หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[twinmonkey0311]

 

[dekying kukkig]

   ขึ้นหน้าใหม่แล้ววววววววว รออยู่น้า 

[MyTeaMeJive]

ตอนเทพเสือโคร่งภูผา

บทที่ยี่สิบแปด


เมื่อเวลาผ่านไป หลิวเพ่ยหลิงฮูหยินเจ้าเมืองลั่วให้กำเนิดแฝดสามผู้มีรูปลักษณ์แตกต่างจากคนทั่วไป คนหนึ่งมีผมสีเข้ม ดวงตาสีเข้ม แต่อีกสองคนมีดวงตาสีทองและผมสีอ่อน และด้วยคุณสมบัติแฝงบางอย่างที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากลู่กวางทอง ทำให้แฝดสามแห่งเมืองลั่วเป็นที่รักของทุกคนที่ได้พบ
ขณะที่ทุกคนในครอบครัวยิ่งหลงแฝดสามหนักชนิดที่มิยอมน้อยหน้ากว่ากัน
พ่อกวางทองของพวกเขาหลงบุตรยิ่งนัก หากมีโอกาสเป็นต้องไปอ้อนวอนให้เทพเสือโคร่งศิลาดำ หรือกวางไพลินพามาหาบุตรอยู่เสมอ
ที่กล่าวว่าหาโอกาสก็เพราะลู่กวางทองยังไม่แข็งแกร่งมากพอที่จะเดินทางได้โดยลำพัง แต่เวลานี้ป่าสีทองกำลังเข้าสู่ช่วงเวลาคับขัน เนื่องจากนางเทพกวางสายลมกับเทพกวางสายฟ้าต้องทำหน้าที่สำคัญในการปกป้องป่าสีทองระหว่างที่เทพเสือโคร่งภูผายังไม่สามารถฟื้นฟูพลังได้อย่างเต็มที่ ขณะที่นางเทพเสือโคร่งบงกชและบุตรชายหญิงของนางก็ต้องรับหน้าที่อารักขาเหล่าเทพที่ต้องผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันบำเพ็ญเพียรกันตลอดทั้งปี
เฉินอวี้มาถึงเมืองลั่ว โดยที่ไม่ทราบว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในป่าสีทอง หลังจากที่แวะถวายสุราและข้าวเปลือกที่ปากทางเข้าป่า ก็เดินทางต่อมาที่ตัวเมืองและจวนเจ้าเมืองเพื่อเยี่ยมแฝดสามแล้วพบลู่กวางทองมาพักอยู่ที่จวนเจ้าเมือง เมื่อพูดคุยสอบถามทำให้ได้ทราบว่า ลู่กวางทองขอให้กวางไพลินพามาที่จวนเจ้าเมือง
เหตุใดจึงเป็นกวางไพลิน แล้วบรรดาผู้อาวุโสไปอยู่เสียที่ใด ลู่กวางทองก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นโดยไม่ปิดบัง
ความบริสุทธิ์ใจของลู่กวางทองกับหยางหลงนั้นช่างงดงาม จนเฉินอวี้ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะทำทุกทางเพื่อปกป้องความงดงามเหล่านี้ไว้ แม้จะรู้ว่าทั้งห้าคนมิได้อ่อนแอถึงกับต้องให้ใครมาปกป้อง โดยเฉพาะหยางหลงเจ้าเมืองลั่ว
ต่อให้ไม่มีเฉินอวี้หรือเทพเสือโคร่งภูผา หรือต่อให้ไม่มีเทพแห่งป่าสีทองทั้งป่าก็ไม่มีใครทำอะไรพวกเขาทั้งห้าได้ แต่เฉินอวี้ก็ยังมีความกังวล และมีความตั้งใจที่จะดูแลทุกคนเป็นอย่างดี
ทั้งหมดนี้เพราะการเป็นผู้ที่รู้เรื่องมากเกินไป

"ท่านเทพเสือโคร่งภูผา มาดูหลานบ้างหรือยัง" เฉินอวี้ถามหยางหลง แต่ลู่กวางทองหันมาตอบว่ายังไม่ได้มา มีแต่นางเทพกวางสายลมที่มาดูแลอยู่ทุกเดือนตั้งแต่หลิวเพ่ยหลิงตั้งครรภ์จนถึงตอนนี้
เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ทั้งหมดเฉินอวี้จึงคิดว่าสมควรกล่าวกับลู่กวางทองและหยางหลงไปตามตรง
"เจ้าทั้งสองต้องเข้มแข็งขึ้น จะหวังพึ่งพาแต่เทพทั้งสี่มิได้ อย่างน้อยลู่ก็ต้องสามารถเดินทางระหว่างป่าสีทองกับจวนเจ้าเมืองได้โดยที่ไม่ต้องให้พี่สาว พี่ชายคอยช่วยเหลือ" เผื่อไว้ในกรณีฉุกเฉิน "ส่วนเจ้าเมืองลั่ว ตอนนี้ท่านไม่ได้แค่ปกครองเมืองลั่ว แต่ท่านปกครองไปถึงป่าสีทอง จะมัวแต่เกรงใจผู้อื่น ยึดแนวทางสร้างสันติเพียงอย่างเดียวไม่ได้"
ลู่กวางทองมีสีหน้าเจื่อนลงไป แต่เมื่อเป็นคำกล่าวของแม่เล็ก ก็พยักหน้ารับคำว่าจะตั้งใจบำเพ็ญเพียรให้มีพลังที่กล้าแข็งมากกว่านี้
"เรื่องของแฝดสามเมืองลั่วมาพร้อมกับคำบรรยายเกี่ยวกับสีตาของพวกเขา ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวพันกัน เมื่อพวกเจ้าไม่ต้องการรุกรานใคร และไม่ต้องการให้ใครเข้ามารบกวน ก็ต้องเข้มแข็งให้มาก ถ้ามีใครข้ามเส้นเข้ามา ก็ต้องสามารถไล่พวกมันกลับไปชนิดที่จะไม่ให้มีใครหน้าไหนกล้าข้ามเส้นพวกเจ้าได้อีก"
เฉินอวี้อธิบายไปแล้วลู่กวางทองรับคำก็จริง แต่บางอย่างในดวงตาสีทองคู่นั้นยังมีความไม่เข้าใจ ทั้งเมื่อแม่เล็กกล่าวจบก็ยังหันไปเล่นกับลูกๆ
สุดท้ายแม่เล็กก็ต้องหันมาตำหนิตนเอง
...นี่ข้ากำลังทำอันใดอยู่ เหตุใดจึงไปย้ำคิดย้ำทำกับลู่กวางทอง ผู้ที่ไม่เข้าใจความดำมืดในจิตใจมนุษย์ ที่สมควรคือต้องไปย้ำกับหยางหลง หรือเทพเสือโคร่งภูผามิใช่หรือ...
ดังนั้นเมื่อกลับมาถึงป่าสีทอง ผู้ที่โดน 'อาละวาด' คือเทพเสือโคร่งภูผา ซึ่งอยู่ในร่างของเทพเสือโคร่ง และเดินออกมารอรับอยู่ที่หน้าถ้ำยา
"เมื่อไหร่ท่านจะแข็งแรงกว่านี้"
เสือโคร่งตัวใหญ่มองตาปริบๆ หันไปมองบุตรเสือโคร่งผู้ทำหน้าที่อารักขาและไปนำทางเฉินอวี้เข้ามา ก็ไม่เห็นว่าจะเข้าใจที่แม่เล็กกล่าวมาสักคำ
ที่หนักไปกว่านั้นก็คือ เฉินอวี้กำลังอารมณ์ไม่ดี...ครั้งสุดท้ายที่เขาอารมณ์ไม่ดีคือเมื่อไหร่กันนะ

คนรูปงามตบหน้าผากตนเองก่อนที่จะกล่าว "ฮ่องเต้จับตามองเมืองลั่วมาโดยตลอด แม้กระทั่งเรื่องที่หยางหลงมักจะเดินทางมาที่ป่าสีทองเป็นระยะก็ยังทรงมีพระปุจฉา และครานี้ก็ทรงสนพระทัยเรื่องทารกแฝดที่มีดวงตาสีทอง ทรงแน่พระทัยว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกัน" จากนั้นก็กล่าวคำที่เทพเสือโคร่งภูผากังวลที่สุด "อีกไม่นานพระองค์จะทราบเรื่องของลู่กวางทอง คนที่รู้จักท่านคือผู้ใหญ่ที่แลกเปลี่ยนผลประโยชน์กับท่าน เขาจึงช่วยท่านเก็บความลับเกี่ยวกับป่าสีทองไว้ แต่ลู่กวางทองกับลูก ๆไม่เป็นเช่นนั้น คนที่รู้จักพวกเขาจะรักและชื่นชมช่วยกันปกป้อง แต่ยังมีพวกตัวร้ายที่มองเห็นเป็นช่องทางแลกเปลี่ยนผลประโยชน์"
ผู้ใหญ่หลายคนในอาณาจักรไท่ชางรวมถึงฮ่องเต้จางฉวนรู้จักเทพเสือโคร่งภูผามานาน ผู้คนมากมายตกเป็นหนี้ชีวิตของเทพผู้นี้ และรู้ว่าข้อแลกเปลี่ยนเพียงข้อเดียวที่เทพเสือโคร่งร้องขอก็คือ อย่ารุกรานเมืองลั่วและป่าสีทอง
หนึ่งคือติดหนี้บุญคุณ สองคือเพราะเป็นเทพเสือโคร่ง
แต่กับกวางทองและบุตรแฝดทั้งสาม มีอะไรที่น่ากลัว
เฉินอวี้ยังมีเชื้อเพลิงอีกเล็กน้อยที่จะเร่งเวลาให้เทพเสือโคร่งภูผากลายเป็นระเบิดเร็วขึ้น
"หลังจากนี้ข้าจะต้องย้ายไปที่เมืองทางใต้ ยังไม่รู้ว่าจะต้องไปเมื่อใด และจะได้กลับมาเมื่อใด ไม่อาจส่งหนังสือมาแจ้งข่าวได้"
หลังจากที่กล่าวคำยืดยาวเฉินอวี้เดินนำเข้าไปในถ้ำ วางสัมภาระ แล้วนั่งลงบนพรมขนสัตว์อ่อนนุ่ม 
เสือโคร่งตัวใหญ่เดินตามเข้ามาแล้วหมอบลงข้าง ๆ เฉินอวี้หันไปมองแล้วถอนหายใจอีกครา
โกรธไปก็เท่านั้น ร้อนใจไปก็ไม่ได้ก่อให้เกิดประโยชน์อันใด เป็นเหมือนกันหมดทั้งบิดาและบุตร
เทพเสือโคร่งภูผาเองก็คงอยากมีพลังที่เข้มแข็งเพื่อให้ความคุ้มครองทุกสรรพสัตว์ในป่าสีทองแห่งนี้ เหมือนที่ผ่านมา
"ขอโทษที่ใจร้อน"
เทพเสือโคร่งภูผาส่งเสียงตอบรับต่ำ ๆ พยักหน้าบอกให้เฉินอวี้กินผลไม้ แล้วพักผ่อน แต่ในระหว่างที่กินผลไม้ เฉินอวี้ก็ย้อนกลับไปเล่าถึงความสนพระทัยของฮ่องเต้ใหม่อีกครั้ง
"ฮ่องเต้ไม่ได้สนพระทัยเรื่องยาอายุวัฒนะ เพราะทรงเชื่อมั่นในพระปรีชาเรื่องยาสมุนไพร และยาพิษต่าง ๆ แต่หากเป็นความมั่งคั่ง นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง"
อย่าลืมว่ากวางคือสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง และหากทรงรู้ว่าเป็นมีกวางทองอยู่ที่ป่าสีทอง ก็จะยิ่งดึงความสนพระทัยมากขึ้นไปอีก
เรื่องนี้ใช่ว่าเทพแห่งป่าสีทองจะไม่รู้ พวกเขาจึงปกป้องลู่กวางทองอย่างดียิ่ง แต่เวลานี้เฉินอวี้กำลังร้อนใจเพราะต้องเตรียมตัวเดินทางไปอยู่ในที่ห่างไกล จึงบอกเล่าแผนการณ์เบื้องต้นที่ตกลงไว้กับหยางหลง
"หากวันนั้นมาถึง ข้าขอให้ท่านพี่กับเทพกวางสายฟ้าช่วยกันสนับสนุนเจ้าเมืองลั่ว"
เมื่อเทพเสือโคร่งภูผารับคำ เฉินอวี้ก็ถอนหายใจยาวให้กับตนเอง
...นี่ข้าเป็นบ้าอะไร เป็นมนุษย์ตัวเล็กจ้อยที่กล้าโวยวายต่อผู้มีพลังเข้มแข็งทั้งมีอายุยืนยาวกว่าร้อยปี ช่างไม่ประมาณตนเองเอาเสียเลย...

ในช่วงห้าวันที่เฉินอวี้อยู่ที่ป่าสีทอง มีเพียงครั้งเดียวที่เทพเสือโคร่งภูผาเปลี่ยนร่างมาเป็นมนุษย์ แต่ก็ทำได้เพียงแค่กอดจูบและกลั่นแกล้งอีกฝ่ายจนพอใจแล้วจากนั้นก็หลับไปในร่างของเสือโคร่ง
เฉินอวี้ที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ย ผมยุ่งเหยิงได้แต่ส่ายหน้า "ข้ามาเพราะเป็นห่วง กลัวว่าฮ่องเต้จะมาพรากลูก หลานที่รักของท่านพี่ไป ไม่ได้มาเพราะติดในเพศรส ไม่จำเป็นต้องฝืนตนเองเพื่อข้าเช่นนี้" เฉินอวี้จูบที่หน้าผากของเสือโคร่งตัวใหญ่ "ทุกคนรอท่านพี่อยู่ ข้าเองก็เช่นกัน"

เมื่อกลับมาจากป่าสีทอง เฉินอวี้ก็ถูกส่งตัวไปอยู่ที่เมืองทางใต้ในทันที และรอคอยให้เทพเสือโคร่งภูผาเดินทางมาหาอยู่เสมอ

วันที่มีผู้แทนพระองค์อัญเชิญพระบรมราชโองการเรียกหยางจิน แฝดคนเล็กผู้มีตาสีทองให้เดินทางเข้าเมืองหลวงนั้น เฉินอวี้ยังอยู่ในเมืองทางใต้ แต่เมื่อพระองค์หาได้มีพระประสงค์ให้หยางจินต้องเดินทางเข้าเมืองหลวงในทันที ก็ทำให้ทุกคนยังพอจะมีเวลาที่จะจัดการเรื่องราว
หลังจากที่หยางติงเข้ามาแทรกแซงพระบรมราชโองการ และถวายฎีกาเพื่อขอแลกเปลี่ยนคนไปกับผู้แทนพระองค์แล้ว เทพเสือโคร่งภูผาก็ให้หยางหลงเจ้าเมืองลั่วเดินทางล่วงหน้าไปก่อน คำนวนเวลาไปถึงที่หมายในเวลาที่ใกล้เคียงกัน เพราะเมื่อหยางหลงเจ้าเมืองลั่วเดินทางไปถึงแล้ว พระองค์จะไม่โปรดให้เข้าเฝ้าฯ ในทันที มักถ่วงเวลาไว้อย่างน้อยห้าวันอยู่เสมอ
เทพเสือโคร่งภูผา และเทพกวางสายฟ้าจึงมีเวลามากพอที่จะพักฟื้นฟูพลัง
...หลังจากที่ต้องเก็บพลังด้วยเหตุเศร้าซึมมานานหลายปี พอถึงเวลาที่จะต้องปกป้องลูกหลานของตนเอง เทพทั้งสองจึงมีพลังที่เต็มเปี่ยม และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับฮ่องเต้จางฉวนได้โดยที่มิต้องผ่านหยางหลงเจ้าเมืองลั่ว...หากรองแม่ทัพเฉินอวี้มิได้เตือนไว้ก่อน...
เมื่อมาถึงเมืองหลวง หยางหลงเจ้าเมืองลั่วผู้สุภาพอ่อนน้อมเข้าถวายฎีกาที่ระบุว่า แฝดผู้มีดวงตาสีทองมีสุขภาพที่ไม่แข็งแรง ไม่อาจเดินทางไกลจากเมืองลั่ว ขณะที่หยางจงจินผู้เฒ่าก็มีอายุมากแล้ว ต้องการเดินทางกลับไปพักผ่อนที่บ้านเกิด หยางติงอดีตเจ้าเมืองลั่วจึงขออาสาเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อรับราชการแทน
ในห้องทรงงานของพระตำหนักว่าราชการยามนี้มีเสนาบดีฝ่ายซ้าย และฝ่ายขวาอยู่ทั้งสองคน ร่วมด้วยมหาดเล็ก และทหารรักษาพระองค์
โดยปกติเสนาบดีชั้นผู้ใหญ่ทั้งสองมักมีความเห็นที่ขัดแย้งกันในเรื่องงานราชการ แต่หลายครั้งก็มีความเห็นพ้องกัน ที่ทำให้งานราชการราบรื่น
หลังจากที่ทรงอ่านฎีกาของหยางหลงเสร็จก็ทรงยื่นให้เสนาบดีทั้งสองนำไปอ่านทบทวนอีกครา
หยางหลงเจ้าเมืองลั่วมีรอยยิ้มจางอยู่ในสีหน้า ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นมีแววยินดีเจืออยู่เล็กน้อย มิได้สั่นไหวต่อสายพระเนตรแข็งกร้าวที่ทอดมา
หลังจากที่เสนาบดีทั้งสองอ่านฎีกาฉบับนั้นเสร็จก็หันไปมองหน้ากันแล้วก้าวถอยหลัง แสดงท่าทีว่าจะไม่แทรกแซงการตัดสินพระทัยของพระองค์

"ตั้งแต่เราขึ้นครองราชย์ เจ้าเป็นคนแรกที่กล้าถวายฎีกาไม่ส่งคนที่ข้าต้องการตัว"
หยางหลงเจ้าเมืองลั่วในชุดประจำตำแหน่งดูสง่างามแม้ในยามที่ค้อมตัวก่อนถวายคำชี้แจง
"บุตรของข้าพระองค์ยังเป็นเพียงทารกเท่านั้น และสุขภาพไม่แข็งแรง ข้าพระองค์ไม่อาจวางใจให้ออกจากเมืองลั่ว พระเจ้าค่ะ"
"เราไม่ได้บอกให้เข้ามาเมืองหลวงในทันที"
หยางหลงมิได้ค้อมตัวเมื่อกราบทูลต่อไป "แต่ก็ไม่แน่ชัดว่า จะพร้อมเมื่อใด หากพระองค์เรียกตัวแล้วยังไม่พร้อม ก็อาจกลายเป็นการขัดพระบรมราชโองการได้พระเจ้าค่ะ"
ทรงประทับยืนขึ้น แล้วก้าวพระบาทช้าๆเข้ามาหา "คนที่เราต้องการคือหยางจินทารกแฝดหนึ่งในสองคนที่มีดวงตาสีทองนั่น"
หยางหลงเจ้าเมืองลั่วยืดตัวตรง ทำให้ความสูงของเขาโดดเด่น หลังไหล่กว้าง ดวงตา และใบหน้าเปล่งประกาย
สรรพเสียงรอบพระองค์พลันสงบเงียบ จากนั้นจึงทรงได้ยินเสียงคลื่นทะเลจากที่ห่างไกล
แต่ที่นี่คือพระราชวังหลวงแห่งไท่ชาง อยู่ห่างไกลจากชายหาดถึงขั้นที่ต้องเดินทางข้ามวัน จะเป็นไปได้อย่างไร
"มีเรื่องเล่ากันว่า ทารกแฝดเหล่านั้นของเจ้าเป็นบุตรแห่งป่า...."
ฮ่องเต้จางฉวนประทับยืนนิ่งเมื่อทอดพระเนตรเห็นดวงตาของหยางหลง
เห็นอยู่ว่าเป็นดวงตาที่มีสีน้ำตาลเข้ม แต่จู่ๆ สีน้ำตาลเข้มนั้นก็กลับบีบแคบลงจนกลายเป็นเส้นเล็กบาง บนพื้นวงกลมสีน้ำตาลอ่อน ขณะที่ส่วนที่เป็นตาขาว กลายเป็นสีเหลืองนวล หนวดยาวสองข้างเหนือริมฝีปากย้อนแนบไปกับแนวจมูกขึ้นไปจรดหว่างคิ้ว ฟันที่เรียงซี่สวย กลายเป็นแหลมคม เกล็ดขนาดใหญ่ปรากฏที่ลำคอ
ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นโบกให้ทุกคนในห้องทรงงานออกไปก่อน เหลือเพียงพระองค์กับหยางหลงตามลำพัง
"เจ้าเมืองลั่ว..."
"เราชาวเมืองลั่วและป่าสีทองเมื่อให้คำมั่นแล้วไม่แปรเปลี่ยน พวกเรามั่นคงและพร้อมที่จะทำตามพระบัญชา เพียงแต่ทารกของหยางหลง มังกรแห่งสกุลหยางผู้นี้ ข้าพระองค์มิอาจถวายตามพระบัญชาพระเจ้าค่ะ"
...มังกรแห่งสกุลหยาง...
เมื่อมังกรแห่งสกุลหยางยืนอยู่เบื้องหน้า และประกาศความภักดี ก็ทำให้พระองค์มิได้ประสงค์ในตัวของทารกนั้นอีกแล้ว แต่กลับมีคำถามเกิดขึ้น...
"เราได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับทารกแฝดคู่นั้น และเรื่องที่เจ้ามักเดินทางไปพักผ่อนในป่าสีทองเป็นระยะ"

หยางหลงมิได้ขยับตัวเมื่อกล่าวตอบ "แต่ข้าพระองค์เชื่อว่า พระองค์ไม่ได้ทรงเชื่อเรื่องที่ผู้คนเล่าต่อกันมา เท่ากับการที่ทอดพระเนตรเห็นด้วยพระองค์เอง"
"นั่นก็ใช่" ทรงกวาดตามองเกล็ดมังกรที่ปรากฏขึ้นที่หลังมือของหยางหลง "เจ้าก็คงรู้จักกับเทพเสือโคร่งภูผา"
หยางหลงพยักหน้า
"รวมถึงบุตรของเขาด้วยใช่หรือไม่"
หยางหลงพยักหน้าอีกครา
"ดังนั้นแล้ว พระองค์คงจะมิต้องการให้ทารกอ่อนแอเดินทางเข้ามาที่เมืองหลวงแล้วใช่หรือไม่ฝ่าบาท"
ฮ่องเต้จางฉวนพยักพระพักตร์
"จะไม่ให้ทารกแฝดก็ได้ แต่เรื่องการแลกเปลี่ยนกับเทพเสือโคร่งภูผายังเหมือนเดิม" จะให้ยอมถอยจนสุดทางก็มิใช่พระองค์แล้ว
หยางหลงก้มศีรษะเพียงเล็กน้อย สัญลักษณ์ของมังกรค่อยเลือนหายไปต่อหน้าองค์ฮ่องเต้
"ที่ผ่านมาเจ้าไม่เคยแสดงให้เรารู้เรื่องนี้"
"ที่ผ่านมา ข้าพระองค์ได้แสดงให้ทรงเห็นถึงความภักดีมาตลอด จนมาถึงการที่พระองค์ต้องการบุตรฝาแฝด ก็คิดว่าพระองค์อาจจะยังไม่วางพระราชหฤทัย"
หยางหลงผายมือออกไปทางด้านนอกของห้องทรงงาน ฮ่องเต้จางฉวนจึงก้าวพระบาทออกมาที่ด้านนอกบริเวณทางเดินหน้าห้องทรงงาน ฝั่งหนึ่งคือผนังของห้องทรงงาน อีกด้านคือหน้าต่างบานใหญ่
เมื่อมองผ่านหน้าต่างออกไปยังโคนต้นไม้ใหญ่ในราชอุทยาน ชายรูปร่างสูงใหญ่สองคนกำลังยืนมองมาทางนี้
คนหนึ่งสวมชุดสีเหลือง-ดำ อีกคนหนึ่งที่มีรูปร่างบางกว่าสวมชุดสีขาว-เทา
แม้ทั้งสองจะมีรูปร่างที่โดดเด่น จนพระองค์สามารถมองเห็นได้ในทันที แต่เป็นเรื่องแปลกที่บรรดาทหาร  และมหาดเล็กที่รออยู่กลับมิมีผู้ใดที่มีท่าทีว่ามองเห็นคนแปลกหน้ายืนอยู่ในราชอุทยาน 
"เขาก็มาด้วยหรือ แล้วอีกคนคือใคร"
"เทพกวางสายฟ้าพะย่ะค่ะ"

แต่พอจะก้าวพระบาทไปหา ก็ปรากฎไอสีขาวปกคลุมเทพทั้งสอง และเมื่อไอสีขาวจางลงทั้งคู่ก็หายไป
"เจ้าเรียกพวกเขาได้หรือไม่"
หยางหลงตอบตามตรง "มิได้พระเจ้าค่ะ"
"เฉินอวี้เคยทำได้ แต่ในตอนหลัง...พวกเขามีปัญหากัน"
มาถึงตอนนี้ต้องนับได้ว่าทรงวางพระทัยหยางหลงมากกว่าเดิม
"เฉินอวี้ไปที่เมืองลั่วบ้างหรือไม่"
"ครั้งหลังสุดก็คือนานกว่าสองปีแล้ว พะย่ะค่ะ"
"แล้วเฉินอวี้รู้หรือไม่ว่าเจ้า..."
หยางหลงส่ายหน้า
ทรงทอดพระเนตรไปทางต้นไม้ใหญ่อีกครั้ง "แฝดสามคนนั้นต้องสำคัญกับพวกเขามาก"

หลังจากที่ทรงทบทวนเรื่องราวทั้งหมดอีกครู่จึงมีรับสั่ง
"เราจะไม่แตะต้องบุตรของเจ้าตราบใดที่มีการแลกเปลี่ยนกันอย่างสมเหตุสมผล"
นั่นช่างเป็นข้อสรุปที่เหมาะสมกับพระองค์เป็นอย่างยิ่ง แต่หยางหลงก็รู้จักการแปลกเปลี่ยนอย่างสมเหตุสมผลเช่นกัน
ในระหว่างที่หยางหลงเดินทางกลับเมืองลั่ว ได้พบกับเทพทั้งสองที่มาดักรอระหว่างทางเพื่อพูดคุย
ก็อย่างที่ทราบกัน ไม่ว่าจะในเมืองหลวงหรือเมืองลั่ว ล้วนอยู่ในพระเนตรพระกรรณของฮ่องเต้ไปทั้งสิ้น ถึงจะอยู่ในระหว่างการเดินทางก็ใช่ว่าจะรอดพ้น แต่การพบกันที่นี่ทำให้ในรายงานที่จะนำขึ้นถวายในภายหลังไม่แน่ชัดว่า เทพทั้งสองกำลังจะเดินทางต่อไปที่ใด
รองแม่ทัพเฉินอวี้จึงถูกเรียกตัวกลับมาที่เมืองหลวงในทันที
แต่ข่าวร้ายที่มารออยู่ที่บ้านพักก่อนที่จะเดินทางไปเข้าเฝ้าฯ ก็คือมารดากำลังป่วยหนัก
อากังคนรับใช้ที่มาแจ้งข่าวเล่าว่า นางป่วยมาเป็นเวลานานหลายเดือนแล้ว แต่ที่ไม่ได้ส่งหนังสือไปบอกก็เพราะเชื่อว่าบุตรชายคนเล็กจะกลับบ้านในเร็ว ๆ นี้ ชายหนุ่มจึงบอกกับอากังไปว่า เมื่อเสร็จจากการเข้าเฝ้าฯ แล้วจะกลับไปเยี่ยมมารดาที่บ้าน
หลังจากที่เปลี่ยนเครื่องแบบแล้วรองแม่ทัพเฉินอวี้จึงมาเข้าเฝ้าฯ แน่นอนว่าทรงซักถามเรื่องของทารกแฝดทั้งสามซึ่งรองแม่ทัพเฉินอวี้แทบไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
ทรงโบกพระหัตถ์อย่างขัดพระทัย ก่อนที่จะรับสั่งว่า "รู้เรื่องที่เจิ้นขุยไม่ใช่บุตรของหยางหลงหรือไม่"
รองแม่ทัพเฉินอวี้พยักหน้า "พิจารณาจากระยะเวลาที่หยางหลงมาที่เมืองหลวง กับช่วงที่หลิวเพ่ยหลิงตั้งครรภ์ก็ทราบแล้วพระเจ้าค่ะ แต่หยางหลงยังคงยืนยันว่าหยางเจิ้นขุยเป็นบุตรของเขา"
"แล้วหลิวเพ่ยหลิงคนนี้ ก็ตั้งครรภ์ทารกแฝดสามซึ่งสองในสามมีดวงตาสีทอง แต่คนที่ไปที่ป่าสีทองเป็นระยะคือหยางหลง"
"พระองค์หมายความว่า..."
"เพราะว่าหยางหลงคนนี้คือมังกร" ทรงลดพระสุรเสียงลง ด้วยมิต้องการให้ผู้ใดได้ยินบทสนทนา "เจ้าลองคิดดูถ้าเราสามารถควบคุมได้ทั้งเทพเสือโคร่งภูผา และมังกรแห่งเมืองลั่ว...เฉินอวี้ พวกเขาคือความมั่งคั่งและยิ่งใหญ่ของเรา"
"อ้อ...." รองแม่ทัพเฉินอวี้จะแสดงความเห็นอะไรได้
"ที่เจ้าบอกว่า เทพเสือโคร่งภูผาป่วยหนัก เราคิดว่าที่จริงแล้วเขาหายดีนานแล้ว แต่ที่มิได้ไปพบเจ้า ก็เพราะเขาลืมเจ้าไปแล้ว"

ตะกอนในใจพร้อมจะเพิ่มมวลให้กลายเป็นโคลนแห่งความกังวล ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใดก็ตาม

"เมื่อครั้งที่หยางหลงมาที่นี่เพื่อยื่นฎีกาค้านเรื่องการส่งทารกแฝด  เทพเสือโคร่งภูผามาด้วย พร้อมกับเทพกวางสายฟ้า"
รองแม่ทัพเฉินอวี้มองพระเนตรที่บัดเดี๋ยวแข็งกร้าว บัดเดี๋ยวเต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการที่ไม่มีที่สิ้นสุดก็ได้ข้อสรุปในใจ
การประทับอยู่บนบัลลังก์ที่สร้างขึ้นด้วยเลือดเนื้อของผู้คนมากมายมานานกว่าสิบปี ทำให้พระองค์ทรงเปลี่ยนไปมาก
หรือไม่ นี่อาจคือตัวตนของพระองค์ที่แท้จริง ที่ทรงปิดบังมานานหลายสิบปี

ขณะที่หยางหลงและสัตว์เทพแห่งป่าสีทองล้วนทำทุกทางเพื่อปกป้องครอบครัวของตน  แต่พระองค์กลับทำทุกทางเพื่อที่จะอยู่ในอำนาจ แม้แต่การฆ่าครอบครัวของตนเอง
"เรียกเขาออกมาพบเรา"
"ข้าพระองค์ไม่ได้เรียกเขามานานหลายปีแล้วพะย่ะค่ะ"
พระโอษฐ์ยกยิ้ม "ลองดูสิ เราอยากรู้"
รองแม่ทัพเฉินอวี้เดินไปเปิดหน้าต่างบานหนึ่งแล้วเรียก
ในวันเวลาที่เฝ้ารอให้มาหา แต่เทพเสือโคร่งภูผาก็ไม่เคยมาหา
วันนี้ ไม่อยากให้มาหา แต่ผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นกลางห้องทรงงานส่วนพระองค์
ความกลัว ความกังวล ความผิดหวัง ความรู้สึกที่ปนเปกันจนยากจะแยกแยะทำให้ชายหนุ่มก้มหน้า เพื่อหลบซ่อนความรู้สึกแล้วถวายความเคารพ จากนั้นจึงถอยออกมาจากห้อง
ต่อให้เทพเสือโคร่งภูผาไม่ได้มองคนรูปงามแม้สักนิดเดียวแต่ก็กลับมองเห็นใบหน้าขาวซีด กับขอบตาแดงก่ำนั้นอย่างชัดเจน และยิ่งรู้สึกขัดตาเมื่อเห็นว่าฮ่องเต้กำลังแย้มพระโอษฐ์กว้างด้วยความยินดี
เมื่อวันก่อนมองจากที่ห่างไกล ทั้งมองผ่านช่องหน้าต่างจึงเห็นไม่ชัดเจน
แต่วันนี้ชัดเจนว่าพระองค์มีพระวรกายอวบอ้วนกว่าเดิม พระนลาฎเปิดกว้าง และสายพระเนตรที่ดูแข็งกร้าวไม่น่าไว้วางใจมากกว่าเดิม
“ไม่ได้พบกันนาน” ทรงรับสั่งขึ้นขณะที่จ้องมองเทพเสือโคร่งภูผา “ท่านยังดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เทพแห่งป่าสีทองคงเป็นอมตะสินะ”
ชายรูปร่างสูงใหญ่กล่าวตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พวกเราไม่ได้เป็นอมตะ ยังรู้จักการเจ็บป่วย บาดเจ็บ และตาย ท่านเองก็รู้ดี”
ทรงพยักพระพักตร์เมื่อนึกขึ้นได้ จากนั้นจึงมีรับสั่งถามต่อ “ระยะนี้ไม่มีสัตว์เทพหายไปจากป่าหรือ”
ทั้งที่ใจรู้สึกเป็นห่วงคนที่เดินออกไปจากห้องอย่างโศกเศร้า แต่เทพเสือโคร่งภูผาก็ต้องทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด ในการตอบคำถามมากมาย
เทพกวางสายฟ้าเคยถามว่า เหตุใดต้องอดทนต่อผู้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์คนแล้วคนเล่า แลกเปลี่ยนผลประโยชน์ที่ไม่มีความจำเป็นต่อป่าสีทอง
เหตุผลก็คือการที่เนื้อแท้แล้วทั้งหมดเป็นเพียงสัตว์ป่า ต่อให้มีพลังอำนาจมากมายสักเพียงใดสุดท้ายก็ยังคงเป็นผู้ถูกล่า และถูกรุกราน
เทพเสือโคร่งภูผาเพียงต้องการปกป้องครอบครัวของป่าสีทองให้ดำเนินชีวิตด้วยความสงบสุข

(มีต่อ)

[MyTeaMeJive]

 (ต่อ)

เมื่อออกจากพระราชวัง รองแม่ทัพเฉินอวี้ตรงกลับมาบ้าน มารดาที่รออยู่สามารถลุกขึ้นมาสนทนากับบุตรชายคนเล็กเป็นเวลานาน จนกระทั่งหญิงรับใช้เข้ามาเตือนว่านางต้องนอนพัก ชายหนุ่มจึงพามารดาเข้านอนแล้วกลับออกมา
หลายปีผ่านไปคฤหาสน์ของเฉินอู่พ่อค้าผ้าไหมมีความเปลี่ยนแปลงไปมาก เมื่อบุตรชายหญิงทั้งหมดล้วนแยกเรือนออกไป และเฉินเต๋อหมิงพี่ชายคนโตเข้ามาควบคุมกิจการเต็มตัว
บิดาและท่านแม่ใหญ่ที่ชราลงไปมากยังพักอยู่ในตึกใหญ่เหมือนเดิม ร่วมกับครอบครัวของเฉินเต๋อหมิง ที่ย้ายเข้ามาพัก ส่วนมารดาของเฉินอวี้ กับท่านแม่สี่ซึ่งเป็นอนุคนหนึ่งของบิดาแยกมาพักอยู่ในตึกที่เคยเป็นที่พักของบุตรชาย ขณะที่ท่านแม่สามเสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน
ทั้งที่ท่านแม่ทั้งสองคนสามารถที่จะแยกออกไปอยู่กับบุตรได้ แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้เลือกที่จะทำเช่นนั้น
รองแม่ทัพเฉินอวี้เข้าใจความยึดติดของมารดา ที่มิได้แตกต่างไปจากการที่ตนเองยึดติดอยู่กับเทพเสือโคร่งภูผา

ตอนที่เทพเสือโคร่งภูผาตามรอยของเฉินอวี้มาจนถึงเรือนพักประจำตำแหน่ง ก็มองเห็นหลายสิ่งที่มองข้ามมาตลอด
ต่อให้มีตำแหน่งใหญ่โต
ต่อให้มีผลงานที่โดดเด่น
ต่อให้ไว้วางใจ
ต่อให้ฆ่าคนเพื่อจางฉวนไปมากมายสักเท่าใด
เฉินอวี้ก็ยังคงต้องพักอยู่ในเรือนพักหลังเดิม
เพราะเหตุใด...

เทพเสือโคร่งภูผากระโดดผ่านหน้าต่างบานหนึ่งเข้าไปหยุดยืนอยู่กลางห้อง คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารลุกขึ้นมามอง ค้อมตัวทำความเคารพ หยาดน้ำตาไหลริน
ที่เรือนพักฝั่งตรงข้ามคนผู้หนึ่งขยับตัวลุกขึ้นยืนมอง
เทพเสือโคร่งภูผานั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งหันหลังให้กับหน้าต่าง เฉินอวี้เข้ามารินน้ำชา จากนั้นถามว่าหิวหรือไม่ ที่นี่ยังมีน้ำแกงที่มารดาทำมาให้ แล้วกุลีกุจอตักน้ำแกงมาถ้วยหนึ่ง
สีหน้าที่เรียบเฉย และการที่อีกฝ่ายมิได้เอ่ยคำพูดสักคำทำให้เฉินอวี้ยิ่งปวดใจ หลังจากที่เทพเสือโคร่งภูผาดื่มน้ำแกงจนหมด ก็นั่งนิ่ง ๆ มองใบหน้าของอีกฝ่ายอีกครู่หนึ่ง แล้วจากไป
เป็นความเฉยชาที่ไม่ได้แตกต่างจากเมื่อครั้งแรกที่เทพเสือโคร่งภูผากลับมาจากการถ่ายพลังให้ลู่กวางทองเมื่อหลายปีที่แล้ว
เฉินอวี้น้ำตาไหลพรากมองถ้วยแกงว่างเปล่า แล้วก้มหน้าลงแนบหลังมือที่วางอยู่บนโต๊ะ
ผู้ที่อยู่ในเรือนพักฝั่งตรงข้ามนำทุกการเคลื่อนไหวไปกราบทูลโดยไม่มีการตกหล่น
เว้นแต่...
ในคืนนั้นเฉินอวี้เข้านอนแล้ว แต่เทพเสือโคร่งภูผากลับมาที่เรือนพักอีกครั้ง
คนรูปงามจ้องมองคนที่เข้ามาในห้องนอนด้วยความงุนงง แต่ในทันทีที่อีกฝ่ายกล่าวคำ "อวี้เอ๋อร์" เฉินอวี้ก็โผเข้ามาหาทั้งตัวแล้วกอดไว้แน่น
แม้จะรู้ว่าคนผู้นี้เต็มไปด้วยความกังวลและอ่อนไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่เทพเสือโคร่งภูผาก็ยังไม่อาจเอ่ยคำขอโทษ ทั้งไม่อาจให้สัญญาว่าจะไม่ทำให้เสียใจ

รองแม่ทัพเฉินอวี้ลาป่วยในวันถัดมาตามคาด นายทหารผู้ติดตามรายงานว่า รองแม่ทัพป่วยหนัก ใบหน้าขาวซีด ดวงตาบวมช้ำอย่างคนที่ร้องไห้อย่างหนัก
ฮ่องเต้จางฉวนมีพระวินิจฉัยว่า อาการเหล่านี้ไม่ได้ต่างไปจากความคาดหมาย
คนเดียวที่ทำให้รองแม่ทัพเฉินอวี้อ่อนแอก็คือเทพเสือโคร่งภูผาผู้นั้น
หลายปีก่อนเป็นอย่างไร มาจนถึงวันนี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม
หรือรองแม่ทัพเฉินอวี้ผู้นี้ไม่รู้จักตัดใจจริง ๆ 
แต่ในขณะที่ทรงทอดพระเนตรเพื่อพิจารณา ทรงตระหนักถึงความผิดปกติบางอย่าง
นับตั้งแต่วันที่พบกับรองแม่ทัพเฉินอวี้ผู้นี้ครั้งแรกมาจนถึงวันนี้ การเปลี่ยนแปลงของชายหนุ่มมีเพียงรูปร่างที่สูงขึ้น และไหล่กว้างขึ้นเท่านั้น
ส่วนองค์ประกอบอื่น ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า หรือผิวพรรณล้วนคงเดิมทุกอย่าง แล้วว่าที่จริงทุกคราที่คนผู้นี้เจ็บป่วย ผู้ที่ให้การดูแลรักษามาตลอดคือเทพเสือโคร่งภูผาผู้นั้น แต่ในช่วงสองปีมานี้ก็ไม่เคยได้รับรายงานว่าคนผู้นี้เจ็บป่วยเลยสักครา
บรรดาองครักษ์และทหารทุกนายที่รับใช้พระองค์เมื่อผ่านไประยะหนึ่ง มักมีใบหน้าเฉยชา ดวงตาโหดเหี้ยม นิสัยแข็งกร้าว
ถึงพระองค์เองก็มีรูปร่างที่เปลี่ยนไปตามวัย
แต่ไม่ใช่ชายหนุ่มผู้นี้
เพื่อคลายข้อสงสัย ทรงเสด็จไปถึงที่พักของรองแม่ทัพด้วยพระองค์เอง
"เจ้าเคยพบกับท่านหญิงหนานกงหรือไม่"
"ไม่เคยพระเจ้าค่ะ"
ทรงผินพระพักตร์ไปสอบถามองครักษ์ชั้นเอก ผู้มีอาวุโสสูงสุดในที่นั้น เกี่ยวกับท่านหญิงหนานกงเมื่อครั้งที่เดินทางกลับไปบ้านเกิด
เรื่องราวนี้นานหลายปีแล้ว ทั้งไม่แน่ใจว่าทรงต้องการทราบในเรื่องใดกันแน่ แต่เพราะการที่ทรงเป็นหนึ่งผู้เชี่ยวชาญในเรื่องพืชสมุนไพร และสุขภาพ จึงกราบทูลไปว่า นางมีสุขภาพแข็งแรงดี
นี่ยังมิใช่คำตอบที่พระองค์ต้องการ จึงทรงโบกพระหัตถ์ให้ทุกคนในห้องนั้นออกไปรอด้านนอก จากนั้นจึงรับสั่งถามกับรองแม่ทัพเฉินอวี้
"เขาเคยเล่าถึงนางให้เจ้าฟังหรือไม่"
รองแม่ทัพเฉินอวี้พยักหน้า "เคยพระเจ้าค่ะ"
"นาง...ดูเยาว์วัยจนถึงวาระสุดท้ายหรือไม่"
คิ้วสวยขมวดแน่นเมื่อคิดถึงบทสนทนาในอดีต "นางมีความกังวลว่านางชราไปมาก จึงแนะนำหลานสาวให้ แต่เขาปฏิเสธ"

แล้วเหตุใดเฉินอวี้จึงดูเยาว์วัยไม่เปลี่ยนแปลงไป
ป่าสีทองเมืองลั่วช่างน่าสนใจจริงๆ

...จบตอนที่ยี่สิบแปด...

เธอ เราสองคนเขียนเรื่องนี้จบไปนานแล้ว และลงเรื่องนี้มาปีกว่าแล้ว ไม่จบสักที
เธอช่วยพิมพ์ความเห็น หรืออะไรสักอย่างให้เรารู้ว่ามีใครอ่านเรื่องนี้บ้าง, จะได้ขึ้นหน้าใหม่ แล้วเราจะได้มาลงตอนใหม่ จะได้ไม่ต้องรอนานไง แล้วก็จะได้อ่านเรื่องใหม่กัน
นะเธอนะ
 MyTeaMeJive

[fangkao]

 เขามาแล้วววววว จะทยอยอ่านนะตะเอง

[swoooaa]

ท่านพี่ก็ยังทำเฉินอวี้เสียใจอยู่ร่ำไป อยากให้ไปอยู่ด้วยกันแล้วอ่าา ความป่าสีทองมาอีกแล้วววว

[river]

ความอยากไม่สิ้นสุดจริงๆ

[alternative]

อิฮ่องเต้โลภมากในทุกเรื่อง

[jj]

ฮ่องเต้นิสัยเจ้าเล่ห์
ไม่ชอบๆ

[onlyplease]

ฮ่องเต้เจ้าเล่ห์ นิสัยเสีย

[dekying kukkig]

อิตาฮ่องเต้นี่จะมีวันสำนึกอะไรกะเค้าบ้างป่ะนี่ ความโลภไม่มีสิ้นสุดเลยจริงๆ   
นี่อยากยุให้ไปแย่งอวี้เอ๋อร์ไปจากพ่อเสือต่อหน้าสักตั้ง เผื่ออิตาฮ่องเต้จะได้เห็นความพินาศที่แท้จริงสักครา

[dekying kukkig]

เรามารออยู่น้า   

[dekying kukkig]

    มารอจ้า

[Iammai2017]

มาตามเก็บ ทันแล้วววว
 

[noteno]

มารอสาดน้ำพ่อเสืออออ

[kail]

ไม่ได้อ่านมาตั้งหลายตอน สงกรานต์นี้จะเก็บแต้มนะเจ้าคะ ไล่อ่านรัวๆๆๆๆๆๆๆ

[twinmonkey0311]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แม้จะยาวนาน  แต่ตามต่อ ตามติดตลอด   

เบื่อหน่าย รำคาญผู้เป็นใหญ่ที่ช่างโลภมากในทุกทาง 
สักวันความอยากจะทำให้ชีวิตตัวเองพังทลาย   
       
 

[piggyfree]

    คิดถึง....

[treenature]

 

[kanatthanit]

สวัสดีปีใหม่ 

[YouandMe]

เรื่องนี้จะจบอย่างมีความสุขสุดๆ ถ้ามีใครสักคนจัดการฮ่องเต้จอมแสบนี้สักที 

[jj]

รอ รอ รอ
ยังคงรอ

เทพเสือโคร่ง ในดวงใจ

[dekying kukkig]

สวัสดีวันสงกรานต์นะคะ  แวะมานั่งรอพ่อเสือจ้า

 

[twinmonkey0311]

 

[dekying kukkig]

   ฮึบ ฮึบ 


รออยู่จ้า 

[noteno]

  มารอพ่อเสือคนขี้ลืมมมม

[Iammai2017]

ขอบคุณค่าาา
 

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ที่หายไปไม่ได้หายไปไหนอ่านตลอด  แต่เพิ่งหาพาสเวิดเจอ 555
ล

[kanatthanit]