หัวข้อ: [END]แรกพบสบรัก-สบตา ครั้งพิเศษ: คืนสู่วงการ[10-05-60]

[gchickii]

โอ้ย ผีบ้านี้มันผีบ้าจริงๆ
ฮาตั้งแต่ต้นยันจบ ไม่คีฟลุคใดๆทั้งสิ้น 5555

[alternative]

ผีบ้าน่าร้ากกกกกกกก

เหนื่อยใจแทนมาวิน มีผัวสติไม่สมประกอบ

[NooDangzz]

สบตา ครั้งสุดท้าย

พอมาคบหาเป็นแฟนกันอย่างจริงจัง คชาก็เริ่มที่จะใส่ใจความรู้สึกผมมากขึ้น พูดง่ายๆ ก็แคร์ความรู้สึกผมมากกว่าเดิมน่ะ ออกจะมากไปด้วยซ้ำเมื่อจู่ๆ มันก็ลุกขึ้นมาประกาศกร้าวว่าจะเลิกสะสมข้าวของทุกอย่างที่เกี่ยวกับฮิคารุซามะที่มันสะสมมานานด้วยการขายต่อบนเว็บสำหรับคนที่สะสมของพวกนี้

ผมไม่รู้หรอกว่าคชาจะเอาไปขายบนเว็บอะไร และก็ไม่ได้สนใจด้วย แต่บอกตรงๆ ว่าผมไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่ที่มันตัดสินใจจะทำอย่างนี้ ความจริงแล้วแค่มันดูแลผมดี เอาอกเอาใจ ปฏิบัติกับผมเหมือนเป็นคนรัก ไม่พูดจาทำร้ายจิตใจ ทำทุกอย่างเหมือนที่มันทำอยู่ในตอนนี้ ผมก็พอใจและมีความสุขมากแล้ว

หากแต่คชาบอกว่าที่ต้องการเลิกสะสมเป็นเพราะว่าจะแสดงความจริงใจว่ารักผมคนเดียวเท่านั้น ผมก็เลยไม่ว่าอะไร อยากทำอะไรก็ทำด้วยผมคิดว่าความรักที่มีให้กับคนรักกับความรักที่มีให้กับของสะสมมันไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยสักนิด

ในเมื่อมันยืนยันจะทำอย่างนั้น ผมก็เลยต้องหาเวลาว่างมาช่วยมันแพ็กของส่งลูกค้าที่รับซื้อของมันต่อบนอินเทอร์เน็ต รวมถึงการเก็บข้าวของทั้งหมดที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าลงกล่อง เอาไปเก็บไว้ใต้เตียงแทน

ระหว่างที่เก็บของ ผมก็บ่นไปด้วยเนื่องจากปริมาณของสะสมมันโคตรจะเยอะเลย แต่ไม่ได้บ่นเพราะมันบ้าสะสมเกินไปหรอกนะ บ่นเรื่องที่ทำให้ผมต้องลำบากไปด้วยต่างหาก

“ดีนะที่เลิกสะสมก่อนที่จะเยอะกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเราคงต้องมาช่วยนายแพ็กมือหงิกกว่านี้แน่”
“แหม ทำเป็นบ่นไป จริงๆ แล้วก็ดีใจที่กูเลิกสะสมล่ะสิ เห็นผัวดูเรือนร่างคนอื่นแล้วเจ็บปวดล่ะสินะ”
คชาที่กำลังสาละวนกับการแพ็กกล่องดีวีดีจำนวนหนึ่งกับบับเบิลห่อของกันกระแทกพูดเข้าข้างตัวเองหน้าตาเฉย ทำเอาผมส่ายหน้าพรืด

“ใช่ที่ไหนกันล่ะ เราแค่จะบอกว่ามันเยอะเกินไป เราช่วยนายแพ็กจนเหนื่อยต่างหาก”
ผมแก้ต่างให้ตัวเอง แต่ไม่ได้ทำให้คชาเชื่อได้เลย ทำหน้าทะเล้นใส่ผมเสียอย่างนั้น
“หึงก็บอกว่าหึง ไม่ต้องมาทำเป็นอ้างนู่นอ้างนี่ คชาหล่อขนาดนี้ เอ๋อจะหึงก็ไม่แปลก”

จบท้ายด้วยการหลงตัวเอง ผมยอมรับก็ได้ว่าหึงมันนิดๆ ทว่าก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พอจะแยกแยะออกได้ว่าผู้ชายในซีดีคนที่มันเคยคลั่งไคล้นี้ มันชอบในรูปแบบของไอดอล

แต่พอผมไม่พูดอะไร คชาก็ได้ทีล้อเลียนผมใหญ่

“เอ้าเงียบๆ หึงผัวจนพูดไม่ออกเหรอจ๊ะ”

เอาห่อหมกฮิคารุซามะฟาดหน้าสักทีดีไหมวะ!

กำกล่องซีดีในมือแน่นมาก ก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการเอาซีดีที่ถืออยู่ในมือขึ้นมาดูหน้าปก ผู้ชายที่นั่งอ้าขาอล่างฉางคนนี้ จะว่าไปก็เหมือนกับพี่ชิณณ์ราวกับแกะจริงๆ นะ เหมือนมากจนผมอดที่จะพูดออกมาไม่ได้

“จะว่าไปพี่ชิณณ์ก็เหมือนฮิคารุอะไรนี่มากเหมือนกันนะ”
คชาชะงักมือที่ง่วนอยู่ หันมามองผมทันควัน
“อะไรๆ พูดถึงพี่ชิณณ์นี่คิดถึงหรือไง เสียดายที่เขาไม่จีบมึงต่อเหรอ”
ทำหน้างอนตุ๊บป่องมาให้เห็นด้วย ทำเอาผมต้องรีบแก้ต่าง
“ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ได้คิดถึงเลย ไม่ได้เสียดายด้วย แค่จะบอกว่าพี่เขาหน้าตาเหมือนฮิคารุต่างหาก”

คชาหรี่ตามองผมอย่างจับผิด พอเห็นผมจ้องมันนิ่งพลางพูดยืนยัน
“จริงๆ ไม่ได้คิดอะไร พูดเฉยๆ”

คชาถึงได้เชื่อได้ ก่อนจะพูดออกมาบ้าง

“ก็เหมือนจริงๆ แหละ ตอนแรกที่กูเห็นพี่เขานะ กูยังนึกว่าตัวจริงทะลุออกมาจากหนังเลย คนบ้าอะไรหน้าตาเหมือนกันอย่างกับเป็นแฝด ต่างกันแค่ทรงผมกับสีผิวหน่อยเดียวเอง นี่ถ้าพี่ชิณณ์บอกว่ามีฝาแฝดชื่อฮิคารุ กูก็เชื่อนะ”

บอกผมอย่างนั้น ผมก็เชื่อเหมือนกัน

“นายคิดว่าพี่ชิณณ์กับฮิคารุซามะเป็นคนเดียวกันปะ”
ไม่รู้ทำไมผมถึงถามออกไปอย่างนั้น คชามองผมอย่างสงสัย

“ทำไมมึงคิดอย่างนั้นวะ”
“ไม่รู้สิ ลางสังหรณ์มั้ง”
ตอบอย่างขอไปที คชาเลยบ่นกระปอดกระแปดใส่

“จะเป็นคนเดียวกันได้ไง อยู่กับคนละประเทศอย่างนั้น ฮิคารุซามะเป็นคนญี่ปุ่นนะเว้ย พูดอะไรไร้สาระ”
ก็คงจะไร้สาระจริงๆ มันจะเป็นไปได้ยังไงใช่ไหมล่ะที่พี่ชิณณ์กับพระเอกหนังโป๊คนนี้จะเป็นคนคนเดียวกัน

แต่หน้าตาก็เหมือนกันมากจริงๆ แหละนะ...

“เอ้าๆ มึงจะดูหรรมฮิคารุไปอีกนานแค่ไหน หึงนะเนี่ย”
เห็นผมจ้องหน้าปกดีวีดีอย่างพินิจไม่เลิก คชาก็เริ่มส่งเสียงไม่พอใจ ผมเลยวางมันลงในกล่อง ตั้งหน้าตั้งตาเก็บข้าวของลงในนั้นต่อ
“ครับๆ ไม่ดูแล้วครับ”
คชาวางข้าวของในมือลงทันที ขยับเข้ามาหาผมแล้วหอมแก้มแรงๆ ฟอดใหญ่ พอผละออกมาแล้วผมหันไปมอง มันก็ชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง
“อย่าให้เห็นว่ามองห่อหมกผู้ชายคนไหนอีกนะมึง จะหอมให้แก้มช้ำ”

หลุดหัวเราะกับท่าทางหึงทีเล่นทีจริงของมันจนได้
“ก็เราเห็นของนายจนเบื่อแล้วนี่นา”

แกล้งว่าไปอย่างนั้น แต่ผมก็เห็นจริงๆ สบตากับคชาแล้วก็เห็นเต็มสองตา แต่พลังวิเศษในคราวนี้มันแปลกไปจากครั้งก่อนเพราะเวลาที่ผมสบตากับคชาในบางครั้ง บางทีมันก็ไม่เห็นเหมือนกัน ยิ่งเวลาผ่านไปนานเข้า อัตราการสบตาแล้วมองเห็นร่างเปลือยของคชาก็ลดน้อยถอยลงจนผมแอบคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าพลังวิเศษประหลาดของผมน่าจะค่อยๆ หายไปในภายหลังแต่คงต้องใช้เวลาหน่อย บอกตามตรงว่าตอนนี้ก็ยังไม่รู้สาเหตุเลยนะว่าการที่ผมมาเห็นอะไรอย่างนี้มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ แต่อะไรก็ไม่สำคัญอะไรแล้วในเมื่อผมได้อยู่กับคชา

และตอนนี้มันก็กำลังทำท่าทำทางงอนผมอย่างชัดเจนด้วยเมื่อผมพูดหยอกคชาไปเมื่อกี้ ทำให้ผมต้องเอื้อมมือไปหยิกแก้มมันแล้วพูดเร็วๆ
“เลิกเล่นได้แล้ว ไปแพ็กของเลยไป เดี๋ยวเราจะเอากล่องนี่ไปเก็บไว้ใต้เตียง”
“กลับมาเร็วๆ นะ คิดถึง”

ยังจะเล่นไม่เลิกอีก เตียงก็อยู่ห่างกันสองสามก้าวแค่นี้

ผมหัวเราะกับความทะเล้นของคชา ก่อนจะยกเอากล่องเบียร์บรรจุดีวีดีนั่นไปไว้ใต้เตียง หากแต่ตอนที่ผมก้มลงเพื่อเคลียร์พื้นที่ว่าง สายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องกระดาษใต้นั้นสามสี่ใบ คราแรกก็นึกว่าเป็นของสะสมเกี่ยวกับฮิคารุซามะเหมือนกัน ทว่าพอเอาออกมาเพื่อจะจัดพื้นที่ใหม่ก็ต้องย่นคิ้วเมื่อเห็นว่าของข้างในคืออะไร

เสื้อผ้า...

ผมหยิบชุดหนึ่งออกมาดู

ใช่...เสื้อผ้าจริงๆ แต่มันไม่ใช่เสื้อผ้าปกติ เป็นชุดคอสเพลย์!

ไม่ใช่ชุดคอสเพลย์ธรรมดา เป็นชุดคอสเพลย์นักเรียนหญิงญี่ปุ่น รื้อดูอีกหน่อยก็เห็นว่ามีชุดบันนีบอยพร้อมหูกระต่าย ชุดนางพยาบาล และอีกสารพัดชุดในนั้น ทำเอาผมนิ่งค้างไปในทันที ครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“อะ...อะไรเนี่ย”

คชาเหลือบมาเห็นก็ลุกขึ้นมายืนค้ำหัวพลางบอก
“ชุดคอสเพลย์ไงมึง งานอดิเรกของกูเมื่อก่อน”

ยะ...อย่าบอกนะว่ามึงใส่!?

นึกสภาพผู้ชายตัวใหญ่อย่างคชาใส่ชุดพวกนี้ไม่ออกเลย แต่คาดว่าคชาไม่ได้ใส่เองอย่างแน่นอนเพราะดูไซส์มันเล็กกว่าพอสมควร น่าจะไซส์ประมาณผม

“กูไม่ได้ใส่เองหรอก ซื้อมาสะสมไว้ไปงั้น แบบว่าตอนนั้นกู Fetish[1] ชุดพวกนี้ แค่เห็นชุดเฉยๆ ก็มีอารมณ์น่ะ งานอดิเรกเก่า ก่อนจะมาสะสมสินค้าของฮิคารุซามะ”

มึงนี่มันโรคจิตล้านเปอร์เซ็นต์เลยนี่หว่า!

ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าจะต้องมารักกับคนบ้าอย่างมัน บ้าไม่พอ โรคจิตด้วย
แล้วก็ต้องรีบวางชุดนั้นลงอย่างรวดเร็วด้วยไม่อยากจะพูดถึงอีก เพราะจู่ๆ ก็มีลางสังหรณ์แปลกๆ ว่าเดี๋ยวคชาจะต้องอยากให้ผมใส่ชุดอะไรพวกนี้แน่นอน

ซึ่งก็จริงเสียด้วยเมื่อคชาทิ้งตัวนั่งลง เอื้อมมือมากอดเอวผมจากทางด้านหลัง วางคางลงมาบนไหล่พลางกระซิบกระซาบ
“แต่สงสัยหลังจากนี้กูคงมีงานอดิเรกใหม่แล้วล่ะ...คอลเลคชันแฟชันน้องเอ๋อ คืนนี้เริ่มจากชุดนักเรียนหญิงเลยเป็นไง กูอยากลองล้วงกระโปรงไรงี้ เร้าใจดี”

มึงไม่ต้องมาดึงกูเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในความโรคจิตของมึงเลย!
“ไม่...”

พอปฏิเสธก็ต้องสั่นสะท้านไปทั้งกายเมื่อคชางับเข้าที่ปลายหูผมพร้อมกับเสียงทุ้มต่ำ
“นะครับเอ๋อ เอ๋อคนดี ใส่ให้คชาดูหน่อยน้า...”
ทำไมต้องแพ้ลูกอ้อนมันด้วยนะ
“กะ...ก็ได้”

ยอมตอบรับมันไปหน้าตาเฉย คชามันเลยได้ใจ คุ้ยเสื้อผ้าพวกนั้นเป็นการใหญ่ จากนั้นก็หยิบบอดี้สูทที่เป็นตาข่ายทั้งตัวออกมา
“แต่ความจริงแล้วเริ่มจากชุดนี้ก็ดีไม่หยอกนะ วับๆ แวมๆ มีความเร้าใจ”

มึงจะให้กูเอาแหมาพันตัวเหรอ!

เหมือนแหจริงๆ แค่มันเป็นสีดำ

พอเห็นผมทำหน้าเจื่อนๆ คชาก็หัวเราะเสียงดังลั่น กอดผมแน่นแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่
“ทำหน้าตลกจังวะ กูก็ล้อเล่น แค่เป็นมึง จะใส่ชุดอะไร กูก็ Fetish เสพติดทั้งนั้นแหละ มึงน่ารักขนาดนี้ ใครจะอดใจไหว”

ไม่หอมอย่างเดียว มือเริ่มล้วงเข้าไปใต้เสื้อผมแล้วเป็นที่เรียบร้อย

ผมก็อยากจะปฏิเสธหรอกนะ แต่ผมเองก็ดันชอบไง สงสัยจะ Fetish เสพติดคชาด้วยเหมือนกัน
“ไม่เก็บของละ มาทำกันดีกว่า”

จู่ๆ มันก็พูดขึ้นมา ผมก็ดันใจง่ายเออออไปกับมันด้วยนะ มันดึงขึ้นมาให้เอนตัวลงนอนบนเตียง ผมก็ทำตามหน้าตาเฉย
ให้ตาย ทำไมความรักถึงทำให้ผมกลายเป็นโรคจิตตามมันไปได้นะ

ไอ้คชา... ไอ้ผีบ้า...

จะทำให้รักให้หลงไปถึงไหนกันเนี่ย...

ยอมเป็นไอ้โรคจิตตามมันด้วยก็ได้

แค่เป็นคชา...ไม่ว่าอะไรก็ยอม



[1] Fetish หรือ เฟติสม์ เป็นศัพท์เฉพาะทางเกี่ยวกับทางเพศในทางจิตวิทยา มีความหมายบ่งบอกถึงความชอบในสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่มีผลต่อการถูกกระตุ้นทางเพศกับสิ่งเร้าที่ไม่เป็นที่ยอมรับในสังคม หรือมีการกระตุ้นเร้ากับวัตถุสิ่งของ อวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งบนร่างกาย การกระทำในรูปแบบต่างๆ ที่ทำให้เกิดความต้องการทางเพศซึ่งผิดแผกไปจากบรรทัดฐานของสังคม เช่น Foot fetish ความหลงใหลในเท้า uniform fetish ความหลงใหลในชุดเครื่องแบบต่างๆ bondage fetish การชื่นชอบการพันธนาการและสวมบทบาทนายทาสและทาสขณะมีเพศสัมพันธ์ เป็นต้น


----------------------------------
ตอนสุดท้ายของคชากับนุ้งวินค่ะ แต่! ยังมีตอนพี่ชิณณ์อีกนิดนะคะ เดี๋ยวมาอัปให้พรุ่งนี้
ส่วนตอนพิเศษไปตามในรูปเล่มนะคะ เดี๋ยวลงตอนพิเศษให้อ่านนิดหน่อย (ถ้าเขียนเสร็จแล้ว 555) แล้วรอบจองจะมีตอนพิเศษของพี่ชิณณ์แยกเป็นเล่มเล็กออกมานิดนึง ใครอยากอ่านต้องไปเปย์นะ อิอิ

รอทาง สนพ.พบรัก แจ้งรายละเอียดอีกทีนะคะ

[❣☾月亮☽❣]

      จิตจริงจ้าแต่กับน้องเอ๋อคนเดียวพอนะ
เอ๊ะๆๆๆช่วยแฉนายเอกหนังโป๊ด้วยค่ะ 

[ommanymontra]

 

[bowtotay]

อิคชาเป็นผีบ้าไม่พอยังโรคจิตอีกด้วย555

[B52]

 

[somakimi]

  คชาแกมันบร้าาาาา 

[hoshinokoe]

หรือว่าพี่ชิณจะ...... จริงๆ

[lnudeel]

คชา......

[TheWanFah]

สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบ
คชาเป็นพระเอกที่บ้ามาก บ้าจริงๆ

[NooDangzz]

สบตา ครั้งพิเศษ: คืนสู่วงการ

[ชิณณ์]

ความชัดเจนของมาวินที่บอกกับผมในคืนวันฝนตกว่าเขารู้สึกกับผมยังไง ทำให้ผมต้องรักษาระยะห่างจากเขาเพื่อไม่ให้สถานะระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้องของเราต้องสูญสลายไป พูดง่ายๆ ว่าผมอกหักมานั่นแหละครับ แต่ความจริงแล้ว สำหรับความรู้สึกที่มีให้มาวินมันก็ไม่ได้มากมายอะไรนักหรอก ผมแค่ชอบเขา เห็นเขาน่ารักดี และเขาก็ดันเป็นคนเดียวในมหาวิทยาลัยที่ผมเจอบ่อยๆ ความใกล้ชิดมันทำให้ผมมองเห็นความน่ารักของเขาจนเผลอใจไปชอบ พอถูกปฏิเสธมา ผมก็กลับมาตั้งหลัก เลิกตอแยด้วยเพราะรู้แล้วว่าการตื๊อไม่เลิกนั้นก่อให้เกิดผลเสียแค่ไหน ที่สำคัญ ตอนนี้มาวินคบหากับคชา ผู้ชายที่เคยออกตัวว่าชอบและจีบผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมเลยจำต้องถอยทัพเพื่อไม่ให้ทั้งสองคนผิดใจกัน

จะว่าเสียใจไหม มันก็มีบ้างนะ หลักๆ เลยเสียดายมากกว่า ก็ผู้ชายที่มีไฝใต้ตาอย่างนั้นน่ะสเปกผมเลย แล้วมันหาได้ง่ายๆ กันเสียที่ไหน ผ่านมาหลายเดือนเข้าจนถึงช่วงปิดเทอมซึ่งผมสำเร็จการศึกษาพอดี ผมก็เริ่มทำใจได้จนความรู้สึกชอบมาวินในเชิงชู้สาวมันมลายหายไปหมดแล้ว เหลือแต่เพียงความรู้สึกดีๆ

ผมคิดว่างั้นนะ ทว่าก็อดเซ็งไม่ได้ จนต้องระเห็จพาตัวเองกลับมายังสถานที่คุ้นเคยซึ่งเป็นบ้านเกิดของผม

ประเทศญี่ปุ่น...

ใช่ครับ ผมไม่ใช่คนไทย เป็นเพียงลูกครึ่งไทยเท่านั้น ผมมีสัญชาติเป็นคนญี่ปุ่น เกิดและโตที่นี่จนเมื่อหลายปีก่อน พ่อกับแม่ผมแยกทางกัน แม่กลับมาอยู่ไทย ทำให้ผมต้องมาเรียนในระดับอุดมศึกษาที่ไทยด้วย หากแต่ครอบครัวผมประสบปัญหาเรื่องการเงิน ผมเลยต้องดร็อปเรียนไปชั่วคราวเพื่อกลับมาทำงานที่ญี่ปุ่น หาเงินไว้เป็นทุนการศึกษาสำหรับภาคเรียนต่อไป

และครั้งนี้การที่ผมกลับมานั้น ผมไม่ได้กลับมาทำงานหรืออะไรหรอก เพียงแต่กลับมาเยยี่ยมเยือนพ่อและเพื่อนๆ ก็เท่านั้น
คืนนี้ผมนัดกับคนอื่นๆ ที่บาร์เกย์มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งย่านชิบูย่า ระหว่างที่นั่งรอการมาถึงของเพื่อนๆ ที่บาร์ จู่ๆ หูก็ได้ยินเสียงของใครบางคนเรียก

“เอ้า นายนี่นา”
หันไปก็เห็นว่าเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่วัยประมาณสามสิบต้นๆ

ผมรู้จักเขา... รู้จักเป็นอย่างดีเสียด้วย เป็นคนที่เคยอุปการะอุ้มชูผมในช่วงที่ผมลำบาก ทำให้ผมต้องรีบค้อมหัวทักทาย
“คุณยามาดะ สวัสดีครับ”
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ได้ข่าวว่าไปอยู่ไทยเหรอ”

เขาทักทายผมตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน ผมยิ้มให้ก่อนจะตอบรับ
“ครับ กลับไปเรียนน่ะ”
“มิน่าล่ะ หายหน้าหายตาไปเลย กี่ปีแล้วเนี่ย ห้าหรือหกปีนะ”
“ไม่ถึงหรอกครับ มันก็มีช่วงที่ผมไปๆ กลับๆ อยู่ ตอนนั้นผมยังทำงานกับคุณอยู่เลยนี่”

พอพูดไปอย่างนี้ เขาก็เหมือนจะจำได้ขึ้นมา

“นั่นสินะ นายเพิ่งจะลาออกจากสังกัดฉันไปเมื่อปีที่แล้วเอง”

เขาว่าอย่างไม่ใส่ใจนัก ผมก็เออออไปเพราะมันเป็นเรื่องจริง ปีที่ผมลาออกมันประจวบเหมาะกับตอนที่ผมกลับไปเรียนปีสุดท้ายที่มหาวิทยาลัยพอดี จากนั้นพวกเราก็พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบไปตามประสาคนไม่ได้เจอกันนานโดยไม่ได้พูดถึงเรื่องงานเก่าที่ผมเคยทำอีก ผมเองก็รู้สึกดีเหมือนกันที่ได้เจอเขาเพราะตอนที่ผมตกที่นั่งลำบากและต้องการงาน ก็ได้เขานี่แหละที่ช่วยหางานให้จนผมมีเงินมากพอที่จะดูแลตัวเองและครอบครัวด้วยถึงแม้ว่างานที่ทำมันจะไม่ใช่การที่ขาวสะอาดสักเท่าไหร่

ใช่...ผมเคยทำงานในธุรกิจสีเทามาก่อน แต่มันแค่ไม่ใช่งานกลางคืนก็เท่านั้นเอง

เมื่อสนทนากันอย่างออกรสได้สักพัก ผมก็ต้องยุติการพูดคุยกับเขาเมื่อเพื่อนๆ ผมมาถึงที่ร้านพอดีพร้อมกับโบกมือเรียก ผมเลยจำเป็นต้องบอกลาทั้งที่ยังคุยติดพันอยู่

“ไว้วันหลังผมนัดคุณยามาดะมาพูดคุยส่วนตัวดีกว่า พอดีวันนี้ผมนัดเพื่อนไว้แล้วเลยคุยกับคุณไม่เต็มที่เลย เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องขอโทษด้วยที่เสียมารยาท”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร ฉันเองก็นัดคนที่นี่เหมือนกัน แค่เห็นนายแวบๆ ไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่าก็เลยลองมาทักดู”

เขาว่ามาอย่างนี้ ผมก็เตรียมตัวที่จะบอกลาแล้วล่ะ หากแต่พอกำลังจะลุก จู่ๆ มือใหญ่ของคุณยามาดะก็เอื้อมมากุมมือผมเอาไว้ พอผมมอง เขาก็ขยับตัวเข้ามาใกล้พลางกระซิบ

“แต่ถ้าครั้งหน้านายจะนัดฉันล่ะก็ ฉันอยากจะคุยเรื่องงานเก่าสักหน่อย แต่ถ้าไม่มีโอกาสและนายตกที่นั่งลำบากอีก แบบว่าเรียนจบแล้วยังหางานทำไม่ได้อะไรแบบนั้น ฉันก็อยากให้นายติดต่อฉันมานะ ยังใช้เบอร์เดิม”
“คุณหมายถึงจะชวนผมกลับไปทำงานเดิมเหรอครับ”
พอผมถามไปตรงๆ เขาก็ปล่อยมือออกจากผม ขยับกลับไปนั่งตัวตรงอย่างเดิม
“ใช่ ฉันพยายามตามหานายมาตั้งแต่นายลาออกจากวงการแล้ว แต่นายดันเปลี่ยนการติดต่อใหม่ทั้งหมดเลยน่ะสิ มันน่าเสียดายนะที่ดาราขายดีอย่างนายลาออกจากวงการไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย กำลังฮ็อตแท้ๆ ได้ชื่อต่อท้ายเป็นฉายาว่าแสนก็อปปี้นี่ไม่ใช่ธรรมดานะฮิคารุ”

เอ่ยชื่อสมมติของผมที่เคยใช้ในวงการการทำงานออกมาจนได้

ฮิคารุ...

ใช่แล้วล่ะ ฮิคารุซามะที่เป็นดาราหนัง GV ซึ่งมาวินสะสมดีวีดีเป็นกุรุสนั่นคือคนเดียวกับผมเอง

และคุณยามาดะก็มักจะเรียกผมอย่างนี้เสมอ ไม่ใช่แค่เขาด้วย ใครๆ ในวงการก็เรียกผมอย่างนี้ทั้งนั้น แต่ในวันนี้ผมไม่ใช่ฮิคารุคนนั้นอีกแล้ว ความจริงไม่ใช่ตั้งแต่ที่ผมได้เงินเป็นกอบเป็นกำจนตัดสินใจออกจากวงการเพื่อไปเรียนต่อที่ไทยให้จบแล้วด้วย และผมก็ตั้งใจจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ หรือไม่ก็ให้มันเป็นอดีตที่ถูกลืมเลือนเพราะเบื่อกับวงการนี้เต็มที ก่อนที่จะยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้าน้อยๆ

“เพราะได้แสนก็อปปี้ไงครับ ผมถึงพอแล้ว ได้เงินเยอะขนาดนี้ ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำงานอย่างนี้ต่อ”

ทำเป็นพูดไปอย่างนั้นแหละ ความจริงแล้วผมไม่ได้เกลียดอาชีพนี้สักเท่าไหร่ เพียงแต่ผมดันเป็นที่นิยมมากไปหน่อยจนมีงานป้อนเข้ามาให้มากมายกระทั่งรับไม่ไหว และสุดท้ายจากความสนุกมันก็กลายเป็นความเบื่อหน่ายในที่สุด

พอผมพูดอย่างนั้น คุณยามาดะก็หัวเราะในลำคอเล็กน้อย จ้องมองผมที่ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้บาร์

“แล้วผมก็ไม่ได้ชื่อฮิคารุนะครับ เลิกเรียกอย่างนั้นสักที ผมออกจากวงการแล้ว เรียกชื่อจริงผมเถอะ”

อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูงอย่างขบขัน หัวเราะออกมาอีก ก่อนจะว่าอย่างไม่ใส่ใจ
“จะเรียกนายว่าฮิคารุหรือชิณณ์มันก็คนคนเดียวกันนั่นแหละ ยังไงนายก็เคยเป็นดาราในสังกัดโมเดลลิงของฉัน” เขาลุกขึ้นยืนบ้าง “แต่พอได้ยินนายพูดอย่างนี้ ดูท่าทางแล้วฉันจะชวนนายกลับมาโลดแล่นในวงการยากแล้วสินะ ก็เอาเถอะ แล้วแต่นายเลย ถ้านายไม่อยากทำ ฉันก็คงจะทำอะไรไม่ได้ แต่ถ้านายยังสนใจล่ะก็ คิดถึงกันได้นะพ่อคนดังค้างฟ้า”

ตอนนี้เองที่เขาดึงนามบัตรลวดลายแปลกตาจากที่ผมเคยเห็นออกมาวางบนเคาน์เตอร์ตรงหน้าผม
“ใช้เบอร์เดิมแต่เพิ่มเติมเบอร์ใหม่ด้วยอีกเบอร์ เผื่อโทรไม่ติด”
ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็เดินไปทักทายกับชายหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งซึ่งเพิ่งเดินเข้ามาในบาร์ ปล่อยให้ผมยืนมองนามบัตรนั้นนิ่งๆ

ฮิคารุงั้นเหรอ...

จู่ๆ ก็เผลอคิดถึงอดีตที่เคยโลดแล่นอยู่บนวงการหนัง GV ขึ้นมาเสียอย่างนั้น ก่อนจะเผลอไปคิดถึงใบหน้าน่ารักของมาวินเมื่อจำได้ว่าเขาสะสมสินค้าของผม

เท่านั้นก็ยิ้มออกมาด้วยขบขันกับความบังเอิญนี้

ป่านนี้มาวินจะรู้หรือยังนะว่าผมเป็นพระเอกหนังคนนั้น

แต่จะรู้หรือไม่ก็ไม่สำคัญแล้ว ตอนนี้ผมเรียนจบออกมาแล้ว ต่อจากนี้คงจะไม่ได้เจอกันอีก ต่อให้เจอกันก็คงไม่เอะใจอะไรแล้วล่ะมั้ง

คิดอย่างนี้แล้วก็รู้สึกเหงาแปลกๆ ที่จะไม่ได้เจอมาวินอีก

หรือว่าจะคลายความเหงาด้วยการกลับไปเล่นหนังแบบนั้นอีกดีนะ หัวหน้าสังกัดโมเดลลิงมาง้อถึงขนาดนี้แล้ว ท่าทางจะเรียกค่าตัวได้สูง อะไรไม่ว่า พอผมมองตามคุณยามาดะไป ก็เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่จะมาเป็นดาราในสังกัดคนใหม่ของเขาอย่างชัดเจน

หน้าตาน่ารักใช้ได้เลยแฮะ ดูๆ ไปแล้วก็น่าจะสเปกผมเหมือนกัน...

ทำเป็นบอกว่าสเปกไปอย่างนั้นแหละ ความจริงแล้วผมไม่มีสเปกตายตัวนักหรอก แค่เห็นแล้วชอบ มันก็คือชอบ เหมือนกับที่เห็นมาวินแล้วชอบก็เท่านั้น

แต่เด็กใหม่คนนั้น... น่ารักน่ารังแกดีจริงๆ

เพราะคิดอย่างนั้น ผมก็เลยเอื้อมมือไปหยิบนามบัตรของคุณยามาดะมาถือไว้ในมือ ยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าจะตัดสินใจยังไงดี ก่อนที่จะเดินไปบอกเพื่อนๆ ให้รอก่อนเพราะมีธุระจำเป็นต้องคุยเดี๋ยวนี้กะทันหัน แล้วตรงไปยังโต๊ะที่คุณยามาดะเดินไปนั่งเมื่อครู่ ทรุดตัวนั่งลงข้างๆ เขา ทักทายกับเด็กใหม่คนนั้นอย่างถือวิสาสะและวางตัวเป็นรุ่นพี่ในวงการแทบจะทันใด

มันคงจะได้เวลาที่ฮิคารุจะกลับมาผงาดในวงการอีกครั้งแล้วล่ะมั้ง

รับรองเลยว่าจะเป็นการกลับมาที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน...
----------------------------------
ตอนสุดท้ายจริงๆ แล้วค่ะ หมดละ ที่เหลือจะเป็นตอนพิเศษ ไว้ สนพ.พบรัก เปิดจองเมื่อไหร่ หนูแดงจะมาอัปเดตพร้อมกับตัวอย่างตอนพิเศษอีกทีนะคะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนิยายไร้สติกับพระเอกแฮฟโนสติกันมาจนถึงตอนนี้ 555 ขอบคุณที่ช่วยกันหวีดจนเต็มหน้าทวีตไปหมด ขอบคุณทุกคอมเมนต์และฟีดแบ็ก อ่านแล้วชื่นใจค่ะ (มีคนเปลี่ยนชื่อเรื่องจาก แรกพบสบรัก เป็น แรกพบสบหออำ ให้ด้วย ขำแรงมาก 555) หลังจากนี้คงต้องขอฝากฝังจับจองรูปเล่มแล้วนะคะ ฮา

ถ้าใครชอบแนวฟีลกู้ดแบบนี้ ฝากติดตามสะบายดีจอมดื้อด้วยค่ะ เดี๋ยวจะทยอยมาอัปให้นะคะ

[❣☾月亮☽❣]

อุต๊ะ  ฮิคาระซาม้าาาาาาาาาาา 

[ommanymontra]

 
 

[B52]

 

[somakimi]

 

[panpang]

 

[alternative]

แหม พี่ชิณณ์ ไอ้ที่เก็บงำได้ดีกว่าเรื่องฮิคารุก็คือ เรื่องขี้แกล้ง ชอบรังแกเด็กนี่แหละ!

[BABYBB]

สนุกกกกกก อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบมาวินอ่ะ น่ารักแบบเอ๋อๆ สมที่ผีบ้าเรียกเลย 55555 ส่วนตัวแล้วชอบพี่ชิณน์นะ ดูอบอุ่นอ่อนโยนและก็ดูโรคจิตเบาๆ ชอบแกล้งเด็กไรงี้ ฮี่ๆๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านเด้ออออ

[rikulism♡]

อุ๊ปส์ แล้วพี่เค้าเมะหรือเคะล่ะเนี่ย น้องสับสนน 

[205arr]

พี่ชิณจริงๆ ด้วย นึกว่าแค่คนหน้าเหมือนซะอีก

[miwmiwzaa]

ฮิคารุจิงด้วยสินะ5555

[titansyui]

 

[Kmiew]

สรุปแล้วพี่ชินณ์ก็ยังคงคิดว่ามาวินคลั่งฮิคารุแต่ความจริงคือไอ้ผีบ้าคชา5555555

[JokerGirl]

สนุกดี ฮา คชาโคตรไร้สาระ หลงตัวเอง โรคจิต หื่น แต่ชอบนะฮาดี ส่วนน้องมาวินสงสารที่ต้องมาเจอคชา เป็นเวรกรรมแต่ชาติก่อนของหนูนะลูก สุดท้ายรักกันก็แฮปปี้ดี

พี่ชินนนน สรุปพี่คือฮิคารุซามะ

[ShadeoftheMoon]

พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย ฮาโคตร สนุกมากๆ เคะกับเมะไม่เหมือนใคร เอ๋อกับผีบ้า

[drasil]

น่ารักจังเลยค่ะ ผีบ้ากับน้องเอ๋อ 55555

[Gear77]

กลับมาแบบยิ่งใหญ่เพราะจะมาเป็นเมะใช่มั้ยย

[Pine_apple]

อ่านหน้าแรกนะคะ ขอเม้นก่อน 555 ความคลั่งนายเอก(หรือพระเอก?) GV นี้
นิยายเรื่องนี้ทำเรานึกถึงซีรี่ย์มังงะวายที่เรื่องแรกจบแล้ว ส่วนเรื่องที่สองคนเขียนก็ดองมาสามสี่ปีไม่รู้จะจบไหมแต่เราก็ยังรอต่อไปเลยค่ะ โดยเฉพาะชื่อ ยิ่งมีความคล้าย พระเอก GV ที่เป็นนายเอกคนนั้นก็ชื่อฮิคารุเช่นกัน 
เราแอบขัดใจความคลั่งผู้ชายของนายคชามาก ถ้าคนคลั่งเป็นนายเอกเราจะไม่บ่นสักคำ  ความลำเอียงนี้
ถ้าพี่เชน.. คือฮิคารุซังจริง ๆ หวังว่าจะมีพระเอกที่ไม่ได้เป็นเกย์แต่ลงทุนเข้าวงการ GV เพื่อต้อยฮาคารุซังนะคะ-- อ้าว คนละเรื้อง 
หวังว่าจะมีทางรักษาให้พลังพิเศษหายนะคะ เสียซิงแล้วหายไรงี้(?) เป็นเรา เราก็ทนอุจาดตาไม่ไหวเหมือนกัน 

[O-RA DUNGPRANG]