ใจยักษ์ จบบริบูรณ์
“รันรัน อิดอก คิดถึงค่า!!!” เสียงที่ร้องเรียกผมด้วยความรัก(?) ทำให้เท้าผมที่กำลังเดินตรงไปทางมันหยุดชะงักแล้วเบี่ยงทิศเลี่ยงจะเดินไปอีกทาง
“อิรันต์! เดินหนีกูทำเชี่ยไรคะ คนเค้าอุตส่าห์มารอรับ อิเวง!” มันรีบสาวเท้าเข้ามาขวางหน้าผมไว้ก่อนที่ผมจะเดินหนี
“กูอายเป็นไหมสัส ตะโกนซะลั่น นี่สนามบินนะไม่ใช่บ้านมึง”
“ก็กูกลัวมึงไม่เห็นกูนี่หว่า อีกอย่างฝรั่งเขาฟังไม่ออกหรอก” มันเบ้ปากใส่
“ตัวมึงก็ไม่เล็กนะเพื่อน น้องๆหมีควะ...”
“เดี๋ยวกูตบปากเลยอิเชี่ย กูออกจะขาวสวยหมวยบางร่างเล็กขนาดนี้” ไอ้ท็แฟฟี่ทำท่าจะฟาดมือใส่หัวผมจริงๆ
“เออๆเอาที่มึงสบายใจเลยเพื่อน”
“แล้วนี่ผัวไม่มาด้วยหรอ”
“เดี๋ยวตามมาทีหลัง ช่วงเดือนปีใหม่งานก็ยุ่งแบบนี้แหละ” ผมเดินลากกระเป๋าไปตามทาง
“ผัวทำงานหาเงินให้ใช้งกๆ ดีไปอี๊ก” ผมหัวเราะเบาๆกับคำกึ่งเหน็บกึ่งหยอกของไอ้ท็อฟฟี่
“แล้วพี่หมอเขาไม่ให้มึงใช้หรือไง?...ได้ข่าวว่าปอร์เช่คันใหม่เขาก็ซื้อให้นี่ ว่าแต่กูสัส” ผมตบหัวไอ้ท็อฟฟี่ไปที
“รู้ดีอิสัส หมาตัวไหนบอกคะ”
“หมาอ๋อง”
“กูว่าละ ว่างสุดในหมู่เพื่อนก็ไอ้เชี่ยอ๋องนี่แหละ เสือกทุกเรื่อง!” ไอ้ท็อฟฟี่บ่นอย่างไม่จริงจัง
“มึงก็หาเมียให้มันสักคนดิ กูว่ามันเหงานะ ลองมันมีแฟนมันอาจจะเลิกมากวนตีนมึงก็ได้” ผมแนะนำไอ้ท็อฟฟี่ไป คือช่วงนี้ไม่รู้ไอ้อ๋องเป็นอะไร คือมันว่างจัดขนาดที่มีเวลาตามเสือกตามกวนเพื่อนทุกคนในกลุ่ม อย่าว่าแต่ไอ้ท็อฟฟี่โดนกวนเลย คนอื่นๆก็ไม่น้อยหน้าไปยิ่งกว่ามัน นี่ดีที่ผมอยู่ไกลมันเลยไม่ค่อยมากวนตีนเท่าไหร่ แต่ก็คอยส่งข้อความมาเล่ามากวนผมเรื่อยๆ เทียบกับคนอื่นแล้วผมดูสบายสุด
“กูจะหาเมียให้มันทำไม หาผัวให้มันดีกว่า มันจะได้เข็ดอิ๋งๆ” ไอ้ท็อฟฟี่แสยะยิ้มน่ากลัวจนผมขนลุกไปหมด กลัวล่วงหน้าแทนไอ้อ๋องได้ไหมวะ เราเดินไปคุยไปไม่นานก็ถึงรถปอร์เช่คันสวยของไอ้ท็อฟฟี่ที่ผัวมันพึ่งออกให้เมื่อเดือนก่อน
“มึงจะอยู่เค้าท์ดาวน์ที่นี่ไหม” ท็อฟฟี่เอ่ยถามขึ้นเมื่อรถออกตัวจากสนามบินมาได้สักพัก
“ก็คิดไว้อย่างนั้นนะ แต่กูอยากไปเคาท์ที่ต่างจังหวัดมากกว่า กูเบื่อกรุงเทพฯ”
“เออ กูก็คิดเหมือนมึง”
“ปีนี้กูอยากเคาท์ดาวน์กับเพื่อน มึงว่างไหม?...ห้ามใช้ข้ออ้างติดผัวนะ” ผมรีบเอ่ยดักไอ้ท็อฟฟี่ไว้ก่อน ปีที่แล้วเมฆเล่าว่าไอ้ท็อฟฟี่เทเพื่อนเพราะพี่หมอต้องไปดูงานที่ต่างประเทศ มันก็ถ่อตามเขาไปด้วยเพราะมีเพื่อนหมอผู้หญิงอีกคนต้องไปด้วยกัน
“ติดเหมือนเดิม เพิ่มเติมกูจะพาผัวไปเคาท์กับพวกมึง” ผมพยักหน้าตกลง
“ดีมาก”
“ว่าแต่กู มึงนี่ไม่ติดเลยเนอะ”
“กูไม่ใช่มึง”
“หรา แล้วเวลาไปไหนมาไหนนี่ต้องขอก่อน โทรรายงานตัวทุกชั่วโมงคือไรคะ”
“ก็เขาเป็นห่วง กูก็อยากให้เขาสบายใจ ไม่ได้ติดผัวอะไรอย่างที่มึงว่า”
“หรออออออ”
“จริงๆ”
“เชื่อมากๆเลยจ้า” ทุกคนต้องเห็นหน้ามันตอนพูดประโยคนี้ครับ...น่าถีบ
“กูไม่ติดผัว...แต่ผัวกูเขาติดกูมากๆ ก็แค่นั้น” ผมยักไหล่แล้วฉีกยิ้มให้ไอ้ท็อฟฟี่ในจังหวะที่มันหันมามองพอดี มันเบะปากใส่ผมทันที
“อิดอกมั่นหน้าไปอีก...แต่ก็จริงของมึง” อะไรคือการด่ากูแล้วมาเห็นด้วยทีหลังวะ
Rrr Rrr Rrr
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู คนที่พึ่งพูดถึงก็โทรเข้ามาพอดี หนังเหนียวจริงๆ
“โอโห! พูดถึงปุ๊บก็โทรมาเลย พี่ทศโคตรตายยากเลย”
“ฮ่าๆๆ กูจะฟ้องเขา” ผมแกล้งขู่ท็อฟฟี่ เวลาอยู่ต่อหน้าทศกัณฐ์มันโคตรหงอเลย ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา
“อย่า!มึงรีบรับสายผัวมึงไปเลยไป อย่าให้พี่ทศกูกริ้ว”
“หึๆ” ผมหัวเราะเบาๆแล้วกดรับสาย “ครับ”
(อยู่ไหนแล้ว)
“อยู่บนรถกับสุเทพครับ กำลังกลับบ้าน”
“อิสัสรันต์!” เสียงคนนั่งข้างๆพึมพำด่า
(อืม ถึงแล้วทำไมไม่โทรมาหาพี่)
มาละ ไอ้อาการขี้น้อยใจประจำตัว
“ก็น้องพึ่งเปลี่ยนซิมเอง อีกอย่างที่นั่นก็ตี1แล้ว น้องอยากให้พี่นอนพักผ่อนมากๆ”
(นอนไม่หลับ คิดถึง) โอ๊ย หัวใจโคตรเต้นแรงกับเสียงหงอยๆจากปลายสายเลยครับ
“ฮื่อ คิดถึงอะไร น้องพึ่งมาเอง”
(นาทีเดียวพี่ก็คิดถึง ใจจะขาดแล้ว)
“หึๆ เลิกทำงานแล้วมาหาน้องสิครับ” ผมแกล้งแหย่ยักษ์
(อย่าท้าพี่นะน้อง) ผมได้ยินเสียงทศกัณฐ์ขยับตัวลอดเข้ามา อย่าบอกนะว่าเขาคิดจะมาหาผมตอนนี้จริงๆ
“เฮ้ยๆ น้องพูดเล่น ขืนพี่มาตอนนี้สตีฟฆ่าน้องแน่”
(พี่ยังอยู่ ใครจะกล้า)
“ฮึ ทำงานให้เสร็จก่อนสิครับแล้วค่อยมาหาน้อง เราจะได้เที่ยวกันยาวๆไม่ต้องห่วงอะไรไง...นะครับ”
(ยุบบริษัททิ้งดีไหม พี่ไม่อยากทำแล้ว)
“แล้วพี่จะเอาเงินที่ไหนมาเปย์น้อง” ผมพูดยิ้มๆ
(นั่นสิ เด็กบางคนกินเก่งยิ่งกว่าหมูอีก ตอนนี้จะกลายเป็นลูกหมูอยู่แล้ว ถ้าพี่ไม่ทำงานไม่มีเงินซื้อข้าวให้ลูกหมูกินแน่ๆเลย)
“ไอ้พี่ยักษ์! ว่าใครอ้วน!” ผมหน้าบึ้ง ล้ออะไรไม่ล้อมาล้อเรื่องอ้วน ถึงผมจะอ้วนขึ้นจากแต่ก่อนจริงๆก็เถอะ แต่ยักษ์ต้องห้ามว่าน้องนะ!
(เปล่านี่ ไม่ได้เอ่ยชื่อใครเลย) แม่งกวนตีนกูนี่หว่า
“ไม่อยากคุยด้วยแล้ว รีบนอนเลย งานไม่เสร็จห้ามมาหาเด็ดขาด!”
(งอนหรอ?)
“เปล่า”
(แน่ใจ? งั้นพี่ไม่โอ๋นะ)
“ยักษ์!”ผมเริ่มเสียงห้วน แม่งชอบแกล้งอีกแล้ว
(โอ๋ๆไม่งอนนะ เมียพี่ผอมที่สุด เวลาขึ้นให้ก็ไม่หนักเลย อุ้มเตงรอบห้องได้สบายๆ) ผมหน้าแดงแปร๊ดเผลอนึกภาพตามจนพูดไม่ออก
“ดี จะกินให้อ้วนขึ้นอีกสิบกิโลฯเลย ดูดิ๊ว่าจะไหวอย่างปากพูดไหม”
(หึๆ น้อมรับคำท้า...แค่นี้นะน้องพี่จะนอนแล้ว จะได้รีบตื่นไปทำงานหาเงินให้เมียใช้) ฮึ!กวนเสร็จแล้วก็นอนได้สักที
“โอเค ฝันดีครับ” แต่ผมจะทำอะไรได้นอกจากตอบรับเสียงเบา อมอมยิ้มนิดๆแล้วเก็บโทรศัพท์ เหลือบเห็นไอ้ท็อฟฟี่ทำเป็นโก่งคออ้วกรอบที่ห้า
“จะอ้วกก็ลงไปอ้วกนอกรถดีๆ มาอ้วกในนี้มันเหม็น” ผมเอ่ยบอกมันเรียบๆ
“อิเหี้ย กูจะอ้วกพวกมึงนี่แหละ เลี่ยนซะฉิบ ”
“พี่หมอ~ฟี่เจ็บมือ พี่หมอป้อนฟี่หน่อยน้า...อื้ม!อร่อยที่สุด แฟนใครน้าน่ารักจัง~...ถุ้ย! ไม่เลี่ยนเลย”
“อิสัสอ๋อง! มึงนะมึงกูหาผัวให้มึงแน่” ไอ้ท็อฟฟี่เถียงผมไม่ออก ได้แต่บ่นพึมพำด่าไอ้อ๋องไปตลอดทาง
++++++++++++++++++++
วันนี้เป็นวันที่31 ธันวาคม ผมอยู่บ้านพักตากอากาศทางเหนือของไอ้อ๋อง เพื่อนๆผมทุกคนอยู่กันพร้อมหน้ากันทุกคน แถมยังมีเหล่าเพื่อนทศกัณฐ์ พี่เซนท์ พี่ใจดี และพี่สมิธ ที่มากไปกว่านั้นก็มีคุณพ่อผม ริว และน้องโอลีฟแฟนริว และพี่หมอไฟแฟนไอ้ท็อฟฟี่มาด้วย
ขาดอยู่คนเดียว...คือทศกัณฐ์แฟนผม
เขาบอกว่าจะรีบมาตั้งแต่วันคริสต์มาส แต่เพราะงานมีปัญหาบางอย่างเขาจึงต้องอยู่เคลียให้เสร็จ และเพราะบริษัทหยุดงานให้พนักงานตั้งแต่คริสต์มาสอีฟจนถึงปีใหม่ จึงไม่มีคนอยู่ช่วยงานเขาได้มากนัก จนถึงวันนี้เขาก็ยังไม่มา แต่เราก็โทรคุยกันทุกวัน วิดีโอคอลบ้าง
แต่ที่ทำให้ผมหงอยสุดๆก็เพราะทศกัณฐ์บอกว่าอาจจะมาไม่ทันเคาท์ดาวน์ ผมเข้าใจเขานะแต่มันก็อดรู้สึกเสียดายไม่ได้ทั้งๆที่วันนี้ทุกคนมีเวลาว่างตรงกันแท้ๆ
ตอนนี้ยังเช้าอยู่ อากาศดีมาก หนาวจนมีควันออกจากปากในช่วงเช้าตรู่ พูดถึงทศกัณฐ์แล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ ว่าแล้วก็โทรหาเขาหน่อยดีกว่า หวังว่าคงยังไม่นอนนะ
“พี่อยู่ไหน” ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นชุดเสื้อยืดสบายๆของทศกัณฐ์ผ่านกล้อง
(ห้องนอน)
“เปลี่ยนผ้าปูใหม่หรอ?” ปกติผ้าปูที่นอนที่เพ้นเฮ้าส์ในลอนดอนจะเป็นสีกรมท่าเข้ม แต่นี่เป็นสีขาว
(อืม) ทศกัณฐ์ตอบกลับมาสั้น ผมหรี่ตาลงนิดๆ
“แพนกล้องไปรอบๆห้องดิ” ผมสั่งอีกคนเสียงเรียบขณะเดินกลับห้องพัก ทศกัณฐ์นิ่งไปแถมยังไม่ยอมแพนกล้องตามที่ผมพูด
(จะดูอะไร ก็อยู่ในห้องนอน)
“ห้องนอนที่ไหนล่ะ”
(...) มันเงียบเว้ย
“ยักษ์ถ้าพี่จะไปนอนที่อื่น หรือกับใคร พี่ก็บอกน้องตรงๆก็ได้”
(มันไม่ใช่แบบนั้น) ทศกัณฐ์เอ่ยเสียงเครียด
“แล้วมันเป็นแบบไหน พี่ไม่ว่างมาเพราะติดงานน้องไม่ว่า แต่ถ้าติดอย่างอื่น...น้องโคตรเสียใจเลย” ผมอดจะตัดพ้ออีกคนไม่ได้ ความน้อยใจที่ถูกกักเก็บมาหลายวันเริ่มจะกลั้นไม่อยู่
(ขอโทษที่โกหก...พี่ยอมรับว่าติดอย่างอื่นอยู่จริงๆ) สิ้นเสียงทศกัณฐ์ โทรศัพท์ที่ผมถืออยู่แทบจะร่วงลงจากมือ สมองผมตื้อตันคิดอะไรไม่ออก ผมเงียบอยู่นานจนกระทั่งปลายเท้าหยุดอยู่หน้าห้องพักตัวเอง
(น้อง...) ทศกัณฐ์ส่งเสียงเรียกเมื่อเห็นว่าผมเงียบไป
“เดี๋ยวค่อยคุยกันได้ไหม น้อง...ขอโทษ” ผมกดปิดหน้าจอให้ดับไป งงกับตัวเองว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น ไม่เข้าใจว่าผมจะไปขอโทษเขาทำไม ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
หรือว่าผมทำผิดไปโดยไม่รู้ตัว
เขาถึงได้ทำกับผมแบบนี้...
ผมทรุดตัวลงหน้าประตูห้อง ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะเปิดประตู ไม่นานหยาดน้ำอุ่นใสก็กลั่นตัวคลอที่หน่วยตา ผมมองไม่เห็นทัศนียภาพ ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ สุดท้ายได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงเงียบๆ
มันเจ็บอยู่ในหัวใจ ปวดร้าวเข้าไปถึงกระดูก
ทำไมถึงผิดสัญญา...ไหนว่าจะไม่ทิ้งกัน
หรือเพราะความรักตลอดสิบปีสำหรับเขามันค่อยๆเจือจางลงไป
ในขณะที่ผมกลับรักเขาขึ้นทุกวันจนไม่สามารถจะรักได้มากกว่านี้อีกแล้ว
ผมซุกหน้ากอดเข่าร้องไห้กับตัวเองไม่ถึงหนึ่งนาที ประตูห้องที่คิดว่าล็อคไว้ดีแล้วกลับเปิดออกจากด้านใน ผมเกือบหงายหลังถ้าไม่ติดว่ามีอะไรแข็งๆกั้นไว้ก่อน
ผมเอียงหน้ามองไปด้านหลังผ่านม่านน้ำตา ค่อยๆไล่ระดับสายตาจากต่ำขึ้นสูงไปเรื่อยๆ ท่อนขาแข็งแรงยาวภายใต้กางเกงเนื้อดีครึ่งเข่า สะโพกสอบ อกผาย ไหล่กว้างตึง ลำคอแกร่ง
และใบหน้าที่แม้จะเห็นไม่ค่อยชัด แต่ก็ไม่มีวันลืมได้ง่ายๆ
“มานั่งร้องไห้อะไรตรงนี้” เสียงทุ้มแหบเป็นเอกลักษณ์ของเขายิ่งทำให้ผมบ่อน้ำตาแตกยิ่งกว่าเดิม เขาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ไม่ได้ทิ้งผมไปใช่ไหม ทศกัณฐ์เห็นผมเอาแต่เงียบก็ช้อนตัวผมขึ้นอุ้มเขาไปในห้อง
เขาวางผมลงบนเตียงที่มีผ้าปูที่นอนสะอาดสีขาว ก่อนจะผละไปปิดประตูห้อง
กริ๊ก!เสียงล็อคประตูเรียกสติผมกลับเข้าร่าง สมองกลับมาทำงานอีกครั้ง
“ยักษ์ พี่มาได้ยังไง?” ทศกัณฐ์เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะตอบ
“ขี่เครื่องบินมา แล้วก็นั่งรถยนต์ต่อมาที่นี่อีกที”
“พี่กวนตีนน้องหรอ” ผมเอ่ยถามลอยๆคล้ายยังไม่ได้สติดีนัก
“ใช่ พี่กำลังกวนน้องอยู่...ฟอด!” เขาพูดยิ้มๆแล้วโน้มตัวยื่นจมูกมาหอมแก้มผมเสียงดัง
“อื้ม ดีแล้ว...พี่ยังอยู่กับน้อง ไม่ได้ทิ้งน้องไปไหน” ผมจ้องเขาตาแทบไม่กระพริบ กลัวว่าถ้าละสายตาไปแม้แต่นิดเดียวเขาจะหายไปจริงๆ
“คิดไปถึงไหนหืม พี่จะทิ้งหมูน้อยลงได้ยังไง” ทศกัณฐ์ทรุดนั่งลงข้างๆก่อนจะรั้งตัวผมเข้าไปกอดแน่น ผมยกมือขึ้นขยำเสื้ออีกฝ่ายแน่น
“ขอโทษที่โกหกเรื่องอะไร แล้วติดอย่างอื่นอยู่คืออะไร” ผมขมวดคิ้วถาม
“โกหกว่าจะมาไม่ทันเคาท์ดาวน์ แล้วก็ไม่ได้ติดงานแต่ว่าติดเมียอยู่ เข้าใจรึยังครับ” ผมพยักหน้าเข้าใจเรื่องราวในที่สุด เพียงแต่ความกังวลที่ยังหลงเหลืออยู่ในใจทำให้ผมพลั้งปากพูดออกไป
“พี่อย่าพึ่งทิ้งตอนนี้นะ น้องยังทำใจไม่ไหวจริงๆ”…ไม่ว่าจะตอนไหนก็คงทำใจไม่ได้หรอก
“พี่ไม่ทิ้งน้อง ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน ไม่มีวัน!” ทศกัณฐ์พูดเสียงหนักแน่น จมูกโด่งเริ่มซุกไซ้ไปตามซอกคอ ริมฝีปากร้อนจุมพิตแนบไปกับลำคอระหงสร้างรอยรักสีแดงระเรื่อยไว้จนพอใจ ก่อนจะวกกลับมาประทับกับริมฝีปากอิ่มนาบเนิบแต่เต็มไปด้วยความรักและคิดถึง ทศกัณฐ์ค่อยๆบดจูบช้าๆละเลียดชิมราวกับกลัวว่าความหวานนี้จะหมด
เสื้อผ้าค่อยๆหลุดออกจากร่างทีละชิ้นๆ จนร่างกายเราทั้งสองต่างเปล่าเปลือย อุณหภูมิเย็นของห้องทำให้ผมหนาวสั่นจนต้องเบียดตัวเข้าหากายแกร่งยิ่งกว่าเดิม
ทศกัณฐ์เคลื่อนริมฝีปากร้อนจูบซับไปตามอกบาง แวะดูดชิมยอดอกสีหวานทั้งสองข้างอย่างคุ้นเคย ผมส่งเสียงครางผะแผ่วเมื่อเขาลงลิ้นหนักขึ้นกับตุ่มไตเม็ดเล็ก จนเมื่อเขาดื่มกินอย่างพอใจแล้วจึงค่อยๆเคลื่อนริมฝีปากลงต่ำกว่าเดิม
ทศกัณณฐ์สอดลิ้นเลียไล้วนสะดือจุ๋นผมครั้งแล้วครั้งเล่า เสียววูบวาบไปมาจนฉี่แทบแตก ผมผลักมือเขาออกเมื่อรู้สึกว่าจะไม่ไหวแล้วเขาจึงยอมผละออกไปอีกตำแหน่ง
มือหนากอบกำเหรันต์น้อยที่ตื่นตัวตั้งแต่โดนขยี้ยอดอกแล้ว ผมห่างจากทศกัณฐ์สองอาทิตย์กว่าๆและไม่ได้ช่วยตัวเองเลย ไม่แปลกที่พอโดนคนคุ้นเคยสะกิดนิดขยี้หน่อยก็ผงกหัวรับแล้ว
มือหนาจับขาผมกางออกกว้างก่อนจะเริ่มรูดชักขึ้นลงสลับหนักเบาเป็นจังหวะ จากนั้นริมฝีปากร้อนของเขาก็ค่อยๆดูดกลืนมันเข้าไปจนเกือบสุดโคน
“อ๊ะ...อื้อยักษ์...อ๊า” ผมหยุดร้องครางเมื่อความเสียวมันพุ่งขึ้นสูงเกินกว่าจะต้านไหว ทศกัณฐ์ดูดชักไล้เลียให้ผมไม่กี่นาที อารมณ์ผมก็พุ่งขึ้นสู่สวรรค์ปลดปล่อยหยาดน้ำออกมาให้อีกคนดื่มลงคอจนหมด
“ถึงเร็ว พี่ไม่อยู่ได้ช่วยตัวเองไหม” เขาเคลื่อนหน้าเข้ามาหอมแก้มแล้วเอ่ยถามขณะที่ผมยังนอนหอบหายใจอยู่ ผมส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยตอบเขา
“ไม่มีอารมณ์ อยากทำกับยักษ์มากกว่า” ทศกัณฐ์กระตุกยิ้มกว้าง แววตาแปรเปลี่ยนไปอีกแบบหนึ่ง
“ปากหวานแบบนี้ เดินขาถ่างแล้วอย่าร้องนะ”
“ถ้าร้องจะไม่โอ๋หรอ” ผมเอียงศีรษะถามอีกคน
“โอ๋สิ แล้วก็จะทำให้ร้องหนักก็เดิม”
“อื้ออออ”ทศกัณฐ์จูบปิดปากผม กลิ่นคาวเล็กน้อยปะปนมากับความหวานของรสจูบทำให้ผมเคลิบเคลิ้มมัวเมาหนักขึ้น ทศกัณฐ์พลิกตัวผมให้นอนคว่ำ ก่อนจะรั้งสะโพกมนขึ้นสูง มือหนาแบะซาลาเปาสองลูกออกจากกัน ลิ้นร้อนๆไล้เลียตั้งแต่ทางแยกจรดร่องจีบสีหวาน
ทศกัณฐ์ไล้เลียปากทางเข้าจนชุ่ม ก่อนจะกดลิ้นเข้าสู่ด้านในชักเข้าชักออกจนผมต้องกัดหมอนกลั้นเสียงคราง ผมไม่รู้ว่าห้องนี้มันเก็บเสียงรึเปล่าเพราะงั้นถึงไม่กล้าร้องเสียงดัง
“เสียวก็ร้องดังเลย ไอ้อ๋องบอกว่าห้องเก็บเสียง”ทศกัณฐ์โน้มหน้ามากระซิบใกล้หู
“นี่เขารู้กันหมดเลยหรอว่าพี่มา”
“พึ่งรู้น่ะ อย่าอารมณ์เสียสิครับ” แล้วเขาก็จูบขมับผมแรงๆไปหนึ่งที ผมจึงส่งเสียงไม่พอใจไปให้เขา
“ฮึ!อ๊ะ!...อื้อ เบายักษ์ น้องเจ็บ” ทศกัณฐ์กดมังกรยักษ์ของเขาเข้ามาโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว อย่างที่บอกว่าเราห่างกันหลายอาทิตย์และไม่มีตัวช่วยหล่อลื่นอื่นเลยนอกจากน้ำลายของเขา การสอดใส่จึงค่อนข้างฝืดเคืองอยู่บ้าง
ทศกัณฐ์ค่อยๆสอดตัวเข้ามาช้าๆก่อนจะถอนออกและสอดเข้ามาใหม่ลึกกว่าเดิม ทำเข้าๆออกๆแบบนี้ไม่กี่ครั้งเขาก็เข้ามาได้จนสุด
กายแกร่งขยับสะโพกเนิบนาบแต่เต็มไปด้วยความดุดัน มือหนาข้างหนึ่งกอดเอวผมไว้แน่น อีกข้างก็ขยี้ยอดอกผมสลับกันไม่หยุด ทุกครั้งที่เขากระแทกตัวตนเข้ามาผมทำได้เพียงครางรับเท่านั้น
ทศกัณฐ์เร่งเร้าจังหวะการสาวสะโพกถี่รัวขึ้น ผมรู้สึกว่าใกล้จะถึงจุดๆนั้นแล้วจึงขยับมือจะสาวชักน้องชายของตัวเองให้ถึงฝั่ง แต่ทศกัณฐ์กลับจับมือผมไว้แน่น สะโพกแกร่งหยุดขยับ
“หยุดทำไม อ๊ะอ๊า” ผมเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย แต่อีกคนกลับขยับตัวพลิกกายลงไปนอนหงายบนเตียงแล้วจับผมให้ขึ้นอยู่ข้างบนแทนทั้งๆที่ช่องทางยังเชื่อมต่อกันอยู่ ผมร้องเสียงหลงเมื่อมังกรยักษ์มุดเข้าไปถึงจุดที่ลึกที่สุด
“อืม หนักขึ้นจริงๆด้วยลูกหมู” ทศกัณฐ์กระตุกยิ้มเอ่ยเสียงเย้า เขาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนมองผมอยู่
“บ้า กินไปนิดเดียวเอง” ผมค้อนเขาเสียงสะบัด ใช้กำปั้นทุบซิกแพคหนาๆนั่นไม่แรงนัก เลยโดนเขาสวนกายเข้ามาร้องเสียงหลงไปอีกรอบ
“ไหนใครท้าพี่ไว้ ไม่เห็นจะหนักเท่าไหร่”
“น้องจะลดน้ำหนัก”
“ห้ามลด! หมูๆแบบนี้แหละน่ารักดี”
“ไม่เอา!อื้อ อ๊า” พอผมปฏิเสธทศกัณฐ์ก็ขยับตัวหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆจนผมใกล้จะถึงก่อนจะหยุด..อีกแล้ว
มึงจะทำๆหยุดๆอะไรนักหนาวะ คนเค้าทรมานนะเว้ย ผมส่งหน้าตาโกรธปนทรมานไปให้อีก ถลึงตาใส่ไปด้วยอีกทีแม่งชอบแกล้ง
“หึๆ น้องขยับบ้างสิ พี่เดินทางมายังไม่ได้พักเลย เหนื๊อยเหนื่อย” ผมตวัดตาเขียวปั๊ดให้อีกคน รู้ว่าโดนเขาแกล้งเข้าแล้ว แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อผมยังทรมานอยู่แบบนี้
“พี่จำไว้เลยนะ” ผมหมายมั่นไว้ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกขึ้นลง สองมือค้ำกับท้องแกร่งอีกคนไว้เพื่อตั้งหลัก ทุกครั้งที่ผมกดตัวลงไปทศกัณฐ์จะครางต่ำในลำคอแบบพอใจ ผมขยับตัวลงอีกครั้งก่อนจะส่ายสะโพกหมุนวนไปมากับแยแกร่ง
“โอ้ว...ซี๊ด...น้องรันต์...ซี๊ด!” ทศกัณฐ์ขยำสะโพกผมอย่างมันมือ
“ดีไหมยักษ์...อื้อ”
“ดีครับ...เมียพี่...ซี๊ด”
ผมขยับตัวอีกไม่กี่ครั้งทศกัณฐ์ก็เริ่มทนไม่ไหวพลิกตัวผมนอนหงายแล้วเขาขึ้นคร่อมไว้ ก่อนจะสาวสะโพกกระแทกแก่นกายเข้าหาผมอย่างหนักหน่วงถี่เร็ว
“พร้อมกันนะน้อง ซี๊ด”
“อ๊า...อ๊า...ครับ”
ทศกัณฐ์โน้มตัวกอดผมไว้แน่น รอมฝีปากหนาบดจูบลงมาขณะที่ช่วงล่างยังขยับอย่างต่อเนื่อง เสียงกายกระทบกันอีกเพียงไม่กี่นาทีก่อนที่หยาดน้ำรักผมจะพรุ่งพรวดออกมาเลอะจนถึงออก และจากนั้นไม่กี่วินาทีน้ำอีกคนก็ฉีดพ่นน้ำร้อนๆเข้ามาในตัวผมจนเอ่อล้นออกมา
เราทั้งคู่หอบแฮ่ก ทศกัณฐ์ล้มตัวนอนกอดผมขณะที่ส่วนนั้นยังแช่คาไว้อยู่
“เอาออกไปดิ”
“ไม่เอาออก เดี๋ยวทำต่อ ขอพักแปบหนึ่ง”
“ใครจะให้ทำต่อ”
“ลูกหมูแถวนี้อีก”
“ถ้ายังมีคำว่าหมูออกมาจากปากแม้แต่คำเดียว อย่าหวังว่าจะได้ทำอีก”
“หึๆ หมูที่ไหน? เมียพี่ผอมที่สุดแล้ว” แกล้งทำปากหวานแล้วยังมาทำเป็นหอมกูอีก
“ชิ!”
“ต่อเลยแล้วกัน ยักษ์คิดถึงลูกหมูจะแย่แล้ว” ทศกัณฐ์พลิกตัวขึ้นและเริ่มขยับมังกรใส่ช่องทางที่ชื้นแฉะอีกครั้ง
“ไอ้พี่ยักษ์!!!” ผมเอาเท้าผลักอกเขาออกแต่ยิ่งเป็นการเปิดทางให้อีกคนสอดตัวเข้ามาได้สะดวกขึ้น สุดท้ายผมเลยได้แต่ร้องครางจนเสียงแหบเสียงแห้งปล่อยยักษ์ตัวโตกอดให้หายคิดถึงจนหนำใจ
+++++++++++++++++
“ไงมึง กว่าจะฟื้นคืนชีพ เช้าจรดดึก” เมฆเอ่ยทักก่อนทันทีที่ผมโผล่หน้าไปหลังบ้านพัก คืนนี้เราจะเค้าท์ดาวน์กันบนภูเขาแห่งนี้ มองลงไปเป็นวิวยามค่ำคืนเห็นแสงไฟสุกสกาวจากตัวเมืองที่อยู่ไกลๆแล้วสวยงามมาก ดาวบนท้องฟ้าก็ขึ้นเรียงรายเต็มไปหมดงดงามจริงๆ
“มึงก็ไปโทษมันดิ” ผมส่งสายตาไปให้คนที่เดินตามมาด้านหลัง เขาเดินเข้าไปยกมือไหว้พ่อผมอีกทาง
“มึงด้วยแหละที่ยอมมัน หรือไม่จริง?” พี่สมิธที่โผล่มาจากไหนไม่รู้กอดคอผมไว้แน่น ผมจึงหันไปกอดรอบเอวเขาไว้หลวมๆ
“ก็จริง แต่น้องรันต์โดนบังคับนะพี่สมิธ” ผมทำปากยู่ฟ้อง สิบปีมานี้ผมสนิทกับพี่สมิธขึ้นมาก ทศกัณฐ์ก็แทบจะไม่หึงผมกับพี่สมิธแล้วล่ะครับ
“ขนาดโดนบังคับยังร้องซะลั่น” พี่สมิธตบหัวผมเบาๆ
“อะไรอ่ะ ไหนว่าห้องเก็บเสียง”
“มึงโดนไอ้อ๋องต้มซะแล้วล่ะ หึๆ”
“ไอ้เหี้ยอ๋อง!กูจะร่วมมือกับไอ้ท็อฟฟี่” ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ“เออ แล้วน้องปริมไม่มาด้วยหรอ”ผมเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ น้องปริมก็คือแฟนสาวของพี่สมิธที่คบกันมาได้สองปีแล้ว
“ไม่อ่ะ ไปกับครอบครัว”
“อือฮึ…อ๊ะ!” แรงดึงไม่แรงมากนักแต่ก็ทำเอาผมหลุดออกจากอ้อมกอดพี่สมิธแล้วเข้าสู่อ้อมแขนของอีกคน
“กูไม่ว่า ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้มึงกอดเมียกูกลมนาดนี้นะ” ทศกัณฐ์พูดเสียงนิ่ง
“เหี้ยเถอะ เมียมึงกอดกูเองสัสทศ หลงกันจนตาบอดมองไม่เห็นอะไรเลยหรือไง” พี่สมิธโวยให้
“มันกอดมึงก็ผลักออกสิ มึงไม่ทำมึงนั่นแหละผิด”
“สัส ตกลงกูไม่ได้ทำเหี้ยอะไรเลยก็เสือกผิด พวกมึงสองผัวเมียไปไกลๆตีนกูเลยไป”
“มึงสิไป”
จากนั้นพวกเขาก็เถียงกันไปมา เถียงกันไม่หยุดเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด ผมแวบไปหาคุณพ่อเห็นท่านนั่งคุยกับพี่หมอไฟอยู่
“ว่าไงเรา หายหน้าไปทั้งวันเชียว” คุณพ่อเอ่ยล้อยิ้มๆ
“คุณพ่ออ่า ไม่ใช่ความผิดน้องรันต์สักหน่อย” ผมนั่งลงข้างๆแล้วดุนหัวใส่ไหล่ท่านอ้อนๆ
“อืม อยู่กับพี่เขา น้องมีความสุขไหมลูก” ผมนิ่งเงียบไปก่อนจะเอ่ยตอบ
“ก็มีทั้งสุขแล้วก็ทุกข์ แต่น้องมีความสุขมากกว่าครับ”
“ดีแล้วล่ะลูก...น้องรันต์ ไม่ต้องเป็นห่วงพ่อนะ น้องทำอย่างที่ใจลูกอยากทำแล้วมีความสุขเถอะ”
“เขาขอให้คุณพ่อช่วยพูดให้หรอครับ”
“เปล่า แต่สิบปีที่ผ่านมาเขาทำให้พ่อเห็นและเชื่อใจได้ ว่าเขาจะทำให้น้องมีความสุข…พ่อรู้ว่าน้องยังห่วงพ่อ แต่น้องรันต์อย่าลืมนึกถึงหัวใจเขาและหัวใจตัวเองด้วยนะลูก”
“น้องรันต์กลัว” ผมกอดคุณพ่อไว้แน่น น้ำตาซึมไปกับเสื้อของท่าน แต่คุณพ่อเพียงลูบศีรษะผมเงียบๆเท่านั้น
“พ่ออยู่ข้างน้องรันต์เสมอ ไม่ต้องกลัวอะไรนะลูก”
“น้องรันต์รักคุณพ่อที่สุด” ผมกอดท่านแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าท่านจะหายไป ผมไม่รู้ว่าใครเป็นเหมือนผมไหม แต่คนเรายิ่งโตขึ้นก็จะยิ่งรับรู้ความรู้สึกได้ลึกซึ้งขึ้น
ตอนเด็กๆผมรู้ว่าผมรักคุณพ่อคุณแม่ รักมากแบบไม่มีคำอธิบาย พอโตขึ้นมาหน่อยก็ต้องรู้จักกับคำว่าสูญเสีย ผมจึงกลายเป็นคนขี้ขลาดที่พยายามทำตัวเองให้เข้มแข็ง หลีกหนีและปิดกั้นหัวใจตัวเอง ผมกลัวที่สุดคือการสูญเสีย ผมไม่อยากมองคนที่รักจากไปไม่ว่าเป็นหรือตายก็ตาม
จนถึงตอนนี้ที่ผมอายุจะเข้าเลขสามแล้ว สุดท้ายผมก็เข้าใจว่าผมไม่สามารถห้ามความรู้สึกเหล่านั้นได้เลย ผมจึงทั้งรักและกลัวมาโดยตลอด
แต่ว่าตอนนี้ที่ผมมีความสุขดีก็เพราะความรัก ผมจึงควรที่จะกล้าเผชิญหน้ากับทุกอย่างได้แล้ว
.
.
.
.
.
.
.
“มาๆ ทุกคนมารวมตัว เตรียมนับถอยหลังกันเร็ว” ไอ้อ๋องกวักมือเรียกทุกคนให้ลุกจากวงแอลกอฮอลล์ มือแจกจ่ายไฟเย็น และพลุเล็กๆให้คนละอันสองอัน ผมกับทศกัณฐ์รับไฟเย็นมาจุด ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มนับ
“10!”
“ยักษ์”
“9!”
“หืม?”
“8!”
“รักน้องมากไหม”
“7!”
“มากยิ่งกว่าชีวิต...มากเกินกว่าจะวัดได้”
“6!”
“น้องเชื่อพี่นะ”
“5!”
“น้อง”
“4!”
“ครับ”
“3!”
“แต่งงานกับพี่นะ” ทศกัณฐ์คุกเข่าลงข้างหนึ่ง มือหนาหยิบแหวนวงเกลี้ยงออกจากเสื้อ ยื่นมาตรงหน้าผม
“2!”
“…”
“1!”
“ฝากตัวด้วยครับ” ผมเอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปให้ทศกัณฐ์ เขายิ้มกว้างแล้วสวมหวานใส่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างรวดเร็วลุกขึ้นกอดผมแน่นพร้อมๆกับที่เสียงผู้คนรอบข้างของเราดังขึ้น
“ยินดีกับคู่แต่งงานด้วย มีความสุขมากๆนะ!!!” เสียงแสดงความยินดีพร้อมกันดังก้องไปทั่วบริเวณ พลุสีสวยถูกจุดขึ้น รู้ตัวอีกทีทุกคนก็ยืนรอบพวกเราเป็นวงกลม ไฟเย็นถูกจุดจากมือทุกคนดูสวยงามเป็นพิเศษ เมื่อไฟเย็นหมดลง คุณพ่อก็เดินเข้ามากอดเราสองคนแน่น กระซิบคำอวยพรที่ทำให้ผมน้ำตาไหล พอคุณพ่อผละออก คนอื่นๆก็ทยอยเข้ามากอดและอวยพรผมกับทศกัณฐ์ ผมน้ำตาซึม ซึ้งจนพูดไม่ออก
“ขอบคุณทุกคนมากๆ ที่อยู่กับน้องรันต์ รักและหวังดีกับน้องเสมอมา ฮึก ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ ทุกคนก็ต้องมีความสุขมากๆนะ!!!” เพื่อนๆเข้ามารุมกอดผมอีกครั้งเมื่อเห็นผมพูดทั้งน้ำตา
“ยักษ์ ขอบคุณที่กลับมา” ผมหันไปพูดกับทศกัณฐ์ จับมือทั้งสองข้างเขาแน่น
“น้องรันต์เป็นดวงใจของพี่ พี่จะทิ้งหัวใจของตัวเองได้อย่างไร” ทศกัณฐ์ก้มจูบหน้าผากผมหนักแน่นรั้งผมกายผมเข้าไปกอดด้วยความอ่อนโยน
ผมยิ้มให้กับตัวเอง นึกดีใจที่เลือกถูก ผมเลือกที่จะให้อภัยในสิ่งร้ายๆที่เขาเคยทำ และมองลึกเข้าไปถึงหัวใจของเขา จนในที่สุดผมก็เป็นดวงใจของเขา ยักษ์ร้ายสุดที่รัก...
The End
+++++++++++++++++
คุยช่วงสุดท้ายในที่สุดนิยายเรื่องนี้ก็ได้จบลงอย่างสมบูรณ์ เปรมขอขอบคุณนักอ่านทุกๆคนที่คอยติดตามและให้กำลังใจมาโดยตลอด โดยเฉพาะแรงโหวตและคอมเมนต์ มันเป็นกำลังใจและทำให้นิยายเรื่องนี้จบได้จริงๆ เปรมเป็นแค่นักเขียนที่เริ่มหัดขีดเขียนคนหนึ่ง อาจจะไม่ดี และตกหล่นในหลายๆอย่างไปบ้าง ก็ให้อภัยเปรมด้วยนะ บางช่วงที่งงๆตกหล่นไปเปรมก็จะเขียนใส่ในตอนพิเศษนะคะ ถ้ามีโอกาสหวังว่าเราจะได้เจอกันในนิยายเรื่องต่อไป 
รัก...YINGPREM
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
