ตอนพิเศษ : สมมุติว่าเราเจอกันเร็วกว่านี้
เช้าวันหยุดอากาศดีเหมือนทุกๆวัน ทำให้ผมตื่นสายกว่าทุกทีแต่ก็ไม่ได้สายมากแค่10นาทีเองนิดๆหน่อยๆไม่เป็นไรหรอกเนอะ แล้วก็เป็นเช้าที่ดีต่อใจอีกตามเคย การตื่นนอนมาแล้วเจอคนที่อยากจะเจอนิมันดีจริงๆนะเมื่อคืนคุณธามค้างที่บ้านผม ก็นอนโซฟาที่เก่าที่เดิมนั้นแหละ ก็อยากให้เข้าไปนอนในห้องกับพวกผมอยู่หรอกแต่มันจะดูออกตัวแรงไปไหม เพราะงั้นค่อยๆเป็นค่อยๆไปเนอะ
ตอนตื่นกับตอนหลับหน้าไม่ต่างกันเลยแหะ นิ่งเหมือนเดิมเพราะจมูกโด่งๆกับคิ้วหนาๆนี้หรือเปล่าน้า ที่ทำให้ดูเป็นคนดุๆ หรือเปล่าหว้าคิดไปนั้น ถ้าเกิดว่าเราเจอกันเร็วกว่านี้จะเป็นยังไงนะ แล้วถ้าเราคบกันละจะดีไหมน้า เพิ่งล้างหน้ามาแท้ๆแต่รู้สึกง่วงอีกแล้วสิ
.
.
.
.
.
.
เดือนตุลาแล้วฝนยังตกไม่หยุด อีกไม่นานก็คงเข้าหน้าหนาว หน้าหนาวปี้จะหนาวไหมนะปีที่แล้วหนาวแค่แป๊บเดียวเองปีก่อนนู้นหนาวกว่าอีก หวังว่าปีนี้จะหนาวนะแต่ก่อนจะถึงฤดูหนาวคงต้องผ่านฤดูสอบไปให้ได้ก่อนวันนี้สอบวันแรกด้วยรู้สึกยังไม่พร้อมเลยอ่านตั้งเลยหลายรอบแต่ในหัวผมกลับว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยคิดแล้วเครียดข้อกามันไม่เท่าไรแต่ข้อเขียนนี้สิปามจะลมใส่ได้แต่หวังว่าจะผ่านไปได้ด้วยดี ดีจริงๆนะแค่ดีก็ยังดี
“ ทำหน้าบูด”
“พี่ธาม”
วันนี้พี่ธามมาส่งผมก่อนตัวเองค่อยออกไปทำงานคงเห็นสภาพตาโหลๆของผมแล้วไม่มั่นใจปล่อยให้นั่งรถมาเอง ผมก็ไม่มั่งใจ
ตัวเองเหมือนกันกลัวตัวเองนั่งหลับบนรถแล้วเลยป้ายเนียแหละ ผมมองหน้าพี่ธามที่มองผมอยู่ก่อนจะขยับตัวเข้าไปกอดแน่ๆ
“ อ้อนหรอ”
“อืม” เขาเรียกขอกำลังใจเถอะ
“ จะกลับเองหรือให้มารับ”
“ เดียวปามกลับเองสอบแค่ตัวเดี่ยว เจอกันที่ห้องนะครับ”
แล้วผมก็ได้กำลังใจมาอีกสองฟอดใหญ่ๆ อ่า…. กำลังใจพี่มาเต็ม แต่จะทำข้อสอบได้ไหมอีกเรื่อง ฮ่าๆๆๆๆๆ
เดินออกจากห้องสอบด้วยสติๆติดๆดับๆยอมรับว่ามึน แต่เพราะกำลังใจเมื่อเช้าหรือเปล่าเลยดูทำได้เยอะว่าไปนั้น
“ ปามจะกลับเลยปะวะ”
“กลับเลยแหละ อยากนอนวะไม่ไหวขอกลับไปนอนก่อน”
“ เอ่อๆ แล้วมึงกลับไง ไปกะพวกกูเปล่ากูจะไปอ่านหนังสือห้องไอ้ครามวันนี้มันเอารถมา”
พอเน๊ตพูดจบผมก็หันไปหาคราม ที่พยักหน้ารับกับที่เน๊ตพูดก็ดีนะระหว่างนั่งรถจะได้งีบด้วย มีเวลานอนก็ต้องนอนครับงีบได้ก็งีบ
กลับห้องต้องอ่านหนังสืออัก พรุ่งนี้ผมมีสอบอีกตัวแล้วก็หยุดไปสองวันแล้วก็สอบอีกสองตัวก็เป็นอันจบการสอบของเทอมนี้ แค่คิดก็รู้สึกดี
สภาพผมไม่ต่างจากเมื่อวานมากนักติดจะหนังกว่าเดิมซะด้วยซ้ำไป ยอมรับว่าการสอบครั้งนี้ผมเครียดมาก มากถึงมากที่สุด ยิ่งเรียนปีสูงวิธีการวัดผลก็จะเพิ่มความยากขึ้นปีก่อนๆมีข้อกาแต่ปีนี้ครึ่งหนึ่งเป็นข้อเขียน คำศัพท์มากมายที่อยู่ในหัวถูกดึงออกมาเขียนใส่กระดาษA4สีขาว ในเวลาปกติรู้สึกว่ากระดาษขาวๆนี้มันดีจังแต่พอมาเวลานี้รู้สึกว่ากระดาษขาวไปนะเหนื่อยมาก ยังเหลืออีกสองตัวตัวที่เหลือนี้ก็ใช่ว่าจะเบามันก็หนักพอๆกับตัวแรกเพราะงั้นสองวันที่หยุดนี้ก็คงไม่ทำอะไรนอกจากอ่านหนังสือนั้นแหละครับนัดเน๊ตกับครามไว้แล้วว่าจะไปอ่านด้วยกัน แต่ตอนนี้ขอพักก่อน
“ ปาม ปาม”
“ หือ…..”
“ ทำไมไม่ไปนอนที่เตียงดีๆมานอนพื้นทำไมลุกเร็ว”
“ พี่ธามมม”
“ ครับ”
ผมยกมือสองข้างขึ้นแทนคำตอบและแน่นอนอีกฝ่ายรู้ดีว่าจะต้องทำอะไร เพราะนาทีต่อมาผมก็ถูกอุ้มเข้าสู่อกอุ่นนั้นรู้สึกดีจัง
ตอนนี้ผมเครียดนะเครียดจนปวดหัวไปหมดรู้ว่าคิดเยอะไปก็เท่านั้นแต่มันก็อดที่จะคิดเยอะไม่ได้ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว พอปวดหัวๆมากก็เหมือนจะร้องไห้
“ เป็นอะไรหืม งอแง้อะไรครับคนเก่ง”
“ ปามเครียด แล้วก็ปวดหัว”
“ เรื่องสอบ”
ผมพยักหน้าลงกับอกกว้างถึงพี่ธามจะพาผมมานอนที่เตรียงแล้วแต่เราก็ยังกอดกันอยู่ ผมชอบกอดของพี่ธามชอบมากๆมันอุ่นๆ
กอดแล้วรู้สึกดี พอเห็นมาผมกอดแน่ขึ้นอีกพี่ธามก็กอดแน่ๆกลับมาแล้วก็คลายออกเป็นกอดเบาแต่ผมรู้ถึงคลายแรงลงแต่พี่ธามไม่ปล่อยหรอก
“ อยากหายเครียดไหม”
“ หืม?มีวิธีหรอ ทำยังไงน่ะ”
“ มีสิแล้วอยากทำไหม”
“ อยากครับ”
พอผมตอบพี่ธามก็ดันตัวผมออกแล้วนอนราบไปกับพื้น ยังอยากกอดอยู่เลยแต่ยังไม่ทันจะดึงคนหน้านิ่งเข้ามากอดก็มีจูบเย็นๆเข้ามาซะก่อน
“ อืมม”
กอดพี่ธามอุ่นแต่จูบของพี่ธามเย็น เวลาที่ปลายลิ้นสัมผัสกันมันรู้สึกเย็นในปากแต่ร่างกายผมกับร้อนผ่าวยิ่งมือใหญ่นั้นลูบไล่เข้ามาในเสื้อยิ่งทำให้ความร้อนที่มีสูงขึ้นไปอีก แต่คงไม่ใช่ผมคงเดียวหรอกที่ร้อน
“ถอดเข็มขัดให้พี่ทีสิ”
ผมละมือที่โอบรอบคอมาที่หัวเข็มขัดแต่ดันไปโดนพี่ใหญ่เข้าซะก่อนจะถึงหัวเข็มขัน พี่ธามหัวเราะเบาๆกับอาการสะดุ้งของผม ก็มันไม่ชินนิต่อให้ทำอีกกี่ครั้งๆก็ไม่ชิน ยังเขินอายเหมือนครั้งแรกที่ทำกันไม่ชินหรอกอีกกี่ครั้งก็ไม่ชินสำหรับผม
กว่าจะถอดเข็มขัดได้กลายเป็นว่าตัวผมเองก็โดนถอดไปทั้งตัวแล้วเหมือนกันสัมผัสเย็นๆไล่จูบไปทั่วร่างก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะถูกยกขึ้น
“ พิ พี่ธาม”
รอยยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยหนักกำลังยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นยกเอามือมาปิดส่วนกลางเอาไว้
“เลิกอายได้แล้ว”
บ้าสิ เรื่องแบบนี้ยังไงก็อายอยู่ดีนั้นแหละ
“ พร้อมจะคลายเครียดกันหรือยังครับ”
ยังไม่ทันที่ผมยังพยักหน้ารับด้วยซ้ำนิ้วที่ขยับเข้าๆออกอยู่ตรงก้นก็ถูกเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นที่ใหญ่กว่า
“อ๊ะ… อึกอ้า”
“แน่น”
อ้า เข้ามาแล้วของพี่ธามเข้ามาแล้วร้อนจังแต่ชอบนะชอบมากเลย
“ อะ อืม อะ อ้า”
จังหวะช้าๆเหมือนจะเป็นการหยอกล้อของอีกคนขยับเข้ามาจนสุดบ้างละแล้วก็ถอยออกจนจะหลุดแต่ก็ไม่หลุดแล้วดันเข้ามาลึกๆ
อีกรอบ ขยับไปสักพักจากช้าๆก็เริ่มเร็วขึ้นๆ
“ อ้า พะ อะ อ้า พี่ อ้า กอดหน่อยย”
มือที่ชูเข้าไปได้รับการสนองทันทีร่างสูงใหญ่นั้นก้มลงมาทาบทับกายลงกับแขนเล็กๆที่เรียกร้องจะกอด เสียงร่ายกายกระทบกัน
ซะหยาบโลนแต่มันกลับเป็นการกระตุ้นอีกแรงให้ร่างทั้งสองขยับเข้าหากัน
เสียงอ้อนๆที่ร้องขอให้สัมผัสตามที่ขอชั่งฟังดูเอาแต่ใจแต่อีกฝ่ายกับไม่คิดแบบนั้นนึกชอบใจเสียอีกที่คนตัวเล็กชอบสัมผัสของเขาแถมยังบอกให้เขาทำอีก
“ พี่ธาม อ้า แบบนั้น อะอ้า… แบบนั้นแหละ”
“ อืม… พี่ธามแรงอีกสิ ลึกๆเลย”
“ อะ จะไปแล้ว อะ อ้า อ้า …แล้ว”
จุ๊บ เสียงจูบข้างหูกับสัมผัสชวนจั๊กจี้นั้นเหมือนกับเป็นสวิทเปิดความร้อนที่เพิ่งหมดไปให้กลับมาอีก
“ พี่ธาม”
“ หืม ยังไม่หายเครียดหรอ”
“ อืมไม่หาย ยังมาหายเลย ทำอีกนะทำเยอะๆปามเครียดมากเลย”
ผมบี้หน้าลงกับอกอุ่นๆนั้นเป็นการอ้อนก่อนจะพลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบน
“ น้องปามเครียดมากๆเลยพี่ธามช่วงน้องปามให้หายเครียดหน่อยนะครับ”
รอยยิ้มกว้างถูกยกขึ้นอีกครั้งก่อนจะดึงคนตัวเล็กให้นั่งลงทับกับส่วนกายร้อนแล้วเริ่มจังหวะคลายเครียดให้คนตัวเล็กอีกรอบ อีก
รอบ และอีกรอบตามคำร้องขอของเสียงอ้อนๆนั้น จะกี่รอบเขาไม่ว่าหรอกขอแค่ตัวเล็กหายเครียดก็พอ
“ นิ เธอ เธอ”
เสียงใครกัน…….
“ ปาม ปามถ้าจะนอนก็ขึ้นมานอนดีๆ”
เอ๊ะ เสียงพี่ธามหรอ พี่ธามกอดหน่อยอยากกอด กอดปามหน่อยสิ อืม…อุ่นจังเหมือนในฝันเลยในฝันกอดพี่ธามอุ่นแบบนี้อุ่นมากๆ
ปามช๊อบชอบ
เอ๊ะ…
ฝันหรอ ในฝันหรอ
“ พี่ธาม! เอ้ย! คุณธามตื่นแล้วหรอครับ”
“ ตืนแล้ว จะนอนต่อไหม”
ทำหน้าใกล้จัง พอก้มลงมองตัวเองผมก็ได้คำตอบจะอะไรละก็ตอนนี้ผมกอดเอวคุณธามซะแน่นเลยแถมขายังกายรัดขาคุณธามเอาไว้อีก โคตรอายเลยเว้ยแต่คุ้ม เอ้ย! มันใช่เวลาไหมไอ้ปาม
“ ขอโทษนะครับ”
“ ไม่เป็นไร จะนอนต่อ”
“ มะ ไม่ละครับผมไปทำข้าวเช้าให้ดีกว่า ขอโทษอีกทีนะครับ”
ว่าแล้วผมก็ขอตัวเข้ามาให้ครัวให้ตายสิหัวใจจะวาย แต่ก็ฟิน เฮ้ย!เก็บอาการหน่อยน้องปามใจเย็นๆ
เพราะรีบเดินก้มหน้าหนีออกมาปามเลยอดเห็นรอยยิ้มบางๆที่ถูกยกขึ้นมาตามหลังปามที่เดินหนี
“ พี่ธามหรอ…”
.............................................
จบ : ตอนพิเษ
คุยกันถามว่าเราหายไปไหน ไปสอบค่าาาาาา
สอบยังไม่เสร็จเลยเหลืออีก 4ตัว
แต่วันนี้เครียดมากกกกกก
ข้อเขียนทำร้ายเรามากอะ นึกข้อสอบไม่ดันไปนึกถึงนุงปามซะงั้นแหละ
มันเลยยออกมาเป็นแบบนี้ไง
เปิดเข้ามาเห็นคนรักน้องเยอะแล้วดีใจมากกกกก
ขอบคุณน้าาาาา
สอบเสร็จแล้วจะรีบมาปั่นต่อ
แล้วก็อีกเรื่อง ดูทุกคนมีปัญหากับคำผิดเรา 5555ยอมรับค่าคำผิดเยอะมากบางทีเราไม่ได้ดู เขียนเสร็จ
ลงเลยไรแบบนี้จะพยายามปรับแก้นะ ถ้าเห็นคำไหนผิดบอกเราได้
เอาละไปฟินกันเลยยยย
ส่วนเราต้องขอตัวไปอ่านหนังสือสอบต่อ อ่านไปพร้อมกับแสงแห่งอรุณ
ปล. สั้นไปต้องขอโทษด้วย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
