หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[treenature]

สนุกมากค่ะ อ่านไปก็สงสารไป ตอนท้าย รู้สึกสะใจที่ฮ่องเต้โดนแบบนั้น หลุดขำตรง “ชริ” ด้วยค่ะ 5555

[piggyfree]

มาเถอะนะ  เราคิดถึง

[AeAng11]

ร้องเพลงรอ

[twinmonkey0311]

พ่อเสือมาได้แล้วจ้า

[JUST_M]

แหม..ฮ่องเต้

[MyTeaMeJive]

ตอนเทพเสือโคร่งภูผา

บทที่สามสิบสอง

วันเวลาในป่าสีทองยังคงผ่านไปเรื่อยเหมือนสายลมเย็นที่สัมผัสใบหน้า เฉินอวี้เอนตัวนอนอยู่กลางลานหญ้าล้อจันทร์สีเหลืองนวล ดวงตาสีอ่อนมองปุยเมฆที่ลอยผ่านไป ไม่รับรู้แล้วว่าวันนี้คือวันที่เท่าไหร่ ปีอะไร
ก่อนหน้านี้เวลาที่เข้ามาในป่าสีทอง เฉินอวี้จะต้องคอยนับวันเพื่อที่จะกลับออกไปปฏิบัติหน้าที่รับใช้ฮ่องเต้
แต่ในครานี้ เฉินอวี้หมดสติไปนับตั้งแต่เข้าพักที่โรงเตี๊ยม จากนั้นก็รู้สึกตัวเมื่ออยู่ในห้องเก็บของหลังบ้านสกุลหยาง รับรู้ว่าหยางเจิ้นขุยคอยเฝ้าดูแลอยู่ด้วยความกังวล แล้วก็หลับไหลจนมาตื่นอีกทีในถ้ำยาของเทพเสือโคร่งภูผาในป่าสีทอง 
ถ้อยคำแรกที่เทพเสือโคร่งภูผากล่าวก็คือ
"ข้าทำลายวรยุทธ์ของเจ้าจนเหลือเพียงสามส่วน เพื่อไม่ให้เจ้าต้องไปฆ่าใครอีก"
เฉินอวี้พยักหน้ายอมรับอย่างง่ายดาย จนอีกฝ่ายประหลาดใจ
"ไม่คิดเสียดายเลยหรือ"
"ไม่" เฉินอวี้ตอบตามตรงทั้งมีรอยยิ้มเจือจางอยู่ในแววตา
การถูกพิษรุนแรงแล้วพลังยุทธ์จะหายไปเป็นเรื่องปกติ และยิ่งเป็นพิษของฮ่องเต้ด้วยแล้ว เขาน่าจะเหลือเพียงลมหายเท่านั้น
ดังนั้นการที่เทพเสือโคร่งภูผากล่าวคำว่าทำลาย แท้จริงน่าจะหมายถึงการกู้คืนมาต่างหาก
"ขอบคุณมาก"
รู้จักกันมานานจนรู้ว่า เทพเสือโคร่งภูผาไม่ชอบคนรู้ทัน เพราะทุกครั้งที่เฉินอวี้กล่าวคำที่บ่งบอกว่ารู้ทันความคิดก็มักจะนำไปสู่ความขัดแย้งกันอยู่เสมอ แต่ครานี้เทพเสือโคร่งมีสีหน้าลำบากใจอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงเปิดปากยอมรับอย่างเจ็บปวด
"ที่ผ่านมา ข้าคิดว่าข้ารู้ใจเจ้า จนกระทั่งผลักดันเจ้าไปถึงปากเหวถึงได้รู้ว่าข้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเจ้าเลย" ดวงตาสีเหลืองของเสือโคร่งสะท้อนภาพของเฉินอวี้ "ข้ายอมรับผิดที่ทำร้ายความรู้สึกของเจ้า แต่ก็ยังไม่หายโกรธที่เจ้าลงมือฆ่าคนบริสุทธิ์มากมาย"
เฉินอวี้หลับตาลง "ข้าก็โกรธตนเองเช่นกัน"
"อวี้เอ๋อร์"
"แม้จะเป็นรับสั่ง แต่ก็ใช่ว่าข้าจะไม่เคยหลีกเลี่ยง เพียงแต่ในตอนนั้นข้ารู้สึกแย่มาก จนคิดไปว่า หากข้าทำเรื่องเลวร้ายอย่างถึงที่สุด ท่านพี่จะ...สังหารข้าไหม" ภาพของผู้คนที่ล้มตายแทบเท้ายังติดตาไม่จางหายไป
มือใหญ่แตะที่หน้าผาก กระแสลมปราณที่ให้ความอบอุ่นไหลเข้ามาหาและไหลซึมไปทั่วร่างกาย
"เห็นแก่ศักดิ์ศรีที่เหลือเพียงน้อยนิดของข้า ได้โปรดเก็บพลังชีวิตนี้ไว้เพื่อรักษากวางทองและปกป้องป่าสีทอง"
"ที่นี่คือป่าสีทอง เจ้าต้องฟังคำของข้า คล้อยตามสิ่งที่ข้าทำ อาการดีขึ้นเมื่อไหร่ พวกเราค่อยมาทำความตกลงกันใหม่"
เฉินอวี้ลืมตาขึ้นมองอีกคนในทันที "ตกลงอันใด"
"ก็บอกว่าให้อาการดีขึ้นก่อนไง"
"แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไร ว่าข้าสมควร...สมควร..."
น้ำเสียงที่สั่นเครือทำให้เทพเสือโคร่งภูผาตีที่หน้าผากเบาๆ "ก็บอกว่าให้ฟังคำของข้า ห้ามคิด ห้ามเถียงด้วยเข้าใจหรือไม่"
เมื่อหลับตาลงหยดน้ำตาก็ไหลผ่านขมับทั้งสองข้าง
"อวี้เอ๋อร์ ที่ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าคิด ก็เพราะสิ่งที่เจ้าคิดมีแต่การทำร้ายตนเอง ข้ารู้ว่าข้ากำลังบังคับเจ้าอีกครา แต่ข้าเชื่อว่าครานี้ข้ามีเหตุผลที่ดีที่จะบังคับ ดังนั้นจงเชื่อฟังข้า"

ในความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น สิ่งที่ผิดพลาดที่สุดก็คือการฝากคนผู้นี้ไว้กับเจ้าฮ่องเต้นั่น

เทพกวางสายฟ้าแวะมาดูอาการของเฉินอวี้ด้วยความเป็นกังวล แต่ผู้ที่ถูกตักเตือนอยู่หลายคราก็ยังคงเป็นเทพเสือโคร่งภูผา
"เขาเป็นมนุษย์ หาใช่เสือโคร่ง และยิ่งมิใช่กวาง เจ้าสมควรฟังและทำความเข้าใจตัวตนของเขาบ้าง"
ปกติเทพเสือโคร่งภูผาก็ไม่ค่อยจะกล้าโต้แย้งเทพกวางสายฟ้าอยู่แล้ว เมื่อถูกอีกฝ่ายกล่าวอย่างตรงไปตรงมาแบบสหายที่รู้จักกันดีก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับ
"เห็นว่าพูดกับอวี้เอ๋อร์อยู่หลายคราจนนับครั้งไม่ถ้วน ว่าจะฟังเขา ไม่ตัดสินใจแทนเขา แต่สุดท้ายก็ยังทำเช่นเดิม"
เทพกวางสายฟ้าผู้สง่างามส่ายหน้าเหนื่อยใจ ด้วยทั้งป่าสีทองแห่งนี้ เห็นจะมีเพียงลูกวางทองผู้เป็นบุตรเพียงผู้เดียวเท่านั้น ที่เทพเสือโคร่งภูผาพอจะยอมรับฟัง
นิสัยดื้อรั้น และคิดแทนผู้อื่นนี้ติดตัวมานานเกินไปจนยากที่จะแก้ไข
อวี้เอ๋อร์เองก็คงรู้นิสัยของเทพเสือโคร่งเป็นอย่างดี และคล้อยตามอีกฝ่ายมาตลอด จนกระทั่งถูกหันหลังให้จึงตัดสินใจทำร้ายตนเองเช่นนี้

หลายวันให้หลังขณะที่เฉินอวี้นอนมองท้องฟ้าอยู่ที่ลานหญ้าใกล้กับถ้ำยา เทพเสือโคร่งภูผาปรากฎกายขึ้น คนที่กำลังนอนมองท้องฟ้า รับรู้ถึงความสั่นไหวของดินและแรงกดดันของมวลอากาศจึงหันมามองแล้วลุกขึ้นนั่ง
"ไม่ต้องลุกขึ้นมาหรอก นอนไปเถิด" เทพเสือโคร่งภูผากล่าวแล้วนั่งลงข้างๆ ให้เฉินอวี้ขยับมานอนตัก มือใหญ่ลูบหน้าผากเบาๆ "เจ้าดีขึ้นมากแล้ว"
"ใช่" ชายหนุ่มกล่าวพลางจับมือใหญ่นั้นมากอดไว้
นอกจากจะมีอาการดีขึ้นแล้ว ยังเหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่ง
"ท่านบอกไว้ว่ามีเรื่องที่จะต้องทำความตกลงกัน"
เทพเสือโคร่งภูผาก้มลงมองคนที่นอนอยู่ "ก็ไม่มากมายอะไร แค่ระลึกไว้เสมอว่าเจ้าเป็นคนของข้า"
ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่ง 
ว่าที่จริงชายหนุ่มไม่คิดจะบอกเล่าเรื่องที่อยู่ในใจ เพราะทุกอย่างล้วนล่วงเลยไปแล้ว แต่เมื่ออีกฝ่ายเริ่มต้นด้วยเรื่องนี้ ก็มีแต่จะบอกเล่าออกไป
"เรื่องที่เราทะเลาะกันบ่อยที่สุดคือเรื่องอันใด"
"ลำดับชั้นทางสังคมของมนุษย์"
เฉินอวี้พยักหน้า "สิ่งที่อยู่ในใจของข้ามาตั้งแต่เด็กก็คือ หนึ่งข้าต้องได้ดีกว่าพี่ๆ ทุกคนและสองคือต้องพามารดาออกมาจากบ้านหลังนั้น จึงตั้งใจที่จะรับราชการให้ได้ แต่เมื่อได้พบกับท่านพี่ที่เป็นอิสระไม่ผูกพันกับเรื่องราวในสังคม ทั้งอยู่เหนือกว่าทุกคนก็รู้สึกชื่นชม ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อใดที่ข้ารู้สึกต่อท่านมากกว่าการชื่นชม แต่ในเวลาเดียวกัน ข้าก็ย้ำเตือนตนเองอยู่เสมอ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับท่านหญิงหนานกงอาจเกิดขึ้นกับข้าในสักวัน แปลกที่ยิ่งย้ำเตือนแทนที่จิตใจจะมีความพร้อม กลับยิ่งมีแต่ความหวาดกลัว วันหนึ่งก็ตัดสินใจว่า ในเมื่อรักของท่านที่มีต่อข้ามันจืดจาง ข้าก็จะเป็นฝ่ายตามตื้อท่านเอง ข้าจะมาหาท่านที่ป่าสีทอง และเมื่อมารดาถึงแก่กรรมแล้ว ท่านก็เริ่มห่างเหินออกไปไม่ติดต่อ ทั้งไม่มียาบำรุงจากท่านอีกต่อไป ข้าก็คิดว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องมาที่นี่ให้ได้ จึงตัดสินใจที่จะลาออก มิคาดพระองค์ส่งข้ามาสังหารคนที่นี่ เมื่อกลับไป...ข้าจึงไปกราบทูลว่าขอลาออก"
มือใหญ่สัมผัสใบหน้าซีดเซียว "ข้ายอมรับว่ารู้สึกผิดหวังอย่างยิ่งที่เจ้าฆ่าคนบริสุทธิ์"
ดวงตางดงามคู่นั้นเต็มไปด้วยคำถาม
"ที่มิให้ยาบำรุงก็เพื่อหวังให้เจ้ามีความมั่นใจในตนเอง ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการเป็นที่หนึ่ง ดังนั้นเป้าหมายของเจ้าคือการเป็นแม่ทัพ มิใช่รองแม่ทัพ หากเจ้าเข้มแข็งและก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งแม่ทัพแล้วในเวลานั้นข้ามิได้อยู่ข้างเจ้า จางฉวนมันเกิดเป็นบ้าขึ้นมาท้าทายเจ้า ก็จะได้รู้ว่าที่เจ้าเป็นที่หนึ่งมิใช่เพราะข้า"
เฉินอวี้ก้มหน้าลงมองมือตนเอง
เทพเสือโคร่งภูผารู้เป้าหมายของตนเองจึงผลักดันให้ไปถึงเป้าหมาย แต่ตนเองกลับไม่เข้าใจเจตนาของอีกฝ่าย คิดแต่จะพึ่งพิงจนทำเรื่องเลวร้ายที่สุดลงไป เพียงเพื่อให้หันมามอง
"ที่ถูกวางยาพิษจนสูญเสียวรยุทธ์ยังไม่พอให้ชดใช้ต่อผู้คนมากมายที่ข้าสังหาร"
"ข้าเองก็ทำผิด แต่พวกเราจะช่วยกันแก้ไขความผิดเหล่านั้นด้วยกัน"
"พวกเราหรือ"
ริมฝีปากหนาขยับเข้ามาหา แต่เฉินอวี้ดึงตัวออกห่าง "ท่านพี่"
"ก็ต้องพวกเราสิ ผิดด้วยกันทั้งคู่ก็ต้องถูกลงโทษด้วยกันทั้งคู่"
"มิใช่ ข้าหมายถึง ข้ากับท่าน" เฉินอวี้ดูงุนงงจนพูดจาสับสน "ข้าหมายถึง ท่านอนุญาตให้ข้าอยู่กับท่านพี่ที่ป่าสีทอง"
"มาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าจะไปอยู่ที่ไหนได้อีก"
"นั่นก็ใช่" ใบหน้าซีดเซียวหม่นหมอง "แล้วจะแก้ไขอย่างไร"
ริมฝีปากหนากดจูบ "นั่นมันหน้าที่ข้า" กล่าวเองก็กลอกตามองบนหนึ่งรอบ ว่าจะไม่ออกคำสั่งแต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ "ไว้พวกเราค่อยหารือกัน แต่ตอนนี้..." รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นที่ริมฝีปาก "เจ้าดีขึ้นมาแล้วนี่นะ"
คนรูปงามนั่งๆ นอนๆ มาหลายวันพาลคิดอะไรเชื่องช้าตามไปด้วย จนกระทั่งถูกอุ้มกลับเข้ามาภายในถ้ำ
ภายในถ้ำยา แม้จะเป็นเพียงเสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ยังได้ยิน ยิ่งเสียงหอบครางยิ่งสะท้อนให้ได้ยินจนรู้สึกปั่นป่วน

กวางไพลินพาลู่กวางทองมาพบบิดากับแม่เล็กที่ถ้ำยา แต่กลับถูกเสือโคร่งศิลาทรายซึ่งเป็นพี่ชายสกัดไว้ โดยบอกว่าเวลานี้ไม่เหมาะสมที่จะเข้าไปเยี่ยมแม่เล็ก
"แม่เล็กมีอาการดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่"
"ดีขึ้นแล้ว" ท่านพี่เสือโคร่งบอก
"แล้วทำไมจะเข้าไปไม่ได้เล่า"
"เข้าไปไม่ได้ ท่านพ่ออยู่ด้วย"
"อยู่แล้วอย่างไร ก็ข้าจะเข้าไป"
"ไปตอนนี้ไม่ได้"
"ก็จะไปนี่"
ลู่กวางทองลอดแขนพี่ชายเสือโคร่งผู้ปราศจากพลังเทพใดๆ วิ่งตรงไปที่ถ้ำ โดยพี่ชายวิ่งตามไป ส่วนกวางไพลินยังรออยู่ที่เดิม
จากนั้นกวางทองก็มาหยุดยืนอยู่ที่ปากถ้ำด้วยใบหน้าแดงก่ำ พี่ชายที่วิ่งตามมาจนทันรีบคว้าแขนกลับออกมาส่งให้กับกวางไพลินที่ยืนรออยู่
"เยี่ยมแม่เล็กเสร็จแล้วหรือ ไวจริง"
ลู่กวางทองหันไปหาพี่ชาย "ฝากบอกท่านทั้งสองด้วยว่าข้ามาเยี่ยม แล้ว...หากอาจารย์เทพให้กลับมาลงอีกเมื่อไหร่จะมา...มาถามก่อนแล้วกันนะ"
กวางไพลินมองหน้าพี่น้อง หนึ่งเสือโคร่งหนึ่งกวางที่ดูกระอักกระอ่วนแล้วก็ส่ายหน้า
"แล้วจะไปที่ใดต่อ"
"ไปเยี่ยมแฝดสามกันดีกว่า"
"ไปเยี่ยมแฝดสามหรือบิดาของเจ้าแฝดสาม" พี่ชายเสือโคร่งกล่าวแล้วหัวเราะร่วน ทำให้ถูกน้องเล็กชกไปหนึ่งหมัดเป็นการสั่งสอน!
...
ลู่กวางทองเป่ากลีบดอกไม้ที่ลอยอยู่ในน้ำชา ก่อนที่จะยกขึ้นจิบ ขณะที่หยางหลงเจ้าเมืองลั่วนั่งมองด้วยรอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า
"สรุปคือยังไม่ได้เยี่ยมแม่เล็ก"
ลู่ทำแก้มพอง "ไปหาสองรอบ รอบแรกบอกแม่เล็กยังไม่ฟื้น ไปรอบที่สองก็อยู่กับท่านพ่อ"
"แล้วก็เลยมาหาข้า"
"ใครบอกว่ามาหาท่านพี่ ข้ามาหาแฝดสามต่างหาก"
ความเขินอายจนต้องกล่าวปัดไปหาเจ้าแฝดสามครั้งนี้ มิได้เกี่ยวกับคำพูดของท่านพี่เสือโคร่งที่หน้าถ้ำยาแต่เป็นเพราะสายตาของหยางหลงที่มองมาต่างหาก
ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักเท่าใด สายตาอ่อนโยนนี้ก็มิเคยเปลี่ยนไป
แต่ที่เปลี่ยนไปก็คือครานี้เขาพยักหน้ารับ แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน
"อันใดกัน" ดวงตาสีทองมีแต่ความสงสัย
"ทำงาน"
ลู่ทำปากยื่น "ทุกทีที่ข้ามา ท่านพี่จะพาข้าไปเที่ยวมิใช่หรือไง"
"ก็ใช่ แต่คราวนี้เจ้ามาปุบปับ ทั้งมิได้มาหาข้า ดังนั้นข้าก็สมควรทำงานต่อ"
ไม่เคยมีผู้ใดชนะลู่กวางทองด้วยลูกไม้นี้มาก่อน และแน่นอนว่าหยางหลงย่อมไม่มีความสามารถมากพอที่จะเป็นคนแรก
ดวงตาสีทองวาววับ
หนุ่มรูปงามซ่อนยิ้มในใบหน้า ขณะที่จิบน้ำชากลิ่นหอม
"เท่าที่ฟังเรื่องของท่านแม่เล็กมา ข้าว่าคนที่ผิดเต็มๆ คือท่านพ่อเสือ" หยางหลงเจ้าเมืองลั่วคนดีเงยหน้าขึ้นมามองตามที่คาดเดาไว้ "และที่ผิดที่สุดก็คือการที่ฝากแม่เล็กไว้กับฮ่องเต้ยาพิษผู้นั้น"
"ฮ่องเต้ยาพิษ" คนดีขมวดคิ้วแน่น ขณะที่ส่ายหน้า
"ก็เขาชอบใช้ยาพิษทำร้ายคนอื่น รวมถึงแม่เล็กด้วย"
"เรื่องที่พระองค์จะใช้ยาพิษทำร้ายคน หรือจะทำอะไรมาก่อนหน้านี้ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะไปตั้งสมญาให้กับพระองค์แบบนั้น"
"แล้วควรเรียกว่าอะไร"
"ฮ่องเต้"
ลู่ทำปากยื่นก่อนที่จะพูดตาม "ฮ่องเต้" ดวงตาสีทองเหลือบมองคนเข้มงวดแล้วก็วิจารณ์บิดาของตนเองต่อ "ต่อให้แม่เล็กต้องการเป็นแม่ทัพ แต่เมื่อท่านพ่อรู้อยู่แล้วว่าฮ่องเต้มิใช่คนดีก็ไม่สมควรจะพาไปฝากไว้ ควรฝากไว้กับบุคคลอื่นที่ไว้ใจได้ หรือไม่ก็บอกความจริงไป แล้วพาออกมาให้ห่าง"
"ท่านพ่อก็เพียงตามใจแม่เล็ก"
"ต่อให้รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นคนไม่ดี สั่งการให้ฆ่าคนก็ยังตามใจเช่นนั้นหรือ"
หยางหลงเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีไม่พอใจที่ถูกขัดใจจึงอธิบายต่อ "แม่เล็กเป็นผู้มีความสามารถ และมีความตั้งใจแน่วแน่ที่จะรับราชการอย่างเต็มที่" ทั้งหยางหลงและลู่ต่างก็ไม่เคยรับรู้แรงกดดันจากครอบครัวในแบบที่เฉินอวี้พบเจอมาตลอด จึงสนทนากันในสิ่งที่รับรู้มาเท่านั้น "ท่านพ่อรักแม่เล็กจึงให้การสนับสนุน ไม่ว่าแม่เล็กจะเดินในเส้นทางเดิมต่อไป หรือจะถอนตัวกลับมาที่ป่าสีทองท่านพ่อก็สนับสนุน"
"แต่ท่านพ่อเป็นเสือโคร่งนะ เขาคือผู้ปกป้อง ทำหน้าที่ปกป้องสัตว์ทั้งป่า แต่กลับไม่ปกป้องแม่เล็ก"
หากสามารถทุบโต๊ะได้ก็คงสมจริงมากกว่านี้ แต่เพราะเป็นลู่กวางทองจึงได้แต่บ่นไปเรื่อย
"เท่าที่รู้ ท่านพ่อมีการแลกเปลี่ยนกับฮ่องเต้ เรื่องการดูแลแม่เล็ก"
ลู่กวางทองยกนิ้วชี้ขึ้นฟ้า "นั่นไงกลับมาที่ฮ่องเต้...นั่นอีกครั้งแล้ว"
หยางหลงยกมือยอมแพ้ตามคาด ลู่กวางทองจึงซักถามต่อ
"หากเป็นข้าเลือกทางที่ท่านพี่รู้อยู่แล้วว่าอันตราย อย่างการที่จะต้องเสี่ยงเดินทางออกจากเมืองลั่ว ท่านพี่จะให้ข้าเดินทางหรือไม่"
หยางหลงยอมรับว่าต้องขัดขวางอย่างแน่นอน
ลู่ยิ้มแย้ม จากนั้นก็คิดขึ้นได้ "ท่านพ่ออาจลืมไปว่าแม่เล็กเป็นมนุษย์ มิใช่สัตว์เทพอย่างพวกเรา"
หยางหลงช่วยเสริม "ฮ่องเต้พระองค์ก่อน รักษาคำมั่นในการดูแลท่านหญิงหนานกงจนถึงตอนที่นางกลับเมืองจงพวนก็ยังส่งเสริมแพทย์ในสกุลหนานกงต่อไป อย่างแพทย์หลวงหนานกง ซึ่งพระองค์ให้ความเชื่อถือถึงขั้นสลายกระเรียนโกเมนเพื่อทำยาอายุวัฒนะ ขณะที่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันมีความสนพระทัยในเรื่องโอสถ การแลกเปลี่ยนระหว่างพวกท่าน จึงถือว่าสมเหตุสมผลในระดับหนึ่ง"
"ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิดเดียว!" ลู่กวางทองร้องเสียงดัง พร้อมที่จะกล่าวตำหนิบิดาอีกสักหลายคำ "ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สมเหตุสมผล ข้าต้องจัดการท่านพ่อให้ได้ เพราะเป็นสาเหตุให้แม่เล็กถูกทำร้าย และท่านพี่ก็ต้องร่วมมือกับข้าด้วย"
หยางหลงกระพริบตามองลู่กวางทองผู้ที่ส่งเสียงดังโวยวายแล้วพยักหน้าเห็นด้วย
ลู่กวางทองยิ้มอย่างพึงพอใจ
พึงพอใจที่จะได้จัดการบิดาให้สาสม
และพึงพอใจที่หยางหลงลืมไปแล้วว่ากำลังวางท่าปั้นปึ่งเย็นชา
...ก็บอกแล้วว่าไม่มีผู้ใดที่จะสามารถเอาชนะลู่กวางทองด้วยลูกไม้นี้...

แต่ขณะที่หยางหลงจะพาลู่กลับมาที่จวน ม้าเร็วจากเมืองหลวงก็เดินทางมาถึงเพื่อส่งหนังสือ
เป็นพระบรมราชโองการเรียกเฉินอวี้เข้ารับราชการในตำแหน่งมือปราบลับ และช่วยราชการในกองทัพฝ่ายเหนือ
หยางหลงจึงกลับเข้าไปสั่งเลขาทำหนังสือว่าได้รับหนังสือจากทางการแล้ว แต่บุคคลตามที่ระบุในเนื้อจดหมายมิได้อยู่ที่เมืองลั่ว หากพบเมื่อใดก็จะมอบให้ในทันที
ในวันถัดมา หลังจากที่หยางหลงลงนามรับรองหนังสือตอบกลับเสร็จสิ้น ม้าเร็วก็ออกเดินทางกลับไปเมืองหลวงในทันที
ส่วนลู่ถือหนังสือจากฮ่องเต้กลับมาที่ป่าสีทองในเวลาเย็น โดยฝากไว้กับพี่เสือโคร่งที่หน้าถ้ำยานั่นเอง
พี่ชายเสือโคร่งผู้นี้เพียงเปลี่ยนร่างได้นอกนั้นก็มิได้มีพลังเทพใดๆ แต่เย้าแหย่ว่าไม่อยู่รอมอบให้กับแม่เล็กด้วยตนเองหรือ
ดวงตาสีทองหรี่ลงขณะที่ใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าอกพี่ชาย
ท่านแม่เล็กยังไม่ค่อยแข็งแรง บิดาก็ทำเรื่องนั้นกับแม่เล็กเสียแล้ว ครานี้น่าจะป่วยจนลุกไม่ไหวอีกหลายวัน

เฉินอวี้เห็นว่าเทพเสือโคร่งภูผาถือหนังสือฉบับนั้นเข้ามาในถ้ำได้หลายวันแล้ว แต่เมื่อถามว่าเป็นหนังสืออันใด เทพเสือโคร่งภูผาก็มักจะอารมณ์ไม่ดี และไม่ยอมตอบคำถามจึงไม่ได้ถามซ้ำ และไม่ได้ถือวิสาสะไปเปิดหนังสือนั้น
สุดท้ายคนที่หมดความอดทนก็คือเทพเสือโคร่งภูผานั่นเอง
"ตกลงเจ้าเป็นคนใจเย็นหรือเป็นคนไม่สนใจอะไรกันแน่"
เฉินอวี้สีหน้าลำบากใจ "นี่เป็นที่ท่านหรือข้าที่เป็นคนเข้าใจยาก ข้าเห็นว่าถามขึ้นเมื่อใด ท่านก็จะอารมณ์ไม่ดีจึงมิได้ถาม"
ดูท่าว่าบทสนทนาจะกลายเป็นความขัดแย้ง เฉินอวี้จึงหลีกเลี่ยงด้วยการเดินหนีออกไปด้านนอกของถ้ำยา เทพเสือโคร่งภูผาคว้าหนังสือตามมายื่นให้อ่าน
เฉินอวี้อ่านรอบหนึ่งก็เงยหน้าขึ้นมาบอกว่าแล้วแต่เทพเสือโคร่งภูผาจะตัดสินใจ
"พระองค์ต้องการให้ท่านพี่ช่วยงานของพระองค์ไม่ใช่ข้า"
"การตัดสินใจของข้าเปลี่ยนไปตามอารมณ์ หากถามตอนนี้ข้าจะตอบว่า ข้าไม่รับทุกข้อเสนอ"
เทพเสือโคร่งภูผาอารมณ์ไม่ดีจนคร้านที่จะคิดอะไรที่ยุ่งยากซับซ้อน เฉินอวี้จึงเสนอให้ไปหารือกับหยางหลง
"เพราะเขาคือผู้ปกครองของที่นี่ ท่านให้เขาออกหน้าคราวแฝดสามไปแล้วคราหนึ่ง มาถึงเรื่องของข้าก็ต้องพึ่งพาเขาเช่นกัน"
เทพเสือโคร่งกลอกตาอยู่หนึ่งรอบก็พากันไปรับลู่กวางทองไปหาหยางหลงที่จวนเจ้าเมือง

ลู่กวางทองหน้างอใส่บิดา แต่กลับยิ้มแย้มแจ่มใสให้กับทุกคน ผิดปกติจนเทพเสือโคร่งภูผาต้องทำความเข้าใจกับบุตรชายก่อนที่จะพูดถึงเรื่องงานสำคัญที่ต้องเดินทางมาที่จวนเจ้าเมือง
ดูไปลู่กวางทองที่แง่งอนก็น่ารักดี แต่เฉินอวี้ไม่อยากเป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้ใดอารมณ์ไม่ดีจึงกล่าวขึ้นว่า "เรื่องราวทั้งหมดผ่านไปแล้ว และที่สำคัญก็คือต่อให้ในวันนั้นบิดาของเจ้าบอกกับข้าว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้นในอนาคต ข้าก็ยังคงเลือกที่จะทำเช่นเดิมอยู่ดี"
"แม่เล็กเข้าข้างท่านพ่อ" ลู่หันไปทำตาคว่ำใส่บิดา
"ไม่ได้เข้าข้าง" เฉินอวี้ยืนยัน จากนั้นเปลี่ยนเรื่องไปโดยที่ลู่กวางทองไม่รู้ตัว "แต่ทั้งหมดนั่นเป็นความตั้งใจของข้าเองในเวลานั้น แล้วข้าก็ละทิ้งมันไป" เพื่อที่จะได้อยู่กับบิดาของเจ้า "แต่การที่ทรงมีพระบรมราชโองการมาถึงเจ้าเมืองลั่วในเรื่องที่เกี่ยวกับข้าเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่าทรงไม่ยอมละเว้นข้า และข้ากำลังทำให้เมืองลั่วเดือดร้อน"
มือใหญ่ของเทพเสือโคร่งภูผาบีบไหล่ของคนที่กำลังเป็นกังวล "ข้าสามารถจัดการได้"
หยางหลงพูดแทรกขึ้น "ท่านพ่อและข้าสามารถคลี่คลายเรื่องนี้ได้ ขอให้ท่านแม่เล็กอย่าได้เป็นกังวล"
แต่เฉินอวี้ส่ายหน้า "ข้าคิดได้เรื่องหนึ่ง"

เทพเสือโคร่งภูผาอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า
...บอกให้ข้าตัดสินใจ บอกว่าต้องขอให้หยางหลงออกหน้า แต่สุดท้ายเฉินอวี้ก็คือคนที่ที่มีแผนอยู่แล้วในใจ...

เมื่อทุกคนนั่งลงเพื่อร่วมการสนทนา เฉินอวี้จึงกล่าวถึงเรื่องที่คิดไว้ "ฮ่องเต้ยังไม่ไว้วางพระทัย เกรงว่าท่านพี่จะหายไป แล้วจะมีผลต่ออาการจากพิษที่ท่านพี่ทำไว้กับพระองค์ หากข้ายังเป็นมือปราบลับ ก็หมายความว่าข้ายังต้องติดต่อกับพระองค์อยู่เป็นระยะ"
"แปลว่าเจ้าจะรับตำแหน่งอะไรนั่นสินะ" เทพเสือโคร่งภูผาผุดลุกขึ้น เดินวนไปรอบห้องพลางทำท่าทีฮึดฮัดไม่พอใจ คล้ายอยากร้องตะโกนแต่ก็ร้องตะโกนไม่ได้ อยากทำร้ายหรืออาละวาดใส่ใครสักก็ทำไม่ได้ ดูอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง
เฉินอวี้ได้แต่มองตามการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย

ส่วนลู่กวางทองหันมามองหยางหลงพลางเลิกคิ้วสูง สนทนากันโดนที่มิได้ขยับริมฝีปาก
...นี่คือสิ่งที่ท่านพี่บอกกับข้าไปเมื่อวันก่อนใช่หรือไม่...
หยางหลงพยักหน้า
....เช่นนี้ท่านพ่อก็ต้องตามใจแม่เล็ก ทั้งที่ไม่อยากทำสินะ...
หยางหลงพยักหน้าอีกครั้ง
...เช่นนี้เอง...

ปล่อยให้เทพเสือโคร่งภูผาคับข้องใจอยู่ครู่หนึ่ง เฉินอวี้จึงกล่าวขึ้น
"ท่านรู้ดีว่าฮ่องเต้มีความภาคภูมิพระทัยเรื่องสมุนไพรและยา จึงเจตนาใช้พิษที่พระองค์ไม่รู้จัก ซึ่งหากเป็นผู้อื่นคงเชื่อฟังคำพูดของท่าน แต่ย่อมมิใช่ฮ่องเต้จางฉวน พระองค์ไม่ยอมจำนน และหากข้าไม่ออกไปเพื่อรับรองว่าพวกเรามิได้หายไปไหน คนที่เดือดร้อนอาจเป็นท่านหยางติง และคนสกุลหยางในเมืองหลวง" ดวงตางดงามกำลังร้องขอเทพเสือโคร่งภูผา ขณะที่สองมือประสานกันแน่น  "ใจเย็นๆ ค่อยๆ คิดหาหนทาง"
หยางหลงกล่าวขึ้น "ข้ามีวิธี"
วิธีการของหยางหลงมิได้ซับซ้อน เพียงเล่นละครกันสักฉากหนึ่ง ด้วยการส่งแม่ทัพเฉินอวี้ไปที่อารามร้างนอกเมือง และมีเทพเสือโคร่งภูผาดูแลรักษา จากนั้นหยางหลงก็ทำทีไปพบเจอ เฉินอวี้ยอมรับตำแหน่งนั้น หยางหลงทำหนังสือตอบกลับไปยังเมืองหลวง
"แล้วเรื่องงานมือปราบลับนั่นต้องทำอย่างไร" ลู่กวางทองถามขึ้น
"ไม่ต้องทำอะไร ท่านแม่เล็กพักผ่อนอยู่ที่อารามนั้นต่อไป เพราะฮ่องเต้มีพระประสงค์เพียงได้เห็นว่าแม่เล็กกับท่านเทพเสือโคร่งภูผายังอยู่ด้วยกันเท่านั้น"
"แค่นั้น...จริงหรือ" ดวงตาสีทองมองสามคนที่อยู่ในห้อง เรื่องราวง่ายดายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ
สำหรับลู่กวางทองแล้วเรื่องราวย่อมเรียบง่าย และห่างไกลจากความวุ่นวายทุกสิ่งทุกอย่าง
"จริงเช่นนั้น"
มือใหญ่ช้อนปอยผมงามสีน้ำตาลอ่อนขึ้นมาจรดปลายจมูก หยางหลงเจ้าเมืองลั่วยกยิ้มขณะที่ดวงตาที่มองลู่กวางทองนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะปกป้องอีกฝ่ายจากความวุ่นวายทั้งมวลจนกว่าชีวิตจะหาไม่

เฉินอวี้ที่นั่งอยู่ใกล้กับลู่กวางทองมาที่สุดค่อยๆ ลุกขึ้นไปยืนอยู่ข้างเทพเสือโคร่งภูผา และกล่าวขึ้น
"เช่นนั้นก็เป็นไปตามที่ท่านเจ้าเมืองเห็นชอบเถิด"
เทพเสือโคร่งภูผาจับมือเฉินอวี้ไว้ อดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมเขตผู้นี้สักคำ
"ทุกคราที่เจอกับเจ้าลูกเขยคนนี้ มีแต่จะมาคอยตอกย้ำว่าข้าเป็นสามีที่ไม่ได้ความ"
เฉินอวี้แตะที่หลังมือของเทพเสือโคร่งภูผาเพื่อให้กำลังใจ จากนั้นก็กล่าวคำลา

ในวันถัดมาหยางหลงเจ้าเมืองลั่วขับรถม้าไปยังอารามร้างนอกเมือง จากนั้นก็กลับมาส่งหนังสือกลับไปเมืองหลวง ผ่านไปครึ่งเดือน อากังคนรับใช้ของเฉินอวี้เดินทางมาที่อาราม
เมื่อพบกับเฉินอวี้ชายหนุ่มก็โขกศีรษะร่ำไห้พูดจาสับสนจับใจความไม่ได้อยู่พักใหญ่ กว่าที่เข้าใจได้ว่า ในวันที่เฉินอวี้ประลองกับบรรดาองครักษ์แล้วเดินทางออกจากเมือง อากังที่ส่งหนังสือให้กับพี่ชายของเฉินอวี้เสร็จแล้วก็เดินทางออกนอกเมืองตามที่เขียนไว้ในหนังสือ แต่หลายวันต่อมาก็ถูกจับตัวกลับไป และหัวหน้าองครักษ์มีคำสั่งให้เดินทางมาที่เมืองลั่วเพื่อรับใช้เฉินอวี้เช่นเดิม
"นายน้อยขอรับ ขออภัยที่บ่าวโง่เขลา และเนรคุณ นับจากนี้บ่าวต้องรายงานความเคลื่อนไหวของนายน้อยให้หัวหน้าองครักษ์ทราบเดือนละครั้ง จะมีคนมารับหนังสือที่ค่ายทหาร"
เฉินอวี้ลูบหลังปลอบใจอากัง แล้วบอกให้ไปพักผ่อน จากนั้นจึงหันมากล่าวกับเทพเสือโคร่งภูผา
"อากังไม่ใช่ทหาร ข้อนี้ไม่ถือว่าผิดกฎที่ตั้งไว้"
แต่บ่าวผู้นี้ก็กระไรเลย พอมาถึงก็สารภาพจนหมดว่าได้รับคำสั่งว่าให้เป็นสายลับของฮ่องเต้มาจับตาเจ้านายของตนเอง

ดวงตางดงามของเฉินอวี้หันมามองเทพเสือโคร่งอย่างรู้ใจ "ข้ารู้ว่าท่านไม่พอใจ และก็ไม่คิดจะห้าม แต่ขอว่าจะทำอะไรก็ให้คิดถึงคนที่เมืองหลวงให้มาก"
"ข้าคิดเรื่องของเจ้าต่างหาก คิดจนหัวจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว"
เทพเสือโคร่งภูผากล่าวอย่างจริงจัง แต่แล้วก็กลับยิ้มกว้าง จูงมือเฉินอวี้ออกมานั่งพักผ่อนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ลานวัด เทพเสือโคร่งภูผาจับให้เฉินอวี้นอนหนุนตัก เกลี่ยเส้นผมที่หน้าผาก แล้วจับมือที่มักจะจับอาวุธวางลงที่อกของเฉินอวี้
"ที่ว่าคิดเรื่องของข้าน่ะ คิดเรื่องอะไร"
"มากมาย" ดวงตาสีอ่อนของเฉินอวี้ยามนี้งดงามและผ่อนคลายจนยากที่จะละสายตาได้ "แต่ทุกครั้งที่พบกับหยางหลง การกระทำของเจ้านั่น มักจะดึงความคิดให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันเสมอ" คนงามเพียงยิ้มมุมปาก แต่ก็งดงามจนดอกไม้งามยังต้องพ่ายแพ้ "ข้าละเลยหน้าที่ต่อเจ้า ไม่มีความสม่ำเสมอ" ที่สำคัญคือหลงลืมไปว่าวันเวลาของมนุษย์ไม่ได้ยืนยาว "ข้ามัวแต่จัดการในเรื่องที่กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ จนกลายเป็นการทำให้เจ้าถูกทำร้าย"
"ข้าไม่ใช่ท่านหญิงหนานกง และไม่ใช่ท่านกระเรียนโกเมน อย่าลืมว่าข้าตัดสินใจเลือกทางเดินของตนเองมาโดยตลอด ไม่ว่าจะมีท่านหรือไม่ ข้าก็จะทำเหมือนเดิม รวมถึงเวลานี้" เฉินอวี้ลุกขึ้นนั่งทั้งขยับเข้ามากอดเอวไว้ "ข้าตัดสินใจที่จะอยู่กับท่าน ต่อให้ถูกผลักใสอีกกี่ครั้งก็จะไม่ยอมให้ท่านอยู่ห่างจากข้าอีกแล้ว ดังนั้นอย่ากล่าวโทษตนเอง"

เทพเสือโคร่งภูผาลูบเส้นผมงาม
รู้มานานว่าเฉินอวี้เป็นผู้ที่เมื่อตัดสินใจแล้วก็จะเดินหน้าต่อไปจนกว่าจะสำเร็จตามเป้าหมาย จะสนับสนุนหรือจะเมินเฉยคนผู้นี้ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปร
"เจ้ามันดื้อนัก"
เฉินอวี้ยิ้มกว้างจนดวงตาเป็นประกาย "ดื้อแล้วรักหรือไม่"
มือใหญ่ของเทพเสือโคร่งภูผาแสร้งดึงจมูกสวย "รักมากขนาดนี้ยังกล้าถาม"
จากนั้นมือใหญ่ก็ช้อนด้านหลังคอของเฉินอวี้ให้เข้ามารับจูบ
"เพิ่งกลั่นแกล้งเจ้าไปเมื่อหลายวันก่อน ตอนนี้สมควรแข็งแรงขึ้นแล้ว"
เฉินอวี้รู้ตัวลนลานผลักอกอีกคนออก "นะ นี่ท่านพี่ ท้องฟ้ายังไม่มืดเลยนะ"
เทพเสือโคร่งภูผาช้อนขาคนโวยวายขึ้น แล้วพาเหาะกลับเข้าไปในห้องนอนด้านบน หน้าต่างห้องปิดลงตามหลัง

ข้าคือเสือโคร่งภูผา สิ่งที่ข้าต้องการจะทำไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลากลางวันหรือกลางคืน และไม่สนใจใครอื่น
ข้าสนใจแต่เหยื่อ...มิใช่ ข้าสนใจก็แต่อวี้เอ๋อร์ของข้าเท่านั้น

....จบภาคเทพเสือโคร่งภูผา....
จบภาคเทพเสือโคร่งภูผาแล้ว ลำดับต่อไปคือหยางเฉิง-นกยูงทอง นะครับ
ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์ที

[noteno]

 
ขอบคุณมากจ้า...รอคู่ต่อไปปป

[JUST_M]

ขอบคุณจ้าาา

หยางเฉิงกับนกยูงทอง โอ๊ยยยยยย

[jj]

แม่เล็ก มีความสุขซักที

55555 ฮ่องเต้ยาพิษ ชอบบบบบบบ

[YouandMe]

บอกแล้วว่าน้องกวางทองลู่เป็นเด็กแสบ...เกี่ยวมั้ย 
มาถึงตอบจบของภาคนี้ก็ยิ่งเกลียดฮ่องเต้(ยาพิษ) 

[river]

ฮ่องเต้ไม่ค่อยเข็ด

[twinmonkey0311]

 

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ

ฮ่องเต้  ตอนเด็กๆๆ แม่ไม่ให้กินนมเหรอ  นิสัยเสียจริงๆ
เหมือนเด็ก อยากได้ทุกสิ่ง  ไม่ยอมปล่อยอะไรเลย
พ่อเสือควรต้องโดนกวางทองงอนนานๆๆ  โดนแม่เล็กทิ้งบ้าง
สนุกดี  ชอบนะเรื่องนี้ แต่ตัวละครเยอะมากกกก
รอหยางเฉินนะคะ

[alternative]

หลงรักคนงามใจแข็ง ท่านเสือโคร่งต้องทำใจ
หลงรักคนงามบริสุทธิ์อย่างกวางทอง ท่านเจ้าเมืองก็แพ้ร่ำไป

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ฮ่องเต้ยาพิษ เห้ต้อง เลวววววววววววววว 
ให้เฉินอวี้ต่อสู้กับคนมากมาย วางยาเฉินอวี้ แล้วยังมาทำเป็นอยากใช้งานอีก
ทำตัวเฮงซวย ใครจะอยากทำงานให้

เทพเสือโคร่งรักเฉินอวี้
แบบหื่นๆ แบบเทพเสือโคร่งแหละ   

กวางทองคิดถูกที่ว่าคนผิดน่ะนอกจากเห้ต้องแล้ว ก็พ่อเสือนี่แหละ 
รอตอนใหม่ 
       
 

[van16]

สนุกค่ะ ลู่กวางทองช่างน่าเอ็นดู
ท่านรองแม่ทัพน่าสงสารอ่ะถูกหลงลืมหลายปีแต่ยังดีที่ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน
รอคู่ต่อไปค่ะ 

[dekying kukkig]

ค่า


  ได้แต่ขอบคุณไจฟ์และน้องที ที่แต่งนิยายมาให้เราอ่าน   

ในเรื่องเหมือนยังมีเรื่องให้ติดตามอีกเยอะเลย ดังนั้นได้แต่หวังว่าจะมีตอนพิเศษของแม่เล็กกับพ่อเสือมาให้เราได้ตามอ่านนะคะ

แบบเหมือนที่เราได้เห็นลู่ที่ค่อยๆโตมีมาให้อ่าน คลายคิดถึงไหนจะมีแฝดอีก อูยยยตัวละครน่าติดตามทั้งนั้น 

รอคู่ต่อไปค่า

[twinmonkey0311]

 

[twinmonkey0311]

 

[jj]

เข้ามารอ หยางเฉิง กับ นกยูงทองค่ะ

[yunjae_yusoo_mi]

 

[dekying kukkig]

แวะมาบอกว่า >>>คิดถึง<<< จ้า

[twinmonkey0311]

 

[noteno]

  มารอพ่อเสือออ

[YouandMe]

เข้ามาผลักดันให้ได้อ่านตอนใหม่เร็วๆ 

[twinmonkey0311]

 

[twinmonkey0311]

 

[noteno]

 

มารอตอนใหม่จ้า

[twinmonkey0311]

ฮึบ ฮึบ ฮึบ 

[noteno]

  โอมมมมม.....จงมา จงมา