Miracle of WISH ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งคำอธิษฐาน
-5-
ช่วงเวลาแห่งความสงบสุขที่ผมรอคอยก็มาถึงเมื่อยานพาหนะคันหรูสีดำวาวได้นำพาสตรีและบุรุษขับเคลื่อนออกจากรั้วบ้านสวนไปจนลับตา
“ไม่ต้องฉีกยิ้มหน้าบานขนาดนั้นก็ได้ครับคุณจันทร์”
เพื่อนคู่คิดมิตรคู่ใจมองหน้าผมแบบเอือมๆ แต่เพราะผมกำลังอารมณ์ดีจัด ผมจึงขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง และผมก็คิดว่าคนที่เพิ่งจากไปก็คงจะดีใจไม่น้อยไปกว่าผมหรอกครับ
เวลาตลอดช่วงบ่ายผมใช้มันไปกับการทำงานการเกษตร ตะวันเริ่มคล้อยต่ำคนงานทยอยกลับจวนจะหมดไร่หมดสวน จะมีก็แต่พ่อต้อมกับลุงฟ้อนเดินตรวจตรารอบๆ อย่างไม่เร่งรีบอยู่ไม่ไกลจากผมนัก ผมรีบวิ่งเข้าไปสมทบแต่ก็โดนพ่อต้อมไล่ให้กลับขึ้นบ้านไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมกินมื้อเย็นกันเสียก่อน
ตามประสาเด็กว่านอนสอนง่าย ผมจึงได้มายืนอยู่ใต้ฝักบัวพร้อมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีแบบนี้ยังไงล่ะครับ
“อารมณ์ดีจริงจริ๊งงง”
ออกมาจากห้องน้ำก็เจอคำประชดประชันของไอ้คุณโซ่
“ปกติฉันก็อารมณ์ดีแบบนี้อยู่แล้ว” ยักไหล่ตบท้ายด้วยหนึ่งที
“เหรออออ.. ครับ”
เอ่อ.. ถ้าไม่เชื่อกันก็ไม่ต้องมาเบ้ปากแล้วมองอ่อนแบบนั้นเลยนะเฟ้ย ชิส์
“งอนแก้มป่องเชียว”
“ไม่ได้งอนเฟ้ยยยย!”
“โอ๋เอ๋.. คุณจันทร์ของไอ้โซ่”
“ชิส์”
จบด้วยการกอดคอเพื่อนซี้ลงสวนตรวจไร่และไปดูปลาในบ่อกันดีกว่า และตอนนี้น้องเห็ดของผมที่บ่มเพาะไว้ก็เริ่มจะผลิดอกออกผลให้ได้ชื่นใจกันแล้วครับ
.
.
.
.
อย่างที่ใครหลายคนบอกไว้ว่าเวลาแห่งความสุขผ่านไปเร็วเสมอ เผลอแป๊ปเดียวก็ได้เวลาเก็บของใช้จำเป็นใส่กระเป๋าเพราะอีก 2 วันข้างหน้า ผมจะต้องออกไปสู่อีกสังคมที่ไม่คุ้นเคย แต่อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนรักไปอยู่เป็นเพื่อน ไอ้โซ่ตัดสินใจได้แล้วว่าจะเรียนต่อในมหาวิทยาลัยเปิดโดยที่ผู้เรียนใช้วิธีการเรียนด้วยตนเองในเวลาและสถานที่ที่สะดวก และแน่นอนว่าไอ้โซ่มันเลือกสาขาเกี่ยวกับการเกษตรแบบเดียวกับผม
“คุณจันทร์ โทรศัพท์มือถือคุณจันทร์อยู่ไหนเหรอ?”
“ห๊า??”
โทรศัพท์มือถือ??? อยู่ไหนหว่า??? ตั้งแต่พ่อต้อมซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้วผมนับจำนวนครั้งที่ใช้ได้เลยครับ ก็ผมไม่รู้จะเอาไว้โทรหาใคร สาวๆ ก็ไม่มี เพื่อนก็มีไอ้โซ่คนเดียวนี่แหละ พ่อ แม่ ตา ยาย ป้าณี ลุงฟ้อน ก็เจอหน้ากันทุกวัน อยากจะคุยด้วยก็แค่เดินไปหาพวกท่าน เบอร์โทรที่บันทึกไว้ก็มีแค่เบอร์ของพ่อต้อม และเบอร์บ้านเท่านั้น ผมจึงไม่เห็นความจำเป็นของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิคส์ชิ้นนี้เลยสักนิด ชาร์ตแบตครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ผมยังจำไม่ได้เลยครับ ผมรู้นะทุกคนกำลังมองว่าผมโคตรบ้านนอกเลยใช่มั๊ย? ผมก็ยอมรับแล้วไง ไม่แคร์ด้วย มีปัญหาอะไรเคลียร์กับเพื่อนผมได้เลย
“ตรงโต๊ะหัวเตียงมั้ง..”
ขายาวๆ ของไอ้โซ่ก้าวตางไปเปิดลิ้นชักตรงหัวเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่นอนตายอยู่หลายเดือนขึ้นมาพลิกหน้าพลิกหลัง จากนั้นก็เอาไปชาร์ตแบต
“จะเอาไปทำอะไรเหรอ?”
“เราจำเป็นต้องใช้นะคุณจันทร์ ไม่งั้นจะโทรกลับมาบ้านยังไงล่ะครับ”
“อ่อ.. เออๆ”
พยักหน้าเห็นด้วย ผมก็ลืมคิดข้อนี้ไป
“แล้วโทรศัทพ์มือถือของนายล่ะ?”
ไอ้โซ่มันก็มีโทรศัพท์มือถือนะครับ ไอ้โซ่ใช้บ่อยกว่าผมอีก แต่ส่วนใหญ่ใช้โทรหาสาวๆ ของมันมากกว่า
“เอาไว้แม่ ผมจะได้ใช้เครื่องของคุณจันทร์โทรหาแม่ได้ไง”
“อ่อ.. เออๆ”
นั่นสินะ ป้าณีกับลุงฟ้อนแกไม่มีเครื่องมือสื่อสารอิเล็คทรอนิกส์สักอย่างนี่นา
“ว่าแต่คุณจันทร์จัดกระเป๋าเสร็จรึยัง? ให้ไอ้โซ่ช่วยมั๊ย?”
“ไม่เป็นไร ใกล้เสร็จแล้วล่ะ”
ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ไอ้โซ่ก็ไถลตัวไปนั่งอยู่ข้างกระเป๋าของผมแล้วครับ ส่วนผมนะเหรอ? กำลังเลือกของใช้จำเป็นหน้าโต๊ะกระจก น้ำอบไทยนางลอยกับแป้งฝุ่นเภสัชกลิ่นมาดามหอมชื่นใจ เป็น 2 สิ่งที่ถ้าผมไม่ได้ใช้จะทำให้ขาดความมั่นใจไปครึ่งร้อยล่ะครับ
ผมถือของใช้ที่สุดแสนจะจำเป็นของตัวเองไปใส่ลงในกระเป๋า แอบมองหน้าไอ้โซ่แว่บนึง ถ้าถามว่าตื่นเต้นและเป็นกังวลมั๊ย? ตอบตามตรงแบบไม่มีกั๊กว่ามากครับและผมก็คิดว่าไอ้โซ่ก็คงจะไม่ต่างจากผม นั่นเพราะเราทั้งคู่เป็นเด็กบ้านนอกขนานแท้ อาจจะเคยตามพ่อต้อมไปทำธุระในกรุงเทพหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยอยู่ห่างจากพ่อต้อมเกิน 10 เมตร ทำธุระเสร็จก็กลับบ้านไม่เคยค้างอ้างแรมในเมืองหลวงด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ต้องอยู่ให้ได้ บ้านก็ไม่ได้ไกลจากกรุงเทพฯ มากมาย เดินทางไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง ลูกผู้ชายจะกลัวอะไรกับเรื่องแค่นี้จริงมั๊ยครับ
“ยาย แม่มล และแม่ณีเตรียมของแห้งไว้ให้ไปทำกินที่กรุงเทพฯ กระเป๋าใหญ่กว่ากระเป๋าเสื้อผ้าเราสองคนรวมกันซะอีก”
“ฮ่าาา พวกท่านคงกลัวเราจะอดตาย”
ไอ้โซ่หัวเราะเบาๆ ตามผม จะว่าไปเรื่องพวกงานบ้านงานครัวไม่ใช่งานที่ผมถนัดแม้แต่น้อย แต่เพื่อนรักของผมนี่แหละครับงานครัวก็ไม่เคยขาด งานบ้านไม่เคยบกพร่อง งานสวนงานไร่ก็ชำนิชำนาญ เรื่องจีบสาวก็พลิ้วไหว เรื่องเรียนก็หัวไว ขยันขันแข็งแบบสุดๆ ดูๆ ไปนี่มันคุณสมบัติของพระเอกชัดๆ แล้วผมล่ะ? ตัวประกอบ???? เอ่อ.. ผมเองก็ชักจะสงสัยอยู่เหมือนกัน
“โซ่....”
“หืม?”
ผมจ้องหน้าหล่อๆ ของไอ้โซ่ ดวงตาเราสบกัน
“ชั้นรักแกว่ะ”
กูขอเถอะ บทพระเอกเนี่ย T^T
“หืมมม???? คุณจันทร์พูดอะไรเนี่ย? ขนลุก”
คนถูกบอกรักทำท่าขนลุกขนพองแต่มองๆ แล้วเหมือนกำลังขยะแขยงมากกว่า ทำเอาความมั่นใจในหน้าตาของผมลดฮวบฮาบ เชอะ ชิส์ ผมไม่ได้งอนนะครับแต่แค่น้อยใจเล็กๆ เท่านั้น
“ว่าไงหนุ่มๆ จัดกระเป๋ากันถึงไหนแล้ว?”
แม่มลเข้ามาได้จังหวะพอดีบพอดี ผมเลยรีบส่งสายตาออดอ้อนร้องขอความยุติธรรม แต่แม่มลก็มองข้ามมันไป โฮ------- มีแต่คนใจร้ายยยย
“อะไรเหรอครับ?”
ขณะที่ผมกำลังร่ำไห้กระซิกๆ อยู่ในใจ แม่มลก็ยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้ไอ้โซ่
“เบอร์โทรคุณปลื้มชลล์เพื่อนคุณอิเคดะไงล่ะ คุณปลื้มเค้าบอกไว้ก่อนกลับกรุงเทพฯ ว่าถ้าหากพวกลูกอยู่กรุงเทพฯ แล้วติดขัดหรือมีปัญหาอะไรให้โทรหาพี่เค้าได้ตลอดเวลา”
“แต่เราไม่ได้สนิทกับพี่เค้าสักหน่อยนี่ครับ”
ดวงตาคมเข้มของไอ้โซ่หันมามองผมนิดนึงเป็นเชิงถามว่าสนิทกับคุณเจ้าของเบอร์โทรศัพท์นี้รึเปล่า ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าตอบครับ พูดกันยังไม่ถึงห้าคำเลยด้วยซ้ำ
“คุณอิเคดะเค้าฝากให้คุณปลื้มชลล์ช่วยดูแลพวกลูกเอาไว้”
“หืม????”
ฝากอะไร? ฝากใคร? ฝากทำไม? ทำไมต้องฝาก? คนนะครับไม่ใช่สิ่งของจะมาฝากกันแบบนี้ได้ยังไง อยากดูแลก็มาดูแลเองสิ ฝากแมวไว้กับปลาย่างแบบนี้ไม่ได้นะเฟ้ย แต่เดี๋ยวนะ! เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่ๆ นี่ผมคิดอะไรออกไปเนี่ย???
“เมมเบอร์ไว้ในโทรศัพท์มือถือสิลูก”
เด็กดีอย่างไอ้โซ่ก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือของผมที่ชาร์ตแบตกดๆ จิ้มๆ อย่างชำนิชำนาญ
“พรุ่งนี้จะไปขายผักกันที่ตลาดไม่ใช่เหรอลูก? รีบจัดของให้เสร็จแล้วเข้านอนกันได้แล้ว”
ริมฝีปากอุ่นๆ ประทับลงบนหน้าผากของผม และลูบหัวไอ้โซ่ด้วยความเอ็นดูก่อนจะลุกขึ้นออกจากห้องไปมาไวไปไวจริงๆ ครับคุณแม่มลสุดที่รักของผม
มัวแต่มองส่งแม่มลหันกลับมาอีกทีไอ้โซ่รูดซิปปิดกระเป๋าให้ผมเรียบร้อยแล้วครับ
“นอนเถอะครับ ผมง่วงแล้ว”
“อ้าว ไม่นอนด้วยกันเหรอ?”
“เป็นสาวเป็นนางชวนผู้ชายนอนด้วยแบบนี้มันไม่งามนะครับคุณจันทร์”
“ใครเป็นสาวเป็นนาง?! พูดให้ดีๆ ดาบชี้หน้าแกอยู่เนี่ยตาบอดรึไง?”
เด้งให้ดูด้วยเลย
“ก็ของคุณจันทร์เล็กนิดเดียว ไอ้โซ่เลยเข้าใจผิด อิอิอิ”
พูดจบมันก็หลุบตัวออกไปจากห้องอย่างว่องไว หลบไม้แขวนเสื้อที่ผมเขวี้ยงใส่ได้อย่างฉิวเฉียด ชิชะ! เดี๋ยวนี้ปากหมาขึ้นนะเนี่ยไอ้เพื่อนเวร!!
.
.
.
.
วันเดินทางมาถึงไวเหลือเกินอย่างกับเป็นเรื่องโกหก.. ต่อให้บอกว่ายังไม่พร้อมแต่ก็ต้องพร้อมแล้วล่ะครับ หลังจากทานมื้อเช้ากันเสร็จเราก็ออกเดินทางกันในตอนสาย ป้าณีกับลุงฟ้อนส่งไอ้โซ่แค่หน้าบ้าน ไอ้โซ่กอดป้าณีแน่นๆ แล้วกราบตรงอกลุงฟ้อน ไม่มีคำพูดใดๆ แต่ผมรู้ว่าในใจของมันไม่ได้ต่างไปจากผม ความจริงแล้วมหาวิทยาลัยที่ไอ้โซ่เลือกเรียนนั้นสามารถเรียนด้วยตัวเองที่บ้านได้แบบสบายๆ แต่เพราะผมนี่แหละครับที่ทำให้มันต้องเป็นคอยเป็นเงาตามติดคอยดูแลผมไปทุกที่ ด้วยเหตุนี้ผมจึงยอมให้ไอ้โซ่เป็นพระเอกได้โดยไม่ด่านักเขียน
ต้นไม้ที่เขียวขจีค่อยๆ หายไปจากสายตาแล้วแปรเปลี่ยนเป็นตึกรามบ้านช่องเมื่อรถขับเคลื่อนเข้าสู่เขตเมือง ใช้เวลาแค่ชั่วโมงเศษก็ถึงเมืองหลวง แต่กว่าจะถึงปลายทางก็ต้องแวะหาอะไรกินมื้อเที่ยงกันก่อน และตอนนี้ผมก็รู้แล้วล่ะครับว่าการจราจรอันแสนโหดร้ายมันเป็นยังไง
บ่ายสองโมงเศษก็ถึงจุดหมาย พ่อต้อมจอดรถบนตึกชั้นสาม แล้วทุกคนก็เดินตามพ่อต้อมไปที่ลิฟท์ พ่อต้อมกดชั้น 18 และเราก็หยุดลงที่หน้าห้อง 1808 จากนั้นพ่อต้อมก็หยิบการ์ดในกระเป๋าแตะตรงหน้าประตู ทันทีที่เห็นภายในห้องผมก็หมดความอดทนครับ
“ที่นี่ที่ไหนอะครับพ่อต้อม?”
เป็นผมเองนี่แหละที่ถามขึ้นมาเพราะความสงสัยมันอัดอั้นมาตั้งแต่พ่อต้อมยังไม่ดับเครื่องยนต์เลยด้วยซ้ำ ที่นี่ที่ไหน?? เรามาผิดที่กันรึเปล่า?? ใครก็ได้ช่วยตอบผมที
“หอพักพวกลูกไงจ๊ะ”
คนตอบคือแม่มลครับ ตอบผมเสร็จก็ประคองคุณยายไปนั่งที่โซฟา ในขณะที่คุณตาและพ่อต้อมกำลังเดินสำรวจทั่วห้อง มีแต่ผมกับไอ้โซ่นี่แหละที่ยืนมองหน้ากันเป็นคำถามว่า
‘หอพัก’ มันหรูกันขนาดยังกับโรงแรมแบบนี้เลยเหรอ?????? ตกแต่งเรียบแต่หรูหรามาก มองแวบเดียวก็รู้ว่าทุกชิ้นเป็นของแพงแสนแพง แล้วไหนจะมีสองห้องนอน เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน และรวมไปถึงอุปกรณ์เครื่องครัวครบชุด
“คอนโดห้องนี้เดิมเป็นของพี่ชายของคุณปลื้มชลล์ แล้วขายต่อให้พี่ชายของเมียเค้า แต่เจ้าของใหม่อยู่ต่างประเทศเลยปล่อยให้เช่าในราคาถูกมาก คุณปลื้มชลล์เลยแนะนำพ่อให้พาเราสองคนมาพักที่นี่ ไกลจากมหาลัยหน่อยแต่การเดินทางสะดวก นั่งรถไฟฟ้าเอาแป๊ปเดียวก็ถึง”
คนเป็นพ่อคงจะเห็นลูกยืนอึ้งตะลึงค้างอยู่นานจึงหันมาอธิบายให้ฟังแบบเข้าใจในรวดเดียว และนั่นทำให้ผมตั้งคำถามขึ้นในใจว่า
‘คุณปลื้มชลล์อีกแล้วเหรอ??’ บ้านเราไปสนิทชิดเชื้อกับนักธุรกิจระดับมหาเศรษฐีของประเทศตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย??
“มีสองห้องนอนนะลูก เลือกแบ่งกันเองนะ”
คุณตาสำรวจเสร็จก็มานั่งพักข้างๆ คุณยาย แล้วพวกผู้ใหญ่ก็พูดคุยกันในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเด็กๆ อย่างผม
ผมกับไอ้โซ่จึงมองหน้ากันอีกรอบ
“ผมเอาห้องซ้ายละกัน”
พูดจบไอ้โซ่ก็เดินตรงดิ่งไปเปิดประตูห้องที่มันเลือก ผมเห็นมันยืนตาค้างอยู่พักใหญ่ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไป คราวนี้ก็ถึงตาผมบ้าง ผมเดินไปห้องด้านขวาและแค่เปิดประตูเท่านั้นแหละครับ ผมเข้าใจความรู้สึกของไอ้โซ่ทันที แม่จ้าวโว้ยยยยนี่มันยิ่งกว่าโรงแรมห้าดาวอีกนะเนี่ย
“เค้าให้พ่อต้อมเช่าเดือนละเท่าไหร่?”
รีบชะโงกหน้าออกมาถามก่อนครับ
“สองพันห้าร้อย”
“ห๊าาา!!!!”
ไม่ใช่เสียงของผมคนเดียวนะครับ บวกเสียงไอ้โซ่ที่ยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าห้องมันด้วย พ่อต้อมมั่นใจนะว่านี่เป็นราคารายเดือนไม่ใช่รายคืน
“จะตกใจทำไมกัน ก็เจ้าของห้องคนใหม่ที่ใช้เช่าเนี่ยก็ว่าที่พี่เขยเรานั่นแหละ”
“ห๋าาา??!!”
รอบนี้เป็นเสียงผมคนเดียวครับ และก็เรียกสายตาให้ทุกคู่มองมาเป็นจุดเดียว เอ่อ... ผมแค่ตกใจเท่านั้นเองว่าโลกอะไรจะช่างบังเอิญขนาดนั้น ทำไมทุกคนต้องมองเหมือนว่ากำลังจับผิดอะไรผมอยู่
“เอาของในกระเป๋าไปใส่ตู้เย็นให้ลูกสิ”
ขอบคุณคุณยายที่ช่วยพูดขัดจังหวะช่วยดึงดูดความสนใจจากทุกคน ผมจึงถือโอกาสหลุบตัวกลับเข้ามาในห้อง การตกแต่งยังคงเรียบหรูเหมือนด้านนอกแต่ห้องนี้จะเน้นโทนฟ้า คราม และเทา บอกตามตรงครับว่าไม่กล้าแม้แต่จะวางกระเป๋าบนพื้นเพราะท่าทางพรมที่ปูพื้นอยู่จะราคาแพงโข ครั้นจะเอาเสื้อผ้าราคาถูกๆ ในกระเป๋าไปแขวนในตู้ก็ยิ่งรู้สึกอเนจอนาถตัวเองเหลือเกิน
“อิเคดะ ยู...”
เหลือบตามองบนเพดานแล้วเอ่ยชื่อเจ้าของคอนโดหรูห้องนี้อย่างอ่อนอกอ่อนใจ แต่ในอกด้านซ้ายกลับเต้นตูมตามอย่างประหลาด
อย่างที่ผมเคยบอกว่าผมเป็นคนเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง ผมมั่นใจว่าผู้ชายที่ชื่ออิเคดะ ยู คือคนๆ เดียวกับคนที่วนเวียนอยู่ในความฝันของผม และเราก็ได้เจอกันแล้ว ส่วนจะตกหลุมรักกันตอนไหนนั้นผมเองก็ไม่ทันจะรู้สึกตัว ฮ่าาาาา บ้ากันไปใหญ่แล้วครับ ผู้ชายคนนั้นคือคนที่จะมาเป็นพี่เขยของผมในอนาคต หรือถ้าเป็นจริงตามที่ผมคิดมีหวังคงโดนคุณเดือนฆ่าล้างโคตรแน่ แต่.. โคตรผมกับโคตรคุณเดือนก็โคตรเดียวกันนี่หว่า?? งั้นก็ตายหมู่ละกัน ผมไม่ยอมตายคนเดียวหรอก เหอๆๆ
“หัวเราะคนเดียว??”
เฮือกกก! ตกใจเยี่ยวแทบราด ไอ้โซ่เข้ามาประชิดตัวผมตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย
“เดี๋ยวนี้ใจลอยบ่อยนะครับ ยิ้ม หัวเราะคนเดียว?”
บ่นอะไรไม่ทราบ? แล้วเข้ามาทำไมไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“คุณจันทร์มีความรักแหงๆ”
“อะไร? พูดให้มันดีๆ?”
“พูดว่า
‘มีความรัก’ เนี่ยมันไม่ดีตรงไหนครับ?”
“ก ก็ไม่ดีตรงที่มันไม่จริงยังไงเล่า”
“ไม่จริงก็ไม่จริง หน้าไม่เห็นต้องแดงเลยนี่นา”
รีบยกมือจับหน้าตัวเองอย่างไวพร้อมตวัดหางตามองเงาในกระจก เออ.. แดงจริงๆ ด้วย
“อากาศมันร้อนนี่หว่า ต้นไม้สักต้นก็ไม่มี”
ยกมือปัดๆ หน้าแสดงท่าทางว่าร้อนจริงๆ แม้จะรู้ว่าคนอย่างไอ้โซ่ไม่มีวันเชื่อผมหรอก ดูได้จากรอยยิ้มมุมปากนั่น หมั่นไส้โว้ยไอ้พวกชอบรู้ทันเนี่ย
“คุณจันทร์เอาของออกมาจัดเองได้นะ?”
ขอบคุณนะที่ช่วยเปลี่ยนเรื่องเปลี่ยนประเด็น ผมก็รีบพยักหน้าตอบทันทีว่า ‘ได้’ อยากจะบอกมันเหลือเกินว่าโตๆ กันแล้ว อายุก็เท่ากันไม่ต้องมาคอยดูแลกันเหมือนผมเป็นคุณหนูขนาดนั้นก็ได้
เพื่อนที่ดีที่สุดของผมพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้อง ส่วนผมก็สำรวจโน่นนี่นั่นในห้องนอนอีกครู่หนึ่งก็เดินตามไอ้โซ่ออกมา
คุณยายกับแม่มล จัดของและคุยกันงุ้งงิ้งตามประสาผู้หญิงอยู่ในครัว ในขณะที่คุณตา พ่อต้อม และไอ้โซ่ รวมกลุ่มกันยืนดูวิวทิวทัศน์เมืองหลวงอยู่นอกระเบียง ผมหันมองทั้งสองฝั่งแล้วก็ตัดสินใจหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาดีกว่า ขอเวลาปรับร่างกายและจิตใจให้ยอมรับกับสภาพแวดล้อมรอบตัวนักนิด
ปิ๊งป่องงงงงงงง‘เหี้ย!!’นี่คือเสียงอุทานในใจของผมเองครับ ตูดที่กำลังจะแตะโซฟากระเด้งออกมาโดยอัตโนมัติด้วยความตกใจเสียงที่ดังกระหึ่มขึ้นท่ามกลางความเงียบ อย่าว่าแต่ผมเลย แม้แต่คุณยายกับแม่มลยังตกใจและอุทานออกมาแทบจะพร้อมกัน
“เสียงกริ่งแบบนี้แสดงว่ามีคนมา”
อารามตกใจทำให้ผมเลิ่กลั่กจึงเรียกเสียงหัวเราะจากพ่อต้อม ท่านตบไหล่ผมเบาๆ แล้วบอกให้ผมกับไอ้โซ่เดินไปกดปุ่มกล่องสี่เหลี่ยมๆ ข้างประตูทุกครั้งที่ได้ยินเสียงกริ่ง เมื่อผมกดปุ่มตามที่พ่อต้อมแนะนำปุ๊ปหน้าจอก็ฉายภาพผู้มาเยือนที่ยืนอยู่หน้าประตูทันที โอ้โหววว นี่ถ้าเป็นที่บ้านเราแค่ตะโกนเรียกหน้าบ้านก็ได้ยินไปถึงหลังบ้านไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเทคโนโลยีแบบนี้เลย ว่าแต่คนที่มาหาเราเนี่ยคือ....
“คุณปลื้มชลล์!!??”
เสียงผมกับไอ้โซ่ประสานออกมาพร้อมกัน
“อ้าว.. ถ้างั้นก็รีบเปิดประตูให้พี่เค้าสิลูก”
บานประตูเปิดออก คุณปลื้มชลล์ที่หล่อราวกับเทพบุตรก็ส่งยิ้มให้ทันที ผมกับไอ้โซ่ยกมือไหว้และฉีกยิ้มกลับแทบไม่ทัน
ตอนอยู่บ้านสวนผมก็ไม่ได้สังเกตอะไรมากมาย รู้แค่ว่าเป็นคนรวยที่หล่อระดับพระเอกหนัง แต่พอมาเจอแบบนี้ผมจึงเพิ่งรู้ว่าคนอะไรจะหล่อเนี๊ยบได้ตั้งแต่ปลายผมจรดส้นเท้าได้ขนาดนี้เนี่ย ยิ่งการพูดและท่วงท่าที่ยกมือไหว้ญาติผู้ใหญ่ของผม ดูดีมีระดับกว่าดาราหรือพระเอกในละครหลังข่าวของคุณยายกับแม่มลซะอีก
“เกรงใจพ่อคุณแย่เลย เป็นธุระให้แล้วยังอุตส่าห์มาด้วยตัวเอง”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ พอดีผมมาธุระแถวนี้อยู่แล้ว และอีกอย่างก็คนกันเองทั้งนั้น”
ประโยคสุดท้ายทำไมต้องเหลือบมองมาทางผมด้วยล่ะครับ แต่ไหนๆ พี่เค้ามองมาผมก็มองต่อไปที่ไอ้โซ่ละกัน แล้วก็ปล่อยให้พวกผู้ใหญ่เค้าคุยกันอยู่นานสองนาน คุณปลื้มก็หันมาทางผมอีกครั้ง
“เป็นไง ชอบมั๊ยครับ?”
ถามผมเหรอ??? แต่ดูจากสายตาแล้วก็คงเป็นผมนี่แหละ
“อ่อ.. ครับ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไอ.. น้องสาวของยูและก็.. เป็นพี่สะใภ้ของผมน่ะครับ เธอจะมาพาน้องทั้งคู่ไปเซอร์เวย์แถวๆ นี้และมหาวิทยาลัยนะครับ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ไอจัง.. ชื่อนี้ทำให้ผมใจสั่นระริกระรี้เชียวครับ ถ้าไม่ติดคำว่า ‘พี่สะใภ้’ ที่แสดงสถานะว่ามีสามีแล้วอะนะ และก็อีกชื่อ.. ‘ยู’ ..ดูเหมือนว่าพี่เขยในอนาคตของผมคนนี้จะเอาใจใส่น้องเมียดีจังเลยนะครับ ส่งเพื่อนมาดูแลแล้วยังส่งน้องสาวคนสวยมาคอยแนะนำอีก ให้ความสำคัญกับผมขนาดนี้ก็ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าคุณเดือนรู้เรื่องพวกนี้รึเปล่า???
“น้องโซ่?”
“ค ครับ”
“น้องเรียนมหาวิทยาลัยเปิดใช่มั๊ยครับ? เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไอเค้าจะพาไปดูมหาวิทยาลัยของน้องด้วยนะ”
“ขอบคุณมากครับ”
เป็นคนหล่อที่ใจดีและพูดจาไพเราะน่าฟังเสียจริง ดูคุณยายกับแม่มลของผมสิครับ นั่งมองไปยิ้มไปจนน้ำลายจะหกแล้วครับ
นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงขวัญใจพ่อยกแม่ยกอยู่คุยต่ออีกหน่อยก็ขอตัวกลับ อย่างว่าแหละครับอาชีพของเค้าคือนักธุรกิจทุกเวลานาทีเป็นเงินเป็นทองไปหมด แค่สละเวลาแวะมาดูแลเด็กบ้านนอกอย่างพวกผมก็เป็นเกียรติอย่างสูงแล้วครับ ว่าแต่ผมขอคิดก่อนนะครับว่าพรุ่งนี้จะแต่งตัวยังไงให้หล่อและดูดีสมกับที่ได้รับเกียรติจากสาวสวยจะมารับพาไปท่องเมืองกรุง แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วล่ะครับ
.
.
.
.
.
TBC..
ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ สำหรับความล่าช้า
น้อมรับความผิดอย่างนอบน้อมค่ะ
หัวข้อ: (◕‿◕Miracle of ⓌⓘⓈⒽ♥ ปาฏิหาริย์แห่งคำอธิษฐาน -18 THE END- [12.3.60] P.20 (อ่าน 118202 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก