หัวข้อ: ไอ้นักเลงจอมกวน ตอนที่ 133 (ตอนจบ) 18/4/2563

[เสเพล]

ตอนที่ 83

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับวันนี้โอมไม่ได้อัพนะครับเมื่อวานไปทำวีระกรรมมาเจ็บไปทั้งตัวจะทานยานอนล่ะ ฝันดีล่ะกันครับจุ๊บๆๆ

บางครั้งการที่เราพยายามวิ่งตามเพื่อให้ทันใครสักคนมันก็เหนื่อยเหมือนกันครับ เราพยายามที่จะวิ่งตามให้ทันเขา แต่เขากลับพยายามวิ่งหนีเรา สุดท้ายก็ความสุขที่ได้วิ่งตามเขาระหว่างที่รอเขา อย่างน้อยก็ช่วยให้เธอไม่ต้องเหงา สามวันเนาะที่ไม่เจอกัน เมียน้อยเข้าโรงพยาบาลครับพี่เขาเป็นไข้เลือดออกตอนนี้ดีขึ้นล่ะครับ
“ทำถูกแล้ว ที่เธอเลือกเขาและทิ้งฉันไว้ตรงกลางทางเมื่อตัวเธอ พบคนที่ดี ที่เธอวาดไว้ในหัวใจ”
ต้น : เป็นเชี้ยไรชองมึงว่ะ อยู่ดีๆก็ร้องเพลง นี่ยังไม่เลิกเศร้าอยู่เหรอว่ะ
ตั๊ว : ป่าวๆ แค่ร้องใช่มึงที่ไอ้โอมทิ้งมึงมาหากูล่ะ
ต้น : ถุย
ผม : แล้วเป็นไงบางดีขึ้นยัง
ตั๊ว : กูว่ามันเป็นเอดส์ว่ะ ดูดิผื่นขึ้นเต็มตัว กูบอกแล้วว่าอย่าสำส่อน
ต้น : สัส
ผม : ฮ่าๆ
ตั๊ว : แม่ง ของมาเยี่ยมก็มีแต่นมกับแอปเปิ้ล ชุปไก่ มีแต่ของที่กูไม่ชอบว่ะ
ผม : ยังจะมากินของเขาอีก
ต้น : ตั๊วมึงทานข้าวมายังว่ะ ถ้ายังรอแปบนะเดี๋ยวเขาจะเอาข้าวมาส่ง
ตั๊ว : มึงทานเหอะเดี๋ยวจะไม่โต
ต้น : สัส กูหายดีกูไล่เตะมึงแน่
ผม : ผัวเมียคู่นี้ทะเลาะกันบ่อยๆเกรงใจห้องข้างๆหน่อย
ตั๊ว : ผัวใคร เราได้กันเมื่อคืนยังไม่พอใจอีกเหรอโอมฮ่า งั้นคืนนี้อีกรอบม่ะ
ผม : ถุย กวนตีนล่ะ มั่วแล้วมึง แล้วมึงจะทำไร
ตั๊ว : ปอกแอปเปิ้ลกินไง กินกับกูม่ะกูปอกเผื่อ
ต้น : กูกิน
ตั๊ว : ปอกเองเลย
ผม : กูไม่กินพวกมึงพากันกินเหอะ เดี๋ยวกูขอตัวออกไปเดินข้างนอกก่อนนะ มึงเอาไรม่ะเดี๋ยวซื้อมาให้
เดินคิดไรไปเรื่อยครับไม่อยากอยู่ในห้องรำคาญไอ้สองคนพูดกวนกันพอดีมาเจอกับรุ่นพี่ที่โรงเรียนครับพี่เขามาเรียนเขามาฝึกงานที่นั้นเลยนั่งคุยกับพี่เขาสักพักแล้วซื้อขนมกับน้ำขึ้นไปให้สองคนครับ
ต้น : เมื่อกี้ใครไม่รู้โชว์เบอมา
ผม : อ่อ พี่ทิพย์คุยกันข้างล่างเมื่อกี้
ตั๊ว : สวยไหมว่ะ
ผม : กลืนลงไปก่อนค่อยพูดครับคุณกะตั๊ว
ตั๊ว : โทษๆ
ต้น : ไอ้ตะกะ
ตั๊ว : กินแอปเปิ้ลม่ะโอมเดี๋ยวกูป้อน
ต้น : กูนี่ไม่สบาย ไอ้โอมมันไม่ได้เป็นไร
ผม : มึงทานเหอะ
พอญาติๆไอ้ต้นมาเยี่ยมพวกผมกับตั๊วเลยขอตัวกลับครับ
ตั๊ว : เย็นนี้ไปหาปั่นจักรยานไหมว่ะ กูขี้เกียจไปวิ่งแล้วอ่ะ
ผม : ดีเหมือนกันว่ะ จักรยานกูจอดจนสนิทจะขึ้นล่ะฮ่าๆ ผมมึงอยากไปไหนไหมว่ะเดี๋ยวกูพาไป
ตั๊ว : ขอบใจนะโอม
ผม : เรื่องไรว่ะ กูยังไม่ได้ทำให้มึงเลย
ตั๊ว : ขอบคุณทุกสิ่งที่มึงทำให้กู
ผม : แล้วมึงดีขึ้นล่ะ
ตั๊ว : ก็ดีขึ้นบ้างล่ะ แต่ก็ยังคิดถึงเขาอยู่ดี
ผม : แฟนเก่าคือสิ่งมีชีวิตที่เราคิดถึง ฮ่าๆ
ตั๊ว : บาดแขนกูเลย
ผม : คือไรว่ะ
ตั๊ว : ก็คมไงฮ่าๆ
ผม : อ่อเล่นมุก เอาซะกูตามไม่ทัน
ตั๊ว : มิน่าแหละไอ้ต้นถึงบอกกูว่ามึงเป็นที่ดีที่สุดสำหรับมัน
ผม : มันเวอร์ไปงั้นแหละ กูก็เหมือนเพื่อนทั่วๆไปแหละ
แล้วผมกับตั๊วก็แยกย้ายกลับบ้านครับจนเย็นไอ้ตั๊วมันปั่นจักรยานมาจริงๆครับเลยต้องปั่นเป็นเพื่อนมันครับปั่นเล่นที่ลานในหมู่บ้านผมนี่แหละครับ
ผม : มึงดูกูนะเดี๋ยวทำไรให้ดูพูดแล้วยกล้อหน้าแล้วปั่นให้มันดูครับ ถนนมันมีหลุมด้วยแหละครับเสียหลักล้มไปกองกับพื้น(นี่แหละสาเหตุที่เจ็บไปทั้งตัวครับ)
ตั๊ว : ฮ่าๆ กูว่าแล้ว ค่อยๆลุกนะแล้วนี่เป็นไรมากไหมเจ็บตรงไหน มันพยุงผมลุกครับ(ตอนนั้นยอมรับโคตรอายเลย)
กลับมาถึงบ้านเจ็บไปทั้งตัวครับกินยาแก้ปวดแล้วนอน

คืนนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ หลับฝันดีครับ อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะครับ

[เสเพล]

บทสนทนาระหว่างโอมกับเต้ 8

เต้:
คุณโอมคงไม่ได้มาอัพหลายวันคับคืนนี้ผมจะมาอัพแทนเขาอยากรู้เรื่องไรบอกผมนะเดี๋ยวเต้จัดให้ได้เวลาเอาคืนล่ะ(เตเต้เขียน)

ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะคับที่หายไปนะไม่ได้ไปไหนหรอกแค่ช่วงนี้งานที่บ้านเยอะคับบางวันก็แทบจะไม่ได้นอนบ้านตัวเองอย่าคิดว่าผมไปนอนกับสาวนะอีกอย่างไม่ได้หายไปเพราะมีคนใหม่หรอกเรื่องที่คุณโอมบอกว่าผมมีเด็กจริงที่โอมพูดแหละคับเราก็คุยๆกันพี่น้องกันคับส่วนคุณโอมช่วงนี้เขาฮอตคับเห็นบอกว่ามีคนมาจีบคับหลายคนซะด้วยแต่โอมก็เหมือนเดิมแหละคับเห็นบอกว่าจะไม่รักใครอีกปิดล่ะกับความรักแต่ผมไม่เชื่อหรอกผมว่าเขาคงรอคนๆหนึ่งอยู่คับคงไม่ใช่ผมหรอกคับเพราะโอมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นเป็นเพื่อนก็เป็นเพื่อนคับวันนี้ผมมาทำธุระที่ปากเซเลยมีโอกาสมาโขงเจียมคับพอดีโทรหาเขาเมื่อวานว่าจะลงไปเล่นด้วยแต่ไหนคับพอไปถึงโอมเขาอยู่อุบลเสย เห็นแม่เขาบอกว่าเมื่อคืนไข้สูงเลยต้องเข้าโรงพยาบาลแล้วเขาส่งต่อไปที่อุบลคับเห็นบอกว่าเป็นไข้เลือดออกมันสำออยคับ พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปเยี่ยมโอมคับเดี๋ยวจะรายงานอาการให้ฟังนะคับจะเล่าไรดีล่ะพักหลังๆมานี้ก็ไม่ได้อยู่กับโอมแล้วส่วนมากจะนานๆได้ลงมาเล่นด้วยส่วนเขาจะอยู่กับเพื่อนซะส่วนใหญ่คับช่วงนี้นับครั้งได้คับที่โทรหากันผมก็เกรงใจเขาด้วยแหละมันไม่เหมือนแต่ก่อนคับที่โทรหากันทุกวันผมก็กลัวคนของเขาจะเข้าใจผิดด้วยแหละแต่ก็ยังดีที่ไม่ได้หายไปเลยคับโอมเขาชอบบ่นให้ผมเรื่องเรียนคับเพราะผมไม่ยอมไปเรียนไงคับแต่ว่าไปถ้าไปก็ได้คับอาทิตย์หน้าก็ปฐมนิเทศแล้วผมขอเวลากับเขาอีกถึงวันอาทิตย์คับยังตัดสินใจอยู่ว่าจะไปเรียนไหมพ่อแม่ก็ให้เรียนคับเท่าที่ผมดูโอมตอนนี้ผมว่าเขามีความสุขแล้วแหละกับสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้โอมเคยบอกผมว่าเขาไม่หวังอะไรมากหรอกขอแค่น้องเขามีคนที่ดีกว่าโอมพร้อมที่จะดูแลโอมก็จะเป็นฝ่ายไปนิสัยโอมมันก็แบบนี้แหละคับใจอ่อนคิดว่าตัวเองไม่ดีอยู่เรื่อยทั้งๆที่ผมเคยสัมผัสมาเขาเป็นคนดีถ้าเขาได้รักใครแล้วเขาจะทำให้หน้าที่เขาให้ดีที่สุดจนกว่าคนนั้นจะทิ้งเขาไปและถ้าใครไม่ทำเขาก่อนเขาก็ไม่ทำคับช่วงหลังๆมานี้รู้สึกว่าจะเด็กดีคับเห็นบ่นให้ฟังว่ากินนี่ก็ไม่ได้ทำนี้ก็ไม่ได้ผมยังแอบขำมันเลยมันชอบโทรมาบ่นให้ฟังไม่รู้ว่ามันจะทำไปเพื่ออะไรพูดไปก็อดที่จะคิดถึงมันไม่ได้นิสัยโอมตั้งแต่ผมเคยบอกตอนแรกๆคับเขาจะเป็นคนที่เก็บอาการคับไม่แสดงให้ใครง่ายๆในใจก้อยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมทำทุกอย่างที่เคยทำแต่ก็ทำไมได้คับเป็นเพื่อนกันก็ทำได้โอมบอก โอมเคยบอกตลอดคับ ความสุขไม่ใช่ว่าเราได้ครอบครองแต่มันคือความสุขที่เห็นเขามีความสุข ความสุขที่ดีที่สุดคือได้เห็นคนที่เรารักเขามีความสุขถึงแม้จะไม่ได้เป็นแฟนกันก็ตาม มีครั้งหนึ่งที่ผมกับเขานั่งคุยกันผมถามเขาว่าตอนไหนที่พร้อมจะมีคนใหม่ โอมบอกว่าไม่รู้เขายังไม่ลืมน้องคนนั้นอยู่จะให้มีใหม่ได้ไงสงสัยเขาคงรักน้องคนนั้นมากคับ ช่วงที่โอมอกหักเขาก็หักโหมเอาแต่ทำงานไม่ค่อยมีเวลาพักคับสุขภาพเขาเลยเป็นแบบที่เห็นแหละคับมันเป็นคนดื้อคับใครบอกอะไรไม่ยอมฟังแถมสั่งห้ามมันก็ไม่ทำตามคับ
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามเรื่องราวของผมกับโอมทั้งๆที่ผมกับเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วผมต้องขอโทษด้วยนะคับที่บางครั้งทำตามที่ทุกคนหวังไว้ไม่ได้อนาคตไม่รู้ว่าจะกลับมาเหมือนเดิมไหมแต่ผมขอทำตอนนี้ให้ดีที่สุด สุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไรผมไม่รู้แต่ผมจะทำหน้าที่เพื่อนคนหนึ่งให้ดีที่สุดจะไม่ทิ้งเขาไปไหนจะดูแลเหมือนที่เขาดูแลผมจะคอยให้กำลังใจเขาในเวลาที่เขาท้อ(เตเต้เขียน)

ผมพึ่งกลับจากเยี่ยมคุณโอมเมื่อกี้คับหมาโอมดีขึ้นแล้วคับแถมปากดีอีกจะหนีไปขอนแก่นไม่รู้มันเป็นไรถึงอยากไปขอนแก่นภาพรวมๆโอมดีขึ้นคับ(เตเต้รายงาน)

โอม:
ผมไม่เป็นไรแล้วครับเดี๋ยวก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วอยู่ที่ห้องเบื่อๆเลยเดินถือขวดน้ำเกลือเดินเลยขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงนะครับ
Thank you for your concern

เต้:
ผมโทรถามอาการกับคุณโอมแล้วนะคับเห็นบ่นว่าจะขอออกวันพรุ่งนี้แต่หมอไม่ให้ออกพรุ่งนี้เห็นบอกผมจะไปขอนแก่นผมไม่รู้ว่ามันเรื่องสำคัญอะไรถึงจะไปทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่หายดีถามก็ไม่บอกผมโอมได้บอกไหมคับว่าเขาจะไปทำไม วันนี้โอมบอกว่าไม่เป็นไรแล้วคับแต่ทานข้าวน้อยมีแต่อาเจียนออกมาถ้าดีขึ้นคงน่าจะออกวันจันทร์คับ(เตเต้เขียน)

วันนี้ว่างคับเลยจะมาเผาคนบางคนอีกไม่มีอะไรมากหรอกคับก็คิดถึงนั้นแหละคิดถึงทุกคนคับเห็นโอมเป็นคนแบบนี้เขาก็มีมุมตลกของเขานะอย่างชอบเอาเพลงเขาไปcoverใหม่แต่ไม่ได้ร้องตามที่เขาร้องนะมันเอามาแปลงเพลงเขาโคตรกวนคับมีคลิปเสียงอยู่นะแต่ไม่รู้ว่าเอาลงยังไงไว้รู้วิธีเดี๋ยวผมเอามาให้ฟังนะคับวันเวลาก็ผ่านไปหลายเดือนล่ะที่ผมกับเขาไม่ได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันมันติดอยู่ที่หลายเรื่องคับบางทีผมก็กลับมาคิดๆดูก็สงสารเขาเหมือนกันคับที่อยู่ๆก็ทิ้งเขาไป(โอมถ้ามึงอ่านห้ามร้องนะเว้ยกูกราบล่ะ)ต่างคนต่างผ่านเรื่องราวมาต่างคนต่างเข้มแข็งโอมเขาเป็นคนขี้อายด้วยแหละ(เฉพาะคนที่เขาเพิ่งรู้จักนะ)ในมุมมองของผมนะอีกอย่างอยากรู้เรื่องอะไรรอถามตอนเขาเมารับรองหมดเปลือกคับแต่ตอนนี้เขาเลิกกินเหล้าแล้วเลยไม่รู้คับแต่ที่ผมสงสัยเขาจะไปทำไรที่ขอนแก่นทั้งที่ตัวเองก็ป่วยอยู่มันแปลกนะเรื่องของเขาคับแต่ที่แน่ๆคงไม่ได้ไปหรอกหมอไม่ให้ไปแอบซะใจนิดหนึ่งที่ครั้งนี้มันดื้อไม่ได้พูดถึงเรื่องดื้อตั้งแต่เจอกันใหม่ๆกับโอมผมว่าเขาดื้อนะถ้ามันไม่ดื้อไม่ดุปานนี้ผมคงไม่เชื่อมันหรอกแต่ก็ดีเหมือนกันคับที่มีคนดุคอยห้ามแต่มันก็ทำเองพักหลังๆมาเนี่ยบ่อยครั้งที่โอมเคยบอกผมว่าเขามีความสุขแต่มันไม่ใช่แต่ก่อนผมจะชอบเขาไปดูในเฟสเขาเห็นโพสขึ้นมาแต่ล่ะสเตตัสมีแต่เศร้าๆกับรูปเขาดูซึมๆตลอดถึงแม้เวลาที่ผมแวะไปหาเขายิ้มเหมือนกับโดนบังคับยังไงไม่รู้เพลงก็ชอบฟังเพลงเศร้าๆแถมยังเพลงรอสายอีกเขาอยากทำไรก็ให้เขาทำเหอะมันต่างจากที่เคยเห็นคับผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะใครหรือจะเป็นที่ผมก็ได้แต่ก่อนมันจะเป็นคนแข็งแรงแต่ตอนนี้โคตรอ่อนแอป่วยบ่อยๆหรือว่าจะเป็นเพราะไม่ได้กินเหล้าคับเป็นที่เขาเป็นคนพักผ่อนน้อยด้วยแหละเอาเป็นว่ามันดึกล่ะคับไว้วันหลังจะมาเล่าให้ฟังอีกนะคับ โอมถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เต้กะขอเป็นเส้นขนานที่จะคอยเขียงข้างและดูแลโอมตลอดไปในฐานะเพื่อนนะ ถึงแม้ว่าไม่มีวันที่เส้นขนานจะมาบรรจบกันได้แต่เต้ก็จะดูแลเพื่อนคนนี้ตลอดไป(เตเต้เขียน)

[เสเพล]

ตอนที่ 84

บางทีการที่เราไม่รู้ว่าเราอยู่ในสถานะไหนในตอนนี้กับเขามันก็ทำให้เราลังเลคิดว่าเราจะไปรั้งเขาไว้หรือป่าวมันก็เหมือนว่าเราจะเป็นคนไม่ดีที่ไม่ยอมปล่อยเขาไปเจอกับคนที่ใช่คนสำหรับทุกคนคงคิดเหมือนผมแหละครับว่า “ความไม่ชัดเจน คือเหตุผลที่เราเข้าไม่ถึงกันสักที”
ไม่ได้อัพหลายวันครับสุขภาพผมไม่ค่อยดีด้วยแหละขอบคุณนะครับขอบคุณที่เป็นห่วงผมดีขึ้นแล้วแหละครับวันจันทร์คงจะได้ออกจากโรงพยาบาลพอดีอยู่ที่ห้องมันเบื่อๆครับเลยให้ต้นมันเอาโน้ตบุ๊กมาให้ครับหลายมหาลัยคงจะเปิดเทอมแล้วแหละอีกหลายที่ก็เริ่มจะเปิดแล้วผมก็พอออกจากโรงพยาบาลคงไม่ได้กลับโขงเจียมแล้วแหละครับเตรียมตัวตั้งใจเรียนหลายวันที่ผ่านมามันก็มีเหตุการณ์หลายๆเรื่องที่เข้ามาครับทั้งเพื่อนบ้างรวมทั้งตัวเองยอมรับว่าเหนื่อยครับบางทีเราก็กลับมานั่งคิดนะว่าเราทำไปเพื่ออะไรแต่ก็ช่างเหอะครับเราทำแล้วเราสบายใจก็ดีแล้วแหละ
ต้น : เป็นไงว่ะมึงดีขึ้นยัง
ผม : ก็เรื่อยๆดีขึ้นแย่ลงแต่กูไม่ตายง่ายหรอก
ต้น : หรือมึงติดจากกูว่ะ
ผม : ไข้เลือดออกเชี้ยไรติดกันได้ ฮ่าๆ
ต้น : แล้วเรื่องที่มึงจะไปขอนแก่นอ่ะ มึงจะไปไหม
ผม : ไปดิ บอกเขาว่าจะไปก็ไปดิ
ต้น : สภาพแบบนี้นะ
ผม : ถึงวันเดี๋ยวก็ดีขึ้นเองแหละ แม่งแขนกูซ้ำไปหมดล่ะเจาะเลือดทุกวัน
ต้น : ทำไมมึงไม่บอกเขาว่ะ ให้หมอเอามีดมาปาดคอมึงแล้วเก็บไว้เยอะๆจะไม่ได้มาเจาะอีก ฮ่าๆ
ผม : สัส แล้วไอ้ตั๊วล่ะ ทำไมกูยังไม่เห็นมันอ่ะ
ต้น : นั่งซึมอยู่หน้าห้องอ่ะ แฟนมันมาขอคืนดีกูไม่รู้จะบอกมันยังไง บอกมันแค่ว่ารอให้มึงปลอบมัน
ผม : ทำไมมึงไม่ปลอบมันว่ะ
ต้น : กูปลอบคนอื่นไม่เป็นนี่ว้า ปลอบเป็นแต่มึง
ผม : คิดไรกับกูไหมเนี้ย
ต้น : ก็นิดหนึ่ง เพื่อนกันเว้ย เอาซะกูเคลิ้มตามเลยนะ เดี๋ยวกูก็แก้ผ้าปล้ำมันหรอก
ผม : หื่นกามเอ่ย ตั๊วเป็นไรดูมึงซึมๆนะ มีไรปรึกษากูได้นะ
ต้น : ขี้ไม่ออกก็บอกมันได้นะ มึงจะได้รู้ว่าพี่โอมเขาสายหื่นเฮ้ยไม่ใช่สายเหลืองพูดผิด
ผม : สัส เพื่อนกันมีไรก็เล่าให้กูฟังได้นะ
ตั๊ว : กูไม่เป็นไรหรอก แค่มีเรื่องให้คิด
ผม : ถ้าเรื่องสาวน่ะทำไมไม่ปรึกษาเชี้ยต้นพี่เขามีประสบการณ์มาเยอะโดนสาวบอกเลิกมาเยอะ
ต้น : สัส อยากอยู่โรงพยาบาลเป็นเดือนไหม
ตั๊ว : ช่างเหอะ แล้วมึงเป็นไงดีขึ้นยังกัดกันแบบนี้กูว่าดีขึ้นแล้วแหละ รีบๆหายนะมึงใกล้เปิดเทอมล่ะ
ผม : ครับ
ต้น : พวกมึงคุยกันไปก่อนนะกูกลับบ้านไปช่วยงานยายกูก่อนตอนเย็นๆพี่มาใหม่นะน้องโอมฑุดแล้วมาจับแก้มผมครับ
ผม : เดี๋ยวกูถีบลงหน้าต่างหรอกสัส
ช่วงนั้นก็มีแค่ผมกับไอ้ตั๊วครับพอดีผมให้พี่จ้ากลับไปนอนที่บ้านได้โอกาสเลยถามไอ้ตั๊วมันว่าเป็นไร คนเรานี้ก็แปลกเนาะมึงว่าไหมตั๊ว ทั้งๆที่เศร้าแต่กลับทำไม่เหมือนเศร้า ถึงเก็บอาการยังไงมันก็เห็นอยู่ดีว่าเศร้า
ตั๊ว : พูดใส่กูป่ะ
ผม : ป่าววว
ตั๊ว : ป่าวซะเสียงสูงเลยนะ อ่ะกูบอกก็ได้กูไม่รู้ว่าจะทำไงดีอยู่ๆเขาก็บอกเลิกแต่มาวันนี้เขามาขอโอกาสขอคืนดี
ผม : ก็ดีแล้วนี่ว้ามึงจะเศร้าไปทำไม
ตั๊ว : แต่เขาบอกว่าเขายังคิดถึงคนนั้นอยู่ คิดถึงเขาแล้วมาขอคืนดีกับกูทำไมว่ะ มันพูดแล้วร้องไห้ครับ ไอ้นี่มันขี้แง้กว่าผมอีกครับ มันเล่ามาหลายเรื่องจนยาวมากครับผมจำไม่ได้ด้วยแหละ
ไม่รู้จะพูดไงดีครับได้แต่ลูบหัวมันปล่อยให้มันร้องจนหยุดผมว่าถ้าไอ้เต้ไม่มามันคงร้องนานครับดีที่ไอ้เต้มามันเลยหยุด
เต้ : เป็นไงมึงใกล้ตายยัง
ผม : ใกล้ตายเชี้ยมึงดิ ตั๊วนี่ไอ้เต้เพื่อนโอม มึงไม่ต้องรู้จักกับเขาหรอกเต้เดี๋ยวก็ไปกวนเขาอีก
ตั๊ว : ฮ่าๆ
เต้ : กูเขามาให้เหมือนเพื่อนมึงร้องไห้กูก็คิดว่ามึงตายแล้ว
ผม : มาแช่งกูอีกอย่าให้หายนะ ก้านคอมึงคนแรก
เต้ : แล้วไอ้เพื่อนมึงอีกคนล่ะ มันไปไหนหรือว่ามันตายแล้ว
ผม : ปากมึงนี่นะ ผีเจาะปากมาให้พูดเหรอว่ะ มันกลับบ้าน
เต้ : ป๊อดกลัวกูอ่ะดิถึงรีบกลับ
ผม : ป๊อดเชี้ยไรอีก ถ้ามันอยู่นะกูคงเป็นประสาทแล้วพวกมึงมากวนกันอีก
ตั๊ว : เดี๋ยวกูมานะจะเอาไรไหมเดี๋ยวซื้อขึ้นมาให้
ผม : ไม่เอาครับ
เต้ : ดีขึ้นยัง แล้วยังมีไข้อีกไหม
ผม : ไข้ลดลงบ้างแล้วว่าแต่มึงเหอะ เรื่องเรียนเอาไง เขาจะปฐมนิเทศแล้วนะ รายงานตัวอะไรก็เสร็จแล้วมึงกลับมาเรียนนะ
เต้ : คิดก่อนว่าไปก็เสียดายเงินที่เสียไปนะ(มันพูดแล้วอมยิ้มครับ)
ผม : ยิ้มเชี้ยไร ตกลงจะมาเรียนไหม กูจะได้บอกไอ้ต้นเตรียมตัวรับมึงฮ่าๆ
เต้ : สัส มาขู่อีกกูไม่เรียนเว้ย ว่าไปมึงใช่ชุดนี้ก็น่ารักดีนะ
ผม : เชี้ย มาทำหน้าหื่นใส่กูอีก
นั่งคุยกับนานอยู่ครับจนไอ้ตั๊วกลับมามันเข้ามาพร้อมไอ้ต้นครับ
ต้น : สัส ไอ้คนต่างด้าวมึงมาไงว่ะ แม่งไม่ได้วิ่งลาวเหรอ
เต้ : เชี้ยมาก็ปากหมานะมึง ต่างด้าวเชี้ยไรกูเพิ่งกลับจากลาว กูก็คิดว่ามึงเป็นโรคเมอร์ตายไปแล้ว
ต้น : ปากหมาแบบนี้แหละกูถึงอยากเอาเลือดมึงออกมา
ดีนะที่ยายผมมาครับไม่งั้นพวกนี้ยังเถียงกันไม่หยุดแต่ก็ดีเหมือนกันครับจะได้ไม่เงียบฮ่าๆอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนานๆมันก็เบื่อเหมือนกันครับไม่ได้ออกไปไหนออกไปได้แค่เดินเล่นแถวนั้นครับคิดถึงรถไม่รู้ว่าจะมีใครล้างให้ไหมฮ่าๆ แต่ก็ไม่เหงาหรอครับที่มีไอ้ต้นมาอยู่เป็นเพื่อนส่วนไอ้ตั๊วตอนนี้มันกลับบ้านที่เชียงใหม่ครับกว่าจะกลับมาก็วันอังคารส่วนผมนับวันรอที่จะออกฮ่าๆแต่ก็แอบน้อยใจให้ตัวเองที่ทำตามที่สัญญาไว้กับเขาไม่ได้ทั้งๆที่เขาก็รอเหมือนกัน
ต้น : เป็นไรของมึงว่ะ ปวดหัวเหรอ(มันจับที่หน้าผากผม)ทำไมดูซึมๆ
ผม : ป่าวหรอก กูแค่คิดว่ากูทำถูกไหมที่ทำแบบนี้
ต้น : ยังไงว่ะ
ผม : กูไปหาเขาไม่ได้
ต้น : เขาคงเข้าใจมึงล่ะป่วยซะขนาดนี้ อย่าคิดมากนะมึง เดี๋ยวกูถ่ายรูปส่งไปให้เขาดูล่ะกัน(มันถ่ายรูปขวดน้ำเกลือไปให้เขาดูครับ)มึงว่าอาร์ตไหมรูปกูถ่ายฮ่าๆแถมส่งในทวิตไปให้เขาแล้ว เอาน่าอย่าคิดมากเดี๋ยวกระทบกระเทือนไปถึงลูกในท้องของเรานะ
ผม : ลูกเชี้ยมึงดิ มีแต่ขี้กูนี่แหละฮ่าๆ
ต้น : ดีขึ้นยังอย่าคิดมาก มึงจะให้กูทำไรกูยอมทำนะถ้าทำให้แล้วมึงมีความสุข
ผม : งั้นยอมให้กูตุยตูดมึงดิ
ต้น : สัส
ผม : ไหนว่ายอมทำทุกอย่างว่ะ
ต้น : (นั่งคิดไรของมันไม่รู้สักพัก) โอมกูยอมให้มึงตุยตูดกูก็ได้แต่มึงต้องสัญญากับกูได้ไหมว่าจะไม่เศร้าอีก
ผม : กูแค่ล้อมึงเล่น ทำจริงจังไปได้ แค่มึงอยู่กับกูๆก็ไม่เศร้าแล้ว
แต่ก่อนเคยปลอบมันทั้งบ่นให้ทั้งด่าแต่มาตอนนี้มันกลับกันครับมันเป็นฝ่ายที่ปลอบผมแถมดูแลผมมีหลายคนแหละครับไม่ใช่มันแค่คนเดียวแต่ไอ้ต้นนี่แหละครับที่อยู่ข้างผมมาตลอดวันนี้มันเลยอดไม่ได้ขอนแก่นกับผมเลยหมอไม่ให้ไปครับเลยไม่ได้ไปแต่ก็ยังรู้สึกผิดเหมือนเดิมแหละครับที่ทำให้เขาไม่ได้

[เสเพล]

บทสนทนาระหว่างโอมกับเต้ 9

โอม:
จะได้กลับบ้านแล้วครับพอดีผลตรวจเลือดวันนี้ค่าเป็นปกติแล้วครับไข้ก็ลดลงแล้วไม่อยากกลับเลยติดใจพยาบาลแล้วสิฮ่าๆ ขอบคุณทุกท่านนะครับขอบคุณจริงๆ ต่อไปนี้จะดูแลสุขภาพแล้วครับกลับเข้าสู้โหมดนักศึกษาแล้วจะตั้งใจเรียนแล้วจ้าความหวังของครอบครัวไม่ใช่นิความหวังของตระกูลเด้นิ(เมาน้ำเกลือ)

เต้:
ทำไมไม่อยู่เป็นปีเลยว่ะออกมาก็ทำตัวดีๆนะเว้ยอยากให้กูเห็นนะว่าร้องไห้อีกเต้จะเคลียงานแล้วกลับอุบล(เตเต้เขียน)

[เสเพล]

ตอบคำถามจากผู้อ่าน 2

ผู้อ่าน:
หื้มมมมมม!!! ........ สวัสดีจ้า!! คนหลังเขา(บ้า)มารายงานตัวฮาร์ฟ ฮี่ๆ ^____^ โอ้!เขาคุยกันไปไหนถึงไหนแล้วเนีย 555 (ตูเคยคุยกับใครรู้เรื่องบ้างแว๊ว 55 ^^) ......... @OhmKub ไง๋ พี่มาอ่านตามหลังมันมีบรรณญากาศเศร้าๆกันอีกแล้วล่ะ วุ้ยๆ คำว่า "อย่า-คิด-มาก" นี่สงสัยค่าของมันกลายเป็นศูนย์ไปแล้วอ่ะนะ พี่ก็ไม่รู้อะไรยังไงกันนะตอนนี้อ่ะ แต่พี่ก็เชื่อว่า โอมคงต้องเข้าใจได้สักวันว่า การที่เรากับเขายังคาราคาซังอยู่แบบนี้มันเป็นเพราะอะไร เรื่องแบบนี้ พี่ก็คิดแทนเราไม่ได้ แล้วคำแนะนำพี่ก็คิดว่า หลายๆคนคงพูดให้โอม ฟังกันหมดแล้ว ในหลายๆเหตุผล ...... แต่ถ้าพี่จะแนะนำโอม นะ อย่างที่พี่เคยบอก ถ้าโอม รู้สึกอะไรอยู่ก็แสดมันออกมาให้หมดอย่าไปกังวนว่าใครรู้ใครเห็นเขาจะเป็นห่วง เพราะการที่เรายิ่งแสดงออกว่าเราไม่เป็นอะไร คนอื่นเขามักจะดูออกเสมอแล้วยิ่งกับตัวเองด้วย ไม่ต้องมาถามตัวเองนะว่า ทำไม ? พี่ ว่า โอมรู้ดีว่าตัวเองรู้สึกยังไงอยู่ อยากร้องไห้ก็ร้องเลย อยากเสียใจก็เสียมันให้สุดๆ อย่าไปกั๊กความรู้สึกตัวเองไว้ คนเราชอบกันจริง หน้าตายิ้มแย้มแต่หัวใจร้องไห้ ขอบอกมันไม่ใช่อาการของคนเข้มแข็งเลยนะ เพราะ คนเราจะเข้มแข็งได้ มันต้องได้มาจากหัวใจที่ยิ้มให้กับตัวเองได้แล้วอย่างเต็มที่ .....

(ต่อไปนี้พี่จะเล่าเรื่อง"ความรัก"ของพี่ให้ฟัง) [ใครอยากจะอ่านเรื่องของเมิ๊งฟร๊ะ 55]

...อย่างพี่ อ่ะตอนที่บอกรักเพื่อนสนิทตัวเองไปแล้วมันเงียบใส่ (คนที่เคยบอกรักเพื่อนแล้วผิดหวังคงเขาใจ) .... มันเจ็บเหี้ยๆ บอกเลย(แต่คงไม่เท่าคนที่สมหวังแล้วอกหัก) แล้วรู้ไหมพี่ทำไง เมิงเงียบใส่กุอ่ะ ก็ร้องไห้สิคร๊าบบบบบบ ร้องไป 3 วันได้ซึ่มจนแม่ถามพี่ชายบ่นพ่อด่า!!! อ่ะใครถามก็พูดไม่ได้ระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ ก็ผมอกหักจากผู้ชายนิ คือแบบไม่มีคนห่วงพี่เลยก็ว่าได้ตอนนั้น แต่พี่ก็มีเพื่อนอยู่คนนึงมันเป็นเกย์เหมือนกัน มันซวยสุดเพราะมันต้องมาฟังพี่ร้องไห้ 3 วัน( แบบโฟนอินด้วย 555) นั่นแหละเพราะร้องไห้ได้เต็มที่ 3 วันเต็ม พอเข้าวันที่ 4 พี่ก็บ้าเหมือนเดิม จนสักเดือนกว่าๆ 2เดือน ...... พี่ก็ไปบังเอิญเจอกับไอ้เพื่อนสนิทคนนั้นอีก ผลที่ออกมาคือ เห็นหน้ามันแล้ว พี่ยิ้มได้ ยิ้มแบบอยากเขาไปแจกหมัดให้มันสักหมัด แล้วก็เดินเขาไปหามันเลย(มันมากับแฟน ญ มันด้วย) ..แล้วก็เปิดด้วยการเบิร์ตหัวมัน 1 ทีพร้อมกับถามว่าไงเป็นไงบ้าง แล้วจากนั้น มันก็ยิ้มให้แล้วบอกว่า "สาดดดดหายไหนว่ะเมิง" พี่ก็บอกไปว่า "เพราะเมิงเลย" จากวันนั้นจนตอนนี้ มันก็มาอยู่ในโอวาดพี่กันทั้งสองคน ทั้งมันกับแฟนมัน 555 นั่นแหละ มันไม่เคยมาขอโทษพี่และพี่ก็ไม่หวังอะไรจากมันนอกจากคำว่าเพื่อนอีกเลย จบ ...นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนบ้าชนะทุกความรู้สึก อิอิ

โอเควันนี้ พี่จะเขียนรายงาน อ่านได้อ่าน อ่านไม่ได้ก็คอมเม้นต่อไปครัช 55555 ^^

ส่วน @tetae เตเต้ จังไอ้น้องชายที่น่ารักอีกคน ^_^.........ทำ!!!!!!ไม!!!!!!!แก ไม่เรียนนนนนนนนนน ก็บอกว่าถ้า จ-ศ ไม่ว่างก็ ส-อ ก็ได้ โด่!!!! ไม่ใจเลยป๊อดอ่ะ สงสัยจะกลัวเจ้าต้น จริงๆซะม้างแบบนี้อ่ะ หุหุ ^^
.....แล้วเส้นขนานอ่ะช่างเปรียบจริงๆนะเรา พ่อนักปราชญ์ ปาดปัญหาทิ้ง....ดีๆละ ^^ เรื่องไหนที่ทำให้เราสบายใจก็เก็บมันไว้เป็นความทรงจำที่ดี ส่วนไอ้เรื่องที่ไม่สบายใจก็เก็บมันไว้บางส่วนเพื่อเอาไว้เป็นบทเรียน ที่ต้องแลกมาด้วยความรู้สึกของเรา ...ไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่ผ่านมาแล้วผ่านไป หรือ ผ่านมาแล้วไม่ผ่านไป การเดินทางชีวิตเราไม่ได้มีแค่ทางตรงมันยังมีทางแยกทางโค้งทางชันให้เราได้เดินไปต่อ และระหว่างทางเดินนั้น เราอาจจะได้พบเจอผู้คนมากมายที่เขาเองก็ต้องเดินตามทางของตัวเองกันอยู่ ได้ช่วยเหลือ ได้รัก ได้เกียดชัง ได้มีความรู้สึกดีๆให้กัน บ้าง ....! และสุดท้ายแล้วกว่าเราจะได้เจอใครสักคนที่เดินทางไปกับเราได้ คือได้เดินคู่กันไปเรื่อยๆ มันก็ต้องมีบ้างใช่ไหมที่เราอาจจะต้องเดินแยกทางกันเพื่อ ที่จะได้ไปเรียนรู้อะไรต่างๆ แล้วได้กับมาเจอกันอีก ตรงทางเลือกในตอนสุดท้ายที่เราต้องตัดสินใจก่อนที่เราจะถึงจุดหมายปลายทางและได้อยูด้วยกันตราบนานเท่านาน โดยไม่ต้องเดินทางเพื่อที่จะไปหา ใครต่อใครอีก ^^

และ @ต้นซัง ถึงแกจะไม่ได้มาอ่านเลย หรือแอบมาอ่านอยู่บ้างก็เถอะ ยังไงพี่ก็จะคอมเม้นถึงแกนะ อิอิ พี่มีสโลแกนอันนึ่งที่พี่เคยใช้เล่นกับเพื่อนมาแนะนำ "อกหักอ่ะเรื่องเล็กแต่เมียนมเล็กอ่ะเรื่องใหญ่" 555 ^^ เป็นไง ใช้ได้ม่ะ เพราะงั้นพอกันกับเจ้า โอมเลยแกอ่ะ ถามเขาอยู่ได้ เป็นไงบ้าง รู้ว่าห่วงรู้ว่าไม่อยากล้ำเส้นคำว่าเพื่อน แต่เพื่อนกัน มันก็บอกรักกันได้นะเออ อิอิ ถามเต้ดู เต้มันเคยได้รักกับเพื่อนคนปัจจุบันมันอยู่ พี่ว่ามันมีความสุขนะพี่เองก็ยังอยากให้มันมีความสุขแบบในช่วงนั้นเหมือนกัน แต่ก็อย่างที่บอกอ่ะว่า ความรู้สึกคนเรามันเปลี่ยนกันยากเนอะ ขนาดแกยังไม่เลิกกัดกับเจ้าเต้มันเลย เห็นโอม เล่าเวลาแกสองคนเจอกันทีไร เหมือนโอมต้องกลายร่างเป็นกรรมการเปานกหวีดห้ามมวยทุกที ..เออแล้วสรุปพี่ จะแนะนำอะไรแกว่ะ 555 ไม่รู้แหละ กับโอมพี่รู้แกทำดีที่สุดอยู่ละ แต่กับตัวเองก้อย่าฝืนอะไรให้มันมาก ลึกๆอ่ะพี่รู้นะในความกวนกากอ้อนเท้า ของแกมันมีในยะแอบแฝงเหมือนกัน ..... "อกหักบ่อยๆใครว่าชินคว้าไอ้ติมมากินแม่งก็ไม่อร่อย" ....(เอาให้คล้องจองเฉยๆไม่มีความหมายอะไรหรอก) ^^

รายงายฉบับนี้จัดทำโดย นาย @simila69
เสนอ
นาย @OhmKub @tetae @tonKung

รายงานนี้เป็นส่วนนึงของรายวิชา "เวิ่นเวิ้อสาด"
โรงเรียนอนุบาลกระดูกเหล็ก
ประจำปีการศึกษา 3520

เต้:
สาธุมาซะยาวเลยสรุปเลยนะคับอนาคตมันจะเป็นไงผมก็จะขอเป็นเพื่อนเขาไม่ใช่สิเป็นรุ่นน้องเขาอย่างที่โอมเคยบอกคับว่าเป็นเพื่อนมันสบายใจกว่าอีกอย่างมีความสุขกว่าถึงเขาจะมีคนใหม่หรือไม่มีผมก็จะดูแลเขาเหมือนเดิมอย่างที่เขาทำให้ผมเพื่อนสนิทดีกว่าแฟนที่ไม่เอาไหนใช่ไหมคับ(เตเต้เขียน)

[เสเพล]

ตอนที่ 85

บางทีการที่เราตัดสินใจอะไรออกไปมันก็ทำให้เราต้องเสียเขาไปทั้งทีเราก็เจ็บไม่ต่างจากเขารู้จักคำว่ารักก็ต้องรู้จักศึกษาว่าเจ็บครับมันเป็นของคู่กันเมื่อเราเดินไปด้วยกันต่อไปไม่ได้อีกคนก็ต้องเป็นฝ่ายที่เดินออกมาไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตามบ้างทีคนที่บอกเลิกอาจจะเจ็บกว่าคนที่โดนบอกก็ได้ครับเมื่อมันถึงทางตันแม้จะพยายามฝืนไปเท่าไรก็ยิ่งทำให้ต่างคนต่างเจ็บสู้ยอมถอยออกมาดีกว่า
หลังจากที่ผมออกจากโรงพยาบาลเมื่อเช้าสภาพก็ดีขึ้นบ้างครับแต่ก็ยังที่จะอดคิดอีกเรื่องหนึ่งไม่ได้กลับมาพักอยู่บ้าน
ต้น : เป็นไงว่ะถึงบ้านยัง
ผม : ถึงแล้ว นอนอยู่บ้านมีไรโทรหากูแต่เช้าเลยนะมึง
ต้น : คนเป็นห่วงนี่ว้า เอางี้สายๆกูเข้าไปหานะ
ผม : อืม
ต้น : พักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวกูทำงานเสร็จจะออกไปหา
พอวางสายไปความเงียบก็เข้ามาครับทั้งๆที่พ่อกับแม่ก็อยู่นะกับเรื่องเมื่อคืนด้วยแหละผมเลยอยากอยู่คนเดียวเพลียด้วยแหละนอนดึกเมื่อคืนเลยหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ไอ้ต้นมันมาปลุกครับ ไอ้บ้านี่มันมาถึงก็ลากผมออกไปข้างนอกด้วยจะด่าก็ไม่อยากด่าครับ
ผม : จะพากูไปไหนว่ะ
ต้น : ทำบุญแก้ซวย อีกอย่างเมื่อคืนกูรู้นะว่ามึงเป็นอะไร
ผม : ปล่อยกูก่อนดิกูเดินเองได้
ต้น : ไหนสัญญากับกูแล้วว่ะว่าจะไม่ทำตัวแบบนี้ ยิ่งสภาพมึงตอนนี้แล้วยังจะมาเศร้าอีก
พอไปถึงรถผมก็เล่าให้มันฟังครับเล่าทุกเรื่องมันก็รู้มาบ้างแล้วแหละครับไอ้ต้นพาผมมาวัดครับ
ผม : มึงว่ากูทำถูกไหมว่ะที่บอกเขาไปแบบนั้น
ต้น : กูไม่รู้นะว่าถูกหรือผิดไหมแต่อะไรที่มึงทำแล้วมึงสบายใจมึงก็ทำเหอะ รอกูอยู่ในรถนะไปซื้อของก่อน
ผม : ไปด้วยดิ ขี้เกียจนั่งรอ
ขับรถออกมานอกเมืองครับวัดนี้ผมเคยมาทำบุญกับยายประจำครับไปถึงก็ห้าโมงเช้าครับไปถวายเพลแล้วก็ออกมาเดินเล่นครับ
ต้น : กูไม่ชอบเลยว่ะที่เห็นมึงเป็นแบบนี้ มึงช่วยกลับมาเป็นคนเดิมได้ไหม ไอ้โอมคนที่หื่นๆอ่ะ เอ่อไอ้ตั๊วมันจะถึงตอนค่ำๆนะมันโทรบอกกู
ผม : อืม
ต้น : เอางี้ถ้ามึงยังไม่สบายใจมึงตามกูมา
มันพาผมไปล้างห้องน้ำครับ แม่งมันขี้โกงครับปล่อยให้ผมล้างสามห้องส่วนมันล้างห้องเดียว
ผม : ขี้โกงให้กูล้างตั้งเยอะ
ต้น : ดีขึ้นยัง งั้นคืนนี้ไปเดินเล่นทุ่งศรีเมืองไหม
ผม : ไปได้หมดแหละถ้าไปกับมึง
ต้น : ยังดีที่ยังอยากอยู่กับกู อย่าคิดมากในเมื่อมึงบอกเขาไปแล้วมึงก็ต้องเข้มแข็งดิ ไม่ใช่มางอแง้แบบนี้อะไรที่มันผ่านมาเดี๋ยวมันก็ผ่านไปเอง ถ้ามึงยังรักเขาอยู่มึงก็ต้องเข้มแข็งทำอันที่มึงเคยสัญญากับน้องเขาไว้ตั้งใจเรียน กูจะบอกนะ ถ้ามึงคิดจะเดินออกมาแล้วอย่าหันกลับไปอาลัยอาวรณ์อะไรเพราะถึงมึงเดินกลับไปอะไรก็เปลี่ยนไปแล้วไม่มีทางที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอกเชื่อกู แต่ตอนนี้กูหิวข้าวแล้วว่ะกลับกันเหอะ
ผม : ขอบใจนะ
ต้น : พี่เหมือนพระเอกไหมล่ะ(พูดแล้วมันมาหยิกแก้มผม)
ผม : พระเอกไรว่ะหนังโป้เหรอ
ต้น : กวนแล้วสัส อยู่วัดนะเนี้ย แต่ก็ดีที่มึงดีขึ้นบ้างล่ะเอาน่ะอย่าคิดมากยิ้มๆไว้แต่กูว่ามึงก็ผิดนะ
ผม : อ้าว
ต้น : กูก็รู้จักน้องเขาดี น้องเขาก็รักมึง
ผม : อันที่จริงนะกูไปส่องเฟสน้องเขาแล้วเห็นเขาบอกว่าคิดถึงแฟนเก่าเขา
ต้น : อะไรนะ มึงนี่โคตรโง่เลย ทำไมไม่ถามเขาก่อนว่ะคิดเองเอ่อเองแบบนี้นิสัยไม่เคยเปลี่ยน โอ้ยกูปวดหัวกับพวกมึงจังไอ้ตั๊วก็อีกคน
ผม : ที่มึงอกหักกูยังปลอบเลย
ต้น : โอมฟังกูนะ ไปขอโทษน้องเขาแล้วถามน้องเขาดีๆ
ผม : เขาบล็อกทวิตกูแล้วแต่ก็ไม่กล้าอยู่ดี
ต้น : เอาเป็นว่านะถ้ามึงคิดว่ามึงทำไรอยู่มึงก็ทำเหอะนะ
ผม : อืม กลับกันเหอะหิวข้าวไม่ใช่เหรอเอาเป็นว่ากูมีเหตุผลของกูนะ
ต้น : ไม่หิวแล้วกูอยากฆ่าคน
ผม : อย่าทำไรน้องเขาเลย
ต้น : ฆ่ามึงนี่แหละ
เดี๋ยวผมมาต่ออีกนะครับไอ้ต้นมันมาลากคอผมไปอีกล่ะ

[เสเพล]

ตอนที่ 86

ผม : ฆ่าเลยดิกูไม่อยากอยู่เหมือนกัน
ต้น : กูขอโทษกูจะไม่พูดอีกแล้วไหนสัญญากับกูแล้วไงว่าจะไม่เศร้าป่ะกลับกันดีกว่ามึงอยากทานไรเดี๋ยวกูเลี้ยงเอง
ผม : อยากกลับบ้านมึงไปส่งกูที่บ้านนะกูเหนื่อยแล้วไม่อยากออกไปไหนแล้ว
ต้น : ไม่เอาไม่พูดเดี๋ยวกูร้องตามนะเว้ยมึงอย่าเป็นแบบนี้ดิกูขอร้องนะโอม
ผมไม่อยากไปไหนครับตอนนั้นพอมันมาส่งผมที่บ้านผมก็ได้แต่นอนดีหน่อยที่น้าเอาลูกมาฝากพอดีน้าเข้ามาทำธุระเลยเอาลูกมาฝากไว้ครับไอ้นี่โคตรดื้อครับเล่นซะวิ่งรอบบ้านผมแทบจะไม่ได้นอนครับเบื่อๆครับเลยแทงสนุ๊กอยู่บ้านไอ้หลานผมก็ดื้อๆเปิดการ์ตูนให้ดูก็ไม่ดูจะเล่นสนุ๊กกับผมเลยแกล้งมันเอาไม้มาแหย่จู๋มันครับร้องลั้นบ้านดีเอาขนมมาล่อถึงหยุดครับพี่จ้าก็ไม่อยู่ด้วยแหละแกกลับบ้านกว่าจะมาก็ค่ำๆกล่อมเด็กนี่มันยากนะครับกว่าจะหลับพอหลับเลยมีเวลาล้างรถคิดถึงโคตรๆเลยไม่ได้เช็ดหลายวันถ้าเขาให้เอาเข้าไปในห้องที่โรงพยาบาลผมนี่เอาเข้าเลยนะความสุขของผมไม่มีอะไรอีกแล้วแหละนอกเสียจากได้เช็ดรถอย่างที่ไอ้ปอนมันแค๊ปในเฟสผมมาลงนั้นแหละครับ พอล้างเสร็จเดินรอบบ้านครับไปถ้าผมว่างๆจะชอบเดินถ่ายรูปต้นไม้นะขนาดนอนที่โรงพยาบาลยังแบกกล้องไปด้วยฮ่าๆค่ำๆเดินลากขวดน้ำเกลือถ่ายรูปแถวนั้นนั่งเล่นสักพักยายผมมาครับได้ทีนอนตักยายครับ เวลาที่ผมมีเรื่องอะไรจะชอบนอนหนุนตักยายแล้วเล่าให้ยายฟังผม : ขอนอนหนุนตักหน่อยดิยาย
ยาย : แล้ววันนี้เรื่องอะไรไม่สบายใจไหมลูกเล่าให้ยายฟังได้นะ(พร้อมกับลูบหัวผมครับ)พักนี้ดูโอมไม่ค่อยยิ้มนะดูซึมๆมัปัญหาอะไรไหมลูก
ผม : เรื่องเดิมแหละยาย(ผมเคยเล่ายายฟังแล้วครับ)ผมยายก็เข้าใจนะที่ผมเป็น
ยาย : การที่เราคิดถึงเขามันไม่ผิดหรอกลูกแต่ให้รู้ขอบเขตและไม่ไปวุ่นวายกับเขาก็พอ เราคอยดูเขาอยู่ห่างๆ
ผม : ครับยาย ยายว่าโอมทำถูกไหมที่โอมเดินออกมาจากชีวิตเขาโอมแค่อยากให้เขากลับไปหาคนที่เขารักโอมเป็นมาทีหลังเขา
ยาย : ไม่ว่าโอมทำอะไรยายก็จะคอยให้กำลังใจอยู่แบบนี้นะ
ผม : ว่าแต่แม่เล่าให้ยายฟังใช่ไหมถึงได้มาหาโอมถึงบ้าน
ยาย : ไม่ยายอยากมาเฉยๆ
ผม : ไม่เชื่อหรอกทำพิรุธอีก ขอบคุณครับยายโอมรักยายที่สุดในโลกขอหอมแก้มหน่อยดิ
ยาย : แก้มยายไม่น่าหอมหรอกเหี่ยวก็เหี่ยวไม่ตึงเหมือนแก้มสาวๆ
ผม : ใครว่ายายไม่ตึงยายตึงนะแต่ไม่ใช่แก้มนะหูยายฮ่าๆ
ยาย : งอลแล้ว จะกลับลุกเลย
ผม : โอ๋ๆอย่านอยนะโอมขอโทษแก้มผู้หญิงที่หน้าหอมมากที่สุดก็มีสามคนแหละครับ
ยาย : เจ้าชู้นะเรา
ผม : เจ้าชู้อะไรครับ มียายย่าแล้วก็แม่ไงครับที่น่าหอมที่สุด
ยาย : ปากหวานนะ ลุกได้แล้วยายหนักแล้วจะไปซื้อของกับยายไหม
ผม : ไปดิครับ
ไม่เหงาแล้วครับวันนี้พาสาวเดินห้างซื้อของครับกว่าจะเสร็จก็เกือบเย็นครับยายมาส่งที่บ้านเลยเปิดคอมนั่งอัพเรื่องลงบอร์ดนี่แหละครับ
“ดูหนังโป้เหรอว่ะ” เสียงไอ้ต้นแหกปากตั้งแต่มาถึงประตูบ้านผมนี่โคตรอายคนครับ
ผม : ดูห่าไรว่ะ
ต้น : ป่ะออกไปข้างนอกกับกู
ผม : ไม่ไปได้ไหมขี้เกียจ
ต้น : ลุกเลยไอ้หมูแม่งไม่ได้ออกกำลังกายนานอ้วนขึ้นนะมึงมันลากผมไปด้วยครับอย่างที่บอกเมื่อวานแหละครับรีบเลยไม่ได้ถือโทรสัพไปด้วยไปหลายที่ทั้งดูหนังขับรถทั่วอุบลแต่ก็ดีเหมือนกันครับผมจะได้ไม่มีเวลาคิดอะไรให้เศร้าอีกแต่มันก็อดคิดไม่ได้ครับ
ผม : มึงว่ากูงี่เง่าไหมว่ะที่ทำตัวแบบนี้
ต้น : โคตรเลย ทีหลังก็อย่าทำนะกูขี้เกียจปลอบมึงแล้ว ทำตัวให้เหมือนรุ่นพี่หน่อยดิว่ะ
ผม : ก็คนมันอ่อนแอนี่ว้า
ต้น : ไหนไอ้โอมจอมหื่นปากหมาหน้ากวนตีนของกูไปไหนว่ะ
ผม : ขนาดนั้นเหรอ เดี๋ยวกูต่อยแม่งมึงนะเว้ย
ต้น : เอาน่าอะไรที่มันผ่านไปก็ให้มันผ่านไป
ผม : อะไรว่ะผ่านไปกูเห็นแต่รถ
ต้น : กวนส้นตีนกูล่ะ นี่หายแล้วใช่ไหมถ้าหายมึงช่วยบอกพี่คมของมึงหน่อยให้เลิกส่งข้อความมาหน่อยกูขี้เกียจลบแล้วนะเว้ย
ผม : ฮ่าๆ สงสัยเขาชอบมึง
ต้น : ชอบเชี้ยไรว่ะ ผู้ชายกูให้มึงชอบกูคนเดียว
ผม : ถุย งั้นคืนนี้กูตุยตูดมึงนะ
ต้น : เอาสิค่ะ มันจับจวยผม
ผม : สัส เล่นไรของมึง ผมวิ่งไล่เตะมันครับ
สรุปเมื่อคืนผมไม่ได้กลับบ้านครับนอนกองกันกับเพื่อนที่หอไม่ได้กินเหล้านะครับเล่นเกมส์จนดึกขี้เกียจกลับบ้านเลยนอนที่ห้องเพื่อนกลับบ้านอีกที่เลยรู้ว่ามีคนมารอผมโทรหาก็ไม่รับครับมันพึ่งโทรกลับหาผมตอนเที่ยงครับเมากินเหล้ากับเพื่อนที่หอเต้บอกว่านานๆได้เจอเพื่อนเลยดื่มถึงเช้า
"ถึงเราจะไม่ได้คุยกันแต่ก็คิดถึงและเป็นห่วงเหมือนเดิมนะตั้งใจสอบนะเว้ย"#บอกคนบางคน#

[เสเพล]

ตอนที่ 87

อย่างที่บอกไปเมื่อวานนี้แหละครับไม่ได้กลับบ้านนอนที่หอเพื่อนครับพอกลับไปถึงพี่จ้าก็บอกว่าไอ้เต้มารอจนดึกแล้วมันก็กลับครับ พี่จ้าเขาเป็นทั้งพี่ทั้งพ่อแม่ผมครับเพราะมาอยู่ที่อุบลก็มีแต่พี่จ้าที่ช่วยเหลือตลอดทั้งปลุกมาเรียนทำกับข้าวให้ทานสอนการบ้านให้และเป็นเพื่อนเที่ยวเวลาเหงาเป็นคนปลอบเวลาเสียใจมาและเป็นคนพาไปหาหมอเวลาที่ไม่สบายครับ
พี่จ้า : น้องเต้เขามารอโอมเมื่อคืน พี่ไม่รู้จะบอกเต้ยังไงรู้แค่ว่าเราออกไปกับต้น
ผม : จริงเหรอพี่แล้วเต้มารอนานไหมครับ
พี่จ้า : นานนะนั่งคุยกับพี่แล้วไม่รู้ใครโทรมาแล้วเขาก็ออกไปบอกว่าจะกลับมาอีกตอนเช้า
ผม : เดี๋ยวโอมโทรหาไอ้เต้ก่อนนะพี่
โทรไปมันไม่รับสายโทรไปตั้งหลายสาย พอดีไอ้ตั๊วมันมาหาผมที่บ้านเลยไม่ได้โทรหาเต้อีก
ตั๊ว : กูเอาของฝากมาให้ อุส่าหอบมาจากบ้าน
ผม : โคตรซึ้งเลยว่ะทีหลังไม่ต้องก็ได้นะเว้ย กูเกรงใจ แล้วใครไปรับมึงที่บขสว่ะ
ตั๊ว : ป้ากู มึงจะไปบ้านไอ้ต้นกับกูม่ะ แล้วค่อยเข้าไปมหาลัย
ผม : กูก็พึ่งแยกจากกับเมื่อเช้าไปนอนหอไอ้กาย
ตั๊ว : ตกลงจะไปไหม
ผม : ไปดิรอแปบนะกูอาบน้ำก่อน
ตั๊ว : จะอาบด้วยเหรอปกติมึงไม่ค่อยอาบนะ
ผม : สัส กวนตีนกูแต่เช้านะมึง แล้วดีขึ้นยังว่ะเคลียกันยัง
ตั๊ว : เรียบร้อยล่ะ เป็นเพื่อนกัน
ผม : แน่นะ อย่ามาร้องไห้ให้กูฟังนะ
ตั๊ว : ว่าแต่กูเหอะ มึงก็เหมือนกันไอ้ต้นบ่นให้กูฟังเรื่องมึง อย่าคิดมากนะเว้ยบางทีความรักมึงกับน้องเขาอาจจะกลับมาเหมือนเดิมก็ได้ใครจะรู้ว่ะอนาคตมันเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน
ผม : มีสาระแต่เช้านะขอจูบหน่อยดิ
ตั๊ว : มึงนี่นะชอบทำให้กูเคลิ้มไปด้วย
พออาบน้ำเสร็จก็ไปที่บ้านไอ้ต้นครับแล้วค่อยเข้ามหาลัยครับวันนี้คึกคักเป็นพิเศษ
ต้น : สัสโอมวันที่16มึงว่างไหมว่ะ
ผม : มีไร กูก็ติวให้ไอ้มิกเหมือนเดิมแหละมีไรว่ะจะพาไหน
ต้น : ไม่ว่างก็ต้องไปนะเว้ยกูลงทะเบียนปั่นจักรยานให้มึงแล้วนะ
ผม : อะไรนะมึงถามกูสักคำไหม
ต้น : สาวเยอะนะเว้ย กว่ากูจะลงให้มึงได้ จักรยานมึงใช้ได้อยู่ใช่ไหมว่ะ
ผม : เอ่อ ไม่ถามกูก่อนว่ะ กูจะหายทันไหม
ต้น : แค่มึงชักว่าวได้ก็ถือว่าหายแล้วฮ่าๆ
ตั๊ว : ฮ่าๆ
ผม : เดี๋ยวถีบแม่งทั้งคู่เลย
ต้น : ส่วนไอ้ตั๊วกูลงให้แล้วนะ แต่พวกมึงกูยังไม่ได้เอาบัตรประชาชนไปให้พี่เขา ไอ้ตั๊วกูไม่ค่อยหนักใจเท่าไรแต่ไอ้โอมนี่ดิ มึงเอาบัตรต่างด้าวมึงมาไหมว่ะ
ผม : ต่างด้าวพ่องมึงดิ
ต้น : ไอ้โอมมึงกับกูไม่ได้ไปตกปลาด้วยกันนานแล้วนะเว้ย กูอยากเห็นฝีมือมึงอีกว่ะตอนบ่ายไปนะ
ตั๊ว : กูไปด้วยดิ กูอยากไปแต่ไม่มีเพื่อนนึกว่าพวกมึงไม่ชอบ
ต้น : สู้กูเหรอมึง แต่เรื่องชักว่าวไม่มีใครสู้พี่โอมของกูหรอก
ผม : ไอ้สัสต้น มึงนี่นะกูไม่เน้นชักเว้ยเน้นซอยอย่าเดียวฮ่าๆ(พูดใส่มัน)
ต้น : ถุย
พอมาอยู่กับพวกมันผมก็ไม่เศร้านะแต่ใจก็คิดอยู่ดี ทำไรเสร็จที่มหาลัยพวกผมก็พากันไปหาตกปลาครับ ไปเกือบหมดห้องครับ มันไม่คุ้มหรอกครับแต่อยากไปเฉยๆไปยืนทั้งวัน ดีนะที่ได้สองตัวครับ สักพักไอ้เต้มันโทรกลับครับ
เต้ : สัส โอมมึงอยู่ไหนว่ะ
ผม : ขึ้นมึงเหรอว่ะ รุ่นพี่ได๋นิ
เต้ : ครับ แล้วคุณไอ้รุ่นพี่อยู่ไหนครับรุ่นน้องไปหาเมื่อคืนไม่เจอแอบไปนอนกับสาวที่ไหนครับ
ผม : นอนบ้าไร เล่นเกมส์ที่ห้องไอ้กายขี้เกียจกลับบ้าน
เต้ : หัดไม่ดีนะมึงไม่ยอมกลับบ้าน
ผม : กล้าขึ้นมึงกับรุ่นพี่หรอ แล้วทำไรถึงไม่รับโทรสัพว่ะไปนอนกับสาวที่ไหน
เต้ : เป็นไรหึงเหรอ
ผม : ใครจะกล้าหึงว่ะ
เต้ : กินเหล้าห้องเพื่อนพึ่งตื่น ฮ่าๆ
ผม : มาถึงก็เมานะมึง อย่าลืมนะวันพุธปฐมนิเทศนะ แค่นี้ก่อนนะปลากินเบ็ดล่ะ
เต้ : เดี๋ยวก่อนดิอยู่ไหนเนี้ย แล้วผมก็บอกตรงที่ผมอยู่ครับมันก็วางสายไป
ตั๊ว : มากูช่วย แล้วมันก็มาแย่งเบ็ดผมไปครับ ตัวโคตรใหญ่
ต้น : มึงดูของกู แล้วไอ้ต้นก็ลากขึ้นมาครับตัวพอๆกับของผม(ปลานะไม่ใช่อันอื่นนะ)ครับ
ก็นั่งรอคุยกันรอไปเรื่อยครับ ส่วนใหญ่พวกมันจะถามเรื่องของผมแหละไม่ใช่ถามดิบังคับให้ผมเล่า เล่าให้มันฟังสักพักไอ้เต้มาครับ
ต้น : ไอ้สัสนี่ตายยากว่ะดีนะอีกคนไม่มาด้วย
เต้ : ว่าไงพี่ชายสบายดีไหม ไม่มีไรทำเหรอถึงพากันยืนตากแดดร่มมีไม่เข้า
ต้น : สัส กูรุ่นพี่มึงนะเว้ย เดี๋ยวสั่งดันพื้นเลย
แล้วไอ้เต้ก็เดินลงไปดูปลาที่พวกผมตกได้ครับ มันไม่ดูเฉยๆครับปล่อยปลาพวกผมด้วย
ต้น : สัส มึงปล่อยทำไมว่ะ
เต้ : บาปนะเว้ย รู้ไหมว่าผิดศีลข้อหนึ่ง อีกอย่างไม่รู้ด้วยว่ามันมีลูกไหม ยังจะตกมันมาอีก
ผม : ไอ้พ่อพระ ทำไมมึงไม่ไปบวชว่ะ
ต้น : สัส กูเล่นมึงหนักแน่ โอ้ย มันโมโหครับแต่ก็ไม่ทำไรไอ้เต้ ดูน่ารักไปอีกแบบสองคนนี้กวนตีนกันตลอด ส่วนไอ้ตั๊วก็ได้แต่ยืนยิ้ม

#ไปลั๊นล๊าก่อนนะครับจุ๊บๆๆ#

[เสเพล]

ตอนที่ 88

โอกาสมีให้ทุกคนครับแค่เรารู้จักใช้มันหรือป่าวก็เหมือนความรักแหละครับคนเราเกิดมาไม่มีใครหรอกที่ไม่เคยทำผิดขนาดต้นไม้เกิดมาเขายังหาว่าเกิดผิดที่ต้องตัดออกครับถ้าเรารู้จักคำว่าขอโทษทุกอย่างจากร้ายอาจกลายเป็นดีก็ได้ใช่ไหมครับไม่มีใครหรอกที่ไม่ให้โอกาสคนที่ทำผิดเว้นแต่ว่าเขาจะทำผิดซ้ำๆจนอีกฝ่ายทนไม่ได้ความรักก็เหมือนกันครับถ้าเรามองแต่เขาในแง่ลบเราก็จะเกียจเขาไปเรื่อยๆแต่ถ้าเรากลับไปมองด้านที่ดีของเขาเราอาจจะใจเย็นลงได้ครับของบางอย่างกว่าจะได้มามันแสนยากนะครับแต่มันไม่ยากเท่าเราจะรักษามันไว้ไหม
ต้น : โอมตื่นยังว่ะ มารับกูที่บ้านด้วยนะ (บัดดี้ผมโทรปลุกแต่เช้าครับ)
ผมไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมต้องให้พวกผมไปรอรับรุ่นน้องที่มาปฐมนิเทศครับโคตรเช้าครับวันนี้เป็นวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่
ผม : เอ่อ แม่งนัดไรไม่รู้โคตรเช้าเลยว่ะ
ขนาดว่าผมตื่นเช้าแล้วนะยังมีคนที่ตื่นเช้ากว่าผมครับนั้นก็คือไอ้ตั๊วมันมานั่งรอผมที่บ้านตั้งนานครับ
ตั๊ว : ตื่นแล้วเหรอคุณชาย ไม่ต้องรีบหรอกเขานัดเจ็ดโมงเช้า
ผม : ไม่รีบชี้ยไรว่ะ นี่หกโมงครึ่งแล้ว
ตั๊ว : ตอนนี้มึงหลับอยู่ใช่ไหมดูตามึงดิ
ผม : สัส กวนตีนล่ะ ต้องไปรับไอ้ต้นอีกแม่งมาเองก็ไม่ได้
ตั๊ว : กูล่อเล่นลืมไปตามึงตี๋ฮ่าๆ
ผม : พี่จ้า ผมคาบขนมปังกับนมวิ่งออกมาหารถครับ
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะรีบไปไหนทั้งๆทุกครั้งผมก็ไปแทบจะบ๊วยเขาคิดภาพตามนะครับมือหนึ่งถือนมอีกข้างขับรถโคตรเท่เลยฮ่าๆ ทานไปด้วยขับรถไปด้วย อยากจะบอกรีบจนลืมใส่กกนอีกครับตั้งใจแหละสารภาพเลยนะครับสังคังแดกเลยไม่อยากใส่(อย่าหาว่าผมสกปรกนะแค่เซอ)
ตั๊ว : มึงจะรีบไปไหนว่ะ
ผม : แปบนะไอ้ต้นโทรมาจอดรถคุยกับมันครับ
ปานนั้นให้ผมรีบที่ไหนได้มันมาถึงมหาลัยแล้ว
ต้น : ลืมรูดซิบไหมว่ะ ดูรีบๆนะมึง
ผม : รูด มึงดูดิ
ตั๊ว : ฮ่าๆ
ต้น : จับได้ไหมฮ่าๆ
ผม : กวนตีนแหละแล้วเพื่อนมายังว่ะ
ต้น : โน่น มันยืนอยู่ตรงโน่น มีไม่กี่คนครับ
โทรหาไอ้เต้ครับมันไม่ยอมรับสายคิดว่ามันคงเข้าไปข้างในแล้วแหละเลยไม่โทรอีกครับ แต่ที่ไหนได้มาเกือบท้ายๆเขาครับ
ต้น : เฮ้ย มาช้านะมึง แต่งตัวไม่เรียบร้อย(พี่เขาทำดุครับ)
เต้ : บ้านไกลครับ
ผม : มาแต่หนองคายเหรอ
เต้ : ป่าว หอข้างๆนี่แหละ ถ่ายรูปให้หน่อยดิโอม
ผม : ยังจะมีอารมณ์มาถ่ายรูปอีกเข้าไปข้างในได้แล้ว
ต้น : เร็วๆดิว่ะ กูดุไหมโอม
ตั๊ว : เหมือนรุ่นพี่ตุ๊ดที่มหาลัยเก่ากูเหรอว่ะ
ต้น : สัส โน่นที่รักไอ้โอมมาแล้ว
“น้องโอมไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เสียงมาแต่ไกลครับ
ผม : กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้วไปล่ะ
ปวดฉี่ครับอีกอย่างก็วิ่งหนีพี่เขาด้วยแกจะชอบมาแกล้งจับจวยผมครับ กลับจากห้องน้ำเลยพากันไปหาไรทานครับ
ตั๊ว : เมียเก่ามึงเหรอว่ะน่ารักดีนะ
ผม : เมียบ้าไร
ต้น : ตอนนี้พี่โอมเขามีเด็กเขาไม่มองใครหรอก
ตั๊ว : โอมมึงตาบอดเหรอ
ผม : บอดเชี้ยไร
ต้น : กูล่ะลุ้นกับคู่นี้แต่ก่อนมีปัญหากันมีแต่กูที่เคลียให้ดีนะที่ตอนนี้ไอ้โอมไม่มีไลน์
ผม : เวอร์ล่ะมึง
ตั๊ว : ใครว่ะ กูเคยเห็นม่ะ
ต้น : มึงไม่รู้จักหรอก ชอบกวนทีนเหมือนกันกูว่าเข้ากันได้ไม่สิมึงจะเข้าเขาหรือเขาเข้ามึงว่ะฮ่าๆ
ผม : สัส กวนตีนล่ะ กูขอไข่นะแล้วแย่งไข่พะโล้มันครับ
ต้น : สัส เอาคืนมานะ แม่งแดกเลยมึงอมแล้วเอามาให้กู
ตั๊ว : เอาขอกูอ่ะ
ผม : แน่ๆสองคนนี้แปลกๆนะ ใครเป็นผัวเป็นเมียว่ะ
ต้น : กูเป็นผัวพวกมึงสองคน
ตั๊ว : กวนตีนล่ะเอามาเลยกูไม่ให้
ต้น : งั้นกูเอาเนื้อของไอ้โอม
ผม : ไงว่ะ
ฝ้าย : กินเหมือนเด็กไปได้พวกนี้ นิสัยไม่เคยเปลี่ยน
ต้น : ไรย่ะชะนีผัวเมียเขาคุยกันอยู่
ผม : ไปกวนเขา รีบทานแล้วกลับหอดีกว่า
ฝ้าย : โอมพวกมึงจะไปไหนต่อว่ะ ไปหอไอ้กายไหม
ตกลงแล้วไม่ได้ไปไหนเลยครับนั่งรอจนกิจกรรมเขาจะเลิกครับ ได้คุยกับไอ้เต้ไม่กี่คำครับเพราะมันต้องไปหารุ่นพี่เอกเขาครับ
เต้ : กูอยากลาออกว่ะ
ต้น : ไอ้ป๊อดยังไม่เรียนเลยลาออก
ผม : ลาออกไปเหี้ยไรว่ะ แค่นี้ก็กลัว
ต้น : ถ้ามึงลาออกวันไหนกูพาพวกมารุมมึงแน่ ไม่เอาธรรมดานะกูให้พิเศษเลย
เต้ : เตะปากรุ่นพี่ผิดไหมว่ะ
ต้น : สัส เดี๋ยวๆ
ผม : อดทนดิว่ะ เคยบอกกูไม่ใช่เหรอว่ามีอะไรที่นายเต้จะทำไม่ได้แค่นี้จะยอมแล้วเหรอ
ต้น : กลับบ้านกินนมนอนเหรอลูก
เต้ : เรียนเว้ยใครว่ากูจะลาออกขอตัวก่อนนะเหม็นขี้หน้าคนบ้างคน
ผม : อย่าไปกวนมันผมพาต้นออกมาครับ


ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนจะไกลแค่ไหนก็คิดว่าคุณอยู่ใกล้ๆอยู่ข้างๆตลอด คิดถึงนะ#บอกคนบางคน

[เสเพล]

ตอนที่ 89

เวลานี่มันก็ผ่านไปเร็วนะครับเรารู้จักกันมาก็เก้าเดือนแล้วเนาะทุกคนก็เหมือนครอบครัวเดียวกันกับผมแล้วขอบคุณทุกๆคอมเม้นทุกๆกำลังใจครับไม่รู้จะขอบคุณยังไงถึงจะพอสำหรับสิ่งที่ทุกคนให้ผมครับตั้งแต่วันแรกที่ผมอัพเรื่องของผมกับเต้ลงจนมาถึงวันนี้ผมกับเขาร่วมสุขร่วมทุกข์มาด้วยแต่ก็ไปกันไม่ได้เปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นแฟนแล้วก็เปลี่ยนจากแฟนมาเป็นเพื่อนผมว่าความสุขไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกันเสมอเราก็มีความสุขได้ครับไปเที่ยวด้วยกันมีปัญหาก็ปรึกษากันถึงจะเป็นเพื่อนเราก็ห่วงใยกันเหมือนเดิมอีกอย่างตอนนี้เขาก็มาเป็นรุ่นน้องผมแล้วแต่คนล่ะเอกครับคณะเดียวกันแหละคงต้องทำหน้าที่รุ่นพี่กับเพื่อนไปด้วยกันครับ ส่วนมากเต้จะเป็นฝ่ายที่เข้ามาหาผมครับไม่โทรมาก็มาหาที่บ้านเมื่อคืนก็เหมือนกัน
พี่จ้า : ยังไม่นอนเหรอโอม มันดึกแล้วนะ
ผม : ยังครับพี่ นั่งทำงานยังไม่เสร็จเลยครับ
พี่จ้า : อย่านอนดึกนะนี่ก็สี่ทุ่มแล้ว แล้วใครมาอ่ะ
ผม : ไม่รู้ดิเดี๋ยวผมออกไปดูครับพี่ไปนอนเหอะ
พี่จ้า : น้องโอมทำงานเลยพี่ไปดูเอง เดี๋ยวงานจะไม่เสร็จ น้องโอมน้องเต้มาหา ไม่กล้าเข้ามาในบ้านโอมออกไปหาเต้หน่อยดิ
ผม : เมามาอีกล่ะดิ พี่ไปนอนเหอะครับ
เต้ : ทำไรยังไม่นอนอีก
ผม : นั่งทำงานแล้วมึงล่ะทำไรดึกปานนี้ยังออกมาข้างนอกอีก
เต้ : มันเบื่อๆนี่ว้า เลยขับรถเล่น แล้วมึงเป็นไรดูซึมๆง่วงเหรอหรือไม่สบายว่ะ
ผม : ป่าว ไม่เป็นอะไรเข้ามาข้างในก่อนดิ ทานไรมายังเอาไหมเดี๋ยวกูต้มมาม่าให้
เต้ : กูอิ่มแล้ว แค่แวะมาเล่นกับมึง แล้วนี่มึงทำงานอยู่เหรอ กูกวนป่ะเนี่ย
ผม : ไม่หรอก ทำไปมันเบื่อๆดีออกมีเพื่อนคุย เล่นทวิตดีขึ้นบ้างว่าจะทำต่อแต่มึงมาก่อนไว้ทำพรุ่งนี้ก็ได้
เต้ : รหัสโทรสัพยังใช้อันเดิมนะมึงไม่ยอมเปลี่ยนเลยนะ(มันนั่งเล่นโทรสัพผมครับ) ยังคุยกับไอ้แสบอยู่เหรอ(เต้ดูทวิตผมครับ) แล้วไอ้แสบเป็นไงสบายดีเหรอแล้วเป็นไงเลือกได้ยังว่าจะเรียนไร
ผม : อืม เห็นบอกว่าจะเรียนเภสัช
เต้ : เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่นานเดี๋ยวก็เปลี่ยนอีกไม่เชื่อลองดูดิ
ผม : ไม่ว่าเขา
เต้ : ดุเหมือนมึงเหนื่อยๆนะเป็นไรไหมเล่าให้กูฟังได้นะ
ผม : มันมีเรื่องไม่สบายใจให้คิดอ่ะ
เต้ : อย่าไปคิดดิว่ะ รู้ว่าคิดไปแล้วปวดสมองก็อย่าคิดดิ เอางี้ลุกออกมากับกู
ผม : ไปไหนว่ะมันดึกแล้ว
เต้ : เราไม่ได้ขับรถเล่นตอนกลางคืนนานแล้วเนาะ ขี่รถเล่นไหม
ผม : ดีเหมือนกัน งั้นมึงขับนะเดี๋ยวกูซ้อนเอง
เต้ : ไม่กลัวกูพาไปข่มขืนหรอกว่ะ
ผม : สัส เดี๋ยวกูกระโดดถีบเลย อยากลองมวยกับกูอีกม่ะฮ่าๆ
เต้ : กูล้อเล่น ป่ะเดี๋ยวมันจะดึกกว่านี้
พูดไปก็ไม่ได้ทำแบบนี้นานแล้วครับตั้งแต่มันไปอยู่ที่หนองคายกับอีกอย่างดึกๆผมไม่ค่อยได้ออกไปไหนด้วยครับส่วนมากสี่ห้าทุ่มก็นอนแล้ว
ผม : เป็นไงเจอเพื่อนใหม่ รุนพี่เขานัดอะไรก็เข้านะเข้าร่วมกิจกรรมกับเขาอย่าดื้อนะมึง
เต้ : ครับรุ่นพี่ มึงรู้ไหมวันนี้กูมีความสุขว่ะได้อยู่กับมึงแบบนี้
ผม : เวอร์ล่ะแค่ได้ขี่รถเล่นกับกูนี่นะ
เต้ : ไม่ได้ทำไรแบบนี้นานแล้วนี่ว้า แล้วมึงล่ะมีไรเล่าให้กูฟังได้ยัง ถ้าให้เดานะหนีไม่พ้นความรักใช่ไหมถ้ามึงโกหกกูจะยกล้อ
ผม : สัส ไม่บอกเว้ย
เต้ : ไม่บอกใช่ไหม มันขับเร็วขึ้นครับ โอ้ยกูเจ็บนะเว้ย อย่าบิดหูกูดิ
ผม : ใครใช้ให้มึงขับเร็วว่ะ
เต้ : ถ้ามึงเหนื่อยมึงก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมดิ ถ้าไม่สบายใจก็พัก
ผม : พูดนะมันง่ายแต่ทำมันยากนะเว้ย
เต้ : ถ้ามึงไม่ทำมึงก็จะอยู่แบบนี้ กูรู้นะว่ามึงรักเขามากแต่ก็ให้รู้จักเผื่อใจไว้ด้วย คนเราห้ามกันไม่ได้หรอกที่จะมีความรักแต่เราต้องรักเขาให้เป็นและเผื่อใจไว้ด้วยมึงจำไม่ได้เหรอมึงไงที่เคยสอนกูแบบนี้
ผม : กลับกันเหอะมันดึกแล้ว
เต้ : หิวข้าวอ่ะ หาไรทานก่อนดิ
ผม : ไหนว่าทานมาแล้วว่ะ งั้นไปกินก๋วยเตี๋ยวดิ
เต้ : มึงดูนะ ก๋วยเตี๋ยวถ้วยนี้มันก็เหมือนกับความรักแหละถ้าเราใส่อะไรลงไปมากๆมันก็ไม่ดีนะ ยิ่งใส่ลงไปมันก็ยิ่งทานไม่ได้ ใส่น้ำปลา ใส่น้ำตาล ใส่พริก
ผม : ก็อย่าใส่ดิ
เต้ : ไม่ใส่มันจะมีรสชาติเหรอ
ไอ้นักปราชญ์ช่างเปรียบเทียบครับมันเปรียบไปหมดครับแต่มันก็ทำให้ผมดีขึ้นไม่ต้องคิดไรแค่เราใช้ชีวิตทำหน้าที่ของเราไปไม่ว่าจะเกิดไรขึ้นก็ปล่อยไปตามธรรมชาติครับพอทานไรเสร็จเต้ก็มาส่งผมที่บ้านครับ
ผม : ขอบใจนะขับรถดีๆล่ะ
เต้ : มึงก็เหมือนกันอย่านอนดึกล่ะพึ่งจะหายป่วยอยู่ แล้วอย่าคิดมากอะไรจะเกิดก็ช่างแม่งมันอย่างน้อยมึงก็ยังมีกูมีไอ้ต้นเพื่อนมึงอีกคนแล้วพ่อแม่มึงอีก(มันขยี้หัวผมครับ)กูกลับล่ะอย่ามาร้องไห้ให้กูเห็นแล้วกันไปล่ะฝันดีนะครับ(ทำหน้ากวนทีนใส่อีก)
พอมันกลับผมก็นอนไม่หลับครับนั่งทำงานของผมต่อคืนนั้นได้นอนชั่วโมงเดียวครับไอ้ต้นมาปลุกไปมหาลัยพอดี
ต้น : เป็นไรว่ะ ดูเหมือนคนไม่ได้นอนดูตาดิโคตรแดงเหล้าก็ไม่กินกับเพื่อนเป็นไรไหม
ผม : ไม่ได้เป็นไร กูนั่งทำงานแล้วมึงกลับจากหอไอ้กายตอนไหนว่ะ
ต้น : หลังจากที่มึงกลับแล้วนี่ไหวไหมไม่ไหวก็นอนอยู่บ้านไม่ต้องไปก็ได้
ผม : ไหว งั้นรอแปบนึงนะ เสร็จแล้วผมก็ออกไปพร้อมไอ้ต้นครับ หาไรทานที่โรงอาหารแล้วก้ออกไปหาเพื่อนครับ
ตั๊ว : อ่ะ(มันยื่นกาแฟให้ผมครับ) ดูมึงเหนื่อยๆกูซื้อมาเผื่อแล้วนี่เป็นไรของมึงว่ะ ปกติมาถึงมึงต้องกวนเพื่อน
ผม : ไม่ได้เป็นไร มึงดื่มเหอะกูไม่เอาหรอกขอบใจนะ
ฝ้าย : โอมจารย์แม่ถามถึงมึงแต่เช้าไม่รู้แกมีไรจะพูดกับมึงไปหาแกหน่อยนะ
ผม : อืม แล้วผมก็ออกไปหาอาจารย์ครับ
มีคนเคยเป็นเหมือนผมไหมครับเราพยายามทำทุกอย่างให้มันดีแล้วแต่กลับแย่ลงกว่าเดิมบางทีมันก็เหนื่อยที่ต้องมาพยายามเพื่อให้เขามีความสุขมีใครตอบผมได้ครับว่าผมควรทำยังไงต่อ ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันมันก็นานแล้วนะครับเก้าเดือนแล้วผมรู้สึกรักทุกคนแล้วครับแต่ด้วยช่วงนี้กิจกรรมเข้ามากับเรื่องเรียนด้วยผมไม่รู้ว่าจะมีเวลาว่างไหมต่อไปผมคงจะไม่ได้อัพทุกวันแล้วนะครับ แต่จะเข้ามาตอบคอมเม้นนะครับส่วนเต้เขาจะมาอัพต่อไหมก็ลองถามเขานะครับ ถ้าว่างผมจะมาอัพให้ทุกคนอ่านนะครับรักทุกคนครับ

[เสเพล]

ตอนที่ 90

ต่อนะครับ
หลังจากที่กลับจากไปหาอาจารย์ผมก็มาหาพวกไอ้ต้นกับตั๊วและเพื่อนในห้องพอดีพวกนั้นมันชวนกันไปกินเหล้าที่หอไอ้กายครับไปเกือบทั้งห้องแหละครับปกติห้องผมถ้าไปไหนจะชอบยกกลุ่มไปทั้งห้องครับอีกอย่างหอนั้นก็เพื่อนไปพักเกือบๆครึ่งห้อง
โอ๊ต : เฮียโอมเขาจะออกเหล้าเว้ย กูออกน้ำแข็งนะ
ผม : สัส มาลงที่กูตลอดนะมึง ทั้งๆที่กูไม่ได้กินด้วยให้แต่กูเลี้ยง กูจะบาปไหมว่ะที่เลี้ยงเหล้าพวกมึง
โอ๊ต : โคตรได้บุญนะมึง พวกกูไม่ถือหรอกมันหรอกให้เหล้าเท่ากับรักฮ่าๆ
ต้น : วันนี้กูขอตัวนะเว้ย พอดีรีบไปช่วยยาย
ตั๊ว : กูก็จะกลับไปรับหลาน ไปพร้อมกูไหมโอม(มันรู้ว่าผมไม่กินเหล้าครับเลยชวน)
ผม : อืม อ่ะผมหยิบตังให้ไอ้โอ๊ตครับ กูจะกลับบ้านพวกมึงพากันแดกเมาแล้วห้ามขับรถนะเว้ย
กาย : ครับหัวหน้า
ผม : หัวหน้าเชี้ยไร กูไปล่ะ ต้นเดี๋ยวกูขอไปบ้านมึงได้ม่ะ ไม่อยากกลับบ้านตอนนี้อ่ะ
ตั๊ว : กูขอตัวไปรับหลานก่อนนะมันใกล้เลิกล่ะ เดี๋ยวกูตามไปที่บ้านมึงนะต้น
ต้น : พวกมึงเป็นไรว่ะทำไมอยากไปบ้านกูจังแต่ก็ดีไปแล้วช่วยทำงานด้วยนะเว้ย
ผม : อืม
หลังจากที่แยกทางกับตั๊วผมก็ไปที่บ้านต้นครับพอดีช่วยงานยายต้นเสร็จผมก็มีเวลานั่งอัพเรื่องลงบอร์ดครับระหว่างที่นั่งอัพไอ้เต้มันโทรมาพอดี
เต้ : พี่โอมครับอยู่ไหนครับ
ผม : โหมาซะหวานนะมึง อยู่บ้านไอ้ต้นแล้วมึงอยู่ไหน
เต้ : กินเหล้าอยู่หอเพื่อน วันนี้วันเกิดเพื่อน จะกลับตอนไหนเนี้ย เสียงดังครับไม่รู้ว่าเต้มันพูดไรบ้างได้ยินประโยคสุดท้ายคือแค่นี้นะแล้วก็วางครับ
ตั๊ว : ทำไรอยู่โอม
ผม : ไม่รู้ไอ้เต้มันพูดไรแล้วมาถึงนานยังเนี่ย อ่ะขนม
ตั๊ว : พึ่งมาถึงอ่ะลูกชิ้นกูซื้อมาฝาก รู้ว่ามึงไม่กินเนื้อวัวเลยซื้อหมูมาให้
ผม : ขอบใจนะ ต้นบอกว่าให้นั่งรอก่อนมันออกไปไหนไม่รู้
ตั๊ว : ทำไมมึงไม่ทานว่ะตั๊วมันพยายามที่จะให้ผมกินให้ได้เลยทานให้มันครับ
ผม : อ่ะมึงทานด้วยเกิดใส่ยาจะได้ตายพร้อมกันฮ่าๆ
ตั๊ว : ฮ่าๆ
ผม : งั้นนั่งรอตรงนี้นะเดี๋ยวกูไปเอากีต้าร์ก่อน กีต้าร์ผมเอามาทิ้งไว้ที่บ้านไอ้ต้นครับเลยหยิบมานั่งเล่นซะหน่อย
ตั๊ว : เอาม่ะกูร้องเพลงเหนือให้ฟัง พร้อมแล้วตั๊วมันก็หยิบกีต้าร์ขึ้นมาดีดครับ
“อู้กับเปิ้นสักกำได้ก่อว่าตั๋วก่อกึ๊ดอยู่หน่อย ๆว่าตั๋วก่อฮักเมาเปิ้นบ่ใจ้น้อยหื้อใจเปิ้นได้ชื่นฉ่ำ
เมื่อเฝ้ากอยเฝ้ากอยหื้อตั๋วผ่อมาผ่อเปิ้นสักกำ”มันไม่ยอมบอกชื่อเพลงเลยให้ไอ้ตั๊วร้องให้ฟังอีกรอบผมจำได้แค่นี้ครับ
นั่งเล่นทวิตกับฟังไอ้ตั๊วมันร้องเพลงไม่รู้ว่ามันร้องไรครับผมฟังออกบ้างไม่ออกบ้างออกแต่รู้ว่าเพราะดีครับ
ผม : เพลงไรว่ะแปลหน่อยดิ เอาเวอร์ชันไทยนะ
ตั๊ว : ไม่แปลอยากรู้ก็หาแฟนคนเหนือดิ
ผม : ติดต่อเพื่อนมึงให้กูเลยฮ่าๆ มาเดี๋ยวพี่ร้องให้ฟัง ในหัวคิดคำพูดของน้องในทวิตด้วยแหละร้องเพลงนี้ออกมา
“นับจากวันนี้ แม้ไม่มีเธอเดินร่วมทางทุกก้าวหย่างสิอ้างว้างปานใด๋ บ่เคยเสียดายที่ได้รักเธอถึงเจ้าสิเบิ๊ดฮัก กะบ่เป็นหยังดอกนางขอแค่เศษความทรงจำจาง จาง คิดฮอดอ้ายบ้างก็พอ เพราะรู้อยู่เต็มหัวใจ….” มันห้ามน้ำตาไม่ได้ครับเลยปล่อยมันไหลออกมาส่วนไอ้ตั๊วก็ไม่ต่างจากผมครับ
ต้น : เพลงอื่นไม่ยอมร้องๆเชี้ยแล้วมานั่งร้องไห้พอเลยมึงไอ้นี่ก็เหมือนกันไม่ห้ามมันยังจะร้องไห้กับมันอีก มันแย่งกีต้าร์จากผมครับ พวกมึงนี่นะตอนไหนจะหายเศร้าว่ะกูก็นึกว่าจะหายแล้วนะ หรือจะให้กูไปที่วัดถ้ำกระบอกว่ะพอๆถ้าแม่งพวกมึงร้องอีกนะกูเตะเรียงเลยนะเว้ย
ตั๊ว : คนมันเศร้านี่ว้า
ต้น : เศร้าก็อย่าไปเศร้าตามเพลงดิเข้มแข็งดิว่ะ
ผม : กูกลับบ้านก่อนนะ พูดแล้วผมก็ลุกเดินมาที่รถครับ
ตั๊ว : กูก็เหมือนกัน
ต้น : อืม อะไรที่มันผ่านไปแล้วมึงก็อย่าเก็บมาคิดดิว่ะ ถึงพวกมึงรักเขาแทบตายแต่มึงต้องพากันยอมรับความจริงนะเว้ย ถ้ามันยังผูกพันพวกมึงก็แก้มันออกดิว่ะ กลับไปพักผ่อนนะ
ไม่ฟังมันครับเดินขึ้นรถแล้วกลับบ้านในหัวผมคิดจนถึงบ้านไม่อยากทำไรครับนอกจากนั่งฟังเพลงเศร้าในหัวคิดถึงแม่ขึ้นมาเลยโทรหาครับ
ผม :(ทุกครั้งที่เสียใจสิ่งที่ผมอยากทำอันดับแรกคืออยากได้ยินเสียงแม่) แม่ทำไรอยู่ครับ
แม่ : พึ่งกลับจากร้านแล้วเราล่ะทำไมเสียงแปลกๆ
ผม : แม่ (สะอึ้ก) โอมรักแม่นะ
แม่ : อย่าร้องนะลูก เล่าให้แม่ฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น
ผม : เรื่องเดิมแหละแม่ โอมไม่รู้ว่าโอมจะทำไงต่อโอม ผมก็เล่าให้แม่ผมฟังครับ แม่ผมก็ได้แค่ปลอบเหมือนทุกครั้งแหละครับ
แม่ : อย่าร้องนะลูก เรายังแม่มีป๊าอยู่นะถ้าอยากพักก็กลับบ้านพรุ่งนี้นะแม่จะให้น้าบลไปรับกลับบ้านเราให้ดีขึ้นค่อยกลับไปเรียนนะกว่าจะเปิดเทอมเหลืออีกตั้งหลายวัน
ผม : แม่โอมอยากคุยกับป๊า ป๊าอยู่ไหมครับ
ป๊า : อย่าร้องนะ ป๊าเข้าใจนะว่าเราเสียใจแต่ป๊าเคยสอนเราให้เข้มแข็งแล้ว อย่าร้องนะถ้าลูกยังคิดอยู่ลูกก็จะเสียใจแบบนี้กลับบ้านเรานะ ถ้ายังไม่ลืมก็กลับมาถอนหญ้าออกจากไร่มันช่วยน้าคนงานเขามาเลี้ยงวัวมาหว่านปุ๋ยช่วยพี่ๆเขาจะได้ไม่คิดไง
ผม : โหป๊า กว่าจะเสร็จโอมไม่ตายก่อนเหรอครับให้พี่ๆน้าๆเขาทำเหอะ
ป๊า : อย่าคิดมากนะเราแค่ปรับตัวให้เข้ากับมันยอมรับมันน้ำตาไม่ช่วยให้เราหายเศร้าหรอกลูกแต่โอมก็อย่าฟื้นมันปล่อยให้มันไหลออกมาให้พอแล้วค่อยเผชิญหน้ากับมันป๊าเชื่อว่าเรื่องแค่นี้โอมต้องทำได้ อย่างที่แม่เราบอกแหละตั้งใจทำหน้าที่ของเราเข้มแข็งไม่อ่อนแอนะป๊ากับแม่รักลูกนะ
ผม : ครับ
ตอนนี้ผมกลับมาบ้านยายครับนอนตักยายนอนฟังยายสอนจนหลับตื่นขึ้นมาอีกทีก็มานั่งอัพเรื่องนี้แหละครับผมรู้แล้วแหละว่าคนที่รักเราจริงก็คือพ่อแม่และคนรอบข้างเราตอนนี้ผมอยู่บ้านยายผมที่หน้ามออุบลครับนั่งดูสาว ดีกว่าที่จะไปนั่งคิดเรื่องเศร้าๆเนาะ

[เสเพล]

ตอนที่ 91

ทุกครั้งที่ผมอยู่คนเดียวเวลาที่เหงาๆผมจะหารูปโป้มาดู“เฮ้ยไม่ใช่”หาเพลงเศร้าๆฟังครับแล้วนั่งคิดอะไรไปเรื่อยบ้างครั้งสิ่งที่เราคิดมันก็ทำให้น้ำตาเราไหลออกมาครับคนเราย่อมมีช่วงเวลาที่เป็นทุกข์หรือหมดกำลังใจหลายครั้งเราอาจรู้สึกอ่อนแอและมองไม่เห็นหนทางข้างหน้าการที่มีใครสักคนที่รักให้กำลังใจและฉุดรั้งเราขึ้นไปในทางที่ดีเอาง่ายๆเลยครับเวลาที่คุณท้อหรือคุณผิดหวังมาคุณคิดถึงใครเป็นคนแรกถ้าเป็นผมนะเราได้ยินเสียงคนที่เรารักนั้นแหละคือกำลังใจที่ดีที่สุดครับ ช่วงนี้ยังไม่ค่อยมีกิจกรรมเข้ามาเท่าไรครับ(ถึงมีผมก็หนีเหมือนเดิมฮ่า)เมื่อวานเป็นวันที่ผมต้องปะทะกับไอ้มิกครับเพราะทุกเสาร์อาทิตย์ผมต้องสอนพิเศษมันช่วงหลังๆมานี่มันเริ่มจะดีขึ้นบ้างล่ะโดนผมตบไปหลายครั้ง
ทุกเช้าเสาร์อาทิตย์มันเป็นเวลาที่ผมรอคอยครับเพราะมันมีการ์ตูนไงความสุขคือใส่บ๊อกเซอร์ตัวเก่าๆนอนดูการ์ตูนครับ
พี่จ้า : จะเอาไรไหมน้องโอมพี่จะออกไปโอนเงินให้แม่ก่อน
ผม : ไม่อ่ะพี่เดี๋ยวผมก็จะออกไปเหมือนกันครับ
พี่จ้า : ขับรถดีๆนะ
ง่วงด้วยแหละครับเลยหลับไปรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีเหมือนมีคนมาจ้องหน้าผมอยู่
ผม : สัส มาตอนไหนว่ะ กูตกใจหมด แล้วเป็นเหี้ยไรมาจ้องหน้ากู
เต้ : เห็นมึงหลับอยู่เดี๋ยวกูจะเอารุปไปลงบอร์ดฮ่า
ผม : กวนตีนล่ะ ลบเลยมึง
เต้ : หอมแก้มกูก่อนดิ เดี๋ยวลบ
ผม : ส้นทีนกูนี่ ช่างมึงไม่ลบก็ช่าง แล้วนี่แต่งตัวซะหล่อจะไปไหนเนี่ย
เต้ : ว่าจะกลับบ้านเลยจะเอารถมาฝากที่บ้านมึง
ผม : วันล่ะยี่สิบ
เต้ : ไอ้หน้าเงิน กูเอาไปฝากที่ร้านก็ได้เว้ย
ผม : แล้วจะมาวันไหน
เต้ : วันจันทร์ พอดีลืมของไว้เลยจะรีบกลับไปเอา
ผม : ลืมจวยไว้ที่บ้านเหรอถึงรีบจัง
เต้ : จวยอยู่นี้ไม่เชื่อก็มาจับดูดิ มันกำลังแข็งพอดี
ผม : จับเชี้ยมึงดิ ให้กูไปส่งไหมจะออกไปข้างนอกพอดี
เต้ : อืม มึงรีบๆหน่อยนะเดี่ยวกูจะตกรถ
ผม : เอ่อ กูอาบน้ำแปบนึง
พออาบน้ำเสร็จกะจะแกล้งมันครับทำช้าๆแต่งตัวช้าๆ
เต้ : สัส เร็วๆหน่อยดิคนยิ่งรีบมึงจะแต่งตัวเอาโล่เหรอว่ะ
ผม : รีบก็เดินไปก่อนดิ เอ่อๆ แล้วผมก็มาส่งมันที่บขสครับ ไปทันรถพอดีครับ พอส่งมันเสร็จผมก็ไปนั่งรอไอ้มิกที่เดิมครับ นั่งเล่นโทรสัพรอมันครับสักพัก
มิก : พี่โอมมานานยัง พอดีฝนตกแม่กลัวจะไม่สบายเลยไม่ให้ออกมา
ผม : ถุย ตื่นสายก็บอกเหอะ
มิก : อ่อการบ้านที่ให้ผมทำอาทิตย์ที่แล้ว แล้วนี่เป็นไงหายดียังอ่ะที่ไม่สบาย
ผม : ดีแล้ว เปิดดูหน้านี่นะ เดี่ยวพี่จะอธิบายให้ฟังแล้วเราทำตามนะ ผมก็อธิบายให้น้องเขาฟังครับจนเสร็จแล้วสอนนั้นสอนนี่แล้วให้นั่งทำงานครับ ผมก็นั่งดูมิกครับ
มิก : ผมไม่เข้าใจข้อนี้ครับ
ผม : พี่จะอธิบายให้ฟังใหม่นะ พักหลังๆมันไม่ค่อยเถียงผมครับบอกไรทำตามหมด แล้วจะเที่ยงล่ะหิวข้าวยังถ้าหิวก็บอกนะ
มิก : ไม่อ่ะพี่
ผม : นั่งรอตรงนี้นะพี่ไปซื้อขนมมาให้
ปกติถ้าเป็นเสาร์อาทิตย์ผมจะไม่ค่อยได้ออกไปไหนครับไม่เหมือนแต่ก่อนถ้าหยุดนะไม่อยู่บ้านสักวันกลับก็ดึกๆพอดีอาจารย์ให้สอนพิเศษหลานแก่เลยไม่มีเวลาเที่ยวครับนอกเสียจากไม่ได้สอนกับสอนเสร็จครับกว่าจะเสร็จก็บ่ายสองครับสอนตั้งแต่สี่โมงเช้าถึงบ่ายสองครับ จนสอนเสร็จผมก็ให้งานน้องเขาไปทำ
ผม : ต้นมึงอยู่บ้านไหมว่ะ
ต้น : กูไม่อยู่กูกลับบ้านปู่กูที่ร้อยเอ็ด จะเอาไรไหม ตอนเย็นๆกูก็กลับแล้ว
ผม : กูฝากตบเหม่งไอ้อ้วนหน่อยดิ
ต้น : มึงมาตบเองเลยกูไม่ยุ่งฮ่าๆ มึงโทรหาไอ้ตั๊วหน่อยดิ มันโทรหากูบอกว่าโทรหามึงไม่ติด
ผม : อืมๆได้ แล้วผมก็โทรหาไอ้ตั๊วครับ แล้วก็ออกไปหามันที่บ้านครับ เป็นไรมึงครึ้มๆแบบนี้นอนชักว่าวอยู่บ้านเหรอ อยู่คนเดียวอีก
ตั๊ว : กูนิสัยไม่เหมือนมึงนะเว้ย
ผม : ถุย แล้วทานไรยัง
ตั๊ว : ทานแล้วเป็นไรจะเลี้ยงกูเหรอถ้ากูยังไม่ทาน
ผม : ป่าวถามไปงั้นแหละ สัส ได้ลูกหมา(พันธุ์ไซบีเรียนน่ารักดีครับ)มาจากไหนว่ะ แม่งโคตรน่ารักว่ะ
ตั๊ว : ลุงกูซื้อมาจากไหนไม่รู้ อยากได้เหรอเดี๋ยวกูเอาให้
ผม : ไม่เอาของลุงมึง เดี๋ยวก็โดนด่าหรอก
พอดีฝนตกด้วยแหละครับเลยกลับบ้านไม่ได้นั่งเล่นเกมส์เล่นทวิตที่บ้านไอ้ตั๊วนั่งขย้ำหมาลุงไอ้ตั๊วรอจนฝนหยุดแต่มันไม่ยอมหยุดเลยแตกแม่งกลับบ้านครับ
พอถึงบ้านไม่รู้จะทำไรครับไม่นอนก็ดูหนังกีต้าร์ก็สายขาดยังไม่ได้เปลี่ยนอีกตัวก็อยู่บ้านไอ้ต้นเบื่อเซ็งๆเลยออกไปดูหนังที่เซ็นทรัลครับไปถึงรอบทุ่มสี่สิบครับกลับถึงบ้านก็จะห้าทุ่มครับ
บรรยากาศเมื่อเช้าโครตดีเลยครับครึ้มๆยิ่งได้นอนห่มผ้านะโคตรมีความสุขครับแต่ไม่เป็นเช่นนั้นดิครับไอ้ต้นมันมาปลุกผมแต่เช้าครับ มาปลุกแล้วเอาของมาให้ยังกะจะฆ่าผม
ต้น : ไอ้โอมแม่งจะนอนหาพระแสงง่าวไรของมึงว่ะ (ปลุกเฉยๆผมไม่ว่าครับมันมาดึงจวยผมด้วยดิ)
ผม : โอ้ย สัส กูเจ็บนะเว้ย มีไรของมึงเดี๋ยวกูก็จับแม่งปล้ำเลย
ต้น : สัส กางเกงในก็ไม่ใส่ไอ้หนอนชาเขียว
ผม : มึงจะดูไหมตอนนี้
ต้น : ไม่อ่ะกูได้จับแล้ว เอ่อของฝากกูเอาไว้ที่ครัวนะ กูกลับล่ะ แม่งคนอะไรจวยเล็กๆ
ผม : เล็กเชี้ยมึงดิ แก้ผ้าวัดกันเลยไหมล่ะ
เสียอารมณ์แต่เช้าครับสายๆมาก็มาเถียงตกลงกันว่าใครจะเป็นผัวเป็นเมียในทวิตครับฮ่าๆอาบน้ำเสร็จก็ออกไปรอไอ้มิกที่เดิมแหละครับวันนี้มันไม่สบายเลยไม่ได้มาเรียนครับผมเลยว่างดิครับไปบ้านไอ้ต้นพอดียายกับพ่อแม่มันไปทำบุญที่ต่างจังหวัดมันไม่ได้ไปด้วยจะไปแก้แค้นมันครับ
ต้น : มาไรอารมณ์ยังค้างอยู่เหรอถึงมาหากูที่บ้าน
ผม : อารมณ์เชี้ยไรของมึง กูยังเจ็บไม่หายอยู่เนี่ยเกิดกุเป็นไรมามึงตัดอันน้อยๆของมึงมาแทนกูนะ
ต้น : ฝันไปเหอะน้อง จะเที่ยงแล้วทานไรมายัง เอาไหมกูทำคะน้าหมูกรอบให้แต่มึงต้องช่วยกูนะ
ผม : อืม
ช่วยมันเท่าที่ทำได้แหละครับพอมาถึงตอนทำหมูกรอบนี่แหละครับ ไม่อยากพูดถึงเลยครับยังแค้นมันอยู่นี่ครับหมูกรอบน้ำมันกระเด็นมาโดนแขนครับโดนไอ้ตั๊วล้อยังไม่หายอยู่เนี้ย สุดท้ายก็รักกันเหมือนเดิมครับเพื่อนกันไม่โกรธมันหรอกครับแค่นี้ก่อนนะครับขอตัวกลับบ้านล่ะครับ

[เสเพล]

ตอนที่ 92

ของบางอย่างเราคิดว่ามันใช่แต่จริงๆแล้วมันอาจจะไม่ใช่สำหรับเราก็ได้ถึงแม้เราจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมาแต่กลับไม่เป็นเช่นที่เราคิดเมื่อเราได้มันมาแล้วกลับทำเหมือนสิ่งที่เราทำลงไปมันไม่มีความหมายสุดท้ายเราก็ต้องย่อมทิ้งมันไป เช่นเดียวกับความรักแหละครับเราคิดว่าคนนี้ใช่แต่กลับไม่ใช่ถึงแม้เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อเขาแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเจ็บสู้เราเจ็บที่จะถอยออกมา ชีวิตของคนเราบางครั้งมันก็มีช่วงเวลาที่ดีที่สุดทำอะไรก็ดีแต่บางครั้งก็มีช่วงที่ต่ำที่สุดทำอะไรก็มีแต่ล้มเหลวแม้กระทั่งคนรอบข้างก็ไม่อยากจะมองแต่ในช่วงที่ต่ำที่สุดมันอาจจะสอนอะไรเราหลายๆอย่างก็ได้ครับ หลังจากที่ผ่านกิจกรรมปฐมนิเทศของรุ่นน้องรวมทั้งไอ้เต้ครับรู้สึกเหมือนตัวเองแก่ขึ้นมายังไงไม่รู้แต่ก่อนจะมีแต่เรียกพี่พอมาตอนนี้ก็มีคนมาเรียกเราพี่ในมหาลัยฮ่าๆชีวิตมันก็ต้องดำเนินไปใช่ไหมครับ
ต้น : ว่าไงพี่ชายแผลหายยัง (มันแซวผมแต่เช้าเลยครับทั้งๆที่มันทำผมมีแผลนะ)
ผม : หายแล้วกูชักว่าวแล้วมาทาเลยหายเร็วฮ่าๆ(ไม่รู้น่าภูมิใจไหม)
ตั๊ว : ยังจะมาเล่นอีกแล้วมึงหายดียังยัง
ผม : ดีขึ้นแล้วแหละ ซื้อยามาทา
ต้น : หาไรแดกเหอะกูหิวแล้ว อีกอย่างแม่งรีบด้วยนะเว้ย
ตั๊ว : มึงจะรีบไปไหนว่ะยังไม่ได้เปิดเรียนซะหน่อย นัดสาวอีกอ่ะดิมึงไอ้สำส่อน
ต้น : สำส่อนพ่องมึงดิ มึงแหกตาดูนาฬิกาไหมว่ะ นี่มันกี่โมงแล้วยังจะเดินแกว่งจวยอยู่เนี่ย หัวหน้าห้องเขานัดประชุมเว้ยมึงไม่รู้ไรเลยเหรอว่ะ
ผม : โคตรเบื่อว่ะ แม่งมีแต่ประชุม
ต้น : ลาออกกลับบ้านดิครับไอ้คุณชาย
ตั๊ว : ฮ่าๆ พวกมึงนี่นะ ไปหาไรทานกูหิวแล้ว
หลังจากที่หาไรทานเสร็จพวกผมก็เข้าไปประชุมเป็นอะไรที่หน้าเบื่อครับทั้งที่เถียงกันอยู่เรื่องเดียวไม่บอกได้ไหมว่าระหว่างที่ประชุมเกิดไรขึ้นเอาเป็นว่าผ่านไปได้ด้วยดีล่ะกันครับ พอทำไรเสร็จพวกผมเลยไปรวมแก๊งกันที่หอไอ้กายครับ
โอ๊ต : เชี้ยโอม คืนนี้ไปเดินที่งานไหมว่ะพวกไอ้บาสกับไอ้ปามจะกลับบ้านมันให้กูชวนมึงนานๆได้รวมแก๊ง
ผม : ตอนเย็นกูไปส่องสาวมออุบลเว้ย
โอ๊ต : สัส เดี๋ยวนี้ติดสาวมออุบลเหรอว่ะ
ผม : กูล้อเล่น จะไปบ้านยายกู
ต้น : ไปด้วยดิ นะเพื่อนโอม
ผม : เอ่อ จะไปกับกูอีกคนไหมตั๊ว
ตั๊ว : ไม่อ่ะ กูไม่ว่าง
โอ๊ต : แล้วพวกไอ้ปามกับไอ้บาสล่ะ
ผม : เดี๋ยวกูพูดกับมันเอง
ต้น : ดีขึ้นยังว่ะ แม่งดีนะที่กูดึงมึงออกมาไม่งั้น
ผม : ช่างมันเหอะ กูไม่อยากทำด้วยแหละกลัวผิดสัญญาที่ให้เขาไว้
ตั๊ว : รักเขามากอ่ะดิ ถึงยอมทำตามที่เขาบอก
ต้น : มึงไม่รู้ไรแม่งน้องเขาโหดนะเว้ยกูว่าดุกว่าร๊อคไวเลอร์อีก โอ้ย ไอ้เชี้ยโอมมาตบหัวกูทำไมพูดแค่นี้ก็ไม่ได้หวงนะมึง
ผม : จะกลับไหมกูขี้เกียจมาส่งมึงอีก
ตั๊ว : กูต้องรีบกลับแล้วว่ะ พอดีเพื่อนกูต้องไปรับเพื่อนกูอีก
ต้น : สวยป่ะว่ะ แนะนำกูหน่อยดิ
ตั๊ว : ผู้ชายเว้ย
ผม : ไอ้เชี้ยต้นแม่งเอาไม่เลือก
ต้น : ถามไปงั้นแหละในใจเขามีแต่โอมนะตัวเอง
ผม : สัส จะกลับไหม
ต้น : กลับก่อนเลยกูจะนั่งเล่นก่อน
ตั๊ว : พากันแดกเหล้าอีกอ่ะดิ มึงคิดเหมือนกูไหมโอม
ผม : ช่างเขากลับเหอะ
ผมกับไอ้ตั๊วแยกกันกลับบ้านพอถึงบ้านไม่ไรทำครับนอกจากนั่งอ่านการ์ตูน(ช่วงนี้ติดการ์ตูนครับ)นอนดูทีวีสักพักเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน
เต้ : โทรสัพทำไมโทรไม่ติดว่ะ แม่งจะโทรให้ไปรับ
ผม : มานานยัง ดูดิผมถือโทรสัพออกมาให้ไอ้เต้ดูครับ
เต้ : ฮ่าๆ ไปทำยังไงให้มันเป็นแบบนี้ว่ะ
ผม : ตากฝนกลับลืมว่าโทรสัพในกระเป๋านึกว่าจะไม่เปียก
เต้ : แล้วเป็นไร นอนเหมือนคนมีทุกข์ ขี้ไม่ออกเหรอว่ะ
ผม : เบื่อว่ะ เหนื่อยด้วย กูไม่รู้ว่าตอนนี้กูทำไปเพื่ออะไร ผมก็เล่าให้มันฟังครับทุกเรื่องครับบางทีมันก็เป็นที่ระบายตอนที่ผมไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครครับ
เต้ : คิดมากคิดไปก็ปวดหัว ออกมาเอาผัวดีกว่า
ผม : ผัวเชี้ยไร กวนตีนล่ะ แล้วทานไรมายัง ข้าวกล่องอยู่บนโต๊ะนะ กูยังไม่หิวมึงทานเลย
เต้ : ไม่อ่ะ อย่าคิดมาก แล้วมันก็เดินมานั่งตรงหน้าผม แถมถือกีต้าร์ผม นึกว่าจะดีดเพลงไร มันดีดธรณีกรรแสงให้ผมครับ
ผม : สัส เดี๋ยวถีบหงายเลยมึง
เต้ : หลายคนหลายพ่อหลายแม่ความคิดมันไม่ค่อยตรงกันหรอกมึงอย่าเก็บเอามาคิดเลย อีกอย่างมึงก็เคยบอกกูแล้วนิว่าอยากจะทำให้เขามีความสุขนิสัยเดิมๆ
ผม : ไม่อยากทำไรอีกว่ะแม่งโคตรเหนื่อย
เต้ : งั้นมึงก็พักให้มันหายเหนื่อยนะ
ผม : ขอบใจนะกูอยากฟังเพลงร้องให้ฟังหน่อยดิ
เต้ : เพลงไหนดี
ผม : อะไรก็ได้ร้องมาเหอะกูฟังได้หมดแต่ห้ามธรณีกรรแสงอีกนะกูถีบมึงจริงๆนะ
เต้ : ในคืนที่ฟ้านั้นเต็มไปด้วยแสงไฟ เราโอบกอดกันและมองไปบนฟ้าไกล สุดหัวใจ สุดสายตา มีแต่เรา ดวงจันทร์ล่องลอยและมอบความรักให้กัน….มันร้องเพลงลูกอมครับนอนฟังจนจบนานๆได้ฟังมันร้องเพลง
ผม : ขอบใจนะ กูรู้แล้วว่าต้องทำไร
เต้ : แค่ฟังเพลงก็รู้แล้ว แม่งกูปลอบมาตั้งนานไม่เข้าใจโอมกูจะบอกนะ ที่ใดมีรัก(ทำเสียงด้วยนะครับ) ซักพักมีyes
ผม : เยสเชี้ยมึง ไอ้หื่นกามเอ่ย
เต้ : ฮ่าๆ เชื่อกูๆเรียนมา เอาน่าอย่าคิดมาก ใกล้เปิดเทอมแล้วยิ้มๆดิว่ะ มันมาดึงแก้มผมให้ยิ้ม
ผม : ยิ้มล่ะ

[เสเพล]

ตอนพิเศษ ความในใจจากเต้ถึงโอม6

ตั้งแต่เข้ามาเป็นรุ่นน้องเขาผมยังไม่ได้เขียนสักตอนเลยคับเอาไปสักตอนหนึ่งก่อนเข้าพรรษจะเผารุ่นพี่นี้ผิดไหมคับช่วงหลังๆมานี้ถ้าได้อ่านตอนที่คุณโอมเขียนท่านคงจะรู้นะคับว่าตอนนี้เขาเป็นอะไรผมก็ไม่รู้จะเล่ายังไงดีล่ะความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอกใช่ไหมคับทั้งที่ผมพยายามจะปลอบเท่าที่ทำได้แต่เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิมนิสัยมันก็แบบนี้ล่ะคับบ่นว่าเหนื่อยให้ผมฟังแต่ก็ยังทำเหมือนเดิมพูดไปก็ไม่ได้มันอยากทำก็ให้มันทำไปคับในฐานะเพื่อนคนหนึ่งก็คอยดูมันไปเรื่อยๆแหละทำเท่าที่ทำได้ผมจะไม่แนะนำมันหรอกคับแต่จะคอยปลอบมันเกิดว่าเราไปแนะนำเขาเขากลับมารักกันเดี๋ยวก็หาว่าเราไปทำให้เขาเลิกกันเอานี้นะถึงกูจะไม่ค่อยพูดเวลาที่อยู่กับมึงแต่กูก็รู้สึกได้นะว่าตอนนี้มึงเป็นอะไรทั้งที่มึงไม่เคยเล่าให้กูฟังในทุกเรื่องแต่กูอยากจะบอกมึงไว้ว่าถ้ามึงจะเริ่มต้นใหม่มึงต้องห้ามคิดความหมายของคำว่าอกหักในแง่ร้ายยิ่งมึงคิดมึงก็ไม่มีความสุขหรอกอยู่แบบผิดหวังแล้วมั่วแต่ซ้ำเติมตัวเองมันจะช่วยให้อะไรดีขึ้นว่ะมีแต่จะแย่ลงทุกวันสู้มึงคิดในแง่ดีจะไม่ดีกว่าเหรอคิดเสียว่าผิดหวังในวันนี้นี่แหละที่จะให้บทเรียนและสอนให้เรารู้คิดรู้จักรักตัวเองมากขึ้นที่กูชอบล้อมึงว่าขี้แง้อ่ะกูแค่อยากให้มึงเข้มแข็งพอดีพิมในโทรศัพมันเลยสั้นๆ(เตเต้เขียน)

[เสเพล]

ตอนที่ 93

มีคนบอกผมว่าความผิดหวังมักจะทำให้ใครหลายคนหมดสิ้นซึ้งกำลังใจและได้แต่คิดว่าชีวิตของตัวเองนั้นไร้ค่าแล้วมัวแต่จมอยู่ในวังวนของความเศร้าไม่มีจิตใจที่เราจะทำอะไรบางครั้งการที่เรายอมรับกับมันแล้วปรับตัวกับมันแค่นี้เราก็อยู่ได้แล้วความรักที่ไม่สมหวังมันก็เหมือนกับการโดนมีดบาด แรกๆมันก็เจ็บจนแทบจะไม่ทำไรเอาแต่ร้องไห้แต่พอเวลาผ่านไปนานไปมันก็กลายเป็นแผลเป็นที่เพียงแค่เตือนให้ได้ระถึง แต่ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกอย่างที่เต้บอกแหละครับผมเองก็งี่เง่าเองแหละเอาจริงๆนะครับบางครั้งเราก็คิดนะว่าตอนนี้เราทำไปเพื่ออะไรผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำให้เขาๆจะรำคาญไหมแต่ผมอยากจะบอกว่าทุกสิ่งที่พี่ทำให้พี่แค่อยากให้เรามีความสุขแค่นี้ เมื่อคืนยอมรับว่าเหนื่อยครับคิดมากจนนอนไม่หลับทั้งที่เหนื่อยมาทั้งวันผมพยายามข่มตาให้หลับแต่มันก็ไม่หลับว่าไปก็หลับอยู่ครับ มานั่งหลับที่หน้าคอมตอนตีสี่ครึ่งครับ
สะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรสัพผมดังแต่ตีห้า(อ่อลืมบอกครับว่าตอนนี้ไอ้ต้นมันเอาโทรสัพมันให้ผมใช้ครับพอดีโทรสัพผมเปียกฝนอยู่ถังข้าวสารมาสองวันล่ะยังไม่ได้ลองเปิดดูเลยครับ)
ผม : ฮัลโลมีอะไรว่ะแม่งโทรมาแต่เช้า
ต้น : มึงตื่นยังว่ะ
ผม : ตื่นๆไรว่ะแต่เช้า
ต้น : นี่มึงเมากาวเหรอว่ะตักบาตรที่คณะวันนี้
รู้สึกแว๊บเข้ามาให้หัวครับวันนี้ที่คณะเขามีกิจกรรมตักบาตรครับเท่านั้นแหละครับอาบน้ำไม่ถึงสองนาทีนี้ยังช้าอยู่นะตั้งแบกสังขารมาแต่เช้าครับซื้อของเสร็จก็สายแล้วกว่าจะไปรับไอ้คุณชายต้นอีก ดีนะที่มาทันครับไม่งั้นโดนเพื่อนล้อตายเลย
ตั๊ว : เป็นไงมึงเมื่อคืนกูเห็นเดินคนเดียวในงานจะเข้าไปทักแต่แม่งหันกลับมาหายไปไหนไม่รู้
ผม : เบื่อว่ะเลยออกไปเดินเล่นแล้วเพื่อนมึงกลับยัง
ตั๊ว : ยัง มึงจะกลับบ้านตอนไหน
ผม : พรุ่งนี้ล่ะมั่ง กูยังไม่รู้แต่ตอนนี้กูแม่งไม่รู้เป็นไรไม่อยากทำไรเลย
ต้น : เป็นอีกแล้วนะมึง
ผม : กูไม่รู้ว่ากูทำไรให้เขาไม่พอใจเหมือนเขาจะพยายามออกห่างกู
ตั๊ว : เขาอาจจะมีเหตุผลของเขาแหละมึงทำตอนนี้ให้มันดีก่อนนะ
พอตักบาตรเสร็จผมก็ยืนคุยกับไอ้ตั๊วอยู่
เต้ : โอม มานี่หน่อยดิมีไรจะคุยด้วย
มันคงรู้แหละครับว่าผมเป็นไรวันสองวันนี้มันชอบมองผมตลอดผมแกล้งยิ้มให้มันตลอดให้มันสบายใจแต่มันก็คงรู้แหละว่าผมฟื้นยิ้มให้มัน
ผม : มีไร
เต้ : กูรู้นะว่ามึงเป็นอะไรทำไมต้องเก็บไว้คนเดียวแบบนี้ด้วยว่ะไหนเคยบอกกูไม่ใช่เหรอว่ะว่ามีเรื่องอะไรให้บอกกูมึงยังคิดว่ากูเป็นเพื่อนมึงไหม
ผม : เอ่อเต้ ฟังกูก่อนดิ
เต้ : ก็มึงเป็นแบบนี้ไงกูถึงต้องตามมาเรียนที่นี่
ผม : เรื่องเดิมแหละ
เต้ : โอมสิ่งที่มึงเป็นอยู่ตอนนี้มึงอยู่เพราะอะไรว่ะความรักหรือความหวังว่ะ
ผม : ความรักถึงเขาจะคิดยังไงกับกูๆก็จะอยู่แบบนี้
เต้ : แล้วได้คุยกันยัง
ผม : โทรหาเขาแล้วเขาไม่คุยด้วย สงสัยเขาคงยุ่งมั่งแต่ช่างเหอะกูเข้าใจเขา
หลังจากนั้นก็แยกย้ายไปทำกิจกรรมครับจนเลิกพอดีผมกลับบ้านไอ้เต้มันตามมาที่บ้านครับ พอถึงบ้านเหมือนความอ้างว้างมันเข้ามาครับผมทำได้แค่นั่งร้องไห้บนห้องไม่อยากออกไปไหนไม่อยากทำอะไรยอมรับว่าวันสองวันนี้ผมร้องไห้แทบทุกวัน
เต้ : เป็นอีกแล้วนะมึง ไหนว่าไม่เป็นไรว่ะมันเข้ามากอดผมครับ ถ้ามึงจะร้องมึงก็ร้องให้พอกูจะอยู่ข้างมันตลอดนะอย่าร้อง(มันร้องตามผมด้วย)กูเข้าใจนะที่มึงเป็นตอนนี้ไหนมึงเคยบอกกูให้เข้มแข็งว่ะทำไมมึงอ่อนแอแบบนี้แต่ก่อนที่กูเคยรู้จักกับมึงมามึงไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ง่ายแบบนี้นะ
ผม : ก็กูรักเขานี่ว่า
เต้ : รักนะรักได้แต่มึงต้องรักตัวเองด้วยนะเว้ยถ้าเขาไม่รักก็กลับมากลับมาเป็นโอมคนเดิมกูไม่รู้ว่ากูจะทำไงมึงถึงจะเลิกเศร้ากูไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้เลยว่ะกูขอโทษนะที่กูเคยทำกับมึงไม่ดีไว้ไม่งั้นมึงคงไม่มาเสียใจแบบนี้หรอก
ผม : มึงไม่ผิดหรอกกูเองที่ผิดที่ไปรักเขา
เต้ : ไม่มีใครผิดหรอกหยุดร้องนะพูดแล้วมันก็เอามือมาปาดน้ำตาผม กลับบ้านทำใจให้ดีก่อนค่อยกลับมานะถึงจะไม่มีใครรักอย่างน้อยมึงก็ยังมีกูอยู่นะ ถ้าเขาจะไปจริงๆก็ให้เขาไปเหอะไหนมึงเคยบอกกูไงว่าความรักไม่ใช่การครอบครองแต่มันคือการที่เราเห็นคนรักเรามีความสุขถึงเราจะเจ็บก็ยอมไง
ผม : อืม ขอบใจนะ
เต้ : บางทีสิ่งที่เขาตัดสินใจไปเขาอาจจะคิดดีแล้วแหละเขาคงไม่อยากให้มึงเสียใจไปมากกว่านี้อย่าคิดมากนะหยุดสี่วันกลับบ้านไปพักผ่อนที่บ้านให้หายดีแล้วค่อยกลับมาทำหน้าที่ของเราเป็นลูกที่ดีเป็นเพื่อนที่ดีของกูไงยิ้มๆนะ เอาไหมกูร้องเพลงให้ฟัง
ผม : ไม่เป็นไรหรอกแค่มึงทำให้กูแค่นี้กูก็ไม่รู้จะขอบใจยังไงต่อไปกูจะไม่เป็นแบบนี้อีกดีเหมือนกันเขาจะได้มีเวลาอ่านหนังสือเขาจะได้เจอคนที่ดีสำหรับเขาส่วนกูจะอยู่แบบนี้แหละไม่คิดอีกแล้ว
เต้ : ดีแล้วแหละที่มึงคิดได้ เขาอาจไม่ใช่เนื้อคู่เราก็ได้เอาน่าชีวิตยังต้องเดินต่อไปสักวันคนที่ใช่อาจจะเข้ามาใหม่ก็ได้
ผม : แล้วมึงล่ะมัวแต่มาปลอบกูแฟนไม่ว่าเอาเหรอ
เต้ : นอกเรื่องแล้วมึงแฟนไรไม่มีเว้ย
ผม : ไม่มีแล้วยิ้มทำไมว่ะ
เต้ : ยิ้มที่เห็นไอ้ขี้แง้กูมันร้องไห้จนตาแดงไง
ผม : กวนกูเหรอแล้วนี่จะกลับหนองคายเหรอ
เต้ : อืม แล้วมึงล่ะจะกลับวันนี้ไหม
ผม : คงพรุ่งนี้เช้า งั้นกูไปส่งนะ
ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมงี่เง่าทำให้ทุกคนเศร้าตามไปด้วยผมสัญญาต่อไปผมจะไม่เศร้าอีกครับขอเป็นตอนสุดท้ายนะครับที่ผมจะเศร้าต่อไปผมจะพยายามเป็นคนเดิมถึงมันจะไม่ค่อยดีแต่ผมจะรีบกลับมาเป็นคนเดิมครับผมอยากจะบอกคนๆหนึ่งที่เขาเข้ามาอ่าน “พี่ขอบคุณนะที่เป็นกำลังใจให้พี่มาตลอดขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้พี่ตลอดเวลาที่ได้คุยกับเราพี่มีความสุขแต่อะไรที่พี่สัญญาไว้พี่จะทำตามทุกอย่างพี่จะเก็บช่วงเวลาที่ผ่านมาเก็บไว้ในความทรงจำและพี่อยากจะให้เราตั้งใจทำในสิ่งที่ตัวเองหวังไว้ทำให้มันสำเร็จนะอย่างที่พี่เคยบอกนะว่ามันไม่มีอะไรที่ยากเกินกว่าที่เราจะทำถ้าเราคิดว่าจะทำพี่เชื่อว่าเราทำได้นะต่อไปพี่คงไม่ได้บอกอีกแล้วนะอย่าลืมทานข้าวตอนเที่ยงด้วยนะมีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้ตลอดนะ”

[เสเพล]

บทสนทนาระหว่างโอมกับเต้ 10

เต้:
@OhmKub ฟายเอ้ย!เลิกเศร้าได้แล้วมึงให้เวลาสิบนาทีถ้าไม่หายกูไปเจาะยางรถมึงแน่วันจันทร์ถ้าไม่มีใครรักก็รักตัวเองนะอย่างน้อยน้องโอมก็ยังมีพี่เต้อยู่นะห้ามเศร้าห้ามนอนดึกห้ามร้องไห้ห้ามทำอะไรบ้าๆห้ามๆทุกอย่างที่ไม่ดีโอเคมั้ยกลับมาเป็นคนเดิมนะเดี๋ยวกูซื้อหนังโป้ไปฝาก(เตเต้เขียน)

@OhmKub ดีขึ้นแล้วก็ดีถ้ายังไม่ดีก็หาไรทำไม่งั้นก็เอารถมอไซค์ตัวเองมาล้างกว่าจะล้างครบคงดีขึ้น555มีกี่คันเอามาล้างให้หมดถ้ายังไม่หายก็เหมือนที่พ่อบอกใส่ปุ๋ยที่ไร่มันเลี้ยงวัวอยู่บ้านไม่งั้นก็แบกกระสอบปุ๋ยอยู่ร้านถ้าไม่ดีขึ้นก็ไปกระโดดน้ำตายไป(เตเต้เขียน)

โอม:
อะไรของน้องครับ รถพี่ไม่สกปรกนะไม่เหมือนรถน้องนะครับถ้าไม่ล้างก็ขนมาขายให้พี่นะพี่รับวื้อราคาเศษเหล็ก ทำมาหมดแล้วทั้งแบกกระสอบปุ๋ยเลี้ยงวัวอีกอย่างเพราะปากคุณล่ะครัมาแช่งให้ผมตกหลังม้าเจ็บหลังอยุ่เนี่ย

เต้:
ราคาเศษเหล็กพูดได้ไงว่ะต่อยกันไหมพูดงี้แน่จริงแข่งกันไหมว่ะกูต่อให้เอารถมึงมาทั้งเจ็ดคันเลยไม่ต้องรับสายกูเลยนะคืนนี้ถ้ากูโทรไปโกรธแล้วย้ำไม่ต้องรับสายนะเชอะ(เตเต้เขียน)

โอม:
ฮ่าๆไหนว่าห้ามแข่งรถยังจะมาท้ากูอีก

เต้:
ท้าไปงั้นแต่ก็ไม่แข่งรู้ว่าโอมยังอนุบาลอยู่ถึงอุบลยัง(เตเต้เขียน)

โอม:
อนุบาลไรมหาลัยแล้วเว้ย

[เสเพล]

ตอนที่ 94

ขอบคุณทุกคนนะครับที่เป็นห่วงขอบคุณพี่ๆน้องๆเพื่อนๆที่คอยให้กำลังใจผมมาตลอดนะครับไม่รู้ว่าจะเศร้าไปทำไม่อีกเศร้าแล้วก็มีแต่คนด่าอย่างไอ้เต้ก็โทรมาด่าผมเกือบทุกชั่วโมงแทบจะไม่มีเวลาร้องไห้ครับไอ้ต้นก็อีกคนจนไม่อยากเศร้าแล้วครับแต่ก็ยังมีหลายคนที่คอยให้กำลังใจผมอยู่เศร้าไปก็ไม่มีไรดีขึ้นถ้าเขาจะไปก็ให้เขาไปเหอะเราคงไม่ใช่เนื้อคู่กันเนาะกลับบ้านไปทำใจครับผมไม่รู้ว่าทำไม่ผมต้องเป็นหนักขนาดนี้สงสัยรักเขามากไปแต่ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้วครับทำใจเข้าพรรษาฮ่าๆแต่ก็ได้เรียนรู้หลายๆอย่างครับผมจะเก็บแต่สิ่งๆไว้จะเก็บไว้เป็นความทรงจำแล้วครับว่าครั้งหนึ่งเคยรู้สึกดีกับคนนี้ต่อไปจะไม่คิดเรื่องรักแล้วครับจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดจะตั้งใจเรียนแล้ววันจันทร์ก็เปิดเทอมแล้วทำหน้าที่รุ่นพี่ที่ดี(มั่ง)หลังจากที่กลับบ้านสิ่งแรกที่ผมเจอคือย่าครับ
ย่าผม : ใครไม่รักก็เราก็ช่างเขา เราควรที่จะรักตัวเองนะอย่าคิดมากนะลูกย่าจะพาทำบุญให้หายเศร้าเป็นคำพูดแรกที่เจอหน้าย่าครับ
ผม : ขอกอดหน่อยดิ คืนนี้นอนด้วยนะย่า
ย่าผม : ได้จ๊ะ ถึงไม่มานอนย่าก็จะไปนอนกับเรา
ผม : ไม่กลัวผมนอนดิ้นเหรอครับ โอ้ยเจ็บนะย่ามาเคาะหัวโอมทำไม
ย่าผม : เคาะให้หายเศร้าไง อย่าคิดมากนะลูกสมัยย่าสาวๆก็เคยเป็น
ผม : แน้ ไหนปู่บอกว่าย่าสมัยเป็นสาวหนุ่มๆมาจีบเยอะแล้วย่ามายอมแต่งงานกับปู่ได้ไง
ย่าผม : ก็ปู่เราเล่นมาจีบย่าทุกวันมานั่งเฝ้าทุกวันจะให้ย่าไม่รักก็ไม่รู้จะพูดยังไงล่ะ
ผม : ทำไมย่าต้องหน้าแดงด้วยเขินอ่ะดิกิ้วๆ
ย่าผม : เอาอีกทีไหมรอบนี้เคาะแรงกว่าเดิมนะ อย่าคิดมากนะลูกอย่าเศร้าอีกนะรู้ไหมย่าเป็นห่วงเรานะย่ากลัวไอ้ตัวแสบของย่าจะเป็นอะไรไปหยุดคิดแล้วตั้งใจเรียนนะ
ผม : ครับย่า โอมจะตั้งใจเรียนครับ ป๊ากับแม่ยังไม่กลับเหรอครับ
ย่าผม : ยังเลยลูกเห็นบอกว่าค่ำๆถึงจะกลับ แล้วทานไรมายัง ย่าทำสังขยาให้เราในตู้เย็นนะ
ผม : ไม่กลัวผมอ้วนเหรอครับ ไหนบ่นว่าผมอ้วนห้ามทานเยอะ
ย่าผม : วันเดียวไม่เป็นไรหรอก ไปวัดกับย่านะย่าไม่มีเพื่อนไป
เท่านั้นแหละครับย่าผมพาตะลอนทำบุญทั้งในประเทศและต่างประเทศย่าผมเป็นคนชอบทำบุญครับผมเลยต้องไปเป็นเพื่อนแต่ก็ดีเหมือนกันครับจะได้ไม่มีเวลาเศร้า
ย่าผม : หลวงพ่อช่วยรดน้ำมนต์ให้ตัวแสบเอาเยอะๆนะเจ้าค่ะ
ผม : ย่าไม่ขอหลวงตาให้ผมอาบเลยล่ะครับ
ย่าผม : พอดีเขาพึ่งอกหักเจ้าค่ะ(ย่าผมก็ดีๆไปบอกเขาอีก)
กลับจากวัดผมเป็นหวัดเลยครับห้าวัดโดนน้ำมนต์ทุกวัดครับทำแล้วย่าสบายใจผมก็ยอมครับ
แม่ : เป็นไงโอมดีขึ้นยัง แม่เป็นห่วงเราแทบแย่กลัวเราจะเป็นอะไรไป
ผม : ผมไม่เป็นไรครับแม่ ผมเจ็บจนชินล่ะ ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยดิแม่(แล้วผมก็เข้าไปโอบกอดแม่ครับ)น้ำตาผมมันกลั้นไม่อยู่ครับนี่แหละครับกำลังใจที่ดีที่สุดสำหรับผมในตอนนี้ทุกครั้งที่ผมมีปัญหาผมจะกลับบ้านไม่ก็โทรคุยกับแม่ แม่โอมขอโทษนะครับที่โอมเคยทำให้แม่เสียใจทำให้แม่ต้องเป็นห่วง
แม่ : แม่ไม่เคยโกรธลูกหรอก ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไรแม่ก็ไม่ว่าอะไรที่ลูกทำแล้วลูกแม่ความสุขแม่ก็มีความสุขด้วยถึงจะไม่มีใครรักลูกแต่แม่ก็รักนะและรักมากด้วยอย่าร้องนะเดี๋ยวแม่ก็ร้องตามหรอก
พ่อ : ขี้แง้เอ่ย(มาขยี้หัวผมครับ) ไหนบอกป๊าว่าเข้มแข็งไง
ผม : ป๊าผมขอหอมแก้มแฟนป๊าได้ไหม
พ่อ : ได้ ถ้ายังเศร้าอีกก็ไม่ต้องไปเรียนนะกลับมาอยู่บ้าน
ผม : ป๊า จบแล้วผมกลับมาอยู่แน่ครับขอเวลาอีกสี่ปีครับ
แม่ : เลิกคิดมากนะลูก กลับมาเป็นคนเดิมนะ
ผม : ครับแม่
เป็นวันหนึ่งที่ผมมีความสุขครับได้ทานข้าวพร้อมหน้ากันทั้งปู่ย่าพ่อแม่ เป็นอะไรที่โคตรมีความสุขครับแต่ก็นะได้นั่งฟังปู่บ่นให้จนอิ่มครับพอทานข้าวเสร็จก็ขอแม่ไปวัดครับเวียนเทียนพอดีเพื่อนมันมาบังคับถึงบ้านเลยต้องไปครับพอเวียนเสร็จฝนตกครับนั่งรอจนมันหยุดแต่ก็ขับออกมาได้ไม่ถึงครึ่งทางฝนตกอีกตากมาจนถึงบ้านครับ
ย่าผม : ไปอาบน้ำสระผมนะเดี๋ยวจะเป็นหวัดหนักว่าเดิมหรอก
ผม : ครับ แต่ไม่ทำตามครับไปเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าแล้วมานอนครับอย่าทำตามนะ(พอดีเขารณรงค์ให้ประหยัดน้ำผมเลยต้องทำตามเขาครับเป็นไงข้ออ้างผมดีม่ะครับ)ช่วงนั้นไอ้เต้โทรมาครับนั่งคุยกับมัน(จะว่านั่งคุยไม่ใช่นั่งฟังมันด่าซะมากกว่า)ไม่อยากจะเอามาเขียนครับผมวางสายไปสามครั้งมันโทรกลับตลอดทนฟังมันด่าเป็นชั่วโมงครับเอาเป็นว่าผมไม่เขียนนะว่ามันด่าไรบ้างรอไปถามมันนะครับ
เต้ : ถ้าไม่เป็นไรแล้วก็ดี จำไว้นะห้ามทำอะไรบ้าๆนะเว้ย
ผม : ทำไรว่ะ ชักว่าวตากฝนเหรอ
เต้ : ชักพ่องมึงดิ อย่าคิดมากแล้วเลิกเศร้าได้แล้วถ้ามึงยังไม่หยุดเศร้ากูจะเอารูปที่มึงแก้ผ้าไปประจาน
ผม : สัส หยุดแล้วเว้ย ไม่เศร้าแล้ว ลบนะ
เต้ : รอแน่ใจก่อนค่อยลบ ไอ้โอมจวยเล็ก
ผม : ใครจะไปเหมือนมึงจวยใหญ่มีไว้แค่โชว์ส่วนจวยเล็กเขามีไว้ใช้งานเว้ย ฮ่าๆ(ไม่รู้ผมจะภูมิใจเพื่ออะไร)
เต้ : หายเศร้าแล้วก็ดี วันจันทร์เจอกัน
ผม : โดนแน่มึง ฮ่าๆ
เต้ : มึงแหละโดนก่อนกูจับปี้เลยนะมึงถ้ามาแกล้งกู
ผม : สัส ไม่คุยด้วยแล้วไอ้หื่นกาม
เต้ : อ้าๆๆ
ผม : อ้าพ่องมึงดิ ไปล่ะแล้วผมก็วางสายไปครับ
แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มได้พวกไอ้ตั๊วกับไอ้บัดดี้ผมก้ทำเหมือนๆกับไอ้เต้แหละครับบางทีการที่เราไม่มีแฟนเราก็มีความสุขเหมือนกันแต่มันก็ย่อมมีชาวงที่เหงาเหมือนกันครับเอาเป็นว่าเลิกเศร้าเนาะกลับไปตั้งใจเรียนดีกว่าพรุ่งนี้ก็กลับอุบลล่ะสบายใจแล้วครับไปแหกปากที่แม่ข้ำโขงระบายไรออกไปแล้วกลับไปเป็นโอมคนเดิมดีกว่าอนาคตจะเป็นไรก็ช่างผมขอทำปัจจุบันให้ดีที่สุดครับรักคนอ่านดีกว่าเขาไม่เคยทำให้ผมเสียใจมีแต่ให้กำลังใจรักทุกคนนะครับจุ๊บๆๆเปิดหน้าต่างไว้นะครับคืนนี้โอมจะตามไปจูบถึงบ้านเลยฮ่าๆดูเหมือนจะเมากาวฮ่าๆ

[เสเพล]

ตอนที่ 95

ความเศร้าทุกอย่างย่าผมบอกให้ทิ้งไว้ที่โขงเจียมครับทิ้งไปกับก้อนหินที่โยนลงแม่น้ำโขงและทิ้งไว้ไม่ต้องเอากลับอุบลด้วยคนเรานี่ก็แปลกครับเวลาที่รักเขาทำทุกอย่างเพื่อเขารักเอาเป็นเอาตายแต่พอเศร้านี่ก็เหมือนกันไม่พูดดีกว่าเนาะเราจะเข้มแข็งไปด้วยกันโอมจะทำตามสัญญาขอเวลาอีกไม่นานฮ่าๆ(เริ่มบ้าแล้ว)เป็นวันที่ดี(หรือป่าว)ที่ผมต้องตื่นมาขึ้นรถตอนตีห้าครับคิดถึงบรรยากาศตอนนั้นนะนอนห่มผ้าเตียงนุ่มๆที่บ้านแต่มันไม่เป็นเช่นนั้นครับตัวเองบอกคนที่บ้านว่าจะกลับรถประจำทางไม่ให้ไปส่งที่อุบล(พูดง่ายๆก็ตัวเองเก่งแล้ว)ผมต้องตื่นมาตีสี่กว่าครับไม่ต้องถามนะว่าอาบน้ำไหมตอบไปเต็มปากครับแปรงแต่ฟันกับล้างหน้า(บ๊อกเซอร์ตัวเมื่อวานที่ใส่นอนกับกางเกงยีนเสื้อยืดสีดำ)น้ำก็ไม่อาบนั่งรถกว่าจะถึงก็เกือบๆแปดโมงครับหลับมาตลอดทางครับก็มันง่วงนิครับข้างบ้านเขาจัดมินิคอนเสิร์ตผมแทบจะไม่ได้นอน พอไปถึงก็นั่งรถเมล์สาย11(เอาที่อยู่บ้านผมเลยม่ะฮ่า)นั่งสักพักก็ถึงบ้านครับพอถึงบ้านเท่านั้นแหละครับนอนแต่ไม่เป็นแบบนั้นดิครับ เสียงโทรสัพผมดังขึ้นยังกะรู้ว่าผมมาถึงอุบล
ผม : สวัสดีครับ
“พี่โอมวันนี้เรียนเหมือนเดิมใช่ไหมครับ”
ผม : อืมๆเดี๋ยวพี่อาบน้ำจะออกไปนะที่เดิมครับมิก พอวางสายในใจอยากนอนต่อแต่กลัวจะลุกไม่ไหวครับเลยต้องอาบน้ำหาไรทำจนถึงเวลาที่ไปรอไอ้มิก ระหว่างที่รอก็เล่นทวิตบ้างนั่งหลับบ้าง
มิก : พี่โอม(มันเอานิ้วมาจิ้มตัวผมมันคงคิดว่าผมเป็นขี้หรือป่าว)
ผม : หาๆ (งัวเงียตื่นขึ้น) มาแล้วเหรอ
มิก : เช็ดน้ำลายหน่อยฮ่าๆ
ผม : จริงเหรอ
มิก : ผมล้อเล่นแล้วไปอดหลับอดนอนมาจากไหนไหวไหมครับถ้าไม่ไหวก็ไปนอน
ผม : ไหวครับ ล้างหน้าเดี๋ยวก็สดชื่นแล้วมาถึงนานยัง
มิก : พึ่งมาถึงครับ พี่ผมไปซื้อปากกาแปบนึงนะ สักพักมิกก็เดินมา อ่ะพี่แก้ง่วง เวลาที่ผมง่วงผมชอบกินอันนี้
ผม : ขอบใจนะ
นั่งสอนมิกแล้วให้น้องเขานั่งทำแบบฝึกหัดครับผมก็อธิบายให้ฟังจนเลิกครับสอนเสร็จหาไรทานแล้วก็กลับบ้าน ระหว่างที่ขับรถกลับบ้านในหัวคิดแต่เรื่องนอนฮ่าๆ พอถึงบ้านเท่านั้นแหละ
ผม : อ้าวตั๊ว มานานยังว่ะทำไมไม่โทรบอกกูว่ะ
ตั๊ว : โทรสัสไรว่ะ โทรไปไม่ติด(ลืมไปเวลาที่ผมสอนไอ้มิกผมจะชอบปิดเครื่อง)
ผม : โทษๆ มีธุระไรว่ะมาหากูถึงบ้านคิดถึงกูอ่ะดิ
ตั๊ว : บ่าปุ๊ดซีแลน
ผม : อะไรว่ะกูแปลไม่ออกถือว่ามึงชมกูนะฮ่าๆ ทานไรมายัง
ตั๊ว : ไปเที่ยวเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ ข้อหาที่มึงทิ้งกูกลับบ้านอุส่าว่าจะเที่ยวกับมึง
ผม : แล้วเพื่อนมึงล่ะไหนวันนั้นว่าจะพาเพื่อนเที่ยว
ตั๊ว : แฟนมันมาด้วยกูเลยไม่สนุกว่ะ
ผม : แฟนเขามาด้วยไม่สนุกเหรอว่ะแอบกินเพื่อนเหรอ
ตั๊ว : บ่าฮ่า บ่าปุ๊ดซีแลน
ผม : ไปก็ไปว่ะในที่สุดผมต้องพามันไปเที่ยวครับ เดินเล่นในงานแหละครับซื้อนั้นซื้อนี่ก็กลับเลยพามันมาแวะที่บิ๊กซีเดินดูตลาดนัดแถวนั้นครับ แล้วเพื่อนมึงกลับยังว่ะ
ตั๊ว : ขึ้นรถแต่เมื่อวานแล้ว แล้วมึงล่ะดีขึ้นยังว่ะ กลับบ้านไปทำใจ
ผม : ทำใจไรแค่คิดถึงพ่อแม่เว้ย
ตั๊ว : ไอ้ปากแข็ง อย่าให้กูเห็นมึงร้องไห้อีกนะ
ผม : กูไม่เป็นไรแล้วเลยยิ้มให้มันดูครับ
ตั๊ว : สวยดีว่ะ มันยืนดู(มันเป็นโมเดลตัวการ์ตูนครับ)
ผม : อยากได้เหรอ ซื้อดิที่บ้านกูมีแล้วนะตัวนี้
ตั๊ว : ไม่เอาอ่ะแม่งแพง
ผม : ฮ่าๆเก็บเงินไว้ขอเมียเหรอครับคุณกระตั๊วถึงไม่ซื้อ พี่ครับผมขอดูตัวนี่หน่อยดิครับ
ตั๊ว : ไม่ซื้อจะเอามาดูทำไม
ผม : มันสวยดี แค่อยากดู อ่ะกูซื้อให้
ตั๊ว : ไม่เอาเดี๋ยวเป็นหนี้บุญคุณมึงอีก
ผม : เอาน่า กูซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดมึงล่ะกัน ถึงวันกูไม่ซื้อให้นะ
ตั๊ว : อืม
ผม : อย่าร้องดิฮ่าๆ
ตั๊ว : ร้องเชี้ยไร ขอบใจนะมึง ไอ้ต้นมันยังไม่กลับจากบ้านปู่มันเลยอ่ะ กูเลยไม่มีเพื่อนไปไหนมาไหน
ผม : กูกลับบ้านไม่กี่วัน ทำไมมึงไม่ไปหาพวกไอ้กายไอ้โอ๊ตพวกเพื่อนในห้องว่ะ
ตั๊ว : มันกลับบ้านหมด
ผม : ฮ่าๆ เพื่อนไม่อยากคบเหรอมึง
ตั๊ว : มีแต่หมาคบ
ผม : สัส ด่ากูเดี๋ยวตบคว่ำเลยมึง แดกไรไหม ตอนเย็นๆไอ้ต้นน่าจะมาถึงอุบลนะ กลับกันเหอะ
กลับถึงบ้านผมได้นอนไม่กี่ชั่วโมงครับไอ้ต้นมันมากวนถึงบ้าน
ต้น : ไอ้ห่านี่นอนเฉยๆก็จวยแข็ง ฝันไรอยู่ว่ะ
ผม : แข็งบ้านป๊ามึงดิ ลมมันพัดกางเกงเว้ย มึงนี่นะวันๆยุ่งแต่กับจวยกูเดี่ยวก็แก้ผ้าให้เล่นหรอก
ต้น : จริงจังไปได้มึง อ่ะกูให้จับของกูคืน
ผม : สัส ไม่จับเว้ย อ่ะของฝาก
ต้น : กูมาบ้านมึงไม่เสียเที่ยวเลยฮ่าๆ
ผม : ไอ้เห็นแกกิน
ต้น : อ่ะกูก็มีให้มึง แล้วเป็นไงว่ะคุณชายเจ้าน้ำตาของกูดีขึ้นยัง(พูดแล้วมันเอาหน้ามาใกล้ๆหน้าผม)
ผม : ดีขึ้นครับ (ผมบีบจมูกมัน)
ต้น : กูเจ็บนะเว้ย ปล่อยดิว่ะ
ผม : ไม่เว้ย โอ้ย สัส มันบีบจวยกูทำไม กูยอมล่ะโอ้ย ปล่อยดิว่ะเจ็บนะเว้ย
ต้น : ฮ่าๆ ชอบบีบใช่ไหม
ผม : โอ้ย พอๆกูยอมล่ะ กูเจ็บ
ต้น : บอกรักกูก่อนถึงจะปล่อย
ผม : กูถีบนะเว้ย โอ้ย เอ่อๆกูรักมึง บอกแล้วปล่อยดิว่ะ
ต้น : เอาเพราะๆ แล้วสัญญากับกูด้วยว่าจะไม่เศร้าอีก
ผม : ครับ ผมรักคุณครับต้น ผมสัญญาจะไม่เศร้าอีกครับ
ต้น : ถ้าเศร้าอีกผมยอมให้คุณต้นปี้พูดตาม
ผม : สัส ไม่พูดเว้ยโอ้ยๆ พูดแล้ว ถ้าเศร้าอีกผมจะยอมให้คุณต้นปี้ครับ โอ้ยสัส กูจะเป็นหมันไหมว่ะ
ต้น : สู้มือนะเรา
ผม : สู้มือพ่องมึงดิ แม่งระวังอย่าให้ถึงทีกูล่ะกัน แม่งแดงหมดแล้วมึง(ดึงหัวกางเกงดู)จะซ้ำไหมว่ะ

[เสเพล]

ตอนที่ 96

บางทีคนรอบข้างเราก็สำคัญนะครับเวลาที่เรามีปัญหามาคนรอบข้างนี่แหละคือคนที่จะคอยช่วยเราไม่มากก็น้อยอย่างผมพอกลับจากบ้านที่โขงเจียมก็มีเพื่อนมีพี่ที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอดครับ
ตื่นขึ้นมาเจ็บไปทั้งพวงครับเพราะไอ้ต้นแท้ๆไม่รู้เล่นไรที่อื่นผมไม่ว่าหรอกแต่นี่ไข่ผมแถมยังล้อผมอีกครับโทรมาลอแต่เช้าครับ
ต้น : เป็นไงมึงกูทำหมันให้
ผม : หมันพ่องมึงดิกูเจ็บยังไม่หายอยู่เนี่ย
ต้น : เดี๋ยวกูไปบีบให้มันหายเจ็บนะ
ผม : มีแต่กูจะเอามีดไปปาดของมึงดิ แม่งโทรมากวนแต่เช้านะมึง
ต้น : ไปไหนไหมว่ะ ดูหนังเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ
ผม : ไปสอนพิเศษไอ้มิก ทำไมไม่ชวนไอ้ตั๊วว่ะกูไม่ว่าง
ต้น : เพื่อนกันเขาดูกันตรงนี้แหละ
ผม : อ้าวสัส กูไม่ว่างจริงๆ ช่วงบ่ายว่างงั้นเดี๋ยวกูพาไปงอแง้ยังกะเด็ก
ต้น : เหรอที่คุณชายล่ะครับน้ำตามึงจะท่วมอุบลแล้ว
ผม : เวอร์ล่ะมึง เดี๋ยวอาบน้ำก่อนนะ
ต้น : แน่ได้ยินเสียงกูแล้วจะว่าวเหรอว่ะ
ผม : เอ่อ ไม่ได้ว่าวนานแล้ว ถุย เจ็บแบบนี้ใครจะมีอารมณ์ว่าวว่ะ
พอวางสายกับมันเสร็จผมก็อาบน้ำแต่งตัวออกไปข้างนอกครับก็เหมือนเมื่อวานแหละครับสอนพิเศษไอ้มิกวันนี้ดีหน่อยที่มันบอกว่าติดธุระเลยมาเรียนแปบเดียวครับเลยว่างครับ เลยโทรหาไอ้เต้
เต้ : คิดถึงเขาเหรอตัวเองเดี๋ยวก็ถึงอุบลแล้วค่อยเจอกัน
ผม : คิดถึงบ้าไร แค่กูออกมาข้างนอกเข้าไปเอาเลยนะรถพี่จ้าอยู่บ้าน
เต้ : ไม่ได้ทำอะไรรถกูนะ
ผม : จะไปทำเพื่อไรไม่ได้โกรธมึงซะหน่อยแค่เอาหัวเทียนออก
เต้ : สัส แกล้งกูเหรอ
ผม : ป่าวแค่กูดูว่ามันเก่าเลยถอดทิ้ง
เต้ : ขอบใจนะที่ซื้อมาเปลี่ยนให้
ผม : ใครบอก กูก็ปล่อยมันไว้แบบนั้นแหละ
เต้ : ไอ้เชี้ยโอม กูกลับไปถึงจัดการมึงแน่ แค่นี้นะ
ผม : ฮ่าๆๆ(ซะใจครับหาว่ารถผมไม่แรง)แต่จริงๆไม่ได้ทำหรอกแกล้งพูดไปงั้นแหละ
พอวางสายไอ้เต้เสร็จผมก็โทรหาไอ้ต้นครับตอนแรกเร่งผมจะไปแต่ไปถึงบ้านมันเปลี่ยนใจครับไม่ไปซะงั้นสักพักไอ้ตั๊วมันตามผมมาที่บ้านต้นครับหอบงานมาที่บ้าน
ต้น : หอบของหนีตามผู้ชายที่ไหนว่ะ
ตั๊ว : มาบ้านมึงก็หนีตามมึงมั่ง ฮ่าๆโอมเย็นนี้มึงดูบอลป่ะมึงเชียร์ทีมไรว่ะ
ผม : ไม่เชียร์สักทีมกูนะเลือดกูมันแดง
ต้น : มึงทำใจกับแมนยูมึงนะเตรียมย้ายมาเซลกับกูเลย
ตั๊ว : แมนยูไม่ได้เตะเกี่ยวไรกันว่ะกูงง
ต้น : กูท้ามันว่าถ้าเชลชนะมันจะยอมมาเชียร์เซลเดี๋ยวเด็กแมนยูจะกลายมาเป้นเด็กเซลกับพวกเราแล้วตั๊วฮ่าๆ
ผม : กูคิดผิดไหมว่ะที่รับคำท้ากับมึง
ต้น : กูแล้วไอ้น้องชาย
ตั๊ว : กูเอาของมาให้แล้วนะส่วนที่กูทำกูเอาไว้ที่บ้านพอดีมีธุระกูกลับก่อนนะ
ต้น : อืม ขับรถดีๆนะตัวเอง(เดินไปยิกแก้มเขาครับ)
ผม : เล่นกันอย่างนี้ระวังเหอะมึง สิวเชี้ยไรว่ะมาเกิดที่หลังกู
ต้น : ก็มึงชอบถอดเสื้อนอนนี่ว้า ชอบอ่อยเวลานอน
ผม : อ่อยเชี้ยไร
ต้น : โอมมึงทำไร
ผม : จะทำงานมีไร
ต้น : เคาะหูให้กูหน่อยดิ
ผม : หูมึงก็ทำเองดิ
ต้น : เปลี่ยนกันเดี๋ยวกูทำให้ งั้นก็กูจะทำงานคนเดียวเองมึงไม่ต้องทำผข้อเสนอดีครับ)
ผม : เอาดิ แล้วมันก็มานอนที่ตักผมครับ สัส หันหน้าเข้าหาจวยกูอย่าทำไรนะเว้ย
ต้น : กูไม่ทำไรหรอกแค่จับดู
ผม : กวนตีนล่ะ มันแข็งขึ้นมาจับยัดปากมึงนะเว้ย
ต้น : อ้าๆ
ผม : คางเชี้ยไรว่ะ
ต้น : ก็กูเสียวนิว้า มีคนเคาะหูให้ สัส กูคางมึงอย่าจวยแข็งนะเว้ย กูกัดจริงนะ
ผม : ไม่รู้ดิกูยิ่งอ่อนไหวง่ายอยู่ฮ่าๆ
ต้น : อ้าๆ เบาๆหน่อยโอ้ย อ้า
ผม : สัส เสร็จแล้ว กูเปลี่ยนใจล่ะมึงบีบสิวให้กูหน่อยดิ
ต้น : ถอดเสื้อมา แล้วนอนคว่ำนะ จะนวดน้ำมันหรือนวดเฉยๆครับ
ผม : กวนตีนล่ะ
ต้น : หลังมึงโคตรขาวว่ะ เห็นแล้วมีอารมณ์เลย
ผม : สัส โอ้ยบีบเชี้ยไรว่ะแม่งโคตรเจ็บ
ต้น : หยีเลือดกูจะติดเป็นเอดส์ป่ะเนี้ย
ผม : พอๆกูไม่ให้บีบแล้ว เอดส์บ้าไรแต่เล็กจนโตกูยังบริสุทธิ์อยู่ยังไม่เคยมีไรกะใครเลย
ต้น : กล้าสาบานป่ะล่ะ ฝนยิ่งตกฟ้ายิ่งร้องอยู่เนี้ย
ผม : ไม่เอาน่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะมาล้อเล่นนะเว้ย

[เสเพล]

ตอนที่ 97

อย่างที่ไอ้เต้มันล้อเมื่อวานครับตื่นขึ้นมาแทบจะร้องไห้ครับเจ็บไปทั้งพวงครับน้ำตาแทบไหลครับไม่อยากออกไปไหนเลยกับวันแรกที่เปิดเรียนแทบจะไม่อยากลุกครับแต่ต้องไปเลยค่อยๆเดินแหละครับจะไปหาหมอก็ไม่กล้าเห็นแบบนี้ผมก็อายเป็นนะครับอยู่ๆจะให้ไปแก้ผ้าให้เขาดูเกิดมันลุกขึ้นมาทำไงครับ
ตั๊ว : มาแต่เช้านะมึงแม่งวันนี้ไม่ใส่ไทค์รุ่นพี่แต่งตัวไม่เรียบร้อย เป็นไรว่ะเดินแปลกๆ
ผม : ไม่เป็นไรหรอกพอดีเจ็บเท้านิดหน่อย(โกหกมันครับ)
“ไอ้โอมมึงโดนใครตุยตูดมาว่ะ” เสียงมาตั้งแต่ลานจอดรถครับผมแทบอยากวิ่งหนี
ตั๊ว : รีบไปไหนว่ะรอกูด้วย
ผม : กูอายแม่งไอ้สัสต้นจะแหกปากหาเชี้ยไรของมัน
ตั๊ว : ไหนว่าเจ็บขาเดินกุมจวยอยู่ได้
ผม : กูเจ็บ
ตั๊ว : (มันขำครับ) แล้วไปทำไรมาไปมั่วกับใครมามึง
ผม : มั่วเชี้ยไร มีแต่มือไอ้ต้นล้วนๆไม่เชื่อมึงถามมันดูดิ
ตั๊ว : เดี๋ยวก็เป็นหมันหรอกฮ่าๆ ทานยายัง
ผม : ทานแล้ว
ตั๊ว : คนที่ลิฟต์โคตรเยอะมึงไหวไหมว่ะเดินขึ้นบันได
ต้น : สัส พวกมึงจะรีบเดินไปตามควายเหรอว่ะไม่รอกู อ่ะขนมกูเอามาฝาก
ผม : ไปตามทำไมความกำลังมานี่ฮ่าๆ
ต้น : สัส แล้วมึงเป็นไรจวยแข็งเหรอเห็นเดินกุมอยู่ได้
ผม : แข็งไร มันเจ็บดิ มึงบีบมันวันนั้นกูจะเป็นไรไหมว่ะ
ต้น : แล้วเจ็บมากไหมมึง ถ้าเจ็บก็แก้ผ้าออกนะ
ตั๊ว :ฮ่าๆ
ผม : ถอดเชี้ยมึงดิ กูกลัวพวกมึงเห็นแล้วจะมีปมด้อยฮ่าๆ
กาย : มาแต่เช้านะมึง แล้วเชี้ยโอมเป็นไรว่ะ
ต้น : อ่อมันเจ็บจวยอ่ะ(มันรีบตอบก่อนผมครับ)
กาย : หนักสิท่าเมื่อคืน ฟ้าเหลืองไหม
ผม : เหลืองเชี้ยไรอีก กูไม่ได้ไปมีไรกับใครนะเว้ย
พอเข้าห้องมีแต่คนถามครับผมโคตรอายอยากกระโดดลงหน้าต่างซะให้มันสิ้นเรื่องใครเห็นก็ถามไม่ถามไอ้ต้นก็ไปบอกเขา
ต้น : เอาไหมกูจะเขียนป้ายคล้องคอมึงว่าโปรดอย่าถามว่าผมเป็นอะไรผมเจ็บจวยเอาไหม
ผม : สัส ตั้งแต่เรื่องคลิปโป้ปีที่แล้วเขาก็มองว่ากูโรคจิตแล้วทั้งๆที่กูก็ไม่ได้ดูเลย
ตั๊ว : เรื่องไร เล่าให้ฟังหน่อยดิ
ต้น : อยากฟังเหรอ ม่ะกูจะเล่าให้ฟัง ไอ้โอมมันแอบดูคลิปโป้เวลาเรียนแล้วเปิดเสียงดังเขาเลยรู้ทั้งห้องไม่ใช่สิทั้งคณะ(ผมเอามือลูบปากไอ้ต้น)
ผม : มัวแล้วมึงแหละเอาโทรสัพกูไป
ตั๊ว : ฮ่าๆ
ต้น : ตอนเย็นเขานัดประชุมเข้าไหม
ผม : ไม่อ่ะขี้เกียจ
เวลานั่งอ่ะไม่เป็นไรครับแต่ตอนลงบันไดดิน้ำตาแทบไหลครับ ช่วงเที่ยงดีขึ้นบ้างครับ
“เชี้ยโอม” เสียงจากโต๊ะข้างๆ
ต้น : มาเรียกเชี้ยไร เพื่อนมึงเหรอพวกกูรุ่นพี่มึงนะ
เต้ : ขอโทษครับ เป็นไรเดินแบบนี้โดนใครเปิดบริสุทธิ์มาอีกล่ะ
ผม : (อยากเอาเท้านี้ไปเหยียบปากมันครับ) เปิดเชี้ยมึงดิ กวนตีนนะ
เต้ : แล้วเป็นอะไรไปทำไรมา(มันแกล้งถามไปงั้นแหละมันกูรู้อยู่แล้วว่าผมเจ็บ)
ผม : เจ็บจวย แล้วเป็นไงเรียน
เต้ : จะเป็นไงก็เป็นนักศึกษาสิครับจะให้ผมเป็นอาจารย์เหรอ โอ้ย มาตบหัวทำไมว่ะ
ผม : ข้อหากวนตีนรุ่นพี่ อย่าหนีกิจกรรมนะ แล้วทานไรยัง
เต้ : เห็นหน้าคุณรุ่นพี่โอมก็อิ่มล่ะ
ต้น : แหวะ ตั๊วกูจะอ้วก
เต้ : ไรพี่ เดี๋ยวจูบเลย
ต้น : สัส ไปเหอะโอมกูไม่อยากยืนนานกลัวได้ต่อยคน ไอ้ต้นมันเดินไปบ่นไปครับ ดีนะที่ไม่เรียนเอกเดียวกันกับกูไม่งั้นกูจะแกล้งซะให้เข็ด
ผม : เป็นไร ปล่อยๆมันไปเหอะระวังนะเกลียดอะไรจะได้อย่างงั้น
ต้น : ไม่มีทาง เพราะในใจเขามีโอมคนเดียว(มันมาจับแก้มผม)
ตั๊ว : ฮ่าๆพวกมึงสองคนนี่นะ
ต้น : น้อยใจเหรอเมียน้อยมาๆเขาจับแก้มให้
ผม : เหมือนสมกันดีว่ะ
ยอมรับว่าทั้งวันเดินกุมแต่จวยครับว่าจะไปหาหมอตอนเย็นแต่ไปถึงหน้าคลินิกแต่ไม่กล้าเข้าไปครับ คนมันอายนิครับถ้ารู้กันว่าไปอย่างแล้วอีกอย่างกลัวมันจะไปแข็งเวลาเขาจับดิครับ ยืนลังเลได้สักพักเสียงรถมาจอดข้างๆผมครับ
เต้ : จะมารักษาจวยเหรอไอ้น้องชาย
ผม : น้องเชี้ยไร แค่แวะมาหาเพื่อน
เต้ : เหรอ ป๊อดก็บอกเหอะไม่กล้าเข้าไปอ่ะ มากูดูให้เชื่อหมอเต้หมอเต้เรียนมาแค่จับก็รู้แล้ว
ผม : ไม่เว้ยกูหายแล้ว
เต้ : หายไวเนอะ ระวังจะเป็นหมันนะมึง ชักว่าวออกเดี๋ยวหายเองแหละ(ดูมันแนะนำผมดิครับ)
ผม : แล้วจะไปไหนเนี้ย
เต้ : พึ่งมาจากเตะบอลผ่านมาเห็นมึงเลยแวะเข้ามา ถ้ามันเจ็บอยู่ก็เข้าไปให้หมอเขาดู ทีแต่ก่อนไปแก้ผ้าให้เขาดูยังกล้าเลย เขาขอจับยังให้เขาจับ
ผม : เขาหลอกจับเว้ยตอนนั้น
เต้ : เหรอ
ผม : อืม ไม่ไปแดกเหล้าเหรอวันนี้
เต้ : ไม่กูเลิกเหล้าเข้าพรรษาแต่ไม่หยุดเด้านะฮ่าๆ
ผม : มาบอกกูทำไม จะกลับเหรอ
เต้ : ทานข้าวไหมล่ะ เดี๋ยวกูเลี้ยงไปทานเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ
แล้วผมก็ไปกับมันครับหาไรทานแถวใกล้ๆครับ
ผม : เป็นไงมึงไหวไหมเรียน
เต้ : แค่นี้จิบๆ เอ่อแล้วเรื่องน้องมึงเป็นไง ไอ้แสบน่ะ
ผม : อ่อ ก็เห็นบอกว่าช่วงนี้อ่านหนังสือแต่กูว่ามันนอนซะมากกว่านะแถมบางวันขี้เกียจก็ไม่อ่านพูดโคตรยาก
เต้ : คุยกับกูวันนั้นว่าจะเรียนเภสัช
ผม : อืม เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเดี๋ยวก็จะเรียนอิ้งวันหลังมาจะเรียนพยาบาล แต่คงมาจบที่เภสัชแหละเห็นรอบนี้ดูตั้งใจกว่าปกติ
เต้ : ไอ้แสบมันตั้งใจอยู่แล้ว
ผม : เสาร์อาทิตย์กูเห็นแต่บอกกูว่าดูการ์ตูนสงสัยมันเอาวันพีชไปสอบเข้าเภสัชฮ่าๆ
เต้ : ไปว่าเขา ถ้ามึงไม่ติดสอนพิเศษกูว่ามึงก็คงไม่ต่างไรกับไอ้แสบฮ่าๆ
ผม : สัส รีบๆกินเดี๋ยวกูต้องกลับไปทำงานอีก
เต้ : อืม กูฝากดูไอ้แสบด้วยนะบอกมันให้ตั้งใจกว่าเดิมหน่อยอย่าเอาแต่เล่น
ผม : กูบอกแล้วแต่มันชอบเถียงกู ถ้าข้างกูนะตบแม่งหัวทิ่มหลายครั้งแล้ว
เต้ : ฮ่าๆ เอาน่าน้องมึงนะเว้ย ดูแลเขาหน่อย
ผม : กูไม่อยากบ่นมากบ่นไปไม่รู้มันจะทำตามหรือป่าวอีกอย่างมันโตแล้วคงรู้อยู่นั้นแหละ
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จผมก็กลับบ้านครับจะรีบไปทำงานแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำครับมัวแต่เล่นจนดึกแต่ไม่เป็นไรจารย์นัดส่งวันศุกร์ค่อยทำก็ได้ครับ

[เสเพล]

บทสนทนาระหว่างโอมกับเต้ 11

เต้:
จำคำพูดที่ผมเคยบอกได้ไหม “เด็กช่างเปื้อนฝุ่นคงกอดไม่อุ่นเหมือนหนุ่มมหาลัย”แต่ตอนนี้ผมเป็นหนุ่มมหาลัยแล้วคับผมนายเต้มารายงานตัวคับหลังจากที่ไม่ได้มาเขียนช่วงนี้กิจกรรมคับเลยไม่ค่อยได้มาเขียนใครจะไปเหมือนรุ่นพี่ใช่ไหมคับคิดจะหนีกิจกรรมก็หนีได้บอกเราให้เข้าร่วมนะแต่ตัวเองมาลงชื่อแล้วหนีผมไม่ได้ว่าใครนะช่วงนี้คุณโอมมีเรื่องให้คิดได้เยอะคับตอนเที่ยงบ่นให้ผมฟังยังกะไม่เคยระบายให้ใครฟังได้แต่นั่งฟังไม่มีสิทธิ์พูดไรคับนอกจากบอกว่าเดี๋ยวมันก็ดีเองเขาน่าจะไม่ได้มาอัพหรอกคับวันนี้เขาเตรียมกิจกรรมรับน้องพรุ่งนี้แล้วผมจะโดนแกล้งช่วงนี้โอมเขาไม่ค่อยมีเวลานะคับเห็นบอกผมว่าเสร็จจากรับน้องก็จะไปเป็นวิทยากรอบรมธรรมะให้เด็กคับหรือว่าจะไปเปิดหนังโป้ให้เด็กดูอันนี้ก็ไม่รู้นะคับแต่ช่วงนี้มันต้องการเวลาคับอารมณ์มันเอาแน่เอานอนไม่ได้คับยังกะคนวัยทองวันนี้ดูมีความสุขพรุ่งนี้เศร้านิสัยไม่เคยเปลี่ยนคับแต่ก็ยอมรับแหละว่ามันนิสัยดีขึ้นแต่ก่อนเอะอะอะไรก็มาลงที่เหล้ากับขับแว้นแต่ตอนนี้ดูเหมือนผู้ใหญ่ขึ้นทำตัวโคตรดีคับเมื่อคืนที่มันโพสลงในบอร์ดผมก็ไม่ได้ถามว่าเป็นเพราะอะไรแต่มันคงมีเหตุผลของมันแหละคับแต่เขาบอกกับผมแล้วแหละว่าจะมาอัพเหมือนเดิมเพราะมันบอกว่าคำพูดมันนะ “พวกเขาเป็นทั้งพี่ทั้งเพื่อนกูที่คอยให้คำปรึกษาให้กำลังใจทำให้กูไม่เหงาอย่างน้อยถึงจะไม่มีใครรักแต่กูก็ยังมีพวกเขาอยู่กูทิ้งพวกเขาไม่ได้” นี่แหละคับคำพูดที่โอมบอกผมถ้าผมเป็นมันผมก็คงจะพูดแบบนั้นแหละคับตลอดเวลาที่เจอมันๆจะชอบเล่าให้ผมว่าพี่คนนั้นน้องคนนี้พูดถึงมึงให้กำลังใจมึงเพราะแบบนี้แหละคับที่ผมกับโอมไม่หนีไปไหนถึงเราจะไม่ได้เป็นเหมือนแต่ก่อนก็ยังมีคนที่คอยติดตามและให้กำลังใจมาตลอดบางครั้งผมอาจจะไม่ได้มาอัพแต่ก็มีโอมมาแทนผมเหมือนอย่างที่โอมบอกคับว่าชีวิตคนเรามีจุดที่ดีที่สุดและช่วงเวลาที่ต่ำที่สุดความรักก็เช่นกันคับถ้าเรารักเขามากจนเกินไปเวลาที่เราเสียใจมามันก็หนักกว่าเดิมผมพูดมานี่คงรู้นะคับว่าผมหมายถึงใครคงไม่พ้นไอ้ขี้แง้คับไม่พูดถึงมันหรอกเดี๋ยวมันจะมาอ่านเจอแล้วเศร้าช่วงนี้พี่เขาฮอตคับมีคนมาชอบมันเยอะแทบจะไม่มีเวลาไปไหนกับผมแล้วแต่มันเคยบอกผมว่าปิดแล้วจะไม่รักใครอีกช่วงที่มันเสียใจนะแฟนเก่าที่เป็นรุ่นพี่มันมาขอคืนดีคนก่อนๆคับสวยนะคนนี้ผมเคยเจอครั้งหนึ่ง ตอนนั้นมันเคยแนะนำให้ผมรู้จักแต่มันก็ไม่สนใจนะคับถ้าเป็นผมนะคืนดีตั้งแต่เห็นหน้าแล้วดีกรีนักศึกษาพยาบาลนะคับ
แค่นี้ก่อนนะคับผมขอตัวไปหาไอ้โอมก่อนไม่รู้มันมีธุระอะไรโทรหาผมไว้ผมจะมาต่ออีกนะคับ(เตเต้เขียน)

โอม:
กูไม่น่าโทรหามึงเลย ถ้ารู้ว่ามึงมาแล้วมาต่อยกูนะไม่ให้มาแล้วโคตรเจ็บ เต้เบื่อว่ะนอนยังมาแทงสนุ๊กเป็นเพื่อนหน่อยดิ

เต้:
@OhmKub แสบนะมึงรับน้องแกล้งกูหนักกว่าเพื่อนแค้นนี้ต้องชำระอย่าให้เจอตัวนะจะจับปล้ำทำเมียเลย555(เตเต้เขียน)

[เสเพล]

ตอนพิเศษ

ในบางครั้งการที่เราได้เล่าประสบการณ์ของเราในอดีตให้คนอื่นฟังก็เหมือนเราได้ระบายในสิ่งที่เราเคยทำผิดพลาดมาและไม่อยากให้เขาทำเหมือนเราทุกครั้งที่ผมได้เล่าน้ำตาผมมันไหลออกตลอดครับพอดีมีโอกาสได้เป็นวิทยากรอบรมเด็กมอปลายในโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดนี่แหละครับไปกับรุ่นพี่อีกหลายคนและพระอาจารย์เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาครับก็เหมือนๆค่ายธรรมะทั่วไปแหละครับมีนักเรียนเข้าร่วมก็เยอะครับวันนี้อาจจะไม่ใช่เรื่องในบอร์ดนะครับแต่ผมอยากจะเอามาเล่าให้ทุกคนได้อ่านครับ พอดีผมจะเล่าช่วงที่ผมพูดนะพอดีผมพูดในช่วงค่ำครับ
ผม : เรียนผู้อำนวยการโรงเรียนรองผู้อำนวยการคณะครูและสวัสดีน้องๆที่น่ารักกันทุกคนครับวันเรามาทำไรครับตอบให้พี่ชื่นใจหน่อยเร็ว
“มาฟังพี่บ่น” มันเริ่มกวนทีนผมครับ
ผม : ตอนแรกก็พูดเรื่องตลกดึงให้เด็กตั้งใจฟังที่เราพูดครับหัวเราะกันใหญ่แต่หลังๆมาก็เริ่มครับ แต่ก่อนสมัยมัธยมพี่ก็เหมือนกับพวกเราแหละครับคบเพื่อนสนุกหัวเราะหยอกล้อกันเวลาเรียนบางทีก็วิชาไหนที่ขี้เกียจไม่ค่อยชอบครูก็จะไปหลบตามห้องน้ำครับได้ใช้ชีวิตของเด็กมัธยมแบบพวกเราแหละมีเรื่องที่ไหนมีพี่ที่นั้นช่วงนั้นก็ประมาณมอสามนะที่จำได้มีครั้งหนึ่งที่ดื้อสุดๆแบบไม่มีใครห้ามพี่ได้ขนาดพ่อแม่พี่ก็ยังห้ามไม่อยู่หลายครั้งที่แม่พี่เคยแอบเอายานอนหลับใส่ข้าวให้พี่ทานเพราะกลัวพี่จะไปมีเรื่องกับเขาพอหลังๆมาพี่เริ่มรู้เลยไม่ค่อยทานขนาดตอนนั้นโดนล๊อกห้องไว้ยังแอบปีนหน้าต่างลงมาดึกๆจะชอบไปแว้นกับเพื่อนแต่หลายครั้งที่พี่ทำไปพี่ไม่เคยคิดว่าพ่อแม่จะเป็นห่วงไหมเพราะติดเพื่อนจนกระทั่ง(ตอนนั้นเปิดเพลงอิ่มอุ่นกับเรียงความเรื่องของแม่แล้วผมก็พูดด้วยน้ำเสียงผมเริ่มเปลี่ยนครับ)ช่วงนั้นกิจการที่บ้านมันไปไม่ค่อยสวยเพราะพ่อแม่พี่ไม่ค่อยมีเวลาได้ดูแลเพราะต้องทำงานของตัวเองด้วยพ่อพี่โดนเพื่อนแท้ๆโกงต้องเป็นหนี้สินตั้งเยอะคนรอบข้างก็เริ่มตีตัวออกห่างจากครอบครัวของพี่เพราะบ้านพี่แทบจะไม่เหลืออะไรแต่พี่ก็ยังไม่รู้สึกอะไรยังสนุกกับเพื่อนเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นช่วงนั้นพี่ลองเกือบทุกอย่างมีอย่างเดียวที่พี่ไม่ได้ลองคือยาครับการพนันทุกอย่างพี่เล่นหมดเงินเดือนที่แม่เคยให้แต่ละเดือนก็หมดไปกับพนันแต่แม่พี่ก็ไม่ว่าอะไรมีครั้งหนึ่ง(น้ำตาผมไหลออกมาครับถ้าพูดถึงเรื่องนี้)พอดีพี่เสียมากขึ้นจากที่เคยเป็นหนี้เขาหมื่นหนึ่งก็เพิ่มเป็นสามหมื่นจนสุดท้ายพี่เป็นหนี้พนันเขาแสนหนึ่งกับเด็กวัยนั้นมันเป็นอะไรที่หนักนะครับที่ต้องปิดบังพ่อแม่เพราะเป็นหนี้พนันเขาและเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะหาเงินมาให้เขาในหัวพี่ตอนนั้นคิดแต่ว่าจะทำไงที่จะหาเงินมาให้เขาจนทำเรื่องแย่ๆลงไปพี่แอบเอาบัตรเอทีเอ็มแม่พี่ไปกดเงินออกมาจนหมดแล้วเอาไปใช้หนี้เขาตอนนั้นไม่รู้ว่าทำไปได้ไงครับทั้งที่รู้ว่าเงินจำนวนนั้นแม่เก็บไว้เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านสุดท้ายแม่พี่มารู้ความจริงว่าเงินที่หายไปเป็นเพราะพี่คำพูดที่แม่พี่พูดตอนนั้นทำเอาพี่ร้องไห้ออกมา “เงินของแม่ๆไม่หวงหรอกถ้าโอมจะเอาไปแต่แม่ไม่เคยสอนให้โอมเป็นขโมยแบบนี้แม่ไม่เคยโกรธลูกหรอกแม่โกรธแม่เองแหละที่สอนเราไม่ดีแม่พี่ร้องไห้” ประโยคนี้แหละที่ทำให้พี่ร้องไห้ออกมาบางครั้งเวลาที่พี่ไปมีเรื่องกับเขาแม่พี่จะไปขอโทษเขาทุกครั้งแม่พี่ต้องทนฟังเขาด่าฟังเขาว่าๆสอนลูกไม่ดีแต่แม่พี่ก็ไม่เคยที่จะด่าพี่ไม่เคยที่จะตีพี่แต่แม่พี่จะบอกพี่เสมอว่า “ไม่มีแม่ที่ไหนหรอกที่จะไม่รักลูก ถึงลูกทำผิดแค่ไหนแม่ก็ยังรักลูกเหมือนเดิมพร้อมที่จะอยู่ข้างๆลูกตลอด” ทุกคืนพี่จะได้ยินพ่อกับแม่พูดถึงเรื่องหนี้สินกับเรื่องของพี่ทุกครั้งที่พูดแม่พี่จะร้องไห้ทุกครั้ง อีกอย่างตอนนั้นพี่ต้องเสียแฟนไปเพราะพี่ทำตัวไม่ได้ในหัวไม่คิดไรคิดแค่จะไปตีคนที่คบกับแฟนคืนนั้นจำได้ว่าแอบเอาปืนพ่อออกมาจะไปยิงแฟนใหม่เขาแม่พี่มาเห็นก่อน “โอมถ้าลูกคิดว่าลูกทำถูกแล้วแม่จะไม่ห้ามลูกเลยแต่ลูกรู้ไหมว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นแม่ไม่รู้จะเหลือใครอีกครอบครัวเรามีกันแค่สามคน ตอนนั้นแม่พี่ร้องไห้แล้วเข้ากอดพี่ไว้” หลังจากวันนั้นพี่ก็กลับมาคิดว่าสิ่งที่เราทำถูกไหมว่าที่เราไปชอบหาเรื่องเขามันดีตรงไหนติดพนันมันดีตรงไหนพี่เริ่มกลับตัวใหม่ตอนนั้นขึ้นมอสี่ต้องย้ายตามพ่อแม่เข้ามาเรียนในเมืองพี่ตั้งใจเรียนตั้งใจอ่านหนังสือติวกับเพื่อนบ้างเรียนพิเศษบ้างจนกระทั่งสอบเข้ามหาลัยได้แม่พี่เคยบอกพี่เสมอว่า “ไม่ว่าอดีตเราจะเป็นยังไงขอแค่เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุด” ทุกครั้งเวลาที่พี่มีปัญหาสิ่งแรกที่พี่ต้องทำคือโทรหาแม่แค่ได้ยินเสียงแม่เหมือนความทุกข์มันจะหายไปเลยครับตอนนี้พี่กับแม่ก็อยู่คนล่ะที่นะเพราะพ่อกับแม่พี่ลาออกไปดูแลกิจการที่บ้านเลยทำให้เราห่างกันความรักก็เหมือนกันครับเราห้ามที่จะไม่เสียใจไม่ได้หรอกความรักบางครั้งมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดบางครั้งเราคิดว่าคนนี้คือคนที่จะอยู่กับเราไปทั้งชีวิตคนนี้แหละคือแม่ของลูกคนนี้แหละคือพ่อของลูกบางครั้งมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดความสมหวังมันก็ย่อมมาคู่กับความผิดหวังพี่ก็เคยเสียใจเรื่องความรักเหมือนกันตอนนั้นไม่มีจิตใจทำไรครับเอาแต่เก็บตัวร้องไห้อยู่ในห้องเสียใจหนักนะครับแทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แต่พี่ก็อยู่ได้เพราะผู้หญิงคนหนึ่งนั้นก็คือแม่ของพี่แม่พี่เคยบอกว่า “ถ้าไม่มีใครรักก็กลับมาหาแม่ๆคนนี้ไม่เคยที่จะไม่รักลูก ถ้าเหนื่อยก็กลับมาพักที่บ้านมานอนตักแม่ที่บ้าน” พี่เชื่อว่าพ่อแม่น้องทุกคนคงรักลูกเหมือนกับพ่อแม่พี่นะน้องค่อยๆหลับตาแล้วคิดตามที่พี่พูดนะชุดนักเรียนที่น้องๆใส่ใครล่ะที่หาให้เรา เงินค่าขนมใครล่ะที่ให้เรามา ไม่ใช่พ่อแม่เหรอเหงื่อทุกหยดกว่าจะได้เงินมามันลำบากนะเก้าเดือนที่แม่อุ้มเรามามันลำบากนะไปไหนก็ลำบากยอมอดเพื่อให้ลูกได้กินอิ่มยอมเหนื่อยเพื่อให้ลูกสบายยอมทนเพื่อให้ลูกได้มีความสุขตอนนี้เราทำอะไรให้แม่แล้วหรือยังเราเคยด่าเคยว่าแม่ แม่เราก็ไม่เคยโกรธเราสักครั้งแม่ไม่เคยทิ้งลูก ทุกเช้าใครล่ะที่ลุกแต่เช้ามาจัดเตรียมอะไรให้ก่อนมาเรียนไม่ใช่แม่เราเหรอรองเท้าดีๆที่เราใส่แม่ใส่รองเท้าที่ขาดได้เพราะอยากให้ลูกสบาย(เสียงคนร้องดังคับหอประชุมครับ)ไม่มีใครหรอกที่จะยอมเสียสละให้เราได้มากกว่าพ่อแม่ไม่มีใครหรอกที่รักเราและเป็นห่วงเราเท่าพ่อแม่พี่ขออะไรได้ไหมครับ สัญญากับพี่นะว่าต่อจากนี้ไปเราจะเป็นคนดีไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจ สัญญาดังๆให้พี่ชื่นใจหน่อยครับ
“สัญญา”
ผม : พรุ่งนี้กลับบ้านไปก็อย่าลืมที่สัญญากับพี่ไว้นะใกล้จะวันแม่แล้วพี่อยากให้เราเก็บดอกไม้ไปกราบเท้าขอขมาท่านในสิ่งที่เราทำไม่ดีไว้กับท่านหาน้ำอุ่นๆมาล้างเท้าให้ท่านแล้วเข้าไปกอดท่านนะไม่จำเป็นต้องเป็นแค่วันแม่หรอกวันไหนๆก็ทำได้ครับแล้วไหนพี่ๆมอหกยกมือหน่อยครับปีสุดท้ายแล้วกับชีวิตกางเกงขาสั้นปีหน้าก็มหาลัยแล้วหลายคนคงเริ่มที่จะมองหาที่เรียนแล้วพี่ขอเป็นกำลังใจให้น้องๆทุกคนนะครับเลือกเรียนในเอกที่เราชอบนะครับอย่าเรียนแค่ตามเพื่อนเพราะถ้าเวลามีปัญหาแล้วเราจะไม่อยากจะเรียนอีกไม่กี่เดือนแล้วตั้งใจเอานะครับพี่จะเล่าให้ฟังพี่มีน้องคนหนึ่งไอ้คนนี้บอกยากๆแถมชอบกวนทีนพี่ตลอดเขาก็อายุเท่าพวกเรานี่แหละปีหน้าก็จะเข้ามหาลัยแล้วพี่เคยสัญญากับเขาไว้ว่าจะบอกและบ่นให้จนกว่าเขาจะสอบเข้ามหาลัยได้แรกๆตอนคุยกับพี่ตอนแรกจะเรียนพยาบาลแต่มาอีกวันก็จะเรียนอิ้งโดนพี่บ่นให้ตลอดว่าตกลงจะเอาอะไรมัวแต่เลือกอยู่นั้นแหละเดี๋ยวก็อ่านหนังสือไม่ถูกหรอกแต่สุดท้ายก็เปลี่ยนอีกแล้วมาลงที่เภสัชครับตอนนี้เขาก็เคร่งกับหนังสือ(หรือป่าวก็ไม่รู้)แต่พี่ก็บอกเขาให้อ่านหนังสือตลอดแหละครับเขาเป็นคนที่มีความพยายามนะแต่ก็มาหยุดที่การ์ตูนตลอดเขาจะอ่านเฉพาะเวลาหลังการ์ตูนจบถ้าเสาร์อาทิตย์ไม่ต้องพูดถึงครับจนพี่ด่าตลอดว่าจะเอาการ์ตูนเหรอไปสอบสุดท้ายเขาก็ตั้งใจอ่านของเขาครับพี่ก็ได้แค่บอกแหละไม่ว่าเส้นทางเดินของพวกเรามันไม่มีใครกำหนดได้ครับขึ้นอยู่ที่ตัวเราจะตัดสินใจครับกว่าจะทำให้มันสำเร็จมันไม่ง่ายนะครับต้องแข่งกับคนอีกตั้งเยอะยิ่งคณะที่ดังๆมหาลัยที่ดังๆย่อมมีคนอยากเข้าเยอะถ้าเราไม่ตั้งใจแต่วันนี้เดี๋ยวเราก็กลับมาเสียใจที่เราทำมันไม่เต็มทีเสียใจที่เราย้อนกลับมาไม่ได้พี่ขอเป็นกำลังให้น้องๆทุกคนนะครับอย่าคิดว่ามันยากให้คิดว่าเราต้องทำได้ตั้งใจอ่านหนังสือและทบทวนเนื้อหาให้เยอะๆนะครับอดทนเอาถ้าเหนื่อยก็พักเปิดเพลงที่ให้กำลังใจฟัง(ลองฟังเพลงฝันที่ต้องเป็นจริงนะครับผมชอบให้ไอ้ขี้ดื้ออยู่ร้อยเอ็ดฟังบ่อยๆ)แล้วค่อยอ่านต่อท้อได้ครับแต่อย่าถอยถ้าถอยก็ถอยออกมาตั้งหลักแล้วสู้กับมันใหม่ไม่มีอะไรที่เราจะทำไม่ได้ถ้าเราคิดว่าจะทำเราต้องทำได้และหนึ่งในนั้นต้องเป็นเราหากระดาษมาสักแผ่นแล้วเขียนเอกที่อยากเรียนหารูปพ่อกับแม่ติดไว้ด้วยแล้วติดไว้ที่หน้าโต๊ะให้เรามองเห็นง่ายๆเวลาที่เหนื่อยให้เราหันไปดูแล้วเราจะมีกำลังใจในการอ่านหนังสือนะครับพี่ขอเป็นกำลังใจให้น้องๆทุกคนนะครับหวังว่าพวกเราคงได้เจอกันอีกนะครับพี่จะรอวันที่น้องๆมาเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยนะครับและเห็นพวกเราได้เรียนที่เราอยากเรียนนะครับขอให้โชคดีทุกคนครับ
นี่แหละบางส่วนที่ผมได้เล่าให้น้องๆฟังที่ค่ายพอดีผมอัดเสียงตอนที่พูดไว้เลยเปิดฟังแล้วเอามาเขียนนี่แหละครับเราได้เล่าประสบการณ์ของเราในแต่ก่อนที่เคยผิดพลาดไปและคอยเตือนเขาไม่ให้ทำเหมือนเราตอนนี้อาจจะเป็นตอนพิเศษก็ได้ครับผมว่าทุกคนไม่มีใครหรอกที่จะไม่มีปัญหาไม่ว่าจะเรื่องเรียนเรื่องงานหรือแม้กระทั่งเรื่องความรักทุกปัญหามันย่อมมีทางออกของมันครับขอแค่เราทำใจกับมันปรับความเข้าใจแล้วสู้กับมันสำหรับที่คนเสียใจกับความรักถึงจะไม่ใครรักเราก็ยังมีพ่อมีแม่มีเพื่อนพี่น้องที่คอยอยู่ข้างๆเราครับใกล้จะวันแม่แล้วผมอยากให้ทุกคนเอาเวลาสักไม่กี่นาทีโทรหาแม่บอกรักแม่บางทีเราอาจจะได้ระบายอะไรออกไปแล้วทำให้เราดีขึ้นก็ได้ครับผมเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะครับ

[เสเพล]

บทสนทนาระหว่างโอมกับเต้ 12

เต้:
@OhmKub 555วิ้วๆๆไปกะสาวเหรอมึงเรียกไม่ยอมหันเมื่อคืนโดนเจ้ตุยตูดเหรอมึงเห็นไปไหนด้วยกัน(เตเต้เขียน)

โอม:
ไปสาวที่ไหนไม่มีหรอกมัวแล้วมึง โดนเจ้ตุยตูดคงไม่ใช่ล่ะพูดงี้มาต่อยกับกูเลยม่ะ

[เสเพล]

ตอนที่ 98

ไม่ได้เข้ามาอัพหลายวันแล้วอย่างที่ไอ้เต้บอกไปแหละครับพอดียุ่งๆครับเลยไม่ได้มาอัพให้อ่านมันเป็นเหตุการณ์ที่กระทันหันมากครับทั้งๆที่ก่อนที่ผมจะกลับมาอุบลก็ยังคุยกับท่านอยู่ดีๆชีวิตของคนเนาะมีเกิดก็ต้องมีตายแหละครับตอนนี้ก็แค่ทำตามที่ท่านเคยสอนผมไว้ครับพูดไปก็ยังคิดถึงท่านปู่เป็นคนแรกที่สอนให้ปั่นจักรยานและเป็นครูคนแรกที่สอนมวยให้ผมครับชีวิตของคนเราก็ต้องเดินหน้าต่อไปครับมาถึงเรื่องของเราดีกว่าเมื่อวานคงมีหลายคนที่ได้กอดแม่ไปแล้วรวมทั้งผมด้วยกอดแปบเดียวก็กลับอุบลเสร็จจากงานผมก็กลับครับรอกลับบ้านอีกทีวันศุกร์ พอดีแม่ให้น้าบลขับรถมาส่งครับเลยไม่ได้นั่งประจำทางมาพอมาถึงเท่านั้นแหละ
ต้น : สัสโอม กูคิดถึงมึงว่ะมันเข้ามากอดผมครับ
ผม : มึงเป็นเชี้ยไรของมึงเนี้ย เมื่อวานไปบ้านกูอยู่ยังกะไม่ได้เจอกันมาเป็นปี
ต้น : กูอยากกอดมึงแบบนี้นานๆจัง
ผม : เป็นไร อกหักมาอีกอ่ะดิมึง
ต้น : อืม
ผม : มึงนี่นะ หยุดร้องแล้วช่วยกูทำงานก่อน
ต้น : สัส มาถึงก็จะใช้งานกูเลยนะ แปบนึงนะกูโทรหาไอ้ตั๊วก่อน
ผม : มันดึกแล้วมึงจะโทรหามันทำไมว่ะ
ต้น : ชวนกินเหล้า
ผม : งั้นพวกมึงไปกินที่อื่นไปกูจะทำงาน
สักพักเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้านครับ
ต้น : นั้นไงมันมาล่ะ เดี๋ยวไปเปิดประตูให้มันก่อนนะ
ไม่ใช่ไอ้ตั๊วครับแต่เป็นไอ้เต้
เต้ : โคตรดีว่ะรุ่นพี่ไปเปิดประตูให้ มาๆหอมแก้มให้รางวัล
ต้น : กูแค่คิดว่าหมามันจะเข้าบ้านไม่ได้
ผม : มาถึงก็กัดกันนะมึง
เต้ : ที่รักอย่าเสียใจนะถึงปู่จะจากที่รักไปแต่เขายังอยู่ข้างๆที่รักเสมอนะ
ต้น : กูจะอ้วกเมื่อวานกูเห็นมึงไปกับสาวอยู่
เต้ : เพื่อนกันครับจริงๆนะ ไม่ได้มีไรกันนะ
ผม : ยังไม่ได้พูดไรเลย
ตั๊ว : เสียงแม่งพวกมึงดังไปถึงหน้าบ้านยังกะจะฆ่ากัน
ต้น : ไอ้เต้แหละมันพูดดัง
เต้ : ก็มึงหูตึงนี่ว้า
ต้น : สัส
ผม : หยุดๆนะ กูไหว้ล่ะ ขอกูทำงานก่อน
ตั๊ว : ไอ้โอมแม่มึงถามหานะ เห็นบอกว่าวันแม่ไม่ไปหาแม่เลย แม่งถามกูอยู่นั้นแหละว่ามึงหายไปไหนตั้งหลายวันยังกะผัวหายยังไงไม่รู้
ต้น : แม่กิตนั้นเหรอ มานี่เดี๋ยวกูพูดไรให้ฟัง มันกระซิบกันไรไม่รู้ครับสองคน
เต้ : กูเข้ามาดูว่ามึงกลับบ้านยัง อย่าเสียใจนะสู้ๆ กูเป็นกำลังใจให้นะ
ผม : อืม ขอบใจนะ
เต้ : เปลี่ยนจากขอบใจเป็นหอมแก้มได้ป่ะ
ผม : กวนตีนล่ะ
เต้ : กลับล่ะจะรีบไปทำงาน
ต้น : ม่อสาวดิมิว่า
เต้ : หึงเหรอตัวเอง อย่าหึงเขานะเขาแค่แบ่งๆเวลาให้คนอื่นบาง
ตั๊ว : ฮ่าๆ
ต้น : มึงรีบไปเลยนะสัส
เต้ : มาจุ๊บปากก่อนม่ะพี่ต้น โทษฐานที่ทำให้เสื้อผมเปื้อนสีจนใส่ไม่ได้
ต้น : จุบส้นตีนกูไหม
เต้ : ไปล่ะ
ผม : พวกมึงเป็นไรมองหน้ากูแล้วขำไอ้ต้นมันบอกไรมึงตั๊ว
ตั๊ว : ป่าวๆ
ต้น : ไม่มีไรจริงๆเนาะตั๊ว
ผม : อย่าให้รู้นะว่านินทาไรกูไม่งั้นแม่งเจ็บทั้งคู่
ตั๊ว : ป่าวไม่มีไรแค่ไอ้ต้นบอกกูว่าผัวแม่กิตคือมึง
ผม : สัส กูว่าแล้วมึงเชื่อไอ้ต้นเหรอ
ตั๊ว : กูไม่เชื่อหรอกกูแค่อยากขำเฉยๆแล้วหายเศร้ายังว่ะ ปู่มึงไปสบายแล้วนะมึงก็ทำตัวเป็นหลานที่ดีล่ะกัน
ผม : มึงหาว่ากูเป็นหลานไม่ดีเหรอ
ตั๊ว : ป่าวๆ(เสียงสูง) รีบๆทำงานเหอะเดี๋ยวจะไม่เสร็จเอาแล้วบัดดี้มึงเป็นไรนั่งซึมๆอีกแล้วเมื่อกี้ยังร่าเริงอยู่
ผม : แฟนทิ้ง
ตั๊ว : ฮ่าๆกูนึกว่ามันจะชินแล้วดิ
กว่าจะทำงานเสร็จเล่นซะดึกแถมพวกไอ้สองตัวก็ไม่กลับบ้านนอนค้างที่ผมบ้านนี่แหละพอเช้าก็ใส่ชุดผมไปมหาลัยเสยวันนี้สบายครับเขาไหว้ครูกัน
ต้น : สัสตั๊วมึงดูดิน้องคนนั้นสวยนะเว้ย
ตั๊ว : พึ่งจะอกหักนะมึง ไม่รู้จักเข็ด
ผม : แต่น้องเขามีแฟนแล้วนะมึงเห็นป่ะล่ะเดินถือของให้กัน
ต้น : มีก็ไม่สนเว้ย กูไม่ได้เอาแฟนเขา
ตั๊ว : มึงนี่โคตรชั่วกว่าที่กูคิดอีก
ต้น : สัส งั้นกูเอาน้องเขานะส่วนมึงตั๊วกูยกแฟนเขาให้มึง
ผม : ช่างกล้านะพวกมึงแบ่งกัน
ต้น : อิจฉาเหรอมึง เอาป่ะล่ะกูแบ่งแฟนเขาให้มึง
ผม : กูไม่เอา
ต้น : ใช่สินั้นไงแฟนมึงมาแล้ว
ผม : มั่วแล้วมึง ไม่ใช่เว้ย
ต้น : ไม่อยากคิดเลยเวลาฝนตกนะตอนเสื้อเปียก
ตั๊ว : ไม่อยากคิดก็อย่าคิดดิไอ้หื่นกามกูไม่นั่งด้วยแล้ว อ้าวเต้ยังไม่ไปเข้าแถวกับเขาเหรอ
เต้ : แดดร้อนครับอีกตั้งนานเขาจะเรียกรวม
ต้น : ไอ้พวกหัวดื้อก็แบบนี้แหละ
เต้ : เตะรุ่นพี่ผิดกฎม่ะ
ผม : จัดการกันเองนะกูไม่รู้เรื่องพอดีผ่านมาซื้อข้าวเหนียวให้แม่
ตั๊ว : ช่างกล้าพูดฮ่าๆ
เต้ : ไม่ได้ไปไหนเหรอครับพวกพี่
ผม : ไม่อ่ะ มีไร
เต้ : งั้นขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะ
สักพักแม่ผมโทรมาครับ
ต้น : สาวที่ไหนว่ะโทรหาฮอตนะเพื่อนกู
ผม : อยากรู้ป่ะ(เลยเปิดลำโฟงให้มันได้ยินด้วยครับ)
แม่ผม : ตื่นยังลูก
ผม : โหแม่สายแล้วนะครับผมตื่นแต่เช้าตลอดแหละ คิดถึงผมอ่ะดิโทรหาแต่เช้าเลยเมื่อวานก่อนแม่ยังไม่หายคิดถึงเลย
แม่ผม : ตั้งใจเรียนนะลูก
ต้น : แม่ผมรักแม่นะครับ
แม่ผม : แม่ก็รักต้นเหมือนกันจ๊ะ ฝากดูแลโอมด้วยนะลูกแม่ไม่ห่วงอะไรหรอกแม่ห่วงเรื่องกินแหละชอบเขี่ยผักทิ้งดูแลให้แม่ด้วยนะลูก
ผม : โหแม่ ก็ไม่อยากทานนิครับ ผมรักแม่นะ(เขินยังไงไม่รู้ครับ)
ตั๊ว : อิจฉาว่ะ กูอยากบอกแบบนี้จังแต่ไม่กล้าว่ะ
ต้น : โห ไอ้ป๊อด รีบโทรเลยเดี๋ยวกูบอกให้
“ไอ้พวกนั้นจะนั่งทำหอกไรว่ะเขาเรียกเช็ดชื่อแล้ว”
พอเสร็จจากกิจกรรมพวกผมก็พากันไปหาไรทาน
ตั๊ว : สัส ต้นมึงทำไรว่ะมีพิรุธนะมึงเอาอะไรไปไว้ที่มอไซค์น้องเขาว่ะ
ต้น : เงียบๆหน่อยดิมึง เดี๋ยวน้องรหัสก็รู้หรอกว่ากูเป็นพี่รหัสเขา กูซื้อขนมให้เขา
ตั๊ว : จริงว่ะ น้องกูๆยังไม่ซื้ออะไรให้เลย
ผม : ของกูแอบเอาไปไว้ที่หอแล้ว
ต้น : ร้ายนะมึงขึ้นหอหญิงไม่ชวนกู
ผม : น้องกูผู้ชายเว้ย
ไม่ได้ทำไรครับทั้งวันอยู่แต่ในมหาลัยจนเย็นเดินเล่นแถวสวนในหมู่บ้านครับหาที่เงียบๆเดินเล่น
“เศร้าอีกแล้วนะมึงไอ้ตาตีบ” ไม่มีใครที่เรียกผมแบบนี้หรอกครับนอกจากมันคนเดียว
ผม : ป่าวใครเศร้า กูแค่เดินเล่นเฉยๆ
เต้ : เป็นไรคิดถึงปู่อ่ะดิ เอาน่ากูก็เคยเป็นเดี๋ยวก็ดีขึ้นเองแหละ อย่างน้อยก็ยังมีย่ามีพ่อแม่ยายมึงไงแล้วที่อุบลก็มีไอ้เชี้ยต้นกับพี่ตั๊วไงอีกอย่างไอ้แสบอีกคน
ผม : ไอ้เด็กติดเกมส์นั่นเหรอ
เต้ : ไหนว่าอ่านหนังสือ
ผม : กูว่าไม่ค่อยจะอ่านแล้วแหละเล่นเกมส์ซะมากกว่าทำไมมึงไม่บอกมันบ้างว่ะ
เต้ : ไม่อยากว่าว่ะกูกลัวอดที่จะด่ามันไม่ได้
ผม : เขาก็น้องมึงนะเว้ย กูก็ได้แค่บอกแถมช่วงนี้มันไม่ค่อยอยากจะคุยกับกูด้วยซ้ำตอนนี้สงสัยมีสาวคุยมั้ง
เต้ : ฮ่าๆ วัยรุ่นทำไงได้ บอกๆมันหน่อยล่ะกันว่าอย่าเล่นเยอะ
ผม : ครับ แล้วมาไงเนี้ย
เต้ : เดินมาดิ จอดรถไว้ที่หน้าบ้านมึง
ผม : กวนตีนล่ะ
เต้ : หาไรทานไหม

[เสเพล]

ตอนที่ 99

บางทีการที่เราไม่อยากรับรู้เรื่องราวต่างๆมันก็ทำให้เราไม่ต้องไปคิดให้ปวดหัวและเราจะได้มีเวลาทำในสิ่งที่เราอยากทำมากขึ้นแต่มันก็เป็นห่วงเขาไม่ได้ถ้าเรายิ่งออกห่างจากเขาไม่ว่าเราหรือเขาก็เจ็บไม่ต่างกันการที่เราเป็นฝ่ายปฏิเสธเขาไปไม่ใช่ว่าจะไม่เจ็บบางทีเราอาจจะเจ็บมากกว่าเขาก็ได้เราเจ็บตอนนี้ดีกว่าต่างคนจะยื้อให้มันเจ็บไปนานๆสู้เจ็บครั้งเดียวจบดีกว่าเจ็บต้องรอให้เขาบอก เพลงที่เคยฟังด้วยกันถ้ากลับมาฟังอีกก็อดที่จะคิดไม่ได้ ชีวิตของคนเราถ้ามัวแต่อยู่กับทีมันก็เปรียบว่าเรายอมแพ้กับมันและไม่กล้าข้ามมันไปได้ดังนั้นถ้าเราคิดจะก้าวข้ามมันไปเราก็ต้องยอมทิ้งบางอย่างเพื่อให้ได้อีกสิ่งหนึ่งมา ตอนที่ปู่มีชีวิตอยู่ปู่ผมเคยบอกผมว่าเวลาที่เราล้มมันย่อมมีบาดแผลเป็นธรรมดา บาดแผลนั้นแหละคือสิ่งที่เตือนเราให้มีสติว่าเราจะไม่ลืมอีกและไม่ทำมันอีก
“ทำถูกแล้ว ที่เธอเลือกเขาแล้วทิ้งฉันไว้ตรงกลางทางเมื่อตัวเธอพบคนที่ดีที่เธอวาดไว้ในหัวใจ” เสียงแหกปากของไอ้ต้นมาตั้งแต่ลานจอดรถครับ
ตั๊ว : เชี้ยนี่มันยังไม่หายอีกเหรอว่ะ กูว่ามันจะเป็นบ้าแล้วนะมึง
ผม : ปล่อยมันไปเดี๋ยวมันก็ดีเองแหละว่ามึงเหอะไม่กลับบ้านเหรออาทิตย์นี้
ตั๊ว : คงไม่อ่ะวันอาทิตย์ก็ต้องมาปั่นจักรยานอีกกูโทรหาแม่กูแล้ว สัส มาจับตูดกุทำเชี้ยไรว่ะ
ต้น : ฮ่าๆ มันน่าจับนี่ว้า คนอะไรตูดนุ่มๆ
ตั๊ว : นุ่นมึงก็มานอนหนุนตูดกูดิสัส กวนตีนแต่เช้านะ
ผม : อารมณ์ดีแต่เช้านะมึง แหกปากแต่เช้า
ต้น : ข้างนอกพี่อาจจูไม่เศร้าแต่ข้างในเศร้ามาก
ตั๊ว : ถุย หนองในเหรอ
ต้น : หนองในพ่องมึงดิ
ผม : วันนี้ไม่มีขนมมาฝากน้องรหัสเหรอว่ะ
ตั๊ว : ได้น้องรหัสสวยนี่ของฝากบ่อยนะมึงลืมเพื่อนไปเลยนะสาสส
ต้น : น้องรหัสเว้ยรุ่นพี่ที่ดีต้องเทคแคร์หน่อยดิ ใครจะไปเหมือนพวกมึงว่ะไม่เห็นสนใจไรเลย
ตั๊ว : ไม่สนใจได้ไงกูพึ่งเขียนตอบจดหมายน้องเขา
ต้น : จดหมายรักเหรอ
ตั๊ว : รักพ่องมึงดิ ทำไมไอ้เต้ไม่มาเรียนเอกเดียวกันว่ะกูจะให้มึงเป็นพี่รหัสมันเลย
ผม : ฮ่าๆ
ต้น : ไม่เอาเว้ย มีหวังกูได้ฆ่าน้องก่อนที่จะรู้ว่าใครเป็นพี่รหัส พี่โอมครับวันนี้กลับบ้านไหมครับ
ผม : กลับดิ เป็นไร
ต้น : พวกผมกลับด้วยนะครับ
ผม : เอาดิ แล้วจะมาทันปั่นจักรยานไหมล่ะ
ต้น : ทันดิ แล้วไอ้มิกล่ะมึงไม่ได้สอนมันเหรอ
ผม : อ่อ มันขอลาอาทิตย์นี้ เห็นบอกว่าจะไปไหนนี่แหละ
ตั๊ว : ทำไมไม่ให้ไอ้ต้นสอนแทนบ้างว่ะมันก็เก่งคำนวณเหมือนกันนะ
ต้น : กูรับสอนแต่ผู้หญิงเว้ยเน้นหน้าตา
ตั๊ว : อนาคตครูไทย ไอ้หื่นกามเอ้ย
ต้น : กวนตีนล่ะสัส มึงจะเอาไหมล่ะมีคนมาติดต่อให้กูหาคนสอนพิเศษให้ลูกเขาคนหนึ่ง
ตั๊ว : ขนาดหลานกูๆปวดหัวกับมันแล้ว
ต้น : หาไรทานเหอะ กูหิวข้าว
พอทานข้าวเสร็จพวกผมก็เข้าห้องเรียนครับวันนี้มีเรียนรวมครับคนเลยเยอะหน่อยถ้าได้เรียนรวมสบายครับจารย์ไม่ค่อยสนใจเท่าไร
โอ๊ต : เชี้ยโอมเอาโทรสัพมายืมหน่อยดิ กูยืมเล่นเกมหน่อยดิ
ผม : เอาไปดูหนังโป้อีกอ่ะดิมึง กูลบทิ้งหมดแล้วถ้าจะดูพอดีเอาโทรสัพไปให้เขาซ่อมเลยลบทิ้ง
โอ๊ต : เพื่อนโอมเห็นกูเป็นคนแบบนั้นเหรอ
ตั๊ว : อืม เพื่อนโอ๊ตหื่นสุดแล้วในห้อง ฮ่าๆ
สักพักไม่รู้ปากกาลอยมาพร้อมกับเสียงครับ “นายนนทภูมิ นายยุทธพงษ์ นายสิริวัฒน์ คุยอะไรกัน”
ผม : ป่าวครับ
ต้น : ตั้งใจเรียนหน่อยพวกมึง พ่อแม่ส่งมาเรียนนะไม่ใช่ส่งมาดูหนังโป้
กาย : ถุย ไอ้เด็กดีเมื่อกี้กูยังเห็นมึงเล่นโทรสัพอยู่
ผม : เชี้ยโอ๊ตมึงเอาปากกาไปคืนจารย์ลยมึง
โอ๊ต : ให้ไอ้ตั๊วโน่น มันสนิทกับจารย์
ตั๊ว : สนิทไรว่ะ มึงเลยไอ้โอม จารย์เรียกชื่อมึงก่อนเพื่อน
ทั้งวันครับอยู่ที่มหาลัยพอดีอาจารย์ให้งานเลยไปหาหนังสือในห้องสมุดครับส่วนพวกไอ้ต้นไอ้ตั๊วมันไปทำงานของมันครับ
“น้ำจะท่วมอุบลไหมว่ะ”
ผม : เป็นไร
เต้ : ก็มึงเข้าห้องสมุดไงฮ่าๆ
ผม : กูว่าจะท่วมก็เพราะมึงนี่แหละ แล้วลมไรพัดมา
เต้ : ลมคิดถึง
ผม : แหวะกูจะอ้วก เรียนเสร็จยังถึงได้มาดินอ่อยที่นี่ได้
เต้ : ตอนบ่ายไม่มีเรียนว่าจะกลับหนองคายเลยแวะมาทำงานให้มันเสร็จ แล้วคุณรุ่นพี่มาทำไรครับ เมื่อคืนร้ายนะมึงเที่ยวคนเดียว
ผม : รู้อีก แค่เบื่อๆเลยไปหากินโค้กนั่งฟังเพลง
เต้ : ไม่รู้ได้ไง ก็ร้านเล่นอยู่ตรงข้ามหอกูหรือว่าไปอ่อยกูว่ะ
ผม : อ่อยเชี้ยไร งานจะเสร็จป่ะว่ะ ไม่ใช่ภาษาพ่อแม่แม่งให้ให้งานตั้งเยอะ
เต้ : อิ้งอีกอ่ะดิมึง ให้กูทำให้ป่ะ
ผม : เอาดิ
เต้ : แต่มีข้อแม้ มึงต้องไปดูหนังกับกูเรื่องหนึ่ง
ผม : เอาดิ ถ้ามึงเลี้ยงกูไปฮ่าๆ
เต้ : ตกลงแล้วนะ ดูหนังโป้ม่ะ
ผม : กวนตีนล่ะสัส อ่ะพอดีจารย์ให้ไปสัมภาษณ์ฝรั่ง
เต้ : แค่นี้ ไปถึงก็ไอเลิฟยูฮ่าๆ ไว้กูกลับจากหนองคายเดี๋ยวเอามาให้นะ
ผม : โคตรซึ้งว่ะมีคนทำให้
เต้ : อย่าลืมนะเว้ยสัญญาแล้วห้ามเปลี่ยนนะ
ผม : แล้วไปไงให้กูไปส่งม่ะ
เต้ : ส่งที่หนองคายเหรอ
ผม : ส่งที่บขสย่ะ
เต้ : ไม่เป็นไรกูจะเอารถไปฝากที่ร้านเวลากลับค่อยจะไปเอาง่ายๆหน่อย วันอาทิตย์มึงไปปั่นจักรยานไม่ใช่เหรอ
ผม : อืม
เต้ : สู้ๆนะตัวเอง(ชูสองนิ้ว)เขาเป็นกำลังใจให้
ผม : ถุย
เต้ : อยากเห็นเวลามึงยิ้มแบบนี้นานๆจัง อั่นแนแหวนกูให้มึงยังเก็บไว้อยู่เหรอว่ะ
ผม : เอามาห้อยกุญแจรถเฉยๆ
เต้ : กลับมาเป็นเหมือนเดิมม่ะ
ผม : ได้แต่กูขอเป็นผัวนะฮ่าๆ
เต้ : สัส ไม่เอาเว้ย
ผม : เป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละดีแล้ว มึงจะไม่ต้องเสียใจและกูจะไม่ต้องเสียใจอีกไง
เต้ : ครับผม ยิ้มนะมึงอย่าเศร้า ระวังนะเว้ยคิดมากๆจวยจะเล็กลงนะเว้ย
ผม : ไม่มีทางหรอก แก้ผ้าวัดกันตอนนี้เลยไหมล่ะ
เต้ : ไอ้หื่นกามเอ้ย เอ่อถ้าไม่มีเพื่อนเที่ยวโทรหากูนะ หรือมีปัญหาไรปรึกษากูนะเว้ย อย่าเก็บไปคิดคนเดียวคิดว่ากูเป็นริดสีดวงก็ได้
ผม : กูจะตัดทิ้งก่อนเพื่อนเลยฮ่าๆ
เต้ : ใจร้ายว่ะ

[เสเพล]

ตอนพิเศษ ความในใจจากเต้ถึงโอม6

คนเรานี่ก็แปลกนะคับผมว่าแค่คำพูดคนๆหนึ่งก็สามารถเปลี่ยนตัวเองได้ผมโดนรุ่นพี่รังแกอะไรๆก็มาลงที่ผมแค่ผมมองหน้าก็มาว่าผมไอ้เรามันรุ่นน้องนิคับทำไรก็ต้องเกรงใจเขาแต่ก็ได้เอาคืนไปแล้วล่ะต่อยไปหมัดหนึ่งใครใช้ให้มันไม่เลิกคิดล่ะคับเจอหมัดผมไปเป็นไงร้องไห้กลับบ้านเลย(ปู่เขาเสียเลยร้อง)ผมว่านะคนเราถ้าคิดจะทำอะไรสักอย่างก็หนึ่งล่ะต้องเข้มแข็งก่อนใจต้องมาก่อนอย่างไอ้คุณรุ่นพี่ผมเรียกไปงั้นแหละคับคนล่ะเอกแต่คณะเดียวกันนานๆได้คุยกันสองคนส่วนมากเขาจะยุ่งกับงานและกิจกรรมคับเด็กทุนก็งี้แหละแถมชอบมาบ่นให้ผมฟังอีกว่าเหนื่อยแต่ผมก็บอกให้ไปนะว่าถ้าเหนื่อยก็ลาออกไปเลี้ยงวัวที่บ้านไปโดนตบหัวตลอดคับช่วงนี้ผมก็เข้าร่วมกิจกรรมคับส่วนไอ้คุณรุ่นพี่ก็ไปกับเพื่อนนับครั้งได้ที่ได้คุยกันส่วนมากก็จะเป็นช่วงดึกๆคับที่ผมไปหาเขาที่บ้านไปเจอบ้างไม่เจอบ้างได้คุยกันครั้งล่าสุดก็ตอนที่เขากลับมาจากบ้านคับนั่งคุยกันหลายเรื่องส่วนมากจะถามเขาว่าดีขึ้นยังที่เศร้าๆมันก็บอกผมว่าหายดีแล้วแต่ที่รู้ๆคือมันฟื้นพูดออกมาคับผมดูออกนะถึงจะไม่ใช่แฟนกันแต่มันมีบางอย่างที่รู้เลยว่าเขาไม่สบายใจมันเคยถามผมว่ามันทำถูกไหมที่ทำตัวแบบนี้ตอนแรกก็งงคับว่ามันหมายถึงอะไรแต่มีคำพูดหนึ่งที่โอมบอกผมคับมันบอกว่า “กูไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้น้องเขากูอยากให้น้องเขาตั้งใจอ่านหนังสือสอบเข้าคณะมหาลัยให้ได้แต่ถ้าน้องเขาจะมองว่ากูเป็นคนเลวที่ทำแบบนี้กูก็ยอมรับนะถ้าสิ่งที่กูทำให้เขาไม่ต้องมาคิดเรื่องกูแล้วไม่มีสมาธิที่จะอ่านหนังสือ กูจะรู้สึกผิดมากถ้าเป็นเพราะกูที่ทำให้เขาสอบเข้ามหาลัยไม่ได้” ผมรู้เลยมันหมายถึงใครผมก็รู้จักกับน้องเขาดีนะแต่บางครั้งผมเห็นโอมคุยกับน้องเขาแล้วดูมันมีความสุขผมได้แค่ปลอบแหละคับว่าชีวิตของคนเราก็เหมือนลมพัดผ่าน มีความทุกข์เข้ามาแล้วมันก็จะผ่านไปเองถ้ามันตัดสินใจอะไรไปแล้วมันก็ต้องรับแหละพูดไปก็เศร้าตามมันคับแต่ก็ได้แค่ปลอบเขาไปจนกว่าจะหายแต่ในเรื่องเศร้าๆก็มีเรื่องให้ขำนะคับไอ้รุ่นพี่ไม่ได้บอกใช่ไหมว่าช่วงนี้พี่เขาต้องไปบำเพ็ญประโยชน์ทั้งแก๊งอยากรู้ไหมล่ะคับเพราะอะไรซ่าดีนักไปเล่นอะไรนี้แหละของคณะพัง(ลองถามพี่เขานะคับ)คับแถมพากันหลับให้ห้องอีกหัวโจกก็คุณโอมมีอีกเรื่องผมก็ไม่รู้ว่ามันโง่หรือฉลาดน้อยคับไปซื้อปลาชะโดบอกผมว่ามันสวยดีเลยมาปล่อยใส่บ่อปลาคาร์ฟที่บ้านดีนะที่มันกัดตัวเล็กถ้ากัดตัวที่พ่อโอมรักนะมีหวังโดนหักค่าขนมอีกแน่เจอกันที่ไรจะชอบล้อเขาคับว่าไอ้ไข่เน่าโดนเขาไล่เตะตลอดคับตอนนี้ถ้ายังคบกันอยู่นะคงจะครบรอบปีหนึ่งอาทิตย์หน้านี้แหละคับแต่ก็ครบเหมือนกันครบรอบที่เรารู้จักกันคับมันอาจจะไม่ได้ทำไรเหมือนแต่ก่อนแต่ก็จะพยายามบังคับมันไปเที่ยวไหนสักที่ล่ะคับเผื่อมันจะเลิกเศร้าบ้างอ๋อลืมบอกช่วงนี้พี่เขาโคตรใจบุญคับทุกวันพระพี่เขาจะไม่ทานเนื้อสัตว์นะครับแต่ไม่รู้ว่าจะงดชักว่าวหรือป่าว555ช่วงนี้เขาคงเศร้ากับเรื่องของปู่เขาแหละไงก็ให้กำลังใจมันหน่อยนะคับคนหำน้อยยิ่งชอบคิดมากอยู่555
ปล.โคตรลายตาคับกว่าจะพิมพ์เสร็จจะอ้วนล่ะแค่นี้นะคับเมารถ(เตเต้เขียน)

[เสเพล]

บทสนทนาระหว่างโอมกับเต้ 13

เต้:
ผัวเมียเขาต้องช่วยกันทำมาหากินคับ55บ้านไอ้รุ่นพี่ผมมันมีสัญญาณเน็ตเข้าไปถึงด้วยเหรอคับโทรสัพไม่เคยห่างมือมันหรอกพี่เมื่อคืนไม่รุ้ว่ามันได้นอนไหมคุยกะผมเสร้จก็จะตีหนึ่งแล้วเห็นบอกว่าจะดูบอลต่อ ส่วนผมก็พอดีว่างคับกลับหนองคายมานอนกอดแม่วันแม่ๆมาหาที่อุบลแล้ววันนี้เป็นวันลูกเลยกลับบ้านขอตังแถมได้หอบงานไอ้โอมมาทำให้มันอีก(เตเต้เขียน)

โอม:
จะจูบปากจุบส้นตูก่อนป่ะฮ่าๆ ผมเป็นผัวครับส่วนไอ้เต้เป็นเมีย

[เสเพล]

ตอนที่ 100

บางที่การเหนื่อยล้าถ้าเรายังดื้อดึงที่จะไม่หยุดอาจจะทำให้เรายิ่งช้ำและอาการทรุดหนักแต่ถ้าเราพักหยุดทุกอย่างแล้วนั่งเงียบๆคิดทบทวนหยุดนิ่งไม่ขยับเดินหน้าไม่ถอยหลังปล่อยใจให้พักปล่อยสมองให้โล่งบางทีความว่างเปล่ามันอาจกำลังเติมใจเราให้เข็มแข็งกำลังทำความสะอาดสมองเราอยู่ก็ได้จึงทำให้บางครั้ง เลือกที่จะหยุดนิ่งๆปล่อยให้อะไรๆตกตะกอนและทุกสิ่งทุกอย่างจะได้สดใสขึ้นหลายวันแล้วที่ไม่ได้อัพเรื่องส่วนมากก็มีแต่ตอบคอมเม้นครับวันนี้ว่างเลยนั่งอัพเรื่องต่อนะครับหลังจากที่ไอ้สองตัวเฮ้ยเพื่อนสองคนกลับโขงเจียมพร้อมกับพอกลับถึงอุบลเล่นบ่นให้ผมจนหูแทบชาครับ
ต้น : กูอุสาว่าจะได้ไปพักผ่อนแต่ที่ไหนได้ไปทำงาน
ตั๊ว : ก็มึงไม่ใช่เหรอที่ขอไปกับมันก็รู้ว่าเขามีงานที่บ้านมันยังจะบ่นอีก
โอม : ไว้วันหลังเดี๋ยวกูพาเที่ยว
ต้น : มึงโทรบอกพ่อมึงเลยนะว่าให้ไปขายวัวตัวนั้นแม่งวิ่งไล่ชนกูเล่นเอากูหอบแทบตาย
ตั๊ว : สมน้ำหน้าก็มึงไม่ฟังไอ้โอมนี้ว้า ดื้อก็แบบนี้แหละ
ผม : เอาน่า แล้วไปที่ว่าการกี่โมงว่ะ
ต้น : จะไปจดทะเบียนสมรสกับเขาเหรอตัวเองวันอาทิตย์เขาไม่ทำงานรอวันจันทร์ดีกว่าเนาะ
ตั๊ว : กวนส้นตีนแล้ว ใครจะไปมึงจริงม่ะโอม
ต้น : โห ไอ้ๆหล่อโคตรหล่อ
ตั๊ว : ขอบใจที่ชม กูว่าไปเที่ยงเหอะแดกข้าวบ้านไอ้ต้นแล้วไป
ผม : เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวกูจะออกไปหามึงที่บ้านนะแล้วออกไปบ้านต้นพร้อมกัน
ต้น : จะมาแดกข้าวบ้านกูถามผมสักคำไหมครับ
ตั๊ว : ไม่ต้องถามหรอก ยายมึงทำอาหารอร่อยเลยต้องไปฝากท้องฮ่าๆ
หลังจากนั้นพวกผมก็แยกย้ายกลับบ้านครับพอถึงบ้านทำนั้นทำนี่สอนการบ้านไอ้เด็กดื้อข้างบ้านจนถึงเที่ยงครับเลยออกมาหาไอ้ตั๊ว ไปบ้านต้นแล้วพอถึงเวลาก็ไปปั่นจักรยานครับแรกๆนะฟิตมากครับ
ต้น : แม่งสาวโคตรเยอะเลยว่ะ
ตั๊ว : กูรู้ล่ะที่มึงอยากปั่นเพราะนี้เหรอ
ต้น : ป่าว ออกกำลังกายเว้ย สามคนใครเข้าเส้นชัยช้ากว่าเพื่อนเลี้ยงข้าว
ตั๊ว : ขี้โกงนี่ว้า แม่งจักรยานกูคันเล็กกว่าเพื่อน
ผม : กูก็ปั่นเป็นเพื่อนมึงอยู่นี่ ถึงใครจะเข้าช้าเข้าเร็วกูก็ได้เลี้ยงข้าวอยู่ดี
ต้น : จริงไหมครับป๊า มึงดูดิ ยายๆไหวไหมครับทำไมไม่อยู่บ้านเลี้ยงหลานครับ(พูดล้อยายเขา)
ผม : สัส มึงไปพูดไร ขอโทษนะครับยายพอดีเพื่อนผมมันปากหมาครับ
ตั๊ว : ระวังเหอะมึง ไปว่าเขา
ต้น : มึงก็ดูดิ กูว่าแกปั่นไม่ถึงไหนหรอก
พวกผมก็ปั่นไปคุยกันไปแหละครับค่อยๆไปแต่ไอ้ต้นมันโชว์กล้ามดาก(โชว์พาว)ปั่นออกหน้าพวกผมไปตั้งไกล
ตั๊ว : มันจะรีบไปไหนของมันว่ะ
ผม : ช่างมันเหอะเดี่ยวมึงก็รู้เองแหละ ไม่ถึงครึ่งทางครับ
ต้น : (นั่งหอบข้างทาง) โอมมึงมียาดมไหมว่ะ
ตั๊ว : ฮ่าๆ กูว่าแล้ว ยาดมไอ้โอมไม่มีหรอกทำไมมึงไม่ไปขอที่รถเขาว่ะ เอางี้ดมรักแร้กูก่อนม่ะน่าจะช่วยได้
ต้น : สัส เก็บไว้ดมคนเดียวเหอะ
ผม : อ่ะ กูบอกมึงแล้วว่าอย่าโชว์กล้ามดาก
ต้น : ก็กูรีบนี่ว้า แล้วยายเขาไปไหนแล้ว
ผม : ไม่เห็นนะ
ตั๊ว : แกแซงไปแล้วมั่ง
อย่างที่บอกแหละครับค่อยๆปั่นไปเพราะรอไอ้ต้นแหละครับเหนื่อยแต่ก็บอกว่ากลัวเสียศักดิ์ศรีไม่ยอมนั่งรถปั่นจนเข้าเส้นชัยครับพอไปถึง
“หนูทำไมไม่ขึ้นรถเขาล่ะถ้าไม่ไหว” โดนยายที่ไอ้ต้นบอกแกมาบอกไอ้ต้นครับผมล่ะโคตรซะใจ
ตั๊ว : ฮ่าๆ มึงเห็นไหม อย่าไปดูถูกเขาว้ายเสียหมาเลยมึง วัยรุ่นแพ้คนแก่
ผม : ฮ่าๆ
ต้น : สัส เงียบไปเลย
ตั๊ว : เอาปิ๊บม่ะ
ต้น : คลุมหัวมึงไปเลย โกรธอยู่เว้ยอย่าง้อกูนะ
ผม : โอ้ยไอ้กาก
เอาจริงๆนะครับวันนั้นขาผมนี่แทบจะไม่อยากเดินนานๆได้ปั่นไกลๆแต่ก็ดีนะครับได้เจอคนหลายๆคนมีเพื่อนคุยได้เห็นน้ำใจของหลายๆคนครับพอกลับถึงบ้านโทรหาลูกพี่ที่บ้าน(ป๊าผมครับ) แล้วโทรหาคนหนองคายแถมจารย์โทรชวนไปเที่ยวจะไปเหลือเหรอครับไปดิแค่ขาคงไม่เป็นอุปสรรคที่จะพาตัวไปนั่งฟังเพลงครับผมไปแปบเดี๋ยวครับแล้วต้องรีบกลับมาทำงานที่บ้านเจ็บขาด้วยแหละครับกับทำงานกว่าจะได้นอนก็ตี่สี่มั่งคืนนั้น แล้วอีกอย่างเจ็ดโมงเช้าผมต้องแบกสังขารไปเรียน ดีนะมีคนโทรปลุกเลยตื่นทันครับ
“ เป็นไงมึง(มันเดินมาจับตูดผมครับ)”
ผม : สัส ทำเชี้ยไรเนี้ย
ต้น : ฮ่าๆ มันนุ่นดี เลยอยากจับ
ผม : กวนตีนแต่เช้านะ โน่น ไอ้นั้นค่อยหน้าจับ
ตั๊ว : นินทาไรกูว่ะ แม่งโคตรเจ็บไปทั้งตัวว่ะแทบจะนอนไม่หลับ
ต้น : โดนใครตุยตูดมาล่ะมึง
ตั๊ว : ไอ้สัสนี่ก็คิดได้แต่เรื่องเดียว เย็นนี้มึงล้างห้องน้ำคนเดียวเลยนะมึง สัสวันกูจะมอมเหล้ามึงแล้วให้ตุยตูดมึงถ่ายคลิปประจานเลย
ต้น : สัส จริงจังนะมึง กูขอโทษ
ผม : หาไรแดกเหอะกูหิว
ต้น : ตอนเย็นใช่ไหมเริ่มงาน แม่งคนงานก็มียังจะให้กูไปล้างอีกห้องน้ำ
ผม : เอาน่าดีนะที่ไม่ได้ไปตักส้วมวัด ก็ใครให้พวกมึงไปทำของเขาพังว่ะฮ่าๆ
ต้น : มึงแหละทำพัง
ฝ้าย : เห็นหน้ามึงแล้วอดขำไม่ได้ว่ะต้น ยังกะคนใกล้ตาย
ต้น : หยุดเลยมึง กูจูบนะถ้าพูดอีก
ตั๊ว : น่าตายเลยได้ให้แม่มึงได้ประกัน
ต้น : ไอ้นี่ก็อีกคน ฝ้ายช่วยกูล้างห้องน้ำหน่อยดิเย็นนี้
ฝ้าย : กูก็มีงานขอกูนะค่ะ เพื่อนกายเพื่อนโอ๊ตมึงอ่ะ ให้กูกินขนมที่ร้านมึงฟรีหนึ่งปีดิกูจะไปช่วยวันหนึ่ง
ต้น : ยายกูจะไม่เจ๊งเหรอว่ะ มึงเล่นแดกเป็นรถสิบล้อ
ฝ้าย : โอ้ยกวนแล้ว จารย์มาแล้ว
พอเรียนเสร็จพวกผมก็ไปต่อที่หอเพื่อนครับ พอดีนั่งรอเพื่อนทำงานไอ้เต้มันโทรมาตอนผมเรียนอยุ่เลยโทรกลับ
เต้ : เสียงเหมือนคนใกล้ตายเลยว่ะ
ผม : รับสายก็แช่งกูเลยนะ แล้วอยู่ไหนเนี่ย
เต้ : อยู่บ้าน เป็นไรจะมาหาเหรอ
ผม : กลับบ่อยนะช่วงนี้ เมียคลอดลูกเหรอ
เต้ : ใกล้แล้วแหละ ถุย พูดไปกูก็ยังไม่เห็นเขาเลยว่ะ ไม่รู้จะเป็นไง
ผม : ไปหาดิ จะได้รู้
เต้ : เขาอยู่กับผัวเขาไปหาเดี๋ยวก็โดนผัวเขาต่อยหรอกยิ่งไม่ชอบหน้ากันอยู่ แล้วเป็นไงมึงไปปั่นจักรยานสนุกป่ะ
ผม : สนุกดิ แต่โคตรเหนื่อยว่ะ
เต้ : เหนื่อยเหมือนชักว่าวม่ะ
ผม : ถุย อันนั้นมันเหนื่อยด้วยเสียวด้วยฮ่าๆ ไอ้บ้ากามเอ้ย แล้วจะกลับวันไหนเนี้ย
เต้ : เป็นไรคิดถึงกูเหรอ ที่รักวันพุธผัวก็จะกลับบ้านแล้วรอก่อนนะ
ผม : สัส เล่นไร เอ่อๆถ้ากลับแล้วค่อยโทรหากูนะ
เต้ : เอ่อมึง กูไม่อยู่แล้วห้ามหนีไปไหนดึกๆนะ
ผม : ฮ่าๆ
เต้ : ขำไรไปทำไรมา
ผม : ป่าวแค่ตำรวจยืมรถไปจอดที่สน.ฮ่าๆ
เต้ : กูว่าแล้วต้องมีเรื่องมึงนี่นะ
ผม : ไว้คุยกันนะกูจะกลับบ้านล่ะ
ว่าจะกลับไม่ได้กลับครับพอดีรุ่นพี่โทรหาเลยไปหาแกนั่งให้ยุงกัดกว่าจะได้กลับก็ดึกครับวันนี้ก็เหมือนกับทุกวันแหละครับพอดีวันนี้พี่จ้าแกกลับบ้านเลยต้องรีบอาบน้ำไปเรียนตอนเช้าออกมาทานข้าวข้างนอก ดีหน่อยที่ไม่ได้ล้างห้องน้ำวันนี้
โอ๊ต : มาแต่เช้านะมึง
ผม : น้ำท่วมป่ะว่ะวันนี้ แม่งพี่โอ๊ตมาแต่เช้า
โอ๊ต : กูก็มาแบบนี้ประจำแหละแค่ไม่ได้เข้ามามหาลัยเอง ฮ่าๆ แดกข้าวอยู่เหรอ
ผม : ซักผ้าอยู่มั่งถามได้
โอ๊ต : รอกูด้วยนะไปซื้อข้าวก่อน
ต้น : ไอ้คุณชายมาแต่เช้านะมึง
ผม : แปลกวันนี้อารมณ์ดีจังว่ะเพื่อนกู
ต้น : กินด้วยดิ (มันตักไข่แดงผมไปกินครับ)
ผม : กูซื้อให้ม่ะ สัส
ต้น : กูขอโทษอ่ะเดี๋ยวกูคายให้คืน
ผม : มึงกลืนเลยไม่ต้องคายกูไม่กินเว้ย
ต้น : โอ๋ๆอย่านอยนะ (มันมาจับจวยผมครับ) อย่าบอกนะมึง
ผม : อืม ไม่ได้ใส่กางเกงในมามีไรป่ะ ปล่อยได้แล้วเดี๋ยวมันจะแข็ง
ต้น : สัส งั้นนั่งรอกูนะไปซื้อน้ำให้ เอาน้ำไร
ตั๊ว : น้ำมะพร้าว
ต้น : มาล้างหน้ามึงเหรอ
ตั๊ว : ขอสองแก้วนะล้างมึงด้วย เร็วๆดิว่ะเดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก
วันนี้สบายครับช่วงบ่ายไม่ได้ทำไรเลยกลับบ้านนอนพักผ่อนเหมือนจะไม่สบายด้วยแหละครับเลยนอนพักทานยาไปด้วยแหละถ้าผมได้นอนหลับนะจะไม่ค่อยตื่นง่ายหรอกครับถ้าหลับจริงๆนะเหนื่อยมาหลายวันด้วยแหละครับนอนดึกแทบทุกคืนตื่นขึ้นมามีกระดาษมาติดหน้าผากแล้วก็มีข้าวพร้อมกับข้าวที่โต๊ะครับ

[เสเพล]

ตอนที่ 101

บางทีการเดินถอยห่างจากใครบางคนเพียงหนึ่งก้าวอาจทำให้เราได้รู้ว่าเค้าจะเดินตามเราเพื่อรักษาระยะห่างไว้เหมือนเดิมหรือเดินถอยหลังเพื่อไกลออกไปเขาบอกว่าคนเราเวลาที่ได้รู้สึกผูกพันกับใครสักคนแล้วก็ยากที่จะลบเลือนความรู้สึกให้หมดไปแม้ระยะเวลาอาจช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นแต่ไม่ใช่ทั้งหมดเช่นกันหลังจากที่ไม่ได้มาอัพเรื่องหลายวันพอดีช่วงนี้ยุ่งๆด้วยแหละครับทั้งเรียนทั้งกิจกรรมเอาเป็นว่าวันนี้วันศุกร์แห่งชาติวันที่ผมลอยคอ(รอคอย)อย่างน้อยก็ไม่ได้เรียนสองวันเนาะมาเข้าเรื่องของเราดีกว่าครับวันเวลามันก็ผ่านเนินนานมาพรุ่งนี้แล้วดิวันครบรอบหนึ่งปีของผมกับไอ้เต้ที่เรารู้จักกันถึงตอนนี้ผมกับเขาเป็นเพื่อนกันแต่ความสัมพันธ์ก็ยังเหมือนเดิมครับดูแลกัน(มั่ง)
พอดีวิชานี้พวกผมต้องเข้ามาเรียนพร้อมกับรุ่นน้องครับก็หลายห้องครับรวมทั้งไอ้นักเลงของผมด้วยแค่ก้าวเข้าไปในห้องแหละครับสายตามองไปที่หลังห้องไม่เจอครับรู้สึกว่ามองข้ามหน้าห้องไปได้ไงไม่รู้ฮ่าๆไม่รุ้ว่าอุบลน้ำจะท่วมไหมไอ้เต้มันนั่งแถวหน้าสุดครับพร้อมกับแลบลิ้นยักคิ้วใส่ผมอีกเห็นแล้วหมั่นไส้อยากเข้าไปตบหัวทิ่มมากครับ
ต้น : เพราะมึงแหละชวนคุยมาสายเลยมึงกูอดนั่งแถวหน้าเลย
ตั๊ว : ปกติมาก่อนมาช้ามึงก็ไปนั่งหลังตลอดแหละวันนี้มาพูดเชี้ยไร
ต้น : พูดให้เหมือนเด็กเรียนหน่อยดิ กูถึงจะนั่งหลังแต่คะแนนพี่รองท็อปตลอดนะครับ
ผม : ขี้โม้ ทำไมมึงสอบแก้ด้วยว่ะ
ตั๊ว : ก็เพื่อนพาแก้หมดห้องเลยแก้ตามเพื่อนเว้ย เขาบอกว่าเพื่อนไม่ทิ้งกัน
ผม : ถุย แล้ววันนี้หัวหน้าห้องนัดทำพานไหว้ครูที่ไหนว่ะ
ตั๊ว : เห็นบอกว่าบ้านใบเฟิร์นหมู่บ้านเดียวกันกับมึงนี่
ผม : อืม ทำไมไม่ไปจ้างเขาทำว่ะสบายตั้งเยอะ
ต้น : กูก็คิดแบบมึงนี่แหละ แต่ไม่กล้าพูด
ตั๊ว : เอาน่ามึง ช่วยๆเขาไปเหอะ
นั่งโม้กันจนอาจารย์มาครับ
ต้น : เฮ้ย กินด้วยดิ
ตั๊ว : เดี๋ยวก็โดนจารย์หักคะแนนอีกหรอกมึงคดีที่แล้วยังบำเพ็ญประโยชน์ไม่หมดพวกมึงจะเอาอีกเหรอว่ะรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ให้เอาขนมมากินในห้อง
ผม : ใครบอกขนมว่ะ อันนี้ถั่วต้มเว้ย กูไม่ผิดฮ่าๆ
ต้น : ใช่ๆ
กาย : เฮ้ยพวกมึง แบ่งกูด้วยดิ
โอ๊ค : ผิดนะเว้ย ถ้าไม่แบ่งพวกกูด้วยฮ่าๆ
ต้น : สัส
โคตรมีความสุขครับยังกะนั่งดูหนังเรียนไปด้วยกินถั่วต้มไปด้วยอะไรจะมีความสุขเท่านี้ครับอาจารย์เดินมาก็เก็บอาจารย์เดินหนีก็กินจนเรียนเสร็จครับ
“พ่อแม่ส่งมาเรียนนะไม่ใช่ส่งมาคุยกัน”
ผม : ไม่ได้คุยกันนะเขาปรึกษากันเว้ย
เต้ : มั่วแล้ว คุยชัดๆ แล้วทานไรยัง
ต้น : ยังครับ
เต้ : ไม่ได้ถามเว้ย
ต้น : ก็เห็นพูดเมื่อกี้
ผม : ยังไม่ได้ทานแล้วเต้ล่ะไปทานพร้อมกันไหมล่ะ
เต้ : ยังอ่ะเลี้ยงหน่อยดิ ฮ่าๆ
ต้น : จะกินหญ้าหรือฟางดีล่ะ
ตั๊ว : ไปกวนน้องเขานะมึง
เต้ : ใช่พี่ พี่ตั๊วน่ารักจังมาๆขอหอมแก้มหน่อยดิ
ผม : ชอบเปลื้องเนื้อเปลื้องตัวอ้อร้อ
ต้น : ไปว่าแต่เขาทีมึงยังไปให้รุ่นพี่กอดเลยฮ่าๆ
ผม : สัส
เต้ : ไอ้พี่โอมโคตรอ่อยเลย
ผม : อ่อยบ้าไรเว้ย จะกินไหมข้าว
ต้น : เดี๋ยวกูเอางานไปส่งก่อนนะ สั่งให้กูด้วยนะเว้ย
ตั๊ว : กูด้วย เดี๋ยวตามไปนะ
ผม : กูฝากไปส่งด้วยดิ
เต้ : คนอะไรงานตัวเองไม่ไปส่งเอง
ผม : พูดไร กวนตีนล่ะแล้วพี่รหัสเจอยังรบๆหาให้เจอนะเว้ย
เต้ : เจอแล้วครับ สวยด้วยฮ่าๆ เสาร์อาทิตย์นี้ว่างม่ะอย่าลืมนะสัญญาไรกับใครไว้
ผม : ไม่ลืมหรอก วันเสาร์ไม่ว่างอ่ะ ต้องไปเก็บข้อมูลมาทำรายงาน
เต้ : ที่ไหนไปด้วยดินะนะนะ(อ้อนยังกะเด็ก)
ผม : ร้อยเอ็ดไปไหมล่ะ งานเชี้ยไรไม่รู้ให้ไปหาข้อมูลของแต่ล่ะจังหวัดดีนะที่ได้ใกล้ๆ
เต้ : หาในเน็ตก็ได้นิ
ผม : ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีดิ จารย์อยากให้ลงหาข้อมูลจากสถานที่จริงพูดง่ายๆก็ให้ไปเที่ยวฮ่าๆ
เต้ : นะไปด้วยนะ
ผม : ไม่มีงานทำเหรอเราถึงอยากไปด้วย ไอ้ต้นกับไอ้ตั๊วก็ไปนะ
เต้ : ช่างดิ
ผม : เดี๋ยวโทรบอกล่ะกัน
พอทานข้าวเสร็จพวกผมกับตั๊วก็ไปห้องสมุดส่วนไอ้ต้นก็ไม่รู้หายไปไหนสงสัยจะไปหามห้อสาวอีกตามเคยครับ นั่งอ่านหนังสืออยู่ดีๆมีคนมาสะกิดหลังครับ
เต้ : มาคนเดียวเหรอ(มันกระซิบถาม)
ผม : เป็นไรกูไม่ได้ยิน แม่งพูดดังๆดิว่ะ
เต้ : มาคนเดียวเหรอ(มันแหกปากครับ) จนพี่เขามาเตือน
ผม : เชี้ย ที่จะพูดดังก็ดังเกิน มากับไอ้ตั๊วแล้วลมไรพัดมาถึงนี่
เต้ : แค่เห็นรถจอดเลยเข้ามาดูคนนอนหลับ
ผม : ไม่ได้หลับเว้ย
เต้ : ตกลงให้ไปร้อยเอ็ดด้วยนะ
ผม : ครับผม ให้ไปครับพอใจยัง
เต้ : หอมแก้มมัดจำไว้ก่อนดิ
ผม : ถุย กวนตีนล่ะมึง ไม่ได้ไปซ้อมกับเขาเหรอ
เต้ : ไปดิ แค่แวะมาบอกว่าคิดถึง
ผม : กูเสียดายข้าวว่ะจะอ้วก ฮ่าๆ
เต้ : อย่านั่งเศร้านะมึง ยิ้มๆ(มันดึงแก้มผมครับ)
ผม : ยิ้มล่ะ ไปได้แล้วเดี๋ยวก็โดนเขาด่าหรอก
พอไอ้เต้มันออกไปไอ้ต้นวิ่งหน้าตาตื่นมาจากไหนไม่รู้ครับ ทั้งๆที่ให้ห้องสมุดเขาห้ามวิ่ง
ตั๊ว : เป็นเชี้ยไรของมึงเนี้ย
ต้น : ตั๊ว ๆข้างบ้านกูน่ะคลอดลูก
ตั๊ว : มึงเป็นพ่อเด็กหรือไง
ผม : ฮ่าๆ ไปยุ่งไรกับเข้า
ต้น : ไม่ยุ่งได้ไงก็เด็กที่คลอดออกมาไม่มีหัว
ตั๊ว : ห๊า (มันทำหน้าตื่นครับ) จริงเหรอแล้วเป็นไงว่ะ
ผม : (นั่งขำ)
ตั๊ว : มันน่าขำตรงไหนว่ะ ชีวิตคนทั้งคนนะเว้ย
ต้น : ไม่มีหัวมีแต่ร้องไห้ไงฮ่าๆๆ
ตั๊ว : สัส ทำเอากุตกใจนะมึง พวกมึงรวมหัวแกล้งกูเหรอว่ะ
ผม : ป่าว กูก็นึกว่ามึงจะรู้ ไม่มีหัวเราะมีแต่ร้องไห้
ต้น : แม่งอ่อนว่ะตั๊ว
ตั๊ว : อ่อนเชี้ยไรก็ก็แกล้งตกใจไปงั้นแหละ
ต้น : เหรอ
ตั๊ว : เอ่อ(มันเขิน)นี่งานมึงจะทำไมไม่ทำก็จะกลับบ้าน
พอดีเมื่อวานไหว้ครูครับเลยต้องมาแต่เช้าหน่อย
ต้น : เพราะมึงเลยไอ้โอมตื่นสายแม่ง เกือบมาไม่ทันเช็คชื่อแล้ว
ผม : มึงแหละตั้งนาฬิกาเชี้ยไรไม่ปลุก
ตั๊ว : กูลงชื่อให้พวกมึงแล้วนะ แม่งรีบๆเข้ามา
ไหว้ครูเสร็จก็บายศรีรุ่นน้องปีหนึ่งครับ
เต้ : อ่ะพี่ผูกแขนให้หน่อยดิ
ผม : ตั้งใจเรียนนะมึง ห้ามเกเรห้ามไปมีเรื่องกะเขานะ
เต้ : ให้พรเหมือนคนแก่เลย โอ้ยตบหัวทำไม บอกตัวเองเหอะห้ามเกเรห้ามไปมีเรื่องกะเขา มาเดี๋ยวผูกให้คืน
ผม : อ่ะ (ยื่นแขนให้ครับ)
เต้ : เป็นรุ่นพี่ที่ดีนะ ตั้งใจเรียนนิสัยชอบหลับในห้องก็เลิกนะหนังโป้ก็เก็บไว้ดูที่บ้าน บอกแม่ยังว่าจะเอาผัวหรือเอาเมีย โอ้ย สองครั้งแล้วนะเจ็บนะเว้ย พี่ตั๊วผูกให้ผมหน่อยดิ
ตั๊ว : ตั้งใจเรียนนะ เชื่อฟังรุ่นพี่เขาบ้าง อ่ะต้นมึงผูกให้น้องเขา
ต้น : แค่นี้ไม่พอหรอก กูจะผูกคอให้มัน
ผม : ทำเป็นเล่นนะมึง น้องเขารออยู่
ต้น : เดี๋ยวนี้เข้าข้างกันดีนะพวกมึง ตั้งใจนะห้ามกวนตีนรุ่นพี่ เป็นลูกที่ดีของไอ้โอม
ผม : เอากูมาเกี่ยวอีกล่ะ
ต้น : เจ๊ๆ จับไอ้เชี้ยเต้ไปเป็นหรีดนะครับ
เต้ : ไม่เอาอ่ะ นะพี่นะมันวิ่งเข้าไปกอดขอรุ่นพี่
พอเสร็จจากกิจกรรมพวกผมก็แยกย้ายกลับครับโคตรเหนื่อยครับเลยนอนที่บ้านไม่อยากออกไปไหนนอนดูทีวีจนหลับไปตื่นขึ้นมาก็ตอนที่ไอ้เต้มันเข้ามาบ้าน
เต้ : เวลาที่มึงหลับนี่ก็น่าปล้ำดีนะ
ผม : ปล้ำเอาส้นตีนไหมครับ ทำหน้าหื่นใส่กูอีก
เต้ : ไปข้างนอกกัน

[เสเพล]

ตอนที่ 102

ชีวิตของคนเราเมื่อได้ผูกพันกับใครแล้วมันยากที่จะลืมถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตามแต่ความรู้สึกเหมือนมีเขาอยู่ข้างๆตลอดเวลา…ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามเรื่องราวของผมกับเต้มาตลอดนะครับช่วงนี้กิจกรรมเยอะครับเลยไม่ค่อยได้อัพลงเท่าไรแต่อย่านอยผมนะครับยังไงเขาก็ยังรักทุกคนเหมือนเดิมแหละมาเข้าเรื่องของเราเลยครับนี่มันก็ครบรอบหนึ่งปีแล้วที่ผมรู้จักกับผู้ชายเปื้อนฝุ่น(มันบอกผมแบบนี้)อันที่จริงมันสำอางกว่าผมเสียอีกไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอกครับ
เต้ : ไปข้างนอกกัน
ผม : เด็กไม่ดีหนีเที่ยวตอนกลางคืน
เต้ : ถ้ากูไม่ดีมึงก็ไม่ดีเหมือนกันแหละ
ผม : ฮ่าๆ ก็มึงบังคับกูนี่ว้า แล้วไปไหนกันดีล่ะ
เต้ : ย้อนอดีตดีไหม ไปหาทานข้าวนั่งฟังเพลง
ผม : ไม่อ่ะขี้เกียจ ฮ่าๆ หาไรทานแถวนี้ดีกว่าง่ายดี
เต้ : ตามใจมึงล่ะกัน
หลังจากที่ทานไรเสร็จไอ้เต้มันก็มาส่งผมที่บ้านครับ
ผม : จะกลับแล้วเหรอ
เต้ : อืม
ผม : ขับรถดีๆนะมึง อย่าไปหาเรื่องใครล่ะรู้ไหม
เต้ : ครับพ่อ
ผม : เดี๋ยวเตะให้เลย กลับให้ถึงห้องนะมึง อย่าไปซ่าที่ไหนล่ะ
เต้ : ฝันดีนะ ให้กูจูบด้วยป่ะ ฮ่าๆ
ผม : กวนล่ะ ฝันดี
พอไอ้เต้กลับบ้านผมก็อาบน้ำครับแล้วนอนเล่นที่ระเบียงบ้าน สิ่งหนึ่งที่ผมชอบทำเวลาที่เหงาคือนอนดูดาวที่ระบียงหลังบ้านครับผมว่ามันมีความสุขดีนะ ปิดไฟแล้วนอนดูดาวบางทีก็หลับตรงนั้นแหละครับ
“ไอ้ห่ามึงจะเอาดอร์เหรอว่ะ โรคจิตชักว่าวที่ระเบียง”
ผม : ชักเชี้ยมึงดิ ไหนว่ากลับบ้านว่ะ มาได้ไงเนี้ย
เต้ : เข้ามาทางประตูบ้านไง ยังไม่อยากกลับอ่ะ แล้วเป็นไรมานอนตรงนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก
ผม : ไม่ได้เป็นไร แค่เบื่อๆเลยมานอนเล่น
เต้ : มีเรื่องให้คิดอีกสิท่า เอาน่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปอย่าคิดมากนะมึง พรุ่งนี้ก็ได้ไปเที่ยวแล้ว
ผม : ใครให้มึงไปด้วยว่ะเขาไปทำงานเว้ย
เต้ : ไหนมึงสัญญากับกูแล้วไง(เสียงเหมือนจะร้องไห้)ไหนว่าให้กูไปด้วย
ผม : กูล้อเล่น ให้ไปครับทำเป็นน้อยใจไปได้หัวก็ไม่ล้าน จะกลับแล้วเหรอ
เต้ : ป่าว กูไปเอากีต้าร์ก่อน สักพักมันก็เดินถือกีต้าร์มานั่งข้างๆผมครับ แล้วก็นั่งร้องเพลง...ฉันไม่เคยรู้คนที่สำคัญนั้นมีค่าแค่ไหนฉันไม่เคยรู้วันที่สวยงามนั้นมีค่าเท่าไรไม่เคยรู้เวลาที่เรามีกัน .. “ไม่เคย” ของ25 Hours
ผม : ร้องเพราะเลยว่ะ หนึ่งปีแล้วเนาะที่เรารู้จักกันมา
เต้ : อืมนึกว่ามึงจะจำไม่ได้ ขอบคุณนะที่มึงยังเป็นเพื่อนกู ทั้งๆที่กูก็เคยทำให้มึงเสียใจหลายครั้ง
ผม : ไม่เป็นไรหรอก กูเข้าใจอย่าคิดมากนะมึง มึงรู้ไหมตลอดเวลาที่กูรู้จักกับมึงมาก็ปีหนึ่งมึงทำให้กูมีความสุขนะ มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับกู กูไม่อยากจะเสียเพื่อนดีๆแบบมึงไปนี่แหละเหตุผลที่ไม่อยากกลับมาเป็นแฟนกันอีก
เต้ : กูเข้าใจ มึงเคยบอกกูแล้วว่าถ้าเป็นแฟนกันบางทีมันก็ไม่ดีเท่าเป็นเพื่อนกัน ถ้าเวลาเราได้รักใครแล้วเรารักเขามากแต่เมื่อเขาไม่รักก็จะทำให้เราเกลียดเขามากใช่ป่ะ
ผม : อืม อย่าร้องดิเดี๋ยวกูก็ร้องตามหรอก
เต้ : ก็กูดีใจใจนี่ว้าที่ได้รู้จักกับมึง ถ้าไม่เพราะโดนตีนเขาวันนั้นคงจะไม่ได้รู้จักกับมึง
ผม : ไอ้นักเลงขี้แง้เอ่ย ขอบคุณนะที่เข้าใจกู ขอบคุณที่คอยเป็นห่วงกู ขอบคุณที่คอยให้กำลังใจกูตลอด
เต้ : ก็เราเพื่อนกันนี้ว้า เพื่อนไม่ดูแลเพื่อนจะให้กูดูแลใครว่ะ แฟนกูก็ไม่มี แล้วมันก็นอนข้างๆผม
ผม : มึงว่าที่นั้นจะเห็นดาวเหมือนที่อุบลป่ะว่ะ
เต้ : อีกแล้วนะมึง คงไม่หรอกมั่งฮ่าๆเขาคงไม่ว่างดูดาวเหมือนมึงหรอก คนอ่านเรื่องของเราเยอะนะคนติดตามเราเยอะนะเรามาลองเอากันไหมเผื่อมึงจะได้เอาไปเขียนในบอร์ดไงฮ่าๆกูจะยอมทำเพื่อเอฟชีอีกสักครั้ง คืนนี้เลยดีไหมกูพร้อมตลอด
ผม : เชี้ย มึงอยากโดนกูถีบลงระเบียงบ้านไหม เอากับส้นทีนกูม่ะ ทำไมไม่เขียนเวลามึงชักว่าวล่ะ
เต้ : แม่งกูล้อเล่น จริงจังไปได้แต่ถ้าได้ก็ดี
ผม : สัส พอๆไม่พูดเดี๋ยวกูมีอารมณ์
เต้ : แน่ เลิกกันเขาก็ปี้กันได้นะเพื่อนกันมันดีฮ่าๆ สักวันกูจะแอบเอายาให้มึงกินดีไหม
ผม : ไปเล่นไกลๆเลยเชี้ย กูถีบจริงๆนะเต้ เล่นไรไม่รู้
เต้ : กูพูดเล่น น้องเขาอยากให้กูจูบมึง จูบไม่ได้ก็เอาแบบนี้ล่ะกัน แล้วมันก็จูบที่ฝ่ามือมันแล้วมาแปะที่แก้มผมครับ แค่นี้ก็เอาว่ะ
ผม : ฮ่าๆ ยังกวนอีกนะมึง
เต้ : มันดึกล่ะกูกลับก่อนนะ มึงก็เข้าไปนอนในห้องได้แล้วเดี๋ยวยุงก็กัดเอาอีกหรอก
ผม : อืม แล้วผมก็เดินมาส่งมันที่หน้าบ้าน
พอกลับขึ้นไปห้องเห็นตุ๊กตายีราฟกับกระดาษติดที่ตุ๊กตา “กูไม่รู้จะซื้อไรให้เห็นมันน่ารักดีเลยซื้อให้รักษามันดีๆนะ” เลยโทรหาไอ้เต้ครับ
เต้ : คิดถึงกูหรอหรือว่าโทรมา….
ผม : สัส ไม่เว้ย ไม่มีไรทั้งสิ้น แค่จะโทรขอบใจ
เต้ : มันน่ารักดีแถมเหมือนมึงเวลาสอบชอบคอยาวดูเพื่อน
ผม : มั่วแล้ว ไม่เคยลอกข้อสอบใครนะครับ ฝีมือล้วนๆไงก็ขอบใจนะ
เต้ : เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นจูบแทนได้ป่ะฮ่าๆ
ผม : ได้แต่จูบไอ้ปลาทูนะฮ่าๆ
เต้ : สัส จะให้กูจูบกับหมา ไม่เอาเว้ย กูขอไรได้ป่ะถ้าเราจะไม่ได้เป็นแฟนกันแต่มึงสัญญากับกูได้ไหมว่าเราจะไม่ทิ้งกัน
ผม : เอ่อ กูไม่ทิ้งมึงหรอก มีแต่มึงแหละมีสาวแล้วจะทิ้งกู
เต้ : ยอมเป็นแฟนกูดิ กูไม่ทิ้งแน่ฮ่าๆ
ผม : ถุย
เต้ : ล้อเล่น
พอวางสายกับไอ้เต้เสร็จผมก็นั่งทำงานเล่นเกมส์เล่นทวิตนอนครับ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปหาข้อมูลมาทำรายงานแต่มันไม่เป็นเช่นนั้นดิครับ ยายผมมาปลุกแต่ตีสี่ห้าชวนไปทำบุญที่วัดพอกลับถึงบ้านไอ้ต้นโทรหาผมแต่เช้าบอกว่าท้องเสียกับไอ้เต้จารย์นัดเรียนเลยไม่ได้ไปครับ
##เดี๋ยวมาต่อนะครับขอทำงานแปบนึง####

ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามผมคงจะไม่ได้ต่อนะครับคืนนี้งานยังไม่เสร็จเลยครับถ้าเสร็จคงจะดึกนะครับ ผมมีอย่างหนึ่งที่อยากรู้ความรู้สึกของทุกคน"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้สิ่งที่คุณอยากทำคุณอยากทำอะไรครับ"