หัวข้อ: ปราบซ่า® ตอนปราบครั้งที่35 ปราบครั้งสุดท้าย [จบบริบูรณ์]:: 7/1/2018 P.24

[sukaz]

เป็นเมียพี่ปราบอย่างสมบรูณ์

[Monkey D lufy]

เสร็จพี่ปราบบบบบบ

[maemix]

น้องซ่า เป็นเมียพี่ปราบแล้ว
เช้ามาจะเป็นไงบ้างนะ รอ รอ ฟิน

[RiRi]

ปราบซ่า ตอนที่33 บทส่งท้าย



[ซ่า]
ผมกลับมาบ้านในรอบสองเดือนเห็นจะได้ กลับมาก็ไม่มีอะไรแปลกใหม่หรือตื่นตาตื่นใจ แม่เจอหน้าผม คำแรกที่พูดเลยก็คือให้ผมไปช่วยยกของ ผมวางกระเป๋าสะพายไว้ในบ้าน ก่อนจะออกไปที่โกดังเก็บของช่วยขนของขึ้นรถ

ผมช่วยแม่ทำงานตั้งแต่สิบโมงเช้าจนบ่ายสามถึงได้หยุด พ่อกับน้าตั้มยังคงเป็นคนเอาของไปขายเช่นเดิม ผมนั่งพักอยู่ในบ้าน มองไปรอบๆ ผมดูเลวมากไหมที่ทิ้งทุกคนแล้วหนีไปอยู่อย่างสุขสบาย แต่ผมอยากจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ อยากเป็นคนมีอนาคต ถ้าผมยังอยู่ที่นี่ผมรู้เลยว่าผมจะต้องกลับไปสู่จุดเดิม ดังนั้นผมก็ทำได้แค่ส่งเงินให้แม่ใช้เท่าที่ผมจะหาได้

“เหนื่อยโว้ย แม่ง แต่ละคนทำงานกันเหมือนเล่นขายของ แต่ถึงเวลาเงินจะเอาครบ กินแรงกูพวกแม่งไม่มีทางเจริญหรอก” แม่บ่นหลังจากที่จ่ายค่าแรงรายวันเสร็จ

ผมนั่งฟังเฉยๆ ไม่ออกความเห็น ขืนพูดไม่เข้าหูแล้วจะเข้าตัว

แม่อาบน้ำเสร็จก็ออกมานั่งรับลมหน้าบ้าน ไอ้มิวแต่งตัวออกไปเที่ยวข้างนอกตั้งแต่บ่ายแล้ว ส่วนคนอื่นๆก็แยกย้ายกลับห้องใครห้องมัน

“ซ่า มาบีบขาให้แม่หน่อยดิ ปวดขามาก” แม่เรียกผมเข้าไปใกล้ ผมไปช่วยแม่บีบขาแล้วก็ยาน้ำมันนวดขา

ผมสงสารแม่ที่ต้องเหนื่อย แต่แม่เป็นแม่ พ่อเป็นพ่อ ถ้าพ่อกับแม่บอกให้คนในบ้านช่วยไม่ได้ ก็ไม่มีใครพูดได้ ผมยิ่งพูดไม่ได้ สุดท้ายทุกคนก็จะไม่ทำงานทำการ แต่ตกเย็นก็เอาเงินครบ บางทีเบิกล่วงหน้าตอนเช้า แต่ตกเย็นเอาเงินอีกก็มี ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่ให้ผมอยู่ช่วยงานที่นี่ผมคงได้ติดแหงกไปไหนไม่ได้อีก ไม่ใช่แค่เรื่องเที่ยวเล่น แต่อนาคตของผมที่ผมเริ่มจะวาดฝันเอาไว้มันจะพังลงมาด้วย

“แม่...เงินเดือนเดือนนี้ ผมให้แม่ไว้ใช้นะ ถ้าไม่พอก็บอก” ผมส่งยื่นเงินจำนวนห้าพันให้แม่ ผมอยากให้มากกว่านี้ แต่ถ้าให้เยอะก็หมดไวอยู่ดี ไว้ถ้าไม่พอเขาก็จะโทรมาขอผมเพิ่มเอง

“เออ ขอบใจเองมาก ขอให้เจริญๆ” แม่พูดกับผม มือที่รับเงินไปกำเงินในมือแน่น

“แม่ก็พักบ้างนะ ผมให้เงินก็เอาไปซื้อของดีๆกินบ้าง” ผมเป็นห่วงเพราะรู้ว่าแม่ปล่อยให้ตัวเองกินแบบตามมีตามเกิด

“เออ แม่ดูแลตัวเองได้ เอ็งก็ดูแลตัวเอง อย่าไปก่อเรื่องก่อราวให้เขาไล่ออกจากงานอีกรู้ไหม”

“ครับ”

“เรียนจบแล้วเอ็งจะทำอะไรต่อ จะทำงานเลยหรือไง” แม่ถาม

“ผมจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยอ่ะแม่ แต่ก็ทำงานไปด้วยเหมือนเดิม”

“เรียนต่อมหาวิทยาลัยเนี่ยนะ มึงจะทำได้เหรอไอ้ซ่า” แม่พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย ผมไม่ได้โกรธ เพราะผมคนก่อนมันไม่เอาไหนจริงๆ ไม่ว่าใครก็มักจะดูถูก

“ก็ลองดูแม่”

“เออ แล้วแต่มึง ชีวิตมึง ถ้าไม่รักดีกูก็ไม่รูจะช่วยยังไง กูก็แก่มากแล้ว จะตายวันไหนก็ไม่รู้”

ผมออกแรงบีบนวดหัวเข่าที่แม่งชอบบ่นว่าปวดบ่อยๆ แต่ก่อนผมไม่ค่อยได้บีบขาให้แม่ เพราะแม่จะใช้ไอ้สี่ทำมากกว่า หรือถ้าใช้ผม ผมก็จะบีบแค่แปบเดียว แต่วันนี้ผมตั้งใจบีบให้ เพราะรู้ว่าหลังจากนี้ผมจะไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน

“ถ้าว่างผมจะกลับมาช่วยงานนะแม่”

“เออ ไม่เป็นไร แค่เอ็งคิดจะเรียนต่อข้าก็ดีใจแล้ว แต่เรื่องค่าเรียนใครจะออก เอ็งบอกอีแนนแม่เอ็งหรือยัง”

“หึ ไม่ได้บอก” ผมส่ายหน้า “แต่ค่าเรียนผมออกเองได้แม่ ไม่ต้องห่วง”

“ไหวเหรอ”

“ไหวครับ ค่าเรียนถูก ไม่แพงเท่าไหร่ ปิดเทอมนี้ผมได้งานทำที่อู่ซ่อมรถ ก็เดี๋ยวเก็บเงินเอา” ผมโกหกแม่ออกไป เพราะถ้าบอกพี่แนน ผมคงได้แต่คำดูถูกกลับมา สู้อย่าบอกเลยจะดีกว่า

“เออ งั้นก็ดี ถ้าให้กูออกให้ก็ไม่มีปัญญา”

ก่อนกลับผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปซื้อกับข้าวมาไว้ให้แม่ ซื้อข้าวสารเพิ่มเพร้าวสารที่บ้านหมด ทุกครอบครัวพอไม่มีข้าวก็มาเอาข้าวบ้านแม่ ทั้งๆที่ได้ค่าแรงไปแต่ก็ไม่ยอมซื้อกินเอง พอข้าวสารแม่หมดแม่ก็ไม่มีเงินจะซื้อ พี่แนนนานๆเข้ามาที่บ้านที ก็เลยไม่ค่อยจะรู้ว่าบางวันแม่ก็ไม่มีข้าวหุง เห็นไอ้มิวบอกว่าพี่แนนหลงผัวใหม่ ก็เลยไม่ค่อยได้เข้ามาบ้าน แต่ถ้าเข้ามาเขาก็ยังดูแล คอยซื้อของเข้ามาให้แม่อยู่ ผมก็เลยไม่ต้องห่วงเรื่องนี้มากนัก

สำหรับผมแล้ว พี่แนนไม่ต้องดีต่อผมก็ได้ เพราะผมมันเป็นตัวซวยสำหรับชีวิตเขา แต่ขอให้เขาดีกับแม่ก็พอ ผมจะได้ออกไปอยู่เองโดยไม่ต้องรู้สึกผิดมากไปกว่านี้

ผมหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่รุ่นล่าสุดที่พี่ปราบซื้อให้ขึ้นมาส่งข้อความหาพี่ปราบ บอกว่าผมกำลังจะกลับคอนโด

พี่ปราบ ผมออกจากบ้านแม่แล้ว : Patcharakan
ผมกลับคอนโดเลยนะ : Patcharakan

ผมกดส่งข้อความ รถเมล์สายที่วิ่งผ่านรถไฟฟ้าก็มาพอดี ผมรีบเก็บโทรศัพท์แล้วกระโดดขึ้นรถเมล์แบบสองประตูยี่สิบหน้าต่าง พักหลังมานี้ไม่ค่อยได้นั่งรถเมล์ กลัวตัวเองจะติดความสะดวกสบายจนเคยตัว วันนี้ก็เลยขอนั่งรถเมล์สักหน่อย


MuePrab : คิดถึงวะ มาหากูที่ออฟฟิศสิ
MuePrab : จะได้กลับพร้อมกัน


ผมอ่านข้อความแล้วก็ได้แต่ยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า ต้องยกมือปิดปากไม่ให้คนข้างๆเห็น หลังจากควบคุมริมฝีปากไม่ให้ยกยิ้มได้แล้ว ผมก็ส่งข้อความตอบกลับไป

ผมเหนื่อย อยากกลับห้อง : Patcharakan
พี่กลับกี่โมง : Patcharakan

ผมยังไม่ได้กินข้าวมาจากบ้านแม่ เพราะอยากลับมากินกับพี่ปราบมากกว่า ทุกวันนี้ถ้ากินข้าวที่คอนโด พี่ปราบจะเป็นคนทำและผมเป็นลูกมือ อย่างน้อยๆผมก็สามารถหั่นผักได้ขนาด ไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไปสำหรับแต่ละเมนู แต่ส่วนมากก็เป็นเมนูง่ายๆ

แต่มีหนึ่งเมนูที่ผมจะได้รับหน้าที่ทำตลอดก็คือทอดไข่เจียว ผมทอดไข่อร่อยมาก พี่ปราบยังติดใจเลย


MuePrab : คงถึงทุ่มหน่อยๆ
MuePrab : จะกินข้าวที่บ้านหรือจะออกไปกินข้าวนอก

กินที่ห้องเถอะ : Patcharakan
ผมขี้เกียจออกแล้ว : Patcharakan

MuePrab : โอเค
MuePrab : งั้นก็อาบน้ำแต่งตัวนอนรอบนเตียงเลยนะ
MuePrab :เดี๋ยวกลับไปแล้วจัดมื้อเย็นให้


ผมไม่ตอบอะไรกลับไป กดปิดหน้าจอทันที ก่อนจะเหลือบมองว่ามีใครแอบเห็นข้อความเมื่อตะกี้หรือไม่ แต่ทุกคนนั่งก้มหน้าอยู่กับโทรศัพท์ของตัวเองก็ถอนหายใจ จากนั้นก็กดเปิดโทรศัพท์อ่านข้อความเมื่อตะกี้อีกครั้ง

“ไอ้พี่บ้า” ผมด่าพี่ปราบเสียงเบา แล้วก็ได้แต่แอบขำอยู่ในใจ ทำมาเป็นพูดว่าจะจัดให้ ตั้งแต่วันนั้นพี่ปราบก็ไม่ได้ทำอะไรลึกซึ้งอีกเลย

ผมจำได้ขึ้นใจเลยว่าครั้งแรกของผู้ชายมันโคตรเจ็บ หลังจากนั้นผมก็มาหาข้อมูล ถึงได้รู้ว่าบางคนถึงกับเลือดออกก็ยังมี ของผมนี่โชคดีแค่ไหนที่แค่บวมกับช้ำ จะต้องให้พูดไหมว่าของพี่ปราบแม่งใหญ่ขนาดไหน ผมไม่ได้เลือดนี่แปลว่าคงใช้แต้มบุญหมดไปแล้ว ถ้าจะทำอีกครั้งน่าจะต้องไปทำบุญเพิ่มก่อนเป็นอย่างแรก

ในตอนเช้าที่ตื่นมา ผมปวดเมื่อยเนื้อตัว ไม่ถึงกับเป็นไข้เพราะร่างกายผมอึดทึกทนพอสมควร แต่ถึงอย่างนั้นก็เคล็ดขัดยอกไม่น้อย โดยเฉพาะเวลาเดินมันจะเสียดสีและขัดจนแสบ สองวันแรกทำได้แค่อยู่ห้องเพื่อพักรักษาตัว จนผมหายดีแล้วพี่ปราบอยากจะทำอีกก็งานเข้ากะทันหัน ผ่านมาจะเดือนหนึ่งแล้วที่พี่ปราบงานยุ่งกลับบ้านค่ำตลอด แต่เวลาอยู่กันสองคนทีไร ต้องคอยลวนลามผมเสมอ

ผมเองก็ไม่น้อยหน้า เสียตัวไปแล้วก็เริ่มจะหน้าด้านขึ้น ผมมีความรู้สึกที่อยู่ดีๆก็อยากกอด อยากจูบพี่ปราบ ผมก็ทำเลย แรกๆพี่ปราบก็มองหน้าผมเหมือนเห็นพี่ที่บางทีผมก็พุ่งตัวเข้าไปกอดรัดเขาแล้วปล้ำจูบที่หน้าโซฟา บ่อยครั้งเขาเขาก็พร้อมรับมือกับผมเสมอ

ผมกลับมาถึงคอนโดก่อนช่วงหนึ่งทุ่ม ก็เข้าไปอาบน้ำจนร่างกายสะอาดดี วันนี้ช่วยพ่อขนของเอาไปขายของตัวผมเปรอะคราบฝุ่นคราบน้ำมัน เพราะของที่ว่าก็เป็นเศษเหล็กกึ่งขยะกลายๆ วันนี้จึงอาบน้ำนานกว่าทุกวัน

จะเล่าให้ฟังว่า ก่อนจะคบกับพี่ปราบ ผมใช้เวลาอาบน้ำแค่สามนาทีเท่านั้น พอตัวเปียกน้ำผมก็ฟอกสบู่เลย ใช้สบู่ก้อนด้วย ถูๆๆรอบเดียวเดียวจบแล้วล้างตัวเป็นอันเสร็จ โดยไม่รู้ว่าตัวผมมีขี้ไคลเยอะมาก เป็นสาเหตุให้ผมผิวขาวแซมดำ เพราะความจริงผมเป็นคนขาวพอตัว แต่เพราะความซกมกไม่ยอมขัดตัวไม่อาบน้ำให้สะอาด มันก็เลยเกิดคราบดำเป็นปื้นๆบนตัว

แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้วนะ เพราะได้พี่ริชกับพี่เค้กจับถลกหนังทุกเย็นวันเสาร์เวลาไปที่บ้านใหญ่ ครั้งแรกผมแสบผิวไปทั้งตัวจนต้องร้องขอชีวิต แต่หลังจากที่ผมได้เจอกับแฟนเก่าพี่ปราบที่ชื่อฟิล์ม และผู้หญิงผู้ชายคนอื่นที่เข้าหาพี่ปราบเขาดูดี ผมก็เลยอยากให้ตัวเองดูดีบ้าง สุดท้ายต้องกลับไปให้พี่เค้กกับพี่ริชถลกหนังอีกรอบ จนตอนนี้จะมีแค่ผิวนอกร่มผ้าที่เข้มกว่าข้างในเสื้อผ้าเพราะเจอแดด แต่ไม่มีคราบไคลสกปรกแล้ว

แต่ผมก็ไม่ถึงกับขนาดขัดผิวเองหรอกนะ แค่ใช้ฟองน้ำขัดตัวคู่กับครีมอาบน้ำถูๆวนไปวนมาเท่านั้น จากอาบน้ำสามนาทีก็เป็นหกนาที เพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งเท่าตัว ถือว่าเป็นเวลาที่ดีจริงๆ

“นี่อาบน้ำเตรียมนอนรอกูบนเตียงจริงเหรอเนี่ย” ผมออกมาจากห้องน้ำก็เจอพี่ปราบยืนปลดเนคไทอยู่ในห้อง มองผมด้วยสายตาหยาบโลน ไม่ปกปิดความหื่นแม้แต่น้อย

“ตลกเถอะ ผมช่วยงานที่บ้านมา กลับมาก็ต้องอาบน้ำสิ”

“แน่ใจ” พี่ปราบหลิ่วตากวนประสาท

“แน่ใจดิ หนีเลย ผมจะไปแต่งตัว” ผมดันตัวพี่ปราบที่ก้าวเข้ามายืนขวางทางออก แอร์ที่นี่หนาวจับใจ ยืนเปลือยท่อนบนนานๆมันก็หนาวเหมือนกันนะ

“ดูดิ หัวนมแข็งเชียว” พี่ปราบใช้นิ้วสะกิดนมผมเล่น ผมบิดตัวหนีเพราะมันเสียว

“อย่าเล่นสิพี่ ถอยไป ผมหนาว” รู้ว่าผมหนาวก็ยังจะแกล้ง

“หนาวหรือมีอารมณ์ จัดก่อนกินข้าวดีไหม”

“ผมหนาวโว้ย ถอยไป”

“ฮ่าๆๆ โอเคครับเมีย หนาวก็หนาว”

“ไม่ใช่เมียโว้ย” ผมปาผ้าเช็คหัวใส่พี่ปราบที่ยืนขำตัวงออยู่กลางห้องนอน แต่ไม่ระวังเกือบทำผ้าเช็ดตัวที่พันเอวหลุด ดีนะคว้าหมับตรงไอ้ซ่าน้อยได้ทัน จึงเป็นจุดเดียวที่ได้รับการปิดบังไว้อย่างเดียว

“แหนะๆ ปากบอกแค่หนาว แต่แก้ผ้ายั่วเราเลย สรุปเอาไงเนี่ย”

“กวนตีน” ผมบ่นกับตัวเอง รีบจับผ้าพันเอวแล้วไปรื้อหาเสื้อผ้าในตู้ แต่งตัวเสร็จก็หนีออกมานั่งรอที่โซฟา จนพี่ปราบอาบน้ำแต่งตัวเสร็จถึงได้เริ่มกินข้าวเย็นที่ปราบซื้อกลับมาด้วย

อยู่กับพี่ปราบอีกสักปีสองปี ผมต้องอ้วนกลายเป็นหมูแน่ๆ ของกินแต่ละอย่างที่พี่ปราบสรรหาซื้อกลับมาอร่อยๆทั้งนั้น ไม่มีที่จะไม่อร่อย ยิ่งถ้ากลับบ้านใหญ่วันเสาร์อาทิตย์นะ ยิ่งอิ่มหมีพลีมัน อิ่มเปรมสุดๆ

   “สุดสัปดาห์นี้กูต้องไปตรวจโรงแรมที่เขาใหญ่ ไปกับกูไหม”

   พอได้ยินว่าเขาใหญ่ผมก็หูผึ่ง

“ผมไปได้เหรอพี่” ผมรีบถาม ผมเคยไปเขาใหญ่ครั้งเดียวกับที่บ้าน เมื่อประมาณห้าปีที่แล้วมั้ง ไปนอนรีสอร์ทด้วย จำได้ว่าผมชอบมาก แต่มันก็นานมาแล้ว หลังจากนั้นบ้านผมก็ไม่เคยได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกเลย

“ไปได้สิ ตรวจงานไม่เยอะหรอก กูขอวันหยุดป๊าแล้วด้วย หยุดยาวถึงวันพุธเลย”

“งั้นผมไป แต่ผมยังไม่ได้บอกพี่ริชกับอาเจเลย”

ตอนนี้ผมทำงานสองที่ ตอนกลางวันไปทำงานเป็นเด็กฝึกงานที่อู่รถของพี่ริช จะทำเฉพาะวันที่ไม่ต้องไปทำงานที่ร้านอาเจ ส่วนวันไหนทำงานที่ร้านอาเจผมก็ไม่ต้องไปทำงานที่อู่ ไปทำงานกับพี่ริชให้เงินผมด้วยนะ ผมดีใจ จะได้มีเงินเก็บไว้ให้แม่ใช้ เพราะตัวผมเองไม่ต้องใช้อะไรมาก เกือบทุกอย่างพี่ปราบออกให้หมด

“กูบอกให้แล้ว พวกเขาอนุญาต”

“ขอบคุณครับ”

ครั้งก่อนที่ไปกาญจนบุรี ผมก็สนุกมาก แต่ดันมีเรื่องพี่ปราบคอยก่อกวนหัวใจ จึงทำให้รู้สึกไม่สนุกเต็มที่ คราวนี้แหละ ผมจะไปเที่ยวให้สำราญไปเลย




ต่อด้านล่าง

[A_Narciso]

รอ...ตอนจบค่าาาา

[RiRi]

ผมรอไปเที่ยวอย่างใจจดใจจ่อ ในที่สุดวันเสาร์ที่รักที่ผมรอคอยก็มาถึง ผมตื่นเต้นไม่ได้นอนทั้งคืน ก็เลยโดนพี่ปราบจับรีดน้ำ แต่ไม่ได้ใส่เข้ามาเพราะเขากลัวผมเดินทางไม่ไหว หากร่างกายไม่พร้อมจะทำให้เที่ยวไม่สนุก ผมก็เลยได้หลับตอนตีสองเห็นจะได้ ตื่นอีกทีก็ตีห้า

“พี่ปราบ ผมหิว” พอตื่นมาท้องก็ร้องเลย

“อยากกินอะไร จะได้แวะซื้อ” พี่ปราบคาดเข็มขัดรถเสร็จก็หันมาถาม

“ผมอยากกินหมูปิ้งกับข้าวเหนียว ขอน้ำเต้าหู้ด้วย” ผมร้องขอ

ตั้งแต่ย้ายมาอยู่คอนโดพี่ปราบ ผมก็ไม่ได้กินอะไรแบบนี้เท่าไหร่ เพราะคอนโดของพี่ปราบตั้งอยู่แถบคนมีอันจะกิน แถวๆหน้าคอนโดเลยไม่มีรถเข็นของกินมาขาย ถ้าจะกินก็ต้องเดินออกไปไกล และตอนเช้าผมตรู่ผมก็ไม่มีความพยายามขนาดนั้น

“แต่มันจะเหม็นรถพี่ปราบไหม” ผมรีบถาม ถึงจะเป็นแฟนกัน แต่เรื่องกลิ่นในรถมันก็ต้องเกรงใจเจ้าของรถด้วย

“ช่างมันเถอะ” พี่ปราบพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“แต่กลิ่นมันเหม็นนะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้แกล้งพี่ปราบที่กำลังใช้สมาธิขับรถ เขาเหลือบมองผมเล็กน้อยแล้วพูดเสียงเรียบ

“งั้นไม่ต้องกินเนอะ”

“ไม่เอา กินสิ ผมอยากกิน”

ถึงจะง่วง แต่ได้แกล้งพี่ปราบก่อนไปก็ทำให้ผมอารมณ์ดี พี่ปราบแวะจอดรถให้ผมลงไปซื้อข้าเหนียวหมูปิ้งพร้อมน้ำเต้าหู้ ขึ้นรถมาผมก็ลงมือกินพร้อมป้อนพี่ปราบไปด้วย

“เลอะปากเลยอ่ะพี่” ผมจิ้มหมูใส่ปากพี่ปราบจังหวะที่รถเบรก จากที่จะเข้าปากก็เลยจิ้มไปที่จมูก

“เช็ดให้หน่อย”

ผมรีบหากระดาษทิชชู่เช็ดคราบที่เลอะให้จนสะอาด ก็ป้อนข้าวเหนียวที่ปั้นเป็นคำต่อ พี่ปราบถอยมองเพื่อกะระยะในการงับข้าว แต่ไม่รู้ว่ากะพลาดหรือจงใจ ปากพี่ปราบดูดนิ้วชี้กับนิ้วโป้งไปด้วย

“อร่อย” พูดพร้องเหล่ตามอง

เข้าใจล่ะ...ผมโดนแกล้งคืนแล้วแบบนี้

กินเสร็จจนท้องอิ่มผมก็ง่วง พี่ปราบได้กาแฟไปแล้วก็เลยตาสว่าง แต่ผมไม่กินกาแฟก็เลยนั่งสัปหงกไปเรื่อยๆ ไม่อยากปล่อยให้พี่ปราบขับรถไปคนเดียว

“ง่วงก็นอน”

“ไม่เอา จะอยู่เป็นเพื่อนพี่”

“กูเพื่อนมึงเหรอ” พี่ปราบเริ่มแล่นลิ้น

“เปล่าเป็นแฟน” ผมก็หน้าด้านตอบ

“อ้าว กูไม่ได้เป็นผัวมึงเหรอ”

ผมสตั้นไปสามวิ ก่อนจะรีบตีหน้านิ่งตอบกลับไป

“ไม่ได้เป็นนิ” อย่าไปกลัวครับ โต้มาโตกลับ

“งั้นคืนนี้เตรียมตัวนะ เดี๋ยวพี่เลื่อนสถานะให้ หึหึ”

“ใครจะให้” ผมบ่นกับตัวเอง สู้ไม่ชนะเราก็ต้องเงียบครับ

คราวนี้ผมเงียบยาว หลับไปเลย ตื่นอีกทีก็ถึงโรงแรมพอดี พอได้เห็นวิวในโรงแรมผมก็ตาสว่างแบบไม่ต้องพึ่งของเปรี้ยว

“โคตรสวยเลย”

ตัวโรงแรมน่ะยังไม่ถึง แต่วิวสองข้างทางจากทางเข้ายาวไปถึงข้างในสวยมาก สวนทั้งสองด้านตกแต่งสวยงาม ทั้งต้นสนสูงใหญ่ ซุ้มเถาวัลย์ และแปลงดอกไม้ บรรยากาศไม่เหมือนอยู่เมืองไทย เหมือนอยู่เมืองนอกมากกว่า

“ตื่นแล้วเหรอ”

“ครับ พี่ปราบ ที่นี่โรงแรมพี่ปราบจริงๆเหรอ”

“ของป๊าต่างหาก”

“ก็เหมือนกันนั่นแหละ สวยมากเลยอ่ะ”

“ไว้ว่างๆมาเดินเล่นได้”

“โห แต่กว้างใหญ่ขนาดนี้ อยู่เป็นเดือนก็น่าจะยังเดินไม่ทั่ว”

ขับรถเข้ามาถึงพี่ปราบก็พาผมไปส่งที่ห้องพัก ส่วนพี่ปราบขอแยกตัวไปทำงาน แต่เดี๋ยวตอนเที่ยงจะกลับมากินข้าวด้วย

ห้องพักของผมน่าจะเป็นห้องที่ดีที่สุด เพราะได้วิวมุมสูง กวาดมองได้หมดทั่วทุกมุม ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่สบายขึ้น พี่ปราบน่าจะยุ่งอยู่กับงาน ผมก็เลยลงไปเดินเล่นคนเดียว พี่ปราบมีกล้องถ่ายรูปที่คงจะแพงและใช้งานได้ดี แต่ผมใช้ไม่เป็น ทำได้แค่กดชัตเตอร์เท่านั้น สวยบ้างเบลอบ้างปนๆกันไป

พอถึงเวลาเที่ยงพี่ปราบก็โทรหา บอกให้ผมไปรอที่ห้องอาหาร แต่ผมยังไม่ทันเดินไปถึง ก็มีพนักงานชายเดินมารับถึงที่

จบมื้อกลางวันพี่ปราบก็ต้องไปทำงานต่อ แต่เขาบอกแค่ว่าทำงานแค่วันแรกวันเดียว วันต่อๆไปก็แค่เดินดูเท่านั้น จะมีเวลาอยู่กับผมได้มากกว่านี้ ผมไม่ซีเรียสนะ ผมเข้าใจว่าพี่ปราบงานหนักงานเยอะ ผมไม่อยากเป็นภาระ การนั่งชิวๆริมสนะว่ายน้ำมองสาวๆในชุดบิกินี่มันก็ดีไปอีกแบบ

ประมาณสี่โมงเย็นผมก็กลับไปที่ห้อง รอพี่ปราบกลับมาจากทำงาน ผมส่งข้อความคุยกับพี่ริช พี่เขาแนะนำให้ผมทำน้ำร้อนใส่อ่างอาบน้ำไว้ พอพี่ปราบกลับมาก็จะได้แช่น้ำร้อนๆให้สบายตัว

“เหงาไหม” พี่ปราบถามเป็นคำแรกเมื่อกลับมาที่ห้อง

“ไม่เหงาหรอก ผมเดินเล่นถ่ายรูปแถวนี้ไปเรื่อย”

“ก็ดีแล้ว พรุ่งนี้กูจะพาไปขี่ม้านะ” พี่ปราบดึงผมเข้าไปกอด แล้วหอมแก้มผมทั้งสองข้าง

พี่ปราบไปทำงานมาทั้งวัน แต่ตัวของเขาก็ยังหอมอยู่ดี ไม่มีกลิ่นเหงื่อไคลที่เป็นกลิ่นสกปรก อาจจะด้วยเพราะน้ำหอมผสมเข้ากับกลิ่นตัว เลยทำให้พี่ปราบดูมีเสน่ห์ดึงดูด จนผมอยากกอดอยากดมทั้งวัน

“ที่นี่มีม้าด้วยเหรอ” ผมเงยหน้าถามด้วยความตื่นเต้น ผมไม่เคยขี่ม้าเลยสักครั้ง แต่อยากลองขี่มากถึงมากที่สุด

“มี อยู่ที่ท้ายโรงแรม เข้าไปลึกหน่อย เพราะถ้าอยู่โซนหน้าจะทำให้โรงแรมมีกลิ่นเหม็น”

“อ่อ งั้นพรุ่งนี้เราไปขี่ม้ากันนะ”

“อืม”

“พี่ปราบ ผมรองน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว พี่ไปอาบน้ำได้เลย”

พี่ปราบเลิกคิ้วสูง มองหน้าเหมือนจะถามว่าผมพูดจริงหรือล้อเล่น พอผมพยักหน้าให้พี่ปราบก็ก้มหน้าลงมาจูบ ก่อนจะผละไปที่ห้องน้ำ

“อาบด้วยกันไหม ไหนๆก็เตรียมน้ำในอ่างไว้แล้ว” พี่ปราบชะโงกหน้าออกมาถาม แต่ผมส่ายหน้า ไว้อาบทีเดียวคืนนี้ เพราะถ้าออกไปกินข้าวเดี๋ยวก็เหนียวตัวอีก

ไม่รู้ว่าผมกลายเป็นคนเริ่มรักความสะอาดตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าผมยังชอบที่พี่ปราบตัวหอม ผมก็อยากให้ตัวของผมหอมเหมือนกัน

 ข้าวเย็นพี่ปราบจัดเต็มด้วยอาหารฝรั่งแบบเต็มรูปแบบ ผมนั่งอึ้งเพราะทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แต่พี่ปราบก็คอยสอนตั้งแต่ว่าส้อมที่ขนาดต่างกันใช้ยังไง ช้อนอันไหนใช้กับซุป อันไหนใช้กับขนมหวาน และวันนี้พี่ปราบสอนให้ผมกินข้าๆ ค่อยๆกิน ไม่ใช่กินแบบจ้วงเอาๆแบบทุกที

“หัดเอาไว้ วันข้างหน้ามึงต้องไปออกงานพร้อมกูและครอบครัวกู ถึงตอนนั้นจะได้ทำเป็น กูไม่แคร์ที่ใครจะมองมึงยังไง แต่มึงจะต้องแคร์หน้าตาตัวเอง คนในสังคมตัดสินคนที่มารยาทของชนชั้นสูงและเม็ดเงิน ดังนั้นมึงจะต้องไม่ทำให้ใครดูถูกตัวมึงเอง

“ผมกลัวทำได้ไม่ดี”

“ทุกคนต้องมีครั้งแรก และต้องมีการฝึกฝนถึงจะทำได้ กูก็ผ่านช่วงเวลาแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่ยังเป็นเด็กไม่รู้ความด้วยซ้ำ ในเมื่อกูผ่านมันมาได้ มึงก็จะผ่านมันไปได้”

“ผมจะพยายาม”

ในเมื่อผมตัดสินใจแล้วว่าจะยืนอยู่เคียงข้างพี่ปราบ คนที่สมบูรณ์ไปทุกด้าน ผมก็ควรจะถีบตัวเองให้เสมอเท่าเขา อย่างนั้นจะได้ไม่ทำให้พี่ปราบและครอบครัวของเขาต้องขายขี้หน้า

ช่วงค่ำพี่ปราบพาผมเดินย่อยอาหาร ดูบรรยากาศยามค่ำคืนในโรงแรม มีโซนบาร์เปิดเพลงและขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

ผมนั่งจิบค็อกเทลไปสี่แก้วกูรู้สึกว่ามึน พี่ปราบเลยชวนกลับมาที่ห้อง ผมรีบพุ่งตัวเข้าไปอาบน้ำก่อนเลย พร้อมกับออกมาด้วยชุดเสื้อคลุม

วันทั้งวันผมก็ไม่ได้ทำอะไร แต่ไม่รู้ทำไมถึงเพลีย เห็นเตียงนอนก็อยากจะทิ้งตัวลงเต็มที่ อะไรที่ผมต้องการผมก็จะทำสิ่งนั้น ผมเดินไปนอนแผ่คว่ำหน้าลงกับเตียง แอร์เย็นช่ำกระทบกับผิวที่ยังเปียกน้ำ มันช่างสดชื่นจนผมเคลิ้มหลับไม่รู้ตัว

“ทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะนอน” พี่ปราบตีแก้มผมเบาๆเป็นการปลุก

“ไม่เปลี่ยนแล้ว ผมขี้เกียจ” ผมตอบเสียงอู้อี้

“ถ้าไม่เปลี่ยนงั้นก็ถอดนะ”

“...” ถอดทำไม ทำไมต้องถอด

พี่ปราบจับผมให้นอนหงาย ผมลืมตามอง ถึงได้รู้ว่าพี่ปราบเองก็ออกมาตัวเปล่า ไม่มีผ้าเช็ดตัวปกปิดร่างกายเลยสักนิด มากไปกว่านั้นคือปราบน้อยมันกำลังชี้หน้าผมอยู่

“จะทำเหรอ” ผมถาม

“ได้ไหมละ”

ผมไม่ตอบ แต่เป็นฝ่ายลุกขึ้นไปจูบพี่ปราบแทน ถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่เขาพาผมมาเที่ยวแล้วกัน อยากทำอะไรผมจะไม่ห้าม แม้ว่าเขาจะลากผมไปกอดที่ประตูกระจกตรงระเบียง หรือแม้แต่ที่โซฟาพี่ปราบก็ยังอุ้มผมไปได้ ทั้งที่เขาไม่หยุดกระแทกผมแม้แต่น้อย

นอกจากให้ความร่วมมือแล้วก็ตอบรับความเสียงซ่านแล้ว ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกเลย

ครั้งที่สองดีกว่าครั้งแรกหน่อย เจ็บหน่อยกว่า และสนุกกว่ามาก







ตื่นอีกที่หนึ่งก็สายของวันใหม่ ผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอพี่ปราบ ก็เลยนอนเรื่อยเปื่อยอยู่บนเตียง ดีที่เมื่อคืนตัดสินใจอาบน้ำแม้ว่าแทบจะไม่มีแรงเหลือแล้วก็ตาม วันนี้ตื่นมาก็เลยไม่เหนียวเหนอะให้รำคาญตัว

ผมนอนเล่นโทรศัพท์ คุยเล่นกับพวกไอ้หวาย พวกมันยังคงสาปแช่งผมที่ผมไม่ชวนมันมาเที่ยว และล้อผมตลอดว่าผมมาฮันนีมูนกับพี่ปราบ บอกผมกับพี่ปราบมาผลิตลูกกัน

ผลิตลูกพ่อง

กูไม่มีมดลูก ไอ้พวกเพื่อนเหี้ยนี่ กวนตีนจริงๆ

 “ตื่นแล้วทำไมไม่ไปอาบน้ำ” พี่ปราบนั่งลงบนเตียง ทำไมผมไม่เห็นรู้สึกตัวเลยว่าพี่ปราบกลับเข้ามาในห้อง เป็นแบบนี้หลายรอบแล้ว ผมแทบไม่เคยได้ยินเสียงผีเท้าพี่ปราบเลย ไม่รู้จะเท้าเบาไปไหน ถ้าเวลาอื่นทำเบาๆได้ก็คงจะดี

“พี่ไปไหนมา” ผมถาม

“ออกไปเดินดูงานมาเฉยๆ กูสั่งอาหารเช้าให้ขึ้นมาส่งให้แล้ว เพราะป่านนี้ข้างล่างเข้าเก็บอาหารเช้าแล้วเรียบร้อย”

“ขอบคุณครับ อื้อ...ขี้เกียจสุดๆไปเลย” ผมลุกขึ้นนั่งพลางบิดขี้เกียจ

ไม่มีเวลาให้อิดออด ผมก็ต้องลุกไปอาบน้ำแล้วออกมากินข้าวเช้าที่มีหลากหลายเมนู ตั้งแต่อาหารไทยอย่างข้าวต้ม ไข่ลวก และพวกขนมปังปิ้งไส้กรอก เขาจัดมาให้เท่าไหร่ผมก็กินหมดเท่านั้น กินจนจุกเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปก็ไม่นอน แถมวันนี้ต้องใช้พลังงานอีก จะไหวไหมเนี่ยกู

“ยังเจ็บก้นอยู่หรือเปล่า” พี่ปราบเดินมาถามผมที่กำลังแต่งตัว แต่ไม่ถามแค่ปากไง มือก็ลูบก้นผมไปด้วย

“เจ็บนิดหน่อย พอทนได้” ผมตอบ

“ถ้าตอนขี่ม้าแล้วเกิดเจ็บจนไม่ไหวก็บอก ห้ามฝืนเด็ดขาด”

“ครับผม”

โรงแรมของพี่ปราบมีพื้นที่มากกว่า1500ไร่ เรียกได้ว่าใหญ่มากๆ จะมาที่ฟาร์มม้าก็ต้องขับรถเข้ามา ไม่สามารถเดินมาได้ ด้วยเพราะด้านหน้าเป็นต้นลม หากจะเลี้ยงม้าก็ต้องเลี้ยงท้ายไร่ กลิ่นขี้ม้าจะได้ไม่ไปรบกวนแขก

พอเข้ามาในฟาร์มม้าทุกตัวก็ส่งเสียงทักทายพี่ปราบ มีทั้งม้าตัวใหญ่และม้าตัวเล็ก บางตัวก็สีดำเป็นเงา บางตัวก็สีขาว

พี่ปราบเลือกม้าให้ผมตัวหนึ่งเป็นสีน้ำตาล มันดูเป็นมิตรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันเป็นมิตรกับผม มันเลยดูน่ารักน่าขี่สุดๆ

พี่ปราบสอนให้ผมขึ้นมา และสอนวิธีควบคุมและกำกับให้มันเลี้ยวซ้ายขวาหรือหยุดเดิน ผมใช้เวลาฝึกพื้นฐานราวครึ่งชั่วโมง พี่ปราบถึงพาขี่ม้าแบบเหยาะๆออกไปดูบรรยากาศท้ายไร่ ม้าที่พี่ปราบขี่เป็นสีดำเงาทั้งตัว แววตาของมันดูดื้อ แต่มันก็เชื่องกับพี่ปราบ

ต้องขอบคุณที่วันนี้มีเมฆมาก ทำให้แดดไม่แรง อากาศก็เย็นสบาย ได้ขี้ม้ารับลมแบบนี้เหมือนได้ชาร์ตแบตไปในตัว

เบื้องหน้าของผมเป็นเส้นทางที่ทอดยาวไปไกล เหมือนกับตัวผมที่เพิ่งจะอยู่แค่จุดเริ่มต้น หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลที่ผมจะต้องฝ่าฝันไปให้ได้ แต่ผมก็พร้อมแล้วที่จะเติบโตเป็นคนดีมีอนาคต

โลกนี้กว้างใหญ่กว่าที่ผมเคยคิด และผมอยากเห็นโลกที่ใหญ่กว่านี้และสวยงามกว่านี้

“ซ่า”

“ครับ” ผมหันไปมองพี่ปราบ ดวงตาของเขาทอดมองผมด้วยความภูมิใจ เป็นสิ่งที่ผมต้องการและเขาเป็นคนแรกที่ให้มันกับผม

“ชอบไหม” พี่ปราบถาม

ผมฉีกยิ้มจนออกทางดวงตา “ชอบมากครับ”

“อยู่กับกูไปนานๆนะ”

“ผมจะอยู่กับพี่ไม่ไปไหน” ผมให้คำมั่นสัญญา

พี่ปราบควบม้าเข้ามาใกล้ผม ก่อนจะแบมือข้างขวาที่ตรงหน้า มือคู่นี้เคยประคับประคองผมครั้งแล้วครั้งเล่า คอยฉุดผมให้ลุกขึ้นสู้กับชะตาชีวิต และเป็นมือคู่นี้ที่เติบเต็มความรักและกำลังใจให้ผมเสมอมา

“เชื่อใจกูไหม”

‘ผมเชื่อ’

ผมตอบพี่ปราบในใจ ให้การกระทำเป็นคำตอบ ด้วยการวางมือลงตัวเองลงบนมือของพี่ปราบ มือของเขาจับกันแน่น ก่อนที่ตัวผมจะลอยหลุดออกจากตัวม้า แล้วขึ้นมานั่งอยู่บนม้าตัวเดียวกับพี่ปราบ ผมนั่งอยู่ข้างหน้า พี่ปราบซ้อนอยู่ข้างหลัง จากที่วิ่งเหยาะๆเช้าๆ ม้าก็พุ่งทะยายไปข้างหน้า ราวกับว่าไม่มีอะไรจะขวางกั้นพวกเราไว้ได้

ผมไม่รู้หรอกว่าเราจะเดินกันไปได้ไกลแค่ไหน ความรักระหว่างผู้ชายด้วยกันมันจะยั่งยืนไหม แต่ตอนนี้ผมรู้แค่ว่า ผมรักผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ชื่อว่าปราบ เขาปราบผมได้อยู่หมัด และทำให้ผมรักเขาจนไปไหนไม่รอด

ถ้าคุณถามผมว่าพี่ปราบมีความหมายกับผมยังไง ผมจะขอตอบว่า...

“พี่คือความโชคดีของผม ขอบคุณที่รักผมนะครับ”







จบบริบูรณ์





...................................................................
สวัสดีค่ะ
ในที่สุดก็จบลงจนได้ ริริเองก็เต็มอิ่มและปลื้มปลิ่มมากกับนิยายเรื่องนี้ 
เนื่องด้วยที่ริริเคยบอกไว้ว่า ตัวละครของน้องซ่านั้น เป็นชีวิตจริงของคนใกล้ตัวริริเอง สถานการณ์ทางครอบครัวที่ริริเขียนลงไป อิงเค้าโครงจากเรื่องจริงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น ด้วยตัวยายของซ่าเคยไปดูดวง แล้วบอกว่าอนาคตของซ่าจะได้คนเลี้ยงดูแต่เป็นผู้ชาย และจะมีอนาคตที่ดี เรื่องนี้ตัวน้องซ่า(ตัวจริง) ไม่รู้ แต่เรารู้ก็เลยรู้สึกว่า ถ้าวันหนึ่งน้องได้เจอกับใครสักคนหนึ่งที่จะช่วยน้องได้ มันคงจะดีมากๆ นิยายเรื่องนี้จึงเกิดขึ้นเพราะเหตุนี้
ถึงแม้ว่าเรื่องจริงจะยังไม่เกิด แต่ในนิยายก็ถือว่าน้องซ่าได้มีความสุขและเจอคนที่รักจริงเสียที
ขอขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะ ที่ติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้จนจบ ร่วมทุกร่วมสุขกับพี่ปราบและน้องซ่า
ขอบคุณทุกคอมเม้นเม้นและคะแนนที่กดให้ ถือเป็นแรงใจที่ดีมากๆเลยค่ะ
นิยายเรื่องนี้ จะตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ฟาไฉนะคะ สามารถไปกดติดตามได้ที่เพจของริริ หรือเพจของสำนักพิมพ์ได้เลยค่ะ
FaCai Novels
ยังไงถ้าชื่นชอบก็ฝากน้องซ่ากับพี่ปราบไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ รับไปดูแลกันหน่อยนะคะ
ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดีๆที่มีร่วมกันกับนิยายเรื่องนี้ค่ะ
ด้วยรัก
ริริ
 

[boonpa]

  ยังดีที่น้องขี่ม้าไหวเราเลยได้ฉากจบแบบโรแมนติก

[maemix]

  ขอบคุณ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จบแล้ว 
 
ปราบ  ซ่า   
ซ่า มีความสุขแล้ว มีคนรัก ที่เห็นความสำคัญของซ่า
ได้เรียนต่อ ได้อยู่เคียงข้างพี่ปราบ
ขอบคุณไรท์
       
 

[B52]

  อยากอ่านตอนที่ซ่าประสบความสำเร็จในชีวิตจังเลยค่ะ

[Ginny Jinny]

 

[fc_fic]

 

[เสพศิลป์]

ซ่ามีเทรนเนอดีจากพี่ริช พี่เค้ก เราติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่แรกรู้สึกประทับใจมาก รู้ถึงนิสัยที่เริ่มพัฒนาดีขึ้นของซ่า ทั้งความคิด และการกระทำ ไม่ไช่การพัฒนาแบบก้าวกระโดดแต่ค่อยๆพัฒนาไปทีละนิด  พี่ปราบก็ดีกับน้องมาก อ่านถึงตอนจบเราก็รู้สึกว่าอนาคตซ่าจะดีขึ้นกว่านี้อีก ประทับใจมากๆคะ  อยากไห้มีภาค2ต่อ ยังอยากเห็นซ่าตามรอยพี่ปราบสามารถยืนเคียงข้างพี่ปราบด้วยความภูมิใจมากกว่านี้. รอภาค2คะ ไม่มีก็ไม่เป็นไรคะ   ขอตอนพิเศษหน่อยยยยยยย  ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆคะ

[ซีเนียร์]

  

[O-RA DUNGPRANG]

 

[พัดลม]

จะมีตอนพิเศษไหมค่ะ

[areenart1984]

ยินดีด้วยกับชีวิตคูนะปราบ-ซ่า 

[lizzii]

ดีใจที่สุดท้ายแล้วซ่ามีความสุขและได้เดินในทางที่ควรเดิน อิอิ

[mareya.no7]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคับ ตามกันมายาวนานสุดท้ายซ่าก็ได้พบกับความสุขสักที ขอให้ปราบซ่าครองรักกันยืนยาวตลอดไป และขอให้น้องซ่าตัวจริง ได้พบกับความสุขเร็วๆ นะคับ

[Supparang-k]

ขอตอนพิเศษได้ไหมค่ะ  น่ะๆๆ  อยากเห็นน้องซ่าในรั้วมหาลัย

[JokerGirl]

มีความสุขอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ ขอบคุณค่ะสนุกมาก

[blanchard]

ชอบมว๊ากกก…อะเรื่องนี้   

ขอบคุณคนแต่งมาก ๆ


รออุดหนุนรวมเล่มฮะ

[songte]

ปลื้มปริ่ม รักกันไปนานๆนะ
 

[titansyui]

 

[Tiffany]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ปลื้มใจกับความรักของน้องซ่าและพี่ปราบค่ะ

[Paparazzi]

โคตรน่ารักจริง

[chaotic69]

ฮืออ แอบเสียดายที่จบแล้ว
แต่ก็ขอบคุณที่เขียนมาจนจบนะคะ สนุกมากมันมีความเรียลในนั้นจริงๆ
นับถือใจพี่ปราบที่อดทนรอน้อง ไม่ใช่ว่าคนๆนึงจะเปลี่ยนรสนิยมกันง่ายๆ
และหวังว่าน้องซ่าตัวจริงจะมีความสุขเช่นกันค่ะ

รอตอนพิเศษน้า รอเล่มด้วย
ที่สำคัญ รอเรื่องต่อไปค่าาา 

[NuNam]

ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่าน
ขอตอนพิเศษด้วยจร้าาา 

[ceylon]

ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ หวังว่าจะได้ติดตามเรื่องอื่นๆอีกต่อไปค่าา

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

หูยยย จบแล้วคะคูณณณณณ หวานซะ