หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[mild-dy]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เด็กปีศาจ ยังไงก็เป็นปีศาจ 
แต่เด็กปีศาจ รักชอบแต่ภัคเท่านั้นนะ
อยู่ที่ไร่แล้วภัค มีความสุข
ก็มาอีกสิจริงใจ ชวนแล้วนี่นะ
 “คุณสวยมาก” ภัคยอมฟังที่จริงใจชมด้วย 
ปกติพูดแบบนี้รึ เหอะ.....ทั้งเหวี่ยงทั้งวีน นี่ยิ้มรับซะอีก
เพื่อนๆภัค ปั่นป่วนภัคหนีเที่ยว
ชอบบบ บรรยากาศสนิทสนมของภัค จริงใจ 
       
 

[Bk borz.]

ชอบมากรอตอนต่อไปอีกน๊าาา

[bpyt]

มีความวอแวและงอแงบอยสูงมากน้องจริงใจ 555

[pui]

จริงใจมีความผัวแรงมากกกกก

[mystery Y]

จริงใจก็ชวนบ่อยๆสิ

[Piima]

ทำไมจริงใจใช้คำพูดร้ายกาจแบบนี้ละลูก

กินลูกเลิกอะไรกัน

[minkey]

วอแวบอย
แอร๊ยยยยยยยยยย
มีลูกชุบกับกรีซโผล่มาด้วยยยย
แม้จะมาแต่ชื่อก็ตามมม

 
หวีดเกรทพอร์ชเหมือนกันเลยค่ะ

[iceman555]

 

[Papangtha]

ตอนนี้หวานจังงงง

[tkaido]

กินลูกอะไรงงจังเด้อ

[Supparang-k]

าน่ารักกกกก

[arij-iris]

คบเด็กต้องทำใจจจจจ

[labelle]

ปลื้มมาก จริงใจมีความจริงใจมากจริงๆ ชัดเจน งอแง ก่อกวน ปั่นป่วน วอแว แถมมีความหื่นมาเต็ม 5555

ณภัคน่ารัก ปากแข็ง ดื้อ แอบมีความลับ แต่ทำไงได้ หลงเด็กนิสัยเสียไปแล้ว

ชอบค่ะ ตอนจริงใจงอแง แล้วกวนประสาท ณภัคมีความแอบง้อ ฟิน

[meyj4ever]

ิฮิ้ววววว...ตัวหอมติดใจบรรยากาศ ผลไม้ หรือหลานชายเจ้าของไร่คะ 
มีแอบตอบรับในใจไว้แล้วด้วยอ่ะ เด็กปีศาจเตรียมดีใจไว้ได้เลย 

[van16]

  

[LYPO]

รอการยอมรับตัวเองอย่างเต็มร้อยของณภัค จริงๆตอนนี้ภัคก็ซึมซับความจริงใจไปบ้างไม่มากก็น้อยแล้ว
อยากเห็นตอนที่นภัครู้ตัวสักทีว่าได้ครอบครองของแรร์อยู่ ความผัวของจริงใจนี่เลอค่ามากจริงๆ

[mypink801]

ชอบคำพูดคำจาจริงใจมาก ขอกรี๊ดดดด

[lemonpreaw]

จริงใจเด็กขี้แกล้ง

[Bk borz.]

มาต่อได้แล้วน๊าาา

[HEARTBREAKER]

ความที่ 26
ผมกับความสงสัย

   เคาะปากกากับโต๊ะอย่างเบื่อหน่ายขณะที่ทอดสายตาไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ตอนนี้ผมเปิดเทอมแล้ว มันค่อนข้างน่าเบื่อนิดหน่อย เพราะไอ้เนตรก็ไม่ค่อยกวน มันซึมไปเยอะและพูดน้อยกว่าปกติ สาเหตุคงเพราะเรื่องผู้หญิงคนนั้น บอกให้เลิกก็ไม่ทำ กระแดะว่าไม่อยากบอกเลิกก่อน

    “เป็นไรวะ ถอนหายใจหลายรอบแล้วนะ”

    “เปล่า” ผมสั่นหัวปฏิเสธ ไอ้เนตรหรี่ตามองคล้ายไม่เชื่อ

    “บอกกูได้นะมึง ระบายออกมาบ้างในใจมึงอ่ะ”

    “อือ ๆ”

    “เอ๊ะ! ไอ้นี่ อย่าทำหน้าเบื่อใส่กูเด้!!”

    “หุบปาก!” ผมตะคอก ไอ้เนตรหุบปากฉับทันที แต่แล้วเสียงแห่งความพินาศก็ดังขึ้นมาจากหน้าห้อง ผมถอนหายใจเซ็งในขณะที่ไอ้เนตรสะดุ้งกลัว

    “จักรพรรดิ! ภูวเนตร! ออกมาแก้โจทย์ข้อสิบสองกับสิบสาม!”

    “ก็แย่ละ” พึมพำกับตัวเอง ก่อนลุกออกไปหน้าห้อง ถือปากกาไวท์บอร์ดไว้ในมือ ก่อนเหลือกตาขึ้นฟ้า เดินไปขอดูโจทย์จากคนที่อยู่ใกล้ผมที่สุด “ขอดูโจทย์หน่อยครับ”

    “หนะ นี่จ้ะ...” ออมหมุนหนังสือให้ ผมกวาดตามอง จำไว้ในสมองแล้วกับไปขีดเขียนบนกระดาน เพียงไม่นานก็เสร็จ ปิดฝาและวางปากกาลง จากนั้นจึงเดินกลับเข้าไปนั่งที่ ไม่ถึงนาทีไอ้เนตรก็ตามมา

    “แม่ง...ถ้ามึงไม่สอนให้ก่อนเรียนนะ กูตายแน่อ่ะ”

    “ไหว้กูสิ”

    “ควัย!” ยกยิ้มมุมปาก ผมควงปากกาในมือเล่น เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ เสียงพร่ำสอนของครูไม่ได้เข้าหู อ้าปากหาววอด ไอ้เนตรก็ไม่ต่าง

    “ส่งงานให้กูด้วย” โยนสมุดวิชาคณิตศาสตร์ให้ไอ้เนตร มันยิ้มดี๊ด๊า รีบเปิดสมุดของผมแล้วจดตามยิก ๆ

   ส้นตีน...

   ครืด ครืด

   ตาที่ปิดลงจำต้องเปิดขึ้นเนื่องจากแรงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่วางในช่องโต๊ะ ยื่นมือไปยกมันขึ้นดูว่าใครส่งอะไรมา หลังจากนั้นก็เก็บมันไว้ที่เดิม เห็นไอ้เนตรมองด้วยความอยากเสือก แต่ผมเลือกที่จะหลับตาตัดความหวังของมัน

   เหมือนปกติ แจ้งเตือนจากคนเดิม ๆ ตัวหอมอัพอะไรสักอย่าง ไว้จบคาบค่อยเข้าไปดู ถึงแม้จะไม่ตั้งใจเรียนแต่ก็ควรให้เกียรติคนสอนหน่อย แต่ปกติผมก็ไม่เล่นโทรศัพท์ในเวลาเรียนอยู่แล้ว ถ้าไม่มีเหตุจริง ๆ

   ความสัมพันธ์ของผมกับตัวหอมยังเป็นเหมือนเดิม คือไม่รู้ว่าเป็นอะไรกัน ผมอยากชัดเจนแต่ก็ไม่ได้เร่งรัดเขา ตอนนี้ตัวหอมก็เปิดใจให้ผมมากขึ้น มันดีแล้ว เราอยู่ที่ไร่วนิดาสามสี่วันรวมเสาร์อาทิตย์ ต้องกลับเพราะตัวหอมมีเรียน ผมที่ยังปิดเทอมอยู่จึงเก็บกระเป๋าแบ็กแพ็กขับสปอร์ตไบค์ไปเที่ยวต่อคนเดียว ตลอดช่วงเวลาที่อยู่ไร่ ผมเห็นตัวหอมยิ้มเยอะขึ้น ท่าทางมีความสุขต่างจากปกติแล้วทำให้ผมรู้สึกดีไปด้วย ทุกคนดูจะเอ็นดูเขามาก โดยเฉพาะนายหญิงกับคุณทวด คุณตาก็ชอบแกล้งเขานะครับ คนฟอร์มเยอะก็งี้ อยากเล่นด้วยแต่ไม่ยอมเข้าหาดี ๆ แม้จะโดยคุณยายเอ็ดไปหลายครั้งก็ยังแกล้งตัวหอมเรื่อย ๆ

   สำหรับทริปนี้ผมประทับใจ



   เก็บของใส่กระเป๋าเมื่อเวลาเรียนมาถึง ปฏิเสธการชวนไปเที่ยวของไอ้เนตรเนื่องจากคุณจอมจิตตรีส่งข้อความมาบอกให้รีบกลับบ้าน และยังไม่บอกอีกด้วยว่าเรื่องอะไร

   “จริงใจจะกลับแล้วเหรอ...?” ผมกับเนตรมองหน้ากัน มันยิ้มกวนตีน ตบไหล่ผมแล้วเดินออกจากห้องผม ตอนนี้ผมจึงเผชิญหน้ากับออมอยู่คนเดียว

   “อือ มีอะไรเหรอ?”

   “เอ่อ... คือว่า...” เธอเม้มปาก มองหน้าผมสลับกับก้มหน้าด้วยท่าทางไม่มั่นใจ

   “พูดมาสิ”

   “คือ... เดินไปคุยไปได้ไหม?” พยักหน้ารับ ออมระบายยิ้ม วิ่งไปเอากระเป๋าตัวเองแล้วรีบกลับมาหาผม นึกขำเบา ๆ กับท่าทางนั้น น่ารักนะ แต่โทษที ผมไม่รู้สึกอะไรด้วย

   “ปิดเทอมจริงใจทำอะไรบ้างเหรอ?”

   “หลายอย่าง ทั่ว ๆ ไป”

   “เราเห็นรูปจริงใจที่น้องจ๋าจ้าโพสต์ลง ดูน่าเที่ยวมากเลย”

   “ว่าง ๆ ก็ไปเที่ยวสิ” ผมว่า ที่ออมเห็นรูปของผมอาจเพราะฟอลน้องสาวผมอยู่ จ๋าจ้าเซฟรูปของผมไปโพสต์อีกที ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะเอาไปรีอัพโหลดทำไม และที่เธอไม่เห็นจากแอคเคานต์ของผมโดยตรงเนื่องจากผมตั้งไพรเวทและผมก็ไม่ได้กดรับคำขอของออมด้วย

   ไม่ได้มีแค่ออมหรอก ทุกคนที่ส่งรีเควสมานั่นแหละ มีเป็นพัน ผมก็ปล่อยทิ้งไว้แบบนั้น ขี้เกียจเข้าไปกดลบ

   ผมหยุดเดิน หันไปมองเพื่อนร่วมห้อง เธอชะงักก่อนเงยหน้ามาสบตา

   “เราไปล่ะ”

   “จริงใจไม่ออกด้านหน้าโรงเรียนเหรอ?”

   “เอารถมาน่ะ”

   “อะ อืม ขับรถดี ๆ นะ เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ”

   “ครับ” ผมรับคำแล้วแยกตัวไปอีกทาง ไม่ได้หันกลับไปมองอีก

   เมื่อมาถึงบ้านผมแทบอยากจะตอบตกลงคำชวนของไอ้เนตร ผมโดนหลอก! คุณจอมจิตตรีหลอกให้ผมรีบกลับบ้านเพื่อที่จะไปงานเลี้ยงบ้าอะไรก็ไม่รู้ ปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ไปยังไงเธอก็ไม่ยอมฟัง ซ้ำร้ายไปกว่านั้นยังขู่จะยึดรถของผมอีก ให้ตายเถอะ! บ้านนี้ใช้ระบอบเผด็จการหรือไง ทำไมถึงได้ไม่ฟังอะไรเลย น่าหงุดหงิดเป็นบ้า ผมต้องไปปั้นหน้าอีกแล้วเหรอ!

   “จริงใจ... พี่ไม่อยากไปเลยอ่า...”

   “เค้าด้วย...”

   “เหอะ เหอะ”

   ครับ โดนหลอกแบบทริปเปิ้ล จะอ้างเรื่องชุดก็ไม่ได้เพราะคุณจอมสั่งมาให้หมดแล้ว จันทร์เจ้าดุนหัวกับอกผมอย่างงอแง ส่วนจ๋าจ้าก็เดินหน้าบึ้งไปที่ห้องตัวเอง เพราะจะถูกคุณแม่ลากออกไปร้านทำผมอีก

   สู้นะ...

   ผมมองชุดที่ต้องใส่ แม่ต้องให้คนมาจัดการไว้แน่ ๆ มีโพสต์อิทบอกไว้ด้วยว่าต้องใส่อะไรบ้างและห้ามไม่ให้ขัดคำสั่งอีก แม่นะแม่ รู้ว่าแพ้ก็สั่งอยู่นั่นแหละ ถอนหายใจเฮือก เอาโทรศัพท์มือถือที่เล่นมาทั้งวันไปชาร์จแบตเตอร์รี่ทิ้งไว้ก่อนเข้าไปอาบน้ำ

   เนื่องจากว่าผมเป็นผู้ชาย ไม่ได้มีความละเอียดอ่อนเท่าผู้หญิง จึงแต่งตัวเพียงแค่แป๊บเดียวก็เสร็จ การใส่สูทผูกเนกไทแบบนี้โคตรอึดอัดเลยให้ตายเหอะ เดินมาที่หน้ากระจกบานใหญ่ มีโพสต์อิทแปะไว้อีกว่าให้ทำผมแบบไหน ผมแยกเขี้ยว เป่าผมให้แห้งแล้วจัดมันด้วยมูสกับเจล เปิดหน้าผากอย่างที่ไม่ค่อยได้ทำ ไม่เชิงว่าไม่ชอบ แต่เนื่องจากผมขับมอเตอร์ไซค์ ต่อให้เซ็ตผมไปยังไง สุดท้ายก็เสียทรงเพราะหมวกกันน็อกอยู่ดี

   ไม่ต้องคิดอะไรเองเลย นอกจากชุดกับทรงผมแล้ว ยังมีโพสต์อิทอยู่ที่ตู้นาฬิกาของผมอีก จำเป็นต้องหยิบเรือนสีเงินออกมาใส่ ทำเกินคำสั่งด้วยการคว้าสร้อยข้อมือที่จันทร์เจ้าซื้อให้กับตุ้มหูแป้นวงกลมสีเงินธรรมดามาใส่ เช็กสภาพตัวเองในกระจกอีกรอบก่อนออกจากห้องแต่งตัวมา

   เหมือนสิ่งที่ต้องทำอย่างแรกคือการเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู ไม่น่าเชื่อว่าจะมีข้อความจากสิ่งมีชีวิตประเภทไม่ทักใครก่อนอย่างณภัคเข้ามา

   Np : เบื่อ
   J9 : หาอะไรทำดิครับ
   Np : ตอบช้า!
   J9 : ผมอาบน้ำอยู่

   ขนาดทางข้อความยังเหวี่ยงได้ ตอนนี้เขาต้องทำหน้าบึ้งหน้างออยู่แน่ ผมเก็บโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ใส่ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนคว้ากุญแจรถมาถือเอาไว้

   เมื่อทุกคนพร้อมแล้วก็เตรียมเดินทางไปยังสถานที่จัดงาน โดยที่ผมมีจันทร์เจ้าเกาะมาด้วย ใช้เวลาในการเดินทางสักพักก็มาถึงที่หมาย ผมกับจันทร์เจ้ายืนรออยู่หน้างาน เพราะมาถึงก่อน ไอ้หมูอ้วนเอนตัวมาซบแขนของผม เห็นตากลมปรือปรอยจึงไม่ได้ว่าอะไร แต่แล้วเมื่อผมมองเห็นใครเข้าก็เดินออกไปทันทีโดยที่ไม่บอกพี่ก่อน

   “พี่ฟ้าาาาา น้าจ้าวววววววว”

   “ไง ลูกหมู”

   “หนูคิดถึงที่สุดเลย!!~”

   “สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้น้าเจ้ากับพี่ฟ้า เพราะจันทร์เจ้ามัวแต่ตื่นเต้น เลยไม่ได้ไหว้สักที

   “ทำไมไม่มีใครบอกหนูว่าน้าเจ้ากับพี่ฟ้าจะมา”

   “เซอร์ไพรส์ไง” น้าเจ้าพูด ส่งยิ้มหล่อมาด้วย น้าเจ้ายกแขนกอดคอจันทร์เจ้า ขณะที่มองทั้งสองคนออดอ้อนกันผมกับพี่ฟ้าก็กลอกตาไปมา

   “ไม่เข้าไปล่ะ รออะไรกัน?”

   “รอแม่ อีกสักพักคงจะถึงครับ” ผมตอบน้าเจ้า

   “นี่ขับมอเตอร์ไซค์กันมาเหรอครับ?”

   “ครับ” ยิ้มอ้อนทันทีที่ตอบจบ พี่ฟ้ามองตาเขียวปั๊ด พี่ฟ้าไม่ค่อยชอบที่ผมขับมอเตอร์ไซค์สักเท่าไหร่ พูดกรอกหูอยู่ทุกวันว่ามันอันตราย แต่ชอบไปแล้วนี่หว่า ทำไงได้

   ผมรีบเอาใจด้วยการปัดปอยผมของพี่ฟ้าออกให้ ผมยาวถูกมัดเป็นมวยยุ่ง ๆ ไว้กลางศีรษะ ถ้าปล่อยลงก็คงยาวไปถึงกลางหลัง แถมด้วยการกอดอีกทีเน้น ๆ คนที่กำลังจะบ่นจึงได้แต่เงียบ น้าเจ้าหัวเราะเบา ๆ และเมื่อทำอะไรหลานอย่างผมไม่ได้คนโดนค้อนก็คือน้าเจ้าไง

   “น้าเจ้าขา พี่ฟ้าขา สวัสดีค่ะ”

   “สวัสดีครับ”

   “เจเจ! ใครให้หนูแต่งตัวแบบนี้ครับ?!” พี่ฟ้าหน้ายุ่ง จับไหล่จ๋าจ้าหมุนไปมา ไปเปี๊ยกมองงง ๆ ก่อนเข้าไปกอดเอวอ้อนอีกคน จ๋าจ้าอยู่ในชุดเดรสสีโอล์ดโรส สีชมพูแบบที่เจ้าตัวไม่ชอบ แต่คงเพราะโดนแม่แกล้งแน่นอนถึงได้ใส่แบบนี้

   “คุณแม่ขาให้หนูแต่งค่ะ พี่ฟ้าขาหนูไม่ชอบเลย”

   “พี่จอมครับ!”

   “น่า ๆ นาน ๆ ที ทำตัวเป็นจงอางหวงไข่ไปได้” คุณจอมจิตตรีเอ่ยสบาย ๆ แต่ทำเอาคนหวงหลานหัวร้อนไปหมด ไม่ว่าจะกี่ปี พี่ฟ้าก็หวงพวกเราไม่เลิก ตอนจันทร์เจ้าจะมีแฟนถึงได้ดราม่ากันน้ำตาแตก ไม่อยากจะนึกว่าถ้ารู้เรื่องผม... ฉิบหายแน่นอนครับ

   เมื่อเข้ามาด้านในแล้ว พวกเราก็พูดคุยกันถึงเรื่องทั่วไป แต่ส่วนใหญ่จะแซวจันทร์เจ้ากันมากกว่า หมูอ้วนหน้างอ อ้อนใครก็มีแต่คนหักหลัง แต่ก็ยังบ่นพึมพำว่าหิวไม่หยุดปาก แม้จะถูกเบรกยังไงก็ไม่สามารถหยุดความอยากอาหารของจันทร์เจ้าได้ ท่าทางเหมือนจะแคร์แต่ก็ไม่แคร์ จนกระทั่งแฟนเขาเข้ามา ถึงได้หันไปอ้อนแฟนโดยไม่สนใจริมฝีปากที่เบะคว่ำของพี่ฟ้าสักนิด หลังจากทิวากาลพาจันทร์เจ้าไปหาอะไรทานไม่นาน ครอบครัวของแฟนพี่ก็เข้ามาทักทาย

   พูดคุยปกติ ถามนั่นนี่บ้างพอเป็นพิธีและไม่ละลาบละล้วงเกินไป ส่วนใหญ่ผมจะเงียบให้คนอื่นพูด จนกระทั่งน้องสาวของทิวากาลพูดขึ้นมา

   “น้องจริงใจ? หน้าคุ้น ๆ นะคะ” ผมเลิกคิ้วมองคนทัก พี่รพินทร์คิ้วขมวดขณะมองหน้าผม

   โลกจะกลมอะไรขนาดนั้น

   คิดในใจ แต่ไม่พูดออกไป ผมรู้จักเธอ เพราะเธอคือเพื่อนของตัวหอม และที่เธอคุ้น ๆ ก็อาจจะเพราะผมคือน้องชายของจันทร์เจ้าแล้วอาจจะเคยเห็นรูป และเป็นวอแวบอยในรูปของตัวหอม หรือบางทีเพื่อนเธออาจจะหลุดชื่อผมออกไปบ้าง...

   “พินทร์รู้จักน้องเหรอลูก?” คุณแม่ของพี่รพินทร์ถาม

   “ไม่แน่ใจค่ะ แต่พินทร์รู้สึกคุ้น เหมือนเคยมีคนรู้จักพูดถึง...”

   “หน้าผมโหลมั้งครับ” ผมว่าไม่จริงจัง และไม่ได้ไขข้อสงสัยอะไร

   “หูย! ขอคนหน้าหล่อ ๆ แบบนี้สักสิบคนสิคะ โหลจริงหรือเปล่า”

   “พินทร์!”

   “อุ๊ย... ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะ”

   “ผมขอตัวนะครับ” ผมพูดและยิ้มนิดหน่อย ไปหาจันทร์เจ้าดีกว่า อยู่ตรงนี้มีแต่ผู้หญิง ค่อนข้างจะอึดอัด

   จันทร์เจ้ายึดบริเวณใกล้โต๊ะอาหาร เห็นยืนอยู่กับมิเกลและไม่นานพี่วินเซนต์กับพี่ดไวท์ก็ตามมาทักทาย ยืนคุยกันอยู่สักพักจึงเลือกที่จะหาที่นั่ง เพราะจันทร์เจ้าต้องการกินอย่างจริงจัง เมื่อไอ้หมูอิ่มแล้วพวกเราถึงได้ออกจากที่นั่งตรงมุมหนึ่งเพื่อที่คนอื่นจะได้นั่งบ้าง (แต่จันทร์เจ้ายังคงคุมโทนด้วยการกินไม่หยุดอยู่ดี ห้ามจนขี้เกียจจะห้ามแล้ว)

   ด้วยความไม่ค่อยได้เจอกัน พอได้เจอก็มีเรื่องมาพูดคุยมากมาย ถ้าหากไม่ได้คิดไปเองดูเหมือนพวกเราทั้งหกคนจะเป็นจุดสนใจพอสมควร สำหรับมิเกลกับพี่วินเซนต์แค่สีผมก็เด่นมากแล้ว ทั้งยังเป็นถึงลูกชายของครอบครัวที่มีชื่อเสียงอีก และยังออกงานบ่อย ๆ เห็นได้ตามโทรทัศน์และหนังสือเป็นเรื่องปกติ

   พี่ดไวท์ก็ไม่ค่อยต่างจากฝรั่งสองคนที่แล้วเท่าไหร่ และทิวากาลเองก็หน้าตาโดดเด่น ครอบครัวเขาก็เป็นที่รู้จัก จึงไม่แปลกที่คนจะให้ความสนใจและพาลูกสาวมาแวะเวียนพูดคุยบ้าง เราพอจะจัดการและรับมือได้นะครับ แต่มนุษย์ป้าบางประเภทก็สาหัสเกินไปจริง ๆ แต่โชคดีที่จ๋าจ้ามาพอดี จึงช่วยจัดการคุณป้าคนนั้นกับลูกสาวของเธอไปได้

   เมื่อเหตุการณ์สงบจึงขอตัวไปหาพ่อกับแม่ตามที่จ๋าจ้ามาส่งสาสน์ไว้

   “จริงใจมานี่เร็ว” เดินเข้าไปหาคุณจอมจิตตรีที่อยู่ในชุดราตรีสีเลือดนก

   “มีอะไรครับแม่?”

   “มีผู้ใหญ่หลายคนอยากรู้จักลูกน่ะ”

   “ก็แย่ละ” พูดเสียงเบาแต่ไม่พ้นหูแม่หรอก ผมถึงได้โดนตีแขนนี่ไง

   “ยิ้มหน่อยเด็กดี” ยิงฟันใส่แม่ โดยมีพ่อหัวเราะอยู่ข้าง ๆ คุณจอมกลอกตาก่อนจะเลิกสนใจไปเอง

   “นี่ลูกชายคุณจอมเหรอคะ? หน้าตาดีเชียว” หันไปมองเจ้าของเสียง เป็นผู้หญิงที่น่าจะอายุราว ๆ เดียวกันกับแม่ของผม อาจจะน้อยกว่า... หรือยังไงไม่ทราบ ข้าง ๆ เธอมีผู้ชายที่หน้าตาคล้ายเธอยืนอยู่ด้วย

   “ใช่ค่ะ ลูกชายคนกลาง จริงใจ นี่คุณมัลลิกา”

   “สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ เธอยิ้มพร้อมกับรับไหว้

   “เรียกน้าลินก็ได้จ้ะ ส่วนนี่ลูกชายของลินเอง” คุณมัลลิกาผายมือไปที่ผู้ชายข้าง ๆ เหมือนประโยคหลังจะพูดกับพ่อแม่ผมมากกว่า

   “สวัสดีครับ ผมชื่อเลย์”

   “แม่ครับ... ผมเบื่อ” ผมก้มไปกระซิบกับแม่ คุณจอมยกมือขึ้นตบศีรษะเบา ๆ ผมจึงซบหน้ากับไหล่ของแม่เสียเลย

   “แหม ดูท่าลูกชายพี่จอมจะขี้อ้อนนะคะเนี่ย”

   “ใช่จ้ะ”

   “เบื่อ” ผมพูดอีก ไม่อยากอยู่ตรงนี้เลย ผมไม่ชอบสายตาแบบนั้นที่มองมา เหมือนสำรวจหาอะไรสักอย่าง

   “อดทนหน่อย” ดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มอย่างที่ชอบทำ พ่อก็ไม่ช่วยอะไรเลยนอกจากหัวเราะสะใจ

   “จริงใจ...ชื่อน่ารักดีนะครับ ป้าจอมตั้งสร้างสรรค์จัง” ลูกชายคุณมัลลิกาพูด เหมือนคิ้วแม่จะกระตุกตอนถูกเรียกว่าป้า

   “เพราะความจริงใจเป็นสิ่งสำคัญน่ะจ้ะ ป้าก็เลยเอามาตั้งเป็นชื่อให้ลูกชาย ลูกจะได้เป็นคนจริงใจเหมือนกับชื่อ” แม่พูดยิ้ม ๆ ทว่าดูเหมือนคนฟังจะหน้าเจื่อนไป

   “ว้าว! ความคิดดีจังเลยค่ะ”

   “ขอบคุณค่ะ”

   “คุณจิรภาสครับ พวกเขามีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าครับ?” ขยับเข้าไปถามพ่อ หลังจากสังเกตการณ์มาสักระยะ

   “อืม... มีนิดหน่อยครับ จอมไม่ชอบลิน”

   “ก็แย่ละ”

   “หึหึ” คุณพ่อยักคิ้ว สังคมใส่หน้ากากนี่น่ากลัวจริง ๆ ขนาดไม่ชอบกันยังยิ้มและพูดจาดี ๆ ให้กันได้

   เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด

   มนุษย์โลกช่างเข้าใจยากจริง ๆ

   แม่ใช้ข้ออ้างในการพาผมไปแนะนำให้คนอื่นรู้จักเป็นการแยกตัวจากคุณมัลลิกา ผมต้องยิ้มจนเมื่อยหน้า

   “นั่นพี่ตรีภพ” พ่อชี้ไปยังทิศหนึ่ง แม่ก็มองตามแล้วพยักหน้า จากนั้นก็จูงมือผมเข้าไปหา

   เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากตรงนี้สักทีวะ

   “สวัสดีครับพี่ภพ”

   “อ้าว สวัสดี”

   “นี่ลูกชายคนกลางของผมครับ” ผมยกมือไหว้เมื่อพ่อแนะนำ เรียกด้วยสรรพนามแบบนี้คงจะสนิทกันพอสมควร

   “ชื่ออะไรล่ะ?”

   “จักรพรรดิครับ” ผมตอบ คุณตรีภพเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมุมปาก

   “ทำไมพี่ภพถึงได้อยู่คนเดียวล่ะคะ?”

   “เจ้าภัทอยู่อีกด้านน่ะ”

   “อ๋อ... เมื่อกี้จอมเจอลินกับเลย์ เพิ่งคุยกันเมื่อสักครู่เอง”

   “อืม” ตอบรับด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยใส่ใจสักเท่าไหร่ ก่อนจะหันไปคุยกับพ่อของผม ผมมองหน้าแม่ ท่านจึงกระซิบบอกว่าคุณตรีภพกับคุณมัลลิกาเป็นสามีภรรยากัน

   “อยากกลับบ้าน...”

   “โตแล้ว อย่างอแง” ผมดุนลิ้นอีกรอบ แม่ชอบขัดใจอยู่เรื่อยเลย งานมันน่าเบื่อนี่ครับ ส่วนใหญ่ก็มีแต่คนวัยทำงานที่ต้องมาใส่หน้ากากคุยกันตามประสาคนทำธุรกิจ รวมทั้งยังหอบลูกหลานมาโชว์ตัวแนะนำคนนั้นทีคนนี้ที บางประเภทก็แนะนำเพื่อให้รู้จักเฉย ๆ บางประเภทก็แนะนำเพื่อหวังผลบางอย่าง ซึ่งมันค่อนข้างจะน่าเบื่อ

   “ผมไปห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะครับ” บอกกับคุณจอม ก่อนค้อมศีรษะให้รุ่นพี่ของพ่อเล็กน้อยแล้วเดินออกมา

   เมื่อผมเดินเข้าไปก็มีคนสวนออกมาพอดี ไหล่ของผมกับเขาคนนั้นกระแทกกันเล็กน้อย ต่างฝ่ายต่างก้มหัวเป็นเชิงขอโทษ และดูท่าว่าคนนั้นจะอายุมากกว่าผมเสียด้วยซ้ำ ผมไม่ได้สนใจ เมื่อทำธุระเสร็จก็มาล้างมือ (ไม่ใช่ข้ออ้างเพื่อหนีนะเว้ย อยากเข้าห้องน้ำจริง ๆ) แต่ระหว่างที่กำลังล้างมืออยู่นั้น สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นวัตถุสีดำที่วางอยู่ขอบอ่างล้างมือเข้าพอดี

   เช็ดมือให้แห้งก่อนจะหยิบมันมาดู ปรากฏว่ามันคือกระเป๋าสตางค์ครับ มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นว่าใครจะเป็นเจ้าของกระเป๋าใบนี้ หากจะเปิดดูก็คล้ายจะเสียมารยาทไป แต่มันจำเป็นนี่ว่า ถ้าไม่ดูจะรู้ไหมว่ามันเป็นของใคร

   shit!!

   ผมสบถในใจหลังจากเห็นบัตรประชาชนของเจ้าของกระเป๋า ในนั้นมีชื่อระบุไว้ว่า ’ณภัท ไชยพัฒน์สวัสดิ์’ เมื่อดูรูปก็เห็นว่าเป็นคนที่เดินสวนกับผมก่อนเข้าห้องน้ำ แต่จุดพีคมันไม่ได้อยู่ตรงนี้ มันอยู่ที่นามสกุลต่างหากเล่า!! นี่มันนามสกุลของตัวหอม ผมส่องเขาทุกวันจนจำได้ขึ้นใจอยู่แล้วว่าเขาชื่ออะไร

   คนนั้นเป็นใครวะ พี่ชายตัวหอมเหรอ แย่ละ ไม่ได้หาข้อมูลเรื่องครอบครัวของเขาด้วยสิ...

   ในขณะที่กำลังพิมพ์ข้อความค้นหาในอินเทอร์เน็ต ก็มีแจ้งเตือนจากแม่มาตามเสียก่อน ผมจึงต้องเก็บโทรศัพท์เอาไว้ เมื่อมาถึงแล้วก็พบว่าเจ้าของกระเป๋าสตางค์ที่ผมเก็บได้ก็ยืนอยู่ด้วย เท่านั้นไม่พอยังมีคุณมัลลิกากับลูกชายของเธอด้วย

   “สวัสดีครับ”

   “สวัสดีครับ” เขารับคำพร้อมกับระบายยิ้ม

   “ผมเก็บได้ในห้องน้ำ ขอโทษที่ถือวิสาสะเปิดดูครับ” ผมพูดแล้วส่งกระเป๋าสตางค์คือเจ้าของ เขาเบิกตา คลำตามตัวของตัวเองแล้วจึงยื่นมือมารับไป

   คลำทำไมวะ ก็กระเป๋ามันอยู่กับผม มันจะมีอยู่ในตัวคุณได้ไง

   “ขอบคุณครับ ไปลืมทิ้งไว้ได้ยังไงเนี่ย”

   “ไม่เป็นไรครับ”

   “จริงใจรู้จักพี่เขาด้วยเหรอลูก?”

   “เปล่าครับแม่ เดินสวนกันในห้องน้ำน่ะ แล้วผมจำหน้าพี่เขาได้จากรูปในบัตร”

   “ทำไมภัทขี้ลืมแบบนี้ล่ะจ๊ะ ถ้าจริงใจไม่เจอแล้วเอามาคืนให้ เกิดหายไปคงแย่” คุณมัลลิกาเอ่ย แต่ณภัทมองคนพูดด้วยหางตาและไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

   ผมขมวดคิ้วระหว่างมองภาพนั้น ไม่อยากคิดอะไรไม่ดีแต่จิตใต้สำนึกกับสมองไม่เคยฟัง และส่วนใหญ่การสันนิษฐานของผมจะเป็นจริงแทบทุกครั้ง... คุณมัลลิกากับเลย์ยังมองออกว่าเป็นแม่ลูกกัน เพราะหน้าตาที่ค่อนข้างคล้ายกัน แต่คุณณภัทไม่มีความคล้ายเลย เขาเหมือนคุณตรีภพมากกว่า ก็จริงอยู่ที่ว่าลูกบางคนอาจจะเหมือนพ่อ หรือแม่ หรือปู่ย่าตายายอะไรก็แล้วแต่ แต่ว่าลูกจะมองแม่ด้วยหางตาและสีหน้าเย็นชาแบบนั้นเหรอ?

   แล้วอีกอย่าง... ถึงตัวหอมจะไม่มีความคล้ายคุณมัลลิกา แต่ดวงตาของเขาก็คมเหมือนคุณตรีภพอยู่นะครับ

   “ฮ้าว...”

   “จริงใจง่วงเหรอครับ?” เลย์เป็นคนถาม ผมมองหน้า ก่อนพยักหน้าและตอบกลับไปตามมารยาท

   “ครับ”

   “จะสี่ทุ่มแล้วนี่เนอะ...”

   “ผมกลับก่อนได้ไหมครับแม่ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนด้วย”

   “อืม ได้สิ ขับรถดี ๆ นะ”

   “ครับ”

   “ขอบคุณที่เก็บกระเป๋าไว้ให้พี่นะครับ ไว้เจอกันโอกาสหน้านะ”

   “ครับ”

   “รบกวนภัทสอนงานให้ลูกชายอาได้ไหมคะเนี่ย”

   “ได้ครับ ไม่มีปัญหา ใช่ไหมครับจริงใจ?”

   “อ่า... ครับ”

   ...แล้วผมพูดอะไรเป็นบ้างนอกจากคำว่า ครับ วะ?

   “ผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ”

   อ๋อ สวัสดีนี่เอง




   ขณะที่กำลังจะสวมหมวกกันน็อก ผมเอาโทรศัพท์ออกมาดูก่อน เห็นข้อความจากตัวหอมส่งมาบอกว่าหิว และยังบอกอีกด้วยว่าให้ซื้อของกินไปให้ ผมยกยิ้ม เก็บสมาร์ทโฟนไว้ สวมหมวกกันน็อกก่อนออกรถไปยังคอนโดของเขา เมื่อมาถึงก็โทรศัพท์ไปหาอีกคน รออยู่สักพักเขาก็มาพร้อมกับกระเป๋าใบกลางที่พอจะใส่ของได้เยอะและยังมีหมวกกันน็อกถูกอุ้มมาด้วย

   “กระเป๋าอะไรครับ?”

   “เสื้อผ้า”

   “จะหนีตามผมเหรอ?”

   “ปัญญาอ่อน ไปได้แล้วฉันหิว”

   “ยังไม่ทานอะไรเหรอครับ?” คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้า “ทำไมไม่หาอะไรกิน เกิดปวดท้องขึ้นมาจะทำยังไง”

   “โอ๊ย! ไม่ต้องบ่น จะพาไปหาอะไรกินได้หรือยัง”

   “เฮ้อ มานี่” ผมดึงเขาเข้ามา สวมหมวกกันน็อกให้และเช็กความเรียบร้อย ก่อนจะพาไปหาร้านอาหาร

   อยู่ที่งานผมก็ทานไม่ค่อยเยอะ เรียกว่าไม่ได้ทานเลยก็คงได้ เมื่อได้กลิ่นอาหารน้ำย่อยในกระเพาะกับทำงานทันที

   “ทำไมแต่งตัวแบบนี้”

   “หล่อป่ะ?” ตัวหอมทำหน้าแหยงกับคำถาม “ผมไปงานมา โคตรน่าเบื่อ”

   “งานอะไร?”

   “ไม่รู้ครับ จำไม่ได้ ทำไมคุณไม่ไปล่ะ?”

   “ไม่อยากไป” เขาว่า ก่อนจะตักอาหารเข้าปาก ตาเรียวรีเบิกขึ้นและเป็นประกายวิบวับ รสชาติอาหารคงจะถูกใจพอสมควร ผมมองหน้าเขา ตัดสินใจถามออกไปแม้รู้สึกว่าความเสี่ยงค่อนข้างเยอะ

   เอาเหอะ ยังไงผมก็จะถามอยู่ดีนั่นแหละ

   “ผมเจอครอบครัวของคุณด้วย เลยแปลกใจที่คุณไม่ไป”

   ตัวหอมชะงัก เหลือบตาขึ้นมามอง เขาวางช้อนส้อมลงและยืดตัวนั่งตัวตรง ใบหน้าที่เคยสดใสเมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง นัยน์ตาวิบวับก็หายไปเหลือเพียงความเย็นชาเท่านั้น...

   “ครอบครัวฉัน?”

   “ครับ คุณลุงตรีภพ คุณภัท คุณมัลลิกาและคุณเลย์”

   “หึ” ณภัคแสยะยิ้มเมื่อถึงสองชื่อสุดท้าย ดวงตาของเขาเย็นยะเยือกขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

   “มีอะไรเหรอครับ?”

   “เปล่า ฉันอิ่มแล้ว คิดเงินสิ”

   ผมไม่ทำตามที่เขาบอก เพราะตัวหอมเพิ่งทานไปแค่นิดเดียว จึงเปลี่ยนเรื่องอื่นมาคุย แม้อารมณ์ของเขาจะยังไม่ปกติแต่ก็ทานอาหารอีกครั้ง ผมเก็บเรื่องที่สงสัยไว้ ตอนนี้ความอยากรู้พุ่งสูงขึ้นมากกว่าเดิมเสียอีก เอาไปถามแม่ได้หรือเปล่า แม่ของผมจะรู้ใช่ไหม หรือในอินเทอร์เน็ตจะมีบอก

   ส่วนอีกเรื่องที่ต้องถามกับณภัคเองนั่นก็คือทำไมเขาถึงได้เย็นชาขึ้นเมื่อพูดถึงครอบครัว

   หรือนี่จะคือปมในทิวากาลเคยบอกไว้...











---------------------------------------
หายไปหลายวันมาก ยังไม่ตายนะคะ 55555555555555555
ตบตีกับจันทร์เจ้าอยู่ ฮือ ใกล้จะปลดบ่วงได้แล้ว กี้ดดดดดดด
สำหรับตอนนี้นั้น.... แล้วแต่ทุกคนจะพิจารณาค่ะ (ฮาาาา)
จะอัพตั้งแต่สองทุ่มละ แต่ไปใช้แรงงานเป็นกรรมกรอยู่เลยมาช้า TwT
หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ไว้เจอกันตอนหน้า ♥


ปล. พี่มีนเปิดจองแล้วนะคะ สนใจอ่านรายละเอียดที่โพสต์ปักหมุดในเพจเลยจ้า
ช่วยส่งเสียพี่มีนกับรามินทร์ให้มีค่าเทอมด้วยนะคะ พลีส~
 

[tkaido]

ทำไมเลย์ชื่อไม่เข้าพวกเลย

[Erh]

เอาแล้ว บทตาพี่ภัทเริ่มเพิ่มมาเรื่อยๆแล้ว ทีมน้องจริงใจอย่างเราก็ขอเอาใจช่วยให้จริงใจชนะใจพี่ภัคได้เร็วๆนะ

[Vaaanizs]

มาแล้วววววว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พ่อตัวหอม มีภรรยาใหม่สินะ
แล้วเลย์ คือน้องต่างมารดาของตัวหอม
ตัวหอมถึง ไม่สนใจครอบครัวตัวเอง
จันทร์เจ้า ยังชอบกินเหมือนเดิม
       
 

[route rover]

เลย์นี่ลูกคุณมัลลิการึป่าว ตัวหอม กะคนในงานนี่น่าจะลูกเมียเก่า

[oillilo]

  รู้สึกถึงความใกล้กันอีกนิดของจริงใจกะณภัคร สู้ๆนะจริงใจ

[Billie]

 

[LYPO]

หัวจัยยไม่แข็งแรง...ถ้ามีดราม่าขอให้เป็นสิ่งที่ทำให้ตัวหอมยิ่งเปิดใจ ยิ่งเทมาทางเด็กปีศาจ แล้วให้เด็กปีศาจปล่อยพลังทำลายความดราม่านั้นพาตัวหอมหลุดพ้นปมตัวเองออกมาเถอะค่ะ

[B52]

ปัญหาแม่เลี้ยงลูกเลี้ยง?