★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
:เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.01 ยังผมจำได้ไหม?】
สวัสดีครับ ห่างหายไปนานไม่รู้ว่าจะมีคนจำผมได้ไหม หึหึ ผมนายทิวไผ่สุดหล่อที่มีเมียโคตรหล่อกว่า กร๊ากกก... ไอ้หล่อกว่าไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่ที่มันทำให้ผมหึงมันนี่ดิประเด็นหลัก ช่วงนี้ไม่ชี้แนะแต่ขอพูดถึงความกวนตีนของเมียรักให้ฟังแล้วกันเนอะ อย่างที่รู้กันอยู่ว่าสุดที่รักของผมเป็นขาโหดประจำซอย เฮ้ยยย... ไม่ใช่ๆ เป็นเมียขาโหดที่คอยให้ความสดชื่นทำให้ใจผมพองโตทุกๆ วัน เมียที่น่ารัก เมียที่ผมโคตรหวง เมียที่ใครๆ ก็รู้ว่ามันร้ายกาจขนาดไหน หึหึ อันนี้ผมคงไม่ต้องบอกนะครับว่าเมียที่ผมพูดถึงคือใคร
เมื่อสองวันก่อนเมียผมมันผันตัวไปเป็นเด็กแว๊น ผัวออกไปทำงามทำมาหากินเลี้ยงเมียแต่เมียไม่รักดีดันไปยืมรถเพื่อนไปแข่งที่สนามแข่งรถ ผมนี่ควันออกหูเลยแม่ง!! แข่งรถไม่เท่าไหร่แต่ที่มึงกำลังมีผู้หญิงมานัวเนียนี่คืออะไรห๊ะ!! ขึ้นเลย... ผมนี่ขึ้นเลยนะ งานนี้ลงยากพูดเลย ยังไม่ทันจะหมดคดีเก่ามันดันก่อคดีใหม่ขึ้นมา บร่ะ!! เมียกูนี่ของจริงถูกไหม ความซ่ามันนิโคคาโคล่ายังอาย เต็มที่กับชีวิตยิ่งกว่าแป๊ปซี่ ให้ตายเถอะเพื่อนพ้องพี่น้องกูมีเมียดีชีวิตแม่งโคตรดีถูกไหมครับ เมียผมไม่ใช่คนไม่ดีแต่แม่งโคตรดื้อกับผมเลยว่ะ
เฮ้อออ.... ทุกวันนี้ผมต้องเตือนสติมันอยู่บ่อยๆ เตือนแทบจะครบสามเวลาหลังอาหาร เอาเด่!! ให้มันรู้ไปว่ามันจะไม่เชื่อฟังผัวอย่างผม เหอะๆ ผมเตือนเมียผมว่ายังไงรู้ไหม ผมพูดอยู่เสมอว่า.... ตัวเอง... ไหนตัวเองบอกว่าจะดูแลเขาไงครับ ไหนตัวเองว่าจะเชื่อฟังเขาไง หื้อออ... ที่รัก... ไหนที่รักว่าจะไม่ดื้อกับเขาไง แฮ่!!! มินนนน.... ไหนมึงบอกว่าคืนนี้จะยอมกูไง!!! อร๊ากกกก... ไม่ได้จัดเมียมาหลายวันแล้วนะคร๊าบบบ... ตายกูตาย... งานนี้กูลงแดงตายกันพอดี
จบนะ.... สรุปเมียกูดื้อสุดๆ เอาแต่ใจที่สุด แต่กูโคตรรักมันที่สุด โอ้เอ็มจี.... พระเจ้าช่างสร้างเราเพื่อให้เกิดมาคู่กันจริงๆ ยิ้มอ่อน....
"ทิว... อยู่ไหนแล้ว?!" น้ำเสียงออกแนวมีอารมณ์โมโหเล็กน้อยถึงปานกลาง
"คร๊าบบบ.... กำลังจะถึงแล้วครับที่รัก รอแป๊ปนะครับ" น้ำเสียงออดอ้อนสุดๆ
"แป๊ปบ้านป๊ามึงดิ!! ให้เวลาอีกสิบนาทีกูต้องเห็นมึงอยู่หน้าร้านกาแฟ เข้าใจ๋?!!" อุ๊ยต๊ะ!! กูงานเข้าถูกไหม!
"ครับๆ ที่รักรอหน่อยนะ วันนี้รถมันติดจริงๆ ผัวไม่เคยโกหกเมียสักครั้งเดียวเมียก็รู้"
"พูดมาก!! ให้ไว้เลยหิวข้าวโว๊ย!!"
"คร๊าบ.... พี่กำลังจะ...."
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด........
สาดดดด.... วางสายผัวอย่างไร้เยื่อใย แม่งเอ้ย!! กูไม่น่านอนเพลินเล๊ยยยย.... ตื่นผิดชีวิตเปลี่ยน มารับเมียช้าชีวิตเปลี่ยนยิ่งกว่า เฮ้อออ.... ถอนหายใจแป๊ป
หลังจากผมได้รับโทรจิต เฮ้ย!! โทรศัพท์จากเมียรักให้ขับรถไปรับที่ไซค์งานของลูกค้าผมก็รีบลุกขึ้นวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จภายในสิบนาที กะเวลาอีกสักครึ่งชั่วโมงถึงทันเวลาเลิกงานตามที่ได้นัดหมาย แต่!! โชคชะตาก็เล่นตลกกับผม เง้อออ.... รถติดโคตรๆ ผ่านไปครึ่งชั่วโมงยังอยู่ที่เดิม ผมตัดสินใจหันรถกลับทันที งานนี้ขับวนไปครับ เข้าซอยนู้นทะลุซอยนี้จนเหนื่อย เมียก็โทรตามยิกๆ ยังไม่พอ แม่ง!! เมียดันบ่นว่าหิวข้าวอีก มินบ่นกับผมว่าข้าวที่ลูกค้าเตรียมไว้ให้ไม่อร่อย ไม่ถูกปาก ไม่โอเคเลย สาดดด... เพลียใจแต่ไหวอยู่ ก็คนมันรักอ่ะ
ตอนพักเที่ยงผมซื้อของกินที่เมียผมชอบแล้วขับรถเอาเข้าไปให้ทีนึงล่ะ มันกินยิ่งกว่าคนตายอดตายอยากอีกครับ มินหันมาบอกผมว่ามันต้องใช้สมองเยอะ เขียนโปรแกรมไม่ใช่งานเล่นๆ อารมณ์ต้องมา ปัญญาต้องเกิด ประมาณว่าสมองต้องแล่นนั่นแหละครับ ถามว่าผมเข้าใจไหมก็พอเข้าใจนะ แต่ที่แม่งไม่เข้าใจคือมึงจะทำให้ตัวเองลำบากทำไมวะ!! เมียคนเดียวกูเลี้ยงได้สบายอยู่แล้ว อ่ะโด่!!
ผมคิดเรื่องเมียตัวเองไปเรื่อย ทั้งเป็นห่วงว่ามันจะเครียดกับงานจนเกินไป กังวลว่างานจะทำให้เมียผมเป็นบ้าเนี้ยะดิ! แค่นี้ผมก็ควบคุมมันค่อนข้างยากอยู่แล้ว ถ้าเกิดมันบ้าคูณสองขึ้นมาอีกนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย หึหึ
ผมใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีในการขับรถหลังจากได้รับคำสั่งสุดท้ายคือให้ไว!! นี่ถ้าไม่รักมึงเจอกูหลายดอกแน่!! ดีแค่ไหนแล้วที่มึงมีโอกาสได้เป็นเมียของกูครับที่รัก กร๊ากกก.... ฮ่าๆๆๆ ขำตัวเองว่ะ กูก็เพ้อไปเนอะ
ผมขับรถอีกไม่นานนักก็มาถึงที่หมายอย่างปลอดภัย เอ๊ะ! หรือผมจะไม่ปลอดภัย หื้ออ... คิดแล้วขนหัวลุกทันที ผมว่าตอนนี้ผมควรรีบจอดรถแล้วดิ่งตรงไปหาเมียผมดีกว่า
หลังจากผมจอดรถดับเครื่องเรียบร้อยก็ตรวจสอบความหล่อของตัวเองซะหน่อย ไม่ได้ๆ เดี๋ยวสาวๆ ออฟฟิตมองจะเสียภาพพจน์หมด พอหล่อจนได้ที่ก็คว้าดึงกุญแจแล้วปิดล็อครถเรียบร้อยก่อนจะยัดกุญแจรถใส่กระเป๋ากางเกง ก้าวขายาวๆ เดินมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟที่นัดเมียรักเอาไว้ อู้ยยย.... เดินมาถึงร้านวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง
"ช้า!!" สายตานักฆ่าก็เล็งมาที่ผม
"ใคร?" ผมถาม
"มึง มา ช้า!" เน้นๆ ย้ำๆ เว้นวรรคให้ได้จับใจความ
"โหยยย... ช้าแค่นิดเดียวเองน่า... ป่ะๆ ไหนบ่นหิวข้าว อยากกินอะไรครับที่รัก?" ผมรีบเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ เมียรักทันที อ้อนกันสุดๆ หึหึ
"ตลก! ถอยไปเลย มึงจะมานั่งใกล้อะไรขนาดนี้ ถ้าจะนั่งติดขนาดนี้มึงขึ้นขี่คอกูเลยไหมทิว!!" สัญญาณแม่งชัดมาก สัญญาณเตือนภัยมาแล้ว เมียดุครับ เมียดุ
"ไม่เอาครับ คอกูไม่ขี่แต่กูอยากขี่ส่วนอื่นมึงมากกว่า หึหึ"
เพี๊ยะ!!!
"โอ๊ย!!! เจ็บนะเว้ยมิน!"
"เออดิ!! ก็กูตีให้เจ็บไง!! ทะลึ่งหัดดูสถานที่ด้วย ไปๆ หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว!!"
"เฮ้ย!! มินรอด้วย!!" แม่ง!! เมียผู้ไม่เคยรอใครจริงๆ ผัวแท้ๆ ยังทิ้งได้ลงคอ
ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามมินออกจากร้านกาแฟ ก่อนออกก็เจอเด็กเสริฟดักหน้าแล้วแบมือขอค่ากาแฟก่อนออกจากร้าน ดีนะที่คุ้นหน้าคุ้นตากัน ไม่งั้นผมคงโดนจับตัวส่งตำรวจแทนเมียแน่ ข้อหาแดกกาแฟแล้วไม่จ่าย เอิ่มม.... ได้ข่าวว่าเมียกูเป็นคนสั่งแต่มาเก็บเงินที่ผัวตลอด
"น้องมินๆ เดี๋ยวก่อนครับ"
ควับ!!!
"ไอ้สาดดด.... เมิงอีกแล้วนะ!!"
"ครับพี่ มีอะไรรึป่าวครับ?"
"เออใช่! มีอะไรรึป่าว นี่มันก็ไม่ใช่เวลางานแล้วนะ"
เพี๊ยะ!!
"เงียบๆ เหอะทิว ว่าไงครับพี่อาร์ต มีอะไรด่วนรึป่าวครับ?"
"อ่อ... คือพี่จะบอกมินว่าพรุ่งนี้ลูกค้านัดทานข้าวเย็นนะ พอดีลูกค้าจะคุยเรื่องงานเพิ่มนิดหน่อยนะ"
"ได้ครับพี่ ประมาณกี่โมงครับผมจะได้เคลียร์งานรอ"
"เฮ้ย!! อะไรวะมิน พรุ่งนี้เรามีนัดกันนะ" ผมโวยวายขึ้นมาทักที แม่ง!! กูนัดเมียกูก่อนนะเว้ย!!
"ทิว!! เงียบก่อนได้ป่ะ ไม่เห็นรึไงว่าคุยงานอยู่อ่ะ"
"เอ่อ... พี่จะบอกมินแค่นี้แหละ งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ" ไอ้สาดดด... กูเกลียดรอยยิ้มมึงจริงๆ
"ได้ครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ ถ้างั้นผมกับพี่ทิวขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับพี่อาร์ต"
"ครับๆ กลับบ้านดีๆ นะมิน"
"เออ!! กลับดีอยู่แล้วแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก!" เสือก!! ผมด่าแม่งในใจ เพราะถ้าผมด่าออกมาจริงๆ ล่ะก็... มินต้องโกรธผมแน่ๆ ครับ
"เอ่อ... ครับ งั้นพี่ไปก่อนนะมิน" ยัง!! ยังหน้าด้านยิ้มให้เมียกูอีก
แม่ง!! กูโคตรเกลียดไอ้ผู้จัดการคนนี้เลย" ผมบ่นอุบหลังจากไอ้นั่นเดินห่างออกไป
"อย่าเยอะน่า... พี่เขาไม่มีอะไรหรอก"
"ไม่มีกับผีอ่ะดิ!! มึงเคยได้ยินป่ะมิน ผีเห็นผีอ่ะ" ผมถามด้วยสีหน้าจริงจัง
"หึหึ ใครเป็นผี? แล้วใครเห็นผีวะ?" มินมันถามด้วยหน้าตาที่โคตรกวนตีน โคตรน่าจัดหนักๆ สักทีสองที หึ!!
"เดี๊ยะๆๆ เดี๋ยวจะโดน ไปๆ ได้ข่าวว่าหิวข้าวยังจะมายืนทำตัวน่ารักแถวนี้อีก"
"แหวะ!! มึงเป็นบ้าอะไรทิว แม่ง!! เกือบอ้วกกาแฟออกมาล่ะ" มินมันทำท่าอ้วกให้ผมดูด้วยนะครับ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวจะไม่สมจริง
"หื้ออ... ปากดีน่าหยิกน่ากัดจริงๆ เลยนะคร๊าบ..." ผมทำท่าจะเอื้อมมือไปบีบปากมันเล่นๆ แต่เจอสายตาโหดๆ เพ่งกระแสจิตใส่ซะก่อน หึหึ
"หิวข้าว!" ฮ่าๆๆ ขนาดทำหน้าโมโหแล้วบ่นว่าหิวข้าวยังน่ารัก เมียใครวะเนี้ยะ หึหึ
"คร๊าบ... ไม่ทราบว่าท่านชายมินอยากกินอะไรครับ?"
"อะไรก็ได้เร็วๆ เหอะ!!" แล้วมินมันก็เดินหนีผมไปเลย ฮ่าๆๆ มึงอายใช่ไหมที่รัก
อาหารเย็นวันนี้ผมพามันมากินชาบูครับ มันบ่นว่าอยากกินอะไรร้อนๆ แอร์เย็นๆ มีหมูไสล์บางๆ อาหารเยอะๆ หึหึ ดูดิครับขนาดเลือกของกินมันยังให้ผมคิดตามที่มันพูดเลย พอซัดอาหารที่ผมสั่งให้กินจนเกลี้ยงโต๊ะมันก็นั่งลูบพุงบ่นอิ่มให้พาไปกินไอติมหน่อย ผมล่ะงงจริงๆ ถามว่าอิ่มจริงๆ เหรอมันก็ยิ้ม แม่ง! เมียใครวะ
"ทิวกูอยากกลับห้องก่อน"
"อืม เหนื่อยก็กลับไปพักเดี๋ยวกูเข้าร้านคนเดียว" ผมเปลี่ยนเส้นทางทันทีที่มันพูดจบ สงสารเมียครับ
"กูขอพักแปปเดียวเดี๋ยวกูไปร้านด้วย"
"ถ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องไป นอนพักที่ห้องนั่นแหละ" ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆ มินมันก็หลับตาลงช้าๆ สงสัยจะเหนื่อยมากจริงๆ
ผมใช้เวลาขับรถไม่นานเพราะเวลานี้ต้องใช้บริการทางด่วนเท่านั้น ผมอยากให้มินมันได้นอนพักอ่ะครับ หน้ามันดูเพลียๆ เป็นไงล่ะ บอกให้ทำงานกับที่บ้านก็ไม่ทำ ชอบทำตัวลำบาก พ่อผมก็บอกให้มินไปช่วยงานที่บริษัทมินมันก็บอกพ่อผมว่ามันอยากลองทำอะไรด้วยตัวเองก่อนครับ ส่วนเรื่องรับช่วงต่อธุรกิจที่บ้านค่อยทำหลังจากได้ประสบการณ์ตามที่คิดไว้ก่อน ป๊าดดด... เป็นไงล่ะเมียผม หล่อ ฉลาด น่ารักโคตรๆ หึหึ
"มินตื่นถึงบ้านเราแล้วครับ" ยิ่งอยู่ด้วยกันผมก็ยิ่งรักมันมาขึ้นทุกวัน จากที่ผมคอยเป็นห่วงแต่มันตอนนี้มันก็โคตรเป็นห่วงผมเหมือนกัน ทำตัวน่ารักขึ้นเยอะให้ตายเหอะผมนี่โคตรรักมันเลย
"อื้อออ... อืมๆ ตื่นแล้ว"
"ขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอนพักป่ะ อยากกินอะไรอีกไหมเดี๋ยวไปซื้อให้"
"ไม่อ่ะ เดี๋ยวนอนสักชั่วโมงค่อยไปร้านนะ"
"อืม เอางั้นก็ได้ ป่ะขึ้นห้องกัน"
ผมช่วยมินถือกระเป๋าทำงานแล้วเราก็ขึ้นมาบนห้อง มินเข้าไปอาบน้ำส่วนผมก็เข้าครัวไปอุ่นนมให้มันกินซะหน่อย ทำงานมาเหนื่อยๆ ก่อนนอนได้ดื่มนมอุ่นๆ มินจะได้นอนหลับสบาย
"กินแล้วนอนซะ เดี๋ยวกูนั่งทำงานรอ"
"อืม... มึงไม่ง่วงนอนเหรอทิว?"
"หึหึ อืมนี่เข้าใจ รับทราบแต่ถามนี่คืออยากให้นอนเป็นเพื่อนใช่ไหม?" ผมถามยิ้มๆ
"ใครบอก!! จะไปไหนก็ไปเหอะกูจะนอน" แล้วมันก็พลิกตัวดึงผ้าห่มคุมตัวจนมิดเลยครับ ฮ่าๆๆๆ
"โอ๋ๆ กูล้อเล่นน่า... เฮ้ออ... ทำไมกูถึงรู้สึกง่วงขึ้นมาเฉยๆ วะเนี้ยะ" ผมเดินไปล้มตัวนอนข้างๆ มินแล้วกอดมันจากด้านหลังครับ
"อืออ... ถอยไปกูจะนอน!" มินเริ่มโวยวาย แหมๆ เมื่อกี้ยังอยากให้ผมนอนเป็นเพื่อนอยู่เลย ปากแข็งจริงๆ เมียใครวะ หึหึ
"หันมานี่ดิ!" ผมพยายามพลิกตัวมินให้หันมาหาผมแต่มินมันก็เกร็งตัวไว้ครับ
"ไม่เอา!!"
"หันมาน่าอย่าเล่นตัวเร็วๆ กูง่วงนอนมากเลยนะเนี้ยะ"
พรึ่บ!!
"เฮ้ยยย!!!"
ในเมื่อมินไม่ยอมหันมาผมเลยจัดการเมียรักด้วยการใช้กำลังทันที หึหึ
"มึงทำอะไรเนี้ยะ!!"
"หึหึ ก็กูง่วงนอน อยากกอดมึงอ่ะ"
"เหอะ! ไอ้บ้า!"
"มาๆ นอนซะนะคนดีของไอ้ทิว จูบก่อนนอนทีดิจะได้นอนหลับฝันดี"
"ตลกล่ะ ปล่อยเลยจะนอน ง่วง!!"
"อ่ะๆ ไม่เอาครับไม่เขิน น่านะจุ๊บทีนึงก่อน" ลูกอ้อนก็มา กร๊ากกก...
"ไม่โว๊ยย!!!"
"แค่จุ๊บเอง น่าาา...." ผมแกล้งทำปากจู๋แล้วยื่นปากเข้าไปใกล้ๆ
จุ๊บบบ....
ฮ่าๆๆๆ บอกแล้วว่าเมียผมเป็นคนน่ารัก
"อ่าาา.... ชื่นใจสุดๆ เลย นอนกันดีกว่าเนอะ" ผมกอดมินแล้วรวบตัวมินเข้ามาในอ้อมกอด
"ไอ้บ้า!! อย่าลืมปลุกนะ"
"รู้แล้วคร๊าบบ.... หลับซะ" ฟอดดดด....
ผมหอมเข้าที่แก้มเน้นๆ มินก็หลับตาลงช้าๆ สักพักก็หลับสนิท ผมนอนมองมินที่หลับอยู่ในอ้อมกอดผม ปากเรียวๆ จมูกโด่งๆ ตาสองชั้นที่ทำให้ผมโคตรผมหลง เราอยู่ด้วยกันเกือบสามปีแล้วครับ มีเรื่องมากมายที่ทำให้เราทะเลาะกัน ไม่เข้าใจกัน งอนกัน แล้วไหนจะเหตุการณ์ร้ายๆ ที่ทำให้เราสองคนรักกันมากขึ้น จากที่มินไม่ค่อยแสดงออกว่ารักผมตอนนี้มินก็แสดงออกมากขึ้น มินยิ้มบ่อยขึ้น ขี้อ้อนด้วยนะครับ การทำหน้ากวนๆ ชอบทำตัวเหมือนเอาแต่ใจแต่พอผมพูดผมบอกอะไรมินก็ไม่เคยขัดใจผมเหมือนแต่ก่อน ดีขึ้นเยอะเลยครับ เราเข้าใจกันมากขึ้นมันทำให้เรารักกันมากขึ้นกว่าเดิม
ผมรู้สึกขอบคุณทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอมินนอนอยู่ข้างๆ ช่วงเวลาเฉียดตายของเราสองคนทำให้เราดูแลกันมากกว่าเดิม ผมขอบคุณที่พระเจ้ายังไม่อยากได้ตัวผมไปในตอนนั้นเพราะอะไรรู้ไหมครับ เพราะมันทำให้ผมมีโอกาสได้รักและได้อยู่ดูแลคนที่ผมรักคนนี้ต่อไปไงครับ
มินยังคงเป็นห่วงผมทุกครั้งที่ผมบ่นปวดหัว ปวดตามตัว มินกลัวจะมีผลกระทบจากการเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น ชอบลากผมไปตรวจบ้างไปให้หมอนั่งมองหน้าบ้าง ฮ่าๆๆ มินเป็นห่วงผมจนหมอแอบขำอ่ะครับ ตอนแรกๆ ผมชอบแกล้งปวดนั่นปวดนี่อยากให้เมียเอาใจแต่ตอนนี้ผมเลิกทำแล้วครับ ผมสงสารเมียมากกว่าเพราะผมแกล้งมีอาการทีไรมินจะเครียดเป็นพิเศษแต่ไม่ยอมแสดงอาการเครียดออกมา คอยทำนู้นทำนี่ให้ผมทุกอย่าง ผมเลยโคตรรู้สึกผิดอ่ะ ต่อไปผมจะไม่แกล้งเมียแล้วครับผมสัญญา
อยากรู้ไหมครับตอนนี้ผมกับมินเราสองคนทำอะไรกันบ้าง ตอนนี้มินรับงานเขียนโปรแกรมอยู่ครับ เริ่มรับจากบริษัทเล็กๆ ก่อนเพราะมินอยากจะสร้างทีมของตัวเองในอนาคต หึหึ มินมันบอกผมอย่างนั้นนะครับ อย่าหาว่าผมขัดขวางอนาคตเมียเลยนะแต่ผมเป็นห่วงมันอ่ะไม่อยากให้มินเครียดจนเกินไปผมเป็นห่วงเมียอ่ะ ส่วนผมก็เหมือนเดิมครับดูแลกิจการของตัวเองนั้นแหละ ตอนนี้ผมไปเปิดสาขาที่เชียงใหม่เพิ่มอีกหนึ่งสาขาเราสองคนเลยต้องไปกลับเชียงใหม่กรุงเทพฯ กันค่อนข้างบ่อย เหนื่อยหน่อยแต่เพื่ออนาคตผมก็ต้องทำผมไม่อยากให้มินต้องลำบากอยากให้เมียอยู่สุขสบายก็ต้องขยันกันหน่อยซิครับ
Tru... Tru.... Tru....
"สวัสดีครับนาย"
"เออ... ที่ร้านเป็นไงบ้างวะ?" ผมถามไอ้เก่ง
"เรียบร้อยดีครับนาย"
"เออ ดีมาก... งั้นวันนี้มึงเฝ้าร้านแทนกูด้วยนะกูอาจจะไม่เข้าไป มีอะไรโทรมา"
"ได้ครับนาย"
"เออ ขอบใจมาก"
ผมวางสายจากไอ้เก่งแล้วก้มลงไปหอมแก้มมินก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ผมว่าวันนี้ผมคงไม่เข้าร้านดีกว่าเพราะแค่นี้มินก็เหนื่อยมากแล้วผมอยากให้มินพักผ่อนเยอะๆ ผมเป็นห่วง หลังจากผมอาบน้ำเสร็จก็เดินออกไปปิดไฟจนครบทุกดวงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ มิน รวบตัวมินเข้ามากอดไว้หลวมๆ อยากให้มินนอนสบายๆ ในอ้อมกอดของผมครับ
"อื้อออ... ตัวเล็กอย่าไป หือออ...."
"มิน... มินเป็นอะไร?" ผมรีบเปิดไฟหัวเตียงแล้วปลุกมินทันที
"อื้อออ... ตัวเล็กอย่าไป หือออ...."
"มิน... มินเป็นอะไร?" ผมรีบเปิดไฟหัวเตียงแล้วปลุกมินทันที
"หืออ... กลับมา... ตัวเล็กอย่าไป!"
"มิน... มินตื่น... มิน" มินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วมองผม
"ทิวกูฝันร้ายอีกแล้ว" มินพูดพร้อมน้ำตาก่อนที่มินจะใช้มือปาดน้ำตาตัวเองออก
"ไหนฝันว่าอะไร หื้อ... เล่าให้ฟังหน่อย" ผมเช็ดน้ำตาที่แก้มให้มินอย่าเบามือ มินกระชับตัวเข้าหาผมแล้วกอดผมแน่น
"กูฝันว่าตัวเล็กร้องไห้" ผมถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ก่อนจะลูบหลังมินเบาๆ เป็นการปลอบใจ
"เจไดใช่ไหม?"
"อืม... ตัวเล็กร้องไห้ใหญ่เลยทิว กูสงสารอ่า..." มินซุกหน้าลงที่อกผม
"เฮ้ออ... เขาไม่เป็นไรหรอกอย่าห่วงเลย ตอนนี้เขาก็อยู่กับพ่อแม่ของเขาแล้วไง"
"แต่กูฝันเห็นเจไดร้องไห้ อยากให้กูอุ้มนะเว้ย!"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า... มึงคงคิดถึงเจไดมากไปไม่มีอะไรหรอก"
"แต่กูฝันเห็นแบบนี้หลายครั้งแล้วนะทิว" มินมันพูดอู้อี้ซบหน้าอยู่ที่อกของผม
"เอางี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูโทรหาเจไดให้มึงดีไหม ไม่ได้คุยกันนานแล้วนิ" มินเงยหน้าขึ้นมามองผม
"จะดีเหรอ กู...."
ฟอดดด....
ผมหอมที่หัวมินเบาๆ ก่อนจะกระชับตัวมินเข้ามากอดให้แน่นขึ้น
"ดีซิ.... ถ้าคิดถึงก็แค่โทรไป เดี๋ยวเฟสทาร์มให้จะได้เห็นหน้าไงดีไหม?"
"แต่กูไม่กล้า...." มินพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเศร้าจนผมรู้สึกสงสารเมียผมอ่ะครับ
"ไม่มีอะไรหรอกน่า... บางทีเจไดได้เห็นหน้ามึงอาจจะดีใจมากก็ได้นะ"
"อืม... เอางั้นก็ได้แต่กูคุยแค่แป๊ปเดียวพอนะ"
"หึหึ คร๊าบบ... คุยแค่แป๊ปเดียวพอ กูหวง" ผมพูดออกไปแบบขำๆ
"ไอ้บ้า!! เลอะเทอะ"
"ฮ่าๆๆ เลอะเทอะอะไรกูหวงมึงจริงๆ นะ ไม่เชื่อเหรอห๊ะ! หื้อ..."
ฟอดดดด... ฟอดดด.... จุ๊บบบ...
"โอ๊ย!! ไอ้ทิวแม่ง!!"
"ฮ่าๆๆๆ เอาอีกไหมมึงจะได้เชื่อว่ากูหวงมึงจริงๆ ไง" ฟอดดด....
"โอ๊ยยย... ไม่เอาเว้ย!! ฮ่าๆๆ ทิวพอก่อนกูจั๊กจี้ ฮ่าๆๆ ไอ้บ้าทิว"
"น่านะ... ขอหอมอีกหน่อย ตัวมึงห๊อมหอม"
"เฮ้ยย!! พอเลย!!"
"อื้อออ... ทิวอย่า..."
"ไม่ทันแล้วครับ หึหึ งั้นคืนนี้เรามาทำลูกกันนะ"
"อร๊ากกก... ไม่เอา!! ไอ้ทิว!! อื้อออ...."
ผมจะรออะไรล่ะครับ เห็นเมียเศร้าก็อยากปลอบเมียสักหน่อย จัดไปยาวๆ ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว อ่าา... คืนนี้ยาวไปๆ อร๊ากกก.....
TBC......
เปิดฉากมาป๋าก็หื่นเลยอ่ะ เขิลๆๆ อร๊ายย... มีความอยากได้สามีแบบนี้สักคนเนอะๆ
สวัสดีคร้า... ทักทายคนอ่านกันหน่อยเนอะ
ขอบคุณสำหรับเสียงตอบรับที่ดีมากๆ ในภาคแรกนะคะ
เนื่องจากมีคนคิดถึงไอ้ป๋าค่อนข้างเยอะซึ้งคนเขียนเองก็คิดถึงไอ้ป๋ากับหนูมินมากๆ เลยอยากเขียนต่อ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจมากๆ นะคะ แล้วฝากติดตามไอ้ป๋ากับน้องมินด้วยน้า...
หนึ่งเม้นกับเป็ดตัวน้อยๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนสู้ต่อด้วยนะคะ
ขอบคุณมากคร้า....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
