Chapter 18 : พี่ชายขายาว
ยิ่งใกล้วันเฉลยพี่รหัสมากเข้าไปเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น เพราะอะไรก็เหรอ ก็เพราะว่าผมยังหาพี่รหัสตัวเองไม่เจอนะสิครับ
ความจริงก็น่าจะหาเจอได้ตั้งนานแล้วเพราะผมได้คำใบ้จากพี่ก้องมาก็หลายวันแล้ว แต่ผมก็ยังจมอยู่กับที่และไม่คิดจะตามหา ต่างจากเพื่อนร่วมคลาสที่ตอนนี้เจอพี่รหัสตัวเองไปหลายคน เห็นทีแบบนี้ก็คงไม่พ้นการโดนทำโทษอีกตามเคย
“คิดไรอยู่เนี่ย” หมอกนั่งลงข้างๆ ผม ในของเขาคือกระดาษสีที่ดูเหมือนจะถูกเพื่อนใช้ให้ตัด
ตอนนี้พวกเรากำลังจัดบอร์ดกิจกรรมอยู่ใต้คณะ แถมแต่ละคนก็ดูสบายๆ เพราะใกล้จะเสร็จแล้ว ส่วนผมเองก็ออกแรงช่วยไปแรกๆ จนตอนนี้สามารถมานั่งอู้ได้นิดหน่อย
“เรื่องพี่รหัสนะ ยังไม่ได้เริ่มหาเลย” ผมตอบตามความเป็นจริง
“พอกัน สงสัยโดนพี่ก้องทำโทษอีกแน่ๆ”
หมอกดูจะไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้เท่าไหร่
“แต่จะว่าไปคำใบ้ที่พี่ก้องให้มาก็น่าคิดนะ เจอบ่อยพอๆ กับเจอพี่เขา จะว่าไปคนที่เจอแบบนั้นก็มีไม่กี่คน”
แม้หมอกจะทำหน้านึกคิด แต่มือก็ยังคงทำงานตัวเองอยู่ตลอด
“น้องต้นน้ำ” เสียงใสๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากอีกฝาก ผมหันไปเจอกับรุ่นพี่ปีสองที่ดูเหมือนตั้งใจจะมาหาผมโดยเฉพาะ
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ พลางมองพี่ผู้หญิงตรงหน้า
“มองหน้าพี่แบบนี้แสดงว่าจำพี่ไม่ได้ใช่ไหม” งานเข้าเลยครับ นี่ผมจะโดนทำโทษไหมเนี่ย
“ขอโทษครับ”
“อะไรวะต้นน้ำ จำพี่ฟ้าไม่ได้เหรอ” หมอกเป็นคนเตือนสติผม
“น้องนี่เก่งนะเนี่ยจำพี่ได้ ส่วนเราถ้าคราวหน้าจำพี่ไม่ได้อีก เตรียมตัวโดนทำโทษได้เลยนะ” บางทีผมก็รู้สึกว่าพี่ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวไม่ต่างไปจากพี่ก้องแฮะ
“ขอโทษครับ” นี่ผมต้องขอโทษอีกกี่ครั้งเนี่ย
“ช่างเถอะ เอานี่” ถุงขนมขนาดใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้าผม
“อะไรครับ” แม้ว่าจะรู้ว่าในถุงใบนั้นคือขนม ขนมที่ล้วนแต่เป็นของชอบผมทั้งนั้น แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือพี่เอาขนมพวกนี้มาให้ผมทำไม
“ก็ขนมนะสิ”
“ของพี่เหรอ”
“พี่รหัสเราฝากพี่มาให้ เขาคงอยากให้เรารีบหาพี่เขาให้เจอไวๆ ก็ได้มั้ง” พี่ฟ้าตอบ “รายนั่นนะ ดูตื่นเต้นจะตาย ยิ่งถ้าต้นน้ำหาพี่เขาเจอไวๆ นะ พี่คิดว่าเขาคงยิ้มไม่หุบแน่ๆ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“พี่ล้อเล่น เอานี่ รับไปสิ”
ผมรับถุงขนมมา
“ฝากขอบคุณพี่รหัสผมด้วยนะครับ”
“ได้จ๊ะ” พี่ฟ้ายิ้มรับ “ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ ตั้งใจทำงานกันนะ”
“ขอบคุณครับ” ผมกับหมอกยกมือไหว้อีกรอบ
“โห ต้นน้ำ พี่รหัสนายนี่ใจปล้ำนะเนี่ย ซื้อขนมมาให้เยอะเลย”
หมอกเปิดถุงขนมนั้นอย่างตื่นเต้น ความจริงมันควรจะเป็นผมมากกว่าที่ควรจะตื่นเต้นแบบนั้น
“ว่าแต่ไปรู้ได้ไงเนี่ยว่านายชอบกินอะไร ไม่ชอบอะไร”
...นั่นสิ เขารู้จักผมได้ยังไง…
คนที่ผมเจอบ่อยกว่าก็มีไม่กี่คน
พี่ก้อง...พี่แอน...แล้วใครอีกนะ
“เป็นไปไม่ได้” สรุปนี่ผมมองข้ามคนๆ นี้ไปได้ยังไง
“นายว่าอะไรนะ”
หมอกเงยหน้าผมอย่างงงๆ เป็นใครก็ต้องงงแหละครับ เพราะตอนนี้ผมกำลังคิดหนักแถมคิดไรก็พูดออกมาหมดจึงไม่แปลกที่หมอกจะมองแบบนั้น
“รุ่นพี่คนอื่นๆ ส่วนใหญ่เราจะเจอกันตอนรับน้อง หรือวันที่รุ่นพี่เรียกทำกิจกรรม แต่กลับมีคนหนึ่งที่เราเจอบ่อยมาก บ่อยกว่าพี่ก้องด้วย”
“ใครเหรอ”
“เต็งหนึ่ง เต็งหนึ่งคือพี่รหัสเรา”
“บังเอิญไปป่าว”
หมอกดูไม่ค่อยใส่ใจกับความคิดของผมเท่าไหร่ แต่ในน้ำเสียงกลับดูไม่พอใจนิดๆ ที่ผมเดาว่าเป็นเต็งหนึ่ง
ความจริงหมอกเองก็กลับมายิ้มแย้มแบบเดิมแล้วบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก จนบางทีผมก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าเขาเป็นอะไร แล้วยิ่งผมเอ่ยชื่อนี้ออกมาอีกก็ดูเหมือนสีหน้าแบบนั้นจะกลับมาอีก
“ต้นน้ำมาช่วยกันหน่อยสิ”
สุดท้ายผมก็ต้องหยุดความคิดเหล่านั้นเอาไว้ก่อนแล้วไปตั้งหน้าตั้งตาช่วยเพื่อนทำงานต่อ
สำหรับผมกับเต็งหนึ่งทุกอย่างยังคงปกติ เช้ามาเรียนด้วยกัน จากนั้นก็แยกย้ายกันไปเรียนตามปกติ เจอกันอีกทีก็ตอนเข้านอนด้วยกัน ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปกว่านั้น แต่ในทุกวันผมกลับได้ขนมจากพี่รหัสทุกครั้งโดยที่เต็งหนึ่งยังคงแสดงสีหน้าปกติราวกับไม่รู้เรื่องอะไรเกิดขึ้น
อย่างเช่นตอนนี้ที่พวกเรากำลังจะกลับบ้านพร้อมกัน และในมือของผมเองก็ยังคงเต็มไปด้วยถุงขนมใบโตที่เพิ่งได้จากรุ่นพี่คนหนึ่งที่เหมือนตั้งใจเอาขนมจากพี่รหัสผมมาให้โดยเฉพาะ
“นั่นอะไรนะ” เต็งหนึ่งถามถึงถุงขนมในมือผมอย่างสนใจ
“ขนมนะ”
“ของใคร” ทำไมน้ำเสียงต้องข่มด้วยเนี่ย
“ของผู้ชาย” ใช่ครับของผู้ชาย แถมคนๆ นั้นยังยืนอยู่ข้างๆ ผมด้วย
“ผู้ชายที่ไหน ใครบังคับมาจีบแฟนเรา” เอาเข้าไปครับ บทจะเล่นก็ตีบทซะแตกเลย นี่ถ้าเอาชื่อไปเสนอคงได้รับรางวัลแน่ๆ
“หึงเหรอ”
“ใช่ หึง แถมหึงมากด้วย”
“พี่รหัสเราให้มานะ” ผมตอบไปตามความตรงเพื่อหวังดูปฏิกิริยาของคนข้างๆ “พี่เขาใจดีมากเลย ซื้อขนมมาฝากเราทุกวัน แถมยังรู้ใจเราอีกด้วยนะว่าเราชอบอะไร”
“พี่รหัสเหรอ”
ดูเต็งหนึ่งเองจะไม่รู้สึกอะไรกับคำๆ นี้เท่าไหร่ หากแต่ยังคงแกะขนมที่ผมได้มากินไปเรื่อยๆ ราวกับว่าของตัวเอง แต่ถ้าเต็งหนึ่งเป็นพี่รหัสผมจริงๆ ก็คงไม่ต่างจากคนที่กินขนมตัวเองนั่นแหละ
“แล้วเจอพี่รหัสหรือยังเนี่ย” นั่นสิเนอะ ผมหาเขาเจอหรือยัง
“เหมือนจะเจอ แต่ยังไม่เจอ” คำตอบนี้คงพอจะช่วยได้ เพราะพี่รหัสของผมยังกินขนมตัวเองอยู่ตรงหน้าผมนี่แหละ
“ตกลงเจอหรือไม่เจอ งงนะเนี่ย”
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ผมพูดได้เท่านั้น เพราะถ้าผมพูดเยอะไปกว่านี้ก็กลัวจะว่าที่พี่รหัสของผมคนนี้จะแปลกใจที่ผมเจอเขาง่ายเกินไป
“ถ้าไงก็รีบหาได้แล้วนะ ใกล้วันเฉลยพี่รหัสแล้วไม่ใช่เหรอ” มือหนายกขึ้นลูบหัวผมเบาๆ “อย่าโดนทำโทษแบบครั้งก่อนอีกไงเรา”
“ไม่เอาแล้วล่ะ” ผมหัวเราะ
“ดีแล้ว เพราะเราก็ไม่ชอบแบบนั้นเหมือนกัน มีอย่างที่ไหนโดนไปจับเป็นคู่จิ้นกับผู้ชายคนอื่น แถมไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ดันเป็นแฟนเก่าอีก แถมยังสนิทกันเกินหน้าเกินตา หนักสุดก็ให้ไปถ่ายแบบคู่จิ้นด้วยกัน มีเหรอตัวจริงอย่างเราจะไม่คิดเล็กคิดน้อยบ้างนะ” เต็งหนึ่งพูดร่ายมาเป็นชุดจนผมอดขำไม่ได้ ไม่เคยคิดเลยว่าคนตัวสูงจะมีมุมแบบนี้
“แต่ตัวจริงก็สามารถชนะใจเราได้ไม่ใช่เหรอ”
“พูดให้ดีใจเล่นใช่ป่ะเนี่ย”
“ใครบอก พูดจากใจเลยต่างหากล่ะ”
“ขอบคุณนะ” รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“กลับกันเถอะ เดี๋ยวกลับไปไม่ทันมื้อเย็น”
“อืม”
แล้ววันสุดท้ายของเด็กปีหนึ่งอย่างพวกผมก็มาถึง วันที่พวกผมจะต้องรู้แล้วว่าใครคือพี่รหัสของตัวเอง การตามหาพี่รหัสจบลงแล้ว และแน่นอนว่าผมยังคงคิดเหมือนเดิมว่าเต็งหนึ่งคือพี่รหัสของผม
การเฉลยพี่รหัสไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมาย แค่ให้เด็กปีหนึ่งแต่ละคนเดินออกไปด้านหน้าแล้วเขียนชื่อพี่รหัสของตัวเองลงในแบบฟอร์มที่รุ่นพี่เตรียมไว้ หลายคนดูตื่นเต้นกับกิจกรรมตรงนี้มาก อย่างที่บอกแหละครับว่ามีหลายคนยังหาพี่รหัสไม่เจอ จึงเป็นเรื่องไม่แปลกที่คนเหล่านั้นจะรู้สึกประหม่าไม่ต่างไปจากผม
“ต่อไปน้องต้นน้ำ เชิญด้านหน้าเลย” ผมลุกขึ้นแล้วตรงไปยังโต๊ะตรงด้านหน้า
แผ่นกระดาษตรงหน้า ถูกแบ่งเป็น 3 ช่อง
ช่องแรกเป็นชื่อของผม
ช่องที่สองคือโค้ชลับที่ผมจับได้ ‘พี่ชายขายาว’
และช่องสุดท้าย ชื่อพี่รหัสของผม ที่ตอนนี้เป็นเพียงแค่ช่องว่างเปล่า
มือที่กำปากกาอยู่เลื่อนไปยังช่องสุดท้ายก่อนจะค่อยๆ บรรจงเขียนชื่อคนๆ หนึ่งลงไปอย่างช้าๆ โดยมีบรรดาเหล่ารุ่นพี่คอยสังเกตการณ์อยู่ตลอด และหนึ่งในนั้นก็คือคนที่ผมคิดมาโดยตลอดว่าเขาคือพี่รหัสของผม
‘เต็มหนึ่ง’
นั่นเป็นชื่อที่ผมเขียน และแน่นอนว่าพี่ก้องมองผมแล้วยิ้มให้กำลังใจ
“เสร็จแล้ว น้องคนต่อไปเลยครับ”
ผมกลับไปนั่งที่ ก่อนที่หมอกจะเป็นคนต่อไป
ดูท่าทางของหมอกเองจะสบายๆ ต่างจากผมที่รู้สึกกดดันเล็กน้อยแม้ว่าจะมั่นใจก็ตาม พอเขียนเสร็จหมอกก็กลับมานั่งลงข้างๆ ผม
“คิดว่าไง จะโดนทำโทษไหม” หมอกเอ่ยถามผมเบาๆ โดยที่สายตายังคงมองไปด้านหน้า
“ไม่แน่ใจ”
“อย่าคิดมาก เดี๋ยวก็รู้แล้วล่ะว่าใครตอบผิดใครตอบถูก”
หมอกชี้ไปทางด้านหน้าที่ตอนนี้คนสุดท้ายเพิ่งจะเขียนเสร็จ ก่อนที่พี่ก้องจะหยิบกระดาษแผ่นนั้นแล้วยื่นส่งให้รุ่นพี่ด้านหลังเพื่อทำการเช็คความถูกต้องว่าพี่รหัสที่พวกเราเขียนไปนั้นถูกต้องหรือไม่
ใช้เวลาประมาณ 10 นาที ใบรายชื่อนั้นก็กลับมาอยู่ในมือพี่ก้องอีกครั้ง
“ต่อไปนี้จะประกาศคนที่เขียนชื่อพี่รหัสถูกต้องนะครับ”
แน่นอนว่าทุกคนต่างพากันเงียบเพื่อรอฟังว่าจะมีชื่อของตัวเองอยู่หรือไม่ ไม่ต่างไปจากกับผมกับหมอกที่ได้แต่นั่งลุ้นว่าสิ่งที่เขียนไปจะถูกไหม
“ทุกคนเขียนถูกหมดครับ”
เกิดเสียงเฮลั่นจนรุ่นพี่หลายๆ คนต่างพากันยกนิ้มขึ้นอุดหู ผมเองก็ดีใจไม่ต่างไปจากคนอื่นที่เขียนชื่อพี่รหัสตัวเองถูก แถมคนที่ผมพูดถึงก็กำลังยิ้มเล็กยิ้มน้อยมาให้ผมจากอีกฝากจนผมรีบหันหน้าหนีแทบไม่ทัน
“ว่าแต่นายเขียนชื่อใครไปเหรอ” ผมหันไปถามคนข้างๆ ที่ดูจะไม่ได้แสดงอาการดีใจเหมือนกับคนอื่นๆ สักเท่าไหร่
“อยากรู้จริงเหรอ” ผมหยักหน้าแรงๆ
“คนนั้นไง คนที่เรารู้จักกันดี”
นิ้วยาวของหมอกชี้ไปยังคนด้านหน้าทันที