ทยากรมองกองเอกสารในห้องทำงานของพ่อ กระดาษกองพะเนินไม่รู้อะไรเป็นอะไร มากมายเสียจนต้องถอนหายใจออกมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ครั้งหนึ่งเขาเคยแอบค่อนขอดนายหัวชาญว่าจะรักงานอะไรปานนั้น ตื่นเช้ามาก็จะเห็นภาพเดิมซ้ำๆ ไม่มีวันใดที่พ่อไม่จมอยู่กับพวกมัน ต่อเมื่อได้มาเผชิญหน้าในจุดที่พ่อยืนอยู่เสมอมา ทยากรจึงค้นพบว่า การเป็นนายหัวของท่าเรือใหญ่แบกรับภาระมากมายกว่าที่เขาจะคิดฝัน
หนุ่มกรุงเทพฯ หยิบกระดาษปึกหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมาถือไว้
ถ้าไม่เริ่มลงมือทำก็ไม่มีทางมองเห็นจุดสิ้นสุด...
ทุกอย่างจึงต้องมีจุดเริ่มต้นเสมอ ไม่ว่าจะเป็นงานประเภทไหน ไม่มีใครเกิดจากท้องแม่ก็สามารถทำทุกอย่างได้ กว่านายหัวชาญจะขึ้นมาถึงจุดนี้ต้องใช้ความพยายามสักเท่าไหร่ คนสุขสบายมาทั้งชีวิตอย่างเขา ได้มีโอกาสลิ้มรสความเหนื่อยเสียบ้าง ถือว่าเกิดมาไม่เสียชื่อลูกผู้ชาย
ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาปล่อยเวลาให้หมดไปกับกองเอกสาร ไม่ลุกจากเก้าอี้เลยนับตั้งแต่บ่ายคล้อยจวบจนเข้าใกล้ยามเย็น กระทั่งเสียงกรุ๊งกริ๊งของโมบายเปลือกหอยกระทบกัน คนจมกับงานทั้งวันจึงค่อยเงยหน้าขึ้นมามอง
ร่างท้วมของชายสูงวัยปรากฏขึ้นต่อหน้า เป็นคนที่ทยากรไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาพบเขาถึงนี่ได้
“ลุงอิน” เจ้าของบ้านอุทานอย่างตกใจ “มีอะไรหรือเปล่าครับลุง”
หนุ่มต่างถิ่นวางทุกงานในมือ กุลีกุจอจะลุกยืนต้อนรับ หากคุณลุงใจดี มีน้ำใจกับเขาเสมอรีบโบกมือห้าม
“อย่าลำบากเลยวะ ข้าแค่จะมาลา...”
ทยากรมองอีกฝ่ายตาค้าง
“ลา! ลาไปไหนครับลุง” เสียงของเขาดังขึ้นด้วยความตกใจ หากยังไม่เท่าก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย มันกระเด้งกระดอนอยู่ในอกรุนแรง เป็นปฏิกิริยายามหวาดกลัวและสูญเสียความมั่นใจ
“ข้ามาลา...จะเลิกทำงานให้ชาญทะเล”
“ทำไมล่ะครับ! ใครทำให้ลุงไม่พอใจอะไรเปล่า หรือ...หรือเป็นเรื่องเงิน ถ้าอย่างนั้นผมจะเพิ่มค่าแรงให้...”
“มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเงินๆ ทองๆ หรอกไอ้หนุ่ม”
ชายชราส่ายหน้าพร้อมส่งยิ้มมาให้ ในสายตาผู้ใหญ่ อดเอ็นดูและสงสารอาการตื่นตระหนกของเด็กมันไม่ได้ หากอายุไม่ปาเข้าไปปูนนี้ สภาพร่างกายยังดี และหัวใจมีไฟในการทำงานมากกว่านี้อีกสักหน่อย ลุงอินคงไม่มีวันทิ้งนายหัวคนใหม่คนนี้ไป
“ทะเลเอ๊ย เข้าใจข้าเถอะ” มือเหี่ยวย่นเอื้อมมาวางลงบนไหล่ “ข้ามันแก่แล้ว เลยวัยเกษียณมาก็ตั้งหลายปี ที่ยังทำงานอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะเกรงใจพ่อเอ็งเท่านั้น”
เพราะมีนายหัวชาญ แม้สังขารไม่ไหวแต่เมื่อมีศูนย์รวมจิตใจคือคนคนนั้น ลุงอินจึงยินดียอมทำงานต่อไปจนกว่าจะตายจากกัน
สำหรับคนที่อยู่เคียงข้างนายหัวชาญมานานไม่แพ้ใคร ชายสูงวัยทั้งเคารพและนับถือหัวใจผู้ชายคนนั้น ไม่สนฐานะ เงินทอง ไม่เคยมองว่าอายุใครจะมากน้อยไปกว่ากัน ชายชรายินดียกมือไหว้อีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ ไหว้ด้วยความสำนึกรู้บุญคุณกัน คนทั้งเกาะนี้ ไม่มีครัวเรือนใดอยู่มาได้โดยไม่ได้รับการช่วยเหลือจากนายใหญ่แห่งชาญทะเล
“นายหัวแกยังไม่แก่เท่าข้า แต่วันนี้ได้นอนพักในโรงพยาบาล หายเหนื่อยไปแล้ว ข้าเองก็ถึงเวลาที่ต้องหยุดพักให้ลูกให้หลานมันส่งเสียเลี้ยงดูเสียที”
ทยากรมองท่าทางจริงจังของอีกฝ่าย นัยน์ตาของลุงอินเวลาพูดถึงนายหัวชาญ มีทั้งความรัก ความศรัทธาเต็มเปี่ยมไปทั้งใจ เมื่อวันนี้ไม่มีพ่อ ลุงอินจึงไม่อาจเรียกไฟแห่งการทำงานกลับมาได้ คนทำงานเมื่อขาดผู้นำที่นับถือ เรี่ยวแรงก็พลอยหดหาย เมื่อใจมันหมด ความกระตือรือร้นมันสูญสลายด้วยเช่นกัน
นายหัวคนใหม่รับฟังอย่างเข้าใจ...
เขาเข้าใจ...แต่ไม่อาจทำใจได้อยู่ดี
“แล้วลุงจะทำยังไงต่อไปครับ”
คนเรามันต้องกินต้องใช้ ลุงอินไม่มีลูก เท่าที่เขาทราบ ชายแก่มีภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก อยู่ด้วยกันตามลำพังสองผัวเมีย หากออกจากงานแล้วน่าเป็นห่วงเหลือเกินว่าจะอยู่อย่างไร
“ข้ามีหลานอยู่ที่เมืองจันท์ มันชวนข้ากับเมียไปอยู่ด้วยเสียตั้งนานแล้ว”
ไม่ใช่แค่ออกจากงานธรรมดา แต่เป็นการโยกย้ายไปอยู่ในที่ห่างไกลกันมาก เจ้าบ้านใจหาย มองหน้าชายสูงวัย สุดปัญญาจะรั้งไว้ รู้ว่าอย่างไรใจลุงอินคงไม่มีวันเปลี่ยน “มันว่าให้ไปช่วยเลี้ยงหลาน เด็กผู้ชายสามคนซนยังกะลิง มันกับเมียเลี้ยงกันไม่ไหว”
การได้อยู่กับครอบครัวในบั้นปลายของชีวิต คงเป็นความสุขที่สุดสำหรับคนเรา นึกภาพลุงอินกับภรรยาเป็นคุณปู่คุณย่า คอยเดินตามหลานเล็กๆ หยอกล้ออุ้มชู หัวเราะกับเด็กๆ ทั้งวัน เท่านั้นทยากรก็ไม่อาจหาเหตุผลใดมาเหนี่ยวรั้งคนตรงหน้าไว้ได้
“เข้าใจแล้วครับ” ชายหนุ่มยิ้มรับ หากใจเขาวูบโหวงอย่างที่สุด “ผมขอให้ลุงกับคุณป้าโชคดี”
แม้จะอยู่กันไกลคนละภูมิภาค แต่อย่างน้อยจันทบุรีก็มีทะเลเหมือนกัน คนอยู่กับน้ำมาทั้งชีวิตอย่างลุงอินคงไม่ลำบากในการปรับตัวมากนัก
“ขอบใจนะ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเอ็งต้องเข้าใจ”
ชายชรามองหน้าลูกชายของคนที่เขาเคารพ ชายหนุ่มตรงหน้าคือเด็กต่างถิ่น ใครๆ ก็ว่าไม่มีหัวนอนปลายเท้า เมื่อสองปีก่อนเขาไม่รู้สถานะของมัน กระทั่งเมื่อความจริงปรากฏ ชายชรากลับค้นพบว่า ในความประหลาดใจคือความยินดีอย่างท่วมท้น ดีใจกับนายหัวที่ได้เป็นพ่อคน ดีใจที่เจ้านายของเขามีเด็กดีๆ อย่างมันเป็นลูกชาย
“ถ้าอย่างนั้นข้าลาล่ะ ขอให้เอ็งโชคดีเหมือนกันนะ...ทะเล”
งานที่ท่าเรือนี่หนักหนา ยิ่งมองหน้าเด็กหนุ่มนิสัยดีอย่างมัน หัวใจของชายชรายิ่งพลอยห่วงใย แต่ที่สุดแล้ว คนเราก็ย่อมต้องเลือกความต้องการของตัวเองมาก่อนสิ่งอื่นใด ลุงอินมองหน้านายหัวคนใหม่ครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไป
“เดี๋ยวครับลุง!”
เพียงเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงของคนเบื้องหลังก็ร้องเรียกไว้ เมื่อคนถูกเรียกหันหลังกลับมาก็พบว่า มีซองหนาๆ ซองหนึ่งถูกยื่นมาให้
ทยากรเปิดตู้เซฟอย่างว่องไว คว้าเงินสดปึกใหญ่ ยัดใส่ซองให้ ไม่ได้นับจำนวนเลย
“ก่อนจะไป ช่วยรับเงินเดือนเดือนสุดท้ายไปด้วยครับ” คนพูดยิ้มบาง ยื่นมือค้างไว้ รอจนกว่าคนเก่าคนแก่ของชาญทะเลจะมารับ
“ข้ารับไว้ไม่ได้” อีกฝ่ายนิ่วหน้า “มันเยอะเกินไป”
เกินเงินค่าแรงของเขาไปมากโข ชาญทะเลตอนนี้ยิ่งมีปัญหา เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญ เสี่ยงต่อการล้มครืนลงเสียด้วยซ้ำ จะให้คนทิ้งไปอย่างเขาเอาเงินมันมาอีกอย่างนั้นหรือ
“รับไว้นะครับลุง ผมเชื่อว่าถ้าพ่ออยู่ตรงนี้ เป็นคนที่ลุงเข้ามาลา เงินในซองอาจจะหนากว่าที่ผมให้เสียอีก”
ทยากรเดินเข้าหา ยัดซองหนาๆ นั้นใส่มือเหี่ยวย่น
ก็มือคู่นี้แหละที่อยู่เคียงข้างพ่อมาเนิ่นนาน จับแหจับอวนมาด้วยกันกับนายหัวชาญไม่รู้ตั้งเท่าไหร่
“ผมรู้จักลุงได้ไม่เท่าไหร่ แต่ผมก็รู้ สำหรับพ่อ...ลุงไม่ใช่แค่ลูกน้อง ไม่ใช่แค่คนงาน แต่เป็นทั้งคนสนิท เป็นที่ปรึกษา พ่อเห็นลุงเป็นเพื่อน เป็นครอบครัว ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน” นับตั้งแต่รู้จักกันมาได้ ไม่มีครั้งไหนที่ชายชราไม่หยิบยื่นน้ำใจ ทยากรประทับใจในไมตรีจากลุงอินเสมอมา “ผมเองก็เหมือนกัน...ลุงอินที่ผมรู้จัก เป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่น่านับถือ”
“...”
“กลับมานะครับลุง ถ้าไปอยู่ที่อื่นแล้วมีปัญหา ถ้าอยู่ที่ไหนแล้วไม่สุขใจเหมือนที่นี่ก็ขอให้กลับมา ชาญทะเลของเรายินดีต้อนรับอยู่เสมอ”
คนพูด พูดเรียบเรื่อยไม่ติดขัด เพราะทุกคำนั้นออกมาจากใจ หากคนฟังแทบน้ำตานองหน้า ตื้นตันจนไม่รู้จะทำอย่างไร
“ขอบใจนะไอ้หนุ่ม ขอบใจเอ็งมาก” สุดท้ายลุงอินก็ทำได้แค่กุมมือนายหัวคนใหม่ “นายหัวชาญโชคดีเหลือเกินที่มีลูกอย่างเอ็ง”
นัยน์ตาฟ้าฟางมีน้ำเอ่อคลอ เกิดมาเป็นพ่อคน ไม่มีอะไรประเสริฐเท่าการมีอภิชาตบุตร
มีลูกดี พ่อแม่ก็ตายตาหลับ
ยิ่งลูกกตัญญูรู้คุณถึงขนาดนี้ ของขวัญชิ้นล้ำค่าสักแค่ไหนก็มาเทียบไม่ได้เลย...
ชายชราจากห้องนี้ไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่เจ้าของบ้านโดยชอบธรรมยังกอบกู้เรี่ยวแรงของตนกลับมาไม่ได้ ทยากรเอนกายลงพิงพนักเก้าอี้ ไหล่ลู่ลงเหมือนคนหมดแรง ถึงร่างกายจะอยู่ในวัยหนุ่มแน่น หากหมดแรงใจทำให้เหนื่อยได้ยิ่งกว่า
ไม่รู้ว่าหากพ่อกลับมาแล้วพบว่า เขาไม่อาจรักษาคนเก่าคนแก่ของพ่อไว้ได้ นายหัวชาญจะว่าอย่างไร
ดวงตาหม่นหมองหลับพริ้มลง เป็นไปได้ทยากรอยากหลับตาหนีเรื่องทุกอย่างไปให้พ้นๆ ไม่ต้องมารับรู้เรื่องเหนื่อยใจพวกนี้ได้ก็ยิ่งดี
แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น....
เขาก็รู้ดีว่า เมื่อเลือกแล้วที่จะเดินมาในเส้นทางที่เดินยากที่สุด ก็ไม่อาจหันกลับไปไหนได้ คนเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงกดดันย้อนคิดถึงปัญหาที่เจอมาตลอดนับตั้งแต่เข้ามาเป็นนายใหญ่ ทั้งคนงานบางส่วนไม่ศรัทธา ปัญหาเรื่องความไม่เชี่ยวชาญของตัวเขา ลูกค้าเก่าๆ ก็พลอยไม่มั่นใจ
และตอนนี้ชาญทะเลก็กำลังสูญเสียอีกครั้ง
เสาของท่าเรือมันสั่น เพราะเสียคนดีมีฝีมืออย่างลุงอินไป รากฐานอาณาจักรของพ่อสั่นคลอนลงทุกที ยิ่งเหตุการณ์ลาออกของลุงอินในวันนี้ ทำลายทุกกำลังใจของทยากรไม่มีเหลือ
ที่สถานการณ์ไม่แย่ลงกว่าที่เป็น คงเพราะยังมีคนคนนั้น...
นายช่างใหญ่!
คนสำคัญอีกคนที่จะสูญเสียไปไม่ได้
ชาญทะเลที่ไม่มีนายหัวชาญเหมือนคนบาดเจ็บสาหัส หากชาญทะเลที่เสียทั้งนายหัวและนายช่างจะไม่มีวันอยู่รอดปลอดภัย สำหรับชาวชาญทะเลแล้ว แม้จะมีทยากรอีกสักสิบคนก็คงทดแทนคนเพียงคนเดียวไม่ได้
ถึงจะเชื่อมั่น ถึงจะมั่นใจ เชื่อในหัวใจของคนตัวใหญ่ที่ผูกพันกันมานานปี หากชายหนุ่มเพิ่งได้เรียนรู้จากเหตุการณ์เมื่อกี้...ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน
ชาญทะเลจะเสียใครไปก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่คนนั้น!
ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรักษานายช่างเอาไว้ มีทางไหนที่จะรั้งตัวผู้ชายคนนั้นไว้ด้วยกันตลอดไป
ผูกพันกันจนตายได้...ก็ยิ่งดี...
----------
คอมเครื่องที่บ้านเป็นแอนตี้เล้ามาก T^T
เข้าไม่ได้นานเลยทีเดียว จนต้องหอบไปให้ชาวบ้านแก้พร็อกซี่ให้
มันบอกว่าเล้าเป็ดเป็นเว็บอันตราย ไม่ให้เข้า ฮืออออออออ
หัวข้อ: 【✦ Sea Spec ✦】#เด็กทะเล 【CH 30 | P.80 | 16.6.18】ll END ll (อ่าน 669218 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก