หัวข้อ: ★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2【ปู❤โจ】EP.21 สัญญาครับ [22/06/20]P13

[BlueCherries]

มิน?

แบตมือถือหมดป่ะน้อ ทำตกอกตกใจหมด

[aom2529]

  เดี๋ยวมินต้องโดนลงโทษนะ

[Star_ss]

★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】

  :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ

【EP.05 บทลงโทษคนไม่เชื่อฟัง】

"เฮ้ย!!! ไอ้ทิวใจเย็นๆ ไอ้สัส!!"

"พวกพี่มาทำไมกันอ่ะ พวกมึงด้วย... โอ๊ยย!!! ทิวกูเจ็บ!!!" ผมย่างสามขุมเข้าไปหามินทันที

"เฮ้ย!! ไอ้ทิวปล่อยน้องมันก่อน มึงใจเย็นๆ ไอ้เหี้ย!!"

"มึงไปไหนมา?!!!" ผมตะคอกขึ้นเสียงดังจนมินสะดุ้งด้วยความตกใจ

"เฮียใจเย็นๆ ก่อนครับ" ไอ้ทีนกำลังจะวิ่งเข้ามาห้าม

"พวกมึงถอยไป!! กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับมัน!"

"ไอ้เหี้ยทิวแม่ง!! เส้นขาดล่ะไอ้สัส!! ไอ้ทีนถอยออกมา... ไม่งั้นเดี๋ยวมึงจะได้แดกตีนไอ้เหี้ยทิวซะก่อน" ไอ้ฟิวเดินเข้ามาลากไอ้ทีนออกไป

"กูไปส่งพี่สาวมาไง มึงเป็นอะไรของมึงเนี้ยะทิว!!" มินพยายามแกะมือผมออกจากแขนตัวเอง

"ทำไมกูโทรหาไม่ติด!!! แล้วไหนบอกจะโทรมาไง!! ทำไมไม่โทรมาห๊ะ!!!"

"ไอ้ทิวค่อยๆ พูดกันก็ได้มั้งมึง" ไอ้ปูพยายามเข้ามาห้ามอีกคน

"พวกมึงกลับไปก่อน!! กูมีเรื่องจะคุยกับมันยาว"

"เออๆ มีอะไรก็ค่อยๆ พูดกับน้องมันไอ้สัส!! น้องแม่งสั่นไปหมดแล้วไอ้เหี้ย!!"

"ไปๆ ไอ้ฟิวอย่าไปเสือกเรื่องของมัน เมียมันกูว่ามันไม่กล้าฆ่าเมียตัวเองหรอก" ไอ้หมอเนย์เดินกอดคอไอ้มาร์ออกไปจากห้อง

"เบาไอ้สัส!! น้องมันไม่ได้ถึกเหมือนมึนนะไอ้เหี้ย!!" ไอ้ปูพูดขึ้นก่อนจะเดินจูงมือเมียมันออกไป

"มินสู้ๆ นะ"

"โจกลับบ้านเรากันครับ"

"เฮียค่อยๆ พูดกับมันนะครับ ผมว่ามินมันคงไม่ได้ตั้งใจหรอก"

"ไอ้นัน... ลากคอไอ้ทีนออกมา มึงด้วยไอ้บี้!!"



พอทุกคนออกไปจากห้องเรียบร้อยก็ถึงเวลาที่ผมต้องจัดการไอ้แสบสักที


"เข้ามานี่มิน!" ผมลากมินเข้าไปในห้องนอน


"โอ๊ย!!! กูเจ็บนะเว้ยทิว!!"



พรึ่บ!!!



"โอ๊ยย!! มึงแม่ง!! กูเจ็บนะเว้ย!!"

"เจ็บแล้วทำแบบนี้ทำไม มึงรู้ไหมว่ากูเป็นห่วงมึงแค่ไหนห๊ะ!! หายไปแบบนี้ได้ไง!! มึงรู้ไหมว่ากูขับรถวนหามึงจะทั่วกรุงเทพฯ อยู่แล้ว!! โทรหาก็ไม่ติดมันคืออะไรมินไหนพูดดิ๊!!"



พรึ่บ!!!



"โอ๊ย!! ไอ้ทิวแขนกู" ผมขึ้นไปนั่งคร่อมตัวมินไว้แล้วใช้เข่ากดแขนทั้งสองข้างของมินให้กางแขนออกทำให้มินขยับตัวได้ลำบาก

"บอกมาว่าหายไปไหนมา?!!"

"ทิว... กูเจ็บไอ้เหี้ย!!"

"กูถามว่าไปไหนมา? ตอบมิน!!!"

"กูไปส่งพี่ม่านมาแล้วพาพี่ไปกินข้าวแถวเยาวราชมา มึงปล่อยกูทิว!! กูเจ็บนะเว้ย!!"

"แล้วทำไมไม่โทรหากูห๊ะ!!!"

"แบตกูหมด!! แบตกูหมดมึงได้ยินไหม?!! ทิวปล่อยกูก่อนกูเจ็บ!!"

"แล้วพี่มึงไม่มีโทรศัพท์รึไง ทำไมไม่เอาเครื่องเขาโทรมาบอกกู!!"

"โอ๊ย!!! เครื่องพี่กูยังไม่มีเบอร์ที่ไทย มันโทรออกไม่ได้โว๊ย!!" มันเริ่มดิ้นแรงขึ้นยิ่งทำให้ผมเพิ่มแรงกดโดยไม่รู้ตัว

"ทิว!! กูเจ็บ!!!"

"ทีอย่างนี้ร้องเจ็บ!! มึงรู้ไหมว่ามึงทำให้กูเป็นห่วงแค่ไหน ห๊ะ!! รู้บ้างไหม?!!"

"กูขอโทษ!! กูขอโทษแล้วไง!! กูเจ็บนะไอ้เหี้ย!! มึงทำกูเจ็บรู้ตัวไหม?!!" มินน้ำตาคลอเบ้าหยุดดิ้นแล้วมองมาที่ผม บ้าเอ้ย!!! ผมทำอะไรลงไปวะเนี้ยะ!! สายตาที่กำลังมองผมสั่นเครือจนผมรู้สึกใจหาย น้ำตามินไหลออกมาทำเอาผมสติกลับมาทันที

"มิน... กูขอโทษ" ผมลุกออกจากตัวมินแล้วประคองมินขึ้นมา



ผลั่ก!!!



"ถอยไป!!!" มินผลักผมออกแล้วพลิกตัวไปอีกทาง

"มิน... กูขอโทษนะ เจ็บมากไหม? ไหนหันมาให้กูดูหน่อย"



พรึ่บ!!!



"ไม่ต้องมาจับตัวกู!!"

"หันมาคุยกันก่อนมิน กูขอโทษที่กูเผลอทำรุนแรงก็เพราะกูเป็นห่วงมึง"

"เป็นห่วงบ้าอะไรของมึงทิว!! กูบอกกูเจ็บทำไมมึงไม่ปล่อยกูก่อน!!"

"มินกูขอโทษ เจ็บมากไหม?" ผมจับที่แขนของมินเบาๆ

"โอ๊ย!! แขนกูหักป่าวเนี้ยะ แม่งนั่งทับมาได้"

"เจ็บมากเลยเหรอวะ ไหนลุกขึ้นมาให้กูดูหน่อยซิ"



พรึ่บ!!!



มินดีดตัวขึ้นมานั่งจ้องหน้ามองผมด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ เรียกว่าโกรธโคตรๆ เลยก็ได้ครับ



"โกรธอะไรหนักหนาวะก็บอกอยู่ว่าแบตหมด พาพี่ไปกินข้าวเลยกลับช้าเนี้ยะ"

"ก็กูเป็นห่วงมึง โทรหาก็ไม่ติดแล้วที่สำคัญกูติดต่อมึงไม่ได้กี่ชั่วโมงแล้วมึงรู้ไหม" เฮ้ออ... ก็ความรู้สึกผมมันแปลกๆ เป็นห่วง กังวล สงสัยปนกันมั่วไปหมด จากที่เป็นห่วงมากก็เลยกลายเป็นโมโหมันโดยไม่รู้ตัวอีก

"ก็แบตมันหมดจะให้ทำยังไงอ่ะ พี่ม่านก็อยากกินอาหารแถวเยาวราชอีกจะโทรบอกมึงก็ไม่ได้เลยกะว่ารีบพาพี่ม่านไปกินให้เสร็จๆ แล้วค่อยรีบกลับมา ใครจะรู้ว่ามึงจะเป็นบ้าขนาดนี้ล่ะ"



แปะ!!!



"นี่แน่ะ!! กูทำโทษมึง"

"โอ๊ยยย....." ผมดีดหน้าผากมินด้วยความหมั่นเขี้ยว ชอบทำหน้าทำตากวนๆ เวลาพูดดีนัก

"กูทำโทษที่มึงหนีไปกินข้าวโดยที่ไม่รายงานกูทำให้กูต้องขับรถวนหาจนทั่ว กูเป็นห่วงมึงมากรู้ไหม?"

"อ่ะโด่!! เรื่องแค่นี้เองจะอะไรหนักหนาล่ะ วู้!!"

"เดี๊ยะ!! มึงอย่ามิน มึงยังมีความผิดติดตัวนะ กูโทรหาแม่มึงแล้วทำไมแม่มึงคิดว่ากูไปรับพี่สาวเป็นเพื่อนมึง"

"เอ่อ.... อะไร แม่อ่ะมั่วตลอดเลย ก็แม่เป็นคนบอกเองว่าพี่ม่านเปลี่ยนไฟท์บินให้กูรีบไปรับแล้วนี่อะไรทำเป็นจำไม่ได้"

"เรื่องจริง?" ผมถาม

"จริงดิ!! ถอยๆ จะไปอาบน้ำล่ะ แม่ง!! เจ็บแขนไปหมด"



พรึ่บ!!!



"โอ๊ยยย.... อะไรอีก?!!"


"กูอาบด้วย"


.....




"อ๊ะ อื้ออ... ทิวเบาๆ อึก!! ทิว..."



พับ พับ พับ~~~~

ปัก ปัก ปัก~~~~



"อ่าา... ตอดกูแรงๆ เลยมิน อ่าาา... ซี๊ดดด...."


"อ๊ะๆ ทิวกูจุก... อ๊ะๆ อื้อออ... ทิวช้าๆ... อึก! อื้ออ..."





ผมจับมินยืนหันหน้าเขากระจกก่อนจะรัวสะโพกใส่อย่างไม่ยั้ง พับ พับ พับ~~~ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสะนั่นหวั่นไหว แรงเสียดสีภายในร้อนระอุทำเอาผมเสียวจนขนลุกเกลียวไปทั่วทั้งตัว ด้านในเยื่อนุ่มตอดรัดผมจนแทบอดกลั้นไว้ไม่อยู่ ความเสียววิ่งพล่านไปทั่วทั้งตัวเสียวสั่นจนถึงที่สุด แก่นกายผมถูกบีบรัดด้วยช่องทางรักที่ผมสุดหวง เรือนร่างที่ผมหลงไหลที่ครั้งเมื่อได้สัมผัสขึ้นสีแดงระรื่น ผมไล่จูบไซ้ที่ลำคอขาว กัดเบาๆ เพื่อระบายความเสียว ช่องทางรักยังคงตอดรัดผมไม่หยุดหย่อน




"อื้อออ... ดีครับที่รัก... ซี๊ดดด..."



พับ พับ พับ~~~~


ผมยังคงเร่งความแรงใส่ความเร็วแบบไม่ยั้ง



"อื้ออ... ทิวเบาๆ หน่อย จุก...."



พับ พับ พับ~~~

ปัก ปัก ปัก~~~



"วันนี้มึงดื้อกันกูนะ อื้ออ.... มึงต้องถูกทำโทษ ซี๊ดดด.... ดีครับที่รัก ตอดพี่แรงๆ เลย อ่าา...."


"อ๊ะ อ๊ะ~~~ ทิวไม่ไหวแล้ว อื้ออ... ซี๊ดดด...."


"อ่าาา.... วันหลังจะหนีกูไปคนเดียวอีกไหม? ซี๊ดดด.... เสียวสัส!!"


"ทิว.... อ้าาา.... กูไม่ไหวแล้ว"



พับ พับ พับ~~~~



ผมเร่งความแรงความเร็วสุดกำลัง ร่างกายมินยังคงตอดรัดผมไม่หยุด ยิ่งผมเพิ่มความเร็วขึ้นเท่าไหร่ช่องทางรักก็ยิ่งตอดรัดผมแรงขึ้นเท่านั้น



"ซี๊ดดดด.... ตอดแรงดีมากเลยครับที่รัก อ่าาา... แรงอีกครับพี่ชอบ ซี๊ดดด...."



พับ พับ พับ~~~~
ปัก ปัก ปัก~~~~



"ซี๊ดดด.... ทิวจูบกูหน่อย อ่าาา... กูเสียว"


"ทนอีกนิดนะ กูใกล้เสร็จแล้ว ซี๊ดดด.... กูรักมึงนะมิน"



ผมจูบมินตามคำขอ เราสองคนจูบกันอย่างเร่าร้อน ลิ้นพันเกี่ยวกันอย่างไม่หยุดหย่อน เราจูบกันอยู่เนิ่นนานจนมินเริ่มขาดอากาศหายใจ ผมจูบย้ำๆ อีกสองครั้งก่อนจะจูบไซร์ลงไปที่ซอกคอขาว



พับ พับ พับ~~~



"ทิว.... ไม่ไหวแล้ว อ่าาาา...."


"อีกนิดนะ.... ซี๊ดดด... ใกล้แล้วครับ"



พับ พับ พับ~~~



ผมเร่งซอยสะโพกอย่างไม่หยุดพัก มันเสียวจนผมแทบทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ผมเร่งความเร็วเพิ่มความแรงจนมาถึงสุดทาง น้ำรักผมฉีดเข้าช่องทางรักมินจนล้นทะลักออกมาข้างนอก น้ำรักของมินฉีดพุ่งออกมาจนเต็มมือของผมที่กอบกุมมินน้อยเอาไว้



"ซี๊ดดดด...... อ่าาาา......."



จุ๊บบ.....



"อีกรอบนะ...."


"อื้ออ... ไม่ไหวแล้ว"


"ต้องไหว!"


"อื้ออ... ทิวกู... ซี๊ดดด..."


"หึหึ... วันนี้มึงต้องตามใจกู ซี๊ดดด.... ตอดกูอีกแล้ว อ่าาา....."



ผมเริ่มขยับเข้าออกที่ช่องทางรักมินอีกครั้ง ข้างในยังคงร้อนระอุเปียกชุ่มไปด้วยน้ำรักที่ผมเพิ่งปลอดปล่อยออกไป แรงขับเคลื่อนเริ่มขึ้นอีกครั้ง ความเสียวครั้งใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น ร่างของมินกำลังอ่อนแรงจนผมต้องช่วงพยุงร่างนี้เอาไว้




"ทิวกูไม่ไหว.... อื้อออ...."



จุ๊บบบบ....


"หึหึ วันนี้มึงห้ามดื้อกับกู... อีกรอบนะ"






.......





"หมอนหน่อย..."

"ห๊ะ! เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?" ผมเอียงหูเข้าไปใกล้ๆ มิน

"เอาหมอนให้หน่อย!! แค่กๆๆ หมอนใบเล็ก!!"

"คร๊าบๆ เอาน้ำด้วยไหม? กินยาดักไว้ดีกว่านะกูว่า...."



ควับ!!!



"เพราะใครล่ะ!!!" มินตะคอกใส่ผมทั้งที่ตัวเองแทบจะไม่มีเสียงอยู่ล่ะ

"ทิวไงจะใครล่ะ หึหึ!!"



ตุบ!!!




เต็มๆ เลยครับ หมอนฟาดเข้าหน้าผมเต็มๆ เลย แม่นสุดๆ เรื่องนี้ขอให้บอก ถ้าได้เล็งเป้าหมายแล้วมือโปรอย่างเมียผมไม่เคยพลาด ปาอะไรได้อย่างนั้น ปาหมอนก็ได้หมอน งานนี้ถือว่าโชคดีกว่าทุกครั้งเพราะถ้าเจอของแข็งล่ะก็งานนี้กูมีหัวแตกได้เลือดกันบ้างล่ะ ฮ่าๆๆๆ




"ไปเอาน้ำมาด้วย!!"


"เดี๊ยะๆ หัดออกคำสั่งนะไอ้แห้ง อีกสักทีดีไหมจะเอาให้หายใจไม่ทันเลย" ฮึ่ม!! หมั่นเขี้ยวสุดๆ อยากจัดอีกสักยกสองยกเอาให้ขาลากพื้นกันไปข้างนึงเล๊ยยย....




ผมเดินไปรินน้ำใส่แก้วมาให้คุณชายมิน ยาอีกสักหน่อยกันไว้กลัวเมียไข้ขึ้น อารมณ์เซี่ยนปนโมโหของผมยังทำเอามินแทบจะยกมือขอร้องเลยทีเดียว หึหึ แต่ไม่ทันแล้วครับเมียมึงทำให้กูโมโห ทำให้กูเป็นห่วงอยู่หลายชั่วโมง นี่ยังไม่ได้คาดคั้นเอารายละเอียดเลยนะ ไม่งั้นเจอหนักกว่านี้แน่!!




"ลุกขึ้นมากินยาก่อนม่ะ" มินพยายามยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน สายตาก็ค้อนมองผมแบบมึงจำไว้นะมึง!! ฮ่าๆๆ คือที่อารมณ์แสดงออกมาทางสีหน้าหมดเลยครับ


"หมอนอ่ะ?"

"นี่ไง กินยาก่อนดิเดี๋ยวจัดให้ครับ" ผมป้อนยาให้มินแล้วตามด้วยน้ำ
 
"ปิดไฟดิ ง่วงแล้ว"

"นั่งก่อนสักพักเพิ่งกินยาใครเขาให้นอนเลยล่ะ"

"ก็มันง่วง!! กูเหนื่อย!!" เริ่มงอแงแล้วครับ อาการคนกำลังถูกขัดใจ

"เหนื่อย... ใครเหนื่อยกูเป็นคนทำอยู่คนเดียวนะได้ข่าว"


"ไอ้บ้าทิว!!"



ตุบ!!!!



แล้วผมก็ได้หมอนมาอีกใบ หึหึ ถ้ามีจะปาใส่กูขนาดนี้กูจะสั่งหมอนมาเพิ่มให้อีกสักคันรถ



"อ๊ะๆ อย่าฮือนะครับ ได้ข่าวว่าเดี้ยงอยู่"

"โอ๊ยยย!!! ปวดสัส!!" นั่นไงครับ ยังพูดไม่ทันขาดคำเลย

"โอเคๆ เดี๋ยวปิดไฟแป๊ป อ่ะนี่หมอนนอนดีๆ เอาขาลงด้วย" ผมจัดท่านอนให้มินซะใหม่ คืนนี้ต้องกอดแน่นๆ ไม่งั้นนอนดิ้นจะตื่นมาโวยวายตอนดึกๆ อีก


"อืม... เร็วด้วย!"

"คร๊าบ... รับทราบครับผม" ผมเดินไปปิดไฟตามคำสั่งคุณชายมินก่อนจะเดินมาลมตัวลงนอนข้างๆ ที่รัก

"เปิดไฟหัวเตียงไว้ไหม?" ฟอดดด....

"ไม่อ่ะ อยากนอนมืดๆ ทิว"

"อืม... รู้แล้วๆ ครับ" ผมรวบมินเข้ามากอด

"ไม่เจ็บก้นเหรอถ้านอนแบบนี้?"

"ก้อกูเหอะ! กูดูแลได้" เอิ่ม... ดูเมียกูตอบเข้า

"ไหนดูดิ ขอจับดูหน่อยว่าสึกไปเยอะรึป่าว หึหึ..."

"เฮ้ยย!! ห้ามจับ!!" ฮ่าๆๆ แสดงว่าเจ็บแต่อยากนอนท่าสบาย

"ก่ายสูงไปไหมขา?" จุ๊บบบ....

"อืม... กำลังดี นอนๆ ง่วงแล้ว" อารมณ์นี้แบตใกล้หมดแล้วครับ

"ให้กูกล่อมไหม?"

"อืม... ฝันดีนะ พรุ่งนี้เจอกัน"

"หึหึ... ฝันดี พรุ่งนี้เจอกัน"




มินซุกหน้าเข้าที่ซอกคอผม ลมหายใจอุ่นๆ พ่นลมใส่ที่คอผมเบาๆ มือผมก็ตบเบาๆที่หลังของมินเหมือนทุกคืน อ้อมกอดอันอบอุ่นกับคนรักที่ผมรักที่สุดมันทำให้ผมรู้สึกดีโคตรๆ เลยครับ




......





"ตื่นได้แล้ว...."



จุ๊บบ... ฟอดดด.... ฟอดดด....



"มินตื่นเร็วเดี๋ยวไปทำงานสาย"

"อืออ... รู้แล้ว" ตอบว่ารู้แล้วแต่ขยับตัวหนีคืออะไรไอ้แห้ง หื้อ!!



จุ๊บบบ...


"รีบๆ ตื่นนะ เดี๋ยวไปทำข้าวต้มรอ"


"อืม... ใส่กุ้งเยอะๆ นะ" ฮ่าๆๆ ยังงัวเงียขึ้นมาตอบได้ทุกเวลาถ้าเกี่ยวกับเรื่องกิน น่ารัก....




ผมลุกขึ้นไปจัดการต้มข้าวต้มแบบง่ายๆ สูตรไม่ยากเย็นเน้นใส่กุ้งเยอะๆ ไม่ใส่ต้นหอม ใส่แค่ผักขึ้นฉ่ายแล้วโรยแค่ผักชีอีกนิดหน่อย ทำไข่เจียวเพิ่มอีกอย่างเป็นอันเสร็จเรียบร้อย ผมเก่งป่ะล่ะ ฮ่าๆๆ ถามว่าเอาน้ำอะไรต้ม อ้าว!! ดูถูกกันไม่ได้นะงานนี้!! น้ำต้มกระดูกหมูอย่างดีนะครับจะบอกให้แต่อย่าคิดนะครับว่าผมจะทำเองนะ บ้า!! แม่ผมทำไว้ให้ครับ แค่เอาออกมาจากช่องฟิตแล้วจัดการเครื่องใส่ให้ครบเท่านั้นพอ เรื่องอาหารการกินพวกผมสองคนไม่ต้องเป็นห่วงครับ แม่ของเราสองคนเตรียมมาให้ไม่มีขาด ตู้เย็นอัดแน่นไปด้วยของกิน ขนมไม่นมเนยไม่ต้องพูดถึง งานนี้มีเปลี่ยนไซส์ตู้เย็นด้วยนะไม่ธรรมดาจริงๆ หึหึ




หลังจากผมเตรียมข้ามต้มเสร็จเข้ามาในห้องนอนก็เห็นมินกำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ มินมองผมค้อนๆ แล้วชี้หน้าผมแบบคาดโทษ ไอ้ผมก็เดินผิวปากอย่างสบายใจแล้วเดินหัวเราะเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย ฮ่าๆๆ พออาบน้ำเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปหามิน




"อร่อยไหม?" ผมถาม มินเงินหน้าขึ้นมามองผมแล้วพยักหน้า

"ค่อยๆ กินดิ" ผมยกไข่เจียวมาเพื่อให้

"มีไข่เจียวด้วย ไมเพิ่งบอก!!"

"ถ้าบอกก่อนกูก็อดซิครับ เล่นกินไม่รอกันเลยนะไอ้แห้ง!!"

"อะไร!! รออยู่เหอะ... เนี้ยะ!! กินรอเลย"

"หึหึ... แถตลอด"

"วู้!! คนอุตส่าห์ตักข้าวต้มมาเผื่อ"

"คร๊าบ... ขอบคุณครับที่ตักมาเผื่อ นี่ถ้วยสุดท้ายใช่ไหม?" ผมแกล้งถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบ

"อืม... รีบกินดิเดี๋ยวเย็น" แล้วมินมันก็ยิ้มกวนๆ ให้ผม มันน่านัก!!

ขอปิดบัญชีแปปนะคะ เดี๋ยวมาต่อให้ค่ะ

[Secret_Deer]

 

[iceman555]

 

[thanza1970]

ขอบคุณจร้าๆ

 

[aom2529]

อ่า..นึกว่ามินจะลุกไม่ขึ้นซะละ..

[PolTisChu]

เจ็บหนักๆ 

[Star_ss]

ตอนที่ 5 ต่อค่ะ

[/
"วันนี้เลิกงานกี่โมง?" ผมถามขณะที่กำลังขับรถมาส่งมินที่ทำงานครับ


"ไม่รู้ดิ วันนี้มีประชุมทีมโปรเจคจะมีการปรับปรุงระบบใหม่เขาเลยอยากให้กูเข้าไปฟังว่าต้องให้กูเขียนโปรแกรมอะไรเพิ่มรึเปล่า"


"รับงานเพิ่มอีกเหรอ?"


"อืม... ก็คงอย่างงั้นแหละ เฮ้ออ... คงเก่งก็อย่างงี้แหละมีแต่คนต้องการตัว" เมียกูไม่ค่อยเท่าไหร่เล๊ยย...


"หึหึ ครับคนเก่ง แล้วจะทำคนเดียวไหวเหรอ?"


"ไม่ไหวอ่ะ... งานนี้คงต้องใช่คนเพิ่มเดี๋ยวลองเสนอดูก่อนว่าจะขอคนมาช่วย ทางบริษัทเขาคงไม่มีปัญหาหรอก"


"อืม... ก็ดีแล้วมึงจะได้ไม่เหนื่อยมากกูเป็นห่วง"


"ขอบคุณคร๊าบไอ้ป๋า หึหึ" มินทำท่าทะเล้นใส่ผม โอ๊ยยย.... กูอยากวนรถกลับบ้านโว๊ย!!!


"ถ้าเหนื่อยหรือทำไม่ไหวอยากเลิกบอกกูได้ทุกเมื่อ โอเค๊"


"ไม่อ่ะ ยังสนุกอยู่เลย... ขอทำต่ออีกหน่อยแล้วกัน"


"อืม... ก็ตามใจ กูรู้ว่ากูห้ามมึงไม่ได้หรอกมิน"


"ดีมาก! สมแล้วที่เป็นไอ้ป๋าของมินสุดหล่อ เพราะไม่มีใครเข้าใจกูเท่าไอ้ป๋าคนนี้อีกแล้ว"


"หึหึ คร๊าบบบ...."



ผมขับรถมาส่งมินที่ใต้ตึกก่อนจะบอกลากันอีกเล็กน้อยด้วยความห่วงใย



"วันนี้ห้ามแบตหมด ห้ามปิดเครื่อง รายงานตัวทุกหนึ่งชั่วโมง ถ้ามีประชุมให้ส่งข้อความมา เข้าใจ๋?"


"หื้ออ.... เยอะไปป่าว?"


"ถามว่าเข้าใจไหมไม่ได้ให้ถามกลับ!"


"เออๆ เข้าใจแล้ว"


"เข้าใจแล้วทำด้วยอย่าให้กูของขึ้นอีกไม่งั้นจะเป็นเหมือนเมื่อคืน" ผมยิ้มกริ่ม


"แม่ง!! เอาแต่ใจ!" มินบ่นอุบ


"มิน...."


"เออๆ เข้าใจแล้วๆ อย่ามากดเสียต่ำหน่อยเลย คนอย่างไอ้มินไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว!"


"อย่ามาท้าทายกูนะมิน เมื่อคืนกูไม่เอามึงถึงตายก็บุญแล้วนะ"


"โหหห... ไอ้โหด!! ไอ้มหาโหด!! โคตรโหด!! โคตรไอ้เฮี้ยม!! โคตร...."




พรึ่บ!!!!




"อื้ออ... อิว.... อื้ออ...."



"หึหึ....."




แบบนี้ต้องสั่งสอนกันสักหน่อย ปากดีนักนะเมียกูอย่างนี้ต้องทำโทษ จากตอนแรกที่ทุบหลังผมพยายามห้าม พอได้ลิ้มรสจูบที่คุ้นเคยก็พากันเคลิ้มกันทั้งคู่ มือที่พยายามจะล้วงเข้าไปในเสื้อเมียก็ถูกจับเอาไว้แน่นแต่ปากเราทั้งคู้ก็ยังคงจูบกันอย่างดูดดื่ม หลังจากจูบที่รักจนพอใจก็ผละออกจากกันด้วยความเสียดายนิดๆ ไม่ใช่ซิ เสียดายมากๆ ต่างหากล่ะครับ




"แฮ่กๆ ทำบ้าอะไรเนี้ยะ!!"

 
"กูจูบลาให้กำลังใจก่อนไปทำงานไง หึหึ"


"แม่ง!! มีคนเห็นรึเปล่าก็ไม่รู้" มินพูดแล้วมองซ้ายมองขวา


"จะเห็นได้ไงกระจกมืดขนาดนี้"


"ก็เออ!! แล้วถ้ามีคนผ่านมาเห็นจะทำไง!! พอๆ ไปทำงานล่ะ"




แกร๊ก....



ปัง!!




"มิน..."


"อะไรอีก?!!" มินหันกลับมาถาม หน้าโคตรเหวี่ยงอ่ะครับ


"เดินดีๆ หน่อย เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมดว่าเพิ่งได้กับกูมาเมื่อคืน หึหึ"


"ไอ้ทิว!! แม่ง!!!" มินชี้หน้าผมเดินดุ่มๆ เข้ามาเลยครับ


"คิดถึงพี่เหรอครับพี่รัก?" ผมตะโกนขึ้นเสียงดัง มีพนักงานออฟฟิตสาวสองคนกำลังเดินไปที่ทางเข้าตึกครับ


"ทิว!! มึงแม่ง!!"


"จุ๊บๆ พี่รักมินนะ" ผมยักคิ้วไปทางผู้หญิงสองคนนั้นให้มินเห็น


"เออแม่ง!! นิสัย!!" แล้วมินก็กลับหลังหันก่อนจะเดินเข้าตึกไปครับ ฮ่าๆๆๆ ผมแกล้งเมียแรงไปไหม




วันนี้ผมขับรถกลับคอนโดครับ ง่วงอ่ะเมื่อคืนหนักไปหน่อย ฮ่าๆๆ มินนี่ก็อึดดีเหมือนกันนะเนี้ยะ เมื่อคืนเจอผมจัดหนักขนาดนั้นยังมีแรงลุกขึ้นไปทำงานอีก นี่แหละถึงจะเหมาะสมและคู่ควรกับไอ้ทิวไผ่ หึหึ พอผมขับรถถึงคอนโดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็กระโดดขึ้นที่นอนทันที




ครืดดด.... ครืดดด.... ครืดดด...




"คร๊าบบบ....." ผมงัวเงียขึ้นมารับโทรศัพท์ เพิ่งนอนไปได้สองชั่วโมงเอง


"ทิวทำอะไรอยู่?"


"นอนครับผม"


"อ่อเหรอ... งั้นนอนต่อก่อนก็ได้ตื่นแล้วค่อยคุย"


"ไม่เป็นไร.... มีไรที่รัก คิดถึงเค้าใช่ไหม?"


"ไอ้บ้า!! จะโทรมาบอกว่าต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดสองวันอ่ะ เก็บเสื้อผ้ามาให้ที่บริษัทหน่อยดิ"


"ห๊ะ!! ไปไหนนะ?!!"


"โอ๊ย!! จะเสียงดังทำไมทิว"


"ไปทำงานต่างจังหวัดไปกับใคร?!!"


"เฮ้ย!! พูดเบาๆ ก็ได้!! หูจะแตกแล้วเนี้ยะ"


"ถามว่าจะไปกับใคร?"


"เอ่อ... ก็ไปกับทีมงานที่ทำโปรเจคเนี้ยะแหละ ไปกันสามคนอ่ะ"


"กูไปด้วย"


"เฮ้ย!! ไม่ได้!!" มินค้านทันที


"ทำไมจะไม่ได้ คราวที่แล้วกูก็ไปด้วย"


"ก็ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันไง ไปแค่คืนเดียวเองเดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ ก็กลับแล้ว"


"กูไม่อยากให้มึงไปไหนคนเดียว"


"ทิวคร๊าบ... พี่ทิวคร๊าบ... ให้มินไปเถอะนะคร๊าบ... มินไปทำงานแค่วันเดียวเอง นะๆ นะทิวน้าา...."


"เฮ้ออ.... กูไปด้วยไม่ได้จริงๆ เหรอมิน?"


"โหหห.... ถ้าไปด้วยได้ก็ให้ไปแล้วดิ ครั้งนี้ขอนะจะรีบไปรีบกลับ"


"เฮ้ออ... ห้ามปิดมือถือ ห้ามติดต่อไม่ได้เข้าใจไหม?"


"คร๊าบ... รับทราบครับพ่อ"


"เดี๊ยะๆ เดี๋ยวจะโดน!"


"ฮ่าๆๆ ล้อเล่นๆ รับทราบครับพี่ทิว" แม่ง!! ได้ฟังแบบนี้แล้วรู้สึกดีฉิบหายเลยว่ะ


"อืม... เอาไปสามชุดพอไหม?" ครึมไว้ๆ ไอ้ทิว


"พอคร๊าบ...."


"อืม... งั้นเดียวเอาไปให้"


"โอเค... งั้นเดี๋ยวกูทำงานก่อนนะทิว แล้วเจอกันตอนเย็นนะ"


"อืม... โอเค"


"บาย... รักมึงนะไอ้ป๋า"



"รักมึงเหมือนกันครับ"



เฮ้ออ.... นี่ผมต้องห่างเมียรักอีกแล้วเหรอวะเนี้ยะ แค่คืนเดียวท่องไว้ไอ้ทิว




TBC.

ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร หุหุ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

[่jjay]

หวงเมียเกิ๊นนะป๋า

[Star_ss]

★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】

  :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ

【EP.06 พี่ม่านฟ้า】

พาร์ทมิน





วันนี้ผมไม่เป็นอันทำงานเลยครับ คนที่ผมไม่คิดว่าจะได้เจออีกก็บอกจะกลับมาซะอย่างงั้น ผมจะพูดยังไงดีล่ะ ผมยังไม่พร้อมให้ไอ้ป๋าเจอพี่ม่านฟ้าตอนนี้ ผมอยากขอเวลาอีกนิด




Tru Tru Tru....



"สวัสดีครับ สุดหล่อของแม่"


"แม่พี่ม่านจะมาไฟท์กี่โมงครับ?"


"ตอนหกโมงเย็นลูก มินไม่ว่างไปรับพี่เขาเหรอลูก?"


"เปล่าครับ มินแค่ยังไม่รู้ว่าพี่เขาจะมาถึงกี่โมง"


"ตายจริง! แม่ลืมบอกทิวไปเลยอ่ะ มินโทรบอกพี่เขาด้วยนะลูกให้พี่เขาพาไป"


"ครับๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะแม่ มินต้องทำงานแล้วครับ"


"จ้า... อย่าหักโหมมากนะลูกแม่เป็นห่วงนะครับ"


"ครับๆ รักแม่นะครับ"


"จ้า... แม่ก็รักมินนะลูก"



เอาไงดีวะงานนี้ ผมนั่งเคาะนิ้วกับโต๊ะทำงานอยู่ร่วมห้านาที เอาวะ!! งานนี้เป็นไงเป็นกัน ขอโทษนะไอ้ป๋าคือกูยังไม่พร้อมจริงๆ หวังว่ามึงคงจะเข้าใจกูนะ



"คุณชุภาครับ เดี๋ยวมีประชุมอีกทีวันจันทร์ใช่ไหมครับ?" ผมหันไปถามพี่ที่เป็นเลขาของเจ้าของโครงการที่ผมทำอยู่ครับ


"ใช่ค่ะ คุณมินมีอะไรรึเปล่าคะ?"


"เอ่อ... พอดีผมมีธุระค่อนข้างด่วนอ่ะครับ"


"อ่อค่ะ... งั้นคุณมินเชิญกลับก่อนได้เลยนะคะเพราะเหลืองานอีกนิดเดียวเดี๋ยวพี่สรุปเสร็จแล้วจะส่งให้คุณมินทางอีเมล์นะคะ"


"ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ" ผมยกมือไหว้เสร็จก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องประชุมทันที ดีนะที่วันนี้ประชุมเลิกเร็วไม่งั้นผมคงอึดอัดตายพอดี




Tru Tru Tru.....



"เออว่าไง?" เสียงไอ้ทีนเพื่อนรักทักทายผม


"ไอ้ทีนมึงเอารถมาให้กูยืมแป๊ปดิ๊"


"เดี๋ยวๆ มึงจะเอารถไปทำอะไร แล้วนี่เฮียรู้ไหม?" ไอ้สาดดด... มึงจะถามถึงมันทำไมวะ กูยิ่งเสียวๆ อยู่นะโว๊ย!!


"เออน่า!! กูเอาไปทำธุระแปปเดี๋ยวมา"


"เฮ้ย!! ไม่ได้เว้ย!! มึงต้องบอกกูก่อนว่าเฮียรู้เรื่องนี้ไหม?!!" ไอ้ทีนแม่ง!!


"ไม่รู้เว้ย!! มึงเอารถมาก่อนถ้ามึงไม่อยากให้กูงานเข้ามากกว่านี้!"


"เอาแล้วไง!! มึงหาเรื่องอะไรอีกไอ้มิน!" ยังไม่วายที่ไอ้ทีนจะคาดคั้นเอาความลับจากผม


"เออน่า!! มึงเอารถมาก่อนที่เหลือกูรับผิดชอบเอง แล้วเรื่องนี้ห้ามบอกใครนะมึง เหยียบสุดตีน!!"


"ไอ้สาดดด... กูว่างานนี้มีเผารวมแน่!! เออๆ เดี๋ยวกูเอาไปให้แต่มึงต้องสัญญาก่อนว่าต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้กูฟัง อ่อ... แล้วที่สำคัญมึงต้องปกป้องกูจากตีนเฮียด้วย!! เข้าใจ๋?!!"


"เออๆ อย่ามัวแต่พูดมาก... กูรีบ!!"


"แม่ง!! หาเรื่องฉิบหาย!!"



ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......



แล้วไอ้ทีนก็วางสายไป ส่วนผมก็ไปนั่งรอที่ล๊อบบี้ด้านล่างของดึกที่ผมทำงาน นั่นไปก็เสียวไป ไอ้ป๋าแม่งจะโทรมาตอนไหนวะเนี้ยะ ผมรออยู่ครึ่งชั่วโมงไอ้ทีนก็เดินหล่อควงกุญแจทำเท่มาแต่ไกล




"ไอ้เหี้ยทีนให้ไว!!"


"นี่กูก็ไวที่สุดแล้ว! มึงจะไม่บอกกูจริงๆ เหรอวะว่าจะเอารถไปทำอะไร"


"เออน่า!! ถามมากจริงมึงเนี้ยะ! ยิ่งมึงรู้น้อยเท่าไหร่มันก็จะเป็นผลดีต่อมึงเท่านั้น"


"เออ!! แม่งหัดมีความลับ" ไอ้ทีนยื่นกุญแจรถมาให้ผม


"ขอบใจว่ะเพื่อน เดี๋ยวกูเอาไปคืนแล้วค่อยคุยกัน"


"อ้าว!! นี่มึงจะไปเลยเหรอวะ?"


"เออดิ!! ไว้ค่อยเล่าให้ฟัง บาย!"


"เฮ้ย!! แล้วมึงรู้เหรอว่ารถกูจอดอยู่ไหน?!!" ไอ้ทีนตะโกนตามหลังผมมา


"ไอ้ควาย!! ที่จอดมีอยู่ที่เดียวหน้าตึก!!" ผมตะโกนกลับไป ไอ้ทีนหัวเราะให้กับความโง่ของตัวเองอยู่ที่เดิม นอกจากที่จอดรถใต้ตึกแล้วก็มีแค่ที่หน้าตึกที่เดียวครับที่ให้รถมาจอดได้แต่จอดได้ฟรียังไงนี่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ต้องถามไอ้ป๋านู้น...




ผมก็รีบเดินไปที่ลานจอดรถหน้าตึกโดยไม่ถามว่าไอ้ทีนเพื่อนรักมันจะกลับยังไง ตอนนี้ผมต้องรีบครับ งานนี้รอไม่ได้แต่พอเดินมาถึงลาดจอดรถเพิ่งคิดขึ้นได้ เออว่ะ!! ว่าแต่มันเอารถคันไหนมาวะ แต่รถไอ้ทีนหาไม่ยากหรอกครับ รถแต่งราคาโคตรแพงของมันที่มันรักนักรักหนาทุกคนมักจะโดดเด่นเป็นที่หมายปองของทุกคนที่เห็น ผมรีบเดินไปยังรถที่ผมคิดว่าใช่ คันนี้เห็นมันขับมาที่มหาลัยเมื่อสองวันก่อน ผมจัดการเปิดรถแทรกตัวเข้าไปนั่งที่คนขับแล้วออกรถทันที





ผมใช้เวลาขับรถประมาณหนึ่งชั่วโมงนิดๆ มาถึงก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง ขอบคุณที่พี่ม่านเลื่อนไฟท์เร็วขึ้นไม่งั้นงานนี้ผมกระอักกระอ่วมทำตัวไม่ถูกแน่ๆ เลย ผมขับรถวันหาที่จอดอยู่สักพักก็เดินไปรอที่ผู้โดยสารขาเข้า งานนี้ใจเต้นแปลกๆ ไม่รู้ตื่นเต้นหรือกลัวใจไอ้ป๋า มือผมกำโทรศัพท์แน่น สายตาก็มองไปที่จอขนาดใหญ่ที่อีกไม่กี่อึกใจเครื่องจะแลนดิ้ง ผมคิดอยู่นานว่าเอาไงดีวะ คิดไปคิดมาก็ได้ข้อสรุปว่าโทรไปหาไอ้ป๋ามันก่อนดีกว่าไม่อยากเสี่ยงครับงานนี้





ผมกดโทรศัพท์โทรหาไอ้ป๋าทันทีที่คิดว่าเป็นทางออกที่ดีที่สุด เอาวะ!! ดีกว่าให้มันโทรมาแล้วกัน ผมคุยกับไอ้ป๋าอยู่ร่วมสิบกว่านาที งานนี้ไอ้ป๋าคาดคั้นเอาคำตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แต่ผมทำใจดีสู้เสือเข้าไว้ พูดด้วยเหตุผลให้ไอ้ป๋าเข้าใจพร้อมใส่ลูกอ้อนอีกนิดเป็นอันตกลง พอผมวางสายจากไอ้ป๋าเรียบร้อยก็กลับมาตั้งใจรอคนที่ผมเคยให้ความสำคัญมากที่สุด





"ที่รัก......" เสียงที่ผมคุ้นเคย เสียงสดใสน่ารักของผู้หญิงคนที่ผมแอบหลงรักตั้งแต่เด็กๆ ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นรักแรกของผม "พี่ม่านฟ้า"


"เฮ้ย!! พี่ม่านอย่าทำรุ่มร่ามแบบนี้ซิครับ" พี่ม่านฟ้าทิ่งกระเป๋าเดินทางก่อนจะยิ่งเข้ามาทั้งกอดทั้งหอมแก้มผม


"คิดถึงที่รักจังเลย มินคิดถึงพี่ไหม?" รอยยิ้มของพี่ม่านฟ้ายังดูสดใสเหมือนเมื่อหลายปีก่อนที่ผมเห็นเธอครั้งสุดท้าย


"คิดถึงครับ พี่สาวคนเดียวจะไม่คิดถึงได้ยังไง แต่ตอนนี้พี่ม่านปล่อยผมก่อนได้ไหมคนอื่นพากันมองหมดแล้วไม่อายรึไง"


"มินพูดแทนตัวเองว่าผม?" พี่ม่านจ้องมองผมด้วยความสงสัย


"ผมโตแล้วนะครับ พี่ม่านก็โตแล้วจะให้ผมเล่นเหมือนตอนเด็กๆ ได้ยังไงล่ะ"


"ไม่เอาอ่ะ!! มินต้องพูดกับพี่เหมือนเดิมไม่งั้นพี่ไม่ยอม!"


"ครับๆ มินว่าเดี๋ยวมินรีบไปส่งพี่ม่านที่โรงแรมก่อนดีกว่าถ้าปล่อยให้เย็นกว่านี้รถจะติดครับ"


"ครับๆ ทุกคำเลยนะ มินเปลี่ยนไปมากรู้ตัวรึเปล่า พี่ชักจะงอนแล้วนะ!"


"เอ่อ... พี่ม่านอย่าเพิ่งงอนเลยนะเดี๋ยวไม่สวยนะ"


"ก็ได้ๆ แต่มินต้องพาพี่ไปหาอะไรอร่อยๆ กินที่เยาวราชก่อน พี่อยากกินของอร่อยๆ มานานแล้ว พาพี่ไปหน่อยนะๆๆ นะที่รักนะคะ" เจอลูกอ้อนแบบนี้เข้าไปผมก็ทำตัวไม่ถูกเลยครับ


"โอเคได้ครับ งั้นเรารีบไปกันเถอะนะครับ"


"ที่รักของพี่น่ารักที่สุดเลย ไปกันเถอะจ๊ะ ไม่เสียแรงจริงๆ ที่พี่กลับมาไทยครั้งนี้"





ผมไม่ได้ความสนใจกับประโยคสนทนาระหว่างเราสองคนสักเท่าไหร่ เพราะอะไรนะเหรอครับ ก็เพราะผมกำลังรีบไงล่ะ รีบพาพี่ม่านไปกินอาหารอร่อยๆ ตามที่เธอขอแล้วรีบพาเธอไปส่งโรงแรมที่พี่ม่านจะเข้าพัก ผมต้องรีบทำเวลาไม่งั้นไอ้ป๋าเอาผมตายแน่ เฮ้อออ.... งานนี้ต้องใช้ความกล้าสูงมาก ไหนจะต้องอ่อนไหวให้กับความขี้อ้อนร้องขอที่น่ารักของพี่ม่านฟ้าอีก มันไม่ง่ายเลยนะ....




ผมพาพี่ม่านฟ้าเดินมายังรถที่จอดอยู่ เก็บกระเป๋าเข้ารถเรียบร้อยผมก็จัดการขับรถพาพี่ม่านออกจากสนามบินทันที แต่ตอนนี้ผมกลับใจเต้นแรงหนักกว่าเดิมกับการถึงเนื้อถึงตัวโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวทันสักครั้ง ตอนนี้ผมไม่ใช่เด็กๆ ไร้เดียงสาแล้วนะเว้ย!!!




"พี่ม่านนั่งดีๆ ซิครับ มินขับรถไม่ถนัด"


"หื้อ... ก็พี่คิดถึงมินนิ ขอพี่กอดแบบนี้ก่อนนะ เราไม่ได้เจอกันตั้งสิบปีเลยนะ พี่คิดถึงมินจะแย่อยู่แล้ว"


"แต่มินขับรถไม่ถนัดจริงๆ นะครับพี่ม่าน แล้วถ้าเกิดจอดรถแล้วคนอื่นมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดีนะครับ ถึงเราจะเป็นพี่น้องกันก็เถอะ" อันที่จริงผมก็พยายาม


"ไม่อ่ะ พี่จะกอดมินแบบนี้นี่แหละ เฮ้ออ... ใครจะไปคิดล่ะว่าที่รักของพี่จะโตมาแล้วหล่อขันเทพขนาดนี้ รู้อย่างนี้พี่คงตอบตกลงไปตั้งแต่ตอนนู้นแล้ว ว้า... เสียดายจังเลย" ใจไม่รักดีของผมก็ดันเต้นแรงซะอย่างนั้น


"ผมว่าพี่ม่านนั่งดีๆ ก่อนนะครับ"


"ไม่!! พี่อยากนั่งท่านี้อ่ะ ได้กอดแขนมินไว้แบบนี้ทำให้พี่คิดถึงตอนที่เราได้อยู่ด้วยกัน"




ใจผมวู๊บทันทีที่ได้ยิน ในสมองตอนนี้ดันคิดถึงไอ้ป๋าขึ้นมาซะอย่างนั้น ใช่!! วันนี้ผมมีไอ้ป๋าอยู่แล้ว พี่ม่านแค่พี่สาว ถูกต้อง!! แค่พี่สาวเท่านั้น.....




"แต่ผมขับรถไม่ถนัดจริงๆ นะครับ"


"ชิส์! ก็ได้ๆ พี่ปล่อยก็ได้แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ เพราะพี่รักมินหรอกพี่ถึงยอม" พี่ม่านทำท่างอนเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันมามองผมแล้วฉีกยิ้มหวาน เอาอีกแล้ว!! พี่ม่านชอบแกล้งงอนอย่างนี้ทุกครั้งเมื่อถูกผมขัดใจ ถ้าเป็นตอนนั้นผมคง......





ตลอดทางที่ผมขับรถมุ่งหน้าไปยังเยาวราชแหล่งรวมอาหารรสเริศยามค่ำคืน ผู้คนหนาแน่นจนพื้นที่ดูคับแคบไปถนัดตา ผมขับรถไปจอดร้านอาหารที่ผมเคยมากับที่บ้านประจำก่อนจะพาพี่ม่านเข้าไปนั่งจับจองพื้นที่ก่อนจะสั่งอาหารมาทาน




"มินจ๋า... เดี๋ยวเรากินข้าวเสร็จแล้วพาม่านไปเดินเล่นหาของหวานอร่อยๆ ข้างนอกกินหน่อยนะจ๊ะ" ผมได้แต่มองพี่ม่านอย่างขำๆ แล้วส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจ ความขี้อ้อนงอแงพี่ม่านยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน


"นะๆๆ นะมินนะ พาม่านไปหน่อยนะคะ" พี่ม่านพูดก่อนจะทำตาหวิ้งๆ ใส่ผมจนผมเริ่มถอดใจและยากที่จะปฏิเสธคำขอนั้น


"เฮ้ออ... พี่ม่านต้องสัญญาก่อนนะว่าเสร็จจากนี้แล้วจะรีบกลับโรงแรมเลย"


"คริคริ... ได้ซิ พี่กวนมินมานานแล้วแต่ถ้าได้อยู่ด้วยนานกว่านี้จะดีมากๆ เลย"


"ไม่ได้!!" ผมเผลอพูดเสียงดังไปนิด พี่ม่านนี่สะดุ้งเลย


"เอ่อ... พอดีมินมีธุระต้องไปทำต่อนะ พี่ม่านนั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมงมินว่ากลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่าครับ"


"นี่พี่คงจะรบกวนมินมากไปใช่ไหม?"


"เปล่าๆ ไม่ใช่อย่างนั้นแต่พอดีมินมีธุระด่วนจริงๆ พี่ม่าน เอ่อ.... คือ"


"เอาเถอะๆ พี่ว่านี่ก็ดึกมากแล้วกว่าเราจะกินข้าวกันเสร็จ กว่ามินจะขับรถไปส่งพี่ที่โรงแรม กว่ามินจะขับรถกลับอีก พี่คงจะรบกวนมินมากจริงๆ ซินะ"


"พี่ม่าน คือ..."


"ไม่เป็นไรหรอกมิน พี่เข้าใจดี กินข้าวกันนะพี่ไม่ได้กินข้าวกับมินนานแค่ไหนแล้วเนี้ยะ"
ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ผมโคตรอึดอัดเลยครับ พี่ม่านฝืนยิ้มแล้วเราสองคนก็นั่งกินข้าวกันอย่างเงียบๆ ไม่มีบทสนทนาใดๆ ต่อจากนั้น นี่ผมพูดอะไรแรงไปรึเปล่า พี่ม่านจะเสียใจรึเปล่า ผมทำอย่างนี้ผิดไหม แต่ผมอยากกลับเร็วๆ เพราะตอนนี้ไอ้ป๋ามันคงรอผมอยู่ โทรศัพท์ก็แบตหมด จะขอยืมพี่ม่านก็ไม่ได้ เฮ้ออ....





หลังจากผมกินข้าวกันเสร็จก็ขับรถมาส่งพี่ม่านที่โรงแรมหรู ผมส่งเธอแค่ข้างล่างครับ เธอก็ไม่มีทีท่าจะพูดอะไร ผมแม่งโคตรทำตัวไม่ถูกเลย จะว่ารู้สึกผิดงั้นเหรอ ก็นิดนึงนะถ้าให้ตอบจริงๆ เออ!!! เอาเป็นว่าผมรู้สึกผิดจริงๆ นั่นแหละเพราะพี่ม่านดูไม่ร่าเริงเอาซะเลย ตอนผมเผลอตะคอกใส่เธอก็น้ำตาคลอนิดๆ เฮ้ออ.... ไม่น่าเล๊ยยย....





ผมหงุดหงิดกับตัวเองตลอดทางจนขับรถไปถึงบ้านไอ้ทีน ไอ้นี่ก็เสือกหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ว่าจะให้มันขับรถไปส่งที่คอนโดสักหน่อย แม่ง!! ผมเลยต้องนั่งแท็กซี่กลับเองเลย นี่ก็โคตรดึกมากล่ะ ป่านนี้ไม่รู้ไอ้ป๋ากลับมาจากร้านรึยังก็ไม่รู้ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วต้องรีบชาร์ตแบตโทรหาซะหน่อย ไม่งั้นคืนนี้ผมโดนมันด่าแหลกแน่ๆ งานนี้รอดยาก






เมื่อรถแท็กซี่มาจอดเทียบหน้าคอนโดผมก็รีบเดินตรงไปยังลิฟท์กดเลือกชั้นหลังจากนั้นก็ยืนรอแบบเท่ๆ ครับ กร๊ากก.... สาวยืนข้างๆ ต้องเก๊กหล่อกันหน่อย แต่เสียดายครับผมกับเธออยู่กันคนละชั้นซะงั้น เฮ้อ.... เสียดายว่ะ ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องก่อนจะควักกุญแจขึ้นมาเพื่อเข้าห้อง พอผมเปิดประตูแค่นั้นแหละครับ เชี่ย!!! มากันเต็มห้องเลย!! ไอ้ป๋าทำหน้าโหดมากเมื่อเห็นผม กูตายแน่งานนี้!!





ผมทำเนียนทักทายแบบตกใจนิดๆ แต่ไม่รอดครับ ไอ้ป๋าตะคอกใส่ผมเสียงดัง ไล่เพื่อนออกจากห้องไปจนหมด มันจับตัวผมลากเข้าห้องทันที งานนี้ผมไม่ทันได้ตั้งตัวซะด้วยแรงแม่งโคตรเยอะเลยอ่ะ เวลาไอ้ป๋าโมโหโคตรน่ากลัวจริงๆ นะครับ บางทีผมก็ขนลุกเหมือนกันอย่างเช่นตอนนี้






เราสองคนมีปากเสียงกันเล็กน้อย ไม่ใช่ซิ! มากเลยต่างหากแต่งานนี้ผมทำผิดผมต้องยอมไงครับ ถามว่าโกรธที่มันทำรุนแรงกับผมไหม บอกเลยว่าแอบเคืองครับ ปกติไอ้ป๋าจะคอยตามใจผมทุกอย่าง ไม่เคยทำร้ายผมสักครั้งแต่ครั้งนี้ไอ้ป๋าคงจะโกรธมากจริงๆ เออ!! ผมผิดเองแหละแต่ผมก็น้อยใจนะเว้ย!! ผมเจ็บนะครับที่โดนไอ้ป๋าทำขนาดนี้ ผมพยายามอธิบายกับมันนะ สิ่งที่บอกไปก็มีทั้งเรื่องจริงและเรื่องไม่จริงเล็กน้อยแต่จะให้ผมทำไงล่ะก็ในเมื่อผมไม่อยากให้มันคิดมาก ผมยังไม่พร้อมที่จะเล่าให้มันฟัง แม่ง!! เป็นอย่างนี้อีกแล้วว่ะ แต่ไอ้ป๋ามันเห็นผมเจ็บไม่ได้ พอมันเห็นผมเจ็บมันก็เริ่มมีสติกลับมา ขอโทษจริงๆ ว่ะ กูรักมึงนะแต่กูขอเวลาหน่อย กูหวังว่ามึงจะเข้าใจแล้วให้อภัยกูนะไอ้ป๋า เฮ้ออ... ผมได้แต่สารภาพความผิดในใจ พอมันง้อผมก็ใจอ่อน มันทำรุนแรงกับผมเพราะผมทำผิด มันทำถูกแล้วเพราะถ้าเป็นผมก็คงโกรธมากเหมือนกัน กว่าเราสองคนจะคุยกันรู้เรื่องก็เล่นเอาผมคางเหลืองเลยครับ ไอ้ป๋ามันทำโทษผมโหดมาก ก้นกูแม่งแทบนอนราบกับที่นอนไม่ได้ พังๆ ไม่พังวันนี้จะพังวันไหนวะ!! แต่ก็ช่างแม่งเหอะเพราะยังไงกูก็ยอมมึงคนเดียวนั่นแหละ





เช้ามาผมต้องพาร่างอันทรุดโทรมจากโทษประหารเมื่อคืนมาทำงาน แม่ง!! เจ็บฉิบหายเลย!! ร้าวไปหมดทั้งตัวแต่ต้องเก็บอาการมากๆ ไอ้ป๋าก็กวนไม่เลิกอีก เออ!! เอากันเข้าไปอย่าให้ถึงทีกูบ้างนะเว้ย!! กูเอาคืนจัดหนักแน่!! ฝากไว้ก่อนเถอะ โอ๊ย!! อยากจะกรีดร้องว่าปวดก้นโว๊ยยยย.....





"คุณมินวันนี้ไม่สบายรึเปล่าคะ?"


"ครับ อ่อ... ก็นิดหน่อยครับ"


"ที่จริงโครงการนี้ก็ใกล้จะเสร็จแล้วต่อไปไม่ได้ร่วมงานกันคุณมินพี่คงเหงาแย่เลยนะคะ"


"อ้าว... แล้วโครงการที่จะทำเพิ่มละครับ คุณชุภาไม่ได้ดูแลต่อเหรอครับ?"


"เฮ้ออ... จะอธิบายยังไงดีล่ะคะ" เธอตอบยิ้มๆ


"ถ้าไม่สะดวกก็ไม่ต้องพูดก็ได้ครับ แต่ผมคงเสียใจแย่เลยที่ไม่ได้ร่วมงานกับคนเก่งๆ อย่างคุณชุภาอีก"


"คุณมินอย่าไปบอกใครนะคะ พี่มีความลับจะบอก..." คุณเลขาสาวทำท่าทางเหมือนมีความลับนะครับ แต่ผมงงว่าทำไมต้องมาบอกผมด้วยวะ


"เอ่อ.... งั้นถ้าเป็นความลับคุณชุภาไม่ต้องบอกผมก็ได้นะครับ"


"แหม!! คุณมินพี่เห็นว่าคุณมินเป็นน้องที่น่ารักของพี่คนนึงนะคะ คืออย่างนี้ค่ะ...." แล้วเธอก็เล่าความลับของเธอให้ผมฟัง พอผมได้รู้เหตุผลที่ไม่ได้ร่วมงานกับเธอต่อผมก็รู้สึกใจหายแต่อีกใจก็รู้สึกถึงความน่ายินดี




ผมร่วมงานกับคุณชุภามาก็นานนะครับ เกือบครบหนึ่งปีเต็มที่ผมได้รู้จักเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่ดูอบอุ่นและจิตใจดีมากคนหนึ่ง จะว่าไปเธอก็ดูแลผมเหมือนพี่สาวดูแลน้อง เรื่องงานเธอก็ทำเต็มที่ส่วนเรื่องที่นอกเหนือจากเรื่องงานเราก็คุยกันค่อนข้างสนิทสนมเลยทีเดียว เฮ้ออ... พอได้รู้ข่าวว่าเธอจะไปผมก็ใจหายเหมือนกันแฮะ




"ถ้าคุณมินมีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้เลยนะคะ ต่อไปนี้เรียกพี่ว่าพี่ภาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ" เธอพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข


"ครับ ผมขอให้พี่ภาโชคดีในทุกๆ เรื่อง ขอบคุณที่ดูแลผมอย่างดีตลอดเวลาที่เราทำงานด้วยกันนะครับ"


"โอ๊ยย... ตั้งแต่พี่เจอคุณมินพี่ก็เหมือนได้เจอน้องชายแล้วจ๊ะ ขอบคุณมินมากนะที่ช่วยให้งานที่พี่รับผิดชอบประสบความสำเร็จก่อนที่พี่จะไป ต่อไปนี้พี่จะมีน้องชายเพิ่มอีกหนึ่งคนล่ะ คริคริ... อย่าลืมไปเยี่ยมพี่ที่ร้านบ้างนะคะ"


"ได้ครับ ถ้าผมมีเวลาว่างจะไปเยี่ยมพี่ภาแน่นอนครับ"


"จ้า... ขอบคุณนะคะ"


"อ่อ... เรื่องไปดูงานนอกพื้นที่คุณมินพร้อมเมื่อไหร่บอกพี่ได้เลยนะคะ พี่จะได้ยื่นเรื่องให้เรียบร้อยก่อนที่พี่จะไปค่ะ"


"ครับ... ขอบคุณพี่พามากนะครับ"


"ยินดีจ้า... แต่พี่ว่าน้องมินทานยาดักไว้ก่อนจะดีกว่าไหมคะ? หน้าตาซีดเผือกซะขนาดนั้นถ้าปล่อยไว้นานจะเป็นหนักได้นะคะ"


"อ่อ... ก็ดีครับ เดี๋ยวผมไปขอยากับพี่แม่บ้านทานตอนเที่ยงแล้วกันครับ"


"จ๊ะ อย่าหักโหมมากนักนะคะ ถึงจะยังหนุ่มยังแน่นแต่เราก็ต้องดูแลสุขภาพด้วยนะคะ"


"คร๊าบบบ...."





หลังจากผมได้พี่สาวคนใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน เราสองคนก็ช่วยกันทำงานที่เหลืออีกเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันไปพักทานข้าว เฮ้ออ... ผมจะบอกได้ยังไงล่ะว่าไอ้ที่ทำให้ผมไข้ขึ้นเนี้ยะเพราะไอ้บ้ากามที่นอนรอผมอยู่ที่คอนโด ป่านนี้ไม่รู้จะตื่นไปร้านรึยัง เดี๋ยวกินข้าวกินยาเสร็จก่อนค่อยโทรไปถามแล้วกัน ตอนนี้คือหิวมากแล้วแถมร่างกายก็เริ่มสงสัญญาณนิดๆ แล้วด้วย





ครืดดด.... ครืดดด.....





"เบอร์ใครวะ?"



ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่ผมไม่ได้บันทึกชื่อไว้ซะด้วย ผมหยิบน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะหย่อยยาลงไปสองเม็ดแล้วดื่มน้ำตามสายที่โทรเข้ามาก็วางไป ผมกำลังจะกดโทรกลับไปแต่ก็ช้าไปครับ เบอร์นั้นโทรเข้ามาหาผมอีกครั้ง



"สวัสดีครับ" ผมรับสายนั้น


"ที่รัก.... กินข้าวรึยังคะ?" ประโยคแรกผมแทบไม่ต้องเดาต่อเลยครับว่าคือใคร


"พี่ม่าน...."


"คริคริ... จำเสียงพี่ได้ด้วยเหรอ? เก่งจัง"


"พี่ม่านมีธุระอะไรรึเปล่าครับ?"


"โหหห... ใจร้ายจัง พี่คิดถึงมินพี่เลยโทรมาหานะ งอนล่ะ"


"แล้วพี่ม่านรู้เบอร์ผมได้ไงครับ?"


"พี่โทรไปถามคุณน้านะ มินจ๋า.... พรุ่งนี้วันเสาร์มินพาพี่ไปเที่ยวเขาใหญ่ทีซิ นะๆ พี่อยากไปมากเลย" ผมแทบจะถอนหายใจเหนื่อยเมื่อได้ยินความต้องการของพี่ม่าน


"พอดีผมไม่ว่างนะครับ พี่ม่านไปเองได้ไหมเดี๋ยวผมจะโทรจองโรงแรมให้ครับ"


"มิน.... ทำไมมินถึงใจร้ายกับพี่จัง มินรู้ไหมว่าพี่กลับมาไทยครั้งนี้เพราะอะไร"


"ผมไม่รู้ครับ แต่ผมไม่ว่างจริงๆ พอดีว่าผมต้อง"


"นะมิน พี่จะขอร้องมินครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย พาพี่ไปเที่ยวครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วพี่จะไม่ขอร้องอะไรมินอีกเลย พี่รู้ว่าพี่ทำให้มินเสียใจมากแต่พี่ขอโอกาสได้เที่ยวกับมินครั้งสุดท้ายได้ไหม? ขอให้พี่ได้ขอโทษ ได้บอกเรื่องสำคัญกับมินก่อนที่พี่จะไม่มีโอกาสได้บอกอีก"


"พี่ม่านบอกผมมาตอนนี้เลยได้ไหม?"


"ทำไมมินหรือว่ามินมีคนอื่นแล้ว"


"ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องพูดตอนนี้นะครับ" ทำไมผมยังรู้สึกเจ็บลึกๆ อยู่อีกวะ เรื่องของผมกับพี่ม่านมันผ่านไปนานแล้ว มันควรจะจบได้แล้วไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมผม....


"มินไม่รักพี่แล้วเหรอ พี่เคยรักมินมากนะ แล้วตอนนี้พี่ก็...."


"พอเถอะครับ เรื่องมันผ่านมานานแล้วผมไม่อยากรื้อฟื้นขึ้นมาอีก"


"พี่ขอครั้งสุดท้ายได้ไหมมิน ถ้าพี่ได้พูดกับมินครั้งนี้แล้วมินจะตัดสินใจยังไงพี่ก็จะยอมรับมัน ได้ไหม?"





ผมถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ ทำไมผมถึงรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้ ถ้าผมทำตามคำขอครั้งนี้แล้วเรื่องมันจะจบใช่ไหม ผมไม่อยากเจ็บปวดเหมือนอดีตที่ผ่านมา แล้วที่สำคัญตอนนี้คนที่ผมรักไม่ใช่พี่ม่านอีกต่อไป คนที่ผมรักตอนนี้คือไอ้ป๋าคนเดียว ถ้าผมจบเรื่องนี้ด้วยตัวเองโดยที่ไอ้ป๋าไม่ต้องมารับรู้ไอ้ป๋าก็จะไม่เสียความรู้สึกใช่ไหม แล้วถ้าไอ้ป๋ารู้เรื่องของผมกับพี่ม่านล่ะมันจะยังรักผมอยู่รึเปล่า มันจะเสียใจไหมที่ผมเคยรักคนอื่นมากๆ ก่อนที่จะมาเจอกับมัน ผมอยากให้มันเป็นรักแรกของผมแต่เราจะลบอดีตเราได้ด้วยเหรอ ไม่ซิ.... ตอนนี้พี่ม่านก็แค่อดีตที่เคยทำให้ผมเจ็บปวด แต่สำหรับไอ้ป๋ามันคืออนาคตของผม เราสัญญากันแล้วว่าเราจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป ผมจะจบเรื่องนี้เอง





"มิน.... มินฟังพี่อยู่รึเปล่า?"


"ผมจะไปตามที่พี่ม่านต้องการแต่ผมขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ"


"ได้ซิมิน... ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย งั้นมินมารับพี่เย็นนี้เลยนะ เราไปด้วยกันคืนนี้เลย พี่อยากเจอมินเร็วๆ จัง เดี๋ยวพี่ไปเก็บกระเป๋ารอนะจ๊ะ รักมินนะ จุ๊บ...."



ตู๊ดด......




สายถูกตัดไปด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงของพี่ม่าน แต่ในใจผมตอนนี้กลับเป็นกังวลอย่างมาก จากอาการที่เหมือนจะเป็นไข้อยู่แล้วก็พลานให้ปวดหัวเพิ่ม เอาไงดีล่ะ ผมจะบอกไอ้ป๋าว่ายังไงดี



ทิว กูขอไปเที่ยวกับพี่ม่านคนที่กูเคยแอบรักนะ หึหึ



ทิว กูขอไปบอกลาครั้งสุดท้ายกับพี่ม่านนะ



ทิว กูขอไปจบเรื่องนี้ด้วยตัวกูเองนะ อย่างนี้นะเหรอ... บ้าว่ะ!!






ผมคิดผิดหรือคิดถูกวะที่รับปากพี่ม่านไปอย่างนั้น เฮ้ออ... หรือว่าผมจะพาไอ้ป๋าไปด้วยเลย ไม่ได้ดิ!! ถ้าไอ้ป๋ารู้เรื่องต้องอาละวาดแน่ๆ จากที่จะเคลียร์กันให้รู้เรื่องมีหวังได้มีเรื่องเคลียร์เพิ่มอีก ไอ้ป๋ายิ่งอารมณ์ร้อนอยู่ด้วย แล้วที่สำคัญผมไม่รู้ว่าเรื่องที่พี่ม่านจะพูดกับผมคือเรื่องอะไรนี่ซิ






"ทิว......"





TBC.

อย่าลืมเม้นให้กำลังใจคนเขียนบ้างนะคร้า
ขอบคุณนะคะ ^^

[aom2529]

อ๊ากกกก..ค้างงงงงง

[iceman555]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไม่สงสารมิน เลยถ้าทิว จะอารมณ์ขึ้น
ไม่ใช่แค่พายุโซนร้อนแล้ว
มันจะเป็นทอร์นาโดแน่ๆ
มิน บอกๆ พี่ม่านไปสิ ว่ามีคนรักแล้ว
แล้วบอกทิว เรื่องพี่ม่าน ทิวจะได้ช่วยแก้ปัญหา
ไอ้โกรธ ก็คงโกรธ แต่โกหกกัน แล้วไปกับหญิง
คราวนี้คงโกรธกว่าคราวที่แล้วเป็นสิบเท่า
คนเคยรัก มันไม่จบกันง่ายๆ ยิ่งบรรยากาศพาไป
็แล้วพี่ม่าน ทำท่าสานต่อมินเต็มๆ ยั่วยวนมินชัดๆ
หรือแม่ อยากได้หลานกันแน่ เลยไม่บอกทิวเรื่องม่าน
     
 

[วายซ่า]

หรือรักแรกจะขอกลับมา น้องมินระวังอิป๋ามารู้ทีหลัง จะไม่จบง่ายๆ นะจ๊ะ

[nuttzier]

ึหึ ทำร้่ยคนอ่านมว้าก  ที่ทิ้งไว้แบบนี้  จิร้องไห้

[Star_ss]

★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】

  :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ

【EP.07 ความทรงจำครั้งใหม่】

พาร์ทมิน




หลังจากที่ผมทำให้ไอ้ป๋าโมโหที่ผมหายตัวไปรับพี่ม่านคนเดียวทำให้ผมรู้ว่าไอ้ป๋ามันเป็นห่วงผมมาก ผมไม่ลังเลที่จะตัดพี่ม่านออกจากความรู้สึกและความทรงจำเพราะตอนนี้ผมมีความทรงจำใหม่ที่กำลังสร้างขึ้นโดยไอ้ป๋าทิวของผมไงครับ เรื่องความรักครั้งเก่ามันก็แค่อดีตแล้วผมเองก็ยังเด็กมากไม่ประสีประสา ไม่โตพอที่จะรู้ว่าความรักจริงๆ มันคืออะไรเลยต้องกลับมาแก้ไขความรู้สึกตัวเองซะใหม่




ผมโทรไปขอไอ้ป๋าอยู่นานว่าจะขอไปค้างต่างจังหวัดแต่ผมดันต้องเอาเรื่องงานเข้ามาอ้างไม่งั้นผมคงไม่ได้ไปอย่างสงบแน่ๆ การไปเจอพี่ม่านครั้งนี้จะเป็นครั้งที่ผมจะบอกทุกอย่าง บอกว่าตอนนี้ผมเป็นยังไง บอกว่าตอนนี้ผมรักใคร เรื่องวุ่นวายมันจะได้จบสักที ผมหวังลึกๆ ว่าพี่ม่านคงแค่อยากจะให้คนคอยเอาใจเหมือนทุกครั้ง ถ้าผมพาเธอเที่ยว ทำตามใจเธอจนเธอพอใจเธอก็คงจะจากผมไปเองเหมือนครั้งนั้นที่เธอเคยทิ้งผมไป ผมไม่ได้อาลัยอาวรพี่ม่านแล้วนะครับ ผมมองพี่ม่านเป็นแค่พี่สาวถึงผมจะยังรู้สึกเจ็บนิดๆ ก็เถอะ แต่ผมจะหวั่นไหวอีกไม่ได้เพราะคนที่เสียใจจะไม่ใช่ผมแค่คนเดียวอีกต่อไป อดทนอีกนิดนะไอป๋าแล้วมินคนเดิมจะกลับมา กูสัญญา....




"รอนานไหม?" ผมขึ้นมานั่งบนรถที่ไอ้ป๋ามาจอดรอที่ลานจอดรถ เอาเสื้อผ้ามาให้ตามที่ผมสั่งนะครับ ฮ่าๆๆๆ

"ไม่นาน หิวข้าวยัง?"

"อืม... ไปกินข้าวก่อนก็ได้หิวแล้วเหมือนกัน"




ไอ้ป๋าทิวพาผมไปกินข้าวร้านข้างล่างตึกครับ ผมบอกขี้เกียจไปกินไกลๆ เพราะเดี๋ยวต้องขับรถอีก งานนี้ผมขอร้องมันอยู่นานเรื่องจะขับรถเอง เดี๋ยวนี้ทำอะไรเองก็ยากโคตรๆ เลยครับ ง่อยจะแดกอยู่ล่ะมันไม่ยอมให้ผมทำอะไรเลย ขับรถมันก็ขับให้ กับข้าวก็ทำให้กิน อยากกินอะไรแค่บอกไม่ไอ้ป๋าไปซื้อเองก็สั่งลูกน้องไปซื้อ เอาเป็นว่าผมอยู่กับมันผมโคตรสบายอ่ะ เหนื่อยหน่อยก็แค่เรื่องบนเตียง อ้าวเฮ้ย!! นี่ผมพูดตรงๆ กันแบบไม่มีกักเลยนะ ก็มันเหนื่อยจริงๆ นี่หว่า....




"จะออกจากที่นี่กี่โมง?" ไอ้ป๋าปิดเมนูแล้วยื่นให้พนักงานก่อนจะถามผม

"คาปูปั่นแก้วหนึ่งด้วยนะครับ"

"คาปูปั่นหนึ่งแก้วนะคะ ได้ค่ะ" พนักงานจดรายการอาหารครบเรียบร้อยก็เดินออกไปทันที

"เดี๋ยวเคลียร์งานอีกแปปค่อยออก"

"ห้ามขับรถเร็ว" น่านไง!

"คร๊าบ... รู้แล้วน่า"

"ถึงที่พักแล้วโทรหากูด้วย"

"เฮ้ย!! โทรอยู่แล้วใครบอกจะไม่โทรล่ะ"

"ถ่ายที่พักมาให้กูดูว่าเป็นยังไง"

"โหหห... ในเน็ตก็มีป่ะ"

"มิน!!"

"เออ!! รู้แล้วๆ รู้แล้วคร๊าบ"

"ห้ามนอนร่วมห้องกับคนอื่น จองห้องพักแยกต่างหาก ถ้าบริษัทไม่จ่ายให้เดี๋ยวกูจ่ายเอง"

"โหห... ป๋าสุดๆ เลยว่ะ หึหึ"

"เดี๊ยะ!! ทำตามที่บอกด้วยเข้าใจ๋"

"คร๊าบบ.... เขาใจแล้วครับผม"

"ทำอะไรเสร็จแล้วค่อยโทรหากูอีกที"

"โหห... ให้โทรหากี่รอบเนี้ยะ!"

"จะโทรมาหรือจะให้กูตามไปด้วย?"

"เฮ้ย!! โทรๆ แหม!! แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง กูไปแค่คืนเดียวเองนะทิว"

"คืนเดียวแล้วไงหรือมึงจะไม่ทำตามที่กูสั่นห๊ะไอ้แห้ง!!" แน่ะ!! มีขู่ๆ

"โหยยย... ทำดิ กูไปที่นู้นนอนคนเดียวกูก็กลัวจะนอนไม่หลับ ยังไงมึงก็ต้องอยู่คุยเป็นเพื่อนกูจนกูหลับอยู่แล้ว ใช่ป่ะล่ะ?!" พูดเอาใจมันหน่อยครับ เดี๋ยวเรื่องจะยาวไปไม่ยอมจบ

"แล้วมึงคิดว่ากูนอนคนเดียวจะนอนหลับรึไง" แม่ง!! จุกเลยกู

"เออน่า... กูไปแค่แป็ปเดียวเอง คืนเดียวๆ สัญญาว่าจะรีบกลับ"

"ก็ลองดู ถ้ามึงกลับมาช้าแค่ห้านาทีกูตามมึงถึงที่แน่!!"

"โหห... ไอ้โหด!!"




ไอ้ป๋านั่งยิ้มพอใจกับคำชมของผม แต่ตอนนี้ผมโคตรหนักใจเลยครับ ไม่อยากไปแล้วอ่ะ แต่ทำไงได้ถ้าไม่ไปพี่ม่านคงวนเวียนแบบนี้ไม่เลิกแน่ๆ ผมรู้จักพี่ม่านดี ถ้าเธอกลับมาทำดีกับผมแบบนี้แสดงว่าเธอไปเจอเรื่องอะไรที่ทำให้เสียใจมา แล้วก็ไม่พ้นที่ผมจะถูกออดอ้อนแล้วโดนหลอกให้รักซ้ำซาก แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้วไงครับ ผมเปลี่ยนไปแล้วและผมก็คิดว่าผมคงจะไม่กลับไปเป็นคนโง่ยอมให้พี่ม่านปั่นหัวอีกต่อไป ผมกับไอ้ป๋านั่งกินข้าวกันจนอิ่ม งานนี้ต่อด้วยของหวานเล็กน้อยก่อนจะเช็คบิลแล้วเดินกลับมาที่รถ




"แล้วนี่เอารถมาให้แล้วมึงจะกลับยังไง ให้กูขับรถไปส่งที่ร้านก่อนไหม?"

"ไม่ต้องไอ้เก่งกำลังมารับกูแล้ว ให้มึงขับรถวนไปวนมากว่าจะถึงที่พักก็ดึกพอดี กูไม่ชอบให้มึงขับรถมืดๆ คนเดียวมันอันตราย"

"โหหห.... ขับได้น่าอย่าเป็นห่วงมากไปดิ นี่ใครๆ นี่มินนะครับ นั่งซิ่งคนเดิมกลับมาแล้ว"

"เดี๊ยะ!! นักซิ่งๆ เหรอห๊ะ!!"

"เฮ้ย!! ไอ้ทิวแก้มกู!! กูเจ็บนะเว้ย!!" แม่งหยิกแก้มกูนะมึง!!

"อย่าผยองให้มันมากนัก มึงขับรถเร็วมึงเจอกูแน่!!"

"เออ!! รู้แล้วน่า... ไม่ขับเร็วหรอกเชื่อดิ!"




ครืดดด.... ครืดดด.....



"เออ! ถึงไหนแล้ว?"

"ถึงหน้าตึกครับนาย"

"มึงจอดรอกูที่หน้าตึกนั่นแหละ เดี๋ยวกูออกไป"

"ครับนาย" แล้วไอ้ป๋าก็วางสายไป ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าใครโทรมา

"ไอ้เก่งมาถึงแล้วเหรอ?"

"อืม... มันจอดรถรออยู่หน้าตึก"

"งั้นมึงกลับเลยก็ได้กูจะได้ขึ้นไปเคลียร์งานแล้วเก็บของข้างบน"

"มาให้จูบทีดิ"



หมับ!!





ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขัดขืนอะไร ความมือไวใจเร็วของไอ้ป๋ายังคงชนะผมทุกอย่าง จูบลาที่เราจะต้องจากกันหนึ่งคืนโคตรดูดดื่ม ใจผมแม่งก็โคตรเต้นแรงตามมันไปด้วย ไม่รู้ดิ! พอถูกไอ้ป๋าสัมผัสร่างที่ไรผมก็เกิดอาการแบบนี้ทุกที ทุกการกระทำมันทำให้ผมตื่นเต้นตามมันไปทุกที ใจเต้นแรงทุกครั้งถูกไอ้ป๋าสัมผัสไม่ว่าจะอยู่ด้วยกันมานานผมก็ยังคงรู้สึกแบบนี้อยู่ตลอด มันคือดีอ่ะครับ




จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บบบ....




ไอ้ป๋าจูบย้ำๆ ก่อนจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ไอ้ห่าแม่งมองกูตาเยิ้มเลยนะ ถ้านานกว่านี้กูได้เสียตัวให้มึงบนรถแน่ๆ สาดดด.....




"แม่ง!! ทำอะไรไม่เคยให้กูได้ตั้งตัวเลย"

"ก็กูอยากจูบมึง ผิดไหม?"

"ผิด!!" กูก็ขอเถียงนิดนึงเนอะ

"ผิดอะไรไหนพูด?"

"ผิดดิ!! ผิดที่มึงเริ่มก่อนทั้งที่กูควรเริ่มก่อนบ้าง" ยิ้มกริ่มเลยนะไอ้ป๋า

"แล้วอย่างนี้ต้องทำยังไง?" ดูมันถามกลับดิครับ

"ก็ทำแบบนี้ไง!"




ผมมองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครเดินผ่านมาก็จัดการเอาคืนไอ้ป๋าไปหนึ่งดอก เรียกได้ว่าจูบกันให้ลิ้นชาไปข้าง ผมไม่ยอมมันก็ไม่ยอม ถามว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้นะเหรอครับ ก็เพราะผมแอบใจหายเล็กน้อยที่จะไปนอนค้างที่อื่นโดยไม่มีมันไปด้วยทั้งที่เราสองคนจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดและที่สำคัญคือผมแอบรู้สึกผิดนิดๆ ที่ต้องโกหกว่าจะไปทำงานทั้งๆ ที่จริงผมไปตามคำขอของพี่ม่านไงครับ เฮ้อออ.... ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะโกหกมึงนะไอ้ป๋า กูรักมึงนะ....




"แฮ่กๆ พอแล้ว"

"หื้ออ... ขออีกหน่อยดิ"

"ไม่เอาแล้วโว๊ย!! ได้คืบจะเอาศอกนะมึง!!"

"พูดดีๆ กับผัวบ้างไม่เป็นรึไงวะ!" อันแน่!! แอบมีเคืองกูรู้หรอกว่ามึงแกล้ง

"โอ๋ๆๆ ก็มึงอ่ะ ชอบทำเกินความจำเป็นเดี๋ยวกูก็อดใจไม่ไหวอ่ะดิ"

"อยากใช่ป่ะ?" เงิบเลยกู

"ไอ้บ้า!! เลิกคิดลามกเลย ไปๆ กลับไปได้แล้ว ไอ้เก่งมันรอนานแล้วเนี้ยะ"

"ถึงแล้วอย่าลืมโทรหากูนะ"

"อืม... รู้แล้วครับผม"

"มากอดอีกทีดิ" อีกล่ะ อ้อนตีนอีกล่ะ แม่ง!!



หมับ!!



"ถ้านอนไม่หลับโทรบอกกูนะ กูจะขับรถไปนอนเป็นเพื่อน" ไอ้ป๋ามันลูบหลังผมเบาๆ ในขณะที่เราสองคนกอดกันกลม

"อืม... มึงก็อย่ากินเหล้าเมาซะล่ะ ร้านปิดแล้วรีบกลับบ้านเลยนะ"

"หึหึ... รู้แล้วคร๊าบ"

"เดี๋ยวถึงที่พักแล้วจะโทรหา รับสายด้วย!! ไม่รับโดน!!"

"หึหึ... กูไหมที่ต้องพูดประโยคนี้"

"กูรักมึงนะทิว" จู่ๆ ผมก็อยากพูดคำนี้ซะง้านนน...

"อืม... รู้แล้วครับ กูก็รักมึงเหมือนกัน รักมากกก... รักที่สุดเลย"

"หึหึ... มึงชอบปากหวานใส่กูตลอด กูขนลุกไปหมดแล้วเนี้ยะ"

"เหรอ... จริงดิ?"

"ทิว....."

"อืม.... ว่าไงครับ?"

"มือมึงอ่ะครับ เอาออกไปเลย!! จะล้วงเข้ามาทำไม!!"

"แฮะๆ ขอนิดนึง"

"ไอ้บ้ากาม!! ไปได้แล้วไป!!" ผมสองคนพละออกจากกัน ใจนึงก็แอบเสียดาย ไม่ค่อยได้ทำอะไรซึ้งๆ แบบนี้นานล่ะ วันนี้ไอ้ป๋าดันพูดซะผมไม่อยากไปเลย เฮ้ออ...



ฟอดดดด.....



"ขับรถดีๆ นะไอ้แห้ง กูเป็นห่วงมึงรู้ไหม?"

"อืม... รู้แล้ว"

"งั้นกูกลับล่ะ เดี๋ยวต้องไปเคลียร์บิลที่ร้านอีก ถึงร้านแล้วจะโทรหานะ"

"คร๊าบบ.... รับทราบครับ"



เฮ้อออ.... กว่าจะล่ำล่ากันเสร็จก็กินเวลางานผมไปมากทีเดียวครับ พอขึ้นมานั่งที่โต๊ะก็จัดการเคลียร์งานแล้วสั่งงานน้องๆ ในทีมจนเสร็จก่อนจะเตรียมแผนไปดูงานเพิ่ม เรื่องไปดูงานคงต้องให้น้องๆ ไปแทนแล้วแหละเพราะผมใช้สิทธิไปแล้วนี่ซิ เหอะๆ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เด็กๆ ทีมนี่เก่งๆ หลายคนผมไว้ใจได้ว่างานจะออกมาดี




หลังจากเคลียร์ทุกอย่างจนเสร็จก็ได้เวลาออกไปรับพี่ม่านที่โรงแรม ผมออกมาก่อนเวลาเลิกงานของคนทำงานปกติหลีกเลี่ยงรถติดนะครับ พอไปถึงโรงแรมผมก็โทรบอกพี่ม่านว่าผมมาถึงแล้วจะนั่งรออยู่ข้างล่าง ผมรออยู่ไม่นานนักพี่ม่านก็ลงมาในชุดสบายๆ ที่ดูดีแล้วน่ารักไปอีก ตายยยยย... กูตาย




"มินรอพี่นานไหม?" พี่ม่านเดินมาคล้องแขนผมทันที

"ไม่นานครับ พี่ม่านปล่อยผมก่อนนะเดี๋ยวผมช่วยหิ้วกระเป๋าให้ครับ"

"ไม่เป็นไร กระเป๋าเดี๋ยวให้พนักงานถือให้ส่วนมินเดินหล่อๆ ให้พี่ควงแขนแบบนี้แหละดีแล้ว คริคริ"

"งั้นเราไปกันเถอะครับ เดี๋ยวจะถึงที่นู้นดึกไป"

"จ๊ะ ไปกันเลยเนอะ พี่อยากถึงเร็วๆ จัง" พี่ม่านซบลงที่ไหล่ของผม ท่าทางเธอออดอ้อนจนทำให้คนรอบข้างหันมามองเราสองคน ผมค่อยๆ แกะมือเธอออกจากแขนแต่พอแกะออกได้พี่ม่านก็จับมือผมแทน เฮ้อออ.....




ผมใช้เวลาขับรถสี่ชั่วโมงกว่าๆ ขับไปก็นั่งฟังพี่ม่านพูดนั่นพูดนี่ไป บางครั้งก็ร้องเพลงให้ฟัง พี่ม่านดูมีความสุขไปอีกแต่ผมนี่ดิอยากให้เวลานี้ผ่านไปเร็วๆ ผมขับรถมาถึงรีสอร์ทที่โทรมาจองไว้ก็รีบไปเช็คอินทันที




"ผมจองห้องไว้สองห้องครับ"

"มิน!!" พี่ม่านเรียกชื่อผมเสียงดังจนพนักงานหันมามองผมสองคนเลยครับ

"เอ่อ.... ใช่คุณมินที่โทรมาจองเมื่อบ่ายแล้วจะเข้าพักวันนี้ใช่ไหมคะ?"

"ใช่ครับ" ผมตอบโดนที่ไม่สนใจพี่ม่านที่ยืนหน้าหงิกหน้างออยู่ข้างผม

"มิน... ทำไมเราไม่พักห้องเดียวกันล่ะ" ผมมองพี่ม่านก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อย

"เราจะพักห้องเดียวกันได้ไงละครับพี่ม่าน ผมเป็นผู้ชายส่วนพี่ม่านเป็นผู้หญิง คนอื่นจะมองพี่ม่านไม่ดีนะครับ"

"แต่พี่อยากนอนห้องเดียวกับมินนิ พี่นอนคนเดียวต้องนอนไม่หลับแน่ๆ เลย"

"ไม่ได้ครับพี่ม่าน ผมไม่อยากให้พี่ม่านเสียหายครับ"

"มินอ่าา.... แต่...."

"ไม่มีแต่ครับ ผมรบกวนขอกุญแจห้องที่จองไว้ด้วยครับ" ผมตอบพี่ม่านแล้วหันไปขอกุญแจกับพนักงานสาว เธอยื่นให้ผมทันทีแล้วยิ้มนิดๆ

"ไปครับ เดี๋ยวเอาของเข้าไปเก็บในห้องก่อนอีกครึ่งชั่วโมงค่อยออกมาทานข้าวกันนะครับ"




ผมพาพี่ม่านเดินไปยังห้องพักก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน ผมจองห้องที่อยู่ตรงข้ามกันเยื้องไปอีกสองห้องครับ พอพี่ม่านรู้ว่าต้องนอนห้องไหนก็ทำท่าไม่พอใจหนักกว่าเดิมแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย วันนี้ผมมีจุดประสงค์ชัดเจนว่ามาทำอะไรไงครับ ผมเอาของเข้ามาเก็บไว้ในห้องเรียบร้อย กระเป๋าไม่รื้อออกมาหรอกครับขี้เกียจเดี๋ยวโทรไปรายงานไอ้ป๋ามันก่อนดีกว่าเดี๋ยวมันจะโวยวายผมอีก หึหึ




Tru.....


"ว่าไงถึงรึยัง?"

"หึหึ รับเร็วไปนะ ถึงแล้วเนี้ยะเพิ่งถึงเลยโทรหาไง"

"เฟสไทม์ดิ๊"

"อืม... แป๊ปนะ" แล้วผมก็กดเฟสไทม์ตามคำสั่งทันที

"หันกล้องซ้าย"

"เยอะจริง!!" ผมก็ทำตามมันบอกนะ

"หันกล้องขวาดิ๊"

"พอเหอะ!!" บ่นเสร็จผมก็ทำตามมันบอกอีก

"รอบๆ ห้องเลย"

"โถ่วุ้ย!!" ทำตามซิครับรออะไร

"ดีมาก ห้องโอเค... คราวนี้หันกล้องมาหาเมียกูทีกูคิดถึง" ดูมันพูดดิครับ แม่ง!!! ไม่คิดว่ากูจะเขินมึงบ้างรึไง

"พอใจยัง?!!" อย่ายิ้มนะไอ้มิน ถ้ามึงยิ้มมึงแพ้แน่งานนี้ กร๊ากกก....

"ยังไม่พอ" ไอ้ป๋ามันยิ้มเลวอีกล่ะ

"จะเอาอะไรอีก?" ผมแกล้งทำท่าหงุดหงิด

"จุ๊บกูหน่อย" นั่นไง!! กูว่าแล้วต้องขอให้ทำอะไรบ้าๆ แบบนี้

"มึงแม่ง!!"



จุ๊บบบ....


ภาพและเสียงก็มาเต็ม กร๊ากกก.... นับวันไอ้ป๋าก็ค่อยๆ ล้างสมองผมทีละนิดๆ เป็นบ้าเพราะมันก็หลายครั้งอยู่นะ หึหึ



"หึหึ คิดถึงมึงว่ะแห้ง อยากกอด" อร๊ากกกก... มึงอย่ามาหวานผ่านสัญญาดีแทคไอ้บ้า!!

"คืนนี้มึงหมดสิทธิ์ว่ะไอ้ป๋า" ยั่วมันนิดๆ ครับ

"ให้กูขับรถไปหาไหม?" ยิ้มเลวภาคสอง

"ไม่ต้องเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ ก็กลับแล้วมึงอย่าเว่อ!!"

"ก็กูคิดถึงมึงนี่หว่า.... คืนนี้กูจะนอนหลับไหมเนี้ยะ" คนแก่เริ่มงอแงแล้วครับ

"เฮ้ออ.... มึงนอนกอดหมอนข้างแทนกูไปก่อนนะทิว ถึงกูจะรักมึงมากแต่คืนนี้เราคงต้องแยกทางกันว่ะ กร๊ากกก...." แล้วผมก็ลั่นเลยครับ ส่วนไอ้ป๋านี่หัวเราะหึหึชอบใจใหญ่

"หึหึ... กวนตีนนะที่รัก ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะจับดูดปากแล้วลากมาดูดของรักกูเลยดีไหมหื้อ.?" ออกแนวทะลึ่งตลอด แม่ง!!

"พอๆ มึงนี่สมองว่าไม่ได้เลยนะ หาเรื่องทะลึ่งมาพูดตลอด"

"ก็นิดนึงพอเสียวๆ ไง ฮ่าๆๆ รักนะ" กูเพลียกับมึงจริงๆ

"เลอะเทอะ!! แค่นี้ก่อนขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแปป"

"เฮ้ยย!!! เดี๋ยวก่อน!!"

"อะไรอีก?!!"

"เอาโทรศัพท์เข้าไปด้วย ไม่ต้องวาง" แชรดดด... ไอ้ป๋ามึง!!!!

"เออ!!! รอแป๊ป"




ผมเดินหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วหยิบของใช้อีกเล็กน้อยก่อนจะเดินถือโทรศัพท์เข้าห้องน้ำ ตั้งโทรศัพท์ไว้บนอ่างล้างหน้าก่อนจะอาบน้ำให้ไอ้หื่นดูไงล่ะครับ เฮ้อออ....




"มิน... อยากอาบด้วยจังเลยครับ"

"เพ้อเจ้อ!!" ผมหันไปตะโกนใส่มัน

"เมียใครน้อน่ากินไปหมดทั้งตัว" ยัง.... มันยังไม่จบง่ายๆ

"เงียบๆ ได้ป่ะ เสียสมาธิอาบน้ำโว๊ย!!"

"อยากเหรอครับที่รัก หึหึ...."

"เดี๊ยะจะโดน!!" กูฟังมึงพูดกูก็เขินนะเว้ย!!

"ที่รักหันหน้ามาหน่อยเขาคิดถึง" แชรดดด... กูตายตอนนี้เลยได้ไหมวะ!!

"ไอ้ทิวแม่ง!!!"

"ฮ่าๆๆ เขินกูเหรอครับเมีย" มันหัวเราะชอบใจใหญ่ เอาเข้าไป!!!

"ไอ้บ้าเอ้ย!!"





ผมจะทำอะไรได้ละครับนอกจากอาบน้ำให้มันดูจนจบขั้นตอนรวมไปถึงใส่เสื้อผ้าจนเสร็จนู้นแหละ พอทำทุกอย่างเสร็จก็มานอนคุยต่ออีกไม่ถึงสิบนาทีไอ้เก่งก็เข้ามาในห้องทำงานไอ้ป๋า ผมเลยได้โอกาสวางสายจากมันครับ

[Star_ss]

ต่อจากด้านบนค่ะ....

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง....



ผมเดินไปเปิดประตูก็เห็นพี่ม่านยืนทำหน้างอนๆ ใส่ผมก่อนจะใช้ความไวแทรกตัวเข้ามาในห้องผมทันที


"ห้องมินน่าอยู่กว่าห้องพี่ตั้งเยอะอ่ะ" พี่ม่านเดินสำรวจห้องผมไปทั่ว

"มันก็เหมือนกันนั่นแหละครับ ผมจองเหมือนกันจะต่างกันได้ยังไง"

"ต่างซิ พี่รู้สึกได้เลยนะ"

"เฮ้ออ... พอเถอะครับ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่าจะได้พูดเรื่องที่พี่อยากพูดไปด้วยเลย" พี่ม่านหันมาค้อนควับใส่ผมทันที

"มินอ่ะ!! ทำไมดูรีบๆ ไปซะทุกอย่างเลย เดี๋ยวนี้พี่ไม่สำคัญกับมินแล้วเหรอ หื้อ...." เธอเดินเข้ามากอดผมแล้วซบหน้าลงที่อกของผม

"เรื่องของเรามันจบไปแล้วนะพี่ม่าน ตอนนี้เราเป็นแค่พี่น้องกันนะครับ"

"ไม่!! มาคราวนี้พี่มาทวงคนของพี่คืน พี่จะไม่ทิ้งมินไปอีกพี่สัญญา" ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ งานนี้คงไม่จบง่ายๆ แน่เลยครับ

"เฮ้ออ... ผมว่าเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่าครับ ผมเริ่มหิวแล้ว" ผมแกะมือพี่ม่านออกจากตัวผม พี่ม่านมองด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจนิดๆ แต่ก็ยอมทำตามก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นยิ้มให้ผมแทน

"ได้ซิ.. มินอาจจะตั้งตัวไม่ทันพี่เข้าใจ งั้นเราไปกินข้าวกันก่อนเนอะแล้วค่อยมาคุยเรื่องของเราสองคนใหม่ พี่รู้ว่ายังไงมินก็รักพี่อยู่แล้ว"

"พี่ม่านครับ คือผม..."

"ไปจ๊ะ เราไปกินข้าวกันนะ พี่หิวมากๆ เลย" ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อพี่ม่านก็ลากผมออกจากห้องทันที



ผมสองคนเดินมาที่หน้ารีสอร์ทก่อนจะยืนรอพนักงานไปขับรถผมออกมา ผมขับรถพาพี่ม่านไปร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักมากนัก บรรยากาศก็โอเคเลยครับ ไอ้ป๋าน่าจะมาด้วยก็ดีแต่ติดที่มีพี่ม่านนี่ซิ เง้อออ....



"มินกินอะไรดีอ่ะ อันนี้ก็น่ากินเนอะ อุ้ย... อันนี้ก็น่าลอง"

"พี่ม่านอยากกินอะไรสั่งเลยครับ ผมกินได้หมด"

"มินอ่ะ! พูดกับพี่เหมือนแต่ก่อนซิ มินอย่างนั้นมินอย่างนี้ คริคริ พี่ว่าแบบนั้นน่ารักกว่าเยอะเลยนะ"

"ผมว่าพูดแบบนี้ดีกว่าครับ ไม่ได้เป็นเด็กเหมือนแต่ก่อนแล้วผมว่ามันดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่"

"จ๊ะๆๆ โตมากจริงๆ แหละ แถมยังหล่อด้วย"

"พี่ม่านสั่งอาหารเถอะครับ พนักงานยืนรอนานแล้ว" พี่ม่านสั่งอาหารมาสามสี่อย่างผมก็กินตามที่เธอสั่งนั่นแหละครับ กินๆ ไปให้มันหายหิว




พี่ม่านยังคงพูดเรื่องอดีตที่ผมเคยแอบรักเธออย่างมีความสุข รักมากจนผมยอมทำตามทุกอย่างที่เธอขอ เธอเคยโกหกผมไปเที่ยวกับรุ่นพี่ ม.6 แล้วบอกผมว่าเป็นแค่พี่น้องกัน ตอนนั้นผมอยู่ ม.2 พี่ม่านอยู่ ม.4 เราสนิทกันมากเพราะเราโตมาด้วยกัน ผมแอบรักเธอตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ครับ พี่ม่านทำดีกับผมทุกอย่าง คอยเอาอกเอาใจผม เล่นเป็นเพื่อนผม เราไปโรงเรียนพร้อมกันทุกเช้าแล้วกลับด้วยกันทุกวัน มีคนมาจีบพี่ม่านเยอะครับเพราะพี่ม่านน่ารักมากเป็นดาวโรงเรียน เวลาที่ผมเดินไปไหนด้วยกันเธอจะบอกทุกคนว่าผมเป็นน้องชาย ผมโกรธทุกครั้งที่พี่ม่านพูดแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น แต่พอเราอยู่กันสองคนพี่ม่านจะบอกว่าผมเป็นคนที่เธอรักที่สุด รักมากกว่าใครๆ ในโลก เหอะๆ จะด่าผมว่าโง่ก็ได้นะครับ ตอนนั้นผมมันโง่จริงๆ แหละ พี่ม่านพูดอะไรผมก็ยอมไปซะหมด จนมาวันนึงตอนผมขึ้น ม.3 ส่วนพี่ม่านก็อยู่ ม.5 ครั้งนั้นคือจุดเปลี่ยนที่สุดคือพี่ม่านกับครอบครัวย้ายไปอยู่ต่างประเทศอย่างถาวรแล้วที่ทำให้ผมเจ็บมากที่สุดคือผู้ชายอีกคนที่ผมเคยเห็นผ่านๆ ไปเรียนต่อด้วยกันที่นู้นครับ เขาคือแฟนพี่ม่านนั่นเอง พี่ม่านไม่เคยขอโทษผมสักครั้ง ไม่เคยติดต่อผมหลังจากไปอยู่ที่บ้านหลังใหม่ เราแยกกันต่างคนต่างหายเงียบกันไป เรื่องนี้ไม่มีใครรู้เรื่องนอกจากเราสองคน ผมรู้ครับว่าพี่ม่านรู้ถึงความรู้สึกผมได้ทุกอย่างเพียงแต่เธอไม่ได้เลือกผมเท่านั้นเอง





หลังจากพี่ม่านไปจากผมตั้งแต่วันนั้น ผมได้รู้ความจริงทุกอย่างว่าสิ่งที่ผมคิดคือเรื่องโกหก เราไม่เคยเป็นมากกว่าพี่น้อง พี่ม่านไม่เคยรักผมอย่างที่พูดไว้ คำว่าแฟนยังห่างไกลมากครับ ผมแค่คิดว่าผมจะทำให้พี่ม่านรักจนเรียกผมว่าแฟนได้อย่างเต็มใจแต่ความฝันผมถูกทำลายยับเยินด้วยการโกหกหลอกลวง ถึงเธอจะทำให้ผมเสียใจมากแค่ไหนแต่ลึกๆ แล้วผมก็ยังลืมเธอไม่ได้สักทีจนผมขึ้น ม.ปลายก็เริ่มกลายเป็นเสือผู้หญิง ไม่เคยจริงใจกับใคร ไม่เคยคบใครจริงจัง พูดง่ายๆ ว่าได้กันแล้วก็ทิ้ง ชีวิตวัยรุ่นผมไม่ได้เป็นคนเรียบร้อยหรือเป็นคนดีสักเท่าไหร่แต่ผมไม่เคยทำให้เดือดร้อนมาถึงครอบครัวเท่านั้นเอง ยิ่งเข้ามหาลัยผมก็ยิ่งซ่าขึ้นทำตัวบ้าๆ มีเรื่องไปวันๆ แต่เรื่องเรียนผมไม่เคยทิ้งนะครับ เกรดเฉลี่ยผมยังดีเป็นที่ภูมิใจของที่บ้าน กินเหล้าก็เกือบทุกคืน เที่ยวก็เกือบทุกคืนแต่ตื่นไปเรียนปกติ บางวันก็แฮ้งกันคาโต๊ะเรียน ถามว่าผมผ่านชีวิตแบบนั้นมาได้ยังไงนะเหรอครับ ก็เรื่อยๆ ตามประสาวัยรุ่นทั่วไป จนมาเจอจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ในชีวิตคือการได้มาได้ไอ้ป๋านั่นแหละครับ จบเลย...



"มิน... เราอยู่ที่นี่กันถึงวันอาทิตย์เลยไม่ได้เหรอ?" พี่ม่านถามผมหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วรอของหวานมาเสริฟครับ

"ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องรีบกลับเพราะมีคนรอผมอยู่"

"ใครเหรอ คุณน้าใช่ไหม? พี่คิดถึงคุณน้าอยู่พอดีเลย มินพาพี่ไปหาคุณน้าก็ดีเหมือนกันนะ"

"ไม่ใช่แม่ผมหรอกครับ ว่าแต่พี่ม่านมีเรื่องสำคัญอะไรจะพูดกับผมใช่ไหม พูดได้เลยนะผมพร้อมฟัง"

"คริคริ... เดี๋ยวเราเอาไว้คุยกันตอนกลับรีสอร์ทดีกว่านะ พูดตรงนี้พี่อายจัง"

"ไม่เป็นไรครับ ผมว่าเราพูดกันเลยดีกว่าที่นี่ก็ดูเงียบเป็นส่วนตัวดี เพราะถ้ากลับรีสอร์ทแล้วคงต้องรีบเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นกันแต่เช้า ผมจะได้พาพี่ม่านไปเที่ยวที่ๆ อยากไปไงครับ"

"จะเอาอย่างนั้นจริงๆ เหรอ พี่แอบเขินนิดๆ นะเนี้ยะ"

"พูดมาเถอะครับ ผมจะได้พูดเรื่องของผมบ้าง"

"ก็ได้ๆ พี่จะพูดล่ะนะ"

"ครับ..." ผมตอบ

"มินรู้ไหมว่าที่พี่กลับมาที่ไทยครั้งนี้เพราะใคร" เธอพูดจบก็ยิ้มทันที

"พี่กลับมาเพราะมินเลยนะ พี่คิดถึงมิน พี่ตัดสินใจแล้วว่าพี่จะกลับมาอยู่ที่นี่ ใช้ชีวิตที่นี่ แล้วที่สำคัญพี่จะกลับเพื่อมาอยู่ข้างๆ มินเหมือนเดิมไงล่ะ พี่รู้ตัวแล้วว่าคนที่พี่รักคือมิน พี่เสียใจนะที่พี่ทำไม่ดีกับมินไว้มากแต่มินเข้าใจพี่ใช่ไหม ตอนนั้นเรายังเด็กมากจริงๆ พี่ตัดสินใจผิดไป พี่เพิ่งรู้ว่าคนที่พี่จะไม่ยอมสูญเสียไปอีกคือมิน พี่รักมินนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?" ผมอึ้งอยู่สักพัก ไม่คิดว่าพี่ม่านจะกลับมาเพื่อพูดแบบนี้ ผมแค่คิดว่าพี่ม่านคงแค่อยากสนุกแล้วปั่นหัวผมเล่นก็เท่านั้น แต่นี่มัน....


"มิน... มินฟังพี่อยู่ไหม เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า มินยังรักพี่อยู่ใช่ไหม?"


"ผมว่าพี่ม่านคงเข้าใจผิดแล้วแหละครับ เรื่องของเรามันยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ พี่ไม่เคยคบกับผม เราไม่เคยรักกันในฐานะคนรัก ผมเป็นแค่น้องชายพี่มาโดยตลอด ที่เราสนิทกันเพราะแม่เราเป็นพี่น้องกันถึงจะต่างเชื่อสายกันก็เถอะ และที่สำคัญตอนนี้ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วและผมก็รักเขามาก เขาไม่เคยทำให้ผมผิดหวังหรือเสียใจเลยสักครั้งเดียว มีแต่ผมคนเดียวที่ทำให้เขาเสียใจอยู่บ่อยครั้ง พี่ม่านยังเป็นพี่สาวที่ผมรักและเคารพอยู่เสมอ เราเป็นพี่น้องกันต่อไปแบบนี้ดีกว่านะครับ ผมไม่อยากทำให้แฟนผมเสียใจเพราะความโง่ของตัวเองอีก แฟนผมดีเกินไป รักผมมากเกินไปจนผมทำร้ายเขาอีกไม่ได้ ผมหวังว่าพี่ม่านจะเข้าใจนะครับ"


"ไม่จริงใช่ไหมมิน!! มินโกหกพี่ใช่ไหม!! มินเคยบอกพี่ว่ายังไงก็จะรักพี่ม่านฟ้าคนนี้คนเดียว มินโกรธพี่ใช่ไหม? พี่ขอโทษต่อไปพี่จะไม่ทำให้มินเสียใจอีก พี่รักมินนะ รักมาก มินพูดซิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง" พี่ม่านลุกขึ้นแล้วเดินมากอดผมก่อนจะร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจคนอื่นที่กำลังมองเราสองคนอยู่ตอนนี้

"พี่ม่านกลับไปนั่งดีๆ ก่อนครับ"

"ไม่!!! จนกว่ามินจะบอกพี่ว่ามันไม่จริง มินพูดออกมาเพราะโกรธที่พี่ทิ้งมินไป!!"

"พี่ม่าน... ผมพูดเรื่องจริงทุกอย่าง ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วและตอนนี้ผมก็ไม่ใช่มินคนเดิม ผมเปลี่ยนไปแล้ว พี่ม่านใจเย็นๆ ก่อนดีกว่านะครับ เรากลับไปถึงที่รีสอร์ทค่อยคุยกันต่อ ตอนนี้พี่ม่านไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ"

"ฮืออ... ไม่เอา!! พี่ไม่ยอมให้มินมีคนอื่นนอกจากพี่ เรารักกันไม่ใช่เหรอมิน"

"พี่ม่านปล่อยผมก่อนแล้วเรามานั่งคุยกันดีๆ นะครับ" ผมพยายามแกะมือเธอออก ตอนแรกเธอจะไม่ยอมครับแต่พนักงานเดินมาเสริฟของหวานพอดีเลยช่วยชีวิตผมไว้ได้

"มินโกหกพี่ใช่ไหม?"

"ผมว่าพี่ม่านเช็ดหน้าก่อนนะครับ" ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้เธอ

"มินบอกพี่มาซิ!!" พี่ม่านยังสะอื้นอยู่เล็กน้อย

"พี่ม่านทานขนมหวานไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน"
เธอไม่กินแล้วมั้งครับของหวาน จะว่าไปผมก็สงสารพี่ม่านเหมือนกันแต่พอหน้าไอ้ป๋าลอยมาผมเลยต้องเล่นบทนิ่งและใจแข็งสุดๆ ไม่ปลอบเธอมากเกินไปไม่งั้นเธอจะงอแงหนักกว่าเดิมแน่ๆ ความเอาแต่ใจของพี่ม่านนี่ผมให้เธอเป็นที่หนึ่งเลยครับ




ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะเปิดน้ำล้างหน้าล้างตาซะใหม่ให้สดชื่น คิดถึงคำพูดที่พี่ม่านบอกว่าอยากคบกับผมแล้วใจหวิวเลยครับ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะดีใจมากถึงมากที่สุด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่นี่ซิ เรื่องนี้มันสร้างความลำบากใจให้ผมซะมากกว่า...



"เฮ้ออ... ป่านนี้ทิวมันจะทำอะไรอยู่วะ" ผมเริ่มคิดถึงไอ้ป๋าขึ้นมาซะงั้น โทรไปหามันหน่อยดีกว่า



"อ้าว!! โทรศัพท์กูไปไหนวะ!!"




ครืดดด.... ครืดดด.... ครืดดด.....



"อยู่ไหน? ทำไมเสียงดัง!!"



"นั่นใครคะ?"


TBC.

ค้างใช่ไหม ถูกต้องนะคร๊าบบ...
หลบแป๊ป!!
ใครไม่เม้นมีงอน อิอิ
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะจ้า...

[❣☾月亮☽❣]

สยัยผ้าม่านเพ้อเจ้อน่ารำคาญมากค่ะ. สงสารน้องมินจัง
หึ เดี๋ยวเจอป๋าอาละวาดแน่นอน

[thanza1970]

เม้นๆๆๆ  ว่า.......

มาแนวนี้ มีลงโทษบทโหดอีกล่ะมั่งเนี้ย

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ม่าน นี่เอาแต่ได้จริงๆ เห็นแก่ตัว ขี้โกง
นี่ยังไปรับโทรศัพท์ของมิน อีก
ไม่ชอบใจมิน เล้ยยยยย เซ้งงงง
มิน น่าโมโห น่าเบื่อ ยอมม่านตลอด มันอะไรกันนักหนา
ทั้งที่รู้ว่าที่ผ่านมา ม่านไม่ได้รัก ไม่ได้เลือกตัวเอง
ยังจะยอมไปใกล้ชิดกับเขาอีก
ทีกับป๋า มีแต่ทำให่ป๋าเสียใจ
คราวนี้ป๋าจัดหนักๆ ให้ลุกไม่ขึ้นไปเลย
     
 
     

[วายซ่า]

   เริ่มล่ะ ความยุ่งยากเริ่มมาล่ะ งานนี้เข้าข้างป๋าล่ะ

[Star_ss]

★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】

  :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ

【EP.08 รักแรกของเมีย】

"เฮ้ยๆๆ ใจเอาๆ เพื่อนรักอย่าหักโหมจนเกินไปซิวะ!" ไอ้มาร์ดึงแก้วเหล้าออกจากมือผม แม่ง!! กวนตีน

 "ใจเอาๆ เหี้ยอะไรของมึงไอ้เหี้ยมา ใจเย็นๆ ก็พอไหมไอ้สาดดดด..." ฮ่าๆๆ แล้วเสียงหัวเราะก็ดังลั่นห้องทำงานผม

 "พวกมึงเป็นเหี้ยอะไรกันเนี้ยะ!! มีความสุขกันมากรึไงวะ!! แล้วนี่เป็นเหี้ยอะไรกันถึงลากคอกันมาถล่มร้านกูเยอะขนาดนี้!!"




ใช่ครับ ไอ้พวกเพื่อนเลวของผมอยู่กันครบ ไอ้ปูมาพร้อมกับเมีย ไอ้เหี้ยฟิวลากนักศึกษามหาลัยปีหนึ่งมาร้านเหล้าด้วยอีกคน แต่เอ๊ะ!! จะว่าไปเรื่องนี้ผมก็ไม่มั่นใจว่าใครลากใครมากันแน่ระหว่างไอ้ฟิวกับน้องนักศึกษาเฟรชชี่คนนี้ หึหึ... ขาดไม่ได้คือไอ้พวกโสดและโฉดอีกสามคน ไอ้มาร์ ไอ้เนย์และไอ้โยผู้โง่เขลา ฮ่าๆๆ




 "เฮ้ย!! อารมณ์ไม่ดีอย่าหาเรื่องด่าพวกกูดิวะ เอ้า!! ชนแก้วๆ ที่รักชนแก้วครับ" ไอ้สาดดด... กูเกลียดมึงไอ้เหี้ยปู!!

 "ไม่เอาแล้วปู ดื่มไปเยอะแล้วนะพอเถอะ" นั่น!! มีห่วงกันนะไอ้พวกเหี้ย!! หมั่นใส้โว๊ย!!

 "หื้ออ... กินไปแค่นิดเดียวเอง ปูยังไหวน่า"

 "ถุย!! ปูยังไหวน่าๆ โธ่!! ไอ้ควาย!!!" ไม่พ้นสายตาไอ้ฟิวไปได้หรอกครับงานนี้

 "กูถามจริงเหอะ มึงไม่เบื่อมันบ้างเหรอวะโจ หน้าโคตรเหี้ยแต่เสือกทำท่าอ้อนตีนขนาดนี้เนี้ยะ!!" โจมันหันมองจ้องหน้าไอ้ปูครับ ไอ้เหี้ยนี่ก็ใช่ว่าจะอาย ความหน้าด้านมันมีเยอะครับ แม่ง!! เสือกยิ้มหน้าบานเฉยเลย

 "ก็เฉยๆ นะ สงสัยนะชินแล้วมั้ง"

 "อร๊วกกกก......" พวกผมพร้อมใจกันอร๊วกรดหน้าแม่งเลยครับ เสือกมาทำหวานต่อหน้าพวกผมดีนัก

 "พวกมึงไปรักกันไกลๆ ได้ป่าววะ มึงไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้มีคนคิดถึงเมียอยู่แถวนี้หนึ่งคนนะเว้ย!!"

 "เสือก!!!" ผมด่าไอ้เหี้ยมาร์

 "ฮ่าๆๆๆ ไอ้เหี้ย!! หน้ามึงเหมือนคนกำลังจะลงแดงตายมึงรู้ตัวป่าววะไอ้ทิว"

 "ปากดีนะมึงไอ้เหี้ยโย!! ได้ข่าวว่าตอนนี้มึงก็ไม่ธรรมดานะไอ้สัส!! อยากลองรึไง?" ผมแกล้งถามแล้วทำหน้ากวนตีนยั่วตีนมันสักหน่อย หึหึ

 "กูว่าก็น่าตื่นเต้นดีวะ หึหึ" ไอ้โยตอบ

 "มึงจะทำเหี้ยอะไรก็คิดให้มันดีๆ แล้วกันอย่าให้ทำพลาดเหมือนกูล่ะ" ไอ้ปูพูดเตือนเพื่อนด้วยสีหน้าค่อนข้างจริงจังแต่ไอ้เหี้ยโยเสือกยักคิ้วกวนตีนกลับมาครับ

 "พอๆ ชีวิตใครก็ให้คนนั้นเป็นคนเลือกเอง แต่มึงไอ้เหี้ยโย!! จะทำเหี้ยอะไรคิดเยอะๆ เพราะมึงเห็นตัวอย่างเพื่อนมึงแล้วหัดเอากลับไปคิดให้มันเยอะๆ ไม่ใช่ก่อเรื่องขึ้นมาแล้วหาปัญญาแก้ไม่ได้" ไอ้เหี้ยฟิวพูดเสริม

 "อ้าว!!! ไอ้เหี้ยฟิวนี่มึงด่าใคร กูหรือไอ้ทิว?"

 "อ้าว!!! เรื่องเหี้ยๆ ให้มึงคนเดียวก็พอมั้งไอ้ปู กูไปเกี่ยวเหี้ยอะไรด้วยครับ"

 "อ้าว!!! ไอ้เหี้ยทิวมึงพูดอย่างนี้ก็สวยดิวะ!!"



 เพี๊ยะ!!



 "พอเถอะน่าปู หยุดโว๊ยวายได้แล้วครับ" กร๊ากกก... ไอ้เหี้ยปูโดนเมียจัดต่อหน้าเพื่อนขนาดนี้ ขายหน้าเลยไหม กร๊ากกก.....

 "โอ๋.... ไม่ดุนะครับที่รัก ปูแค่ล้อเล่นกับเพื่อนฝูงนิดเดียวเองนะ"

 "ถุย!!! กูจะอ้วก!!" ไอ้โยมันคงทนความหน้าด้านของไอ้ปูไม่ได้มั้งครับเลยออกตัวซะแรงขนาดนี้ หึหึ

 "พอๆ หมดเวลาหวานล่ะไอ้สัส!! แดกเหล้าเว้ย!!" ไอ้มาร์บิ้วอารมณ์พวกผมต่อ




 ผมกับเพื่อนๆ กันชนแก้วกันตั้งแต่ทุ่มนึงอ่ะครับ ตอนนี้ก็ปาไปสามทุ่มกว่าแล้ว ผมเพิ่งคุยกับเมียรักของผมตอนทุ่มกว่าๆ หลังจากที่ได้รู้ว่าถึงที่หมายอย่างปลอดภัย ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึงมันอีกล่ะ เฮ้ออ... คืนนี้ผมต้องกอดหมอนนอนหนาวคนเดียวอีกแล้ว ไม่ชินโว๊ยยยย....




 "เฮ้ย!! ไอ้ทิวมึงจะไปไหนวะ?" ไอ้มาร์แหกปากเสียงดัง

 "ไปโทรหามินแป๊ปเดี๋ยวกูมา" ผมบอกไอ้มาร์ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอนที่อยู่ในห้องทำงานผมนั่นแหละครับ




 Tru Tru Tru......



 ผมรอสายไม่นานนักมินก็รับสายทันที ผมได้ยินเสียงเพลงแต่ไม่ดังมากแสดงว่ามินคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง หือออ.... หนีเที่ยวเหรอไอ้แห้ง!!!




 "อยู่ไหน ทำไมเสียงดัง?" ผมแกล้งทำเสียงดุๆ ถามออกไป หึหึ แต่ในใจนี่ยิ้มแล้วครับ คิดถึง...

 "นั่นใครคะ?" หื้ออ.... เมียกูดัดเสียงเหรอวะ

 "แล้วคนที่กำลังพูดกับกูอยู่เนี้ยะใคร มารับโทรศัพท์แฟนกูได้ไง" อารมณ์นี้กูกดเบอร์ไม่ผิดชัวร์ เมียกูมีคนเดียวกูจะกดผิดได้ไงวะ!! แล้วที่สำคัญคือกูโทรเบอร์นี้บ่อยกว่าโทรกลับบ้านหาพ่อหาแม่กูซะอีก

 "อ้าว!! พูดจาดีๆ ก็ได้นี่คะ!! ทำไมถึงพูดจาแบบนี้นะ!!"

 "ก็ผมถามว่าคุณนะเป็นใคร ทำไมมารับโทรศัพท์แฟนผมมิทราบครับ ไง!! พูดดีพอรึยัง?"

 "ฮ่าๆๆ นี่คุณจะบ้าเหรอ เบอร์นี้เจ้าของเบอร์เป็นผู้ชายนะคะไม่ใช่ผู้หญิง ฉันว่าคุณคงโทรหาคนผิดแล้วล่ะค่ะ" คราวนี้ผมถึงกับต้องเอาโทรศัพท์ที่กำลังแนบหูอยู่ออกมาสำรวจเบอร์กันเลยทีเดียว กูโทรผิดจริงๆ เหรอวะ!!

 "เจ้าของเครื่องชื่อ?" ผมถามหลังจากตรวจสอบเบอร์จนแน่ใจ

 "ชื่อมินค่ะ"

 "วันนี้ใส่เสื้อสีฟ้าใช่ไหม?" ผมถาม

 "ใช่ค่ะ"

 "ขับ BMW i9 สีดำ ล้อเงิน ทะเบียน ทม888 ใช่ไหม?" เธอเงียบไปสักพัก

 "เออ... รถนะใช่แต่ทะเบียนไม่มั่นใจอ่ะ" เธอตอบเหมือนกำลังคิดตามที่ผมบอกครับ

 "ลูกชายคนที่เท่าไหร่ของบ้าน?" คำถามผมค่อนข้างจะกวนตีนใช่ไหมครับ เออ!! ผมตั้งใจนี่แหละ

 "ลูกชายคนเด็กค่ะ มีพี่น้องสองคน เฮ้ย!!! นี่คุณมาหลอกถามฉันทำไมเนี้ยะ!!" เธอโวยวายทันที

 "แล้วใช่อย่างที่ผมพูดรึเปล่า?" ผมถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งแต่มือนี่กำโทรศัพท์แน่นเลยครับ

 "เอ่อ... ก็ใช่!! แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณมิทราบ"

 "เสียมารยาทนะคุณน่ะ มารับโทรศัพท์แฟนคนอื่นเขาได้ยังไงกัน"

 "บ้า!! คุณนั่นแหละที่เสียมารยาท นี่มันโทรศัพท์แฟนฉันย่ะ!!" เธอตอบด้วยความมั่นใจ

 "แล้วคุณกับแฟนพักที่โรงแรมชื่อ....ใช่ไหม?" ผมบอกชื่อโรงแรมไป คือก่อนหน้านี้ผมให้ไอ้เก่งเช็คว่าเมียผมเข้าพักที่โรงแรมไหน ผมก็ต้องเช็คโรงแรมที่เมียผมจะไปพักอยู่แล้วป่าววะก็เผื่อๆ ไว้เป็นข้อมูลแต่แม่งไม่คิดว่าจะได้ใช้จริง เหี้ยเฮ้ย!!

 "เรื่องอะไรฉันต้องบอกคุณไม่ทราบ แค่นี้นะ!! เสียเวลา!!"



 ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......



 แล้วเธอก็วางสายไป ผมนี่กำมือถือไว้ในมือจะร้อนแทบจะลุกเป็นไฟเลยทีเดียว ใครวะ?!! ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!!!




 "ไอ้เก่ง!!!" ผมเดินดุ่มๆ ออกมาจากห้อง เดินผ่านเพื่อนๆ ของผมออกไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกให้หยุดของใครทั้งนั้น

 "ครับนาย" ไอ้เก่งวิ่งมาทันทีเมื่อได้ยินผมเรียกหา

 "มึงไปเอารถมาจอดรอกูหน้าร้าน เดี๋ยวนี้!!!"

 "ครับนาย!" ไอ้เก่งรีบทำตามที่ผมสั่งทันทีอย่างไม่รอช้า

 "เฮ้ย!! ไอ้ทิวมึงจะไปไหนวะ?!!" ไอ้ฟิววิ่งออกมาถาม

 "กูจะไปเขาใหญ่"

 "ห๊ะ!! ไปเขาใหญ่ตอนนี้เนี้ยะนะ!!"

 "เออ!! ถอยไปไอ้สัสกูรีบ!!" ผมพลักไอ้ฟิวออกให้พ้นทางก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์แล้วลงมาชั้นล่างก่อนจะเดินออกหลังร้านไปสั่งงานไอ้ทองแล้วเดินไปหน้าร้านทันที

 "เรียบร้อยแล้วครับนาย" ไอ้เก่งยื่นกุญแจให้ผม

 "มึงเฝ้าร้านให้ดี มีอะไรเดี๋ยวกูโทรเอง" ผมคว้ากุญแจรถได้ก็เปิดรถเข้าไปนั่งประจำที่คนขับทันที

 "ได้ครับนาย" ไอ้เก่งตอบอย่างรู้หน้าที่

 "เออ!!" ผมสั่งการไอ้เก่งเรียบร้อยก็ขับรถออกมาทันที มือหนึ่งก็กดโทรศัพท์ไปด้วย แต่แม่ง!! เสือกฝากข้อความนี่ดิ สัส!!




 ผมโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่เบาะข้างคนขับก่อนจะหยีบคันเร่งสุดตีน งานนี้รถที่ซื้อมาแพงก็ได้ใช้ประโยชน์สักที ใบสั่งกี่ใบกูจ่ายเงินสดหมดทุกใบถ้าตำรวจไม่เหนื่อยเขียนซะก่อนมึงส่งมาได้เลย เพราะตอนนี้ใจก็แม่งไปถึงเขาใหญ่ล่ะไอ้สัส!!



 ระหว่างทางที่ผมตั้งหน้าตั้งตาขับรถเหยียบคันเร่งจนแตะเลขสูงสุด ขับแบบเหี้ยได้ใจคนใช้ถนนมาก เออครับอันนี้ผมไม่เถียงเลย อยากด่าผมเชิญด่าได้ตามสบายใจผมยอมแต่ตอนนี้กูรีบไงครับ รีบมากถึงมากที่สุด




 จากข้อมูลที่ผมได้มาคือมินมันจะไปกับน้องที่ทำโครงการเดียวกันและผมก็รู้จักดี มันเป็นผู้ชายนี่แหละครับแต่มันไม่กล้ายุ่งกับเมียผมแน่นอนเพราะเมียมันคงไม่ยอมเป็นแน่และที่สำคัญคือมันมีลูกด้วย ถ้าจะให้มาเปลี่ยนใจเป็นแบบผมตอนนี้คงจะยากและไม่มีทางเป็นไปได้ อะไรที่ทำให้ผมมั่นใจขนาดนี้นะเหรอครับ เพราะผมคิดว่ามันคงจะดูออกว่าผมกับมินเป็นอะไรกันถึงไม่ต้องบอกก็เถอะ




 ผมขับรถมาไม่รู้ว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ พูดเลยไม่ได้ดูเลยเวลาครับ ผมรู้อย่างเดียวคือการเหยียบคันเร่งและขับแซงแม่งทุกคันจนผมขับเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรมที่เมียผมมาพัก ผมจอดรถได้ก็โยนกุญแจรถให้พนักงานรับรถส่วนผมก็พุ่งตรงไปยังรีเซฟชั่นสาวทันที




 "สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจองห้องไว้รึเปล่าคะ?"

 "ผมมาหาแขกที่มาเข้าพักที่โรงแรมนี้นะครับ คุณช่วยตามให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?" ผมบอกชื่อจริง นามสกุลจริงเมียผมไป พนักงานต่างมองหน้ากันเหมือนกำลังปรึกษากันก่อนจะหันมายิ้มให้กับผม

 "ขอโทษด้วยนะคะคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าพอจะแจ้งชื่อได้ไหมคะ? เราจะได้แจ้งให้คนที่คุณลูกค้าต้องการพบได้นะคะ"

 "ผมชื่อทิวครับ บอกแค่นี้เดี๋ยวเขาก็จะรู้เองว่าผมคือใคร" ผมตอบไปสั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ

 "เออ... งั้นรอสักครู่นะคะ"




 พนักงานสาวกดโทรศัพท์ภายในอยู่สักพักก็วางสายลงก่อนจะบอกผมว่าที่ให้พักของมินไม่มีคนรับครับ ผมทำได้อย่างเดียวคือนั่งรอเท่านั้น เธอบอกว่าเมียผมขับรถออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลยครับ ออกได้ตั้งแต่หัวค่ำแต่ยังไม่เห็นเข้ามาเลย พนักงานสาวอีกคนเป็นคนให้ข้อมูลครับ ระหว่างที่ผมกำลังสอบถามข้อมูลอยู่เด็กที่รับรถคันของผมก็เดินเอากุญแจเข้ามาให้ ผมให้ค่าตอบแทนเด็กไปจำนวนหนึ่งก่อนที่มันจะยกมือไหว้ท่วมหัวเพื่อขอบคุณผมครับ




 ผมนั่งรอมินอยู่ที่โซฟารับแขก นั่งคิดถึงเสียงผู้หญิงคนนั้นที่คุยกับผมทางโทรศัพท์ ทำไมไม่คุ้นเลยวะ!! ผมได้แต่คิดในใจ ผมนั่งอยู่อย่างนั้นสักพักก็คิดขึ้นได้ว่าลืมโทรศัพท์เอาไว้ในรถ ผมเลยเดินไปที่รถก่อนจะควานหาโทรศัพท์ตัวเองจนเจอ แต่เชื่อไหมครับ!! ไม่มีเบอร์มินโทรกลับมาหาผมสักสายเดียว แม่ง!! มึงหายไปไหนวะมิน!!




 มึงไปไหนวะมิน!!


 มึงไปอยู่ไหนวะมิน!!!



 ตอนนี้มึงอยู่ที่ไหนวะมิน!!!!




 นี่คือสิ่งที่หัวสมองผมจะกลั่นกรองได้ในตอนนี้คือเมียกูอยู่ไหน!!! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร!!! ใครก็ได้ช่วยบอกกูที!!! โทรหาเมียก็ไม่ติดปิดเครื่องอี๊ก!!!! เอาเข้าไปไอ้สาดดด....




 เอาไงดี?


 กูควรทำไง?



 กูจะจัดการเมียกูยังไงดี?




 เรื่องนี้กูควรจะทำยังไง?!!!!





 ปวดหัวปวดตับที่สุด มือกำโทรศัพท์แน่น กดเบอร์นิ้วแทบล็อคยังโทรไม่ติด สิบนาทีผ่านไปยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอเมีย เอาไงดีๆๆๆ ระหว่างที่ผมกำลังเครียดถึงขีดสุด หนุ่มหน้าหล่อร่างบางที่ผมคุ้นเคยก็ปรากฏตัวขึ้น ข้างกายแบกหิ้วหญิงสาวที่กำลังเมามายไร้สติ มือกำลังกอดรัดร่างนั้นไว้ไม่ห่าง ซบหน้าลงที่อกบ้าง ทิ้งร่างให้หอบหิ้วบ้าง แม่งเอ้ย!!! เมียกูนะเว้ย!!!





 "ที่รักกกก.... มินคือที่รักของพี่ม่านคนนี้คนเดียวเท่าน้านนน... คนอื่นไม่เกี่ยว!! อึ่ก!!"

 "เฮ้ออ... ผมบอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ เดี๋ยวผมพากลับห้องนะครับ พี่ม่านเดินดีๆ หน่อย"

 "จ้า.... ที่รักว่ายังไงพี่ก็ทำตามอยู่แล้ว.... อึ่ก! ที่รักกก.... จุ๊บหน่อยๆ นะ" ไม่!!!! นั่นมันเมียกูนะโว๊ยย!!!

 "เฮ้ย!!! พี่ม่านอย่า!!" ผมทนอีกไม่ไหวแล้ว!!!

 "มินอ่าาาา....."

 "พี่ม่านอายพนักงานหน่อยดิครับ มีสติ"

 "พี่ม่ายยย... พี่ไม่อาย อึ่ก!!"

 "คุณไม่อายแต่ผมอาย!!!" ผมพูดขึ้นเสียงดังเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าของทั้งสองคน เมียผมแม่งอ้าปากค้างไปแล้วครับ วันนี้มึงเคลียร์กับกูยาวแน่ไอ้แห้งที่รัก



 "ทิว!!! มาได้ไง?"

 "มานี่เลย!!!" ผมดึงมินออกจากผู้หญิงคนนั้นแล้วร่างเธอก็ล่วงลงไปกองอยู่ที่พื้นทันที

 "ว๊ายยยย..... แกเป็นใครเนี้ยะ!! อึ่ก!!"

 "แล้วคุณเป็นใคร!! มายุ่งกับแฟนคนอื่นเขาทำไม?!!"

 "ทิวเดี๋ยวก่อน กูอธิบายได้นะ"

 "เงียบ!!! มึงไม่ต้องอธิบายตอนนี้มิน เพราะหลังจากกูเคลียร์กับอีกป้าคนนี้จบมึงได้อธิบายยาวแน่!!!"

 "ไอ้บ้า!! ใครป้าแก!! มินนน... มาช่วยพี่ม่านหน่อยครับ พี่ม่านเจ็บจังเลย"

 "ทิวเดี๋ยวเรื่องของเราค่อยเคลียร์ได้ป่ะ ตอนนี้พาพี่ม่านไปส่งที่ห้องก่อนนะ พี่ม่านเมามากนะเว้ย!!"

 "มันเรื่องของกูรึไง!! มีตีนก็เดินกลับเอง!!" ผมตะคอกเสียงดังลั่น

 "มึงใจเย็นๆ ก่อนเดี๋ยวกูจะเล่าให้ฟังทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้พาพี่ม่านไปส่งที่ห้องก่อนนะ" แม่ง!! เสือกทำหน้าอ้อนใส่กูอีก!!! อร๊ากกกก.....



 "กูไม่พาไป!! แล้วมึงก็ต้องไปคุยเรื่องนี้กับกูตอนนี้!! เดี๋ยวนี้เลย!!"

 "ทิวใจเย็นๆ คนอื่นเขามองเราหมดแล้ว กูบอกว่าขอไปส่งพี่ม่านก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกันไม่ได้รึไง?!!"

 "มิน!! เรื่องนี้มึงทำผิดมึงรู้ตัวไหมห๊ะ!!"

 "เออ!!! กูรู้แล้วแต่กูก็มีเหตุผลของกู!!"

 "เหตุผลบ้าๆ ใช่ไหมมิน!! มึงถึงต้องโกหกกูถึงขนาดนี้!!"

 "ทิวกูขอให้เรื่องนี้ผ่านไปก่อนไม่ได้เหรอ พาพี่ม่านไปส่งที่ห้องก่อนแล้วกูสัญญาว่ากูจะบอกมึงทุกเรื่อง" มินเริ่มลดเสียงให้อ่อนลง แม่ง!! พอกุเจอมึงเป็นแบบนี้ทีไรทำไมกูต้องยอมให้มึงทุกทีเลยวะ



 "มินจ๋า... มินช่วยพี่ม่านด้วย"

 "หุบปาก!! ลุกขึ้น!!" ผมก้มลงไปคว้าผู้หญิงคนนั้นให้ลุกขึ้นยืน

 "เดี๋ยวกูช่วย"

 "ไม่ต้อง!! มึงยืนเฉยๆ เลย ห้องไหนบอกมา!!"

 "ห้อง 7310"

 "งามใส้นักนะ!! ตามมา!!" ผมโคตรจะโมโหอ่ะ อยากกระชากคอไปฆ่าทิ้งทั้งสองคนแต่แม่ง!!!




 สรุปผมต้องอุ้มผู้หญิงคนนั้นไปส่งที่ห้องครับ มันใช่ไหม!!! เมาจนหลับคาที่ ตอนแรกยังโวยวายๆ อยู่เลยสักพักคอหักไปเฉยๆ หน้าตาก็ดีแต่เสือกมายุ่งกับเมียชาวบ้าน ที่รักกูนี่ก็ใช่เล่นหลอกกูซะ!! หึ่ม!! เดี๋ยวจัดหนักสักทีดีไหม!!




 "มินจ๋า....." แม่ง!! ขนาดหลับยังเพ้อชื่อเมียกูอีก

 "ไงล่ะ!! มินจ๋า หึหึ มึงจะแก้ตัวเรื่องนี้ยังไง?" ผมหันไปถามมินที่ยืนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมรู้สึกผิดอยู่ข้างๆ ผม

 "ไปคุยกันที่ห้องเราเถอะ"

 "หึหึ ตอนนี้ทำมาพูดว่าห้องเรา ที่กูขอมาด้วยทีแรกบอกไม่ให้มาแถมยังโกหกกูมากับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้อีก!!"

 "โหหห... มึงมีเหตุผลหน่อยดิทิว ไปคุยกันที่ห้องเถอะนะเดี๋ยวน้องเล่าให้พี่ฟังทุกอย่างนะครับ"

 "น้อง????"

 "อืม..." มินพยักหน้าหงึกๆ แชรดดดด... เมียกูมีความน่ารักไปอีก

 "กูคิดว่านอนห้องเดียวกันซะอีก" ผมยังไม่วายกัดเมียตัวเองด้วยความหมันใส้

 "เฮ้ย!! จะนอนห้องเดียวกันได้ไง!! ไม่ๆๆ ต้องนอนคนละห้องอยู่แล้ว จริงๆ นะ"

 "แถไปให้รอดนะไอ้แห้ง! ไป... นอนห้องไหนเดินนำกูไปซิ!!" ไม่คิดเลยว่ากูต้องมาเดินคุมเมียตัวเองขนาดนี้ เฮ้อออ.... ทำตัวหน้าตีจริงๆ เล๊ย!!

 "มึงหิวข้าวไหม กินอะไรมายัง?" มินถามผมระหว่างที่เราสองคนกำลังเดินไปยังห้องพักที่มินพูดถึง

 "ห่วงกูรึไง!!" ผมก็ยอมรับครับว่าผมโคตรโกรธมันเลย

 "ห่วงดิ!! ไม่ห่วงจะถามรึไง!!" อ้าว!! มาขึ้นเสียงใส่กูซะงั้น

 "กวนตีน เดี๊ยะจะโดน!!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

 "มึงนั่นแหละ!!" นั่น!! มีเถียงอีกนะ

 "ความผิดมึงยังไม่หมดนะมินอย่าเพิ่งก่อเพิ่ม" ผมต้องเตือนสติเมียซะหน่อย

 "เออ!! รู้แล้วว่าผิด อย่าย้ำได้ป่ะ!!" อ้าวๆๆๆ มีงอนกูอีก นู้นครับเดินกระทืบเท้าเข้าห้องไปก่อนผมแล้ว ประตูไม่ปิดด้วยนะ กู้เนี่ยต้องปิด เฮ้ออ....






"มินอย่าเนียนลุกขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลย" ผมจัดไอ้ตัวดี เฮ้ย!! เมียตัวดีผมด้วยการงัดร่างมันขึ้นจากเตียง

 "เดี๋ยวดิทิว!!! อย่าเพิ่งกวนได้ไหมขอพักแป๊ปนึง!!" มีงอแงนะไอ้แห้ง

 "ไหนบอกจะเล่าให้ฟังทั้งหมดห๊ะ!! แล้วนี่อะไรมึงจะงอแงเพื่อ?!!!"

 "ใครงอแง!! กูเหนื่อย!!" มินพลิกตัวขึ้นมานั่งกอดอกมองหน้าผมทำยังกะผมเป็นคนผิด

 "งานนี้มึงต้องเล่าให้หมดไม่งั้นมึงได้เจอดีแน่มิน!! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?!!" ผมชักเริ่มจะเริ่มโมโหล่ะ

 "ก็กูเหนื่อย!! กูบอกว่ากูเหนื่อย!! กูคิดจนปวดหัวไปหมดแล้วเนี้ยะ!!"




 เคยเห็นคนบ้าไหมครับ คนบ้าที่กำลังหงุดหงิดคิดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด ตอนนี้เมียอันที่รักของผมกำลังเป็นอยู่ครับ มันงี่เง่า มันงอแง มันชอบโวยวายทุกครั้งที่ตัวเองผิดเต็มๆ เฮ้ออ... กูจะทำยังไงกับมึงดีวะมิน




 "ไหนมึงคิดอะไรอยู่พูดให้กูฟังดิ๊" ผมขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ มันครับ แม่ง!! มองหน้ากูจัง เดี๊ยะๆๆ

 "มึงตามกูมาทำไมเนี้ยะ!!!" อ้าว กูผิดเหรอวะที่ตามมึงมา

 "เดี๋ยวๆ นี่มันใช่เรื่องที่จะมาถามกูไหม"

 "ก็มึงทำกูผิดแผนไปหมดแล้วเนี้ยะ!!" ห๊ะ!! กูทำอะไรนะ

 "กูเนี้ยะนะ?!!" ผมชี้ที่ตัวเองเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ผมได้ยินมันคือเรื่องจริง กูผิด!!

 "มึงนั่นแหละผิด!! กูจะมาเคลียร์กับพี่ม่านให้เข้าใจซะหน่อยมึงก็ดันโผล่มาซะก่อน!!"

 "เดี๋ยวๆๆ พี่ม่านนี่หมายถึงผู้หญิงคนที่กูเพิ่งแบกไปเก็บเมื่อกี้นี้อ่ะนะ"

 "อืม... นั่นแหละ พี่ม่านฟ้า คนที่แม่ให้มึงกับกูไปรับที่สนามบิน"

 "แล้วทำไมถึงมาอยู่กับมึงที่นี่ล่ะ แล้วไหนบอกมาดูงาน แล้วทำไมพี่ม่านอะไรของมึนถึงบอกกูว่าเขาเป็นแฟนมึงล่ะ?"

 "โหหห... ถามเยอะไปไหนเนี้ยะ" แน่ะๆๆ มีหงุดหงิด

 "ตอบมามิน" ผมทำเสียงเข้มขู่เมียซะหน่อย ช่วงนี้ดื้อฉิบหายหรือเป็นเพราะผมเอาใจมันมากไปก็ไม่รู้

 "มึงแม่ง!! ชอบทำเสียงแบบนี้อีกล่ะกูไม่ชอบเลย"

 "กูบอกให้เล่ามาไง ทั้งหมด!!!"

 "เออๆ จะเล่าอยู่นี่ไง"

 "เล่ามาสักทีลีลาอยู่ได้!!"

 "ก็คือ... พี่ม่านอ่ะ กู.... กูเคยแอบชอบพี่ม่านตั้งนานแล้วแต่พี่ม่านไม่ได้ชอบกู พอพี่ม่านย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่นกูก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนพี่ม่านกลับมานี่แหละ"

 "แล้วไงต่อ?"

 "ก็ไม่มีอะไร พี่ม่านเขาแค่กลับมาเที่ยว"

 "เอาให้จริง"

 "อะไรวะ!! เออๆๆ พี่ม่านบอกว่าชอบกูก็แค่นั้น!!"

 "แค่นั้นจริง?!!"

 "เขาขอกลับมาคบกับกูอ่ะ แต่กูบอกพี่ม่านไปแล้วนะเว้ยว่ากูมีแฟนแล้ว" มินอธิบายเสียงสูง

 "ผัว" ผมย้ำ

 "แฟนเว้ย!!!"

 "ผัว" ผมย้ำอีกครั้งให้มินมั่นใจในสถานะตัวเอง ฮ่าๆๆ

 "แฟนก็พอๆๆ มึงเป็นแฟนกูก็พอไหม!!"

 "กูบอกว่าผัวก็ผัวดิ!"

 "มึงแม่ง!!! ยอมกูสักครั้งจะตายรึไงห๊ะ!! ถอยๆ กูง่วงแล้วจะไปอาบน้ำนอน"

 "มึงเนียนอีกแล้วนะไอ้แห้ง"



 "อร๊ากกกก.... ไอ้ทิวอย่านะเว้ย!!!"

อ่านต่อด้านล่างค่ะ

[Star_ss]

ต่อจากด้านบนค่ะ

คิดว่าไงละครับ คิดว่ามันจะรอดผมไหม ทำให้ผมโมโหจนต้องขับรถตามมาไกลขนาดนี้ ถ้ารอดเงื้อมือไอ้ทิวคนนี้ไปได้มึงคิดผิดแล้วที่รัก หึหึ หลังจากเสร็จกิจรักไปสองยกในห้องน้ำผมก็มานอนเค้นเอาความลับที่เตียงนอนกันต่อ




 "ห้ามนอนเด็ดขาดเพราะมึงต้องตอบคำถามนี้กูก่อน"

 "อะไร?!!" ได้กลิ่นเด็กเอาแต่ใจไหมครับ

 "ไปไหนกันมาถึงกลับมาซะดึกขนาดนี้แล้วแถมยังเมาปริ้นมาอีก"

 "ไปกินข้าว"

 "ไปกินข้าวแล้วเมากลับมาเนี้ยะนะ อย่าโกหกเล่ามาให้หมด"

 "กูบอกว่ากูมีแฟนแล้วพี่ม่านเลยดราม่าหนักไปหน่อยร้องจะให้กูพาไปเที่ยว ถ้ากูไม่พาไปคืนนี้กูต้องไปนอนเป็นเพื่อนพี่ม่านที่ห้องกูก็เลยไปไม่งั้นไม่จบอ่ะดิ"

 "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับให้มึงไปนอนที่ห้องด้วยวะ?" มินมันหันหน้ามามองผม

 "สงสัยกูหล่อจนเกินห้ามใจพี่ม่านเลยอดใจไม่ไหวมั้ง"




 พรึ่บ!!!!




 "เฮ้ย!!! มึงจะทำอะไรทิว!! ลงไปนะเว้ย!!" ผมพลิกตัวขึ้นคร่อมแม่งเลย เมียปากดีอย่างนี้ต้องสั่งสอนให้เข็ด

 "คืนนี้มึงก็หล่อจนเกินห้ามใจกูเหมือนกัน" ผมยิ้มเลว

 "อะไรๆๆ อะไรของมึงทิว!! กูยังเจ็บอยู่นะเว้ย!!" มินเริ่มโวยวาย เริ่มดิ้นหาทางรอด

 "กูมีแฟนหล่อขนาดนี้สงสัยคงปล่อยไว้ไม่ได้ซะแล้ว กูว่ากูต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้มึงจดจำว่ากูคือใครในชีวิตมึง"



 จุ๊บบบบบ....

 พูดจบผมก็ก้มลงเอาปากกระแทกจูบมินอย่างแรง แม่ง!! ปากแอบแตกมีเลือดออกนิดๆ นี่กูซาดิสม์กับที่รักกูมากไปรึเปล่าวะ




 "ไอ้ทิวกูเจ็บ!!!"

 "เรียกใครไอ้ หื้ออ?" มินมองผมตาขวาง

 "มึงเล่นอะไรเนี้ยะทิว กูเจ็บนะเว้ย!!!"

 "ถ้ามึงยังไม่เล่าความจริงทั้งหมดให้กูฟังมึงได้เจ็บตัวกว่านี้แน่มิน!"

 "ไม่มีแล้ว!! ก็เล่าไปหมดแล้วไง!!"

 "แน่ใจ?!!"

 "อืม... แน่ใจดิ!!" มินยืนยันเสียงแข็ง

 "เจ็บมากไหม?" ผมใช้นิ้วเกลี่ยรอยเลือดที่ปากมินเบาๆ

 "เจ็บดิ!! มึงชอบใช้ความรุนแรงกับกูอยู่เรื่อยเลย"

 "โอ๋ๆๆ ทิวขอโทษนะครับ" ผมนอนลงข้างมินเหมือนเดิมแล้วรวบตัวมินเข้ามากอดปลอบใจ

 "กูบอกพี่ม่านแล้วว่ากูมีคนที่รักอยู่แล้ว ที่สำคัญกูก็ไม่ได้คิดกับเขาเหมือนเดิมและไม่มีวันนั้นแน่นอน"

 "จริงอ่ะ?" ผมอดยิ้มไม่ได้จริงๆ ครับ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าที่มินเล่าเรื่องจริงมากน้อยแค่ไหนแต่มันทำให้ผมรู้สึกดีและดีใจแบบโคตรๆ เลย

 "จริงดิ! จะโกรธหกเพื่ออะไร!!"

 "ปกติมึงทำประจำ" ผมพูดเบาๆ แกล้งมันอ่ะครับ

 "เออ!! งั้นก็ไม่ต้องเชื่อคิดซะว่าที่กูเล่าให้ฟังเป็นเรื่องโกหกแล้วกัน"




 พรึ่บ!!!




 "โอ๋ๆๆ ขอโทษๆ เชื่อแล้วครับ เชื่อแล้ว..... เออ!! ว่าแต่มึงบอกพี่ม่านมึงไปรึยังว่ากูเป็นใคร" โอ๋ที่รักแป๊ปนะครับ เดี๋ยวมันงอนผม

 "ยังไม่ได้บอกเลยมึงก็มาซะก่อน" มินเริ่มขดตัวเข้าหาผมมากขึ้น หนาวอ่ะดิ รักกูใช่ป่ะ หึหึ

 "แล้วจะบอกเมื่อไหร่?" ผมถามแล้วรวมตัวมินมากอดให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้น

 "พรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้นอนก่อน"

 "งั้นพรุ่งนี้กูไปด้วย"

 "มึงก็ต้องไปด้วยอยู่แล้วแหละ เหอะ!!"

 "โอเครู้เรื่อง"

 "ทิวเบาแอร์หน่อยกูหนาว"

 "กูกอดขนาดนี้ยังไม่หายหนาวอีกเหรอ หื้ออ?" ฟอดดดดด....

 "ยังไม่หาย"

 "หายรึยัง?"

 "ยัง"

 "แน่นกว่านี้อีกใช่ไหม?"

 "อืม...."



 จุ๊บบบบ....



 "ฝันดีนะไอ้แห้ง เลิกดื้อกับกูได้แล้วรู้ไหม?" ฟอดดด...



 จุ๊บบบ.....



 "กูทำแบบนี้กับมึงได้คนเดียวนิ"





 ประโยคสุดท้ายทำเอาผมนอนยิ้ม จากที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟก็หายโกรธทันที ถึงแอร์จะโคตรหนาวแต่ตอนนี้ผมโคตรอุ่นใจเลยครับ




 "กูรักมึงมากนะมิน"




 TBC.

 เฮ้ยย.... ป๋าผู้ยอมเมีย ฮ่าๆๆๆ น่ารักน่ากัด อยากได้!!!!
 ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น?
 ขอบคุณที่ติดตามอ่านนิยายและขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังใจมากๆ นะคะ
 จุ๊บๆ

[iceman555]

 

[aom2529]

อ๊ายยย..ป๋าผู้ยอมเมีย..แต่ไม่ยอมผู้หญิงอื่น..555

[Yara]

ยอมง่ายๆอย่างงี้เลย ถ้าไม่รักมากคงโวยวายไม่หยุดล่ะนะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชะนีม่านฟ้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชีพลาดแล้ว พลาดเลย
ปากว่ารักๆๆๆ มิน แต่ไปนอกกับแฟน ไม่เลือกมิน
ตอนนี้มาคร่ำครวญหวนไห้ เชอะ....หมั่นไส้
มาทำเอาแต่ใจกับมิน เกลียดชี น่ารำคาญสุดๆ
ป๋าทิว รักเมียสุดๆ น่ารัก แหะๆ.....(สองมาตรฐานอยู่แล้ว)
คราวนี้รวมทีมเพื่อนทิว คับคั่ง ฟิวมีน้องเฟรชชี่ ปูมีโจ
       
 

[lovewannabe]

ทำไม คดี พลิก งั้นล่าาา

[Lay Kin]