ขึ้นชื่อว่าโรงอาหาร
ยังไงก็เป็นโรงอาหารอยู่วันยังค่ำ...
โดยเฉพาะไอ้นักศึกษาจำนวนมากมายมหาศาลที่มันช่างไม่สมดุลกับจำนวนโต๊ะอาหารเลยเนี่ยสิ
นี่แหละครับ สิ่งหนึ่งที่ขึ้นชื่อสำหรับมหาลัยนี้ โรงอาหารที่นี่ ต้องเร็วจี๋เท่านั้นถึงจะได้นั่ง!
โครกคราก.....
เสียงท้องร้องดังขึ้นประท้วงผมด้วยความโหยหิว ผมได้แต่เดินคอตกแบกท้องโล่งๆเดินวนไปวนมากับเพื่อนเพื่อหาที่นั่งที่ว่าง
ซึ่งหายากยิ่งกว่าชายแท้ในหมู่คิ้วท์บอยอีกวุ้ย!
แต่พลันสายตาแหลมคมของผมก็ได้จับเจอใครบางคนที่นั่งหน้าหล่ออยู่แถบริมๆพอดี
ใครบางคนที่ต่อให้ไม่ได้ตั้งใจมองหาก็สามารถมองเห็นได้ในทันที เพราะเหยดแหม่ รัศมีออร่าของพี่แกช่างเชิดฉายแผ่ประกาย
เจิดจรัสเปล่งปลั่งออกมาซะขนาดนั้น!
ออร่ามึงจะแทงตากูบอดอยู่แล้ววววว
ไอ้พี่ไนน์วันนี้แม่งมาหล่ออีกแล้วครับ เพิ่มฟีเจอร์ใหม่ด้วยการเซ็ตผมให้ขึ้นไปเบาๆอย่างมีสไตล์ หล่อเหลาเอาการจนต้องตกเป็น
เป้าสายตาอีกเช่นเคย
ผมยืนมองพี่มันเพียงครู่เดียวก็มีสาวสวยคนหนึ่งเดินมาทักพี่ไนน์แล้วดูเหมือนจะขอนั่งเก้าอี้ข้างๆพี่แกที่มีกระเป๋าใบใหญ่วางอยู่
หากแต่ไอ้พี่ไนน์อสูรใจดำอมหิตคนนั้นก็ได้ปฏิเสธคำขอของสาวน้อยของผมแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวมันไก่ของแม่งต่ออย่าง
สบายใจ
สงสัยพี่มันจองที่ไว้ให้ใครมั้ง?
ผมมองซ้ายมองขวาหาที่นั่งต่อ หากแต่ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พี่ไนน์เงยหน้าขึ้นมาแล้วบังเอิญสบตากับผมพอดี
เหี้ย.... กูยิ่งไม่อยากเจอ
พี่ไนน์ยักคิ้วให้ผม1ทีด้วยความกวนตีนขั้นสูงสุด พร้อมกระดิกนิ้วเรียกผมดิ๊กๆเป็นเชิงบอกว่า ให้ผมเดินไปหา
ไอ้ห่า กระดิกนิ้วเรียกอย่างกับกูมีหาง
“กู-ไม่-ใช่-หมา” ผมไม่พูดออกเสียงหากแต่ขยับปากชัดๆให้พี่ไนน์ที่อยู่ห่างจากผมประมาณ5โต๊ะ พี่ไนน์ขมวดคิ้วก่อนจะกระดิก
นิ้วเพื่อเรียกผมอีกครั้ง
ไอ้ห่านี่ วอนโดนตรีน!
อ้าวแล้วนี่กูจะเดินไปหามันทำซากอ้อยอะไรวะหนิ!
กว่าจะคิดได้ว่าตัวเองจะเดินตามที่มันเรียกทำไม ตัวผมก็ยืนกระดิกตีนอยู่หน้าพี่ไนน์แล้วครับ
“อะไร” ผมถาม
“เมื่อกี้มึงพูดอะไร”
“ดูปากไม่ออกหรอ”
“ดูออก แต่ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า” พี่มันยิ้มกรุ้มกริ่ม
“พี่อ่านปากได้ว่าอะไรล่ะ”
“คิด-ถึง-จะ-บ้า”
“ห๊ะ!”
“กูเห็นว่ามึงพูดแบบนี้”
“สัด! ขนลุกว่ะพี่ ผมบอกว่า ผม-ไม่-ใช่-หมา ทำไมแม่งอ่านไปเป็นคำนั้นได้วะพี่ เพี้ยนสัด”
“เออ... กูล้อเล่นน่ะ”
“แล้วไป..”
“สรุปว่ามึงไม่ได้บอกว่าคิดถึงกูแน่นะ?”
“เออดิ”
“มึงไม่คิด แต่กูคิดนะ”
“....เหี้ยไร”
“กินข้าวยัง”
เปลี่ยนเรื่องเร็วยิ่งกว่าโลกหมุนจนกูตามไม่ทันแล้วบัวลอย
เอ๊ะ... แล้วรู้สึกเหมือนกับผมไหม
ว่าทำไมผมกับพี่มันคุยกันเหมือนสนิทกันมาหลายชาติเศษ
ทั้งที่จริงๆแล้วเพิ่งเคยคุยกันแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้นเอง
เออ แปลกใจตัวเองเหมือนกันครับ
แต่เวลาคุยกับพี่มันแล้วรู้สึกไหลลื่นผิดปกติ ไม่อึดอัดแบบคนเพิ่งรู้จักกัน
อาจจะเป็นเพราะว่าพี่มันดูกวนตีนก็เป็นได้....
“ยังไม่ได้กินเลยพี่ เนี่ย คนเยอะชิบหาย ว่าจะซื้อแล้วไปนั่งกินในห้องน้ำและเนี่ย”
“ใจเย็นมึง และนี่มากับเพื่อนหรอ”
“อือ”
“มานั่งกับกูไหม... แต่กูมีที่ว่างแค่ที่เดียวนะ ข้างๆกูเนี่ย”
ผมมองตามมือใหญ่ที่เอื้อมไปยกกระเป๋าเป้ไว้บนตัก แล้วตบลงที่เก้าอี้ว่างข้างๆเบาๆ
“เนี่ย ว่าง”
“ไม่ได้จองให้ใครหรอพี่?”
“เปล่านี่ กูแค่วางกระเป๋าเฉยๆ”
“เอ้า เมื่อกี้เห็นมีสาวเดินมาขอนั่งแต่พี่ไม่ให้ ก็นึกว่าจองให้ใครซะอีก”
“เปล่า .. ก็... ก็กูแค่ไม่อยากให้คนอื่นมานั่งข้างกู”
“อ้าว แล้วนี่ชวนผมมานั่งด้วยไมอะ?”
“ก็มึงไม่ใช่คนอื่น”
....
ตึกตึก ตึกตึก
เดี๋ยวๆ กูใจสั่นทำไม
ก็ใครใช้ให้พี่มันพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม แล้วสบตาผมอย่างนี้ล่ะวะ
ชิบหาย ใจกูเนี่ย เอาใหญ่แล้วนะ
“เอ่อ.... ผมไปซื้อข้าวก่อนนะพี่”
“เออๆ ตามสบาย”
ว่าแล้วก็รีบชิ่งออกมาจากจุดนั้น ก่อนที่หัวใจจะเป็นห่าอะไรไปมากกว่านี้
“เชี่ย กับข้าวร้านนี้แม่ง หมาไม่แดกอะพี่”
ผมแทบจะขากกกกกกกกกกกกกกถุยใส่จานทันทีที่ผมได้กลืนอาหารคำโตที่อยู่ในปากลงไป
“เว่อร์ปะเนี่ย” พี่มันถาม
“ไม่เว่อร์เว่ยพี่ รสชาติเหมือนแดกต้มยำกุ้งผสมไอติมกะทิอ่ะ”
“เว่อร์สัดนะมึงอะ รู้ได้ไงว่าเหมือนกัน มึงเคยแดกเหรอ ต้มยำกุ้งผสมไอติมกะทิเหี้ยไรของมึงเนี่ย”
“โอ้ย เปรียบเปรยเว้ยพี่! เออพี่ แนะนำหน่อยดิ ร้านไหนเด็ด”
ผมถามก่อนจะแอบยกส้อมไปจิ้มเอาไก่ต้มของพี่มันมากินตอนที่พี่มันหันไปมองร้านอาหารที่อยู่รอบๆ
“ร้านข้าวมันไก่ตรงหัวมุมทางออกเด็ดสุด มึงลองยัง”
“ข้าวมันไก่อีกละ รู้ว่าเป็นของโปรดแต่พี่กินอย่างอื่นบ้างมั้ยเนี่ยวันๆเนี่ย”
“จำได้ด้วยหรอว่ากูชอบกินข้าวมันไก่” พี่มันยิ้ม
“เออ จำได้ดิ” ก็ทักแชทเฟสกูมาซะแปลกขนาดนั้น
“อ่ะๆ ร้านข้าวแกง3นั่นก็อร่อย แต่กูไม่ค่อยได้กินว่ะ ปกติกูก็กินข้าวมันไก่เกือบทุกวันแหละ”
“เหยดดดด กินอยู่เมนูเดียวทั้งปีเนี่ยนะ ไม่เบื่อหรอวะพี่?”
“ไม่เบื่อนะ ก็เป็นคนไม่ค่อยเปลี่ยนใจ ถ้ากูเลือกชอบอะไรแล้ว กูก็จะชอบตลอดไปแหละ”
“เหยดดดด อย่างหล่อ” พูดถึงข้าวมันไก่หรืออะไรทำไมต้องพูดจาลึกซึ้งแล้วทำสายตาหวานเชื่อมขนาดนั้นด้วย
“กูหล่อเลยดิ”
“เออดิพี่ ถึงว่า ทำไมแฟนคลับเพียบ คารมดีขนาดนี้ จีบสาวเก่งน่าดูดิพี่”
“คารมไร จีบสาวเก่งไร กูเป็นคนจริงจัง จริงใจ ไม่เจ้าชู้”
“โอ้โห มาเป็นสโลแกน ไม่เจ้าชู้แล้วเลือกลงหลักปักฐานไว้ที่ใครแล้วหรือยังล่ะครับ”
ผมทำเสียงหล่อถามพี่ไนน์ประหนึ่งพิธีครสัมภาษณ์ดารา
“กูเล็งไว้แล้วแหละ”
“เหยดดดดด จริงดิ! สวยปะวะพี่”
“ไม่สวยว่ะ แถมยังโง่มากๆด้วย”
“อ้าว! จะจีบใครทั้งทีไมไม่เลือกที่สติสมประกอบหน่อยวะพี่”
“ไอ้สัด แค่โง่ ไม่ได้บ้า... แต่การที่กูจะชอบใครเนี่ย กูไม่ได้มองเค้าที่ภายนอก หรืออะไรมากมายหรอกมึง”
“อ้าว”
“กูรู้แค่ว่า ถ้าคนนี้ใช่ มันก็คือใช่สำหรับกู แค่นี้แหละ”
“โอ้โห.... ซึ้งสัดเลยครับท่านผู้ชม นี่ถ้าเค้ามาได้ยินคงดีใจตายเลยนะเนี่ยพี่”
“มึงมาโอ้โห อะไร มึงเข้าใจที่กูพูดไหมเหอะ”
“เอาตรงๆก็งงๆนิดหน่อยอะพี่ แหะๆ”
“กูว่าละสัด...”
“เอ้า พี่ ก็คนมันไม่เคยมีแฟนนี่หว่า คนที่ใช่มันเป็นยังไงผมไม่เคยรู้หรอก”
“ข้ออ้าง กูรู้ทำไมมึงไม่เข้าใจที่กูพูด”
“ไมวะพี่?”
“เอาหูมาใกล้ๆสิ”
ผมยืดตัวเอียงหูไปหาหน้าพี่ไนน์ที่เอื้อมมาครึ่งโต๊ะเช่นกัน
พี่ไนน์ก้มตัวลงกระซิบเบาๆที่ข้างหูผม
“เพราะมึงมันโง่มากๆไงไอ้น้องคุณ”
แหมะ แหมะ
เสียงหยดน้ำจากเส้นผมที่ตกกระทบพื้นโต๊ะเบาๆดังขึ่นในขณะที่ผมนั่งจ้องหน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้า พร้อมสไลด์เม้าส์ไปมาหลัง
จากที่อาบน้ำเสร็จ
รับน้องวันนี้ก็เหนื่อยเช่นเคยครับ!
แต่เหนื่อยกว่ารับน้องก็คงจะเป็นใจผมนี่แหละ พราะหลังจากที่รับน้องเสร็จ ผมได้เดินกลับหอมาพร้อมเพื่อนอีกสองคน
คงจะไม่มีปัญหาอะไร ถ้าหากว่าไอ้เพื่อนทั้งสองคนนั้นมันไม่เป็นแฟนกัน
เหยดแหม่ .... ความ กขคงจ. ได้ตกลงบนหัวไอ้คุณนามสกุลน่าใช้คนนี้ทันที
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าทำไมทางเดินกลับหอแม่งยาวไกลสัดๆ
เกิดมาไม่เคยรู้สึกว่ากูเป็นส่วนเกินนนนนได้มากขนาดวันนี้เลยเว้ย!!!
ผมข่มความหัวร้อนไว้ในใจ ก่อนจะนับ1-10แล้วจรดปลายนิ้วมือลงบนแป้นพิมพ์คียืบอร์ดอย่างไวว่องตามประสานักเลงโซเชียล
Khun Kanin : เป็นส่วนเกิน ในชีวิตเธอ ที่เธอไม่ต้องการ ....
ผมอัพเดทสเตตัสระบายความหงุดหงิดในใจที่ไอ้คู่รักสองคนแม่งทำอะไรไม่เห็นหัวลงบนเฟสบุ๊ค
แค่อัพเพลงที่แม่งดูเข้ากับสถานการณ์เฉยๆแต่ดูเหมือนจะสร้างความเข้าใจผิดให้กับใครบางคน
คนที่คุณก็รู้ว่าใคร....
ตื๊อดึง
Nine Nithan : ไหนบอกว่าโสดไง
แฟนทิ้งรึไง?
Khun Kanin : อะไรของพี่
Nine Nithan : ก็เห็นมึงอัพสเตตัส เมียทิ้ง?
Khun Kanin : เออดิ
....
หลังจากที่ผมตอบดังนั้นไป คนที่อยู่อีกฝั่งแชทก็เงียบเลยครับ
เงียบสนิท ไร้การพิมพ์ใดๆ
Khun Kanin : ผมล้อเล่นพี่ เงียบเฉย
Nine Nithan : สรุปคือยังไง
Khun Kanin : แล้วพี่จะมาอยากรู้อะไรเรื่องผมวะเนี่ย
นับวันยิ่งแม่งเสือกเรื่องกูมากขึ้นเรื่อยๆ
Nine Nithan : ตอบกูมาสิ กูสั่ง
Khun Kanin : พี่ก็ตอบผมมาก่อนดิวะ
Nine Nithan : กูถามมึงก่อน
Khun Kanin : อ่ะๆ ไม่ใช่แฟน บอกว่าโสดก็โสดดิ
Nine Nithan : แล้วพูดถึงใคร คนที่ชอบ?
Khun Kanin : เปล่า แค่เดินหอมากับเพื่อนที่เป็นแฟนกันแล้วรู้สึกเป็นส่วนเกินเฉยๆ
Nine Nithan : ..... อ่อ หรอ
Khun Kanin : เออดิพี่ แม่งสวีทกันชิบหาย ไม่เห็นหัวผมเล้ยยยยย
Nine Nithan : อิจฉาเขาล่ะสิมึง ทำมาบ่น
Khun Kanin : เอาจริงๆก็นิดนึงว่ะพี่ ไม่ได้สาวเยอะเหมือนพี่นี่หว่า
Nine Nithan : เห้ย บอกกี่ทีแล้วว่าไม่มี
Khun Kanin : ขี้โม้สัด .... พี่ แนะนำหน่อยดิ อยากหาแฟนว่ะ
Nine Nithan : แนะนำห่าไร กูยังไม่มีเลย
Khun Kanin : พี่ก็มีคนที่ชอบแล้วไง แต่ผมยังไม่มีใครให้มองเลยเนี่ย อยากจะหาคนที่ดีต่อใจบ้าง อิจฉาเพื่อนมันเหมือนกันว่ะพี่
Nine Nithan : เอาจริงๆวิธีกูมึงใช้ไม่ได้หรอก มึงมันอ่อน
Khun Kanin : อ้าว พี่แม่ง...
Nine Nithan : แต่กูมีอยู่วิธีนึงที่มึงใช้ได้แน่ๆ
Khun Kanin : อะไรวะ
Nine Nithan : ลองมองคนใกล้ตัวดิ
Khun Kanin : หา?
Nine Nithan : แถวๆเนี้ย ไม่ใกล้ไม่ไกล มึงลองมองดีๆ เดี๋ยวก็เจอ
Khun Kanin : เมายา พี้กัญชาหรือเปล่าเนี่ย
Nine Nithan : เออ... ช่างเหอะ มึงแม่งโง่
อ้าว ด่ากูอีก
กูผิดอะไร
Khun Kanin : นี่ทักมาแค่จะมาด่าว่าผมโง่ใช่มั้ยพี่
Nine Nithan : เปล่าๆ ก็กูสงสัย เห็นทำมาเป็นโพสต์ดราม่า นึกว่าอกหักรักคุด
Khun Kanin : เอ้า ก็ผมชอบโพสต์เพลงนี่หว่า คิดเพลงอะไรอยู่ในหัวตรงกับความรู้สึกตอนนั้นก็โพสต์เลย
พี่ไม่เคยทำรึไง
Nine Nithan : หือ ไม่อะ
Khun Kanin : ลองทำดิพี่ สนุกดีนะ
Nine Nithan : ทำไปทำไมวะ กูไม่ค่อยชอบโพสต์อะไรเท่าไหร่
Khun Kanin : เวลาพี่คิดอะไรพี่ก็โพสต์เพลงที่ตรงกับความรู้สึกพี่ลงไปไง เวลาพอเรามาเปิดย้อนๆดูเงี้ย เราก็จะจำความรู้สึกตอน
นั้นได้ ผมว่ามันก็เป็นเหมือนกล่องเก็บความทรงจำเหมือนกันนะ ไอ้เฟสบุ๊คเนี่ย
อ้าว ผมพิมพ์ซะยาว ไอ้พี่ไนน์เสือกอ่านแต่ไม่ตอบ
คือไร คือไร!
จะว่ากูน้ำเน่าก็ด่ามาตรงๆก็ได้ ดวก
ตื๊อดึง!
เสียงแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊คดังขึ้น หากแต่ไม่ใช่เสียงแชท กลับเป็นเสียงแจ้งเตือนการถูกแท็กในโพสต์แทน
Nine Nithan tagged you in a post
เหยด ชื่อนี้ขึ้นมาทีไรกูเสียวสันหลังวาบตลอด
แท็กกูทำไมอีกวะเนี่ย.....
ผมคลิกไปที่โพสต์นั้นก่อนที่มันจะปรากฏข้อความขึ้นบนหน้าจอ
เป็นลิ้งเพลงจาก youtube เพลงหนึ่ งชื่อว่า “คนน่ารักมักใจร้าย”
พร้อมข้อความสั้นๆจากพี่ไนน์ ที่เขียนว่า
“แบบนี้ป่าววะมึง Khun Kanin”
ผมหัวเราะเบาๆกับโพสต์โง่ๆที่ดูเหมือนเด็กหัดเล่นเฟสของพี่ไนน์ ก่อนจะคลิกลิ้งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอเข้าไป
รอไม่นานเสียงเพลงหวานๆก็ดังขึ้น ผมหลับตาฟังเสียงทุ้มนุ่มของคนร้องที่ดังออกมาจากลำโพงพร้อมๆกับเสียงดนตรีเบาๆที่ทำ
ให้ผมอารมณ์ดีไปกับมันจนต้องโยกตัวตามจังหวะ
.............รู้ไหมว่ามีคนตกหลุมรักคุณกี่คนแล้ว
จากการที่คุณแค่ยิ้มให้ และยิ่งตอนคุณหันมา
จ้องมองตาและทักทาย ในหัวใจมันแทบละลาย
จนเกือบถึงจุดอันตราย และอยากจะขอให้คุณ
หยุดหยุดแค่นี้ก่อน ในใจผมร้อน
จนทนไม่ไหว จะรักคุณแล้ว
หยุดหยุดใจไว้บ้าง ห้ามใจเอาไว้
ต้องเตือนตัวเอง คนน่ารักมักใจร้ายกันทุกคน......
เพลงแม่งเพราะจริง
ทำไมผมไม่เคยได้ยินวะ
แล้วไอ้พี่ไนน์นี่แม่งไปอินเลิฟมาจากไหน โพสต์เพลงได้หวานซึ้งเหี้ยๆ
เห็นมั้ยว่ากูกำลังเหงาอยู่เนี่ย ไอ้สัด!
หรือแม่งโพสต์เยาะเย้ยกู
คิดได้ดังนั้ นผมจึงพิมพ์ตอบแชทพี่ไนน์ด้วยความหัวร้อน
Khun Kanin : อินเลิฟหรือโพสต์เยาะเย้ยผมวะพี่ หวานสัดจนมดจะกัดง่ามตีนผมแหว่งอยู่แล้วเนี่ย
Nine Nithan : คนมันมีความรัก ก็มึงบอกกูว่ารู้สึกอะไรก็ให้โพสต์ไม่ใช่เหรอ
Khun Kanin : เออ ถูกพี่ แต่แม่ง .. โพสต์ให้ใครวะ
Nine Nithan : อยากรู้รึไง
Khun Kanin : เออ
Nine Nithan : อยากรู้มากปะ
Khun Kanin : เออออออ
Nine Nithan : เสือก
Khun Kanin : ไม่อยากรู้ก็ได้ (สัด)
Nine Nithan : อ่ะๆๆ กูล้อเล่นน่า อย่าเพิ่งหัวร้อน
Khun Kanin :....
Nine Nithan : ในเพลงมันร้องให้ใคร
กูก็โพสต์ให้คนนั้นนั่นแหละ
พี่ไนน์พูดแค่นั้นก็รีบปิดแชทหนีผมไปด้วยความไวว่อง
ไอ้ห่านี่แม่งชอบค้างบทสนาให้อยู่ในจุดพีคแล้วหนีหายไปกับสายลม
ทิ้งให้กูนั่งหน้าโง่ด้วยความสับสนเนี่ย!
ผมเปิดเพลงเพื่อฟังเนื้อเพลงใหม่อีกครั้งด้วยความเสือกระดับ10
ไม่รู้แหละยังไงวันนี้ผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่าคนที่ไอ้พี่ไนน์ชอบมันเป็นใคร
.............รู้ไหมว่ามีคนตกหลุมรักคุณกี่คนแล้ว
จากการที่คุณแค่ยิ้มให้ และยิ่งตอนคุณหันมา
จ้องมองตาและทักทาย ในหัวใจมันแทบละลาย
จนเกือบถึงจุดอันตราย และอยากจะขอให้คุณ
หยุดหยุดแค่นี้ก่อน ในใจผมร้อน
จนทนไม่ไหว จะรักคุณแล้ว
หยุดหยุดใจไว้บ้าง ห้ามใจเอาไว้
ต้องเตือนตัวเอง คนน่ารักมักใจร้ายกันทุกคน......
ในเพลงแม่งก็ไม่เห็นมีชื่อคนสักชื่อ มีแต่แม่งสรรพนามบุรุษที่สอง
ฟังวนไปวนมาจนเอียนอีกหลายรอบก็ยังไม่โผล่ชื่อน้องกิ๊ฟเชอร์รี่น้องไวน์มาสักชื่อ
หน็อย...
ไอ้พี่ไนน์ นี่มึงหลอกให้กูนั่งฟังใช่มั้ยเนี่ยยยยยยยยยย!
โกรธ!!!!
------------------------------------------------------------------TALK ♥
แฮร่!!!
ตอนสองมาแบบงงๆ จบไปแบบงงๆ 555555555555555555
ก็ ชอบการจีบสไตล์พี่ไนน์มากๆ ดูแบบอึนๆมึนๆและรุกหนักบางที 55555555555+
สงสารนางที่เมื่อไหร่อีน้องคุณมันจะเลิกโง่ 5555+
ก็เป็นฟิคสั้นขำๆเนอะ อ่านเล่นๆในเวลาว่าง 5555
ติชมได้ตามสะดวกนะค้า จะนำไปปรับปรุงนะ อิอิ
(แต่ไม่ให้พี่ไนน์นะเราจองแล้ว!)
ส่วนเพลงประกอบตอนนี้ ตามลิ้งค์นี้เลยนะคะ
เพราะมากกกกกกกกกก เป็นเพลงที่เราชอบมากกกกกกกก
ลองฟังกันดุค่ะ
https://www.youtube.com/watch?v=a0o-abwPXTU
หัวข้อ: //เรื่องสั้น\\ (จบแล้ว) อะไรของแม่งวะ UPDATE 20.01.2019*ตอนพิเศษ2: ที่พี่นิ่งไม่ได้โกรธ แค่หื่น (อ่าน 21867 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก