Chapter 24 : คืนแรกเมื่อลอร์ดหนุ่มกลับไปถึงปราสาท เขารีบกระโดดลงจากหลังม้าแล้วอุ้มร่างโปร่งตามลงมา จากนั้นก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งพาอีกฝ่ายตรงไปยังห้องนอนของตน
“เตรียมน้ำอุ่นไว้รึยัง ไปเพิ่มฟืนในห้องเร็วเข้า!”
หลังจากได้ยินคำสั่งพวกสาวใช้ก็วิ่งวุ่น พวกหล่อนต้มน้ำกับจุดเตาผิงไว้พร้อมแล้ว เหลือเพียงแค่ผสมน้ำลงในอ่างเท่านั้น
“ท่านคาร์ล ปล่อยผมลงเถอะ ผมเดินเองไหว”
“ตัวเจ้าเย็นขนาดนี้ อยู่นิ่งๆ ให้ข้าพาไปเถอะ”
ลูคัสเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าขรึมพลางอมยิ้ม ปล่อยให้ลอร์ดหนุ่มอุ้มไปโดยไม่ขัดขืน
คาร์ลพาเด็กหนุ่มไปจนถึงในห้องอาบน้ำ ค่อยๆ วางตัวเด็กหนุ่มลงแล้วช่วยถอดเสื้อผ้าออกให้ “เจ้าควรรีบแช่น้ำอุ่นก่อน”
เสียงน้ำดังแว่ว กระไออุ่นปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง เมื่อผสมน้ำเสร็จแล้วพวกสาวใช้ก็เข้ามาช่วยผู้เป็นนายถอดเสื้อผ้าให้เด็กหนุ่ม
หากเมื่อถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือชุดสีขาวบางตัวใน ลูคัสก็นึกขึ้นได้ เขาผละออกจากลอร์ดหนุ่มทันที “เดี๋ยวก่อนครับ เอ้อ...” จากนั้นก็หันไปปัดมือสาวใช้ออก “ผม... ผมอาบเอง”
“เป็นอะไรไป”
“ท่านคาร์ลออกไปก่อนสิ”
“หือ? ทำไมต้องออกด้วยล่ะ”
เด็กหนุ่มถอยหลังไปช้าๆ เขาจะตอบไปตรงๆ ได้อย่างไรกันล่ะว่าเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นร่างกายที่เป็นชายอยู่ในชุดผู้หญิงแบบนี้ เขากลัวว่าจะทำให้ลอร์ดหนุ่มผิดหวังแล้วไม่กอดจูบตนอีก
แก้มที่เป็นสีระเรื่ออยู่แล้วเปลี่ยนเป็นสีแดงมากขึ้น ใบหน้าร้อนผ่าว พอเห็นว่าคาร์ลเอื้อมมือเข้ามาหาก็ตกใจ ถอยหลังจนไปชนขอบอ่างอาบน้ำแล้วหงายหลัง “อะ!”
“ลูคัส!”
เสียงน้ำกระเซ็นตูมใหญ่ ทั้งลอร์ดหนุ่มและสาวใช้เปียกกันไปคนละเล็กละน้อย แต่คนที่นั่งแช่อยู่ในอ่างน้ำทั้งเสื้อผ้านี่สิ เปียกปอนไปทั้งตัว
คาร์ลส่ายหน้าไปมา “พวกเจ้าออกไปเถอะ เดี๋ยวข้าจัดการเจ้าเด็กดื้อนี่เอง”
พวกสาวใช้ทยอยกันออกจากห้องไปหมดแล้ว เหลือสองหนุ่มอยู่เพียงลำพัง หากพอชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องก้าวเข้าไปใกล้อ่างน้ำ อีกฝ่ายก็รีบถาม
“ท่านก็ออกไปด้วยสิ!”
“ไม่ล่ะ ข้าหนาว อยากแช่น้ำอุ่น” ลอร์ดหนุ่มไม่พูดเปล่า ทว่าถอดเสื้อผ้าที่สวมอยู่ออกด้วย
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง “ท่านคาร์ล! ไม่เอา” ครั้งนี้ได้เห็นร่างกายกำยำเต็มๆ ตา พาลให้หัวใจเต้นตึกตัก เขาไม่ควรจะรู้สึกอายเมื่อได้เห็นร่างกายเปล่าเปลือยของผู้ชายด้วยกัน แต่ไม่รู้ทำไม “ท่านคาร์ล!” เมื่อลอร์ดหนุ่มถอดชิ้นสุดท้ายออกเขาก็ เบือนหน้าหลบ
“เขยิบไปนิดนึงสิ” คาร์ลก้าวลงไปนั่งซ้อนอยู่เบื้องหลังเด็กหนุ่ม โอบร่างโปร่งกลับเข้ามาแนบกาย แล้วก้มลงกระซิบชิดใบหู “เจ้าเป็นอะไรไป”
ลมหายใจอุ่นๆ ที่พ่นรดผิวแก้มชวนให้ขนลุกซู่ ร่างกายร้อนรุ่มขึ้นมาแบบแปลกๆ ลูคัสรีบวางมือลงปิดส่วนกลางร่าง
“เขินหรือ” ไม่เพียงถาม หากไล้ปลายจมูกไปบนแก้มนิ่ม แล้วเคลื่อนลงมายังลำคอระหง
“ท่านคาร์ล หยุดเถอะ”
“ไม่” เรียวปากอุ่นไล้เล็ม ขบเม้มลงไปเบาๆ บนหัวไหล่ขาวเนียน
“อื้อ!” ลูคัสห่อไหล่เข้าหากัน เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว ไอ้ตรงนั้นก็ดูจะตอบรับกับทุกสัมผัสดีเหลือเกิน เด็กหนุ่มนั่งชันเข่า หนีบหัวเข่าทั้งสองข้างเข้าหากัน “ผมไม่อยากให้คุณเห็นผมในสภาพนี้”
มือหยาบลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน “สภาพไหนหรือ”
“แต่งตัวเป็นผู้หญิงแบบนี้...”
“ถ้าอย่างนั้นก็ถอดออกเสีย” ลอร์ดหนุ่มถอดวิกผมออกแล้วโยนลงไปบนพื้นห้อง จากนั้นจึงดึงปมเชือกของชุดออก หากพอจะรั้งกระโปรงขึ้นอีกฝ่ายก็ยังไม่ยินยอม “เจ้ากลัวอะไรหรือ”
“ผม... ผมเป็นผู้ชายนะ”
“ข้ารู้น่ะ ที่จริงร่างกายของเจ้าข้าก็เคยเห็นมาหมดทุกส่วนแล้ว มีอะไรที่เจ้ายังต้องห่วงอีกหรือ”
ลูคัสหันขวับ “เคยเห็น! เมื่อไหร่กันครับ!”
“ก็เมื่อตอนที่เจ้าเข้ามารับคมมีดแทนข้ายังไงล่ะ” ฝ่ามืออุ่นดันแก้มนิ่มเบาๆ ให้เด็กหนุ่มหันหน้ามาทางด้านหลังเล็กน้อย แล้วแต้มจูบ “ร่างกายบริสุทธิ์เช่นนี้ ยังมีอะไรต้องอายอีก”
คำหวานชวนให้คล้อยตามไปได้โดยง่าย เด็กหนุ่มยินยอมให้อีกฝ่ายถอดชุดออกไปได้ในที่สุด ในยามนี้มีเพียงสองร่างที่เปล่าเปลือยในอ่างน้ำอุ่น ผิวกายบดเบียดเสียดสีกัน
ลูคัสรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวแรงอยู่ภายในอกตนและจากคนที่นั่งชิดอยู่กับแผ่นหลัง ส่วนล่างที่แนบชิดกันร้อนเสียยิ่งกว่าน้ำในอ่างเสียอีก เขาสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากอุ่นพรมจูบตรงลำคอและหัวไหล่ ฝ่ามือกร้านที่เคล้นคลึงไปบนผิวกายเร่งเร้าให้ทุกอณูในร่างตอบรับสัมผัส “ท่านคาร์ล...”
มือกร้านประคองแก้มนิ่มแล้วดันให้หันมารับจุมพิตอ่อนโยน มืออีกข้างลูบไล้บนแผ่นอก สะกิดติ่งไตเล็กสีชมพูอย่างแผ่วเบา
กลีบปากอวบอิ่มเผยอรับลิ้นอุ่นให้เข้ามารุกล้ำอย่างเต็มใจ พร้อมกับแอ่นอกรับการหยอกล้อ เขาส่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอ ในยามนี้ภายในศีรษะมึนงงไปหมด
“ข้าจะพาเจ้าไปที่เตียง”
ร่างที่อ่อนปวกเปียกเป็นขี้ผึ้งลนไฟถูกพาไปยังเตียงกว้าง ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับผืนเตียงร่างกายกำยำก็ขยับขึ้นมาคร่อมทับ ริมฝีปากทั้งสองหลอมรวมกันอีกครั้งแล้วครั้งเล่า
ฝ่ามือกร้านสอดประสานกับมือเรียวพร้อมกับกดลงบนเตียง ลิ้นชื้นลากไล้จากลำคอขาว ผ่านไหปลาร้าลงไปยังเมล็ดทับทิมที่ประดับอยู่บนแผ่นอก
ลูคัสเผยอริมฝีปากหอบ ความปั่นป่วนก่อเกิดในอกหากก็ให้ความรู้สึกดีไปพร้อมกันด้วย เมื่ออีกฝ่ายใช้มือปรนเปรอส่วนที่ร้อนราวกับไฟให้ ไม่นานเขาก็ปลดปล่อยออกมา
เด็กหนุ่มเผยอริมฝีปากหอบ ดวงตาปรือปรอย “ท่านคาร์ล”
นัยน์ตาสีฟ้าฉายแววปรารถนาอย่างชัดเจน หากคาร์ลก็ยังยิ้มให้กับคนใต้ร่าง “ถ้าเจ้าประสงค์ข้าหยุด ก็ขอให้บอกเสียเดี๋ยวนี้ ข้ายังพอห้ามใจได้”
ลูคัสส่ายหน้าไปมา “ผม... อยากให้คุณกอด ทำให้ผมเป็นของคุณ”
คาร์ลยิ้มอย่างพอใจ เขาลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบขวดใส่น้ำมันหอม จากนั้นจึงจับเด็กหนุ่มให้พลิกคว่ำ ค่อยๆ เทน้ำมันหอมลงตรงร่องสะโพก แล้วตระเตรียมความพร้อมให้อีกฝ่ายอย่างใจเย็น
“ท่าน... อะ!” ร่างโปร่งสั่นสะท้านเมื่อลอร์ดหนุ่มฝังกายเข้ามาทีละน้อย มือเรียวขยุ้มหมอนไว้แน่น ความรู้สึกช่างแปลกประหลาด เจ็บแต่ก็สุขในคราวเดียวกัน
มือหยาบประคองสะโพกเล็กขึ้นพลางโน้มตัวไปทาบทับ เขาพรมจูบหัวไหล่และแผ่นหลังขณะที่ขยับสะโพกช้าๆ เมื่อเด็กหนุ่มลดความเกร็งลงจึงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
“เรียกชื่อข้าสิ ลูคัส”
“อา คาร์ล... ท่านคาร์ล” ร่างโปร่งสั่นไหวไปตามแรงกระแทก ภายในศีรษะขาวโพลน ทั้งร่างร้อนจนเหมือนจะละลาย
คาร์ลจับให้คนใต้ร่างพลิกตัวอีกครั้ง ในจังหวะสุดท้ายเขาต้องการที่จะเห็นใบหน้าน่ารักที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาและความสุขสม มือหยาบกดข้อมือของเด็กหนุ่มลงกับเตียง บดจูบกลีบปากที่นุ่มหยุ่นและหวานฉ่ำด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ขณะที่ขยับกายถี่กระชั้น รอจนอีกฝ่ายข้ามผ่านจุดสูงสุดของอารมณ์ไปอีกครั้งจึงค่อยปลดปล่อยตามมา
ลอร์ดหนุ่มกอดรัดร่างโปร่งไว้แนบกาย ยิ่งเมื่อได้เป็นเจ้าของก็ยิ่งหวงแหนมากขึ้น เสียงหอบหายใจหนักๆ ของทั้งสองประสานกัน หากริมฝีปากยังคงคลอเคลียกันอยู่ไม่รู้ห่าง
“เจ้าเป็นของข้าแล้วนะ ลูคัส ต่อไปนี้เจ้าจะต้องอยู่เคียงข้างข้าเท่านั้น”
ลูคัสยิ้มบางพลางยกมือขึ้นประกบแก้มสาก “ผมจะอยู่กับคุณ ไม่ไปไหนอีกแล้ว”
คาร์ลยกมือขึ้นประกบหลังมือนุ่ม แล้วจับไปวางบนแผ่นอกด้านซ้ายของตน “ลูคัส ข้ารักเจ้า”
คำว่ารักช่างมีอิทธิพลมากมาย หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอยู่ในอก “คำๆ นี้จะเป็นของผมคนเดียวใช่ไหม”
ลอร์ดหนุ่มหัวเราะ “มีเจ้าเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าของข้าทั้งตัวและหัวใจ”
“สัญญานะครับ”
“ข้าสัญญา”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกอะไรดีๆ กับคุณบ้าง” เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากแล้วยกศีรษะขึ้นกระซิบ “ผมก็รักคุณนะ คาร์ล”
ในคืนหิมะแรกของแบร์กไฮม์ ลอร์ดหนุ่มและคนรักของเขาได้เอ่ยคำสัญญารักให้แก่กัน ร่างกายที่สอดประสานครั้งแล้วครั้งเล่าร้อนราวกับมีเปลวไฟโลมเลีย หยาดเหงื่อผสมผสาน ผิวกายแนบสนิทจนไร้ช่องว่าง ริมฝีปากที่เคล้าคลอเคลียกันของทั้งสองคนเผยอหอบหายใจ สลับแต้มจูบและกระซิบบอกคำหวานกันตลอดทั้งคืน
ที่ชั้นล่างของปราสาท ภายในห้องพักชั่วคราวที่อยู่ติดกับห้องครัว ไฟในเตาผิงลุกโชติช่วง องครักษ์หนุ่มทั้งสองคนนั่งดื่มเบียร์อยู่ด้วยกันอย่างเงียบเชียบ
เวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง คอนราดจึงเอ่ยถาม “เจ้ายังไม่ง่วงหรือ”
เออร์วินส่ายหน้าไปมา แล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดก
“เสียใจมากเลยหรือ”
คนถูกถามที่กำลังยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากชะงัก “...เสียใจเรื่องอะไรกัน”
“ข้าอยู่กับเจ้ามากี่ปีแล้ว อย่าพยายามปิดบังเลย”
เออร์วินประสานสายตากับคอนราดนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา “ที่จริง... ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าก็ดีใจกับท่านคาร์ล กับลูคัสด้วย”
คอนราดโอบไหล่เพื่อนองครักษ์แล้วดึงเข้าหาตัว มืออีกข้างที่ว่างยกเหยือกเบียร์ขึ้นรินเบียร์ลงในแก้วให้จนฟองฟูล้นขอบแก้ว “ก็สมกับเป็นเจ้าดี เอ้า ดื่มๆ ข้าจะดื่มเป็นเพื่อนเจ้าจนกว่าเจ้าจะพอใจเลย”
ดื่มกันต่อไปอีกพักใหญ่เออร์วินก็เริ่มโงนเงน เขาเอนศีรษะซบลงบนไหล่ของคอนราด ก่อนจะหลับไป
คอนราดยกมือขึ้นขยี้ศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ “เมาแล้วก็เป็นอย่างนี้ทุกที” เขาหัวเราะ แล้วประคองเพื่อนองครักษ์กลับไปที่ห้องพัก
ค่ำคืนที่เหน็บหนาว กองหิมะปกคลุมไปทุกหนแห่ง บรรยากาศชวนให้รู้สึกเหงาหงอย แต่อย่างน้อยก็ไม่มีใครต้องอยู่อย่างเดียวดายเพียงลำพัง
..
.....
..
เสียงฝีเท้าที่เดินผ่านไปมาตามทางเดินในปราสาทแต่เช้าตรู่ปลุกให้ลอร์ดหนุ่มตื่นขึ้น หากเมื่อมองผ่านช่องว่างของผ้าม่านออกไปยังเห็นว่าท้องฟ้ามืดครึ้ม เพราะในฤดูหนาวเช่นนี้ไม่มีแสงอาทิตย์มากนัก เขาก้มลงมองศีรษะเล็กที่ซุกซบอยู่บนแผ่นอก มือกร้านค่อยๆ ลูบไล้ไปตามเรือนกายเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน
“อรุณสวัสดิ์ ลูคัส”
เด็กหนุ่มปรือตาขึ้นเล็กน้อยแล้วปิดลงอีกครั้ง “อือ...”
“เจ้านอนพักเถอะนะ” คาร์ลกระชับอ้อมกอด จับผ้าห่มยกขึ้นเล็กน้อยแล้วก้มลงจูบแก้มนิ่ม จากนั้นจึงขยับออกจากเตียงอย่างระมัดระวัง เขาเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่สาวใช้จัดไว้ให้ตั้งแต่เมื่อคืนขึ้นมาสวม ก่อนจะก้าวออกจากห้องไป
หลังมื้ออาหารเช้า ลอร์ดหนุ่ม น้องชายทั้งสองและอาเธอร์มานั่งรวมกันที่บนโซฟาในห้องหนังสือ องครักษ์ทั้งสองไปดูแลการฝึกทหาร ส่วนอาเธอร์เพิ่งได้รับจดหมายจากทางไฮเดลแบร์ก เขาจึงนำมารายงานให้ทั้งสามได้รับรู้
“ท่านวิลแฮล์มส่งจดหมายนี้มาเมื่อห้าวันก่อน ตอนนี้ท่านเดินทางไปที่ไมนซ์ เมืองทางเหนือของแคว้นเราตามคำเชิญของลอร์ดแห่งไมนซ์ ไมนซ์อยู่ในแคว้นเฮสเซน เขาเป็นพันธมิตรกับเรา เพราะฉะนั้นคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ท่านว่าอีกสักสองสัปดาห์ท่านคงกลับมาถึงไฮเดลแบร์ก”
“ทำไมลอร์ดแห่งไมน์จึงเลือกเชิญช่วงนี้ หากหิมะตกคงยิ่งเดินทางลำบาก” ยาคอปเปรย
“เพราะเลดี้ของท่านลอร์ดเพิ่งจะคลอดบุตรน่ะ เลยจัดงานฉลองกัน”
ไฮน์ริชชำเลืองมองพี่ชายซึ่งเมื่อมองเผินๆ ก็เหมือนจะฟังความคิดเห็นอยู่นิ่งๆ หากดวงหน้าฉายแววสดใส ดูอารมณ์ดีจนผิดปกติ “มีอะไรดีๆ หรือท่านพี่”
ยาคอปยิ้มกริ่ม “ท่านถามผิดแล้ว ต้องถามว่า ลูคัสเป็นอย่างไรบ้างท่านพี่ ต่างหาก”
“เขาสบายดี หลับอยู่ที่ห้องของข้า” ลอร์ดหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อย เวลานี้แม้จะพยายามตีหน้าขรึม หากก็ปิดบังความสุขที่ฉายชัดอยู่ในแววตาไม่ได้ “คุยเรื่องท่านพ่อต่อเถอะ”
อาเธอร์พยักหน้า “ข้าได้ส่งรายงานเรื่องท่านบาร์ดอฟไปให้ท่านวิลแฮล์มแล้ว แต่ถึงจะยังไม่ได้คำตอบ ข้าก็พอจะรู้ว่าท่านจะตอบกลับมาว่าอะไร พวกท่านทั้งสามควรจะเริ่มต้นวางแผนป้องกันเมืองไว้ได้แล้ว ท่านบาร์ดอฟอาจจะยกทัพมาได้ทุกเมื่อ”
“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น แต่ถ้าจะบุกมาในช่วงฤดูหนาวเช่นนี้คงจะลำบากสักหน่อย อาจเมื่อหมดหนาว” ลอร์ดหนุ่มถอนหายใจ
“เมืองก็ต้องพัฒนา กำแพงเมือง กำแพงปราสาทก็ต้องปรับปรุงแก้ไข ข้าไม่ต้องการให้ชาวเมืองต้องมาตกอยู่ในภาวะหวาดกลัวเหมือนเมื่อครั้งมีโจรผู้ร้ายชุกชุมอีก”
“ท่านพี่... ข้าเข้าใจ”
นัยน์ตาสีเข้มลืมขึ้นช้าๆ เขาค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็กะพริบตาปริบๆ พร้อมกับหันมองไปภายในห้อง ที่ช่องว่างระหว่างผ้าม่านมีแสงสว่างสาดส่องเข้ามาบางเบา เขาจึงเดาว่าน่าจะเป็นเวลาสายๆ แล้ว
พอเด็กหนุ่มจะลุกยืน แข้งขากลับอ่อนแรงจนต้องทรุดตัวนั่งลงไปอีกครั้ง สะโพกก็ปวดแปลบๆ เมื่อยตามเนื้อตัวราวกับเพิ่งกลับมาจากสนามรบหมาดๆ
“โอย... อะ!” ใบหน้าน่ารักแดงวาบเมื่อสังเกตเห็นร่องรอยสีแดงช้ำบนแผ่นอก ทำให้ฉุกคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
เขากับท่านคาร์ล...
ยังคงรู้สึกได้ถึงสัมผัสอบอุ่นที่โอบล้อมร่างกายอย่างอ่อนโยน เด็กหนุ่มอมยิ้มอย่างสุขใจ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลูคัสสะดุ้งตัวเบาๆ แล้วคว้าผ้าห่มขึ้นมาพันร่างกาย
“ท่านลูคัสตื่นหรือยังเจ้าคะ อาหารเช้าเจ้าค่ะ”
“ตื่นแล้ว” เด็กหนุ่มรีบตอบ เมื่อสาวใช้เข้ามาในห้องก็เอ่ยถาม “ท่านคาร์ลล่ะ”
“ท่านอยู่ที่ห้องหนังสือกับท่านไฮน์ริช ท่านยาคอปและท่านอาเธอร์เจ้าค่ะ”
“อืม ขอบคุณครับ” เขาจัดการกับมื้อเช้าไปเงียบๆ สักพักจึงหันไปบอกกับสาวใช้ “เดี๋ยวผมขอผ้าหมาดๆ มาเช็ดตัวสักหน่อย แล้วก็หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ผมด้วยนะ”
“เจ้าค่ะ” พวกหล่อนหายออกไปจากห้องสักพักก็กลับเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำและผ้าสะอาด ก่อนจะพากันเข้ามารุมล้อมเด็กหนุ่มไว้ “พวกข้าจะเช็ดตัวให้นะเจ้าคะ”
ลูคัสรีบโบกมือห้าม “ไม่ๆ วันนี้ผมขอทำเองนะ”
“ทำไมหรือเจ้าคะ ก็มันเป็นหน้าที่ของพวกข้า ท่านควรจะชิน...” สาวใช้คนหนึ่งพูดพลางดึงผ้าออก “อุ๊ย!” ใบหน้าหล่อนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
หากใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงยิ่งกว่า “คือ...”
หล่อนอมยิ้ม ไม่ถามอะไรต่อ หากหยิบผ้านุ่มที่ชุบน้ำบิดหมาดไว้มาเช็ดให้อย่างอ่อนโยน “เจ็บไหมเจ้าคะ เดี๋ยวเช็ดตัวแล้วข้าจะใส่ยาให้”
ลูคัสพยักหน้าหงึกหงัก แต่ไม่กล้าสบสายตาของพวกหล่อนอีกเพราะรู้สึกเขิน
เมื่อเช็ดตัวและใส่เสื้อผ้าให้เสร็จแล้ว พวกสาวใช้ก้อถอยไปยืนรวมกัน พวกหล่อนย่อตัวทำความเคารพก่อนพากันออกจากห้องไป ไม่ใช่เสร็จงานแล้วก็ถอยออกไปเลยเฉกเช่นทุกที
ทว่าลูคัสไม่เคยใส่ใจกับพิธีรีตองอะไรมากมายอยู่แล้ว พอลุกไหวก้อเดินกลับไปที่ห้องของตนเอง เขานั่งลงที่โต๊ะหนังสือพลางกางแผ่นกระดาษที่เขียนบันทึกเรื่องกำแพงปราสาทไว้ออกดู
ในยุคที่การต่อสู้ใช้หอก ดาบและธนูเป็นหลัก มีเพียงการต่อสู้ด้วยธนูหรือหน้าไม้ที่สามารถทำได้จากระยะไกล ดังนั้นถ้าหากพวกทหารสามารถโจมตีข้าศึกจากบนกำแพงปราสาทได้ก็จะเป็นการได้เปรียบ กำแพงม่านที่เขาเคยศึกษาจะมีทางเดินเชื่อมกันระหว่างป้อมทั้งข้างบนและภายในกำแพง และมีช่องว่างสำหรับให้สำหรับนายขมังธนูได้หลบซ่อนตัวแล้วยิงธนูลงมาจากบนกำแพง
“กำแพงเป็นหินอยู่แล้ว ถ้าหากจะสร้างเพิ่ม... โดยใช้อิฐกับปูน อืม... ตรงฐานกับความสูง...” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วพร้อมกับโคลงศีรษะไปมา
“คิดไม่ออกแฮะ ไปดูของจริงดีกว่า” ลูคัสลุกขึ้นยืดตัวบิดขี้เกียจ ร่างกายมีเรี่ยวมีแรงขึ้นมากหลังจากได้รับประทานอาหารเช้าไป เขาคว้าเสื้อคลุมกับรองเท้ามาสวม แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
สาวใช้สองนางกับทหารอีกสามคนวิ่งตามหลังไปติดๆ “ท่านลูคัสจะไปไหน!”
“ไปดูกำแพงสักหน่อย”
“ท่านลุกไหวแล้วหรือเจ้าคะ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนี่” เด็กหนุ่มหันกลับไปตอบ เขาเลือกใช้บันไดสำหรับทหารและข้ารับใช้เพื่อลงไปยังชั้นล่างสุด จากนั้นก็เดินตรงไปยังป้อมปรากรป้อมหนึ่ง
อากาศในวันนี้อุ่นขึ้นเล็กน้อย มีแสงอาทิตย์เบาบาง หิมะที่ตกลงมาเมื่อวานละลายหายไปหมดแล้ว ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้สำรวจกำแพง
พวกทหารเปิดทางให้เขาเข้าไปสำรวจภายในป้อมได้อย่างสะดวก หลังจากไต่บันไดวนขึ้นไปในระยะความสูงประมาณตึกสามชั้นก็ถึงจุดยอด ข้างบนสุดของป้อมมีทางเดินวนโดยรอบ ใช้สำหรับตรวจตราความปลอดภัยได้รอบทิศทาง มีระยะห่างจากป้อมที่อยู่ถัดไปไม่ใช่น้อย
“ไปเอาเชือกมาหน่อยสิ ยาวๆ เลยนะ แล้วก็เอาไม้วัดมาด้วย” ลูคัสสั่งพวกทหาร เสร็จแล้วก็กางแผ่นกระดาษออก ใช้ดินสอที่หยิบติดมาจดข้อมูลลงไป
ฝ่ายลอร์ดหนุ่มกับอาจารย์และน้องชายยังคงพูดคุยกันอยู่ในห้องหนังสืออย่างเคร่งเครียด ไฮน์ริชรู้สึกเมื่อยจึงลุกขึ้นเดินยืดเส้นยืดสาย เขาเดินตรงไปเปิดประตูระเบียงออก ก้าวออกไปยืนรับอากาศบริสุทธิ์พลางทอดสายตามองไกลออกไป ก่อนจะชะงัก แล้วชะโงกหน้ากลับเข้ามาภายในห้อง
“ท่านพี่ ท่านว่าตอนนี้ลูคัสจะทำอะไรอยู่นะ”
“รอข้าอยู่ในห้องของข้ายังไงล่ะ” คาร์ลตอบไปโดยไม่เงยหน้า
“ข้าว่า... สงสัยจะไม่ใช่แล้วล่ะ”
ลอร์ดหนุ่มขมวดคิ้วพลางเงยหน้าขึ้น “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“คือ...” ไฮน์ริชชี้ไปทางป้อมปราสาท
คาร์ลลุกขึ้นพรวด กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ระเบียง นัยน์ตาสีฟ้าเบิกโพลง “ลูคัส! ทำไมเจ้าซนอย่างนี้นะ!” จากนั้นก็รีบรุดออกจากห้องหนังสือไป
อาเธอร์ตะโกนไล่หลัง “เมื่อสมัยที่ท่านยังเยาว์ก็ซนแบบนี้ละ ตอนนี้ท่านคาร์ลคงรู้แล้วสินะ ว่าทำให้ข้าปวดหัวมากแค่ไหน!” แล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง
*~TBC~*ตอนนี้เป็นตอนที่ทุกคนรอคอยยยยยมั้ยนะ 
ทั่นหลอดในที่สุด ก็ได้กินเด็กสมใจ อร่อยมั้ยยยยยย 555555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า ฟินมั้ยตอนนี้ย์~
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 376991 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก