มาแบบสั้นๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 17.2 “ทำไมยังอยู่ล่ะครับ รถเสียเหรอ”ผมเดินไปข้างประตูฝั่งคนขับแล้วถามคนที่นั่งอยู่ด้านใน
“เปล่าหรอก พี่รอไปส่งพายนั่นแหล่ะ ขึ้นรถสิ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเองดีกว่า”
“ขึ้นรถเถอะ เผื่อไอ้ตั้มมันมาเจอพี่จะได้ช่วยทันไง”เขาพูดมาก็จริง ป่านนี้มันอาจจะใกล้ถึงหอผมแล้วก็ได้ แทนคำตอบผมรีบเดินไปเปิดประตูข้างคนขับแล้วเข้าไปนั่ง
“ไปร้านเมื่อวานใช่มั้ย”เขาถามก่อนจะขับออกมาจากซอย
“ครับ”
“เมื่อวานน่ะพวกพี่ไม่รู้นะว่าตั้มมันจะพาไปร้านที่น้องทำงานอยู่ ตอนเห็นน้องเดินมาก็ตกใจเหมือนกัน”
“เพื่อนพี่มันโรคจิต”ผมอดไม่ได้ที่ด่าคนที่เขาเอ่ยถึง
“ฮ่าๆๆๆ สงสัยจะจริง ว่าแต่น้องไปถึงต้องทำงานเลยหรือเปล่า นี่มันบ่ายสามกว่าเองนะ”
“ก็ยังไม่ถึงเวลางานหรอกครับ”กว่าจะได้เวลางานก็อีกนานเลย แต่ไม่เป็นไร ไปนอนงีบที่นั่นอีกสักนิดก็ดี ยังรู้สึกเพลียๆ อยู่เลย
“งั้นไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ย ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่”
“ที่ร้านมีให้กินก่อนทำงานอยู่แล้ว”
“.....พี่หิว”เขาพูดพร้อมเอามือลูบท้อง ผมมองแบบงงๆ ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามสื่อ แต่....คงหิวจริง
“......ครัวน่าจะเปิดแล้ว เดี๋ยวผมเลี้ยงก็ได้”ยังไงเขาก็อุตส่าห์มาส่งถึงร้าน เลี้ยงข้าวสักมื้อคงไม่เป็นไร แต่...จะทำท่าดีใจอะไรนักหนาเนี่ย รวยก็รวย สงสัยไม่เคยกินข้าวฟรีมั้งครับ
พอเขาจอดรถเสร็จ ผมก็พาไปนั่งด้านนอกเพราะส่วนนี้จะจัดเสร็จก่อน หยิบเมนูมาให้เขาเลือกไปพลางๆ ส่วนผมก็เข้าไปหาพี่ธาร คุยเรื่องงานนิดหน่อย พี่ธารรู้ว่าผมพาเพื่อนมาทานอาหารที่ร้านก็เลยจะให้ส่วนลดพิเศษ
“อ้าวแซน มาทำไมแต่วันเลย”ผมเอากระเป๋าไปเก็บในล็อคเกอร์ด้านหลังร้านก็เห็นแซนเดินเข้ามาพอดี
“มานั่งเลือกเพลงน่ะพี่ เมื่อวานยังจำไม่ค่อยได้ว่าเพลงไหนอยู่ตรงไหน”แซนเกาหัวยืนยันความงงของตัวเอง เป็นผมก็งงครับ เพลงเยอะแยะไปหมด ผมเคยนั่งหายังงงเลย
“เออ ขยันดีแฮะ ว่าแต่กินอะไรมายัง ไปกินกับพี่มั้ย”
“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมรอกินพร้อมคนอื่นก็ได้”
“ไม่เป็นไร มากินด้วยกันดีกว่า”ผมเองก็ไม่ค่อยอยากอยู่ตามลำพังกับเขาเหมือนกัน ถึงจะรู้ว่าเขาดีกว่ามันคนนั้น แต่...ก็ยังไม่สนิทใจอยู่ดี เอาแซนไปนั่งด้วยคงจะช่วยให้บรรยากาศผ่อนคลายได้บ้าง
ผมเดินไปถึงโต๊ะก็มีกับข้าวมาวางไว้อยู่แล้ว ไม่รู้เลยว่าปล่อยให้เขานั่งคนเดียวนานขนาดนี้ เขาบอกให้แซนสั่งเพิ่มเพราะสั่งไปไม่กี่อย่าง แซนก็สนองเต็มที่ สั่งกับข้าวเพิ่มไปอีกสองอย่าง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เต็มใจเลี้ยงอยู่แล้ว
จากที่ได้พูดคุยกัน พี่นัทเป็นคนอัธยาศัยดีครับ คุยสนุก ยิ่งถ้าคุยเรื่องเพลงกับแซนนี่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ผมกะอายุพี่นัทคร่าวๆ แล้วน่าจะประมาณยี่สิบห้ายี่สิบหก ให้ความรู้สึกน่าเคารพอยู่บ้าง จากที่ไม่สนิทใจก็หายเกือบหมด ผมเริ่มเรียกเขาว่าพี่ได้เต็มปาก
“พาย”เสียงเรียกคุ้นหูดังอยู่เหนือหัว ผมแหงนหัวไปมองพร้อมส่งยิ้มให้ แต่...ทิวไม่ยักจะยิ้มตอบมาแฮะ
------------------------------------------------------------------------------------------------
ป.ล. ถึงจะสั้นแต่ก็ไม่ค้างเนอะ
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3502737 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก