ปราบซ่า
ตอนที่31
[ปราบ]
“ป๊าเรียกไปพูดอะไร” ผมถามซ่า ตอนนี้ผมกับมันอยู่ในห้องนอนของผมกันสองคน ไม่มีใครมาคอยกวนประสาทอีกต่อไป
“เปล่า” แต่ซ่าไม่บอก ก้มหน้าแล้วก็ส่ายหน้า ท่าทางมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด ไม่เนียนเลย
“กูไม่เชื่อ”
“ก็...” ซ่าทำตาหลุกหลิก มองแล้วก็อยากจะขำ
“ก็อะไร”
“ก็บอกฝันดี”
“คิดดีแล้วใช่ไหมที่พูดเนี่ย”
“เอ่อ”
“ตั้งแต่กูโตมา ป๊าไม่เคยพูดว่าฝันดีเลย ถ้ามึงไม่ใช่เมียป๊าละก็ ไม่มีสิทธิ์ได้ยินหรอก” ผมโกหก แต่ป๊าก็ไม่ค่อยบอกฝันดีใครจริงๆนั่นแหละ
แต่คำโกหกไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ของผมก็ดูจะได้ผล เมื่อซ่าถอนหายใจยาวก่อนจะพูดความจริงออกมา
“ป๊าบอกไม่ให้ผมยอมพี่ พอใจยัง”
เป็นความจริงที่กูอยากจะวิ่งไปก่อกวนที่ห้องนอนป๊ากับพี่ริชเลย เอาให้แบบคืนนี้นอนหง่าว งดสวีทกับพี่ริชไปเลย ไม่ช่วยให้ได้เมียแล้วยังจะกันท่าอีก โมโหโว้ย!
ผมได้แต่ฟึดฟัดอยู่คนเดียว มองซ่าที่เดินเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ ก่อนจะแสยะยิ้มคิดอะไรดีๆออก ผมหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรหาพี่ริชทันที ไม่นานพี่ริชก็รับสาย
“วางสาย” เสียงป๊านี่หว่า
“อะไรพี่ ลูกโทรมา คุยแปบหนึ่ง”
“กูบอกให้วางไง มันจะโทรมาก่อกวนกู”
“พี่ริช” ผมเรียกพี่ริชไว้
“อ่ะ ฮัลโหล ว่าไงปราบ มีอะไรหรือเปล่า เอ้ พี่คราม อย่ายุ่งได้ไหมเนี่ย”
“มึงก็วางสายมันเซ่ ถ้าแค่นี้จับเด็กทำเมียไม่ได้ก็โคตรกระจอกของกระจอกเลย”
“อะไรเนี่ย” พี่ริชบ่นไม่เข้าใจ
ก่อนที่จะยืดเยื้อไปมากกว่านี้ ผมบอกจุดประสงค์ตัวเองทันที แล้วรีบกดตัดสายซะ
“พี่ริช ป๊าแกล้งผม บอกไม่ให้ซ่ายอมผม คืนนี้พี่ริชไม่ต้องยอมป๊านะครับ แค่นี้แหละ ฝันดีครับ”
ถ้าผมไม่ได้ ป๊าก็ต้องไม่ได้
ไม่นานผมก็ได้ข้อความจากป๊าว่า ‘ไอ้ลูกเวร!’
เหอะ กรรมตามสนองเหอะ
เอาเข้าจริงผมก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรซ่าที่นี่คืนนี้ ถ้าผมคิดจะทำจริงๆ กลับไปทำที่คอนโดดีกว่า เป็นส่วนตัวแล้วก็สามารถทำได้เต็มที่แบบไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง อยากทำตรงไหนมุมไหนก็ได้หมด ป๊าคิดได้ไงว่าผมจะเอามันคืนนี้ แต่ไหนๆก็ไหนแล้ว แกล้งป๊าได้แล้ว ก็ขอแกล้งเด็กสักหน่อยเถอะ คิดว่ามีป๊าให้ท้ายแล้วกูจะฟังหรือไง บอกเลยว่าไม่มีทาง
ผมปล่อยให้ซ่ามันได้ใจไปก่อน มันออกมาจากห้องน้ำ ผมก็เข้าไปแปรงฟันก่อนนอน ทำเหมือนว่าผมไม่มีแผนร้ายในหัว ซ่าที่ดูจะระมัดระวังตัวในตอนแรกก็วางใจ นอนเกลือกกลิ้งบนเตียงของผมแล้วเล่นโทรศัพท์ ไม่สนใจเสื้อยืดที่เลิกขึ้นโชว์ช่วงเอวบางที่ไม่มีทั้งไขมันและกล้ามเนื้อ ผมว่าผมก็ขุนมันดีอยู่นะ สงสัยต้องเพิ่มการออกกำลังกายกับการดูแลอาหาร มากขึ้นกว่านี้
แต่ถึงมันจะผอมแห้ง แต่ผมรักมันไปแล้ว อะไรที่เป็นซ่าผมก็พอใจและชอบไปหมดนั่นแหละ
ผมบอกให้ซ่าเอื้อมไปเปิดไฟหัวเตียง ก่อนจะปิดไฟในห้อง ความสว่างเหลือเพียงไฟเหลืองนวลดวงเล็กเท่านั้น ซ่าที่นอนกางแข้งกางขาขยับที่นอนชิดด้านหนึ่งเลิกเล่นโทรศัพท์ แล้วเว้นที่ให้ผมได้ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
เราสองคนนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน มองสบตาอีกฝ่ายท่ามกลางไฟสลัว แล้วมันก็ยิ้ม ยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ที่มองแล้วรับรู้ได้ว่ามันยิ้มเพราะมีความสุข
“คนในบ้านกูเป็นยังไง ชอบไหม” ผมถามความเห็นหลังจากที่วันนี้ซ่าใช้เวลาอยู่กับครอบครัวผมทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเข้านอน
ผมอยากให้ซ่าเข้ากับคนในครอบครัวผมได้ ถึงปากทุกคนจะพูดว่าผมรักใครก็รักด้วย แต่วันนี้ป๊าแอบทดสอบมันเรื่องเงินตอนเล่นไพ่ สุดท้ายพอมันเลือกที่จะคืนเงินตอนที่ได้เงินกำไรมาจำนวนรวมพันกว่าบาท พอซ่าแสดงให้รู้ว่าไม่ได้เห็นแก่เงิน แกก็นั่งยิ้มอย่างพึงพอใจ
ป๊าเขาให้เงินใครแล้วเขาก็ไม่เอาคืนหรอก เงินหมื่นหนึ่งสำหรับคนอื่นอาจจะเยอะและอยู่ได้เดือนถึงสองเดือน แต่สำหรับป๊าถ้าทำหายก็ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ นั่นเพราะป๊าหาได้ต่อวันมากกว่านี้หลายร้อยเท่า เขาไม่กลัวเสียเงินหรอก แต่ป๊าเขากลัวผมเจอคนที่เขาหาเพราะเรื่องเงิน เชื่อเลยว่าเจออีหรอบนี้เข้าไป ต่อให้ซ่าไม่ขอเขาก็ให้
“อืม ทุกคนใจดี” ซ่าอมยิ้มพยักหน้าตอบ
“ถ้ามึงชอบ กูก็ดีใจ” ผมลูบหัวมัน ค่อยกระเถิบเข้าไปใกล้ มันก็ไม่ถอยหนี แต่ต่อให้หนีก็ไม่ทันเสียแล้ว ผมโอบเอวกอดมันไว้ให้ร่างกายสัมผัสกัน
อาจเป็นเพราะซ่ามันกำลังมีความสุขจนไม่ทันระวังตัว ผมจะกอดจะจูบมันก็ไม่ขัดขืน กลับจูบตอบผมด้วยความเต็มใจ มือข้างหนึ่งของมันเกาะที่ไหล่ อีกข้างวางทับมือผมที่ประคองพลิกใบหน้าตามองศาริมฝีปาก ผมผละริมฝีปากออกแล้วก็กดจูบที่ลึกล้ำกว่าเมื่อครู่ ให้ลิ้นโรมรันสัมผัสกับลิ้นเล็กที่สู้ไม่ถอย
ช่องว่างระหว่างกายลดน้อยลงเรื่อยๆจนแนบสนิท ผมพลิกตัวขึ้นนอนคร่อมคนตัวผอมแห้ง ใช้ข้อศอกยันเตียงไม่ให้น้ำหนักตัวทับลงไปทั้งหมด ไม่อย่างนั้นซ่าจะหายใจไม่ออก ลำตัวของเราเสียดสีกันไปมาโดยเฉพาะท่อนล่างที่ออกอาการอย่างโจ่งแจ้ง อวัยวะที่ตื่นตัวง่ายและไม่เคยโกหกต่อความรู้สึก
ผมใช้มือลูบไล้ตามผิวกายภายใต้เสื้อยืดตัวบาง กล้ามเนื้ออันน้อยนิดหดเกร็งตามรอยมือที่ลากผ่าน เสียงครางถูกอันเอาไว้ในลำคอ ซ่าไม่ยอมร้องส่งเสียงคราง เกิดอาการต่อต้านเล็กน้อยเมื่อมือของผมใกล้จุดสงวน
“พี่ปราบ...ไม่” เสียงซ่าขาดหายและงอตัวเป็นกุ้งทันทีที่ผมสัมผัสกับซ่าน้อยเต็มกำมือ ยิ่งผมลูบไล้และบีบมือลงน้ำหนัก ซ่าก็ยิ่งครางเสียงรัญจวนที่ดังเพียงในลำคอ
ผมลูบไล้ฝ่ามือตั้งแต่หัวไหล่ไปตามท่อนแขน ใช้ปลายนิ้วแตะเบาๆที่เอว ค่อยๆขยับมือลูบแถวๆหน้าท้องแบนราบ
“ไม่อะไร มันแข็งสู้มือกูแล้ว” ผมกระซิบแซวข้างใบหู ก่อนจะแลบลิ้นเลียติ่งหูเล็กๆสร้างความเสียวซ่านให้แก่คนที่อยู่ใต้ร่าง
“อย่าลูบ อึก” ซ่าส่ายหน้าหวือ เส้นผมที่ยาวไม่เป็นทรงสะบัดพลิ้วไปตามแรง ดูเซ็กซี่แปลกตา
“กูรู้ว่ามึงต้องการ ให้กูช่วยนะ”
“ไม่...”
“แค่ช่วยมึง กูไม่ทำอะไรหรอก สัญญา”
ซ่าไม่ยอมตอบและไม่ปฏิเสธซ้ำสอง ดวงตาของมันหลับปี๋จนตาหยีทั้งสองข้าง มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าของมันไว้ เพื่อที่ผมจะได้พรมจูบใบหน้าของซ่าได้ถนัดถนี่ แล้วใช้มืออีกข้างปรนเปรอซ่าน้อยอย่างระมัดระวัง ด้วยกลัวว่าถ้าผมทำรุนแรงเกินไปมันจะตื่นตระหนกจนพาลไม่ชอบสัมผัสจากผม ผมต้องการให้มันหลงใหลเคลิบเคลิ้มไปกับทุกสัมผัสที่ผมมอบให้ จะทำให้เสพติดจนร้องขอขึ้นมาเอง
ในที่สุดซ่าก็ไม่สามารถอดทนอดกลั้นกับความต้องการที่พุ่งขึ้นสูงจนทะลักทะลาย ปลดปล่อยความเสียวซ่านออกมาเป็นหยาดหยดอุ่นร้อน เสียงหอบหายใจที่ดังเบาขาดห้วงไม่เป็นจังหวะ ดวงตาทั้งสองข้างปิดไม่สนิทนัก คล้ายกับจะพักเอาแรง
ในขณะที่ผมช่วยให้ซ่าได้ปลดปล่อยอารมณ์ทางเพศแล้ว แต่ผมเองกลับยังคงอึดอัดไปด้วยความต้องการที่อยากจะกอดมันทั้งตัว แต่ผมก็อยากให้ซ่าพร้อมจริงๆ และผมสัญญากับมันแล้ว ผมจะไม่ทำร้ายน้ำใจมัน ยังไงก็ต้องมีสักวันที่มันเป็นของผม ผมไม่ปล่อยให้ซ่าลอยนวลได้นานหรอก ผมไม่ใจดีขนาดนั้น แค่ต้องกระตุ้นนิดหน่อย ครั้งแรกของเรามันควรต้องเต็มใจ ‘เสียตัว’ ไม่ใช่จำใจเพราะรัก
“นอนซะ เดี๋ยวกูมา” ผมจูบที่ขมับเพื่อซับเหงื่อให้คนที่นอนตัวอ่อนหมดแรง
“พี่...” หน้าคว้ามือผมเอาไว้ สายตาที่ยังปรือหวานค่อยๆขยับสายตามองตามผม “จะไปไหน”
“ไปห้องน้ำ มึงนอนไปเลย เดี๋ยวกูมาทำความสะอาดให้”
“พี่จะทำอะไร” ถามเป็นเด็กไร้เดียงสาเลยวะ แต่มันก็น่าจะรู้แหละ เพราะสายตามันมองต่ำที่ไอ้เบบี้ปราบที่ไม่น้อยอย่างชื่อ แก้มที่แดงเพราะเหนื่อยอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปอีก เห็นคนซ่ามันเขินที่สุขใจผมจริงๆ
“ไปจัดการของกูไง ปวดจะตายแล้ว ปล่อยก่อน เดี๋ยวกูมานอนด้วย” ผมดึงมือมันออก แต่ซ่าขืนมือไว้ แล้วเบนสายตามองไปทางอื่น ปากก็ขมุบขมิบเหมือนจะพูดคนเดียวเสียงเบา
“ให้ผมช่วยไหม”
ยอมรับว่าก็ตกใจนะที่มันเอ่ยอาสาด้วยตัวเองโดยที่ผมไม่ต้องร้องขอ และผมไม่คิดจะปฏิเสธแล้วด้วย กล้วยแหย่เข้ามาในปากช้างขนาดนี้ ไม่กินก็โง่แล้ว
ผมลากมันเข้ามาในห้องน้ำ เสร็จภารกิจแล้วจะได้ล้างทำความเนื้อตัวไปเลยทีเดียว ซ่าเดินตามผมเหมือนหุ่นยนต์ มือที่ผมจับไว้ชื้นเหงื่อ ที่ไม่รู้ว่าได้มาจากการเสียน้ำเมื่อสักครู่ หรือจากอาการตื่นเต้นกันแน่
ผมจับให้ซ่านั่งลงบนขอบอ่างอาบน้ำ ส่วนผมก็ยืนอยู่ตรงหน้ามัน ลูกชายผมชี้ตรงอยู่เบื้องหน้า ซ่ามองจ้องก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ ที่ให้ความรู้สึกว่ามันกลัวมากกว่าจะอยากครอบครอง แต่ผมไม่ใช้ร้ายให้มันใช้ริมฝีปากกลืนกินมันเข้าไปหรอก บทเรียนนี้ยังเร็วเกินไปสำหรับซ่า ผมไม่รีบร้อน แค่เล็กๆน้อยที่มันทำให้ผมได้ ก็ถือว่าคืนทุน เรื่องกำไรค่อยว่ากันอีกทีในอนาคต
“ลองจับมันดู เหมือนที่มึงจับของมึงนั่นแหละ” ผมลูบหัวมันให้เงยขึ้นมองผม
ซ่ามองสบตาผมก่อนจะเม้มปากแล้วก้มลงมองไอ้ปราบน้อยที่ไม่น้อยอย่างที่เรียก ซ่าค่อยๆใช้มือจับเบาๆเหมือนกลัวผมจะเจ็บ ผมเลยใช้มือของตัวเองกุมมือมันไว้อีกแล้ว แล้วออกแรงนำทางให้ซ่าเรียนรู้
และกับเรื่องนี้ซ่าหัวไวใช้ได้ ไม่นานผมก็ไม่ต้องควบคุมจังหวะการขยับ ยิ่งก้มมองสีหน้าใครรู้ของซ่าที่ช้อนมองปฏิกิริยาของผมเรื่อยๆ ไอ้ปราบน้อยมันก็ดูจะพอใจแล้วพองตัวใหญ่ขึ้นอีกหนึ่งระดับ ให้คนที่รีดเค้นมันอยู่ทำตาโต
“พี่ปราบ...มันใหญ่ขึ้น” ซ่าอุทานเบาๆ คล้ายจะบ่นกับตัวเอง
“มันชอบมือมึง ขยับต่อสิ กูไม่ไหวแล้ว” ผมลูบแก้มมันแล้วเร่งให้มันขยับมือที่หยุดไปชั่วครู่
ซ่าพยักหน้าเข้าใจแล้วลงมือต่อ และเพื่อให้เด็กมันรู้สึกสนุกและไม่มองเรื่องที่ผู้ชายจะช่วยกันปลดเปลื้องอารมณ์ทางเพศเป็นเรื่องน่ารังเกียจ แต่เป็นเรื่องที่กับความพึงพอใจของคนสองคน ผมจึงต้องทำให้ซ่ามันได้ใจ แล้วคิดว่าผมตกอยู่ภายใต้เงื้อมมือมัน ด้วยการส่งเสียงครางซี้ด เชิดหน้าขึ้นเหมือนสุขสมกับการปรนเปรอที่มันทำให้
และแผนของผมก็ได้ผม เมื่อซ่าเหมือนจะได้ใจ ยิ่งเร็วมือหนักขึ้น จากที่ขยับมือขึ้นลงเร็วๆเพียงอย่างเดียว ซ่าก็ได้ขยับความกล้าขึ้นไปอีก ด้วยการใช้นิ้วหัวแม่โป้งลูบคลึงส่วนปลายที่คอยจะพ่นน้ำออกมาเรื่อยๆ ผมขนลุกเกรียวไปทั่วทั้งร่าง และบางครั้งก็ครางเสียงต่ำในลำคอด้วยความสุขสม ไม่นานผมเสร็จสิ้นคามือเด็กใหม่ฝึกหัด ที่คงจะได้เลื่อนขั้นในเร็วๆนี้
คืนนี้ผมนอนหลับสนิทยิ่งกว่าคืนไหน ตัวเบาโล่งแบบที่ไม่ต้องพึ่งแม่นางทั้งห้าของตัวเอง เพราะมีน้องนางของซ่าช่วยรีดน้ำออกจนเบาสบายไปทั้งตัว เอาจริงๆเลยว่า ผมเกือบจะตบะแตกหลายรอบ แต่ก็ต้องกัดฟันเอาไว้ พลางท่องในใจเงียบๆว่าผมต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวาน...อดเปรี้ยวไว้กินหวาน
เช้าวันถัดมาผมตื่นตั้งแต่ตีห้า เพราะที่บ้านมีกฎระเบียบที่จะต้องตื่นมาออกกำลังกายในช่วงเช้า หนึ่งชั่วโมงถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่งเป็นอย่างต่ำ ดังนั้นเลยต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สร่าง
ผมปลุกซ่าให้ตื่น มันงัวเงียขยับตัวหนีมือผม ทำเสียงจิ๊จ๊ะในรำคาญอย่างรำคาญ แต่ผมจะไม่ปล่อยให้มันนอนสบายๆแม้ว่าจะเป็นเช้าวันอาทิตย์ก็ตาม ผมตามใจมันได้ทุกอย่าง แต่ต้องทำให้เป็นเด็กที่มีวินัยในตัวเองด้วย
“ซ่า ตื่น” ผมตบก้นมันที่เด้งสู้มือเล็กน้อย ไม่มากเพราะมันไม่ใช่คนที่มีก้นเด้งตึงอย่างคนที่ออกกำลังกายเพิ่มกล้ามเนื้อก้นอย่างสม่ำเสมอ แต่ก็กลมมนเนียนดีเท่าที่เคยเห็น และลูบเพลินมือดี เวลามันหลับผมแอบลูบประจำแหละแต่มันไม่รู้เพราะโคตรขี้เซา
“พี่ ผมง่วง จะนอน”
“ไม่นอนแล้ว ตื่นไปออกกำลังกาย”
“อื้อ” เป็นการปฏิเสธว่าไม่
“ซ่า”
มันยังคงนิ่ง เริ่มมีเสียงหายใจฟี้ๆดังตามมาให้ได้รู้ว่ามันไปเฝ้าพระอินทร์อีกแล้ว
ผมยืนเท้าเอวแล้วก็มองคนที่นอนคว่ำตะแคงหน้าหลับอย่างสบายใจ ผมก็อยากให้มันนอนต่อนะ ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาก่อนจะเจอผม มันได้นอนหลับสนิทอย่างสบายใจแบบนี้บ้างไหม แต่ผมเองก็อยากให้มันมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงและสุขภาพจิตที่แจ่มใสอย่างที่เด็กอายุสิบเก้าควรจะเป็น
และเช้านี้ผมจะต้องขุดมันขึ้นมาจากเตียงให้ได้
ผมขยับคลานขึ้นเตียงแล้วยกเข่าคร่อมร่างที่นอนหลับสบายเอาไว้ ก้มลงจูบตามขมับ ไรผมแล้วก็แก้ม ให้คนนอนรำคาญใจ ก่อนจะจับไหล่ของซ่าให้พลิกตัวนอนหงาย ด้วยความแข็งแรงทางด้านร่างกาย ผมจับซ่านอนหงายได้โดยง่าย เด็กที่โดนกวนคิ้วขมวดทันทีแล้วชักสีหน้าหงุดหงิด
“ตื่นไปออกกำลังกายก่อน ป๊ารออยู่ มึงอยากให้ป๊ากับพ่อรอนานหรือไง”
ซ่าลืมตาขึ้นทันที แม้ว่าตามันจะเปิดขึ้นแค่ครึ่งเดียวก็ตาม ก่อนที่จะยกมือปิดหน้าแล้วบิดขี้เกียจจนหวั่นว่าตัวมันจะหักเสียก่อน บิดอีกนิดก็เป็นเลขแปดละ
“ไม่ออกไม่ได้เหรอ” ซ่าขยับลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง โดยที่ยังมีตัวของผมคร่อมทับอยู่ด้านบน
“ไหนว่าจะเชื่อฟังกูทุกอย่างไง แค่นี้ก็ทำไม่ได้แล้ว” ผมลูบหัวที่ยุ่งเหยิงให้ อดไม่ได้ต้องยื่นหน้าไปหอมแก้มตอบสักที
“ผมทำได้” ซ่าทำหน้าขึงขังที่ค่อนไปทางงัวเงียเสียมากกว่า ผมหัวเราะขำเบาๆกับความเอาจริงเอาจังที่ช่างไม่หนักแน่นเอาเสียเลย
“ทำได้ก็ลุกได้แล้ว” ผมขยับ
“โอ๊ย ง่วง”
ในที่สุดมันก็ยอมลุกขึ้นไปล้างหน้า แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับออกกำลังกายที่ผมเตรียมไว้ให้ ทุกวันนี้ผมอาจจะทำทุกอย่างให้มันเหมือนจะเป็นทั้งพ่อและพี่ชาย แต่จริงๆแล้วผมหวังจะเป็นสามีมันต่างหาก เมล็ดกล้าต้นนี้ ผมเฝ้ารดน้ำพรวดดินและใส่ปุ๋ยด้วยความเต็มใจ เชื่อได้เลยว่าอีกไม่นานมันจะต้องเติบโตเป็นต้นไม้ที่แข็งแกร่งและสวยงาม
ใกล้จะสอบไฟนอลซ่าก็ดูเคร่งเครียดจริงจังกว่าทุกครั้ง แต่ก็ยังมีบ้างที่เกเรอิดออดไม่อ่านหนังสือ อิดออดไม่ยอมออกกำลังกาย แต่ผมก็เข็นมันได้อยู่ตลอดเวลา ด้วยการหลอกล่อพาไปกินของอร่อยที่มันอยากกินบ้าง ให้มันขับรถยนต์ลูกรักของผมบ้าง แต่สายตาที่มองมอเตอร์ไซค์ของผมก็ตาละห้อยเช่นกัน ผมไม่หวงรถหรอกถ้ามันอยากจะขับ แต่เห็นมันไม่กล้าพูดได้แต่ส่งสายตาเว้าวอนก็แต่ขบขันในใจ คิดไว้ว่าถ้าคะแนนสอบมันออกมาดีผม ผมจะให้มันลองขี่ดูคาติลูกชายคนใหม่ดู
วันนี้ผมมีเอกสารที่ต้องอ่านและเซ็นจนล้นโต๊ะ คงไม่รับซ่าที่โรงเรียนหลังสอบเสร็จไม่ทัน ผมเลยให้คนขับรถไปรับมันที่โรงเรียน ซึ่งก็ตามสไตล์ที่เด็กผมจะปฏิเสธแล้วขอกลับเอง บอกว่าจะไปเดินเล่นกับเพื่อน แต่ผมไม่ยอม ออกคำสั่งให้มันกลับพร้อมคนขับรถ
สิ่งที่ผมทำมีเหตุผล ไม่ใช่ว่าดูแลจนดูเหมือนผู้หญิง ถ้ามันเรียนโรงเรียนมัธยมหรือเข้ามหาวิทยาลัยแล้วผมจะไม่ห่วงเลย จะโยนกุญแจรถให้มันขับรถไปเรียนเองเลย แต่เพราะมันเรียนเทคนิค และเด็กพวกนี้ต่อยตีกับอริทุกเย็นหรือทุกครั้งที่เจอหน้า ก่อนหน้านี้ที่มันรอดชีวิตมาได้ทุกครั้งที่มีเรื่องต่อยตี ผมก็ถือว่ามันโชคดีมากพอแล้ว ถ้าผมไม่ไปรับไปส่งเอง ปล่อยให้มันต้องนั่งรถเมล์ไปเรียน ผมคงต้องได้ไปรับมันที่โรงพยาบาลแทน
ทางไหนที่ป้องกันไม่ให้มันเจ็บตัวได้ผมก็อยากจะทำ ต้องเข้าใจว่าสังคมของเด็กช่าง ศักดิ์ศรีมันมาก่อนความกลัวตาย ไอ้ความคิดเพื่อนกันไม่ทิ้งกัน เลือดสถาบันมันเข้มข้น ใครมาหยามไม่ได้ เล่นกันถึงตายก็มี ไม่มีการหมายหัวเป็นตัวบุคคล แต่ถ้าไม่ใช่โรงเรียนเดียวกันก็พร้อมตีกันได้เสมอ เพราะอย่างนั้นผมถึงไม่เคยวางใจให้มันไปกลับเอง รอให้มันจบจากที่นี่ก่อนผมถึงจะหมดห่วง
สิ่งหนึ่งที่ผมถูกสอนมาตั้งแต่เล็กๆเลยก็คือ คนเราไม่ทำงานก็ไม่มีคุณค่าไม่มีความหมาย แต่ต้องไม่ทำงานจนเบียดเบียนเวลาของคนในครอบครัว ยังไงคนรักและครอบครัวก็ต้องมาก่อนงานเสมอ ที่เห็นว่าผมทำตัวว่างงานไปรับไปส่ง ไปเฝ้าที่ร้านอาเจเวลาทำงาน
ความจริงผมไม่ได้ว่าง งานน่ะมีล้นมือ ทั้งกิจการของป๊าที่เกี่ยวข้องกับอสังหาริมทรัพย์ โรงแรม รีสอร์ททั้งหลายแหล่ ไหนจะกิจการนำเข้ารถและอะไหล่รถของพ่อ อู่ซ่อมรถแต่งรถถูกกฎหมายของพี่ริช และโรงเรียนสอนดนตรีของพี่เค้ก แต่กิจการของพี่เค้กกับพี่ริช ผมแค่แวะเข้าไปดูแลและช่วยงานบางครั้ง แต่ของพ่อกับป๊า ผมต้องดูแลเต็มตัว อำนาจการตัดสินใจมีเทียบเท่าป๊ากับพ่อ แต่ทุกการทำงานและการตัดสินใจที่เกี่ยวกับงาน ป๊าและพ่อจะคอยควบคุมและคอยสอนพร้อมให้คำแนะนำอยู่เสมอ
แต่ที่ทำตัวว่างงานได้ก็เพราะเงิน ผมมีเลขาสองคนในออฟฟิศของป๊า และเลขาอีกคนที่คอยช่วยงานที่ทำงานของพ่อ ผมจ่ายเงินเดือนให้พวกเขาหนักมากพอที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของผมได้ ผมสามารถทำงานได้ทุกทีเพราะเอกสารจะถูกสแกนเป็นไฟล์ลับส่งมาให้ผมอ่านและทำความเข้าใจ ก่อนที่เข้าไปเซ็นในบริษัท และเลขาทั้งสามคนของผมก็เก่งพอที่จะรับมือลูกค้าแทนผมได้โดยที่ไม่เคยมีปัญหา ผมจะมีเงินไว้ทำไมถ้าไม่ใช้ทำให้ชีวิตของตัวเองสะดวกสบายขึ้น
แต่วันนี้งานเข้ากะทันหันหลายทาง ทำให้ผมทำงานไม่เสร็จก่อนบ่ายสาม วันนี้ผมเลยให้คนขับรถที่ความจริงคือบอดี้การ์ดฝีมือดีหาตัวจับยากไปรับมันมาจากที่โรงเรียน และตอนนี้ก็น่าจะมาถึงได้แล้ว
แค่คิดโทรศัพท์มือถือของผมก็สว่างวาบขึ้น หน้าจอขึ้นชื่อคนที่ผมกำลังรอ ผมกดรับสายทันที
“อยู่ไหนแล้ว” ผมถามไป
“พี่ปราบ ผมไม่ขึ้นไปได้ไหม ขอรอที่รถนะ” ซ่าทำเสียงกล้าๆกลัวๆ
“มึงดื้อกับพี่ทศหรือไง ทำไมไม่ขึ้นมาข้างบน กูบอกพี่เขาไว้แล้วว่าให้พามึงขึ้นมาหากูเลย” ผมถาม
พี่ทศก็คือคนที่ขับรถไปรับมันนั่นแหละ พี่ทศเป็นคนสนิทเก่าของป๊าที่ตอนนี้มาช่วยงานผมอีกทาง เพราะป๊าอยากให้พี่ทศได้พักผ่อนและมีเวลาให้กับครอบครัว ทีแรกพี่ทศก็ไม่ยอมเพราะอยู่กับผมก็ไม่ได้แสดงฝีมืออะไรมากกว่า แต่พอภรรยาของพี่ทศตั้งท้อง พี่ทศก็ยอมมาทำงานให้ผมแต่โดยดี
ผมสั่งพี่ทศไว้ตั้งแต่วานให้ไปรับซ่าแล้วว่าถ้ามาถึงแล้วก็ให้พาซ่าขึ้นมาหาผมที่ห้องทำงานได้เลย เพราะผมน่าจะเสร็จงานประมาณทุ่มหนึ่งได้ วันนี้ซ่าสอบเสร็จเป็นวันสุดท้าย เท่ากับว่ามันเรียนจบปวช.แล้ว ผมเลยจะพามันไปผ่อนคลายหลังจากที่อ่านหนังสือสอบมาเกือบสองอาทิตย์
อีกอย่างคืนนี้ที่บ้านผมจะออกไปปล่อยผีกันด้วย ที่ผับชื่อดังสุดหรูที่เจ้าของเป็นเพื่อนของป๊า ก็เลยว่าจะถือโอกาสพามันไปเปิดหูเปิดตา และทำตามแผนการบางอย่างที่จะทำให้ซ่าสมยอมเป็นเมียผมได้เร็วขึ้น
แผนการก็ไม่มีอะไรมาก แค่พี่ริชกับพี่เค้กจะช่วยกันยุยงให้ซ่ากล้าที่จะเผยความรู้สึกแล้วอยากจะครอบครองผมให้ผมเป็นคนของมันอย่างสมบูรณ์ เพราะผมต้องการให้ผมสมยอมก็เลยต้องใส่เชื้อไฟเร่งปฏิกิริยาเข้าไปเยอะหน่อย เพื่อผลลัพธ์ที่เป็นที่น่าพอใจในอนาคต
นอกจากพี่ริชกับพี่เค้กจะถือหางผมเรื่องซ่าแล้ว ยังมีพี่ทศที่ผมปรึกษาเรื่องหัวใจได้ แต่กับพ่อและป๊าผมถือว่าเป็นฝั่งตรงกันข้าม ไม่ช่วยแล้วยังขัดขวางกันอีก
“ไม่เอาอ่ะ ผมไม่กล้าเข้าไป” ซ่าว่ามาแบบนั้น
“ตึกบริษัทกูไม่มีผีหรอกนะ มึงจะกลัวอะไร” จะบอกให้ว่าซ่ากลัวผีมากๆ ขี้ขึ้นสมองเลยก็ว่าได้ เป็นความลับใหม่ที่ผมเองก็เพิ่งจะรู้เหมือนกัน
“ก็...” มันจะพูดแล้วก็เงียบ ไม่อยู่ต่อหน้าผมก็เดาไม่ได้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่
“ขึ้นมาเถอะ อยู่กับพี่ทศมีอะไรต้องกลัว รีบๆขึ้นมา กูรออยู่” ผมชิงตัดสายไม่ให้มันได้พูดอะไรต่อ แล้วก็ต่อสายหาพี่ทศทันที
“พี่ทศ พาซ่าขึ้นมาหาผมเลยนะ อนุญาตให้ดุได้ แต่อย่าแรงมาก เดี๋ยวมันร้อง”
“ได้ เดี๋ยวพี่พาเขาขึ้นไปหาที่ห้องทำงาน”
“ขอบคุณครับ”
ผมวางสาย แล้วก้มหน้าอ่านเอกสารอีกหนึ่งแฟ้ม ผ่านไปยี่สิบกว่านาทีเลขาของผมก็เปิดประตูให้ซ่าและพี่ทศเข้ามาในห้อง ช้ากว่าที่ผมคิดเอาไว้เยอะ เพราะที่จริงใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็น่าจะถึงได้แล้ว
“ทำไมมาช้าล่ะ” ผมถามซ่า ที่เดินหน้านิ่งเข้ามาในห้อง ไม่พูดไม่จา ไม่มองหน้าผมด้วย ไม่รู้มันเป็นอะไร ผมมองหน้าพี่ทศเพื่อขอคำตอบ พี่ทศไม่พูด แต่ทำมือว่าเดี๋ยวจะส่งข้อความมาหาแล้วก็ขอตัวออกไป
“ซ่า มานั่งนี่” ผมเรียกให้มันมานั่งหน้าโต๊ะทำงานของผม ซ่าก็เชื่อฟังเดินมานั่งแต่โดยดี ผมพิจารณาสีหน้าของซ่าแล้วก็ดูปกติดี ติดที่เงียบและแววตาติดจะครุ่นคิดอะไรบางอย่างตลอดเวลา
ผมเหลือบมองโทรศัพท์ รอว่าพี่ทศจะส่งข้อความอะไรมาเล่าให้ผมฟัง และน่าจะเกี่ยวกับอาการเงียบผิดปกติของซ่าด้วย
“เป็นอะไร ทำข้อสอบไม่ได้เหรอ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง วันสอบวันก่อนๆมันยังร่าเริงดีกลับมาโอ้อวดให้ผมได้หมั่นเขี้ยวทุกวัน แต่วันนี้กลับดูเครียดผิดปกติ
“เปล่า” ซ่าส่ายหน้าเบาๆ
ผมกำลังจะถามถึงสาเหตุอื่น โทรศัพท์ก็สั่นเตือนว่ามีคนโทรเข้ามา เป็นสายโทรเข้าจากพี่ทศ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับก่อนที่ซ่าจะเหลือบมองมาทัน
ผมกดรับสายแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ลุกขึ้นไปเดินห่างออกมายืนคุยตรงหน้ากระจกมองวิวของกรุงเทพ
“ครับ เล่ามาเลยพี่” ผมบอก
“ตอนที่พาขึ้นมาบังเอิญเจอกับเด็กเก่าปราบที่ชื่อฟิล์มที่ข้างล่าง เขาก็คุยอยู่กับพนักงานแล้วก็ทักพี่บอกว่าถ้าไม่รีบไปทำธุระจะขึ้นมาเจอปราบเพราะคิดถึง ตอนนั้นซ่าก็ยังยืนฟังเฉยๆนะ แต่ตอนขึ้นลิฟต์มาพนักงานที่คุยกับฟิล์มเข้ามาในลิฟต์ด้วยก็พูดถึงฟิล์มว่าดูดีเหมาะกับปราบและเชียร์ให้ปราบกับไปคบกับเขาอีก เรื่องก็มีแค่นี้”
พี่ทศเล่าว่ามีแค่นี้ แต่สิ่งที่อยู่ในหัวของซ่าตอนนี้ไม่น่าจะมีแค่นี้แน่
“พี่คิดว่าไง” ผมถามความเห็น
“อืม...อาจจะคิดมาก หรือไม่ก็หึง”
หึง?
“พี่คิดว่างั้นเหรอ” ผมไม่อยากเข้าข้างตัวเองนะ แต่ใจมันสั่นนำไปละ
“ก็ไม่รู้สิ แค่นี้นะ พี่จะไปทำงานต่อ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” ผมตอบแล้ววางสาย หมุนตัวหันไปมองคนที่นั่งเล่นโทรศัพท์เหมือนไม่สนใจอะไร แต่ข้างในคงกำลังคิดอะไรเพ้อเจ้ออยู่แน่ๆ
หึงงั้นเหรอ?
ถ้าเป็นความรู้สึกนี้ ก็ถือว่าเข้าทางผมมากๆ
ตั้งแต่ผมรู้จักมันมา ซ่าจะมีอาการสองอย่างก็คือ ร่าเริงเมื่อไม่คิดอะไรกับเรื่องนั้น กับเงียบเมื่อมีเรื่องให้ต้องคิด และเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวมันเองโดยตรง
ผมยิ้มให้กับอาการที่ซ่าแสดงออกมา แล้วเดินไปยืนข้างหลัง ก่อนจะโน้มตัวลงไปโอบกอดช่วงอกของมันไว้จากด้านหลังแล้วกดจูบที่แก้มเนียนฟอดใหญ่
อาทิตย์ที่แล้วพี่เค้กทำสปาผิวหน้าขัดตัวให้ทุกคนในบ้าน ไม่เว้นแม้กระทั่งป๊าที่โดนขัดหน้าไปตามๆกัน ผลที่ได้ก็คือ ใบหน้าของซ่าเนียนและนุ่มขึ้นจนผมติดใจ ติดหอมแก้มมันตลอดเวลาที่อยู่กันสองต่อสอง
“คิดถึงวะ” ผมบอกติดกับแก้ม ที่พอหน้าใสขึ้นกว่าเดิมก็ยิ่งขึ้นริ้วสีแดงให้ได้เห็นบ่อยขึ้น
“ไม่ทำงานเหรอ ผมหิวแล้ว” ไม่เบี่ยงหน้าหนีการลวนลามของผม แต่ถามนิ่งๆพูดนิ่งๆแทน ผมเลยจับหน้ามันหันมาแล้วจูบปากมันไปอีกที ก่อนจะกลับไปทำงานต่อให้เสร็จ จะได้พาเด็กไปกินข้าวมื้อเย็น พร้อมกับคิดไปด้วยว่า ถ้าซ่ามันหึงผมจริงๆ และถ้ามันหึงมากกว่านี้ หวงมากกว่านี้ มันจะทำยังไง จะแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไหม ด้วยนิสัยอย่างมันแล้ว ทำผมตื่นเต้นสุดๆ
ซ่าเป็นเด็กที่รักใครรักจริง และขี้หึงขี้หวงสุดๆ จบบางครั้งกลายเป็นรักแบบไม่ลืมหูลืมตา ดูได้จากตอนที่มันคบกับเด็กที่ชื่อพลอย ถ้ามันแสดงอาการเหมือนที่เคยทำตอนคบแฟนเก่ากับผมล่ะก็ ถ้ามันรักผมได้อย่างแฟนเก่ามันละก็ อยากได้อะไรกูให้หมดเลย งานนี้พี่ทุ่มหมดตัวเลยเอ้า!
................................................
สวัสดีค่า กลับมาแล้วๆ
ตอนนี้เป็นแค่ออร์เดิร์ฟเท่านั้น ตอนนี้ของจริง จัดหนักแน่นอน ด้วยความร้ายของอิพี่แล้ว บอกเลยว่าไม่น่าสงสารอิพี่ปราบตั้งแต่ทีแรก ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็รวบหัวรวบหางบังคับกันไปเลย แต่นี่ไม่นะคะ นางวางแผนนะคะ กะว่าจะให้ซ่าเอ่ยปากสมยอมเองเลย
มาเดากันสิว่า พี่ปราบจะทำสำเร็จหรือไม่ในตอนหน้าค่า
บ๊ายบายยย
หัวข้อ: ปราบซ่า® ตอนปราบครั้งที่35 ปราบครั้งสุดท้าย [จบบริบูรณ์]:: 7/1/2018 P.24 (อ่าน 196351 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก