หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[dekying kukkig]

พ่อเสืออออออ ยู้ฮูววววววววว


 


รออยู่น๊า

[piggyfree]

เราคิดถึง

[MyTeaMeJive]

ตอนเทพเสือโคร่งภูผา

บทที่ยี่สิบเก้า

หลายวันถัดมารองแม่ทัพเฉินอวี้ได้รับพระราชทานบ้านพักประจำตำแหน่ง ซึ่งเป็นบ้านพักหลังเดิมของข้าราชการผู้หนึ่งที่ถูกยึดทรัพย์เมื่อครึ่งปีก่อน หลังการเร่งซ่อมแซมอยู่ไม่ถึงครึ่งเดือน ก็พร้อมให้เข้าพักได้ แต่รองแม่ทัพเฉินอวี้กลับไม่อาจเชิญมารดาให้มาพักอยู่ด้วยกัน เนื่องจากนางเสียชีวิตลงเสียก่อน
งานศพของภรรยารองพ่อค้ารายใหญ่ แม้จะบอกว่าไม่มีพิธีการยิ่งใหญ่อันใด แต่ก็มีผู้มาไว้ร่วมอาลัยหนาตา
ในระหว่างที่บรรจุร่างของมารดาไว้ในสุสาน ชายหนุ่มก็คิดถึงความหวาดระแวงของมารดาที่มีต่อบรรดานายทหารผู้ติดตามเขา
เป็นความหวาดระแวงแบบชาวบ้านที่มีต่อผู้ที่เปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร
แต่นางไม่เข้าใจเรื่องจิตสังหาร ก็คิดไปว่าเพราะบรรดาผู้ที่ผลัดเปลี่ยนกันมาติดตามบุตรชายนั้นล้วนเคยลงมือฆ่าคน นางจึงรู้สึกระแวงและไม่ไว้ใจ นางรู้ว่าเฉินอวี้ก็เคยลงดาบฆ่าคน แต่เพราะนี่คือบุตรชายของนาง นางจึงไว้ใจ
ซึ่งในเวลาเดียวกัน เฉินอวี้ที่มีความตั้งใจอยากพามารดาออกมาจากบ้านหลังนั้นตั้งแต่จำความได้ แต่เมื่อถึงวันที่มีบ้านพักส่วนตัว สามารถพามารดาออกมาได้ มารดาก็ไม่อยู่แล้ว
ความรู้สึกในเวลานี้จึงคล้ายยืนอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่า...
 
ในช่วงหลายปีมานี้ ไม่ว่าจะเป็นทหารผู้ติดตาม นายทหารคนสนิท หรือจะเรียกว่าอะไรก็ตามแต่ ที่เดินทางไปกับรองแม่ทัพเฉินอวี้ทั่วอาณาจักรไท่ชาง ทุกคนจะทำงานผลัดเปลี่ยนตามวงรอบในช่วงสองถึงหกเดือน ผ่านไปหลายปีนายทหารระดับนายกองขึ้นมาถึงองครักษ์จำนวนมากกว่าร้อยคนจึงผ่านการร่วมงานกับรองแม่ทัพผู้นี้มาแล้วทั้งสิ้น
แต่เฉินอวี้รู้ดีว่าพวกเขามิได้แค่ติดตาม แต่เป็นการจับตามองความเคลื่อนไหว ยิ่งนานวันก็ยิ่งชัดเจนว่าฮ่องเต้กำลังไม่ไว้วางพระทัยเขามากขึ้นเรื่อยๆ และจากงานที่ทำอยู่ทุกวัน จึงรู้ดีว่าหลังจากนี้จะพบกับอะไร 
ดังนั้นเมื่อถึงงานวันปีใหม่ บ้านของคหบดีเฉิน พ่อค้าผ้าไหมรายใหญ่ของเมืองหลวงจัดงานเลี้ยงใหญ่ บรรดาพี่น้องชายหญิงทั้งหมดกลับมาบ้านมาพร้อมหน้ากันตั้งแต่เช้าเพื่อร่วมอวยพรให้กับบิดา มารดา บรรดาลูกจ้างคนงานก็มาเข้าแถวรอรับเงินรางวัลพิเศษ เสียงหัวเราะครึกครื้นและการดื่มกินดำเนินไปตลอดทั้งวัน ส่วนเฉินอีจิ้ง กับรองแม่ทัพเฉินอวี้ต้องรอจนกระทั่งงานในวังหลวงเสร็จสิ้นลงก่อนจึงจะสามารถกลับมาร่วมงานเลี้ยงที่บ้านได้
เวลานั้น มีเพียงบิดากับมารดาทั้งสองที่พูดคุยอยู่กับพี่ใหญ่เฉินเต๋อหมิง  หลังการอวยพรปีใหม่ตามธรรมเนียมแล้ว ทั้งหมดจึงกลับเข้าไปพักผ่อนในช่วงบ่าย สามคนพี่น้องจึงออกมาพูดคุยกันที่ลานหน้าบ้าน

แม้ในกลุ่มพี่น้องทั้งสิบคนของบ้านสกุลเฉินพ่อค้าผ้าไหม จะมีความเกรงใจพี่ใหญ่เฉินเต๋อหมิง ผู้ก้าวขึ้นควบคุมการค้าแทนบิดา และให้ความเคารพพี่รองเฉินอีจิ้งผู้ประสานการค้ากับวังหลวงและข้าราชการ แต่ความขัดแย้ง และการแข่งขันที่เริ่มต้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อครั้งจำความได้ ใช่ว่ามันจะลบหายไปได้ง่าย ๆ เมื่อเติบใหญ่

รองแม่ทัพเฉินอวี้ยืนกอดอกหลังตรงถามพี่ใหญ่ขึ้นก่อนว่าการค้าในปัจจุบันมีปัญหาอะไรหรือไม่
"จะว่าไปปัญหามันมีมาเรื่อย ๆ นะ แต่มันก็มาแล้วก็ผ่านไป ไม่ได้หนักหนาอันใด" พี่ใหญ่ตอบ ขณะที่ในใจรู้สึกไม่พอใจกับท่าทีและน้ำเสียงของอีกฝ่าย
แม้จะรู้ว่าเฉินอวี้คือคนโปรดของฮ่องเต้ แต่สำหรับตนแล้วจะอย่างไรเฉินอวี้ก็ยังเป็นน้องชายคนเล็กอยู่เช่นเดิม
เฉินอีจิ้งถามต่อ "มีเรื่องอันใดเกิดขึ้น"
"ข้าต้องการให้พวกท่านเลิกนำผ้าไหมไปกำนัลกลุ่มฮูหยินท่านเสนาบดี ตั้งแต่บัดนี้" เฉินอวี้บอกกับพี่ชายทั้งสองตามตรง
"เรื่องของขวัญ ของฝากเหล่านี้ ถือเป็นการตอบแทนที่ช่วยแนะนำลูกค้าให้ มิใช่เรื่องใหญ่โตอันใด" พี่รองกล่าวขึ้น
"แต่ก็อยากให้เลิกทำเช่นนั้น" เฉินอวี้หันไปมองทางอื่น ท่าทางคล้ายมิได้ฟังที่พี่ชายทั้งสองคนพูด "บอกหลายคราแล้วด้วยว่าไม่ควรทำ หากวันหนึ่งวันใดเสนาบดีที่ท่านไปติดสินบนไว้ ถูกกล่าวหาว่าทุจริต ข้าจะเดือดร้อน"
"ข้าเองก็รับราชการ" เฉินอีจิ้งกล่าว "ถึงแม้จะมีตำแหน่งเพียงชั้นผู้น้อย แต่ก็รู้จักแยกแยะ ไม่เคยไปทำให้คนสนิทฮ่องเต้อย่างเจ้าต้องเดือดร้อน อีกอย่างสิ่งที่เราทำมิใช่การติดสินบน แต่มันก็คือการมอบของขวัญ"
แต่เฉินอวี้ยกมือขึ้นเพื่อตัดบทก่อนที่เฉินอีจิ้งจะกล่าวจบ "ท่านจะเรียกว่าอะไรก็ตามแต่ แต่ต้องหยุดเดี๋ยวนี้ เพราะหากเกิดอะไรขึ้นมา ข้าไม่อยากเดือดร้อนไปด้วย"

จากที่คนรับใช้ที่อยู่ในละแวกนั้นเล่าในเวลาต่อมาก็คือ เห็นว่าพี่น้องทั้งสามคนคุยกันอย่างเคร่งเครียด เกี่ยวกับเรื่องของกำนัล จู่ ๆ เฉินอีจิ้งซัดหมัดเข้าใส่ใบหน้าของรองแม่ทัพเฉินอวี้จนคนที่ไม่ทันได้ระวังตัวเซไปหลายก้าว จากนั้นพี่ใหญ่ของบ้านก็เข้าไปช่วยห้ามไว้ แล้วบอกให้เฉินอวี้รีบกลับไปก่อน
"หากครอบครัวคือสิ่งที่ถ่วงรั้งความก้าวหน้าของเจ้า เจ้าก็ไปเสียเถอะ"
ขณะที่พี่ใหญ่ขับไล่ เฉินอีจิ้งยังร้องตะโกนด่าเสียงดัง
"เป็นรองแม่ทัพแล้วไง ยิ่งใหญ่มาจากไหนกัน! ลืมไปแล้วหรือไง ว่าข้าราชการระดับล่างอย่างข้านี่แหละที่เป็นบันไดให้เจ้าเหยียบข้าขึ้นไป!"

รองแม่ทัพเฉินอวี้กลับมายังไม่ทันจะถึงบ้านพักประจำตำแหน่ง องครักษ์ผู้หนึ่งก็มาดักรออยู่ระหว่างทางและแจ้งว่า ทรงมีรับสั่งให้ไปเข้าเฝ้าฯ ที่อุทยานหน้าพระตำหนักในทันที

ทรงแตะที่รอยช้ำบนใบหน้าของรองแม่ทัพเฉินอวี้เบา ๆ  "เฉินอีจิ้งออกหมัดรวดเร็ว จนเจ้าหลบไม่ทัน หรือเพราะเจ้าไม่คิดจะหลบ"
แต่ในขณะที่ทรงกำลังสำรวจอาการบาดเจ็บของรองแม่ทัพเฉินอวี้ ทรงได้ข้อสรุปว่า ในความเยาว์วัยของรองแม่ทัพเฉินอวี้ ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รู้จักบาดเจ็บ
ก็เหมือนกับที่เทพเสือโคร่งภูผายอมรับว่า เทพแห่งป่าสีทอง เจ็บป่วยได้ บาดเจ็บได้ และตายได้
เทพเสือโคร่งภูผาใช้สมุนไพรจากป่าสีทองรักษารองแม่ทัพเฉินอวี้โดยมิต้องสงสัย และผลของมันก็ทำให้รองแม่ทัพเฉินอวี้มีพลังที่เข้มแข็ง ไม่ว่าจะบาดเจ็บ หรือเจ็บป่วยก็จะมีอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็ว และความอ่อนเยาว์นี้คือผลข้างเคียง
หลายปีมานี้ทรงเรียกร้องสมุนไพรหายากหลายชนิด ซึ่งเทพเสือโคร่งภูผาก็สามารถจัดหามาให้ได้ตามพระประสงค์ แลกกับการที่พระองค์จะต้องดูแลรองแม่ทัพเฉินอวี้ผู้นี้
แต่ยาเหล่านั้นไม่สามารถเร่งรัดให้มีพลังที่เข้มแข็งเทียบเท่ากับรองแม่ทัพเฉินอวี้
หรือว่ายังมีเพลงยุทธวิชาหมัดมวยใด หรือตัวยาตัวใดที่เทพเสือโคร่งภูผาปิดบังไว้

รองแม่ทัพเฉินอวี้ ไม่ได้ตระหนักว่าทรงกำลังมีพระวินิจฉัยในเรื่องสมุนไพรที่เทพเสือโคร่งใช้กับตน จึงถวายคำตอบเรื่องอาการบาดเจ็บ
"ไม่คิดว่าพี่รองจะออกหมัดด้วยฝ่าบาท คุยกันอยู่ดีๆก็ชกเลย"
"ถ้าคุยกันดีๆคงไม่โดนชกหรอก" ทรงแย้มพระสรวล เรียกให้รองแม่ทัพนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัว
ชายหนุ่มรินน้ำจันถวาย
"ขัดใจกันเรื่องอะไร"
เมื่อทรงมีพระปุจฉา รองแม่ทัพเฉินอวี้ก็ตอบไปว่า เป็นเรื่องที่ครอบครัวมักนำของกำนัลไปมอบให้กับฝ่ายใน ฮูหยินของเสนาบดีและข้าราชการฝ่ายต่างๆเป็นระยะ ซึ่งชายหนุ่มพูดเตือนมาหลายคราว่าการกระทำเช่นนี้ สุ่มเสี่ยงที่จะถูกมองว่ากำลังเป็นการติดสินบน หรือหากวันหนึ่งข้างหน้าพบว่าคนผู้นั้นกระทำการทุจริตขึ้นมาก็อาจถูกลากเข้าไปพัวพันได้
"ว่าที่จริงของที่พี่ใหญ่ของเจ้านำมามอบเป็นของกำนัล ก็เหมือนกับสินค้าตัวอย่าง ทำให้บรรดาฮูหยิน นางข้าหลวง มาจนถึงสนมของเราแข่งขันกันว่าใครจะสามารถเป็นเจ้าของสินค้ารุ่นใหม่ที่รวดเร็วกว่าเดิม"
เมื่อชายหนุ่มถอนหายใจ ฮ่องเต้ก็ทรงแย้มพระสรวลแล้วรับสั่งต่อ "เจ้าจริงจังเกินไปแล้ว"
ชายหนุ่มรินน้ำจันถวายอีกครา แต่ตนเองกลับไม่ดื่มสักหยด
"เคยเตือนมาก่อนแล้วมิใช่หรือ"
"พระเจ้าค่ะ เตือนหลายครา แต่เขาก็ยังทำอยู่ดี มาคราวนี้โกรธถึงขนาดลงไม้ลงมือต่อกัน"
"นั่นเพราะเจ้ากำลังอยู่เหนือพวกเขา สูงขึ้นไปเรื่อยๆ"
สายพระเนตรที่มองมาบ่งบอกว่าทรงมีความเข้าพระทัยความคิดของรองแม่ทัพเฉินอวี้เป็นอย่างดี

"เจ้ากับเรามีอะไรหลายอย่างที่เหมือนกัน แต่เราเลือกใช้วิธีการที่ต่างกัน" รอยพระสรวลกดลึกที่มุมพระโอษฐ์ "เราอยู่ในครอบครัวที่เสแสร้งว่ารักใคร่สามัคคีกันดี แต่แท้ที่จริงเราไว้ใจใครมิได้เลย"
รองแม่ทัพเฉินอวี้นึกถึงยามเยาว์วัยที่มารดาต้องพาเขาและเฉินกั๋วสงพี่ชายร่วมมารดาไปเรียนในโรงเรียนที่ไกลจากบ้าน เพื่อบรรเทาความไม่พอใจของแม่ใหญ่
วันที่ต้องกินข้าวตามลำพังในห้องครัว
การถูกกดให้อยู่ในอันดับล่าง และต้องรอของเหลือจากพี่ ๆ เพราะการที่เป็นบุตรคนเล็กของภรรยารอง
ทั้งหมดนี้คือการผลักดันให้เกิดความมุ่งมั่นว่าจะต้องยิ่งใหญ่กว่าพี่น้องทั้งหมด

...และทำให้ยึดมั่นอยู่กับเทพเสือโคร่งภูผาผู้นั้น

ทรงปล่อยให้รองแม่ทัพเฉินอวี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็รับสั่งขึ้น
"เรียกเขามาพบเรา"
รองแม่ทัพเฉินอวี้เหลียวชี้ไปรอบๆ "ตรงนี้หรือฝ่าบาท"
เมื่อทรงพยักพระพักตร์ ชายหนุ่มก็ต่อรอง "ไม่ทรงลองเรียกเองดูหรือพระเจ้าค่ะ"
"เจ้าคิดว่าเราไม่เคยลองเรียกเองหรือ"
รองแม่ทัพเฉินอวี้เห็นว่าจริง พระองค์ย่อมต้องเคยทดสอบเรื่องนี้อยู่แล้ว จึงลุกขึ้นถวายความเคารพแล้วเดินไปด้านหนึ่งของศาลาแล้วกล่าวชื่อเทพเสือโคร่งภูผา
เสียงเรียกชื่อนั้นไม่ได้ดังมากนัก ขนาดพระองค์ประทับนั่งอยู่ใกล้ๆ ยังได้ยินไม่ถนัด
แต่กระแสลมแรงที่พัดวูบมาในฉับพลัน จนต้นไม้ไหวเอน ตามมาด้วยคนร่างกายสูงใหญ่ปรากฏตนที่โคนต้นไม้ใหญ่ฝั่งตรงข้ามกับสระน้ำ ทำให้บรรดาองครักษ์ต่างขยับตัวเตรียมพร้อม แม้จะจำได้ว่าผู้ที่ยืนอยู่คือใคร

"ไม่เป็นไร ให้เขาเข้ามา"
เมื่อรองแม่ทัพเฉินอวี้พยักหน้า เทพเสือโคร่งภูผาพุ่งตัวเข้ามาที่ศาลาที่ประทับอยู่ในทันที
เพียงแต่เมื่อมาถึงดวงตาคู่นั้นกลับจับจ้องที่รอยช้ำบนใบหน้าของรองแม่ทัพเฉินอวี้
ชายหนุ่มรู้ตัวว่าหมดหน้าที่ตรงนี้แล้วจึงถวายความเคารพแล้วล่าถอยออกมา เพื่อให้ทั้งคู่ได้หารือกันเป็นการส่วนตัว

แต่เมื่อกลับมาถึงที่บ้านพักประจำตำแหน่งได้ครู่หนึ่ง เทพเสือโคร่งภูผาก็เดินตามเข้ามาแล้วถามตรงๆ
"ใครทำ"
เวลานี้ในบ้านมีทั้งทหารคนสนิทอยู่หลายคน ร่วมด้วยคนรับใช้ รองแม่ทัพเฉินอวี้จึงกล่าวตอบไปด้วยน้ำเสียงที่แทบจะจมอยู่ในคอ "พี่รอง"
"เขามียุทธไม่ถึงหนึ่งในสิบของเจ้า ทำไมถึงช้ำขนาดนี้"
"เขาเป็นพี่"
เทพเสือโคร่งภูผาแทบหลุดขำที่รองแม่ทัพเฉินอวี้ดูเชื่อฟังอย่างเหลือเชื่อ เมื่อชี้มือบอกให้นั่งรอดีๆ อีกฝ่ายก็นั่งหลังตรงในทันที
คนรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปในโรงครัวหยิบห่อยาออกมา นายทหารคนสนิทก็รีบเข้ามาหาหม้อต้มยา และจะช่วยติดไฟให้
"ออกไปรอข้างนอก"
สำหรับทหารคนสนิทและทหารติดตามเหล่านี้ หลายคนเคยพบเจอกับเทพเสือโคร่งภูผามาแล้ว และถวายรายงานพิเศษเกี่ยวกับการหารือระหว่างอาจารย์กับศิษย์คู่นี้ มีการหารือกันเรื่องอะไร หลายปีมานี้พวกเขากราบทูลเรื่องราวไปมากมาย

ดังนั้นต่อให้ถูกไล่ให้ออกไปรอข้างนอก พวกเขาก็ยังรั้งรออยู่แถวหน้าห้องครัวนั่นเอง
เมื่อเทสมุนไพรลงไปในหม้อแล้วใช้ผ้าขาวปิดไว้ เทพเสือโคร่งภูผาก็เรียกอากังให้เข้ามา เขาเป็นคนรับใช้ที่คอยดูแลรองแม่ทัพเฉินอวี้ที่เมืองหลวงมานานหลายปี  ซึ่งสำหรับเทพเสือโคร่งภูผาแล้ว คนผู้นี้น่าไว้ใจมากกว่าบรรดาทหารลูกน้องของรองแม่ทัพเฉินอวี้เหล่านั้น
เมื่ออากังเข้ามาก็กำชับว่าห้ามเปิดผ้าอย่างเด็ดขาด ให้ต้มต่อไปอีกสักพัก จากนั้นถือผ้าอีกผืนออกมาหาคนที่นั่งรออยู่แล้วใช้ผ้าประคบใบหน้าให้
คนงามขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
แต่ความสงสัยนั้นยังไม่หมด เพราะเทพเสือโคร่งภูผาจับข้อมือของอีกคนขึ้นมาแล้วถ่ายพลังให้ช้าๆ
รองแม่ทัพเฉินอวี้เอียงคอมองอีกคนแล้วพลันมีสีหน้าประหลาดใจ
เทพเสือโคร่งภูผาเหลือบตามองไปทางฝั่งของทหารคนสนิท รองแม่ทัพเฉินอวี้ก็พยักหน้าว่าเข้าใจ เพียงแต่ไม่อาจห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

"เด็กโง่ ข้าเตือนเจ้าแล้ว ว่าเจ้าไม่อาจเป็นสุนัขล่าเนื้อให้เขาได้ตลอดชีวิต" จากนั้นหันไปเรียกให้อากังรินยาใส่ถ้วยออกมา "ดื่มยาแล้วไปนอนพัก"
แต่เทพเสือโคร่งกลับบอกให้อากังเป็นคนพารองแม่ทัพเฉินอวี้ไปนอนพัก ส่วนตนเองเดินเข้าไปในครัว รินยาใส่ขวดยาขวดเล็ก แล้วหันไปยื่นส่งให้ทหารคนสนิท "เอาไปให้ฮ่องเต้ของเจ้า บอกกับเขาด้วยว่า อยากได้อะไรก็แค่บอกมาตามตรง"
เมื่อทหารคนสนิทคนหนึ่งแยกไปก็ยังเหลืออีกคนที่เฝ้าอยู่ เทพเสือโคร่งแสร้งเดินสำรวจไปทั่วบ้านพักหลังใหม่ ทั้งในบ้านนอกบ้าน เมื่อกลับเข้ามาเห็นอากังออกมาจากห้องพักของรองแม่ทัพเฉินอวี้แล้ว
"นายท่านขอรับ คุณชายน้อยต้องกินอาหารอ่อนหรือไม่ขอรับ"
เทพเสือโคร่งภูผาตอบว่ากินอาหารได้ตามปกติ จากนั้นชวนอากังไปคุยกันต่อในครัว คนหนึ่งทำเป็นต้มยา อีกคนก็เตรียมอาหาร เวลาผ่านไปนานจนกระทั่งทหารคนสนิทที่นำยาของรองแม่ทัพเฉินอวี้ไปถวายฮ่องเต้กลับมา คนที่เฝ้าอยู่หน้าครัวก็ไม่เห็นจะได้รู้เรื่องอะไรเพิ่มเติม นอกไปจากประวัติส่วนตัวของคนรับใช้ที่ชื่ออากัง

"ท่านผู้เฒ่าขอรับ ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้เข้าเฝ้าฯ ขอรับ" 
เทพเสือโคร่งภูผาทำเป็นลูบคาง "มีแต่อวี้เอ๋อร์คนเดียวที่ออกคำสั่งเรียกหาข้าได้" สีหน้าท่าทางข่มขวัญกันอย่างไม่จำเป็น ทั้งยังแสดงความไม่สนใจด้วยการหันไปถามอากัง "อวี้เอ๋อร์หลับแล้วใช่หรือไม่"
อากังตอบ "หลับแล้วขอรับ"
"งั้นก็รอเขาตื่นนอนก่อน แล้วค่อยไปถามว่าจะให้ข้าไปเข้าเฝ้าฯหรือไม่"
"ท่านไปเถอะ" รองแม่ทัพเฉินอวี้ตอบขณะที่เดินลงบันไดมาหา "พระองค์คงถามเรื่องยา"
"ทำไมไม่นอน ลุกขึ้นมาทำไม"
น่าเสียดายที่เมื่อรองแม่ทัพเฉินอวี้เป็นคนที่เล่นละครไม่เก่ง จะเป็นกับฮ่องเต้ หรือกับพี่น้องของตนเอง มาจนถึงครานี้ ก็ยังทำได้เพียงก้มหน้าไม่สบตาผู้อื่น
"ยาของท่านดียิ่ง รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว รบกวนอาจารย์ผู้เฒ่าไปเข้าเฝ้าฯฮ่องเต้ เพื่อให้ชีวิตของศิษย์ราบรื่นกว่านี้ด้วยเถิดขอรับ"
นิ้วมือใหญ่จิ้มที่หน้าผากคนรู้ทัน "ไม่เจอกันนานหลายปี เดี๋ยวนี้ชักยอกย้อน"
ทำเป็นบ่นอีกหลายคำแต่เทพเสือโคร่งภูผาก็เดินทางไปเข้าเฝ้าฯ ตามที่รองแม่ทัพเฉินอวี้บอก

ทหารที่คอยเฝ้าเฉินอวี้พบความผิดปกตินี้
หลายวันก่อนยังไม่พูดจากัน วันนี้หยอกล้อกันเสียแล้ว...
การค้นพบพิรุธในครั้งนี้ โปรดกล่าวโทษเฉินอวี้คนไม่ถนัดการเสแสร้งผู้นั้นเถิด
ค่ำวันนั้นหลังจากที่รองแม่ทัพเฉินอวี้กินอาหารค่ำเสร็จแล้วก็ออกมานั่งรับลมอยู่ที่ด้านหน้าของที่พัก ทำให้ได้ยินทหารทั้งสองคนสนทนากันว่า เทพเสือโคร่งภูผาที่กลับมาครานี้ดูแปลกไป เดิมนั้นดูนิ่งเฉย แต่ครานี้ดูเหมือนกำลังค้นหาบางสิ่งบางอย่าง และดูผ่อนคลายเหมือนเมื่อครั้งที่พบในค่ายทหารฝ่ายตะวันออก
แต่ดูน่ากลัวว่าเดิม
หลังจากที่สนทนากันอีกหลายคำทั้งหมดก็ได้ข้อสรุปว่า เทพเสือโคร่งภูผาทราบเรื่องที่พวกตนมาทำหน้าที่สอดแนมรองแม่ทัพเฉินอวี้ และแน่ใจว่าตัวของรองแม่ทัพก็รู้มาตลอด แต่ไม่ได้แสดงท่าทีว่ารู้

เฉินอวี้ยิ้มอ่อนขณะที่เดินกลับเข้าในบ้าน ครู่หนึ่งกลุ่มทหารติดตามก็เดินเข้ามา
"ท่านรองแม่ทัพ" นายทหารจะกล่าวคำสารภาพ แต่คนรูปงามกลับยกมือขึ้น
"พวกเราเป็นทหาร เมื่อได้รับคำสั่งมาก็ทำตามไปตามหน้าที่ ถวายความจงรักภักดีจนถึงที่สุด อย่าเอ่ยปากออกมา"

(มีต่อ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อ)

คืนนั้นเฉินอวี้เข้านอนแล้ว เทพเสือโคร่งภูผาจึงเพิ่งกลับเข้ามา
"นอนเถิด ไม่ต้องลุกขึ้นมาหรอก" ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่กล่าวขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลุกขึ้นมา
"ข้ามีเรื่องอยากถามท่านด้วย"
ทั้งสองไม่ได้จุดตะเกียง จึงนั่งลงคุยกันโดยมีแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างห้องเข้ามาเท่านั้น
ใช้พรมเนื้อนุ่มปูพื้น จากนั้นทั้งคู่จึงนั่งหันหน้าเข้าหากัน เข่าต่อเข่า น้ำเสียงพูดคุยกันเบา ๆ
"ท่าน เคยลืมข้าไปจริงๆใช่หรือไม่"
"ไม่" เทพเสือโคร่งกล่าว แต่เมื่อจะจับข้อมือ เฉินอวี้ก็บิดข้อมือออก "ข้าไม่ได้ลืมเจ้า แต่ข้าเคยอยู่ในช่วงที่เก็บความรักที่มีต่อเจ้าไว้ในมุมหนึ่งของหัวใจ แล้วเจ้าก็กลับมาย้ำเตือนว่าความรักของเจ้าที่มีต่อข้ามันยิ่งใหญ่เพียงใด แต่หลังนั้นเป็นต้นมา ข้าก็ไม่อาจผลักความรักของข้ากลับไปที่มุมนั้นได้อีกเลย"
"ไม่..ไม่ได้ลืมใช่ไหม" คนงามร่ำไห้อีกครา แต่ที่แตกต่างคือหยาดน้ำตานั้นมากับรอยยิ้ม
"อวี้เอ๋อร์ ข้าขอโทษจริง ๆ ที่แสร้งทำเป็นลืมเจ้าในครานี้"
"สองปีเชียวนะ ที่มิได้พบกัน ข้าคิดว่าท่านพี่ลืมข้าไปแล้ว"
สองมือใหญ่ประคองแก้มชุ่มน้ำตาไว้ แล้วก้มลงจูบหน้าผาก
อวี้เอ๋อร์ผู้เข้มแข็งเมื่ออยู่ต่อหน้าทุกคน กลับเป็นเพียงเด็กน้อยผู้อ่อนไหวเมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง
"ขอโทษจริงๆ แต่เมืองทางใต้อยู่ไกลมาก ทั้งในช่วงที่ผ่านมาที่ป่าสีทองก็มีเรื่องเกิดขึ้นจนไม่อาจวางใจให้เทพกวางทั้งคู่ และบงกชจัดการไปตามลำพัง"
เฉินอวี้พยักหน้าด้วยความเข้าใจ เทพเสือโคร่งภูผาโทษตนเองมาตลอดที่ทำให้เกิดเรื่องร้ายกับกระเรียนโกเมน จึงพยายามปกป้องป่าสีทองอย่างเต็มที่
"ข้าดีใจ" ขอเพียงไม่ลืมกัน จะให้ห่างกันนานสักเท่าใดก็ยอม "กำลังคิดอยู่ว่าจะกราบทูลลาออก แล้วไปอยู่กับท่านที่ป่าสีทอง"
เทพเสือโคร่งภูผาเลิกคิ้วสูงแล้วกอดรัดอีกคนไว้แน่น "เจ้าเด็กโง่ ทำไมชอบทำเหมือนว่าเจ้าอยู่ตามลำพังนะ"
จมูกหนาและริมฝีปาก กดที่แก้มซึ่งยังอาบน้ำตา

เฉินอวี้ที่รู้จักกันมานานกว่าสิบปีคนนี้ ภายนอกดูแข็งแกร่ง มีเพื่อนมาก และมีพี่น้องหลายคน แต่แท้จริงอ่อนแออย่างยิ่ง ไม่ไว้ใจเพื่อนสักคน และไม่ได้มีพี่น้องที่รักกันแน่นแฟ้น
ดังนั้นเมื่อมาพบเจอกับเทพเสือโคร่งภูผาที่เฝ้าตามตื้อกันมานานหลายปี ทั้งนึกจะจากไปก็หายไปอย่างไร้วี่แวว และเมื่อจะกลับมาก็ทำตัวติดหนึบเหมือนแผ่นยาเช่นนี้ เจ้าตัวถึงได้ยึดถือไว้อย่างมั่นคง

ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นกังวลมากมายเพียงใด แต่การที่จะถอนตัวออกจากฮ่องเต้จางฉวน ย่อมมิใช่เรื่องง่ายเพียงแค่เดินเข้าไปแล้วบอกว่า ต้องการจากไปอย่างแน่นอน
แต่ก่อนที่จะไปถึงเรื่องนั้น.....
"อวี้เอ๋อร์ ข้าคิดถึงเจ้า"
ผู้ที่กำลังร้องไห้เงยหน้าขึ้นมอง ยังมิทันจะกล่าวคำใด ก็ถูกจูบ
การถูกจูบทั้งที่ยังร้องไห้ ทำให้หายใจติดขัด เฉินอวี้ทุบที่ไหล่กว้าง "ช้าลงหน่อยได้หรือไม่"
"ย่อมได้"
เสื้อนอนถูกปลดออก ริมฝีปากหนาพรมจูบทั่วใบหน้าแล้ว เลื่อนลงมาขบเน้นที่อก เรื่อยลงมาที่หน้าท้อง มือใหญ่หยอกล้อผลนิ่ม  แล้วเรื่อยไปหาจุดอ่อนไหวด้านหลัง
เพราะห่างเหินกันไปนาน เทพเสือโคร่งภูผายิ่งเคี่ยวกรำอีกฝ่ายอย่างหนักกว่าจะยอมให้ถึงจุดสูงสุด จนร่างกายใกล้หลอมเหลว ถึงได้ขยับตัวเข้าหา
คนงามร้องไห้จนแทบไม่มีน้ำตา ถูกทรมานจนใกล้สว่าง จึงถูกปลดปล่อยให้พักผ่อนได้
แต่นั่นก็ยังหมายถึงการถูกอุ้มไปล้างตัวในห้องน้ำ รับการถูกทรมานอีกสักหน

"เด็กโง่ พักผ่อนเถิด ขอให้เชื่อเจ้าอยู่ในใจของข้าเสมอ"

ทหารคนสนิทที่พักอยู่ในบ้านพักประจำตำแหน่งถวายรายงานว่ารองแม่ทัพเฉินอวี้ป่วยหนัก โดยเทพเสือโคร่งภูผากลับเข้ามาที่บ้านพักในช่วงเกือบเที่ยง จากนั้นก็เป็นผู้ที่ต้มยาและดูแลรักษาอาการป่วยให้ศิษย์ด้วยตนเองเหมือนเดิม

แต่ในตอนที่เสด็จมาถึงบ้านพักด้วยพระองค์เอง ก็ไม่พบเทพเสือโคร่งแล้ว ส่วนรองแม่ทัพเฉินอวี้ที่มีอาการป่วยก็เห็นได้ชัดเจนว่า เป็นเพราะร้องไห้จนทำให้ไม่สบาย
"ตั้งหลายปีแล้วทำไมถึงไม่รู้จักตัดใจ" ทรงรับสั่งหลังจากที่ให้ทุกคนออกไปรออยู่ข้างนอกของบ้านพัก
รองแม่ทัพเฉินอวี้ก้มหน้ายอมรับความจริง "ตอนไม่เห็นก็ไม่มีอะไร แต่พอได้พบก็...."
"ไม่พอใจที่เราสั่งให้เจ้าเรียกเขาใช่หรือไม่"
"หามิได้ฝ่าบาท ข้าพระองค์มิกล้าคิดเช่นนั้น เพียงแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยังร้องไห้มากขนาดนี้"
ทรงถอนพระทัย จนทำให้รองแม่ทัพเฉินอวี้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
"ก่อนหน้านี้เจ้าเสแสร้งป่วยเพื่อให้เขาดูแล แต่ตอนนี้เจ้าปวดใจจนเจ็บป่วยเพื่อให้เขาดูแล ถ้าจะเอาเพียงเป้าหมายว่าอยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ มันก็น่าจะใช้ได้อยู่หรอก แต่การใช้มารยาแบบนี้มันใช้ได้เพียงชั่วครั้งชั่วคราว อีกไม่นานเขาก็จะจากไปอีก"
สายพระเนตรที่มองมาบ่งบอกถึงความจริงที่ซ่อนอยู่ในพระทัย
"จะเป็นเช่นนี้ไปอีกนานเท่าใด"
รองแม่ทัพเฉินอวี้ส่ายหน้า ไม่ได้ถวายคำตอบใด จนเมื่อพระองค์เสด็จกลับไปชายหนุ่มจึงเดินขึ้นไปที่ชั้นบน
ที่ระเบียงทางฝั่งตะวันออกมีเตียงไม้ตัวหนึ่ง คนรับใช้เข้ามาช่วยเตรียมที่นอนให้ เมื่อรองแม่ทัพเฉินอวี้ล้มตัวลงนอนคนรับใช้ก็กลับลงไป

ทั้งตนเอง เทพเสือโคร่งภูผา จนถึงฮ่องเต้ ต่างก็กำลังแสร้งทำเป็นเชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายบอก
ฮ่องเต้ทรงทราบมาตั้งแต่แรกว่าเทพเสือโคร่งภูผามิใช่อาจารย์ถ่ายทอดยุทธ์ให้กับรองแม่ทัพเฉินอวี้ แต่ทรงเลือกที่จะสนับสนุนเรื่องเท็จ เพื่อให้เทพเสือโคร่งนำสมุนไพรหายากจากป่าสีทองมามอบให้
ชายหนุ่มไม่เคยถาม และไม่เคยรู้ว่าสมุนไพรนั้นคืออะไร
เทพเสือโคร่งภูผากล่าวถ้อยคำหนักแน่นว่าจำความรักที่มีระหว่างกันได้ และจะไม่มีวันลืมเลือนไปได้อีก แต่ชายหนุ่มก็ยังกังวลอยู่เช่นเดิม เมื่อเทพเสือโคร่งภูผามิได้อยู่ใกล้ๆ ดั่งเช่นในเวลานี้
แต่เรื่องนี้ชายหนุ่มเชื่อมั่นว่ามีหนทางแก้ไข
สุดท้ายคือตนเอง เป้าหมายในชีวิตที่ค่อยๆปล่อยวางลงไปทีละเรื่อง
สุดท้ายแล้วรองแม่ทัพเฉินอวี้ผู้นี้จะเหลืออะไรที่อยู่ในครอบครอง
ชายหนุ่มถอนหายใจยาวแล้วหลับตาลง
รับรู้ว่ามีการเคลื่อนไหวจากในห้องนอน ฝีเท้าหนักๆ ที่ก้าวมาหา คนผู้หนึ่งห่มผ้าผืนบางให้แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างที่นอน
ต่อให้ไม่มีคำพูด ไม่มีการเคลื่อนไหวมากนัก แต่ชายหนุ่มก็รู้ว่าคนผู้นี้คือใคร และทำให้รู้สึกวางใจหลับสนิทต่อไปอีกนับชั่วยาม

ฮ่องเต้จางฉวนมองเห็นภาพนั้น
ตั้งแต่คนรับใช้ล่วงหน้ามาเตรียมที่นอนให้ รองแม่ทัพเฉินอวี้ที่เดินขึ้นมาชั้นบน จนมาถึงระเบียงกว้าง แล้วลงนอน จากนั้นเทพเสือโคร่งภูผาก็นำผ้ามาห่มให้แล้วนั่งลงข้างๆ
พระองค์แน่พระทัยว่าเทพเสือโคร่งภูผาไม่ได้อยู่ในบ้านตอนที่พระองค์อยู่ด้วย และรองแม่ทัพเฉินอวี้ไม่ได้เรียกหา แต่เทพเสือโคร่งภูผาปรากฎตัวขึ้นมาจากภายในห้องนอน หลังจากที่คนรับใช้ลงไปแล้ว และยังคงดูแลกันอย่างใกล้ชิด
จากเมืองทางฝั่งตะวันออกเมื่อหลายปีก่อนเคยดูแลอย่างไร มาจนถึงวันนี้ก็ยังดูแลกันอยู่เช่นเดิม
ไม่สำคัญว่าเทพเสือโคร่งภูผากับเฉินอวี้จะพูดว่าอะไร  เพราะการกระทำของเทพเสือโคร่งภูผาบ่งบอกชัดเจนเขายังคงรักรองแม่ทัพเฉินอวี้อยู่ ทั้งอาจเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม
พระองค์แน่พระทัยว่าพระองค์ถูกเทพเสือโคร่งภูผาหลอก แต่แน่พระทัยว่าความเสียใจที่เกิดขึ้นกับรองแม่ทัพเฉินอวี้นั้นไม่ใช่เรื่องโกหก
ทั้งแน่ใจว่า เทพเสือโคร่งภูผาทำเช่นนี้เพราะอะไร
เสือโคร่งคือสัญลักษณ์ผู้พิทักษ์ เขากำลังพิทักษ์ทั้งคน สัตว์ป่า และป่าสีทองแห่งนั้น

...จบบทที่ยี่สิบเก้า...

คุณครับ ใกล้จบแล้วครับ ขอรับฟังความเห็นสักนิดนะครับ
ขอบคุณมากครับ
น้ำชา

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา
 
ทำไมเรากดบวกไม่ขึ้นล่ะ
เดี๋ยวกลับมาค่อยๆ อ่านเด้อ...

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีใจ  ไรท์มา   

  ฮ่องเต้ โลภมาก  น่าเบื่อหน่าย 
อยากได้ทุกอย่างจากเทพเสือโคร่ง จากป่าสีทอง
เพื่อให้ตัวเองแข์็งแรง มีอำนาจ  อายุยืนตลอดไป   
ใช้เฉิงอวี้ เพื่อเรียกร้องจากเทพเสือโคร่ง
น่าจะมีอะไรมาจบบทบาทฮ่องเต้เจ้าเล่ห์ซักที   
ขอบคุณไรท์
     
 

[river]

คนโลภไม่เคยพอกับสิ่งที่มี

[alternative]

จางฉวนชวนให้เบือนหน้าหนีจริง ๆ

ละโมบโลภมากไม่สิ้นสุด ทำร้ายจิตใจเฉินอวี้ซ้ำ ๆ 

พี่เสือโคร่งภูผาตีมันให้ตายเลย จะได้พาอวี้เอ๋อร์ไปอยู่ด้วยกันสักที

[dekying kukkig]

   ทำไมเฉินอวี้ถึงพูดกับพี่ๆอย่างนั้น แสดงว่าต้องรู้อะไรมาสิ นี่ไม่เชื่อหรอกว่าครอบครัวของเฉินอวี้จะไม่ใช้ตำแหน่งของเฉินอวี้ไต่เต้าให้ได้มาซึ่งเงินตราและอำนาจ ถ้าจะพังพินาศในอนาคตเหมือนอิตาฮ่องเต้ที่มีแต่ความละโมบนั่นก็จะส่งของสมนาคุณเป็นคำว่าสมน้ำหน้าตัวโตๆ กันเลยนะ


  +  +  คนแต่งจ้า

[jj]

โอยยยย ฮ่องเต้ ตัวร้าย

[twinmonkey0311]

 

[piggyfree]

เกลียดอำนาจ  มีอำนาจแล้วไม่พอเนอะ
อยากได้ไม่รู้จักพอ  อีตาฮ่องเต้  พ่อเสือจัดการหนักๆ สักที หมั่นไส้มากกก

[fangkao]

เขากดบวกให้ตัวเองไม่ได้แล้ว  เมื่อไหร่จะมาต่อตามอ่านใกล้จะทันแล้วเน้อ

[dekying kukkig]

อยากเห็นความสุขที่แท้จริงของเฉินอวี้ที่สุด จากที่เห็นเป็นคนที่เห็นภายนอกเงียบๆไม่พูดไม่จาแต่เก็บอะไรไว้ในใจมากมาย
ยิ่งอ่านเจอความหวังของเฉินอวี้ (ที่เข้าใจมาตลอด) คือการที่จะมีบ้านเพื่อจะให้แม่ออกมาอยู่ด้วย แต่กลายเป็นว่าทั้งๆที่มีตำแหน่งใหญ่โตมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็ไม่อาจทำความหวังนี้ให้เป็นจริงได้
ในใจจะรู้สึกผิดกับแม่มากหรือเปล่าตรงนี้เศร้ากับเฉินอวี้ที่สุด 

[piggyfree]

มารอแล้วนะ  น้องน้ำชาไปรอเด็กใหม่ เปิดเทอมเหรอค่ะ

[noteno]

 

 ตามมาขำเม้นบน 5555555

 

[twinmonkey0311]

เราตามมาขำกะเค้าด้วย อิอิ

[YouandMe]

ตอนนี้ไม่สงสารน้องอวี้แล้ว...สงสารน้ำชาแทน 

เม้นท์นั้นทำบ้านบึ้มส์เลยเหรอ 

[piggyfree]

ทำผิด ก็มายอมรับ.... เราขอโทษ 
ความผิดปราศจากเจตนา .... ต้องลดหย่อนโทษ 
ขอความกรุณา ลงพ่อเสือให้สองตอนรวด 555
 
กด + ให้ทั้งสามเม้นท์ข้างบนด้วยเด้อ

[twinmonkey0311]

 

[gayraygirl]

เพิ่งว่างมาตามอ่านจ้า ได้รู้เรื่องเพิ่มมากขึ้นเลยทีเดียว ขอบคุณมากค่า

[dekying kukkig]

แวะมารออยู่นี่แล้วจ้า

[noteno]

  มาจิ้มๆน้ำชา

[treenature]

 

[Yarkrak]

 
เรากดบวกไม่ขึ้นอ่ะ

[twinmonkey0311]

 

[AeAng11]

อ่านแล้วเพิ่งมาเม้นท์ขอโทษน้ำชานะคะแต่เราไม่ชอบฮ่องเต้เลยอ่ะรอตอนต่อไปนะคะ

[dekying kukkig]

 

แวะมานั่งจิบกาแฟรอจ้า 

    

[piggyfree]

มาเถอะ  มานะ   เราคิดถึง

 

[twinmonkey0311]