ตอนที่ 15
หูยยยยย
หึยยยยยยยยย
โอววววววววววววววววววววว
“อะไรของมึงคะ ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม เพื่อนเขากลัวกันหมดแล้ว”
ธันวาตบหัวผมจนกะโหลกลั่นไปหมด มึนจนรู้สึกเหมือนสมองสั่นคลอน “กู กู กู… กูไม่ขอโทษ”
แทนที่จะเถียงหรือด่าออกไปเหมือนเดิมอย่างที่ผมชอบทำ พอขอโทษออกไปธันวามันก็เลยทำหน้าอึ้ง อ้าปากหวอแล้วจับหน้าผมโยกไปมาแรงๆ
“มึงเป็นใคร มึงมันไม่ใช่ไอ้กิ่งเพื่อนกู มึงเป็นเอเลี่ยนที่แดกร่างมันมาใช่ไหม!!”
“บ้า” ผมโยกหน้าหนีออกจากมือมันไปแล้วไม่ได้เถียงอะไรต่อ เห็นอย่างนั้นธันวามันก็ยิ่งอ้าปากกว้างขึ้นไปใหญ่
“อย่าบอกนะว่าพี่ยินเขาทำอะไรมึง…”
“ตลกละ! พอๆ ไม่มีอะไรหรอกมึง กูแค่คิดมากไปเรื่อยเปื่อยแค่นั้น”
ผมส่ายหน้าแล้วโบกมือเป็นสัญลักษณ์ให้เพื่อนรักยุติการสอบสวน เพื่อนสาวคนดีของผมยอมถอยไปแต่โดยดีครับ แต่ก็ยังติดความสงสัยไว้บนใบหน้าอยู่ …ซึ่งเรื่องนี้ไม่ว่ายังไงก็บอกไม่ได้ครับ ไม่ได้เด็ดขาด คำสั่งของพ่อตาคือประกาศิตที่ยิ่งใหญ่ ใครจะล่วงรู้ไม่ได้แม้ว่าผมจะอยากเมาท์มอยหอยสังข์มากแค่ไหนก็ตาม
หลังจากที่ตัดสายเสร็จ ผมก็ไม่ลืมที่จะลบประวัติการโทรออกจากโทรศัพท์หมอมันออกไปด้วย ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยในชีวิตของตัวเองทั้งจากคนลูกและคนพ่อครับ ในภาวะที่อยากพูดแต่พูดไม่ได้แบบนี้นั่นยิ่งทำให้ผมอยากจะกรี๊ดให้ตัวแตกเข้าไปใหญ่ ติดที่ว่าทำไม่ได้ เลยได้แต่หวีดร้องในใจแล้วโดนเพื่อนด่าแบบนี้นั่นเอง
คาบเรียนดำเนินต่อไปตามปกติเหมือนว่าผมไม่ได้มีส่วนสำคัญใดๆ ในห้อง ผมมองเหม่อไปเรื่อย ไม่ได้สนใจเรียนอะไร ในหัวคิดไปแต่เรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น… ผมจะโดนถ่วงน้ำโทษฐานเป็นตัวการที่ทำให้หมอยินโดนกระทืบรึเปล่าวะ หรือว่าจะโดนเรียกไปตักเตือน เอาปืนจ่อแล้วบอกให้เลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ… อะไรอย่างนี้รึเปล่าวะ
สงสัยจะเครียดและเหม่อมากจนไม่รู้ตัว อยู่ดีๆ ก็หมดคาบแล้วครับ ได้เวลากินข้าวและใช้ชีวิตประจำวันต่อแล้ว ช่วงนี้ผมไม่ค่อยไปดักเจอหมอยินเท่าไหร่แล้ว เพราะบางวันก็ไปสิงห้องหมอมันบ้างไม่ก็เกาะติดไปเที่ยวด้วยบ้างจนกลัวหมอมันเบื่อ แถมพวกรุ่นพี่บ้าๆ พวกนั้นก็ไม่อยู่แล้วด้วย พักเที่ยงของผมเลยไม่ค่อยมีสีสันเท่าไหร่ (นี่คือเสียใจ?)
ถึงอย่างนั้นความกังวลใจของผมก็ยังคงไม่หมดไปจากสีหน้าครับ …หมวยหมวยมันถึงกับเอาหลอดชี้หน้าแล้วพูดด้วยความเกรี้ยวกราดอันเกิดจากความอยากรู้ว่า “ถ้ามึงยังไม่บอกกูมาเดี๋ยวนี้มาเกิดอะไรขึ้น กูจะเอาโปรเจ็คมึงไปเผา”
“…กูยอม” ขืนบอกไปผมนี่แหละมั้งครับที่จะถูกเผาสดแทน
“อีกิ่งงงงง มึงเป็นอะไรเนี่ย!! ถ้าเกิดมึงไม่อยากบอกก็ทำหน้าให้มันปกติๆ หน่อยได้ปะวะ กูอยากรู้นะเนี่ย”
“เจือก”
“อีเวร งั้นหลังจากนี้อย่าหวังว่าจะได้ความช่วยเหลืออะไรจากกูเลยเหอะ”
ผมเบ้ปากใส่ความช่วยเหลือของมัน… ช่วงที่ผมโดนยำแรกๆ ก็ไม่มีใครรู้เลยครับ แถมพอมาเรียนด้วยหน้าปูดๆ ยังล้อแล้วล้ออีกจนผมแทบจะมุดดินเรียน ใส่หน้ากากอนามัยมาก็โดนดึงทิ้งแล้วถ่ายรูป… เพื่อนรักมักให้ความช่วยเหลือจริงๆ ครับ
ผมตักข้าวใส่ปากอันเป็นการบอกเชิงสัญลักษณ์ว่าจะไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้แล้วจนทำให้คนทั้งโต๊ะโวยวายไปด้วยความหงุดหงิด แต่ไม่นานนักบรรยากาศก็เปลี่ยนไปเมื่อกลุ่มของหมอยินเดินเข้ามาใกล้… น่าเสียดายที่ไม่มีหมอตัวสูงเดินมาด้วยครับ
“กินข้าวเหรอกิ่ง”
พี่เป้เป็นฝ่ายทักผมมาก่อนครับ หน้าไอ้เป็นใจนี่แบบกั้นเสียงไว้เต็มที่มาก ให้เดาว่าตอนนี้ในหัวมันคงกำลังเต้นรำเฉลิมฉลองอยู่ด้วยซ้ำ
“ครับพี่ พี่มีโต๊ะยัง เดี๋ยวพวกผมใกล้ลุกละ”
“เดี๋ยวหาๆ เอา นั่งไปเหอะ”
นี่ครับคนดีที่แท้จริง “แล้วหมอยินไปไหนอะครับพี่ ไม่มากินข้าวเหรอ”
“มันฝากซื้อนมขึ้นไป เขียนงานอยู่”
หูยยย ได้ยินอย่างนั้นแล้วผมก็รีบตบโต๊ะพร้อมลุกขึ้นยืนแบบไม่สนเพื่อนฝูงเลยครับ คืออย่างนี้ โรงอาหารใต้ตึกผมนี่อยู่ห่างจากเซเว่นไปประมาณร้อยเมตรครับ ไม่ใกล้ไม่ไกล เดินได้แบบไม่เหนื่อย “เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับ หมอเขากินยี่ห้ออะไรอะ”
“แหม เร็วเชียวนะมึง แดกข้าวให้หมดก่อนไหม” ธันวามันชี้มาที่จานผัดกะเพราของผมที่กำลังจะเป็นหมัน
“อิ่มละ เอาอะไรเซเว่นไหม”
“มึงซื้อนมไปเปย์ผออย่างเดียวมึงเถอะ”
“พูดอะไรเกรงใจรุ่นพี่บ้างนะ ฮ่าๆ”
พี่ผึ้งผู้อยากมีส่วนร่วมในบทสนทนาสวนขึ้นมาบ้างครับ ทั้งโต๊ะมองพี่มันเป็นตาเดียวกันเลยครับเมื่อพี่ผึ้งยิ้ม… หึหึหึ เป็นไงล่ะ นายแบบสุดเฮี้ยนของกิ่งน้อย
“ขอโทษค่ะพี่ พอดีหนูมองอะไรไม่ค่อยเห็น ออร่าพี่มันจ้ามากค่ะ”
“พูดแบบนี้เอาไลน์พี่ไปเลยไหม”
แล้วหมวยหมวยกับธันวามันก็หวีดร้องขึ้นมาครับ ดี๊ด๊าจนลืมความเป็นสตรีไทยไปหมดสิ้น เฮ้อ หมดคำพูดกับเพื่อนที่อยากมีผู้จนตัวสั่นครับ เรียบร้อยสู้กิ่งน้อยไม่ได้เลยจริงๆ
“แล้วตกลงหมอยินเขากินยี่ห้ออะไรอะครับ”
ผมหันมาสนใจกับประเด็นที่จะทำให้หมอยินแฮปปี้สมชื่อต่อ พี่เป้ยื่นแบงค์ร้อยในมือให้แล้วบอกว่า “อะไรก็ได้แหละ เอาขวดใหญ่สามขวด”
นี่กินหรือเอาไปอาบครับเนี่ย อยากถามไปแบบนั้นแต่ก็กลัวว่าจะโดนด่ากลับมาเลยได้แต่รับเงินไว้พร้อมยิ้มแหยๆ “แล้วนี่หมออยู่ไหนอะครับ เดี๋ยวผมซื้อแล้วเอาขึ้นไปให้เลย พวกพี่จะได้กินข้าวนานๆ ไม่ต้องรีบ”
“น่ารัก สปอร์ต ใจดี กทม.”
“ชมกันแบบนี้ผมก็เขินแย่นะครับพี่ผึ้ง แอร๊ย”
“เพลาๆ หน่อยไอ้กิ่ง…” สงสัยท่าเขินบิดเอวเอสของผมนี้คงจะมากเกินพอดีไปจริงๆ ครับ เพราะพี่อ๊อฟถึงขั้นเอ่ยปากด่ากันเลยทีเดียว จากนั้นพี่เป้ก็บอกที่อยู่ของหมอยินมา “แฮ่ๆ ครับพี่ งั้นเดี๋ยวกูไปก่อนนะ เจอกันบนห้อง”
ประโยคหลังผมพูดกับกับพวกธันวาครับ พวกมันพยักหน้าหงึกหงักพร้อมหน้าเอือมๆ เมื่อเห็นว่าผมรีบวิ่งแจ้นไปทำภารกิจหัวใจโดยทิ้งเพื่อนไว้ข้างหลัง …ไม่มีดราม่าใดๆ ในกลุ่มเรื่องนี้หรอกครับ มีแต่อยากให้ผมรีบๆ ได้หมอเข้าทั้งนั้น คงเบื่อจะฟังเสียงโหยหวนที่ผมร้องทุกครั้งเมื่อเห็นหมอเขาเดินกับผู้หญิงคนอื่น
ใช้เวลาไม่นานผมก็มาถึงเซเว่นที่โคตรแคบและของก็น้อยจนไม่สามารถเลือกอะไรได้ ผมเดินเข้าไปเลิกนมมาสามขวดตามที่พี่เป้บอก ไหนๆ ก็ไม่ได้เจาะจงยี่ห้อมาแล้วผมก็เลยเลือกขวดที่ผมชอบกินไปแทนครับ คิดว่าอย่างน้อยถ้าหมอมันชอบก็อาจจะได้มีเรื่องที่เหมือนๆ กันในชีวิตบ้าง
ระหว่างที่รอคิดเงินผมก็หยิบขนมปังไปเผื่ออีกสองห่อครับ อันนี้กะว่าจะออกเอง ไม่อยากให้หมอมันใช้นมเลี้ยงท้องไปวันๆ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาจะทำยังไง
“ทั้งหมดเก้าสิบเจ็ดบาทค่ะ”
ผมจ่ายเงินไปแล้วบวกลบค่าขนมปังไว้ในใจก่อนแทนเงินใส่เงินทอนเพื่อจะได้เอาไปคืนหมอมันถูก พอเดินออกจากเซเว่นผมก็มุ่งตรงไปยังตึกเรียนของหมอทันทีครับ ระหว่างทางก็แอบส่องกระจกบ้างว่าหน้ามันไหม หัวฟูรึเปล่า… คนเรานี่ก็เป็นเอามากเนอะ
ขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นที่หมอเรียนเสร็จ หันซ้ายหันขวาไม่นานก็เจอกับคนตัวสูงที่กำลังนั่งปั่นงานหัวฟูอยู่ตรงโต๊ะหน้าห้องเรียนครับ ผมเดินเข้าไปเบาๆ กะว่าจะเซอร์ไพรส์ แต่ก็ถูกคนขยันเงยหน้าขึ้นมาเจอก่อนจนได้
“ซื้อนมมาให้ครับหมอ”
“เจอกับพวกอ๊อฟมาเหรอ”
“ครับผม หมอทำไรอยู่อะ”
ผมถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ คนตัวสูงแล้วชะโงกหน้าดูสิ่งที่หมอกำลังเขียนอยู่ แต่ไม่ว่ายังไงก็อ่านไม่ออกครับ นี่ลายมือหรืออะไร สงสัยที่เขาว่ากันว่าหมอมักจะลายมือห่วยนี่ท่าจะจริง
“รายงาน”
“หมอดองไว้หรืออะไร ทำไมมานั่งทำอยู่คนเดียวล่ะครับ”
“เมื่อคืนฉันเผลอหลับไป… ถ้าจะมานั่งกวนก็กลับไปเรียนไป ฉันจะทำงาน”
เงียบ ระบบหุบปากโดยอัตโนมัติเปิดทำงานครับ… แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังนั่งหน้าทนดูหมอทำงานเงียบๆ ต่อไป ดูไปดูมาก็ไม่มีทีท่าว่าหมอจะกินนมสักทีครับ แล้วนี่ก็เกือบหมดคาบพักแล้วด้วย ผมเลยมัดมือชกด้วยการเปิดขวดนมแล้วเสียบหลอดให้พร้อมจ่อปากไปทันที
“หมอกินดิ เดี๋ยวเป็นลม”
…ไม่แม้แต่จะหันมามองครับ ฮือ โอกาสที่จะได้ป้อนนมหมอมาอยู่ในมือ แต่ไอ้กิ่งคนนี้กลับไร้เสน่ห์เกินไปจนไร้ผล พอค้างมือไว้อยู่นานจนรู้ว่าหมอมันไม่น่าจะยอมดื่มจริงๆ ผมถึงได้วางนมไว้บนโต๊ะแล้วหันมาจ้องหน้าคนตัวสูงแทน หมอยินเป็นผู้ชายที่น่ามองมากครับ ถึงจะมีรอยคล้ำใต้ตาแบบนี้อยู่บ้านแต่ก็ยังดูดี ผมมองเลยไปยังไรหนวดที่เจ้าตัวก็คงยังไม่มีเวลาโกนอีกแล้วจนเผลอพูดออกไปว่า “หมอไว้หนวดก็น่าจะดูดีนะ แต่ผมชอบแบบหน้าเกลี้ยงๆ มากกว่าอะ”
ได้ผลครับ หมอมันหันมาสนใจ… แต่ก็ด้วยสายตาอำมหิตทันที เจ้าตัวลุกขึ้นยืนแล้วหิ้วคอเสื้อผมไปทิ้งเหมือนแมว “กลับไปเรียนได้แล้ว รำคาญ”
“หมอออ ผมขอโทษษษ ขออยู่จนกว่าจะบ่ายโมงนะ”
“บอกให้ไปก็ไป”
จากนั้นผมก็ถูกโยนเข้าลิฟต์ แถมมีการยื่นมือมากดเลขชั้นให้เสร็จสรรพครับ พอถึงพื้นผมก็เดินน้ำตาตกในกลับตึกไป ไม่น่าปากมากเลยกู ก็รู้อยู่ว่าหมอมันขี้รำคาญ เสียโอกาสทำคะแนนเลย
“อ้าว กลับแล้วเหรอ”
ระหว่างทางกลับผมก็เดินสวนกับกลุ่มเพื่อนพี่หมอครับ… พี่ผึ้งเป็นฝ่ายตะโกนทักผมที่เดินหน้างอมาก่อนพร้อมรอยยิ้มอันเจิดจ้า “โดนไล่กลับมาชัวร์ น่าสงสาร”
“สงสารจริงมึงไม่ยิ้มแบบนี้หรอกผึ้ง”
“พี่อ๊อฟพูดถูก พี่ผึ้งนะพี่ผึ้ง สมน้ำหน้าก็บอกมาเถอะ”
ผมทำหน้าบึ้งใส่พี่ผึ้งจนเจ้าตัวหัวเราะใส่ ก่อนจะโอบไหล่ผมอย่างสนิทสนมไม่แคร์สื่อ “แค่มึงกล้าจีบมันกูก็เชียร์เต็มที่แล้ว เรื่องอะไรจะมาสมน้ำหน้า”
“แน่ใจนะพี่ว่าเชียร์ ไม่ใช่ว่ารอหัวเราะเยาะอยู่แน่นะ”
“ถึงเวลานั้นกูคงไม่หัวเราะเยาะมึงหรอก”
“พี่จะแกล้งมอมเหล้าผมให้เมาเล่นๆ น่ะสิ”
“ไม่ให้มึงเมาเล่นๆ หรอก เสียของจะตาย มอมไปทำอย่างอื่นดีกว่า”
“เย้ยยยย พี่ครับ ผมกลัวแล้ว”
“ฮ่าๆๆ กูล้อเล่น” พี่ผึ้งโคลงหัวผมไปมา ไม่รู้ทำไมผมถึงชอบโดนชาวบ้านเขาจับหัวโยกบ่อยนักเชียว “ไปๆ กลับตึกไปได้แล้ว เพื่อนมึงขึ้นกันหมดแล้ว”
“ครับพี่ บายครับ”
“เออบาย จุ๊บๆ”
ผมยิ้มแหยๆ ให้เมื่อพี่เขาส่งจูบโดยการตบหน้าผมประกอบเสียง คิดว่านี่ไม่น่าจะเรียกว่าการจุ๊บนะครับพี่ผึ้ง
พอกลับขึ้นมาบนตึกเรียนผมก็เจอสายตาทิ่มแทงจากผองเพื่อนครับ… ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้พวกมันดูดุเดือดกันมากเลยทีเดียว เพราะเข้าห้องไปได้ไม่ทันไรผมก็ถูกลากไปคุยยังมุมมืดทันที
“มีอะไรวะ”
“มึงทิ้งเรื่องไว้ให้พวกกูได้ไงเนี่ย”
“เรื่อง เรื่องไรวะ” ธันวามันทำหน้าเอือมเมื่อผมไม่รู้เรื่อง …เออะ จะไปรู้ได้ไงวะว่าเกิดอะไรขึ้น เล่ามาเร็วๆ สิ
“พี่ผึ้งตัวดีของมึงนั่นแหละ นายแบบเดอะช็อคของมึงอะ”
หมวยหมวยมันพูดเสริมขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจังมากครับ ไม่รู้ไปตีกับแตนที่ไหนมา หน้าบวมเชียว “แม่งมาหม้ออีเป็นใจ… แล้วก็ตบท้ายด้วยการขอไลน์กู”
“ตึ่งโป๊ะ! พี่เขาเล่นมุกรึเปล่ามึง”
นึกภาพตามก็น่าจะเป็นแค่มุกขำๆ ครับ แต่ติดที่เพื่อนทั้งสามคนมันไม่ขำด้วย “มุกบ้าอะไร! จีบเป็นใจแบบอ่อยแรงมาก แล้วมึงคิดดูว่าคนอย่างพี่ผึ้งแค่พูดสวัสดีครับเฉยๆ กูก็ระทวยแล้วมั้ง นี่มาแบบรัวๆ …จากนั้นก็มาขอเบอร์กูแบบหักหน้าเป็นใจโคตร! มึงดูที่พี่เขาทำไว้ดิวะ!”
“ใจเย็นๆ กูไม่ได้โกรธพี่เขาหรอก”
เป็นใจที่เงียบอยู่นานสวนขึ้นมาครับ แต่ดูยังไงมันก็ไม่โอเค
“มึงไม่โกรธแต่กูโกรธค่ะ! กูว่าแล้วเชียวหล่อๆ แบบนี้มันต้องมีปมแย่ๆ อะไรสักอย่างชัวร์! นี่ดันชอบมาเล่นกับความรู้สึกผู้หญิง กูรับไม่ได้”
“พี่เขาแค่หยอกเล่นอะมั้ง”
“มึงไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ เพราะงั้นมึงไม่รู้หรอกว่าเรื่องมันจริงจังขนาดไหน แล้วแม่งก็ทำหน้าเหมือนจะหัวเราะตอนที่อีเป็นใจมันหน้าเสีย… กูนี่อยากจะเอาชามข้าวฟาดหน้าเข้าให้”
ผมหันไปมองหน้าเป็นใจที่ยังดูช็อกๆ อยู่ คิดว่าถ้าคุยกันต่อไปเรื่องจะยิ่งแย่ขึ้นไปกันใหญ่ เพราะอย่างนั้นผมเลยรีบดันหลังธันวาหัวโจกให้มันกลับห้องไป ถึงอย่างนั้นเสียงบ่นของพวกมันก็ยังคงดังผสานกับเสียงพูดของเป็นใจอยู่เป็นระยะๆ
วันนี้ผมได้รู้ซึ้งถึงความเจ้าชู้ของพี่ผึ้งแล้วจริงๆ ครับ… และผมก็ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องมันจะบานปลายได้มากกว่านี้อีกเยอะ
.
.
.
.
.
“เอ้านี่ ยินมันฝากมาคืน”
พี่เนย์เดินเข้าห้องมาพร้อมกับแบงค์ยี่สิบอีกสองใบ ผมที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ก็เลยถามออกไปแบบงงๆ
“ค่าอะไรอะพี่ สินสอดเหรอ”
“สินสอดบ้านมึง! มันบอกค่าขนมมั้ง กูฟังไม่ถนัดเหมือนกัน”
อ้อ ค่าขนมปังที่ผมเลี้ยงหมอเขาไปนั่นเอง ผมรับเงินจากมือพี่เนย์มาแล้วก้มหน้าทำงานต่อ… จริงๆ ก็อยากเลี้ยงนั่นแหละครับ แต่รู้ว่าถ้ายึกยักไม่รับไว้ก็คงจะโดนรำคาญใส่อีกเหมือนเคย รอบที่ซื้อเฉาก๊วยไปให้นั่นก็โดนยัดเงินกลับมา เถียงแล้วเถียงอีกก็โดนหงุดหงิดใส่ เพราะงั้นไว้เดี๋ยวค่อยหาทางเอาไปคืนทีหลังแล้วกัน
“แล้วพี่เปียวอะพี่”
ร่างสูงชะงักกึกเมื่อผมถามหาคู่หูที่มักจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดอย่างพี่เปาเปียว จากนั้นก็ตอบกลับมาแบบแกนๆ ว่า “เดี๋ยวมันก็มาแหละมั้ง แม่งนั่งทำงานอยู่”
“อ่อ เคพี่ ไม่ได้ทะเลาะกันใช่ไหมเนี่ย”
“เรื่องของกู”
จบครับ สรุปเป็นอันรู้กันว่าแตะไม่ได้ เห็นอย่างนั้นผมก็หันกลับมาสนใจกับงานในมือต่อ …ที่เห็นๆ ว่าเรียนวาดรูปไปวันๆ นี่ไม่ได้สบายเลยนะครับ งานเยอะซะยิ่งกว่าจำนวนวัน ปั่นวันละงานก็ยังไม่ทัน
ตอนที่พี่เนย์เดินเข้าไปอาบน้ำตามสไตล์ไม่ชอบดองเค็มไลน์ของผมก็เด้งขึ้นมาทันทีครับ จริงๆ จะไม่ตื่นเต้นอะไรเลยถ้าชื่อที่ขึ้นมาจะไม่ใช่คนตัวสูงที่ผมเฝ้าเพียนจะฝันหาอยู่ทุกวันแบบนี้
HAPPYYIND : ได้เงินรึยัง
แม่นเหมือนตาเห็น แม่นเหมือนฝังกล้องไว้ที่หน้าผากผม ผมนี่ทิ้งงานทุกอย่างแล้วไปนั่งเกาะพิมพ์แชทตอบไปทันทีครับ
กิ่งก้านใบชะชะใบก้านกิ่ง : ได้แล้วครับ
กิ่งก้านใบชะชะใบก้านกิ่ง : จริงๆ หมอไม่ต้องคืนก็ได้นะ นี่ตั้งใจเลี้ยงง
HAPPYYIND : ไม่ต้อง
กิ่งก้านใบชะชะใบก้านกิ่ง : งั้นเดี๋ยวผมซื้อเป็นขนมไปให้อีกที
HAPPYYIND : ฉันก็จะฝากเงินคืนไปอีกนั่นแหละ
กิ่งก้านใบชะชะใบก้านกิ่ง : เอามาเลยครับ เดี๋ยวผมจะเอาเงินที่หมอให้เก็บใส่กระปุกไว้เผื่อไปสู่ขอหมอ
กิ่งก้านใบชะชะใบก้านกิ่ง : โห่ฮี้โห่ววว ฮิ้ววววววววว //ซ้อมร้อง
HAPPYYIND : ตลก?
ผมหัวเราะชอบใจกับการตอบกลับมาของหมอยิน คิดภาพหน้าบึ้งๆ นั่นพูดคำนี้ตามออกมาแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ครับ นี่สินะที่เขาเรียนกันว่าคลั่งรัก ต่อให้อีกฝ่ายทำอะไรก็ดูดีในสายตาเราไปหมด
กิ่งก้านใบชะชะใบก้านกิ่ง : หมออยากไปเล่นห้องหมออะ
กิ่งก้านใบชะชะใบก้านกิ่ง : พรุ่งนี้ไปได้ปะครับ งานเสร็จรึยัง
หมอมันอ่านแล้วนิ่งไปสักพักหนึ่งก่อนตอบกลับมาครับ คงกำลังลังเลว่าจะให้ผมไปปรนนิบัติดีรึเปล่า ไปห้องหมอมันแต่ละทีนี่นึกว่ากลายสภาพเป็นซินเดอเรลล่า เก็บกวาดเช็ดถูกยังกับเมียทาส
HAPPYYIND : ได้ แต่ห้ามกวนตอนอ่านหนังสือ
“เยสสสสสสสสสสสส!!”
“อะไรของมึง”
พี่เนย์ที่อาบน้ำเสร็จออกมาใหม่ๆ ทำหน้างงๆ ใส่ผมที่กำลังชูสองมือขึ้นฟ้าพร้อมตะโกน ผมไม่ตอบพี่เขาไปครับเพราะมัวแต่คิดว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรยังไงดี …หมอยินใจดีขึ้นเยอะนับจากวันแรกที่ได้คุยกันครับ เหมือนกับว่าอะไรๆ มันจะเริ่มเป็นใจให้ผมมากขึ้นทุกที
‘ฉันจะให้คนขับรถไปรับ ห้ามสายล่ะ แล้วก็จำไว้ด้วยว่าเธอจะต้องไม่บอกใครเรื่องนี้ แม้แต่กับยินดีเองก็ตาม’
…ยกเว้นก็แต่เรื่องของคุณพ่อตานี่แหละครับที่เข้ามากวนตะกอนความสุขของผมให้ขุ่นมัวขึ้น อีกไม่ถึงสองอาทิตย์ก็จะเข้าสู่วันนั้นแล้วครับ วันที่ผมจะต้องเดินขึ้นเขียงด้วยตัวเอง ไม่บอกใคร(จริงๆ คือบอกใครไม่ได้ ฮือ)อย่างห้าวหาญ ถึงตายก็ตายเพราะความรักอย่างภักดีครับ
แต่เอาจริงๆ ก็อย่าให้ถึงกับตายเลยนะครับ ฮือ แค่ผมไปจีบลูกชายพ่อเท่านั้นเอง
tbc.
*****************************************
ขอบคุณทุกๆ คอมเมนท์เลยนะคะ นักเขียนมือใหม่ปลื้มใจทุกครั้งที่ได้อ่านคอมเมนท์ของทุกคน ขอบคุณมากค่ะ ฮือ
เรื่องนี้ตั้งใจว่าจะให้ดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่ได้อยากจะเน้นเเค่ความสัมพันธุ์ระหว่างคนสองคนอะค่ะ
อยากจะพูดถึงทุกๆ รูปเเบบของความสัมพันธุ์ด้วย ทั้งเพื่อน ครอบครัว คนรัก อะไรเเบบนี้ค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งที่ตามอ่านกันมาถึงตรงนี้นะคะ ^^ สัญญาว่าจะพยายามอัพให้ถี่ๆ เเบบนี้ตลอดไป555 เเม้งานจะรัดตัว
เเต่เราเองก็เเฮปปี้ทุกครั้งที่ได้อัพเเล้วก็อ่านคอมเมนท์ฟีดเเบ็คนะคะ
อิอิ เลิฟยอล
หัวข้อ: ...How To จีบหมอ... (UP! ตอนที่ 15 บทนำสู่ปัญหาใจ ... 7/11/59) (อ่าน 16948 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก