Chapter 20 : แผนการเสียงฟืนจากภายในเตาผิงลั่นเปรี้ยะ ไฟในเตาลุกโชนให้ความอบอุ่นภายในห้องในตอนย่ำค่ำหลังมื้ออาหารเย็นของวันเดียวกัน เด็กหนุ่มร่างโปร่งนั่งหลังตรงอยู่บนโซฟาในห้องว่างห้องหนึ่งภายในปราสาทฝั่งซ้าย มือข้างหนึ่งประคองจานรอง นิ้วมืออีกข้างเกี่ยวหูถ้วยชาที่ว่างเปล่า แล้วค่อยๆ ยกขึ้นทำท่าจิบ
อาเธอร์ยิ้มอย่างใจดีพลางพยักหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องกังวลกับมารยาทของว่าที่เลดี้เท่าไรนัก เพียงแค่ต้องคอยเตือนให้เคลื่อนไหวช้าลงอีกสักหน่อย แล้วก็ให้มีจริตจะก้านแบบผู้หญิงอีกสักนิด “ครอบครัวของเจ้าคงจะเป็นครอบครัวที่มั่งคั่งไม่ใช่น้อย”
“หืม” ลูคัสขมวดคิ้ว
“ดูเอาเถิด หน้าตาผิวพรรณ การวางตัวของเจ้า อย่างกับเลดี้จริงๆ เลยทีเดียว”
“ผมควรจะดีใจดีมั้ยเนี่ย”
“แต่ก็ควรจะมีจริตมากกว่านี้สักหน่อย แล้วบีบเสียงให้เล็กลงอีกนิด”
“ท่านอาเธอร์ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ จะให้มีจริตอะไรมากมายครับ เสียงผมก็บีบได้แค่นี้แหละ” เด็กหนุ่มบ่นพึมพำ
“พยายามอีกหน่อยเถอะน่ะ แล้วเวลาอยู่ต่อหน้าท่านบาร์ดอฟ เจ้าต้องเปลี่ยนคำพูดคำจาเสียใหม่ เจ้าต้องเรียกชื่อท่านคาร์ล แทนตัวเองว่าข้า และแทนคนอื่นว่าเจ้า เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ” ลูคัสผงกศีรษะ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนคนที่ลูคัสคาดไม่ถึงจะก้าวเข้ามาช้าๆ
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “ท่านลอร์ด”
ลอร์ดหนุ่มอยู่ในชุดลำลองแบบสบายๆ สำหรับเตรียมเข้านอน มีเสื้อคลุมสวมทับไว้อีกชั้น “วันนี้พอแค่นี้ก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับลูคัสสักหน่อย ท่านอาเธอร์”
“ขอรับ” อาเธอร์ลุกขึ้นค้อมศีรษะรับ “ถ้าเช่นนั้นก็ราตรีสวัสดิ์” เขาเอ่ยพลางเดินออกจากห้องไป
เมื่อบานประตูปิดลงสนิท ภายในห้องเหลือเพียงความเงียบงัน ลอร์ดหนุ่มก้าวเข้าไปนั่งลงบนโซฟาเคียงคู่กับร่างโปร่งที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“เหนื่อยไหม”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา “ไม่ครับ สนุกดี”
ดวงตาสีฟ้าฉายแววอ่อนโยน เขายิ้มให้เด็กหนุ่มเล็กน้อย “แล้วพวกเขาวุ่นวายอะไรกับเจ้าบ้างล่ะ”
“ไม่วุ่นวายหรอกครับ ท่านไฮน์ริชกับท่านยาคอปเล่าถึงท่านอาของคุณมากมายเพื่อให้ผมเตรียมพร้อมไว้ แล้วก็สอนเต้นรำนิดๆ หน่อยๆ ด้วย ส่วนตอนเย็นนี่ ท่านอาเธอร์สอนมารยาทในงานให้”
ลอร์ดหนุ่มผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา “ข้าขอโทษนะ ที่ทำให้เจ้าต้องมาลำบากไปด้วย”
“ท่านลอร์ด ผมเต็มใจ ไม่ลำบากเลยสักนิดเดียว” ลูคัสกัดริมฝีปาก เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกพลางเอื้อมมือออกไปแตะท่อนแขนแกร่ง นี่เป็นโอกาสดีที่จะเปิดใจคุยกัน เพราะไม่บ่อยนักที่จะได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเช่นนี้ เขาต้องใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ที่สุด “ผมขอโทษที่พูดไม่ดีออกไปตอนนั้น ขอโทษที่แอบหนีไปจากที่นี่ ขอโทษที่คิดจะไปจากคุณ เพราะผมคิดว่า...”
คาร์ลหลุบสายตาลงมองมือนุ่มที่เย็นเฉียบ ก่อนจะประสานสายตากับดวงตาสีเข้มพร้อมกับยกมือขึ้นประกบแก้มสีระเรื่อ “ข้าไม่อาจปฏิเสธได้ว่าข้าหวังผลประโยชน์จากเจ้า แล้วก็ไม่ใช่แค่นั้น ข้าอยากได้ทุกสิ่งที่เป็นของเจ้า ทั้งใบหน้า เส้นผม ริมฝีปาก ทุกส่วนของร่างกายนี้ และหัวใจของเจ้า”
“คุณ...” ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
“ข้ายังคงยืนยันคำเดิม ลูคัส ข้าไม่มีวันทอดทิ้งเจ้า และข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องเสียใจ” มือกร้านเคลื่อนผ่านสันกรามลงมายังลำคอระหง จากนั้นจึงเกี่ยวเอาสร้อยคอที่ซ่อนอยู่ในเสื้อออกมา เขาประคองจี้มรกตขึ้นไว้ในฝ่ามือก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปแนบจูบ “ข้าสัญญา”
“แต่... แต่วันหนึ่งคุณก็ต้องแต่งงานมีครอบครัว” ลูคัสพูดเสียงแผ่ว
“ทำไมเจ้าจึงคิดเช่นนั้น”
ดวงตาสีเข้มร้อนผ่าว มีน้ำตาอุ่นๆ ขึ้นมาเอ่อคลอ “ก็เป็นปกติของคนที่มีตำแหน่งเป็นผู้ครองเมืองไม่ใช่หรือครับ แล้วอีกหน่อย... คุณก็ต้องปกครองแคว้นนี้ทั้งแคว้นด้วย”
“ใช่ เพราะฉะนั้นข้าจึงต้องการคู่ครองที่จะยืนเคียงข้างข้า รักและคิดจะปกป้องชาวเมืองในแคว้นไฮเดลแบร์กนี้ไปพร้อมกับข้า” คาร์ลขยับเข้าไปแต้มจูบหน้าผากมน
“แต่ผมเป็นผู้ชาย ผม... ไม่สามารถมีลูกได้”
“อย่ากังวลไปเลย ถึงข้าไม่มีลูก ไฮน์ริชกับยาคอปก็ทำหน้าที่ต่อจากข้าได้” ลอร์ดหนุ่มไล้ปลายจมูกไปช้าๆ บนแก้มใส เมื่อลูคัสไม่ขัดขืน เขาก็จุมพิตลงไปอย่างแผ่วเบา “ลูคัส ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าจะอยู่ที่นี่กับข้าตลอดไปได้หรือไม่”
เสียงทุ้มต่ำที่กระซิบชิดพวงแก้มส่งผลให้ลมหายใจขาดห้วง ลูคัสไม่กล้าสบสายตากับนัยน์ตาสีฟ้าคู่สวย หากก็พยักหน้าหงึกหงัก “ที่จริง... ผมรู้ว่ามันผิดต่อครอบครัวของผม แต่ลึกลงไปผมก็ดีใจที่ตอนนั้นผมกลับบ้านทางห้องหนังสือนั่นไม่ได้”
“ข้าดีใจยิ่งกว่า” รอยยิ้มของลอร์ดหนุ่มทำให้หัวใจดวงน้อยเกือบหยุดเต้น
“ทำไมคุณถึงสวมสร้อยนี่ให้ผม” เด็กหนุ่มถามออกไปเสียงแผ่ว
“ก็ชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือ เจ้าเป็นคนฉลาด จะบอกว่าไม่เข้าใจความหมายหรืออย่างไร” คาร์ลกระซิบ มือกร้านเชยคางเรียวขึ้นพลางพาเรียวปากเข้าไปคลอเคลียกับกลีบปากนุ่ม ลมหายใจของทั้งสองรวมกันเป็นหนึ่ง
“แล้วครั้งนี้ คุณจะสอนผมต่อจากตอนนั้นได้หรือยัง”
คาร์ลยิ้มกริ่ม “ข้าจะสอนเจ้าทุกอย่าง”
เมื่อเรียวปากอุ่นบดเบียดเข้าหา ลูคัสก็เผยอริมฝีปากออกเล็กน้อย เขาค่อยๆ หรี่ตาลง สองแขนยกขึ้นช้าๆ เพื่อจะกอดเกี่ยวลำคออีกฝ่ายไว้
ทว่าจู่ๆ ลอร์ดหนุ่มก็หยุดชะงัก เขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ผละออกจากเด็กหนุ่มแล้วลุกขึ้นพรวด
“ท่านลอร์ด” เด็กหนุ่มตั้งตัวไม่ทัน ยังไม่ทันรั้งท่านลอร์ดไว้ อีกฝ่ายก็ก้าวฉับๆ ตรงไปยังบานประตูห้องแล้วกระชากให้เปิดออก
“พวกเจ้า! ดึกป่านนี้แล้วทำไมยังไม่ไปพักผ่อนกันอีก!”
ไฮน์ริชและยาคอปหัวเราะลั่น “เห็นท่านอาเธอร์ว่าลูคัสกับท่านพี่อยู่ที่นี่ พวกข้าก็เลยจะมานั่งคุยเป็นเพื่อนด้วย” ทั้งสองพูดพลางชะเง้อหน้าเข้าไปมองเด็กหนุ่มที่นั่งหน้าแดงอยู่บนโซฟา “เอ๊ะ พวกข้ามาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า”
ลอร์ดหนุ่มส่งสายตาดุใส่น้องชาย “ไม่ใช่ว่าพวกเจ้ามายืนฟังอยู่นานแล้วหรือ”
“พูดอะไรน่ะท่านพี่ แต่ไม่เป็นไร ดูเหมือนว่าพวกท่านจะคุยกันเสร็จแล้ว ถ้าเช่นนั้นพวกข้าก็จะไปนอนละ” ทั้งสองพูดเองสรุปเอาเอง แล้วรีบรุดเดินจากไป
ในขณะเดียวกันลูคัสก็ลุกขึ้นจากโซฟา เขารีบเก็บสร้อยคอใส่ไว้ในเสื้อ แล้วจึงเดินไปที่ประตู “เอ้อ ผมก็ควรจะกลับห้องไปนอน”
คาร์ลคว้าแขนเรียวไว้ “เจ้าจะไปนอนที่ไหน”
เด็กหนุ่มหันกลับไปหาคนถาม “ผมจะกลับไปที่ห้องผม คุณจะได้กลับมานอนที่ห้องของคุณด้วย ผมยึดห้องคุณไว้นานมากแล้ว”
“ข้าจะย้ายห้องเจ้ามาอยู่ติดกับห้องข้า แต่คืนนี้นอนกับข้าไปก่อนได้ไหม”
“หะ... หา” พวงแก้มนิ่มซับสีเลือด ยังไม่ทันปฏิเสธเขาก็ถูกอีกฝ่ายทั้งลากทั้งจูงให้เดินตามไป
“มาเถอะ”
เมื่อเข้าไปถึงห้องนอนลอร์ดหนุ่ม ลูคัสก็ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่ใกล้ๆ ประตู ส่วนเจ้าของห้องถอดเสื้อคลุมออกพาดเก้าอี้ไว้ ก่อนจะเดินวนไปนั่งลงบนเตียง จากนั้นจึงถอดรองเท้าออกแล้วเอนหลังลงนอน
“เจ้ายืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น”
“เอ่อ...”
“มานอนเถอะ” คาร์ลดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกาย เขาดึงผ้าห่มฝั่งเด็กหนุ่มขึ้นแล้วตบมือลงบนเตียงเบาๆ “มาเร็ว”
ลูคัสก้าวเข้าไปยังเตียงตามที่อีกฝ่ายบอก เขาสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วทำตัวแข็งเป็นท่อนไม้
ลอร์ดหนุ่มห่มผ้าห่มให้ร่างโปร่ง ขยับตัวเข้ามาใกล้แล้วกระซิบบอก“ราตรีสวัสดิ์”
ใบหน้าน่ารักหันขวับไปทางคนที่นอนอยู่ข้างๆ กัน “จะนอนแล้วหรือครับ”
“ผิดหวังหรือ” คาร์ลยิ้มกริ่ม
นัยน์ตาสีเข้มเบิกกว้าง เขารีบแก้ตัว “ผิดหวังอะไรกันครับ! นอน...นอนแล้ว! ราตรีสวัสดิ์” ก่อนจะมุดตัวลงในผ้าห่ม
คาร์ลหัวเราะเบาๆ เขาดึงร่างโปร่งเข้ามากอดไว้หลวมๆ แล้วก้มลงจูบบนศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน “พรุ่งนี้ยังมีอะไรต้องเตรียมพร้อมอีกมาก พักผ่อนเถอะ”
..
....
..
ลูคัสถูกปลุกขึ้นมาในตอนเช้าตรู่ของวันใหม่ เพื่อไปฝึกซ้อมการขี่ม้ากับทหารม้าในพิธีส่งแขก ปกติแล้วเมื่อมีแขกสำคัญมาเยือน ในวันกลับจะมีพิธีการส่งแขกที่ว่านี้ โดยเขาจะเป็นคนถือดาบ ขี่ม้านำกองทัพทหารม้าเข้ามาในลานกว้าง จากนั้นก็นำดาบไปส่งมอบให้กับลอร์ดหนุ่ม เพื่อให้ใช้เป็นสัญญาณในการบอกกับเหล่าทหารม้าให้เริ่มต้นแสดงความสามารถและความพร้อมเพรียงของการควบคุมม้าให้กับแขกผู้มาเยือนได้ชม
การฝึกซ้อมไม่ได้มีอะไรยากสำหรับลูคัส แล้วหน้าที่ของเขาก็มีเพียงนิดเดียว แค่ถือดาบขี่ม้าในชั่วเวลาสั้นๆ เท่านั้น เมื่อซ้อมเสร็จแล้วเด็กหนุ่มจึงก้าวลงจากหลังม้าแล้วยืนลูบหัวเจ้ามาอยู่อีกสักพัก ในขณะเดียวกันพวกสาวใช้ก็พาลูห์ลาห์ออกมาเดินเล่นด้วย
“เจ้าขี่ม้าเก่งไม่ใช่เล่น” อาเธอร์เอ่ยชม
หากคนถูกชมไม่ทันได้ใส่ใจ เขาร้องเรียกเจ้าสุนัขทั้งสองเสียงดัง “ลูห์ลาห์ มานี่เร็ว” จากนั้นทั้งคน สุนัขและม้าก็พากันวิ่งเล่นไปในลานกว้าง เด็กหนุ่มนอนลงกับพื้นให้สุนัขทั้งสองเลียหน้าเลียตา เขากลิ้งเกลือกไปมาโดยมีเจ้าม้าร้องฮี้ๆ เสียงดังอยู่ข้างกาย
“ว่าที่เลดี้ของท่านคาร์ลเป็นอย่างไรบ้างขอรับท่านอาเธอร์” คอนราดก้าวเข้ามายืนเคียงข้างแล้วถามกลั้วหัวเราะ
“......” อาเธอร์พูดไม่ออก
“ลูคัสเป็นความสดใสเดียวในปราสาทของเราเลยนะขอรับ ถึงเวลานี้เขาอาจจะดูเหมือนเด็กๆ ทั่วไป แต่ความคิดของเขาน่านับถือยิ่งกว่าคนมีอายุบางคนเสียอีก”
“ข้าหวังว่าบาร์ดอฟจะทำอะไรความสดใสนี้ไม่ได้”
“ท่านอย่าห่วงไปเลย ลูคัสเข้มแข็งกว่าที่พวกเราคิดไว้มาก แล้วอีกอย่าง พวกเราไม่ยอมให้ท่านบาร์ดอฟทำอะไรไม่ดีกับเขาได้ง่ายๆ แน่”
อาเธอร์ยิ้มกว้าง “ดูเหมือนเขาจะเป็นที่รักของทุกคนที่นี่มาก”
“ไม่ใช่แค่ที่ในปราสาท แต่ชาวเมืองก็เช่นกัน”
ชายสูงวัยพยักหน้าช้าๆ จากนั้นจึงหันมองไปทางเด็กหนุ่มอีกครั้ง เขาถอนหายใจเบาๆ กับสภาพเลอะเทอะมอมแมมของอีกฝ่าย “วันนี้พวกสาวใช้คงต้องเหนื่อยหนักแน่ๆ”
เมื่อถึงยามบ่าย เสียงเอะอะโวยวายดังแว่วออกมาจากห้องใหม่ของลูคัสซึ่งอยู่ข้างๆ ห้องของลอร์ดหนุ่มในปราสาทฝั่งซ้าย เป็นตามที่อาเธอร์คาดเดาไว้
“ผมเจ็บอ้ะ จะขัดให้หนังหลุดออกมาเลยมั้ย!”
โฮ่ง!
“ก็ท่านลูคัสไปเล่นอะไรมาซะเนื้อตัวมอมแมม แล้วท่านยังเอาลูห์ลาห์มาอาบน้ำด้วยในอ่างอีก เลอะเทอะไปหมดแล้วเจ้าค่ะ!” สาวใช้พูดเสียงดุ
“ลูห์ลาห์ช่วยด้วย”
โฮ่ง! แฮ่... เจ้าสุนัขสองตัวแยกเขี้ยวทันที
หล่อนจึงจำใจต้องหยุด ถอยออกไปตามกำลังเสริมมาช่วยพาสุนัขทั้งสองตัวออกไป ส่วนเด็กหนุ่มก็เอาแต่หัวเราะใส่ “แบบนี้ท่านบาร์ดอฟจะเชื่อว่าท่านเป็นเลดี้ไหมนี่ ข้าละอ่อนใจ”
“โธ่ ก็วันนี้ยังไม่ต้องรับบทนั้นนี่นา”
“จริงสิ ท่านคิดชื่อของหญิงสาวไว้หรือยังเจ้าคะ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิด “ใช้ชื่อกลางของผมก็น่าจะได้ อารามิส เพราะดีออกใช่มั้ย” จากนั้นก็ยิ้มให้สาวใช้อย่างน่ารัก
หล่อนพลอยยิ้มไปด้วยอย่างเอ็นดู “เจ้าค่ะ”
หลังจากนั้นพวกสาวใช้ก็กรูกันเข้ามากันเต็มห้อง หอบเอาชุดกระโปรงเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มที่จะสวมใส่ในช่วงที่บาร์ดอฟมาพักอยู่ด้วยเข้ามาหลายต่อหลายชุด รวมทั้งรองเท้า เครื่องประดับและวิกผม
แต่ละชุดที่จะต้องสวมใส่มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นในสุดเป็นชุดสีขาวตัวบาง ชั้นที่สองเป็นชุดแขนสั้นกุด มีชายกระโปรงยาวจรดพื้น ส่วนชั้นนอกสุดเป็นเสื้อคลุมที่มีแขนเสื้อยาวกรุยกราย ตรงชายลากยาวไปบนพื้น มีเชือกร้อยผูกช่วงเอวไว้พอให้เห็นทรวดทรง รวมทั้งหมดแล้วก็มีน้ำหนักไม่ใช่น้อย ทำให้ลูคัสชักจะเป็นกังวลว่าตัวเขาจะร่วงลงมาจากหลังม้าเพราะลมพัดเสียก่อนงานจะเริ่ม ยิ่งเมื่อสวมผ้าคลุมทับอีกชั้นแล้วก็ยิ่งนึกสงสัยว่าเลดี้สมัยโบราณจะต้องแข็งแกร่งขนาดไหนกัน
“ที่หน้าอกใส่อะไรไว้ดี เอาผ้ายัดไว้ดีไหม”
“ขนมปังดีกว่า เป็นก้อนๆ ห่อผ้าไว้”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นสัมผัสแผ่นอกแบนราบของตน ครั้นจะเป็นเลดี้ที่ไม่มีหน้าอกก็คงจะแปลก “เป็นขนมปังก็ดี เผื่อผมหิวจะได้หยิบขึ้นมากิน” จากนั้นจึงลองมองกระจกแล้วก้มลง “โชคดีที่คอเสื้อไม่กว้างไม่ลึกมากเหมือนที่ผมเคยเห็น ไม่อย่างนั้น เวลาผมก้ม นมร่วงแน่ๆ”
“ว้าย ท่านลูคัส พูดอะไรอย่างนั้นเจ้าคะ” พวกสาวใช้หวีดร้องแล้วก็หัวเราะกันเสียงดัง “พวกข้าไม่ปล่อยให้ร่วงลงมาง่ายๆ แน่ๆ เจ้าค่ะ”
กว่าจะลองและแก้ไขชุดกันเสร็จก็ดึกดื่น ยาวนานจนต้องมีการหยุดพักรับประทานอาหารแล้วลองชุดกันต่อ เนื่องจากชุดหนึ่งต้องใช้เวลาในการใส่ แก้ไขและถอดออกจึงต้องใช้เวลามาก
ลูคัสทิ้งตัวลงนอนเป็นเตียงอย่างอ่อนแรง แม้จะย้ายมาห้องใหม่แต่ก็ยังไม่มีเวลาได้สำรวจห้องด้วยซ้ำ และวันนี้ทั้งวันเขาก็ไม่ได้พบลอร์ดหนุ่มเลย จวนจะหมดวันอยู่แล้ว อีกฝ่ายก็คงยุ่งมากเช่นกัน
นัยน์ตาสีเข้มหรี่ลงทีละน้อย แต่ก่อนจะปิดสนิทเขาก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะได้ยินเสียงคล้ายบานประตูเปิดออก เด็กหนุ่มหันมองไปทางบานประตูห้องทันที หากบานประตูยังคงปิดสนิท พอหันกลับไปมองอีกทาง ตัวเขาก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอดอันคุ้นเคย
“ท่านลอร์ด! มาได้ยังไงกันน่ะ”
“ชู่ว อย่าเสียงดังสิ” คาร์ลยิ้มมุมปากพร้อมกับชี้ไปที่ผืนพรมซึ่งแขวนไว้บนผนัง ด้านหลังมีบานประตูเชื่อมระหว่างสองห้องซ่อนอยู่
“ในห้องคุณมีทางลับอีกกี่ทางกัน!”
“มีทางลับสำหรับหนี แล้วก็ต้องมีทางลับเอาไว้เข้าหาเลดี้ของข้าด้วยสิ”
พวงแก้มนิ่มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ เขาพึมพำเสียงเบา “ใครเป็นเลดี้ของคุณกัน”
“อ้าว เมื่อวานเจ้ายังอาสาจะเป็นเลดี้ของข้าอยู่เลย” ลอร์ดหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ ปลายนิ้วหยาบเกลี่ยเส้นผมที่ปรกตามหน้าผากของเด็กหนุ่มออก ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปแต้มจูบเบาๆ “พรุ่งนี้บาร์ดอฟจะมาถึงตอนบ่ายๆ หลังจากนั้นไม่นานงานเลี้ยงก็จะเริ่มขึ้น เจ้าพร้อมแล้วหรือยัง”
“ก็คิดว่าพร้อม” ลูคัสตอบเสียงอ่อย “ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด ไม่ให้เขาจับได้เด็ดขาด”
“ข้าจะอยู่ใกล้ๆ กับเจ้าเสมอ อย่ากังวลไปเลย”
เด็กหนุ่มซุกใบหน้าเข้าหาแผ่นอกกว้าง “ครับ”
“เจ้าคงเหนื่อยมากแล้ว นอนเถอะ”
ใบหน้าน่ารักเงยขึ้น “ไม่เหนื่อย... อะ!” ดวงตาสีนิลเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึงเมื่อลอร์ดหนุ่มแนบเรียวปากลงบนกลีบปากของตน
มือกร้านจับคางเรียวไว้ไม่ให้ขยับไปไหนในขณะที่เขาบดเบียดริมฝีปากสีแดงสด ซึ่งมันนุ่มหวานราวกับผลเชอร์รีสุก แค่เพียงสัมผัสจากภายนอกยังทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่ง ลอร์ดหนุ่มกระชับริมฝีปากหนักหน่วงขึ้นอีก ก่อนจะสอดปลายลิ้นอุ่นเข้าไปในโพรงปากนุ่มแล้วตวัดไล้ลิ้นเล็กอย่างกระหาย สองแขนโอบรัดร่างโปร่งแน่น
จุมพิตลึกซึ้งครั้งแรกทำให้ทั้งร่างของเด็กหนุ่มซึ่งไร้ประสบการณ์ร้อนผ่าวราวกับถูกเปลวไฟโลมเลีย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มปิดลงสนิท เขาขยุ้มเสื้อของเจ้าของอ้อมกอดไว้แน่น หากสักพักลมหายใจก็เริ่มติดขัด
เมื่อคาร์ลถอนริมฝีปากออก ร่างโปร่งก็ทรุดลงหอบหนักๆ ในอ้อมแขน ส่งผลให้ลอร์ดหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ กับความไร้เดียงสานี้ “ไหนเจ้าว่าไม่เหนื่อย”
“ท่านลอร์ด ผม...” แววตาปรือปรอยของเด็กหนุ่มบ่งบอกชัดเจนถึงความปรารถนาที่ก่อเกิด แขนเรียววาดโอบลำคออีกฝ่ายไว้ขณะที่ยืดคอขึ้นจูบปลายคางสาก เขารู้สึกถึงหัวใจอีกดวงที่เต้นรัวแรงไม่แพ้กัน
“ลูคัส” ใจของคาร์ลนึกอยากจะกดร่างโปร่งลงกับเตียงเสียเดี๋ยวนั้น ทว่าพรุ่งนี้ยังมีงานสำคัญ ทั้งเขาและเด็กหนุ่มควรจะพักผ่อน ลอร์ดหนุ่มกัดฟันกรอดอย่างพยายามอดกลั้น จากนั้นจึงผละออก “พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญ...” เขากลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก เพราะสีหน้าเย้ายวนของอีกฝ่าย ลูคัสจะรู้ตัวบ้างไหมนะว่าเวลานี้กำลังแสดงสีหน้าเช่นไร
“ถ้างั้น... นอนกับผมได้มั้ย”
“ถ้านอนกับเจ้า ข้าคงนอนไม่หลับแน่” ลอร์ดหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ
ลูคัสรั้งท่อนแขนแกร่งไว้ “แต่ผมเหงา ไม่อยากนอนคนเดียว”
มือกร้านเชยคางเรียวให้เงยขึ้น “ลูคัส เจ้าไม่เข้าใจหรือ ถ้าหากนอนกับเจ้าคืนนี้ ข้าคงไม่อาจนอนเฉยๆ ได้เหมือนทุกครั้ง”
เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะชักมือกลับ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “เอ่อ...” ใจหนึ่งคิดว่าไม่เห็นเป็นไร แต่อีกใจ... เขายังไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งไปถึงขนาดนั้น
แต่ว่าท่านลอร์ดจะกอดเขาซึ่งเป็นผู้ชายได้หรือ
ลูคัสนิ่งเงียบไปด้วยความรู้สึกสับสน “.....”
คาร์ลลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน “เจ้านอนเสียเถอะ ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ราตรีสวัสดิ์”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับอีกฝ่ายพลางยิ้มบาง “ครับ ราตรีสวัสดิ์”
*~TBC~*กรีสสสสส สำลักน้ำอ้อยยย~ 5555555555
แหม ทั่นหลอดนี่ ได้ทีรุกใหญ่เลยนะ เด็กมันช่างอ้อยใช่ม้อย /พยักหน้าเข้าอกเข้าใจทั่นหลอด
ตอนหน้าจะได้พบกับเลดี้ของทั่นหลอดแล้วค่า อิอิอิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะค้า 
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 376886 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก