พิมพ์หน้านี้ - ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: NASU ที่ 07-01-2017 17:35:34

หัวข้อ: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 07-01-2017 17:35:34
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม





★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★




#จอมลวง

นิยายลำดับที่ 2 ในเซ็ท INCEST ของ ณ ฝัน

[ เรื่องแรกคือ THE TOP SECRET สามารถแยกอ่านได้ค่ะ ]

เรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของ พ่อเลี้ยง ลูกเลี้ยง ที่ค่อนข้างล่อแหลม และจำเพาะกลุ่ม
ดังนั้นใครที่ไม่นิยมนิยายแนวนี้เป็นทุนสามารถข้ามเรื่องนี้ได้เลยนะคะ



เรื่องนี้จบแล้วนะคะ รวมเล่มไปแล้ว
แต่เราจะเอามาลงให้เพื่อนๆที่นี่ได้อ่านกันบ้าง

ส่วนใครที่สนใจebook สามารถใช้ meb e-book ซื้อจอมลวงได้เลยนะคะ



ติดตามเราได้ที่ แฟนเพจ : @menay01 ( ณ ฝัน )



ฝากเม้น ฝากให้กำลังใจด้วยนะคะ
เราเพิ่งหัดเอานิยายมาลงเล้าเอง (ขโมยยูสน้องมา)

ถ้าผิดพลาดตรงไหนช่วยชี้แนะด้วยนะคะ

ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ
ณ ฝัน




★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP!
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 07-01-2017 17:41:05
1. บทนำ





บรรยากาศมื้อเย็นของครอบครัวผ่านไปเหมือนเช่นทุกวัน คุณแม่ยังสาวเป็นคนลงมือทำอาหารแสนอร่อยเพื่อสามีและลูกชายเพียงคนเดียว





แพรวพลอย หญิงสาวที่เคยผ่านการแต่งงานมาแล้วตอนยังอายุน้อยกว่านี้ เพราะเธอพลาดพลั้งตั้งท้องขณะกำลังเรียนมหาวิทยาลัยปีแรก เธอดรอปเรียนและเบนเข็มชีวิตมาเป็นแม่บ้านแม่เรือนให้กับสามีที่ไม่เอาไหน แต่เพื่อลูกเธอจึงอดทนกับการแต่งงานครั้งนั้นนานถึงเก้าปี





แล้วความอดทนของเธอก็หมดลง เธอเลือกจะพาลูกออกมาต่อสู้หาเงินด้วยลำแข้งของตัวเองจนได้บรรจุเป็นข้าราชการในกระทรวงใหญ่แห่งหนึ่ง จากหน้าที่การงานและสังคมใหม่ทำให้เธอได้พบกับผู้ชายแสนดีที่เธอรักเขาอย่างหมดหัวใจ





อภิรักษ์ นายทหารระดับสูงที่ตระกูลเป็นผู้ดีเก่าและมีชื่อเสียง เขาเข้ามาทำให้ชีวิตที่ทรหดของแพรวพลอยเปลี่ยนไปราวกับภาพฝัน เขาไม่ถือสาประวัติของเธอ อีกทั้งยังยอมรับลูกของเธออย่างเต็มใจ





เธอแต่งงานกับเขา และครอบครัวก็ไปได้ดีแบบที่สามีคนเก่าของเธอไม่เคยมีให้ เธอเชื่อใจและฝากอนาคตไว้กับเขา และเขาก็รักเธอเช่นกัน 





ห้าปีของการแต่งงานกับอภิรักษ์ ไม่เคยมีซักครั้งที่เขาจะทำให้เธอคลางแคลงใจ





อภิรักษ์ไม่ชอบดื่ม นานๆ ครั้งเวลามีงานเลี้ยงถึงจะไป และเขามักจะควงเธอไปด้วย





อภิรักษ์ไม่เจ้าชู้ แพรวพลอยไม่เคยเห็นอภิรักษ์แสดงความสนใจผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่แต่งงานกับเธอ ไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงมาให้เธอวุ่นวายใจสักครั้ง





อภิรักษ์มีความรับผิดชอบ งานของเขาต้องควบคุมคนจำนวนมาก ต้องเป็นผู้บังคับบัญชาคนอื่น แต่อภิรักษ์ไม่เคยละเลยครอบครัว เขากลับบ้านตรงเวลา รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านเองทั้งๆ ที่แพรวพลอยก็ทำงานได้





มากกว่าเหตุผลอื่นใดที่ทำให้แพรวพลอยรักผู้ชายคนนี้ ก็คือการที่เขาเข้ากับลูกชายหล่อนได้เป็นอย่างดี อภิรักษ์พยายามเข้าหาน้องพัทธอยู่เสมอเพื่อสร้างความคุ้นเคย ในคราแรกที่พามาแนะนำ ตอนนั้นน้องพัทธกลัวคุณลุงแปลกหน้าคนนี้มาก แต่ก็ยอมรับการแต่งงานใหม่ของแม่





แต่นี่ผ่านมาห้าปีแล้ว อภิรักษ์สนิทกับลูกเธอมาก และเธอก็คิดว่าน้องพัทธก็รักพ่อจอมเหมือนพ่อแท้ๆ





“แม่ไม่ต้องฮะ เดี๋ยวน้องพัทธเก็บเอง” เมื่อทุกคนกินอิ่ม ผู้หญิงคนเดียวในบ้านก็ลุกเตรียมทำหน้าที่ แต่ลูกชายตัวเล็กรีบห้ามไว้





“ทำดีแบบนี้จะอ้อนเอาอะไรรึเปล่าฮึ?” หล่อนประสานมือท้าวคางมองลูกชายวัย ม.4 ที่เดินวนจัดการกับจานชามบนโต๊ะ





“แม่เห็นน้องพัทธเป็นคนยังไง น้องพัทธแค่เป็นเด็กดีไม่ดีหรอฮะ” ลูกชายว่างอนๆ เดินเอาจานชุดแรกไปไว้ในครัว





“จ้าพ่อเด็กดี  เฮ้อ ดีเหมือนกันวันนี้ละครน่าสนุก” หล่อนลุกออกจากโต๊ะอาหารไปจับจองโซฟาหน้าทีวีตามนิสัยผู้หญิงวัยกลางคนที่ชอบเสพละครหลังข่าว





คุณสามีเดินตามมานั่งข้างๆ หล่อน แต่ก็ชะเง้อมองลูกชายที่เก็บโต๊ะจนเกลี้ยงแล้วอยู่ล้างจานในครัว





ละครเรตติ้งถล่มแนวแย่งผู้ชายยังขายได้เสมอ และดูเหมือนว่าแพรวพลอยจะอินมาก แต่อภิรักษ์กลับรู้สึกเบื่อกับเสียงแว้ดๆ ในจอ





เขาไม่อยากขัดคนรักเท่าไหร่ เพราะหล่อนดูจริงจังกับการดูละครมากเหลือเกิน





“ผมไปช่วยลูกในครัวนะ” เอ่ยบอกภรรยา เขาเบื่อจะฟังเสียงแสบแก้วหู เธอพยักหน้าแต่สายตาไม่ได้ละไปจากหน้าจอ เพราะเป็นฉากที่พระเอกกำลังจะได้รู้ความจริงว่านางเอกเป็นน้องสาวของเมียเก่าที่ถูกฆ่า แล้วกำลังกลับมาแก้แค้น





อภิรักษ์ขำน้อยๆ กับท่าทางของภรรยา แล้วผละมาในครัว เห็นร่างเล็กในชุดเสื้อกล้ามกางเกงบอลที่ตอนนี้มีเสื้อกันเปื้อนทับอยู่ กำลังขะมักเขม้นกับจานในซิงค์ล้าง






                 






“อื้อ พ่อครับ” พัทธร้องท้วง เมื่อร่างสูงกดจูบลงบนท้ายทอยของเขา สองมือหนาของผู้เป็นพ่อกอดลูกชายไว้จากด้านหลัง พลางเกยคางไว้ที่ไหล่


คนถูกกวนพยายามเอียงตัวหนี แต่โดนยึดไว้แน่น ยิ่งไปกว่านั้นลำตัวของพัทธถูกประกบเข้าอย่างแนบชิด บั้นท้ายของเขาบดเบียดกับบางอย่างที่เครียดขึง


“พ่อจอม เดี๋ยวแม่มาเห็น” ร่างบางพยายามห้ามเมื่อพ่อเลี้ยงเริ่มคลึงบางส่วนที่ร้อนผ่าวกับบั้นท้ายมนอย่างกระหาย


จอมไม่ตอบลูกชาย กลับส่งลิ้นร้อนๆ ลงชิมใบหูคนด้านหน้า มือที่กอดอยู่สอดลงใต้ชุดลำลองของลูกชายตัวเล็ก ที่ตอนนี้พยายามขืนตัวจนสั่น มือที่ล้างจานอยู่เริ่มจับสะเปะสะปะ


“คุณพ่อครับ พัทธยังล้างจานไม่เสร็จ” เสียงเล็กอ้อนวอนเมื่อมือหยาบครอบครองยอดอกในเสื้อกล้ามของเขา สัมผัสร้อนที่แตะลงหยอกเล่นกับมัน ทำเอาพัทธรู้สึกร้อนไปทั้งร่าง


“ก็ล้างไปสิ” อภิรักษ์กระซิบ กดบางส่วนที่ร้อนระอุให้แนบชิด และบดคลึงหนักขึ้นจนแทบละลาย


เสียงทีวีของภรรยาข้างนอกไม่ได้ทำให้อภิรักษ์เกรงกลัวว่าจะถูกพบเห็นเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เขามีแต่ความต้องการที่เปี่ยมล้น และอยากจะกลืนกินของหวานหลังอาหารที่อยู่ตรงหน้าเต็มแก่


“พ.. พ่อครับ” ร่างบางเสียงสั่น อภิรักษ์เบี่ยงตัวเองลงครอบครองยอดตุ่มไตสีช้ำนั้นด้วยปากร้อนๆ น้ำลายถูกละเลงพร้อมกับลิ้นที่รัวเล่นอย่างกระหาย ปลุกเร้าคนที่กำลังสั่นพร่า และห้ามเสียงให้โอนอ่อน


จากห้องนี้ถึงจุดที่แม่อยู่ไม่ถึงสิบก้าวด้วยซ้ำ เสียงทีวีตรงนี้ยังชัดเจน ฉากในละครน้ำเน่ากำลังจะมีการด่าทอกันเกิดขึ้น


ลิ้นร้อนของพ่อเลี้ยงลากไล้ขึ้นมาจนถึงลำคอของเขา ร่างทั้งร่างถูกจับให้หันกลับไปเผชิญหน้า


พ่อเลี้ยงของเขาอยู่ในชุดทหารแบบครึ่งท่อน ข้างบนเป็นเสื้อยืดสีเขียวขี้ม้า อกซ้ายประทับตราสังกัดของพ่อ ส่วนกางเกงยังเป็นกางเกงทหาร เพราะพ่อเพิ่งเลิกงาน


“อื้อ” ร่างบางยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เมื่อพ่อเลี้ยงหย่อนตัวลงไปนั่งกับพื้นแล้วดึงกางเกงบอลของเขาลง เผยให้เห็นบางส่วนที่แสดงความต้องการอย่างเต็มที่ ใบหน้าหล่อของบิดายิ้มล้อจนเขารู้สึกเขิน มือหยาบกอบกุมมันเอาไว้ก่อนรูดรั้งปลุกความต้องการให้มากขึ้นไปอีก



 “กึก...อึก..” พัทธขาสั่น มองพ่อเลี้ยงสลับกับประตูห้องครัวที่เปิดโล่ง กลัวว่าแม่จะเดินเข้ามา ทั้งกลัวทั้งตื่นเต้นปนเปกันไปหมด ยิ่งถูกปรนเปรอด้วยเกลียวลิ้นนุ่มๆ แต่กลับมีพลังอย่างยิ่ง นั่นยิ่งทำให้ร่างบางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะลอยขึ้นไปติดผนัง นัยน์ตาพร่าเบลอไปหมดแต่ยังคงไม่ละไปจากประตู



สองมือเอนท้าวกับซิงค์ล้างจานด้านหลัง ส่วนลำตัวเอนส่งให้คนที่นั่งอยู่ ‘กิน’ ได้อย่างถนัด มือหยาบไม่หยุดนิ่งแค่ส่วนหน้า ส่งไปสำรวจช่องทางลึกลับที่ถูกซ่อนเอาไว้ก่อนจะทักทายเล่นจนพัทธหน้าบิดเบี้ยว


ความต้องการของเด็กหนุ่มพุ่งสูงเกินกว่าจะควบคุม ทั้งร่างสั่นไปหมดเพราะความอยากที่ปะทุจนเกินจะห้าม บั้นปลายของความหฤหรรษ์อยู่ห่างแค่ไม่กี่อึดใจ ร่างบางกลั้นหายใจเมื่อจะถึงขีดสุด



“พ่อ!” พัทธร้อง เมื่อพ่อผละหนีทั้งที่เขากำลังจะสุขสม อภิรักษ์ยืนขึ้นยกยิ้มล้อเลียนคนตัวเล็กที่อารมณ์ค้างเติ่ง ปริ่มจะขาดใจ



เขาเองก็ต้องการ แต่เรื่องอะไรจะปล่อยให้ถึงฝั่งฝันแค่คนเดียว งานนี้ก็ต้องแลกกันหน่อย


“แกล้งกัน” ร่างบางหน้างอ ทุบอกเขามาที ผลักตัวเขาให้ยันเคาน์เตอร์ตรงกลางไว้ ก่อนจะบดขยี้ปากแดงๆ นั่นกับริมฝีปากของเขาอย่างกระหาย เสียงหายใจหอบถี่บ่งบอกถึงไฟที่สุมในอก แต่พัทธกลับไม่ยอมผละจากลูกชายเขา ลืมความกลัวไปแล้ว มีแต่ความโหยหาที่เข้ามาแทนที่


“ทำเถอะนะ” ร่างบางบดสะโพกลงกับบางส่วนของเขาที่คับกางเกงจนอึดอัด


“แต่แม่อยู่ข้างนอก” อภิรักษ์ย้อนบ้าง


“นะพ่อจอมนะ รีบๆ ทำ” ว่าแล้วก็โดดกลับไปยืนที่เดิม ทั้งหันหลังโก้งโค้ง มือคำยันซิงค์ล้างจาน โชว์บั้นท้ายเปลือยเปล่ามาทางคนเป็นพ่อ



อภิรักษ์ยกยิ้มเมื่อเห็นคนตัวเล็กลืมอายเพราะความต้องการ เขาปลดกางเกงตัวเองลงเพื่อจะพาลูกขึ้นสวรรค์ ส่งส่วนปลายคลึงกับปากทางคับแคบเพื่อยั่วอีกคนที่จับขอบซิงค์แน่นจนเกร็ง แต่ดูท่าเขาจะทำไม่ทันใจลูก เมื่อพัทธขยับอ้าขาแล้วดันบั้นท้ายให้ครอบลงบนส่วนนั้นของเขาเอง อภิรักษ์เกร็งตัวดันส่งให้ลูกรับส่วนนั้นของเขาเข้าไปจนมิดด้าม


“ฮ้า” ร่างบางพ่นลมหายใจอย่างอึดอัด มือใหญ่จับเอวเล็กไว้ก่อนเจ้าของมือจะกดจูบลงบนหลังคอขาว



“พ่อรักพัทธ” เขาบอกลูก


“พัทธก็รักคุณพ่อ”


เอวสอบเร่งส่งจังหวะรักเพื่อทำเวลา ความรุนแรงและตื่นเต้นจึงมากกว่าปกติ แว่วเสียงทีวีแผ่วเมื่อไหร่คนเป็นพ่อจะชะลอบทรักเอาไว้ ฟังว่าคนด้านนอกมีความเคลื่อนไหวรึเปล่า หากไม่ จังหวะรักก็จะถูกต่อเติมอีก ช้าสลับเร็วไปเรื่อย พัทธกัดฟันพยายามกลั้นเสียงที่ยากจะห้ามไหวจนต้องยกมือขึ้นปิดปาก บวกกับเปิดน้ำทิ้งให้เสียงน้ำกลบเสียงกระทบของเนื้อชนเนื้อ ขาเรียวสั่นด้วยความเสียวซ่าน พ่อเข้ากับเขาได้เป็นอย่างดีและรู้วิธีทำให้เขาได้ขึ้นสวรรค์ อกบางแอ่นด้วยความรู้สึกพร่า แต่บั้นท้ายยกดันเพื่อให้คนด้านหลังสะดวกจะส่งจังหวะรัก


เกมเร่งจนพัทธที่เคยถูกปล่อยให้ค้างแตกพรูออกมาโดยที่ไม่ต้องแตะ ร่างบางหอบกระเส่าเมื่อตนเสร็จ แต่หยุดหายใจได้ไม่ถึงครึ่งนาที บางสิ่งที่ยังคงตัวในถ้ำแคบก็ถูกขยับส่งเข้าออกอีกครั้ง ย้ำความกระสันและรุนแรงขึ้น



ร่างบางยึดขอบอ่างไว้ไม่ให้ตัวเองล้มลงเพราะหมดแรง พ่อไม่ปราณีเขาแล้วยังตะบันส่งความรักให้เขาจนเข่าแทบอ่อน เขารู้จากความเคยชินว่าพ่อกำลังจะเสร็จเพราะช่วงนี้จะเป็นช่วงที่รุนแรงที่สุดเสมอ



“พ่อกับลูก ยังไม่เสร็จอีกหรอ?” เสียงตะโกนถามมาจากหน้าทีวี แต่ครั้งนี้พ่อไม่ชะลอแล้วทั้งยังเร่งกว่าเดิม พัทธเห็นพ่อใกล้เข้าฝั่งเลยตอบแม่แทน   


“จ... จะเสร็จแล้วจะ อีกนิ  .. ด เดียว”



“อื้ออออออ” สิ้นเสียงตอบ ของเหลวร้อนๆ พุ่งเข้าร่างเขาพอดี พ่อจอมตอกย้ำความรักให้เขาอีกสามสี่ทีก่อนถอนออก




พัทธทิ้งร่างร่วงลงหน้าเคาน์เตอร์ครัว เข่าอ่อนไปหมดเพราะความรักที่พ่อเลี้ยงมอบให้ อภิรักษ์มองสภาพลูกชายขำๆ ก่อนจะจัดการจานชามที่เหลือปล่อยให้คนตัวเล็กได้หายใจ








เมื่อพัทธเริ่มปรับจังหวะลมหายใจให้คงที่ได้ก็หันมาจัดการกับสภาพตัวเอง ช่วยพ่อเก็บจานที่ล้างเสร็จ







ครู่หนึ่งทั้งสองสบตา แล้วบดจุมพิตแห่งความต้องการจนน้ำลายของทั้งสองผสมปนเปกัน อภิรักษ์เลียริมฝีปากลูกชายสั่งลา ก่อนจะพากันออกมาจากครัว





มานั่งดูทีวีกับภรรยาและแม่ แบบที่แพรวพลอยไม่เห็นถึงความผิดปกติใดใดของสามีและลูกชาย





ไม่เห็นแม้แต่คราบราคะที่ไหลลงตามเรียวขาของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ห่าง







ความลับยังคงเป็นความลับต่อไป :)

 











 ------------------

#จอมลวง



หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- 2. 100%
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 07-01-2017 17:44:13
ตอนที่ 2.



-    1 ปี ก่อนหน้านั้น    -



“คุณพ่อยังไม่กลับมาอีกหรอครับ?” พัทธเอ่ยถามแม่ หลังจากเดินลงมาชั้นล่างแล้วเห็นเพียงมารดานั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวคนเดียว ทั้งๆ ที่ตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้ว



“เห็นว่าท่านนายพลบังคับไปเลี้ยงอะไรนี่แหละ” แพรวพลอยบอกลูกอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะอาชีพทหารของอภิรักษ์มักโดนผู้บังคับบัญชาหอบหิ้วไปสังสรรค์บ่อยๆ และมักจะขอร้องให้หล่อนไปด้วย แต่แพรวพลอยไม่ชอบสมาคมกับคนมียศเท่าไหร่เลยไม่ค่อยตามไปบ่อยนัก ทว่าถึงแบบนั้นอภิรักษ์ก็มักจะรายงานตัวเสมอว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ โดยเคยให้เหตุผลว่าไม่อยากให้เธอกับลูกเป็นห่วง



“แต่งตัวน่ารักเกินไปรึเปล่าสุดหล่อ” แพรวพลอยแซวลูกชายที่แต่งตัวเต็มยศเพราะมีนัดจะออกไปทำงานและต้องค้างบ้านเพื่อน พัทธขออนุญาตเธอไว้ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว เธอก็ยอมปล่อยลูกถึงน้องพัทธจะอายุแค่สิบห้าปีก็ตาม


ลูกชายคนเดียวของเธอไม่ใช่เด็กเกเรอะไร ถึงผลการเรียนอาจจะไม่ได้ดีเด่นมากมายนัก แต่พัทธก็ไม่เคยทำตัวให้เป็นปัญหาหรือทำให้เธอหนักใจ ทั้งยังเป็นเด็กเงียบๆ ติดบ้าน แถมยังมีระเบียบมากๆ ด้วยอิทธิพลของพ่อเลี้ยงที่เป็นทหารทำให้เด็กคนนี้โตมาแบบค่อนข้างตีกรอบให้ชีวิตตัวเอง



“นานๆ ออกที ผมก็อยากหล่อๆ บ้างสิครับ” ลูกชายทำหน้าทะเล้น



“อย่าให้รู้ว่าหนีเที่ยวนะ” แพรวพลอยหัวเราะ



“แล้วนี่ใครจะมารับ อย่าบอกว่าขับรถกันเองนะ”



“พี่ไทม์เป็นคนขับครับ แม่จำได้ไหมพี่ชายท็อป”



“อ๋อ ก็ยังดี นึกว่าพวกเด็กๆ ขับกันเอง ยังไงถึงแล้วโทรมารายงานตัวด้วยนะ” แพรวพลอยสั่งอย่างอดห่วงไม่ได้



ร่างบางนั่งมองคนเป็นแม่กินข้าวอย่างชั่งใจว่าควรที่จะเอ่ยบางเรื่องดีไหม โอกาสที่เขาจะได้อยู่กับแม่สองคนแบบนี้ไม่บ่อยนัก เพราะถ้าพ่อไม่อยู่ก็มักจะมีพวกทหารรับใช้มาเพ่นพ่าน




“แม่”



“หืม?”



“แม่คุยกับคุณพ่อหน่อยได้ไหม... น้องพัทธไม่อยากสอบทหาร” มือเรียวของหญิงวัยกลางคนชะงักช้อนที่กำลังตักข้าว เงยหน้ามองลูกชายที่ทำท่าเหมือนกำลังสารภาพบาป



“ทำไมล่ะ? คุณพ่อเขาแค่อยากให้หนูลองดูไม่ใช่หรอ ถ้าติดก็เป็นโอกาสดีออก”


“ถ้ามันแค่ลองก็คงไม่เป็นไร แต่ก่อนจะสอบคงต้องไปค่ายเตรียมสอบเป็นเดือนๆ แม่ก็รู้ว่าพัทธอยากเรียนช่างศิลป์ มันก็ต้องเตรียมตัวเหมือนกัน แล้วต่อให้ติดทหารพัทธก็ไม่เรียนอยู่ดี พัทธไม่ชอบ” ร่างบางพ่นความอึดอัดใจออกมาให้มารดารับรู้ เรื่องนี้เขาเก็บเอาไว้กับตัวมานานตั้งแต่เดือนก่อนที่คุณพ่อเลี้ยงของเขาเอาโบรชัวร์โรงเรียนเตรียมทหารมาให้เขาดู แล้วเสนอแกมบังคับว่าเขาควรจะไปสอบ



“แล้วทำไมน้องพัทธไม่บอกคุณพ่อไปตรงๆ?” แพรวพลอยเลิกคิ้ว ตามปกติลูกชายเธอมักจะปรึกษากับอภิรักษ์แทบทุกเรื่อง



“ก็ดูเหมือนคุณพ่อคาดหวังเอาไว้มาก แล้วคุณพ่อก็เป็นทหารคงอยากให้ลูกเป็นทหาร แต่พัทธอยากมีอนาคตของตัวเอง”


“งั้นหนูบอกคุณแม่สิ ว่าถ้าหนูจบช่างศิลป์ออกไปแล้ว หนูจะไปทำงานอะไร” แพรวพลอยถามช้าๆ



“น้องพัทธจะ...” ร่างบางพูดไม่ออก เขาเพียงแค่รู้ว่าตัวเองชอบศิลปะ และอยากค้นหาตัวตนต่อไปในด้านนี้ แต่ให้เขามาตอบตอนนี้ว่าจบไปจะทำอะไรนั้น พัทธไม่มีทางจะตอบได้



“หนูตอบไม่ได้” แพรวพลอยถอนหายใจ 



“คุณพ่อ คุณแม่ไม่เคยบังคับน้องพัทธนะ อนาคตเป็นของหนู แต่สิ่งที่คุณพ่อเสนอมันก็แค่ทางที่คุณพ่อเค้าเห็นว่ามันมั่นคงกว่าสำหรับหนู อย่างน้อยจบไปหนูก็รู้ว่าหนูจะต้องทำอะไร ไปทางไหน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราอยากให้หนูมาทนเรียนแบบนี้ น้องพัทธอาจจะมองว่าพ่อกับแม่คาดหวังในตัวหนู วางอนาคตให้หนู แต่จริงๆ พวกผู้ใหญ่ก็แค่กลัวว่าหนูจะโตมาแบบไม่มีอะไรเลย ห่วงว่าเราเลี้ยงหนูมาไม่ดีพอ”



“น้องพัทธ...”



“แม่ไม่ได้บังคับหนู จริงๆ ไม่ต้องช่างศิลป์ก็ได้ เรียนมัธยมธรรมดาแล้วออกไปต่อมหาลัยแม่ก็ไม่ว่า แต่แม่อยากให้น้องพัทธคิดดีๆก่อน ไม่ใช่แค่คำว่ากลัว คำว่าไม่อยากเรียน ถอดอคติ ถอดเรื่องเพ้อฝันออกไปก่อน ดูความสามารถ ดูความเป็นจริงของตัวเราเอง แล้วเราจะรู้ว่าเราควรอยู่ตรงไหน” แพรวพลอยลูบหัวกลมนั่นอย่างรักใคร่


“แม่ให้หนูไปคิดอีกที ไม่ว่าจะตัดสินใจยังไง เดี๋ยวแม่จะคุยกับคุณพ่อให้เอง โอเคไหม?” หล่อนบอกลูกชาย


“น้องพัทธรักแม่” เด็กหนุ่มเข้าที่เอวของคนเป็นแม่อย่างซึ้งใจ



“แม่ก็รักหนูที่สุด”



ปี๊น... ปี๊น…

เสียงแตรกับไฟหน้ารถที่ส่องลอดมาจากประตูหน้าบ้าน ทำให้พัทธผละออกจากมารดาลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋า


“อย่าลืมที่แม่สั่งนะ ถึงแล้วโทรมาด้วย ห้ามเถลไถลดึกๆ ทำตัวดีๆ เข้าไว้ ขออะไรคุณพ่อก็ให้ทั้งนั้นแหละ” แพรวพลอยสั่งย้ำ


“คร้าบบบ น้องพัทธไปนะ จุ๊บ!” เด็กหนุ่มวิ่งมาจูบลาแม่แล้วถลาออกไปจากบ้าน แพรวพลอยมองลูกวิ่งแจ้นออกไปหาเพื่อนแล้วส่ายหัวน้อยๆ นึกเอ็นดูว่าเมื่อกี้ยังตีหน้าเครียด พอจะได้ไปนอนบ้านเพื่อนละก็ร่าเริงขึ้นมาเลย

“สวัสดีครับพี่ไทม์” พัทธทักทายพี่ชายของเพื่อนที่เลื่อนกระจกลง


“เพื่อนเราอยู่ข้างหลังแหนะ ขึ้นมาเลย” ไทม์ว่า พัทธย้ายไปเปิดประตูหลัง เห็นคนด้านในก็ชะงักเล็กน้อย


“อ้าว เบสท์ไปด้วยหรอ?” ร่างบางทักขึ้น เพราะจำได้ว่างานกลุ่มที่จะไปทำมีกันแค่เขา ท็อป และนัท



“อ๋อ ไอ้เบสท์มันว่างน่ะ เลยชวนมานอนด้วย เผื่อให้ช่วยงาน” ท็อปรีบตอบแทน พัทธพยักหน้าเข้าใจพร้อมๆ กับที่โดนเพื่อนดึงให้ขึ้นรถแล้วปิดประตูเสร็จสรรพ


พัทธไม่สนิทกับเบสท์นักเพราะอยู่คนละกลุ่ม และเบสท์เองในสายตาพัทธค่อนข้างจะเป็นเด็กเกเรไม่ตั้งใจเรียน แถมมีเรื่องเข้าห้องปกครองบ่อยๆ ร่างบางเลยอยากจะห่างๆ ไว้ดีกว่า


พัทธนั่งเงียบตั้งแต่ไทม์ออกรถ ท็อปคุยกับเบสท์นิดหน่อยแล้วก็พากันเงียบ บรรยากาศน่าอึดอัดแปลกๆ จนพัทธรู้สึกว่าวันนี้เพื่อนทำตัวแปลกไป เหมือนมีความผิดอะไรสักอย่างเลยเลี่ยงๆ จะคุยกับเขา



“ไม่ใช่ทางไปบ้านมึงหนิ” พัทธท้วง เมื่อไทม์เลี้ยวตรงสามแยกใหญ่ที่ตรงข้ามกับทางไปบ้านท็อปโดยสิ้นเชิง


“ไปธุระกันก่อนแป๊บหนึ่ง” ท็อปว่าเรียบๆ พัทธเลยไม่ว่าอะไรต่อ บางทีคงเป็นธุระของพี่ไทม์


จวบจนรถเลี้ยวเข้ามาในบริเวณบ้านหลังใหญ่ ที่เสียงดนตรีดังลอดออกมาสนั่นไปทั่ว แสงไฟประดับระยิบระยับ คนเดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่น


“ลงกัน” ท็อปบอก


“เดี๋ยวสิ เรามาทำอะไรที่นี่” พัทธรีบท้วงเมื่อรู้สึกแปลกๆ


“อย่าโง่น่า ปาร์ตี้ไงปาร์ตี้” เบสท์บอกอย่างรำคาญ


“แต่เรานัดกันมาทำงานนะท็อป” ร่างบางไม่เอาด้วย


“เดี๋ยวค่อยกลับไปทำ แวะมาสนุกนิดเดียวเอง อย่างอแง มาเปิดหูเปิดตากันหน่อย” ท็อปดึงเพื่อนลงจากรถ



“แต่แม่เรา...”



“ที่นี่ไม่มีพ่อแม่มึงสักหน่อยพัทธ กลัวไปได้” ท็อปลากให้เพื่อนเดินตาม



“นี่บ้านใคร” พัทธถามอย่างระแวงมองไปรอบๆ เห็นบางคนเมาเละจนคลานอยู่ในสนามหญ้า อ้วกไม่เป็นท่า บางคนเต้นแร้งเต้นกา หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง



“รุ่นพี่ บ้านพี่มาร์ค... เข้าไปข้างในเร็ว”


ด้านในตัวบ้านคนแน่นไปหมด เสียงดนตรีดังกระหึ่ม มืดสลัวไปทุกทิศ แสงวูบวาบแบบไฟเธคสาดส่องมาบ้างให้แสบตา พัทธคลำตามเพื่อนเข้าไปชนคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย



“มาร์ค” ไทม์ที่เดินนำเรียกเจ้าของบ้าน



“มาแล้วหรอวะ ตามสบายๆ กำลังสนุก” มาร์คว่า ขณะที่กำลังเต้นกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เกือบๆ จะเปลือย


กลิ่นบุหรี่คลุ้งไปหมดจนพัทธยกมือขึ้นปิดจมูก ยิ่งเข้ามาข้างในเขายิ่งรู้สึกกลัว


“ท็อป กูว่ากูกลับก่อนดีกว่าว่ะ เดี๋ยวกูโบกแท็กซี่ก็ได้” ร่างบางพยายามจะหาทางกลับ เขารู้สึกไม่ดีมากๆ



“เฮ้ย อะไรวะ เข้ามาแล้วนั่งก่อนๆ สักสี่ทุ่มก็กลับด้วยกัน” เพื่อนเขาตอบมาส่ง พลางดึงพัทธให้นั่งลงบนโซฟา


“เพื่อนมึงจะเอาอะไร?” พี่ไทม์ถามท็อป ท็อปหันมามองเขา แต่พัทธส่ายหน้าปฏิเสธ ท็อปเลยไม่อยากเซ้าซี้ให้ดื่ม



“นัทละ” พัทธถามหาเพื่อนอีกคนที่นัดกันว่าจะมาทำงานด้วย



“ป่านนี้คงหลับอยู่บ้าน”



“หมายความว่าไง ไหนมึงบอกว่ามึงนัดมันมาทำงานได้แล้ว”


“ก็ถ้ากูบอกมึงว่ามันไม่มา มึงก็คงไม่ยอมมากับกู” ท็อปว่าพลางยกเหล้าขึ้นดื่ม


“ทำไมมึงทำแบบนี้วะ” พัทธโวย กลายเป็นว่าตอนนี้เหมือนเขากำลังโกหกพ่อกับแม่อยู่ว่ามาทำงาน แต่มาโผล่ที่งานปาร์ตี้


“อย่าเครียดน่า นี่พวกกูพามึงมาผ่อนคลายนะ ควรขอบคุณพวกกูสิ” เบสท์สอดขึ้น พัทธนึกอยากจะร้องไห้ เขานั่งนิ่งมองคนเต้นเป็นปลาขาดน้ำเบียดเสียดกันเต็มไปหมด



“จะสี่ทุ่มละนะ” พัทธทวงสัญญาที่เพื่อนบอกว่าจะกลับ


“มึงอย่าเพิ่งงอแงน่า นั่งไป” ท็อปเริ่มเมาแล้ว พัทธเม้มปากแน่นเขาอยากล้างหน้าล้างตา เพราะความมึนกับบรรยากาศแย่ๆในนี้ ลุกขึ้นไปหาห้องน้ำแบบไม่สนใจจะบอกเพื่อน


“ว้าย!” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเซมาชนพัทธ เหล้าจากแก้วในมือก็หกเลอะเต็มอกเสื้อของเขา



“ขะ... ขอโทษค่ะ” หล่อนโค้งขอโทษด้วยอาการมึนๆ มือปัดป่ายสะเปะสะปะจะเช็ดให้เด็กหนุ่ม แต่พัทธเบี่ยงหลบแล้วโบกมือให้หล่อนหลีกไป ร่างบางปัดอกอย่างหงุดหงิด มือเล็กพยายามเกาะผนังคลำหาทางท่ามกลางความมืดเพื่อหาสักห้องที่เป็นห้องน้ำ

แอ๊ด…
เขาลองเปิดดูห้องหนึ่ง


“อะไรวะน้อง?” ผู้ชายคนหนึ่งในห้องนั้นทักเขา พัทธมองปราดก่อนรีบละล่ำละลักปิด


วัยรุ่นกลุ่มใหญ่กำลังสูดดมอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่บุหรี่ บางคนดูเคลิบเคลิ้มเมามายไม่ได้สติ บางคนลุกขึ้นเต้น บางคนกอดจูบนัวเนียกันอยู่ในห้องเดียว


พัทธไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นนั้นมันคืออะไร



เขากลัวขึ้นมาจับใจรีบย่ำไปหาเพื่อน เพื่อจะได้กลับกันสักที



วาบ!
ยังไม่ทันที่พัทธจะกลับไปถึงตัวเพื่อน ไฟในห้องโถงก็สว่างขึ้นทุกทิศ พวกที่เต้นกันอยู่ส่งเสียงโห่โวยวายในทีแรก พลางยกมือป้องแสง พัทธก็เช่นกัน เขาพยายามเพ่งไปยังกลุ่มคนที่อยู่ด้านบน


“ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ พวกคุณถูกจับในข้อหามั่วสุม มียาเสพติดไว้ในครอบครอง และเสพเครื่องดื่มมึนเมาโดยไม่บรรลุนิติภาวะ” เสียงตำรวจนายหนึ่งดังขึ้นจากด้านบน


มีเสียงหวีดร้องดังขึ้นในฝูงชน ผลักกันเพื่อหาหนทางวิ่งหนีโกลาหลไปหมด จนกระทั่ง


ปัง!! กระสุนนัดหนึ่งดังลั่นบ้าน คนที่วุ่นวายหาทางหนีเมื่อกี้หมอบลงโดยอัตโนมัติ รวมทั้งพัทธด้วย


ตำรวจอีกหลายนายเข้ามาในโถง จัดการจับกุมพวกคนในงาน มีถ่ายรูปไว้และเก็บของกลางในห้องต่างๆ


ร่างบางตัวสั่นไปหมด น้ำตามันไหลออกมาไม่รู้ตัว เขาไม่เคยกลัวอะไรมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต


วินาทีที่ถูกกุญแจมือล่ามติดกับขี้เมาคนอื่น เพราะจำนวนผู้ต้องหามากไปนั้น มันทำให้พัทธรู้สึกถึงความโง่ของตัวเอง ชีวิตเขาพลาดครั้งยิ่งใหญ่เหลือเกิน


เขาน่าจะออกไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้ เขาน่าจะกลับบ้าน


แต่จริงๆแล้ว เขาไม่น่าจะออกไปไหน เขาน่าจะอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนแม่ เขาไม่น่าปล่อยให้แม่อยู่บ้านคนเดียวทั้งๆ ที่รู้ว่าพ่อจะกลับดึก


มือไม้สั่นไปหมดตอนถูกผลักขึ้นไปบนกระบะรถตำรวจ


เขาเห็นท็อปโดนจับขึ้นรถอีกคัน หน้ามันซีดเผือด หน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ ที่เมาเมื่อกี้คงหายเป็นปลิดทิ้ง ครู่หนึ่งมันหันมาเจอเขาแล้วมันก็หลบตา


พัทธปล่อยน้ำตาไหลลงไปเงียบๆ จนแรงกระชากที่ข้อมือทำให้เขารู้ว่ารถมาถึงโรงพักแล้ว


เขาถูกปลดกุญแจมือ ถูกจับยัดเข้าไปในห้องขังที่ทั้งชีวิตเขาไม่คิดว่าจะได้เข้ามา


กรงเหล็กกับกำแพงหนาๆ กลิ่นอับคละคลุ้ง พัทธมองตามตำรวจที่ล็อคห้องขัง แล้วเดินจากไปรับอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามายัดไว้ในห้องสี่เหลี่ยมนั้นด้วยกัน


เขาโกรธเพื่อน เขาโกรธตัวเอง และกำลังกลัว... มาก


กลัวไปหมดทุกอย่าง


“เดี๋ยวจะให้ลงประวัติทีละคนแล้วจะแจ้งผู้ปกครองให้มารับ ใครมีเรื่องยาก็ให้พ่อให้แม่มาคุยกันยาว ส่วนพ่อแม่ญาติใครไม่มาคืนนี้ก็นอนในนี้แหละ แล้วก็ระหว่างรอทำประวัติ ไอ้พวกที่ยังเมาอยู่ก็ตั้งสติดีๆซะ พูดให้รู้เรื่อง ไม่งั้นอาจจะต้องให้สงบสติอารมณ์ที่นี่สักคืน” ตำรวจนายหนึ่งเดินมาแจ้ง ก่อนจะเรียกคนที่ถูกยัดอยู่ในนั้นออกไปคุยทีละคน แล้วพากลับมายัดที่เดิม


จนถึงคราวของพัทธ มันเป็นการแนะนำตัวเองที่แผ่วที่สุดในชีวิตเขา


ตอนที่ตำรวจขอเบอร์ติดต่อผู้ปกครอง น้ำตาของเขามันไหลออกมาไม่รู้ตัว


เขากลัวแม่โกรธ แม่ที่ไว้ใจให้เขาออกจากบ้าน ไว้ใจว่าเขาดูแลตัวเองได้ เลยยอมให้เขาออกมากับเพื่อน


เขากลัวพ่อผิดหวัง พ่อสอนให้เขาหัดปฏิเสธเรื่องไม่ดีอยู่ตลอด แต่ครั้งนี้พัทธกลับพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย


เขาไม่รู้ว่าควรจะบอกเบอร์ใครให้คุณตำรวจ เลยได้แต่นั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น จนคุณตำรวจคงรำคาญเลยค้นตัวเอาโทรศัพท์ของเขา ออกไปกดเบอร์ฉุกเฉินซึ่งเขาตั้งเอาไว้เป็นเบอร์ของพ่อเลี้ยง


“สวัสดีครับ ใช่คุณพ่อของเด็กชายพัทธพลรึเปล่า?”    คุณตำรวจเอ่ยถามปลายสาย พัทธบีบมือที่กำลังสั่นแน่นขณะฟัง น้ำตาร้อนๆ ไม่ยอมหยุดไหล


“ครับ ผมขอเชิญคุณพ่อมาคุยกันที่ สน. ...หน่อยได้ไหมครับ พอดีทางเราจับลูกชายคุณได้ ขณะอยู่ในแหล่งมั่วสุม และต้องสืบสวน”


พัทธไม่ได้ยินว่าปลายสายพูดอะไร แค่ครู่เดียวคุณตำรวจก็วางสายไป แล้วยึดโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะของกลาง พลางลากพัทธกลับมาที่ห้องขัง


รอเวลา
รอคุณพ่อมาเห็นเขาอยู่ในคุก..




“คุณพ่อ” พัทธเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเมื่อเจอหน้า อภิรักษ์ในชุดทหารเต็มยศยืนคุยอยู่กับตำรวจที่โต๊ะสืบสวน ขณะที่ตำรวจอีกคนไปพาเขาออกมา คนเป็นพ่อแค่เหลือบตามองเขานิดหน่อย ก่อนจะกล่าวขอบคุณคุณตำรวจอีกสองสามประโยคแล้วผละมา


“ไปขึ้นรถ” เสียงเรียบๆ เปี่ยมไปด้วยอำนาจเอ่ยสั่ง พัทธพูดไม่ออก ได้แต่เดินตัวลีบตามอีกฝ่ายไปเงียบๆ เขาไม่เคยโดนคุณพ่อโกรธ ปกติเขาเคยเห็นคุณพ่อโมโหเฉพาะเรื่องงาน แต่ไม่เคยโดนโกรธกับตัวเลยสักครั้ง


“กลิ่นอะไร” นายทหารประจำที่คนขับแล้วหันมามองหน้าลูกเลี้ยง เมื่ออยู่ในที่แคบด้วยกันถึงได้กลิ่น พัทธก้มลงดมเสื้อตัวเองจำได้ลางๆ ว่าโดนทำเหล้าหกใส่


“นี่กินเหล้าด้วยงั้นหรอ... เหอะ” อภิรักษ์พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด อ้าปากจะพูด แต่เหมือนจะหาคำไม่ได้ เด็กชายที่เขารักเหมือนลูกซึ่งเป็นเด็กเรียบร้อยมาตลอดในสายตาเขา ไม่เคยทำเรื่องให้หนักใจ แต่แท้จริงนั้นกลับไม่เป็นอย่างที่เขาเชื่อใจเลย


“พัทธเปล่า” เด็กหนุ่มเถียงเสียงแผ่ว


“อย่ามาโกหก” อภิรักษ์ว่าเสียงดัง ก่อนจะกระชากเกียร์ออกรถ นอกจากเสียงเครื่องยนต์ มีแต่ความเงียบที่ปกคลุม ร่างบางหวาดกลัวจนไม่กล้าเอ่ยปากอธิบาย เขากลัวไปหมด มือที่กุมอยู่บนตักบีบเข้าหากันแน่นจนชื้นเหงื่อ


เขารู้สึกกดดัน ทั้งที่พ่อจอมยังไม่ได้ดุด่าอะไรเขาเลยสักคำ ร่างสูงจดจ่อกับการขับรถตรงมาที่บ้าน ในขณะที่คนทำผิดได้แต่ลอบมองเสี้ยวหน้าที่ดูเครียดขึงของบิดาอย่างทำตัวไม่ถูก


ทันทีที่ถึงบ้าน อภิรักษ์สั่งให้พัทธลงจากรถก่อนแล้วตนเอารถไปเก็บ ร่างบางเลี่ยงรีบเดินเข้าบ้านเพราะอยากจะขึ้นห้องไวๆ แต่ก็เจอแม่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก พัทธทำหน้าไม่ถูก หยุดยืนมองอยู่ครู่หนึ่งถึงรู้ว่าแม่พลอยของเขากำลังร้องไห้


“แม่” พัทธเอ่ยเรียกอย่างรู้สึกผิด แพรวพลอยลุกมาหาลูก ลูบหัวหางสำรวจตัวว่าปลอดภัยดีจึงผละออกไปเช็ดน้ำตา


“พัทธขอโทษ”


 “ทำไมหนูต้องโกหกแม่” แพรวพลอยถามเสียงสั่น เธอไม่เคยรู้สึกผิดหวังกับลูกชายมากขนาดนี้มาก่อน จนได้รับสายจากตำรวจว่าจับลูกชายเธอได้ เธอไม่เคยคิดว่าพัทธจะมีพฤติกรรมแบบนี้ แต่วินาทีนี้เธอคิดว่าตนคงคิดผิดเสมอมา


“พัทธเปล่า... พัทธขอโทษ พัทธไม่ได้ตั้งใจ”


“พัทธไม่ได้ตั้งใจ แต่วางแผนโกหกแม่ว่าไปทำงาน แต่ไปโผล่ในงานปาร์ตี้ยาอียาไอซ์เนี่ยนะ” แพรวพลอยขึ้นเสียง


“พัทธไม่ได้อยากไป” ร่างบางเสียงสั่น ขอบตาร้อนผ่าวเมื่อเห็นสายตาของแม่มองมาที่ตนด้วยความผิดหวัง น้ำเสียงของมารดาที่ทั้งห่วงและโกรธเคืองในเวลาเดียวกัน มันทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก


“แม่ไม่อยากฟังอะไรจากหนูแล้ว แม่ฟังหนูมาเยอะมาก แต่สุดท้ายหนูก็หักหลังแม่” แพรวพลอยว่า เป็นจังหวะเดียวกับที่อภิรักษ์เข้ามาในบ้าน


“แม่โทรไปถามพ่อเพื่อนเรามาแล้ว ท็อปมันบอกว่าพัทธเองก็อยากไป แล้วก็วางแผนไปด้วยกันมานานแล้ว” แพรวพลอยว่าด้วยความโกรธ เธอตัดสินใจโทรไปหาพ่อแม่ของท็อปหลังจากที่ให้สามีออกไปรับลูก ซึ่งทางนั้นก็ยืนยันมาว่าพวกเด็กๆ สมรู้ร่วมคิดกัน ถามท็อป เพื่อนลูกชายก็บอกว่าลูกของเธอนั้นรู้เห็นและเต็มใจเป็นอย่างดี


“ไม่จริง พัทธไม่ได้อยากไป” ร่างบางร้องไห้


“ถ้าไม่ได้อยากไปแล้วพัทธไปโผล่ที่นั่นได้ยังไง พัทธบอกแม่ว่ายังไง แต่หนูไปอยู่ที่นั่น แล้วเพื่อนเรา พ่อแม่เพื่อนเราบอกแม่มาอย่างนั้น ตำรวจก็บอกอย่างนั้น หนูจะให้แม่เชื่อคำโกหกของหนูได้ยังไง” แพรวพลอยว่าทั้งน้ำตา หล่อนห่วงลูกชายเต็มอก แต่ก็เจ็บปวดที่ลูกน้อยของเธอหักหลังด้วยคำโกหกเพียงเพื่อจะออกไปเที่ยวกลางคืน ไปมั่วสุมกับเพื่อน


“พัทธไม่รู้... พัทธไม่รู้จริงๆ”


“แม่เหนื่อยแล้ว...” แพรวพลอยถอยหนีเมื่อลูกชายเข้ามาหา หล่อนรู้ว่าตัวเองจะใจอ่อนเพียงแค่เห็นลูกร้องไห้


“แม่จะให้พ่อลงโทษเรื่องนี้ ในเมื่อแม่ยังสอนหนูไม่ดีพอ แม่คงผิดเอง”


“ไม่เอานะแม่ แม่...” พัทธพยายามรวบตัวมารดาเข้ากอดไว้ แต่แพรวพลอยรีบจ้ำหนีขึ้นไปชั้นบนทั้งน้ำตา หล่อนคิดว่าถ้าไม่ใช้ไม้แข็งสอนลูกบ้างคงจะไม่ดีขึ้น ในเมื่อกล้าทำแบบนี้แล้วย่อมมีครั้งต่อไป แต่ครั้นจะให้อยู่ดูว่าลูกชายโดนลงโทษอย่างไร แพรวพลอยก็ใจไม่แข็งพอ


“มานี่” อภิรักษ์กระชากแขนเล็กจนร่างบางเซถลาไปตามแรง พัทธถูกลากมาในห้องครัว ก่อนอภิรักษ์จะเปิดค้นเลานจ์เครื่องดื่มเล็กๆ ของตน เปิดขวดเหล้าราคาแพงในตู้ออก แล้วเทราดลงบนตัวลูกชาย


“ปล่อยนะพ่อ ปล่อยนะ ฮือ... อึก” พัทธพยายามสะบัดแขนให้หลุดแต่ไม่เป็นผล อภิรักษ์ราดเหล้ากลิ่นแรงนั้นลงมาตั้งแต่หัว รดลงใบหน้าของพัทธจนทำให้ร่างบางสำลัก


“อยากกินเหล้านักก็ให้กินแล้ว กินเข้าไปสิ” อภิรักษ์ว่าเสียงเหี้ยม ก่อนจะบีบคางลูกชาย จับเอาเหล้ากรอกปากคนตัวเล็กที่ทรุดลงไปนั่งน้ำตาไหล พัทธดิ้นหนักทุบแขนพ่อ จนอภิรักษ์ยอมปล่อย ร่างบางสำลักเอาทั้งเหล้าทั้งน้ำลายออกมาเลอะพื้น


อภิรักษ์ยืนมองสภาพของคนที่ทั้งสะอื้นไห้ทั้งสำลัก ด้วยความรู้สึกเฉยชา ความรักความเอ็นดูถูกแทนที่ด้วยความโกรธและผิดหวัง


“ทำไมถึงทำตัวแบบนี้ คิดจะเหลวแหลกตั้งแต่สิบสี่สิบห้า นี่คิดว่าเจ๋งแล้วหรอ” อภิรักษ์บีบคาง บังคับให้พัทธลุกขึ้น


“รู้ไหมว่าการบากหน้าไปรับเธอออกมาจากคุก เป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องทำ เสียชื่อ”   


“ปล่อยผม ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ปล่อยผม” พัทธโกรธขึ้นมาบ้าง พ่อไม่เคยรุนแรงกับเขาแบบนี้ คำพูดของพ่อเขาก็ตีความได้แค่ว่าอีกฝ่ายอาย ที่จำต้องไปรับเขาเพราะเป็นคนมียศมีชื่อเสียงก็เท่านั้น


“นี่ยังไม่ยอมรับผิดอีกหรอ” อภิรักษ์กระชากแขนอีกฝ่ายอย่างแรง


“ผมไม่ผิด ไม่ได้ทำอะไรผิด ปล่อยผม” พัทธพยายามแกะมืออภิรักษ์ออกจากต้นแขน


“ฉันไม่คิดว่าลูกชายฉันจะดื้อด้านขนาดนี้ ที่ผ่านเธอก็แค่สร้างภาพเด็กดีมากตลอดสินะ” อภิรักษ์ว่าอย่างหงุดหงิด พัทธไม่เคยขึ้นเสียงใส่ เขาเป็นเด็กดีที่เชื่อฟังเสมอมา แต่ครั้งนี้กลับก้าวร้าวอย่างไม่น่าเชื่อ


“ผมก็ไม่เคยคิดว่าคุณจะบ้าอำนาจ แล้วก็ไม่มีเหตุผลขนาดนี้ ปล่อยผมสักที มันเจ็บนะ” พัทธพลั้งปากว่าพ่อเลี้ยงไปอีก


“เด็กก้าวร้าว ฉันไม่นึกว่าเธอจะนิสัยแย่ขนาดนี้เลย บอกมาสิว่านอกจากกินเหล้านี่ติดยาด้วยใช่ไหม?” อภิรักษ์เค้นถาม


“ผมไม่ได้กินเหล้า ไม่ได้เสพยาบ้าอะไรทั้งนั้น ปล่อยผมสักที!”


เพี้ยะ!
จังหวะเดียวกับที่พัทธผลักอีกฝ่ายออกพ้นตัว อภิรักษ์ก็ฟาดฝ่ามือเข้าไปเต็มปากของเด็กนิสัยแย่ที่เพิ่งเผยธาตุแท้ให้เขาเห็น
“คุณ...” ร่างบางนิ่งไป ลูบแก้มซีกซ้ายที่ราวกับฟ้าผ่า รู้ตัวว่าตัวเองพูดแรงไป แต่ก็ไม่คิดว่าอภิรักษ์จะถึงกับลงไม้ลงมือกับเขา


อภิรักษ์มองพัทธสลับกับมือข้างนั้นที่พลั้งตบไปเต็มแรงจนหน้าขาวๆ ขึ้นรอยนิ้ว แต่ก็ยังต้องไว้เชิงตามนิสัยของทหารระดับสูง แม้จะรู้สึกผิดที่ลงมือเกินกว่าเหตุก็ยังไม่ควรขอโทษในตอนนี้


“ถือเป็นการสั่งสอน” อภิรักษ์วางมาดนิ่ง แม้ใจจะสั่นเมื่อเห็นเลือดซิปออกจากริมฝีปากบาง


“คุณ... ฮึก” ทำนบน้ำตาไหลลงอีกครั้ง คนเป็นลูกที่เคารพและรักพ่อเลี้ยงเหมือนพ่อแท้ๆ เสมอมา ทอแววสายตาผ่านม่านความเสียใจอย่างผิดหวัง


“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้” ทิฐิก่อตัวขึ้นเพื่อป้องกันความจริง ตนเคยเคารพเขามากเท่าไหร่ และเขาทำให้เจ็บอย่างไร


“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์”


“คุณไม่ใช่พ่อผม” พัทธปาดน้ำตา แล้วจ้องอภิรักษ์ด้วยแรงของโทสะ เขาเองก็ไม่เคยนึกว่าจะพูดคำนี้ ในเมื่อตลอดมาเขาขาดพ่อและอภิรักษ์ก็เติมเต็มมันให้เขา พัทธเคยดีใจที่อภิรักษ์เข้ามาในชีวิตของเขากับแม่ แต่ตอนนี้ด้วยแรงอารมณ์ของคนทั้งคู่ มันกำลังทำให้ทุกอย่างที่สร้างมาพังไปหมด


“งั้นสินะ คิดอย่างนั้นมาตลอดสินะ” อภิรักษ์ว่าพยายามกดเสียงให้เรียบแม้จะเสียใจไม่น้อยที่โดนลูกว่าอย่างนั้น


“แต่เธอก็ควรรู้ไว้ว่าฉันเป็นใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้ เธอเป็นลูกของเมียฉัน ถ้าไม่คิดจะเป็นลูกฉัน เราก็คงไม่ต้องเกรงใจอะไรกันอีก”


“ฮึก...”


“ฉันสั่งกักบริเวณเธอหนึ่งเดือน ห้ามใช้โทรศัพท์ ห้ามใช้อินเตอร์เน็ต ฉันจะไปรับไปส่งที่โรงเรียนเอง หรือไม่ก็จะให้ทหารรับใช้ไปรับส่งตามที่ฉันสั่ง ในเมื่อไม่ใช่พ่อลูกกัน อาศัยฉันอยู่กับฉันก็จะถือว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเหมือนคนอื่น ถ้าคิดจะขัดคำสั่ง ฉันอยากลองดูว่าตัวเองไปได้ไกลแค่ไหนละก็ตามสบาย แต่คิดถึงแม่เธอให้มากๆ แล้วกัน”



อภิรักษ์สั่งอย่างผยอง เขาหงุดหงิดและยั้งตัวเองไม่ทันกับการถูกตัดขาดความสัมพันธ์ที่พยายามสร้างกันมาหลายปีด้วยความปากดีของพัทธ ถึงเขาจะรู้ว่าลูกชายจะแค่โกรธแค่น้อยใจถึงว่ามาแบบนั้น แต่มันก็อดยอมรับไม่ได้ว่ามันทำให้เขาทั้งเสียใจ และเสียหน้า


“ชัดเจนใช่ไหม” เขากระซิบเรียบๆ แต่ชัดเจนข้างหูคนที่ยืนนิ่งปล่อยน้ำตาทิ้ง ก่อนจะเดินชนไหล่อีกฝ่ายผ่านขึ้นห้องไปอย่างไม่แยแส


พัทธทรุดตัวลงนั่งร้องไห้กลางครัว ทั้งที่ตัวยังเปรอะเปื้อนเหล้าที่ถูกราดมาเมื่อกี้ เสียงสะอื้นที่กลั้นไว้เพราะทิฐิถูกปล่อยออกมา เมื่อบิดาเดินหนีขึ้นห้องไป



เขาไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ความผิดมันเริ่มจากตรงไหน และใครที่เป็นคนก่อ



แต่คนที่ได้รับบทลงโทษมีเพียงเขาคนเดียว…





-----------------


#จอมลวง

หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- 3.100%
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 07-01-2017 17:45:57
ตอนที่ 3 




พัทธโดนยึดเครื่องมือสื่อสารทุกอย่าง แม้แต่คอมพิวเตอร์แม่ยังสั่งให้เอาออกมาใช้ที่ห้องโถงรวม ไม่ให้ใช้ในห้องส่วนตัวเด็ดขาด โทรศัพท์ก็โดนพ่อเลี้ยงยึด ตอนเช้าไปโรงเรียนกับพ่อเลี้ยงหรือไม่ก็ทหารรับใช้ ตอนเย็นพ่อเลี้ยงก็ตรงไปรับกลับบ้าน ไม่มีกล่าวทักทาย ไม่มีคำพูดเล่นหัว หรือแม้แต่คำชวนแวะซื้ออะไรอย่างที่เคยเป็น มีแต่ความอึดอัดลัมึนตึง แม่พูดกับเขาน้อยคำลง บางวันเขาแทบไม่ได้เห็นหน้าแม่ เพราะเหมือนว่ามารดากำลังเร่งทำงานปิดงบในอีกไม่กี่วัน





พัทธอึดอัด เขาไม่ชอบบรรยากาศครอบครัวบ้าๆ ที่ดูทะมึนไปหมดและกดดันอยู่แบบนี้





เขารู้ว่าเขามีส่วนผิดที่ทำให้มันเกิดขึ้น เขารู้สึกผิดที่พลั้งปากว่าพ่อเลี้ยงไปแบบนั้น แต่ตอนนั้นเขาโกรธมาก โมโหกับท่าทีและการตัดสินที่ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย จนเมื่อตอนที่อารมณ์เย็นลงความรู้สึกผิดก็ผุดขึ้นมาในใจ แต่ทิฐิมันสูงเสียจนไม่อาจจะเอ่ยปากขอโทษ ได้แต่ปั้นหน้านิ่ง เชิดคอมองฟ้ามองลมเวลาเจอหน้า





เวลาผ่านมาได้อาทิตย์กว่ากับความเงียบระหว่างเขาและพ่อเลี้ยง





มันทำให้พัทธแทบจะเป็นบ้า ความคิดจะเข้าโรงเรียนศิลปะของเขาที่เคยวางแผนไว้ว่าจะปรึกษาพ่อให้เรียบร้อยก่อนที่จะยื่นสมัคร กลายเป็นถูกพับเก็บแบบไม่มีกำหนดเพราะเหตุการณ์บ้าๆ พวกนั้น





ท็อปมาขอโทษเขาเหมือนไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น แต่ความไว้ใจของเขามันพังไปหมดแล้ว พินาศเกินกว่าจะเดินมาปั้นยิ้มตบบ่าเหมือนที่ท็อปทำ การที่ท็อปโกหกแล้วโยนทุกอย่างมาที่เขามันบ่งบอกถึงความเห็นแก่ตัว หากมีแม้สักนิดที่มันจะยืดอกรับว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะมัน เรื่องทุกอย่างอาจจะดีกว่านี้





พัทธกลายเป็นคนตัวคนเดียวไม่ว่าจะที่โรงเรียน... หรือในบ้าน…





แม้จะมีเพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆ บ้าง แต่พวกนั้นก็เข้าข้างท็อปกันทั้งนั้น และพัทธเองก็ปากหนักตามนิสัยที่ไม่ชอบอธิบายอะไรให้วุ่นวาย จึงตัดสินใจที่จะแยกตัวให้ห่างออกมา แม้เพื่อนคนอื่นจะไม่มีความผิด แต่ถ้าตรงนั้นมีท็อปอยู่เขาก็ไม่คิดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว





พวกเขาโดนลงทัณฑ์บนเพราะทางตำรวจได้ส่งประวัติมาให้โรงเรียน พัทธถูกเรียกไปอบรมในห้องปกครองเป็นชั่วโมงๆ ทั้งๆ ที่เขายังหาความผิดของตัวเองไม่เจอด้วยซ้ำ





จากการนั่งทบทวนมาเกือบอาทิตย์ ความผิดเดียวของตัวเองที่ร่างบางค้นพบก็คือการที่ตัวเองช่างโง่เขลา ตามเพื่อนไม่ทันจนมันนำความซวยมาถึงตัว





เขาไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็น แม้ทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งที่กำลังแบกรับมันจะทำให้น้ำตาซึมเสมอ





ครอบครัวที่เคยมีความสุขของเขาเปลี่ยนเป็นหลังมือ เพียงเพราะเหตุการณ์โง่เง่าคืนนั้น





บทลงโทษที่ดำเนินต่อไปราวกับว่าเขาเป็นผู้ผิดเต็มประดา ยิ่งทำให้ความน้อยใจในอกมันตีตื้น





เขาไม่อยากกลับบ้าน





ไม่อยากไปโรงเรียน





ไม่อยากเจอแม่





ไม่อยากเจอพ่อเลี้ยง อยากจะหนีไปให้ไกลๆ







แต่ก็ทำได้แค่คิด เลิกเรียนเขาก็ต้องแบกเป้มายืนรอรถของพ่อที่หน้าโรงเรียนเป็นประจำ บางวันรอจนเกือบค่ำเพราะพ่อเลี้ยงมาช้า แต่เขาไม่มีสิทธิ์จะโทรถาม มีสิทธิ์เพียงแค่รอต่อไปจนกว่าจะมีคนมารับ











ปี๊น...

เสียงแตรรถทำให้พัทธหลุดจากภวังค์ หันไปมองรถ CRV คันสีดำเข้ม เจ้าของนั่งใบหน้ามึนตึงอยู่หลังพวงมาลัย ร่างบางเอาเป้พาดบ่าก่อนจะข้ามถนนไปขึ้นรถ





“คุณมาช้า” พัทธว่า เหลือบมองอภิรักษ์นิดหน่อย อีกฝ่ายยังอยู่ในชุดทหารเต็มยศคงเพิ่งออกจากค่ายมาเป็นแน่





“แล้วรอไม่เป็นรึไง?” อภิรักษ์ตอบเรียบๆ พร้อมเข้าเกียร์ออกตัวรถ พัทธหน้างอเมื่อได้ยินแบบนั้น ร่างเล็กดึงกระเป๋าเข้ามากอดแนบอก





“พรุ่งนี้เช้าฉันจะให้น้ำหนึ่งมันมาส่ง” ว่าไปเหมือนไม่ได้ใส่ใจ







ร่างบางเกือบพลั้งปากถามอีกฝ่ายว่าจะไปไหนแต่ก็ยั้งไว้ทัน หากเป็นเวลาปกติเขาอาจจะงอแงไม่ยอมหรือขอตามอีกฝ่ายไปด้วย นึกแล้วก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองติดพ่อเลี้ยงมากแค่ไหน คงเพราะไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อจริงๆ ของเขาเลย พอมาเจอกับพ่อเลี้ยงที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ย่อมเข้ากับเขาได้ดีกว่าแม่ที่เป็นผู้หญิงในหลายๆ เรื่อง แม้แรกๆ กำแพงของเขาจะสูงลิ่ว แต่อภิรักษ์ก็ทลายมันลงได้จนทำให้เขาสนิทใจ





“ฉันกับแม่เธอต้องไปต่างจังหวัด” พูดออกมาเหมือนเดาใจคนข้างๆ ออก แต่รูปประโยคเหมือนเป็นการแจ้งให้ทราบมากกว่าขอความคิดเห็นอย่างปกติ





ถ้าเป็นคุณพ่อจอมของเขาคนนั้น คงจะต้องชวนเขาไปด้วย หรือไม่ก็พูดอะไรที่แสดงออกว่าเป็นห่วงที่เขาจะต้องอยู่คนเดียว และที่แน่ๆ ไม่มีทางใช้คำว่า ฉัน กับ เธอ แบบนี้!





อภิรักษ์เปลี่ยนไปไวเหมือนโกหก เหมือนมีสวิตช์ในร่าง แค่ข้ามคืนก็ทำตัวเย็นชาเหมือนไม่เคยรักไม่เคยผูกพันกับเขามาก่อน ถึงเขาจะปากเสียว่าอีกฝ่ายว่าไม่ใช่พ่อก็เถอะ แต่มันก็ไม่ควรจะออกมารูปนี้





“แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่หรอครับ” เมื่อมึนมาเขาก็จะมึนกลับเหมือนกัน





“อีกสามวัน คงจะเย็นวันศุกร์พอดี”





“ครับ”





“ฉันจะโทรเช็กที่บ้านตลอด ห้ามออกไปไหน เจ้าน้ำหนึ่งมันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอจนกว่าฉันจะกลับ”





พี่น้ำหนึ่งเป็นพลทหารรับใช้ประจำบ้านของเขา ปกติพ่อเลี้ยงเขาจะสั่งให้พี่น้ำหนึ่งมาทำงานตอนกลางวันแล้วไปกลับโดยไม่ได้ค้างคืน เพราะอยากให้พี่น้ำหนึ่งกลับไปดูแม่ด้วย นอกจากจะมีครั้งไหนที่ไม่อยู่บ้านกันถึงจะให้พี่น้ำหนึ่งมาค้างเผื่อมีคนบุกรุกเข้ามา





“มาอยู่เป็นเพื่อนหรือมาเฝ้ากันแน่” ร่างบางพูดออกมา กะให้คนที่ขับรถอยู่ได้ยินเต็มที่ สงครามเย็นของพวกเขาเริ่มขึ้นอีกแล้ว อภิรักษ์เหลือบมองลูกเลี้ยงนิดหน่อยก็จะยกยิ้มมุมปาก





“อย่าให้ต้องขังเอาไว้ในห้องแล้วกัน” คนโตกว่าว่า





“ล่ามโซ่เลยก็ได้ครับ ถ้าคุณต้องการ” คนตัวเล็กปากดี แต่พูดเสร็จก็ได้แต่เงียบ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโมโหเพราะคำพูดไม่รู้จักคิดของตัวเอง





“ทำตามที่ฉันสั่ง อย่าก่อเรื่อง ไปโรงเรียนและกลับบ้านตามเวลา ถ้าฉันเช็กแล้วไม่เจอเธอก็ระวังตัวเอาไว้ให้ดี คราวนี้ไม่ใช่แค่เหล้าที่จะราดตัวเธอแน่ๆ”





ทันทีที่พวกเขาถึงบ้าน พัทธแทบกระโจนลงจากรถเพราะความอึดอัดที่สุมอยู่ในอก





เขาหมกตัวอยู่ในห้อง ไม่ลงไปกินข้าวร่วมโต๊ะกับคนในบ้านอย่างที่เคยทำเป็นประจำ และไม่มีใครมาเรียกเขาอย่างที่ปกติควรจะเป็น





ร่างบางกอดหมอนสีหม่น นอนมองเพดานด้วยสายตาว่างเปล่า





แต่ในหัวกำลังปวดราวกับจะระเบิดออก ด้วยความอดทนที่ต่ำตามแบบฉบับของเด็กชายวัยรุ่นที่ความอดทนไม่ได้สูงนักกับเรื่องที่เจออยู่นี้





คำสั่งราวกับผู้บัญชาการก้องอยู่ในหัวของพัทธ





พอๆ กับความคิดที่ตะโกนก้องอยู่ในความเงียบว่า…





 

เขาจะหนี!

เขาจะหนีไปให้พ้นจากบ้านหลังนี้!!





 

น้ำหนึ่งเป็นทหารรับใช้ประจำตัวของอภิรักษ์ ซึ่งตามจริงน้ำหนึ่งเป็นเด็กกำพร้าพ่อที่อาศัยอยู่กับแม่ที่แก่มากแล้ว ไม่ได้เรียนต่อและมีเรื่องเกี่ยวกับความประพฤติบ่อยครั้ง จนกระทั่งต้องเข้าเกณฑ์ทหารตามที่กฎหมายกำหนด อภิรักษ์เห็นหน่วยก้านและความพยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองของน้ำหนึ่งซึ่งจากเดิมเป็นคนที่เคยเสเพล จึงเรียกมาเป็นพลขับอยู่ช่วงหนึ่ง จนจะหมดอายุเกณฑ์ต้องปลดประจำการ อภิรักษ์จึงช่วยทำเรื่องให้น้ำหนึ่งได้บรรจุเป็นนายสิบ

           



          น้ำหนึ่งมีหน้าที่เป็นทหารผู้ช่วยหรือทหารรับใช้ของอภิรักษ์ หน้าที่โดยส่วนใหญ่เป็นการติดตามอภิรักษ์เวลามีงานราชการ ขับรถ อำนวยความสะดวกหรืออะไรก็ตามแล้วแต่เจ้านายจะบัญชา โดยพักหลังอภิรักษ์รู้ว่ามารดาของน้ำหนึ่งค่อนข้างอ่อนแอลงมากและอาการป่วยกำเริบ จึงเมตตาให้น้ำหนึ่งมารับใช้ที่บ้าน คอยช่วยทำความสะอาด ดูแลสวน ล้างรถไปตามประสา ไม่ต้องออกติดตามราชการไกลๆ เพื่อที่ตกเย็นจะได้กลับไปดูแลแม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้กำหนดว่าต้องเข้าไปรับใช้ทุกวัน นอกจากจะมีงานด่วนเรียกใช้จริงๆ ทำให้น้ำหนึ่งยิ่งเกรงใจเจ้านาย และพยายามทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดไม่ขาดตกบกพร่อง





แต่ครั้งนี้แปลกออกไปจากที่เคย เจ้านายสั่งให้เขามานอนเฝ้าบ้านเพราะตัวเองกับคุณนายไปต่างจังหวัด ทิ้งลูกชายคนเดียวอย่างคุณหนูพัทธพลเอาไว้ ที่แปลกก็เพราะตามปกติเจ้านายเขาโอ๋คุณหนูจะตาย ไม่เคยมีที่จะเดินทางไปแบบนั้นทั้งพ่อทั้งแม่แล้วทิ้งคุณหนูให้อยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ ถ้าไม่หอบกันไปทั้งบ้านก็ต้องมีสักคนอยู่กับลูก ซ้ำยังกำชับห้ามคุณหนูออกจากบ้านซะอีก





เขาทำความสะอาดบ้านเสร็จ พร้อมกับอาหารเช้าสำหรับลูกชายคนเดียวของเจ้าของบ้าน แต่เจ้าของบ้านคนเดียวที่อยู่ขณะนี้ยังไม่ยอมลงมากินข้าวเลยด้วยซ้ำ





น้ำหนึ่งนั่งดูทีวีรอเวลาไปเรื่อย คิดว่าวันหยุดแบบนี้คุณหนูคงตื่นสายเป็นธรรมดา จนได้ยินเสียงเดินลงบันไดมาตอนจวนจะเที่ยง





“กับข้าวอยู่ในตู้นะคุณหนู” เขาตะโกนบอก พัทธหันมามองเขานิดหน่อย ก่อนเดินเข้าครัวไปยกจานข้าวมานั่งกินที่โต๊ะหน้าทีวีใกล้เขา





“เจ้านายให้มาเฝ้าผมหรอพี่น้ำหนึ่ง” พัทธถามคนสนิทพ่อ น้ำหนึ่งยิ้มตอบ





“เจ้านายให้มาเฝ้าบ้านมากกว่า”





“ใครจะมาทำอะไรบ้านนายทหารใหญ่” พัทธตักข้าวเข้าปาก ตาก็เหลือบมองทีวี





“ก็ถ้ามีคนรู้ว่านายทหารใหญ่ท่านไม่อยู่ ก็อาจจะมีคนเสี่ยงเข้ามานะครับ”





“ผมก็ผู้ชาย กลัวอะไร” พัทธยังไม่ลดละ เจ้าตัวออกอาการเซ็งอย่างเห็นได้ชัดกับสภาพเหมือนถูกต้องขัง สมองพยายามประมวลทางหนีทีไล่ เพราะตัดสินใจมาแล้วทั้งคืนว่าก่อนที่พ่อเลี้ยงกับแม่จะกลับมา เขาจะต้องหนีออกไปแล้ว





“ผู้ชายตัวเท่ามด กินเสร็จแล้วเอาวางไว้นะครับ เดี๋ยวพี่จัดการเอง” น้ำหนึ่งว่า ก่อนลุกจากโซฟาออกไปหาอะไรทำที่สวนหน้าบ้าน พัทธมองตามเลยไปถึงประตูเหล็กอัลลอยด์ด้านหน้าที่เป็นปราการใหญ่สำหรับเขาในการนี้





ร่างบางลุกย่องขึ้นไปชั้นบน ลากกระเป๋าเป้ที่เก็บของสำคัญของตัวเอง ลงไปเปิดประตูหลังบ้าน วิ่งตัดสวนด้านหลัง แอบยัดเป้ซ่อนไว้ในพุ่มไม้ที่วางแผนว่าสามารถใช้ไม้สอยได้จากด้านนอก ก่อนจะย่องกลับเข้ามาในบ้านนั่งกินข้าวต่อ พอดีกับน้ำหนึ่งเดินเข้ามาเอาน้ำดื่ม พัทธยิ้มให้นายทหารของพ่อนิดหน่อยก่อนจะหุบฉับเมื่อคล้อยหลัง





กินเสร็จร่างบางผุดลุกผุดนั่งอยู่หน้าทีวีเหลือบมองนาฬิกา เกิดหวั่นใจว่าควรจะออกไปตอนไหน นึกกลัวผลที่จะตามมาอยู่ลึกๆ แต่ทิฐิในอกมันผลักดัน ละล้าละลังจนเกือบบ่ายสอง พัทธหักใจปั้นยิ้มทำทีจะเดินออกจากบ้านปกติ





ทีแรกน้ำหนึ่งไม่ทันเห็น ร่างบางได้ใจภาวนาให้ตนเดินไปได้พ้นนอกประตู แต่มีเสียงร้องทักตามหลังมาตอนที่เกือบจะเปิดประตูแล้ว





“จะไปไหนครับคุณหนู”





“อ่า พัทธ... พัทธจะไปซื้อมาร์ชเมลโล่” เขาอ้าง น้ำหนึ่งหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อนัก





“พี่เห็นในตู้เย็นก็ยังมีเหลือ อีกอย่างถ้าพี่ปล่อยคุณหนูไป เจ้านายเอาพี่ตายแน่” น้ำหนึ่งว่าตามจริง เขาไม่อยากจะเสี่ยงนัก





“มันไม่มีรสที่พัทธจะกิน อีกอย่างร้านแค่ปากซอยนี่เอง คุณพ่อคงไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก”





“ก็ถ้าเกิดคุณหนูเป็นอะไรขึ้นมา...”





“พี่น้ำหนึ่ง ไปแค่ปากซอยเอง...” พัทธขัดก่อนที่นายทหารจะบ่น





 “เดินไม่ถึงห้านาที กลางวันแสกๆ ใครจะมาทำอะไรเล่า คิดมากเกินไปแล้ว ถ้ากลัวคุณพ่อรู้พี่ก็ไม่ต้องบอกคุณพ่อสิ ไปแป๊บเดียวก็กลับมาแล้ว ฮึ่ย” แสร้งทำเป็นหงุดหงิดที่โดนขัดใจ





“ให้พี่ไปซื้อให้ไหมครับ แดดก็ร้อนขนาดนี้” น้ำหนึ่งยังไม่คลายห่วง





“งานพี่น้ำหนึ่งยังไม่เสร็จไม่ใช่หรอ” พัทธได้จังหวะพยักพเยิดไปทางหลุมต้นไม้ที่น้ำหนึ่งขุดค้างไว้





“พี่กลับไปทำให้เสร็จเถอะ สาบานว่าพี่ลงต้นไม้ยังไม่ถึงราก พัทธก็จะกลับมาแล้ว โอเคไหม... ไปดิ๊” ว่าแล้วก็ผลักนายทหารคนสนิทให้กลับไปทางสนาม น้ำหนึ่งลังเล เพราะไม่แน่ใจว่าคำสั่งของเจ้านายเขาเด็ดขาดระดับไหน ชั่งใจอยู่ครู่ก็ยอมเดินย้อนกลับไปทำงาน เพราะคิดว่าอภิรักษ์คงไม่ใจร้ายขนาดไม่ยอมให้คุณหนูพัทธไปแค่ร้านหน้าปากซอย





ร่างเล็กถอนหายใจพรู ไขกุญแจเดินออกให้พ้นรัศมีสายตาของน้ำหนึ่ง ก่อนจะออกวิ่งสุดฝีเท้า ลัดเลาะจนตัดเข้าซอยทางหลังบ้าน ก่อนจะถึงจุดเขาเจอท่อนไม้ค้ำยาววางทิ้งไว้ข้างกำแพงบ้านใครซักคน มือคว้าไม้เอามาพร้อมวิ่งไปทางพุ่มไม้ที่ยัดกระเป๋าไว้ กรงเหล็กกั้นพุ่มไม้กับเขาอยู่ พัทธสอดไม้ผ่านซี่ลูกกรง พยายามเกี่ยวเข้าที่หูกระเป๋าแล้วเหวี่ยงข้ามรั้วออกมา





ครั้งแรกพลาด กระเป๋าร่วงตุ้บลงพื้น ร่างบางร้อนรนเหงื่อแตกพลั่ก ต้องสอดไม้เข้าไปใหม่แต่พอจวนจะถึงกระเป๋าก็ต้องชะงักเมื่อมีคนขับรถผ่านมา ร่างบางยิ้มเจื่อนปล่อยไม้ทำทีเหมือนคนที่เดินผ่านมาเฉยๆ เพราะกลัวจะมีคนเข้าใจว่าเป็นขโมย จนรถคันนั้นวิ่งผ่านลับตาก็เริ่มปฏิบัติการอีกครั้ง ลุ้นจนมือสั่น แขนขึ้นรอยที่สอดผ่านลูกกรง ในที่สุดก็เหวี่ยงเอากระเป๋าข้ามรั้วมาได้





ทันทีที่คว้าได้ ขาก็เอามากอดแนบอก ก่อนออกวิ่งลัดตัดซอยไปเรื่อยโดยไม่ใช้ถนนสายหลัก จนคิดว่าออกห่างระแวกบ้านมากพอจึงโบกรถแท็กซี่ พุ่งตัวเข้าไปนั่งหอบอยู่บนหลังเบาะจนคนขับสงสัย





“จะไปไหนอ่ะน้อง?” คนขับถาม มองสภาพเหงื่อท่วมหอบแฮ่กของผู้โดยสารแล้วนึกระแวง พัทธเม้มปากไม่รู้ว่าตนควรจะไปที่ไหนดี แต่พอสบตากับแท็กซี่ที่มองมาอย่างระวังตัวก็เลยตัดสินใจให้ไปส่งที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งน้ำหนึ่งเพื่อตั้งหลัก

 

พัทธตรงไปกดเงินทั้งหมดที่พอจะกดได้ออกจากบัตร เพราะรู้ว่าหลังจากนี้ถ้าเกิดที่บ้านตามหาเขาจะถูกตามรอยจากการกดเงินนี่แหละ เขาแบกเป้เข้าไปในห้องน้ำห้าง ก่อนจะเปลี่ยนจากชุดอยู่บ้านธรรมดาเป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่ยัดมาในเป้





พลันทุกอย่างเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำ ร่างบางไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเอายังไงต่อไป เขาไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน เพราะตามปกติเขาไม่เคยไปไหนมาไหนเองเลย ทุกทีจะมีพ่อรึไม่ก็แม่ไปด้วยตลอด หรือมากที่สุดเขาก็ออกมากับเพื่อน พอต้องเดินคนเดียวแบบนี้เขากลับไม่มีจุดหมายอะไรเลย





ทุกย่างก้าวที่เดินผ่านผู้คนมากมาย แต่พัทธกลับเพิ่งรู้สึกกลัว กลัวสิ่งที่จะตามมาหลังจากนี้ขึ้นมาจับใจ

เขารูดมือไปกับราวจับบันไดเลื่อน ตัดสินใจว่าจะเข้าไปนอนในโรงหนัง เพราะเขานอนไม่หลับมาทั้งคืน เบื้องหน้าเขาตอนนี้เป็นครอบครัวหนึ่ง พ่อแม่และลูกสาวที่ดูตื่นเต้นนัก





ร่างบางนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันหยุด ในห้างคงมีแต่คนพาครอบครัวมาพักผ่อน





พัทธแค่นยิ้มให้ตัวเอง





เด็กหนุ่มอายุสิบห้าเดินผ่านกลุ่มครอบครัวเข้าไปซื้อบัตรหนังรักใบหนึ่ง หนังที่เขามั่นใจว่าจะสามารถทำให้เขาหลับได้แน่ เวลาเข้าโรงยังเหลืออีกหลายนาที เขาจึงเดินเตร่ไปซื้อน้ำกินก่อนจะมานั่งพักที่โซนรอของโรงหนัง







โซฟาตรงข้ามเป็นคู่คุณพ่อและลูกสาวตัวกลมแก้มแต้มสีปลั่ง เด็กหญิงจุ๊บลงบนแก้มพ่อก่อนจะแทรกตัวลงบนตัก ชี้โบรชัวร์ในมือคนเป็นพ่อ พัทธเดาว่าสาวน้อยคงกำลังอ้อนเอาอะไรซักอย่างจากพ่อของเธอ แล้วเธอก็ได้เสียด้วย เด็กหญิงชูมือป้อมๆ ขึ้นสูงอย่างดีใจ กระโดดขึ้นยืนบนโซฟาอีกครั้ง พร้อมแจกจูบเป็นรางวัลให้พ่ออีกรอบ พัทธได้ยินเสียงเธอบอกรักชายวัยกลางคนที่กำลังฟัดแก้มหล่อนตอบ







‘หนูรักพ่อม๊ากมาก’





‘พ่อก็รักหนูที่สุดในโลก’





พัทธไม่รู้ตัวว่ากำลังชมภาพเหล่านั้นผ่านม่านน้ำตา มือของเขากำแน่นขึ้นทุกทีจนเมื่อก้มมองจึงเห็นว่าตั๋วที่ถืออยู่เกือบจะยับ





บางสิ่งหนักอึ้งอยู่ในห้วงอารมณ์ แต่เขาตัดสินใจจะไม่นึกถึงมัน





ปัดสิ่งที่จะกระตุ้นความรู้สึกผิดของเขา







เขาไม่ผิด ไม่ผิด... กระซิบย้ำตัวเองราวกับจะปลอบประโลมความโดดเดี่ยวในยามนี้







ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นอยู่ในอก แต่เขาพยายามจะข่มมันไว้







หักล้างทุกเหตุผล ทุกการกระทำยามนี้ด้วยประโยคเดียวที่ดังลั่นอยู่ในโสตตั้งแต่เมื่อคืน

“ผมเกลียดคุณพ่อ...”

 









น้ำหนึ่งจัดการต้นไม้อยู่นานจนเพลิน จนตะวันใกล้จะตกถึงได้หยุดพัก สะดุดคิดว่าตนลืมอะไรบางอย่างนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก จนเข้ามาในบ้านเจ้านาย เดินเข้าไปล้างมือในครัว เห็นจานข้าวในซิงค์ล้างจานที่เขาบอกคุณหนูของเขาเมื่อเช้า…







นายทหารตาเบิกโพลงเมื่อนึกได้ ร่างกายไวกว่าความคิด วิ่งตึงตังขึ้นชั้นบนไปดูห้องคุณหนูพัทธ เคาะเรียกดังลั่นก็ไม่มีเสียงตอบ จนตัดสินใจเปิดประตูแต่พบเพียงแค่ความว่างเปล่า เขารุดวิ่งดูทุกห้องร้องเรียกไปทั่วบ้าน แต่ได้เพียงความเงียบเป็นคำตอบรับ จนมาหยุดยืนหอบอยู่กลางห้องโถง พยายามนึกคิดว่าตนพลาดอะไรไป







แต่ไม่ถึงนาทีที่หยุดพักหายใจ ร่างสูงก็ต้องสะดุ้งด้วยเสียงโทรศัพท์บ้านที่แผดขึ้นราวกับจะเขย่าประสาทเขา







เขายืนนิ่ง จ้องเครื่องมือสื่อสารที่ส่งเสียงร้องเรียก ไม่ต้องเดาเลยว่าปลายสายเป็นใคร







น้ำหนึ่งทึ้งหัวตัวเองอย่างจนปัญญา ก่นด่าตัวเองก่อนจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นรับ







“ซวยแน่กู...”

 





--------------

#จอมลวง


หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- 4. 100%
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 07-01-2017 17:48:28


               พัทธเดินเตร่ไปตามถนนที่แสงไฟขาดไปเป็นช่วงๆ อากาศเย็นปะทะกับผิวกายส่วนที่ไม่มีเสื้อผ้าห่อหุ้ม มือเรียวลูบแขนไปมาหวังให้สัมผัสจากฝ่ามือช่วยลดความเหน็บหนาว รองเท้าผ้าใบที่ใส่อยู่เปื้อนน้ำโคลน เพราะแสงไฟที่ไม่ทั่วถึงทำเอาเขาย่ำลงแอ่งน้ำข้างถนนเสียเต็มที่ ร่างบางหงุดหงิดจึงใช้มือปัดเศษโคลนออกจากรองเท้าอย่างลืมตัวจนมือเปื้อนไปด้วย ตากลมหลุบมองหลักฐานความเซ่อซ่าบนฝ่ามือของตัวเองอย่างสมเพช ก่อนจะป้ายมือเช็ดลงกับเสาไฟข้างทาง





               จนเวลานี้ก็สี่ทุ่มกว่า ที่บ้านคงรู้หมดแล้วว่าเขาหายไป





            ลึกๆ... พัทธอยากรู้ว่าพวกเขาจะออกตามหาไหม แต่ชั่วครู่เขาก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไป จดจ่อกับหนทางโล่งยาวไกล ไร้รถราอย่างที่เคยเห็นตอนกลางวัน





กระชับสายกระเป๋าบนบ่าแล้วเดินต่อไป





จุดหมายปลายทางเป็นสวนสาธารณะเก่าๆ ที่ต้นไม้เริ่มตาย พัทธเห็นพวกคนเร่ร่อนนอนอยู่ฝั่งหนึ่งของที่นี่ มุมอื่นก็มีคนจับจองพื้นที่กันอย่างตัวใครตัวมัน





ร่างบางเจอเก้าอี้ยาวตัวหนึ่งเลยเลือกจะจับจองบ้าง ทิ้งตัวใช้เป้เป็นหมอนหนุนสานมือเอาไว้รองหัว เงยหน้ามองพระจันทร์ที่โผล่พ้นยอดไม้แก่ เขารอให้ฟ้าสว่างอีกครั้งแล้วจะออกเดินทาง ไม่ไปที่ใดก็ที่หนึ่ง





บางที... อาจจะเป็นต่างจังหวัด…





ที่ไหนก็ได้ที่เขาจะไม่ต้องกลับไปที่บ้านอีก





เด็ดเดี่ยวนักกับความตั้งใจ แต่หางตากลับมีหยดน้ำใสๆ ร่วงหล่น ให้รู้ว่าลึกๆ นั้นไม่ใช่ดังใจคิด ความโกรธและน้อยใจทับถมกดเหตุผลลงลึก พัทธไม่อยากยอมรับว่าจริงๆ แล้วตนกำลังเรียกร้องความสนใจจากคนที่บ้าน เพราะแบบนั้นมันก็เป็นตัวตัดสินว่าเขาช่างเด็กเหลือเกิน





ถึงแม้เขาจะเด็กจริงๆ ก็เถอะ





ร่างบางพลิกกายตะแคงนอนบนม้านั่งแคบ ภาวนาให้ยามราตรีผ่านไปไวๆ เช้าวันใหม่จะได้มาพร้อมกับสมองที่ปลอดโปร่ง และรู้ว่าตนควรจะทำอย่างไรต่อไป



 

“เดี๋ยวผมจัดการเอง ... คุณอยู่ที่นั่นรอประชุมให้เสร็จอย่าทิ้งมา ... ผมรู้ ผมก็เป็นห่วงลูก แต่ต่อให้คุณมาก็ไม่ใช่จะเจอง่ายๆ เดี๋ยวผมดูแลทางนี้เอง ...ผมรู้แล้ว ลูกคงยังไปไม่ไกลหรอก ...ครับ ผมสัญญา” อภิรักษ์กรอกเสียงตามสายไปถึงภรรยาที่เขาไม่ยอมให้กลับมาพร้อมกันเมื่อรู้เรื่อง





อภิรักษ์กลับมาถึงกรุงเทพจวนหนึ่งทุ่มตรง หลังจากได้รู้เรื่องจากน้ำหนึ่ง ภรรยาเขาเดือดร้อนจะกลับมาด้วย แต่อภิรักษ์ไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์อะไรที่จะเอาผู้หญิงมานั่งบ่นและฟุ้งซ่านยามที่คนอื่นต้องช่วยกัน แพรวพลอยเหมือนไม่มีสติพอจะช่วยเขาในเรื่องนี้เพราะเป็นห่วงลูกมาก ทั้งงานทางนั้นก็ไม่เรียบร้อย เขาจึงยืนกรานให้ภรรยาอยู่ประชุมต่อแล้วสัญญาว่าจะรายงานกันเป็นระยะ ดีกว่าให้มาคอยแบบไม่มีความหวังที่บ้าน





อภิรักษ์ยังไม่ได้ลงโทษอะไรน้ำหนึ่ง มีแต่บรรยากาศทะมึนและตึงเครียดที่หอบกลับมาเป็นของฝากยามเจอหน้า นายทหารคนสนิทรู้แน่ว่าจบเรื่องนี้เมื่อไหร่เงินเดือนเขาอาจจะลดฮวบไปอีกหลายเดือน ไม่งั้นก็อาจจะโดนโทษทางวินัยให้ได้ตาม





อภิรักษ์เรียกลูกน้องที่สนิทกันสามสี่คนมาช่วยออกตามหา และใช้เส้นสายประสานงานกับตำรวจท้องที่ ให้แจ้งเบาะแสเกี่ยวกับตัวพัทธ





ส่วนตัวเขายังไม่อยากออกจากบ้าน เผื่อลูกกลับมาหรือไม่เขาก็อยากใช้สมองมากกว่าว่าถ้าเป็นลูกเขาจะไปที่ไหน จะได้ไม่เสียเวลาตระเวนให้ลูกเตลิดไปไกลอีก





อภิรักษ์หยิบไอโฟนรุ่นล่าสุดที่เขายึดมาจากลูกชายเมื่อวันก่อนมาเปิดเครื่อง รอยยิ้มของเด็กหนุ่มที่ติดจะดูตลกปรากฏบนหน้าจอ ให้คนเป็นพ่อเลี้ยงได้นึกว่าหลายวันมานี้เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มของลูกเลยสักครั้งหลังจากเรื่องบ้าบอในโรงพัก





พยายามจะกดเข้าไป แต่ตัวเครื่องติดรหัสอยู่





อภิรักษ์สุ่มใส่วันเกิดพัทธ





ตัวเลขที่คนตัวเล็กชอบ





วันเกิดแม่ของพัทธ





เปลี่ยนไปเรื่อยจนสุดที่วันเกิดเขา...





เขาปลดล็อกได้ แม้จะแอบตกใจที่ลูกตั้งวันเกิดตัวเองเป็นรหัสผ่านเครื่อง อภิรักษ์ค้นเบอร์โทรเข้าโทรออก แต่ก็ไม่ได้อะไรมากไปกว่าเบอร์ของเขากับแพรวพลอยและเพื่อนอีกสองสามคน หนึ่งในนั้นเป็นเด็กที่อภิรักษ์เจอที่โรงพักในวันนั้น ที่ว่าชวนพัทธไปทำงานที่บ้าน เขาตัดคนนี้ทิ้งไปเพราะต่อให้เขาจะลงโทษลูกแบบนั้นก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่เชื่อลูก เขาเลี้ยงพัทธมาตั้งหลายปีพอจะรู้นิสัยอยู่ ถ้าพัทธรู้ว่าอะไรที่มันไม่ดี ร่างบางย่อมจะหลีกให้ไกล เรื่องวันนั้นและการที่เพื่อนโยนความผิดมาให้ลูกเขาก็ไม่น่าจะเข้าข่ายว่าเป็นเพื่อนที่ดีเท่าไหร่





อภิรักษ์ลิสต์รายชื่อเพื่อนคนอื่นที่พอจะให้ที่พักพิงกับพัทธได้สามสี่เบอร์ ส่งให้น้ำหนึ่งจัดการโทรตามแต่ละบ้าน





เขายังค้นโทรศัพท์ลูกชายต่อไป ในคาคาโอะทอล์กก็มีแต่แบบที่คุยเล่นกับเพื่อนทั่วๆ ไป ในคลังภาพก็มีแต่รูปที่ถ่ายเล่นกับเพื่อน  รูปพัทธที่ทำหน้าตาตลกๆ รูปของเขากับแพรวพลอย ที่ล่าสุดเจ้าตัวรบเร้าจะถ่ายด้วยแต่เขาไม่ว่างอยู่ให้ถ่ายสักที จนเจ้าตัวบุกเข้าไปหาในห้องนอน แทรกเข้ามาซุกตัวระหว่างเขากับแม่ของเจ้าตัว แล้วบังคับถ่ายเซลฟี่กันบนเตียงนอนในสภาพเบลอๆ ทั้งครอบครัว





“ไม่มีเลยครับนาย” น้ำหนึ่งรายงาน เขาพยักหน้ารับ พอจะเข้าใจได้ ถ้าลูกคิดจะหนีคงไม่ไปพึ่งเพื่อนให้เขาจับได้ง่ายๆหรอก





“แถวนี้มีที่ไหนที่พวกเร่ร่อนจะไปนอนได้บ้าง” เขาถามลอยๆ เหมือนบังคับให้ตัวเองคิดมากกว่าเอาคำตอบ





“คุณหนูจะไปที่แบบนั้นหรอครับนาย ในเมื่อคุณหนูก็มีเงิน” น้ำหนึ่งอดถามเจ้านายไม่ได้ อภิรักษ์นิ่งคิด ก่อนหน้านี้เขาให้คนเช็กเรื่องเงินของพัทธก็รู้ว่าเจ้าตัวกดเงินออกไปเยอะพอที่จะเตร่ได้หลายวันทีเดียว





“เพราะเขาอยากให้เราคิดว่าเขาจะนอนโรงแรมน่ะสิ” ฉลาดซะจริง





“แกบอกให้พวกนั้น มันช่วยหาตามโรงแรมถูกๆ ไม่ก็พวกม่านรูดที” อภิรักษ์ออกคำสั่ง เพราะตามปกติของคนที่คิดจะหนีอะไรแล้วละก็ ที่พักควรจะเป็นที่ที่ไม่ต้องลงชื่อจะง่ายกว่า โรงแรมชั้นสูงส่วนใหญ่จะต้องลงทะเบียนลูกค้าและเช็กประวัติซึ่งไม่เหมาะสำหรับเด็กอายุน้อยอย่างพัทธแน่ๆ





“แล้วนายล่ะครับ”





“ฉันจะออกไปหาตามสวน บอกผู้กองฐิวัฒน์โทรหาฉันด้วย” สั่งย้ำถึงนายตำรวจที่ตามเรื่องให้ เพื่อจะได้ประสานงานให้ช่วยตามหา เพราะสวนสาธารณะที่เขาว่าในนี้มีหลายแห่งในกรุงเทพ อาจจะต้องขยายพื้นที่ไปหาตามใต้สะพานหรือจุดพักของพวกคนไร้บ้านอะไรเทือกนั้น ซึ่งเขาภาวนาว่าลูกจะไม่เอาตัวเองไปเสี่ยง





“ครับนาย”





อภิรักษ์มองหน้าจอที่มีหน้าเปื้อนยิ้มของลูกชายอีกครั้งก่อนจะออกจากบ้านอย่างมั่นคง ภาวนาให้ลูกไม่บ้าระห่ำทำอะไรเกินตัวหรือเจอเหตุการณ์ร้ายๆ ข้างนอกนั่น พัทธยังอ่อนต่อโลกเกินกว่าจะไปเผชิญกับความจริงที่โหดร้ายยิ่งกว่าบทลงโทษของเขา





ข้างนอกที่ไม่มีใครปกป้องนั้น มันไม่ได้ต่างจากนรกนักหรอก



ต่อให้พัทธจะเกลียดเขา เกลียดสิ่งที่เขาทำ ต่อว่าเขายังไงก็ช่าง...



แต่ข้อหนึ่งที่พัทธควรจะเข้าใจ ก็คือ



อย่างน้อยที่นี่ก็มีเขาที่รักพัทธ และรักไม่น้อยกว่าใคร…



 





“อื้อ” ส่งเสียงครางในลำคออย่างขัดใจเมื่อถูกรบกวนการนอน



ทั้งที่ปัดออกไปอย่างนั้น แต่สิ่งที่รบกวนอยู่กลับไม่หยุด และดูจะคุกคามยิ่งกว่าเดิม





“มันตื่นแล้วพี่” เงาทะมึนเหนือหัวนั่นกระซิบบอกกัน พัทธหรี่ตามองฝ่าความมืด อย่างแรกที่รับรู้คือตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่าง อย่างที่สองคือคนแปลกหน้าสามคนที่ยืนล้อมเขาอยู่ กระเป๋าเป้ที่ใส่ของทุกอย่างของเขาอยู่ในมือมันคนหนึ่ง





“จะทำอะไร” เขาผุดลุกขึ้นนั่ง พยายามตั้งสติ





“เอาคืนมานะ” มือบางจะคว้าของคืน แต่ไอ้บ้านั่นเหวี่ยงกระเป๋าหลบ ดูจากการแต่งตัวไม่น่าจะใช่พวกมีฐานะแน่





“นี่มันถิ่นพวกกู มึงมาไม่ขออนุญาตได้ไง” มันคนหนึ่งว่า พัทธลุกขึ้นเมื่อรู้สึกไม่ปลอดภัยอีกต่อไป





“กูไปก็ได้ แต่ขอกระเป๋ากูคืน” เขาพยายามเลี่ยงปัญหา





“เรื่องอะไร มึงเล่นหลับซะเต็มอิ่มแล้ว มึงต้องมีค่าชดเชยเว้ย” มันไม่ยอมคืน แถมยังเปิดกระเป๋าเขาค้นหาอะไรบางอย่าง





“อย่านะ” ร่างบางพุ่งจะแย่งคืน แต่อีกสองคนคว้าตัวเขาไว้ มันเปิดเททุกอย่างลงพื้นกระจัดกระจายไปหมด





“ทำเหี้ยไรของพวกมึงเนี่ย” พัทธแผดเสียง





“เงินเยอะนี่หว่า” มันคว้ากระเป๋าตังค์เขาไปเปิด หยิบแบงค์หลากสีออกมานับคร่าวๆ





“อย่าเอาของกูไป”





“อะไรวะ เก็บค่าที่ไง มึงก็หัดมีน้ำใจหน่อย” คนที่จับแขนเขาว่าก่อนจะผลักเขาเสียหลักล้มก้นจ่ำเบ้า พวกมันหัวเราะร่วน ก่อนจะเดินหนี แต่ร่างบางฮึดสู้เพราะเลือดขึ้นหน้าหวงเงินก้อนสุดท้ายที่ตนมี





“ไอ้เหี้ยนี่ อยากลองดีหรอวะ” มันสะบัดเขาหลุด แทนที่จะจากกันไปดีๆ มันวกกลับมาล้อมเขาอีกครั้ง พยักพเยิดหน้าส่งสัญญาณก่อนเขาจะโดนหมัดหนึ่งเต็มกรามขวา เจ็บจนทรุดแต่พวกมันไม่หยุดทั้งหน้าแข้งทั้งเท้าตามมาประเคนให้เขาไม่หยุด





“ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร” ตัวหัวโจกกอดอกมองเขาที่โดนยำเละ พัทธพยายามจะคลานหนีออกจากวงล้อม แต่กลับถูกมันเหยียบลงกลางหลังกดเขาลงพื้น เท้าใครสักคนเตะเข้าที่หัวเขาจนมึนไปหมด แต่เหมือนพวกมันยังไม่พอใจ ไม่รู้ว่าน้ำเย็นจัดมาจากไหนสาดมาใส่จนเขาสะดุ้ง เสียงพวกมันหัวเราะลั่น





พัทธเห็นพวกที่นอนอยู่อีกฝั่งของสวนลุกขึ้นมาดู เพราะเสียงพวกนี้ไม่ได้เบานัก แต่แค่ชั่วครู่คนพวกนั้นก็กลับลงไปนอนเหมือนไม่เห็นว่าเขากำลังโดนทำร้าย ความหวังที่จะให้สักคนมาช่วยริบหรี่จนแทบไม่มีอยู่จริง





มือเรียวกำหญ้าบนพื้นแน่น พยายามกัดฟันไม่ให้ตัวเองร้องเหมือนหมาข้างถนนให้คนสมเพชมากนัก วูบหนึ่งที่คิดว่าเขาอาจจะตายแน่แล้วในวันนี้ ตายเพราะความโง่เง่าของตัวเอง แต่จุดสีสว่างในความว่างเปล่ากลางจิตใจมันเตือนด้วยความกลัวที่สุดที่เคยเป็นมา





กลัวยิ่งกว่าตอนถูกจับไปยัดเข้าคุก   





กลัวยิ่งกว่าตอนโดนสั่งลงโทษ





เขาเพิ่งรู้ในวินาทีนี้เอง ว่าเขาอยากกลับบ้านมากแค่ไหน บ้านที่เขาหนีมา…



เสียงกระอักพร่ากระซิบกับพื้นที่เขาถูกกดให้จูบมันอย่างแรงจนเลือดกบปาก ความหวังสุดท้ายที่สว่างขึ้นในห้วงความคิด





‘พ่อจอม... ช่วยผมด้วย’

 







“พัทธ... พัทธได้ยินแม่ไหมลูก พัทธ” แพรวพลอยตบเบาๆ บนใบหน้าของลูกชายเพื่อปลุกให้ตื่น ดวงตากลมใต้เปลือกตากลอกไปมาอย่างขัดเคือง เอียงคอหนีให้พ้นสิ่งรบกวน แต่เมื่อต้านไม่ได้ก็ค่อยๆ ลืมเปลือกตาบวมช้ำขึ้นสู้แสงไฟจ้าที่ส่องสว่างตรงมาจากเพดานห้อง





พัทธกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสและตั้งสติ เสียงมารดาร้องอยู่ข้างหูไม่ขาด ยามแรกเธอตกใจ ต่อมาเธอร้องราวกับถูกลอตเตอรี่เมื่อเขาลืมตาขึ้น เมื่อสติเริ่มมา ความรู้สึกปวดร้าวจากทุกหนทุกแห่งในร่างกายก็โจมตีเขาไปหมด ส่วนขาของเขารู้สึกหนักจนยกไม่ขึ้น หัวก็ตึงไม่รู้สาเหตุ ยกมือขึ้นจับศีรษะพลันสายตาก็เห็นผ้าพันแผลที่ยาวตลอดช่วงแขน





“แม่” ร่างบางเอ่ยเรียกมารดาเสียงเบา





แพรวพลอยน้ำตาปริ่มเจียนจะเอ่อ ก้มลงจูบหน้าผากลูกชายอย่างรักใคร่ หล่อนรอมาเกือบสองวัน หลังจากที่สามีเธอไปเจอลูกชายโดนซ้อมยับเยินที่สวนสาธารณะ เธอไม่รู้ว่าอภิรักษ์จัดการกับคนพวกนั้นยังไงและเธอก็ไม่สนจะถาม



หลังจากอดทนจนแทบเป็นบ้าเพื่อให้การสัมมนาไร้สาระนั่นจบลง แพรวพลอยตีตั๋วเครื่องบินเที่ยวแรกกลับบ้านและตรงมาที่นี่เฝ้ารอแบบไม่กินไม่นอน ถึงแม้ว่าหมอจะบอกว่าลูกชายของเธอจะหายเป็นปกติ แต่คนเป็นแม่เห็นลูกตัวเองนอนนิ่งไม่ยอมฟื้นเสียทีมันทำให้เธอร่ำๆ จะขาดใจ





“หิวน้ำไหมลูก เดี๋ยวแม่จะตามหมอมาดูหนูนะ” แพรวพลอยลูบใบหน้าของลูกชายอย่างหวงแหน รู้สึกเหมือนฝันที่เด็กชายลืมตามาคุยกับเธอได้อีกครั้ง พัทธส่ายหน้าเป็นคำตอบ เพ่งมองหน้าแม่อย่างลำบาก เพราะตาที่บวมและแผลแตกที่หัวก็ทำเอาตึงไปทั้งแถบ





“แม่” เขาคว้ามือมารดาเอาไว้ ก่อนที่เธอจะผละออกไปตามหมอ





“พัทธขอโทษ” เอ่ยคำที่อยากจะพูดตั้งแต่เห็นหน้ามารดา หญิงวัยกลางคนน้ำตาร่วงลงเมื่อสิ้นประโยค เธอไม่อยากนึกถึงมัน ไม่อยากโทษลูกหรือโทษใครที่เหลืออยู่ มีเพียงแต่ความห่วงหาที่คับแน่นเต็มอก





“อย่าทำแบบนี้อีกก็พอ... อย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม” หล่อนจูบลงบนหน้าผากที่ช้ำเลือด สั่งลูกย้ำ เหมือนให้จำลงจิตใต้สำนึกว่าอย่าทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวไปมากกว่านี้ ร่างบางน้ำตาซึมพยักหน้ารับกับอกแม่ เป็นเวลาเดียวกับประตูห้องพักที่เปิดออกเผยร่างสูงในชุดทหารเต็มยศเดินเข้ามา





“เดี๋ยวฉันจะออกไปตามหมอ ฝากคุณดูลูกด้วย” แพรวพลอยปาดน้ำตาจากหน้า เมื่อเห็นว่าสามีมาถึงจึงปลีกตัวออกไปตามแพทย์เจ้าของไข้





อภิรักษ์ถอดหมวก ปลดกระดุมข้อมือและกระดุมคอเสื้อออกเพื่อคลายความอึดอัด เดินเข้ามาหาคนป่วยที่เตียง ไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่ทาบหลังมือลงบนหน้าผากช้ำแล้วถอยกลับไปนั่งที่โซฟา





ร่างบางรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอ เขาไม่กล้าแม้แต่จะขอโทษ ความทรงจำเลือนรางปรากฏภาพของเขาที่อาบเลือด แต่พ่อเลี้ยงของเขากลับทรุดตัวลงโอบเอาไว้ เขาได้ยินเสียงตะโกนลั่นของพ่อเรียกให้คนช่วยเขา น้ำเสียงกราดเกรี้ยวที่หวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน





พัทธเลิกมองเขา ทิ้งสายตากับหลอดไฟบนเพดานห้อง ในเมื่อเขาไม่เปิดปาก ทิฐิของเด็กวัยรุ่นก็มีมากไม่แพ้กัน แม้ในใจอยากจะเข้าไปกอด ไปขอโทษเขา และจบทุกอย่างที่หมางใจ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะยอมรับไหม เด็กชายเลยได้แต่ปล่อยมันไปเรื่อยๆ พร้อมกับความเงียบระหว่างเขาและพ่อเลี้ยง





หมอเข้ามาตรวจร่างกาย เขาถูกพาไปเอกซเรย์อย่างละเอียด ขาข้างขวาต้องเข้าเฝือกหนึ่งเดือน ที่แขนมีรอยบาดถลอกเป็นทางยาว หัวแตก ไม่นับที่ฟกช้ำอีกหลายสิบจุดทั้งหน้าและตัว ยังดีที่ว่าไม่มีเลือดคั่งภายใน





เขาต้องนอนโรงพยาบาลหลายสัปดาห์เพื่อให้หมอติดตามอาการอย่างใกล้ชิด เพราะเกรงว่าเขาจะมีการติดเชื้อ และเขาดันมีไข้ขึ้นสูงมากหลังจากที่ฟื้นได้ไม่นาน ทำเอาภูมิต้านทานที่มีไม่มากระเห็จหายเกลี้ยง แม่กับพ่อเลี้ยงผลัดกันมาคอยดูแล บ้างก็เป็นน้ำหนึ่งที่มาเฝ้าตอนสองคนนั้นไปทำงาน เขากับแม่กลับมาเป็นปกติดีทุกอย่าง มีแต่กับพ่อเลี้ยงที่พูดกันนับคำได้





ไม่กี่วันก่อนที่เขาจะได้ออกจากโรงพยาบาล น้ำหนึ่งขอออกไปก่อนเวลาเลิกงานของพ่อกับแม่เกือบชั่วโมง เห็นว่าต้องไปเอาของ ทำให้ไม่กี่นาทีต่อมาเหลือแค่เขากับพ่อเลี้ยงที่เพิ่งมาถึง





“ไอ้น้ำหนึ่งล่ะ?” อภิรักษ์ถามหาลูกน้องคนสนิทเมื่อเข้ามาเจอแต่ลูกชายอยู่เพียงลำพัง





“ขอกลับก่อนไปเอาของน่ะครับ” พัทธตอบเสียงเรียบ อภิรักษ์ขมวดคิ้วไม่พอใจที่ลูกน้องไม่บอกก่อนว่าจะทิ้งคนป่วยไว้คนเดียว





“แวะมาดูก่อน เดี๋ยวจะไปรับแม่เรา” อภิรักษ์ว่า กวาดตามองคนป่วยหัวจรดเท้า





“อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?”





“ได้สิครับ สบายมาก” เขาส่งยิ้มตอบ แต่อภิรักษ์ไม่มองทำเอายิ้มเก้อ รีบหุบยิ้มแล้วหันหนี มองสภาพตัวเองที่มีเฝือกพันขาขวา เวลาเดินแล้วลำบากเหมือนโดนโบกปูนถ่วงร่าง แต่พัทธยังไม่อยากเข้าห้องน้ำตอนนี้หรอกเพราะเพิ่งไปเข้ามาก่อนที่น้ำหนึ่งจะกลับ





“ไปเถอะครับ” เขาย้ำเมื่อเห็นอภิรักษ์ยังไม่ไปไหน พ่อเลี้ยงไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ เดินวนอยู่ครู่ก็ออกไปจากห้อง





เกือบชั่วโมงต่อมา มารดาเขาก็มาถึงห้องพักฟื้น พร้อมขนมและตะกร้าผลไม้เต็มสองมือ ยิ้มแย้มร้องเรียกเขาอย่างร่าเริง แต่เมื่อเขามองหาพ่อเลี้ยงที่ควรจะมาพร้อมกันกลับไม่มี





“คุณพ่อล่ะครับ?” เขาถาม มารดาละมือจากแอปเปิล โผล่หน้ามาตอบ





“เห็นบอกว่าโดนนายเรียกไปพบด่วนจ้ะ คงคุยกันตามประสาผู้ชาย” หล่อนว่า รู้ได้เลยว่าสามีโดนเรียกไปดื่มสังสรรค์เป็นแน่





“ไหนบอกจะไปรับแม่” พัทธหน้างอ





“หือ? ไปรับอะไรกัน นี่แม่มาของแม่เอง สงสัยคงกะจะไปรับ แต่โดนโทรตามเสียก่อน” แพรวพลอยยกจานแอปเปิลมาให้ลูก





“ไม่ต้องถามหาหรอก เดี๋ยวคืนนี้คุณพ่อต้องมานอนเฝ้าเราอยู่ดี คุณแม่มีงานเช้า”





“เมื่อไหร่ผมจะได้ออกละ น้องพัทธเบื่อโรงบาลจะแย่แล้ว” ร่างบางงอแง แต่ก็ยอมงับแอปเปิลที่มารดาป้อนมา





“อีกสองสามวันมั้งลูก เห็นคุณหมอบอกว่ารอฉีดยาฆ่าเชื้อเข็มสุดท้ายกับดูผลสแกนสมองอีกที” หล่อนบอกตามจริง





“หัวผมไม่ได้กระทบกระเทือนขนาดนั้นสักหน่อยนะแม่  ไม่เป็นปัญญาอ่อนหรอก” พัทธรีบแย้ง





“ไหน เป็นไหมเนี่ยห๊ะ ไอ้เด็กไม่รู้จักโต” หล่อนเอาแอปเปิลเคาะเบาๆ บนจมูกลูกชาย แต่เด็กตะกละก็ไล่งับเข้าปากเสียก่อนจะโดนซ้ำ





“ทำตัวดีๆ เดี๋ยวคุณหมอจะได้ใจอ่อน ปล่อยกลับบ้านเร็วๆ”





“รับทราบ” พัทธทำท่าตะเบ๊ะแบบทหาร เรียกเสียงหัวเราะเอ็นดูจากมารดา





พ้นเย็น เขาโดนบังคับให้กินยาชุดใหญ่ ทำให้หลับไปก่อนที่แม่จะกลับ ตื่นมาอีกทีราวๆ สี่ทุ่มครึ่ง ลืมตามาเห็นพ่อเลี้ยงนั่งทำท่ามึนๆ อยู่ที่โซฟา เขาไม่ได้ยินเสียงตอนพ่อเข้ามาแต่ก็ไม่ได้สนนัก จากสภาพคงอาจจะเมาอยู่บ้าง เพราะเขาสังเกตได้ว่าเวลาอภิรักษ์ดื่มเหล้าแล้วหูจะแดง ร่างสูงอยู่ในชุดครึ่งท่อนด้านบนเป็นเสื้อยืดขาว ด้านล่างยังเป็นกางเกงทหารแต่ปลดเข็มขัดออกไปแล้ว





“อ้าว ตื่นมาทำไม?” อภิรักษ์เพิ่งรู้ตัวว่าคนป่วยลุกขึ้นมานั่งมองตน พัทธก้มหน้าอาย เขาเลยเดินเข้าไปหา





“อยากเข้าห้องน้ำหรอ?” เขาถามอีก ลูกชายพยักหน้าแก้มแดงนิด บ่งบอกถึงความอายที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ จนต้องขอให้เขาช่วย อภิรักษ์หัวเราะในลำคอพยุงลูกลงจากเตียง





ครู่หนึ่ง ตอนที่อภิรักษ์ช่วยพยุง พัทธรู้สึกว่าพ่อเลี้ยงบีบแขนตนแน่นมากจนเจ็บแทบร้อง แต่พอหันไปหาอภิรักษ์ก็รีบคลายมือออก เหมือนแค่เผลอลงแรงอย่างไม่ตั้งใจ





อาจจะเพราะเมา





พัทธส่ายหน้า เดินเก้ๆ กังๆ ไปจับประตูห้องน้ำ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพ่อเลี้ยงทำท่าจะเข้าไปด้วย





“ผมเข้าเองก็ได้” เข้าท้วง อายเกินกว่าจะจัดการธุระส่วนตัวให้ใครเห็น





“อย่าดื้อน่า ห้องน้ำลื่นออกขนาดนั้น ขาเราก็เป็นแบบนี้ ถ้าล้มไปจะช่วยยังไงทัน เข้าไปเลย” ไม่ว่าเปล่า อภิรักษ์จับลูกดันเข้าห้องน้ำแล้วตามไปด้วยไม่ห่าง





“ให้ช่วยถอดไหม” เขาแกล้งลูกที่หน้าแดงไปหมด





“หันออกไปเลยครับ” มือน้อยผลักไหล่อภิรักษ์ให้หันหนีขณะที่ตนกำลังยืนอยู่หน้าโถ อภิรักษ์ทำท่าดื้อจะหันดู แต่พอลูกชายตัวเล็กทำหน้างอ เขาเลยเลิกแกล้งยอมหันออกนอกประตู





ได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีก่อนจะร่วงลง อภิรักษ์เหลือบเห็นกางเกงชุดคนไข้สีซีดกองอยู่กับข้อเท้าขาว เขารีบหันกลับมาเพราะหางตากำลังจะยกสูงเกินกว่าที่ลูกจะอยากให้มอง เขาได้ยินเสียงลูกฉี่ และเริ่มทำความสะอาดตัวเองจนเสร็จ





พัทธไม่ได้ใส่ชั้นในเพราะโรงพยาบาลห้าม ร่างเล็กพยายามก้มลงดึงกางเกงผ้าลินินขึ้นมาสวม แต่เพราะติดเฝือกจึงก้มลำบาก อภิรักษ์ทนรำคาญไม่ไหวเลยหันกลับไปช่วยลูกดึงกางเกงขึ้น ทั้งยังช่วยพับเข้าเอวให้ก่อนจะผูกเชือก





ท่าทางในยามนี้เหมือนพัทธโดนพ่อเลี้ยงกอดเอาไว้จากด้านหลัง มือใหญ่ที่กำลังจัดการกับเชือกกางเกงลูก เลี่ยงไม่ได้ที่จะไปแตะต้องบางส่วนที่ไวต่อความรู้สึก





เด็กผู้ชายอายุสิบห้า ที่ไม่มีเวลาปลดปล่อยอารมณ์เลย เนื่องจากมีคนอยู่ด้วยตลอดเวลาเกือบสองอาทิตย์ ทั้งๆ ที่ของแบบนี้ แค่อากาศเย็นหน่อยบางส่วนมันก็สู้จนปวดหนึบ แต่พัทธก็พยายามเลี่ยงมาตลอด เขาคิดว่ามันน่าอายเกินไปซะหน่อยที่จะปล่อยตัวเองทั้งๆ ที่ยังอยู่ในสภาพเดี้ยงแบบนี้ เขาไม่อยากโดนใครด่าหาว่าหมกมุ่นหรอกนะ





หากแต่ตอนนี้มันช่างผิดที่ผิดเวลาเหลือเกินที่ไอ้ ‘ส่วนนั้น’ ของเขาดันตื่นขึ้นเพียงเพราะโดนสะกิดนิดๆ หน่อยๆ ผลพวงของการกักเก็บมานานมันเลยขึ้นง่ายจนคุมไม่อยู่ ร่างบางชะงักเกร็งหน้าท้องไปหมดเพราะไม่อยากให้พ่อที่กำลังมัดเชือกรู้สึกถึงมัน เขาเผลอกลั้นหายใจอย่างไม่รู้ตัว





แต่มือใหญ่ของพ่อเลี้ยงกลับกระทำการอุกอาจอย่างตั้งใจ จับลงตรงจุดยุทธศาสตร์จนเขาผวา หันไปมองหน้าคนที่ยืนซ้อนหลังที่ยกยิ้มเหมือนเป็นเรื่องตลกเสียเต็มประดา อภิรักษ์สอดมือลงไปแตะต้องมันจริงๆ แบบที่ลูกชายทำได้แค่อ้าปากค้างดึงสติไม่ทัน เขาคิดว่าที่กล้าทำคงเพราะฤทธิ์เหล้าที่อยู่ในกายไม่น้อย และรู้ดีว่าอารมณ์แบบนี้มันทรมานแค่ไหน เขาเองก็เคยผ่านช่วงเวลาของความต้องการแบบนั้นมาก่อน





“โตแล้วนี่” เขากระซิบที่ข้างหู พัทธหดลำคอเบือนหน้าหนีอย่างกระดากอาย พยายามจับมือเขาออก





“พ่อ อย่า...” เขาร้องห้าม





“จะช่วย” เอ่ยบอกอย่างเอาแต่ใจ มือใหญ่เริ่มขยับหยอกเย้า ขาเพรียวสั่นจนยืนไม่อยู่ หลังเอนพิงแผ่นอก มือเล็กคว้ากอดแขนใหญ่อีกข้างไว้เป็นหลักราวกับคนกำลังจะจมน้ำ เสียงสั่นร้องอย่างคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ





พัทธคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขากำลังทำอะไรอยู่





“...ค ...คุณ คุณพ่อครับ...”

 




-----------------
#จอมลวง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP! ตอนที่ 1-4
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 07-01-2017 18:38:58
ถ้าแม่รู้จะเกิดไรขึ้นเนี่ย ไม่อยากจะคิดเลย

ว่าแต่พ่อเลี้ยงนี่อายุเท่าไรหรอครับ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP! ตอนที่ 1-4
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-01-2017 18:46:46
พ่อเลี้ยงหรือเปล่าที่เป็นจอมลวง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP! ตอนที่ 1-4
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 07-01-2017 19:22:19
สมภารกะไก่วัดสินะ... - -* ตอนแรกก็คิดว่าพ่อแท้ๆ สงสารคุณแม่จุงเบย เง้ออออ  :ling2: :ling2:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP! ตอนที่ 1-4
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 07-01-2017 19:57:27
ใครลวงกันแน่
แงงงง
จะแอบกินกันสินะะะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP! ตอนที่ 1-4
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 07-01-2017 20:01:37
เพิ่งมาอ่านคับ สนุกดี มาลงบ่อยๆนะคับ
   
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP! ตอนที่ 1-4
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 07-01-2017 22:27:56
ตอนที่ 5



สองขาเริ่มไม่มั่นคงจนต้องเอนร่างหาที่พิง แก้มเนียนซุกซบลงที่บ่ากว้าง หลบภาพการกระทำที่ตนนั้นถูกแตะต้องอย่างไม่จำยอมและสุดแสนจะน่าอาย มือสั่นพยายามปัดป้อง แต่ความหอมหวานของรสกามทำให้เลือกที่จะลดแรงขัดขืนลง เหลือเพียงแค่กำชายเสื้อคนสูงกว่าเอาไว้โดยไม่หันมอง





กางเกงคนป่วยถูกทิ้งลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าอีกครั้ง ขณะที่เอวเล็กแอ่นส่งบางส่วนเข้าหามือหนาอย่างไม่รู้ตัว ขบริมฝีปากจนสั่น กลั้นไม่ให้แสดงสีหน้าน่าอายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พัทธไม่เข้าใจว่าทำไมเสียงครางแหบพร่านั่นถึงลอดออกจากลำคอเขาได้ทั้งที่ไม่ได้บังคับสั่ง มันยิ่งทำให้เขาหน้าแดงจัดลามจนไปถึงใบหู





ยิ่งสัมผัสร้อนระอุแตะต้องส่วนยอดของความหวามไหวยิ่งสร้างความปรวนแปรในกายเขา ร่างบางหอบหายใจขณะที่มือหยาบลูบลงหยอกเย้าราวกับทักทาย ต่อด้วยเค้นคลึงเหมือนคุ้นชินสนิทสนมกับมันยิ่งกว่าตัวเจ้าของ ไม่กี่นาทีต่อมามือหยาบเลือกจะกำรอบแล้วขยับสร้างความรู้สึกแปลกต่างให้คนป่วยที่ทำให้เพียงหาหลักยึดไม่ให้ตัวเองล้ม





ขาเรียวสั่นหนักตอนที่ความร้อนจ่ออยู่ที่ฐานอารมณ์ จวบเมื่อความร้อนกรุ่นได้ที่พลุ่งพล่านราวลาวาประทุที่ไม่อาจกักเก็บได้





พัทธรูดลงแทบทรุดกับพื้น แต่พ่อเลี้ยงโอบรับร่างบางไว้ด้วยมือหนึ่ง ก้มลงจัดการล้างสิ่งสกปรกที่เขาเพิ่งปลดปล่อย ทั้งจัดแจงดึงกางเกงขึ้นแต่งตัวให้คนป่วยจนเรียบร้อย แต่เด็กน้อยเหมือนยังล่องลอยไร้สติ จนคนเป็นพ่อเลือกที่จะอุ้มลูกชายออกจากห้องน้ำแทนการพยุง ก่อนจัดแจงให้นอนอย่างสบาย





จูบเบาๆ บนหน้าผาก เป็นคำฝากให้ลูกรักหลับฝันดี ก่อนจะเลี่ยงไปปิดไฟส่งตัวเองเข้านอนบ้าง

 







พัทธไม่แน่ใจว่าตัวเองหลับไปตอนไหน รู้ตัวอีกทีฟ้าก็สว่างเสียแล้ว ความรู้สึกแรกที่พุ่งวาบเข้ามาเมื่อสติกลับคืนไม่ใช่ความง่วงงุนเช่นที่ต้องเจอทุกเช้า แต่กลับเป็นความอับอายที่ทำเอาใบหน้าซีดขาวของคนป่วยเปลี่ยนเป็นสีแดงเห่อลามไปถึงลำคอ ตลอดทั้งเช้า ร่างบางเอาแต่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนว่าเป็นจริงหรือไม่ คิดทบทวนถึงต้นสายปลายเหตุที่เกิดขึ้น นึกก่นด่าตัวเองที่ไม่ปัดป้องขัดขืนและปล่อยให้เลยเถิด แม้จะไม่ใช่ในเชิงของการร่วมเพศ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็ลุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเขามากเกินไป





สุดท้ายร่างบางก็เลือกจะสลัดมันทิ้ง





 ผู้ชายเหมือนกัน คงไม่เป็นอะไร…





ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาคลุมจนถึงหน้า ราวกับมันจะช่วยเป็นเกราะป้องกันเขาจากโลกความจริงที่ชวนให้ถลำลึกลงไปตามแรงอารมณ์ ทั้งๆ ที่เขากับพ่อแทบจะไม่ได้คุยกัน อีกทั้งยังอยู่ในสถานะครึ่งๆ กลางๆ เพราะเรื่องทั้งหลายที่เกิดขึ้น แต่พัทธกลับปล่อยให้พ่อช่วย ทั้งๆ ที่เขาควรจะโกรธเกลียด หรือไม่อย่างน้อยก็เริ่มจากการคุยกันเสียก่อน





พัทธไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขายังโกรธพ่ออยู่ไหม ไม่รู้ว่าพ่อยังโกรธเขารึเปล่า?



 

หมออนุญาตให้พัทธกลับบ้านได้ก่อนกำหนดหนึ่งวัน





แม่กับพี่น้ำหนึ่งเป็นคนไปรับเขาออกจากโรงพยาบาล ส่วนพ่อติดงานอยู่ที่กรมซึ่งนั่นทำให้พัทธค่อนข้างโล่งอก แม้ไม่ได้มีความขุ่นมัวแบบที่เคยเป็น แต่ก็คงจะปั้นหน้าไม่ถูกหากต้องเจอพ่อเลี้ยงในยามนี้





แม่จัดแจงส่งเขาถึงห้องนอน พร้อมทั้งนั่งเฝ้าเขาทานอาหารและยาให้ครบมื้อก่อนจะลาไปทำงานต่อ เหลือพี่น้ำหนึ่งที่อยู่เฝ้าเขาแทน





พัทธเพิ่งรู้ว่าพ่อเลี้ยงเขาสั่งรื้อสนามหลังบ้านและให้ลงเป็นแปลงดอกไม้ใหม่ทั้งหมด แถมให้พี่น้ำหนึ่งทำเองคนเดียวเป็นการลงโทษที่ปล่อยเขาหนีไปจนเกิดเรื่อง





“ไม่โดนตัดเงินกับโทษทางวินัยก็ดีแล้วคุณหนู เท่านี้นายท่านก็เมตตามากแล้ว” น้ำหนึ่งว่าเมื่อร่างเล็กเอาแต่พร่ำขอโทษที่ก่อเรื่องให้ตัวเขาต้องเดือดร้อน





“แต่ผมก็ต้องขอโทษอยู่ดี” ร่างบางว่า ดึงหมอนสีฟ้าใบใหญ่มากอด มองน้ำหนึ่งที่นั่งบนเก้าอี้โต๊ะเขียนหนังสือของเขาอีกฝั่งห้อง





“คราวหลังคุณหนูก็อย่าซนอีก แล้วก็รีบๆ หายนะครับ” น้ำหนึ่งยิ้มรับ ลุกจากเก้าอี้ตัวเดิม 





“พี่จะลงไปทำงานข้างล่าง คุณหนูอยากได้อะไรก็เรียกนะครับ ไม่ก็โทรลงไปหา”





“พี่น้ำหนึ่งไปเถอะ พัทธคงไม่เอาอะไรตอนนี้หรอก ง่วงเหมือนตาจะปิด” ร่างบางว่า พลทหารรับใช้พยักหน้ารับคำก่อนเดินออกจากห้อง จัดการปิดประตูให้คุณหนูของบ้าน

 



ห้องของพัทธเป็นห้องโล่ง การตกแต่งจัดอยู่ในโทนสีฟ้าและสีขาว บนเตียงเต็มไปด้วยสีฟ้าที่เจ้าตัวชอบนักหนา ในห้องมีแต่ชั้นหนังสือที่มากไปด้วยหนังสือการ์ตูนหลายเรื่องที่เขาชื่นชอบ พัทธไม่ใช่เด็กที่ชอบเล่นของเล่นแต่ไหนแต่ไร จึงไม่ค่อยมีของสะสมแบบนั้นเป็นของตัวเอง ยกเว้นที่เพื่อนเอาให้คราววันเกิดที่เป็นพวกของน่ารักจุกจิก ที่เขาเอามาวางไว้บนโต๊ะบ้าง  หัวเตียงบ้าง





บนหัวเตียงมีรูปครอบครัวหนึ่งใบ ในรูปนั้นมีตัวเขา แม่ และพ่อเลี้ยงที่ยิ้มกว้างกลางเฟรม ในคราวที่ไปเที่ยวทะเลด้วยกันเมื่อสามปีก่อน





โดยที่ไม่มีใครรู้ หรือบางทีอาจจะมีคนรู้แต่ไม่พูดกับเขาถึงรูปอีกใบที่ซ้อนอยู่ในกรอบรูปเดียวกัน





รูปพ่อแท้ๆ ของพัทธ





ถึงแม้จะตัดขาดและเขาจะหายสาบสูญไปจากชีวิตพัทธมาร่วมสิบปีแล้ว แต่พัทธก็ไม่ได้ลืมเลือนพ่อที่แท้จริงของตัวเองอย่างที่แม่หวังจะให้เขาทำ เขาแอบเก็บรูปพ่อของเขาเอาไว้ตลอดมาแม้จะเหลืออยู่ไม่กี่ใบ ซึ่งลึกๆ พัทธคิดว่าแม่คงจะเคยเห็นสิ่งที่เขาทำ เพราะแม่เป็นคนเข้ามาดูแลห้องเขาบ่อยๆ แต่แม่คงเลี่ยงที่จะไม่พูดถึงมัน แม้มันจะทำให้แม่เจ็บปวดก็ตาม





ร่างบางเอนตัวลงนอนหงายบนเตียงสีฟ้า





บนเพดานมีดาวเรืองแสงติดอยู่ ราวกับจำลองท้องฟ้าเมาไว้ที่เพดานห้องเขา





พัทธจำได้...





            ตอนแรกเขาไม่ชอบที่นี่ เขาโตพอจะจำความได้ตอนที่แม่จะแต่งงานใหม่





           บ้านหลังใหญ่กับคนแปลกหน้า





เขาไม่คุ้นชิน ไม่สนิทใจ





แม้จะรู้จักกับว่าที่พ่อเลี้ยงและยอมเปิดใจในระดับหนึ่งแล้ว แต่การจะย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านนี้สำหรับตอนนั้น เป็นเรื่องที่ค่อนข้างทำใจลำบากมากเกินไป สำหรับเด็กคนหนึ่งที่นิยมสร้างโลกส่วนตัวบนเตียงที่ว่างเปล่า





เขาร้องไห้เงียบๆ กับหมอน เขาไม่อยากย้ายมา แต่เขาก็ไม่อยากท้วงแม่





แต่แม่คงจะรู้...





ว่าที่พ่อเลี้ยงไปรับเขาที่บ้านในเช้าของอีกวัน พาเขาไปเดินเลือกของที่ตลาดนัด อุ้มเขาเดินกันสองคนไปทั่ว ทั้งๆ ที่เขาเป็นเด็กโตและหมางเมินสุดๆ ในวันนั้น





เขาไม่ยอมเลือกอะไรเลย ไม่ยอมคุยเพราะอยากจะดื้ออยู่ลึกๆ ทำเพียงแต่ตามไปร้านนั้นร้านนี้แล้วกอดอกนิ่ง





เขาจำไม่ได้ว่าอภิรักษ์ทำหน้ายังไง





จำได้แต่สัมผัสอุ่นๆ ของมือใหญ่ที่ขยี้ลงบนหัวทุยราวกับเอ็นดูนักหนา ทั้งๆ ที่เขาดื้อขนาดนั้น





อภิรักษ์พาเขามาที่นี่ โชว์ห้องสีฟ้า ให้เขาดูชุดเครื่องนอนและเฟอร์นิเจอร์สีโปรดของเขา หรือแม้แต่กระเบื้องในห้องน้ำล้วนมีสีฟ้าเข้ามาเกี่ยวข้อง





เด็กชายใจอ่อนวูบ แต่ยังไม่มากพอที่จะทำให้คอที่ตั้งบนบ่ายอมลดลง





อภิรักษ์อุ้มเขาขึ้นไปนั่งบนเตียง แล้วแกะเอาตัวเรืองแสงรูปร่างต่างๆ ออกมาวางตรงหน้า





อภิรักษ์จูบลงบนหัวเขาอย่างเอ็นดู ตอนที่เห็นเขาเอาแต่จ้องของเล่นใหม่





“เดี๋ยวพ่อจะทำท้องฟ้าไว้ในห้องพัทธ” อภิรักษ์ว่ายิ้มๆ ขยับร่างเล็กลงจากตักให้ไปนั่งบนเตียงดีๆ





“ทำไปทำไมฮะ?” เด็กน้อยถามพาซื่อ ลืมตัวว่าตนกำลังโศกที่ต้องย้ายบ้าน





“พ่อรู้ว่าพัทธคิดถึงบ้านเก่า ใช่ไหมล่ะ” ว่าที่พ่อเลี้ยงว่ายิ้มๆ หยิบดาวเรืองแสงขึ้นมาส่องกับไฟ 





“ท้องฟ้า... มันกว้างมากจริงไหม ทุกคนบนโลกล้วนอยู่ใต้ท้องฟ้าเดียวกัน ถ้าพัทธคิดถึงบ้าน พัทธก็แค่มองท้องฟ้านี้ พัทธจะได้รู้ว่ามันไม่ได้อยู่ไกลเกินไปเลย เพราะยังไงก็อยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน”





“ผมไม่เข้าใจ” เด็กน้อยตามไม่ทัน





“ก็อย่างเช่น... ถ้าพัทธคิดถึงใครสักคนก็แค่มองท้องฟ้า นี่ไง หมายถึงต่อให้เราไม่เจอเขา เราก็ยังอยู่ใต้ท้องฟ้าเดียวกัน มันจะได้รู้สึกว่าเราใกล้กันขึ้นมาอีกนิด บ้านพัทธก็เหมือนกัน ถึงตัวพัทธไม่ได้อยู่ที่นั่นแต่ก็ยังอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน ใกล้กันแค่นี้” อภิรักษ์พยายามจะอธิบาย





“คุณจะทำยังไง” เด็กน้อยถามอีก หยิบดาวของเล่นที่ตอนนี้ไม่ได้เรืองแสง เป็นแค่แผ่นพลาสติกสีเขียวบ้างส้มบ้าง อย่างไม่เข้าใจทฤษฎียาวๆ ของว่าที่พ่อเลี้ยง





พัทธจำได้ว่าตอนนั้นเขาไม่ได้เรียกอภิรักษ์ว่าพ่อ เขาเรียกแทนว่า ‘คุณ’ แทบทุกครั้ง ซึ่งอภิรักษ์ก็ไม่ได้เร่งรัดเพียงแต่แทนตัวเองว่าพ่อไปเรื่อยๆ





“ถ้าอยากรู้ งั้นพรุ่งนี้ค่อยมาดูสิ พรุ่งนี้เรามีนัดกินข้าวกันที่นี่พร้อมคุณแม่พัทธด้วย” อภิรักษ์หลอกล่อ เพราะว่าพรุ่งนี้แล้วที่สองแม่ลูกจะย้ายมาอย่างเป็นทางการ





“พัทธไม่เห็นอยากรู้เลย” คนตัวเล็กกอดอกปฏิเสธอย่างดื้อรั้น ทั้งที่ดวงตากลมใสยังไม่ละจากดาวเรืองแสง





“ไม่อยากเห็นจริงๆ หรอ พ่อจะทำท้องฟ้าไว้ในห้องพัทธเลยนะ มีทั้งก้อนเมฆ ทั้งดาว ทั้งพระอาทิตย์เอาให้เต็มห้องเลย ไม่อยากเห็นหน่อยหรอเด็กดี” อภิรักษ์อ้อนเด็กน้อย พัทธที่แม้จะเบือนหน้าหนีก็ยังแอบเหลือบมอง





“คุณพ่อจะทำทั้งคืนเลยนะ ต้องสวยแน่ๆเลย เอ... น่าเสียดายจัง ดูท่าเจ้าของห้องจะไม่ชอบคุณท้องฟ้าซะแล้วสิ” อภิรักษ์ทำทีน้อยใจ มือใหญ่กวาดหยิบชิ้นพลาสติกทั้งหลายทำท่าจะเอาไปทิ้ง





“อย่านะ” พัทธรีบยื้อของในมืออภิรักษ์มา





“โอเค งั้นพรุ่งนี้เด็กดีจะต้องมาดูคุณท้องฟ้าของคุณพ่อนะครับ” อภิรักษ์หอมแก้มเขาตอนที่เขานั่งกอดตัวเรืองแสงพวกนั้น ทั้งๆ ที่ก็ยังไม่รู้หรอกว่าถ้ามันเรืองแสงแล้วจะออกมาเป็นยังไง ไม่รู้ความหมายของท้องฟ้าที่พ่อเลี้ยงว่าด้วย





แต่พัทธจำได้ว่าคืนถัดมา เขาลืมตานอนในความมืด มองดูเหล่าดวงดาวสองสีที่ติดอยู่เต็มเพดานห้องอย่างตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ ลืมไปด้วยซ้ำว่าตัวเองเคยนึกกลัวที่จะย้ายเข้ามามากแค่ไหน





แม่บอกว่า พ่อจอมทำมันเองทั้งคืนให้เขา





ดาวมากมายบนเพดานห้อง พ่อทำให้เขาเองกับมือ





ร่างบางยิ้มเจื่อนให้ตัวเองตอนที่ทอดสายตาไปบนดวงดาวจำลองที่สีซีดจากลงไปตามการเวลา บางดวงเลิกเรืองแสงไปแล้ว บางดวงก็ริบหรี่





พัทธลืมคิดถึงเรื่องมากมายที่พ่อทำให้เขา ลืมคิดว่าพ่อรักเขา เพิ่งมาคิดได้เอาวินาทีที่ทุกอย่างเกือบจะพังพินาศเพราะอารมณ์ของเขา ความใจร้อนที่ไม่รู้จักยั้งคิด





เขาทำให้แม่ร้องไห้ ทำให้พ่อเป็นห่วง ทำให้พี่น้ำหนึ่งโดนลงโทษ และทำให้ตัวเองต้องเจ็บตัว





เหล่านี้ล้วนเป็นความผิดของเขาทั้งนั้น





ร่างบางพลิกตัวตะแคงนอนกอดหมอนข้าง จากจะหลับกลายเป็นตาสว่างขึ้นมาเสียดื้อๆ





ห้องนอนบรรยากาศครึ้มๆ กับเสียงแอร์แผ่วๆ





ร่างเล็กซุกหน้าลงใต้หมอนพยายามบังคับตัวเองให้หลับ แต่สมองกลับตื่นตัวอย่างน่าประหลาด





พัทธนับแกะไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็พลันความคิดแล่นไปถึงวีรกรรมมากมายในวัยเด็กของตัวเอง นึกอีกทีก็ลืมเสียแล้วว่าแกะที่นับตัวสุดท้ายเป็นตัวที่เท่าไหร่ พยายามหลายรอบจนทิ้งฝูงแกะไว้ในทุ่ง ส่วนตัวเองข่มตาลงช้าๆ





ความมึนเบลอเข้าครอบงำ เพราะฤทธิ์ยาจึงทำให้เริ่มตาพร่า แต่จิตใต้สำนึกยังทำงานดีเหลือเชื่อ ร่างเล็กกระชับกอดหมอน สอดกายลงใต้ผ้าห่ม ใบหน้าเอียงซุกที่นอนนุ่ม





ปิดตา ทิ้งสติสัมปชัญญะเอาไว้บนท้องฟ้าจำลองในห้อง





ปล่อยตัวเองไปกับความอุ่นร้อนใต้ผ้าห่มหนา





มือเรียวที่เป็นอวัยวะที่ทำงานได้ปกติที่สุดในยามนี้ ทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม อย่างที่พัทธไม่เคยรู้สึก





ลึกลงในห้วงอารมณ์ ขณะที่ลมหายใจหนักๆ ถูกพ่นเพื่อผ่อนอาการหอบกระเส่า





จิตใต้สำนึกกำลังสะท้อนภาพที่ทำให้ดวงตากลมปิดแน่นขึ้น จนเกิดรอยที่บ่งบอกถึงการข่มความคิด





           ท่อนแขนขยับอยู่ใต้ผ้าห่ม สองขาตั้งชันขึ้น และอ้ามันออกเปิดทางให้เคลื่อนไหวมือได้ถนัด





ภาพสุดท้ายในหัว ตอนที่อารมณ์พุ่งทะยานถึงจุดยอด





เป็นภาพล่อแหลมที่สุด ที่พัทธจะจินตนาการถึง





เป็นภาพที่เขาจะลบมันออกจากสมอง ในเสี้ยววินาทีที่มันปรากฏชัดเจนในความมืดมิดของจิตใจ






ภาพที่นำทางเขาจนจบเกมที่เขาปลดปล่อยตัวเอง…











อภิรักษ์สั่งตัดเงินเดือนน้ำหนึ่งกว่าครึ่ง เพราะทำงานสะเพร่าจนทำให้ลูกชายเขาต้องเจ็บตัวกลับมา โดยที่มีแพรวพลอยคอยพูดไกล่เกลี่ยให้ ทั้งที่ตอนแรกเขาคิดจะตัดเงินเดือนทั้งเดือนของลูกน้องด้วยซ้ำ แต่เห็นว่าภรรยาช่วยพูดอีกทั้งเข้าใจสภาพของน้ำหนึ่งดี เลยสั่งลงโทษไว้เพียงเท่านั้น





ฝ่ายน้ำหนึ่งเองก็โล่งอกที่โดนตัดแค่เงินเดือน ไม่ได้ถูกลงโทษทางวินัยตามกฎทหาร ไม่เช่นนั้นเขาคงต้องเข้าไปอยู่ในคุก และไม่ได้ดูแลมารดาที่ป่วยเป็นแน่ แม้จะเซ็งไม่น้อยที่ถูกตัดเงินเดือน แต่ก็นับถือน้ำใจของเจ้านายอยู่มาก





“กับข้าวเสร็จแล้วทุกคน” แพรวพลอยตะโกนเรียกอย่างร่าเริง สร้างบรรยากาศที่ดีให้กับบ้าน หลังจากเหตุการณ์แย่ๆ ที่ทำให้คนในบ้านอึดอัดกันมาหลายอาทิตย์





พัทธเดินกะเผลกเพราะขาขวาใส่เฝือกอยู่ อภิรักษ์ที่เดินออกจากห้องทำงานตามเสียงเรียกของภรรยามาเห็นเข้าพอดี เลยเดินเข้าไปหาลูกเลี้ยงของตน





มือหนาหงายขึ้น ยื่นส่งไปตรงหน้าของคนที่เดินลำบาก





ไม่มีคำพูดคำจาอะไร นอกจากสายตาที่บ่งบอกว่าเขาอยากจะช่วยเหลือ พัทธมองมือนั้นของคนใจร้ายที่เขาเคยปรามาสอย่างชั่งใจ ก่อนจะคิดได้ว่าตนควรจะลดทิฐิลง เพื่อเรียกเอาครอบครัวที่สงบสุขกลับคืนมา





มือเรียววางทาบลงบนฝ่ามือของนายทหารใหญ่ช้าๆ





อภิรักษ์ยิ้มรับ ก่อนจะช่วยพยุงลูกชายไปยังโต๊ะอาหารที่ชั้นล่าง





“พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว” แพรวพลอยว่า พร้อมกับเดินอ้อมไปนั่งที่ตัวเองหลังจัดแจงที่นั่งให้ลูกชาย 





“วันนี้แม่ทำแต่ของโปรดน้องพัทธทั้งนั้น” หล่อนยิ้มกว้างอย่างสุขใจ





ร่างบางสะท้านในอก เมื่อเห็นว่ามารดาใส่ใจตนมากเพียงใด





สองสามีภรรยากำลังจะลงมือกินข้าว หากแต่เสียงแผ่วได้เอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะ





“พัทธขอโทษจริงๆ นะครับ” เด็กหนุ่มก้มหน้ามองมือตัวเองนิ่ง     





“เรื่องโง่ๆ ที่ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อนวุ่นวาย พัทธผิดเอง” เขาบอกอย่างยอมจำนน





หญิงสาวคนเดียวในบ้าน เอื้อมมือสวยไปบีบดึงมือลูกชายมาจับและหันไปสบตากับผู้นำครอบครัวอย่างขอกำลังใจ





“เราทุกคนก็ผิดด้วยกันทั้งนั้น เรื่องมันผ่านไปแล้วถือว่าเป็นบทเรียนนะลูก” คุณแม่ยังสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงน่าฟัง จนพัทธกลั้นน้ำตาไม่อยู่





“เอาแบบนี้” อภิรักษ์ว่าขึ้นบ้าง 





 “เรามาทำกฎในบ้านเรากันดีกว่า”





“กฎหรือคะคุณ?”





“ใช่” ใบหน้าคมยกยิ้ม 





“หลังจากนี้ถ้ามีปัญหาอะไรเราจะต้องนั่งคุยกัน จะไม่ปล่อยให้มันคาราคาซัง ทุกคนในบ้านมีสิทธิ์ออกความคิดเห็นหากมีเรื่องที่ไม่พอใจ และที่สำคัญ หากมีปัญหา เราจะต้องปรึกษากันอย่าทิ้งเอาไว้ข้ามคืน”





“นั่นสินะ แม่เองก็เห็นด้วยกับคุณพ่อ แม่ว่าที่มันลุกลามมาจนลูกต้องเจ็บตัวแบบนี้ก็เพราะไม่มีใครฟังใคร ใช้อารมณ์คุยกันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นครอบครัวเราน่าจะคุยกันให้มากกว่านี้ ดีไหมจ๊ะ?” แพรวพลอยแสดงความเห็นบ้าง มือสวยปาดน้ำตาออกจากหน้าลูกชายอย่างรักใคร่





เด็กหนุ่มคนเดียวของบ้านไม่มีความคิดเห็นอะไรจะพูด นอกจากเอียงแนบแก้มกับมือของมารดา และพยักหน้าอย่างเข้าใจเหมือนเด็กเล็กๆ ที่กลั้นสะอื้น อภิรักษ์ยิ้มรับกับภาพนั้น เขารู้สึกราวกับว่าครอบครัวที่แสนอบอุ่นของตนได้กลับคืนมาอีกครั้ง





แม้มันจะไม่ได้เหมือนเดิมจริงๆ อีกแล้วก็ตาม....





“ทานกันเถอะ” เสียงของอภิรักษ์ราวกับลั่นระฆังยุติช่วงเวลาสารภาพบาป จัดการตักกับข้าวให้ทั้งภรรยาและลูกที่ยังป่วยอยู่อย่างเอาใจ





เสียงหัวเราะบนโต๊ะอาหารกลับมาอีกครั้ง สร้างชีวิตชีวาให้กับบ้านที่ซบเซาตลอดหลายสัปดาห์หลังจากที่เขาต้องไปรับพัทธออกจากโรงพัก





“หมอบอกให้เราคอยต้องนวดขาด้วยนี่ ใช่ไหม?” แพรวพลอยถามเมื่อนึกขึ้นได้





“น่าจะใช่นะครับ” พัทธทำท่านึกบ้าง เขาไม่ได้ใส่ใจฟังคำสั่งหมอมากเท่าใดนัก





“งั้นเดี๋ยวแม่เก็บโต๊ะเสร็จจะไปนวดให้เรา” หล่อนเอ่ยนัดหมาย แต่อภิรักษ์โบกมือห้ามไว้ก่อน





“เธอแค่จัดการในครัวก็เหนื่อยแล้ว เดี๋ยวเรื่องลูกพี่ดูเอง” อภิรักษ์อาสาแทนภรรยาที่ทำงานมาทั้งวัน หญิงสาวเลิกคิ้วสงสัย แต่ก็ยกยิ้มน้อยๆ เมื่อคิดว่าสามีเธออาจจะอยากได้เวลาปรับความเข้าใจกับลูกชายตน





“แต่พี่นวดเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หล่อนแซวสามี หรี่ตามองอย่างจับผิด





“เป็นไม่เป็นเดี๋ยวก็รู้เอง” อภิรักษ์สบตาเด็กหนุ่มยามเอ่ยประโยคกำกวมนั้น แทบจะทันทีที่เขาเห็นว่าลูกเลี้ยงของเขาหลบสายตาอย่างเคอะเขิน และใบหูขาวๆ นั่นก็เริ่มแดงอย่างห้ามไม่อยู่





อภิรักษ์ยิ้มชอบใจกับปฏิกิริยาที่ได้เห็นจากคนตัวเล็ก





“ถ้างั้นก็ตามใจท่านผู้พันแล้วกันค่ะ แต่อย่าทำลูกขาหักอีกข้างนะคะจะบอกให้” หล่อนขู่ 





รอจนทุกคนทานเสร็จ แพรวพลอยก็จัดการเก็บโต๊ะเข้าครัวไปล้างจานชาม





 

สองพ่อลูกพยุงกันกลับห้องนอนอย่างช้าๆ





ห้องนอนสีฟ้ายามค่ำคืนกลายเป็นท้องฟ้าสีขมุกขมัวชวนให้ง่วง ก่อนเปิดไฟจะเห็นดาวเรืองแสงระยิบในห้อง บ่งบอกสิ่งที่เจ้าตัวชอบ





“เดี๋ยวพัทธทำเองก็ได้” ร่างบางบอกเขาโดยไม่สบตา





อภิรักษ์หัวเราะหึ คิดไปว่าเด็กน้อยของเขาอาจจะกำลังคิดไปถึงเรื่องที่โรงพยาบาลเป็นแน่ ถึงได้ไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ แบบนี้





เด็กกำลังโตสินะ...





“พ่อจะทำให้” อภิรักษ์เปิดไฟในห้อง พาลูกชายนั่งที่ขอบเตียง แล้วค้นเอายานวดออกมาจากถุงยาหลายชนิดที่พัทธจะต้องกินไปจนกว่าจะหายดี





“ขาซ้ายถึงไม่หักแบบขาขวาแต่ก็ช้ำเยอะ เอ็นเคลื่อนอีก คิดแล้วอยากจะกลับไปฆ่าพวกมันจริงๆ” คนเป็นพ่อบ่นขณะที่ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นต่ำกว่าลูกชาย ยกเอาเท้าของพัทธขึ้นวางบนหน้าตักตน





“ผมทำเองได้จริงๆนะ” แม้จะไม่ได้ถือสาเรื่องเท้า แต่ยังไงอภิรักษ์ก็อายุมากกว่าเขา การต้องมาถูกปรนนิบัติแบบนี้ย่อมรู้สึกแปลก แต่คนตั้งใจอาสาไม่ฟังเสียงค้าน ใบหน้าหล่อจัดนั่นก้มลงสนใจแต่ขาเล็กที่มีรอยช้ำเพราะถูกของแข็งฟาด





ยาที่ออกฤทธิ์ให้รู้สึกเย็นวาบและชาเป็นลำดับ ถูกบีบเทลงบนฝ่ามือของคนอาวุโสกว่า แล้วเริ่มจัดการป้ายละเลงบนขาเรียวเป็นงานต่อไป





ร่างเล็กกัดฟันข่ม เมื่อรู้สึกเย็นจี๊ดในส่วนที่ถูกยาในคราวแรก แต่เมื่อเริ่มชาก็พอทนไหว





ทหารชั้นนายพันที่ลดตัวลงจัดการนวดขาไปถึงปลายเท้าให้เขา ไม่เอ่ยปากพูดอะไรสักคำระหว่างที่บรรจงนวดคลึงให้ยาซึมลงในผิวนุ่ม คนเจ็บลอบมองใบหน้าพ่อเลี้ยงอย่างลืมตัว





ขนตายาวกับกรอบตาได้รูปขณะที่จดจ้องแต่เท้าเขานั้น กลับสร้างความรู้สึกอิ่มเอมบางอย่างในจิตใจของเด็กน้อย ร่างโปร่งพยายามอย่างมากที่จะกลั้นยิ้มอย่างไม่มีเหตุผลของตน จนไม่รู้ตัวว่ามือหยาบนั้นนวดเลยเถิดมาไกลกว่าส่วนที่จำเป็น





“คุณพ่อ!” ร่างเล็กสะดุ้งรีบคว้ามือของพ่อเลี้ยงเอาไว้ เมื่อความเย็นของยาลามเข้ามาในซอกกางเกงลึกเกือบจะถึงชั้นในสีเข้มที่เขาสวมอยู่ ดวงตากลมเบิกอย่างตกใจกับการกระทำของอีกฝ่าย





“นวดเฉยๆ น่า” อภิรักษ์ว่าขำๆ ไม่ได้ชักมือกลับแต่อย่างใด จนฝ่ายที่ยอมปล่อยเป็นคนที่กำลังรู้สึกว่าถูกคุกคาม รอยยิ้มแปลกๆ ของพ่อเลี้ยงนั้นอาจจะตีความไปได้ว่ากำลังขบขันที่เขาคิดมากเกินไป กลัวว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรเกินเลยทั้งที่ไม่จริงสินะ





พัทธเกร็งตอนที่เขาคลึงวนอยู่ที่ต้นขาใต้กางเกงบอลที่เด็กหนุ่มใส่นอน ความเย็นของยาและฝีมือการนวดที่ไม่รู้ว่าดีหรือแย่ แต่ทำให้เขามึนงงไปหมด ไล่สายตามองตามมือใหญ่ที่ยังสอดอยู่ใต้ร่มผ้าอย่างระแวง สลับกับมองใบหน้าที่ดูตั้งอกตั้งใจ เหมือนกับเขาไม่ได้ทำอะไรที่ผิดปกติแม้แต่นิด





“ตรงนั้นพอแล้วมั้งครับ” ตัดสินใจเอ่ยเสียงพร่า เพราะกลัวว่าหากนานกว่านี้บางอย่างจะถูกปลุกขึ้นมาให้ได้อับอายกันอีกรอบ อภิรักษ์เงยหน้ามองลูกชายอยู่ครู่หนึ่ง จึงขยับเลื่อนมือไล้ลงตามขามาจนถึงเข่า





ร่างบางยังไม่ทันได้สบายใจ ก็รู้สึกว่าจังหวะการนวดคลึงของนายทหารเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก





เชื่องช้า...





เนิบนาบ...





แต่หนักแน่น





มือหยาบกร้านที่ผ่านปืนผ่านการฝึก กำลังไล้ไปตามขาของเขาที่เริ่มหายชาอย่างถนอม





พัทธไม่อยากคิดไปไกลว่ามันเป็นเรื่องผิดปกติ เพราะดูยังไงพ่อเลี้ยงหนุ่มของเขาก็เพียงแต่ช่วยนวดบรรเทาปวดให้ก็เท่านั้น





จวบจนวินาทีที่ขาเรียวถูกยกขึ้น





และริมฝีปากรูปกระจับนั่น จรดลงที่หลังเท้าของเด็กหนุ่ม





ราวกับทาสผู้ซื่อสัตย์กำลังสาบานรักต่อเจ้าชีวิต





เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ยามที่ตาเหยี่ยวนั่นเงยขึ้นมาสบหลังจุมพิตบนหลังเท้าของเขา ภายใต้ท้องฟ้าจำลองในห้องนอนนี้...

 




--------------
#จอมลวง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP! ตอนที่ 1- 6
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 07-01-2017 22:30:24
ตอนที่ 6






พัทธรู้สึกว่าตนเองกำลังถูกคุกคาม ซึ่งคนที่กำลังคุกคามเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพ่อจอมของเขาเอง เด็กหนุ่มตะขิดตะขวงใจกับพฤติกรรมหลายๆ อย่างของพ่อเลี้ยง แต่ก็พยายามจะมองข้ามไป แม้หลายครั้งที่หลับตาลง สัมผัสชวนวาบหวามยามมือหยาบนั่นไล้ลงที่ต้นขาเขา แล้วประทับจูบลงบนหลังเท้าราวกับจะปลุกเร้า





เหี้ยแล้ว!





ลืมตาขึ้นในห้องสว่างจ้า จนต้องเอามือป้องแสงให้สายตาได้ปรับการมองเห็น





“คิดอะไรอยู่เนี่ย” หัวทุยสะบัดไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะเดินกะเผลกพาตัวเองลงไปชั้นล่าง





วันนี้วันเสาร์

ครอบครัวเขาอยู่บ้านกันครบทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ท่านนายพันที่เขาพยายามเลี่ยงอยู่ ตั้งแต่เจอประสบการณ์นวดแบบประหลาดเมื่อหลายวันก่อน





“แม่จะไปไหนครับ?” เด็กหนุ่มชะงัก เอียงคอมองมารดาที่สั่งให้พี่น้ำหนึ่งยกกระเป๋าเดินทางลงมาชั้นล่าง





“ตายละ แม่ลืมบอกลูกหรอเนี่ย” คำพูดราวกับตำหนิตัวเอง แต่น้ำเสียงหล่อนกลับกลั้วหัวเราะ





“แม่ต้องตามท่านอธิบดีไปประชุมใหญ่ที่เขาใหญ่จ้ะ” หล่อนอธิบายแล้วจุมพิตกระหม่อมลูกชายอย่างเอ็นดู





“เขาใหญ่หรอครับ?”





“ใช่จ้ะ รัฐเขาปิดรีสอร์ตในเขาใหญ่จัดประชุมเลยนะ งานนี้คนใหญ่คนโตกับนักข่าวตรึม” แพรวพลอยอธิบายพลางพยุงลูกชายไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี





“แล้วพ่อละครับ?” พัทธภาวนาในใจให้มารดาเอาพ่อเลี้ยงไปด้วย ถึงแม้จะไม่ได้ขุ่นเคืองอะไรกันแล้ว แต่หากต้องอยู่กันตามลำพังร่างบางก็เกิดหวั่นใจขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล





“พ่อไม่ได้ไปหรอก แม่เขาไปคนเดียว” พัทธไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงเดินออกมาจากทิศไหน มาอีกทีก็ขยี้หัวเขาน้อยๆ แล้วเดินอ้อมไปนั่งโซฟาอีกตัว





“ใครว่าคนเดียวคะ ฉันขโมยคนขับรถคุณไปด้วยต่างหาก” หล่อนพูด ปรายตาไปทางน้ำหนึ่งที่ยิ้มรับงาน





แพรวพลอยขออนุญาตสามีเอาไว้หลายวันแล้ว เรื่องต้องไปประชุมแต่ติดขัดตรงการเดินทาง ตามจริงหล่อนอยากจะขับรถไปเองคนเดียวเพราะคล่องตัวกว่า แต่อภิรักษ์ไม่ยินยอม ผู้หญิงคนเดียวเดินทางไกลและเส้นทางเปลี่ยวแบบนั้นไม่ปลอดภัยแน่ เขาจึงสั่งให้ลูกน้องเป็นคนขับรถไปให้ ในอีกแง่คืออภิรักษ์รู้ว่าแพรวพลอยต้องแอบให้ทิปน้ำหนึ่งชดเชยที่เขาสั่งตัดเงินเดือนไป จึงถือว่านี่เป็นงานพิเศษ และเจ้าลูกน้องก็จะได้รับเงินได้อย่างไม่ต้องกลัวว่าเขาจะลงโทษซ้ำ





“เอาสิ ใช้งานกันให้เต็มที่เลย ผมยกให้คุณตามสบาย” อภิรักษ์ยกยิ้ม เอ่ยปากยกลูกน้องคนสนิทให้ภรรยา





“แหม ฉันไม่กล้าเอามาถาวรหรอกค่ะ เพราะเดี๋ยวน้ำหนึ่งจะคิดถึงเจ้านายเก่าผู้ใจดีจนหนีกลับไป” แพรวพลอยหัวเราะ พาลทำให้พัทธหัวเราะตามไปด้วย เพราะทั้งบ้านต่างก็รู้ดีว่าถ้าพ่อเขายกน้ำหนึ่งให้แม่เอาไปใช้งานจริงๆ ละก็ มีหวังพ่อไม่ได้เห็นหน้าพี่น้ำหนึ่งอีกเลยแน่ๆ





ก็เล่นข่มจนคนกลัวขนาดนั้น…





“น้ำหนึ่งมันไม่พิศวาสผมขนาดนั้นหรอก” อภิรักษ์หัวเราะในลำคอ แต่น้ำหนึ่งรีบโพล่งแก้ตัว





“ไม่นะครับนาย ทำงานกับนายดีที่สุดแล้ว” ชายหนุ่มเข้าประจบเรียกเสียงหัวเราะอีก





อภิรักษ์เอ่ยปากด่าลูกน้องอย่างไม่มีเสียงว่า ‘ตอแหล’ ซึ่งน้ำหนึ่งก็ยิ้มรับหน้าบานเพราะรู้ว่านายตนไม่ได้จริงจัง





“เอาละ สองพ่อลูกดูแลปากท้องกันเองนะ แม่ไม่ได้ทำอะไรไว้แต่ของสดเต็มตู้เลย ต้องไปเสียละเดี๋ยวจะสาย ไปน้ำหนึ่ง” หล่อนสั่งทุกคนในบ้านเร็วๆ ก่อนดันให้นายทหารรับใช้ยกกระเป๋านำออกไป





พัทธมองแม่ที่โบกมือลาจนสุดสายตาพร้อมรอยยิ้ม ลืมเสียสนิทว่ามีใครอีกคนนั่งอยู่ไม่ไกลนัก จนเมื่อเสียงรถแล่นพ้นประตูรั้วเขาก็ถอนหายใจอย่าสงบ





“นี่” เสียงทักทำเอาคนเหม่อสะดุ้ง หันไปมองพ่อเลี้ยงที่เปลี่ยนโซฟามานั่งตัวเดียวกับเขาเมื่อไหร่ไม่รู้





“หิวไหม จะกินอะไรดี?” อภิรักษ์พูดอย่างปกติ คนเป็นลูกกวาดตามองอีกฝ่ายพยายามนึกว่าจะมาไม้ไหน แต่ที่สุดก็ถอนหายใจพร่ำว่าตนคงคิดมากไปเอง





“ไปดูก่อนดีกว่าฮะ ว่าแม่ทิ้งอะไรไว้ให้เราบ้าง” เมื่อเห็นว่าพ่อเลี้ยงนั่งรอคำตอบเขาอย่างจริงจัง พัทธเลยเสนอความคิดเห็น นายทหารใหญ่พยักหน้ารับก่อนลุกเดินเข้าครัวไปสำรวจ ส่งเสียงกุกกักให้ได้ยิน





“มีแต่นี่” อภิรักษ์ชูถุงเนื้อแช่แข็งให้เขาดูจากประตูครัว





“อืม... ถ้างั้นสเต็ก... ดีไหมฮะ?” เด็กหนุ่มเสนอ เพราะดูจะเป็นเมนูง่ายที่สุดที่ผู้ชายสองคนพอจะทำได้ในเวลานี้





“แต่พ่อทำไม่เป็นนะ” นายทหารจอมห้าวว่าเสียงแผ่ว จุดรอยยิ้มบนใบหน้าคนอ่อนวัยกว่า





“ไม่เห็นยากเลยฮะ เดี๋ยวพัทธสั่งแล้วพ่อก็แค่ทำตาม” เด็กเจ้าเล่ห์เริ่มคิดแผนการแก้แค้นขึ้นมาในหัว ยิ้มหวานปนเจ้าเล่ห์โดยที่อภิรักษ์ไม่ได้สังเกต





“แน่ใจนะว่าเราจะกินได้” อภิรักษ์ถามย้ำ เพราะเรื่องเดียวในโลกที่เขาไม่ถนัดเอาซะเลยก็คือการเข้าครัวนี่แหละ ตั้งแต่เด็กจนโตเขาพอจะทำอาหารพื้นๆ ได้บ้าง อย่างเมนูไข่ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป แต่ให้ถึงขั้นปิ้ง ย่าง ผัด ทอด ต้ม ที่ต้องปรุงหลายขั้นตอนนั้นเขาสู้ไม่ไหว กลัวจะทำครัวพังซะมากกว่า





“พ่อเชื่อใจผมสิ” พัทธเดินกะเผลกแต่ยิ้มร่าเหมือนลืมเจ็บ ลากเก้าอี้เข้าครัวมาอย่างหมายมาด





อภิรักษ์มองอีกฝ่ายอย่างระแวงว่าจะมีแผนการอะไร แต่ก็ยอมตามน้ำเพราะเพิ่งจะได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆ เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน

 









“ไหม้แล้วพ่อ! ไหม้แล้ว พลิกเลย พลิก!” เสียงร้องเหมือนเชียร์มวยดังลั่นครัว เมื่อเด็กหนุ่มนั่งพิงเคาน์เตอร์ สั่งให้พ่อเลี้ยงลงมือทำอาหารนั่นนี่พร้อมๆ กันจนหัวหมุน





อภิรักษ์คว้าตะหลิวจัดการพลิกเนื้อสเต็กของตน ที่ปรากฏว่าด้านหนึ่งเกรียมจนขึ้นสีดำ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะแก้ไขอะไรเสียงหวีดของหม้อน้ำร้อนก็ร้องขึ้นเป็นระฆังยกต่อไป





“ลดไฟสิครับ ไม่ใช่ปิดไฟนะพ่อ ลดเฉยๆ แล้ว รีบเปิดเตาใหม่เลยเดี๋ยวเฉาหมด” ผู้กำกับตัวน้อยนั่งชี้นิ้วสั่งอย่างอารมณ์ดี คำพูดคำจาเหมือนเป็นห่วง แต่คนฟังก็รู้หรอกว่าอยากแกล้งเขามากกว่า





อภิรักษ์วิ่งวุ่นทั้งเนื้อสเต็ก ทั้งไข่ต้ม แล้วก็สปาเก็ตตี้ เขาคิดว่าการทำอาหารจะไม่ยากอย่างที่เป็นอยู่แน่ๆ ถ้าพัทธไม่สั่งให้เขาทำทุกอย่างพร้อมกัน นั่นนิดนี่หน่อยก็ไล่เขาให้หยิบจับอีกอัน แล้วก็วกกลับมาอีกเมนู ร่างสูงเหงื่อซึมออกจากขมับเพราะความร้อนจากหน้าเตา ในขณะที่คนชี้นิ้วสั่งหัวเราะชอบใจกับความวุ่นวายของเขา





“เสร็จแล้ว” อภิรักษ์พูดขึ้น เหมือนเป็นการลั่นระฆังหมดเวลาแผนร้ายของเด็กชายเจ้าเล่ห์





พัทธมองสภาพพ่อเลี้ยงในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงนอน ที่ออกอาการเหนื่อยจนเหงื่อผุดตามไรผม





“เอาซอสมะเขือเทศนะครับ” พัทธรีบชี้นิ้วสั่งตอนอภิรักษ์จัดจานใหญ่ คนเป็นพ่อชะงัก มือข้างหนึ่งถือซอสมะเขือเทศ อีกข้างก็เท้าเอวอย่างเอาเรื่อง





“อย่าช้าสิครับ ผมหิวแล้วนะ” พัทธว่าหน้าระรื่น อภิรักษ์แค่นเสียงเทซอสอย่างที่อีกคนสั่ง





ร่างบางมองตามพ่อที่กำลังจัดการตามคำสั่งเขา แม้จะวุ่นวายไปสักหน่อยแต่อาหารก็ดูเหมือนจะว่าจะทานได้





“เฮ้! นี่!” เด็กหนุ่มไม่ทันตั้งตัว ตอนที่พ่อเลี้ยงพุ่งเข้าชิดเก้าอี้แล้วแต้มซอสมะเขือเทศที่ปลายจมูกตน





“ฮ่าๆ” อภิรักษ์หัวเราะอย่างผู้มีชัย ตอนที่มือน้อยปาดเอาซอสนั่นทิ้ง





“ได้ไง เล่นโกงตอนไม่ตั้งตัวนี่นา” พัทธร้องท้วงท้ารบ อภิรักษ์วางขวดซอสแล้วก้าวเข้าหา ในขณะที่ตากลมเปลี่ยนเป็นกวางระวังภัยแทนหมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวที่คอยออกคำสั่งเมื่อกี้





“เดี๋ยวๆ อ๊ากกกกก ฮ่าๆ ปล่อยโพ้มมมม พ่อออ ปล่อยโผมมม ฮ่าๆๆ” อภิรักษ์โจมตีจุดอ่อนลูกชายตรงเอวอย่างไม่ปราณี จี้จนเด็กน้อยแทบจะกลิ้งตกเก้าอี้ก่อนจะได้กินข้าว ร่างเล็กดิ้นรนในวงแขนกว้างที่กักทางเขาไม่ให้หนี สองมือทั้งผลักทั้งดัน ร้องขอความเห็นใจปนหัวเราะอย่างหยุดไม่อยู่





อภิรักษ์เอาคืนลูกจนสะใจ เห็นเด็กหนุ่มขดเป็นกุ้งหมดแรงแต่ก็ยังหัวเราะไม่หยุด เขาหัวเราะตามแล้วถอยออกมามองผลงานเป็นการสงบศึก แต่ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกร่างเล็กพุ่งเข้าใส่เขา แม้อีกฝ่ายจะขาเดี้ยงอยู่ก็ตาม น้ำหนักทั้งหมดโถมใส่อภิรักษ์





นายทหารหนุ่มล้มตึงมีเด็กเจ้าเล่ห์คร่อมอยู่บนตัว ทำท่าราวกับฆาตกรโรคจิตโดยที่ในมือมีอาวุธเป็นซอสมะเขือเทศ





“เสร็จแน่” พัทธประกาศหมายมาดจะแต้มสีให้ใบหน้าหล่อของพ่อเลี้ยง





“หยุดนะ ไม่เล่นแล้ว โอ้ย” อภิรักษ์ประกาศยอมแพ้ พยายามกันมือลูกชาย





เสียงหัวเราะดังลั่นห้องครัวที่เริ่มจะเละเทะ เพราะสงครามซอสมะเขือเทศของสองพ่อลูก พัทธหัวเราะมากที่สุดในรอบเดือน แถมยังรู้สึกมีชีวิตชีวาสุดๆ เหมือนได้ชีวิตแบบเดิมคืนมาแล้ว ทางฝ่ายอภิรักษ์ก็ไม่แพ้กัน การได้เล่นกับลูกทำให้เขาผ่อนคลายปัญหาตึงเครียดที่คิดไม่ตกตลอดหลายวัน ราวกับปล่อยวางโลกของความเป็นจริงแล้วหนีหายไป





แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องสะดุดลง เมื่อเสียงออดที่ประตูหน้าดังขึ้นขัดจังหวะ





สองพ่อลูกพยุงกันออกมาดูแขกไม่ได้รับเชิญ พร้อมกับสีหน้าผะอืดผะอมของลูกชายสุดที่รักของตนยามเห็นหน้าผู้มาเยือน





ท็อป...





อภิรักษ์หุบยิ้มทันทีที่เห็นว่าผู้มาเยือนเป็นตัวปัญหาใหญ่ที่เขายังไม่ได้สะสาง ตั้งแต่คราวที่พาลูกชายเขาไปมั่วสุม เขาหันไปมองหน้าลูกชายที่ยืนชิดกัน สีหน้าเด็กหนุ่มดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จนอภิรักษ์ต้องแตะไหล่เบาๆ เป็นการเตือน





“ไปเถอะ” เขาปล่อยลูกแล้วเดินเลี่ยงกลับเข้าครัว เพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายมาทำไม และพัทธจะจัดการกับปัญหายังไง

 

เด็กหนุ่มเดินกะเผลกไปเปิดประตูให้ท็อปแล้วเดินนำเข้ามาในบ้าน หากเป็นแต่ก่อนเขาคงเอ่ยต้อนรับท็อปด้วยเสียงแจ่มใส และหาขนมนมเนยมาให้อย่างดี แต่พอได้รู้ฤทธิ์เดชของอีกฝ่าย พัทธก็ไม่คิดจะกลับไปรื้อฟื้นมิตรภาพอะไรด้วยอีก





“ขอบคุณครับ” เป็นอภิรักษ์ที่เอาน้ำมาเสิร์ฟให้ ท็อปรีบขอบคุณแม้จะไม่กล้าสู้หน้าพ่อของพัทธที่จ้องตนเขม็งก่อนเดินจากไป





“ต้องการอะไร” ร่างเล็กเอ่ยเข้าสู่ประเด็นโดยไม่มีคำทักทาย





ท็อปปั้นหน้าไม่ถูกครู่หนึ่ง ก่อนฉายยิ้มกว้างกลับมาอย่างที่ดูออกว่าเสแสร้ง





“อย่าพูดจาไร้เยื่อใยแบบนั้นน่า นี่ยังไม่หายโกรธอีกหรอ” น้ำเสียงใสแจ๋ว แต่กลับทำให้คนฟังที่ขุ่นมัวอยู่แล้ว อยากจะลุกหนีแล้วไล่อีกฝ่ายไปให้ไกล





“อย่าให้ต้องเสียเพื่อนเพราะเรื่องแค่นี้น่าพัทธ ฉันขอโทษที่ฉันทำไป” อีกฝ่ายว่าง่ายๆ แต่พัทธเชิดคอขึ้นหัวเราะอย่างสมเพช





คำว่า ‘เรื่องแค่นี้’ ของท็อปทำให้ร่างบางนึกว่าตัวเองช่างไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน ที่คบกับคนพันธุ์นี้มาตั้งนานสองนาน





“ไม่ต้องพล่ามเรื่องอื่น เข้าเรื่องสักที”





“ใจร้อนชะมัด” ท็อปพ่นลมหายใจเบาๆ





“ฉันอยากได้ความช่วยเหลือจากแก” อดีตเพื่อนรักยกเท้าขึ้นนั่งไขว่ห้าง เอนตัวทำท่าราวกับเป็นผู้บัญชาการที่กำลังสั่งลูกน้อง ไม่ใช่เพื่อนผู้สำนึกผิดอย่างทีแรกที่ก้าวเข้ามาในบ้าน





พัทธร้องเหอะออกมาแทบไม่ทัน เขาเดาไม่ผิดสักนิดว่าอดีตเพื่อนรักผู้แสนดีของเขาคงต้องการอะไรแน่ ไม่เช่นนั้นคงไม่ถ่อมาหาเขาถึงบ้าน ทั้งที่หลังจากเหตุการณ์บัดซบนั่นแทบจะไม่เคยทักทายกันด้วยซ้ำ





“แล้วอะไรทำให้แกคิดว่าฉันจะยอมช่วย?” พัทธเหยียดยิ้มที่มุมปาก เขาไม่ต้องฟังคำอธิบายอื่นใดด้วยซ้ำ ต่อให้มันจะต้องตายในวันพรุ่งนี้ เขาก็จะไม่ลดตัวลงไปยุ่งเกี่ยวกับมันอีก

 



ในยามที่พัทธรักและเชื่อใจ เขาพร้อมจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อสิ่งนั้น ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว เพื่อน หรือคนรัก หากเขาได้เชื่อมั่นแล้วละก็ เขาจะมุ่งลงนรกไปด้วยกันเลยก็ได้ หากนั่นเป็นสิ่งที่ต้องทำเพื่อช่วยเหลือกัน





แต่การทรยศมันยังผลมากกว่าความรัก เขาจะปิดกั้นทุกทางที่จะต้องยุ่งเกี่ยวกับอีกฝ่าย ทำให้คนๆ นั้นเหมือนไร้ตัวตนสำหรับเขาบนโลกนี้ แม้จะมานอนตายต่อหน้าต่อตาก็ตาม ถึงเขาจะไม่ใช่พวกที่แค้นจนต้องไปลากมันมาฆ่าด้วยมือตัวเอง แต่เขาก็พร้อมจะนิ่งเฉยดูคนที่หักหลังโดนกรีดเนื้อที่แล่แผ่นจนเลือดหมดตัว





เด็กดีย่อมมีด้านมืดเสมอ





“ฉันคิดว่าแกเป็นคนดี แล้วไม่น่าจะถือโทษเรื่องบ้าๆพวกนั้น” ท็อปผุดเปลี่ยนท่านั่ง ขยับเข้ามาใกล้เขาอีก แต่พัทธขยับหนีห่าง อีกฝ่ายเลยไม่ตาม





“แกคงไม่อยากเห็นฉันหมดอนาคตใช่ไหมละ?”





“แต่แกเกือบทำฉันหมดอนาคตนะ” พัทธทวนความจำให้เพื่อน หากว่าพ่อเขาไม่เส้นใหญ่ ป่านนี้เขาอาจจะโดนพ่วงคดีไปอีกหลายกระทง ไม่ใช่แค่ทัณฑ์บนอย่างที่โดนอยู่





“มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่หว่า”





“มันช่วยได้แน่ ถ้าแกไม่สะเหล่อโกหกแล้วพาฉันไปที่นั่น” ร่างบางไม่ใช่คนพูดมาก แต่ใช่ว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้เลย ยิ่งยามที่ตัวเองต้องมองพ่อผ่านลูกกรงห้องขัง นั่นเป็นสิ่งที่เขาจดจำได้ดีที่สุดในคืนนั้น





“เอาน่า ฉันก็ขอโทษแล้วไง” ท็อปพยายามประนีประนอมแต่เห็นว่าเพื่อนชักสีหน้าเลยเปลี่ยนเรื่อง





“ฉันอยากให้แกช่วยจริงๆ”





“เรื่องอะไร?” แม้จะตัดสินใจไปก่อนแล้วว่าไม่ยื่นมือไปยุ่งแน่ แต่เขาก็อยากรู้ว่าสาเหตุอะไรที่มันต้องมาหาเขา





“ไอ้ไทม์โดนเรื่องขายยาในคืนนั้น” ท็อปเล่าสีหน้ากังวล





“สัตว์เอ้ย” พัทธเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่รอดมาได้ ทั้งที่เข้าไปพัวพันกับคนพวกนี้





“เดี๋ยวอย่าเพิ่งด่า คือ... ก็นั่นแหละ แต่มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้เล่นยา ไม่ได้ขายด้วย” ท็อปพยายามให้เพื่อนฟังให้จบ ร่างบางกวาดสายตามองสภาพท็อป เขาเคยมั่นใจว่ามันไม่ยุ่งกับของพวกนั้นแน่หากเป็นก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขาไม่มีความไว้ใจมันสักนิด





“แล้วยังไง?”





“ตำรวจมันจะพ่วงเอากูไปด้วย เพราะคืนนั้นกูอยู่กับมันทั้งคืน” ท็อประบาย





“กูอยากให้มึงช่วยไปเป็นพยานให้ เพราะมึงก็อยู่กับกูตลอด กูแค่แดกเหล้า ไม่ได้เล่นยาขายยาอะไรกับใครทั้งนั้นมึงก็รู้”





“กูไม่รู้” พัทธสวนกลับเสียงดังฟังชัด เขาไม่สนว่าท็อปจะอ้าปากค้างหรืออะไร จริงอยู่ที่เกือบตลอดเวลาในคืนนั้นท็อปอยู่ในระยะสายตาเขา แต่เรื่องอะไรที่เขาจะต้องใส่ใจให้ความช่วยเหลือมันแบบนั้น





“มึงจะไม่รู้ได้ยังไง ในเมื่อมึงอยู่กับกูทั้งคืน!” ท็อปเริ่มขึ้นเสียง





พัทธเป็นความหวังสุดท้ายที่จะเป็นพยานความบริสุทธิ์ของเขา เพราะพี่ชายโดนหิ้วไปแล้ว และพ่อของพัทธที่เครดิตดีจนทำให้เพื่อนเขารอดไปได้ก็น่าเชื่อถือพอที่จะทำให้คำพูดพัทธมีน้ำหนัก





“กูไม่รู้” ร่างบางเหยียดยิ้มอย่างสาแก่ใจยามย้ำคำเดิม





“กูไม่เคยรู้จักมึง”





“แต่มึงเป็นเพื่อนกูนะ!” ท็อปอ้าง





“แล้วเพื่อนเขาทำกับเพื่อนแบบนี้หรอวะ! โยนทุกอย่างมาให้กู โกหกจนบ้านกูแทบแตก กูต้องทะเลาะกับพ่อกับแม่ ต้องเข้าคุก เป็นขี้ปากชาวบ้าน ถ้าเป็นเพื่อนกับมึงแล้วมีชีวิตอย่างนั้น กูยอมมีเพื่อนเป็นหมาดีกว่า!” เด็กหนุ่มประกาศจนท็อปกำมือแน่นจนสั่น





“แต่มึงต้องช่วยกู มึงเอาตัวรอดคนเดียวแบบนี้ไม่ได้!”





“กูรอดได้ เพราะกูไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับอะไรแบบนั้นตั้งแต่แรก ส่วนมึง กูไม่สนหรอกว่าจะโดนพ่วงไปกี่คดี แต่อย่ามายุ่งกับกูอีก” พัทธสบตาไม่ละ แม้จะตัวเล็กกว่าและเจ็บตัวอยู่ แต่เขาไม่มีความกลัวคนตรงหน้าเลยแม้แต่นิด





“มึงมันเห็นแก่ตัว” ท็อปด่าเขา





“แค่นี้ทำไม...”





ซ่า!

น้ำในแก้วที่ไม่มีใครแตะต้องยามนี้ ถูกเจ้าของบ้านสาดใส่เต็มหน้าอดีตเพื่อนรัก





“...” ผู้มาเยือนเม้มปาก แน่นปาดเอาน้ำออกจากหน้า





“เหี้ยเอ๊ย!” น้ำอีกแก้วสาดเข้าใส่พัทธ แต่โดนแค่ช่วงอกไม่หนักเท่าท็อปที่โดนเต็มๆหน้า





“เฮงซวยจริงๆ ไอ้คนเห็นแก่ตัว” ท็อปลุกขึ้นจะเอาเรื่อง





“เก็บไว้ด่าตัวมึงเองเหอะ” พัทธไม่แม้แต่จะหนี เขายังนั่งอยู่ที่เดิมและจ้องคนที่เงื้อหมัดจะชกเขา



 

“คิดว่าถ้าทำแบบนั้น แล้วจะรอดออกจากที่นี่ง่ายๆ งั้นสิ” เสียงบุคคลที่สามเอ่ยขึ้นเรียบๆ แต่ทำให้เด็กหนุ่มใจร้อนชะงักค้าง อภิรักษ์ในชุดเดิมกอดอกพิงเสามองมายังเขาสองคนที่อยู่ในท่าพร้อมจะรบรา





“ผ... ผม...” ท็อปหดมือกลับ ถ้าแค่พัทธเขาไม่หวั่นอยู่แล้ว แต่นายทหารระดับนายพันไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เขาควรจะเล่นด้วย





“ออกไปจากบ้านฉันซะ ก่อนฉันจะเรียกตำรวจมาเพิ่มข้อหานายอีกกระทง” อภิรักษ์สั่งเสียงเหมือนเดิมไม่ได้ร้อนรนหรือเสียงดังอะไร แต่กลับทำให้ ท็อปหวาดหวั่นจนรีบคว้าเอาของตัว ย่ำออกจากชุดโซฟารับแขก





“เดี๋ยว” ก่อนจะพ้นประตูบ้าน อภิรักษ์ก็ตามมารั้งไว้ ท็อปหันกลับไปมองผู้ใหญ่คนเดียวในบ้านอย่างหวาดๆ





“อย่าให้ฉันเห็นว่าแกมายุ่งอะไรกับลูกชายฉันอีก ถ้าไม่โง่แกน่าจะรู้ว่าแค่ฉันยกหูโทรศัพท์ แกก็ไปนอนอยู่ก้นแม่น้ำได้เลย” อภิรักษ์พูดเบาลงเพื่อให้ได้ยินกันสองคน





“อย่าคิดจะลองดีกับฉัน” เด็กหนุ่มไม่รับปากหรือปฏิเสธ ทำเพียงแค่ข่มกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ แล้วจ้ำอ้าวออกจากบ้านของอดีตเพื่อนรักแบบลืมตาย





คนเป็นพ่อมองตามผู้ไม่ประสงค์ดีจนสุดสายตา แล้วจึงวกกลับมาหาลูกชายที่คงหมดอารมณ์ทานข้าวที่อุตส่าห์ทำไว้





“ไม่เป็นไรใช่ไหมเรา” อภิรักษ์เดินกลับมาหาลูก มองชุดนอนของพัทธที่เปื้อนน้ำเป็นปื้น





“ไม่เป็นไรครับ” พัทธบอกตามจริง





“ดีแล้วล่ะ แล้วไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกันอีกนะ คนแบบนี้” เขาสั่งลูกที่นั่งทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก





“ผมขอโทษนะครับคุณพ่อ” ร่างบางเลือกจะเอ่ยออกมาอย่างอัดอั้น ยิ่งเห็นธาตุแท้ของเพื่อนเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดกับความวุ่นวายทุกอย่างที่เขาก่อ





“ขอโทษอะไรละ พัทธไม่ได้ทำอะไรผิด” มือใหญ่ขยี้หัวคนตัวเล็กที่ก่อนหน้านี้ทำเก่งใส่เพื่อน แต่ตอนนี้ดูใกล้จะร้องไห้เต็มที





“อ้ะ!.. ทำอะไรเนี่ย!!” เด็กหนุ่มร้องลั่น เมื่อพ่อเลี้ยงหนุ่มฉวยโอกาสอุ้มเขาขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว





“เฮ้ย! ปล่อยผมลงนะ จะทำอะไร!?” พัทธปรับอารมณ์ไม่ทัน ตะโกนท้วงลั่นบ้าน





คนเป็นพ่อได้แต่หัวเราะ ก่อนจะอุ้มพาเจ้าตัวเล็กของเขาเข้าไปในห้องนอนใหญ่อย่างทุลักทุเล





“คุณพ่อ ไม่เอานะ พ่อ!!”



 

ตู้ม!!

ร่างของเด็กน้อยถูกโยนลงอ่างจากุซชี่ที่มีน้ำเต็มอ่าง พัทธโผล่หัวขึ้นมาไอค่อกแค่ก ตอนที่พ่อเดินหายไปในส่วนที่แห้ง ร่างบางมองตามอย่างระแวง เขาสำลักน้ำจนตาแดงจมูกแดงไปหมด แถมเสื้อผ้าทุกชิ้นก็เปียกโชก





“เล่นบ้าอะไรเนี่ย?” เขาตะโกนว่าพ่อ อดหงุดหงิดไม่ได้





“เราเปื้อนก็ควรจะอาบน้ำสิ” เสียงอภิรักษ์ตอบกลับมาแต่ยังไม่เห็นตัว ร่างบางขบกรามงอแงที่โดนแกล้ง จากที่เปียกเพราะน้ำแก้วเดียวกลายเป็นเปียกน้ำทั้งอ่าง





“บอกกันดีๆ สิฮะ ผมอาบเองได้น่า” เด็กหนุ่มประกาศ ยันร่างที่เคลื่อนไหวลำบากเพราะเฝือกที่ขาจะขึ้นจากอ่าง แต่ก็ต้องนิ่งเมื่อพ่อเลี้ยงของเขาเดินกลับเข้ามาในส่วนเปียก พร้อมผ้าเช็ดตัวพันเอวผืนเดียว





“พ่อจะอาบให้ ไม่ดีหรือไง?”





พัทธไม่ทันได้คิดหรอกว่ามันดีหรือไม่ดี เพราะรู้ตัวอีกทีผ้าเช็ดตัวผืนน้อยที่พันเอวสอบ ปิดส่วนล่างกำยำของพ่อเลี้ยงก็ถูกปลดทิ้ง วางนิ่งอยู่ที่ประตูกั้นส่วนเปียกเรียบร้อยแล้ว






เหลือเพียงร่างสูงเปลือยเปล่ากำลังเดินเข้ามาหาเขาที่ได้แต่อ้าปากค้าง...











-------------------
จอมลวง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP! ตอนที่ 5 & 6
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 08-01-2017 13:23:39
 ค้างมากๆคับ มาต่อโดยเร็ว
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP! ตอนที่ 5 & 6
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 08-01-2017 16:50:01
ท็อป ทั้งที่ผ่านมาโกหกพัตร
จนเกิดเรื่องเลวร้าย ยังมีหน้ามาขอให้พัตรช่วย
แล้วพอไม่ช่วย ก็ต่อว่าทำท่าข่มขู่อีก
เป็นเพื่อนชั่ว เลวจริงๆ
รอดูจอมลวง จะลวงไรอีก
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070117- UP! ตอนที่ 7
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 08-01-2017 23:40:37
ตอนที่ 7



ร่างสูงกำยำย่อตัวแทรกลงในอ่างที่ลูกชายตัวเล็กหดตัวอยู่ที่ริมอีกฝั่ง เด็กหนุ่มมองมาทางพ่อเลี้ยงอย่างตกตะลึงไม่วางตา จนอภิรักษ์หัวเราะนิดๆ





“ผม... ผม...” พัทธพูดไม่ออก เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นพ่อพกปืนมาอาบน้ำด้วยกัน





ปืนใหญ่เสียด้วย!





คนตัวเล็กหน้าแดงจนถึงใบหู ร้อนจนต้องกวักน้ำขึ้นล้างหน้า





“ถอดเสื้อผ้าสิ” ไม่สั่งเปล่า มือหยาบส่งไปจัดการดึงชายเสื้อของลูกชายถลกขึ้นให้พ้นหัว พัทธดีดตัวหนี แม้จะใส่เฝือกอยู่แต่ความตกใจมันมากกว่า





“ผมโตแล้วนะ” ร่างบางว่า อายที่เห็นสภาพเปลือยเปล่าของพ่อเลี้ยง





“ถ้าโตแล้ว ก็มาพิสูจน์หน่อยสิ” อภิรักษ์ยิ้มกริ่ม





“ไม่เอาด้วยหรอก น่าอายจะตาย” พัทธงอแง





“อายอะไร ผู้ชายเหมือนกัน” อภิรักษ์ตอบลูกน้ำเสียงทะเล้น แต่สายตา... พัทธก็ย้ำบ่งบอกว่าตัวเองไม่ไว้ใจความเจ้าเล่ห์นั่น





“ผมอาบเองได้น่า” พัทธเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่รู้จะเถียงต่อไปยังไง อภิรักษ์ดึงอีกคนให้ลงมาในน้ำเหมือนเดิม





“ไม่กล้าถอดหรือว่า... เล็ก” เขากระซิบที่ข้างหู พอจบประโยคก็โดนหมัดหลุนๆ เข้าที่ท้องไปที ทำเอาจุก





“เล็กอะไร วันนั้นก็เห็นแล้วนี่” เด็กน้อยตะโกนอ้างถึงเหตุการณ์ที่โรงพยาบาล ทว่าคนพูดเองกลับอายจนหน้าร้อนเมื่อเผลอคิดถึงวันนั้น





“มันมืดนี่ ไม่ได้เห็นจะๆ สักหน่อย” อภิรักษ์หยอก พลางจับลูกชายถอดเสื้อ





“ดูซิว่าจะโตขนาดไหนแล้ว”





“เป็นโรคจิตรึไง?” ร่างบางว่า แต่ตัวเองก็ชูสองแขนขึ้น ให้พ่อเลี้ยงดึงเสื้อที่เปียกโชกออกจากตัว





“อะไร แค่พ่ออยากเห็นพัฒนาการของลูกนี่ต้องเป็นโรคจิตเลยหรอ?” อภิรักษ์ว่าเสียงน้อยใจ แต่ร่างเล็กไม่เชื่อน้ำเสียงเสแสร้งนั่นเลยสักนิด เด็กหนุ่มฮึดฮัดใส่ เมื่ออภิรักษ์ขยับให้อีกคนที่หันหน้าเข้าหากันในทีแรก ให้นั่งหันหน้าไปอีกทาง





“คุณโรคจิตขึ้นทุกวัน” เด็กหนุ่มว่าอย่างถือดี พ่อเลี้ยงชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น ตาคู่คมเปลี่ยนแววชั่วขณะ ตอนที่จ้องแผ่นหลังขาวเนียนที่แผลช้ำจางหายไปหมดแล้ว





“ทำไมถึงคิดว่าฉันเป็นแบบนั้นละ”





นี่ไงเล่า!

 



พัทธอยากจะตะโกนร้อง ไอ้ท่าทีที่เหมือนกำลังประโลมหญิงสาว การกระซิบกระซาบข้างหูที่เกินจำเป็น กับน้ำเสียงแหบพร่าที่ชวนให้คนฟังคิดลึกเกินกว่าประโยคที่ได้ยิน นี่แหละที่เขามองว่าพ่อเลี้ยงกำลังมีจุดประสงค์บางอย่างอยู่





“คุณทำเหมือนผมเป็นผู้หญิงมากขึ้นทุกวัน” พัทธเอ่ยพลางถอนหายใจ อภิรักษ์บีบสบู่เหลวใส่มือแล้วลูบลงแผ่นหลังเขาช้าๆ จนรู้สึกประหลาดในอก





“บางทีพ่อก็อยากได้ลูกผู้หญิง” อภิรักษ์ตอบกลับเขา โดยที่เขาไม่เห็นสีหน้าของพ่อเลี้ยงตอนที่พูดประโยคนั้น





“ไม่ใช่ลูกผู้หญิง” พัทธพึมพำ คนด้านหลังชะงักมือเหมือนรอฟัง





“พ่อทำเหมือน... ผมเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง” ริมฝีปากเล็กกลั้นใจเอ่ยออกไปชัดถ้อย เพื่อจะได้ไม่ต้องพูดจากระดากปากแบบนั้นอีก





ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกว่ามันมีอะไรประหลาดระหว่างเขากับพ่อเลี้ยง ตั้งแต่ที่เขากลับมาจากโรงพยาบาล บรรยากาศสีม่วงที่เขารู้สึกขนลุกทุกทีที่นึกถึง เพียงแต่เขาพยายามหลีกเลี่ยงมันอยู่เสมอ





“อ่ะ!” เด็กหนุ่มร้อง เมื่อมือของพ่อเลี้ยงไล้ต่ำลงมาถึงเอวบางที่เป็นจุดอ่อนของตน เขาได้ยินพ่อเลี้ยงขำเบาๆ แต่ก็ไม่ละมือจากเอวเขาไปไหน





“แล้วอยากเป็นผู้หญิงรึเปล่าละ?” อภิรักษ์ถามราวกับมันเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศ แต่คนฟังไม่ชอบใจนัก





“ผมไม่ใช่ตุ๊ดนะ!” พัทธว่าลั่น ดิ้นจะลุกหนีแต่คนด้านหลังกดไหล่เขาไว้ให้นิ่ง





“พ่อก็ไม่ได้ว่าเราเป็นตุ๊ดหนิ” อภิรักษ์อธิบาย





“แต่...”





“เราคิดว่าพ่อดูไม่ออกหรือไงว่าเราเป็นอะไร?”





“ผมเป็นอะไร?” พัทธไม่เข้าใจสิ่งที่พ่อเลี้ยงพูด ตามจริงแล้วเขาไม่เคยคบหา หรือมีความรู้สึกรักใคร่กับใครไม่ว่าเพศไหนมาตลอดสิบห้าปีที่มีชีวิตอยู่ และสาบานได้ว่าเขาไม่ได้พิศวาสร่างกายผู้ชายหน้าไหนทั้งสิ้น





“...ผู้ชาย” มือหยาบเลื่อนต่ำลงใต้ขอบกางเกงของลูกเลี้ยง





“...ที่สนใจผู้ชายด้วยกัน”





พัทธรู้สึกว่าประโยคนั้นเหมือนน้ำร้อนที่สาดมาที่เขา คนตัวเล็กหันกลับไปจะชกคนหยาบคายที่กล้ามาตัดสิน แต่อภิรักษ์ไวกว่าเขาคว้าสองมือที่เกร็งแน่นยื้อหมัดคืน แต่พ่อไม่ปล่อยเขาไป ยื้อยุดกันอยู่นานจนลูกชายออกอาการหอบและเลิกแข็งข้อ อภิรักษ์ขยับกายไล่ต้อนพัทธจนแผ่นหลังเล็กชิดติดขอบอ่าง โดยไม่ปล่อยแขนเล็กที่บีบแน่นจนขึ้นรอย





“ผมไม่ใช่!”





“อย่าก้าวร้าวแบบนี้อีกนะ” อภิรักษ์ไม่พอใจที่ลูกชายจะชกตนซึ่งๆ หน้าแบบนั้น





“คุณว่าผม!” พัทธโกรธจนเอาทุกเรื่องมารวมกัน เขาหงุดหงิดที่แรงตัวเองแพ้พ่อเลี้ยงง่ายๆ





“พ่อ ไม่ใช่คุณ!” อภิรักษ์เสียงแข็ง บีบข้อมือขาวแรงจนพัทธนิ่วหน้า ไม่ยอมก็ต้องยอม





“พ่อว่าผม” เด็กหนุ่มแก้ให้





“ผมไม่ได้เป็นแบบนั้น” พัทธรู้สึกเสียศักดิ์ศรีที่โดนตัดสินว่าเป็นเกย์ ทั้งที่ตัวเองไม่เคยมีพฤติกรรมแบบนั้น แม้คนกล่าวหาจะเป็นคนที่เขารักและนับถือมากก็ตามที





“พ่อว่ามันก็ไม่ได้เสียหายตรงไหนถ้าจะเป็น”





“แต่ผมไม่ได้เป็น” เขาแย้งไม่ลดละ





            “แต่พ่ออยากให้เราเป็น!” อภิรักษ์ตะคอก ทำเอาเด็กหนุ่มเบิกตาโตอย่างตกใจ อภิรักษ์ละมือจากแขนเล็กที่ดูอ่อนแรงกะทันหัน ก่อนจะลูบผมเปียกที่ลู่ลงข้างแก้มเนียน


“ผม... ผม... มะ” พัทธไม่เข้าใจ





“เราก็รู้สึกไม่ใช่หรือไง?” อภิรักษ์ก้มหน้าหลบตาเด็กหนุ่ม เขาลูบข้อมือเล็กที่ขึ้นรอยเพราะฝีมือตัวเอง





“ไม่มีผู้ชายปกติคนไหนที่เสร็จด้วยมือของผู้ชายด้วยกันหรอกนะ พัทธ” พ่อเลี้ยงเอ่ยช้าๆ ชัดๆ แต่เหมือนสมองของเด็กน้อยไม่รับอะไรอีกต่อไปแล้ว ร่างบางอ้าปากพะงาบจะเอ่ยค้านแต่ก็ต้องหุบลง





“แล้วก็ไม่มีผู้ชายปกติคนไหนที่จะใช้มือให้ผู้ชายด้วยกัน ต่อให้เป็นลูกตัวเอง” อภิรักษ์ย้ำด้วยสีหน้าหนักใจ พัทธอึ้งจนไม่รู้จะอึ้งยังไงกับเรื่องที่ได้ยิน





“ผมไม่เข้าใจ... พ่อเป็น...” เขารู้จักอภิรักษ์มาเกือบครึ่งชีวิต ไม่มีสักครั้งที่ชายหนุ่มออกอาการที่บ่งบอกว่ามีรสนิยมทางเพศแบบนั้น แม้แต่ยามนี้ที่เจ้าตัวกำลังบอกด้วยตัวเอง พัทธยังไม่อยากจะเชื่อ





“ไม่ใช่หรอก” อภิรักษ์จูบลงบนกระหม่อมของเด็กน้อยที่หน้าถอดสี 





“...พ่อไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร จนวันที่ลูกหายไป พ่อก็เลยรู้ว่าตัวเอง...แปลกไป” อภิรักษ์เล่า





พัทธเงยหน้าสบตาเขาอย่างตื่นตะลึง





“จะบอกว่า... แค่กับผมงั้นหรอ?” อะไรบางอย่างทำให้พัทธอยากรู้ มันจำเพาะเจาะจงกว่านั้น ยิ้มเล็กจุดประกายขึ้นที่มุมปากหยัก





อภิรักษ์พยักหน้ารับอย่างง่ายดาย





พัทธรู้สึกหมดแรง ถามตัวเองว่ากำลังทำบ้าอะไรกันอยู่ ผู้ชายสองคนในอ่างน้ำที่กำลังพูดกันเรื่องความรู้สึกที่ประหลาดเกินกว่าพ่อลูกทั่วไปจะพูดกันแน่ๆ





“พ่อรู้ว่ามันยาก คนดี” อภิรักษ์ลูบแก้มเด็กชายพร้อมเอ่ยปลอบประโลม เด็กหนุ่มยามนี้ดูสับสนและเปราะบางยิ่งนัก





“แต่ก็รู้สึกเหมือนกันใช่ไหม... ตั้งแต่วันนั้นได้ช่วยตัวเองไหม... คิดถึงใครเวลามันถึง?” อภิรักษ์ถามออกไปอย่างจาบจ้วง พัทธยิ่งหน้าถอดสี นึกถึงวันที่เขากลับจากโรงพยาบาลแล้วช่วยตัวเองบนเตียง





โดยคิดถึง... คนตรงหน้า





“ผมว่ามันไม่ควร” เหมือนสติฟื้นคืน พัทธขยับจะลุก แต่กลับเป็นโอกาสให้คนมือไวรูดกางเกงนอนและชั้นในของเขาออกจากตัวมากกว่า   





“พ่อ!” เด็กหนุ่มร้องลั่นบ้าน เมื่อตนกำลังเปลือยเปล่าต่อหน้าพ่อเลี้ยง





“ไม่เล็กจริงๆ แฮะ” อภิรักษ์ขำราวกับว่าไม่ได้พูดเรื่องก่อนหน้านี้ พัทธไม่ได้อายเรื่องที่ถูกมองมา แต่สับสนว่าพ่อเลี้ยงเขาอาจจะกำลังล้อเล่น ซึ่งเขาภาวนาว่าเมื่อกี้ให้พ่อพูดเล่นมากกว่าจริงจัง





“...แกล้งผมใช่ไหม?” พัทธตะล่อมถามอย่างมีความหวัง





“ไม่เลย” อภิรักษ์ดับฝันของลูก ดึงอีกฝ่ายลงมานั่งที่เดิม แล้วลูบลงบนขาเรียวที่ต้องอ้าออกกว้างเพื่อให้เขาแทรกเข้าหา





“แบบนี้... แม่จะเสียใจ…” เด็กหนุ่มหวาดกลัว สับสนว่าตนกำลังคิดอะไร ทำอะไรและอีกฝ่ายกำลังฝังอะไรในหัวเขากันแน่





“อย่าพูดถึงคนอื่นตอนนี้เลย” อภิรักษ์ประคองใบหน้าเนียนที่น้ำตาเอ่อปริ่มจะไหล





“แต่...” ไม่ทันจะค้าน ริมฝีปากหยักที่เอ่ยหว่านล้อมก็ประกบลงจูบพัทธอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มรู้สึกสมองอื้ออึงไปหมด เขาพยายามผละหนี แต่อภิรักษ์รั้งหลังคอเขาเอาไว้ไม่ให้ห่าง ในขณะที่อีกมือเลื่อนลงไปขยี้ยอดอกเขาจนเด็กหนุ่มสะดุ้ง





ความเป็นวัยรุ่นที่ไม่เคยได้พบเจอสัมผัสวาบหวามจากมือคนอื่นทำให้เลือดในร่างร้อนขึ้น อุณหภูมิพุ่งขึ้นทุกขณะยามที่พ่อเลี้ยงฉกลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเขาที่จนมุมจะหนี ใบหน้าที่ประกบกันจำต้องปรับองศา โดยคนหนึ่งทำไปเพื่อหารสชาติ อีกคนทำเพื่อจะหลีกหนี แต่ไม่ว่าจะเหตุผลใดก็ส่งผลให้สัมผัสร้อนแรงขึ้น ความร้อนถูกปลุกพร้อมนิ้วที่สะกิดตุ่มอารมณ์ ท้ายสุดอภิรักษ์ก็ผละออกแม้จะรู้สึกกระหายกว่าเดิม ในขณะที่ลูกชายผู้ไม่ประสาหอบจนตัวโยน มองหน้าอีกคนอย่างไม่เข้าใจ





“มาพิสูจน์กันเถอะ ว่าเราปกติดีกันรึเปล่า?” ตาคมไม่ละจากริมฝีปากแดงก่ำที่เผยอหอบ





“ยังไง?” พัทธที่ตามเกมไม่ทันเอ่ยถาม แต่เหมือนนั่นจะเป็นสัญญาณเริ่มเกมชั้นดีสำหรับอภิรักษ์





เกมที่ผู้ใหญ่เขาเล่นกัน





พัทธจ้องหน้าพ่อเลี้ยงตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ครู่หนึ่งเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังถลำลึกเข้าไปในวังวนของอภิรักษ์อย่างห้ามไม่อยู่ หลังจากประโยคกำกวมนั่นเอ่ยออกมา





แต่เพียงแค่มือหนานั่นยื่นมาแตะบนอกเนียน ร่างบางก็ผวาหนี พยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ก็เหมือนทุกทีที่เขาสู้แรงพ่อเลี้ยงไม่ไหว





“จะทำอะไร ผมไม่เล่นนะ!” เด็กหนุ่มตระหนก แววตาของพ่อเลี้ยงของเขาเปลี่ยนไปครู่หนึ่ง พัทธไม่เข้าใจว่าทำไมเขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกมุ่งร้ายจากคนตรงหน้า แม้ว่ามันจะวับหายไปในวินาทีต่อมา





หรือว่าพ่อจะเกลียดเขา?





แต่ทุกอย่างที่อภิรักษ์แสดงออกมามันไม่ใช่แบบนั้น หากเกลียดชังกันจะมาดูแลเขาเพื่ออะไร





“อยะ... คุณพ่อ!!” มือหยาบนั่นคว้าจับบางสิ่งที่ทำเอาร่างเล็กชะงักนิ่ง ดวงตากลมมองพ่อเลี้ยงอย่างไม่เข้าใจ





“ช่วยพ่อพิสูจน์ที” อภิรักษ์ยื่นหน้าเข้ามาจูบเบาๆ ที่ข้างแก้มเนียนอย่างอ้อนวอน





“ผม... ไม่เข้าใจ” ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น





“ถ้ามันไม่ใช่... พ่อจะหยุดแล้วลืมมันซะ” อภิรักษ์จ้องตาเขาอย่างแน่วแน่ พัทธพูดไม่ออก เพราะนั่นไม่ใช่คำขออีกต่อไป หากแต่เป็นกติกาที่อีกฝ่ายกำหนด เพราะสิ้นเสียงร่างสูงก็เริ่มเกมด้วยจังหวะมือที่ขยับปลุกปั่นร่างกายเขา





“พ่อ... พะ...”





อภิรักษ์ นายทหารชั้นสัญญาบัตรผู้น่าเกรงขามยามปฏิบัติงาน หากแต่ยามนี้กลับอยู่ในลักษณะอาการที่ล่อแหลมเกินกว่าจะเข้าใจกับลูกชายบุญธรรมที่ตนเฝ้าทะนุถนอมมาหลายปี





นายทหารกดจูบซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนที่ชื้นด้วยน้ำในอ่าง ร่างเล็กเอียงคอรับใบหน้าของเขาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่พลุกพล่านโดยที่เจ้าตัวก็ไม่เข้าใจ เด็กหนุ่มหอบหายใจถี่ ตาสวยปรือมองพ่อเลี้ยงอย่างพร่าเบลอ

 

อภิรักษ์ขยับดึงเด็กชายเขามาชิดอก มือหยาบลูบไล้ส่วนร้อนระอุของคนสองคนเข้าประกบกัน แล้วขยับสร้างความสุขให้พร้อมกัน พัทธเกาะบ่าเขาแน่นด้วยมือสั่นเทา





เขาจูบหน้าผากชื้นของลูกชาย ที่ตอนนี้แยกไม่ออกว่าหยาดน้ำบนใบหน้าเป็นน้ำในอ่าง หรือเหงื่อกาฬที่แตกพลั่กเพราะแรงอารมณ์





สัมผัสระอุของท่อนรักต่างขนาดที่แนบชิดเบียดเสียดทำให้ร่างบางกัดริมฝีปากแน่นอย่างข่มอารมณ์ ก้มมองการกระทำของพ่อเลี้ยงกับกลางกายเขาตาไม่กระพริบ





อภิรักษ์ละเลงลิ้นกับใบหูของเด็กชาย ก่อนจะค่อยเป่าลมเบาๆ แกล้งพัทธให้จั๊กจี้จนเอียงคอหลบ





“ไม่เอานะพ่อ” เด็กหนุ่มบอกทั้งที่เสียงกระเส่า





อภิรักษ์เข้าใจว่าพัทธไม่อยากให้เขายุ่งกับใบหูตัวเอง แต่นายทหารกลับอยากจะแกล้งยิ่งกว่านั้น





“แต่พ่ออยากเอานะ” คำเอ่ยหยาบโลน ปลุกอาการเคลิบเคลิ้มของเด็กหนุ่มขึ้น พัทธตระหนักในวินาทีนั้นว่าพ่อกำลังล่อลวงเขาไปเจอกับอะไร





“มะ... ไม่... อ่า...” อภิรักษ์ไม่ใส่ใจคำปฏิเสธของเด็กหนุ่ม ขยับมือสาวชักสร้างความหฤหรรษ์ให้กับคนทั้งคู่ เร็วจนเด็กชายตั้งตัวไม่ได้





พัทธผู้ด้อยประสบการณ์ด้านกามารมณ์ ทำได้เพียงแค่ซบหน้าลงกับบ่ากว้างของพ่อเลี้ยง อดทนกับจังหวะมือที่ยามนี้เขาไม่อยากให้มันขาดหายไป ทั้งอยากจะร้องบอกให้อีกคนเร่งขยับส่งเขาให้ถึงที่หมาย แต่มันก็น่าอายจนเกินไป



 

“มานี่” อภิรักษ์ผละมือหนี ก่อนจะยกร่างเล็กขึ้นนั่งบนขอบอ่างเอาหลังพิงผนังเย็นเฉียบ พัทธที่อ่อนระทวยตามเกมไม่ทันได้แต่ยอมจัดท่าทางตามมือใหญ่ที่จัดแจงเขา





อภิรักษ์แยกขาลูกชายออกก่อนจะนั่งลงตรงหว่างขาอีกฝ่าย





“พ่อจะทำอะไร... คุณพ่อ... ไม่ มะ... อะ...” เช่นเคย ความสงสัยของเด็กชายได้คำตอบเป็นแววตาหื่นกระหาย และโพรงปากนุ่มที่ครอบลงมาบนท่อนส่วนที่กำลังร้อนเต็มที่





พัทธอ้าปากค้าง พยายามกอบโกยอากาศเข้าปอด ยามที่พ่อเลี้ยงที่เขาเทิดทูนนักหนากำลังทำออรัลเซ็กส์ให้เขาอย่างไม่มีท่าทีรังเกียจ แถมยังดูหิวโหยเสียจนเด็กชายรู้สึกอายไปหมด





อภิรักษ์กลืนกินเด็กหนุ่มอย่างเอร็ดอร่อย ขนาดของเด็กชายวัยกำลังโตดูพอดีคำเสียจนเขาสามารถกลืนมันเข้าปากไปได้เกือบหมด เรียวลิ้นร้อนทำหน้าที่ดีเสียจนพัทธหน้าตาบิดเบี้ยวจากความกระสันซ่านจนไม่อาจทนนั่งนิ่งๆ ได้





ร่างบางลืมตัวไปกับจังหวะมือที่ดูชำนาญของพ่อเลี้ยง จนเผลอขยับป้อนตัวเข้าปากอภิรักษ์อีกแรง มือเรียวกดหัวของพ่อเลี้ยงหนุ่มให้แนบชิดกับผิวเนื้อไม่ให้ผละหนีก่อนเวลาอันควร





“คุณพะ... เสียว...” ร่างบางร้องเมื่อใกล้จะถึงฝั่งฝัน เขากดจนแทบจะฝังหน้าอภิรักษ์ลงกับเอวตัวเอง ชายมากวัยกว่าไม่ได้ตอบอะไร นอกจากเหลือบตามามองใบหน้าเคลือบอารมณ์กับเร่งฝีปากส่งเด็กชายให้สุดฝีมือ





“อ้า... อะ.. เร็วอีก..” พัทธครางไร้คีย์ ไม่รู้ว่าตนส่งเสียงหน้าอายออกไปได้อย่างไร มีเพียงสัญชาตญาณที่ควบคุมเขาในขณะนี้





อภิรักษ์บริการเด็กหนุ่มด้วยปากและมืออย่างเต็มที่ เขากลืนกินราวกับว่าเด็กชายเป็นอาหารอันโอชะจนอกเล็กไหวสะท้าน เอวคอดเกร็งขึ้นแอ่นส่งเป็นครั้งสุดท้าย





“ไม่... โอ้ย... พ่อครับ” ร่างบางกระตุกเกร็งส่งน้ำรักเข้าปาก อภิรักษ์อย่างห้ามไม่อยู่ เด็กชายหน้าแดงเถือกมองพ่อเลี้ยงที่ถอยหน้าออกไปขณะที่เขาหอบโยนทั้งร่าง





อภิรักษ์คายน้ำสีขาวข้นของลูกชายไหลลงมาตามคาง ทำให้คนที่มองอยู่อายจนหูร้อนแก้มร้อน





ร่างบางที่เหมือนได้สติกลับคืน รีบผุดลุกออกจากอ่างน้ำ คว้าเอาผ้าเช็ดตัววิ่งกะเผลกอย่างทุลักทุเลกลับมาห้องตัวเอง ในขณะที่พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่ได้คิดจะตามเด็กชายที่วิ่งหนีเตลิดออกไปแต่อย่างใด นายทหารหนุ่มเอนกายแช่ลงในอ่าง ขณะที่มือหยาบขยับปลดเปลื้องอารมณ์ตัวเองที่ยังค้างคาและแข็งกร้าวรออยู่นานแล้ว





พัทธทรุดตัวนั่งพิงประตูห้อง หลังจากเช็คแน่แล้วว่าประตูล็อกแน่นหนา





ในหัวเด็กหนุ่มเหมือนถูกฉายภาพเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว





ใบหน้าสวยกดซบกับฝ่ามือตัวเอง ใบหน้าเขาร้อนจนไม่รู้ว่าตนกำลังโกรธหรืออาย หรือกำลังเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น





“บ้าไปแล้ว... นี่มัน... บ้ากันไปใหญ่แล้ว...” เด็กชายพึมพำทั้งที่ยังหอบกระเส่า เขานั่งนิ่งอยู่ในห้องที่มืดสนิท มีเพียงแสงสว่างจากดาวเรืองแสงบนเพดาน



 

ร่างบางเหม่อมองดาวปลอมๆ นั่นอย่างไร้จุดหมาย เขาสับสน งงงวย และว้าวุ่นใจเกินกว่าจะยอมรับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตัวเอง ความรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นจู่โจมเข้ามาในความเงียบ





“ขอให้มันไม่ใช่เรื่องจริง…” เด็กชายกระซิบบอกดาวบนเพดาน วาดหวังว่าเขาเพียงแค่หลับฝันไป











--------------- 100 per.

สามารถติดตามนิยายทุกเรื่องและประกาศต่างๆของเราได้ทาง FB : MENAY01
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -080117- UP! ตอนที่ 7
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 09-01-2017 00:03:24
โหหหห ร้อนนมากตอนนี้ ชอบการบรรยายฉากท้าพิสูจน์ของจอมนะคับ อ่านแล้วรู้ว่ากระเส่าแค่ไหน
  รออ่านต่อนะคับ  อัพบ่อยๆนะคับ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -080117- UP! ตอนที่ 7
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 09-01-2017 00:30:32
เหมือนจะฟิน แต่ก็ไม่สุด เอร้ยยย  :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -100117- UP! ตอนที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 10-01-2017 00:23:22

ตอนที่ 8




“ครับแม่” ร่างบางกรอกเสียงตอบรับลงในโทรศัพท์ไร้สาย มารดาของเขาโทรมาแจ้งว่าต้องอยู่ช่วยงานต่ออีกคืน ทำให้ไม่อาจกลับมาได้ตามกำหนด แต่สัญญาว่าจะเป็นคนพาลูกชายไปถอดเฝือกแน่ๆ

 

 

“ไม่เป็นไรครับ อย่าหักโหมมากเลยครับ” แม้จะอยากให้แม่รีบกลับมาบ้านเพื่อปัดเป่าบรรยากาศแปลกๆ ระหว่างเขากับพ่อเลี้ยง แต่เขาก็จำใจเอ่ยออกไปให้มารดาสบายใจ

 

 

ตั้งแต่วันที่เขาหนีอภิรักษ์ออกจากห้องน้ำ พัทธก็พยายามจะเลี่ยงการเผชิญหน้ากับพ่อเลี้ยงตรงๆ เวลากินข้าวก็ลงไปคนละเวลา หรือถ้าหากเขาทำกับข้าวเองก็จะทำเผื่อแต่จะไม่อยู่ร่วมโต๊ะ ซึ่งอภิรักษ์ก็ดูจะเข้าใจว่าเขาไม่อยากเจอหน้า และไม่พยายามเข้าหาเขาแต่อย่างใด

 

 

พัทธกังวล ในทีแรกเขากลัวว่าพ่อเลี้ยงจะพยายามไล่ต้อนเขาและก้าวข้ามบางสิ่งบางอย่าง แต่กลับกัน อภิรักษ์กลับดูเฉยชา ไม่ได้มีท่าทีรุกล้ำเหมือนตอนที่อยู่ด้วยกันในห้องน้ำ ราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่ความฝันหรือเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดกันก็เท่านั้น

 

 

           

สับสน…

 

 

พัทธสับสนกับตัวเองที่หวาดระแวงพ่อเลี้ยง ในขณะเดียวกันเขากำลังรู้สึกว่าตัวเองคาดหวังบางอย่างที่ไม่ปกติ และรู้สึกไขว้เขวกับท่าทางเฉยชาของคนที่พยายามจู่โจมเขาก่อนหน้านี้

 

 

ร่างบางลืมตัวนั่งเล่นในสวนจนค่ำ จนบิดาเป็นคนเปิดไฟในบ้านจนสว่างโร่

 

 

ตากลมหรี่มองกลับเข้าไปในตัวบ้าน เห็นพ่อเลี้ยงเดินอยู่ด้านใน เขาละความสนใจกลับมาจดจ่ออยู่กับฟ้ามืดๆ ด้านนอกนี้ เขาอยากจะเปลี่ยนทิศไปนั่งในที่โล่งกว่านี้ แต่คงลำบากเกินไปกับสภาพกึ่งพิการของตน

 

 

“อากาศเย็นแล้ว” ร่างเล็กสะดุ้ง หลุดออกจากภวังค์เพราะเสียงทักของผู้มาใหม่

 

 

อภิรักษ์ ไม่ได้ว่าเปล่า เขาเอาเสื้อคลุมตัวเองออกมาให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวนอย่างเงียบเชียบ มือหยาบจัดการคลุมเสื้อให้พัทธที่ตัวแข็งทื่อยามเขาเข้าใกล้

 

 

“วันนี้ฟ้าโปร่ง” อภิรักษ์ไม่สนท่าทางประหลาดของลูกชาย เขาอ้อมไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามคนตัวเล็กที่พยายามหลบตาเขา ด้วยการทอดมองขึ้นไปบนฟ้าที่มืดสนิทจนเห็นดาวดวงเล็กสว่างไสวอยู่ไกลสุดลูกหูลูกตา

 

 

“แม่บอกเรารึยังว่าจะค้างอีกวัน” อภิรักษ์ยังเป็นคนเดียวที่ชวนคุย ตาเรียวเหลือบมองเขานิดหน่อย ก่อนพรูลมหายใจยอมเปิดปากตอบคำถาม

 

 

“บอกแล้วครับ”

 

 

“ที่นั่นคงเห็นดาวชัดกว่านี้” อภิรักษ์เปรย ที่ๆ แพรวพลอยไปเป็นอุทยานที่ล้อมรอบด้วยธรรมชาติ ไม่ใช่แสงไฟจากหลอดนีออน

 

 

“อยู่ที่ไหนก็เห็นทั้งนั้นแหละครับ” พัทธแย้ง

 

 

“อาจจะเห็น แต่ใช่ว่าจะเห็นเท่ากัน” อภิรักษ์ว่าตามที่คิด

 

 

“ในเมืองแสงไฟมากไป ดาวมันไม่สวยอย่างเวลาเรามองจากบ้านนอกหรอก”

 

 

“แต่มันก็เป็นดาวดวงเดียวกันไม่ใช่หรอครับ” พัทธเข้าใจที่อภิรักษ์บอก แต่เหมือนเขาอยากจะเอาชนะอีกฝ่ายจนหาทิศทางในการแย้ง

 

 

“ดาวดวงเดียวกันแต่มองต่างมุม ต่างที่ก็สว่างไม่เท่ากัน สวยไม่เท่ากัน แล้วยิ่งต่างคนมองยิ่งต่างกัน ดาวบางดวงอาจจะสวยที่สุดบนท้องฟ้า แต่ถ้าคนมองไม่ชอบก็คือไม่ชอบ” อภิรักษ์ว่ายิ้มๆ ทอดสายตามองท้องฟ้าที่สุกสกาวด้วยดาวระยิบระยับ

 

 

“เยอะ” พัทธพึมพำ

 

 

“คนก็เหมือนกัน บางครั้งเราไม่เข้าใจการกระทำของคนบางคน เรามองว่ามันผิด แต่คนอื่นอาจจะมองว่ามันถูก หรือแค่เราได้รับรู้เรื่องของเขาเราอาจจะเข้าข้างเขา มุมมองต่าง คนๆเดิมก็ต่างออกไปได้ร้อยแปดแบบตามแต่คนมองจะอยากให้เป็น” อภิรักษ์ว่าไปเรื่อย ในขณะที่เด็กหนุ่มปรายตามองพ่อเลี้ยงอย่างสับสน

 

 

“ยิ่งถ้าคนมองไม่ชอบคนๆ นั้น ต่อให้เปลี่ยนมุมมองและเข้าใจเขาแค่ไหน ก็จบที่ยังไม่ชอบอยู่ดี”

 

 

พัทธไม่รู้ว่าอภิรักษ์ต้องการจะสื่ออะไรกับเขากันแน่ จะสื่อว่าในมุมของตัวเองการกระทำของอภิรักษ์นั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องเหมาะสม หรืออยากจะให้เขาเข้าใจ

 

 

“แต่บางคนต่อให้เปลี่ยนที่มอง ก็ยังดูเห็นแก่ตัวนะครับ” พัทธว่าเบาๆ อภิรักษ์เบนสายตากลับมามองลูกชายบุญธรรมที่เลือกจะก้มมองมือตัวเองแทนท้องฟ้ากว้าง ใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากเล็กเม้มอย่างใช้ความคิด

 

 

“ไม่มีใครบนโลกนี้ไม่เห็นแก่ตัวหรอก เราทุกคนล้วนแล้วแต่มีของที่อยากฉกฉวยเอาไว้ข้างตัวทั้งนั้น” ดวงตาแน่วแน่จ้องหน้าพัทธยามเอ่ยออกมา ราวกับหมายมาดว่าอย่างไรก็จะ ‘ฉกฉวย’ ร่างเล็กเอาไว้ให้ได้ ตากลมที่เผลอมองสบกับพ่อเลี้ยงรีบเลี่ยงเพราะความหวั่นใจ

 

 

“ตรงไหนคือดาวนายพรานครับ” พัทธเปลี่ยนเรื่องเพราะรู้สึกว่าจากเรื่องดาว บทสนทนาดูจะวนเข้ามาหาเรื่องต้องห้ามอีกครั้ง

 

 

อภิรักษ์ลุกจากที่นั่งตน อ้อมมาด้านหลังลูกชายที่ยืนไม่ถนัด เขานั่งยองๆ ลงให้เท่ากับคนบนเก้าอี้ก่อนชี้ไปทางหนึ่งบนฟ้ากว้าง

 

 

“แปดดวงตรงนั้น”

 

 

“ไม่เห็นเลย” พัทธพยายามเพ่งมองตามมือพ่อ

 

 

“นี่ไง” อภิรักษ์วาดมือไปตามกลุ่มดาวนายพราน

 

 

“มันเป็นนายพรานตรงไหน” คราวนี้ร่างเล็กพอจะรู้แล้วว่าดาวที่ว่าอยู่ไหน แต่จินตนาการภาพไม่ออกว่ามันเกี่ยวกับนายพรานยังไง

 

 

“เฮ้อ” อภิรักษ์อ่อนใจ คว้าเอามือเล็กจัดนิ้วให้ชี้แล้วชูขึ้นไปทางทิศดาวนายพราน ครู่หนึ่งพัทธตกใจที่พ่อเลี้ยงถูกตัว แต่เมื่อเห็นว่าอภิรักษ์ดึงมือเขาไปวาดตามรูปดาว แล้วตั้งใจสอนให้ดูอย่างจริงจังก็ผ่อนคลายลง

 

 

“นี่ เริ่มจากวงนี้แล้วไปแบบนี้ วาดแบบนี้... ตรงนี้เหมือนธนูเลยเห็นไหม”

 

 

“แค่มีธนูเนี้ยนะ” พัทธค่อนขอด ไม่เห็นจะมองว่ามันเป็นนายพรานตรงไหนนอกจากที่เหมือนธนู

 

 

“จินตนาการคนตั้งชื่อต้องสุดยอดสุดๆ” อภิรักษ์หัวเราะกับคำพูดลูก

 

 

“ตรงนั้นดาวลูกไก่” อภิรักษ์เปลี่ยนให้ลูกดูดาวอีกกลุ่ม

 

 

“เล็กนิดเดียวเอง” พัทธเพ่งมองไกล เพราะทิศที่เขานั่งอยู่มีต้นไม้บังอยู่ไม่น้อย

 

 

“เราชอบดาว แต่ดูดาวไม่เป็นได้ยังไงกัน” อภิรักษ์เยาะ

 

 

 “ผมชอบเห็นดาวมันเต็มๆ ท้องฟ้า ไม่เห็นจะสนเลยว่าดาวตรงไหนชื่ออะไร แค่มันยังอยู่เต็มฟ้าก็พอแล้ว” พัทธเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ

 

 

เด็กหนุ่มนิยมเห็นแสงระยิบระยับระรานตาบนฟ้ามืดๆ แต่ไม่ได้อยากจะรู้ว่ามีดาวกี่ประเภทบนนั้น แล้วแต่ละดวงจะมีอายุขัยเท่าไหร่หรือจะเลื่อนหนีไปวันไหน

 

 

“มานี่เร็ว” อภิรักษ์อ้อมมาด้านหน้าลูกชาย แล้วนั่งยองๆ ลงหันหลังให้

 

 

“อะไรอ่ะ” ร่างบางไม่เข้าใจ อภิรักษ์ตบหลังตัวเองปุๆ เป็นสัญญาณให้ขึ้นมา

 

 

“ขึ้นมาเร็ว” พัทธตามไม่ทันนิดหน่อยแต่ก็ยอมโถมร่างขึ้นขี่หลังพ่อเลี้ยง อภิรักษ์คำรามตอนยกลูกขึ้น

 

 

“กินอิ่มเกินไปแล้วเรา”

 

 

“ผมไม่อ้วนนะ” พัทธที่โอบแขนรัดคอพ่อเลี้ยง รีบเถียงจากด้านหลัง

 

 

อภิรักษ์หัวเราะชอบใจกับเสียงงอนๆ นั่น ก่อนจะพาลูกเดินไปบนสนามหญ้า

 

 

“นู่น ดาวแมงป่อง” อภิรักษ์ชี้ให้ลูกที่ขี่หลังอยู่ดู พัทธชะโงกเงยตามมือ

 

 

“แล้วก็ดาวหมีใหญ่”

 

 

“มันเป็นหมีตรงไหน” เด็กช่างสงสัยว่าอีก อภิรักษ์หัวเราะชอบใจก่อนจะจับแขนลูกข้างหนึ่งชี้ไปทางดาวหมีใหญ่ แล้ววาดคร่าวๆ ให้ดู

 

 

“เหมือนหมามากกว่าอีก” พัทธว่าเซ็งๆ

 

 

“แต่ทำไมพ่อรู้เรื่องดาวเยอะจัง”

 

 

“ก็เป็นทหาร” อภิรักษ์พาเด็กน้อยบนหลังลัดสนามไปอีกฟาก 

 

 

“ทหารส่วนใหญ่ก็ต้องเคยเรียนดูดาวทั้งนั้น เผื่อเวลาต้องรบหรือลาดตระเวนในป่าจะได้จับทิศจับทางถูก เอาตัวรอดได้” คนเป็นพ่อขยายก่อนจะหยุดเดินบนพื้นหญ้าชื้นๆ

 

 

“ตรงนั้นดาวโจร”

 

 

“อ่าฮะ บอกมาเดี๋ยวผมก็ลืม” พัทธรีบดัก

 

 

“เป็นเด็กเป็นเล็กอะไรจะลืมง่ายขนาดนั้นเล่า” มือหนาฟาดเบาๆ ที่ก้นลูก พัทธหัวเราะแต่ยังยืนยันว่าตนไม่ใส่ใจวิธีดูดาวซักนิด

 

 

“ผมไม่มีทางหลงป่าหรอกน่า”

 

 

“จะไปแน่อะไร เผื่อไปเที่ยวกับเพื่อนหรือโรงเรียนพาไปแล้วหลงกัน” อภิรักษ์ว่าเสียงจริงจังขึ้น แต่คนบนหลังไม่สนใจจะจริงจังกับเขา แถมวางคางเกยบนบ่าเขาสบายใจเฉิบ

 

   





   “ก็ถ้าผมหลง เดี๋ยวพ่อก็ไปช่วยผมเอง” ร่างเล็กหลุดปากอย่างที่คิด อภิรักษ์ชะงักมือที่ชี้ฟ้า หันมามองเด็กหนุ่มที่เหมือนรู้ตัว ถอยหน้าหลบไปอยู่หลังเขา







“จริงไหมละ?” พัทธย้ำเสียงอู้อี้







“ก็จริง” อภิรักษ์ยิ้มกว้างกับความว่างเปล่าตรงหน้า เขาเดาว่าคนถามด้านหลังคงมีริ้วสีแดงฉายบนแก้มอยู่แน่ๆ





“ผมจะลงแล้ว” เด็กหนุ่มรีบชิ่ง ก้มหน้างุด ดิ้นลงไปยืนด้วยขาตัวเองจนได้







“พัทธ” อภิรักษ์รั้งแขนคนตัวเล็กที่ทำท่าจะเร่งเดินหนีเข้าบ้าน ร่างบางชะงักรอฟังว่าพ่อจะพูดอะไรท่ามกลางความเงียบของสรรพสิ่ง

อภิรักษ์ฉกจูบลงบนมุมปากสวยก่อนผละออก





เด็กหนุ่มตาโต มองตามพ่อเลี้ยงที่ยกยิ้มราวกับโจรที่ฉวยของรักของคนอื่นได้





กลายเป็นอภิรักษ์ซะอีกที่เดินตัวปลิวหนีเข้าบ้าน ในขณะที่คนโดนขโมยจุมพิตได้แต่ยืนสับสนท่ามกลางทะเลดาวบนฟ้า ที่เป็นพยานการกระทำล้ำเส้นของเขากับพ่อเลี้ยง







อย่ายิ้มนะพัทธ… อย่าได้ยิ้มออกมาเชียว...







จิตสำนึกร่ำร้องบอกเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งค้างอยู่ตรงนั้นลำพัง



















แพรวพลอยกลับมาแล้ว และทำหน้าที่แรกของคนเป็นแม่ด้วยการพาลูกชายสุดที่รักไปผ่าเฝือกออกจากขา







“มันเสียวมาถึงคอเลยแม่ ตอนที่คุณหมอเอาเลื่อยจ่อ” เด็กหนุ่มคุยจ้อเมื่อเฝือกพ้นไปจากตัวแล้ว แพรวพลอยขำลูกชายพลางขยับนั่งลง ลูบท่อนขาลูกที่สีซีดเพราะไม่ได้เจอแสงมานาน







“อย่าไปซนที่ไหนอีกนะรู้ไหม?” หล่อนจูบหน้าผากลูก ก้มลูบรอยแผลที่ขาลูกอย่างใจหาย พัทธยิ้มรับเพราะเขาก็สาบานกับตัวเองว่าจะไม่ทำให้ตัวเองเจ็บซ้ำสองแน่ๆ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าทรมานแค่ไหนกว่าจะหายดี







“เอ๊ะ?” พัทธหลุดเสียงร้อง เมื่อเห็นรอยแดงที่ต้นคอของแพรวพลอยยามที่ก้มอยู่ตรงขาเขา







“มีอะไรหรอลูก?” มารดาลุกขึ้นยืน







“เปล่าครับ นี่หมอให้รออะไรนานจัง” พัทธเปลี่ยนเรื่อง แม้หน้าเขาจะร้อนผ่าวขึ้นด้วยความรู้สึกบางอย่างจากร่องรอยที่เห็น เขามั่นใจว่าใครเป็นคนทำรอยพวกนั้นกับแม่







บ้าจริง!

พัทธกำมือแน่น เขาตกใจที่ตัวเองกำลังรู้สึกหงุดหงิดแค่เพราะรับรู้ความจริงว่าพ่อเลี้ยงกับแม่ยังคงดำเนินกิจกรรมบนเตียงกันอย่างเป็นปกติ







เขาควรจะดีใจสิ!







คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวพัทธ ทำไมพ่อเลี้ยงถึงมีพฤติกรรมกับเขาในเชิงที่ไม่เหมาะสมแบบนั้น ถ้าหากจะบอกว่าหมดรักในตัวมารดาเขาแล้ว ร่องรอยบนตัวของแม่เขาก็การันตีได้ชัดว่าทั้งคู่ยังคงรักกันดี







“มานู่นแล้วไง อีกเดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว อย่าหน้างอสิ” แพรวพลอยเห็นลูกชายทำหน้าง้ำงอและยังเงียบจนแปลกไปก็รีบปลอบ พัทธรู้ตัวว่ากำลังดำดิ่งสู่อารมณ์ด้านมืดที่ไม่สมควร เด็กหนุ่มปั้นยิ้มจางตอบแม่อย่างแกนๆ







เด็กหนุ่มไม่พูดอะไรอีกเลยจนกลับถึงบ้าน แม่ช่วยจัดการเรื่องอาหารการกินให้เขาอย่างดี สองแม่ลูกคุยเล่นกันอยู่นานจนกว่าจะได้เข้านอนก็ดึก พ่อเลี้ยงเขาติดงานและยังคงไม่กลับบ้านแม้จะดึกมากแล้ว







พัทธลืมตาอยู่ภายใต้ความมืดของห้องนอน แสงดาวเล็กๆ ที่ประดับในห้องดูพร่าเลือนกว่าที่เคย จนเขาคิดว่าคงจะต้องซื้อมาเปลี่ยนใหม่ ในความเงียบเด็กหนุ่มได้ยินเสียงรถวนเข้ามาจอดในบ้าน เขารู้แน่ว่าเป็นพ่อเลี้ยง







คิดถึงตรงนี้ ภาพร่องรอยรักบนคอแม่ก็แจ่มชัดในมโนสำนึก







เขาสับสน







ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครู่ใหญ่หลังจากเสียงรถดับลง ตากลมจ้องฝ่าความมืดมองเพดานเรื่อยเปื่อย จนเมื่อได้ยินเสียงเดินอยู่หน้าห้อง







สองหูของเด็กชายเงี่ยฟังอย่างลืมตัว ฝีเท้าหนักวนเวียนอยู่จนเขาสงสัยว่าอภิรักษ์กำลังทำอะไร จนได้ยินเสียงลูกบิดห้องเขาหมุนปลดล็อกและเปิดออก







ตากลมหลับลงทันทีที่มีแสงแยงเข้ามาในห้อง เงาทะมึนของคนสูงวัยกว่าเดินเข้ามาด้านใน พัทธไม่รู้ว่าอภิรักษ์เข้ามาทำอะไรในห้องตนเพราะเนิ่นนานในความเงียบที่เขาจับทางไม่ถูก และไม่ได้ยินความเคลื่อนไหว เด็กชายหรี่ตามองเงาทะมึนของพ่อเลี้ยงที่ยืนจ้องมาทางเขาเงียบๆ







สวบ

ฟูกที่นอนยุบลง เมื่ออภิรักษ์ในชุดทหารเต็มยศนั่งลงข้างกายคนที่แสร้งทำเป็นหลับ มือหยาบยกขึ้นลูบใบหน้าเขาเบาๆ จนทำให้พัทธเกร็งไปทั้งร่าง







“รู้ว่ายังไม่หลับใช่ไหม” ร่างสูงโน้มตัวลงเอ่ยใกล้หู พัทธขมวดคิ้วเมื่อได้ยินแต่ก็ไม่ยอมลืมตาขึ้น เขายังรู้สึกคับข้องใจและสับสนอยู่มาก







“โอเค” อภิรักษ์เอ่ยราวกับยอมแพ้ เมื่อเห็นทีท่าว่าลูกชายจะไม่ลุกขึ้นมาแน่







“...อุ๊บ!”







มือหนาช้อนหัวเด็กหนุ่มที่หลับตาปี๋ขึ้นอย่างไม่ให้ตั้งตัว ก่อนจะบดริมฝีปากเข้าประกบอย่างรุนแรง พัทธลืมตาโพลง ทั้งหยิกทั้งทุบประท้วงเขาให้ปล่อย แต่อภิรักษ์กลับส่งลิ้นเข้ามาสูดอากาศเขาเป็นการตอบสนอง เด็กชายพยายามโกยอากาศเข้าปอด ในขณะที่พ่อเลี้ยงตักตวงสัมผัสจากเขาอย่างไม่สนว่าแพรวพลอยที่อยู่ห้องข้างๆ จะตื่นขึ้นมาเห็น







“เฮ้ย! เป็นบ้าอะไร!” อยากจะตะโกนด่าให้ลั่น แต่กลัวแม่จะตื่นเลยทำได้แค่กดเสียงต่ำว่าออกไป อภิรักษ์ดูไม่ได้รู้สึกรู้สาว่าการกระทำของตัวเองอันตรายมากแค่ไหน แถมมือใหญ่ยังตะปบลงกลางเป้าของลูกเลี้ยงอย่างหน้าด้านๆ









“คุณ!” พัทธดึงมืออภิรักษ์ที่คว้าและคลึงออกอย่างลนลาน







“ตื่นแล้วนี่” อภิรักษ์เอ่ยล้อ







“ออกไปเลยนะ!”





“อยากให้ออกไปจริงๆ หรอ?” สายตาเว้าวอนที่ทำให้เด็กชายหวั่นใจกับคนมากพรรษากว่า อภิรักษ์รู้ดีว่าเขาปลุกเรือนกายของพัทธให้ชูชันขึ้นมาได้แล้ว แต่เด็กชายยังคงมีกำแพงศีลธรรมสูงลิ่ว







“ออกไปซะ!” ไม่ว่าเปล่าพัทธดันเขาลงจากเตียง อภิรักษ์หัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งก่อนจะทิ้งทางด้วยสายตาโลมเลีย







ร่างบางกระชากผ้าห่มขึ้นคลุมตัว หงุดหงิดที่ตัวเองโดนผู้ชายคนนี้เอาเปรียบครั้งแล้วครั้งเล่า แถมร่างกายยังทรยศเสียทุกครั้ง







เด็กชายที่ไวต่อสัมผัส จำใจเอื้อมมือสวยลงปลอบโยนอารมณ์ตัวเอง









ตากลมปิดลงยามขยับปลายนิ้ว







ความสับสนสลัดหายไปชั่วขณะที่ความสุขสมจ่ออยู่ที่ปากประตู











“... ไม่... ค่ะ..!”

!!!!!!!

เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแม่ จังหวะมือที่ขยับถูกปล่อยอัตโนมัติเพราะเสียงของมารดาใกล้และชัดเจนเขานึกว่ามาอยู่ในห้อง







“... อื้อ... คุณ...คะ...”







มือเรียวกำแน่นยามที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องตัวเอง ประตูห้องเขาปิดไม่สนิท... เสียงที่ว่ามาจากห้องข้างๆ ... ห้องของแม่กับพ่อเลี้ยง









เด็กหนุ่มถอยห่างจากประตูเหมือนความจริงพุ่งเข้ากระแทกหน้า

“... จอมคะ... คุณ... อ๊า... แร..ง อีก...”









เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ในห้องนี้...







ปล้ำจูบเขา... ปลุกอารมณ์เขา







เด็กชายยืนเคว้งอยู่ในความมืดของห้องตัวเอง สมองสับสนวุ่นวายจนไม่มีคำสั่งให้ก้าวขาไปทางไหน











“ที่รัก... คุณ..เยี่ยมมาก…”

เสียงอภิรักษ์…









มือสวยที่บีบลูกบิดประตูแน่นกำลังสั่นจนห้ามไม่อยู่ ราวกับอยากจะพิสูจน์ให้เห็นกับตาว่านี่เป็นเรื่องจริง เด็กชายก้าวออกจากห้องนอน เดินตามเสียงกระเส่าของชายหญิง และเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ไม่เบานัก









ห้องนอนของพ่อเลี้ยงกับแม่ไม่ได้ปิดประตู







เขารู้แล้วว่าทำไมเสียงมันถึงดังลอดออกมาขนาดนั้น







เขายืนเอาหลังพิงผนังหน้าห้อง ฟังเสียงครางประสานของชายหญิงที่เสพสุขอย่างรุนแรง แม่เขาร่ำร้องหาพ่อเลี้ยงไม่หยุด ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นก็สนองเสียงร่ำร้องด้วยจังหวะรักถี่ยิบพร้อมครางพร่าอย่างพอใจ







เด็กชายโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขากำลังโดนพ่อเลี้ยงล้อเล่นด้วยเกมบ้าอะไรซักอย่าง







เข้าห้องนั้น ออกห้องนี้ !

พัทธชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ว่าควรจะทำอย่างไรกับบรรยากาศที่มีแต่เสียงร่วมรักของมารดากับพ่อเลี้ยงดังสนั่น จนในที่สุดสองเท้าน้อยๆ ก็เลือกจะก้าวออกไปยืนตรงประตูเต็มตัว หวังให้คนด้านในเห็นจะๆ คาตา







ให้รู้ไปเลยว่าไม่ใช่เขาคนเดียวที่ต้องอับอายและสับสน พ่อเลี้ยงเองก็ควรจะกระดากใจบ้าง!







หากแต่สิ่งที่พัทธเห็นกลับต้องตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม ร่างบางอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า







แม่ของเขาคลานเข่าอยู่บนที่นอน หันหน้ามาทางประตูแต่มีผ้าผูกปิดตาไว้ ในขณะที่พ่อเลี้ยงของเขาซ้อนอยู่ด้านหลัง และกำลังส่งจังหวะกระแทกกระทั้นให้หญิงสาวอย่างถึงใจ







ชายฉกรรจ์ในชุดทหารคนนั้นจ้องหน้าเขาอยู่ก่อนที่พัทธจะได้มองอีกฝ่ายด้วยซ้ำ







กิจกรรมรักที่พัทธคิดว่าจะต้องหยุดลงเมื่อเขาปรากฏตัวกลับไม่เป็นอย่างที่คิด อภิรักษ์ยิ่งรุนแรงขึ้นและแม่เขายิ่งเสียงดังขึ้น







ใบหน้าหล่อของนายทหารที่จ้องมาทางเขาด้วยสีหน้าเปี่ยมอารมณ์นั่น ส่งรอยยิ้มเยาะมาให้อย่างชัดเจน ก่อนจะค่อยๆ ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะที่ปากเป็นสัญญาณให้เขาเงียบเอาไว้







อภิรักษ์ไม่ได้อายสักนิดที่จะร่วมรักกับมารดาของเขาต่อหน้าลูกชาย แถมยิ่งเพิ่มลีลาท่าทางยั่วยุ จนพัทธแทบจะควันออกหู



อภิรักษ์ตั้งใจให้เขาเห็น!

เด็กชายสะบัดตัวกลับห้อง ปิดประตูลงกลอนทุกชั้น แล้วเอาหมอนขึ้นปิดหู







สมองเขาเพิ่งจะฉลาดขึ้นในวินาทีนั้น







อภิรักษ์ตั้งใจ...







เข้าห้องเขาเพื่อไม่ล็อกประตู...





ปิดตาแม่เขา...





เปิดประตูห้องตัวเอง…





ทำทุกอย่าง เพื่อล่อเขาไปให้เห็นว่าผู้ชายคนนั้นมีเซ็กส์กับแม่เขาอย่างสุขสมแค่ไหน!





อย่างเดียวที่พัทธไม่รู้ก็คือ ทำไมอภิรักษ์ถึงทำแบบนี้!





พยายามคิดจนฟ้าสว่างคาตา เด็กชายก็ยังไม่ได้คำตอบ แต่ที่น่าตระหนกยิ่งกว่าคือภาพลีลารักของผู้ชายคนนั้นกลับติดตาเขามาอย่างน่ารังเกียจ!





พัทธรู้สึกสับสน โกรธพ่อเลี้ยงและขยะแขยงในเวลาเดียวกันยามที่ต้องร่วมโต๊ะอาหารตอนเช้า





อภิรักษ์ ยังคงสวมมาดชายชาตรีผู้ดูแลเอาใจภรรยาเป็นอย่างดี ทั้งที่คืนที่ผ่านมานั้นทำเรื่องไม่สมควรเอาไว้มากมาย เด็กชายมุ่ยหน้ายามที่อภิรักษ์จัดการตักอาหารให้ตนสลับกับมารดา





แพรวพลอยเป็นหญิงคนเดียวบนโต๊ะ ที่ไม่รับรู้ถึงความอึดอัดใดๆ ของสองพ่อลูก หล่อนยังคงทำตัวสร้างบรรยากาศระหว่างโต๊ะอาหาร และจูบลาทั้งสามีและลูกก่อนออกไปทำงาน

 



พัทธภาวนาว่าเขาจะไปทำงานเช่นกัน วันนี้เด็กชายยังต้องอยู่บ้าน เนื่องจากถูกโรงเรียนพักการเรียนจากพฤติกรรมไม่เหมาะสมคราวนั้น หากเป็นทุกครั้งเขาจะอยากให้พ่อหรือแม่อยู่บ้านเป็นเพื่อน แต่หลังจากเห็นการโรมรักระหว่างมารดากับพ่อเลี้ยงจะๆ กับตา เขาเองกลับไม่กล้าสู้หน้าใครสักคน





คนที่สมควรกระดากอาย กลับไม่มีทีท่ากระดากใจแม้แต่นิด





“คุณ!” ร่างเล็กสะดุ้ง หลังจากยืนเหม่ออยู่หน้าซิงค์ล้างจานอยู่นาน จนปล่อยน้ำไหลทิ้งไปหลายลิตร





“คุณพ่อ” อภิรักษ์แก้ให้ เขาไม่ชอบยามลูกชายพูดจาห่างเหิน





“ต้องการอะไรครับ?” ตาเรียวหรี่หลบ





“เธอ” พ่อเลี้ยงว่าสั้นๆ เด็กชายรู้ว่าอภิรักษ์พยายามจะก่อกวนเขา แต่เขาจะไม่ยอมรับมุกวุ่นวายนั่นอีกแล้ว





“ผมหมายถึงคุณพ่อเข้ามาในครัวทำไม ต้องการอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”





“ก็อย่างที่บอกว่าต้องการเธอ” อภิรักษ์ยังคงยิงตรงๆ ไม่ยอมตามเกมหลบเลี่ยงของพัทธ จนเห็นริ้วความโกรธและแววตาวาวโรจน์ของลูกชาย





“อย่ามาปั่นหัวผม!” พัทธผลักอกเขาให้ถอยห่าง ขยะแขยงและรังเกียจพ่อเลี้ยงของตนเสียจนไม่อยากอยู่ใกล้






“ผมไม่รู้ว่าที่คุณทำทั้งหมดนี้เพราะอะไร อยากจะปั่นหัวผมเล่นหรือลงโทษอะไรก็ช่าง แต่ผมขอร้องว่าคุณควรจะหยุด” พัทธว่าเสียงกร้าว จ้องลึกไปในตาคู่คมที่มองสบไม่หลบเลี่ยง เด็กชายไม่เห็นแววหวั่นไหวใดๆ ในสายตาของผู้ชายคนนั้น





“แล้วถ้าฉันไม่หยุด” ร่างสูงเบี่ยงตัวไปดักหน้าลูกที่ทำท่าจะเดินออกจากครัว





“คุณกำลังจะทำให้แม่ผมเสียใจ... คุณ... กำลัง...”





“ก็ไม่เห็นมีใครต้องเสียใจ ในเมื่อมันเป็นเรื่องของเรา” อภิรักษ์ตอบหน้าตาย





“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ใช่และไม่เคยเป็น ไม่ว่าคุณจะเล่นเกมบ้าอะไรอยู่ เลิกปั่นหัวผมสักที!”





“เธอก็มีอารมณ์ใช่ไหมละเมื่อคืน” อภิรักษ์ถามขึ้นดื้อๆ คำตวาดของลูกชายไม่แม้แต่จะกระทบโสตประสาทชั้นไหนของเขา





“ผมไม่...”





“ได้กลับไปช่วยตัวเองไหม... ได้คิดรึเปล่าว่าตรงที่แม่เธอควรจะเป็นเธอ...”





เพี้ยะ!





“ต่ำ! คุณคิดว่าผมจะมีอารมณ์กับคนที่เป็นเหมือนพ่อผม แค่เพราะผมเห็นคุณกับแม่เอากันน่ะหรอ!” พัทธโกรธผู้ชายตรงหน้าจนอยากจะร้องไห้ มือขวาที่เพิ่งตบหน้าเขากำแน่นอยู่ข้างลำตัว





“เธอก็เคยมีแล้วนี่ มีอารมณ์กับฉัน เวลาฉันจับตรงนี้”





“อย่ามาแตะตัวผม!!” พัทธปัดมือพ่อเลี้ยงที่พยายามจะคว้าเอากลางกายของเขา 





“คุณมันบ้า โรคจิต อย่าให้ผมหมดความเคารพคุณไปมากกว่านี้เลย” เด็กชายวอนขอพ่อเลี้ยงที่จ้องกลับมาด้วยแววตาว่างเปล่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร เขารักพ่อจอมมาก เคารพมากยิ่งกว่าพ่อแท้ๆ รักพอๆ กับแม่ เขาไม่อยากให้ความนับถือที่เขาเคยทุ่มมันให้อภิรักษ์อย่างหมดใจ กลายเป็นเรื่องผิดแล้วมาเสียดายภายหลังว่าตนไม่ควรจะเคารพคนจิตใจวิปริตแบบนี้





“ฉันก็ไม่ได้อยากได้ความเคารพอะไรจากเธออีกแล้ว พัทธพล”





อภิรักษ์ว่าชัดถ้อยชัดคำจนเด็กชายน้ำตาตก ราวกับโดนพ่อด่าประจานความเลวของตน





“ยอมรับเสียทีว่าเราไม่มีทางกลับไปเป็นพ่อลูกกันเหมือนเดิม ไม่อย่างนั้นตอนที่เรากอดกัน เธอคงจะเห็นภาพตอนฉันทำกับแม่เธออยู่ในหัวไม่หยุด”





“ก็เพราะคุณเองไม่ใช่หรอ” เด็กชายสะอื้น





“คุณทำมันพัง คุณล่อลวงผมทุกๆ อย่าง ทั้งๆ ที่ผมพยายามจะเลี่ยงคุณ พยายามจะให้เราเป็นครอบครัวปกติแต่คุณกลับ... คุณ...”





“พวกเราไม่มีวันเหมือนเดิม พัทธ” อภิรักษ์วางมือบนหัวกลมของคนที่น้ำตาหยดเปื้อนเต็มคอเสื้อ





“ต่อให้เธอพยายามยังไง... ฉันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว” แววตาของอภิรักษ์เจ็บปวดไปไม่น้อยกว่าเขา





“... คุณพ่อครับ...” อยากจะถามว่าเพราะอะไร อภิรักษ์ถึงพยายามจะก้าวข้ามขอบเขตระหว่างพ่อลูกเสียเหลือเกิน หากคำตอบคืออภิรักษ์หมดรักแม่เขาแล้วพัทธคงเจ็บปวดไม่น้อย





แต่หากคำตอบคือพัทธ





สิ่งที่พัทธกลัวกว่าความปวดร้าว คือข้างในลึกๆ ของเขาอาจจะกำลังกู่ร้องยินดี…



 

“ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณแบบนั้น” สำหรับเขา อภิรักษ์เป็นพ่อที่ดี ดีที่สุดที่เขามี และอยากจะรักษาความรักนั้นเอาไว้ให้ยิ่งยืนนาน





“เธอก็ไม่จำเป็นต้องคิดอะไร” อภิรักษ์ขยับลูบเสื้อผ้าชุดทหารของตนให้เข้าที่ขณะเอ่ยประโยคสุดท้าย





“แค่นอนกับฉัน แบบที่ฉันต้องการก็พอ”













--------------- 100 per.
#จอมลวง
 
สามารถติดตามนิยายทุกเรื่องและประกาศต่างๆของเราได้ทาง FB : MENAY01
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -010117- UP! ตอนที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 11-01-2017 19:45:28
หืออออ จอม ทำไมทำกับพัทธแบบนี้ รออ่านตอนต่อไปคับ มาบ่อยๆนะคับ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -010117- UP! ตอนที่ 8
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 11-01-2017 21:45:32
จอมนี่พญาเทครัวจริงๆเล้ย แล้วได้ทั้งคู่นี่สรุปจะรักใครมากกว่ากันแม่หรือลูก?
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110117- UP! ตอนที่ 9
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 12-01-2017 00:41:24

ตอนที่ 9



คำพูดของอภิรักษ์เหมือนเหล็กแหลมที่กรีดซ้ำอยู่ในสมองของพัทธทั้งวัน เด็กชายขังตัวเองอยู่ในห้องมืดๆ ไม่สนใจจะลุกขึ้นไปเปิดไฟหรือดูเวลา ดวงตากลมเหม่อมองเพดานและปล่อยตัวเองจมลงไปในหลุมดำแห่งความว่างเปล่า





พระเจ้ากำลังเล่นตลกกับเขา





เด็กชายรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนกที่บาดเจ็บ ถ้อยคำบาดหูของคนที่เคารพรักและนับถือ ทำให้เขารู้สึกทรมานกับการพยายามหลอกตัวเองว่าทุกอย่างไม่ใช่ความจริง







ร่างบางพยายามคิดทบทวนทุกสิ่งว่ามีความผิดพลาดตรงไหน อะไรที่ทำให้พ่อของเขากลับกลายเป็นปีศาจที่กำลังพยายามร้อยโซ่ล่ามเขาลงนรกแห่งความมืดมิดเช่นนี้







“พัทธ” เสียงเรียกของมารดาทำให้ร่างเล็กที่เหม่อลอยสะดุ้งผวา เขาเหลือบมองใต้ประตูถึงรู้ว่าด้านนอกคงมืดแล้วในบ้านถึงเปิดไฟ







“หลับหรอครับ แม่ทำกับข้าวไว้ในตู้นะคนดี” แพรวพลอยพูดกับบานประตูที่ปิดสนิท เด็กชายพลิกตัวกอดหมอนข้างไม่คิดจะขานรับใดๆออกไป







“เดี๋ยวแม่จะไปธุระข้างนอกต่อ คุณพ่อคงกลับดึก ล็อกบ้านแล้วอย่าออกไปไหนคนเดียวเข้าใจไหม” หล่อนสั่งต่อไปหวังว่าลูกชายตัวดีจะได้ยิน แต่ยืนรออยู่นานก็ไม่มีเสียงขานรับ หล่อนจึงทำได้แค่ถอนหายใจ







พัทธได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่เดินออกห่างจากประตูไป ดวงตากลมยังลืมอยู่ในความมืด แต่จิตวิญญาณของเขาเหมือนล่องลอยหายไปในเวิ้งอากาศที่ว่างเปล่า...





แรงสัมผัสที่ช่วงเอวทำให้ร่างเล็กขยับตัวอย่างรำคาญ เขาถูกรบกวนการนอนอย่างน่าหงุดหงิด มือเรียวปัดป่ายไล่ความน่ารำคาญนั่นให้พ้นตัว แต่กลับปะทะกับเนื้อหนังเย็นๆ ที่ชวนฉงน หัวคิ้วเด็กหนุ่มขมวดมุ่น สติสัมปชัญญะค่อยๆ เรียงร้อยเหตุการณ์รอบตัว





“ดะ..เดี๋ยว อื้อ!” ร่างเล็กเด้งตัวขึ้นนั่งทันทีที่รู้สึกถึงความชื้นที่แตะลงในส่วนที่ไม่ถูกไม่ควร







ความมืดยังคงเดิม แต่เงาตะคุ่มและแรงยึดรั้งทั้งสองขาของเขาให้อ้าออก บ่งบอกถึงการคุกคามที่แจ่มชัด ดวงตากลมเบิกโพลงอย่างตกใจ อ้าปากหวีดเสียงขึ้น พร้อมกับยันสองมือสองแขนผลักเอาคนที่ซุกอยู่ที่หว่างขา แต่ไม่ทันตั้งหลักมือที่แข็งราวกับคีมเหล็กก็กระชากเด็กชายให้ถลาหงายหลังยกสะโพกขึ้น







“ไม่... ไอ้เหี้ยเอ๊ย ปล่อยกู!” พัทธเหวี่ยงทุกอย่างที่คว้าได้ ใส่ร่างใหญ่ที่จับสองขาเขาแยกออกจนปวด เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าร่างกายท่อนล่างไม่เหลือเครื่องนุ่งห่มแม้แต่ชิ้นเดียว เสื้อที่สวมอยู่ก็ถูกถลกขึ้นมากองอยู่ที่ต้นคอ ไอ้คนโรคจิตนั่นไม่มีทีท่าสะทกสะท้านแถมก้มลงละเลงลิ้นรอบรอยจีบแสนน่าอาย







พัทธผวาหอบ ความรู้สึกวาบหวามตีตื้นมาพร้อมกับความประหวั่น เขาจิก ข่วน และทุบตีอีกฝ่ายไม่ยั้ง พยายามจะประเคนหมัดเข้าสู้แต่ฝ่ายนั้นหลบได้อย่างชำนาญ







“ปล่อยกู อย่าทำกูเลย ปล่อยกู...” เด็กชายพร่ำขอ พยายามดิ้นรนหาทางหนีให้พ้นกรงแขนของอีกคน ความมืดทะมึนทำให้พัทธไม่อาจเห็นว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าท่าทางแบบไหน แต่สติสุดท้ายของร่างเล็กบอกให้เขาต้องหนีให้จงได้







ความอดทนของคนอุกอาจสิ้นสุดลง มันผละลุกขึ้นเป็นจังหวะให้ร่างบางพลิกตัวลงจากเตียง คลานกึ่งลุกวิ่งไปคว้าลูกบิดประตู แต่ทันทีที่บานไม้เปิดอ้าออกมือของฝ่ายนั้นก็ถึงตัวเขา ร่างเล็กถูกเหวี่ยงกลับมากองที่พื้นห้อง พร้อมๆ กับที่ฝ่ายนั้นจัดการเอาเข็มขัดนักเรียนของเขารัดข้อมือเขาทั้งสองข้างแน่นจน







“ไม่..! ไม่ อย่าทำอะไรกูเลย จะเอาอะไรก็เอาไปให้หมด ไม่!” มันโยนเขากลับขึ้นไปบนเตียงแล้วโถมร่างตามมา เด็กชายด้อยพรรษาหมดหนทางจะสู้ชายฉกรรจ์ น้ำตาแห่งความพรั่นพรึงไหลอาบใบหน้าพร้อมเสียงร้องตะโกนอย่างหวาดหวั่น

 

 

 

“เงียบ!” มันตวาดจนเด็กชายสะดุ้งเฮือก ร่างเล็กพยายามหดตัวหนีแต่สองขาเขาถูกลำแข้งใหญ่ของอีกฝ่ายกดไว้แน่น







“หลับอยู่ก็ดีแล้วแท้ๆ” ฝ่ายนั้นเสยผมอย่างหงุดหงิด





พัทธฟังเสียงนั้นแล้วฉุกคิด... ความคุ้นเคยและสติที่เริ่มประกอบขึ้นทำให้เด็กชายเข้าใจอะไรได้บ้าง







“ทำไม... ไม่นะ ไม่เอา... ทำไมคุณ! อื้อออ” พัทธหวีดร้องขึ้นอีกครั้งด้วยความทรมาน เมื่ออีกฝ่ายฝืนยัดสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในช่องทางเร้นลับที่ไม่เคยถูกใครสำรวจมากก่อน เขื่อนน้ำตาแตกซ้ำเพราะความปวดร้าวที่แล่นซ่านไปถึงปลายนิ้ว ร่างทั้งร่างเกร็งรับ อกกระเพื่อมหอบหายใจ ใบหน้าแดงอย่างทรมาน







“อย่าทำผม... คุณ... อย่าทำกับผมแบบนี้เลย” เขาร้องไห้ยกมือที่ถูกพันธนาการขึ้นไหว้อีกฝ่ายในความมืดอย่างขอความเมตตา สิ่งแปลกปลอมเย็นชืดที่เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไรแต่ไม่ใช่อวัยวะคน กำลังขยับซ้ำแผลอยู่ในร่องหลืบที่ร้อนผ่าว







“ทำตัวสนุกๆ หน่อยสิ” แสงวาบจากประกายไฟทำให้พัทธเห็นหน้าเขาแวบหนึ่ง







ใบหน้าของคนที่เขาเคยอุ่นใจยามได้โผเข้าหา ใบหน้าของคนที่เขาเคยเทิดทูนและไว้ใจยกย่องยิ่งกว่าใคร









พ่อจอม...

 



“ผมขอโทษ ...ผมกลัวแล้ว ปล่อยผมที ผมเจ็บ” เด็กชายร้องไห้จนสะอื้นหอบ น้ำตาพรากอาบหมอนแต่คนกระทำใช่ว่าจะสนใจ อภิรักษ์อัดบุหรี่เข้าปอดขณะที่นั่งมองของเล่นของตนกำลังทำงานในร่างของลูกเลี้ยง เขาจับขาเรียววางตั้งฉากและอ้าออกให้ได้มองบางส่วนได้ชัดเจน



“พ่อ... ผมเจ็บ” พัทธกรีดร้องโหยหวน เขาหวาดกลัวใจจะขาด แผลด้านในทั้งแสบและพร้อมจะปริทุกครั้งที่บางอย่างขยับอย่างไร้การควบคุม เขาไม่สุขสมหรือรู้สึกดีอะไรกับเกมนี้ เขารังเกียจ คลื่นเหียน หวาดกลัว และปวดร้าว
อภิรักษ์มองหน้าที่มีน้ำตานอง สลับกับภาพช่องทางรักที่ตอดรัดของเล่นที่เขาส่งเข้าไป เลือดที่ไหลออกมาเป็นหลักฐานได้ว่าเด็กชายตัวน้อยที่เขาเคยประคบประหงม ไม่ได้โกหกว่าตนกำลังเจ็บปวดแสนสาหัส



นายทหารพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเลื่อนมือไปขยับถอนของเล่นออกอย่างเบามือ
ความแสบร้อนทำให้ร่างบางต้องแอ่นตัวตามจังหวะการดึงออกของอภิรักษ์ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายกระชากออกไปแล้วได้แผลซ้ำ แต่ทว่าปฏิกิริยานั้นกลับทำให้ดวงตาคมที่มองอยู่พึงใจยิ่งนัก ชายหนุ่มสวนมันกลับมาอีกทั้งลำจนเด็กชายร้องไม่ออก ปากอ้าค้าง ลำตัวหดงอ



“ฮือ... ฮือ...” พัทธร่ำไห้กับความเจ็บปวด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเจอกับอะไรแบบนี้



“ฉันบอกเธอแล้ว” อภิรักษ์ลูบหัวเขา “เป็นเด็กดีเถอะนะ” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนเหมือนยามที่เคยใช้ส่งเขาเข้านอนเมื่อตอนยังเป็นเด็กเล็ก


หัวกลมสั่นอย่างต่อต้าน เขาจะยอมรับสภาพตัวเองได้อย่างไรกัน
ใครที่จะยินยอมกับเรื่องแบบนี้ได้ เขาถูกปลุกขึ้นมาจากฝันที่เวิ้งว้างด้วยความโหดร้าย


ของผู้ชายที่เขาเรียกว่า

พ่อ…



“จริงๆฉันไม่ได้อยากทำให้เธอเจ็บเลย” เขาจูบบนหน้าผากชื้นเหงื่อของลูกชาย ตากลมเบือนหนีเขาถึงแม้จะมองไม่ถนัดอยู่แล้ว แต่ลมหายใจที่เข้ามาใกล้ก็ทำให้เขาอยากลุกขึ้นขย้ำอีกฝ่ายแล้วฉีกให้เละ


“ปล่อยผมไปที...” เสียงติดสะอื้นวอนขอ อย่างน้อยเขาก็ยังไม่มีอะไรกับอภิรักษ์ แม้จะถูกล้อเล่นด้วยของเล่นชั้นเลวนั่นและภาพน่าอาย แต่เขาก็ยังพอมีโอกาสที่จะหยุดมัน


“ฉันจะปล่อยเธอแน่” เสียงอภิรักษ์พูดอยู่ไม่ห่างจากหัวเขา แขนแกร่งสอดมาใต้ลำคอเขาขยับบังคับให้ใบหน้าของเด็กชายหันกลับไปหา “แต่เธอต้องรับจูบของฉัน”


ร่างบางสะอื้น แต่เขาจนใจจะตอบอะไรอีก อภิรักษ์ชนะทุกอย่างตั้งแต่เข้ามาปลุกปั่นตอนเขากำลังหลับอย่างสบายใจ เข้ามาคุกคามเขาในที่ที่เขาเคยคิดว่าปลอดภัยที่สุด


ชัยชนะของพ่อเลี้ยงเขามันชัดเจนยิ่งนักที่อีกฝ่ายยอมให้เขากรีดร้องได้โดยที่ไม่สนใจว่าใครจะได้ยิน มันยืนยันว่าไม่มีใครจะโผล่มาช่วยเขาได้แน่ยามนี้



ปากหยักประกบอย่างตะกละตะกลาม ร่างเล็กที่ตั้งตัวไม่ทันเผลอเม้มปากแน่นจนอีกฝ่ายบีบปากค้างให้เขาเปิดปากรับลิ้นชื้นๆ และการบดเบียดที่เขาไม่ได้รู้สึกยินยอมแม้แต่น้อย อภิรักษ์ปรับองศาในการจูบให้คล่องไปเรื่อยๆ พร้อมกับกดสั่งให้ของเล่นที่ยังคาอยู่ในร่างของพัทธเริ่มทำงานอีกครั้ง


เด็กชายในอ้อมแขนเขาอ่อนแรงทันทีที่ของเล่นของเขากระหน่ำขยับอย่างไม่สิ้นสุด สองขาเรียวอ้าออกโดยไม่ต้องมีใครบังคับสั่ง มือบางพยายามดันอกเขาให้ออกห่างแต่มีหรือที่คนแก่พรรษากว่าจะปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอย



ร่างสูงตะโบมจูบปากสวยนั่นอย่างไม่ปราณี เสียงร้องครางอื้ออึงอย่างทรมานถูกกลบให้อยู่แค่ในลำคอยามที่ลิ้นของเขาไล่ต้อนลิ้นของอีกฝ่ายอยู่ในโพรงปากหวาน พัทธแผลงฤทธิ์ขัดขืนด้วยการข่วนต้นคอเขาจนเลือดซิบ



แต่ใครจะสน



อภิรักษ์ผละออกให้เวลาอีกฝ่ายหายใจ



เขามองสำรวจใบหน้าหวานที่มีเพียงแสงจากดาวประดับที่ตกกระทบ น้ำตาที่ไหลอาบทำให้แก้มเนียนสะท้อนอยู่ในเงามืด เขาเดาออกว่าดวงตากลมแดงก่ำนั่นกำลังเคียดแค้นและสับสน
อภิรักษ์ยิ้มรับ


กระแทกจูบอีกฝ่ายที่กำลังโกยอากาศเข้าปอดอีกครั้ง พร้อมส่งหมากตัวสุดท้ายไปพร้อมกับจุมพิตที่เขามอบให้


“ไม่... อื้อ อึก..!!! ไม่ ...” พัทธดิ้นพล่าน สองมือที่ถูกมัดรวบทุบอกอีกคนอย่างแรง อภิรักษ์ผละออกเมื่อเขาทำสำเร็จ ร่างสูงขยับลุกเดินลงจากเตียงแล้วกอดอกมองเด็กชายที่ขดตัวซุกกับผ้าห่มยับยู่ยี่


“...เลว... ผมรู้ว่ามันคืออะไร... คุณมันเลว ต่ำช้า” พัทธร้องไม่หยุด เขาเผลอไผลจนเมื่อกี้อภิรักษ์บังคับให้เขากลืนยาบางอย่างลงท้องได้สำเร็จ ต่อให้โง่กว่านี้เขาก็รู้ว่ามันเป็นยาประเภทไหน
ของเล่นในร่างเขามันหลุดร่วงออกไปแล้ว ความวูบโหวงประหลาดเข้ามาแทนที่



“...ผมเกลียดคุณ เหี้ย... เลว ทำได้แม้กระทั่งลูก... ไอ้ชั่ว” พัทธพร่ำสบถคำด่าในขณะที่อีกฝ่ายยืนนิ่งกอดอกมองเขาที่กำลังทรมานอย่างช้าๆ



“...เกลียด” มือเรียวขยำผ้าปูที่นอนเอาไว้ด้วยความคับแค้นใจ


อภิรักษ์ทิ้งบุหรี่แล้วเดินเข้าไปหาลูกชายอย่างช้าๆ มือหยาบลูบลงบนกลุ่มผมที่ชื้นด้วยเหงื่อพร้อมเอ่ยถ้อยคำแสลงหู ที่ทำให้ร่างบางอยากตะปบหน้าคนเป็นพ่อให้ยับ



“...ด่าฉันให้เยอะๆ เลยเด็กดี เพราะไม่เกินสิบนาที เธอจะคลานมาขอให้ไอ้ชั่วนี่แหละเอาแรงๆ”


“อย่าทำแบบนี้นะ ได้โปรด” พัทธร่ำไห้ ร่างเขาถูกพ่อเลี้ยงกระชากทึ้งเปลื้องเสื้อผ้าออกไม่มีเหลือติดตัว ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ทำให้ร่างบางมองเห็นหายนะที่กำลังมาเยือนตนในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า



ความเหี้ยนกระหายจากฤทธิ์ยาตีตื้นสร้างความร้อนผ่าวไปทั้งอก ร่างบางดิ้นเร้าบนเตียง สองมือถูกปลดปล่อยจากพันธนาการทั้งปวงแต่ร่างเล็กไม่อาจจะดิ้นรนหนีไปได้พ้นขอบเตียง



อภิรักษ์ทาบร่างเปลือยของตนเข้าชิดแผ่นอกขาวที่หอบกระเพื่อม ดวงตาและใบหน้าของลูกชายแดงก่ำมองเขา ราวกับเหยื่อที่กำลังจะถูกสัตว์ร้ายฉีกทึ้งเป็นอาหารของวันนี้



“ไม่... พ่อ... อย่าทำผม ฮื่อ” ร่างเล็กร้องเมื่ออภิรักษ์ก้มลงจุมพิตยอดอกสีช้ำที่ชูช่อด้วยฤทธิ์ยา ริมฝีปากอุ่นทาบตามแนวไหปลาร้า จูบไล้ไปมาจนร่างเล็กร้องฮือ สองมือทั้งผลักทั้งขยำบ่ากว้างอย่างสับสนใบหน้าเบือนสะบัดกับความวาบหวามที่ทวีความรุนแรงขึ้น



ลิ้นร้อนตวัดชิมยอดตุ่มไตแห่งอารมณ์ กระหายอยากราวกับผู้คนที่เจอโอเอซิสกลางทะเลทราย ตาคมช้อนขึ้นมามองลูกเลี้ยงที่ครางฮือร้องท้วง หยาดน้ำตาไหลรินไม่หยุด แต่ปฏิกิริยาทางกายกลับสนองความหวามไหวอย่างห้ามไม่อยู่ แผ่นอกเนียนแอ่นรับการหยอกล้อจากพ่อเลี้ยงอย่างลืมตัว เห็นอย่างนั้นเสือร้ายก็กระหยิ่มยิ้มย่อง แสดงฝีมือการบรรเลงเพลงรักจนร่างบางดิ้นพล่าน ผิวขาวซีดเห่อแดงไปพร้อมกับอารมณ์ร้อนระอุ



มือหยาบเลื่อนลงลูบกระชับสะโพกมนให้แนบชิดกับผิวเนื้อนายทหาร ส่วนหน้าที่ระอุด้วยแรงอารมณ์เบียดเสียดกับความแข็งแรงของพ่อเลี้ยงอย่างห้ามไม่อยู่ มือสวยพยายามดันร่างใหญ่โตกว่าให้ผละห่างแต่ทว่าไม่เป็นผล ดวงตากลมเบิกกว้างยามมองเห็นสะโพกสอบขยับเคล้าคลึงให้บางส่วนบดเบียดจนความเสียวซ่านวิ่งพล่านไปทั้งกาย




“เครื่องติดแล้วนี่” เสียงอภิรักษ์เอ่ยราวกับเยาะเย้ยเขา ร่างบางที่ใช้แขนดันตัวให้ลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยิน เขาอับอายแต่ก็ร้อนรุ่มไปด้วยไฟราคะ ความสับสนทำให้หยดน้ำตาเหือดหาย ทำได้เพียงแต่จ้องมองว่าคนที่คุมเกมอยู่จะลากจูงตนไปทิศทางใดต่อ 



“ไม่… อ่ะ...” เผลอหลุดร้องห้ามออกไปยามที่มือหนาขยับรวบส่วนสงวนทั้งของเขาและของตนเข้าด้วยกัน ก่อนจะรูดรั้งอย่างเนิบนาบ บังคับให้มันเบียดกันแนบชิดยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ พัทธอยากจะกรีดร้องเพราะความรู้สึกแปลกประหลาดที่แล่นริ้วไปทั่วร่าง หากแต่ทำได้เพียงขบฟันแน่นจนรู้สึกปวดไปทั่วแนวสันกราม มือหยาบขยับเนิบเรื่อยใน ขณะที่ฟันคมของคนตัวเล็กขบลงบนบ่ากว้างเพื่อระบายอารมณ์



“ดีไหม... หืม... แบบนี้” อภิรักษ์เงยขึ้นมองคนตัวเล็กที่กัดริมฝีปากตัวเองแน่น ตาปรอยฉ่ำน้ำเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของพ่อเลี้ยงที่คลอเคลียชิดอยู่ข้างแก้มนุ่ม ลมหายใจอุ่นกระทบผิวจนผ่าวระอุ ใบหน้าหวานพยายามเบือนหนีแต่แรงเร้าที่ขยับสร้างจังหวะทำให้ร่างบางนิ่งเกร็ง สองมือเปลี่ยนจากผลักไสมาจับยึดสองบ่าของพ่อเลี้ยงเอาไว้


“ม... ไม่นะ... โอ๊ะ...” พัทธร้องออกมาไม่เต็มเสียง เมื่อรู้สึกได้ถึงปลายทางอารมณ์ที่กำลังจดจ่ออยู่ที่ปากทางแห่งความหอมหวน สองมือเรียวสั่นอกกระเพื่อมแรงในขณะที่ผู้เป็นพ่อขยับมือเร่งส่งความสุขให้ลูกชายในเกมแรกอย่างบรรจง ร่างเล็กกรีดร้องในลำคอ ตัวสั่นเทิ้มกระตุกถี่ยามที่อารมณ์ในร่างประทุออกมาเปรอะมือใหญ่


อภิรักษ์หัวเราะหึตอนที่มองอีกคนหอบหายใจ ยาออกฤทธิ์ดีกว่าที่คาด พัทธรู้สึกได้ถึงมันอย่างรุนแรงและไวกว่าปกติหลายเท่า แม้จะปลดปล่อยไปไม่ถึงนาที แต่ส่วนน่าอายของเด็กชายก็ยังคงตื่นขึ้นบ่งบอกถึงความต้องการที่ซ่อนเร้น นายทหารหนุ่มบดจูบกับริมฝีปากเล็กฉ่ำเยิ้ม ร่างเล็กหมดสิ้นเรี่ยวแรงจะต้านทาน ทำได้เพียงโอนอ่อนให้คนด้านบนตักตวงความหอมหวานจากจุมพิตร้ายกาจ

อภิรักษ์กวาดมองคนอ่อนแรง ขยับแทรกร่างตัวเองตรงหว่างขาของลูกเลี้ยงแล้วจับแยกปลายเท้าออกคนละทิศ พัทธมองตามไม่ละ เมื่อเห็นอภิรักษ์ใช้นิ้วแข็งๆ ของตนป้ายกับเศษส่วนความรักที่เปรอะอยู่ก็หน้าร้อน ปิดตาลงแน่นเมื่อรู้ว่าพ่อเลี้ยงของเขากำลังจะทำอะไรต่อไป



พัทธไม่มีเสียงจะทักท้วง ไม่มีน้ำตาให้ไหล ยามนี้เขาต้องการเพียงแค่ปลดปล่อยให้หมดสิ้นฤทธิ์ยาที่ทรมานเขาไปทุกอณูขุมขน อยากจบเรื่องต่ำช้านี่เสียที ยามที่นิ้วเย็นชืดสอดเข้ามาในร่างเขานั้น



ร่างบางทำได้แค่หลับตาให้สนิทกัดฟันไม่ให้ร้องราวกับสัตว์ถูกเชือด ความเจ็บแสบแผ่ขยายไปทั่วร่าง แต่เขารู้ว่าต่อให้เขากรีดร้องขนาดไหน พ่อเลี้ยงใจร้ายก็ไม่มีทางจะหยุด สองมือเรียวจิกลงกับที่นอนสีฟ้าเพื่อระบายความเจ็บแสบจากสิ่งแปลกปลอม


แม้ว่าอภิรักษ์จะเห็นท่าทางทรมานของพัทธแล้วแต่ก็ไม่คิดจะหยุด เขายังส่งนิ้วต่อไปเข้าชำแรกและขยับขยายช่องทางแคบให้พร้อมสำหรับรองรับอารมณ์เขา


พัทธครางฮึกฮักในลำคอตอนที่นิ้วยาวขยับเข้าออกถี่ยิบ ด้านในที่แคบคับตอดรับสิ่งแปลกปลอมอัตโนมัติจนทำให้ผิวร้อนสัมผัสได้อย่างแนบชิด ความซ่านกระสันโหมกลับมาอีกครั้งเมื่อถูกแตะต้องโดยพ่อเลี้ยง






ยามที่ส่วนยอดของอารมณ์จะปีนข้ามสู่แดนอนธการ มือหยาบกลับละออกไปจนพัทธเกือบผวาคว้า ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ยิ่งทำให้ต้องตกใจซ้ำกับส่วนสงวนที่พร้อมรบเต็มที่ของนายทหาร

อภิรักษ์จ่อปลายความหฤหรรษ์เข้ากับช่องทางเร้นลับ ก่อนพยายามเบียดสะโพกส่งช้าๆ แต่นั่นไม่ได้ผลแม้ก่อนหน้านี้พัทธจะเคยต้องรับของเล่นของเขาไปแล้ว แต่นั่นก็ไม่อาจเทียบเคียงกับขนาดของจริงที่จ่อชิดปากทางยามนี้


อภิรักษ์ขยับหยิบเจลหล่อลื่นที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ ชโลมของเหลวลงบนส่วนร้อนของตัวเองและช่องทางสีสด ก่อนจะจัดท่าทางใหม่ให้การสอดรับสะดวกขึ้น หมอนใบเล็กถูกสอดรองใต้สะโพกกลม

สองขาเรียวถูกจับขึ้นพาดบ่าแกร่งในขณะที่ส่วนอารมณ์จ่อแทรกเข้าเยี่ยมเยือนร่างกายเล็กอย่างไม่ปราณี


“เจ็บ... พ่อ... อะ... เจ็บ” พัทธฟาดมือเข้าเต็มบ่าอภิรักษ์เพราะความเจ็บปวดราวกับถูกคีมฉีกร่าง มือหนารวบจับแขนเรียวที่ปัดป่ายเอาไว้แน่นขณะที่ยังคงพยายามส่งตัวเองให้สุดทาง น้ำตาที่แห้งเหือดร่วงเผาะเพราะความเจ็บแสบ

อภิรักษ์ได้กลิ่นคาวเลือดและพอจะรู้ที่มา แต่เขาถลำลึกจนเกินกว่าจะถอนตัวออกมาไหว ทำได้แค่พยายามลดแรงส่งไม่ให้คนใต้ร่างต้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้


“อย่าร้อง” อภิรักษ์เอ่ยสั่งอย่างเย็นชา ในขณะที่คนฟังเจ็บทั้งใจทั้งกาย ไม่นึกว่าคนที่ทำร้ายกันจะเป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุดแบบนี้



“ฉันบอกว่าอย่าร้องได้ยินไหม!” นายทหารตวาดสั่งจนคนตัวเล็กผวาสะดุ้ง ความแสบร้อนในทางรักไม่ได้เลือนหายไปแม้แต่นิดแต่อภิรักษ์ไม่ได้สนใจเลย


ร่างสูงไม่มีแววตาอ่อนโยนและความปราณีให้เขาอย่างที่เคยเป็นเสมอมา อภิรักษ์เสือกไสร่างขยับผ่านความฝืดเคืองเข้าออกทีละน้อย คนตัวเล็กกัดปากแน่นจนสั่นเพราะต้องทนรับความเจ็บแสบ ในขณะที่ดวงตาแดงก่ำจ้องมองคนใจร้ายไม่แม้แต่จะกระพริบ



“เธอเป็นของฉันแล้วพัทธ”



“ของฉันคนเดียว” อภิรักษ์รั้งร่างจนเกือบสุดแล้วกระแทกซ้ำ คนรองรับอารมณ์สะดุ้งเฮือก ขยำผ้าปูที่นอนแน่นเพราะความจุกร้อนด้านใน “เป็นของฉัน” อภิรักษ์ย้ำ



(มีต่อ)
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110117- UP! ตอนที่ 9
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 12-01-2017 00:44:04
“อา... คุณ... พ่ะ... เบาๆ” น้ำตาหยดน้อยไหลร่วง เขาอ้อนวอนให้ร่างสูงยัดเยียดสัมผัสนั้นให้เบาลงกว่าที่ทำอยู่ แต่อภิรักษ์ไม่ได้สนเสียงครวญจากริมฝีปากแดงก่ำนั่น เพียงแค่รู้สึกว่าความร้อนระอุด้านในเริ่มคล่องตัวจากสารหล่อเลี้ยงนายทหาร ก่อนเอนกายลงคร่อมผิวเนียน แยกสองเข่าของลูกเลี้ยงมาคล้องแขนที่ยันเตียงไว้ ก่อนจะตอกย้ำจังหวะผ่าวซ่านในท่วงท่าราวกับคนที่วิดพื้นอยู่



“อ้ะ...” ร่างเล็กหน้าสะบัด ปลดปล่อยเสียงน่าอายที่ยามนี้พัทธก็ไม่รู้ว่าตนกำลังรู้สึกอะไรมากกว่ากัน ระหว่างเจ็บปวดเกิดทนกับกระสันอยากตามจังหวะถี่ยิบที่เจ้าของร่างใหญ่ประเคนให้เขา



“อ้ะ... พ่อ... ช้า ช้าหน่อย...” เด็กชายได้ยินเสียงตนร้องขอออกไปแบบนั้น ดวงตาฉ่ำปรอยช้อนมองอย่างอ้อนวอน อภิรักษ์ที่ดุร้ายราวกับพวกกะลาสีตกมันกดจูบบนหน้าผากมนของลูกชายแต่ไม่ได้ทำตามคำขอแม้แต่น้อย


เขาตอกย้ำสัมผัสรักให้ร่างเล็กอย่างหนักแน่นยิ่งกว่าช่างที่ลงเสาเข็มเรือน


เขาอยากให้คนตัวเล็กจดจำทุกสัมผัสจากเขา เช่นเดียวกับที่เขากำลังจดจำทุกความรู้สึกที่แผ่ซ่านไปจรดปลายนิ้วยามนี้



“อ๊า... ไม่ อื้อ...” อภิรักษ์ปลดพันธนาการบนร่างเด็กชายก่อนจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นสู่อ้อมอก ก้าวลงจากเตียงอย่างมั่นคง นายทหารนั้นทำราวกับว่าพัทธเป็นเพียงเด็กเล็กๆ ที่จะอุ้มกระเตงเข้าเอวยังไงก็ได้ หากมีใครมาเห็นคงเป็นภาพที่น่ารักระหว่างพ่อลูก


แม้ลูกชายจะโตจนเป็นหนุ่มคนเป็นพ่อก็ยังอุ้มเล่นได้ ทว่าการเล่นกันของสองพ่อลูกในยามนี้ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นทั้งเขาและพัทธ สองร่างยังคงเชื่อมกายระหว่างกันราวกับเกิดมาเพื่อประสานกันอย่างไรอย่างนั้น



ร่างบางอ้าปากโกยหาอากาศหายใจ ในจังหวะที่อภิรักษ์ดันเอวคอดขึ้นสูงแล้วกระแทกซ้ำหาตนที่ถูกอุ้มอยู่ คนตัวเล็กต้องกอดรอบคอเขาไว้เพื่อไม่ให้ตก จังหวะรักยังดำเนินต่อไปพร้อมๆ กับพัทธที่เริ่มครองสติไม่อยู่


สัญชาตญาณดิบของมนุษย์ถูกปลุกขึ้นด้วยความร้อนของกามโลกีย์ เด็กชายน้อยประสบการณ์ขบสันกรามแน่น ซุกหน้ากับบ่าของคนที่เขาเรียกว่าพ่อ

ยามที่ตนต้องตอกกายเข้าหานายทหารหนุ่มนั้นราวกับวิญญาณถูกกระชาก ความกระสันเข้าครอบงำจนกระดากอายตัวเอง จากที่วอนขอให้ถอยห่าง


ตอนนี้ในหัวพัทธกลับอยากให้อีกฝ่ายช่วยปลดปล่อยตนให้ไวที่สุด ร่างเล็กกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้หลุดปากเอ่ยความต้องการใดๆ ออกไป เขาทำได้เพียงระบายความเจ็บด้วยการจิกเล็บลงบนหลังคอคนใจร้ายนั่น แต่ผลที่ตามมาก็คือนอกจากจังหวะกระแทกธรรมดาในท่าที่เขาโดนอุ้ม


อภิรักษ์กลับเริ่มย่างเดินเพื่อพาเขาสำรวจห้องนอนในฝัน



“พ่อ...” พัทธรู้สึกซ่านจนเนื้อสั่น เขาไม่เคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อนในชีวิต แต่ในขณะเดียวกันกับความสุขชั่ววูบที่ค้นพบ ร่างบางก็เจ็บปวดทุกการกระทำ



“ไม่ไหวแล้วหรอ?” เขาได้ยินเสียงผู้ชายที่โอบอุ้มอยู่ถามแบบนั้น พัทธไม่แน่ใจว่าตนจะพยักหน้าหรือพูดอะไรออกไป เขารู้แค่ว่าคนเถื่อนวางสองขาที่อ่อนแรงของเขาลงบนพื้นแล้วผลักเด็กชายหันหน้าเขาสู่ผนัง



ร่างสูงตามมาทาบทับและประสานจังหวะต่อไปอย่างไม่มีอ่อนล้า พัทธยืนแทบไม่อยู่หากอภิรักษ์ไม่ประคองเอาไว้ ยิ่งใกล้ฝั่งก็ยิ่งสั่นสะท้าน



ร่างบางหวีดเสียงครางอย่างไม่ตั้งใจเมื่อถึงโค้งสุดท้ายของตน อภิรักษ์ทำเหมือนเด็กชายเป็นเป้านิ่งที่ตนจะรัวปืนกลใส่ได้ไม่ยั้ง เขากอดรั้งเอวบางของคนตัวเล็กเอาไว้เพื่อไม่ให้ร่วงลงไปกองที่พื้นซะก่อน ขยับส่งกายสลับจังหวะช้าไวตามแต่จะสรรหามาประเคนความเสียวให้คนด้อยพรรษา



       เขาเห็นพัทธน้ำตาร่วงตอนที่ร่างเล็กกระตุกปลดปล่อย ทั้งๆที่ยังไม่ได้แม้แต่จะแตะต้องของตัวเอง อภิรักษ์ยิ้มกริ่ม เขากัดฟันผ่อนจังหวะรักให้เด็กน้อยได้พักหายใจ ก่อนจะฉกฉวยริมฝีปากที่เผยอขึ้นโกยหาอากาศนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว


      พัทธน้ำตาร่วงอีกหยดเมื่อการกระตุกเกร็งสิ้นสุด แต่คนเป็นพ่อเชื่อว่านั่นไม่ใช่น้ำตาแห่งความเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว..



      “เธอเป็นของฉัน พัทธ” พ่อเลี้ยงหนุ่มกระซิบที่ริมหูก่อนจะขบเม้นติ่งหูคนตัวเล็กอย่างหยอกล้อ ร่างบางที่เพิ่งได้เวลาให้หายใจเงยหน้าขึ้นมองร่างใหญ่ที่เอ่ยคำนั้นอย่างสับสน


       แต่ไม่ทันที่สมองจะได้ไตร่ตรองอะไรมากกว่านั้น ตาที่ปรือเกือบจะปิดก็ต้องเบิกโพลงขึ้นอีกครั้งเมื่ออภิรักษ์ขยับย้ำจังหวะรักที่เพิ่งสิ้นสุดไป



      เขาได้ยินเสียงคุณพ่อหัวเราะ...



      เขารู้ว่านั่นหมายถึงอภิรักษ์คงจะเล่นเกมต่อไปอีกนาน...







-------------
#จอมลวง

หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110117- UP! ตอนที่ 9
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 12-01-2017 01:23:46
เฮ้อ...
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110117- UP! ตอนที่ 9
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 12-01-2017 04:39:32
ยังดีที่เป็นพ่อเลี้ยง รอติดตามนะคะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110117- UP! ตอนที่ 9
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 12-01-2017 10:24:30
 :hao3: OMG สงสารพัทธ ไม่เข้าใจพ่อเลี้ยงจริงๆ จุกจนพิมพ์ไม่ออก :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110117- UP! ตอนที่ 9
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 12-01-2017 13:18:07
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110117- UP! ตอนที่ 9
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 12-01-2017 16:35:19
อภิรักษ์ ลวงแม่พัทธแต่งงานด้วย
เพราะเป้าหมายที่อยู่ที่พัทธ สินะ
ยิงทีเดียวได้นกสองตัว
เดิมอภิรักษ์เป็นไบ อยู่แล้วใช่มั้ย
รอจนพัทธโตแล้วถึงลายออก
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110117- UP! ตอนที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 13-01-2017 01:14:34
ตอนที่ 10


พัทธไม่รู้ว่าตนกำลังตื่นหรือหลับ คราแรกเขารู้สึกเหมือนตนกำลังกระพริบตาถี่ๆ เพื่อสู้แสง แล้ววินาทีต่อมาเขาก็รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นอยู่ตามแนวไขสันหลัง เขาเห็นแสงลอดเข้ามาในห้อง





...มีคนเปิดหน้าต่าง





ร่างบางบอกตัวเอง พยายามจะชะโงกหน้ามองร่างกายเขาไม่กระดิกด้วยซ้ำ





ทัศนวิสัยของเขาพร่ามัว





เขาได้กลิ่นบุหรี่ ได้ยินเสียงเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ ก่อนการรับรู้ต่อไปจะทำงาน สติของเขาก็ดิ่งลงสู่ความมืดอีกครั้ง





“ลูกล่ะคะ?” แพรวพลอยเอ่ยถามสามีขณะที่กำลังจัดโต๊ะสำหรับอาหารเช้า





“ไม่สบายน่ะ ผมเลยให้นอนต่อ” อภิรักษ์บอกพร้อมนั่งลงที่ตำแหน่งประจำบนโต๊ะอาหาร





“อ้าว ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย เป็นอะไรมากหรือเปล่า?” หล่อนวางมือทำท่าจะขึ้นไปชั้นบนแต่อภิรักษ์เอ่ยขัด





“ก็ช่วงนี้คุณวุ่นวายกับงาน กินข้าวเถอะ ผมจัดการให้ยานอนไปแล้ว เข้าไปก็กวนแกเปล่าๆ” อภิรักษ์ดึงแขนภรรยาให้กลับมานั่งที่โต๊ะ แพรวพลอยมีท่าทีลังเลใจก่อนจะถอนหายใจออกมา





“ทำไมคุณสูบบุหรี่แต่เช้า?” หล่อนเพิ่งสังเกตว่าสามีมีกลิ่นบุหรี่ ตามปกติอภิรักษ์ไม่ใช่คนติดบุหรี่ นานๆ ทีถึงจะสูบสักครั้ง “มีอะไรเครียดหรอคะ?” หล่อนถามอย่างเป็นห่วง





“ที่ทำงานน่ะ” เขาเอ่ยปัด มือสวยยกขึ้นลูบแขนอภิรักษ์อย่างปลอบประโลม





“อย่าคิดมากนะคะ ไม่ดีกับสุขภาพ”





“ผมก็พยายามอยู่ แต่พวกเลี้ยงไม่เชื่องครั้นจะอยู่เฉยมันก็มีแต่จะแว้งกัด” อภิรักษ์เริ่มกินข้าวแต่แพรวพลอยเกิดเอะใจกับคำพูดนั้นจึงหันไปมองอย่างสงสัย





“มีใครทำอะไรไม่ดีกับคุณหรอคะที่รัก?” หล่อนถามอย่างนึกห่วง ไม่ชอบนักกับการขัดแข้งขัดขากันในวงการทหาร





“นั่นสิ มีใครทำอะไรไม่ดีกับผมหรอ?” อภิรักษ์ไม่ได้ตอบแต่กลับทวนคำถาม คุณแม่ยังสาวมุ่นคิ้วกับท่าทีประหลาดของอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มต้นทานข้าวในส่วนของตนบ้าง





“วันนี้ให้น้ำหนึ่งไปขับรถให้สิ คืนนี้คุณต้องออกนอกเมืองไม่ใช่หรอ กลับดึกๆ คนเดียวผมเป็นห่วง” อภิรักษ์นึกขึ้นได้





“จะดีหรอคะ ฉันเกรงใจคุณ อีกอย่างน้ำหนึ่งเป็นทหารรับใช้ของคุณ จะให้เอามาตามฉันต้อยๆ คงไม่เหมาะมั้ง” หล่อนเอ่ยอย่างนึกเกรงแต่สามีส่ายหัวพรืด





“อะไรกัน คุณเป็นคุณนายของผมนะ ต้องมาเกรงใจอะไร”





“โธ่ คุณ” 





“ตามนั้นแหละ ให้มันไปขับรถให้ อย่างน้อยมีคนอยู่ด้วยก็ยังดี กลับดึกๆ ผู้หญิงตัวคนเดียวอันตรายเกินไป” อภิรักษ์สรุป





“แล้วคุณล่ะคะ?”





“เดี๋ยววันนี้มีเข้ากรมครึ่งเช้า แต่คงไม่มีปัญหาอะไร สักเที่ยงหรือบ่ายคงกลับมา” อภิรักษ์บอกตามจริง





“งั้นฝากดูลูกด้วยนะคะ” หล่อนยังคงพะวงกับอาการป่วยของลูกชาย





“ฝากทำไมกัน ลูกคุณก็ลูกผม” อภิรักษ์เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนักแต่เรียกรอยยิ้มของภรรยาออกมาน้อยๆ หล่อนไม่อยากต่อความนักเลยเบนไปสนใจอาหารแทน แต่หล่อนรู้ว่าอภิรักษ์น่ะปากแข็ง ทว่าข้างในนั้นมีแต่ตนกับลูกที่อภิรักษ์ให้ความสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด





แพรวพลอยแวะเข้าไปเปิดห้องพัทธนิดหน่อยก่อนจะออกไปทำงาน พอได้เห็นเด็กชายนอนหลับตาพริ้มท่าทางอ่อนเพลียหล่อนเลยเลือกที่จะไม่กวนให้อีกฝ่ายตื่น เช่นเดียวกับอภิรักษ์ เขาแวะเข้าไปดูอาการเด็กชายตัวเล็กแล้วออกไปทำงานพร้อมภรรยาด้วยรถคนละคัน





เด็กชายลืมตามองดาวประดิษฐ์ที่อยู่ตรงหัว





ตอนนี้กี่โมงแล้ว เช้าหรือเย็น...





เขาไม่หิวเลย ไม่หนาวเลย แต่เขาเจ็บไปทั้งตัว





พัทธลูบข้อมือตัวเองแต่ก็ต้องสะดุ้ง มันเจ็บแปลบจนต้องยกขึ้นมอง ร่องรอยรอบข้อมือบ่งบอกว่าทุกอย่างเป็นของจริง





ความเจ็บปวด ความรุนแรงพวกนั้น…





เป็นของจริง





น้ำตาที่เหือดหายหยดเผาะลงที่ข้างแก้ม เด็กชายปวดร้าวไปทั่วแผ่นอก เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกฉีกทิ้งจนวิญญาณกระจัดกระจายไปทั่วพื้น ไม่เท่านั้น เขารู้สึกราวกับว่าถูกเท้าขยี้ให้จมลงไปใต้พิภพ





เจ็บกายมันก็เท่านั้น แต่เจ็บใจมันมากกว่า





สัตว์ร้ายที่เหยียบย่ำเขาไม่ใช่ใครอื่นเลย แต่เป็นคนที่เขารักด้วยใจจริง เป็นคนที่เขาภักดี เทิดทูนและไว้ใจที่สุด หากแต่เขากลับถูกทรยศอย่างไม่มีเค้าลางของเหตุผล





พัทธได้รู้ในวินาทีนั้นว่าบนโลกใบนี้ไม่ควรไว้ใจใครนอกจากตัวเอง เขาเจ็บจนไม่มีเสียงจะสะอื้น หากแต่ร้องไห้อยู่ตลอดเวลา จมดิ่งอยู่แต่ในห้วงแห่งความทุกข์





นานเท่าไหร่กัน...





ชั่วโมง...





ครึ่งช่วงโมง...





สิบนาที...





หรือแค่วินาทีเดียว





สำหรับเขามันเหมือนกับกำลังร่ำร้องอยู่ในโลกที่รอบทิศเป็นกำแพงแคบที่มืดทึบ อาวุธที่มองไม่เห็นโจมตีเขาอยู่ตลอดเวลาจนไม่มีแรงแม้แต่จะหายใจ





ความหวังถูกดูดกลืนไปอย่างน่าอนาถ เขาไม่มีตัวตน ไม่มีค่า และหมดราคา





ความรักตัวเองของเด็กชายดำดิ่งลงเหว หัวใจดวงน้อยเต้นช้าลงจนแทบไม่ขยับ วินาทีต่อมาที่สมองเริ่มทำงานเด็กชายรู้สึกว่าตนไม่มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะหายใจต่อไปบนโลกที่แสนโสมม





เรี่ยวแรงที่หายไปฟื้นกลับมาในตอนที่เขาตัดสินใจ





ร่างบางกรีดนิ้ว จิกทึ้งดาวประดับบนผนังด้านข้าง ลามเหวี่ยงเอาข้าวของรอบตัวจนกระจัดกระจาย พัทธกรีดร้อง อาละวาดไปพร้อมกับร้องไห้ราวกับสัตว์ต้องกับดัก เขาสิ้นหวังและรู้สึกว่าวิญญาณของตนแปดเปื้อน





ในนาทีที่ร่างแสนบอบช้ำรูดหลังลงกับผนังเอาชืด มือเรียวเอื้อมหยิบมีดคัตเตอร์ที่วางหมิ่นเหม่บนโต๊ะเขียนหนังสือ





พัทธเข้าใจได้ในตอนนั้น ว่าทำไมผู้คนถึงเรียกร้องหาความตายทั้งที่ยังหายใจอยู่…









“คิดจะทำอะไร!” เสียงตะคอกมาพร้อมกับที่มือใหญ่ตวัดเข้าที่ข้อมือพัทธ ข้อมือเล็กถูกบีบแน่นจนต้องคลายคัตเตอร์ในมือ ร่างบางเบ้หน้าและเริ่มต้นร้องไห้อย่างไร้สติอีกครั้งเมื่อเห็นหน้าพ่อเลี้ยงของตน





ในทีแรกที่เห็นว่าคนตัวเล็กกำลังคิดจะทำเรื่องโง่ๆ อภิรักษ์โกรธจนควันออกหู แต่พอเห็นสภาพของเด็กหนุ่มที่สองมือทุบขยำเสื้อเขาไม่หยุด ทั้งร้องคร่ำครวญราวกับหาทางออกให้ตนไม่ได้ ความเกรี้ยวกราดของอภิรักษ์เมื่อนาทีก่อนจึงหายไป ร่างสูงอุ้มเด็กชายตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว ซึ่งพัทธที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่แล้วนั้นไม่มีท่าทีจะขัดขืนแต่อย่างใด





เด็กตัวเล็กมีแต่น้ำตานองหน้า สะอึกสะอื้นจนตาช้ำแดงเถือก อภิรักษ์เอาผ้าชุบน้ำเช็ดตามหน้าตาลูกแล้วจับเปลี่ยนเสื้อเปลี่ยนผ้าทั้งแบบนั้น





“เดี๋ยวพ่อจะเอาข้าวกับยามาให้ เราจะได้หายไวๆ” อภิรักษ์ลูบผมดำขลับของคนป่วย แต่พัทธหันหน้าหนีถ้อยวาจาแสลงหูนั่น





พ่อ... งั้นหรอ…





“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า ถ้ายังไม่ดีขึ้นพ่อจะพาไปหาหมอ” อภิรักษ์ไม่ได้สนถ้าทีเมินเฉยกับน้ำตาที่ไหลลงอย่างเงียบๆ ของลูกเลี้ยง พัทธยังคงตอบโต้เขาด้วยความเงียบกับน้ำตาแต่อภิรักษ์ไม่ได้ถือสา เขาลุกลงไปเตรียมข้าวต้มหมูอย่างง่ายให้ลูกชายแล้วยกขึ้นมา





ตอนกลับเข้ามาในห้อง คนป่วยไม่ได้นอนอยู่บนเตียงอย่างตอนที่เขาออกไป เด็กชายนั่งขดตัวกอดเข่าอยู่ใต้หน้าต่าง ซุกหน้าอยู่กับสองเข่าของตัวอย่างอ่อนแอ





“ข้าวต้มนะ กินไหวไหม?” อภิรักษ์ไม่อยากดุพัทธที่ลุกออกไปนั่งแบบนั้น เขายกถาดมาวางตรงหน้าลูก





“คุณ... อึก ทำแบบนี้ทำไม?” พัทธกลั้นสะอื้นถาม เขาสับสนและรู้สึกว่าตนแตกสลายไปแล้วถึงจิตวิญญาณ





“กินก่อน” อภิรักษ์บังคับ แต่พอเห็นว่าร่างเล็กยังนิ่งเขาเลยตักข้าวต้มร้อนๆ ขึ้นจ่อปากคนตัวเล็กเป็นการบังคับอีกฝ่าย ตากลมบอบช้ำช้อนมองพ่อเลี้ยงใจร้ายของตน พัทธต่อต้านในนาทีแรก แต่เมื่อคิดดูว่าคนตรงหน้าทำอะไรได้บ้าง เขาก็เลือกที่จะดึงเอาช้อนจากมือใหญ่นั่นมาถือเองแม้มือจะสั่นเทา





พัทธเพิ่งได้รู้ว่าการกินข้าวคลุกน้ำตา รสชาติมันยากจะกลืนแค่ไหน น้ำตาที่เขาเกลียดยังร่วงลงไม่หยุด ทั้งๆ ที่พยายามจะกลั้นมันไว้จนหายใจไม่ออก เขาไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้อีกแล้ว แต่เขากลับหยุดมันไม่ได้ เขาเจ็บจนถึงขั้วแกนแห่งความเป็นคน มันปริแตกและชอกช้ำเกินจะหยุดยั้งน้ำตามากมายเหลือเกิน

 

 

“พัทธ... พัทธ หยุด!” อภิรักษ์ดึงช้อนที่มือน้อยนั่นถือค้างเติ่งอยู่แล้วขว้างทิ้ง เด็กนี่ไม่สนใจจะเป่าข้าวด้วยซ้ำทั้งที่ร้อนขนาดนั้น แต่กลับยัดเข้าปากเพียงเพราะเขาสั่งให้กิน





“ผมก็กินแล้วไง” พัทธไม่รู้ว่าตนควรจะทำอะไรถึงจะถูกต้อง เขาควรจะทำอะไรที่จะทำให้ตนไม่เจ็บไปมากกว่านี้





อภิรักษ์พ่นลมหายใจ เขาดึงร่างบางที่ดูพร้อมจะแหลกสลายนั่นเข้ามาใกล้ เขาใช้หลังพิงผนังใต้กรอบหน้าต่างในท่าแยกสองขาแล้วดึงเด็กชายที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกเขามานั่งแทรก ก่อนจะโอบรัดคนตัวเล็กเอาไว้เหมือนนกตัวใหญ่ที่ใช้สองปีกปกป้องลูกนกตัวน้อย





นายทหารหนุ่มประทับจูบแผ่วลงที่ท้ายทอยพัทธ แต่ร่องรอยของความทุกข์ยังสดใหม่เกินกว่าที่พัทธจะหยุดได้ ร่างบางสะดุ้งและตัวสั่นจนอภิรักษ์ต้องลูบแขนเรียวอย่างปลอบประโลม กระซิบข้างหูคนตัวเล็กยืนยันว่าเขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น





“พ่อขอโทษ พ่อขอโทษพัทธ พ่อขอโทษ” นายทหารหนุ่มเอ่ยย้ำที่ข้างหูเด็กชายที่ก้มหน้าร้องไห้ในอ้อมแขนเขา





“ผมทำผิดอะไร ทำไมคุณทำแบบนี้?” พัทธยังอยากจะคิดว่าสิ่งที่คุณพ่อที่แสนดีของเขาทำลงไปทั้งหมดนั้นมีเหตุผลอื่น ที่จะทำให้เขายังสามารถศรัทธาในตัวผู้ชายที่เขาเทิดทูนที่สุดได้





“ไม่เลย ไม่ผิดอะไรเลย ฉันผิดเอง ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเพราะฉันเอง” อภิรักษ์กดจูบย้ำที่กกหูอย่างปลอบประโลม





“อย่าโทษตัวเอง ถ้าจะโกรธก็โกรธที่ฉันทำแบบนั้น แต่อย่าเกลียดตัวเอง อย่าทำแบบนั้นอีกเข้าใจไหมพัทธ อย่าทำแบบเมื่อกี้อีก” อภิรักษ์เอ่ยย้ำ น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงดูเจ็บปวด จนพัทธเกือบจะเชื่อว่าอภิรักษ์กำลังเจ็บไม่ต่างจากเขา แต่ว่าสิ่งที่เขาเจอมามันก็เป็นของจริงมากพอที่จะทำให้พัทธไม่เข้าข้างเขาในทันที





“นี่มันชีวิตผมนะ... นี่มัน...” พัทธกำมือทุบอกตัวเองอย่างอัดอั้น อภิรักษ์ที่นั่งซ้อนหลังร่างบางอยู่รีบคว้าข้อมือที่จงใจทำร้ายตัวเองไว้





“ฉันบอกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วพัทธ... เธอเป็นของฉัน ชีวิตเธอ ทุกอย่างของเธอก็คือของฉัน อย่าทิ้งฉันไปเข้าใจไหม?” อภิรักษ์บอกชัด ลมหายใจของพัทธสะดุด เขาเอี้ยวตัวหันกลับไปมองชายร่างใหญ่ที่จ้องเขาอยู่ไม่ต่างกัน มันน่าตลกที่พัทธเห็นว่าพ่อเลี้ยงตนมีน้ำตาเอ่อจวนจะล้นขอบ





“ผมไม่เข้าใจ ทำไม...” ร่างบางสับสนกับท่าทางเจ็บปวดของผู้ชายที่ทำร้ายตน





“สักวันเธอจะเข้าใจเอง แต่ขอร้องว่าอย่าทำแบบนั้นอีก” อภิรักษ์ไม่สามารถอยู่เฝ้าลูกได้ตลอดเวลาแน่ เขาไม่อยากกลับบ้านมาแล้วเจอศพลูกชายของตนนอนรออยู่บนซากของความผิดพลาดที่เขาลงมือไป





“คุณรักผมบ้างไหม?”





“รักสิ พ่อรักหนูที่สุด” อภิรักษ์จูบหน้าผากมนยืนยันความเสน่หาของเขาที่มีให้คนตัวเล็ก





“ถ้ารักแล้วทำไมทำกับผมแบบนี้ ถ้ารักแล้วทำไมคุณพ่อทำกับพัทธแบบนี้” ร่างเล็กสุดจะกลั้น เขาสับสนว่าอันไหนคือเรื่องจริง อะไรคือคำลวง ผู้ชายคนนี้ปรนนิบัติเขาราวกับว่าเมื่อคืนไม่ได้ทำร้ายเขาอย่างแสนสาหัส คำว่ารักที่มอบให้เขาดูเหมือนจริงจนเขาชื่นใจ แต่มันก็กรีดซ้ำลงบนรอยช้ำบนตัวที่เขาได้รับจากฝีมือคนๆ เดียวกัน





“ก็เพราะพ่อรักไง เพราะพ่อจะไม่ยอมเสียพัทธไปให้ใคร!”





“ผมไม่เข้าใจ”





“ไม่ต้องเข้าใจหรอก รู้แค่ว่าพ่อรักหนู รักมาก รักมากจนไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไงถ้าเสียหนูไป” อภิรักษ์หน้าแดงปากสั่นจนเอ่ยติดขัดเมื่อพูดประโยคนั่น เขาลุกพรวดเดินไปหยิบคัตเตอร์อันเดิมที่เขาแย่งมาจากลูกเมื่อชั่วโมงก่อน





“ถ้าอยากจะทำร้ายตัวเอง มาทำกับฉันนี่ อยากระบายใช่ไหม เจ็บแค่ไหนทำเลย” อภิรักษ์ไม่ว่าเปล่าเขาดึงมือพัทธมาถือมีดแล้วยื่นแขนตนให้ลูกเฉือน พัทธขืนมือหนีอย่างหวาดหวั่น แต่อภิรักษ์ไม่ยอมเขากำมือลุกแล้วกดปลายมีดลงกับแขนตน





“ไม่ ไม่ อย่านะ!!!” ร่างบางดิ้นจนหลุด เขาปามีดลงหน้าต่างก่อนจะเอาสองมือปิดหน้าร้องหวีด





“นี่มันบ้า นี่มันบ้าไปหมดแล้ว คุณมันบ้า ผมไม่...”

 

“พ่อขอโทษ” ระหว่างที่พัทธกำลังพร่ำเอ่ยอย่างสับสน คนใจร้ายนั่นกลับเอ่ยออกมาตรงๆ อภิรักษ์สบตาร่างบางระหว่างที่เอ่ยคำนั้นอย่างชัดถ้อยชัดคำจนพัทธชะงักค้าง





“พ่อขอโทษแต่พ่อไม่มีทางเลือก”





“ง่ายจัง” พัทธแค่นขำ เกลียดตัวเองนักที่เจ็บจนอยากจะตายแต่กลับเกลียดผู้ชายคนนี้ไม่ได้แม้แต่เสี้ยววินาที แค่อภิรักษ์เอ่ยคำขอโทษออกมาแบบนี้เขาก็ให้อภัยทำความชั่วช้านั่นอย่างโง่เขลา แต่ความเจ็บปวดมันสาหัสเกินกว่าที่เขาจะเมินเฉยความจริง





“ถ้าอยากให้ฉันตายก็พูดมา แล้วฉันจะทำ” อภิรักษ์เอ่ยปากราวกับให้คำสัตย์ปฏิญาณ พัทธตกใจ เพราะตลอดหลายปีมานี้เขารู้ว่าอภิรักษ์เป็นพวกพูดคำไหนคำนั้น อีกทั้งยังไม่เคยโกหกสักครั้ง





“คุณจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?” พัทธไม่เข้าใจ ในตอนที่เขารู้สึกว่าตนกำลังจมอยู่ใต้ฝ่าเท้าของอีกฝ่าย อภิรักษ์กลับหยิบยื่นคำสั่งประหารตัวเองให้พัทธมีสิทธิ์ใช้





อภิรักษ์ไม่ได้ตอบ เขาเพียงแต่มองหน้าเด็กชายแรกรุ่นอย่างแน่วแน่ ยามนี้น้ำตาของพัทธเริ่มเหือดหายไปแล้ว





“คุณกำลังล้อผมเล่นใช่ไหม?” พัทธอยากให้เขาบอกว่าพูดเล่น







“ชายชาติทหารไม่ตระบัดสัตย์” อภิรักษ์เอ่ยชัดแจ้งเต็มสองหู ร่างบางสับสน เขาทรุดพิงผนังอีกครั้งและสูดหายใจเข้าลึกที่สุดเท่าที่ตนจะทำได้ แต่ก่อนที่จะได้ตัดสินใจว่าเขาอยากให้พ่อเลี้ยงเลวๆ ของตนตายหรือไม่ เสียงกลุ่มรถมอเตอร์ไซค์แบบปรับแต่งท่อก็ดังลั่นหน้าบ้านเขา





อภิรักษ์ลุกขึ้นทันที พัทธพยุงตัวเพิ่งตามออกมามอง





“อยู่ในห้อง” อภิรักษ์ชี้นิ้วสั่งเขาทันทีที่ชะโงกหน้ามองจากระเบียงกระจกชั้นสอง พัทธไม่เข้าใจ เขาสวนอภิรักษ์ออกไปมองก่อนจะเบิกตาโพลง





“พวกมัน!” พี่ชายของท็อปกับพรรคพวกเต็มไปหมด มากันเป็นแก๊งมอเตอร์ไซค์เกือบสิบคัน บิดคันเร่งขี่รถวนอยู่ที่หน้าประตูรั้วเหล็ก ส่งเสียงดังลั่นอย่างคึกคะนอง





“คุณจะไปไหน?” พัทธรีบท้วงตอนที่อภิรักษ์ทำท่าจะลงไปข้างล่าง





“ไปดูว่าพวกมันมาทำบ้าอะไรที่นี่” อภิรักษ์อารมณ์กำลังร้อน แก๊งเด็กกุ๊ยกล้ามาหยามนายพันถึงถิ่น เขาไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่





“ลูกน้องคุณล่ะ อยู่ไหนกันหมด?” พัทธรีบถามเพราะไม่เห็นใครในบ้าน นอกจากตนและพ่อเลี้ยง





“ฉันไม่ได้สั่งให้ใครเข้ามา ไม่อยากให้ใครมาเจอสภาพเรา” อภิรักษ์บอก ฉุกคิดได้ตอนนั้นว่าตนไม่มีพวกเลย ตามปกติเขาจะมีทหารรับใช้วนเวียนมาดูแลที่บ้านตลอดอย่างต่ำหนึ่งนาย ผลัดเปลี่ยนเวรยามแล้วแต่สะดวก แต่บางครั้งเขาก็สั่งให้ไม่ต้องมาอย่างวันนี้ ที่เขาไม่อยากให้ใครมาเจอสภาพพัทธ





“งั้นอย่าปะ... เหี้ย!!”





ปังๆๆ ปังๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆๆ





พวกมันโยนประทัดเป็นพวงเข้ามาในสนามบ้านเขา แถมยังมีประทัดยักษ์ตามมาอีกติดๆ พัทธสะดุ้งเฮือกปิดหูทรุดตัวลงไปหมอบกับพื้น อภิรักษ์รีบเข้าไปประคองลูกพร้อมๆ กับก้มหัวลงต่ำ





ปัง! ปัง!





คราวนี้ไม่ใช่ประทัดแน่ อภิรักษ์รู้ดี พวกมันกล้าถึงขนาดยิงปืนเข้ามาในบ้านเขา แต่เจตนาคงหวังขู่มากกว่าเอาชีวิตเพราะคงคิดว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่ อภิรักษ์ล้วงโทรศัพท์ต่อสายฉุกเฉินทันที เขาโทรเรียกตำรวจรวมไปถึงโทรเข้าไปที่กรมของตน เขาไม่ยอมให้ใครหน้าไหนรอดจากเรื่องนี้ไปได้แน่





“เข้าไปในห้องพัทธ อย่าไปไหนจนกว่าพ่อจะเรียก” อภิรักษ์ดึงลูกออกมาจากมุม กดตัวลงต่ำก่อนจะจับเด็กชายยัดกลับเข้าไปในห้องนอนเดิม





“ไม่เอานะ พ่ออย่าออกไปนะ พวกมันไม่ยอมแน่ พ่อ” พัทธลืมเรื่องบาดหมางสิ้น เขาผวาสั่นกับเสียงที่ได้ยิน ทั้งประทัดและปืนลมที่ดังสนั่นใกล้เข้ามา เขาได้ยินเสียงบิดรถดังลั่น ได้แต่หวังว่าจะไม่มีมันคนไหนปีนเข้ามาในบ้านเขา





“เข้าไปในห้องพัทธ อย่าออกมา”





“ไม่ คุณจะออกไปคนเดียวได้ยังไง!”

 



“ฉันเป็นทหารนะ พวกมันก็แค่เด็กเวรธรรมดา”





“ไม่ ได้ยินไหม อย่าไปนะ รอตำรวจมาเถอะ ถ้าออกไปตอนนี้พวกมันอาจจะทำอะไรไม่ดีก็ได้!”





“พัทธ...”





“ผมไม่ให้พ่อไปได้ยินไหม ผมไม่ให้พ่อไปตายที่ไหนทั้งนั้น ได้ยินไหม!!” สิ้นเสียงพัทธก็ตามมาด้วยเสียงกระจกชั้นล่างบานไหนสักบานแตกเป็นเสี่ยงๆ เด็กชายผวาสั่นในขณะที่ อภิรักษ์ปลดเซฟปืนตัวเองที่พกติดตัวตลอด





เขาหันมองพัทธอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจ





พัทธทรุดลงตอนที่มองพ่อเดินลงไปจากชั้นสอง เสียงโครมครามด้านล่างทำให้เขาต้องปิดประตูลงกลอน ก่อนจะเริ่มต้นร้องไห้แบบไม่มีเสียง





พระเจ้า... เขาไม่อยากให้ใครตายทั้งนั้น








--------------------------------

100 per.

#จอมลวง
สามารถติดตามนิยายทุกเรื่องและประกาศต่างๆของเราได้ทาง FB : MENAY01
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 13-01-2017 02:28:49
คุณพ่อจะตายไหมมคะ /ทำหน้าสงสัย
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 13-01-2017 06:12:10
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 13-01-2017 09:29:16
ที่ชายท็อป มั่วสุมค้ายา โกหกพาพัทธไปงานปาร์ตี้
พอถูกจับ ท็อปมาขอความช่วยเหลือ
พอพัทธไม่ช่วย อภิรักษ์ขู่กลับ
โกรธแค้นถึงกับพาพวกมาก่อกวน
กล้าไปไหมกับนายทหาร
แสดงว่าอภิรักษ์ไปเล่นงานพวกนี้เช่นกัน
อย่างอภิรักษ์น่ะหรือจะยอมให้พวกนี้รังแกพัทธฟรีๆ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 13-01-2017 11:05:38
สงสารพัทธอ่ะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 13-01-2017 19:46:32
ราวีไม่เลิก :z6:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 13-01-2017 21:23:26
ตามติดละติดตามค่ะ อยากรู้เหตุผล
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 10
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 13-01-2017 21:35:26
เป็นแนวค้ำคอร์ที่สาหัสจริงๆ ดูจากคำพูดพ่อจอมแล้วเหมือนแม่พัทธจะมีชู้เลยอะ แต่พ่อจอมคงผิดหวังด้วยและกลัวจะเสียพัทธไปด้วยหากแม่พัทธไปกับคนใหม่จริงๆเลยต้องมาลงที่พัทธแบบนี้ แต่ เฮ้ยย มันก็ไม่ควรป่าวอะ เฮ้ออ ปวดไต
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 11
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 13-01-2017 22:19:19
ตอนที่ 11

เซฟปืนถูกปลดเพื่อเตรียมตัวสำหรับการจู่โจมที่อาจจะมีขึ้นทุกเมื่อ ฝีเท้าของนายทหารย่องเดินอย่างระวัง ขณะที่สายตายังจับจ้องผ่านช่องโหว่เพื่อดูความเคลื่อนไหวภายนอกตัวบ้าน





อภิรักษ์แนบแผ่นหลังบึกบึนกับผนังเย็นเฉียบ เงี่ยหูฟังเสียงหัวเราะสะใจของคนวัยคะนองที่อยู่ด้านนอก แรงทะยานของความคับข้อง ทำให้เขาอยากจะโผตัวออกไปซัดพวกมันให้น่วม แต่สติสัมปชัญญะเตือนเขาเอาไว้ว่าไม่มีประโยชน์





คนของพวกมันมีมากกว่าและดูบ้าบิ่นเกินกำลัง พวกมันกำลังชะล่าใจด้วยคิดว่าไม่มีใครเห็นเพราะไม่มีคนอยู่ แต่ผิดถนัดเพราะมัจจุราชของพวกมันอยู่ที่ปลายกระบอกปืนเขาแล้ว





อภิรักษ์เล็งกระบอกปืนไปทางพวกมันคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ตัวบ้าน ระยะแค่นี้เขามั่นใจว่าอย่างไรก็ยิงไม่พลาด แต่ก็ต้องวัดใจเพราะเขามีตัวคนเดียว และทันทีหากลั่นไก พวกมันจะต้องพุ่งเป้ามาทางเดียวกัน





ชายหนุ่มรู้ดีว่าเจตนาพวกมันไม่ได้หมายจะเอาชีวิต เพียงแต่ต้องการจะก่อกวนและหยามเขาเท่านั้น แต่การปล่อยให้พวกมันเดินตัวเปล่ารอดออกไปจากบ้านเขา มันไม่ใช่นิสัยของนายทหารอย่างเขาเสียเลย





“อย่านะ!” ก่อนที่เขาจะหุนหันโผล่ออกไป เสียงเล็กๆ กับแรงกอดรัดด้านหลังก็ทำให้เขาต้องชะงักงัน ร่างสูงเอี้ยวตัวกลับไปมองเด็กชายที่กำลังกอดเขาด้วยมือสั่นๆ กับส่งสายตาอ้อนวอนมาให้





ก่อนจะได้ถกกันว่าเหตุใดลูกชายตัวเล็กถึงไม่อยู่ในห้องนอนตามคำสั่ง พวกมันคนหนึ่งก็เฉียดเข้ามาใกล้หน้าต่างฝั่งที่สามารถมองเห็นเขาและพัทธได้





อภิรักษ์เบี่ยงตัวลูกเข้ามาสวมกอดไว้ ก่อนจะยกเด็กชายพาหลบเข้าหลังประตูห้องนั่งเล่น





เขาได้ยินเสียงกระจกแตก เสียงทุบทำลาย พวกมันไม่ได้เข้ามาในบ้าน เพียงแต่ขว้างปาเศษหิน และระเบิดควันอย่างง่ายเข้ามาจนควันฟุ้งไปทั่วบริเวณ





นายทหารผู้ถูกหยามกำปืนในมือแน่น เขาอยากฆ่าพวกมันเสียเดี๋ยวนั้น แต่มือน้อยๆ ของใครอีกคนกลับเอื้อมมาแตะทาบบนหลังมือเขา ชายหนุ่มสบตากับเด็กชายที่มีแววประหวั่นอยู่ในสีหน้า หากแต่ก็เอื้อมมือมาปลอบเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ





“เดี๋ยวตำรวจก็มาแล้ว” พัทธไม่อยากจะให้พ่อออกไป ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่คิดว่าอภิรักษ์ควรจะต้องเอาชีวิตออกไปเสี่ยงกับพวกเดนสังคมแบบนั้น ยิ่งเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะเขาที่หลงคบเพื่อนผิด เขายิ่งไม่ต้องการจะให้มันใหญ่โตกว่านี้





หัวกลมซบลงกลางอกเขา ในขณะที่นายทหารหนุ่มเฝ้าภาวนาให้พวกมันรีบไปให้พ้นจากสนามหน้าบ้านก่อนที่ความอดทนของเขาจะสิ้นสุด และทำให้ลูกผิดหวัง





อภิรักษ์ไม่อยากทำร้ายใครต่อหน้าลูก ยิ่งความโกรธพุ่งพล่านในระดับที่เขาสามารถฆ่าพวกมันได้ด้วยแล้วยิ่งแย่เกินไปที่ลูกชายของเขาจะต้องมารับรู้





ร่างสูงสูดหายใจเข้าลึกขึ้น นับหนึ่งถึงร้อยไปพร้อมๆ กับเงี่ยหูฟังความเป็นไปของพวกมัน





            จวบจนทุกอย่างเงียบสนิทลง...

 

 





“ผมจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด หลักฐานผมมีพร้อม” หัวหน้าครอบครัวเอ่ยปากกับสารวัตรตำรวจที่ลงมาตรวจที่เกิดเหตุด้วยตัวเอง





ตระกูลของอภิรักษ์ไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอก พ่อแม่เขามีหน้ามีตา อีกทั้งยังมีเส้นสายมากมายในวงการทหาร ญาติๆ ของเขามีตำแหน่งการงานหลายแขนง โดยเฉพาะในหน่วยงานราชการระดับกรมขึ้นไป ยังไม่นับรวมประเภทที่เป็นคนดังอีก





อภิรักษ์ เป็นไม่กี่คนในตระกูลที่นิยมอยู่อย่างสงบ เขาไม่ชอบการเข้าสังคมจนกลายเป็นกิจวัตร แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเขาไม่เข้าสังคมใดเลย ชื่อของเขายังปรากฏให้เห็นอยู่บ้างตามหนังสือพิมพ์หน้าข่าวสังคมเวลาจำเป็นต้องออกงาน ดังนั้นการเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ที่ปลายจมูกเขา ย่อมไม่ใช่แค่คนในกรมทหารที่ดิ้นพล่าน พวกตำรวจท้องที่ก็ต้องเสียวสันหลังเหมือนกัน





“มีใครได้รับบาดเจ็บอะไรไหมครับ?” นายตำรวจหันไปมองทางลูกชายของเขาที่นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา กวาดสายตาไร้แววนั่นมองพวกตำรวจชั้นผู้น้อยเก็บหลักฐานต่างๆ กันว่อนบ้าน





“ไม่มีครับ พวกมันไม่ได้เข้ามาถึงตัวพวกเรา แต่ลูกชายผมป่วยอยู่แล้ว มาเจอแบบนี้ยิ่งขวัญหนีดีฝ่อหมด” อภิรักษ์ดักทางเพราะไม่อยากให้ พัทธโดนสักเกี่ยวกับอาการซีดเซียว หากพวกตำรวจพบบาดแผลบนตัวลูกชายตอนนี้อาจจะยุ่งยากกว่าที่เป็น





“แล้วภรรยาคุณล่ะครับ?”





“เธอไปทำงานครับ ตอนเกิดเหตุมีแค่ผมกับลูกอยู่ที่นี่ ผมเพิ่งกลับมาจากกรมจะมาดูลูก เพราะน้องพัทธไม่สบายมาตั้งแต่เมื่อคืน ผมเข้ามาสักพักก็เกิดเรื่อง แต่พวกมันคงคิดว่าไม่มีใครอยู่ถึงกล้า”





“เห็นว่าเป็นพวกที่เคยมีประเด็นกันมาก่อนหรอครับ?” นายตำรวจยังคงซักถาม





“จะเรียกแบบนั้นก็คงได้ ลูกชายผมเคยโดนพาไปแหล่งมั่วสุมแล้วโดนจับไปพร้อมเด็กพวกนั้น วันก่อนน้องชายไอ้คนที่ก่อเรื่องวันนี้มันมาที่นี่ มาขอร้องน้องพัทธให้เป็นพยานเรื่องเกี่ยวกับซื้อขายยาอะไรนี่แหละ แต่ลูกผมไม่เอาด้วยเลยไล่กลับไป จนมามีเรื่องวันนี้”





“แก้แค้นสินะครับ” สารวัตรใหญ่พยักหน้ารับคำให้การของเจ้าทุกข์ กวาดสายตามองร่องรอยความปั่นป่วนรอบๆ สนามหน้าบ้าน ก่อนจะชี้สั่งให้ลูกน้องรีบเก็บหลักฐาน





“ช่วยตามเรื่องนี้ให้ผมด้วย ยังไงผมก็จะเอาเรื่องพวกมันให้ได้ มีพวกมันยิงปืนเข้ามาในบ้านผมด้วยตอนแรกๆ ผมถือว่าเป็นการพยายามฆ่าแล้ว ยังไงทางตำรวจก็ต้องเร่งเรื่องนี้ให้ผม” อภิรักษ์ไม่ได้นิยมใช้อำนาจบาตรใหญ่ แต่ครั้งนี้ยังไงเขาก็จะเล่นงานพวกมันให้ถึงที่สุด ไม่ว่าจะต้องข้ามหัวใครไปกี่คนเขาก็ไม่สนทั้งสิ้น





“เรื่องอาจจะไม่ร้ายแรงขนาดนั้น” แม้จะเข้าข้างเจ้าทุกข์ แต่สารวัตรตำรวจผู้เห็นคดีวัยรุ่นป่วนเมืองมามาก ย่อมเจนประสบการณ์พอจะดูออกว่าเด็กพวกนั้นไม่ได้มีเจตนาฆ่าใครแต่แรก ถึงเลือกจะเข้ามาตอนที่คิดว่าคนไม่อยู่ และระบายอารมณ์ด้วยความคึกคะนอง





“ร้ายแรงแน่ครับ ผมเตรียมทหารไว้แล้ว หน้าที่ของคุณคือลากคอพวกมันมารับกรรมที่มันก่อไว้” สายตากระด้างกวาดมองเศษกระจกที่แตกเกลื่อนพื้น เลยไปถึงลูกชายตัวเล็กที่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม





“ผมจะส่งภาพจากกล้องวงจรปิดไปให้ น่าจะชัดพอสำหรับมัดตัวคนร้าย”





“ดีเลยครับ ทางผมก็จะไปขอหมายจับและจัดการให้ไวที่สุด”





“ได้ยินแบบนั้นก็ดีครับ”





นายทหารหนุ่มเดินกลับมาหาเด็กชายที่นั่งเหม่ออยู่ สารวัตรตำรวจถอนหายใจยาวขณะที่มองภาพเจ้าทุกข์ของเขาประคองลูกขึ้นไปชั้นสองของบ้านอย่างทะนุถนอม นึกชื่นชมกับความใส่ใจของนายทหารหนุ่มที่มีให้ครอบครัว





“แม่ล่ะครับ?” พัทธถามหามารดา ถึงแม้จะยังสับสนอยู่มากแต่ยังไงเสียเวลาแบบนี้เขาก็ต้องการคนเป็นแม่มากที่สุด





“ทำงานน่ะ พ่อไม่ได้บอกเขาไม่อยากให้มากังวล” อภิรักษ์ตอบเด็กชาย พัทธหลุบตาลงต่ำ ไม่แน่ใจว่าตนกำลังรู้สึกอะไร





เขาผิดหวังที่มารดาไม่ได้มาอยู่ข้างๆ ยามที่เขาวิตกและเพิ่งผ่านช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดว่าดีแล้วที่แม่ไม่กลับมาตอนนี้ เพราะมารดาต้องได้เห็นร่องรอยบนตัวเขาที่ยากเกินกว่าจะอธิบาย





พัทธไม่รู้ว่าตนควรจะเจ็บปวด วิตกกังวล หรือเป็นทุกข์กับเรื่องไหนก่อนดี ในเมื่อทุกอย่างถาโถมเข้ามาและเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน จนเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะตรึกตรองว่าตนควรจะรู้สึกอะไรกับผู้ชายตรงหน้ายามนี้





ผู้ชายที่ยัดเยียดความเจ็บปวดและฉีกกระชากหัวใจดวงน้อยของเขาจนไม่เหลือซาก แต่แค่ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ปีศาจร้ายตนนั้นกลับกางปีกปกป้องเขาจากภัยอันตรายที่มาเยือนถึงหน้าประตูบ้าน โอบประคองและกันเขาจากอันตรายทั้งปวงที่มาเคาะเรียกหา






พัทธไม่เข้าใจ...





เด็กชายไม่มีแม้แต่น้ำตาจะไหล เขาตัดสินใจไม่ได้ว่าชีวิตตนเพิ่งผ่านช่วงเวลาแบบไหนมากันแน่





หัวใจของเขายังเต้น





มือของเขายังขยับ





ปอดของเขายังฟอกลมหายใจได้เป็นอย่างดี





แต่วิญญาณของเขาเหมือนถูกขังอยู่ในขวดโหลทึบ





อ่อนล้า... อ่อนแรง... และโง่งม





พัทธเอนกายขึ้นนอนบนเตียงสีฟ้าสีโปรดของตน ดวงตาไร้ประกายทอดมองดาวประดับที่ทำจากพลาสติกเรืองแสงบนเพดานด้วยสมองที่ว่างเปล่า





เขาไม่ได้สนใจว่าอภิรักษ์ออกไปตอนไหน จูบหน้าผากลาเขาอย่างไร หรือกระซิบสั่งว่าจะเอาอาหารขึ้นมาให้ตอนกี่โมง เขาไม่คิดจะใส่ใจ





เขาเหนื่อยเหลือเกิน





เปลือกตาของเด็กชายหนักอึ้ง





ชั่วครู่บาดแผลทั่วร่างก็เจ็บปวดขึ้นมาพร้อมกัน จนเขาต้องกัดฟันร้องโอดกับความเงียบในห้องที่มีแค่เขา





พัทธปล่อยตัวเองจมดิ่งสู่ความเจ็บปวดที่สุดแสนสดใหม่ และปล่อยตัวเองสู่ห้วงนิทราที่เขาไม่อยากลืมตาขึ้นมาอีกเลย

 





อภิรักษ์ค่อยๆ บรรจงทำแผลให้ลูกชายที่หลับสนิทเงียบๆ ดวงตาว่างเปล่ากวาดมองร่องรอยมากมายที่เกิดขึ้นจากฝีมือของตนเอง ความรุนแรงและอารมณ์ทั้งหมดที่ตนโถมเข้าใส่เด็กชายที่ไร้เดียงสา อภิรักษ์โกรธตัวเองที่ทำให้ลูกเจ็บ แต่มันไม่มากพอจะทำให้เขาหยุด





นายทหารหนุ่มค่อยทำแผลไปเรื่อยๆ ไล่จากต้นขา ข้อมือของคนตัวเล็ก พยายามจะเบามือเวลาที่เห็นว่าใบหน้านวลนิ่วขึ้นเพราะความแสบของน้ำยาเช็ดแผล เขาไม่อยากให้ลูกตื่นขึ้นมาตอนนี้ อย่างน้อยพัทธก็ควรจะได้พักสมองจากเรื่องราวบ้าๆ นี่ทั้งหมด





อย่างน้อยในยามที่หลับ ลูกจะได้ลืมว่าต้องเจออะไรมา





มือใหญ่ลูบลงไปบนกลุ่มผมนุ่ม เขารักเด็กคนนี้ รักจากใจจริง หาใช่สิ่งเสแสร้งใดๆ รักมากจนเขาทนอยู่กับความเสียใจเพียงลำพังไม่ได้





“...ตื่นแล้วหรอ พ่อทำกับข้าวไว้ กินหน่อยนะจะได้กินยา” ดวงตากลมลืมขึ้นมาทำให้ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์ เขากระวีกระวาดลุกไปจัดการเอาอาหารมาให้ลูกชายตัวเล็กที่ไม่ได้ปริปากอะไร





พัทธที่แทบไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตลอดทั้งวันไม่ค้านอาหารที่พ่อยกมาให้ เขาเห็นพ่อเลี้ยงนั่งมองตนกินเงียบๆ ไม่พูดอะไรที่ทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดยิ่งขึ้น เด็กชายเองก็หมดแรงจะคิดค้าน พยศจึงหายเกลี้ยงไปหลังจากลืมตาตื่น





ลิ้นเล็กไม่ได้รับรู้รสชาติของอาหาร เขาเพียงแต่กลืนมันลงคอไปให้ตัวเองมีแรงหายใจต่อเท่านั้น แต่พัทธคงไม่รู้ตัวเลยว่าเขาหิวโซจนเผลอกินไปเกือบหมดถ้วย และอภิรักษ์ก็ดูพอใจที่เห็นลูกกินข้าวได้





“ชอบแบบนี้หรอ คราวหลังพ่อจะทำให้หนูอีก” อภิรักษ์คลายยิ้มบางๆ เอ่ยถามเมื่อจัดการเก็บถ้วยใส่ถาดรอง





“ไม่ได้ชอบครับ” พัทธตอบเสียงนิ่ง





“งั้นหรอ พ่อคงเข้าใจผิดไป” อภิรักษ์ยังคงยิ้ม จัดยาส่งให้ลูก





ร่างเล็กมองยานั่นแค่แวบเดียวก่อนจะรับมาโยนใส่ปากแล้วดื่มน้ำตามเกือบครึ่งแก้ว





“นอนพักซะนะ”





“คุณ...” เสียงแหบเอ่ยรั้งเมื่อร่างสูงทำท่าจะออกไปจากห้อง





“ว่าไงครับ?”





“อย่าเข้ามาในห้องผมโดยไม่ได้รับอนุญาตอีก”





“...”





“ถือว่าพัทธขอร้อง”





“พัทธก็รู้ว่าพ่อทำแบบนั้นไม่ได้” อภิรักษ์ตีหน้าเรียบทำราวกับไม่ได้ยินประโยคคำขอเมื่อครู่





“ทำไมล่ะ ผมแค่...”





“พ่อจะไม่ปล่อยเราไปหรอกนะ พ่อพูดไปแล้วไม่ใช่หรอ แล้วพ่อก็ไม่สนว่ามันจะเป็นคำขอของพัทธหรือคำขอของใคร พ่อไม่มีวันปล่อยเราไป อย่ามาจำกัดระยะกันซะให้ยาก”





“...”





“ถ้าอยากจะให้มันจบ ก็บอกให้พ่อไปตายซะ พ่อจะไปแล้วจะไม่มีทางกลับมาให้เราเห็นอีกแม้แต่เงา แต่ถ้าทำไม่ได้ เราก็จะเป็นแบบนี้ต่อไป”





“คุณบ้าไปแล้ว” อภิรักษ์รู้ดีว่าพัทธรักเขามากเกินกว่าจะเอ่ยคำนั้น





ไอ้คำสั่งประหารบ้าๆ ที่อภิรักษ์ให้สิทธิ์เขาสั่งลั่นไกนั่น





มันไม่มีทางออกจากปากเด็กชายที่เทิดทูนเขายิ่งกว่าอะไรในชีวิต





แม้แต่ตอนที่เจ็บจนไม่อยากหายใจ พัทธยังไม่เคยคิดสักนิดว่าอยากจะให้เขาตายไปซะ มีแต่ตนเองต่างหากที่ไม่มีค่าพอจะมีลมหายใจต่อไป หากจะมีใครเจ็บ พัทธเองเลือกที่จะเจ็บทั้งที่ตนถูกทำร้ายอย่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย





พัทธได้ไพ่ตายที่ไม่กล้าแม้แต่จะหงายขึ้นมาดู





“ก็คงจะแบบนั้น”





“ทำไมครับ…” น้ำตาจ่อจะไหลอีกครั้งเพราะความไม่เข้าใจ แม้จะพยายามคิดทบทวนหาต้นสายปลายเหตุเขาก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร โดยเฉพาะหลังจากที่ผ่านนาทีชีวิตจากพวกไอ้ไทม์ พัทธแอบหวังว่าทุกอย่างมันจะคลี่คลายไปในทางที่ดีกว่านี้





“ต่อให้พ่อไม่เข้ามาที่นี่อีก หนูก็ไม่มีวันลืมหรอก” อภิรักษ์นั่งยองลงตรงหน้าลูกชาย





“...”





“ต่อให้พ่อไม่จับมือหนูอีก หนูก็ไม่มีวันลืมว่ามันรู้สึกยังไง” มือกร้านส่งมาลูบแผ่วเบาบนรอยแผลรอบข้อมือเล็ก ตากลมหม่นแววมองตามและรอฟังสิ่งที่พ่อเลี้ยงกำลังจะบอกกับตน





“ต่อให้พ่อไม่กอดหนูอีก หนูก็ไม่ลืมว่าถูกทำอะไรมา”





“...”





“หรือต่อให้...” อภิรักษ์ยื่นใบหน้าคมเขาชิด จรดริมฝีปากทั้งคู่ประกบกันก่อนจะถอนหน้าออกมาอย่างอ้อยอิ่ง






“ต่อให้พ่อไม่จูบหนูอีกเลยนับจากนี้... หนูก็ไม่มีทางลืมว่าเคยโดนพ่อจูบยังไง”





พัทธกำมือเกร็งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว พยายามเบือนหน้าหลบสายตาแน่วแน่ที่ส่งมาจนรู้สึกหวาดหวั่นอยู่ในอก





“อะไรที่เราได้ทำลงไปแล้ว มันย่อมอยู่กับเราตลอดไป ไม่ในชีวิตจริงก็ในนี้” อภิรักษ์เคาะนิ้วที่หัวตัวเองเป็นการประกอบ





“เพราะงั้นต่อให้พ่อทำตามที่พัทธขอ มันก็ไม่ได้แปลว่าพัทธจะลืมว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้ทำให้มันดูไม่ใช่เรื่องจริงขึ้นมา”





“ถ้าพ่อรู้ว่ามันจะอยู่กับผมตลอดไป แล้วพ่อทำแบบนี้ทำไม” มือเล็กทุบไหล่คนตัวโต ก่อนจะปล่อยน้ำตาหยดลงที่ข้างแก้ม





“พ่อยอมให้คนอื่นมาสร้างแผลเป็นให้หนูไม่ได้หรอก” อภิรักษ์ยินยอมให้ลูกชายทุบจนสุดแรงก่อนจะดึงมากอดเอาไว้แนบอก





“พ่อยอมเป็นคนทำแผลเป็นที่ใหญ่ที่สุดเอง”





“จะบอกว่าทำแบบนั้นเพื่อปกป้องผมหรอ?”





“เปล่าเลย... พ่อทำแบบนั้นเพราะพ่อเห็นแก่ตัว เพราะพ่ออยากให้พัทธจำได้ตลอดเวลาว่าพัทธเป็นของใคร”





“...”





“พ่อรักพัทธ”





“รักอะไรกัน นี่มันไม่ใช่ความรัก”





“พ่อรักพัทธ”





“ผมไม่เชื่อ”





“พ่อรัก...”





“เลิกพูดบ้าๆ สักที นี่มันรักแบบไหน คุณรักผมประสาอะไรกัน!!”





“พ่อรักพัทธ ไม่ว่าหนูจะเชื่อหรือไม่พ่อก็ยืนยันคำเดิม”





“ฮึก...”





“นอนพักเถอะ พ่อจะอยู่ข้างล่าง มีอะไรเรียกนะ... แล้วอย่าทำอะไรแบบเมื่อกลางวันอีก เดี๋ยวแม่เราคงกลับมา”





“คุณไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือไง!” หมอนใบโตถูกปาใส่คนตัวสูงเมื่อได้ยินเขาเอ่ยถึงแม่ได้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผู้ชายคนนี้ทำให้เขากลายเป็นคนประเภทที่แย่งสามีแม่ตัวเองแบบหน้าตาเฉย ไม่ทุกข์ร้อนอะไรสักนิด





“พักซะ พัทธ” อภิรักษ์เลี่ยงจะปะทะกับลูก เขายกถาดถ้วยชามลงมาชั้นล่าง ทิ้งเสียงสะอื้นนั่นไว้ลำพังโดยไม่เหลียวหลัง





พัทธมองผ้าพันแผลที่ข้อมืออย่างหงุดหงิดใจ เขาพยายามกระชากทึ้งมันออกจนตัวสั่น แต่มันไม่ยอมหลุดง่ายๆ เพราะถูกพันไว้โดยรอบ เด็กชายกรีดเสียงกับหมอนก่อนจะฟาดข้อมือลงกับที่นอน





ตบหัวแล้วก็ลูบหลัง





เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย





เขาไม่รู้ว่าอภิรักษ์เป็นอะไร แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมารับชะตากรรมเลวร้ายแบบนี้ พัทธเกลียดเขา โกรธเขา แต่พอมองร่องรอยความอ่อนโยนที่เขาทิ้งไว้ยามบรรจงทำแผลให้มันก็ทำให้น้ำตาไหลออกมา






อภิรักษ์ทำสำเร็จ เขาสร้างรอยแผลเป็นที่เด็กชายจะไม่มีวันลืมนับจากนี้ไปจนตราบชั่วชีวิต แม้แผลนั้นจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่มันกับลึกล้ำ และแสนทรมานเกินกว่าใครจะหยั่งถึง







----------------------------
จอมลวง

100 per.

สามารถติดตามนิยายทุกเรื่องและประกาศต่างๆ FB : MENAY01
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 11
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 13-01-2017 23:26:26
อภิรักษ์ รักพัทธมากกว่าใคร
มากกว่าคนที่เป็นภรรยา
อภิรักษ์ เป็นโชตะค่อนพวกรักหลงใหลเด็ก สินะ
ถึงได้สนใจแม่พัทธ เพื่อได้เข้าหาใกล้ชิดพัทธ
อภิรักษ์ พูดกับแม่พัทธ เหมือนรู้อะไรที่ไม่ถูกต้อง
แม่พัทธ ได้ทำอะไร ลักษณะนอกใจอภิรักษ์ใช่มั้ย
แล้วอภิรักษ์จะเอามาเป็นข้ออ้าง
ที่จะมีอะไรกับพัทธแบบเปิดเผยกับแม่พัทธ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 11
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 13-01-2017 23:28:24
สงสารพัทธ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 11
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 14-01-2017 00:06:38
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 11
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 14-01-2017 10:17:14
ย้อนกลับไปคิดถึงอินโทรแล้ว พัทธคงต้องเดินไปตามทางเลือกที่เลือกไม่ได้   :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -130117- UP! ตอนที่ 11
เริ่มหัวข้อโดย: naumi ที่ 14-01-2017 23:45:46
แม่มีชู้รึเปล่านี่...หวังว่าคงไม่ใช่น้ำหนึ่งนะ เหอๆ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -150117- UP! ตอนที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 14-01-2017 23:49:14
ตอนที่ 12


ชีวิตของพัทธกลับมาเข้ารูปเข้ารอยอีกครั้ง เขาได้กลับไปเรียนอย่างปกติ ทำให้ไม่มีเวลามาสนใจความทุกข์ของตนเองมากนัก แม้จะต้องอดทนกับการพบหน้าและทำทีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขาเจ็บปวดไปมากกว่าที่เคย





อภิรักษ์ไม่ได้แตะต้องเขาในเชิงนั้นอีกหลังจากวันนั้น ทั้งคู่ใช้ชีวิตร่วมบ้านกัน เป็นสามีที่ดีของภรรยา และเป็นลูกที่ดีของแม่มาตลอดสองอาทิตย์ที่เงียบสงบ





นายทหารยังคงสวมเครื่องแบบเต็มยศไปรับส่งพัทธ หรือหากไม่สะดวกก็จะมีพลทหารมารับเขาแทน





เด็กชายไม่เจอพวกท็อปที่โรงเรียน และเขาไม่ใส่ใจจะไถ่ถามว่าพวกเพื่อนสารเลวนั่นหายหัวไปไหนกัน เขารู้จากพ่อแค่คร่าวๆ ว่าตำรวจจับคนที่มาก่อกวนที่บ้านเขาได้เกือบหมดแล้ว ยกเว้นไอ้ไทม์ที่ไหวตัวทัน





พัทธยินดีที่จะใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยแบบนี้ ไม่ต้องมีอะไรหวือหวาอีก เขาเมินใบสมัครทหารที่นานมาแล้วพ่อเคยคุยกับเขาให้ไปสอบเข้าโรงเรียนเตรียม จนเขาต้องไปขอร้องแม่





อภิรักษ์ไม่ได้บังคับเขา หรือไม่อีกฝ่ายก็ไม่ได้จริงจังที่จะให้เขาเป็นทหารอย่างตน





ร่างเล็กสังเกตตลอดหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ระยะแรกเขาผวาและอับอายที่จะสู้หน้าอภิรักษ์และมารดา เขาหวาดกลัวยามค่ำคืน เกลียดเสียงฝีเท้าที่ย้ำผ่านประตูห้องนอน แต่เมื่อผ่านอาทิตย์แรกไปทุกอย่างอยู่ในความสงบ บาดแผลที่มีก็เริ่มเลือนราง





ความสดใหม่ของเหตุการณ์ก็ลดระดับลง เขาไม่ผวาอีก ไม่กลัวก่อนจะปิดตานอน ไม่ร้องไห้ทุกคืน เขากลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติ เพียงแต่ไม่เคยลืม และไม่ได้ปวดใจน้อยลง





“ฉันลืมบอกแม่ไปเลยว่าวันนี้เลิกเร็ว” เขมบ่นขึ้นเมื่อออดคาบบ่ายดังลั่นชั้นเรียน





“อ่า... วันนี้อาจารย์ประชุมใช่ไหม?” พัทธเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ เขาไม่ได้บอกพลขับไว้ว่าวันนี้ตนเลิกบ่าย





“ไปช็อปกันดีไหม?” เขมเสนอ ในเมื่อทั้งคู่ต่างก็ยังไม่มีคนมารับ





“ไม่ละ อยากกลับไปนอนมากกว่า” พัทธปฏิเสธเพื่อนอย่างไม่ใยดีจนเขมโห่ท้วง





“บ้านมันไม่หนีไปไหนหรอกน่า”





“บ้านมันไม่หนีแต่ฉันง่วงไง อีกอย่างไม่มีตังด้วย” พัทธถอนหายใจ ค่าขนมเขาไม่ได้พกมามากพอจะเที่ยวเตร่ได้





“เบื่อจริงๆ พวกจนเนี่ย แล้วนี่จะกลับไง จะโทรให้คนขับมารับหรอ?”





“ไม่อ่ะ เดี๋ยวนั่งรถเมล์กลับเอาก็ได้” พัทธส่ายหน้า เขาไม่อยากรบกวนเพราะเวลานี้ผู้ใหญ่คงทำงานกันอยู่ ทั้งตัวเขาเองก็ยังไม่ได้มือถือคืนจากพ่อเลี้ยง ทำให้ไม่สามารถติดต่อกับคนขับรถได้ด้วย จะจำได้ก็แต่เบอร์ของคนใจร้ายนั่นกับเบอร์มารดาของเขาเท่านั้น





“งั้นจะกลับเลย?”





“เออ ไปละ” พัทธยกมือโบกลาเพื่อนแบบขอไปทีแล้วเอาเป้ขึ้นพาดบ่า เดินออกมาจับรถเมล์สายที่ผ่านไปทางบ้านตน





ร่างบางมาถึงบ้านในอีกสิบนาทีต่อมา แอบแปลกใจเมื่อเห็นว่ารถของอภิรักษ์จอดอยู่ เดาว่าคงเพิ่งกลับมาเช่นกัน





เด็กชายนิ่งคิดไปครู่หนึ่งว่าควรจะเข้าบ้านตอนนี้ หรือไปหาที่อื่นอยู่ก่อนจนกว่าจะเย็น เขาไม่อยากเจอพ่อเลี้ยงตามลำพังเท่าไหร่นัก





ร่างเล็กชั่งใจอยู่นานแต่สุดท้ายก็เลือกจะเดินเข้ามาในบ้านตน เขาคิดว่าจะมุ่งหน้าขึ้นห้องตัวเองไปเลยหากไม่พบกับความเงียบเชียบผิดปกติ





เด็กชายวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะในครัวอย่างเบามือก่อนจะเดินเลยโถงไปทางห้องนั่งเล่น ทีวีไม่ได้ถูกใช้งาน แต่แอร์ถูกเปิดเอาไว้ ในทีแรกเขาไม่เห็นใครจนกระทั่งจะเดินไปปิดเครื่องปรับอากาศ ถึงได้เห็นว่าร่างสูงในชุดทหารเต็มยศนอนอยู่บนโซฟายาวหน้าทีวี





พัทธเกือบจะไม่สนใจเขาและหันหลังกลับ แต่ตาเหลือบไปเห็นซองยาที่วางเกลื่อนบนโต๊ะหน้าโซฟา...





และซากร่องรอยที่บ่งบอกว่าใครบางคนเพิ่งกินของพวกนั้นเข้าไป







หัวคิ้วเด็กหนุ่มขมวดมุ่น พ่อเลี้ยงเขาสุขภาพดีมากมาตลอด แทบไม่เคยป่วยให้เห็นนอกจากไข้หวัดที่นานๆ ทีจริงๆ ถึงจะเป็น ด้วยอาชีพการงานและนิสัยของอภิรักษ์เองทำให้ค่อนข้างมีวินัยและรักษาสุขภาพ





พ่อเลี้ยงของเขาออกกำลังกายเป็นประจำและดูแลตัวเองดีมากเสมอมา





ไวกว่าความคิด พัทธเดินไปคว้าซองยาที่วางเกลื่อนมาอ่าน บางซองระบุว่าเพิ่งถูกซื้อมาเมื่อเที่ยงวันนี้เอง และกว่าครึ่งฉลากระบุว่าเป็นยานอนหลับ หรือไม่ก็ยาแก้แพ้ชนิดแรงที่ทำให้ง่วงนอน





“พ่อ! พ่อ!” มือเล็กเขย่าเรียกอภิรักษ์อย่างตระหนก เมื่อเห็นจำนวนที่พร่องไปของยาที่เพิ่งถูกซื้อมา





“คุณ คุณพ่อ!!” เขาร้องเรียกอย่างหวาดหวั่น เมื่ออีกคนมีท่าทีไม่รู้สึกตัว ผิดปกติที่อภิรักษ์จะตื่นตัวเร็วมากเพราะเคยถูกฝึกมา





“ไม่นะ... พ่อ... คุณพ่อตื่นสิ” ร่างเล็กพยายามปลุกคนใจร้ายอย่างหวั่นใจ เกือบจะร้องไห้งอแงเป็นเด็กอยู่แล้ว ดีที่อภิรักษ์เริ่มขยับตัวตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย





“อ่า... มีอะไรครับ?” อภิรักษ์หรี่ตาปรับโฟกัส จึงมองเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างโซฟาเป็นลูกชายตัวน้อยของเขาเอง





“นี่มันอะไร?” พัทธชูซองยาเป็นกำในมือถามอภิรักษ์





“ทำไมคุณกินยานอนหลับเยอะขนาดนี้”





“พ่อแค่นอนไม่หลับน่ะ” อภิรักษ์ถอนหายใจลุกขึ้นนั่ง





“แต่มันมากไป นี่ซื้อมาวันนี้แต่มันหายไปห้าเม็ดเลยนะ” พัทธเสียงสั่น เขารู้สึกเหมือนกลัวบางอย่างขึ้นมาจับใจ





“ไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องคิดมากน่า” อภิรักษ์ขยี้หัวลูกชายเชิงหยอก แต่พัทธไม่สนใจจะเล่นด้วย คนปกติที่ไหนเขากินยานอนหลับทีละสี่ห้าเม็ด แถมจากจำนวนซองที่กองพะเนินนี่ ไม่รู้ว่าอภิรักษ์กินยาแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว





“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย” พัทธอยากร้องไห้ เขาไม่อยากให้อภิรักษ์เป็นอะไรไป ถึงจะโกรธและเกลียดสิ่งที่อีกฝ่ายเคยทำกับตนมากแค่ไหนก็ตาม





“ช่วงนี้พ่อแค่นอนไม่หลับน่ะ” อภิรักษ์พยายามจะทำให้มันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่พัทธไม่เชื่อเลย





“ไปหาหมอกันนะครับ ถ้าเครียดก็ไปหาหมอกัน” พัทธขอร้องอีกฝ่าย เขาไม่อยากกลับบ้านมาแล้วปลุกพ่อจอมไม่ตื่นไปตลอดกาล





“ไม่เป็นไรหรอกลูก มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้น”





“มันจะไม่ใหญ่ได้ยังไง ในเมื่อคุณกินยามากขนาดนี้” พัทธวิตก





“พ่อไม่เป็นไรจริงๆ” อภิรักษ์หัวเราะกับท่าทีเป็นห่วงของลูกชาย





“งั้นสัญญากับผมว่าจะไม่กินแบบนี้อีก” พัทธขอร้องเขา





“โธ่พัทธ...”





“ไม่งั้นผมจะบอกแม่ แม่ไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม ไม่งั้นแม่คงห้ามไม่ให้คุณทำตัวแบบนี้”





“พัทธ”





“สัญญากับผมว่าคุณจะไม่ทำร้ายตัวเองแบบนี้อีก ไม่งั้นผมจะบอกแม่ ...ผมพูดจริงๆ นะ” พัทธทั้งปลอบทั้งขู่เขา อภิรักษ์หัวเราะอย่างอ่อนใจก่อนจะยอมรับคำ





“โอเค โอเค จะไม่ทำแล้วครับ” นายทหารยกมือสองข้างเหนือหัวเป็นสัญลักษณ์ของการยอมแพ้





พัทธยังคงเอาจริงเอาจังกับการมองพ่อเลี้ยงอย่างตำหนิ ก่อนฉวยกวาดซองยาพวกนั้นมาทิ้งเอง เขารู้ว่าอภิรักษ์แค่รับปากไปส่งๆ เท่านั้นเพื่อให้เขาหยุดต่อว่าอีกฝ่าย





เรื่องนี้มันสำคัญเกินกว่าที่เขาจะรับมือ เขาไม่รู้ว่าอภิรักษ์กำลังเผชิญกับอะไร แต่ปักใจเชื่อว่าคงมีปัญหาที่ทำงานมาสุมรมเร้าจนทำให้ต้องพึ่งยาแบบนี้





“ทำไมวันนี้เลิกเร็วล่ะ?” อภิรักษ์เดินตามลูกชายมาหยิบน้ำในครัว





“อาจารย์มีประชุมครับ” พัทธหยิบกระเป๋าตนแล้วจะขึ้นห้อง





“งั้นเดี๋ยวพ่อจะเข้ากรมอีกรอบนะ เราอยู่บ้านคนเดียวก็ล็อกประตูด้วย”





“ครับ” พัทธรับคำ





อภิรักษ์สำรวจความเรียบร้อยของตัวเองนิดหน่อยก่อนจะออกไปจากบ้าน ร่างเล็กเม้มปากมองตามพ่อเลี้ยงอย่างหนักใจ เขาเดินไปล็อกประตูบ้านตอนที่อภิรักษ์สตาร์ทรถ เด็กชายมองตามรถของนายทหารนั่นจนลับขอบรั้ว ก่อนจะพ่นลมหายใจอย่างคิดหนัก






เขาควรจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี









พัทธไม่รู้ว่าตนเผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีนาฬิกาก็บอกเวลาเกือบสี่โมงเย็นแล้ว ท้องเขาร้องประท้วงบ่งบอกว่าเขาควรหาอะไรยัดใส่กระเพาะเสีย





ร่างบางพาตัวเองออกจากห้องนอน เขามองเห็นข้างล่างจากระเบียงชั้นบน รถของมารดากลับมาแล้วนั่นน่ายินดียิ่ง พัทธตัดสินใจแล้วว่าเขาจะปรึกษากับแม่เรื่องยาของพ่อเลี้ยง





ยังไงซะแม่เขาก็ควรรับรู้เรื่องนี้ เพราะหากพ่อจอมเป็นอะไรขึ้นมาจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ มารดาเขาน่าจะจัดการได้ดีกว่าเด็กที่ไม่มีสิทธิ์มีเสียงแบบพัทธ เขายังหวังพึ่งให้มารดาดุพ่อเลี้ยงไปอีกสักยกให้สลดที่ทำอะไรไม่คิดแบบนั้น





“...อื้อ”





ร่างเล็กที่วิ่งลงบันไดมาชะงักค้างกับเสียงนั้น พัทธเบาฝีเท้า เงี่ยหูฟังอย่างเงียบเชียบ





“อย่าสิ…” เสียงแม่เขา เขาจำได้แม่น





ร่างบางคิดว่าตนควรจะเดินกลับห้องไปซะ เวลานี้อาจจะไม่ใช่ฤกษ์ดีสำหรับการปรึกษาหารือปัญหาที่เขาพบ ถึงแม้จะสงสัยว่าอภิรักษ์กลับมาตอนไหนก็เถอะ แต่เขาไม่อยากรับรู้กิจกรรมเร่าร้อนของสองคนนั้น





เขาเคยเห็นมามากพอแล้ว ถึงพ่อเลี้ยงอาจจะจงใจทำโชว์เขาอีกแล้วก็เถอะ ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าเขาอยู่บ้านยังกล้าทำกลางห้องนั่งเล่นแบบนี้





คิดแล้วก็รีบเปลี่ยนทิศจะกลับขึ้นข้างบน ลืมหิวไปจนสิ้น แต่เสียงพูดคุยสุดจะพร่ากระเส่านั่นทำเอาเด็กชายนิ่งสนิทราวกับถูกสาปเป็นหิน





“อย่าสิ... เดี๋ยวคุณจอมกลับมานะ”





แม่ของเขา...





“ผัวคุณไม่กลับมาตอนนี้หรอกน่า” เสียง... ผู้ชายคนอื่น…





พัทธแทบจะร่วงลงจากบันได เขามือสั่น ปากสั่น อ้าปากพะงาบราวกับจะเอ่ยอะไรแต่หุบฉับซ้ำๆ หัวใจของเขาเหมือนกำลังจะหยุดเต้น ร่างทั้งร่างทรุดลงนั่งที่ขั้นบันได ใช้สองมือเกาะราวจับไม่ให้ตัวเองกลิ้งตกลงไปขัดจังหวะคนข้างล่าง





“อื้อ... อย่าจับแบบนั้นสิ”





“แต่คุณชอบแบบนี้ผมรู้...”





“อย่ามาทำรู้ดี... อึก... มันจุกนะ”





“แต่ก็เสียวใช่ไหมละ... คนสวย”





“ขยับสิ”





“เมื่อกี้ยังกลัวผัวจะมาอยู่เลย”





“ก็รีบๆ ทำสักทีสิ เดี๋ยวก็มาจริงๆ หรอก”





“คุณนี่เหลือเกินจริงๆ”





“อา... แรงๆ”





พัทธจินตนาการไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขาทำหน้ายังไงตอนนั่งฟังคำหยาบโลนพวกนั้น เขาไม่เคยคิดว่าแม่จะมีรสนิยมแบบนี้ ยิ่งไม่เคยคิดว่าจะทำแบบนี้กับชายอื่นที่ไม่ใช่พ่อเลี้ยงเขาด้วย





เด็กชายรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ในอกมันแน่นจนต้องทุบซ้ำเพื่อให้ตนหายใจต่อไปได้ มือและขาของเขาอ่อนแรง แต่หูเขาทำงานได้ดีเกินจำเป็น





เสียงครางสอดรับกับเสียงผิวเนื้อกระทบกัน





เขารังเกียจที่ได้ยินมัน





รังเกียจเสียงครางสุขสมของคนสองคนนั้น





รังเกียจที่ได้ยินแม่เขาเรียกร้องหาสัมผัสของชายชู้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า





มีความสุขกันที่นี่





ที่บ้านของเขา...





บ้านของอภิรักษ์





พัทธไม่เข้าใจ น้ำตาของเขาหยดลงบนหลังแขน เขานิ่งฟังราวกับตอกย้ำว่ามันไม่ใช่ฝันร้าย เขาไม่อยากจะเชื่อแม้ว่ามันจะห่างออกไปแค่ไม่กี่ก้าว





ผู้หญิงที่เขาเทิดทูนที่สุดในชีวิต ผู้หญิงที่เพียบพร้อมและเป็นแบบอย่างของแม่ดีเด่น ผู้หญิงที่แสดงออกว่ารักและซื่อสัตย์กับสามีมาตลอด ผู้หญิงที่ทำให้เขาภาคภูมิใจยามที่เอ่ยอวดกับเพื่อนฝูงว่ามีหล่อนเป็นมารดา





ผู้หญิงคนนั้น...





พัทธลุกขึ้น แต่เขาไม่ได้เดินกลับไปที่ห้องอย่างที่ตั้งใจแต่แรก เขาเลือกจะทำลายปราการสุดท้ายของความจริงด้วยการเดินลงมาจากบันได





เดินลงไปให้เห็นว่าใครกันที่กล้ามาทำเรื่องแบบนี้ในบ้านของเขา





ใครกันที่ทำให้มารดาเขายอมทรยศครอบครัวตัวเอง เพื่อความสุขสันต์ที่มันประเคนให้ถึงกลางบ้าน





ใครที่ทำให้เขาหมดศรัทธากับที่พึ่งพิงสุดท้ายในชีวิต





เขาอยากเห็นมันให้เต็มสองตาตัวเอง












------------------------
จอมลวง

สามารถติดตามนิยายทุกเรื่องและประกาศต่างๆ FB : MENAY01
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -150117- UP! ตอนที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 15-01-2017 03:30:53
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -150117- UP! ตอนที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 15-01-2017 06:55:39
ถ้าแม่ของพัทธหย่าขาดกันไปอยู่กับชายชู้ พัทธคงต้องตามไปด้วย นั่นคือสิ่งที่จอมยอมไม่ได้ ความรักที่จอมมีให้พัทธมันคงปนเปทั้งความรักระหว่างพ่อลูกและความรักในเชิงชู้สาว จอมจึงตัดสินใจผูกมัดพัทธไว้กับตัวเองในฐานะคนรัก
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -150117- UP! ตอนที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 15-01-2017 08:24:55
อ่า แม่มีชู้จริงด้วยเดาว่าน่าจะเป็นเจ้านายแม่รึเปล่าชายชู้น่ะ สงสารก็แต่พัทธอะมีแต่เรื่องมากระทบจิตใจและนี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้พัทธยอมจอมรึเปล่า
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -150117- UP! ตอนที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 15-01-2017 11:57:37
จ้ะ...่ค้างอย่างแรงเลยยยย อยากอ่านอีกกก :ling1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -150117- UP! ตอนที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 15-01-2017 15:35:41
ถ้าแม่ของพัทธหย่าขาดกันไปอยู่กับชายชู้ พัทธคงต้องตามไปด้วย นั่นคือสิ่งที่จอมยอมไม่ได้ ความรักที่จอมมีให้พัทธมันคงปนเปทั้งความรักระหว่างพ่อลูกและความรักในเชิงชู้สาว จอมจึงตัดสินใจผูกมัดพัทธไว้กับตัวเองในฐานะคนรัก
อย่างที่คิดจริงๆ แม่พัทธมีชู้
แม่พัทธไปอบรมค้างคืนบ่อยกว่าที่ควร
เลยทำให้อภิรักษ์เช็คเรื่องนี้จนรู้เรื่อง
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
   


หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -150117- UP! ตอนที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: lighter ที่ 15-01-2017 16:57:05
แล้วแบบนี้พ่อจอมกับพัทธก็เลยด้อทแคร์
มีซัมติงกันต่อไปลับหลังแม่ โดนพัทธไม่รู้สึกผิดแบบอินโทร ใช่มั้ย

แต่ถึงยังไงถ้าพ่อจอมรับพัทธจริงก็บอกไปเลย
ให้มันหักไปไม่ต้องคาราคาซัง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -150117- UP! ตอนที่ 12
เริ่มหัวข้อโดย: diszalove_ ที่ 15-01-2017 18:45:25
เราชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ ยังไงก็มาต่อจนจบนะคะ อย่าทิ้งกัน อย่าหายไปไหนนะคะ
ถ้ามีการรวมเล่ม เราจะสั่งนะคะ เราชอบสำนวนคุณจังเลย ดูเรียบๆ แต่ชัดเจน
ดูลื่นไหล อ่านแล้วไม่ติดขัดดีจังเลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจในตอนต่อๆ ไปอีก จนจบเลยนะคะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -160117- UP! ตอนที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 16-01-2017 00:40:12
ตอนที่ 13















พัทธไม่ได้ลงไปกินข้าว เขากินอะไรไม่ลง แถมยังอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง เขาแปลกใจที่ตัวเองร้องไห้ไปแค่รอบเดียว หลังจากที่เห็นว่าแม่ตนเองเริงรักกับชายชู้ได้เร่าร้อนมากแค่ไหน





เขาโกรธ





เขากลัว





เขาเกลียด         





และสุดท้าย... เขาขยะแขยง... ภาพมันยังคงติดตา เหมือนเป็นอีกความจริงที่ย้ำกับเขาว่านี่แหละชีวิตจริง ครอบครัวที่แสนน่ารักและอบอุ่นมันเป็นแค่การสร้างภาพ เราทุกคนล้วนแล้วแต่เล่นละคร และซุกซ่อนความโสมมเอาไว้เบื้องหลัง





พ่อเลี้ยงข่มขืนลูกเลี้ยงตัวเอง แม่มีชู้ และเขาถูกเพื่อนลากลงเหวเพราะความโง่งม





สะพานที่ทอดไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่ของพัทธมีด่านทดสอบที่แสนสาหัส เด็กชายพิงตัวเองกับชักโครก วันนี้ไม่มีใครมาตามเขาลงไปกินข้าว ซึ่งมันก็ดีแล้ว เพราะเขาไม่อยากจะเจอใครทั้งนั้น





พัทธไม่รู้ว่าตัวเองควรจะปั้นหน้ายังไง ตอนที่รับรอยยิ้มหวานของมารดายามไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบของตนกับพ่อบนโต๊ะอาหาร





ไม่รู้ว่าจะกลืนข้าวลงได้ยังไง เมื่อต้องจินตนาการว่าข้างๆ โต๊ะนั่นในตอนกลางวัน เป็นสมรภูมิรักของหล่อนกับผู้ชายคนอื่นลับหลังเขากับพ่อ





ในหัวเขามีแต่คำถามว่าทำไม เขาเจ็บปวดกับการถูกแม่ทรยศความไว้ใจยิ่งกว่าถูกพ่อเลี้ยงทำร้ายเสียอีก





แม่ของเขา... แม่ที่แสนดีของเขา







เปลี่ยนไปเพียงแค่ชั่วพริบตา เพียงเพราะเหตุการณ์วันนี้ มุมมองของพัทธที่มีต่อหล่อนถูกกระชากทิ้งอย่างกะทันหัน ไม่มีอีกแล้วนางฟ้าที่แสนดีของเขา





ผู้หญิงคนนั้นทำลายความสุขของครอบครัวด้วยสองมือนั่น พัทธไม่เข้าใจ ตรงไหนกันที่มันผิดพลาด ตลอดเวลาที่ผ่านมาพ่อเลี้ยงเขาแสนดีจนแทบไม่มีที่ติ ดีจนใครหลายคนอิจฉาแม่เขาอย่างออกหน้าออกตา





ผู้ชายอย่างอภิรักษ์ไม่ได้หาได้ง่ายๆ แต่ทำไมมารดาเขาถึงเลือกจะทรยศผู้ชายดีๆ ได้ลงคอ





พัทธปะติดปะต่อเรื่องได้ สิ่งที่เขาต้องเผชิญอาจจะเป็นผลมาจากสิ่งที่แม่เขาทำลงไป อภิรักษ์อาจจะรู้หรือไม่ก็คงระแคะระคายจนเสียศูนย์





เรื่องยาพวกนั้น... ถ้าในแง่ดีที่สุด พ่อเลี้ยงเขาคงเครียดกับงาน แต่ในแง่ที่แย่ที่สุดก็คือเครียดกับพฤติกรรมของภรรยาตัวเอง





คิดถึงตรงนี้พัทธก็คิดว่าพ่อจอมของเขานั้นจะรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้ เขารู้ว่าอภิรักษ์รักแม่เขามาก รักจากใจจริง และเขามั่นใจว่ามันไม่ใช่เรื่องโกหก ต่อให้สิ่งที่เขาต้องเผชิญมันเลวร้ายสุดๆ แต่ความรักที่เขาเคยเห็นมันมีอยู่จริงเขามั่นใจ





เขาต้องหยุดเรื่องนี้







พัทธเลิกคร่ำครวญกับความจริงที่ประดังประเดเข้ามาจนตั้งตัวไม่ทัน เขาทำตัวเหมือนปกติในเช้าวันต่อมา ถึงแม้จะยากสักหน่อยกับการปั้นหน้าร่วมโต๊ะทานข้าวกับมารดา แต่เขาก็ทำจนได้





เขาจะต้องคุยเรื่องนี้กับแม่ อย่างน้อยหากอภิรักษ์ยังไม่รู้เรื่องนี้ เขาอาจจะช่วยหยุดมันได้ เขาจะได้ครอบครัวคืนมาอย่างที่ควร ไม่มีใครเจ็บปวดเพิ่มอีก





“วันนี้แม่กลับกี่โมงครับ” ร่างเล็กเอ่ยถามขณะที่ช่วยมารดาเก็บโต๊ะอาหารเช้า





“วันนี้กลับปกติครับ น้องพัทธมีอะไรกับแม่หรอ?” หล่อนยิ้มมองลูกชาย





“ผมอยากคุยกับแม่บ้าง ช่วงนี้แม่กลับดึกตลอดเลย”





“แม่งานเยอะน่ะคนดี แต่วันนี้แม่จะกลับตรงเวลาเลยแม่สัญญา”





“โอเคครับ” เขายื่นตัวไปจูบแก้มหล่อนแล้วโบกมือลา เมื่อเห็นสารถีของตนเดินนำออกไปรอที่รถแล้ว





วันนี้น้ำหนึ่งเป็นคนขับรถให้เขา และคงเป็นคนมารับกลับเช่นเคย





 

“พี่น้ำหนึ่ง” พัทธเปิดปากขึ้นเมื่อนั่งเงียบมาเกือบครึ่งทาง





“ครับคุณหนู”





“ช่วงนี้คุณแม่ทำงานยุ่งมากเลยหรอครับ”





“ทำไมคุณหนูไม่ลองถามคุณแพรวพลอยดูละครับ” ชายหนุ่มลอบมองเด็กชายผ่านกระจกมองหลังด้วยสายตาเอ็นดู





“ถ้าถามเดี๋ยวแม่ก็หาว่าพัทธงอแงอีก แม่จะคิดมากเอา”





“คงแบบนั้นมั้งครับ เห็นว่ากำลังจะมีข่าวดี” น้ำหนึ่งยิ้มตอบ





“ข่าวดีหรอครับ?”





“ครับ เห็นคุณแพรวพลอยพูดว่ากำลังจะได้เลื่อนตำแหน่งอะไรทำนองนี้ เลยต้องทำผลงานดีๆหน่อย” เขาเล่าตามที่เคยได้ยินจากปากคุณผู้หญิงระหว่างที่เคยไปขับรถให้





“งั้นสินะครับ” ร่างบางแค่นลมหายใจไร้เสียง พอจะรู้แล้วว่าชายแก่คราวลุงที่สมสู่กับมารดากลางบ้านเขา จะต้องมีความเกี่ยวพันกับแม่ของเขาทางไหน





“คุณหนูต้องเป็นเด็กดีนะครับ คุณผู้หญิงจะได้หายเหนื่อย”





“ครับ ผมจะเป็นเด็กดี”







เด็กดีอย่างพัทธเลือกจะโดดเรียนวันนั้น เขาเตร่อยู่ที่ห้างใกล้ๆ โรงเรียนอยู่เกือบครึ่งวัน ก่อนจะตัดสินใจกลับไปที่บ้านเพื่อดักรอแม่





หากเป็นคนอื่นเขาคงไม่เสียเวลาคุย แต่เขารักแม่มาก และรักพ่อเลี้ยงมากเช่นกัน เขาไม่อาจจะอดทนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเหตุผลของมารดาเป็นการกระทำเพื่อตำแหน่งหน้าที่แล้วละก็ หากเขาเป็นคนเตือนสติ อะไรๆ อาจจะจบลงแบบไม่มีใครเจ็บ





เขาจะให้อภัยแม่





เขาจะให้อภัยพ่อเลี้ยง





เขาจะให้อภัยตัวเอง





ถึงเขาจะลืมไม่ได้อย่างที่พ่อเลี้ยงเคยพูด แต่อย่างน้อยเขาก็จะไม่ปล่อยให้ตัวเองเจ็บปวดเพราะมันอีก เขาจะแก้ปัญหานี้ เป็นการให้โอกาสทั้งแม่ พ่อจอม และตัวเขา





ให้โอกาสครอบครัวของเรายังคงอยู่ และสามารถเดินหน้าต่อไปได้อย่างสงบสุข เขาไม่อยากสูญเสียอะไรไปอีกแล้ว





พัทธไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กเท่าตอนที่คิดว่าเขากำลังจะสูญเสียบ้านหลังนี้ สูญเสียโต๊ะอาหารที่พวกเขาได้นั่งกินกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา





เสียรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความทรงจำทั้งหมดเพียงเพราะพ่อเลี้ยงจับได้ว่าแม่มีชู้





เขาไม่แน่ใจว่าอภิรักษ์รู้เรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน แต่การที่พ่อเลี้ยงของเขาเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมาก็หมายความว่าอีกฝ่ายก็มีเจตนารมณ์เดียวกับเขาที่ยังอยากจะยื้อครอบครัวของเราเอาไว้





เราต่างให้โอกาสซึ่งกันและกัน





พัทธวาดหวังว่าการคุยกับแม่จะจบลงที่หล่อนสำนึกได้ และหยุดความสัมพันธ์กับชู้รัก อย่างน้อยก็เพื่อเขา





แม่รักเขา เขาเชื่อแบบนั้น





 

“กลับมาถึงนานแล้วหรอ?” กลายเป็นพ่อเลี้ยงของเขาที่กลับมาที่บ้านคนแรก พัทธหันไปมองนาฬิกาบนผนังห้องนั่งเล่นแล้วมุ่นคิ้ว





“น้ำหนึ่งมันโทรมาถามหาเรา พ่อเลยบอกว่าพ่อรับมาแล้ว กะจะไปตามเองอยู่เชียว” อภิรักษ์ไม่อยากคิดว่าลูกจะกล้าหนีอีก จึงแจ้งกับพลทหารรับใช้ไปแบบนั้นแทน





“ผมลืมบอกพี่น้ำหนึ่งไปเลย” เด็กชายรู้สึกผิด





“ไปขอโทษซะด้วยล่ะ มันหัวปั่นเพราะเราหายตัวมาสองรอบแล้ว”





“งั้นผมแวะเอาขนมไปฝากคุณยายแกหน่อยดีกว่า” ร่างบางเห็นว่ายังพอมีเวลาก่อนแม่จะกลับ เลยอยากจะแวะเอาขนมที่เขาหิ้วมาจากห้างไปฝากมารดาของนายทหารรับใช้





บ้านเขารู้จักน้ำหนึ่งดี และสงสารพลทหารหนุ่มมากที่ต้องคอยดูแลแม่คนเดียวที่ป้ำๆ เป๋อๆ สติไม่ครบ ครั้นจะเข้ากรมอย่างปกติก็ไม่มีใครคอยช่วยดูแลคนที่บ้าน





พ่อของเขาเลยเมตตาช่วยใช้เส้นสายโอนย้ายมาเป็นพลทหารรับใช้ ทำให้น้ำหนึ่งสามารถพักอยู่ข้างนอกและดูแลแม่ของตนได้ด้วย





ทั้งเขาและแม่เองก็ยังเคยแวะไปช่วยดูแม่ของน้ำหนึ่งบ่อยๆ เวลาพ่อเขากับพี่น้ำหนึ่งต้องออกภาคสนามต่างจังหวัดกัน แต่ก่อนว่างๆ พัทธก็ชอบไปนั่งเล่นที่บ้านน้ำหนึ่ง ฟังคุณยายเล่านิทานเรื่องเดิมซ้ำๆ ตามประสาคนป่วย แต่เขาไม่เคยนึกรังเกียจเลย





แต่พักหลังพัทธเหนื่อยกับการเรียนและหมดสภาพกลับบ้านทุกวัน ยิ่งตั้งแต่มีเรื่องจนเฉียดคุกเขายิ่งไม่มีเวลาเผื่อแผ่ความใส่ใจให้คุณยายอย่างเคย





“ให้พ่อไปด้วยไหม?” อภิรักษ์อาสา เขาอยากดูแลลูกเหมือนเคยแต่ พัทธกลับส่ายหน้าทันควัน





“ผมจะรีบไปรีบกลับ” เขาบอก วางแผนว่าแค่จะเอาขนมไปฝาก และกล่าวขอโทษน้ำหนึ่งที่วันนี้ตนทำผิดจนทำให้ต้องวุ่นวาย แล้วจะรีบกลับมาเพื่อคุยกับแม่ตนอย่างที่ตั้งใจ





มือน้อยกอดถุงใส่กล่องโดนัทราคาแพงไว้แนบอก ก่อนจะเอาจักรยานที่ไม่ได้แตะมาเกือบเดือนออกมาจากโรงจอดรถเพื่อใช้เป็นพาหนะ



 



บ้านของน้ำหนึ่งเป็นบ้านปูนชั้นเดียว มีรั้วรอบมิดชิด อยู่ห่างจากบ้านของพัทธไปประมาณสามซอย ประตูรั้วบ้านจะถูกล็อกตลอดเวลาเพราะยายเคยออกจากบ้าน แล้วหลงหายไปหลายวันกลับบ้านไม่ได้ พัทธรู้ที่ซ่อนกุญแจดีเพราะมาบ่อยจนชิน





“ยาย ยายครับ” เขาร้องเรียกตั้งแต่ปลดสายโซ่คล้อง แต่คนในบ้านเงียบกริบ รถที่น้ำหนึ่งขับวันนี้ยังไม่มาจอดไว้ หมายความว่าน้ำหนึ่งยังกลับมาไม่ถึง

 



“คุณยายคนสวย น้องพัทธสุดหล่อเอาขนมมาให้” เด็กชายถือวิสาสะเข้าไปในบ้าน เห็นร่างหญิงชราผอมกระหร่องกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าทีวี





“ยาย” เขาเรียกซ้ำ เหมือนหล่อนจะเพิ่งรู้ตัวว่าเขามาถึง





“ผมเอาขนมมาให้นะ” พัทธชูกล่องโดนัทในมือประกอบคำพูด หญิงชราเอียงคอมองเขาอย่างสับสนแต่ก็ยิ้มรับในที่สุด





“ยายทำอะไรอยู่อ่ะ?” เขามองท่าทางของหล่อนก่อนจะวางถุงขนมไว้บนโซฟา





“จะดูทีวี” หล่อนตอบซื่อๆ





“เปิดไม่เป็นหรอครับ?”





“ไม่รู้... เหมือน...” หญิงชราเอ่ยออกมาอย่างสับสน





“น้องพัทธเคยสอนยายแล้วไง จำไม่ได้แบบนี้ผมน้อยใจแย่” ร่างบางหยอก จัดการเดินไปเสียบปลั๊กไฟแล้วเปิดทีวีให้อย่างที่หล่อนต้องการ





“เลือกช่องเลยครับ” เขายื่นรีโมทให้หล่อน หญิงชรายิ้มร่ารับอย่างพอใจก่อนจะกอดรีโมทหันไปมองหน้าจอทีวีไม่สนใจเด็กชายอีก





พัทธมองท่าทางของหล่อนแล้วถอนหายใจ หยิบเอาขนมไปใส่ตู้เย็นแล้วตะโกนย้ำว่ามีขนมอยู่ในนั้น แต่เขารู้ว่าเขาต้องบอกพี่น้ำหนึ่งอีกรอบเพราะยายแกไม่มีทางจะจำได้ จนขนมมันอาจจะเสียก่อน





“อะ…”





สายตาเด็กชายสะดุดเข้ากับซองสีน้ำตาลหลังตู้เย็น ดูราวกับเป็นเอกสารสำคัญแต่ปากซองถูกเปิดทิ้งไว้อย่างลวกๆ แต่ที่ทำให้เขาสนใจไม่ใช่ลักษณะซองหรือตำแหน่งที่วางไว้ให้ห่างมือยาย





แต่เป็นตัวอักษรลายมือไก่เขี่ยบนซองที่เขียนไว้ว่า





แพรวพลอย #2





พัทธลอบมองหญิงชราที่ยังคงสนใจหน้าจอทีวีราวกับเขาไม่มีตัวตนอยู่ที่นี่ ก่อนจะมองเลยไปทางประตูหน้าบ้านที่ยังเงียบสงบ ก่อนจะถือวิสาสะหยิบซองนั่นมาเปิดออกดู





สิ่งแรกที่ร่วงลงมาเมื่อเขาเทมันลงบนมือ เป็นแผ่นซีดีธรรมดาที่เขียนกำกับด้วยคำเดียวกับบนซอง แต่ของที่ตามมาต่างหากที่ทำให้ร่างบางถึงกับปล่อยมันหล่นกระจายเต็มพื้นห้อง





รูปถ่ายหลายใบกระจายเกลื่อนบนพื้นในขณะที่พัทธผวาคว้ามันมาวางไว้ในมือ หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับกลองรบ ลมหายใจเขาติดขัดยามกวาดสายตามองรูปพวกนั้นอย่างถี่ถ้วน





มันเป็นภาพลามกประเภทหนึ่ง ภาพชายหญิงกำลังร่วมรักกันอย่างอล่างฉ่าง และดูจะเมามันจนไม่รู้ตัวว่าถูกแอบถ่ายเอาไว้เป็นสิบรูป และถ้าเดาไม่ผิด แผ่นซีดีนั่นคงบันทึกเทปหนังลามกเรื่องนี้ หนังประเภทที่ทำให้พัทธพลเผลอขยำมันจนยับคามือไปหลายรูป





ตัวนักแสดงที่สุดแสนจะเริงร่าในรูปนั่นทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นคลอน เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกเหมือนยืนไม่ไหวและอยากจะร้องไห้ออกมาให้น้ำตามันท่วมโลก





ศรัทธาสุดท้ายที่เขามีเหลืออยู่





หนทางสุดท้าย





โอกาสสุดท้ายที่เขามอบให้กับผู้หญิงคนนั้น





พัทธเร่งเก็บกวาดรูปภาพนับสิบนั่นยัดใส่ซองดังเดิม แล้วเดินออกมาจากบ้านของน้ำหนึ่งอย่างไม่แลหลัง ไม่ใส่ใจจะเอ่ยลายายอย่างที่เคยทำ





เขาอยากจะรีบไปให้พ้นๆ จากที่นี่





ไปให้พ้นความสกปรกโสมมที่คนพวกนั้นรวมหัวกันทำ





ไอ้เจ้านายแก่ๆ นั่น เขายังพอเข้าใจว่าอาจจะมีเหตุผลมาจากหน้าที่การงาน







แต่...







น้ำหนึ่งงั้นหรอ...







เขาไม่เข้าใจ! ไม่เข้าใจว่าแม่กำลังคิดอะไรอยู่ ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรถึงทำตัวใฝ่ต่ำไร้สติได้มากขนาดนั้น เขาไม่เข้าใจว่าหล่อนจะร่านเซ็กส์มากจนคว้าเอาพลทหารรับใช้มาเป็นชู้รัก แถมยังโง่งมจนถูกถ่ายรูปตอนที่กำลังปรนเปรอสวาทให้อีกฝ่ายได้แบบชัดเจนขนาดนั้น





พวกทรยศ!





พัทธกู่ร้องอยู่ในหัว





ไอ้น้ำหนึ่งที่พ่อเขาทั้งเมตตา ทั้งไว้ใจ ช่วยเหลือไปจนถึงแม่แก่ๆ ของมัน เขาเองก็พาลสงสารไปด้วย แต่สันดอนคงขุดยากเกินไป คนชั้นต่ำก็คือคนชั้นต่ำ อกตัญญูแม้แต่กับนายที่ให้โอกาส





แล้วผู้หญิงคนนั้นเล่า!





แม่ผู้ให้กำเนิดเขา นางฟ้าของเขา





ภาพหล่อนกำลังสนุกกับของเล่นที่ถูกประเคนทุกประตูทางเข้าของร่างกาย มันทำให้เขาอยากจะอ้วกออกมาอีกครั้ง เหมือนเขาเปิดประตูอีกบานไปค้นพบความวิปริตของผู้หญิงที่เคยเรียบร้อยที่สุดในสายตาเขา





ขยะแขยง!





 

พัทธไม่สนใจจะจัดการขาตั้งรถ เขาเอนมันทิ้งลงตรงนั้นก่อนจะวิ่งตึงตังเข้าบ้าน





เป้าหมายของเขาคือห้องนอนอย่างทุกครั้ง แต่ก่อนที่จะก้าวผ่านห้องนอนของแม่กับพ่อเลี้ยง พัทธก็หยุดเท้า





โทสะในจิตใจทำให้เด็กชายเลือกจะผลักประตูเข้าไปในห้องนอนของพ่อเลี้ยงแทน





พัทธเห็นอภิรักษ์กำลังงีบอยู่บนเตียงกว้าง ที่บนหัวเตียงมีภาพพรีเวดดิ้งของร่างสูงกับแพรวพลอยประดับอยู่ คนเป็นลูกเบ้หน้าให้กับรอยยิ้มละมุนของผู้หญิงในภาพ





มันช่างแตกต่างกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้รับรู้ รอยยิ้มสวยๆ ที่ส่งทอดไปยังสามีหนุ่ม มันน่าเหลือเชื่อเหลือเกิน ที่มันถูกใช้ให้ปรนเปรอสวาทให้นายทหารรับใช้ชั้นต่ำ แถมยังดูท่าจะเอร็ดอร่อยสมใจหล่อน





“...หืม พัทธ” อภิรักษ์ลืมตาขึ้นมาเห็นลูกชายยืนนิ่งอยู่ที่ปลายเตียงก็แปลกใจ





“...”





“มีอะไรรึเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”





“กอดผมสิ”





“...?”





“คุณบอกว่าผมเป็นของคุณไม่ใช่หรอ”





“ทำไมจู่ๆ ถึง...”





“ผมอยากให้คุณกอดผม... ที่นี่ เดี๋ยวนี้ คุณกล้าไหมล่ะ?” เด็กชายจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมที่มองมาอย่างไม่เข้าใจ มือเรียวกำแน่น เขาไม่รู้ว่าตนกำลังทำอะไรอยู่





ไม่รู้ว่าความเกรี้ยวกราดไร้สติประเภทไหนที่ผลักดันให้เขาปีนขึ้นไปบนเตียง แล้วนั่งคร่อมลงบนกลางกายของพ่อเลี้ยง





“ทำให้ผมเป็นของคุณอีกครั้งสิ”





“พัทธ...”





“ผมอยากจะเป็นของคุณ”





หากบนโลกนี้อภิรักษ์กำลังเจ็บปวด พัทธก็เลือกแล้วว่าจะยินยอมลงนรกนั้นไปกับผู้ชายคนนี้ แม้มันจะเป็นเหวนรกที่ลึกและทุกข์ทนที่สุดก็ตาม









“อย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน”















---------------------------
   
จอมลวง
มีจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊คแล้วนะคะ

สามารถติดตามนิยายทุกเรื่องและประกาศต่างๆ FB : MENAY01
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -160117- UP! ตอนที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: อีแก้วปิ้งไก่ ที่ 16-01-2017 02:15:01
สนุกกกกมากกก ชอบความ deep ในเรื่องมากๆ มาต่อไวๆน้า
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -160117- UP! ตอนที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: เข็มวินาที ที่ 16-01-2017 09:26:47
ว่าแล้ววววว ต้องมีน้ำหนึ่งเป็นหนึ่งในชู้ของนาง และแน่นอนนางอาจจะไม่ได้มีแค่นี้... รึเปล่า :a5:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -160117- UP! ตอนที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 16-01-2017 10:40:50
ค้าง....มากค่ะคนเขียน
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -160117- UP! ตอนที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 16-01-2017 10:49:18
พัทธ ใช้เซ็กส์เพื่อบรรเทาความทุกข์
จากการที่พบว่าแม่เป็นคนร่านเซ็กส์ คบชู้
แล้วใช้กับอภิรักษ์ บนเตียงนอนของแม่กับพ่อเลี้ยง
มันเหมือนการเอาคืน ประชดแม่
วันนี้แม่ สัญญาจะกลับมาพูดคุยกับลูก
คงได้เห็นภาพการร่วรักของลูกกับอภิรักษ์จะๆตา
วันโลกาวินาศของครอบครัวมาถึงแล้วสินะ  :fire: :fire: :fire:
พัทธ ก็คงตอกกลับแม่ ได้อย่างสุดๆ  :hao7: :hao7: :hao7:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -160117- UP! ตอนที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 16-01-2017 11:22:59
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -160117- UP! ตอนที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 16-01-2017 15:45:09
สงสารเด็กที่ต้องมารู้เรื่องแบบนี้
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -160117- UP! ตอนที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: ijuney ที่ 16-01-2017 20:41:49
สนุกมากกก
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -160117- UP! ตอนที่ 13
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 16-01-2017 21:27:14
ลุ้นนะคะ ผลจะออกมายังไง ดูจากตอนต้นเรื่อง เหมือนแม่จะไม่รับรู้ว่าพ่อกับลูกเลี้ยงทำอะไรกันบ้างนะ เนื้อเรื่องดูเหมาะกันดี ถ้าในเรื่องแม่เป็นนางฟ้าที่แสนดี ลูกก็ลงนรกทั้งเป็นมันโหดไปแบบนั้น  เป็นกำลังใจให้นะคะ รอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -170117- UP! ตอนที่ 14
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 17-01-2017 03:24:20
ตอนที่ 14


“อย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน”



พัทธไม่ได้ตอบพ่อเลี้ยง แต่เขารั้งลำคอของนายทหารเข้ามาประกบจูบ เด็กชายไม่ประสาเชิงรักพยายามจะทำเลียนแบบสิ่งที่คล้ายกับการจูบอย่างที่เขาเคยถูกกระทำ


อภิรักษ์ยินยอมปล่อยให้เด็กน้อยแสนใจร้อนชักนำเขาได้ตามใจตน ก่อนจะเดินเกมรุกของตนบ้าง


ร่างสูงพลิกเอาเด็กชายตัวเล็กลงไปนอนแนบกับพื้นเตียง ฉกย้ำสั่งสอนวิธีการจุมพิตที่ถูกต้องให้กับเด็กชายวัยกำดัด ร่างบางรองรับบทเรียนรักสุดแสนทรมานใจนั่นจนหอบกระหาย


เขาหายใจไม่ทันและอารมณ์ก็ยังไม่มั่นคง หากแต่ยามที่ถูกเรียวลิ้นแสนชำนาญนั่นฉกชิมลิ้มรสในโพรงปากตน มันทำให้หัวสมองของเขาขาวโพลน


พัทธคิดอะไรไม่ออกนอกจากเหนี่ยวรั้งมือแกร่งเอาไว้เป็นหลักยึดราวกับคนที่กำลังจะจมน้ำ



อภิรักษ์ตักตวงรสชาติจากริมฝีปากอิ่มเสียจนแทบช้ำ เขาผละห่างและพิศมองใบหน้านวลที่ขึ้นสีแดงซ่าน กับดวงตากลมหวานฉ่ำเยิ้มที่มองเขาอย่างคอยท่า


ร่างสูงจัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ตัวเองออก เผยร่างกำยำสู่สายตาของเด็กชายวัยกำดัด
พัทธรู้สึกหวั่นใจขึ้นมา ภาพที่เขาเคยถูกกระทำแทรกซ้อนขึ้นมาในหัวจนอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นมาหดหาย




อภิรักษ์สังเกตเห็นอาการชะงักค้างของลูก เขากดจูบเบาๆ ลงบนหน้าผากมน ก่อนจะไล้ต่ำลงมาที่ข้างแก้ม งับฟันคมลงบนติ่งหูเล็กจนร่างบางที่แน่นิ่งขนลุกซู่ ช้อนตาขึ้นสบสายตาวิงวอนของพ่อเลี้ยง




“พ่อจะไม่ทำให้หนูเจ็บอีก” อภิรักษ์ให้คำมั่น



พัทธไม่รู้ว่าตนเชื่อถือคำนั้นได้ไหม แต่เขาเลือกจะหลับตาลง ปล่อยให้มือกร้านลูบล้ำเข้าไปใต้ชายเสื้อ จินตนาการภาพของพ่อเลี้ยงที่กำลังซุกไซ้ลำคอตนอยู่ในสมองแทนที่จะมองด้วยสองตา



เด็กชายขนลุกซู่กับสัมผัสที่เพิ่งได้เรียนรู้ จมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่ไหปลาร้าเขา ฝังย้ำราวกับจะสูดกลิ่นผิวเนื้อเขาไว้จดจำ ริมฝีปากอุ่นร้อนแสดงพลังของมันอีกครั้งยามทาบจูบลงบนผิวนวล



พัทธพยายามปิดกั้นเสียงร้องน่าอาย เขาไม่เคยชินกับการต้องครวญครางด้วยเหตุผลที่ถูกผู้ชายด้วยกันปรนเปรอ เขาไม่เคยคิดว่าตนจะถลำลึกไปกับรสสัมผัสของผู้ชายด้วยกันด้วยซ้ำ



แต่ยามนี้ตอนที่ผิวเนื้อเขาเต้นระริกไปด้วยความกระสันซ่าน ลมหายใจของเขาร้อนผ่าวไปด้วยความต้องการที่พุ่งสูงขึ้นและรวดเร็วตามอายุขัย พัทธสอดนิ้วเล็กนั่นบนกลุ่มผมของชายที่เขาเรียกว่าพ่อมาตลอดห้าปี


ความผิดชอบชั่วดีไม่มีให้เขาต้องพิจารณาอีกแล้ว ตั้งแต่ที่ก้าวขึ้นเตียงนี้ด้วยสองขาของตน



อภิรักษ์ประโลมเขาอย่างนุ่มนวลแต่เร่าร้อน สัมผัสเนิบนาบ ยืดเวลาของความต้องการเสียจนคนถูกกระทำแทบจะขาดใจ



พัทธลืมตาขึ้นอีกครั้งยามที่เรียวขางามถูกแยกออก เขากำลังโชว์ส่วนน่าอายที่สุดในเรือนร่างสู่สายตาของพ่อเลี้ยงที่มองมาพร้อมรอยยิ้มยั่วเย้า อภิรักษ์จูบลงที่ท้องน้อยราบเรียบของเด็กชายพร้อมกับช้อนสายตาคมขึ้นมองเขาอย่างท้าทาย



พัทธเผลอกัดริมฝีปากตน ในขณะที่ลมหายใจผ่าวของพ่อเลี้ยงไล่ต่ำลงไปจนถึงส่วนสงวนของเขา ร่างบางที่ผอมเพรียวเสียจนไม่สมชายนั้นผวาสะดุ้งยามที่ถูกกลืนกินจนเต็มรัก



ลิ้นชื้นแตะต้องเขาราวกับเป็นขนมหวานรสเลิศ ฉวยชิมอย่างกระหายเสียจนแผ่นอกของเขากระพือด้วยแรงหอบ เอวคอดบิดเร่าตามแรงอารมณ์ไปพร้อมกับใบหน้าที่เอียงแนบจนแทบจะจมหมอน



พัทธไม่อาจจะทนมองภาพหยาบโลนนั้นได้ เขาหลับตาลงอีกครั้ง หากแต่ความรู้สึกที่ถูกกลืนกินส่วนรักกลับชัดเจนยิ่งกว่าเดิม สมองเขาสร้างจินตนาการเข้ามาแบบไม่ต้องสั่งการ จนยากที่เด็กชายจะสลักมันออก



เขาครวญเสียงแห่งความเสียวซ่านในลำคอก่อนที่จะเบิกตาโพลงขึ้นอีกครั้งยามที่ช่องทางเร้นลับถูกรุกล้ำอย่างถือดี



นิ้วเย็นๆ ถูกเบียดส่งเข้าไปในกายร้อนของเด็กชายวัยสิบห้า พัทธกรีดเสียงครางท้วงในลำคอ จิกมือกับผ้าปูที่นอนในขณะที่ท่อนเอวขยับแอ่นขึ้นอย่างลืมตัว เพื่อให้สอดรับสิ่งแปลกปลอมได้ถนัดขึ้น



อภิรักษ์เริ่มสำรวจทางรักนั่นด้วยการคลึงร่องรอยสีชมพูอ่อนอย่างเบามือ ก่อนจะเร่งขยับนิ้วแสนร้ายกาจสร้างจังหวะทรมานเด็กชายอวดดีที่มาท้าทายเขาถึงเตียง



พ่อเลี้ยงหนุ่มหัวเราะในลำคอยามเห็นดวงตาปอยฉ่ำกับเรียวปากสีแดงจัดนั่นบิดรูปด้วยความทรมานที่เขาสร้างให้ นายทหารหนุ่มวางแผนในใจแล้วว่า อย่างไรเสียเกมรักครั้งนี้จะต้องทำให้เด็กชายตัวน้อยของเขาได้เรียนรู้บ้างว่าการล้อเล่นกับผู้ใหญ่มันไม่ถูกไม่ควร



บทลงโทษของเขาจะทำให้พัทธเป็นเด็กใจแตกนับแต่นี้ไป และโหยหาทุกสัมผัสจากเขา โหยหาอ้อมกอดจากเขา จุมพิตเร่าร้อนจากเขา ความรักที่อัดแน่นจากเขา



อภิรักษ์สอดเพิ่มจำนวนนิ้วให้มากขึ้น พร้อมกับเน้นจังหวะให้ยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีก เขาเฝ้ามองเด็กชายหัวรั้นที่พยายามเก็บอาการจนหน้าแดง เสียงกรีดร้องต่ำๆ หลุดลอดมาให้ได้ยินอยู่บ้างแต่นั่นยังไม่ดีพอ เขามองว่าร่างบางกำลังท้าประเทืองฝีมือรักของเขา



อภิรักษ์ใช้มือทำงานต่อไปพร้อมๆ กับเริ่มฉวยโอกาสจากยอดอกสีอ่อนของเด็กชาย เต้านมน้อยเพิ่งจะเริ่มแตกพานแต่กลับถูกเขาลิ้มรสเสียแล้ว



“อ๊า!” เด็กชายเผลอร้องเมื่อมือแกร่งขยี้ลงบนยอดอก อภิรักษ์พอใจที่ได้รู้ว่าพัทธมีจุดอ่อนตรงไหน ไม่ต้องรอลูกชายครางบอกซ้ำสอง เขาก็จัดการเล่นกับสองตุ่มไตนั่นเสียจนอกบางแอ่นลอยไม่ติดเตียง เสียงกระเส่าครางให้ได้ยินอยู่ใกล้หูฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกับอารมณ์ของผู้ใหญ่ที่เพิ่งปะทุขึ้นจริงๆ



“อย่าเกร็งนะ” เขาบอกลูก ถึงเขาจะเคยผ่านเข้าไปแล้วแต่นั่นเป็นการขืนบังคับ ไม่ใช่กับครั้งนี้ที่เขาอยากจะให้ลูกชายตัวน้อยของเขาสุขสมไปพร้อมกัน




พัทธนิ่วหน้าตั้งแต่ถูกอาวุธของนายทหารใหญ่จ่อเล็ง เขาจับแขนอภิรักษ์แน่นจนชายหนุ่มรู้ตัวว่าลูกชายไม่ได้ทำตามคำเตือนเขาแม้แต่น้อย



พัทธหลับตาปี๋รอเวลาแต่กลับไม่ถูกรุกล้ำจนแปลกใจ เขาลืมตาขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่อภิรักษ์ทาบทับริมฝีปากตนลงบนริมฝีปากอิ่มสีแดงช้ำของลูกชาย



คนตัวโตแต่กลับอ่อนโยนเสียจนพัทธใจเต้นส่ำ ใบหน้าสวยถูกประคองให้รับจูบปลอบประโลมนั่นอย่างแผ่วเบา




พัทธยินยอมรับสัมผัสนั้นแต่โดยดี ราวกับว่านั่นเป็นคำปลอบขวัญจากพ่อเลี้ยง และเช่นเดียวกันเขาเองก็กำลังแสดงความเห็นใจต่ออภิรักษ์อยู่ แม้อีกฝ่ายจะไม่รู้ตัวเลยก็ตาม



พัทธเลือกทางที่จะต้องเจ็บปวดนับจากนี้ แต่เขารู้ว่ามันไม่ใช่การเจ็บปวดเพียงลำพัง เพราะหากครอบครัวของเขาต้องพังลง เขาก็อยากจะให้อภิรักษ์รับรู้ว่าตนมีความสำคัญมากแค่ไหน เขารักและเข้าใจสิ่งที่อภิรักษ์ทำมากกว่าสิ่งที่แม่เขาทำเสียอีก




หากสัมผัสเหล่านี้จะช่วยชโลมหัวใจดวงนั้น และปัดเป่าบาดแผลที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต พัทธก็เลือกจะทำให้อภิรักษ์รักเขาอย่างปากว่า เพราะเมื่อถึงตอนนั้น พ่อเลี้ยงของเขาจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดกับความจริงที่แสนโหดร้าย




ความร้อนทิ่มแทงลงมาในจิตใจที่สุดแสนจะปรวนแปร พัทธตาพร่าเลือนยามที่มันแทรกผ่านผิวเนื้อลงไปจนสุดทาง เขาประคองใบหน้าหล่อเหลาของพ่อเลี้ยงและเรียกร้องจุมพิตปลอบโยนผ่านสายตา




อภิรักษ์มอบจูบให้ตามคำขอของลูกชาย พร้อมกับสร้างความทรมานอย่างถึงที่สุดให้ร่างอ่อนเดียงสา




ผิวสีอ่อนขึ้นสีเลือดฝาดไปทั่วร่าง เขาขยับสร้างจังหวะรักจนสุดปลายเห็นความทรมาน ตอกย้ำความร้อนเร่าลงไปอย่างถนัดถนี่จนเสียงเล็กๆ นั่นต้องหวีดครางอย่างไม่อาจยั้งห้ามตนเอง




นิ้วเรียวจิกเล็บกรีดลงบนผิวหยาบของนายทหารอย่างไม่เกรงใจ ราวกับเป็นการตอบโต้ที่อุกอาจทรมานเด็กชายจนใจจะขาดรอน พัทธสบตาคนเป็นพ่อตลอดเวลาที่ร่างกายเชื่อมประสานกัน




ความเจ็บปวดของเขาถูกกลบฝังด้วยความมัวเมาในรสกามารมณ์ เด็กชายอ่อนประสบการณ์พยายามจะกอบโกยอากาศหายใจเฮือกสุดท้าย ราวกับว่าตนกำลังจะตายคาอกกว้างนั่น เพียงเพราะถูกกระแทกซ้ำด้วยความกำยำที่ไม่อาจจะต้านทานไหว



อภิรักษ์เผยยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของเขา ร่างสูงเดินเกมอย่างผู้ชำนาญการ สอนสั่งและชักนำเด็กชายให้ลุ่มลงในรสสัมผัส



พัทธไม่อาจจะต้านทานอะไรเขาได้อีกต่อไป เฝ้าภาวนาเพียงแต่ว่าให้ตนอย่าขาดใจตายแค่เพราะถูกพ่อเลี้ยงกอดเอาไว้ก็พอ













“เมื่อวานคุณกลับมาช้า” อภิรักษ์เปิดประเด็นเมื่อลงมาทานมื้อเช้าฝีมือภรรยาดังเช่นทุกวัน





“นั่นสิคะ ขอโทษทีนะ พอดีงานมันด่วนจริงๆ” หล่อนทำหน้านึก ช้าที่อภิรักษ์ว่านั้นก็แค่สองทุ่มเท่านั้นเอง





“ผมน่ะเข้าใจ แต่ผมจำได้ว่าตอนเช้าคุณนัดกับลูกไว้ไม่ใช่หรอ ว่าจะรีบกลับมาหาแก” อภิรักษ์เตือนความจำภรรยา





“จริงด้วยสิ... ฉันลืมสนิทเลย” หล่อนนิ่งไป ทำท่าคิดหนักที่เผลอผิดนัดลูกชายไปเสียสนิท





“มีอะไรกินบ้างครับ?” เด็กชายที่ลงมาทีหลังสุดเอ่ยถามแต่ไม่รอคำตอบ เขานั่งประจำที่และลงมือทานอาหารเหมือนเช่นทุกวัน





“พัทธเมื่อวานแม่ขอโทษจริงๆนะ มันมีงานด่วนเข้ามา” หญิงสาวเอ่ยขอโทษลูกเสียงอ่อน





“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ” เขายิ้มตอบไม่ถือสา แต่นั่นกลับสวนทางกับทุกความในใจของเขา





ในหัวของเขากำลังยิ้มเย้ย และขยะแขยงยามที่ถูกมืองามๆ นั่นแตะเนื้อต้องตัว ภาพของมารดาที่ทำตัวราวกับหญิงโสเภณีมืออาชีพนั้นยังแจ่มชัดในมโนสำนึก





พัทธรู้ตัวว่าเขากำลังอกตัญญู แต่ช่วยไม่ได้ที่เขาขยะแขยงกับพฤติกรรมของหล่อน และไม่ใส่ใจสักนิดกับคำขอโทษแค่ลมปากนั่น เพราะการที่หล่อนไม่กลับมามันทำให้เขาได้พบทางเลือกที่จะก้าวข้ามทุกอย่างไปในรูปแบบที่แตกต่างจากตอนแรก





ในเมื่อให้โอกาสกลับตัวกันไม่ได้แล้ว ก็ทนอยู่ในนรกกันให้หมดนี่เลยก็แล้วกัน!





“แก้ตัวสิ ผมได้วันหยุดมาว่าจะชวนคุณกับลูกไปดูทะเลดาว” อภิรักษ์เสนอทริปขึ้นมา





“ทะเลดาวหรอครับ?” พัทธตาโต เรื่องที่เขาชอบดูดาวมันชัดเจนจนใครๆ ก็รู้ดี ยิ่งทะเลดาวที่ขึ้นชื่อว่าทิวทัศน์ท้องทะเลงามที่สุด แถมตกกลางคืนยังสามารถชมดาวสวยๆ ได้เต็มฟ้าทุกคืน แม้แต่คืนวันเพ็ญก็ตาม





“แต่มันต้องเดินป่าเข้าไปไม่ใช่หรอคะ?” แพรวพลอยเอ่ยแย้ง หล่อนพอจะรู้จักสถานที่นั้นมาบ้างเพราะมีชื่อเสียงอยู่มาก แต่ของสวยๆ งามๆ ตามธรรมชาติใช่ว่าจะได้ยลกันง่ายๆ พวกเขาต้องเดินป่าอีกเป็นวันๆ กว่าจะไปถึงหาดทะเลดาวนั่น





“ใช่ เดินป่าถ้ามีพวกเราก็คงสักวันครึ่ง”





“งั้นก็ต้องนอนในป่า” พัทธเอ่ยทวนอย่างตื่นเต้น





“ใช่ครับ นอนในป่าหนึ่งคืนแล้วก็ไปตั้งเต็นท์ที่หาดหนึ่งคืน”





“พัทธอยากไป” เขาบอกพ่อเลี้ยงตาเป็นประกาย ไม่ใส่ใจจะชวนมารดาด้วยซ้ำ





“ฉันว่าฉันคงไม่ว่าง” แพรวพลอยเอ่ยเสียงแผ่ว





“แม่ติดงานอีกแล้วหรอครับ?” พัทธถามมารดา





ฟังดูราวกับว่าเขาน้อยใจแต่เปล่าเลย เขากำลังค่อนขอดหล่อนอย่างชัดเจนในใจของเขาเอง เพราะรู้ว่าแพรวพลอยไม่ได้ติดงานมหาศาลอย่างที่พยามแสดงออก แต่ติดพันอย่างอื่นมากกว่า











“อย่าทำเสียงแบบนั้นสิลูก ช่วงนี้มันวุ่นวายจริงๆ ยิ่งในแผนกกำลังแข่งทำคะแนนกัน ถ้าชวดโอกาสนี้แม่ก็ไม่รู้จะได้เลื่อนตำแหน่งอีกปีไหน” หล่อนเอ่ยอธิบาย





“นั่นสินะครับ”





“งั้นไม่เป็นไรเดี๋ยวผมไปกับลูกสองคน” อภิรักษ์เอ่ยบอก ก่อนจะหันมามองพัทธด้วยสายตาที่ทำเอาเด็กชายตัวเล็กหน้าร้อนผ่าวกับความนัยที่รู้กัน





“น่าเสียดายจังค่ะ ฉันอยากไปเห็นเหมือนกัน”





“เดี๋ยวพัทธจะถ่ายรูปมาฝากเยอะๆ เลยครับ” พัทธทำทีอ้อน แต่มันชัดเจนอยู่แล้วว่าเขาไม่คิดจะตื๊อให้หล่อนไปด้วยแม้แต่นิด





“เอาอย่างนั้นก็ได้แต่อุปกรณ์ต้องพร้อม เซฟตี้ต้องครบ ไม่งั้นแม่ไม่ยอมให้ทั้งพ่อทั้งลูกออกจากบ้านแน่ๆ” หล่อนสำทับ





“อันนี้คงต้องเบิกงบแล้วล่ะ” อภิรักษ์เอ่ยหยอกภรรยาอย่างอารมณ์ดี เรียกเสียงหัวเราะครื้นเครงบนโต๊ะอาหารขึ้นมา ทั้งๆ ที่ทุกคนล้วนรู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นความสุขที่แสร้งแสดงออกไป





ก่อนที่ละครฉากต่อไปจะถูกดำเนินเรื่อง โทรศัพท์บ้านก็แผดเสียงขึ้นขัดจังหวะ อภิรักษ์เป็นคนลุกไปรับสาย





ทั้งพัทธและแพรวพลอยมองตามหัวหน้าครอบครัวที่รับโทรศัพท์ด้วย สีหน้านิ่งเรียบและมองกลับมาที่โต๊ะ





“ครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ขอบคุณที่โทรมาแจ้งนะครับ” อภิรักษ์เอ่ยก่อนวางสายแล้วเดินกลับมาหาสองแม่ลูก





“ตำรวจจับไอ้ไทม์นั่นได้แล้ว อยากให้เราไปชี้ตัว”





“ขอบคุณพระเจ้า ให้มันติดคุกไปให้จบๆ” แพรวพลอยยกมือประสานที่อก





“เราต้องไปเลยหรอครับ?”





“ใช่ ไปทำให้เสร็จๆ จะได้จบกันไป รีบกินข้าวแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” อภิรักษ์บอกเสียงเรียบ พัทธพยักหน้ารับ จัดการกับอาหารในจานตัวเองต่ออีกสองสามคำก็ยกจานไปเก็บ





สามพ่อแม่ลูกยกขบวนมาที่โรงพักแบบพร้อมหน้า พวกเขาเห็นไอ้ตัวหัวโจกก่อกวนบ้านเขานั่งทำหน้ากวนอารมณ์อยู่ในห้องสอบสวน





“เดี๋ยวเชิญทางนี้เลยครับ” ตำรวจเชิญพวกเขาเข้าไปในห้องเดียวกับมัน พัทธเห็นว่าข้างๆ มันมีผู้ชายใส่สูทที่ทายว่าเป็นทนายความที่พ่อแม่มันหามาให้ แต่ไม่มีญาติฝ่ายไหนของมันอยู่ที่นี่





“สวัสดีครับ... เจ้าทุกข์เขามาละ” สารวัตรใหญ่ที่ลงมาคุมการสอบสวนเองเอ่ยทักครอบครัวของอภิรักษ์ ก่อนจะหันไปตบโต๊ะพูดกับไอ้ไทม์





“หึ” มันหัวเราะในลำคอ เบือนหน้าหนีพวกเขา





“ผลการสอบสวนว่าไงครับคุณตำรวจ?” อภิรักษ์เปิดฉากเขาไม่สนใจไอ้สวะนี่อยู่แล้ว





“หลักฐานครบมือครับ แต่ให้โอกาสพวกคุณไกล่เกลี่ยก่อนจะส่งคดี”





“จะเอาเท่าไหร่ก็พูดมา” ไทม์โพล่งทะลุปล้อง





“อะไรนะ” อภิรักษ์หันไปมองหน้ามันจังๆ





“อย่ามาทำเป็นไม่เข้าใจ ค่าเสียหายไง อยากได้เท่าไหร่ก็พูด จะได้จบๆ แม่งเสียเวลาว่ะ” มันว่าอย่างถือดี





“...”





“ทางเรายินดีจ่ายค่าทำขวัญและค่าเสียหายทั้งหมดให้ครับ แต่ยังไงรบกวนช่วย...”





“ผมไม่อยากได้เงิน” อภิรักษ์ข่มอารมณ์คุยกับทนายของคู่กรณี





“ผมต้องการให้ดำเนินคดีให้ถึงที่สุด ถ้าจะเจอกันในศาลก็ให้มาเจอ อยากสู้ผมก็พร้อมจะสู้ ไอ้เงินแค่นั้นมันก็แค่เศษเสี้ยวที่ผมมีด้วยซ้ำ แต่ผมทนใช้ชีวิตในสังคมร่วมกับคนแบบนี้ไม่ได้” อภิรักษ์กวาดสายตามองตำรวจทุกนายในห้องนั้น





“เอ้า ไอ้สัด เงินก็จะให้แล้วจะเอาอะไรอีกวะ”





“เอามึงเข้าคุกไง” อภิรักษ์เลิกพูดสุภาพกับมันแล้วหันไปเผชิญหน้าตรงๆ





“ถ้ากูเข้าคุก ลูกมึงก็ต้องเข้าคุกด้วย” มันว่า





“เกี่ยวอะไรกับกูวะ?” พัทธถามอย่างหงุดหงิด





“หึ ไอ้ตอแหล ตอนไปเที่ยวก็ไปด้วยกัน เสือกเอาตัวรอดคนเดียวตอนนี้น้องกูมันมีประวัติไปแล้ว เพราะมึงเห็นแก่ตัวไง”





“น้องมึงมีประวัติก็เพราะมีพี่เหี้ยๆ แบบมึงไง หลอกกูไปงานเหี้ยๆ นั่นจนกูเกือบต้องติดตะรางยังหน้าด้านมาขอให้กูช่วย สำนึกพวกมึงมีบ้างไหม!?” พัทธไม่สนแล้วว่าตรงนั้นมีผู้ใหญ่อยู่กี่คน เขาอยากจะเอาเลือดปากมันออกมาล้างเท้าด้วยซ้ำ





“ทำเป็นอ้าง อีตุ๊ด มึงก็บอกเค้าไปว่ามึงร่านอยากไปงานนั่นเองเพราะอยากโดนผู้ชายรุมเอา” มันผรุสวาทออกมาอย่างหยาบคายจน พัทธอ้าปากค้าง





“มึงมันกระหรี่ก็บอกเขาไป ชอบK ร่านตามพวกกูไปอ่ะ!”





“ไอ้สัดเอ้ย!!” อภิรักษ์หยิบที่ทับกระดาษบนโต๊ะตำรวจฟาดหน้ามันเต็มแรง





            “โอ้ย!!” ไอ้ไทม์ร่วงจากเก้าอี้เลือดกบปาก แต่อภิรักษ์ยังไม่หยุด เขาตามไปกระทืบมันด้วยรองเท้าคอมแบทเงาวับของตัวเอง





“ชาติชั่ว สารเลว คนแบบมึงมันสัตว์นรก!!” อภิรักษ์กระทืบไม่เลี้ยงพวกตำรวจพากันรีบมาห้าม





“หยุดครับ หยุด นี่โรงพักนะ หยุด!”





“คุณจอมพอแล้ว จอมคะ ว้าย!” แพรวพลอยที่เข้าไปห้ามสามีถูกสะบัดจนเซ พวกตำรวจรีบเข้าไปจับสองแขนของนายทหารหนุ่มไว้





“กูจะเอาเรื่องมึง จะเอาให้มึงไม่ได้ผุดได้เกิด” อภิรักษ์ประกาศลั่น มองหน้าไอ้ไทม์ที่มีเลือดอาบแถมฟันหักออกมาเพราะแรงตบของเขา





“ส่วนมึง ถ้าจะฟ้องกลับก็ว่ามาเลย กูพร้อมทุกเมื่อ” เขาหันไปชี้หน้าทนายของเด็กสวะนั่น ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมาจากห้องสืบสวนสุดโกลาหล





พัทธยิ้มเหยียดมองมัน เขาไม่คิดจะห้ามพ่อด้วยซ้ำแถมยังอยากจะช่วยกระทืบมันอีกแรง แอบสะใจที่เห็นเลือดปากเน่าๆ ของมันเปื้อนส้นรองเท้าพ่อเขา





“พ่อครับ” พัทธเรียกนายพันหนุ่มที่เดินออกไปด้วยอารมณ์โมโห





อภิรักษ์หยุดยืนรอลูกวิ่งมาหาก่อนจะโอบไหล่เล็กเอาไว้พาเดินไปที่รถ โดยมีภรรยาเดินตามมาอย่างเงียบๆ





เขามองโรงพักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ไม่กลัวเลยด้วยซ้ำว่าจะต้องมาที่นี่อีก เพราะยังไงเขาก็ชนะมันแบบไม่เห็นฝุ่น ถ้ามันอยากจะลองเล่นกับเขา อภิรักษ์ก็พร้อมจะตอกกลับมันด้วยทุกความทรมานที่มันจะเจอได้บนโลกใบนี้





เพราะยังไงซะ...





เขาก็คือ อภิรักษ์ ที่เกลียดการพ่ายแพ้ที่สุดในชีวิต








-----------------------
#จอมลวง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -170117- UP! ตอนที่ 14
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 17-01-2017 10:01:06
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -170117- UP! ตอนที่ 14
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 17-01-2017 11:55:59
จอมลวงจริงๆ ลวงให้รัก
เห้อ  :katai1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -170117- UP! ตอนที่ 14
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 17-01-2017 12:55:06
 รออ่านตอนต่อไปคับ จอมจะทำไงต่อ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -170117- UP! ตอนที่ 14
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 17-01-2017 18:34:54
ไทม์เลว เลวจนสุดกู่แล้ว
รู้ทั้งรู้ว่าน้องตัวเองหลอกพาภัทธไปปาร์ตี้
ยังพูดกลับตรงกันข้าม
แถมด่าว่าให้พัทธเสียหายอีก
ไทม์ถูกอภิรักษ์สั่งสอนบนโรงพักน้อยไป
นี่ถ้านอกโรงพัก ปากพัง ดีไม่ดีถึงตายนะเนี่ย
แพรพลอย ความลับของนางจะแตกเมื่อไหร่นะ
อภิรักษ์รู้ พัทธรู้ หรือเมียของชู้แม่มาเอาเรื่อง
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
     
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -170117- UP! ตอนที่ 14
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 17-01-2017 22:33:17
สนุกมากกกกกกก ไม่รู้ว่าใครลวงใครมากกว่ากันแล้ว   o13
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 18-01-2017 15:01:05



“คุณไม่น่าใจร้อนแบบนั้นเลยนะ จอม” แพรวพลอยติงสามีเมื่อกลับมาถึงบ้าน





หล่อนลากแขนคนรักมาทำแผล แม้จะไม่พอใจที่อภิรักษ์ใช้กำลังตัดสินปัญหา





“ผมทนฟังคำพูดมันไม่ได้หรอก” อภิรักษ์ยังคงมีอารมณ์โกรธหลงเหลือ เขาไม่อาจจะทนให้ใครหน้าไหนมาพูดจาดูถูกคนในครอบครัวเขาแบบนั้น





“แต่ที่นั่นมันโรงพักนะคะ”





“แล้วเป็นโรงพักทำไมถึงปล่อยให้คนแย่ๆ แบบนั้นมาด่าลูกเราปาวๆ ในเมื่อคุณก็รู้ว่ามันไม่ใช่ความจริง”





“ฉันรู้ว่ามันไม่จริง แต่ฉันไม่อยากให้เรามีปัญหาเพิ่ม ไม่รู้คดีจะออกมารูปไหน ยิ่งคุณทำมันฟันหักคามือแบบนั้น”





“สมควร” อภิรักษ์ไม่สนใจคำปลอบประโลมของภรรยาสาว แพรวพลอยถอนหายใจก่อนจะบรรจงทำแผลที่มือให้คนตัวใหญ่ แล้วเป่าเบาๆ เหมือนเวลาทำให้ลูก





“เพี้ยง หายนะคะ” หล่อนยิ้ม





“เห็นผมเป็นเด็กหรือไง?” อภิรักษ์มองสิ่งที่หล่อนทำ คลายอารมณ์โมโหลงไปได้บ้าง





“เด็กสิ เด็กอะไรไม่รู้ โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงใหญ่เลย” หล่อนบีบแก้มเขาจับส่ายไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว





“ฉันไม่อยากให้คุณกับลูกเจ็บตัว อย่าใช้อารมณ์อีกเลยนะคะ”





“ถ้ากับคนแบบนั้น มันก็ต้องใช้สิ” อภิรักษ์ยังดื้อ แม้จะใจเย็นลงมากแล้ว





“ดื้อจริง เดี๋ยวลูกก็ทำตามหรอก” แพรวพลอยพยักพเยิดไปทางพัทธที่นั่งแทะช็อกโกแลตมองพ่อกับแม่สวีทกันตาแป๋ว





“ผมไม่ทำหรอกฮะ ผมแยกแยะได้ว่าอะไรควรทำตามอะไรไม่ควร” ร่างเล็กยิ้มซื่อ นั่นเรียกเสียงหัวเราะจากมารดา หล่อนคิดว่าเด็กชายว่ากระทบพฤติกรรมใช้ความรุนแรงของพ่อเลี้ยง





“นั่นหลอกด่ากันหรือเปล่าน่ะ?” อภิรักษ์หรี่ตามองเด็กชาย แต่พัทธทำทีลอยหน้าลอยตาไม่ตอบคำถาม ทำให้สองสามีภรรยาหัวเราะออกมากับความหัวหมอ





“นี่ไงยิ้มได้แล้ว แบบนี้สิหล่อที่สุดเลยสามีฉัน” หล่อนมองอภิรักษ์ยิ้มแล้วยื่นหน้ามาจูบแก้มเบาๆ





“ปกติผมไม่หล่อหรือไง?”





“หล่อสิคะ หล่อตลอดแหละ แต่เวลาคุณโมโหน่ะ ความหล่อหายวับเลย” หล่อนเอ่ยอย่างอารมณ์ดี แพรวพลอยไม่ได้คิดไปเองว่าช่วงนี้สามีของเธออารมณ์ค่อนข้างแปรปรวน





หุนหันและดูโทรมกว่าปกติ ซึ่งอาจจะเกิดจากภาวะเครียด





“ฉันอยากให้คุณสดใสกว่านี้ ช่วงนี้คุณดูเครียดๆ กินข้าวน้อยด้วย” ในฐานะภรรยา ต่อให้หล่อนไม่เอ่ยปาก แต่หล่อนก็สังเกตทุกการเปลี่ยนแปลงของคนในครอบครัว





“มีปัญหาอะไรบอกฉันได้นะคะ”





“ไม่มีอะไรหรอก เรื่องในกรมน่ะแต่เรียบร้อยหมดแล้ว”





“ก็ดีแล้วค่ะ กับข้าวฉันจะได้หมด”





“แม่จะบ่นว่าพ่อทำเปลืองข้าวใช่ไหม?” พัทธแทรกขึ้นพร้อมยิ้มร่า





“อ้าว อะไรกันคุณงกหรอกหรอเนี่ย?” อภิรักษ์รับมุกหันมาถามภรรยาที่มองลูกชายตาโต





“นี่ว่าแม่งกหรอน้องพัทธ”





“ใครบ๊อกกก พัทธเปล๊า” เด็กชายแก่ตัวเสียงสูง





“มานี่เลยตัวดี”





“ย๊า ย๊า น้องพัทธขึ้นไปเล่นเกมดีกว่า บรึ๋ย” เด็กชายวิ่งหลบมือเรียวที่ส่งมาทำท่าจะหยิกอย่างหมั่นเขี้ยว เขาวิ่งปรู๊ดขึ้นห้องแบบไม่เหลียวหลัง ปล่อยสองสามีภรรยามองหน้ากันแล้วหัวเราะกับความทะเล้นของเด็กชาย

 





 

“ขึ้นมาได้ด้วยหรอครับ?” พัทธนอนเล่นมือถืออยู่ ปรายตามองร่างกำยำที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเขาแบบไม่สนใจจะรักษามารยาท





“เด็กนิสัยไม่ดี” อภิรักษ์ว่า แต่กลับยิ้มพอใจที่เห็นร่างน้อยนั่นอยู่ในชุดเสื้อกล้ามตัวบางกับบ็อกเซอร์สั้นแค่คืบ





“แม่ล่ะครับ?” พัทธไม่หันไปมองเขา ยังทำทีสนใจแต่หน้าจอมือถือที่เพิ่งได้คืนมา





“เห็นบอกว่าจะออกไปซื้อของมาทำของโปรดง้อคนแถวนี้” อภิรักษ์นั่งลงที่ขอบเตียง ไล่สายตามองผิวขาวละเอียดของเด็กชายจนทั่วร่าง เอวคอดซ่อนรูปอยู่ใต้เสื้อกล้ามสีชา





“งั้นก็เหลือแค่เราสิครับ” พัทธเอ่ยออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ





“นั่นสิ” อภิรักษ์ยิ้มร้าย แตะลงบนต้นแขนลูกชายแล้วจับตัวให้หันมาเผชิญหน้ากับตน





“จะทำอะไรครับ?” น้ำเสียงของคนอายุน้อยกว่านั้น ไม่ได้มีแววตระหนกอย่างเคย แต่กลับรู้สึกสนุกเสียด้วยซ้ำ





“แล้วอยากทำอะไรล่ะ?” อภิรักษ์ย้อน ก้มมองเด็กเจ้าเล่ห์ที่พัฒนาการชั้นเชิงในการยั่วยวนเขาอย่างจงใจ เสื้อกล้ามคอกว้างคว้านลึกลงต่ำ จนเขาเห็นทะลุขณะที่ลูกลุกขึ้นมานั่งคลานเข่า





“เดี๋ยวแม่จะกลับมานะครับ” พัทธคิดว่าถ้าจะตายเขาต้องได้ลงนรกเหวที่ลึกที่สุด ในเมื่อทุกชั่วขณะจิตเขามีแต่ความเกลียดชังมารดาและอยากเอาชนะเธอ





อยากจะฉีกทึ้งฉากหน้าแสนสวยงามของหล่อน ทิ้งให้เป็นชิ้นๆ แล้วราดน้ำมันเผาให้เป็นจุลด้วยสองมือของเขา





แต่ในขณะที่เกลียดจนสุดขั้วหัวใจ พัทธก็รักหล่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน มันยากเกินไปที่จะทำให้หล่อนเสียใจด้วยสองมือเขาอย่างซึ่งๆ หน้า แต่การได้รู้สึกว่าไม่ได้ถูกควบคุมอยู่ใต้คำโกหกของหล่อนก็เป็นเกมที่เด็กชายถูกกระตุ้นให้ลงสนาม





“พัทธรักแม่ไหม?” อภิรักษ์เอ่ยถามเสียงนิ่ง





“รักสิครับ” ร่างบางไม่ได้โกหก เขารักหล่อนมาก มากเสียจนไม่อาจจะยอมรับพฤติกรรมต่ำช้าของหล่อนได้





“แล้วรักพ่อไหม?” อภิรักษ์ถาม ริมฝีปากสวยยกยิ้มก่อนจะยื่นหน้าไปจูบแก้มเขา ทับรอยเก่าที่แม่เขาเพิ่งประทับไว้เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า





“ไม่เห็นต้องถามเลย”





“งั้นเราควรจะทำยังไงดี?” อภิรักษ์ยิ้ม เขาขยับเข้าชิดร่างบอบบางที่จงใจยั่วอารมณ์เขาทุกอากัปกริยา





“ก็เป็นเหมือนเดิม... เป็นพ่อแม่ลูกกัน ...เป็นสามีภรรยา... แล้วก็...” นิ้วเล็กๆ สอดลงใต้ขอบกางเกงพ่อเลี้ยง มือซุกซนแสร้งจับผิดจับถูกจนควานอารมณ์รักได้เต็มกำมือ





“งั้นเรา... จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ?”





“ครับ มันจะเป็นความลับของเราสองคน” นิ้วน้อยๆ สะกิดส่วนปลายอย่างท้าทาย ดวงตากลมทออารมณ์เชิญชวนอย่างเห็นได้ชัด




“พ่อรักพัทธ” อภิรักษ์จูบลงบนปลายจมูกรั้น ก่อนจะขยับเปลี่ยนท่าให้ใครอีกคนเริ่มบทเรียนในการปรนเปรอคู่นอน


“พ่อต้องรักผมมากกว่านี้อีก”




"มากแค่ไหนล่ะ?"



“มากกว่าใครในโลก” พัทธลากกางเกงทั้งชั้นในชั้นนอกของพ่อเลี้ยงออกจากตัว


“มากกว่าแม่เราอีกหรอ” อภิรักษ์แสร้งถามตรงๆ


“ถ้าพัทธบอกว่าใช่ล่ะ?” พัทธยิ้มยั่ว เด็กชายไร้เดียงสาคนนั้นเหมือนถูกปีศาจสิงสู่และหายสาบสูญไปแล้ว พัทธยามนี้มีแต่ความเกลียดชัง ลุ่มหลง และความสะใจ


“ถ้าอยากให้เป็นแบบนั้น พ่อก็จะเป็นแบบนั้น”


“สัญญาแล้วนะ”


“ครับ พ่อสัญญา”




“ที่นี่ พ่อเคยรังแกผม” พัทธเงยหน้ามองรอบห้อง ยังจำประสบการณ์เลวร้ายพวกนั้นได้เป็นอย่างดีราวกับเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน



“งั้นวันนี้พ่อจะยอมให้พัทธรังแกตามสบาย” อภิรักษ์ยิ้ม ถอดเสื้อตัวเองแล้วสอดร่างลงนอนด้านใต้คนตัวเล็ก เขายกคิ้วท้าทายเด็กชายที่ก่อนหน้านี้พยายามปลุกปั่นอารมณ์เขา



“แกล้งผมหรอ” พัทธหน้างอแต่มือยังคงนวดคลึงส่วนนั้นที่ร้อนจัดจนแทบละลาย



“แล้วแต่จะคิด ตามใจหนูทุกอย่างเลย จะทำแรงแค่ไหนก็ได้” เขาท้าอีก ประสานสองมือรองหัวเพื่อมองว่าคนตัวเล็กที่เงอะงะเขินอาย กับอารมณ์ที่ตั้งตระหง่านของเขานั้นจะทำเช่นไร



“แบบนั้นไม่ทำไม่ดีกว่าหรอครับ?” พัทธทำท่าจะผละหนีแต่เขารวบตัวเอาไว้ในเสี้ยววิ ร่างน้อยล้มลงข้างๆ นายทหารที่โอบรัดไว้แน่น



ส่วนรักเปลือยเปล่าเสียดกับผิวคนตัวเล็กจนรู้สึกได้ถึงความต้องการที่อยากจะปลดปล่อย พัทธใบหูแดงเรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้



“จะไม่ให้ทำจริงๆ หรอ หืม?” นายทหารหนุ่มเกยคางบนไหล่คนตัวเล็ก เขายอมรับว่าอารมณ์พุ่งพล่านจนอยากจะกระชากอีกฝ่ายลงมาทำอย่าใจชอบ แต่นั่นมันจะยิ่งทำให้พัทธเจ็บปวดอย่างที่เขาเคยทำมาแล้ว


“อื้อ...” ใบหน้าหวานถูกจับพลิกให้หันกลับมารับจูบร้อนๆ ของคนที่นอนตะแคงซ้อนตัวอยู่



อภิรักษ์ตะโบมจูบริมฝีปากเล็กนั่นอย่างหิวกระหาย ฉกลิ้นซนเข้าไปฟาดฟันเด็กชายที่กำลังพัฒนาชั้นเชิงเพื่อตอบสนองเขา พัทธยามนี้เลียนแบบเขาได้ดีเยี่ยมอย่างน่าประทับใจ ร่างบางตอบกลับอย่างที่เขาทำให้

อภิรักษ์จูบซ้ำที่หลังคอตัวเล็ก ซุกไซ้ลาดไหล่จากด้านหลัง จนลูกชายต้องหดคอหนีแต่ไม่มีทางพ้น มือข้างขวาเขาสอดลงคล้องใต้เอวลูกชายเป็นตัวยึด ในขณะที่อีกข้างทำหน้าที่ปลุกปั่นเล่มเทียนเพื่อให้พร้อมจุดไฟแห่งความกระหายอยาก


“พ่อครับ...” พัทธครางเรียกอย่างทรมาน



“เรียกจอมสิ” เขากระซิบ ขบลงบนใบหูเล็กเบาๆ จนอีกฝ่ายสั่นริก



“จอม...”



“ว่าไง”



“...พัทธ...อื้อ...ขอ...”



“ขออะไร คนดี”



“อะ... จอมอย่าแกล้งสิ เข้ามาเถอะนะ” เด็กชายเบียดสะโพกมนกับความร้อนที่ดุนดันจนรู้สึกได้



“อยากได้อะไร หนูบอกผมสิ รู้สึกอะไร” เขายังคงแกล้งเด็กชายที่หน้าแดงเถือกด้วยแรงอารมณ์




“...พัทธ ...พัทธเสียว... จอมฮะ พัทธ...”



“เอาใส่เองเลยสิ” เขากระซิบที่ใบหูร้อนผ่าวจากด้านหลัง



“มันเป็นของเธออยู่แล้ว”



“อา...” พัทธรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ร่นกางเกงตัวเองลงไปอยู่ที่ปลายเท้า ก่อนจะจับความร้อนจ่อตรงปากทางของตนเอง




เด็กชายเลื่อนมันคลึงวนไปรอบๆ ช่องทางตัวเองด้วยความกระสัน ตัวเขาสั่นเพราะความโหยหายแต่ยังเลือกจะทรมานตัวเองจนพอใจ ก่อนจะกดสะโพกให้ครอบรับส่วนตระหง่านที่พยายามแทรกผ่านเข้ามาในกายเขา



พัทธร้องไม่ออก มันแสบร้อนแต่ก็สุขสมในวินาทีเดียวกัน หยาดน้ำตาแห่งอารมณ์หยดลงจนเต็มหมอน เขาอ่อนแรงตั้งแต่ที่มันเขามาไม่ถึงสุดโคน



ความคับแน่นเต้นตุบ ตอดรัดเป็นจังหวะจนอภิรักษ์ขบฟัน เขารับช่วงส่งตัวเองให้ถึงจุดหมายเมื่อลูกชายเข่าอ่อนไปดื้อๆ นายทหารร่างใหญ่ฝังกายตัวเองลงจนสุดทาง ก่อนจะกระชากสะโพกตนเพื่อตอกย้ำความเสียวอย่างถี่รัว



“อา...จอม... จอมแรงไปแล้ว...” พัทธถูกพลิกไปนอนคว่ำ ในขณะที่นายทหารหนุ่มยันสองแขนกับพื้นเตียงคร่อมทับอยู่ด้านบน ร่างน้อยหุบสองขาเข้าหายิ่งทำให้ช่องทางร้อนคับแคบจนแทบจะรัดกลืนของเขา




อภิรักษ์กระหน่ำจังหวะราวกับปืนกลที่เขาใช้ซ้อมรบ ท่อนขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกระแทกชนกับท่อนขาเรียวของเด็กชายวัยสิบห้าปี




ความปราณีบนเตียงจบลงเมื่อพัทธกรีดร้องจนตัวสั่น และปลดปล่อยออกมาทั้งๆ ที่ไม่ถูกแตะต้อง อภิรักษ์มองภาพนั้นอย่างพอใจ แต่เขาไม่หยุดแม้แต่จะให้เด็กชายได้พักหายใจเสียก่อน



“อา พ่อ! คุณพ่อ!” พัทธหวีดเสียงสั่นเรียกหาเขา ในขณะที่แขนเล็กไขว่คว้าไปในอากาศ อภิรักษ์โน้มลงกอดเด็กชาย ประเคนจูบที่อีกฝ่ายโหยหาในขณะที่กระแทกส่งน้องชายนับล้านของพัทธที่ควรจะได้เกิดมาเข้าไปในช่องทางคับแน่น




สองร่างกระตุกสั่นอีกครา แต่ไม่มีใครคิดจะผละห่างออกจากกัน เด็กชายได้ก้าวข้ามประตูแห่งความลุ่มหลงเข้าไปเสียแล้ว เขายินยอมทุกอย่างเพื่อที่จะถูกอภิรักษ์กอดครั้งแล้วครั้งเล่า และพร่ำคำว่ารักข้างหู




หากว่าอภิรักษ์ยังรักเขาแบบนั้น และหากมันจะปกป้องบาดแผลที่ผู้หญิงแพศยาคนหนึ่งสร้างขึ้นมาในบ้านหลังนี้ พัทธก็ยอมที่จะจมอยู่ในแผ่นอกชื้นเหงื่อของเขา

 

 

 

ตราบจนเกมต่อไปจะถูกสานต่อ

 







----------------------
จอมลวง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 18-01-2017 15:57:19
แพรพลอย ไม่รู้อยู่คนเดียว  :katai1: :katai1: :katai1:
อภิรักษ์ พัทธ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แพรพลอย จะกลับมาทันรู้ เห็นมั้ยนะ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 18-01-2017 17:17:58
สงสารพัทธมากๆอะ ต้องกลายมาเป็นแบบนี้เพราะจอมดึงพัทธเข้ามา บทสวาทก็ร้อนแรง ฮ่าๆ
  รออ่านตอนต่อไปคับ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 18-01-2017 22:02:33
 :mew4: :mew4: :mew4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 18-01-2017 22:57:57
เริ่มแซ่บแล้ว  :z1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: kothan ที่ 18-01-2017 23:40:04
กำลังคิดว่าทั้งหมดเป็นสิ่งที่จอมสร้างขึ้นมาหรือป่าว ทั้งเรื่องที่กินลูกเลี้ยง เรื่องที่คอยให้น้ำหนึ่งไปรับใช้ภรรยา เรื่องภาพถ่ายกับซีดี ส่วนภรรยาเองเริ่มแรกอาจมีเหตุให้นอกใจ (จอมอาจเป็นคนสร้างสถานะการณ์ให้เป็นอย่างนั้น) บังเอิญภรรยาดันติดใจเลยเข้าทางที่จอมวางไว้  ถ้าเป็นอย่างนั้นคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือลูกเลี้ยงแหละ
รอลุ้นว่าจะเป็นไงต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 19-01-2017 03:57:54
อึมครึมจริงค่ะ เรื่องนี้  :sad4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 19-01-2017 06:51:30
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 19-01-2017 16:26:44
 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 20-01-2017 19:47:42
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: pawara123 ที่ 21-01-2017 12:00:16
ชอบแนวครอบครัว ติดดาวๆ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: M_Y MILD ที่ 21-01-2017 16:41:14
แปะไว้ เดี้ยวมาอ่านนะ555555 :mc4: :z13:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 21-01-2017 17:51:08
 :hao4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 24-01-2017 13:45:37
ไม่มาต่อหรอคะะ  :mew6:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180117- UP! ตอนที่ 15
เริ่มหัวข้อโดย: exo_yaoi ที่ 25-01-2017 21:43:47
พัทธจะแรดไปแล้วนะ  แต่ไม่เป็นไรชอบ   :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -250117- UP! ตอนที่ 16
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 25-01-2017 22:56:20
ตอนที่16






ป่าในช่วงฤดูใบไม้ผลิเป็นช่วงที่ร่มรื่น และทำให้มนุษย์เราสามารถใช้เวลาซึมซับกับธรรมชาติได้มากกว่าเดิม สองพ่อลูกแบกเป้หนักหลายกิโลที่อัดทั้งสัมภาระและเสบียงอาหาร เริ่มต้นออกเดินทางตัดลัดผ่านป่าเพื่อไปสู่ทะเลดาวอย่างที่มาดหมาย


   อภิรักษ์คอยหันมาตรวจสอบดูสภาพลูกชายตลอดการเดินทาง เพราะเด็กชายไม่เคยเดินป่าและไร้ประสบการณ์ เขาเป็นทั้งผู้นำทางและคอยกระตุ้นลูกชายที่บ่นอิดออดให้มีแรงฮึดเดินตามมา เพื่อทำเวลาให้ถึงจุดพักตามที่ตั้งเป้าหมาย
แม้จะเหนื่อยและปวดเมื่อยไปทั้งตัวจนออกปากบ่นเป็นหมีกินผึ้งไปตลอดทาง แต่พัทธก็ตื่นตาตื่นใจกับบรรดาสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่ได้พบ เขากวาดสายตาไปรอบตัวจนบางครั้งเดินสะดุดจนคนเป็นพ่อหันมาดุให้ระวังเท้าให้ดี



   ป่าที่ทั้งสองมาเดินไม่ได้รกชัฏนัก เพราะค่อนข้างติดเขตชุมชน ไม่ได้มีสัตว์ใหญ่อันตรายแต่ก็ต้องระวังพวกสัตว์ตัวเล็กหรือแมลงที่มีพิษ



อภิรักษ์และพัทธมาถึงจุดพักค้างแรมก่อนฟ้ามืดเล็กน้อย จุดพักเป็นลานกว้างๆ ที่มีคนเข้ามาจัดการเป็นศูนย์สำหรับขอความช่วยเหลือหากมีการหลงป่า และเป็นเขตปฏิบัติการทางทหารหากมีกรณีฉุกเฉิน ซึ่งในวันปกตินักท่องเที่ยวสามารถใช้ลานเป็นที่ตั้งเต็นท์ได้ และมีห้องน้ำให้บริการอยู่สองห้อง


อภิรักษ์ทั้งขู่เข็นทั้งบังคับเด็กดื้อให้ช่วยตั้งเต็นท์ก่อนฟ้าจะมืด วันนี้เขาต้องค้างแรมที่นี่และออกเดินทางต่อในตอนเช้าไปอีกครึ่งวันก็จะถึงจุดชมทะเลดาว



   ที่ลานนั้นเขาพบกับนักท่องเที่ยวอีกสี่ห้าคน เป็นกลุ่มเพื่อนวัยทำงานคละหญิงชาย มีการหยิบยื่นไมตรีจิตด้วยการช่วยเขากางเต็นท์และขอแลกอาหารบางอย่าง ซึ่งอภิรักษ์ก็แสดงน้ำใจตอบ แต่เขาไม่คิดจะแตะต้องอาหารที่ได้รับแลกมาแน่ๆ เพื่อความปลอดภัย



   “ไปอาบน้ำ” อภิรักษ์รูดซิบเต็นท์แล้วสั่งเด็กดื้อ พัทธที่ซุกตัวอยู่กับถุงนอนหน้างอทันทีที่ได้ยิน



   “ไม่เอาอ่ะ พัทธจะนอน”


   “อาบน้ำก่อนแล้วค่อยกลับมานอน เดี๋ยวไม่สบายตัว” นายทหารหนุ่มถอนหายใจกับความงอแงของคนตัวเล็ก มือเล็กดึงผ้าที่ปิดหน้าออกก่อนจะมองค้อนคนที่มารบกวนเวลานอนที่มีค่าที่สุดยามนี้


   “ห้องน้ำว่างหรอครับ?”



   “ไม่รู้แฮะ เดี๋ยวพ่อไปดูแป๊บ” อภิรักษ์ลืมนึกไป มัวแต่สนใจสำรวจรอบๆ กลับมาก็แวะมาปลุกลูกชายที่งัวเงียเต็มที่ ร่างสูงพาตัวเองออกมาด้านนอกเต็นท์อีกครั้งก่อนจะเห็นว่ามีคนของอีกกลุ่มกำลังใช้ห้องน้ำอยู่



   “ห้องน้ำไม่ว่างแฮะพัทธ” เขากลับมาบอกลูกพร้อมๆกั บดึงเด็กชายให้ลุกขึ้นนั่ง


   “งั้นก็ไม่ต้องอาบหรอกครับ ปกติคนเดินป่าเขาก็ไม่อาบน้ำกันเป็นอาทิตย์ๆ เลยไม่ใช่หรอ” คนตัวเล็กพยายามหาข้ออ้างเพราะเพลียจนตาจะปิด อภิรักษ์หัวเราะน้อยๆ กับการพยายามสรรหาข้ออ้างของลูก


   “แต่เราจะอาบ อย่างน้อยก็ไปล้างเนื้อล้างตัวหน่อย”


   “แต่ห้องน้ำไม่ว่างนี่ฮะ”


   “ไปน้ำตกกัน เดินจากนี่ไปไม่ถึงห้านาทีเอง” อภิรักษ์เอาเป้ของจำเป็นขึ้นหลังก่อนจะฉุดลูกชายให้ลุกตาม


   “แต่มันมืดแล้วนะฮะ”


   “เพราะมันมืดไง รีบๆ ล้างเนื้อล้างตัวให้เสร็จจะได้รีบกลับมานอนกัน” นายทหารสรุปให้คนงอแงฟัง ก่อนจะดันหลังลูกชายให้ออกเดิน



   น้ำตกขนาดย่อมอยู่ห่างออกไปจากลานพักไม่ถึงห้านาที ความลึกของลำน้ำไม่ถึงเอวเขาด้วยซ้ำดังนั้นจึงไม่น่ากังวลว่าเด็กน้อยของเขาจะจมหายไป นอกจากจะไม่ระวังกันสุดๆ  คนเป็นพ่อนำทางด้วยการใช้ไฟฉายส่องนำ ตลอดจนเมื่อถึงก็จัดการตั้งหมุดวางขาสปอร์ตไลท์ทำเองที่ริมน้ำ เพื่อจะให้มีแสงสว่างพอที่จะจัดการตัวเองกันได้สะดวก


   พัทธไม่ได้มีอารมณ์อยากจะเล่นน้ำตอนนี้ เขาเพียงแค่ถอดเสื้อออกเพื่อแล้ววักเอาน้ำลูบไปทั่วผิวเนื้อให้พอสะอาดเท่านั้น ความเย็นของน้ำทำให้ร่างบางสะดุ้งนิดๆ เขาจัดการตัวเองจนเรียบร้อยจึงหันไปหาอภิรักษ์ แต่เห็นเพียงกองเสื้อผ้าที่วางอยู่ริมตลิ่ง



   ตากลมไหววูบกวาดหาทั่วธารน้ำสงบ หัวใจนึกหวั่นขึ้นมาเมื่อเห็นแต่ความเงียบและความมืดโอบล้อมตนอยู่จนเมื่อร่างหนึ่งโผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมาท่ามกลางแสงระยับของพระจันทร์ข้างขึ้น



   “มองอะไร?” อภิรักษ์หันมาเห็นเด็กชายที่มองเขาตาไม่กระพริบ



   พัทธเบือนหน้าหนี ไม่อยากจะยอมรับว่าเขาตื่นเต็มตาแล้ว เพราะผิวเนื้อเปลือยเปล่าที่พราวไปด้วยหยดน้ำของผู้ชายคนนั้น ร่างสูงสมชายกับแผงอกกว้างกำยำ มัดกล้ามที่บ่งบอกถึงการดูแลรูปร่างเป็นอย่างดี เพียงแค่มองก็ทำให้ผิวแก้มของคนตัวเล็กเห่อร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก



   ยิ่งท่ามกลางป่าเขาและบรรยากาศแปลกที่แปลกถิ่น ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำราวกับว่าจะหลุดออกมาจากอกยามที่พ่อเลี้ยงย่างสามขุมเดินขึ้นมาหา สรีระที่เผยชัดขึ้นทุกขณะที่ตำแหน่งการเดินสูงทอดขึ้นมาที่ตลิ่ง เหมือนเป็นก้าวย่างที่ชวนให้เขาหยุดหายใจไปด้วย



   นานเท่าไหร่แล้วนะ...



   ระหว่างที่เผลอเสสายตากลับไปมองร่างนายทหาร พัทธก็ถามตนเองว่านานเท่าใดแล้วที่ตนไม่ได้สัมผัสผิวเนื้อร้อนระอุของพ่อเลี้ยง แต่เมื่อตระหนักได้ว่าตนกำลังคิดครวญอะไรอยู่ยิ่งทำให้ร่างเล็กอับอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาปฏิเสธตัวเองว่ากำลังโหยหา เพียงเพราะได้มองผู้ชายคนนั้นเปลือยเปล่าต่อหน้างั้นหรือ...



   “ทำหน้าแปลกๆ” อภิรักษ์หยุดยืนอยู่ตรงหน้าลูก เขาใส่เพียงแค่ชั้นในตัวเดียว ไม่กลัวใครจะมาเห็นเลยสักนิด



   “เสร็จแล้วหรอครับ จะได้รีบกลับไปนอน” พัทธผุดลุกขึ้น พยายามเปลี่ยนเรื่องและเบือนหน้าหลบภาพตรงหน้า


   อภิรักษ์น่ากลัวเกินไป



   ทั้งใบหน้าที่เรียกว่าอันตรายต่อหัวใจผู้พบเห็น อีกทั้งรูปร่างที่ชวนให้ใช้จินตนาการนั่นอีก เด็กชายวัยกำดัดไม่อาจจะรับมือกับแรงทะยานอยากที่ประทุขึ้นมาในอกยามนี้



   “เป็นอะไรรึเปล่าเรา?” ชายหนุ่มที่กำลังขยี้เช็ดหัวลอบสังเกตอาการลูกชาย



   “เปล่าครับ ผมแค่รู้สึก... แปลกที่น่ะ”



   “กลัวผีหรอ?” อภิรักษ์ล้อ



   “บ้า พ่ออ่ะ อย่าไปพูดถึงสิ”



   “เอ้า ก็เห็นยืนทำท่าขนลุก นึกว่ากลัวผีเสียอีก” อภิรักษ์ยื่นมือไปลูบแขนลูกชายที่ขนลุกเกรียวจนรู้สึกได้



   พัทธเม้มปากแน่น ยิ่งถูกมือกร้านสัมผัสถึงเนื้อถึงตัวยิ่งทำให้ใจเขาร้อนรุ่มขึ้นมา เด็กชายที่ถูกทิ้งร้างสัมพันธ์สวาทมาร่วมเดือน ทั้งยังไม่ได้ปลดปล่อยเลยตลอดเวลาที่ห่างกัน มาถึงเวลานี้พัทธรู้สึกอับอายที่อารมณ์ประทุขึ้นอย่างผิดที่ผิดเวลา แต่กระนั้นเขาก็ยอมรับกับตัวเองว่าเขาอยากได้รักจากอภิรักษ์จนจะขาดใจ



   “พ่อครับ...” ร่างบางหน้าเสีย เงยสบคนตัวโตที่ยืนจ้องอยู่



   “ครับ” ราวกับรับรู้แล้วว่าอาการประหลาดของเด็กชายหาใช่ความกลัวผีสางไม่



   “พัทธ... คิดถึงพ่อ” ร่างบางเอ่ยด้วยดวงตาที่ปรอยฉ่ำ เอื้อมนิ้วเล็กๆ ไปแตะทับบนมือใหญ่ที่จับแขนตนอยู่



   “พ่อก็คิดถึงพัทธ” ใช่ว่าไม่เข้าใจ อภิรักษ์ยามนี้รู้ดีว่าลูกกำลังคิดถึงเขาในแง่ไหน แต่เขาเองก็ไม่อาจจะกระโดดก้าวข้ามกำแพงความสัมพันธ์เข้าหาอีกฝ่ายได้อย่างกระทันหันนัก



   “เรา... นานแล้วนะครับ” แม้จะเขินจนแทบม้วนลงไปขดอยู่กับพื้น แต่พัทธก็เลือกจะซื่อสัตย์กับร่างกายตน ความร้อนที่พุ่งพล่านอยู่ในกระแสเลือดบ่งบอกถึงความกระหายอยากจากแรงอารมณ์ที่กำลังถูกปลุกขึ้นมาจากการจำศีล



    “อยากได้อะไร ไหนบอกพ่อสิ?” อภิรักษ์คล้องเอวบางเข้ามาใกล้ ก่อนจะเชยคางให้ใบหน้านวลที่หลบสายตาเขานั้นเงยขึ้น



   พัทธอายจนอยากจะโดดลงน้ำไปดับความร้อนผ่าวบนใบหน้า ดวงตาพราวระยับของบิดาส่งกระแสแรงกล้าเสียยิ่งกว่าพระจันทร์ในค่ำวันนี้ คนตัวเล็กไม่อาจจะเอ่ยอ้างคำใดออกไปให้ตนอายเพิ่มอีก ทำเพียงแต่ช้อนตาวาวขึ้นสบคนตัวใหญ่ที่ทิ้งผ้าเช็ดหัวไป แล้วโอบกอดลูกชายไว้ด้วยสองแขนกำยำ



   ป่า ต้นไม้ น้ำตก และตลิ่งยามค่ำคืน มันช่วยไม่ได้ที่เด็กชายจะตื่นเต้นและถูกปลุกเร้าได้ง่ายยิ่งกว่าปกติหลายเท่า ร่างเล็กถูกจูงมือเดินหลบลับแสงสปอร์ตไลท์ที่อภิรักษ์ตั้งไว้ พัทธไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนจะเจอกับอะไร เพียงแต่เดินตามแรงฉุดรั้งไปอย่างเงียบๆ รู้ตัวอีกที เท้าของเขาก็แตะกับผิวน้ำเย็นชืด และแผ่นหลังถูกผลักให้แนบลงกับเนินดินเตี้ยๆ



   “คุณพ่อครับ” เจ้าตัวนิ่วหน้าเมื่อผิวเนื้อสัมผัสกับแผ่นดินเย็นๆ ทำท่าจะลุกหนีแต่อภิรักษ์ทิ้งร่างคร่อมลงมาเสียก่อน



   “ที่นี่มัน...” แม้จะเป็นคนเรียกร้องเองแต่พัทธก็ยังหวั่นใจว่าจะมีใครมาเห็น ยิ่งน้ำตกไม่ได้ไกลกับลานพักเท่าไหร่นัก



   “กลัวหรือตื่นเต้น หืม?” อภิรักษ์กระซิบถาม พ่นลมหายใจกับช่องหูจนคนตัวเล็กต้องหดคอหนี นิ้วมือกร้านแตะลงบนลำคอเรียว ก่อนจะไล้ต่ำไปยังแผ่นอกใต้เสื้อกล้ามสีขาวบางของลูกชาย



   “โอ๊ย!” พัทธร้องเสียงหลง เมื่อพ่อเลี้ยงแตะถูกรอยแผลของตน



   “แผลหรอ” อภิรักษ์เพ่งมองผ่านความมืด



   “ครับ ไม่รู้ว่าได้มาตอนไหน เจ็บชะมัด” รอยช้ำจนแทบปริแตกอยู่ใกล้แนวไหปลาร้า พัทธไม่รู้ว่าตัวเองได้มันมาได้ยังไง เห็นตัวเองในกระจกอีกทีก็มีรอยอยู่แล้ว



   “งั้น รีบๆ หายนะ” อภิรักษ์จูบลงบนแผลก่อนจะเลี่ยงที่จะแตะต้องให้ลูกเจ็บซ้ำ



   “ผะ... ผม อะ...” พัทธสติกระเจิงเมื่อจุดยอดอารมณ์ของเขาถูกขยี้เน้นเสียจนผวาสั่น มือใหญ่เค้นครอบรอบอกเขาราวกับว่าร่างบางมีเต้านมอย่างของหญิงสาว อภิรักษ์บีบย้ำรับเสียงร้องท้วงสั่นพร่าของเด็กชายจอมกระหาย เขาบดจนผิวเนียนคงขึ้นสีหากแสงทอดถึงตรงนี้อาจจะได้เห็น



ไม่ต้องรอให้พัทธทักท้วง อภิรักษ์ก้มลงงับชิมจุดแต้มต่อของลูกชายอย่างคนกระหาย เขาดื่มด่ำกับการฉกชิมตุ่มสีช้ำที่กำลังต้านแรงจนแข็งสู้เป็นไต หัวใจของร่างเล็กเต้นระส่ำท่ามกลางเสียงหวีดของจิ้งหรีดป่า อภิรักษ์ถลกเสื้อของลูกชายขึ้นไปกองเหนือเนินอกก่อนจะฉกชิมซ้ำราวกับงูหิวที่กำลังกลืนเหยื่อ



   พัทธหอบหายใจ ร่างเขาสั่นพร่าไปด้วยแรงกระสัน ความกระหายสลับซ้ำด้วยความตระหนก เขาตื่นเต้นที่ถูกทำรักใต้แผ่นฟ้าเช่นนี้จนยิ่งมีอารมณ์เกินกว่าปกติ เด็กชายไม่อาจต้านทานด้านมืดที่ครอบงำจิตใจตนได้ ยิ่งในยามที่ห่างไกลหูตาของมารดาเช่นนี้แล้ว ย่อมเป็นโอกาสอันดียิ่งที่เขาจะได้รักกับชายคนนี้ได้อย่างไม่ต้องหวั่นใจ



   วูบหนึ่งพัทธรู้สึกว่าเขาได้เป็นเจ้าของอภิรักษ์จริงๆ เป็นคนรักเช่นที่ควรจะเป็น ไม่ใช่พ่อกับลูกอย่างที่เป็นอยู่ เขาอยากจะถามออกไปว่าระหว่างเขากับแม่ ใครกันที่สนองรักได้ถึงใจอภิรักษ์มากกว่า แต่นั่นมันเป็นคำถามที่บ่งบอกถึงความอกตัญญูเกินไป ถึงพัทธจะมั่นใจว่าตนเกลียดมารดาจนอยากจะอาเจียนแล้วก็เถอะ แต่เขาไม่จำเป็นจะต้องเอาตัวเองไปเทียบกับคนทรยศพันธุ์นั้น



   “พ่อครับ...” พัทธร้องเรียก ฉวยโอกาสตอนอภิรักษ์เงยหน้าขึ้นมาประกบจูบคนตัวใหญ่อย่างละโมบ



   อภิรักษ์หัวเราะในลำคอกับความไวไฟของเด็กชายในอ้อมกอด เขาประโลมจุมพิตกับพัทธตราบเท่าที่อีกฝ่ายโหยหา ฟาดฟันเรียวลิ้นจนคนที่อวดเก่งต้องยอมจำนนผละหนีจากไปเพื่อหายใจต่อ อภิรักษ์จูบเบาๆ ซ้ำที่ริมฝีปากอิ่มก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายลงต่ำ จนร่างบางที่ไม่ทันหายใจได้แต่ร้องฮือ



   อภิรักษ์ปลดกางเกงเด็กชายออกให้ผิวเนียนสัมผัสกับลมเย็นๆ เสียงเฉอะแฉะยามที่เขาเปลี่ยนจังหวะย่ำน้ำทำให้ยิ่งรู้สึกถึงความดิบเถื่อน เขาจับแยกสองขาเล็กให้เปิดออกก่อนจะก้มต่ำปรนนิบัติส่วนรักให้กับเด็กชายที่แอ่นสะโพกเพื่อต้านความซ่านกระสัน ทว่าภาพนั้นเหมือนร่างเล็กกำลังประเคนตนเองป้อนเขาปากพ่อเลี้ยงมากกว่า



   พัทธข่มเสียงครางตัวเองเพื่อไม่ให้ประจานความสัมพันธ์บิดเบี้ยวของพวกเขา มือไหญ่โอบรับความรักของเขาจนรอบ ก่อนจะหยอกย้ำกับส่วนปลายสีอ่อน พัทธกรีดเสียงในลำคอยามที่นิ้วยาวอีกข้างแทรกชำเขาไปในร่างเขา ประตูอารมณ์ของเขาบีบรัดนิ้วนั้นจนคับแน่น พัทธนิ่วหน้าร้องครวญเมื่ออภิรักษ์ไม่คิดจะนิ่มนวลอีกต่อไป



   พ่อเลี้ยงผู้ชำนาญเชิงรักขยับมือส่ง ก่อนจะสอดนิ้วเพิ่มจำนวนไปพร้อมๆ กับขยับส่วนหน้าให้เขา พัทธแทบขาดใจกับการปรนเปรอของนายทหารแม้จะเป็นเพียงมือหยาบกร้านนั่นเท่านั้น ร่างเล็กบิดเร่าสะบัดหน้าเมื่อมือใหญ่สอดกระแทกถี่ยิบจนตอดรับแทบไม่ทัน



   “ไม่...พ่อครับ....” ร่างเล็กกรีดร้อง นิ้วเรียวขยำลงบนดินโคลนจนเป็นรู เขาพยายามค้านการไปถึงฝั่งด้วยนิ้วของชายหนุ่ม แต่ไม่อาจต้านทานความเชี่ยวชำนาญของพ่อเลี้ยงได้



   “พ่อ... ผม...” พัทธอยากได้มากกว่านั้น มากกว่ามือที่ปรนเปรอเขา สมองของเด็กชายฟุ้งซ่านไปหมดแม้จะเพิ่งกระตุกตัวปลดปล่อยไปได้ไม่ถึงนาที



   อภิรักษ์ยกยิ้ม กดแลกจูบฉันท์สามีภรรยากับเด็กชายอีกครั้ง ก่อนจะผละลุกแล้วดึงร่างบางให้แต่งตัว



   “เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงเดิน” อภิรักษ์ให้เหตุผล



   “แต่...” พัทธยังไม่รู้จักพอ เขาอยากให้อภิรักษ์รักเขาให้จมแผ่นดินไปเลยก็ยังได้



   “ไม่ดื้อสิ” อภิรักษ์ดุ จัดการแต่งตัวให้ลูกชายตัวเล็กก่อนจะพยุงให้เดินกลับไปทางแสงไฟ แต่ก่อนจะถึงช่วงเวลาที่ทุกอย่างจะเข้ารูปเข้ารอย ชายหนุ่มได้ฝังจุมพิตกับหลังคอของคนที่ไม่พอใจอย่างชัดเจน



   “...”



   “พัทธก็รู้ว่าพ่อไม่ยอมจบง่ายๆ ถ้าจะทำ อย่าเพิ่งหงุดหงิดเลยนะ”



   “ก็พ่ออ่ะ...”



   “อดทนหน่อย ไว้ถึงทะเลเมื่อไหร่...อาจจะไม่ได้ดูดาวเลยก็ได้”




   “คนบ้า”




-----------------------------------------
จอมลวง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -250117- UP! ตอนที่ 16
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 25-01-2017 23:41:11
เป็นความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
ต่างคนต่างรู้ว่าผิด แต่ไม่มีใครยับยั้งชั่งใจเลย พาแต่ถลำลึกลงไป โดยพยายามหาเหตุผล ข้ออ้างต่างๆ มารองรับให้ตัวเองไม่ผิด
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -250117- UP! ตอนที่ 16
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 26-01-2017 04:23:07
เป็นค้ำคอร์แบบฮาร์ดคอร์จริงๆ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -250117- UP! ตอนที่ 16
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 26-01-2017 05:38:19
มันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว
พัทธ วัยรุ่น อารมณ์พลุ่งพล่านง่าย
เหมือนน้ำมันอยู่ใกล้ไฟ
แล้วไฟอย่างอภิรักษ์ เลยเป็นแบบนี้
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -250117- UP! ตอนที่ 16
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-01-2017 06:42:56
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -250117- UP! ตอนที่ 16
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-01-2017 08:18:36
แม่ก็มีชู้ พ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงก็ได้กันเอง อยากรู้จริงๆว่าสุดท้ายตอนจบพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยงจะได้อยู่ด้วยกันไหม
ได้แต่ขอให้ตอนจบแม่เลี้ยงไปมีสามีใหม่ พัทธกับคุณพ่อก็ได้อยู่ด้วยกัน

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -250117- UP! ตอนที่ 16
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 26-01-2017 08:36:55
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ตอนจบ  :hao5:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -250117- UP! ตอนที่ 16
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 28-01-2017 04:54:35
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -290117- UP! ตอนที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 29-01-2017 21:08:24
ตอนที่17




“ของจริงใช่ไหมเนี่ย สุดยอดเลย อย่างกับฝันแน่ะ” พัทธทิ้งสัมภาระทันทีที่โผล่ออกนอกแนวชายป่าจนมาถึงหาดทะเลดาว ทิวทัศน์เบื้องหน้าทำให้เด็กชายลืมคำบ่นตลอดเวลาที่ต้องบุกป่าฝ่าดง
ทะเลตรงหน้ากับท้องฟ้าที่ดูเหมือนอยู่ใกล้กว่าปกติ สองแขนของเขากางออกก่อนจะสูดหายใจเอาอากาศธรรมชาติเข้าเต็มปอด
คุ้มยิ่งกว่าคุ้มที่ยอมแบกเป้หนักยิ่งกว่าหินแล้วเดินถ่อมาให้ได้เห็น



คิดได้เท่านั้นเด็กชายก็รีบวิ่งกลับมาที่สัมภาระของตน เปิดซิปคุ้ยหาข้าวของอยู่ครู่หนึ่งก็คว้าเอากล้องดิจิตอลที่พกมาด้วยขึ้นมา
เขาเปิดกล้องและกวาดเลนส์ไปทั่วทั้งหาด ลั่นชัตเตอร์ตั้งแต่เม็ดทราย น้ำทะเล ไปจนถึงภูเขาหินเบื้องหน้า และท้องฟ้าเบื้องบน




“พ่อครับถ่ายรูป” พัทธโบกมือเรียกพ่อเลี้ยงที่ยืนกอดอกมองเขายิ้มๆ 
อภิรักษ์ไม่ยอมมาตามคำเชิญ แต่มีหรือเด็กชายที่ตอนนี้ตื่นเต้นพลังล้นปรี่จะยอม สองเท้านั่นสลัดรองเท้าบูทแข็งๆ ที่ใส่มาตลอดออก ก่อนจะวิ่งเท้าเปล่ากลับมาหาพ่อ จัดแจงสวมกอดเอวสอบก่อนจะชูกล้องขึ้นถ่ายรูปคู่



“สามสี่ ชีสสสสส” เด็กชายยิ้มร่าให้กล้องแต่พอเช็กภาพก็ทำหน้ามุ่ย



“พ่อไม่ยิ้มอ่ะ” 



“มันเด็ก” อภิรักษ์บิดจมูกรั้นๆ นั่นอย่างหมั่นเขี้ยว



“มาเที่ยวทั้งทีก็ต้องยิ้มสิ ผมไม่ยอมหรอกนะ ยิ้มเร็ว ยิ้ม” เขาบิดแก้มพ่อไปพร้อมๆ กับรัวชัตเตอร์จนกลายเป็นรูปตลก



ฟอด
“อ้ะ!!” พัทธตกใจเมื่อถูกขโมยหอมแก้มไปดื้อๆ


“ไรอ้ะ! ฉวยโอกาส อื้อ...” จากศึกถ่ายรูปกลายเป็นเขาถูกแกล้งจั๊กจี้จนทรุดลงไปนอนดิ้นบนพื้นทราย พัทธหัวเราะไม่หยุด 
อภิรักษ์คว้ากล้องมาเก็บภาพเด็กชายจอมซนที่ยิ้มร่าเริงได้อย่างมีความสุข เช่นเดียวกับก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ต้องเขาคุก



“ผมไม่หล่อเลยอ่ะ” พัทธแย่งกล้องไปดู เห็นแต่ละรูปที่ตัวเองถูกถ่ายก็นิ่วหน้า



“พ่อหล่อคนเดียวก็พอแล้ว” อภิรักษ์ว่ายิ้มๆ



“อะไรเล่า ให้มันบาลานซ์กันหน่อยสิครับ มาด้วยกันก็ควรจะหล่อเท่ากันดิ โห” เสียงบ่นงุ้งงิ้งเจื้อยแจ้วขณะนั่งไล่ดูรูป



“พ่อดะ...”



จุ๊บ!



อีกครั้งที่คนตัวเล็กโดนฉวยโอกาส อภิรักษ์ก้มลงมาจูบหน้าผากเด็กน้อยที่นั่งจุมปุ๊กอยู่บนพื้นทราย เสียงหวานที่กำลังเอ่ยชักชวนให้เขาดูภาพในมือขาดห้วง ก่อนใบหน้าสีสว่างจะขึ้นริ้วสีฝาดให้ได้เห็น




“คนบ้า เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก” พัทธเอ่ยแก้เก้อ



“เห็นแล้วยังไงล่ะ ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเราสักหน่อย”                                                                                                            เขามองไปทั่วหาดมีเต็นท์อยู่ไม่ถึงสิบเต็นท์เพราะไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยว



“ก็แล้วถ้าเขาถามล่ะ?”



“ก็บอกว่ามากับเมีย”



“ได้ไง! ใครเป็นเมียพ่อกัน” พัทธเต้นผ่างกับคำนั้น เขาหน้าร้อนจนเหมือนโดนเตารีดนาบ



“แล้วที่นอนอยู่ด้วยกันเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่เมียแล้วจะเรียกอะไร” อภิรักษ์ว่าทื่อๆ



“หยุดเลย ผมไม่ใช่เมียพ่อนะ” ร่างบางเขินจนไม่กล้ามองหน้าอีกคนที่เอ่ยคำนั้นออกมาราวกับเป็นเรื่องปกติ



“ไม่มีพ่อลูกที่ไหนเขาทำอย่างที่เราทำหรอกพัทธ” อภิรักษ์เอ่ยเสียงนิ่ง



“รู้หรอก”



“งั้นก็เป็นเมียก็ถูกแล้ว”



“แต่คุณมีเมียรออยู่ที่บ้านแล้ว ผมควรจะเป็นชู้รักมากกว่าล่ะมั้ง” พัทธว่าประชด



“งั้นก็คงจะเป็นชู้รักที่ทุ่มทุนสร้างมากเลยนะ ถึงได้พามาถึงนี่” อภิรักษ์ยิ้มล้อ



“ผมเป็นชู้ได้ แต่พ่อต้องรักผมที่สุดก็พอ” พัทธว่าอย่างเอาแต่ใจ




“ปกติชู้เขาต้องไม่มีสิทธิ์เรียกร้องไม่ใช่หรอ?”




“ก็ผมเป็นทั้งชู้ แล้วก็เป็นทั้งลูกชายคุณนี่” พัทธสถาปนาตำแหน่งให้ตัวเองเสร็จสรรพ




“ถ้าหนูเป็นผู้หญิง พ่อจะแต่งงานกับหนูซะ” อภิรักษ์บอกขึ้นมาลอยๆ




“แต่ผมไม่ใช่” พัทธหน้าหม่นเมื่อได้ยินแบบนั้น




“เพราะแบบนั้นถึงนึกเสียดายอยู่นี่ไง ถ้าเป็นผู้หญิงป่านนี้คงท้องไปแล้ว” อภิรักษ์เอนกายลงนอนบนพื้นหาดทรายละเอียด




“คนบ้า” พัทธว่าได้แค่นั้น เมื่อไพล่นึกไปถึงกิจกรรมระหว่างเขาทั้งคู่ ที่พ่อเลี้ยงเขาแทบจะไม่เคยเอาออกมาปลดปล่อยข้างนอกเลยสักครั้ง




“คิดอะไรลามกอยู่ใช่ไหม” อภิรักษ์ล้อเมื่อเห็นหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีดของเด็กชาย




“อะไรล่ะฮะ ตัวเองนั่นแหละคิดอะไรอยู่”




“ก็คิดว่าพัทธเลิกเกลียดพ่อรึยัง”




“...”




“ที่ทำอยู่นี่ ไม่ใช่การแก้แค้นพ่อใช่ไหม พัทธ” เขากลัวขึ้นมา เขากลัวว่าลูกชายกำลังหลอกให้เขาหลงหัวปักหัวปำ เพื่อสุดท้ายจะได้ถีบหัวส่งเขาให้สมกับเรื่องเลวๆ ที่เคยทำไว้




“ผมไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น” เด็กชายวัยสิบห้าเอนกายนอนลงแนบธรรมชาติ




“ไม่เกลียดหรอ?”




“ผมยอมรับว่าผมโกรธ... แต่ผม…”




“...”




“ผมรักคุณมากกว่า” พัทธเอ่ยออกไป 




เขารักอภิรักษ์  ไม่แน่ใจว่าความรักความเคารพแบบที่เคยมีเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่แน่นอนว่าเขาไม่ได้เริ่มรักอภิรักษ์เพราะเซ็กส์ดิบเถื่อนนั่นแน่ๆ มันไม่ใช่ละครหลังข่าวที่นางเอกจะหลงรักพระเอกเพียงเพราะถูกกระทำชำเรา
มันอาจเป็นเพราะเขารักอภิรักษ์มาก่อนอยู่แล้ว รักในอีกรูปแบบหนึ่ง แต่เมื่ออีกมุมมองที่อีกฝ่ายแสดงออกมาให้ได้เห็น มันก็ทำให้เขาเองก็เปลี่ยนมุมมองตาม ในเมื่อเขาทั้งคู่ไม่มีส่วนเกี่ยวพันทางสายเลือด มันก็เป็นไปได้ที่เขาจะรักกันในเชิงชู้สาว



“ผมโกรธคุณมาก แต่ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณไม่ว่ายังไง” เขาทำไม่ลง เช่นเดียวกับที่เขาทั้งโกรธทั้งเกลียดแม่ แต่ก็ทำร้ายหล่อนไม่ลงเช่นกัน หากไม่นับเรื่องที่เขาถลำลึกกับอภิรักษ์ไปแล้ว



อาจจะเป็นความคิดเด็กๆ แต่มันเป็นวิธีที่พัทธอยากรักษาครอบครัวเอาไว้ ยิ่งอภิรักษ์เกาะติดเขาเท่าไหร่ ก็มีเวลาใส่ใจตามระแคะระคายแม่น้อยลงเท่านั้น 



ยิ่งอภิรักษ์รักเขาเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเจ็บปวดน้อยลงหากต้องรับรู้ความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง
พัทธ เด็กโง่ แค่พยายามยื้อชีวิตที่สงบสุขและรอยยิ้มเสแสร้งของครอบครัวเอาไว้ให้นานกว่าเดิม เขาเทหมดหน้าตักเพื่อปกป้องอภิรักษ์จากความผิดหวังนับจากนี้ ในขณะเดียวกันเขาก็ลงโทษแม่ด้วยวิธีการของตัวเอง
เราทุกคนต่างมีบาปและมีเบื้องหลัง มันทรมานที่ในความเกลียดชังมีความรักที่เปี่ยมล้นซ่อนอยู่ มันคลละเคล้าเสียจนเขาทำอะไรไม่สะดวก



เขาอยากจะเกลียดแม่ให้ถึงที่สุด โดยเฉพาะที่หล่อนลอบคบชู้กับผู้ชายที่พ่อไว้ใจ เขาไว้ใจ เขาอยากจะอาละวาดให้ทุกอย่างมันพังพินาศ แต่เขายังใจไม่แข็งพอ ถึงจะเลวสุดกู่ขนาดที่คบชู้กับพ่อเลี้ยงมาแล้ว แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะแฉเบื้องหลังความงดงามนั่นให้พ่อเลี้ยงได้รับรู้



ยิ่งในยามนี้ที่เขาถลำลึกมาไกลเกินกว่าจะกลับตัว หัวใจของเขาขานชื่อของพ่อเลี้ยงออกมาด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม เขาไม่อยากจะเสียใครไป


ไม่อยากยืนอยู่ในจุดที่ครอบครัวแตกสลายอีกครั้ง แม้ฉากหลังของทุกคนจะสกปรกจนเน่าเหม็น แต่เขาก็พอใจที่ในหนึ่งวันจะมีเสี้ยวนาทีหนึ่งที่พวกเขาอยู่ตรงนั้นและทำหน้าที่ของตัวเอง
หน้าที่ของพ่อ แม่ ลูก



“พ่อขอโทษ” อภิรักษ์หันหน้าไปเอ่ยกับเด็กชายอย่างจริงจัง พัทธเหลือบมองคนพูด ก่อนจะเงยหน้าส่งยิ้มให้กับท้องฟ้า



“ผมจะรับไว้”



“พ่อขอโทษ” อภิรักษ์ย้ำอีกครั้งแต่พัทธขี้เกียจจะฟังแล้ว เขาลุกขึ้นควงกล้องดิจิตอลนั่นแล้วออกเดินไปหามุมถ่ายรูปอย่างร่าเริงเพื่อปิดประเด็นชวนเสียบรรยากาศ



อภิรักษ์มองตามเด็กชายแสนบริสุทธิ์ที่เขาสาดสีสกปรกเข้าใส่จนผ้าขาวนั้นแปดเปื้อนเกินจะล้าง




“หลังจากนี้ก็... ช่วยรับไว้ด้วยนะ”



เขาไม่อาจจะย้อนกลับไปแก้ไขอะไรที่ทำลงไปได้อีกแล้ว เขาไม่มีวันลืมความผิดพลาดเหล่านั้น และไม่อาจจะหยุดยั้งไม่ให้มันส่งผลไปถึงอนาคต




“พ่อขอโทษ”
 
 


“นี่มันไม่เหมือนโลกมนุษย์เลยสักนิด” พัทธที่นอนกลิ้งอยู่บนผ้าปู เงยหน้ามองฟ้าที่เริ่มเผยแสงดาวระยิบระยับจนสุดลูกหูลูกตา
ดาวเรือนแสนปรากฏกายโชว์ความงามยิ่งกว่าเพชรเม็ดไหนบนโลกที่พัทธเคยเห็น แสงพร่างพรายสร้างความตื่นตาให้เด็กชายเป็นอย่างมาก



เขากดรัวชัตเตอร์ไปเกือบร้อยรูปทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงสามทุ่มด้วยซ้ำ



“สมชื่อทะเลดาวชะมัด” พัทธเคลิบเคลิ้มกับความงามของแสงดาวที่ตนชื่นชอบเป็นทุน ยิ่งเห็นความพร่างพรายเต็มท้องฟ้าแบบนี้ยังทำให้เขาชื่นชอบมากขึ้นไปอีก




“นี่ถ้าจัดโต๊ะใต้แสงเทียนตรงนี้นะ ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยใจอ่อนยวบชัวร์” พัทธคิดฉากโรแมนติกในหัว




“แล้วจะไปหาผู้หญิงมาจากไหน มองทางไหนมีแต่ปูลม” อภิรักษ์ขำกับความช่างจินตนาการของลูก




“งั้นก็ไม่ต้องหาผู้หญิง ใช้ผู้ชายหล่อๆ แทนก็ได้” พัทธยิ้มลุกไปหยิบเทียนที่วางไว้มาตั้งตรงกลางระหว่างเขากับพ่อเลี้ยง




“โรแมนติกซะไม่มี”อภิรักษ์ส่ายหน้า หันกลับไปมองทิวทัศน์รอบตัว วันนี้คงไม่มีฝน เขาเลือกจะไม่กางเต็นท์และนอนห่มดาวของจริง




“ไม่อยากจะเชื่อว่าบนโลกมีที่สวยๆ แบบนี้อยู่”




“มีอีกหลายที่เลย ส่วนใหญ่ที่สวยๆ ต้องไม่มีมนุษย์อยู่ ธรรมชาติงดงามในรูปแบบของมันอยู่แล้ว คิดดูสิ ที่ไหนที่มีคนแห่ไปอยู่ก็มีแต่ทำให้เสื่อมโทรม ของสวยๆ ส่วนใหญ่เขาว่าอยู่ในป่า”




“จริงๆ มันอาจจะดูสวยขึ้นเพราะได้มาเห็นยากรึเปล่าครับ?” พัทธพูดอย่างที่คิดตาม ทำให้อภิรักษ์เหลือบมองหน้าลูกชายนิดหน่อย




“อาจจะจริง อะไรที่ยิ่งได้มายาก มันยิ่งมีค่า”



“แต่ที่นี่สวยจริงๆ นะครับ ต่อให้มาง่ายกว่านี้ผมก็ยังคิดว่ามันสวย” พัทธเอ่ยปากอย่างหลงใหล เขาชอบที่นี่มากจริงๆ วิวฟ้าสีครามสุดลูกหูลูกตาตอนกลางวัน และวิวทะเลที่สะท้อนแสงพราวระยิบระยับตอนกลางคืน
เหมือนเขาได้เห็นอัญมณีที่มีค่าที่สุดในโลก



“ชอบขนาดนั้นเลย?” อภิรักษ์ลอบมองสายตาคนตัวเล็กที่ดูชื่นชอบที่นี่มากจริงๆ




“มากๆเลยครับ เหมือนอยู่ใกล้สวรรค์สุดๆ” พัทธทำท่าคว้าดาวในอากาศ ท้องฟ้าอยู่ใกล้เขาที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาในชีวิต
คืนนี้เขาฝันดีแน่ ปกติเขานอนในห้องที่มีดาวประดับ แต่คืนนี้เขาอาจจะเป็นมดตัวเล็กๆ ที่ประดับบนทะเลดาวนับล้านดวง




“พาผมมาอีกนะครับ” พัทธหันมาบอกับพ่อเลี้ยง



“ต้องดูก่อนว่าจะว่างไหม”



“พาผมมาอีกนะ ผมสัญญาจะเป็นเด็กดี”




“ก็พามารอบนี้แล้วไง”




“หมายถึงครั้งหน้า ปีหน้า ไม่สิ พาผมมาทุกปีเลยนะครับ ผมอยากรู้ว่าดาวมันจะลดลงไหม หรือมันจะเพิ่มขึ้นในแต่ละปี”




“งั้นปีนี้ก็ต้องนับไว้ก่อนสิว่าเห็นกี่ดวง”



“ง่า... จะนับยังไงละเนี่ย” เด็กน้อยโอดครวญ
   


“ถ้าไม่นับจะรู้ได้ยังไงว่ามันหายไปเท่าไหร่ ปีหน้าเรามาก็ไม่รู้อยู่ดี”
   


“งั้นถ้าผมนับครบ พ่อจะพาผมมาปีหน้าใช่ไหม?” พัทธผุดลุกมองเขาอย่างลิงโลด




“นับให้ครบก่อนเถอะว่าเท่าไหร่แล้ว” อภิรักษ์ยิ้มขำ มองเด็กชายเริ่มต้นชี้โบ๊ชี้เบ๊กำหนดตัวเลขให้ดาวนับล้านบนฟ้าเบื้องหน้า
ผ่านไปครู่ใหญ่เด็กชายฤทธิ์เยอะก็หมดแรง ทิ้งแขนหนักๆ ลงข้างตัวแต่มันบังเอิญวางทับบนมือเขา



อภิรักษ์เหลือบมองลูกชายนิดหน่อยก่อนจะหงายฝ่ามือแล้วแบออก ซึ่งใครอีกคนก็วางมือทาบลงมาประสานกันโดยไม่พูดอะไร
น่าแปลกที่แผนการของพวกเขาคือการร่วมรักกันให้สุดเหวี่ยงท่ามกลางหมู่ดาว แต่พอมาถึงจริงๆ ทั้งบรรยากาศและอารมณ์ล้วนแล้วแต่ทำให้พวกเขาอิ่มเอมเกินกว่าจะหันไปสนใจเรื่องพันธุ์นั้น
   


สองมือเพียงแต่ประสานกุมกันไว้อย่างนั้น ในขณะที่สายตายังคงทอดมองหมู่ดาวบนฟ้าอย่างชื่นชม
   


“พ่อครับ ปีหน้าเรามากันอีกนะ”
   


“อืม”






-------------------------
#จอมลวง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -290117- UP! ตอนที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 29-01-2017 22:09:34
ถึงจะรู้สึกผิดบาปแต่มันก็ห้ามความต้องการไม่ได้สินะ แล้วที่จอมบอกว่าต่อไปก็ช่วยรับไว้ด้วยนี่หมายความว่าไงอะ จะทำอะไรอีกเหรอ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -290117- UP! ตอนที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 29-01-2017 22:17:46
คุณพ่อพูดแปลกๆ :hao4: :hao4:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -290117- UP! ตอนที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 29-01-2017 23:14:16
“หลังจากนี้ก็... ช่วยรับไว้ด้วยนะ”
ให้พัทธ รับการขอโทษ ของตัวเอง
ที่อภิรักษ์ จะทำอะไรบางอย่างกับแม่พัทธหรือเปล่า
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -290117- UP! ตอนที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 31-01-2017 14:35:36
จอมทำยังกับว่าจะเอาคืนแม่ลูกคู่นี้เลยนะ รอออ่านตอนต่อไปคับ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -290117- UP! ตอนที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: Pawana ที่ 01-02-2017 20:15:18
ชื่อเรื่องว่า. จอมลวง.   เดาว่าลวงกันทั้งหมดครอบครัว.    3. คน. พ่อ แม่ ลูก. เลยค่ะ.    หลังจากลวงแล้วความจริงโผล่ขึ้นมาตอนไหน.  อะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้. ตามต่อไปค่ะ. 
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -290117- UP! ตอนที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 03-02-2017 14:24:31
ยิ่งอ่านยิ่งรู้ว่าจบไม่สวยอน่ๆ  :ling3:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -290117- UP! ตอนที่ 17
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 04-02-2017 00:12:52
ลวงตา มายาของมนุษย์ เรื่องจริงของสังคมทุกยุคสมัย ตอนแรกนึกว่าเน้นเรื่องคาวๆ แต่พลิกแฮะ จะยืนอยู่ในสังคมได้ต้องเริ่มจากครอบครัวอะเนอะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 07-03-2017 19:06:08
18.หัวใจไม่ใช่กระดาษ




-   ปัจจุบัน   -

“พ่อกับลูก ยังไม่เสร็จอีกหรอ?” เสียงตะโกนถามมาจากหน้าทีวี แต่ครั้งนี้พ่อไม่ชะลอแล้วทั้งยังเร่งกว่าเดิม พัทธเห็นพ่อใกล้เข้าฝั่งเลยตอบแม่แทน   

“จ... จะเสร็จแล้วจะ อีกนิ  .. ด เดียว”

“อื้ออออออ” สิ้นเสียงตอบ ของเหลวร้อนๆ พุ่งเข้าร่างเขาพอดี พ่อจอมตอกย้ำความรักให้เขาอีกสามสี่ทีก่อนถอนออก
พัทธทิ้งร่างร่วงลงหน้าเคาน์เตอร์ครัว เข่าอ่อนไปหมดเพราะความรักที่พ่อเลี้ยงมอบให้ อภิรักษ์มองสภาพลูกชายขำๆ ก่อนจะจัดการจานชามที่เหลือปล่อยให้คนตัวเล็กได้หายใจ


เมื่อพัทธเริ่มปรับจังหวะลมหายใจให้คงที่ได้ก็หันมาจัดการกับสภาพตัวเอง ช่วยพ่อเก็บจานที่ล้างเสร็จ
ครู่หนึ่งทั้งสองสบตา แล้วบดจุมพิตแห่งความต้องการจนน้ำลายของทั้งสองผสมปนเปกัน อภิรักษ์เลียริมฝีปากลูกชายสั่งลา ก่อนจะพากันออกมาจากครัวมานั่งดูทีวีกับภรรยาและแม่ แบบที่แพรวพลอยไม่เห็นถึงความผิดปกติใดใดของสามีและลูกชาย
ไม่เห็นแม้แต่คราบราคะที่ไหลลงตามเรียวขาของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ห่าง
 
 


“ฉันหากรรไกรไม่เจอ ไม่รู้ว่าเอาไปวางไว้ที่ไหน” แพรวพลอยบ่นออกมาเมื่อค้นไปจนทั่วห้องครัวแล้วก็ไม่เจออุปกรณ์ที่ตัวเองตามหา


“มีใครเอาไปใช้ไหมคะ?” หล่อนถามสองพ่อลูกที่นอนดูทีวีอยู่ที่โซฟากลางห้องนั่งเล่น


“ผมไม่เห็นนะ” อภิรักษ์ปฏิเสธ มองตามภรรยาที่ทำหน้ามุ่ย


“พัทธก็ไม่ได้ใช้นะครับ แต่พ่อมีอยู่อีกอันไม่ใช่หรอในกระเป๋าเครื่องมือ” พัทธในวัยสิบหกย่างสิบเจ็บปีช่วยคิดหาทางแก้ปัญหาเฉพาะหน้า


“โดนัทอีกแล้วหรอ ใครซื้อมาล่ะเนี่ย เดี๋ยวก็อ้วนกันพอดี?” แพรวพลอยสังเกตเห็นกล่องขนมของโปรดของลูกชายที่วางอยู่กลางโต๊ะ



“พ่อซื้อมาเอง พัทธตัวแค่นี้น้ำหนักขึ้นบ้างไม่เป็นไรหรอก” เขาแก้ตัวพร้อมยิ้มแหยๆ


“มันจะไม่ใช่แค่น้ำหนักน่ะสิ แต่สุขภาพลูกจะแย่เอา เบาหวานทั้งนั้น กินทุกวันมันไม่ดีนะรู้ไหม” หล่อนเปิดฉากเทศนาทั้งคนซื้อทั้งคนกิน


“โธ่แม่ ก็เจ้านี้อร่อยจะตาย” พัทธแก้ต่างเสียงอ่อย


“ว่าแต่ทำไมมันกลิ่นฉุนๆ เสียรึเปล่าเนี่ย?“ หล่อนทำท่าชี้ขนมต่างสัญชาติบนโต๊ะที่ส่งกลิ่นเตะจมูกหล่อนมากขึ้นเรื่อยๆ 
สองพ่อลูกสบตากันอย่างงงงวย


“ผมไม่เห็นได้กลิ่นเลยแม่”


“ผมก็ไม่ได้กลิ่น” พัทธกับอภิรักษ์ว่าเป็นเสียงเดียว แพรวพลอยย่นจมูกทำท่าไม่ชอบใจกลิ่นนั่นอย่างแรง


 “ช่างเถอะๆ ว่าแต่กระเป๋าเครื่องมือคุณอยู่ไหนคะ?” หล่อนเปลี่ยนเรื่องกลับมาถามหาของที่ตนหาอยู่


“ในรถน่ะ ให้ผมไปเอาให้ไหม?” สามีอาสาแต่หล่อนโบกมือห้าม 


“คุณดูทีวีไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอาเอง” หล่อนขี้เกียจรบกวน เห็นในจอกำลังถึงฉากระทึกเพราะลูกชายมองตาแทบไม่กระพริบ 

หล่อนเลี่ยงไปหยิบกุญแจรถสามีแล้วออกไปที่โรงรถตามลำพัง ปกติหล่อนไม่ค่อยได้ขับคันนี้ แต่ได้นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้อภิรักษ์เรื่อยๆ ตามประสาสามีภรรยา 


หล่อนเปิดกระโปรงท้ายรถแล้วค้นหากระเป๋าเก็บอุปกรณ์ช่างของหัวหน้าครอบครัว ค้นจนเหงื่อเริ่มซึมถึงเจอกรรไกรที่ต้องใช้ แต่ก่อนที่จะปิดกระเป๋า ตาช่างสังเกตก็เหลือบไปเห็นอีกชั้นของกระเป๋าเครื่องมือ
สันชาตญาณบางอย่างทำให้หล่อนรูดซิปเปิดมันออกดู 

แพรวพลอยปั้นหน้าไม่ถูกกับซองยามากมายที่อัดแน่นอยู่ในนั้น หล่อนไม่เคยเห็นมาก่อนและไม่คิดว่าจะมีใครในบ้านที่ต้องกินยามากมายขนาดนี้ และคงสะสมมานานมากแล้ว


แพรวพลอยหยิบซองยาหลายตัวขึ้นมาอ่าน บางตัวหล่อนรู้จักว่าเป็นยาแก้แพ้ชนิดรุนแรงที่ช่วยให้หลับได้ บางตัวก็เป็นยานอนหลับ รวมไปถึงยาคลายเครียด แต่มีอีกหลายตัวที่เป็นชื่อทางการแพทย์ที่หล่อนไม่รู้จักเลย


“นี่มันอะไรกัน” หล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมของแบบนี้ถึงมาอยู่ในรถของสามีได้


“คุณหาเจอไหม?” เสียงอภิรักษ์ดังอยู่ที่ปากประตูโรงรถ แพรวพลอยที่กำลังเพ่งสมาธิสะดุ้งเฮือกก่อนจะรีบลนลานเก็บข้าวของให้เข้าที่ ฉวยซองยาเปล่าอันหนึ่งสอดลงในผ้ากันเปื้อน


“เจอแล้วค่ะ รถคุณข้างหลังรกชะมัด กว่าจะหาเจอ” หญิงสาวเดินออกมาพร้อมกับทำทีบ่น


“ก็รถผู้ชายนี่คุณ”


“ข้ออ้างทั้งนั้น” เธอว่า เดินผ่านสามีที่เกาหัวแกรกๆ เข้าบ้านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลับเข้าไปจัดการงานที่ตัวเองทิ้งเอาไว้จนเสร็จ ก็เห็นว่าสองพ่อลูกนอนหลับอยู่หน้าทีวีไปแล้ว
 


“ขี้เซากันจริงๆ เลย” หล่อนเอ่ยอย่างอ่อนใจ เข้าไปทำความสะอาดกล่องขนมบนโต๊ะกับเก็บกวาดแถวนั้น เสร็จเรียบร้อยจึงทำทีว่าจะออกไปซื้อของ


หล่อนปลุกลูกชายขึ้นมาสั่งว่าตนกำลังจะออกไปห้าง พัทธสะลืมสะลือพยักหน้ารับแล้วหลับต่อ
แพรวพลอยกวาดมองสามีและลูกด้วยสีหน้าหนักใจ ไพล่คิดไปถึงซองยาที่นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าถือของหล่อน แม้จะอยากถามออกไปตรงๆ แต่อภิรักษ์คงไม่บอกแน่ ไม่อย่างนั้นคงบอกนานแล้วจากจำนวนซองและเวลาที่จ่าอยู่บนฉลาก


แพรวพลอยขับรถออกมาเองเพราะไม่อยากให้ใครมารับรู้จุดหมาย หล่อนนัดเพื่อนสมัยเรียนที่จบแพทย์เอาไว้และตรงไปหาเร็วที่สุด เพราะไม่อาจจะทนนิ่งเฉยกับเรื่องนี้ได้
ขออย่าให้มีเรื่องไม่ดีเลย
 



พัทธรู้สึกเหมือนตัวเองกึ่งหลับกึ่งตื่น เขารู้สึกถึงสิ่งเร้าที่พยายามรบกวนการนอนของตนจนต้องยกมือขึ้นปัด ทว่าตัวก่อกวนนั่นกลับกลายเป็นมัดกล้ามแข็งๆ กับผิวเนื้อชุ่มเหงื่อ


เด็กชายลืมตาขึ้นมองแผงอกกว้างที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ก่อนจะตั้งสติได้จากความง่วงเขาเห็นว่าร่างกำยำนั่นเคลื่อนไหวเป็นจังหวะอยู่บนร่างตน แต่ไม่ใช่เคลื่อนไหวเฉยๆ เสียแล้วในเมื่อวินาทีต่อมาความเสียวซ่านก็จู่โจมจนเขารู้สึกได้



“อา... พ่อ...” พัทธครางเรียกคนที่กล้าลักหลับเขา อภิรักษ์ยิ้มรับ ซุกหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ให้หายงัวเงีย                                                               



“อา...” เขาครางรับสัมผัส ส่งยิ้มตอบกลับใบหน้าหล่อเหลาที่มองลงมาราวกับรอคอยอาหาร เขาโน้มใบหน้าพ่อเลี้ยงมาจูบพัวพัน เช่นเดียวกับที่ทำกันมานับร้อยนับพันครั้งเวลาที่แม่ไม่อยู่บ้าน
เขากับอภิรักษ์แทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ทั้งร่างกายแล้วก็หัวใจ อภิรักษ์ภักดีกับเขาเช่นเดียวกับที่เขาภักดีต่ออีกฝ่าย


            เซ็กส์ที่มีความรักเข้ามาเชื่อมโยงยิ่งทำให้พวกเขาเสพติด ร่างกายกำยำของพ่อเลี้ยงเป็นสรีระของมนุษย์ที่เซ็กซี่ที่สุดในสายตาพัทธ 
ยิ่งในยามที่กายแกร่งโชกไปด้วยเหงื่อและขยับเบียดเหนือร่างเขา มันยิ่งปลุกให้อารมณ์ของเด็กหนุ่มลุกโชติช่วงได้ภายในพริบตา


พัทธเครื่องติดง่ายพอๆ กับที่อภิรักษ์สนองตอบเขาได้อย่างถึงใจ ไม่ว่าในยามที่ต้องการความรักอย่างนุ่มนวลที่สุด หรือเผ็ดร้อนจนต้องซี้ดปากครางขื่ออีกฝ่าย



เราทั้งสองต่างสนองตอบให้กันและกันได้อย่างช่ำชอง ยิ่งพัทธที่ได้เรียนรู้เชิงรักกับนายทหารมาร่วมปี ความสามารถบนเตียงของเขาก็ไต่เต้าขึ้นไล่ตามอภิรักษ์ไปติดๆ



ราวกับว่าเราเกิดมาเติมเต็มให้กันและกัน


พัทธบิดเร่าอย่างหยุดไม่อยู่ เมื่อความร้อนแรงเปลี่ยนจังหวะโหมกระหน่ำมาเป็นคลึงเคล้าวนสำรวจภายในร่างกายเขา 
ตาปรอยฉ่ำเยิ้ม ขยับแอ่นสะโพกรับจังหวะเนิบนาบแสนทรมานใจของพ่อเลี้ยง น้ำตาหยดน้อยๆ เกาะที่แพรขนตาราวกับเด็กเล็กที่ถูกรังแกจนร้องไห้ แต่ทว่าพัทธไม่ได้ร้องออกมาเป็นเสียงคร่ำครวญเช่นนั้น 



“อะ... อา...” เรียวขาถูกจับยกขึ้นไปพาดบ่าคนตัวสูง พัทธมองตามใบหน้าหล่อเหลาที่เหงื่อชุ่มขมับทั้งสองข้าง เครื่องปรับอากาศในห้องยังคงทำงานได้เป็นอย่างดี



แต่เครื่องจักรอารมณ์นามว่าอภิรักษ์กลับทำงานได้ดียิ่งกว่า
สองร่างถูกเชื่อมต่อแบบไม่ต้องใช้มือด้วยซ้ำ ความรักทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเช่นเคย จังหวะแน่นหนักเรียกเสียงพึงพอใจจากลูกชายได้เป็นอย่างดี 



อภิรักษ์ข่มเสียงสูดปากยามสอดประสานสองร่างให้เป็นเนื้อเดียว เขาเปลี่ยนจังหวะช้าสลับเร็วจนได้เห็นเด็กความอดทนต่ำไต่ถึงฝั่งฝันก่อนตนอีกครั้ง



พัทธกระตุกตัวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหอบหายใจ มองพ่อเลี้ยงสุดร้ายกาจที่จู่โจมเขาขณะที่หลับไม่รู้เรื่องแล้วดึงอภิรักษ์ให้นอนลงบ้าง 



สะโพกผายขึ้นคร่อมกลางลำตัวของคนเป็นพ่อ บดคลึงก้อนเนื้อนิ่มทั้งสองกับความร้อนที่ยังไม่ถูกปลดปล่อย เขาหยอกเย้าและทรมานชายใต้ร่างอย่างพอใจเมื่อได้เห็นใบหน้าเหยเกของพ่อเลี้ยง
 
 
พัทธพลิกมาเป็นผู้นำเกมรัก เขาครอบครองพ่อเลี้ยงจนเต็มอิ่มก่อนจะเริ่มขยับโยกเบาๆ เป็นการโหมโรมจังหวะอารมณ์ใหม่ของตน



อภิรักษ์มองลูกชายอย่างพอใจ กัดริมฝีปากห้ามใจตัวเองไม่ให้กระแทกขึ้นไปช่วยคนคุมเกม เขาปล่อยให้พัทธทรมานเขาให้ได้เต็มที่ ขณะเดียวกัน พัทธก็เริ่มเปลี่ยนไปนั่งบนเข่าก่อนจะเริ่มยกตัวขึ้นลงเพื่อสอดรับความร้อนระอุ



อภิรักษ์ครางให้กับท่าทางสุดยั่วยวนของเด็กชายตัวขาวเนียน ยิ่งยามที่ได้มองจากมุมนี้ยิ่งทำให้เขาอยากจะทำให้ผิวเนื้อละเอียดเกินชายนั่น เต็มไปด้วยรอยฝีมือเขา
 
ตุบ!



“แม่!!!” พัทธตะโกนร้องก่อนจะรีบผุดลุก แยกสองร่างที่เชื่อมต่อกัน ต่อหน้าต่อตาแพรวพลอยที่ยืนอ้าปากค้างตัวสั่นอยู่ที่ปากประตูห้องนอนตัวเอง



“กรี๊ดดดด!!!” หล่อนกรีดร้อง ขว้างกระเป๋าถือที่ทำร่วงเมื่อครู่ขึ้นไปกลางเตียงก่อนจะพุ่งเข้าไปทั้งตบทั้งข่วนสามี


“สารเลว ไอ้ชาติชั่ว เหี้ย!!”


“แม่อย่าทำพ่อ แม่!!” พัทธพยายามจะห้ามมารดาที่สติแตก ในขณะที่อภิรักษ์ทำเพียงปัดป้องตนเองแต่ไม่ได้โต้อะไรกลับ เขาทั้งคู่ยังคงเปลือยเปล่า                                                                                           



“มานี่” แพรวพลอยลากแขนลูกชายโยนออกไปนอกห้องก่อนจะจัดการ ล็อกประตูขังตัวเองกับสามีสุดชั่วเอาไว้


“แม่ แม่เปิดประตูสิ แม่!!”


“ทำได้ยังไง คุณทำแบบนี้กับลูกได้ยังไง!?” หล่อนตะโกนถามเขาทั้งน้ำตา โกรธจนไม่รู้จะทำยังไงดี 
ความจริงที่กลับมาเจอ มันทำให้หล่อนขนหัวลุกและพรั่นพรึงยิ่งกว่าเรื่องที่ไปรับรู้มาเสียอีก 
คนที่หล่อนรักสองคนคบชู้กันลับหลังหล่อน หากแต่มันจะไม่เจ็บปวดขนาดนี้เลยหากไม่ใช่คนที่ควรจะเป็นพ่อลูกกันทั้งยังเป็นผู้ชายทั้งคู่


“มึงทำได้ยังไง!” แพรวพลอยขว้างแจกันที่วางประดับอยู่ใส่อภิรักษ์ที่ยังนิ่ง แต่มันไปกระทบผนังจนแตกแทน
พัทธยังคงทุบประตูรัวและร้องเรียกพ่อกับแม่ให้เปิดประตู


“นั่นลูกนะจอม... นั่นลูกนะ” หล่อนใจสลาย ทรุดตัวรูดลงไปนั่งแมะกับพื้น 


“ทำไมทำแบบนี้ ทำไมทำกันแบบนี้ เป็นคนนะ ไม่ใช่สัตว์ ทำไมมาสมสู่กันในครอบครัวแบบนี้!!”


“ต้องออกไปสมสู่ข้างนอกแบบเธอรึไง?” อภิรักษ์เห็นว่าเสียงทุบประตูเงียบลงไปแล้วจึงเริ่มเปิดปากตอบโต้ภรรยาสาวที่กำลังช็อกแบบตั้งหลักไม่ไหว


“คุณ... หมายความว่ายังไง?”


“หมายความว่ายังไง... งั้นหรอ สันดานตอแหลมันไม่เคยหายไปเลยสินะ ทั้งไอ้หัวหน้า ทั้งไอ้อกตัญญูน้ำหนึ่ง คิดว่าฉันโง่เป็นควายรึไงถึงไม่รู้ว่าเมียตัวเองร่านขนาดไหน”


“จอม!!!!!” หล่อนกรีดร้องชื่อเขา


“ฉันมีเป็นคอลเลกชั่นให้เธอเลือกดู เผื่อจะเห็นความโสมมของตัวเองขึ้นมาบ้าง” อภิรักษ์คว้าซองเอกสารในตู้เสื้อผ้าก่อนจะเทออกมาปาใส่หน้าหล่อน



ภาพลับสุดยอด ทุกท่วงท่า ทุกลีลาของเมียผู้แสนดีของเขา กับชายชู้มากหน้าหลายตา แม้แต่ผัวเก่าที่เคยบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนา หล่อนยังหน้ามืดกลับไปร่วมเตียงกับมันทั้งที่แต่งงานกับเขาแล้ว


“นี่มัน...” แพรวพลอยพูดไม่ออกเมื่อตัวเองกลายเป็นจำเลย


“คนเดียวมันไม่เคยพอใช่ไหมล่ะ ร่าน”


“ใช่ ฉันมันร่าน ฉันเอากับผู้ชายพวกนั้น แต่เกลียดฉันสิ ลงโทษฉันสิ ทำไมต้องไปทำให้พัทธแปดเปื้อนแบบนั้น!” หล่อนยอมให้เขาฆ่า ยังดีเสียกว่าทำกับลูกชายแบบนี้


“คนที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรด้วยรึไง!?” อภิรักษ์ตวาดกลับ เขาสุดจะทนกับผู้หญิงหลายหน้าคนนี้แล้ว



“รักลูกมากขนาดนั้น แล้วตอนเอากับพวกมัน เคยคิดถึงหน้าลูกหน้าผัวบ้างไหม?”
 


“รู้ไหมว่าแต่ละวันที่ต้องทนกล้ำกลืนเห็นหน้าเธอ มันชวนอ้วกแค่ไหน”


“งั้นก็หย่าไปสิ อย่ามาทำแบบนี้ หย่าไปเลย!”


“หย่าให้เธอไปเริงรื่นกับพวกมัน ในขณะที่ฉันตกนรกทั้งเป็นน่ะหรอแพรวพลอย เธอรู้ดีว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน เทิดทูนเธอมากแค่ไหน ฉันยอมเสียสละอะไรตั้งมากมายเพื่อมาแต่งงานกับแม่หม้ายลูกติดอย่างเธอ แต่ดูสิ่งที่ฉันได้ตอบแทนสิ นี่น่ะหรอสิ่งที่เธอตอบแทนให้ฉัน” เขาบีบแขนหล่อนจนเจ็บไปถึงกระดูก


“กี่ปีที่ฉันทน แพรวพลอย ฉันรักและอดทน เพราะหวังว่าเธอจะมีสำนึกขึ้นมาบ้าง แต่สันดานชั่วมันกู่ไม่กลับ...”



“แม้แต่ตอนที่ลูกเธอนอนพะงาบอยู่ที่โรงพยาบาล ยังร่านไปเอากับไอ้น้ำหนึ่งถึงบ้าน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้”



“ฮือ...ไม่...”



“ถ้าถามหาบทลงโทษล่ะก็ นี่ไงที่เธอกำลังจะเจอ” อภิรักษ์กดเสียงต่ำเอ่ยเชือดเฉือนหัวใจของแพรวพลอย



“พัทธไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ไอ้ชั่ว ลูกฉันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้!”


“แค่เป็นลูกเธอมันก็เกี่ยวทุกอย่างนั่นแหละ เพราะบนโลกนี้นอกจากเธอจะรักตัวเอง ก็คงมีแต่มันที่จะทำให้เธอเจ็บปวดได้มากที่สุด เป็นไง ผัวกับลูกหักหลังน่ะ ทรมานดีไหม?” แววตาที่อภิรักษ์กำลังใช้ แพรวพลอยไม่เคยเห็นมันมาก่อน ไม่เคยรู้ว่าผู้ชายแสนดีอย่างอภิรักษ์จะน่ากลัวได้มากขนาดนี้



“คุณต้องตกนรกหมกไหม้” หล่อนสาปแช่งทั้งน้ำตา


“เชื่อเถอะว่าผมรู้จักนรกดีกว่าคุณ” อภิรักษ์แค่นขำ


“เพราะนรกของผมมันอยู่ในนี้มาตั้งแต่ที่รู้ว่าคุณไปนอนกับใคร มันอยู่ในนี้มาตลอดเป็นปีๆ ระหว่างที่คุณมัวแต่หลงระเริงอยู่บนสวรรค์” อภิรักษ์ทุบลงกลางอกเขาซ้ำๆ เพื่อบอกว่านรกของตนมันอยู่ในใจมาตลอดเวลา


“ยานั่น... คุณใช้มันใช่ไหม?” แพรวพลอยนึกขึ้นได้


“ยากล่อมประสาทพวกนั้น คุณเอามาใช้เองใช่ไหม” กลายเป็นหล่อนที่ต้อนเขาบ้าง 


“ตอบฉันมาสิจอม! คุณใช้มันเองใช่ไหม จอม!!” แพรวพลอยหวีดจนสั่น เมื่อสามีไม่มีคำตอบให้หล่อน ความกลัวแล่นขึ้นจับใจเมื่อรู้ได้ถึงความเลือดเย็นของผู้ชายคนนี้


“คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง…” หล่อนคร่ำครวญ ในขณะที่อภิรักษ์ยืนนิ่งเหมือนถูกสาปเมื่อถูกเปิดประเด็นเรื่องนี้


“มันเป็นเรื่องเดียวที่ผมเสียใจ” เขาบอกตามตรง ในขณะที่แพรวพลอยเริ่มต้นร้องไห้อีกครั้ง


“คุณเกลียดฉันก็ฆ่าฉันไปสิ ฆ่าฉัน พัทธไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ ทำไมต้องทำแบบนี้... คุณรักแกไม่ใช่หรออภิรักษ์ ทำไมถึงใจดำได้มากขนาดนี้” หล่อนต่อว่าสลับสะอื้น



“เพราะผมรักคุณมากไงแพรวพลอย รักมาก มากซะจนผมยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เห็นวันนี้” เขาเอ่ยอย่างเลือดเย็น มองหล่อนที่ร่วงลงไปกอดขาเขาร้องไห้อย่างเย็นชา



“คุณบ้าไปแล้วอภิรักษ์” หล่อนปาดน้ำตาลุกขึ้นเมื่อคิดได้ว่าควรลงมือทำอะไรสักอย่างก่อนที่เรื่องมันจะเลวร้ายถึงขีดสุด



“ก็เพราะคุณไง” อภิรักษ์ตอบกลับด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนที่พัทธจะใช้กุญแจสำรองเปิดประตูเข้ามาเจอการเผชิญหน้าของแม่กับพ่อเลี้ยง



“พัทธไปกับแม่” หล่อนหันไปหาลูก แพรวพลอยต้องพาลูกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด



“ไม่!” เด็กชายสะบัดมือมารดาทิ้ง ก่อนจะหันไปมองอภิรักษ์อย่างเจ็บปวด



“คุณหลอกผมหรอ คุณหลอกใช้ผมเพื่อแก้แค้นแม่งั้นหรอ” ร่างบางเอ่ยถามเขาซึ่งหน้า 


เพี๊ยะ!
มือเรียวฟาดเข้าที่ซีกหน้าซ้ายของพ่อเลี้ยงจนหน้าหัน



“ผมถามว่าพ่อหลอกผมหรอ ทำไมไม่ตอบ ห๊ะ! ทำไมไม่ตอบมาล่ะ!! ตอบเซ่!!” ร่างเล็กเขย่าร่างพ่อเลี้ยงเพื่อเค้นคำตอบอย่างบ้าคลั่ง



“หลอกใช้ผมใช่ไหม?” เหมือนเครื่องจักรที่ถูกตัดกระแสไฟฉับพลัน เรียวแรงที่อาละวาดเมื่อครู่หายไปเหลือ แค่กำลังที่จะค้ำตัวยืนอยู่ กับสายตาตัดพ้อที่ส่งไปให้ชายที่เขาถลำตัวรักไปอย่างสุดหัวใจ



“ไม่เคยรักผมจริงๆ เลยใช่ไหม?” พัทธอยากจะรู้ว่ามีครั้งไหนที่เขาเอ่ยคำว่ารักแล้วมาจากใจจริงบ้างหรือเปล่า



อภิรักษ์เงียบสนิทตั้งแต่พัทธเข้ามา เขาไม่มีอะไรจะตอบนอกจากให้ความเงียบเป็นตัวจัดการทุกอย่าง 
เด็กหนุ่มปล่อยเสียงหัวเราะออกมาทั้งที่น้ำตาไหล รู้สึกเหมือนตัวไร้ค่า เป็นไอ้โง่ที่เป็นแค่เครื่องมือให้เขาหลอกใช้


ทั้งๆ ที่เขาเลือกพ่อจอม


ทั้งๆ ที่เขาทรยศความเป็นตัวเองเพื่อพ่อจอม


ทั้งๆ ที่เขาทำเพื่อปกป้องพ่อจอม



ทั้งๆ ที่สุดท้ายแล้ว เขาเชื่อคำว่ารักของพ่อจอมจนหมดหัวใจ




แล้วทำไม...



หัวใจของเขา ไม่มีค่าเลยหรือไง


ตัวเขา


ความรักของเขา... เป็นแค่เครื่องมือที่จะลงโทษแม่เขาอย่างเดียวงั้นหรอ...




“ไหนสัญญาว่ารักจะผมที่สุดไง” เด็กชายน้ำตาตกใน ยืนจ้องเขา เพื่อเฝ้ารอว่าเขาจะปริปากบอกอะไรสักอย่าง หรืออย่างน้อยก็ช่วยยืนยันว่าที่ผ่านมามันมีความรักอยู่จริงๆ



“ไหนคุณสัญญากับผมแล้วไง!!” เขาไม่สนด้วยซ้ำว่าอภิรักษ์จะหลอกเขาว่าอะไร อยากจะใช้เขาทำให้แม่เจ็บช้ำยังไง
แต่เขาอยากจะรู้ว่า ‘รัก’ ที่อภิรักษ์พร่ำพูด ‘รัก’ ที่เขายอมลดศักดิ์ศรี และละทิ้งความโกรธมาเชื่อมั่นมันเคยมีอยู่จริงหรือเปล่า


อภิรักษ์ตอบกลับเขาด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่มีคำพูดไหนจะเอ่ยออกไปในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นคำโกหก เป็นคำลวงที่จะหลอกล่อให้พัทธมาติดกับดัก


ไม่ว่ามันจะเคยมีอยู่จริงหรือไม่ มันก็ไม่ได้เปลี่ยนสิ่งที่เขาเลือกจะทำลงไป


ร่างเล็กหันกลับออกไปจากห้องนั้นอย่างอ่อนแรง น้ำตาไหลลงไม่หยุด ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากจะร้องไห้สักนิด เขาอยากหัวเราะให้ก้องโลกกับความอวดดีและโง่เขลาของตัวเอง


“ไปกับแม่ พัทธ” หล่อนต้องช่วยลูก หล่อนไม่รู้ว่าอภิรักษ์ให้ยาอะไรพัทธบ้างและนานแค่ไหนแล้ว หล่อนต้องพาลูกไปโรงพยาบาลให้ได้ก่อนที่เรื่องมันจะบานปลาย



“อย่ามาจับตัวผม!”



“พัทธ!” แพรวพลอยตกใจที่ลูกสะบัดมือหล่อนทิ้งทั้งตะคอกลั่น



“พัทธ หนูต้องไปกับแม่ เดี๋ยวนี้” 


“บอกว่าอย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวผม!!” เด็กชายระเบิดความเกลียดชังใส่คนเป็นแม่อย่างสุดทน
“ผมขยะแขยง”



“พัทธ ฟังแม่นะ จะโกรธแม่ก็ได้แต่ต้องไปกับแม่เดี๋ยวนี้ เพื่อตัวลูกเอง” หล่อนกระชากแขนลูกชาย ความโกรธที่ถูกก้าวร้าวยังน้อยกว่าความร้อนใจที่มีในยามนี้



“บอกให้ปล่อยไง ปล่อยผมนะ!!”



“ย๊า!!” สองแม่ลูกยื้อยุดกันอยู่ที่หน้าบันไดก่อนที่เหตุการณ์ไม่คาดฝันจะเกิดขึ้น 



“กรี๊ด!!!!!” แพรวพลอยกรีดร้องเสียงดังลั่นบ้าน เมื่อจังหวะที่หล่อนกระชากร่างลูกชาย พัทธกลับไม่รั้งตัวและเสียหลักจนเซ
เด็กชายล้มกลิ้งลงจากบันไดชั้นสอง ท่ามกลางความตื่นตะลึงของผู้เป็นแม่



“ยืนเซ่ออยู่ทำไม เรียกรถพยาบาล ไป!!” อภิรักษ์วิ่งลงบันไดมาถึงตัวเด็กชายก่อน เขารีบช้อนหัวลูกที่เห็นกับตาว่าฟาดลงบนพื้นอย่างแรง จนหัวใจเขาแทบหยุดเต้น



“พัทธ ได้ยินพ่อไหม พัทธ!”






----------------------------
#จอมลวง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-03-2017 19:55:58
ความลับเปิดเผยหมดสิ้น
แม่ก็คบชู้กับผู้ชายหลายคน
พ่อเลี้ยงก็หลอกพัทธ เพื่อทำร้ายแม่
พัทธ ตกบันไดเหมือนเป็นการลงโทษทั้งสองคน
คงไม่ใช่ความจำเสื่อมนะ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 07-03-2017 20:07:35
เห้อจะจบแบบนี้นิ  :ling1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 07-03-2017 20:09:15
ไม่รู้จะด่าใครดี
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-03-2017 20:13:02
 :mew2: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: Pawana ที่ 07-03-2017 20:30:31
พ่อจอมนางเลวร้ายยมากกกก.   เป็นถึงทหารมีวิธีดีกว่านี้มะ.     แค้นแม่ก็จับนางไปซีเรียสิคะ.  ไม่เหนื่อยด้วย. จะได้ไม่ต้องคิดแผนทำร้ายดึงน้องพัทธเข้ามาเกี่ยวข้อง.   พฤติกรรมแย่ๆๆๆทั้งครอบครัว.     สงสารน้องพัทธที่หลงเข้าไปในหลุมดำกับดัก
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 07-03-2017 21:19:52
สงสารพัทธ

ติดตามจ้า :L2:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 07-03-2017 22:30:09
ขอบคุณที่มาต่อ น้ำตาจิไหลถึงว่าจะโดนเทซะแล้ว แต่พอต่อปุ๊บก็ดราม่าปั๊บเลยนะ สรุปคนร้ายสุดๆก็จอมนี่แหละใช่มั้ย
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 07-03-2017 23:42:19
ฮัลโหลลลล
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 08-03-2017 03:08:29
เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: Pithchayoot ที่ 08-03-2017 13:00:20
บีบรัดหัวใจดวงน้อยๆ สุดๆเลยฮะ

ขอบคุณฮะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: hembetaro ที่ 08-03-2017 13:27:31
กะแล้ว จอมต้องใช้น้องพัทธแก้แค้น สงสารน้อง  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -070317- UP! ตอนที่ 18
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 09-03-2017 09:21:16
  ที่แม่พัทธด่าจอมก็ถูก ถึงหล่อนจะร่านแต่ก็รักลูก สอนลูกดี ไม่ได้เอาลูกมาพัวพันแบบจอม สุดท้ายคนที่เสียก็คือเด็ก
  รออ่านตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 11-03-2017 00:33:33
19.จนตรอก




“แกรักคุณ... แกรักคุณมาก เทิดทูน ภักดียิ่งกว่าฉันเสียอีก” แพรวพลอยเอ่ยเสียงเรียบ สีหน้าว่างเปล่า ขณะที่นั่งเงียบสนิทหน้าห้องฉุกเฉินมาร่วมชั่วโมง หลังจากร่างของลูกชายถูกพาเข้าไป



“แกไว้ใจคุณมาก เพราะไม่มีใครเคยอยู่เป็นที่พึ่งให้แกในเวลาแย่ๆ แม้แต่ฉันก็อ่อนแอเกินไป” หล่อนเอนหัวพิงกับผนัง



“ฉันไม่เข้าใจเลยจอม ทำไมกัน...” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จนหล่อนไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน จะเริ่มต้นจากตนเองที่มีรสนิยมทางเพศแปลกประหลาดและน่าอับอายเกินกว่าจะให้สามีรู้



หล่อนไม่อาจยับยั้งชั่งใจ และมีความต้องการสูงขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่น่าอับอายและไม่คิดว่ามันจะเหมาะที่จะเอ่ยปากบอกสามี


หล่อนสนุกไปกับความสัมพันธ์ชั่วครั้งชั่วคราวกับผู้ชายคนอื่น โดยคิดว่าสามีคงจับไม่ได้ และไม่คิดว่าลูกจะมารับรู้


หล่อนเลวทรามถึงขนาดที่เคยพาพลทหารรับใช้ของสามีขึ้นไปร่วมรักบนเตียงของเขา ซึ่งวันนี้บาปกรรมมันตามสนองอย่างรวดเร็วทันตาเห็น


แต่หล่อนไม่เคยคิดว่ากรรมนั้นมันจะไปตกอยู่ที่ลูก


“คุณจะให้แกใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไงกับเรื่องพวกนี้” แพรวพลอยตัดพ้ออย่างอ่อนระโหย แววตายามที่ลูกเอ่ยถามหาความรักจากเขา มันชัดเจนว่าเด็กชายตัวน้อยของหล่อนได้ก้าวข้ามเส้นกั้นความสัมพันธ์ของพ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงไปแล้ว
 


“อะ...” หล่อนนึกขึ้นได้ เมื่อได้ถามคำถามนั้นออกมา


“เพราะแบบนี้ใช่ไหมคุณถึงวางยาแก เพราะลูกจะอยู่แบบไม่มีคุณต่อไปอีกไม่ได้” หล่อนสะเทือนในอก ผู้ชายคนนี้เลือดเย็นกว่าที่คิด


“ถ้าลูกหายฉันจะพาแกไป ฉันจะ...”


“คุณไม่มีทางทำแบบนั้นได้หรอก” อภิรักษ์เอ่ยขัด มองแพรวพลอยที่มองเขาตาขวางและตาแดงก่ำ


“ถ้าคุณจะไปก็ไป แต่ผมจะไม่มีวันปล่อยแกไป”


“คุณ... ฉันจะฟ้อง ฉันไม่ยอมแน่ๆ”


“ฟ้องว่าอะไร ฟ้องว่าผมกับลูกมีอะไรกัน งั้นหรอ?” อภิรักษ์ถามหล่อนอย่างเย็นชา


“ถ้าทำแบบนั้นคนที่ดับอนาคตลูกก็คือคุณเอง” บ้านของอภิรักษ์ไม่ใช่คนไร้ชื่อเสียง เขามีหน้ามีตาและมีวงสังคม หากมีการฟ้องหย่าเกิดขึ้น แน่นอนว่ามันย่อมตกเป็นข่าว ถึงเขาจะไม่ใช่คนดัง แต่ญาติพี่น้องล้วนแล้วแต่มีตำแหน่ง เรื่องมันต้องถูกสาวออกมาเพื่อเล่นงานกันแน่ๆ


“ยังไงแกก็ลูกฉัน หลังจากหย่า สิทธิ์ในการเลี้ยงดูก็ต้องเป็นของฉัน” หล่อนกล้ำกลืนความจุกเสียดลงคอ หล่อนจะกล้าป่าวประกาศให้คนอื่นรับรู้ได้ยังไง ว่าลูกชายของหล่อนมีความสัมพันธ์แบบไหนกับพ่อเลี้ยง ต่อให้หล่อนกล้าแล้วชนะคดี แต่พัทธจะมีชีวิตอยู่กับชื่อเสียงแบบนั้นตลอดไปได้ยังไงกัน


“งั้นคงต้องเป็นผมที่ฟ้อง” อภิรักษ์ปรายหางตามองหล่อน


“เผื่อคุณไม่รู้ บ้านเรามีกล้องวงจรปิดติดทุกห้อง ผมมีคลิปฉากรักของคุณกับชายชู้บันทึกไว้หมด แต่ที่เด็ดที่สุดคงเป็นฉากที่คุณผลักลูกตกบันใด”


“จอม!”


“ผมจดทะเบียนเป็นพ่อบุญธรรมของแกแล้ว ผมมีสิทธิ์ในตัวพัทธไม่ต่างจากคุณ ถ้าวัดจากน้ำหนักคุณย่อมได้สิทธิ์เยอะกว่า แต่คุณคงไม่คิดว่าศาลจะไม่รับพิจารณาฉากแม่ใจโหดพยายามฆ่าลูกหรอก จริงไหม”


“ฉันไม่ได้คิดจะฆ่าลูก”


“หึงหวงสามีกับลูกชายจนสติแตก”


“อภิรักษ์ คุณมันเลวสุดๆ”


“ผมเสียไปแล้วทุกอย่าง ทุกความสุขของชีวิต ผมเอาอนาคตหน้าที่การงาน และชีวิตตัวเองลงมาเล่นเกมนี้ ตอนนี้ผมยอมให้คุณไปจากผม อยากได้อะไรก็เอาไป แต่ผมไม่คุณเอาลูกไปแน่ๆ”


“เก็บแกไว้ระบายอารมณ์อีกหรือไง?”


“แล้วคิดว่าลูกจะเป็นยังไง ถ้าต้องไปอยู่กับแม่ที่เขาเกลียดทุกลมหายใจเข้าออก คุณรู้ไหมว่าวันที่พัทธก้าวขาขึ้นเตียงผมเอง เป็นวันที่แกรู้ว่าคุณเอาชู้มานอนในบ้าน” เอ่ยบอกเสียงเรียบ ไม่หันไปมองหญิงสาวข้างกายที่นั่งอ้าปากค้าง


อภิรักษ์เห็นจากกล้องวงจรปิดที่เขาติดตั้งไว้ เขาทรมานตัวเองด้วยการดูฉากรักสุดหฤหรรษ์ของภรรยากับชายชู้ทุกคน ดูจนกว่าจะจบ เพื่อตอกย้ำความเจ็บปวดให้มันลึกลงไปในอก


แต่วันนั้น เขาเห็นใครอีกคนในมุมกล้อง ใครอีกคนที่เขาไม่เคยอยากให้มาร่วมรับรู้ความเจ็บปวดนั้น เช่นเดียวกับที่ตนต้องเจอ



“คุณสู้ผมไม่ได้หรอก” อภิรักษ์เอ่ยออกมาเบาๆ



“เพราะถ้าคุณจะเอาลูกไป ผมก็จะทำลายคุณทุกทางเพื่อให้ลูกอยู่กับผม ชื่อเสียงคุณ หน้าที่การงานคุณ คุณไม่มีบ้าน สมบัติติดตัวที่เป็นชื่อคุณก็แทบไม่มี ลองถ้าตกงานตัวคนเดียวเอาลูกไปคุณอยู่ไม่ได้หรอก แล้วเรื่องยา ถ้าคุณมีหลักฐานมากกว่าลมปากของคุณ เราจะไปเจอกันในศาลก็ได้”



 

“ฉันเลี้ยงลูกได้ ต่อให้ไม่มีผู้ชายหน้าไหนฉันก็เลี้ยงได้”  หล่อนค้าน ก่อนจะเจอเขาหล่อนก็หอบลูกหนีสามีเก่ามาเลี้ยงเอง สภาพตอนนั้นไม่มีวุฒิ ไม่มีประสบการณ์ มีแต่ตัวกับลูกหล่อนยังผ่านมาได้



“ผมรู้ แต่นั่นต้องไม่ใช่เด็กสองคนไม่ใช่หรอ?”


“คุณ...”



“ผมตรวจดูแล้ว คุณท้อง และไม่ใช่ลูกผมแน่ คุณคิดว่าจะทำยังไงต่อไปล่ะ” เขาถามอย่างจริงจัง ไม่มีแววโกหกในน้ำเสียง 
แพรวพลอยนิ่งค้าง ก่อนจะหัวเราะเหมือนคนบ้า ผู้ชายคนนี้โรคจิตจนถึงขนาดแอบตรวจฉี่เธอ แต่มันบ้ายิ่งกว่าที่เธอดันมาพลาดท้องจริงๆ


“ผมมีลูกไม่ได้” อภิรักษ์เอ่ยออกมา เขาไม่เคยบอกภรรยาหรือใครทั้งนั้นเพราะเพิ่งตรวจให้แน่ชัดเมื่อสองปีก่อน เชื้อของเขาค่อนข้างอ่อนและมีปัญหา ทำให้ไม่สามารถมีลูกได้อย่างปกติ


“แต่คุณไม่เคยบอกฉัน” หล่อนไม่เคยรู้เลย ทั้งยังแอบหวังว่าจะมีลูกอีกสักคนกับเขา 


“ถ้าคุณไม่มีคนอื่นผมก็คงจะบอก แต่ผมอยากเห็นเด็กนั่นมันประจานตัวคุณ”


“อยากตอกย้ำตัวเองขนาดนั้นเลยหรอคะ” หล่อนรู้ว่าไม่ใช่แค่ประจานตัวหล่อน แต่อภิรักษ์กำลังประชดตัวเองที่โง่เง่าปล่อยให้หล่อนมีชู้ เช่นเดียวกับที่เวลาเขาทำพลาดเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เขามักจะตอกย้ำมันซ้ำๆ เพื่อให้ตัวเองจดจำและอยู่กับมันไปจนตายในความรู้สึก


“ผมรู้ว่าคุณรักลูก แต่คุณไม่ได้รักแกมากกว่าตัวเองหรอก”


“พูดเหมือนคุณรักแกมากกว่าตัวเอง คุณเพิ่งหลอกใช้แกเพื่อแก้แค้นฉัน เพิ่งทำให้แกตายทั้งเป็น”


“ผมรู้” อภิรักษ์ทอดมองประตูห้องฉุกเฉิน


“และผมก็พร้อมใช้ทั้งชีวิตที่เหลือชดใช้เรื่องนั้น”


“คุณรักแกรึเปล่าคะ?”


“ไม่เคยไม่รัก” เขาก้มหน้ามองมือตัวเอง


“รักแบบไหน แบบลูก แบบเมีย หรือรักเพราะสงสาร”


“เรื่องนั้นผมบอกไม่ได้ ผมรู้แค่ว่าผมรักแกมากพอที่จะไม่ปล่อยให้แกหายไป”


“ฉันจะไม่ยอมคุณหรอกนะ ฉันผิดที่มีชู้ แต่คุณก็ผิดที่ดึงลูกเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ เราทำผิดกับลูกกันทั้งนั้น ไม่มีใครมีภาษีดีกว่ากันสักคน”


“แต่คุณกำลังจะมีลูกอีกคนแพรวพลอย เด็กนั่นต้องการความรัก”


“...”


“แล้วคุณก็พูดเอง พัทธต้องการผม ไม่ใช่คุณ”
 
 
อภิรักษ์ไม่ใช่คนดี ไม่ใช่ผู้ชายแสนดีอย่างที่ใครชอบขนานนาม เขาเป็นผู้ชายธรรมดา ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง แถมบางอย่างยังเลวร้ายยิ่งกว่าผู้ชายทั่วไปด้วยซ้ำ


อภิรักษ์เป็นคนใจเย็นในหลายๆ เรื่อง ไม่ใช่ไม่โกรธ แต่เขาเลือกที่จะชักช้าเพื่อไตร่ตรองวิธีเชือดคู่ต่อสู้ให้ตายอย่างเฉียบคมที่สุด และนั่นแหละคือข้อเสียของผู้ชายอย่างเขา


เขาถือคติว่าหากใครทำดีด้วยเขาก็ต้องตอบแทน และถ้าใครทำเรื่องแย่ๆ เอาไว้เขาก็ต้องตอบแทนเช่นกัน 


อภิรักษ์ รักแพรวพลอยมาก มากกว่าตัวเองหรือพัทธด้วยซ้ำในก่อนหน้านี้ เขาเลือกหล่อนทั้งๆ ที่เขามีตัวเลือกอีกมากมายที่สดกว่า สวยกว่า และภาษีดีกว่า


เขาวาดฝันชีวิตครอบครัวอบอุ่นกับผู้หญิงที่เขาเลือก ซึ่งครั้งหนึ่งมันก็เคยเป็นแบบนั้น เขารักแพรวพลอยและทำให้รักลูกชายของเธอไปด้วยอย่างไม่มีข้อแม้


เขาไม่มีลูก นั่นยิ่งทำให้เขาผูกพันกับพัทธมากขึ้น เขาเฝ้าดูเด็กชายเติบโต มีความสุขกับทุกความสุขของลูก แต่ก็ทุกข์อย่างแสนสาหัสกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นกับลูก


เด็กหลายคนคาดหวังว่าผู้ใหญ่จะมีความคิดที่ดีกว่า โตกว่า เพราะอายุมากกว่า แต่แท้จริงแล้วมันไม่ใช่ทุกครั้งไป บางครั้ง บางเรื่อง เราก็กลายเป็นแค่เด็กในร่างผู้ใหญ่เท่านั้น ตรรกะ เหตุผล สาปสูญเพราะมนุษย์เรามีสิ่งที่เรียกว่า จิตใจ 

อภิรักษ์เจ็บปวดและคอยตอกย้ำให้ตัวเอทรมานซ้ำๆ กับภาพความผิดหวัง การทรยศหักหลังของภรรยาหรือคนสนิท แต่นั่นเขายังอดทนและใช้ชีวิตอยู่กับรอยยิ้มเสแสร้งที่ภรรยาส่งมาให้ เพราะวาดหวังว่าสักวันหล่อนจะกลับตัว

แต่แล้วความหวังของเขาก็พังครืน ลูกชายทำตัวให้ผิดหวังซ้ำนั่นก็ทำให้เขาแทบจะไม่มีสติแล้ว ยิ่งมาถูกกรีดใจที่มีแผลเหวอะหวะด้วยการที่หล่อนแล่นไปหาชายชู้ทั้งๆ ที่ลูกนอนอยู่โรงพยาบาล นั่นยิ่งบอกให้เขารู้ชัดว่าเขาไม่มีทางได้แพรวพลอยคนนั้นคืนมา


เพราะความไร้สติของเขาทำให้เริ่มคุกคามลูกชายตัวเอง แม้ว่าเขาไม่ได้พิศวาสผู้ชายด้วยกันแม้แต่น้อย


เขารู้ว่าเด็กชายตามเกมเขาไม่ทัน และไม่มีทางอ่านออก การปั่นหัวให้เด็กอ่อนเดียงสาสับสนย่อมไม่ใช่เรื่องยาก ยิ่งกับพัทธที่


เขามีอิทธิพลกับเจ้าตัวมากอยู่แล้ว


เขาเริ่มต้นการแก้แค้นอย่างช้าๆ ไปพร้อมกับเริ่มคุกคามลูกชาย แต่สิ่งที่มันทำให้ทุกอย่างกระโดดข้ามขั้นกว่าที่คิดไว้ ก็คือการที่

เขาจับได้ว่าหล่อนเอางานมาอ้าง แล้วหนีไปกกกับผู้ชายถึงสามคนที่บ้านพักตากอากาศที่เขาใหญ่


อภิรักษ์โกรธจนหน้ามืด


เขาลงมือกับลูก



เห็นหน้าลูกเป็นผู้หญิงแพศยาคนนั้น ผู้หญิงที่ตายไปจากใจเขาตลอดกาล 


แต่การทำร้ายพัทธก็ไม่ต่างกับการทำร้ายตัวเอง เขาระบายความโกรธแค้นของตนกับร่างน้อยที่ไร้ทางสู้ และขณะเดียวกันก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่าเขากำลังจะเสียทั้งลูกทั้งเมียไป


ผู้ชายที่จริงจังกับทุกเรื่อง ทุ่มเทกับทุกอย่างโดยเฉพาะครอบครัว แต่ครอบครัวที่พยายามสร้างกลับกำลังจะพังลงไปต่อหน้า เพราะความไม่รู้จักพอของภรรยาที่เขาเลือก


อภิรักษ์คอยตอกย้ำความโง่เง่าของตัวเอง พร้อมๆ กับให้เด็กชายตัวน้อยสุดแสนบริสุทธิ์นั่นเลียแผลใจให้เขา
เด็กที่ต่อให้เขาทำร้ายขนาดนั้น ยังมารั้งไม่ยอมให้เขาเผชิญหน้ากับอันตราย เด็กที่โกรธเขาจนอยากฆ่าตัวตาย แต่กลับไล่ให้เขาไปตายไม่ได้


อภิรักษ์ที่รู้จักพัทธดี กลับเลือกเอาจิตใจบริสุทธิ์พวกนั้นมาเป็นเครื่องมือ 


แต่มนุษย์ไม่ได้ควบคุมง่ายขนาดนั้น และเขาเองก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาเครียดมากขึ้นทุกวันจนไม่สามารถนอนหลับได้อย่างปกติ เขาหงุดหงิดมากขึ้นและฉุนเฉียวเสียจนเจ้านายตำหนิ


อภิรักษ์เริ่มเพิ่มยานอนหลับแต่ยิ่งนานมันยิ่งไม่ได้ผลจนต้องเพิ่มปริมาณเวลากิน เขาพยายามหยุดยาไปช่วงหนึ่งตามที่รับปากลูก

แต่นั่นกลับยิ่งทำให้อาการเขาแย่ลง จนต้องเริ่มใช้ยากล่อมประสาทที่ขนาดแรงขึ้น


แต่ความโสมมของเขามันไม่จบที่เคยพึ่งยาคนเดียว เพราะเขาเริ่มค้นพบวิธีที่จะควบคุมพัทธตั้งแต่ที่เขาลองเอายาคลายเครียดให้ลูกกิน ตอนที่เด็กน้อยนั่นพยายามฆ่าตัวตาย


เขาเริ่มผสมยากับอาหารเพื่อให้เด็กชายอารมณ์ดี ว่าง่ายขึ้นโดยเฉพาะเวลาอยู่กับเขา ยามีฤทธิ์กดประสาท ทำให้บางครั้งอภิรักษ์ได้ลองทำบางอย่างกับร่างกายลูกอย่างที่อยากลอง เพราะต่อให้ลูกรู้สึกตัวขึ้นมาก็จะจำอะไรไม่ได้อยู่ดี


เขาเริ่มเอาภาพเซ็กส์วิตถารที่เคยเห็นพวกนั้นมาลองใช้กับเด็กชาย เวลาที่อีกฝ่ายตกอยู่ในฤทธิ์ยา เขากรอกหู ด่าทอ แต่สั่งสอนให้พัทธเกลียดชังมารดา โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวเลยว่านั่นไม่ใช่ความคิดตัวเอง แต่เป็นเพียงจิตใต้สำนึกที่จดจำคำพูดของเขาเอาไว้และเผยมันออกมาราวกับว่าเป็นตัวพัทธเองที่รู้สึกเช่นนั้น


เขาพอใจที่ได้เห็นพัทธอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ทั้งยามหลับ ยามตื่น แต่จงรักภักดีกับเขาอย่างแท้จริง
แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้ว่ายาพวกนั้นมีฤทธิ์ทำให้เสพติด ผลของมันชัดเจนยามที่เด็กชายขาดยา พัทธหงุดหงิดและก้าวร้าว

เอาแต่ใจขึ้นและเริ่มแสดงออกถึงท่าทีรังเกียจมารดา ซึ่งนั่นเป็นเหมือนระฆังเตือนว่าเด็กชายควรได้รับยาเพิ่ม


เขาอยากหยุดนับตั้งแต่ไปทะเลดาวกับลูก แต่เขาจะบอกลูกได้ยังไงว่าเขาค่อยๆ วางยาลูกมาตลอด เขาจะพาลูกไปบำบัดได้ยังไงโดยที่เจ้าตัวจะไม่เกลียดชังเขา


อภิรักษ์เห็นแก่ตัว และเขายังคงยืนยันว่าจะทำทุกอย่างเพื่อเก็บพัทธไว้ นั่นก็เป็นอย่างหนึ่งที่เขายังทำ เขายังคงทำร้ายลูกอยู่ทุกวันนานนับปี เพียงเพราะเขาอยากจะมีพัทธไปเรื่อยๆ ไปพร้อมๆ กับตอกย้ำความปวดร้าวของตัวเอง


เขารู้ว่าเขาป่วย แต่มันไม่ง่ายที่จะเข้าพบจิตแพทย์แล้วเดินออกมาแบบไม่มีประวัติ เขามีชื่อเสียงที่ต้องรักษา มียศ มีฐานะทางสังคม ถึงจะไม่นิยมสิ่งเหล่านั้นออกมานัก แต่เขาก็ไม่อาจจะยอมให้ใครหยามเกียรติตัวเองได้


เขาทำผิดต่อลูก โดยที่ลูกไม่เคยรู้ตัว


เขาเอ่ยปากขอโทษลูก ในเรื่องที่ลูกไม่เคยรู้


รอยยิ้มสดใสยามที่เอ่ยปากให้อภัยเขาเหมือนเป็นน้ำทิพย์ชโลมจิตใจ เหมือนเขาใช้มันหลอกตัวเองต่อไปได้อีกวันและอีกวัน
บัดนี้ จบเกมแล้ว 


ไม่มีชัยชนะ มีแต่คนสูญเสีย ทั้งเขาและแพรวพลอย ไม่มีใครได้อะไรมากไปกว่าความเจ็บปวดที่กัดกินจิตใจเน่าเฟะ


อภิรักษ์ยอมปล่อยให้หล่อนเลือกทางของตัวเอง มากกว่าที่เขาเคยคิดจะเลือกให้ หากเป็นแต่ก่อน เขายอมให้หล่อนไปมีชีวิตของตัวเอง ไปสนุกกับเซ็กส์แบบที่ชื่นชอบ จะไปพร้อมเงินหรือสมบัติของเขาเท่าไหร่ก็ได้


แต่ความเห็นแก่ตัวสุดท้ายของเขา นอนรออยู่ในห้อง ICU นั่น


ใครบางคนที่เขาอยากมีไว้เป็นคนสุดท้ายของชีวิต
    


“เรายังติดค้างสัญญากันอยู่นะพัทธ”


“...”


“พ่อจะพาหนูกลับไปดูทะเลดาวด้วยกันให้ได้”


“...”


“อย่าทำตัวผิดสัญญาเหมือนพ่อนะลูก”




---------------------------------------
100%
ตอนหน้าจบ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 11-03-2017 00:47:35
  อ่านตอนนี้แล้ว ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดอภิรักษ์ ทำได้ไง สงสารเด็กอะ ถึงแม่เขาจะมีชู้มันก็ไม่มีสิทธ์ไปทำกับเด็กแบบนี้
  แม่อย่ายอมนะเอาเรื่องเลย รออ่านตอนต่อไปคับ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 11-03-2017 03:22:37
ใช้ยากับเด็ก ...มันมากเกินไปจริงๆ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: hembetaro ที่ 11-03-2017 07:01:26

ตอนหน้าจบแล้ววววว เคลียร์ปมหมดใช่ไหม กลัวค้าง  :ling2:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 11-03-2017 11:34:47
ชั่วช้าทั้งพ่อเลี้ยงอภิรักษ์ ทั้งแม่แท้
อภิรักษ์ ทั้งที่เมื่อเห็นครั้งแรก ควรคิดเแก้ไข
ได้แต่ทนดูคลิป แบบเจ็บปวด
ปล่อยจนเกินเลยทั้งจำนวนชู้ ทั้งความรู้สึกตัวเอง
แล้วเอาความเจ็บปวดมาลงที่ลูกเลี้ยง
แม่ ไม่ว่าจะมีปมต้องการผู้ชายมาบำเรออารมณ์ใคร่
หรือเป็นโรคจิต อะไรซักอย่าง ก็ควรรู้ตัวไปบำบัดรักษา
นี่ปล่อยอารมณ์ใคร่เต็มที่ จนความจริงเปิดเผย
ความลับไม่มีในโลก ตอนนี้ทั้งคู่แย่งลูกกันอีก
คิดว่าลูกคงเต็มทีกับแม่ กับพ่อที่หลอกลวง
ถึงฟื้นมาในสภาพจำได้ ก็คงไม่อยากอยู่กับทั้งคู่
หรือถ้าสูญเสียความจำ ทั้งจากสมองกระทบกระเทือน
หรือเพราะสมองสั่งให้ลืมเรื่องที่เจ็บช้ำจิตใจสุดๆ
ก็สมควร ที่พัทธจะจำไม่ได้ทั้งแม่ทั้งอภิรักษ์
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 11-03-2017 12:05:27
เอ้ยยยยย คือหักมุมมากอะไม่คิดว่าจอมจะใช้ยากับพัทธเยอะขนาดนี้ นี่สงสารพัทธเลยนอกจากจะเสียใจ เสียตัวแล้วยังมีแววติดยาอีก คือเอาจริงๆตอนนี้พัทธก็เหมือนหมดอนาคตแล้วนะจะให้เด็กใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้ไงวะ ถ้าพัทธฟื้นมาเราไม่อยากให้พัทธลืมอะเพราะนั่นก็เท่ากับเป็นการให้จอมเริ่มต้นใหม่ถูกมั้ย ให้พัทธเกลียดไปเลยก็ได้แล้วไปอยู่ต่างประเทศหรืออยู่ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่กับทั้งพ่อเลี้ยงหรือแม่อะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: pynkbygm ที่ 11-03-2017 13:00:37
หน่วงเหลือเกิน สงสารพัทธ แต่ไม่เข้าใจการกระทำของจอมเลย ถ้ารักพัทธแล้วทำแบบนี้ทำไม
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 11-03-2017 13:06:14
คนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องคือน้องพัทธ์ ทำไมพ่อเลี้ยงโหดร้ายกับน้องขนาดนี้

มีแต่ความเห็นแก่ตัวเอาคำเห็นแก่ได้ เคยรักน้องจริงๆมั่งมั้ย

ไม่อยากให้น้องฟื้นขึ้นมาเลย อยากให้น้องเป็นเจ้าชายนิทราสักเดือนสองเดือน

ให้สองคนผัวเมียมันทรมานเล่น ถ้าฟื้นขึ้นมาจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 11-03-2017 18:33:14
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 11-03-2017 20:50:31
เรื่องนี้พัทธโดนกระทำมากที่สุด สงสารพัทธมากๆ ผิดที่ี่ผู้ใหญ่ ทำให้เป็นแบบนี้ เห้อ เครียด :katai4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 11-03-2017 20:56:48
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -110360- UP! ตอนที่ 19
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 11-03-2017 21:09:06
คิดได้ตอนที่สายไปแล้ว สงสารทุกตัวละครเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: NASU ที่ 18-03-2017 16:37:55
ตอนจบ






“คุณลุง!” เสียงใหญ่แต่ถูกดัดให้เล็กแหลมร้องเรียกชายวัยกลางคน สองขายาวๆ ในชุดเอี๊ยมยีนส์วิ่งกลับมาหาเขาก่อนจะชูปูลมในมือ
   

“เดี๋ยวล้มนะ” อภิรักษ์เอ็ดเด็กโข่งเข้าให้
   


“ไม่ล้มหรอก พัทธโตแล้ว” เสียงดัดนั่นเอ่ยพร้อมเผยยิ้มร่าเริง
   


“โตจริงรึเปล่าทำไมซนขนาดนี้ หืม?”
   

“โตสิ ก็ลุงบอกว่าพัทธอายุตั้งยี่สิบสองแล้ว” พัทธทวนตามที่อีกฝ่ายเคยสั่ง
   

อภิรักษ์ลูบหัวอดีตลูกเลี้ยงของเขาอย่างอ่อนโยน มองตามอีกฝ่ายอีกวิ่งเท้าเปล่าบนผืนทรายแล้วได้แต่ยิ้มบางๆ กับตัวเอง
   

เขาชนะแพรวพลอย
   

ไม่ใช่ในศาลแต่เป็นในชีวิตจริง หล่อนรักลูกแต่ก็รักตัวเองกับเด็กอีกคนในท้อง หล่อนยอมให้เขาได้เลี้ยงพัทธ แต่นั่นหมายความว่าเขาต้องยอมเขารับการรักษาจากจิตแพทย์
   

เขายอมรับเงื่อนไข และเข้ารับการรักษาอย่างจริงจังเพื่อให้เขาได้มีพัทธต่อไป เด็กชายตัวเล็กคนนั้นฟื้นขึ้นมาในอีกหนึ่งอาทิตย์ให้หลัง สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนมากจนทำให้ป่วย


แต่อุบัติเหตุนั้นกลับทำให้พัทธอยู่ในภาวะช็อกและกระทบกระเทือนจิตใจอย่างสาหัส เด็กชายอายุสิบหกในตอนนั้น กลับมีความทรงจำเหลือแค่ตอนอายุห้าขวบ  ไม่เหลือชื่อเขาอยู่ในสมองของเด็กชายอีก แม้แต่หน้าแม่ตัวเองยังแทบจำไม่ได้


เขาเป็นคนดูแลพัทธมานับแต่นั้น เริ่มต้นจากเป็นคุณลุงแปลกหน้าที่พัทธร้องไห้จ้าใส่ตั้งแต่แรกเจอ จนกลายมาเป็นคุณลุงของพัทธอย่างทุกวันนี้


แพรวพลอยยังคงมาเยี่ยมลูกบ้าง แต่พักหลังหล่อนทำท่าจะย้ายไปต่างประเทศกับสามีใหม่ ทำให้ดูวุ่นวายจนหายหน้าไปซึ่งเขาก็ไม่คิดจะทวงถาม
   

แค่ตรงนี้มีเขากับพัทธก็พอแล้ว
   

“ลุงไม่ยิ้มเลย มาเที่ยวทั้งทีต้องยิ้มสิ” ว่าพร้อมกับยิ้มโชว์ฟันครับสามสิบสองซี่ส่งให้เขา ประโยคคุ้นหูนั่นทำให้อดีตนายทหารที่ลาออกจากราชการสะเทือนในหัวอก
   

นานมาแล้ว เด็กคนหนึ่งก็เคยพูดกับเขาที่นี่ แบบนี้
   

“ที่นี่ซ้วยสวย ถ้ามีบ้านที่นี่คงดี” เด็กโข่งของเขาเพ้อ ถือกล้องถ่ายรูปวิ่งไปทั่ว แม้แต่เปลือกหอยที่ถูกเหยียบจนแตกละเอียด
   

“จะมีได้ยังไงละเด็กบ๊อง ตรงนี้มันเขตป่าสงวน” เขาแย้ง
   

“ป่าสงวน?” พัทธเอียงหน้าทวนคำเขา
   

“หมายถึงป่าที่ได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย ห้ามคนเข้ามาตัดไม้ หรือมาอยู่อาศัยไง”
   

“เหมือนจะเข้าใจเลย” เด็กโข่งตอบพร้อมทำหน้านึก
   

“ไม่เข้าใจก็ช่างเถอะน่า”


“คืนนี้เราจะนอนกันที่นี่หรอคุณลุง?”


“ใช่นอนกันที่นี่แหละ”


“ยุงจะไม่กัดพัทธหรอ?” หนุ่มวัยรุ่น แต่สมองยังไม่โตตามอายุ ยืนลูบแขนตัวเองประกอบคำบ่น


“ไม่กัดหรอก มียากันยุง แถมที่นี่ตอนกลางคืนสวยมากเลยนะ”

   

“ลุงรู้ได้ไงอ่ะ เคยมาหรอ?”
   


“อืม นานแล้ว”
   

“ว้าว แล้วมากับใครอ่ะ ที่สวยๆ แบบนี้ต้องมากับสาวแน่เลย” เด็กโข่งเดา
   

“ไม่ใช่สาว”
   

“ไม่ใช่สาวแล้วใครล่ะ ลุงมีแฟนก็ต้องเป็นสาวๆ สวยๆ สิ”
   


“ไม่ใช่แฟน แล้วก็ไม่ใช่สาวๆ ด้วย” เขายังคงเถียงย่างอ่อนใจ
   

“งั้น?”
   


“คนที่ลุงเคยผิดสัญญาน่ะ” อภิรักษ์เฉลยก่อนที่เด็กโข่งจะเดามั่วไปมากกว่านี้
   

“สัญญาไม่เป็นสัญญาหรอครับ ว่าแต่ลุงสัญญาอะไรไว้อ่ะ”
   

“เขาขอให้ลุงรักเขาที่สุด” อภิรักษ์ยิ้มให้กับผืนน้ำเบื้องหน้า
   

“ลุงไม่ได้รักเขาหรอ?”
   

“รัก แต่ตอนนั้นไม่ได้รักที่สุด”
   

“อ่า พัทธไม่เห็นเข้าใจเลย รักก็คือรัก ต้องมีที่สุดด้วยหรอ?”
   

“มีสิ รักที่สุดก็คือสำคัญที่สุด”
   

“แล้วทำไมลุงผิดสัญญาอ่ะ?”
   

“ตอนนั้นลุงรักตัวเองมากกว่าเขา”
   

“แล้วลุงไปสัญญากับเขาทำไมเล่า”
   

“เพราะลุงอยากให้เขารักลุงไง”
   

“งงอ่ะ”
   

“งงก็ไม่ต้องซักแล้ว ไปเล่นไป” อภิรักษ์ไล่เด็กที่ทำหน้ามุ่ย
   

“ไม่เอาแล้ว แดดร้อนจะตาย” เด็กโข่งทำหน้ามุ่ย แก้มใสขึ้นสีเรื่อเพราะแรงแดด
   

“เอาร่มมาด้วยไม่ใช่หรือไง?” อภิรักษ์จำได้ว่าตอนสั่งให้จัดกระเป๋า เด็กโข่งของเขาทำตัวบ่นงุ้งงิ้งๆ งอแงจะเอาร่มเอาครีมกันแดดมาด้วยให้ได้
   

“นั่นสิ ลืมเลย” ว่าแล้วก็วิ่งกลับไปค้นกระเป๋าตัวเอง ชักร่มพับสีแสบตาออกมากาง
   

“ไปถ่ายรูปกัน” เด็กโข่งหัวหมอยื่นร่มมาให้เขาถือดื้อๆ เป็นการบังคับว่าเขาจะต้องเดินไปด้วยเพื่อถือร่มให้เจ้าตัว
   

อภิรักษ์หัวเราะกับความเอาแต่ใจแบบซื่อๆ นั่นก่อนจะยอมรับร่มสีแสดที่ดูยิ่งทำให้ร้อนมากกว่าช่วยทำให้สบายขึ้น
   

เด็กชายกวาดสายตาไปทั่วหาด เริ่มออกเดินพร้อมเหวี่ยงเลนส์กล้องที่เจ้าตัวชอบนักชอบหนาไปตามทิศต่าง

อภิรักษ์เดินตามคนตัวเล็กกว่าเงียบๆ อย่างเดียวที่เขาสนใจที่นี่ไม่ใช่ทิวทัศน์ แต่เป็นรอยยิ้มดีใจของอดีตลูกชายของเขา

อภิรักษ์ลาออกจากราชการตั้งแต่เริ่มเข้ารักษากับจิตแพทย์ เขาไม่ได้หย่ากับแพรวพลอยในทันทีเพราะยังมีพันธะผูกพันหลายอย่าง และระหว่างนั้นหล่อนต้องคอยดูแลพัทธก่อน ซึ่งอภิรักษ์ไม่มีทางยอมให้แพรวพลอยพาลูกออกไปจากบ้าน


ระหว่างพวกเขา ไม่มีใครบ่นเลยเกี่ยวกับอาการของลูก ลึกๆ แล้วเขาทั้งคู่กลับดีใจด้วยซ้ำที่พัทธเป็นแบบนั้น เพราะหากลูกยังเป็นปกติ วันนี้เขาอาจจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสแบบนั้นอีกเลยก็ได้


พัทธได้พิสูจน์กับเขาแล้วว่าต่อให้คนเราทำผิดพลาดไปเราก็ลืมมันได้ พัทธถึงได้เลือกจะลืมทุกช่วงเวลาในชีวิตที่มีเขาเข้าไปเกี่ยวข้อง
   

อภิรักษ์พาลูกไปรักษาตามปกติ เขาอยากให้ลูกหายในด้านของพัฒนาการเพื่อที่จะได้ช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ในอีกใจเขาอยากให้ลูกเป็นแบบนั้น เป็นเด็กห้าขวบที่เล่นสนุกและวิ่งกลับมาอ้อนเขาเวลาหิว
   

อาการของพัทธดีขึ้นมากเมื่อเวลาผ่านไป เด็กชายรับรู้แล้วว่าตนไม่ใช่เด็กเล็กๆ แต่ระบบความคิด การตัดสินใจ และนิสัยยังคงเหมือนเด็กอยู่
   

พัทธชอบถ่ายรูป
   

พัทธชอบธรรมชาติ
   

พัทธชอบดูดาว
   

พัทธชอบขนมหวาน
   

พัทธไม่ชอบถูกดุอย่างไม่มีเหตุผล
   

พัทธไม่ชอบกลิ่นเหล้า
   

พัทธไม่ชอบเสียงปะทัด
   

พัทธไม่ชอบทหาร


พัทธคนนี้ก็ไม่ได้ต่างจากพัทธคนนั้น เพียงแต่บางอย่างที่ตอนนั้นเด็กตัวน้อยของเขาอาจจะไม่กล้าพูด ไม่กล้าทำ แต่พัทธคนนี้จะทำ
   

เขาเฝ้าสังเกตและรู้ว่าตนกับแพรวพลอยเผลอทำเรื่องมากมายที่ลูกไม่ชอบ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาลูกกับไม่เคยปริปากต่อว่า คอยแต่จะพยายามทำความเข้าใจทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยเข้าใจ
พัทธเป็นเด็กดีเสมอมา

“คืนนี้เราจะนอนกับแบบนี้หรอ” พัทธมุ่ยหน้าเมื่อเห็นแค่ผ้าบางๆ ที่วางรองกับหมอน ไม่มีเต็นท์หรืออะไรมากันแดดกันฝนสักอย่าง


“มาทะเลดาว ก็ต้องนอนดูดาวสิ” อภิรักษ์ยิ้มตอบ


“แต่แบบนี้มันหนาว” พัทธกอดแขนตัวเอง ลูบทำท่าตัวสั่นประกอบ อภิรักษ์ยิ้มเอ็นดูก่อนส่งผ้าห่มผืนบางให้เห็นเด็กชาย แล้วหันไปจัดการกับที่ครอบเทียน


“บรรยากาศแบบนี้น่าจะมากับแฟน โรแมนติ๊ก โรแมนติก” ตาแป๋วมองไปบนฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวแข่งกันทอแสง


“รู้ไหมว่าเคยมีคนพูดคล้ายๆ แบบนี้ที่นี่เหมือนกัน” อภิรักษ์เอนตัวลงนอน ประสานมือรองหัวแล้วมองไปบนท้องฟ้ากว้าง


“คนที่มากับลุงน่ะหรอ?”


“อืม”


“ลุงคิดถึงเขาหรอ?” พัทธถามซื่อๆ


“ทำไมถามแบบนั้น?”


“ก็ตั้งแต่มา ลุงเอาแต่ยิ้มอย่างนี้อ่ะ แล้วก็ทำหน้าเหมือนคิดๆ แล้วก็พูดถึงแต่เขาเนี่ย” เด็กโข่งทำท่าเลียนแบบอภิรักษ์ทุกอากัปกริยา


“งอนหรอ?” อภิรักษ์แหย่


“งอนอารายยย ไม่มีหรอก โด่ว” เด็กโข่งปฏิเสธ แต่กลับล้มตัวลงไปนอนกอดอกทำหน้ามุ่ย


“ลุงแค่มีเรื่องติดค้างเขาไว้” อภิรักษ์ยิ้มให้ตัวเอง


“...”


“ถ้าวันนี้ยังมีโอกาสพูดให้เขาฟัง ก็มีเรื่องอยากจะบอก”



“...”



“ตอนนี้ พ่อทำตามสัญญากับหนูได้แล้วนะ” อภิรักษ์ยิ้มจางๆ ให้กับตัวเองตอนที่พูดคำนั้น แต่เขารู้ว่าคนที่ต้องการจะฟังไม่อยู่ฟังอีกต่อไปแล้ว


“อ้าว เด็กนี่” อภิรักษ์ขำ คนที่เขาคิดว่ากำลังอยู่ฟังเรื่องของเขา กลับชิ่งหลับทิ้งเขาไปเฉยเลย
เขาลุกจัดแจงผ้าห่มกับหมอนของเด็กหนุ่มให้เข้าที่ ก่อนจะก้มจูบที่หน้าผากมน
   


“ฝันดีนะ สุดที่รักของพ่อ”
เขาทิ้งตัวลงนอนข้างพัทธที่หายใจอย่างสม่ำเสมอ มองจนแน่ใจว่าคนตัวเล็กหลับสนิทจึงเริ่มปล่อยให้ตัวเองด่ำดิ่งสู่ห้วงนิทราใต้ท้องฟ้ากว้าง
   

เขาไม่รู้ว่าดาวปีนี้เยอะหรือน้อยกว่าปีนั้น
   

แต่เขารู้ดีว่าน้ำตาของพัทธน้อยกว่าปีนั้น และความสุขของอดีตลูกชายเขาก็มีมากขึ้น แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับชีวิตที่เหลืออยู่ของอภิรักษ์
 




 




----------------บทส่งท้าย

   ดวงตากลมโตเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่าใครอีกคนที่เฝ้ามองอยู่ได้เริ่มหลับใหล อดีตเด็กชายตัวเล็กที่กลายเป็นผู้ใหญ่ตัวเล็ก ขยับพลิกตัวนอนหงายทอดสายตาไปบนท้องฟ้าสุกสกาวอย่างเงียบๆ


   หัวใจของพัทธยังเต้นอยู่ แม้เขาคิดว่ามันเคยแหลกสลายไปแล้วจนไม่มีชิ้นดี


   ความเจ็บปวดลางเลือน แต่ยังคงหลงเหลือไว้ให้ได้จำ


   ดวงตาคู่สวยที่ยามนี้ไม่มีแววแห่งความหม่นหมองอีกต่อไป เหลือบมองชายวัยกลางคนที่เริ่มมีร่องรอยแห่งความโรยราปรากฏให้ได้เห็น
เด็กโข่งของเขา จ้องมองแพรขนตาของอดีตนายทหารนิ่ง หันไปทอดมองแสงดาวระยิบอีกครั้ง นึกไพล่ไปถึงห้องนอนของเขาที่มีดาวประดับ


คุณลุงใจดีคนนี้เล่าให้ฟังว่าเป็นคนติดตกแต่งมันเอง เพื่อให้พัทธมีดาวเอาไว้ดูก่อนนอนทุกคืน
คุณลุงใจดีที่แสนอ่อนล้าจากการดูแลเขา เด็กหนุ่มวัยยี่สิบสองจอมซนที่โตแต่ตัว

แบบนี้ดีแล้ว


ร่างบางปิดเปลือกตาตัวเองลงอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจสอดมือข้างที่ชิดกันเข้าไปจับประสานไว้อย่างแผ่วเบา เหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยทำแบบนั้น


เสียงหวานเอ่ยกระซิบบอกใครบางคนในใจ ราวกับกลัวว่าเขาจะได้ยินและสะดุ้งตื่นขึ้นมา



“วันนี้ผมดูดาวเป็นแล้วนะครับ คุณพ่อของผม”




------อวสาน------



#จอมลวง



หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 18-03-2017 16:56:47
สงสารทุกคน จบแบบนี้ก็ดี จะได้ไม่มีใครเสียใจอีก ขอบคุณคนแต่งมากๆค่ะ สนุกมาก :mew1: o13
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 18-03-2017 18:21:55
วังวนจริงๆค่ะ

ความเจ็บช้ำ ทำให้แค้น รักมากก็แค้นมาก
คนที่น่าสงสารที่สุดคือพัทธ ไม่ได้ลืม แต่เลือกที่จะลืม ดีกว่ากลับมาตอกย้ำภาพเดิม น้องเข้มแข็งมาก

ครอบครัวสุขสันต์ บิดเบี้ยว เพราะความอยาก จบแบบเจ็บปวดทุกคน

หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: hembetaro ที่ 18-03-2017 19:38:08
อึน :amen:  :amen:  :o11:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 18-03-2017 19:48:21
 :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 18-03-2017 19:59:49
ลวงตั้งแต่ต้นยันจบ

ขอให้มีความสุขกับทางที่เลือกนะ

ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง ความสุขมีอยู่รอบตัวขึ้นอยู่ว่าเรามองเห็นมันหรือเปล่า
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 18-03-2017 20:21:32
ชีวิตช่างน่าเหนื่อย
แต่แบบนี้ก็ดี ไม่มากไม่น้อย
 :n1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 19-03-2017 00:20:20
เดาไว้หลายเหตุผลแต่ไม่ถูกเลย อภิรักษ์เลวกว่าที่คาดไว้เยอะมาก สงสารพัทธจับใจ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 19-03-2017 00:22:21
ตกลงพัทธจำไม่ได้จริงๆหรือแกล้งอะ แต่จริงๆไม่อยากให้พัทธลืมเลยอะ อยากให้พัทธหนีไปเลยมากกว่าแต่ก็นะเด็กอยู่คงทำไรได้ไม่มากถ้าหนีไปจริง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 19-03-2017 01:05:43
อ่านแล้วหน่วงไปหมด
ทุกคนมีบาปของตัวเองทั้งนั้น งื้ออ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: moonjelee ที่ 19-03-2017 02:58:02
เจอประโยคสุดท้ายไป.. ตัวชาเลยจริงๆทั้งอึ้งทั้งเงิบ
สรุปหนูจำได้หรอลูก โอ้ย สะเทือนใจที่สุด
ก่อนอื่น เจอเรื่องนี้ตอนเที่ยงคืนอ่านจนจบยันตีสาม
ฮือ งงตัวเองมาก เรื่องนี้ดาร์กมากๆ ภาษาก็ดีมากๆด้วย
มันเหมือนจะมีความเรียลอยู่ อ่านแล้วไม่ร้องไห้ตาม
แต่อึนมึนเหมือนโดนทุบ มันชามากๆ พีคขึ้นเรื่อยๆทุกตอน ยังขนลุกอยู่ ขอเวลาไปจูนสติกลับมาก่อนนะคะㅠ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 19-03-2017 09:41:58


จบแล้ว.......

มันบอกไม่ถูก

แต่มันดีนะ

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 19-03-2017 16:38:52
สนุกดี NC มากไปหน่อย  แต่ไม่หยาบคาย และเป็นฉากตามท้องเรื่อง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 20-03-2017 01:53:28
อ่านรวดเดียวจบเลย ตอนท้ายๆคือน้ำตาซึมมากอ่ะ แต่สนุกค่ะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 20-03-2017 12:04:50
จบได้ดีมาก ลวงมา ก็ลวงไป
แต่พัทธ จะทนเห็นอภิรักษ์ เป็นแบบนี้ตลอดไปได้หรือ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 20-03-2017 16:40:21
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Pittabird ที่ 21-03-2017 22:51:45
เขียนดีมากค่ะ. ประทับใจมาก. ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Pawana ที่ 22-03-2017 08:02:29
เจ็บปวดสุดติ่ง.  พัทธคงเลือกแบบนี้อะ.   แต่มีให้คิดนะ.  จะอยู่ในสภาพนี้ตลอดไปได้หราาา
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 22-03-2017 09:18:52
จะเป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิตได้จริงหรือ ส่วนแม่พัทธนี่ก็นะไม่อยากเอ่ย จอมทำเกินไปจริงๆในหายอย่างทุกคนควรรักษาจิตใจและความคิดมาก ถือว่าจบดีแล้วกัน  ขอบคุณสำหรับผลงานนะคนเขียน
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: MIwEMInE ที่ 22-03-2017 13:04:43
 :mew4: น้องพัทททท
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 22-03-2017 23:03:20
 :z3: ชอบมาก จบแบบนี้ก็ดี แต่สงสารพัทธอะ เข้มแข็งนะ สู้ๆ

ปล.ขอตอนพิเศษหน่อยน้าาาาาาาาาาาา #ขอแบบหวานๆนิดนึง #ชอบ #สนุกค่ะ :mew5: :mew3: :mew1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: wargroup ที่ 24-03-2017 06:20:41
สมบูรณ์มากค่ะ จบได้บริบูรณ์ตามครรลองที่ควรจะเป็น ไม่กังขา ประทับใจ!
ชอบภาษากับพล็อตมากๆๆๆ ชวนอ่าน ปมแน่น สมจริงเป็นเหตุเป็นผล
แม้ nc จะเยอะ แต่เหมาะเจาะถูกที่ถูกทาง และประณีตมาก ...เลือกเฟ้นคำได้ดีจังเลย

อีกเรื่องที่ตามอ่านอยู่ "คุณอาของเทียน" ก็ถูกใจ (มาต่อบ่อยๆน๊า)
ไปกดไลค์เพจแล้วล่ะ เห็นว่ามีอีกหลายเรื่องที่เขียน จะตามอ่านให้หมดเลย ชอบมากค่ะ <3
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 24-03-2017 15:28:07
จบดีนะคะ ถึงแม้มันจะหน่วงและเศร้าไปหน่อย เห็นมีแต่งไว้หลายเรื่องเอามาลงที่นี่ทุกเรื่องได้มั้ยค่ะ
ไม่ค่อยชอบอ่านในเด็กดีเท่าไร เรื่องคุณอาของเทียนตามอ่านอยู่นะคะ สนุกมากเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 24-03-2017 21:07:08
หลงเข้ามาอ่านแล้วถอนตัวไม่ขึ้นเลยค่ะ ปกติจะไม่อ่านแนวนี้ แต่ภาษากับการผูกเรื่องต่างๆทำเราหยุดอ่านไม่ได้เลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆภาษาสวยๆนะคะ  และที่ชอบที่สุดคือการดึงด้านมืดของตัวละครออกมาแสดงให้เราเห็นได้อย่างมีมิติมากๆค่ะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 25-03-2017 10:28:37
น่าสงสารทุกคน เป็นเรื่องที่เศร้าลึกเจ็บนาน ทุกคนไม่คิดแก้ปัญหาเอาแต่เก็บไว้ พอระเบิดทุกอย่างจึงพัง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 25-03-2017 14:53:34
 :hao7: :mew6:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 27-03-2017 15:07:46
สุดยอดเลย อ่านแล้วแบบอึดอัดได้ใจเค้ามากเลยอ่ะ
แถมจบแบบโอ๊ยยยยยยย ดี
ชอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 27-03-2017 20:32:25
เราทำใจให้ชอบคุณอภิรักษ์ไม่ได้จริงแฮะๆ แต่ในขณะเดียวกันเราก็สงสารเขานะ
ทั้งที่คนที่ถูกกระทำมากที่สุด คือ พัทธ
อยากให้มีความสุขกันได้แบบจริงๆ แฮะ แต่จบแบบนี้ก็อาจจะดีที่สุดแล้วก็ได้
แต่ก็เฝ้ารอตอนพิเศษนะคะ อยากอ่านเรื่องราวตอนเด็กอยู่เหมือนกัน
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 08-04-2017 13:09:23
สนุกดีค่ะ อ่านแล้วสงสารพัทธที่สุด
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 20-04-2017 21:14:53
เป็นเรื่องดาร์คๆ ที่มีเสน่ห์ดีค่ะ
แต่สงสารพัทธอ่ะ โดนหนักมากเลย เศร้านะ
เรื่องเห็นแก่ตัวของผู้ใหญ่แต่เด็กรับไปเต็มๆ

 :L2:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 26-04-2017 19:33:14
จบได้แบ..เออะ สงสารพัทธตั้งแต่ต้นยันจบเรื่องเลย เป็นนิยายที่เราอ่านแล้วต้องเปิดเพลง Dollhouse ของ Melanie Martinez ฟัง มันเข้ากันมากกก  เนื้อเรื่องดาร์คมากกกก แต่สนุกดีค่ะ ทุกคนต่างเลวร้ายกันหมดเลย
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: FiRMMiE ที่ 17-07-2017 16:45:21
ชอบจังเลยอ่า สนุกมากกก เรื่องกลมกล่อมมากเลย
ฮืออออ นิยายดี ๆ แบบนี้ทำเราประทับใจมาก
ตั้งแต่อ่านมาไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ เลย รุ้สึกว่าทุกอย่างเป็นอย่างนี้ดีแล้ว
ทุกเหตุผลทุกการกระทำทุกเหตุการณ์มันเข้ากันดีมาก
ประทับใจตอนจบมาก ดีแล้วที่น้องเป็นแบบนี้
คำพูดพ่อจอมทำเราน้ำตาร่วง
และหนูจำได้ใช่มั้ยคะ โฮววววววววว ทั้งเสียใจทั้งตื้นตันทั้งประทับใจ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีมาก ๆ มาให้อ่านะคะ รัก
 :กอด1: :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Siran ที่ 18-07-2017 21:55:04
ตอนแรก เปิดมาน้ำตาก็ตกแล้วค่าา 555
#สนุกมากๆ  :hao5:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 21-07-2017 17:14:38
 :z3: :เฮ้อ: :katai1: เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ ให้หลากหลายอารมณ์มากๆ โดยเฉพาะอารมณ์อึนๆ อึดอัด แบบมันหม่นมากๆ ขนาดจบแบบนี้ยังรู้สึกหม่นตาม ตามชื่อมาก จอมลวง หลอกลวงทุกๆ คนเลยจ้าา  o13
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: sk_bunggi ที่ 22-07-2017 22:30:46
เนื้อเรื่องดีค่ะ แต่งงๆตอนที่คนเขียนดันเขียนอดีตกับปัจจุบัน 55555 ตอนสุดท้ายเศร้ามาก ไม่รู้จะไปต่อยังไงเลย
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: mucan99 ที่ 25-07-2017 11:06:04
สนุกดีอะให้ความรู้สึกที่แปลกใหม่ จำได้ทุกอย่างแต่ทำเป็นจำไม่ได้เพื่อลืมความเจ็บปวด
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 28-07-2017 10:06:58
ตอนจบเหมือนโดนตบหน้าเลย สุดท้ายทุกคนก็ทรยศน้องพัทธ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: nseboo ที่ 28-07-2017 16:47:49
ร้องไห้หนักมาก แต่จบแบบนี้ก็ดีแล้ว คุณจอมต้องชดใช้สิ่งที่เลวร้ายที่ตัวเองทำกับพัทธโดยการดูแลและรักพัทธ โดยที่ไม่รู้ว่าพัทธจำเรื่องในอดีตได้ พัทธเองก็อยู่แบบโดยที่ไม่เอ่ยถึงเรื่องในอดีตก็ดูจะมีความสุขกว่าสินะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 28-07-2017 20:23:05
ลวงวนไป
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: อีแก้วปิ้งไก่ ที่ 30-07-2017 16:31:33
โอ้ยยยย เรื่องนี้ดีมาก ทุกอย่างสมเหตุผลมากเราชอบสุดๆๆ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 18-10-2017 21:26:39
เรื่องสนุกมาก ๆ ถ้าเราเป็นพัทธเราก็อยากจะความจำเสื่อมไปเลยแบบนี้แหละ ไม่อยากตื่นมาแล้วจำเรื่องราวในอดีตได้ เพราะมันคงจะเป็นอะไรที่รับไม่ได้เอามาก ๆ สงสารพัทธจัง


 :mew4: :mew4: :mew4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: nanwrsptm ที่ 04-12-2017 09:02:40
คุณแม่ทีอะไรกับลูกน้องจอมแน่ๆเลย
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: สาว801 ที่ 04-12-2017 11:05:55
 :mew4: :mew6:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Qualmy ที่ 09-12-2017 17:58:43
หลงเข้ามาแต่ก็ประทับใจมากเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: annch ที่ 10-12-2017 15:34:46
หน่วง แต่สนุกมากครับ
 :L2: :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Gimlongdeep ที่ 17-12-2017 01:28:21
ดันนนนนนนนนนนนนค่ะ
ตามอ่านมารวดเดียวจบ แบยอ่านตอนแรกตามชื่อเรื่องเลยว่ามันจะลวงยังไง ถึงไหน มาอ่านจริงๆๆนี่พีคมาดชอบบบบบบบบบบบบบยยยมากชื่นชมนักเขียนเลยค่ะแต่งได้ดีภาษาเราชอบเลยมาดันไว้คนอ่านน้อยอยากสนับสนุนใหอ่านมันดีนะเธออออ อ่านไปแบบมีร้องมากตอนใกล้จบ จบได้ดีในทางทีคิดว่าดีต่อตัวเอง พัทธสู้นะจอมสู้ๆๆ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 27-01-2018 11:46:46
เป็นเรื่องสีเทาที่ทัชเรามากๆ ขยะแขยงมากตอนน้องเห็นว่าแม่มีอะไรกับชู้ ไม่มีใครที่ไม่ลวงหลอก จอมลวงที่ไม่ใช่แค่คุณจอมที่ลวง แต่แม้กรพทั่งตอนจบก็รู้เลยว่าน้องก็หลอกลวงอยู่เหมือนกัน ดีมากๆ ทั้งภาษา การลำดับเรื่องต่างๆ ประทับใจเสมอ ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: armsa2531 ที่ 27-01-2018 17:26:46
สงสารพัทรจังเลย
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: nopnom ที่ 29-01-2018 09:04:21
อ่านรวดเดียวจบ ชอบมากเลยค่ะ เขียนได้ลื่นไหล พล็อตเรื่องดี มีความหน่วง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 16-04-2018 09:18:47
 :เฮ้อ: จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน สงสารพัทธ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 17-09-2018 19:48:36
เจอเรื่องนี้โดยบังเอิญเมื่อ3-4วันที่แล้ว อ่านมา3คืนแล้ว เป็นการอ่านที่สภาพจิตใจเหมือนโดนยากล่อมประสาทตลอดเวลาจนคนรอบข้างถึงกับทักว่าเป็นอะไร คือมันดีมากจริงๆขอบคุณคนเขียนมากจริงๆที่ทำให้เราอินได้มากขนาดนี้ มันหน่วงเรื่อยๆ เสมอต้นเสมอปลายจริงๆค่ะ เป็นความหน่วงที่เรื่อยๆแต่โคตรจะอึดอัด จะร้องก็ร้องไม่ออกเหมือนจุกอยู่ในอก สงสารพัทธมากที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ถ้าเราเป็นพัทธเราจะเป็นยังไง ไม่ชอบพ่อจอมเลย เห็นแก่ตัวเกินไป ปัญหามันน่าจะหาทางแก้ที่ดีกว่านี้นะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: meepoohyoyo ที่ 11-01-2019 01:34:08
อ่านกี่ครั้ง เราก็ยังประทับใจเสมอ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Gimlongdeep ที่ 03-02-2019 23:24:15
ยังคงวนกลับมาอ่าน ประทับใจเสมอทุกครั้งที่อ่าน
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: moonoi1000 ที่ 06-02-2019 18:10:24
จบแล้วสีเทาๆ สงสารพัทธมาก เปนเครื่องมือ เปนทุกอย่าง แต่ท้ายที่สุดพัทธเลือกจะจบทุกอย่างที่ตัวเอง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: ChutiyaC ที่ 10-02-2019 23:57:26
ขอบคุณคนแต่งนะคะ 
นิยายหักมุมดีคะ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 12-05-2019 04:19:50
ความแค้น ความกระหายอยาก ของผู้ใหญ่ที่มันทำลายชีวิตเด็กที่มีอนาคตดีๆคนนึงไปเลยอ่ะ ต้องมาอยู่แบบโกหกว่าห้าขวบ แทนที่จะได้เรียน เข้ามหาลัยฯ มีเพื่อนดีๆ อนาคตที่สดใส คือเราไม่ได้เชื่อคนพ่อแต่แรกว่ารักเลยไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ตอนเฉลย เพราะแต่ละคำที่เขาเคยพูดมันเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว แบบคิดไว้แต่แรกเลยว่าถ้าเลิกกับคนแม่ก็จะเอาลูกไว้อยู่กับตัวเอง เวลาย้อนไปเป็นน้องตอนเด็กกับคุณพ่อที่อบอุ่นเราชอบมาก แต่ไม่คิดว่าจะถึงขนาดที่ใช้ยากับน้อง
ส่วนตัวเราชอบภาษาและการบรรยายมากค่ะ ทุกอย่างสมเหตุสมผลดี จบดีกว่าที่เราคิดด้วย การเขียน nc คือทำให้เรามีอารมณ์ร่วมตามเลย ทั้งโกรธ เกลียด ขยะแขยง พะอืดพะอม และอยากอาเจียน  สุดยอดมากๆเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ  :L2:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Rujjiijung ที่ 24-05-2019 20:35:38
อ่านรวดเดียวจบคือมันดีย์ :katai2-1: :m1:มากๆ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: nyxca ที่ 03-04-2020 01:00:53
น้องพัทธคือเหยื่อ ยันจบก็ยังติดอยู่กับอิพ่อจอมเพราะน้องไม่อยากไปใช่ปะทั้งๆที่น้องไปได้ อ่านเรื่องนี้แล้วแอบเศร้าเลยค่ะ เศร้าตรงที่จอมทำลายทุกอย่าง ทำลายแม่กระทั่งเด็กตัวเล็กๆอย่างน้องพัทธ ถึงตอนจบจะอยู่ด้วยกันมันก็เหมือนอยู่ด้วยกันแค่ตัว หัวใจมันหายสลายไปในอากาศ-.- คุณจอมควรจัดการแม่พัทธ คุณทำให้พัทธเสียใจ คุณก็เลวไม่ต่างกับแม่ของน้องหรอก


ขอบคุณที่เขียนค่ะ อ่านละอึนมาก เสียใจแทนน้อง
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Nung66669 ที่ 04-04-2020 13:33:33
ตอนจบน้ำตาซึมเลยจ้า :mew2:

ขอบคุณนิยายสนุกมาก :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: พี่กรน้องฟ้า ที่ 21-04-2022 13:56:43
แอบมีน้ำตาในตอนจบ แต่ประทับใจมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
จบแบบนี้ดีที่สุดแล้ว :กอด1:
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 29-04-2022 22:50:28
มันจุกๆ หน่วงๆ ตั้งแต่เริ่มจนจบ
สุดท้าย ก็เจ็บทุกคน  เจ็บหนักคือน้องพัทธแล้วก็พ่อจอมด้วย

อ่านรวดเดียว 4 ชม   ชอบภาษาและการเรียบเรียงมปากครับ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 21-05-2022 18:16:22
ชอบมากๆเลยครับ เป็นอีกเรื่องที่ฉีกจากแนวเดิมๆที่เคยอ่านคนเขียนเก่งมากเลยครับ
หัวข้อ: Re: ◣ THE WREAK · จอมลวง ◢ | INCEST 20+ | BY ณ ฝัน -180360- UP! ตอนจบ
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 06-09-2022 12:17:36
ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้นานมากแล้ว ไม่แน่ใจว่าเคยอ่านรึเปล่า ^^