บทที่ 10
วงเหล้า (ครึ่งแรก)“ระหว่างนายหัวกับนายช่าง...เป็นมึง มึงจะเลือกใครวะ”
คนทำงานอยู่กาบเรือซ้ายตะโกนข้ามฟากมา... ร่างสูงผิวคล้ำ สักยันเต็มแขนละมือจากสายยาง กระโดดข้ามสิ่งกีดขวางมาหาชายหนุ่มอีกคนบนเรือลำเดียวกัน หินยืนพิงเสากระโดงเรืออย่างสงบ ในมือถือเข่งไม้ไผ่สภาพใกล้พัง โยนมันไปกองรวมกันเตรียมปลดระวาง
“ถามกู?” คนตัวสูงเท่ากันถามกลับ สีหน้านิ่งสนิท ไม่ได้สนใจคำถามไร้สาระของอีกฝ่ายเท่าไหร่
ชาติทำหน้าเหม็นเบื่อ มองคู่หูที่หันหน้าหนี สนใจเข่งผุๆ มากกว่าจะคุยกับมัน “อยู่กันแค่นี้... กูคงถามฉลามหัวค้อนล่ะมั้ง”
“งั้นมึงก็โดดทะเลไปถามมันไป กูจะทำงาน!” คนถูกปฏิเสธทุกทางส่ายหน้า จุ๊ปากกวนประสาทชาวบ้าน ชาติมองคนที่เดินดุ่มๆ ไปรบรากับเข่งเน่าๆ ไม่เข้าใจว่ามันจะทำงานเกินเงินค่าจ้างไปเพื่ออะไร
มีเพื่อนซี้กับเขาอยู่คน แม่งก็โคตรไม่ได้ดั่งใจ...
ถามอะไรคุยอะไรด้วยก็ทำบื้อใบ้ ในขณะที่คนหนึ่งชอบเม้า อีกคนนิ่งเป็นเสาปูนซีเมนต์ คิดๆ ดูแล้ว...ชาติก็ไม่รู้ว่าทนคบกับมันมาได้อย่างไร ไม่ว่าจะความชอบหรือนิสัย เขากับไอ้หินเป็นขั้วตรงข้ามกันไปเสียหมด
“งานมันไม่หนีมึงไปไหนหรอกโว้ย ไม่ต้องมาทำเป็นขยันตอนนี้” มองท่าทียิ่งถูกเขาด่าก็ยิ่งทุ่มเทของมันแล้วก็เพลียใจ “ยังไงนายหัวก็ไม่ได้ขึ้นเงินให้มึงหรอก”
คนเราจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมถ้าไม่ใฝ่หาความสุขใส่ตัว นอนแล้วตื่น ตื่นแล้วกิน กินแล้วขี้... ความสุขพื้นฐานแค่นี้มันจะไปพออะไร เกิดจากท้องแม่มามันก็รู้กันแค่วันเกิด แต่ไม่รู้เลยว่าจะตายเมื่อไหร่ เกิดปุบปับ พรุ่งนี้มะรืนนี้ ยมบาลนึกอยากจะเรียกหา ตายห่าไปทั้งที่ยังมีความสนุกมากมายรอให้ได้เก็บเกี่ยว ประเดี๋ยวไปอยู่ในนรกก็ต้องมานั่งบ่นเสียดายให้ระคายหูสัมภเวสีตนอื่นๆ
เกิดเป็นคนช่างแสนลำบาก หากการเสือกเรื่องชาวบ้านแล้วมีความสุข ก็จงทำ... ชาติหน้าถ้าดวงกุด ถูกถีบไปเกิดเป็นหมาก็อดเสือกกันแล้ว เพราะฉะนั้นชาตินี้ต้องเอาให้คุ้ม
“ป่านนี้แล้วนายยังไม่โผล่มา ปกติไม่เค๊ยไม่เคยจะมาช้า กูกับมึงนี่แทบจะแหกตาตื่นมาให้ทันนาย แต่นี่...พอมีไอ้หนุ่มกรุงเทพฯ มาร่วมชายคา นายหัวชาญยังไม่โผล่มาโว้ย แหม...มันชักจะยังไงๆ”
“ยังไงของมึงน่ะคืออะไร” ไอ้คู่หูเอ่ยถาม อันที่จริงเห็นสีหน้ามีเลศนัยของมัน หินก็ไม่คิดจะตั้งใจฟังคำตอบนักหรอก คงไม่พ้นเรื่องอัปรีย์อีกเช่นเคย
“เอ๊า! มึงยังจะถามอีกไอ้โง่ ผัวเมียอยู่บ้านเดียวกัน มันทำอะไรกันล่ะวะ” ชาติเกาปาก “อายุก็เลขสี่เข้าไปแล้ว โดนเด็กเอ๊าะๆ มันสูบพลังงาน หมดเรี่ยวหมดแรง ลุกไม่ไหวซะละม้าง...เจ้านายกู”
คนพูดหัวเราะคิกคัก สนุกนักหนากับจินตนาการในหัว “กูถึงบอกไง นายหัวน่ะแก่ไปสำหรับไอ้หน้าอ่อนนั่น แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นอีกคนล่ะก็...หึๆ”
“ใคร?”
“จะใครเสียอีกล่ะ...” มองหน้านิ่วคิ้วขมวดของอีกฝ่ายแล้วฮึดฮัด... ขัดใจฉิบหาย! แม่งไม่เคยตรัสรู้ได้ทันกูเลย “ก็ไอ้คนที่มันยังเรี่ยวแรงดี แบกลังปลาได้เป็นวรรคเป็นเวรนั่นไง”
“มึงหมายถึง...นายช่าง”
“ก็เออสิวะ! ไอ้พี่เม่นมันเพิ่งสามสิบกว่าๆ อะไรๆ มันก็ยังไม่เหี่ยว กำลังวังชายังดี” คนพูดกอดอกวางท่า ทำหน้าเหมือนผู้ทรงภูมิ เข้าใจทุกความเป็นไปของโลกใบนี้ “โดนเมียสวมเขาเข้าให้ ลูกชายหรือก็ชิงมาตายจากกันไปอีก ต้องมานั่งจำศีลเลียแผลใจตั้งหลายปี ถ้ามีใครสักคนมาช่วยให้มันชุ่มชื่นหัวใจบ้าง มันก็ดีไม่ใช่เหรอวะ”
“แต่ใครสักคนที่มึงว่าน่ะมันคนของนายหัวชาญ”
“แหม...ของแบบนี้มันก็ขึ้นอยู่กับคนกลาง ไอ้คติที่ว่ามาก่อนได้ก่อนน่ะ มันล้าสมัยไปแล้วโว้ย” ชาติยักไหล่แล้วส่ายหน้า ไม่ยี่หระสักนิดหากจะเกิดศึกระหว่างนายหัวกับนายช่าง ดีเสียอีก...กูจะได้มีอะไรให้ได้ลุ้นได้พนัน แบกปลาสานแหไปวันๆ ชีวิตมันแห้งแล้งเหลือเกิน
“เป็นไปไม่ได้” คนพูดวางมือจากงาน หันมาสนทนากับอีกฝ่ายอย่างจริงจัง “ไอ้ทะเลมันไม่มีทางเลือกคนที่ด้อยกว่าอย่างนายช่าง”
ไม่ว่าจะทรัพย์สิน หรือการงาน...นายหัวชาญภาษีดีกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งคนสมัยนี้เอะอะอะไรก็เป็นเงินเป็นทองไปเสียหมด หากมีเงินถุงเงินถังกำไว้ในมือ ใครมันจะปล่อยไปให้โง่ มีเพชรอยู่ในมือดีอยู่แล้ว จะไปคว้าพลอยมาเสียเวลาเจียระไนอีกทำไม หินไม่เห็นความเป็นไปได้ในประเด็นที่ไอ้คนชอบเสือกเรื่องชาวบ้านยกขึ้นมา
“หึ...มึงไม่รู้หรือไงไอ้หิน มวยรองน่ะเวลาที่มันฮึดสู้ขึ้นมา มันอัดไม่ยั้งถึงขั้นบ้าเลือดเชียวนา...” ชาติกระหยิ่มยิ้มย่อง ในสมองตรึกตรองถึงฉากกระอักกระอ่วนใจที่ตัวเองได้ไปเป็นพยานรู้เห็นกับเขามา ความมั่นใจไหลบ่ามาท่วมท้น คนเชื่อมั่นในเซ้นส์ของตนหัวเราะครื้นเครงอยู่ในใจ
“แต่คนเคยมีเมียมาแล้วอย่างนั้น จะมาสนผู้ชายได้ไงวะ”
“ไม่สนก็ทำให้สนซะสิโว้ย จะไปยากอะไร”
หินทำหน้าเหลือเชื่อ เหลือบตามองไอ้ชาติชั่วที่อยู่ดีไม่ว่าดี คิดจะหาเรื่องเสี้ยมให้เจ้านายหมางใจกัน
“นี่มึงจะยุให้นายช่างตีท้ายครัวนายหัวให้ได้ใช่ไหม” คนที่ปกติเอาแต่ทำหน้านิ่ง ถึงคราวนิ่งไม่ไหว
“ยุเยอะอะไรของมึง อย่ากล่าวหากูขนาดน้าน” ไอ้คนพูดลากเสียงยาว ไม่น่าเชื่อถือสักนิด “กูก็แค่...จะทำหน้าที่ ‘ชง’ พวกมันนิดๆ หน่อยๆ”
“ชง?”
“ช่ายยย...” ชาติหรี่ตา ทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วประกาศ... “ชงจนกว่ามันจะได้กัน!”
คนปาวารนาตัวเป็นพ่อยกระเบิดเสียงหัวเราะลั่นเรือใหญ่ ขณะที่หินถอนใจ ส่ายหัวปลงตก ยอมใจไอ้คนขี้เสือก เห็นความมั่นอกมั่นใจของมันแล้วก็นึกห่วงความสัมพันธ์ระหว่างนายหัว นายช่าง และไอ้หนุ่มกรุงเทพฯ คนนั้นขึ้นมา เขารู้ดีว่าหากไอ้ชาติมันนึกอยากจะยื่นหน้าเข้าไปเสือกเรื่องของใคร คนเหล่านั้นคงไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอีกต่อไปแล้ว
“กูจะบอกนายหัว”
เพื่อป้องกันความเสียหายอันเนื่องมาจากการเล่นพิเรนทร์ของไอ้ควายนี่... ทางออกนี้น่าจะดีที่สุด
“เฮ้ยๆ นี่มึงคิดจะเป็นศัตรูกับกูเหรอวะ จะอยู่คนละทีมกับกูว่างั้น” ไอ้คนมีชนักปักหลังรีบแหกปาก
“ทีมอะไรของมึง”
“ก็กูอยู่ทีมนายช่าง ส่วนมึงอยู่ข้างนายหัว มาเลยไอ้หิน... มาลองกันสักตั้ง ดูว่าระหว่างกูกับมึง ใครมันจะวิน!”
“เฮ้ย! ไอ้ชาติ ไอ้หิน” เสียงตะโกนของคนมาใหม่คล้ายระฆังหมดยก...
นักมวยมุมแดงและมุมน้ำเงินเลิกห้ำหั่น หันไปมองตามเสียงด้วยกันทั้งคู่ เงาของนายใหญ่เคลื่อนเข้ามาใกล้ ข้างกายมีร่างสูงใหญ่เดินคุยกันมาไม่ห่าง ด้านหลังของนายหัวและนายช่าง คือ ‘ไอ้คนสำคัญ’ ชนวนเหตุที่ทำให้เพื่อนซี้หวุดหวิดจะตีกันตาย
ชาติมองปรากฏการณ์รักสามเศร้าเราสามคนแล้วฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาพราวระยับ
เอาล่ะโว้ย! มวยรองของกู...
รู้จักหาช่องยิงหมัดแย็บกะเขาบ้างแล้ว... มันดีต่อใจคนเชียร์นักแล
“มาแล้วเหรอนาย มาเร็วดีจัง” สันดานสอพลอ เอาดีเข้าตัวเป็นหนึ่งในประเทศไทย...
คนนิ่งๆ ยืนมองไอ้ลิ้นสองแฉกตวัดเลียแข้งขาเจ้านาย หินจนด้วยคำพูด ไม่รู้จะเอาคำด่าระยำตำบอนขนาดไหนมาใช้กับไอ้ชาติจึงจะสาแก่ใจ เมื่อกี้มันยังด่าเขาอยู่หยกๆ พอเจอหน้าเท่านั้น ...เปลี่ยนสีแทบไม่ทันเชียวนะมึง
“มาแล้วสิวะ ไม่มามึงจะเห็นกูเรอะ” นายหัวชาญนิ่วหน้า เห็นหน้าตาของไอ้ตัวชอบสาระแนเรื่องชาวบ้านแล้วส่ายหัว เขาก้าวขึ้นมายืนตรงหน้าไอ้ชาติและไอ้หิน เสียงฝีเท้าของคนตามหลังดังตามมาติดๆ หากคนเป็นนายไม่ได้หันกลับไปมอง สองตาดุดันกวาดมองไปทั่วเรือทั้งลำ งานบางส่วน ข้าวของบางชิ้นถูกจัดเก็บไปแล้วด้วยฝีมือของคนมาถึงก่อน สภาพภายในเรือจึง ‘ดูดี’ ผิดหูผิดตา เทียบกับตอนเข้าท่ามาใหม่ๆ ราวกับเป็นคนละลำ
“อ๊าว! ไอ้ทะเล มึงมากับเขาด้วยเหรอ” แกล้งทำเป็นถามไปอย่างนั้น อันที่จริงรู้อยู่เต็มอกว่านายต้องเอามันมา
ก็นะ... ห่างตัวห่างใจกันได้เสียเมื่อไหร่
“ขี้เกียจอยู่บ้านเฉยๆ เลยตามมาด้วย” หนุ่มเมืองกรุงตอบกลับ ไม่ได้คิดอะไรสักนิด ด้วยเห็นว่าเป็นคำถามธรรมดา ทว่าไอ้คนใจไม่บริสุทธิ์ไม่คิดจะหยุดแค่นั้น
“ขยันแบบนี้ เดี๋ยวนายก็รักก็หลงตายเลยมึง” ว่าแล้วพี่ชาติคนดีศรีแห่งเกาะก็เริ่มชงขั้นที่หนึ่ง...
มันหัวเราะในลำคอกับหน้าตางุนงง คิ้วเป็นปมของไอ้หนุ่มเมืองกรุง จากนั้นจึงมุ่งไปเหล่ร่างสูงใหญ่ของ ‘มือที่สาม’ หวังเขย่าตบะฤๅษีให้แตกในเร็ววัน “ว่าแต่พี่เม่นเถ๊อะ... ไปยังไงมายังไงมาพร้อมกะเค้าได้ล่ะเนี่ย”
มุมปากไอ้คนถามยกยิ้ม เล่ห์เหลี่ยมเพทุบายเต็มสมอง “ไอ้ทะเลมากับนายหัวมันก็เข้าใจได้ ก็คนมันอยู่บ้านเดียวกันนี่หว่า แต่คนอื่นเนี่ยสิ...” เหลียวมองไปยัง ‘คนอื่น’ อย่างมีนัย “ไหงไปเอี่ยวกับเค้าได้... มันชักจะยังไงอยู่นา...”
คนถูกลูบเหลี่ยมมองลูกตาวิบวับของไอ้ตังเกรุ่นน้อง รู้ทันทีว่าไอ้เวรนี่ต้องคิดไม่ดีอะไรสักอย่าง นายช่างใหญ่หันไปมองไอ้คนไม่ยอมอยู่บ้าน เห็นมันยืนมองไอ้ชาติอยู่เงียบๆ ท่าทางสำรวมสงบเสงี่ยม เหมือนเกิดมาไม่เคยคิดไม่ดีกับใคร จึงไม่รู้ว่าคนอื่นคิดจัญไรอะไรกับมันบ้าง ทว่ายังไม่ทันจะมีคำพูดหลุดจากปาก คนใหญ่คนโตที่สุดก็ออกโรงกางปีกคุ้มกะลาหัว
“ยังไงอะไรของมึง” คนอธิบายแทนส่ายหน้า “ไอ้เม่นมันคุมคนไปส่งปลาที่แผง ขากลับก็ต้องผ่านบ้านกูสิวะ นี่ก็นั่งกินข้าวกินแล้วรีบออกมาหาพวกมึงเนี่ย” นายหัวชาญเล่าต้นสายปลายเหตุให้ฟัง ออกจะเอือมระอาอยู่บ้างที่ต้องเสียเวลาอธิบายเรื่องไม่เป็นเรื่องให้อีลูกช่างซักมันกระจ่างใจ ขณะที่ไอ้คนขยันสอดรู้ทุกความเป็นไปคันปากยิบๆ หาทางคิดวกเข้าสู่เส้นทางอกุศลของมันจนได้
แปลกสิวะ!
นี่น่ะโคตรพ่อโคตรแม่จะแปลกเลย...
ร้อยวันพันปีถ้าไม่มีธุระหรืองานด่วนต้องตามตัวนายหัว ไอ้ยักษ์รักสันโดษนี่น่ะหรือจะมีแก่ใจไปนั่งกินข้าวกับใครแต่เช้า ทุกวันนี้แค่พวกเขาตั้งวงกันตอนเย็น ก็แทบจะต้องจุดธูปอัญเชิญให้มานั่งเป็นเกียรติเป็นศรีแก่วงเหล้า นาทีนี้ไอ้ชาติแทบก้มลงกราบไอ้หนุ่มเมืองกรุงตัวขาว
มึงแน่มาก...
มาไม่นานแต่สร้างปรากฏการณ์เขย่าใจใครต่อใครได้ ทั้งผู้หญิงผู้ชายตบะสะเทือนกันถ้วนหน้า นี่ไงล่ะวะ! เขาถึงว่ากันไว้ เกิดมาหน้าตาดีมีชัยไปกว่าครึ่ง นึกมาถึงตรงนี้คนหนังหน้าไม่ดีเท่ามันก็ชักน้อยใจในวาสนา งานบุญที่วัดคราวหน้า ไอ้ชาติวางแผนไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยว่า จะไปกวาดผงซักฟอกถวายหลวงพ่อ เอามันทุกยี่ห้อ ทุกสี ทุกสรรพคุณ ชาติหน้าจะได้เกิดมาขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะ ดูดี มีสง่าราศีกับเขาบ้าง
“มัวแต่ปากหมากับคนนู้นคนนี้ นี่มึงกับไอ้หินเก็บงานกันไปถึงไหนแล้ววะ มาถึงก่อนกูตั้งนานไม่ใช่เรอะ” นายหัวชาญตัดบท มองสำรวจไปรอบด้าน เห็นไอ้ชาติกับไอ้หินโกยขยะกับสารพัดอุปกรณ์ที่ใช้งานต่อไม่ได้ เตรียมจะเก็บทิ้งให้เป็นที่เป็นทางก็พยักหน้าพอใจ คนเป็นเจ้าคนนายคน ไม่ว่าอย่างไรงานต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง มีลูกน้องรู้งานรู้การ ทำทุกอย่างได้โดยไม่ต้องรอฟังแต่คำสั่ง ก็ทุ่นแรงกันไปได้มาก
“เหลือดูเครื่องแค่นั้นแหละนาย ก็รอนายกับพี่เม่นมาดูนี่แหละ”
“เออ งั้นมึงไปดูแล้วกันไอ้เม่น จะเปลี่ยนอะไหล่ตัวไหน มีอะไรต้องซ่อมก็มาบอก เดี๋ยวกูจะแยกไปดูโกดังเสียหน่อย” คนพูดสั่งงานไม่มีติดขัด หันหน้าไปทางคนติดตามแล้วเอ่ยถาม “ไอ้ทะเล...เอ็งล่ะจะเอายังไง จะไปกับข้าหรือจะไปดูเครื่องกับไอ้เม่น”
คนลุ้นคำตอบยิ่งกว่าใครคือไอ้ชาติ...
หนุ่มหน้ามนคนชอบเรื่องชาวบ้าน เงี่ยหูฟังจนหูยืดยาว ลุ้นเสียยิ่งกว่าตรวจหวยชุดรางวัลแจ็กพ็อต รอคอยคำตอบราวกับเป็นคนถาม
ทยากรมองพ่อสลับกับนายช่าง ตามหลักความสัมพันธ์ อย่างไรเขาก็ต้องเลือกไปกับพ่อแน่นอน เหลียวมองไปทางหน้าโหดๆ ตาดุๆ ที่มองมา คนต่างถิ่นกลอกตา ครุ่นคิดถึงประสบการณ์การอยู่กันตามลำพัง... ไม่ถูกดุ ก็ถูกด่า ไม่มีครั้งไหนน่าประทับใจสักครั้งเดียว ทว่า...
“ไปดูเครื่องแล้วกันครับ” การเป็นผู้ช่วยของนายช่างเป็นหน้าที่ที่พ่อมอบหมาย งานในโกดัง เขาไม่เคยทำ ไม่มีความรู้ความสามารถใดๆ ขืนไปด้วยก็มีแต่จะต้องเดินตามก้นนายหัวชาญต้อยๆ เสียเวลา มิหนำซ้ำหาประโยชน์ไม่ได้ “ถ้าเสร็จเร็วเดี๋ยวผมค่อยตามไปโกดัง”
แหม่... ยังมีกั๊ก...
คำตอบจากคนสำคัญทำเอาไอ้คนฟังบางคนเกือบกระโดดตบมืออย่างเสียจริต ชาติระงับอาการออกนอกหน้าของตนไว้สุดชีวิต มันขยับปากยิ้มกริ่ม เหลียวมองทางคนแจ็คพอตหล่นใส่ คนตัวใหญ่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จา ไม่แสดงออกว่าคิดเห็นอย่างไรกับการตัดสินใจที่ดูผิดคาดไปมากโข ไอ้เด็กนั่นน่ะหรือเลือกจะไปกับเขา ทั้งที่ตัวเลือกอีกทางคือนายหัวชาญ คนที่มันทำตัวติดเป็นตังเม
“พี่เม่นโว้ย! เด็กมันเลือกพี่ว่ะ” ไอ้ชาติบังเกิดความฟินหนักจนลืมกลัวตาย มือข้างหนึ่งตบปุๆ เข้าที่ไหล่นายช่าง ลืมสำเหนียกว่าไม่ใช่รุ่นเดียวกันไปเสียสนิท “รีบๆ พาไปแดก เอ๊ย! ไปดูเครื่องกันไป๊ ดูนานๆ ก็ได้นะพี่ ไม่ต้องรีบ”
ดวงตาพราวระยับมองคนที่ยืนทำหน้ายักษ์อย่างมีนัย ขัดใจนิดหน่อยที่อีกฝ่ายทำเป็นสะบัดหน้า ทำเหมือนคำพูดเขาเป็นเสียงนกเสียงกา ไม่ฟังกันเสียได้
เก๊กไปเถอะมึง... ทำนิ่งเข้าไป...
ไอ้ชาติคิดในใจ ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองสักนิด แต่ความเป็นจริงก็เห็นๆ กันอยู่ คนหนึ่งวางตัวดี๊ดี ติดที่มีผัว เอ๊ย! มีคนเป็นเจ้าของ ถือครองกรรมสิทธิ์ในตัวมัน ส่วนอีกคน...โสดสนิทและไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับอีสาวหน้าไหน สกิลหาเมียคงใกล้แตกดับเต็มที ถ้าไม่มีมือชงคุณภาพ มีหวัง...อีกสิบชาติก็ไม่ได้แอ้ม
“งั้นกูไปก่อนละ บ่ายๆ จะแวะมาดูอีกที” นายหัวชาญว่า หันไปหาลูกชาย มองหน้าตาสะโหลสะเหลของมันแล้วออกปาก “เสร็จจากดูเครื่องแล้วเอ็งกลับบ้านไปนอนเลยก็ได้ ไม่ต้องตามข้าไปโกดังหรอก เมื่อคืนก็กว่าจะได้นอน...”
ทยากรยิ้มรับ หากในใจบอกตัวเองว่าจะไม่กลับเด็ดขาด เขามองตามร่างสูงของนายหัวชาญที่แยกตัวออกไป ไม่ทันเฉลียวใจเลยว่า ความหวังดีของคนเป็นพ่อก่อให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างร้ายกาจ ไอ้ชาติเบิกตากว้าง หากไม่เกรงว่าแมลงวันจะบินเข้าปาก มันก็คงอ้าปากค้างไปด้วยแล้ว
โอ้โห! เหมือนประกาศสงคราม เหมือนจงใจหยามภารกิจ ‘ชง’ ของไอ้ชาติด้วยประโยคสั้นๆ แต่ความหมาย ‘ไม่สั้น’ อย่างแน่นอน... ทำอะไรกันวะถึงไม่ได้หลับไม่ได้นอน
คำตอบของคำถามนั้น คนใสๆ อย่างไอ้ชาติคิดไม่ออกเลย...สักนิดเดียว...
“จะไปก็ตามมา อย่าชักช้า!” เสียงโหดขนาดนี้... ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของเริ่มขึ้น
เอาล่ะเหวย สถานการณ์คล้ายๆ ลมเพชรหึงจะพัดพา หน้าตาไอ้พี่ยักษ์ตัวใหญ่บูดบึ้งกะทันหัน คนสังเกตปฏิกิริยาของชาวบ้านมาตั้งแต่ต้นหัวเราะในใจจะเป็นจะตาย ที่แท้ไอ้ที่ทำตัวนิ่งเป็นสากกะเบือ ในใจจริงคงดิ้นพล่าน ท่าทาง ‘ไก่’ คงอยากจิก ‘เด็ก’ แย่แล้วล่ะมึงเอ๋ย
ทยากรมองหน้าคนพูด ถอนหายใจเมื่อเห็นนายช่างใหญ่ขยับตัวเดินหนี ท่าทีเหมือนไม่เต็มใจจะให้เขาตามไปด้วยเท่าไหร่ หนุ่มเมืองกรุงส่ายหน้า บอกพ่อไปแล้วว่าจะดูเครื่อง อย่างไรก็คงต้องไป ทว่ายังไม่ทันที่สองเท้าจะก้าวไปไหน
“พี่เล! พี่เลจ๊ะ...”
เสียงน่าสะพรึงประหนึ่งเสียงมารหัวขนก็ดังขึ้น ไม่รู้เวร่ำเวลา...
****
สัมผัสวิถีแห่งสายมโนที่แท้จริง 5555555 พี่ชาติวินไปค่ะตอนนี้
มาครึ่งนึงก่อนน้า อ่านคอมเม้นต์แล้วต้องรีบวิ่งมา
ดูวันที่อัพครั้งสุดท้ายแล้วเริ่มอยู่ไม่ไหว หายไปสองอาทิตย์! กี๊ดดด
ขออภัยคนรอนานด้วยนะคะ ใครเคืองอนุญาตให้ด่าอิพี่ชาติได้เต็มที่ 55555
หัวข้อ: 【✦ Sea Spec ✦】#เด็กทะเล 【CH 30 | P.80 | 16.6.18】ll END ll (อ่าน 669201 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก