หัวข้อ: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ [ตอนพิเศษ HNY P.33]

[gayraygirl]

สนุกมากเลยค่ะ อยากได้แบบพี่กีล์

[LadySaiKim]

อ่านรวดเดียวจบเลยย แบบว่าชอบมากกกกก ละมุนสุดดดดดด อื้ออออออออออ >//////////////<

[Petit.K]

น่ารักมากกก ฟีลกู๊ดสุดๆ เจ้าหมาโซน่ารักมาก ถึงจะอวดรวยอวดหล่อก็ตาม แต่มันเรื่องจริงให้อภัย555555 พี่กีล์น่ารักกก อยากได้เขาาา อะไรจะเทคแคร์ดีขนาดนี้ อิจฉาเจ้าฮัสกี้

[abc_b]

คอนิยายสายละมุนต้องทางนี้เลยยย 
เก้าน่ารักอะ ไว้จะตามไปอ่านนะ

 

[neno.jann]

สรุปแล้วเรื่องนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือนุ้งเก้าของเรานั่นเอง 55555

[mickeyz.min]

มันสนุกมากกกกกกก ดีงามที่สุด อ่านไปยิ้มไป เลิฟมาก  เก้าคือคนที่ต้องยกความดีความชอบความกวนตีนที่สุด

[Monkey D lufy]

เป็นเรื่องที่สนุกมากกกกกกก

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

[cookie8009]

ชอบบรรยากาศของ พี่กีส์ ดูเรียบๆเย็นๆ เหมือนพี่หมอฐานทัพ ในเรื่อง ผมจีบหมอ เลย

แต่เรื่องนี้หนักกว่า มีเนื้อแน่นกว่า พี่กีส์ดูนิ่งๆ มั่นคง เป็นผู้ใหญ่มากๆ

อยากอ่าน NC น้องหมาจะจัดหนักขนาดไหนนะ 5555

[JustWait]

 

[● MaYa~Boy ●]

สนุกมากครับ น่ารักทั้งคู่

[CLShunny]

  รุ้สึกเหม็นความรักไปหมด แรกๆก็ง่วงซะอย่างดีเลยโซโล พอได้รุกก็หวานนนนเชียวววว อิจมากก555555 สรุกมากเลยค่ะ แต่ละฉากบรรยายได้เห็นภาพมาก มันอบอวนไปด้วยความรักจริงๆ สนุกๆมากค่ะ
ปล.อยากอ่านคุณซีพี่เจย์ มันต้องดีแน่ๆ 55555

[Kfc_Pizza]

 

[MSeraph]

จบแล้ววววว น่ารักมากกกเลย
พี่กีล์คือความดีงามของโลกใบนี้จริงๆอะ โซโล่ก้เป็นหมาน้อยที่น่ารักเสมอเลยย
แอบชอบคู่คุณพ่อกับเจย์เบาๆ มีความเหมือนนน พ่อลูกเหมือนกันมากกก
คนมาปราบมาอยู่ข้างๆเลยคล้ายๆกันไปหมดด
น้องมูนก้น่ารักน่าเอ็นดูมากก
ความสำเร็จของทุกคนนี่อยู่ภายใต้การช่วยเหลือของเก้าล้วนๆเลยค่ะ
 เป็นคนที่แบบบ ไม่รุ้จะอธิบายยังไงงง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆแบบนี้ค่ะ

[O-RA DUNGPRANG]

               
 

[AgotoZ]

 

[twinmonkey0311]

 

[areenart1984]

 

[wetter]

พึ่งได้มาอ่าน สนุกมากเลยยย
พี่กีล์คือผู้อยู่เหนือปัญหาทุกอย่างจริงๆ
ชอบในความขี้อ้อนของโซกับความขี้ตามใจของพี่กีล์มาก น่าร้าก
เป็นเรื่องที่อบอุ่นมากๆเลยค่ะ ของคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

ป.ล.จะมีตอนพิเศษของคุณพ่อกับพี่เจย์มั้ยน้า
ป.ล.2 น้องมูนน่าเอ็นดูมากกกกกๆๆค่ะ แอบอยากเห็นเรื่องของน้องตอนโตจัง

[CLShunny]

ชั้นกลับมาหาฮัลกี้ตัวนี้อีกแล้ว คิดถึงนางจริงๆ อยากเลี้นงหมาเงย5565555 ชอบจังมึนดี นิยายดีๆที่คู่ควร

[full]

น่ารักมากเลยละมุนละมอมชอบมากค่ะแต่ตอนที่คุณแม่ใหญ่เสียทำน้ำตาไหลเลยมันเจ็บปวดใจตามกีล์เลยค่ะ ขอบคณที่เขียนิยายดีๆมาให้อ่านนะค่ะ

[NooMary]

ช่วงแม่ใหญ่เสีย  ซึ้งมากค่ะ  นี่ร้องไห้ตามเลย  โซโล่เป็นหมาน้อยที่น่ารักมากกกก

[omuya]

ขอบคุณสำหรับนิยายที่น่ารักขนาดนี้ ^^

[CHESS.]

ตอนพิเศษ : Happy New Year



ตั้งแต่เล็กจนโตผมไม่ค่อยมีโอกาสได้เข้าร่วมกิจกรรมตามเทศกาลต่างๆ มากนัก ถ้าไม่ใช่ว่าต้องเรียนหรือทำงาน ผมก็มักจะนอนหลับยาวเพราะอยากพักผ่อนให้เต็มที่เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันต่อๆ ไป และถึงแม้ว่าจะเรียนจบไปแล้ว ทั้งยังไม่ได้ลำบากเหมือนเมื่อก่อน แต่การต้องบินไปบินมาเพื่อทำงานให้คุณท่านก็เหนื่อยไม่ใช่น้อย ตอนแรกผมคิดว่าถ้าโซโล่เรียนจบแล้วทุกอย่างอาจจะง่ายกว่าเดิม ที่ไหนได้...กลายเป็นว่าเจ้าหมาเรียนจบ คุณท่านก็แทบจะโยนงานทุกอย่างให้ลูกทำ ทั้งที่ตัวเองยังอายุไม่ถึงสี่สิบด้วยซ้ำ


‘ฉันจะพาเจย์ไปเที่ยว’


ผมจำไม่ได้ว่าตอนได้ยินประโยคนั้นตัวเองแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป แต่ที่รู้ๆ คือมันคงไม่ใช่สีหน้าที่ดีนัก คุณเจย์ที่ยืนหน้าแดงตัวแดงอยู่ไม่ไกลถึงได้ทำราวกับสงสารผมเสียเต็มประดา

สงสารแล้วยังไงต่อ…

เอาเป็นว่าวันต่อมาทั้งสองคนก็หายหน้าไปโดยไม่บอกไม่กล่าวสักคำเลยก็แล้วกัน เพียงเท่านั้นผมก็เข้าใจได้ในทันที…

“โดนทิ้งเข้าให้แล้ว”

“โดนทิ้งอะไร” เสียงง่วงๆ ของคนที่เพิ่งตื่นนอนดังขึ้นไม่ไกลนัก และไม่ต้องรอให้หันกลับไปตอบ มือปลาหมึกของใครบางคนก็เลื้อยมากอดเอวผมไว้จากทางด้านหลังแทบจะทันที

“คุณท่านกับคุณเจย์หนีไปเที่ยวแล้วน่ะสิครับ” ผมอธิบายก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งลูบแขนของคนที่กอดเอวตัวเองเอาไว้เบาๆ ส่วนมืออีกข้างก็ทำหน้าที่เคี่ยวแกงที่อยู่บนเตาต่อไปด้วยความเคยชิน

“ไปอีกแล้วเหรอ” หมาหน้าบึ้งทำเสียงหงุดหงิด “ทีผมขอไปบ้างไม่ให้ไป”

“นั่นเพราะเราพาพี่หนีเที่ยวทีไรยาวทุกทีเลยน่ะสิ”

จำได้ว่าเมื่อปีก่อนหลังจากที่เรียนจบแล้วกลับมาที่นี่ เจ้าหมาก็เคยลากผมหนีเที่ยวโดยไม่บอกคุณท่านสักคำ เล่นเอาฝั่งนั้นโกรธจนตัวสั่น เกือบจะเอามีดเชือดตุ๊กตาหมาน้อยที่อยู่บนเตียงของโซโล่ทิ้ง คนติดตุ๊กตาเลยรีบพาผมกลับมารับโทษแต่โดยดี เท่านั้นยังไม่พอ... ผ่านไปไม่ถึงเดือนเจ้าหมาก็หนีเที่ยวอีก ครั้งนี้วางแผนกับเก้าเสียดิบดี อาศัยช่วงที่งานไม่ยุ่งเทงานแบบเนียนๆ ไปให้พ่อตัวเอง จากนั้นก็ลากผมไปเที่ยวด้วยกันยาวเกือบอาทิตย์ ผมจำได้ดีว่าตอนกลับมาคุณท่านทำหน้าตาน่ากลัวขนาดไหน ดีที่คุณภูที่ไปด้วยกันออกปากให้ตามคำขอของเด็กแสบ คุณท่านถึงได้ยอมงดโทษเจ้าหมา ตอนแรกผมก็ว่าจะชมอยู่หรอก เพียงแต่ว่า…วันต่อมาก็เทงานมาให้โซโล่บ้างแล้วพาคุณเจย์หนีไปหน้าตาเฉย

นิสัยเหมือนกันจริงๆ เลย…

“แต่ผมก็เคลียร์งานหมดก่อนไปนะ” เจ้าหมาตัวโตบอกเสียงงอแงแล้วเอาจมูกถูไหล่ผมไปมา เรียกได้ว่าหมดมาดทายาท RK ที่ใครหลายๆ คนให้ความเคารพไปแล้วเรียบร้อย

“แล้วเราลืมไปหรือเปล่าครับ ว่างานยังไงก็ต้องมีมาทุกวัน” ผมปิดเตาที่อุ่นแกงไว้ ก่อนจะดึงแขนปลาหมึกออกจากเอวแล้วหันไปเผชิญหน้ากับหมาด้านหลัง

โซโล่ซึ่งยังคงอยู่ในชุดนอนเบะปากน้อยๆ เมื่อผมแกะแขนเขาออก ดวงตาทั้งสองข้างกะพริบปริบๆ จ้องผมอ้อนๆ ทั้งยังทำท่าเหมือนจะหลับได้ตลอดเวลา พอเห็นผมมองกลับยิ้มๆ โดยไม่พูดอะไรเจ้าตัวก็ยกมือเกาหัวยุ่งๆ ของตัวเองแล้วเดินเข้ามากอด

“กีตาร์...หิวแล้ว”

“ครับๆ เดี๋ยวพี่ตักข้าวให้นะ” ผมลูบหัวคนขี้อ้อนเบาๆ สองสามทีทั้งรอยยิ้ม เสร็จแล้วก็ตั้งท่าจะผละออก แต่แขนเหนียวหนึบของคนตัวสูงกว่ากลับไม่ยอมปล่อย ผมพยายามแกะได้สองสามทีก็เลิกพยายามเพราะรู้ดีว่าคงไม่ได้ผล

“อือ...ง่วง”

“สรุปเราจะง่วงหรือจะหิวเนี่ย”

“ทั้งสองอย่าง”

“ได้ด้วยเหรอ” ผมหัวเราะอารมณ์ดีเมื่อได้ยินคำตอบตามสไตล์ของเจ้าหมา

“นอนตักกีตาร์ไปกินไปได้ไหม”

“นอนกินไม่ได้ครับ”

“งั้นกอดไปกินไป” โซโล่ยังต่อลองไม่หยุด แถมเสียงยังอ้อนขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับอีกต่างหาก

“สรุปคือจะไม่ปล่อยพี่เลยสินะ” ว่าแล้วก็หันข้างไปเลิกคิ้วถาม แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบคนที่เมื่อครู่ฟุบหน้าอยู่กับไหล่ผมกลับเงยหน้าขึ้นมากดจมูดลงบนแก้มผมอย่างแรงโดยไม่ให้ตั้งตัว

“หอม”

ยังกล้าพูดอีก…

ผมส่ายหน้าหน่ายโดยไม่ถือสาคนฉวยโอกาสที่ทำให้ตัวเองรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า โชคดีที่ไม่มีคนเห็น…

“อรุณสวัสดิ์ครับ” เสียงเล็กๆ ของเด็กชายตัวน้อยที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาอุณหภูมิของใบหน้าที่เริ่มคงที่พลุ่งพล่านหนักกว่าเดิม ผมพยายามดันปลาหมึกออกจากตัว แต่ดูเหมือนเจ้าหมาปลาหมึกตัวนี้จะไม่ให้ความร่วมมือนัก ขนาดรู้ว่ามีคนมาเห็นก็ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่อีก

“โซ ปล่อยก่อนครับ น้องมูนดูอยู่นะ” ผมเตือนซ้ำ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ เพราะนอกจากจะไม่ยอมปล่อยแล้วเขายังออกแรงกอดผมแน่นกว่าเดิมด้วย

“พี่กีล์” เสียงเรียกซ้ำของน้องมูนทำให้ผมหน้าร้อนหนักกว่าเดิม อยากจะแกะสิ่งแปลกปลอมที่แทบจะสิงเข้ามาในตัวออกแต่ก็ทำไม่ได้เสียที

“โซ…”

“อือ”

“ปล่อยก่อนครับ” ผมแกล้งทำเสียงดุจนอ้อมแขนที่กอดรัดคลายออก เจ้าหมาที่ซุกหัวอยู่กับไหล่เงยหน้ามองกลับมาด้วยสายตางอนๆ เหมือนจะต่อว่า เท่านั้นยังไม่พอ…

“ขัดจังหวะ”

ยังมีการหันไปว่าน้องอีกนะ…

“อย่าว่าน้องสิครับ”

เจ้าหมาเบะปากทันทีที่เห็นผมปกป้องน้องมูน ไม่ได้นึกเลยว่าเด็กตรงหน้าเป็นน้องเขา แม้จะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันแต่ตัวเองก็สมควรจะปกป้องน้องมากกว่าผมเสียอีก

“น้องมูนมานี่เร็ว” ผมดึงแก้มหมาข้างตัวเบาๆ เป็นเชิงง้อก่อนจะหันไปเรียกเด็กชายที่ยืนอยู่หน้าห้องครัวให้เข้ามาหา

น้องมูนมาอยู่ที่นี่ได้สามปีกว่าแล้ว จากเด็กชายตัวน้อยตากลมแก้มป่องน่ารักในวันวาน ตอนนี้ตัวโตขึ้นกว่าเดิมมาก ผิวขาวๆ ที่แสงแดงไม่สามารถทำอะไรได้ยังคงขาวสว่างราวหิมะเหมือนเช่นเคย แก้มพองๆ แดงๆ นั้นก็ยังเหมือนเดิม สิ่งที่แตกต่างคงเป็นสายตา… เดิมทีน้องมีตากลมโตสดใสที่ดูน่ารักน่าชัง ตอนนี้ผมก็ไม่ปฏิเสธว่ามันยังคงเป็นเช่นเดิม เพียงแต่…มีหลายครั้งที่ผมแอบเห็นดวงตากลมโตคู่นั้นแปรเปลี่ยนเป็นคมกริบยามจ้องมองคนที่เข้ามาแกล้งตัวเอง

ผมมีโอกาสได้เข้าไปรับน้องที่โรงเรียนอยู่หลายครั้ง แน่นอนว่าแทบทุกครั้งผมจะไปถึงก่อนเวลา บางทีน้องมูนเดินออกมาแล้วยังไม่เห็นผมก็มักจะเดินไปหาที่นั่งรอ และนั่นทำให้ผมเห็นว่าเขาโดนคนเข้ามาแกล้งบ่อยขนาดไหน แต่หลังจากนั้นไม่นานก็จะมีเด็กผู้ชายอีกคนวิ่งเข้ามาขวางแล้วผลักคนแกล้งน้องมูนออกจนวิ่งหนีไปทุกครั้ง

‘น้องระ’ หรือเด็กชายระฟ้าเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของน้องมูน เขาคอยปกป้องน้องมูนอยู่เสมอทั้งที่ตัวก็โตกว่าไม่เท่าไหร่ เวลาน้องระหันไปมอง เด็กชายที่โดนปกป้องมักจะทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ แต่ผมที่มองอยู่ตลอดย่อมสังเกตเห็น…

เห็นว่าน้องมูนเปลี่ยนดวงตากลมโตของตัวเองให้คมกริบและน่ากลัวขนาดไหนยามที่น้องระมองไม่เห็น

“ไม่น่าให้อยู่กับเก้าแล้วก็คุณท่านนานๆ เลย”

“พี่กีล์?” คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมเอียงคอสงสัย จากที่ว่าจะถามอะไรเสียหน่อย พอเห็นดวงตากลมโตอ้อนๆ ทีไรก็หมดคำพูดทุกที

เอาเถอะ...อะไรจะเกิดก็คงต้องเกิด

“น้องมูนหิวข้าวหรือยังครับ” ผมเปลี่ยนเรื่องแล้วดึงเจ้าตัวเล็กที่เริ่มไม่เล็กเข้ามากอดไว้แบบที่ชอบทำ เหมือนจะได้ยินเสียงฟึดฟัดไม่พอใจจากคนที่ยืนอยู่ด้านหลังนิดหน่อยแต่ผมก็เลือกที่จะมองข้ามไปก่อน ต้องยอมรับว่าผมเองก็แอบชอบอยู่เหมือนกันเวลาเจ้าหมางอน

ท่าทางงอแงแบบนั้นมันน่ารักจะตายนี่นะ…

“ยังครับ” น้องมูนยิ้มนิดๆ ก่อนจะส่ายหัวดุ๊กดิ๊กในแบบที่ผมมองว่ามันน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน...น่าเอ็นดูจนสามารถทำให้ผมมองข้ามนิสัยแปลกๆ ไปได้ทั้งหมด

“แล้ววันนี้น้องระจะมาหาหรือเปล่าครับ” ผมถามถึงเพื่อนสนิทของน้องที่ชอบมาหาบ่อยๆ ในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา

ช่วงนี้น้องมูนกับน้องระตัวติดกันมาก เพราะตั้งแต่คุณท่่านบอกว่าปีหน้าจะให้น้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ น้องระก็งอแงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่บ่อยๆ ส่วนน้องมูนถึงจะทำเหมือนเชื่อฟัง แต่ผมมองออกว่าน้องเองก็คงไม่อยากแยกกับน้องระนัก

“ระโกรธผม” แม้จะเคยชินกับการที่น้องเปลี่ยนแปลงการพูดจาไปแล้ว แต่ผมก็ยอมรับว่ารู้สึกใจหายอยู่ทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดคำจาแบบผู้ใหญ่ที่น้องแสดงออกชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

น้องมูนถูกเลี้ยงดูโดยคนหลายคน แต่โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นคุณท่าน แม้จะมีคุณเจย์อยู่ด้วย แต่ก็คงซึบซับลักษณะนิสัยของนักธุรกิจมาไม่น้อย ทำเอาผมอดกังวลใจไม่ได้ ถึงอย่างนั้นก็ทำได้เพียงช่วยประคับประคองให้น้องไม่กลายเป็นคนแข็งกร้าวเกินไปนัก แต่นี่ถ้าน้องได้ไปอยู่อังกฤษกับคุณท่านแล้วก็คุณเจย์ที่ต้องกลับไปเคลียร์งานฝั่งนั้นจริงๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องจะเปลี่ยนไปในทิศทางไหน

เห็นทีคงต้องชวนเจ้าหมาไปอังกฤษบ่อยๆ เสียแล้ว...

“กีตาร์...” เสียงเรียกแผ่วเบาพร้อมแรงสัมผัสที่ไหล่ทำให้ผมรู้สึกตัว โซโล่ขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะมองไปทางเด็กชายตัวน้อยที่เม้มปากแน่น ดวงตากลมโตของน้องมูนดูสั่นไหวเหมือนจะร้องไห้

ในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา...นี่นับเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นน้องทำตัวเหมือนเด็กเช่นเมื่อก่อน

“จัดการสิครับ” ผมกระซิบบอกคนข้างกาย ในขณะที่คนฟังขมวดคิ้วมุ่นเหมือนจะถามว่าให้เขาเนี่ยนะจัดการ พอเห็นผมพยักหน้าย้ำก็ทำหน้าตายุ่งยากใจเหมือนไม่รู้จะเริ่มยังไง แต่สุดท้ายเมื่อน้ำตาเม็ดเล็กๆ หยดลงมาจากหางตาของน้องมูน เจ้าหมาก็ทรุดตัวลงนั่งแทบจะทันที

“ร้องทำไม” หมาหน้าตายถามเสียงเรียบ แต่นอกจากจะไม่ตอบแล้วน้องมูนยังสะอึกสะอื้นหนักกว่าเดิมจนกลายเป็นร้องไห้โฮ เจ้าตัวเล็กของบ้านเดินเข้าหาแล้วกอดคอพี่ชายตัวเองไว้แน่น ทำเอาคนโดนกอดทำอะไรไม่ถูก มือไม้ยกขึ้นยกลงจนน่าขำ

“ระ...ฮึก...ระโกรธ”

“โกรธก็ง้อสิ” คำปลอบใจมีหรือจะดังออกมาจากปากของโซโล่ เจ้าหมาพูดเสียงหน่าย ขัดกับมือที่ยกขึ้นลูบหลังน้องโดยสิ้นเชิง

ผมมองภาพสองพี่น้องกอดกันกลมยิ้มๆ จวบจนโดนหมาตัวโตดึงขากางเกงให้นั่งลงตามไปช่วยปลอบน้องถึงได้รู้สึกตัว จริงๆ ผมจะปลอบน้องมูนเองแต่แรกก็ย่อมได้ เพราะเข้าใจดีอยู่แล้วว่าถ้าเป็นเรื่องของเพื่อนคนสำคัญน้องจะแสดงออกไม่เหมือนเรื่องของคนอื่น ดังนั้นผมเลยรู้ดีว่าควรจัดการยังไง เพียงแต่บางคร้ังผมก็รู้สึกเหมือนน้องมูนอยากให้พี่ชายตัวเองปลอบมากกว่า

จะว่าไปก็คงตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะมั้ง...ที่น้องชอบเข้าหาโซโล่มากกว่าใคร

หลังจากนั้นไม่นานน้องมูนก็หยุดร้องไห้แล้วกลับไปทำหน้าตาอึมครึมเหมือนเดิม แม้แต่ตอนที่ทานข้าวน้องก็ยังนั่งซึมไม่ยอมพูดจา แถมยังทานนิดเดียว จนสุดท้ายผมกับโซโล่ต้องมองหน้ากันแล้วตัดสินใจลุกขึ้นยืน

“ไปหาน้องระกันครับ” ผมยื่นมือไปให้น้องมูนจับ พอได้ยินชื่อเพื่อนสนิทแล้วเจ้าตัวเล็กก็เม้มปากแน่น ลังเลอยู่เพียงชั่วครู่ ก่อนจะลุกขึ้นจับมือผมแล้วเดินออกไปนอกบ้านพร้อมกันโดยมีโซโล่เดินตามอยู่ด้านหลัง

บ้านของน้องระอยู่ไม่ห่างจากบ้านของเรานัก น้องเคยชี้ให้ดูตอนที่พวกเราออกไปข้างนอกด้วยกัน แต่ผมยังไม่เคยไปหาถึงบ้าน เพราะฝั่งนั้นมักจะปั่นจักรยานมาหาเองอยู่เสมอ แม้แต่คุณพ่อคุณแม่ของน้องผมก็ไม่เคยเจอ เพราะปกติเวลาไปรับน้องมูนมักจะเห็นเป็นคุณลุงคนขับรถของน้องระที่ขับรถมารับมากกว่า

ตลอดทางที่เดินมาน้องมูนจับมือผมไว้แน่น ท่าทางของเด็กชายตัวน้อยข้างกายเหมือนจะคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาจนผมไม่อยากกวนนัก แต่พอมาหยุดยืนอยู่หน้าบ้านแล้วคนที่จับมือผมไว้กลับยืนนิ่งไม่ยอมขยับ ผมเองก็ไม่ได้เร่งรัดเพราะอยากให้น้องมูนคิดเอง

แต่ผมลืมไปว่ามีคนความอดทนต่ำอยู่ตรงนี้อีกคน...

“จับนานไปแล้ว” เจ้าหมาเดินเข้ามาแทรกกลางแล้วดึงมือน้องมูนออกจากมือผมหน้าตาเฉย พอผมหันไปมองก็ทำลอยหน้าลอยตาแล้วเนียนจับมือผมไว้แทน

“โซ...”

“ผมหวง”

ได้ข่าวว่านั่นน้องชาย...ยังไม่จบประถมเลยด้วยซ้ำ

“แต่…"

“หวง”

พูดซ้ำแบบนี้แล้วผมจะทำอะไรได้...นอกจากยิ้มแล้วบีบมือเขากลับ

โชคดีที่พอจับมือผมไว้แล้วเจ้าหมาก็ไม่ได้เร่งรัดน้องอีก เรายืนนิ่งกันอยู่ตรงนั้นพักใหญ่กว่าน้องมูนจะขยับไปกดออดที่หน้าบ้านน้องระ เพียงไม่นานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าจะเป็นแม่บ้านเดินออกมาจากด้านใน

“มาหาใครคะ”

“มาหาน้องระครับ” ผมยิ้มให้เธอน้อยๆ แต่กลับโดนหมาข้างกายกระตุกมือด้วยความไม่พอใจ

“ห้ามยิ้มนะ” โซโล่พูดด้วยเสียงไม่เบานัก

“เบาๆ สิครับ” ผมกระซิบเตือนจนคนฟังหน้าบูด สะบัดหน้าหนีเหมือนจะงอนแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ เห็นแบบนั้นแล้วผมก็ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันกลับไปอธิบาย “ผมพาน้องมูนมาหาน้องระครับ”

“อ๋อ...เพื่อนคุณหนูนี่เอง เชิญเลยค่ะ” เธอยิ้มเขินๆ แล้วรีบเปิดประตูให้ แต่พอผมจะเดินผ่านหน้าเธอกลับเหลือบมองแล้วทำหน้าแดงใส่อีก คราวนี้คนที่จับมือผมไว้ขมวดคิ้วไม่พอใจ ปล่อยมือออกแล้วเปลี่ยนเป็นโอบไหล่แทนแทบจะทันที เจ้าหมาขี้หวงยิ้มสมใจเมื่อเห็นคนมองตามทำหน้าเหวอ ผมอยากจะว่าก็ว่าไม่ลงเพราะพ่อหมาดูจะอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน สุดท้ายเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย

หลังจากเข้าไปในบ้านหลังโตแล้วคุณแม่บ้านที่ผมเพิ่งรู้ว่าชื่อจิ๊บก็ไปตามคุณหนูของเธอลงมาให้ ใช้เวลาไม่นานนักน้องระก็วิ่งลงมาจากชั้นบน

“มูน!” น้องระเบิกตากว้างแล้วรีบวิ่งเข้ามาหา พอถึงตัวแล้วก็พลิกซ้ายพลิกขวาจนน้องมูนหมุนสามร้อยหกสิบองศา “เป็นอะไรหรือเปล่า ใครแกล้ง บอกระนะ”

ดูท่าทางน้องจะเข้าใจผิด แถมยังไม่หันมาสนใจผมเลยสักนิด

“ระ” น้องมูนพูดเสียงออดอ้อนจนผมกับโซโล่ต้องมองหน้ากัน ดวงตากลมใสเป็นประกายระยิบระยับเหมือนเมื่อก่อนจ้องน้องระเขม็งก่อนจะขยับเข้าไปกอดแขน

ปกติผมก็พอจะเดาได้ว่าเวลาอยู่กับน้องระแล้วเด็กคนนี้จะทำตัวไม่เหมือนเวลาอยู่กับคนอื่น แต่มาเห็นชัดเจนว่ามันต่างกันมากๆ เอาก็วันนี้เอง...

พอน้องเข้าไปอ้อนแล้วน้องระคนแมนก็กอดกลับแน่นทั้งยังลูบหัวน้องมูนเป็นเชิงปลอบไม่หยุด เหมือนจะเข้าใจไปแล้วว่าอีกฝ่ายโดนทำร้ายมา

“ระอย่าโกรธนะ”

พอทั้งคู่เริ่มเข้าโหมดงอแงใส่กันผมเลยถอยออกมายืนอยู่ห่างๆ โดยไม่ลืมลากเจ้าหมาออกมาด้วย กะว่่าอีกสักพักทั้งคู่คงหันมาสังเกตเห็นเอง แต่พอเห็นท่าทีที่เหมือนโลกนี้จะมีกันอยู่เพียงสองคน ผมเลยตัดสินใจเดินออกมาจากบ้านแล้วบอกคุณแม่บ้านว่าจะมารับน้องตอนเย็นแทน โซโล่ดูจะพอใจมากที่ผมทำแบบนั้น เจ้าตัวถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุดแม้เราจะเดินกลับมาถึงบ้านแล้ว

“โซว่าน้องมูนของเราตัวสูงขึ้นไวเกินไปหรือเปล่าครับ” ผมหันไปถามคนที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างกายด้วยความสงสัย

“ทำไมเหรอ”

“พี่จำได้ว่าเมื่อก่อนน้องมูนตัวเล็กเอามากๆ ตอนที่รู้จักกับน้องระใหม่ๆ ยังสูงไม่ถึงอกน้องระเลยด้วยซ้ำ แต่นี่...”

“จะเท่าอยู่แล้วสินะ”

อย่าว่าแต่เท่าเลย...เร็วๆ นี้คงแซงแน่ ไม่รู้น้องมูนโตไวหรือน้องระโตช้ากันแน่

น้องระฟ้าเป็นเด็กผู้ชายตัวขาวหน้าตาดีที่ดูจะ...เถื่อนอยู่เล็กน้อย อาจเพราะอีกฝ่ายชอบปกป้องน้องมูนใครต่อใครถึงได้มองภาพเป็นแบบนั้น ทั้งยังมีแผลตามตัวอยู่เป็นประจำอีกต่างหาก จะบอกว่าเป็นเด็กที่ดูนักเลงเอามากๆ ก็คงไม่ผิดนัก ผมยังเคยเห็นน้องต่อยเพื่อนร่วมชั้นจนฟันหักกับตาตัวเองเลยด้วยซ้ำ

“คิดเรื่องคนอื่นอีกแล้ว”

“หืม” ผมหันไปมองคนพูดงงๆ ก่อนจะพบว่าเจ้าตัวกำลังกอดอกทำหน้าตาบึ้งตึงมองมาอยู่เช่นกัน เจ้าหมาอ้าแขนออกกว้างๆ เป็นเชิงบอกว่าต้องการอะไร สุดท้ายเมื่อผมขยับเข้าไปหาตามความต้องการเขาก็รวบผมเข้าไปกอดไว้แน่น

“อุตส่าห์ได้อยู่กันสองคน ยังนึกถึงคนอื่นอีก”

“พี่แค่สงสัยเองนะ”

“สงสัยก็ไม่ได้”

ไม่รู้จะเรียกว่าน่ารักหรือน่าตีเหมือนกัน...

“ครับๆ ไม่คิดถึงคนอื่นแล้ว”

“ดีมาก”

ผมหัวเราะเบาๆ อยู่ในอ้อมกอดเจ้าหมาที่กระชับแน่นขึ้น แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อสายตากลับเหลือบไปเห็นปฏิทินที่แขวนอยู่ไม่ไกลนักเข้าเสียก่อน...

นี่เข้าปี 2561 แล้วเหรอเนี่ย...

“โซ…"

“ครับ”

“โซเคยฉลองปีใหม่หรือเปล่าครับ”

“เคย...ตั้งแต่แม่ยังอยู่” คนที่กอดผมไว้แน่นตัวสั่นเล็กน้อยยามพูดถึงคุณแม่ แต่เมื่อผมคิดจะเงยหน้า เขากลับกดหัวผมไว้ราวกับไม่ต้องการให้เห็นสีหน้าเขาในยามนี้

“พี่เองก็ไม่ได้ฉลองนานแล้วครับ” ผมพิงหน้าลงกับแผ่นอกกว้างของใครอีกคน ก่อนจะเริ่มพูดเรื่องของตัวเองออกมา “ล่าสุดก็ตั้งแต่สมัยยังอยู่สถานรับเลี้ยงเหมือนกัน จำได้ว่าตอนนั้นเราฉลองกันด้วยโจ๊กกับขนมซองที่มีคนบริจาคให้”

“แค่นั้นเองเหรอ”

“ครับ...พี่จำได้ว่าตัวเองมีความสุขมากเลย” ผมยิ้มนิดๆ ยามนึกถึงช่วงเวลาในตอนนั้น “แต่พี่คิดว่าสิ่งที่ทำให้พี่มีความสุข ไม่ใช่เพราะว่ามันเป็นวันขึ้นปีใหม่หรอก...”

“…”

“แต่เป็นเพราะมันเป็นวันที่เราได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากับคนที่เรารักต่างหาก”

ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ไม่มีความหมาย...

“นั่นสินะ”

“สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังนะครับโซ”

ไม่ใช่ปีแรกที่ผมกับโซโล่ต้องทำงานกันข้ามปีแบบนี้ รู้ตัวอีกที เขาก็เฉลิมฉลองกันข้ามปีไปเรียบร้อยแล้ว เราทำงานกันจนแทบลืมวันเวลา ไม่ได้มีเวลาพักผ่อนมากมายนัก พอว่างทีก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันในห้องสองคนเพื่อนอนข้างๆ กันแล้วตื่นมาในเช้าวันถัดไป เพราะงั้นจึงไม่แปลกนัก ที่ผมจะมานึกได้เอาตอนนี้ว่าวันนี้เลยวันปีใหม่ไปแล้ว

“สวัสดีปีใหม่...กีตาร์” โซโล่กระซิบเสียงแผ่วข้างใบหู พอผมเงยหน้ามอง เขาก็กดจมูกและริมฝีปากลงที่หน้าผากของผมเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้ “ขอบคุณสำหรับปีที่ผ่านมา”

“…”

“และทุกปีจากนี้ไป”

“เช่นกันครับ”

วันปีใหม่ของเราก็เป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่งเท่านั้นเอง...

วันที่เรารักกัน...มากขึ้น...เพิ่มขึ้นเหมือนทุกวัน...

และเป็นดั่งลมหายใจ...

ไม่เปลี่ยนแปลง...



——————————-


Happy New Year ค่ะ  : )

[route rover]

สวัสดีปีใหม่ค่ะ 

น้องมูนน้องระ น่ารักก

[colorofthewind21]

ผ่านไปแปปๆน้องมูนเข้าประถมแล้วหรอเนี่ยยย เจ้าฮัสกี้ยังคงชอบอ้อนพี่กีล์เหมือนเดิมม

[Cappello]

พี่กีล์ของน้องงงงงงงงงงงงง
แฮปปี้ยิวเยียร์ค่ะ ขอให้มีแต่เรื่องดีๆเข้ามานะคะ
ปล.จะมีภาคของน้องมูนมั๊ยคะ? เรื่องของน้องน่าจะสนุกมาก ฮา
 

[Namshine]

หมาโซยังขี้อ้อนขี้หวงไม่เปลี่ยนเลยนะ //จะมาภาคของน้องมูนรึเปล่าน้าาาาาาา

[songte]

โซโลืขี้หวงไม่เปลี่ยนเล้ยยยย

[pui]

สวัสดีปีใหม่ค่ะ ^_^

[เก้าแต้ม]

ขอบคุณคนแต่งค่า