่งก่อนการแข่งขันว่ายน้ำจะเริ่มขึ้น ผมและชาวแกงค์จึงเคลื่อนย้ายตัวเองมาอยู่ที่ร้านบะหมี่หมูแดงเจ้าประจำแถวหน้ามหาลัย ด้วยความอร่อยระดับมิชลินแต่ราคาระดับร้านรถเข็น เหมาะแก่การติดแฮชแท้ก #อร่อยไปแดก มากๆ
“เอาบะหมี่เกี๊ยวหมูแดง พิเศษเพิ่มเกี๊ยวสามครับป้า!!” เสียงไอ้ไม้ตะโกนดังจนลั่นร้านอย่างน่าเขินอายแต่โชคดีที่เวลานี้ที่ร้านไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่
“มึงรู้ได้ไงว่ากูจะแดกเหมือนมึง” คนหน้าสวยถามขึ้นหลังจากที่ไอ้ไม้หย่อนตัวนั่ลงกับเอ้ากี้พลาสติก
“ฮึ .. ไม่รู้หรอก แดกๆ ไปเหอะ อย่าเรื่องมากดิมึง” แต่คนผิวแทนกลับตายมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นฆ่าเวลาตามนิสัยของมัน
ส่วนตัวผมที่ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำ เพราะเอาอะไรมาให้กูก็กินได้ทั้งนั้นจึงปล่อยผ่านไป
“เอ้อ .. กูมีเรื่องจะบอกพวกมึง เกือบลืม” ไม้ที่นั่งไถโทรศัพท์ไปไม่ถึงสองนาทีเงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างจริงจัง
“ไรมึง ทำผิดอะไรมาล่ะ” เป็นผมที่ตอบกลับไป เพราะซินมันเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมามองเท่านั้นตามนิสัยของมัน
“มึงรู้เรื่องที่กูจะไปค่ายวันศุกร์นี้แล้วช้ะ”
“อ่าฮะ แล้วไง”
“คือแบบว่ามึงก็รู้เนอะว่าชมรมกูแม่งไม่ค่อยมีคนรู้จัก คนก็เลยไปน้อยม๊ากมาก”
“แล้ว ?” ผมนั่นเริ่มสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง .. กลิ่นชักจะไม่ดีเสียแล้วซิ
“กูเลยใส่ชื่อพวกมึงไปค่ายด้วยจ้า..”
“ไอ้เหี้ยไม้!!” คราวนี้ทั้งผมและไอ้ซินประสานเสียงกันเลยทีเดียว
“แหม่ๆ .. ไม่ขึ้นเสียงซิจ๊ะ ก็คนมันไม่พอนี่หน่า ไปแค่ศุกร์เสาร์ วันอาทิตย์ก็กลับมาแล้วเนี่ย”
“มึงจะทำอะไรนี่ช่วยปรึกษากูหน่อยได้มั้ย” ซิน
“มึงช่วยเช็คสภาพหนังหน้าเพื่อนมึงด้วยว่าถ่ายรูปเป็นมั้ย” ผม
“โอ้ยยยย .. มึงไม่ต้องไปถ่ายรูปอะไรหร้อกกก ขอแค่แรงงานนิดๆ หน่อยๆ เอง แบบมันเป็นค่ายอาสาอ่ะมึง ไปทำห้องสมุดให้น้องๆ ห้องนิดเดียวเอง ไม่ใหญ่มาก กูเชื่อว่าเพื่อนๆ ทำได้สบายมาก”
“ไม้ .. สภาพกูเหมือนคนใจบุญขนาดนั้นเลยหรอ กูขี้เกียจเว้ย” ผมที่ชักเริ่มจะหมดอารมณ์อยากอาหารเริ่มหงุดเงี้ยวขึ้นมาทันที วันหยุดของฟืน .. หมดกัน
“สามวันสองคืนเองมึง ถือว่าช่วยลูกหมาตาดำๆ อย่างกูนะ ถ้ากูหาชื่อไม่ครบรุ่นพี่ก็เม้งกูอีก”
“เฮ้อ .. ทำไงได้ล่ะ ก็ลงชื่อไปแล้วนี่” นั่นแหละ ผมถึงได้หงุดเงี้ยวอย่างนี้ เพราะถ้าลงชื่อไปแล้วจะไปขอเอาชื่อออกตอนนี้คงดูใจหมาไม่น้อย คงต้องไปอย่างเดียว
“พวกมึงเป็นเพื่อนที่แสนดี”
“แต่มึงอ่ะเลว จำไว้ซะนะ”
Rrrrr. “เชี่ย .. เจ๊วาวแม่งตายยากฉิบหาย พูดถึงก็มาเลย” เจ๊วาวที่มันพูดถึงเป็นประธานชมรมถ่ายภาพที่ไม้มันฝังตัวอยู่ตอนนี้
“ฮัลโหล ว่าไงครับเจ๊”
“โหยยยยย เลทไรเล่า นี่ผมกินข้าวอยู่หน้ามอ เสร็จแล้วเดี๋ยวไปที่สระเลยเนี่ย”
“คร้าบบบ จะถ่ายให้สวยๆ เลยครับ”
“แหม่ๆ .. ไหนว่าให้ถ่ายบรรยากาศเยอะๆ ไง นักกีฬาไหนว่าไม่เน้นไง”
“พี่สาวคนสวยไม่ปากร้ายแบบนี้ซิจ๊ะ เดี๋ยวไม้ถ่ายไปให้เยอะๆ เลย เคป่ะ”
“คร้าบบบ แต่คนที่จะให้ถ่ายเยอะๆ นี่ชื่อไรนะเจ๊ เมื่อกี้ฟังไม่ถนัด”
“อ่อ โอเคครับๆ แล้วผมจะรู้ได้ไงวะเจ๊ว่าคนไหน”
“ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ สวัสดีครับ”
“เจ๊วาวโทรมาสั่งไรมึงอีกอ่ะ” ด้วยความขี้เสือกผมจึงปัดเรื่องเก่าทิ้งไปและขึ้นท๊อปปิคใหม่ทันที
“แหม่ ไม่ขี้เสือกเลยเนอะเพื่อนฟืน”
“เล่นตัวหรอมึง”
“ฮ่าๆๆ เจ๊โทรมาบอกให้ถ่ายนักกีฬาที่ดังๆ เห็นว่าช่วงนี้คนสนใจมันเยอะ เผื่อจะมีคนมาสนใจเพจเพิ่มขึ้น”
“อ่ออออ หล่อหรอวะ”
“น่าจะ เจ๊พูดเหมือนหล่อมาก พอกูถามว่ากูจะรู้ได้ไง เจ๊ตอบกูกลับมาว่า เดินเข้าไปก็จะรู้เลย เพราะน่าจะมีคนมากรี้ดมันเยอะ .. เชี่ย อิจฉา”
“อื้อหื้อ ใครวะ”
“ไม่รู้ว่ะ เจ๊บอกแค่ว่าเคยเป็นเดือนเศษฐศาสตร์ ชื่อ
ท้องฟ้า”
✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿
“คนเยอะฉิบหาย กูนึกว่าไอดอลเกาหลีมาไฮทัช” ผมบ่นอุบอิบในขณะที่เดินตามหลังสองเกลอขึ้นบันไดไปสู่สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของมหาลัย
“นี่เรามาทำอะไรตรงนี้วะฟืน” ซินมันหันมามองหน้าผมและถามอย่างเนือยๆ
“ไม่รู้ว่ะ กลับตอนนี้ทันมั้ย ทิ้งไอ้ไม้ไว้ตรงนี้แหละ”
“ไม่ได้!! อยู่เป็นเพื่อนกูก่อนเลย ไหนๆ พวกมึงก็มาแล้วเนี่ย” ไม้หันมาโวยวานใส่ผมกับซินพร้อมกับยกกล้องตัวโปรดของมันขึ้นมาเช็คนู่นนี่
“คนเยอะๆ นี่เขามาเชียร์ไอ้คนที่ชื่อท้องฟ้าไรนั่นอ่อวะ” ผมที่เพิ่งสังเกตุบรรยากาศรอบข้างหันไปคุยกับไอ้ซิน .. สาวๆ เต็มไปหมดทำให้คนหล่อใจชื้นขึ้นมานิดนึงแล้วซิ
“มั้ง ที่แน่นอนคือเขาไม่ได้มาหามึง ไม่ต้องมาทำหน้าตาหมาดีใจ” แล้วมันก็จัดการผลักหัวผมไปที สมงสมองสั่นหมด มือหรือตีนวะ
“เชี่ย พวกมึงนักกีฬามาประจำแท่นแล้ว” เสียงจากไอ้ไม้เรียกให้ผมที่กำลังฟัดกับซินหันไปสนใจทันที
“แล้วคนไหนคือท้องฟ้าของมึงล่ะ” ซินมันพูดแล้วพยายามกวาดสายตาไปให้ทั่วๆ เพราะคนที่มาดูมีจำนวนเยอะมาก
“เออว่ะ พวกมึงช่วยกันหาดิ น่าจะคนที่เด่นๆ ป่ะ” ผมจึงพยายามสอดส่องสายตาให้ไปทั่วเพื่อที่จะช่วยเพื่อนหาบุคคลเจ้าปัญหา .. ไม่ใช่ความขี้เสือกส่วนบุคคลแต่อย่างใด
จนมาสะดุดตาที่ผู้ชายผิวสีแทนที่ยืนอยู่ประจำลู่ที่ 3 จากการคาดเดาส่วนสูงน่าจะประมาณ 180 กว่าๆ ผิวสีแทนที่ไม่มากจนเกินไปจะเรียกว่าออกสีคาราเมลก็น่าจะไม่ผิดนัก กล้ามเนื้อแบบนักกีฬาที่ดูสมส่วนไม่น้อยหรือมากเกินเห็นชัดจนน่ากลัว พอมีกล้ามหน้าท้องบางๆ ให้เห็นอยู่บ้าง ไล่ลงมาเหนือขอบกางเกงว่ายน้ำสีน้ำเงินเข้มแนบสนิทกับต้นขาแข็งแรงปรากฏวีไลน์ที่เด่นชัดทำให้เจ้าตัวดูเซ็กซี่มากขึ้นอีกเป็นกอง
เจ้าตัวนั้นไม่ได้มีหน้าตาตี๋น่ารักแบบไอดอลเกาหลีที่กำลังเป็นพิมพ์นิยม หรือสวยจนผู้หญิงอิจฉาแบบไอ้ซิน แต่กลับมีดวงตาสีดำสนิทที่ดูนิ่งสงบที่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ยากต่อการคาดเดา จมูกที่โด่งกำลังพอดีรับกับปากอิ่มๆ และสุดท้ายคือสันกรามที่คมชัดทำให้เจ้าของใบหน้าดูโคตรจะเซ็กซี่
ดูรวมๆ แล้วเป็นผู้ชายที่มีเซ็กแอพพีลสูงจนน่ากลัวคนนึง
.. ไอ้เหี้ย นั่นมันไอ้นมเย็นนี่หว่า!! “กูไปถามน้องผู้หญิงข้างๆ มาแล้ว ไอ้คนที่ท้องฟ้าอยู่ลู่ 3 เว้ยยยย” ไอ้ไม้โวยวายอยู่น่าจะเสียงดังพอสมควรแต่มันคล้ายเป็นเสียงวึ้งๆ ที่ผ่านหูผมไป
“พี่ฟ้าดิ เขาอยู่ปีสี่นี่” เป็นไอ้ซินที่แย้งขึ้นมา
“เออๆ พี่ฟ้าไรเนี่ย แต่หน้าคุ้นๆ มึงว่าป่ะซิน”
“..นมเย็น” เสียงแรกที่หลุดออกจากปากของผมออกมา
“ห้ะ อยากแดกนมเย็น ?”
“นี่มันไอ้เหี้ยนมเย็น!!”
“กูว่าแล้ว หน้าคุ้นๆ .. มึงโอเคป่ะเนี่ยฟืน”
“โอเคดิ กูแค่ตกใจ ฮ่าๆๆ” ผม ซฺน ไอ้ไม้แทรกตัวจนมาอยู่หน้าสุดจนได้ ผมเห็นไอ้ไม้รัวชัตเตอร์ไปที่ไอ้พี่ท้องฟ้าไม่หยุด มันคงอยากได้ช้อตสวยๆ กลับไปฝากที่ชมรม
ผมเองก็ไม่ได้ใส่ใจกับการแข่งขันมากนะ แต่ก็ทันพอทีจะได้เห็นช้อตตอนที่ไอ้นมเย็นกระโดดลงจากแท่นมาสู่ผิวน้ำเพราะน้องข้างๆ หวีดนักมากจนผมต้องหันไปดู
กล้ามเนื้อแขนสวยๆ กวาดเป็นวงกว้างแล้วหลุบเข้าอยู่อย่างต่อเนื่อง พร้อมกับขายาวๆ ที่ตีน้ำออกเป็นวงกว้าง เป็นมนุษย์ที่ว่ายท่ากบออกมาแล้วยังดูไม่น่าเกลียด และดูดีอย่างไม่น่าให้อภัย
ก็ต้องยอมรับกันตรงๆ ว่ามันโคตรจะดูดีทั้งบนบกและในน้ำเลย
ผมเพียงแค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้น ที่อยู่ดีๆ ก็มีเพื่อนบ้านเป็นคนฮอตของมหาลัย เป็นนักกีฬาว่ายน้ำ และเคยเป็นเดือนของคณะเศรษฐศาสตร์ .. แต่ตกใจนิดเดียวจริงๆ นะครับ
“ไม้มันบอกกูว่าพี่ฟ้านี่แหละ ที่ตอนกลางวันโดนถ่ายรูปที่มาส่งแฟน ที่โดนแชร์ในเฟชอ่ะ มึงเห็นยัง”
“อ้อออออ เหรอวะ ไม่ๆ ไม่เห็นเลยมึง ไม่มีอะไรเลย กูไม่เล่นเฟชเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้ฉิบหาย ใครก็ได้บอกผมที ไอ้รูปที่มันโดนถ่ายประจารว่ามาส่งแฟนเกย์มันคงไม่ใช่รูปผมกับมัน บอกฟืนที ..
“มึงโอเคนะฟืน เหงื่อออกเต็มเลยเนี่ย”
“ร้อนมึง กูร้อนมาก โซแดมฮอตสุดๆ คือหิวน้ำว่ะ กูไปเซเว่นนะ” พูดจบผมก็พุ่งตัวออกไปจากบริเวณสระว่ายน้ำทันที
ผมเดินเอื่อยๆ มาเลือกซื้อน้ำตามที่บอกไอ้ซินไว้จริงๆ จนสุดท้ายก็ได้น้ำอัดลมมขวดนึงแบบไม่ได้ตั้งใจ ก็ไม่ได้หิวน้ำอยู่แล้วนี่หน่า แบบนี้จะเรียกว่าตั้งใจได้อย่างไรกัน
ไม่สามารถหาเหตุผลได้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องลุกลี้ลุกลนขนาดนี้ หรือมันอาจจะเป็นปกติของคนแบบผมก็ไม่รู้ .. มันต้องเป็นเพราะผมกลัวคนอื่นจะเข้าใจผิดเรื่องผมกับมันแน่ๆ ใครแม่งเป็นคนปล่อยรูปวะ มันต้องใช่แบบนี้แน่นอน
เมื่อปล่อยเวลาให้ไหลผ่านไปเรื่อยๆ เป็นเวลากว่าสิบนาที การแข่งขันน่าจะจบไปแล้ว .. ผมจึงค่อยเดินกลับเข้าไปที่สระว่ายน้ำ
“ฟืนหายหัวไปไหนมาวะ” ไอ้ไม้ซักทันทีที่เห็นหน้าผม
“หิวน้ำ ไปหาน้ำแดกมา” ผมพูดพร้อมกับชูหลักฐานให้มันดูว่าผมไปมาจริงๆ ถึงแม้จะเพิ่งดูดไปแค่อึกเดียวก็ตาม
“แข่งจบแล้วใช่ป่ะ” ผมถามเช็คอีกทีเพื่อความแน่ใจเพราะเห็นคนยังไม่่ซาลงซักเท่าไหร่
“เออ จบแล้วดิ พี่ฟ้าของมึงชนะแล้วด้วย”
“ไม่ใช่ของกูเว้ย!” ทันทีที่ผมเถียงกลับไอ้ไม้ไปอย่างเกรี้ยวกราดเสร็จก็รู้สึกได้ถึงแรงสะกิดจากด้านหลัง เมื่อหันไปก็เจอกับผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ขาวหมวยสเปคฟืนเลยครับ
“มีอะไรหรอครับ” ว่าไปก็ส่งยิ้มที่คิดว่าใช้แต้มบุญที่สะสมมาทั้งชีวิตประดิษฐ์ให้ดูดีที่สุดแถมไปให้ด้วย
“คือ.. พี่ใช่คนที่อยู่ในรูปกับพี่ฟ้าหรือเปล่าคะ” น้องหมวย
“ใช่แน่นอน ผมสีนี้ ตัวเท่านี้ ใช่ชัวร์” เพื่อนน้องหมวย NO.1
“กรี้ดดดด จริงอ่อ ตัวนิดเดียวเองน่ารักจังเลย” เพื่อนน้องหมวย NO.2
“เอ่อ .. คือไม่ใช่ผมครับ ไม่ใช่เด็ดขาดเลยครับ” ตอนนี้รู้สึกกดดันมากจริงๆ ทั้งสายตาที่ชาวแกงค์มองมาด้วยความงงงวย และสายตากดดันจากแกงค์น้องหมวย
โว้ยยยยยยยยยย!!
“นาย..”เป็นอีกครั้งที่ผมรู้สึกถึงแรงที่สะกิดจากทางด้านหลัง วันนี้ใครจะมาสะกิดกูนักหนาวะ ไม่สนิทอย่ามาสะกิดซิเว้ย
“อะไรอี.. เห้ย!!” ไอ้นมเย็น!!
“ทีหลังเอาน้ำเปล่าดิ ผมเพิ่งว่ายน้ำมามันจุก” พูดเสร็จมันก็แย่งน้ำอัดลมจากมือผมไปกินหน้าตาเฉย ใครให้มึงกิ๊น
“กรี๊ดดดดดดด.. กูว่าแล้วว่าใช่ๆๆ โอ้ยยยยย เคมีดีมากเลยแก” เพื่อนน้องหมวยซัก NO. หวีดร้องและดีดดิ้นอย่างรุนแรง พร้อมกับเขย่าไหล่น้องหมวยไปด้วย
“อ้าว ยืนนิ่งทำไม กลับห้องดิ”
“....” ฟืนนั้นสติแทบจะหลุดออกจากร่างไปแล้ว ..คุณอุบลช่วยด้วย
“
เดี๋ยวไปส่ง”
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!”
มึงจะส่งอะไร้ มึงอยู่หอเดียวกับกูเว้ยไอ้นมเย็น ฮืออออออออ..✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿
★ มนุยษ์แฟนเก่า ★ (ยังไม่จบ) มาอัพช้าไปนิดนึงเพราะติดนู่นนี่ไปหมดเลยค่ะ
ขอให้เอนจอยกับฟิคเรื่องนี้กันน้า
ต้องขอโทษสำหรับตอนที่แล้วด้วยนะคะ คำผิดเยอะมาก
คอนเม้นติชมหรือพูดคุยกันได้ค่ะ รัก.#มนุษย์บังเอิญ
หัวข้อ: ✿ มนุษย์บังเอิญ ✿ แถลงการณ์ ทักทาย (p4/010318) (อ่าน 12825 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก