หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[TheWanFah]

จริงใจจะทำอะไร

[mild-dy]

 

[mystery Y]

จริงใจจะทำอะไร!?

[insunhwen]

 

[labelle]

โอ๊ยยย ดีงาม มีความวอแว วุ่นวาย ดูแล มีความอยากไปค้างคืนด้วยกันไปอีก

ภัครู้ด้วยว่าจริงใจเคือง แต่บอกงอแง เลยโดนเมินซะงั้น 5555 มีง้อค่ะ น่ารักดี
จริงใจกวนประสาท ก่อกวนแล้วชอบปล่อยทิ้ง

จริงใจจะทำไรน่ะ

[LovEYouOnLy]

น้องวอแวของพี่ตัวหอมจะทำอะไรกันนะ เพราะว่าคำพูดของน้องวอแวมันไม่น่าไว้ใจเท่าไร

[titansyui]

 

[meyj4ever]

วอแวบอยคิดจะทำอะไรคะ
ระวังเจอคนตัวหอมงอนนะ
เดี๋ยวก็ได้อุทานก็แย่ล่ะรัวๆหรอก

[Bk borz.]

เราเสียใจจังเราจะไม่ได้อ่านเรื่องนี้แล้วอ่ะ.

[arij-iris]

จริงใจวางแผนไรอีกล่ะ

[van16]

  รอนะ

[HEARTBREAKER]

เราเสียใจจังเราจะไม่ได้อ่านเรื่องนี้แล้วอ่ะ.

วายยยยยยยยย? ทำไมจะไม่อ่านแล้วอ่าคะ

[Bk borz.]

ป่าวหรอกไม่เลิกอ่านหรอกเราแค่กำลังจะตายเฉยๆอ่ะถ้ายังไม่ตายก็จะอ่านเรื่อยๆน่ะ.❤️

[insunhwen]

 

[HEARTBREAKER]

ความที่ 28
ผมกับลางสังหรณ์

   “ทำไมเนตรไม่บอกว่าจริงใจมาด้วยล่ะ มายด์จะได้ชวนแตงกวามาด้วย”

   “เนตรก็ไม่รู้ว่ามันจะมาด้วย”

   ไอ้ตอแหลเอ๊ย!

   “ครับ ผมเสนอหน้าเองครับ”

   “ฮ่าฮ่า จริงใจตลกจังเลย” มายด์หัวเราะเสียงใส ผมยิ้มนิดหน่อยพอเป็นมารยาท มองไอ้เนตรกับแฟนมันแล้วโคตรจะอึดอัด   

   เวลาเรารู้ด้านมืดของใครแล้วมันก็ยากที่จะมองเขาดี ๆ ได้นะครับ อย่างตอนนี้ที่มายด์ยิ้มให้เพื่อนผม พอลับหลังก็ไม่รู้ว่าเธอยิ้มแบบนี้ให้กับใครบ้าง

   “ไปห้องน้ำแป๊บนะ” ผมพยักหน้ารับคำของเนตรเพราะกำลังตักพุดดิ้งทานพอดี ตอนนี้ที่โต๊ะจึงเหลือแค่ผมกับมายด์เท่านั้น

   ผมเงยหน้าสบตากับเธอ มายด์ส่งยิ้มมาให้และผมก็ยิ้มตอบ ยิ้มที่ไม่ได้ยิ้มตามมารยาทหรือยิ้มฝืน ๆ ที่มุมปาก แต่ก็ไม่รู้นะว่ายิ้มที่ผมส่งไปให้มันคือยิ้มยังไงเพราะผมไม่เห็นหน้าตัวเอง แต่ตอนนี้รู้เพียงแค่ว่ามายด์หน้าแดงขึ้นมา

   “มีอะไรเหรอ?”

   “เปล่า แค่มองเฉย ๆ” พูดจบก็ยิ้มไปอีกที “คบกับเนตรเป็นยังไงบ้างครับ?”

   “ก็เรื่อย ๆ นะ เนตรก็เทคแคร์ดี”

   “เหรอ มันเป็นคนค่อนข้างน่าเบื่อนะ ไม่รู้สึกเหรอ?”

   “ช่วงหลัง ๆ มานี้ก็รู้สึกบ้าง แฮะ ๆ ทำไมเหรอ?”

   “ก็แค่ถามดู”

   “อ่า...”

   “ขอเบอร์ได้ป่ะ?”

   “ฮะ!!?” มายด์ร้องตกใจพร้อมกับเบิกตากว้าง ผมเลิกคิ้วเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด เธอยกมือเกาแก้มก่อนจะบอกตัวเลขสิบหลักมา “เอาไปทำไมอะ?”

   “ไม่รู้ดิ ขอบคุณครับ” ยิ้มมุมปากหลังพูดจบ หลุบสายตามองมือเรียวที่ขยับไปมาอยู่บนโต๊ะ ผมเลื่อนมือตัวเองเข้าไปใกล้ และใช้ปลายนิ้วแตะที่นิ้วของมายด์ เธอมองผมตาโต เมื่อเห็นว่าผมยิ้มอยู่แก้มขาวก็ขึ้นซับสีแดงระเรื่อ ก่อนที่เธอจะชักมือกลับและหลบสายตา เพราะเนตรเดินมาพอดี

   “มีไรวะ?”

   “เปล่า” ผมบอก เนตรมองผมสลับกับมมายด์งง ๆ แต่ก็ไม่ถามอะไร

   RRRRR~

   ผมทิ้งช้อนลงเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดูจากชื่อเห็นว่าพี่ชายโทรมาจึงกดรับ

   “ว่า?”

   (“จริงใจอยู่นมปังเหรอ?”)

   “รู้ได้ไง?”

   (“เบสท์เอารูปให้ดูอ่ะ มีคนแอบถ่ายมา”) ผมขมวดคิ้วแล้วมองไปรอบร้าน ก็ไม่เห็นว่ามีใครน่าสงสัยอะไร (“จริงใจ พี่อยากกินนมปั่น...”)

   “อยู่ไหน?”

   (“อยู่คณะ”)

   “เลิกเรียนยังอะ ออกมาดิ ขี้เกียจเข้าไป”

   จันทร์เจ้าเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบตกลง ผมวางสายและมองที่ยังฝั่งตรงข้าม

   “มึงจะกลับยัง?”

   “เริ่มอิ่มละ มึงจะไปแล้วเหรอ?”

   “อืม จันทร์เจ้าจะมา”

   เนตรพยักหน้า “มายด์อยากไปไหนต่อไหมครับ?”

   “เอ่อ... มายด์ว่าจะไปซื้อของต่อน่ะ ถ้าเนตรไม่สะดวกมายด์ไปคนเดียวก็ได้”

   “เดี๋ยวเนตรไปด้วย งั้นไปกันเลยดีกว่าไหม จะไม่ได้ต้องกลับค่ำมาก”

   “อือ เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ”

   มองเผิน ๆ ก็เหมือนแฟนกันปกติทั่วไป ถ้าหากผมไม่บังเอิญไปรู้ว่ามายด์คบคนอื่นซ้อนอยู่ผมก็คงเชื่อว่าเธอชอบไอ้เนตรจริง ๆ สองคนนั้นขอตัวกลับไปก่อน ผมเองก็โอเค ดีเสียอีกที่ต้องอยู่คนเดียว ระหว่างที่รอจันทร์เจ้ามาหาก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น และหาต้นตอของโพสต์ที่ทำให้จันทร์เจ้ารู้ที่อยู่ผมด้วย ถ้าไอ้หมูรู้ ตัวหอมก็ต้องรู้สิวะ

   แล้วอะไรคือการอัพสตอรี่ตัวเองกำลังกลอกตาขึ้นฟ้าพร้อมกับมีอีโมติค่อนมองบนอยู่ข้าง ๆ

   “Hello Mister Devil!”

   “Hello Mister Fat.”

   “พี่ไม่ใช่ไขมันสักหน่อย!” จันทร์เจ้าหน้ามุ่ยตอบกลับมา ผมยกมุมปากขึ้น อยู่เฉย ๆ ให้พี่ตี หน้างออยู่ไม่นานก็ตาวาววับขณะมองตู้ขนม “จริงใจมาทำอะไรที่นี่อ่ะ?”

   “มาทำอะไรก็ได้โตแล้ว”

   “กวนตีน” ผมยักไหล่ “ตอบดี ๆ สิ”

   “ดี ๆ”

   “จริงใจ!”

   “หึ พาไอ้เนตรมาเดตกับแฟน”

   “อ้าว เนตรมาเดตกับแฟนแล้วจริงใจเสนอหน้ามาทำไมอะ?” ผมไม่ตอบอะไร นั่นก็เลยทำให้จันทร์เจ้าขี้เกียจจะกวน “จริงใจ พี่หิว”

   “กินอยู่แท้ ๆ”

   “หิวข้าวอ่ะ นี่มันขนมนะ”

   “เฮ้อ...”

   “นะนะ ไปกินข้าวกัน”

   “แฟนพี่ล่ะ ทำไมไม่ให้พาไป?”

   “พี่ทิวาไม่ว่าง จริงใจไปกับพี่หน่อย เลี้ยงพี่ด้วย พี่ไม่มีตังค์” จันทร์เจ้ายิ้มหน้าหมาใส่ ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้งแล้วจึง ไปจ่ายเงินค่าขนมที่กินอยู่แล้วคว้ากระเป๋าไปสะพาย นั่นยิ่งทำให้พี่ยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่ ปากจะฉีกอยู่ละ

   “ทำไมมีหมวกสองใบ!?” นิ้วขาว ๆ ชี้ไปที่หมวกกันน็อกแถมยังทำตาโตใส่ผมอีก “ให้ใครซ้อนมา บอกพี่เดี๋ยวนี้นะ!”

   “รู้อยู่แล้วป่ะ” ผมว่า ก่อนดึงพี่เข้ามาใกล้และสวมหมวกลงไปไม่ให้ได้พูดอีก มีแค่แววตาที่สื่อออกมาว่ารู้สึกยังไง ในใจจันทร์เจ้าก็คงจะด่าผมอยู่นั่นแหละ ตาขุ่นขนาดนั้นน่ะ

   “สนิทกันมากเหรอ?”

   “ไม่เท่าไหร่ ไปเหอะ อยากไปร้านไหน?”

   “ไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านข้าวฟ่างไหม?” พยักหน้าตอบ อยู่ไม่ค่อยไกลด้วย ไปก็ดี ตั้งแต่วันที่เจอหมูเน่าก็ยังไม่ได้ไปอีกเลย

   ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวของพี่ข้าวโอ๊ต จริง ๆ ร้านนี้เหมือนจะเป็นธุรกิจเสริมของพี่เขามากกว่า เพราะพี่โอ๊ตก็มีงานประจำอยู่แล้วคืองานที่บ้านของเขานั่นแหละ ร้านก๋วยเตี๋ยวที่ทำเพราะชอบกิน และมีสูตรจากแม่ของภรรยาด้วยก็เลยเปิดร้านมันซะเลย

   “พี่รู้ได้ไงว่าเค้าอยู่ร้านนมปัง?” ผมถามจันทร์เจ้าหลังจากที่เราสั่งก๋วยเตี๋ยวกันไปแล้ว

   “ก็บอกแล้วว่ามีคนโพสต์รูปลง”

   “รูปไหน?”

   “นี่ ๆ เบสท์เอาให้ดูอ่ะ พี่เลยเห็น” แล้วพี่ก็โยนโทรศัพท์มาให้ดู เป็นรูปแอบถ่ายจากด้านข้าง ในรูปมีสามคน แต่คนที่ถูกสติ๊กเกอร์ปิดหน้าไว้คือมายด์ ผมกลอกตาแล้วโยนโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ

   “เดี๋ยวนี้ฮ็อตเนอะ”

   “น่ารำคาญ”

   “หึหึ มาถ่ายรูปกัน” จันทร์เจ้าเปิดเข้ากล้องถ่ายรูป เมื่อยื่นแขนออกไปแล้วก็ขมวดคิ้ว “จริงใจถือนะ หน้าพี่กลมมากเลย”

   ผมรับโทรศัพท์มา กลอกตาไปมองพี่ “มองจากดาวอังคารก็เห็นหน้าพี่ป่ะ? อ้วนขนาดนี้”

   เมื่อจันทร์เจ้าถลึงตาและทำหน้าเหวอผมก็กดชัตเตอร์ไปรัว ๆ ไม่รู้ว่าได้ไปกี่ภาพ แล้วก็ส่งคืนให้จันทร์เจ้า

   พี่ชายหน้ายุ่ง คงจะเลือกรูปอยู่นั่นแหละ ไม่รู้ว่ามีที่ใช้ได้หรือเปล่านะ แต่ผมหล่อทุกรูป รู้แค่นี้

   “จริงใจบล็อกพี่เหรอ? ทำหาชื่อไม่เจออะ”

   “เปลี่ยนชื่อ”

   “โหวววว เปลี่ยนทำไม เปลี่ยนว่าอะไรรรรร”

   “jkpaswyt”

   “โห นี่ชื่อแอคเคานต์หรือหลับตาพิมพ์อะ”

   “จิ๊!”

   “จริงใจเปลี่ยนชื่อทำไม ที่พี่ตั้งให้ออกจะชิค แล้วดูดิ ตั้งเองแล้วเหมือนจับสลากได้เลยอะ โห ไม่แนวเลย”

   ผมปล่อยให้จันทร์เจ้าบ่นไปคนเดียว เป็นบ้าอะไรไม่รู้พูดมากชะมัด พูดจนรำคาญก็ยังไม่หยุดพูด ทางออกที่ดีคืออย่าไปสนใจนั่นแหละ

   “กดไลค์ด้วย!” กลอกตาใส่แม่ง “เร็วสิ!”

   “รำคาญ!”

   “ไลค์ ไลค์ ไลค์!”  ผมแทบจะเอาชามก๋วยเตี๋ยวคว่ำใส่หัวจันทร์เจ้า จำใจเอาโทรศัพท์ออกมา แล้วกดไลค์แบบส่ง ๆ ก่อนโยนโทรศัพท์ลงที่โต๊ะ

   “จะกลับบ้านเลยไหม?”

   “อือ กลับแหละ จริงใจอะ กลับป่ะ หรือรอใคร?”

   “ต้องรอใคร?”

   “ฮึ!” หมูอ้วนปล่อยเสียงออกจมูกเชิดหน้าขึ้น พองแก้มอมลมเหมือนอึ่งอ่าง “ขอลูกชิ้นหน่อย~”

   “ไม่” ผมตอบกลับแล้วคีบลูกชิ้นเข้าปากก่อนที่จะโดนขโมย จันทร์เจ้าหน้างอก่อนจะสั่งลูกชิ้นลวกมาต่างหาก แค่นั้นก็จบแล้วป่ะ จะวอแวเพื่ออะไร

   “จริงใจ”

   “หือ?”

   “อยากกินอีก...” ผมกะพริบตาปริบ ๆ เลื่อนสายตาไปมองชามก๋วยเตี๋ยวที่พี่ทานไปแล้วแล้วก็มองหน้าคนพูดอีกที

   “เอาจริงเหรอ?”

   “จริง ๆ ก็อิ่มแล้วนะ แต่อยากกินอีก”

   “แดกแบบนี้เมื่อไหร่จะผอม?”

   “พี่ก็ไม่ได้อยากผอมป่ะ พี่อยากกิน” ถอนหายใจเฮือก “จริงใจกินกับพี่นะ ถ้ากินคนเดียวก็ไม่หมดอ่ะ.... พี่คร้าบบบ ขอบะหมี่แห้งหนึ่งที่ฮะ”

   ถามกูยัง?

   คือผมก็กินไปสองแล้วนะเว้ย มันอิ่มมากแล้วเพราะก่อนหน้านั้นก็เพิ่งทานขนมมา จันทร์เจ้าจะเอางี้จริง ๆ ดิ ทิวากาลเลี้ยงยังไงให้อดอยากขนาดนี้วะ กลับบ้านเราไหมจันทิมันตุ์...

   “เอ่อ... ขอโทษนะคะ”

   “ครับ?” จันทร์เจ้าตอบรับคนที่เขามาทัก ผมก็หันมองนิดหน่อยแล้วก้มหน้าลงกดโทรศัพท์เล่น

   “ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ?”

   “ถ่ายรูปใครเหรอฮะ?”

   “เอ่อ... ทั้งคู่ก็ได้ค่ะ”

   “อ๋อ จะถ่ายกับน้องใช่ไหม ถามเขาเลยครับ” ผมทำเป็นไม่ได้ยินและไม่เงยหน้าสบตาใคร “จริงใจ!”

   “What?”

   “พี่เขาขอถ่ายรูปอ่ะ อย่าหยิ่งดิ”

   ผมย่นจมูก ทำไมต้องพกกล้องโปรมาร้านก๋วยเตี๋ยวกันด้วยวะ แล้วนั่นเลนส์หรือกล้องดูดาว กลัว...

   “ไม่เอา เขิน”

   “ตอแหลชะมัดเลย ถ่ายเลยครับ แบบนี้เขาโอเคแล้ว” อืม ก็นั่นแหละ ผมไม่ได้หยิ่งหรอกแค่ไม่ชอบเวลาโดนลุกล้ำความเป็นส่วนตัว พี่คนนั้นเหมือนจะลังเลว่าผมโอเคจริงหรือเปล่า แต่พอผมพยักหน้าเขาก็รีบยกกล้องขึ้นเหมือนกลัวผมจะเปลี่ยนใจ

   “จริงใจยิ้มหน่อยสิ”

   ผมแยกเขี้ยวหลังจากจบคำพูดของจันทร์เจ้า ได้ยินเสียงหัวเราะจากคนที่ถ่ายรูปอยู่ เธอลดระดับกล้องลงก่อนจะขอถ่ายรูปคู่ระหว่างผมกับจันทร์เจ้าแล้วบอกว่าจะเอาไปลงเพจอะไรสักอย่าง ซึ่งจันทร์เจ้าก็ให้ความร่วมมือดีโคตร ๆ เลย ระหว่างที่กำลังนั่งเซ็ง ๆ เพราะจันทร์เจ้ากำลังเจรจาเรื่องการขอชื่อแอคเคานต์โซเชียลของเราอยู่นั้น พนักงานก็ยกบะหมี่แห้งมาให้พอดี แอบเห็นจันทร์เจ้ามองด้วยหางตาเมื่อผมคีบหมูเข้าปาก

   สูญเสียไปเท่าไหร่แล้วกับคำว่ากินแค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก...

   “เดี๋ยวมานะ ไปห้องน้ำแป๊บ” จันทร์เจ้าพยักหน้ารับ แล้วหันกลับไปคุยกับพี่คนนั้นต่อ คือ... ยังไม่จบอีกเหรอวะ

   หลังจากไปห้องน้ำมาแล้วเจอกับพี่โอ๊ตพอดีเลยคุยกันนิดหน่อย ก่อนจะออกมา ผมเดินช้าลงไม่ใช่ว่าเพราะใกล้ถึงโต๊ะ แต่เป็นเพราะคนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ ๆ นั้นต่างหาก ผมขมวดคิ้วแม้เราจะสบตากันอยู่ ที่บอกว่าจะไปกับพี่พีทผมก็ไม่คิดว่าเขาจะมาร้านก๋วยเตี๋ยวหรอก

   คิดไปเองได้หรือเปล่าว่ามาที่นี่เพราะเห็นรูปที่จันทร์เจ้าโพสต์ลงแล้วเช็กอินไว้

   “จริงใจ พี่อยากกินไอศกรีมมะพร้าว”

   “กินอีกละ” ผมบ่นพร้องกับทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบตากับคนที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหลังจันทร์เจ้าพอดี มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยคล้ายรอยยิ้มแสยะ

   “เฮลโหลวววววว สนใจผมหน่อยคร้าบบบบ~” ผมเลื่อนสายตาไปที่พี่เมื่อจันทร์เจ้าดีดนิ้วใส่หน้า หมูอ้วนหน้าบึ้งตึงคล้ายคนไม่พอใจ ผมจึงยื่นมือไปขยี้กลุ่มผมนุ่มสีดำสนิทให้มันฟูขึ้น จันทร์เจ้ามองตาขวางกว่าเดิม ผมจึงคีบลูกชิ้นไปยัดใส่ปากให้

   “จริงใจ”

   “อะไร? ถ้าจะกินอีกไม่ให้กินแล้วนะ”

   “จิ๊! เออ ไหนบอกว่ามาเดต ทำไมตอนพี่ไปหาแล้วจริงใจอยู่คนเดียว”

   “อยู่ให้พี่แหกอกเหรอ?” ผมยักคิ้วกวน จันทร์เจ้าหรี่ตามอง “ไล่กลับไปละ”

   “ใครอะ! น้องออมเหรอ?”

   “ไร้สาระ จะมาเดตกับออมทำไม?”

   “อ้าว ไม่ได้ชอบกันอยู่เหรอ”

   “แค่เพื่อนครับพี่” จันทร์เจ้าเบะปาก ก็รู้อยู่ว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับออมก็ยังจะแซวอยู่นั่นแหละ “ก็รู้ป่ะว่าไม่ได้ชอบ เลิกพูดได้ละ เค้ามากับไอ้เนตรหรอก”

   “อ๋อ มาเดตกับเนตรนี่เอง ค่อยสบายใจหน่อย”

   “อือ แล้วแต่เลย”

   ครืด

   คว้าโทรศัพท์มาดูก่อนที่จันทร์เจ้าจะฉกไป เดี๋ยวนี้ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านกว่าเมื่อก่อนอีก ถึงจะใส่รหัสล็อกเอาไว้ก็ไม่ควรให้อยู่ใกล้มือ

   ณภ. @naphaknp
   รำคาญ

   ครืด
   16:47 phiit : ง้อด้วยนะคะ
   16:50 J9 : ?

   ข้อความขึ้นอ่านแล้วแต่ไม่มีการตอบกลับ ผมขมวดคิ้ว มองข้ามหลังของจันทร์เจ้าไป ตัวหอมก็ทำหน้าปกตินี่หว่า ไม่ได้มีท่าทีจะงอนเลยนะ พี่พีทเล่นกูละ

   “โอ๊ยอิ่ม!” หมูอ้วนร้องขึ้นหลังจากทานไอศกรีมไปหมดถ้วย ไม่อิ่มก็ให้มันรู้ไปสิ ทานไปเยอะขนาดนั้น

   “กลับไหม?”

   “จริงใจมีนัดที่ไหนหรือเปล่า?”

   ผมสั่นหัวแล้วถามกลับ “มีเหรอ?”

   “ไม่มี”

   “ไม่มีก็กลับบ้าน เดี๋ยวเกเรใหญ่แล้วนะ บ้านช่องไม่รู้จักกลับ นอนแต่บ้านผู้ชาย”

   “โอ้โหววววววววว” จันทร์เจ้าเบิกตาโต แทบจะลุกขึ้นเท้าเอวมองหน้าผม “ตัวเองไม่เกเรเลยเนอะ บ้านช่องกลับมากดิ ช่วงนี้จริงใจใจแตกมากเลยนะ ออกไปข้างนอกตลอด แรดใหญ่แล้ว เห็นว่าไม่ดุแล้วได้ใจใช่ไหม!”

   “ใจเย็น นี่น้องไง จำไม่ได้เหรอ?”

   “จำไม่ได้! ถ้าวันนี้ไม่กลับไปนอนที่บ้านจะไล่ออกจากกองมรดก!”

   “เป็นบ้าเหรอ เพ้ออะไร ไปจ่ายตังค์”

   “หึ! พี่จะฟ้องพี่ฟ้าว่าจริงใจใจแตก!”

   “ครับ ๆ” ผมพูดพร้อมกับพยักหน้าไปด้วยบวกกับสีหน้านิ่ง ๆ เนือย ๆ ทำให้จันทร์เจ้ายื่นมือมาหยิกแก้ม ก่อนจะดึงใบเสร็จแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่คงจะแรงไปหน่อยเพราะดันเลื่อนเก้าอี้ไปชนกับเก้าอี้ของพี่พีทเข้าพอดี

   “ขอโทษครับ”

   “ไม่เป็นไรค่ะ” หมูอ้วนค้อมหัวให้อีกทีและยิ้มแหยะ ๆ

   “เด๋อ”

   “จิ๊! จริงใจไปจ่ายเลยนะ เอาเงินจริงใจนั่นแหละ ไป!”

   “เป็นบ้าเหรอมาเกรี้ยวกราดใส่?”

   จันทร์เจ้าถลึงตาใส่ ผมไม่อยู่ให้ด่าจึงรีบชิ่งไปจ่ายตังค์ก่อนที่ไอ้หมูผีจะลั่นไปสั่งอะไรมากินอีก จริง ๆ จะเรียกมาเก็บที่โต๊ะก็ได้ป่ะ? ยุ่งยากอะไรอีก ระหว่างที่รอเงินทอนผมจึงสั่งชานมไข่มุกมาหนึ่งแก้ว เมื่อกลับไปที่โต๊ะ จันทร์เจ้าก็มองด้วยหางตา ด่าอยู่แน่ ๆ ว่าทำไมผมถึงไม่สั่งให้เขาด้วย

   “กลับเหอะ ง่วง”

   “หยะ....”

   “ไม่ต้องอยากกินอะไรแล้ว แค่นี้ตัวก็จะแตกอยู่ละ”

   “พี่ยังไม่อยากกลับบ้านเลย ไปเที่ยวกันเถอะ”

   “เที่ยวเหี้ยไร”

   เพี๊ยะ

   “อย่ามาพูดไม่เพราะ” ผมดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้ม ปากแตกเลยว่ะ ตอนจันทร์เจ้าตบมาผมดันกัดปากตัวเองด้วย

   “อ้าว จะกลับกันแล้วเหรอครับ?”

   “สวัสดีครับพี่โอ๊ต กำลังจะกลับแล้วฮะ จริงใจงอแงหนักมาก”

   “ก็แย่ละ”

   “คิคิ กลับก่อนนะคร้าบบบ ไว้วันหลังจะมาใหม่”

   “ครับผม เอ้อ จริงใจ ถ้าเจอข้าวฟ่างฝากบอกมันด้วยว่าให้กลับบ้านบ้างไม่ใช่อยู่แต่ห้องซ้อม”

   “ครับ”

   “ข้าวฟ่างเหมือนจริงใจเลยอ่ะ ลืมทุกอย่างถ้าได้อยู่ที่สิ่งที่ชอบ” ผมยักคิ้ว ยืนล้วงกระเป๋ารอจันทร์เจ้าเก็บของ ชักช้าว่ะ

   “ถ้าไม่ติดว่าชิป จริงใจออม พี่จะชิป จริงใจข้าวฟ่าง แล้วนะเนี่ย”

   “ฉิบหายน่ะสิ”

   “ชอบอ่ะ ตั้ลล้ากกกก”

   “เร็ว ๆ อยากกลับบ้าน”

   “ถ้าจริงใจชอบหนึ่งในสองคนนี้พี่ให้ผ่านเลยอ่ะ แต่ถ้าเป็นคนอื่นต้องมาสแกนก่อนนะ”

   จันทร์เจ้าแม่งกวนตีน จงใจเก็บของช้า ๆ เพราะจะพูดอะไรแบบนี้ให้ตัวหอมได้ยินแน่ ๆ โคตรร้าย แล้วดูสายตาตัวหอมที่มองผมดิ ทำไมพี่ผมเป็นคนแบบนี้วะ เห็นมุมปากที่ยกยิ้มพอใจของพี่ชายแล้วอยากหาอะไรฟาดจริง ๆ อะไรหล่อหลอมให้กลายเป็นคนแบบนี้ จันทร์เจ้าฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะเดินนำผมออกจากร้านไป

   และในจังหวะที่ผมกำลังเดินผ่านโต๊ะของตัวหอมนั้น... ผมหันไปมองเขา แต่เขามองหน้าและคุยกับพี่พีทอยู่ ผมจึงยื่นมือไปวางบนศีรษะของเขา ขยี้เบา ๆ แล้วเดินออกจากร้าน ไม่ได้มองว่าเขาทำหน้ายังไง...




   เมื่อมาถึงบ้าน ผมก็แยกตัวขึ้นห้อง ไม่สนใจจันทร์เจ้าที่เข้ามาวอแวเพราะผมโคตรหัวร้อนกับสิ่งที่เขาทำ เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาจากห้องน้ำจึงไปนั่งประจำที่ที่กลองชุด ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่นมันสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่างอแงไปแล้วหรือยัง ผมเล่นกลองไปคนเดียวจนกระทั่งถึงเวลาทานอาหารเย็น ที่รู้เพราะมีแม่บ้านขึ้นมาตาม ไม่อย่างนั้นคงเล่นไปยาว ๆ

   “จริงใจจะไปหนายยยย”

   “ยุ่ง!” จันทร์เจ้าหน้างอ แต่ผมไม่สนใจ เดินหนีขึ้นห้องตัวเองหลังทานข้าวและนั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นพอเป็นพิธี

   ผมทิ้งตัวนั่งที่โต๊ะทำการบ้าน คว้าโทรศัพท์มาดู มีรายการแจ้งเตือนขึ้นมาจนรกจอ สาเหตุหลัก ๆ ก็เพราะรูปที่ถูกขอถ่ายไปเมื่อตอนเย็น เวลามีความเห็นใหม่ก็มีป๊อปอัพมาเพราะชื่อผมถูกแท็กอยู่ในนั้น ก็เพราะจันทร์เจ้าอีกนั่นแหละที่ไปบอกชื่อแอคเคานต์ผมให้เขา เดี๋ยวกูปิดบัญชีแม่ง รำคาญ

   แต่... ถ้าปิดไปแล้วจะเอาอะไรส่องตัวหอมวะ

   เออ ทนรำคาญก็ได้!

   ผมเข้าไปดูโปรไฟล์ของตัวหอม เขาไม่ได้อัพรูป แต่ stories เยอะฉิบหาย กดดูแล้วก็แท็บ ๆ ให้มันผ่าน ๆ ไปเร็ว คุณเข้าใจผมไหม อารมณ์อยากดูทั้ง ๆ ที่ขี้เกียจ อือ... นั่นแหละ

   ครืด
   นาย ๆ รับรีเควสเราหน่อยสิ

   คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ผมไม่กดเข้าไปอ่านข้อความเต็ม ๆ ที่ส่งมาใน DM อ่านแค่นั้นก็รู้เรื่องแล้ว จึงปัดป๊อปอัพทิ้ง มีข้อความทำนองนี้เข้ามาเยอะมาก แต่ผมไม่ได้อ่าน ถ้าไม่ก่อกวนมากเกินไปก็จะปล่อยไว้ แต่ถ้าเกินจุดความอดทนเมื่อไหร่ ไม่ผมปิดแอคเคานต์ก็บล็อกพวกเขานั่นแหละ

   โยนโทรศัพท์ไปวางบนโต๊ะก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์และเอื้อมมือไปคว้ากีตาร์โปร่งสีน้ำตาลมาวางบนตัก ผมกรีดนิ้วเล่นไปเรื่อย ๆ อย่างคนไม่มีอะไรทำ ทั้งที่คอมพิวเตอร์เปิดหน้าเอกสารเอาไว้พิมพ์รายงาน... ถอนหายใจออกมา เอาโทรศัพท์มากดอีกครั้ง เข้าไปยังแอพพลิเคชั่นหนึ่งแล้วไปยังรายชื่อที่ต้องเข้าประจำ ผมกดส่งสติ๊กเกอร์โง่ ๆ ไปหนึ่งตัว เพราะข้อความล่าสุดส่งมาจากฝั่งนั้นและผมไม่ได้ตอบกลับ

   น่าแปลกที่ไม่นานก็ขึ้นว่าอ่านแล้ว ปกติไม่ต่ำกว่าสิบนาทีถึงจะตอบกลับมาได้ อันนี้ผมไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่เมื่อตอนเขาส่งมาทางเราก็ตอบกลับไปทันที แต่อีกฝ่ายกลับหายไปดื้อ ๆ แบบนั้น คืออะไรวะ พลังชีวิตหมดเหรอ หรือพิมพ์ข้อความเสร็จแล้วถูกดึงไปอีกมิติ

   ควรได้รับการวิจัย...

   21:24 J9 : ผมโทรไปนะ
   21:26 np : *อีโมจิมองบน”

   ผมกดโทรออกในรูปแบบของวีดีโอ ไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเพราะควานหาที่ตั้งโทรศัพท์อยู่ ทางฝั่งนั้นเองก็ไม่ได้พูด ดูจากสภาพคือตัวหอมอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ

   (“สวัสดีค่าน้องจริงใจ~”) คิ้วขมวดหากันเมื่อเห็นอีกคนโผล่เข้ามาในจอ พี่พีททักทายเสียงสดใส

   “....ไรอะ?”

   (“มีอะไร?”) ตัวหอมเอ่ยเสียงเรียบ ภาพสั่น ๆ เหมือนเขาพยายามจะตั้งโทรศัพท์กับอะไรสั่งอย่าง

   “เปล่า โทรหาไม่ได้เหรอ?”

   (“หึ”)

   (“มันงอนหนูอยู่นะลูก”)

   “หืม? งอนผมเหรอ? เรื่องอะไรครับ?” เพราะคำพูดของพี่พีทผมจึงต้องละสายตาจากคอมพิวเตอร์ไปมองที่จอโทรศัพท์

   (“ไร้สาระ ฉันจะงอนนายทำไมกัน?”)

   (“ตอแหล!”)

   (“สาระแน!”)

   (“คืองี้นะคะ”) ผมเงียบ เพรากำลังตั้งใจฟัง พี่พีทเอนหัวพิงไหล่ของตัวหอมเพื่อที่จะเห็นหน้าในจอ แม้ตัวหอมจะพยายามสะบัดออกแต่ก็ไม่หลุด (“มันได้ยินว่าน้องจริงใจไปเดตไงคะ ก็เลยเป็นผีบ้าไปเลย”)

   (“มึงสิบ้า”)

   “อ๋อ.... ผมไม่ได้ไปเดตนะ ไปกับเพื่อน”

   (“หึ”)

   ก๊อก ก๊อก

   ผมหันไปมองประตูห้องด้วยระบบออโตเมติก บอกคนที่อยู่อีกฝั่งว่าแป๊บหนึ่งก่อนจะลุกไปเปิดประตู เจอจันทร์เจ้ายืนอยู่พร้อมกับนมหนึ่งแก้ว ผมเลิกคิ้วไปเป็นเชิงถาม ไม่เบี่ยงตัวให้พี่เข้ามาในห้องด้วย

   “จริงใจทำอะไรอยู่เหรอ?”

   “การบ้าน”

   “พี่เข้าไปได้ไหม?”

   “หึ จะเข้ามาทำไม?”

   “อยากฟังเพลงก่อนนอน” จันทร์เจ้ากะพริบตาปริบ ๆ มันอ้อนให้โบกมากกว่าใจอ่อน แล้วสุดท้ายจันทร์เจ้าก็เบียดตัวเข้ามาห้องผมจนได้นั่นแหละ...

   “พี่เอานมมาให้ด้วย จริงใจจะได้โตไว ๆ”

   “ยังต้องโตอีกเหรอ?” แค่นี้เป็นยักษ์แล้วไหม เมื่อดื่มนมหมดแก้วแล้วผมก็ส่งคืนไปให้พี่ “ออกไปได้ละ”

   “หูย ไรอะ เพิ่งเข้ามาเอง”

   “จะทำการบ้าน อย่ากวนดิ”

   “ก็ได้ ๆ รีบเข้านอนนะ เดี๋ยวไม่โต”

   “บอกตัวเองเถอะไอ้เตี้ย”

   “แง่ง!”

   “ไปสักที รำคาญ”

   “ฮึ! ไปก็ได้ หลับให้สนิทนะ” สะบัดเสียงใส่แต่ก่อนไปก็เขย่งตัวขึ้นมาหอมแก้มผม ได้แต่สั่นหัวเบา ๆ ผมกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เหลือบมองไปที่โทรศัพท์มือถือ วีดีโอคอลยังไม่ถูกตัดไป ก่อนที่จะได้เรียกเขา เสียงเตือนข้อความก็ดังมาพอดี ผมจึงล็อกกินในคอมพิวเตอร์เพื่อเข้าไปดู คนส่งคือข้าวฟ่าง เป็นลิงก์คลิปวีดีโอเพลงเพลงหนึ่ง เปิดลิ้นชั้นเอาหูฟังออกมา จากนั้นก็ฟังเพลงที่ข้าวฟ่างมันส่งมา

   หลังจากสามนาทีที่เพลงจบก็ส่งข้อความไปบอกมันว่าก็ดี ข้าวฟ่างโวยวายพอเป็นพิธีและส่งเพลงมาให้ผมอีก ระหว่างที่กำลังรอเพลงใหม่อยู่นั้น เสียงโวยวายก็ดังมา ไม่ใช่จากวีดีโอที่ผมเปิด แต่จากอีกฝั่งของโทรศัพท์ ลดระดับเสียงลงจนเกือบจะหายไป เลื่อนสายตามอง พบว่าตอนนี้หน้าจอที่ปรากฏเป็นเพียงภาพสีดำเพราะกล้องถูกคว่ำเอาไว้

   ผมขมวดคิ้ว จึงกดหยุดวีดีโอเอาไว้ กำลังจะส่งเสียงออกไปแต่เสียงคุยกันจากฝั่งนั้นดังมาเสียก่อน

   (“โวยวายเหี้ยไรของมึง!?”)

   (“มึง!! มึงดูนี่!!”) เสียงของตัวหอมดูตื่นเต้นและตกใจอย่างบอกไม่ถูก ผมได้แต่ทำหน้ายุ่งและดุนลิ้นรอจังหวะ

   รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ค่อยดี...

   (“เหี้ยไรเนี่ย ก็แค่อีเมล”)

   (“มึงอ่านชื่อคนส่งสิอีสันขวาน!”)

   (“จิ๊! เฮ้ย! นั่นชื่อพี่คิงนี่... มึงกดเข้าไปอ่านดิ”) ผมขบฟันกัดริมฝีปากของตัวเอง หัวใจเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้เมื่อได้ยินชื่อของคนที่ผมไม่รู้จักดังมา

   (“พี่คิงส่งเมลให้กู!”)
   (“โอ๊ย เห็นแล้ว ไหน ส่งมาว่าไงวะ ‘สวัสดีครับน้องภัค พี่คิงเองนะ พี่จะกลับไทยอีกไม่นาน หวังว่าเราจะได้พบกันนะครับ’ เชี่ยยยยยยยยยยยยยย!! อีดอก!! หัวใจกูเต้นแรงฉิบหาย!”)

   (“กูก็เต้นแรงเหมือนกันนั่นแหละ พี่คิงจะกลับมาแล้ว ทำไงดี...”)

   (“ทำหน้าให้สวยแล้วไปเจอเขาไงอีดอก ไม่เจอกันตั้งนาน พี่เขาจะหล่อเหมือนเดิมไหมมึง!”)

   (“นั่นสิ... จะเป็นไงบ้างนะ”)

   (“ภัค...”)

   (“ว่า?”)

   (“มึงวางสายจากน้องจริงใจหรือยัง?”)

   เกิดความเงียบไปชั่วขณะก่อนที่เสียงกุกกักจะดังมาอีกครั้งจากการยกโทรศัพท์ขึ้น ผมเพ่งสายตามองไปที่จอคอมพิวเตอร์ ทำเหมือนไม่สนใจทั้งที่กำลังคิดจนปวดหัว

   (“ยัง...”) ตัวหอมเว้นวรรคไปก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง (“ไม่ได้ยินหรอกมั้ง....”)

   หึ

   สูญเสียกันไปเท่าไหร่แล้วกับคำที่ว่า ใส่หูฟังอยู่ไม่ได้ยินหรอก...





------------------------
อ่า.... ความวุ่นวายนี้มันบ้าอะไรกัน...



ถึงคุณ  Bk borz.
เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ แต่ว่าอ่านข้อความแล้วรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เราส่ง PM ไปหาไม่รู้ว่าเห็นหรือเปล่า เป็นห่วงนะคะ ♥

[cchompoo]

 

[bpyt]

เอาแล้วไง?? รักแรกจะกลับมาหรอณภัค แล้วจริงใจของเราล่ะ เอาไปไว้ที่ไหนน~~ อย่าทำกับจริงใจแบบนี้น๊าาา

[stickyyrice]

TT ภัคคค ทำไมทำร้ายน้องอย่างนี้

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จันทร์เจ้า ยุ่งกับจริงใจมากกกกก
เอาคืนที่เด็กปีศาจ ที่เคยกวนจันทร์เจ้าตอบเริ่มคบทิวาปะ
คิง เป็นคนรักของภัค ก่อนไปนอกใช่มั้ย
งานเข้า วอแวบอยและ
       
 

[route rover]

เอ้าาา ณภัค แย่ละ รอง้อจริงใจได้เลยนะ

[namngern]

โอ้ ไม่นะ
นอกจากตอนนี้ภัคจะโผล่มาติ๊ดเดียวแล้ว
เรื่องก็กำลังจะวุ่นวายไปอีก
เครียดดดดดดดดด

[mild-dy]

 

[omyim_jjj]

ภัค ทำไมทำอย่างนี้

[B52]

อืม....

[me12inzy]

ณภัคดี๊ด๊าใส่ผู้ชายอื่นจนได้นอ เข้าสู่#ทีมจริงใจ อะเกน
สูญเสียกันไปเท่าไหร่ละกับการลืมคิดถึงความรู้สึกน้องจริงใจ ว่าไงภัค

[Supparang-k]

าเอาแล้วไง   งานนี้เราของอยู่ทีมจริงใจ   ถ้าตัวหอมทำจริงใจเสียใจนะ เราจะงอน!!!

[LovEYouOnLy]

เอาแล้วๆ งานนี้จะเข้าใครหว่าระหว่างตัวหอมหรือจริงใจ งานนี้ท่าจะงานใหญ่มีเคืองกันนานแน่ๆ

[lizzii]

วุ่นวายมากกกกกกกกกกกกกกก

[BAKA]

จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ลุ้นๆ

[pornwicha]

โอ่ยตายยยย รอตอนหน้าไม่ไหวแล้วววว
มาด่วนค่าาาาาา