หัวข้อ: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

“หลังจากนี้ก็... ช่วยรับไว้ด้วยนะ”
ให้พัทธ รับการขอโทษ ของตัวเอง
ที่อภิรักษ์ จะทำอะไรบางอย่างกับแม่พัทธหรือเปล่า
     
 

[GuoJeng]

จอมทำยังกับว่าจะเอาคืนแม่ลูกคู่นี้เลยนะ รอออ่านตอนต่อไปคับ

[Pawana]

ชื่อเรื่องว่า. จอมลวง.   เดาว่าลวงกันทั้งหมดครอบครัว.    3. คน. พ่อ แม่ ลูก. เลยค่ะ.    หลังจากลวงแล้วความจริงโผล่ขึ้นมาตอนไหน.  อะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้. ตามต่อไปค่ะ. 

[suck_love]

ยิ่งอ่านยิ่งรู้ว่าจบไม่สวยอน่ๆ 

[t2007]

ลวงตา มายาของมนุษย์ เรื่องจริงของสังคมทุกยุคสมัย ตอนแรกนึกว่าเน้นเรื่องคาวๆ แต่พลิกแฮะ จะยืนอยู่ในสังคมได้ต้องเริ่มจากครอบครัวอะเนอะ

[NASU]

18.หัวใจไม่ใช่กระดาษ




-   ปัจจุบัน   -

“พ่อกับลูก ยังไม่เสร็จอีกหรอ?” เสียงตะโกนถามมาจากหน้าทีวี แต่ครั้งนี้พ่อไม่ชะลอแล้วทั้งยังเร่งกว่าเดิม พัทธเห็นพ่อใกล้เข้าฝั่งเลยตอบแม่แทน   

“จ... จะเสร็จแล้วจะ อีกนิ  .. ด เดียว”

“อื้ออออออ” สิ้นเสียงตอบ ของเหลวร้อนๆ พุ่งเข้าร่างเขาพอดี พ่อจอมตอกย้ำความรักให้เขาอีกสามสี่ทีก่อนถอนออก
พัทธทิ้งร่างร่วงลงหน้าเคาน์เตอร์ครัว เข่าอ่อนไปหมดเพราะความรักที่พ่อเลี้ยงมอบให้ อภิรักษ์มองสภาพลูกชายขำๆ ก่อนจะจัดการจานชามที่เหลือปล่อยให้คนตัวเล็กได้หายใจ


เมื่อพัทธเริ่มปรับจังหวะลมหายใจให้คงที่ได้ก็หันมาจัดการกับสภาพตัวเอง ช่วยพ่อเก็บจานที่ล้างเสร็จ
ครู่หนึ่งทั้งสองสบตา แล้วบดจุมพิตแห่งความต้องการจนน้ำลายของทั้งสองผสมปนเปกัน อภิรักษ์เลียริมฝีปากลูกชายสั่งลา ก่อนจะพากันออกมาจากครัวมานั่งดูทีวีกับภรรยาและแม่ แบบที่แพรวพลอยไม่เห็นถึงความผิดปกติใดใดของสามีและลูกชาย
ไม่เห็นแม้แต่คราบราคะที่ไหลลงตามเรียวขาของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ห่าง
 
 


“ฉันหากรรไกรไม่เจอ ไม่รู้ว่าเอาไปวางไว้ที่ไหน” แพรวพลอยบ่นออกมาเมื่อค้นไปจนทั่วห้องครัวแล้วก็ไม่เจออุปกรณ์ที่ตัวเองตามหา


“มีใครเอาไปใช้ไหมคะ?” หล่อนถามสองพ่อลูกที่นอนดูทีวีอยู่ที่โซฟากลางห้องนั่งเล่น


“ผมไม่เห็นนะ” อภิรักษ์ปฏิเสธ มองตามภรรยาที่ทำหน้ามุ่ย


“พัทธก็ไม่ได้ใช้นะครับ แต่พ่อมีอยู่อีกอันไม่ใช่หรอในกระเป๋าเครื่องมือ” พัทธในวัยสิบหกย่างสิบเจ็บปีช่วยคิดหาทางแก้ปัญหาเฉพาะหน้า


“โดนัทอีกแล้วหรอ ใครซื้อมาล่ะเนี่ย เดี๋ยวก็อ้วนกันพอดี?” แพรวพลอยสังเกตเห็นกล่องขนมของโปรดของลูกชายที่วางอยู่กลางโต๊ะ



“พ่อซื้อมาเอง พัทธตัวแค่นี้น้ำหนักขึ้นบ้างไม่เป็นไรหรอก” เขาแก้ตัวพร้อมยิ้มแหยๆ


“มันจะไม่ใช่แค่น้ำหนักน่ะสิ แต่สุขภาพลูกจะแย่เอา เบาหวานทั้งนั้น กินทุกวันมันไม่ดีนะรู้ไหม” หล่อนเปิดฉากเทศนาทั้งคนซื้อทั้งคนกิน


“โธ่แม่ ก็เจ้านี้อร่อยจะตาย” พัทธแก้ต่างเสียงอ่อย


“ว่าแต่ทำไมมันกลิ่นฉุนๆ เสียรึเปล่าเนี่ย?“ หล่อนทำท่าชี้ขนมต่างสัญชาติบนโต๊ะที่ส่งกลิ่นเตะจมูกหล่อนมากขึ้นเรื่อยๆ 
สองพ่อลูกสบตากันอย่างงงงวย


“ผมไม่เห็นได้กลิ่นเลยแม่”


“ผมก็ไม่ได้กลิ่น” พัทธกับอภิรักษ์ว่าเป็นเสียงเดียว แพรวพลอยย่นจมูกทำท่าไม่ชอบใจกลิ่นนั่นอย่างแรง


 “ช่างเถอะๆ ว่าแต่กระเป๋าเครื่องมือคุณอยู่ไหนคะ?” หล่อนเปลี่ยนเรื่องกลับมาถามหาของที่ตนหาอยู่


“ในรถน่ะ ให้ผมไปเอาให้ไหม?” สามีอาสาแต่หล่อนโบกมือห้าม 


“คุณดูทีวีไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอาเอง” หล่อนขี้เกียจรบกวน เห็นในจอกำลังถึงฉากระทึกเพราะลูกชายมองตาแทบไม่กระพริบ 

หล่อนเลี่ยงไปหยิบกุญแจรถสามีแล้วออกไปที่โรงรถตามลำพัง ปกติหล่อนไม่ค่อยได้ขับคันนี้ แต่ได้นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้อภิรักษ์เรื่อยๆ ตามประสาสามีภรรยา 


หล่อนเปิดกระโปรงท้ายรถแล้วค้นหากระเป๋าเก็บอุปกรณ์ช่างของหัวหน้าครอบครัว ค้นจนเหงื่อเริ่มซึมถึงเจอกรรไกรที่ต้องใช้ แต่ก่อนที่จะปิดกระเป๋า ตาช่างสังเกตก็เหลือบไปเห็นอีกชั้นของกระเป๋าเครื่องมือ
สันชาตญาณบางอย่างทำให้หล่อนรูดซิปเปิดมันออกดู 

แพรวพลอยปั้นหน้าไม่ถูกกับซองยามากมายที่อัดแน่นอยู่ในนั้น หล่อนไม่เคยเห็นมาก่อนและไม่คิดว่าจะมีใครในบ้านที่ต้องกินยามากมายขนาดนี้ และคงสะสมมานานมากแล้ว


แพรวพลอยหยิบซองยาหลายตัวขึ้นมาอ่าน บางตัวหล่อนรู้จักว่าเป็นยาแก้แพ้ชนิดรุนแรงที่ช่วยให้หลับได้ บางตัวก็เป็นยานอนหลับ รวมไปถึงยาคลายเครียด แต่มีอีกหลายตัวที่เป็นชื่อทางการแพทย์ที่หล่อนไม่รู้จักเลย


“นี่มันอะไรกัน” หล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมของแบบนี้ถึงมาอยู่ในรถของสามีได้


“คุณหาเจอไหม?” เสียงอภิรักษ์ดังอยู่ที่ปากประตูโรงรถ แพรวพลอยที่กำลังเพ่งสมาธิสะดุ้งเฮือกก่อนจะรีบลนลานเก็บข้าวของให้เข้าที่ ฉวยซองยาเปล่าอันหนึ่งสอดลงในผ้ากันเปื้อน


“เจอแล้วค่ะ รถคุณข้างหลังรกชะมัด กว่าจะหาเจอ” หญิงสาวเดินออกมาพร้อมกับทำทีบ่น


“ก็รถผู้ชายนี่คุณ”


“ข้ออ้างทั้งนั้น” เธอว่า เดินผ่านสามีที่เกาหัวแกรกๆ เข้าบ้านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลับเข้าไปจัดการงานที่ตัวเองทิ้งเอาไว้จนเสร็จ ก็เห็นว่าสองพ่อลูกนอนหลับอยู่หน้าทีวีไปแล้ว
 


“ขี้เซากันจริงๆ เลย” หล่อนเอ่ยอย่างอ่อนใจ เข้าไปทำความสะอาดกล่องขนมบนโต๊ะกับเก็บกวาดแถวนั้น เสร็จเรียบร้อยจึงทำทีว่าจะออกไปซื้อของ


หล่อนปลุกลูกชายขึ้นมาสั่งว่าตนกำลังจะออกไปห้าง พัทธสะลืมสะลือพยักหน้ารับแล้วหลับต่อ
แพรวพลอยกวาดมองสามีและลูกด้วยสีหน้าหนักใจ ไพล่คิดไปถึงซองยาที่นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าถือของหล่อน แม้จะอยากถามออกไปตรงๆ แต่อภิรักษ์คงไม่บอกแน่ ไม่อย่างนั้นคงบอกนานแล้วจากจำนวนซองและเวลาที่จ่าอยู่บนฉลาก


แพรวพลอยขับรถออกมาเองเพราะไม่อยากให้ใครมารับรู้จุดหมาย หล่อนนัดเพื่อนสมัยเรียนที่จบแพทย์เอาไว้และตรงไปหาเร็วที่สุด เพราะไม่อาจจะทนนิ่งเฉยกับเรื่องนี้ได้
ขออย่าให้มีเรื่องไม่ดีเลย
 



พัทธรู้สึกเหมือนตัวเองกึ่งหลับกึ่งตื่น เขารู้สึกถึงสิ่งเร้าที่พยายามรบกวนการนอนของตนจนต้องยกมือขึ้นปัด ทว่าตัวก่อกวนนั่นกลับกลายเป็นมัดกล้ามแข็งๆ กับผิวเนื้อชุ่มเหงื่อ


เด็กชายลืมตาขึ้นมองแผงอกกว้างที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ก่อนจะตั้งสติได้จากความง่วงเขาเห็นว่าร่างกำยำนั่นเคลื่อนไหวเป็นจังหวะอยู่บนร่างตน แต่ไม่ใช่เคลื่อนไหวเฉยๆ เสียแล้วในเมื่อวินาทีต่อมาความเสียวซ่านก็จู่โจมจนเขารู้สึกได้



“อา... พ่อ...” พัทธครางเรียกคนที่กล้าลักหลับเขา อภิรักษ์ยิ้มรับ ซุกหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ให้หายงัวเงีย                                                               



“อา...” เขาครางรับสัมผัส ส่งยิ้มตอบกลับใบหน้าหล่อเหลาที่มองลงมาราวกับรอคอยอาหาร เขาโน้มใบหน้าพ่อเลี้ยงมาจูบพัวพัน เช่นเดียวกับที่ทำกันมานับร้อยนับพันครั้งเวลาที่แม่ไม่อยู่บ้าน
เขากับอภิรักษ์แทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ทั้งร่างกายแล้วก็หัวใจ อภิรักษ์ภักดีกับเขาเช่นเดียวกับที่เขาภักดีต่ออีกฝ่าย


            เซ็กส์ที่มีความรักเข้ามาเชื่อมโยงยิ่งทำให้พวกเขาเสพติด ร่างกายกำยำของพ่อเลี้ยงเป็นสรีระของมนุษย์ที่เซ็กซี่ที่สุดในสายตาพัทธ 
ยิ่งในยามที่กายแกร่งโชกไปด้วยเหงื่อและขยับเบียดเหนือร่างเขา มันยิ่งปลุกให้อารมณ์ของเด็กหนุ่มลุกโชติช่วงได้ภายในพริบตา


พัทธเครื่องติดง่ายพอๆ กับที่อภิรักษ์สนองตอบเขาได้อย่างถึงใจ ไม่ว่าในยามที่ต้องการความรักอย่างนุ่มนวลที่สุด หรือเผ็ดร้อนจนต้องซี้ดปากครางขื่ออีกฝ่าย



เราทั้งสองต่างสนองตอบให้กันและกันได้อย่างช่ำชอง ยิ่งพัทธที่ได้เรียนรู้เชิงรักกับนายทหารมาร่วมปี ความสามารถบนเตียงของเขาก็ไต่เต้าขึ้นไล่ตามอภิรักษ์ไปติดๆ



ราวกับว่าเราเกิดมาเติมเต็มให้กันและกัน


พัทธบิดเร่าอย่างหยุดไม่อยู่ เมื่อความร้อนแรงเปลี่ยนจังหวะโหมกระหน่ำมาเป็นคลึงเคล้าวนสำรวจภายในร่างกายเขา 
ตาปรอยฉ่ำเยิ้ม ขยับแอ่นสะโพกรับจังหวะเนิบนาบแสนทรมานใจของพ่อเลี้ยง น้ำตาหยดน้อยๆ เกาะที่แพรขนตาราวกับเด็กเล็กที่ถูกรังแกจนร้องไห้ แต่ทว่าพัทธไม่ได้ร้องออกมาเป็นเสียงคร่ำครวญเช่นนั้น 



“อะ... อา...” เรียวขาถูกจับยกขึ้นไปพาดบ่าคนตัวสูง พัทธมองตามใบหน้าหล่อเหลาที่เหงื่อชุ่มขมับทั้งสองข้าง เครื่องปรับอากาศในห้องยังคงทำงานได้เป็นอย่างดี



แต่เครื่องจักรอารมณ์นามว่าอภิรักษ์กลับทำงานได้ดียิ่งกว่า
สองร่างถูกเชื่อมต่อแบบไม่ต้องใช้มือด้วยซ้ำ ความรักทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเช่นเคย จังหวะแน่นหนักเรียกเสียงพึงพอใจจากลูกชายได้เป็นอย่างดี 



อภิรักษ์ข่มเสียงสูดปากยามสอดประสานสองร่างให้เป็นเนื้อเดียว เขาเปลี่ยนจังหวะช้าสลับเร็วจนได้เห็นเด็กความอดทนต่ำไต่ถึงฝั่งฝันก่อนตนอีกครั้ง



พัทธกระตุกตัวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหอบหายใจ มองพ่อเลี้ยงสุดร้ายกาจที่จู่โจมเขาขณะที่หลับไม่รู้เรื่องแล้วดึงอภิรักษ์ให้นอนลงบ้าง 



สะโพกผายขึ้นคร่อมกลางลำตัวของคนเป็นพ่อ บดคลึงก้อนเนื้อนิ่มทั้งสองกับความร้อนที่ยังไม่ถูกปลดปล่อย เขาหยอกเย้าและทรมานชายใต้ร่างอย่างพอใจเมื่อได้เห็นใบหน้าเหยเกของพ่อเลี้ยง
 
 
พัทธพลิกมาเป็นผู้นำเกมรัก เขาครอบครองพ่อเลี้ยงจนเต็มอิ่มก่อนจะเริ่มขยับโยกเบาๆ เป็นการโหมโรมจังหวะอารมณ์ใหม่ของตน



อภิรักษ์มองลูกชายอย่างพอใจ กัดริมฝีปากห้ามใจตัวเองไม่ให้กระแทกขึ้นไปช่วยคนคุมเกม เขาปล่อยให้พัทธทรมานเขาให้ได้เต็มที่ ขณะเดียวกัน พัทธก็เริ่มเปลี่ยนไปนั่งบนเข่าก่อนจะเริ่มยกตัวขึ้นลงเพื่อสอดรับความร้อนระอุ



อภิรักษ์ครางให้กับท่าทางสุดยั่วยวนของเด็กชายตัวขาวเนียน ยิ่งยามที่ได้มองจากมุมนี้ยิ่งทำให้เขาอยากจะทำให้ผิวเนื้อละเอียดเกินชายนั่น เต็มไปด้วยรอยฝีมือเขา
 
ตุบ!



“แม่!!!” พัทธตะโกนร้องก่อนจะรีบผุดลุก แยกสองร่างที่เชื่อมต่อกัน ต่อหน้าต่อตาแพรวพลอยที่ยืนอ้าปากค้างตัวสั่นอยู่ที่ปากประตูห้องนอนตัวเอง



“กรี๊ดดดด!!!” หล่อนกรีดร้อง ขว้างกระเป๋าถือที่ทำร่วงเมื่อครู่ขึ้นไปกลางเตียงก่อนจะพุ่งเข้าไปทั้งตบทั้งข่วนสามี


“สารเลว ไอ้ชาติชั่ว เหี้ย!!”


“แม่อย่าทำพ่อ แม่!!” พัทธพยายามจะห้ามมารดาที่สติแตก ในขณะที่อภิรักษ์ทำเพียงปัดป้องตนเองแต่ไม่ได้โต้อะไรกลับ เขาทั้งคู่ยังคงเปลือยเปล่า                                                                                           



“มานี่” แพรวพลอยลากแขนลูกชายโยนออกไปนอกห้องก่อนจะจัดการ ล็อกประตูขังตัวเองกับสามีสุดชั่วเอาไว้


“แม่ แม่เปิดประตูสิ แม่!!”


“ทำได้ยังไง คุณทำแบบนี้กับลูกได้ยังไง!?” หล่อนตะโกนถามเขาทั้งน้ำตา โกรธจนไม่รู้จะทำยังไงดี 
ความจริงที่กลับมาเจอ มันทำให้หล่อนขนหัวลุกและพรั่นพรึงยิ่งกว่าเรื่องที่ไปรับรู้มาเสียอีก 
คนที่หล่อนรักสองคนคบชู้กันลับหลังหล่อน หากแต่มันจะไม่เจ็บปวดขนาดนี้เลยหากไม่ใช่คนที่ควรจะเป็นพ่อลูกกันทั้งยังเป็นผู้ชายทั้งคู่


“มึงทำได้ยังไง!” แพรวพลอยขว้างแจกันที่วางประดับอยู่ใส่อภิรักษ์ที่ยังนิ่ง แต่มันไปกระทบผนังจนแตกแทน
พัทธยังคงทุบประตูรัวและร้องเรียกพ่อกับแม่ให้เปิดประตู


“นั่นลูกนะจอม... นั่นลูกนะ” หล่อนใจสลาย ทรุดตัวรูดลงไปนั่งแมะกับพื้น 


“ทำไมทำแบบนี้ ทำไมทำกันแบบนี้ เป็นคนนะ ไม่ใช่สัตว์ ทำไมมาสมสู่กันในครอบครัวแบบนี้!!”


“ต้องออกไปสมสู่ข้างนอกแบบเธอรึไง?” อภิรักษ์เห็นว่าเสียงทุบประตูเงียบลงไปแล้วจึงเริ่มเปิดปากตอบโต้ภรรยาสาวที่กำลังช็อกแบบตั้งหลักไม่ไหว


“คุณ... หมายความว่ายังไง?”


“หมายความว่ายังไง... งั้นหรอ สันดานตอแหลมันไม่เคยหายไปเลยสินะ ทั้งไอ้หัวหน้า ทั้งไอ้อกตัญญูน้ำหนึ่ง คิดว่าฉันโง่เป็นควายรึไงถึงไม่รู้ว่าเมียตัวเองร่านขนาดไหน”


“จอม!!!!!” หล่อนกรีดร้องชื่อเขา


“ฉันมีเป็นคอลเลกชั่นให้เธอเลือกดู เผื่อจะเห็นความโสมมของตัวเองขึ้นมาบ้าง” อภิรักษ์คว้าซองเอกสารในตู้เสื้อผ้าก่อนจะเทออกมาปาใส่หน้าหล่อน



ภาพลับสุดยอด ทุกท่วงท่า ทุกลีลาของเมียผู้แสนดีของเขา กับชายชู้มากหน้าหลายตา แม้แต่ผัวเก่าที่เคยบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนา หล่อนยังหน้ามืดกลับไปร่วมเตียงกับมันทั้งที่แต่งงานกับเขาแล้ว


“นี่มัน...” แพรวพลอยพูดไม่ออกเมื่อตัวเองกลายเป็นจำเลย


“คนเดียวมันไม่เคยพอใช่ไหมล่ะ ร่าน”


“ใช่ ฉันมันร่าน ฉันเอากับผู้ชายพวกนั้น แต่เกลียดฉันสิ ลงโทษฉันสิ ทำไมต้องไปทำให้พัทธแปดเปื้อนแบบนั้น!” หล่อนยอมให้เขาฆ่า ยังดีเสียกว่าทำกับลูกชายแบบนี้


“คนที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรด้วยรึไง!?” อภิรักษ์ตวาดกลับ เขาสุดจะทนกับผู้หญิงหลายหน้าคนนี้แล้ว



“รักลูกมากขนาดนั้น แล้วตอนเอากับพวกมัน เคยคิดถึงหน้าลูกหน้าผัวบ้างไหม?”
 


“รู้ไหมว่าแต่ละวันที่ต้องทนกล้ำกลืนเห็นหน้าเธอ มันชวนอ้วกแค่ไหน”


“งั้นก็หย่าไปสิ อย่ามาทำแบบนี้ หย่าไปเลย!”


“หย่าให้เธอไปเริงรื่นกับพวกมัน ในขณะที่ฉันตกนรกทั้งเป็นน่ะหรอแพรวพลอย เธอรู้ดีว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน เทิดทูนเธอมากแค่ไหน ฉันยอมเสียสละอะไรตั้งมากมายเพื่อมาแต่งงานกับแม่หม้ายลูกติดอย่างเธอ แต่ดูสิ่งที่ฉันได้ตอบแทนสิ นี่น่ะหรอสิ่งที่เธอตอบแทนให้ฉัน” เขาบีบแขนหล่อนจนเจ็บไปถึงกระดูก


“กี่ปีที่ฉันทน แพรวพลอย ฉันรักและอดทน เพราะหวังว่าเธอจะมีสำนึกขึ้นมาบ้าง แต่สันดานชั่วมันกู่ไม่กลับ...”



“แม้แต่ตอนที่ลูกเธอนอนพะงาบอยู่ที่โรงพยาบาล ยังร่านไปเอากับไอ้น้ำหนึ่งถึงบ้าน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้”



“ฮือ...ไม่...”



“ถ้าถามหาบทลงโทษล่ะก็ นี่ไงที่เธอกำลังจะเจอ” อภิรักษ์กดเสียงต่ำเอ่ยเชือดเฉือนหัวใจของแพรวพลอย



“พัทธไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ไอ้ชั่ว ลูกฉันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้!”


“แค่เป็นลูกเธอมันก็เกี่ยวทุกอย่างนั่นแหละ เพราะบนโลกนี้นอกจากเธอจะรักตัวเอง ก็คงมีแต่มันที่จะทำให้เธอเจ็บปวดได้มากที่สุด เป็นไง ผัวกับลูกหักหลังน่ะ ทรมานดีไหม?” แววตาที่อภิรักษ์กำลังใช้ แพรวพลอยไม่เคยเห็นมันมาก่อน ไม่เคยรู้ว่าผู้ชายแสนดีอย่างอภิรักษ์จะน่ากลัวได้มากขนาดนี้



“คุณต้องตกนรกหมกไหม้” หล่อนสาปแช่งทั้งน้ำตา


“เชื่อเถอะว่าผมรู้จักนรกดีกว่าคุณ” อภิรักษ์แค่นขำ


“เพราะนรกของผมมันอยู่ในนี้มาตั้งแต่ที่รู้ว่าคุณไปนอนกับใคร มันอยู่ในนี้มาตลอดเป็นปีๆ ระหว่างที่คุณมัวแต่หลงระเริงอยู่บนสวรรค์” อภิรักษ์ทุบลงกลางอกเขาซ้ำๆ เพื่อบอกว่านรกของตนมันอยู่ในใจมาตลอดเวลา


“ยานั่น... คุณใช้มันใช่ไหม?” แพรวพลอยนึกขึ้นได้


“ยากล่อมประสาทพวกนั้น คุณเอามาใช้เองใช่ไหม” กลายเป็นหล่อนที่ต้อนเขาบ้าง 


“ตอบฉันมาสิจอม! คุณใช้มันเองใช่ไหม จอม!!” แพรวพลอยหวีดจนสั่น เมื่อสามีไม่มีคำตอบให้หล่อน ความกลัวแล่นขึ้นจับใจเมื่อรู้ได้ถึงความเลือดเย็นของผู้ชายคนนี้


“คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง…” หล่อนคร่ำครวญ ในขณะที่อภิรักษ์ยืนนิ่งเหมือนถูกสาปเมื่อถูกเปิดประเด็นเรื่องนี้


“มันเป็นเรื่องเดียวที่ผมเสียใจ” เขาบอกตามตรง ในขณะที่แพรวพลอยเริ่มต้นร้องไห้อีกครั้ง


“คุณเกลียดฉันก็ฆ่าฉันไปสิ ฆ่าฉัน พัทธไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ ทำไมต้องทำแบบนี้... คุณรักแกไม่ใช่หรออภิรักษ์ ทำไมถึงใจดำได้มากขนาดนี้” หล่อนต่อว่าสลับสะอื้น



“เพราะผมรักคุณมากไงแพรวพลอย รักมาก มากซะจนผมยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เห็นวันนี้” เขาเอ่ยอย่างเลือดเย็น มองหล่อนที่ร่วงลงไปกอดขาเขาร้องไห้อย่างเย็นชา



“คุณบ้าไปแล้วอภิรักษ์” หล่อนปาดน้ำตาลุกขึ้นเมื่อคิดได้ว่าควรลงมือทำอะไรสักอย่างก่อนที่เรื่องมันจะเลวร้ายถึงขีดสุด



“ก็เพราะคุณไง” อภิรักษ์ตอบกลับด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนที่พัทธจะใช้กุญแจสำรองเปิดประตูเข้ามาเจอการเผชิญหน้าของแม่กับพ่อเลี้ยง



“พัทธไปกับแม่” หล่อนหันไปหาลูก แพรวพลอยต้องพาลูกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด



“ไม่!” เด็กชายสะบัดมือมารดาทิ้ง ก่อนจะหันไปมองอภิรักษ์อย่างเจ็บปวด



“คุณหลอกผมหรอ คุณหลอกใช้ผมเพื่อแก้แค้นแม่งั้นหรอ” ร่างบางเอ่ยถามเขาซึ่งหน้า 


เพี๊ยะ!
มือเรียวฟาดเข้าที่ซีกหน้าซ้ายของพ่อเลี้ยงจนหน้าหัน



“ผมถามว่าพ่อหลอกผมหรอ ทำไมไม่ตอบ ห๊ะ! ทำไมไม่ตอบมาล่ะ!! ตอบเซ่!!” ร่างเล็กเขย่าร่างพ่อเลี้ยงเพื่อเค้นคำตอบอย่างบ้าคลั่ง



“หลอกใช้ผมใช่ไหม?” เหมือนเครื่องจักรที่ถูกตัดกระแสไฟฉับพลัน เรียวแรงที่อาละวาดเมื่อครู่หายไปเหลือ แค่กำลังที่จะค้ำตัวยืนอยู่ กับสายตาตัดพ้อที่ส่งไปให้ชายที่เขาถลำตัวรักไปอย่างสุดหัวใจ



“ไม่เคยรักผมจริงๆ เลยใช่ไหม?” พัทธอยากจะรู้ว่ามีครั้งไหนที่เขาเอ่ยคำว่ารักแล้วมาจากใจจริงบ้างหรือเปล่า



อภิรักษ์เงียบสนิทตั้งแต่พัทธเข้ามา เขาไม่มีอะไรจะตอบนอกจากให้ความเงียบเป็นตัวจัดการทุกอย่าง 
เด็กหนุ่มปล่อยเสียงหัวเราะออกมาทั้งที่น้ำตาไหล รู้สึกเหมือนตัวไร้ค่า เป็นไอ้โง่ที่เป็นแค่เครื่องมือให้เขาหลอกใช้


ทั้งๆ ที่เขาเลือกพ่อจอม


ทั้งๆ ที่เขาทรยศความเป็นตัวเองเพื่อพ่อจอม


ทั้งๆ ที่เขาทำเพื่อปกป้องพ่อจอม



ทั้งๆ ที่สุดท้ายแล้ว เขาเชื่อคำว่ารักของพ่อจอมจนหมดหัวใจ




แล้วทำไม...



หัวใจของเขา ไม่มีค่าเลยหรือไง


ตัวเขา


ความรักของเขา... เป็นแค่เครื่องมือที่จะลงโทษแม่เขาอย่างเดียวงั้นหรอ...




“ไหนสัญญาว่ารักจะผมที่สุดไง” เด็กชายน้ำตาตกใน ยืนจ้องเขา เพื่อเฝ้ารอว่าเขาจะปริปากบอกอะไรสักอย่าง หรืออย่างน้อยก็ช่วยยืนยันว่าที่ผ่านมามันมีความรักอยู่จริงๆ



“ไหนคุณสัญญากับผมแล้วไง!!” เขาไม่สนด้วยซ้ำว่าอภิรักษ์จะหลอกเขาว่าอะไร อยากจะใช้เขาทำให้แม่เจ็บช้ำยังไง
แต่เขาอยากจะรู้ว่า ‘รัก’ ที่อภิรักษ์พร่ำพูด ‘รัก’ ที่เขายอมลดศักดิ์ศรี และละทิ้งความโกรธมาเชื่อมั่นมันเคยมีอยู่จริงหรือเปล่า


อภิรักษ์ตอบกลับเขาด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่มีคำพูดไหนจะเอ่ยออกไปในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นคำโกหก เป็นคำลวงที่จะหลอกล่อให้พัทธมาติดกับดัก


ไม่ว่ามันจะเคยมีอยู่จริงหรือไม่ มันก็ไม่ได้เปลี่ยนสิ่งที่เขาเลือกจะทำลงไป


ร่างเล็กหันกลับออกไปจากห้องนั้นอย่างอ่อนแรง น้ำตาไหลลงไม่หยุด ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากจะร้องไห้สักนิด เขาอยากหัวเราะให้ก้องโลกกับความอวดดีและโง่เขลาของตัวเอง


“ไปกับแม่ พัทธ” หล่อนต้องช่วยลูก หล่อนไม่รู้ว่าอภิรักษ์ให้ยาอะไรพัทธบ้างและนานแค่ไหนแล้ว หล่อนต้องพาลูกไปโรงพยาบาลให้ได้ก่อนที่เรื่องมันจะบานปลาย



“อย่ามาจับตัวผม!”



“พัทธ!” แพรวพลอยตกใจที่ลูกสะบัดมือหล่อนทิ้งทั้งตะคอกลั่น



“พัทธ หนูต้องไปกับแม่ เดี๋ยวนี้” 


“บอกว่าอย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวผม!!” เด็กชายระเบิดความเกลียดชังใส่คนเป็นแม่อย่างสุดทน
“ผมขยะแขยง”



“พัทธ ฟังแม่นะ จะโกรธแม่ก็ได้แต่ต้องไปกับแม่เดี๋ยวนี้ เพื่อตัวลูกเอง” หล่อนกระชากแขนลูกชาย ความโกรธที่ถูกก้าวร้าวยังน้อยกว่าความร้อนใจที่มีในยามนี้



“บอกให้ปล่อยไง ปล่อยผมนะ!!”



“ย๊า!!” สองแม่ลูกยื้อยุดกันอยู่ที่หน้าบันไดก่อนที่เหตุการณ์ไม่คาดฝันจะเกิดขึ้น 



“กรี๊ด!!!!!” แพรวพลอยกรีดร้องเสียงดังลั่นบ้าน เมื่อจังหวะที่หล่อนกระชากร่างลูกชาย พัทธกลับไม่รั้งตัวและเสียหลักจนเซ
เด็กชายล้มกลิ้งลงจากบันไดชั้นสอง ท่ามกลางความตื่นตะลึงของผู้เป็นแม่



“ยืนเซ่ออยู่ทำไม เรียกรถพยาบาล ไป!!” อภิรักษ์วิ่งลงบันไดมาถึงตัวเด็กชายก่อน เขารีบช้อนหัวลูกที่เห็นกับตาว่าฟาดลงบนพื้นอย่างแรง จนหัวใจเขาแทบหยุดเต้น



“พัทธ ได้ยินพ่อไหม พัทธ!”






----------------------------
#จอมลวง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ความลับเปิดเผยหมดสิ้น
แม่ก็คบชู้กับผู้ชายหลายคน
พ่อเลี้ยงก็หลอกพัทธ เพื่อทำร้ายแม่
พัทธ ตกบันไดเหมือนเป็นการลงโทษทั้งสองคน
คงไม่ใช่ความจำเสื่อมนะ
       
 

[suck_love]

เห้อจะจบแบบนี้นิ 

[mkianit]

ไม่รู้จะด่าใครดี

[fay 13]

 

[Pawana]

พ่อจอมนางเลวร้ายยมากกกก.   เป็นถึงทหารมีวิธีดีกว่านี้มะ.     แค้นแม่ก็จับนางไปซีเรียสิคะ.  ไม่เหนื่อยด้วย. จะได้ไม่ต้องคิดแผนทำร้ายดึงน้องพัทธเข้ามาเกี่ยวข้อง.   พฤติกรรมแย่ๆๆๆทั้งครอบครัว.     สงสารน้องพัทธที่หลงเข้าไปในหลุมดำกับดัก

[ซีเนียร์]

สงสารพัทธ

ติดตามจ้า

[TachibanaRain]

ขอบคุณที่มาต่อ น้ำตาจิไหลถึงว่าจะโดนเทซะแล้ว แต่พอต่อปุ๊บก็ดราม่าปั๊บเลยนะ สรุปคนร้ายสุดๆก็จอมนี่แหละใช่มั้ย

[Apple_matinie]

ฮัลโหลลลล

[zombi]

เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ

[Pithchayoot]

บีบรัดหัวใจดวงน้อยๆ สุดๆเลยฮะ

ขอบคุณฮะ

[hembetaro]

กะแล้ว จอมต้องใช้น้องพัทธแก้แค้น สงสารน้อง 

[GuoJeng]

  ที่แม่พัทธด่าจอมก็ถูก ถึงหล่อนจะร่านแต่ก็รักลูก สอนลูกดี ไม่ได้เอาลูกมาพัวพันแบบจอม สุดท้ายคนที่เสียก็คือเด็ก
  รออ่านตอนต่อไป

[NASU]

19.จนตรอก




“แกรักคุณ... แกรักคุณมาก เทิดทูน ภักดียิ่งกว่าฉันเสียอีก” แพรวพลอยเอ่ยเสียงเรียบ สีหน้าว่างเปล่า ขณะที่นั่งเงียบสนิทหน้าห้องฉุกเฉินมาร่วมชั่วโมง หลังจากร่างของลูกชายถูกพาเข้าไป



“แกไว้ใจคุณมาก เพราะไม่มีใครเคยอยู่เป็นที่พึ่งให้แกในเวลาแย่ๆ แม้แต่ฉันก็อ่อนแอเกินไป” หล่อนเอนหัวพิงกับผนัง



“ฉันไม่เข้าใจเลยจอม ทำไมกัน...” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จนหล่อนไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน จะเริ่มต้นจากตนเองที่มีรสนิยมทางเพศแปลกประหลาดและน่าอับอายเกินกว่าจะให้สามีรู้



หล่อนไม่อาจยับยั้งชั่งใจ และมีความต้องการสูงขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่น่าอับอายและไม่คิดว่ามันจะเหมาะที่จะเอ่ยปากบอกสามี


หล่อนสนุกไปกับความสัมพันธ์ชั่วครั้งชั่วคราวกับผู้ชายคนอื่น โดยคิดว่าสามีคงจับไม่ได้ และไม่คิดว่าลูกจะมารับรู้


หล่อนเลวทรามถึงขนาดที่เคยพาพลทหารรับใช้ของสามีขึ้นไปร่วมรักบนเตียงของเขา ซึ่งวันนี้บาปกรรมมันตามสนองอย่างรวดเร็วทันตาเห็น


แต่หล่อนไม่เคยคิดว่ากรรมนั้นมันจะไปตกอยู่ที่ลูก


“คุณจะให้แกใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไงกับเรื่องพวกนี้” แพรวพลอยตัดพ้ออย่างอ่อนระโหย แววตายามที่ลูกเอ่ยถามหาความรักจากเขา มันชัดเจนว่าเด็กชายตัวน้อยของหล่อนได้ก้าวข้ามเส้นกั้นความสัมพันธ์ของพ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงไปแล้ว
 


“อะ...” หล่อนนึกขึ้นได้ เมื่อได้ถามคำถามนั้นออกมา


“เพราะแบบนี้ใช่ไหมคุณถึงวางยาแก เพราะลูกจะอยู่แบบไม่มีคุณต่อไปอีกไม่ได้” หล่อนสะเทือนในอก ผู้ชายคนนี้เลือดเย็นกว่าที่คิด


“ถ้าลูกหายฉันจะพาแกไป ฉันจะ...”


“คุณไม่มีทางทำแบบนั้นได้หรอก” อภิรักษ์เอ่ยขัด มองแพรวพลอยที่มองเขาตาขวางและตาแดงก่ำ


“ถ้าคุณจะไปก็ไป แต่ผมจะไม่มีวันปล่อยแกไป”


“คุณ... ฉันจะฟ้อง ฉันไม่ยอมแน่ๆ”


“ฟ้องว่าอะไร ฟ้องว่าผมกับลูกมีอะไรกัน งั้นหรอ?” อภิรักษ์ถามหล่อนอย่างเย็นชา


“ถ้าทำแบบนั้นคนที่ดับอนาคตลูกก็คือคุณเอง” บ้านของอภิรักษ์ไม่ใช่คนไร้ชื่อเสียง เขามีหน้ามีตาและมีวงสังคม หากมีการฟ้องหย่าเกิดขึ้น แน่นอนว่ามันย่อมตกเป็นข่าว ถึงเขาจะไม่ใช่คนดัง แต่ญาติพี่น้องล้วนแล้วแต่มีตำแหน่ง เรื่องมันต้องถูกสาวออกมาเพื่อเล่นงานกันแน่ๆ


“ยังไงแกก็ลูกฉัน หลังจากหย่า สิทธิ์ในการเลี้ยงดูก็ต้องเป็นของฉัน” หล่อนกล้ำกลืนความจุกเสียดลงคอ หล่อนจะกล้าป่าวประกาศให้คนอื่นรับรู้ได้ยังไง ว่าลูกชายของหล่อนมีความสัมพันธ์แบบไหนกับพ่อเลี้ยง ต่อให้หล่อนกล้าแล้วชนะคดี แต่พัทธจะมีชีวิตอยู่กับชื่อเสียงแบบนั้นตลอดไปได้ยังไงกัน


“งั้นคงต้องเป็นผมที่ฟ้อง” อภิรักษ์ปรายหางตามองหล่อน


“เผื่อคุณไม่รู้ บ้านเรามีกล้องวงจรปิดติดทุกห้อง ผมมีคลิปฉากรักของคุณกับชายชู้บันทึกไว้หมด แต่ที่เด็ดที่สุดคงเป็นฉากที่คุณผลักลูกตกบันใด”


“จอม!”


“ผมจดทะเบียนเป็นพ่อบุญธรรมของแกแล้ว ผมมีสิทธิ์ในตัวพัทธไม่ต่างจากคุณ ถ้าวัดจากน้ำหนักคุณย่อมได้สิทธิ์เยอะกว่า แต่คุณคงไม่คิดว่าศาลจะไม่รับพิจารณาฉากแม่ใจโหดพยายามฆ่าลูกหรอก จริงไหม”


“ฉันไม่ได้คิดจะฆ่าลูก”


“หึงหวงสามีกับลูกชายจนสติแตก”


“อภิรักษ์ คุณมันเลวสุดๆ”


“ผมเสียไปแล้วทุกอย่าง ทุกความสุขของชีวิต ผมเอาอนาคตหน้าที่การงาน และชีวิตตัวเองลงมาเล่นเกมนี้ ตอนนี้ผมยอมให้คุณไปจากผม อยากได้อะไรก็เอาไป แต่ผมไม่คุณเอาลูกไปแน่ๆ”


“เก็บแกไว้ระบายอารมณ์อีกหรือไง?”


“แล้วคิดว่าลูกจะเป็นยังไง ถ้าต้องไปอยู่กับแม่ที่เขาเกลียดทุกลมหายใจเข้าออก คุณรู้ไหมว่าวันที่พัทธก้าวขาขึ้นเตียงผมเอง เป็นวันที่แกรู้ว่าคุณเอาชู้มานอนในบ้าน” เอ่ยบอกเสียงเรียบ ไม่หันไปมองหญิงสาวข้างกายที่นั่งอ้าปากค้าง


อภิรักษ์เห็นจากกล้องวงจรปิดที่เขาติดตั้งไว้ เขาทรมานตัวเองด้วยการดูฉากรักสุดหฤหรรษ์ของภรรยากับชายชู้ทุกคน ดูจนกว่าจะจบ เพื่อตอกย้ำความเจ็บปวดให้มันลึกลงไปในอก


แต่วันนั้น เขาเห็นใครอีกคนในมุมกล้อง ใครอีกคนที่เขาไม่เคยอยากให้มาร่วมรับรู้ความเจ็บปวดนั้น เช่นเดียวกับที่ตนต้องเจอ



“คุณสู้ผมไม่ได้หรอก” อภิรักษ์เอ่ยออกมาเบาๆ



“เพราะถ้าคุณจะเอาลูกไป ผมก็จะทำลายคุณทุกทางเพื่อให้ลูกอยู่กับผม ชื่อเสียงคุณ หน้าที่การงานคุณ คุณไม่มีบ้าน สมบัติติดตัวที่เป็นชื่อคุณก็แทบไม่มี ลองถ้าตกงานตัวคนเดียวเอาลูกไปคุณอยู่ไม่ได้หรอก แล้วเรื่องยา ถ้าคุณมีหลักฐานมากกว่าลมปากของคุณ เราจะไปเจอกันในศาลก็ได้”



 

“ฉันเลี้ยงลูกได้ ต่อให้ไม่มีผู้ชายหน้าไหนฉันก็เลี้ยงได้”  หล่อนค้าน ก่อนจะเจอเขาหล่อนก็หอบลูกหนีสามีเก่ามาเลี้ยงเอง สภาพตอนนั้นไม่มีวุฒิ ไม่มีประสบการณ์ มีแต่ตัวกับลูกหล่อนยังผ่านมาได้



“ผมรู้ แต่นั่นต้องไม่ใช่เด็กสองคนไม่ใช่หรอ?”


“คุณ...”



“ผมตรวจดูแล้ว คุณท้อง และไม่ใช่ลูกผมแน่ คุณคิดว่าจะทำยังไงต่อไปล่ะ” เขาถามอย่างจริงจัง ไม่มีแววโกหกในน้ำเสียง 
แพรวพลอยนิ่งค้าง ก่อนจะหัวเราะเหมือนคนบ้า ผู้ชายคนนี้โรคจิตจนถึงขนาดแอบตรวจฉี่เธอ แต่มันบ้ายิ่งกว่าที่เธอดันมาพลาดท้องจริงๆ


“ผมมีลูกไม่ได้” อภิรักษ์เอ่ยออกมา เขาไม่เคยบอกภรรยาหรือใครทั้งนั้นเพราะเพิ่งตรวจให้แน่ชัดเมื่อสองปีก่อน เชื้อของเขาค่อนข้างอ่อนและมีปัญหา ทำให้ไม่สามารถมีลูกได้อย่างปกติ


“แต่คุณไม่เคยบอกฉัน” หล่อนไม่เคยรู้เลย ทั้งยังแอบหวังว่าจะมีลูกอีกสักคนกับเขา 


“ถ้าคุณไม่มีคนอื่นผมก็คงจะบอก แต่ผมอยากเห็นเด็กนั่นมันประจานตัวคุณ”


“อยากตอกย้ำตัวเองขนาดนั้นเลยหรอคะ” หล่อนรู้ว่าไม่ใช่แค่ประจานตัวหล่อน แต่อภิรักษ์กำลังประชดตัวเองที่โง่เง่าปล่อยให้หล่อนมีชู้ เช่นเดียวกับที่เวลาเขาทำพลาดเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เขามักจะตอกย้ำมันซ้ำๆ เพื่อให้ตัวเองจดจำและอยู่กับมันไปจนตายในความรู้สึก


“ผมรู้ว่าคุณรักลูก แต่คุณไม่ได้รักแกมากกว่าตัวเองหรอก”


“พูดเหมือนคุณรักแกมากกว่าตัวเอง คุณเพิ่งหลอกใช้แกเพื่อแก้แค้นฉัน เพิ่งทำให้แกตายทั้งเป็น”


“ผมรู้” อภิรักษ์ทอดมองประตูห้องฉุกเฉิน


“และผมก็พร้อมใช้ทั้งชีวิตที่เหลือชดใช้เรื่องนั้น”


“คุณรักแกรึเปล่าคะ?”


“ไม่เคยไม่รัก” เขาก้มหน้ามองมือตัวเอง


“รักแบบไหน แบบลูก แบบเมีย หรือรักเพราะสงสาร”


“เรื่องนั้นผมบอกไม่ได้ ผมรู้แค่ว่าผมรักแกมากพอที่จะไม่ปล่อยให้แกหายไป”


“ฉันจะไม่ยอมคุณหรอกนะ ฉันผิดที่มีชู้ แต่คุณก็ผิดที่ดึงลูกเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ เราทำผิดกับลูกกันทั้งนั้น ไม่มีใครมีภาษีดีกว่ากันสักคน”


“แต่คุณกำลังจะมีลูกอีกคนแพรวพลอย เด็กนั่นต้องการความรัก”


“...”


“แล้วคุณก็พูดเอง พัทธต้องการผม ไม่ใช่คุณ”
 
 
อภิรักษ์ไม่ใช่คนดี ไม่ใช่ผู้ชายแสนดีอย่างที่ใครชอบขนานนาม เขาเป็นผู้ชายธรรมดา ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง แถมบางอย่างยังเลวร้ายยิ่งกว่าผู้ชายทั่วไปด้วยซ้ำ


อภิรักษ์เป็นคนใจเย็นในหลายๆ เรื่อง ไม่ใช่ไม่โกรธ แต่เขาเลือกที่จะชักช้าเพื่อไตร่ตรองวิธีเชือดคู่ต่อสู้ให้ตายอย่างเฉียบคมที่สุด และนั่นแหละคือข้อเสียของผู้ชายอย่างเขา


เขาถือคติว่าหากใครทำดีด้วยเขาก็ต้องตอบแทน และถ้าใครทำเรื่องแย่ๆ เอาไว้เขาก็ต้องตอบแทนเช่นกัน 


อภิรักษ์ รักแพรวพลอยมาก มากกว่าตัวเองหรือพัทธด้วยซ้ำในก่อนหน้านี้ เขาเลือกหล่อนทั้งๆ ที่เขามีตัวเลือกอีกมากมายที่สดกว่า สวยกว่า และภาษีดีกว่า


เขาวาดฝันชีวิตครอบครัวอบอุ่นกับผู้หญิงที่เขาเลือก ซึ่งครั้งหนึ่งมันก็เคยเป็นแบบนั้น เขารักแพรวพลอยและทำให้รักลูกชายของเธอไปด้วยอย่างไม่มีข้อแม้


เขาไม่มีลูก นั่นยิ่งทำให้เขาผูกพันกับพัทธมากขึ้น เขาเฝ้าดูเด็กชายเติบโต มีความสุขกับทุกความสุขของลูก แต่ก็ทุกข์อย่างแสนสาหัสกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นกับลูก


เด็กหลายคนคาดหวังว่าผู้ใหญ่จะมีความคิดที่ดีกว่า โตกว่า เพราะอายุมากกว่า แต่แท้จริงแล้วมันไม่ใช่ทุกครั้งไป บางครั้ง บางเรื่อง เราก็กลายเป็นแค่เด็กในร่างผู้ใหญ่เท่านั้น ตรรกะ เหตุผล สาปสูญเพราะมนุษย์เรามีสิ่งที่เรียกว่า จิตใจ 

อภิรักษ์เจ็บปวดและคอยตอกย้ำให้ตัวเอทรมานซ้ำๆ กับภาพความผิดหวัง การทรยศหักหลังของภรรยาหรือคนสนิท แต่นั่นเขายังอดทนและใช้ชีวิตอยู่กับรอยยิ้มเสแสร้งที่ภรรยาส่งมาให้ เพราะวาดหวังว่าสักวันหล่อนจะกลับตัว

แต่แล้วความหวังของเขาก็พังครืน ลูกชายทำตัวให้ผิดหวังซ้ำนั่นก็ทำให้เขาแทบจะไม่มีสติแล้ว ยิ่งมาถูกกรีดใจที่มีแผลเหวอะหวะด้วยการที่หล่อนแล่นไปหาชายชู้ทั้งๆ ที่ลูกนอนอยู่โรงพยาบาล นั่นยิ่งบอกให้เขารู้ชัดว่าเขาไม่มีทางได้แพรวพลอยคนนั้นคืนมา


เพราะความไร้สติของเขาทำให้เริ่มคุกคามลูกชายตัวเอง แม้ว่าเขาไม่ได้พิศวาสผู้ชายด้วยกันแม้แต่น้อย


เขารู้ว่าเด็กชายตามเกมเขาไม่ทัน และไม่มีทางอ่านออก การปั่นหัวให้เด็กอ่อนเดียงสาสับสนย่อมไม่ใช่เรื่องยาก ยิ่งกับพัทธที่


เขามีอิทธิพลกับเจ้าตัวมากอยู่แล้ว


เขาเริ่มต้นการแก้แค้นอย่างช้าๆ ไปพร้อมกับเริ่มคุกคามลูกชาย แต่สิ่งที่มันทำให้ทุกอย่างกระโดดข้ามขั้นกว่าที่คิดไว้ ก็คือการที่

เขาจับได้ว่าหล่อนเอางานมาอ้าง แล้วหนีไปกกกับผู้ชายถึงสามคนที่บ้านพักตากอากาศที่เขาใหญ่


อภิรักษ์โกรธจนหน้ามืด


เขาลงมือกับลูก



เห็นหน้าลูกเป็นผู้หญิงแพศยาคนนั้น ผู้หญิงที่ตายไปจากใจเขาตลอดกาล 


แต่การทำร้ายพัทธก็ไม่ต่างกับการทำร้ายตัวเอง เขาระบายความโกรธแค้นของตนกับร่างน้อยที่ไร้ทางสู้ และขณะเดียวกันก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่าเขากำลังจะเสียทั้งลูกทั้งเมียไป


ผู้ชายที่จริงจังกับทุกเรื่อง ทุ่มเทกับทุกอย่างโดยเฉพาะครอบครัว แต่ครอบครัวที่พยายามสร้างกลับกำลังจะพังลงไปต่อหน้า เพราะความไม่รู้จักพอของภรรยาที่เขาเลือก


อภิรักษ์คอยตอกย้ำความโง่เง่าของตัวเอง พร้อมๆ กับให้เด็กชายตัวน้อยสุดแสนบริสุทธิ์นั่นเลียแผลใจให้เขา
เด็กที่ต่อให้เขาทำร้ายขนาดนั้น ยังมารั้งไม่ยอมให้เขาเผชิญหน้ากับอันตราย เด็กที่โกรธเขาจนอยากฆ่าตัวตาย แต่กลับไล่ให้เขาไปตายไม่ได้


อภิรักษ์ที่รู้จักพัทธดี กลับเลือกเอาจิตใจบริสุทธิ์พวกนั้นมาเป็นเครื่องมือ 


แต่มนุษย์ไม่ได้ควบคุมง่ายขนาดนั้น และเขาเองก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาเครียดมากขึ้นทุกวันจนไม่สามารถนอนหลับได้อย่างปกติ เขาหงุดหงิดมากขึ้นและฉุนเฉียวเสียจนเจ้านายตำหนิ


อภิรักษ์เริ่มเพิ่มยานอนหลับแต่ยิ่งนานมันยิ่งไม่ได้ผลจนต้องเพิ่มปริมาณเวลากิน เขาพยายามหยุดยาไปช่วงหนึ่งตามที่รับปากลูก

แต่นั่นกลับยิ่งทำให้อาการเขาแย่ลง จนต้องเริ่มใช้ยากล่อมประสาทที่ขนาดแรงขึ้น


แต่ความโสมมของเขามันไม่จบที่เคยพึ่งยาคนเดียว เพราะเขาเริ่มค้นพบวิธีที่จะควบคุมพัทธตั้งแต่ที่เขาลองเอายาคลายเครียดให้ลูกกิน ตอนที่เด็กน้อยนั่นพยายามฆ่าตัวตาย


เขาเริ่มผสมยากับอาหารเพื่อให้เด็กชายอารมณ์ดี ว่าง่ายขึ้นโดยเฉพาะเวลาอยู่กับเขา ยามีฤทธิ์กดประสาท ทำให้บางครั้งอภิรักษ์ได้ลองทำบางอย่างกับร่างกายลูกอย่างที่อยากลอง เพราะต่อให้ลูกรู้สึกตัวขึ้นมาก็จะจำอะไรไม่ได้อยู่ดี


เขาเริ่มเอาภาพเซ็กส์วิตถารที่เคยเห็นพวกนั้นมาลองใช้กับเด็กชาย เวลาที่อีกฝ่ายตกอยู่ในฤทธิ์ยา เขากรอกหู ด่าทอ แต่สั่งสอนให้พัทธเกลียดชังมารดา โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวเลยว่านั่นไม่ใช่ความคิดตัวเอง แต่เป็นเพียงจิตใต้สำนึกที่จดจำคำพูดของเขาเอาไว้และเผยมันออกมาราวกับว่าเป็นตัวพัทธเองที่รู้สึกเช่นนั้น


เขาพอใจที่ได้เห็นพัทธอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ทั้งยามหลับ ยามตื่น แต่จงรักภักดีกับเขาอย่างแท้จริง
แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้ว่ายาพวกนั้นมีฤทธิ์ทำให้เสพติด ผลของมันชัดเจนยามที่เด็กชายขาดยา พัทธหงุดหงิดและก้าวร้าว

เอาแต่ใจขึ้นและเริ่มแสดงออกถึงท่าทีรังเกียจมารดา ซึ่งนั่นเป็นเหมือนระฆังเตือนว่าเด็กชายควรได้รับยาเพิ่ม


เขาอยากหยุดนับตั้งแต่ไปทะเลดาวกับลูก แต่เขาจะบอกลูกได้ยังไงว่าเขาค่อยๆ วางยาลูกมาตลอด เขาจะพาลูกไปบำบัดได้ยังไงโดยที่เจ้าตัวจะไม่เกลียดชังเขา


อภิรักษ์เห็นแก่ตัว และเขายังคงยืนยันว่าจะทำทุกอย่างเพื่อเก็บพัทธไว้ นั่นก็เป็นอย่างหนึ่งที่เขายังทำ เขายังคงทำร้ายลูกอยู่ทุกวันนานนับปี เพียงเพราะเขาอยากจะมีพัทธไปเรื่อยๆ ไปพร้อมๆ กับตอกย้ำความปวดร้าวของตัวเอง


เขารู้ว่าเขาป่วย แต่มันไม่ง่ายที่จะเข้าพบจิตแพทย์แล้วเดินออกมาแบบไม่มีประวัติ เขามีชื่อเสียงที่ต้องรักษา มียศ มีฐานะทางสังคม ถึงจะไม่นิยมสิ่งเหล่านั้นออกมานัก แต่เขาก็ไม่อาจจะยอมให้ใครหยามเกียรติตัวเองได้


เขาทำผิดต่อลูก โดยที่ลูกไม่เคยรู้ตัว


เขาเอ่ยปากขอโทษลูก ในเรื่องที่ลูกไม่เคยรู้


รอยยิ้มสดใสยามที่เอ่ยปากให้อภัยเขาเหมือนเป็นน้ำทิพย์ชโลมจิตใจ เหมือนเขาใช้มันหลอกตัวเองต่อไปได้อีกวันและอีกวัน
บัดนี้ จบเกมแล้ว 


ไม่มีชัยชนะ มีแต่คนสูญเสีย ทั้งเขาและแพรวพลอย ไม่มีใครได้อะไรมากไปกว่าความเจ็บปวดที่กัดกินจิตใจเน่าเฟะ


อภิรักษ์ยอมปล่อยให้หล่อนเลือกทางของตัวเอง มากกว่าที่เขาเคยคิดจะเลือกให้ หากเป็นแต่ก่อน เขายอมให้หล่อนไปมีชีวิตของตัวเอง ไปสนุกกับเซ็กส์แบบที่ชื่นชอบ จะไปพร้อมเงินหรือสมบัติของเขาเท่าไหร่ก็ได้


แต่ความเห็นแก่ตัวสุดท้ายของเขา นอนรออยู่ในห้อง ICU นั่น


ใครบางคนที่เขาอยากมีไว้เป็นคนสุดท้ายของชีวิต
    


“เรายังติดค้างสัญญากันอยู่นะพัทธ”


“...”


“พ่อจะพาหนูกลับไปดูทะเลดาวด้วยกันให้ได้”


“...”


“อย่าทำตัวผิดสัญญาเหมือนพ่อนะลูก”




---------------------------------------
100%
ตอนหน้าจบ

[GuoJeng]

  อ่านตอนนี้แล้ว ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดอภิรักษ์ ทำได้ไง สงสารเด็กอะ ถึงแม่เขาจะมีชู้มันก็ไม่มีสิทธ์ไปทำกับเด็กแบบนี้
  แม่อย่ายอมนะเอาเรื่องเลย รออ่านตอนต่อไปคับ

[zombi]

ใช้ยากับเด็ก ...มันมากเกินไปจริงๆ

[hembetaro]

ตอนหน้าจบแล้ววววว เคลียร์ปมหมดใช่ไหม กลัวค้าง 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชั่วช้าทั้งพ่อเลี้ยงอภิรักษ์ ทั้งแม่แท้
อภิรักษ์ ทั้งที่เมื่อเห็นครั้งแรก ควรคิดเแก้ไข
ได้แต่ทนดูคลิป แบบเจ็บปวด
ปล่อยจนเกินเลยทั้งจำนวนชู้ ทั้งความรู้สึกตัวเอง
แล้วเอาความเจ็บปวดมาลงที่ลูกเลี้ยง
แม่ ไม่ว่าจะมีปมต้องการผู้ชายมาบำเรออารมณ์ใคร่
หรือเป็นโรคจิต อะไรซักอย่าง ก็ควรรู้ตัวไปบำบัดรักษา
นี่ปล่อยอารมณ์ใคร่เต็มที่ จนความจริงเปิดเผย
ความลับไม่มีในโลก ตอนนี้ทั้งคู่แย่งลูกกันอีก
คิดว่าลูกคงเต็มทีกับแม่ กับพ่อที่หลอกลวง
ถึงฟื้นมาในสภาพจำได้ ก็คงไม่อยากอยู่กับทั้งคู่
หรือถ้าสูญเสียความจำ ทั้งจากสมองกระทบกระเทือน
หรือเพราะสมองสั่งให้ลืมเรื่องที่เจ็บช้ำจิตใจสุดๆ
ก็สมควร ที่พัทธจะจำไม่ได้ทั้งแม่ทั้งอภิรักษ์
       
 

[TachibanaRain]

เอ้ยยยยย คือหักมุมมากอะไม่คิดว่าจอมจะใช้ยากับพัทธเยอะขนาดนี้ นี่สงสารพัทธเลยนอกจากจะเสียใจ เสียตัวแล้วยังมีแววติดยาอีก คือเอาจริงๆตอนนี้พัทธก็เหมือนหมดอนาคตแล้วนะจะให้เด็กใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้ไงวะ ถ้าพัทธฟื้นมาเราไม่อยากให้พัทธลืมอะเพราะนั่นก็เท่ากับเป็นการให้จอมเริ่มต้นใหม่ถูกมั้ย ให้พัทธเกลียดไปเลยก็ได้แล้วไปอยู่ต่างประเทศหรืออยู่ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่กับทั้งพ่อเลี้ยงหรือแม่อะ

[pynkbygm]

หน่วงเหลือเกิน สงสารพัทธ แต่ไม่เข้าใจการกระทำของจอมเลย ถ้ารักพัทธแล้วทำแบบนี้ทำไม

[naruxiah]

คนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องคือน้องพัทธ์ ทำไมพ่อเลี้ยงโหดร้ายกับน้องขนาดนี้

มีแต่ความเห็นแก่ตัวเอาคำเห็นแก่ได้ เคยรักน้องจริงๆมั่งมั้ย

ไม่อยากให้น้องฟื้นขึ้นมาเลย อยากให้น้องเป็นเจ้าชายนิทราสักเดือนสองเดือน

ให้สองคนผัวเมียมันทรมานเล่น ถ้าฟื้นขึ้นมาจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง

[fay 13]

 

[Roman chibi]

เรื่องนี้พัทธโดนกระทำมากที่สุด สงสารพัทธมากๆ ผิดที่ี่ผู้ใหญ่ ทำให้เป็นแบบนี้ เห้อ เครียด

[mild-dy]

 

[Seilong2]

คิดได้ตอนที่สายไปแล้ว สงสารทุกตัวละครเลยค่ะ