#20 (100%)
“งานอะไรเหรอครับ?” คำถามที่ทำให้ร่างสูงที่พึ่งเดินออกมาจากบ้านได้ยินอย่างพอดิบพอดี นัยน์ตาคมมองไปทางพวกเพื่อนสนิทจนคนถูกมองรู้สึกเสียวสันหลังวาบเมื่อคิดได้ว่าหลุดพูดอะไรออกไปแล้ว ฮิมวกสายตามามองน้องที่กำลังทำหน้าสงสัย แต่ปากก็ยังไม่หยุดกินไก่ในมือ
“กินไก่เป็นเถอะมึงอ่ะ” ไทด์เป็นคนแก้สถานการณ์หลังจากที่เห็นหน้าคนที่พึ่งเดินออกมาจากบ้าน สายตาที่มันมองพวกเขาเมื่อกี้คงจะบ่งบอกถึงอารมณ์ฉุนไม่น้อย
“แล้วงานอะไรเล่า! เลได้ยินนะเมื่อกี้ พี่ไทด์กับพี่เกียร์คุยกันว่างานแข่งอะไรสักอย่าง” เลว่า “ฮิมจ๋าจะมีงานอะไรเหรอ”
“พวกกูหมายถึงงานที่คลับ งานแข่งอะไร กูหมายถึงแบ่งงานกันต่างหาก” ไทด์ว่า หลังจากเห็นหน้าคนพ่อแล้วรู้สึกว่าถ้าไม่รีบพูดแก้อะไรสักอย่าง ความวินาศสันตะโรจะมาลงที่พวกเขาเร็วๆ นี้
“อ้าวเหรอ” เลพยักหน้า น้องทำหน้าเหมือนสงสัยนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ คล้ายกำลังยืนยันคำตอบแล้วหันหลังกลับไปกินไก่ต่อ ฮิมปรายตามองพวกเพื่อนที่กำลังนั่งริมสระแล้วเดินมานั่งข้างๆ คนที่ยังกินไม่หยุด ใบหน้าคมวกเข้าไปหอมแก้มนิ่มเบาๆ แล้วปล่อยให้เลกินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งอีกฝ่ายวางขาไก่ชิ้นที่สี่ที่เหลือแต่กระดูกแล้วใช้มือลูบท้องเบาๆ “อิ่มจัง!”
“ง่วงหรือยัง”
“กินแล้วจะให้เลนอนเลยเหรอ อ้วนตาย”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่พาคนดีออกกำลังกายก่อนเข้านอน”
เลไม่ได้ว่าอะไร ฮิมปล่อยให้น้องนั่งเล่นโทรศัพท์เพื่อย่อยอาหารอีกสักพักก่อนจะจูงมือบางขึ้นไปบนห้อง นัยน์ตาคมมองเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่เดินเข้าห้องไปก่อน หลังจากนั้นร่างสูงจะเดินตามเข้าไปพร้อมกับเอื้อมมือไปกดล็อกกลอนประตูไว้ดัง… แกร๊ก
เขารอจนกระทั่งเลและตัวเองอาบน้ำเสร็จ ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ผูกผ้าขนหนูสีขาวปิดช่วงล่างเพียงอย่างเดียว ฮิมมองคนใส่ชุดนอนที่กำลังนอนตีขาเล่นโทรศัพท์บนเตียง เขาชั่งใจครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้าจนเสร็จ แล้วเดินปิดไฟรอบห้องก่อนกลับมาที่เตียงนอน
ฟูกหนายุบลงเมื่อคนตัวสูงทิ้งกายลงข้างอีกฝ่าย เขาแย่งโทรศัพท์มือถือที่ยังส่องแสงสว่างจ้าในความมืดออกจากมือของน้องพร้อมปิดมันลงแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว
เขาไม่เปิดโอกาสให้เลได้พูด คนมากประสบการณ์ใช้ริมฝีปากบางทาบเข้ากับฝ่ายใต้ร่างอย่างรวดเร็ว มันน่าแปลกที่น้องไม่ขัดขืนแถมยังตอบรับกลับมา แต่ทันทีที่ผละออกให้ได้หายใจพอจะวกกลับเข้าไปจูบใหม่ คนมือไวก็ยกขึ้นมาปิดปากตัวเองหมับพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ไม่ยอมให้พี่หน่อยเหรอ”
“เมื่อกี้เลก็ยอมแล้วไง”
“แค่นั้น?”
“ก็บอกแล้วว่าให้แค่จูบ”
“คนดีใจร้ายมาก” เสียงทุ้มกระซิบขณะคลอเคลียบริเวณแก้มนุ่มไปมา แล้วทิ้งตัวลงนอนข้างอีกฝ่าย “พี่รอให้เลพร้อมกว่านี้ก็ได้”
“อืม” คนฟังครางรับในลำคอ
“หวังว่ามันจะไม่นาน”
“หมกมุ่น!” คนโดนว่ายกยิ้ม เขาดึงเจ้าของเอวผอมเข้ามากอดก่อนจะกล่อมน้องเข้าสู่ความสงบ
จดบันทึกพิเศษเอ็กซ์
เช้า
เขาลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืด มือหนายันตัวขึ้นจากเตียงแล้วเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับกลิ่นหอมฟุ้ง
เขาใช้เวลาใส่เสื้อผ้าไม่นาน จากนั้นจึงหยิบกุญแจแล้วเดินลงไปด้านล่างของหาเพื่อหาอะไรกิน เอ็กซ์ถอนหายใจเมื่อเดินลงไปแล้วพบว่ามีคนถึงสองกลุ่มที่มารอทักทายเขาแต่เช้า ร่างสูงไม่มีอารมณ์ให้พวกทวงหนี้มาแตะและต่อยตั้งแต่เช้าจึงเดินหลีกไปทางด้านหลัง ก่อนเรียกแท็กซี่แล้วบอกจุดหมายที่ต้องไป
จำไม่ได้แล้วว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ชีวิตเริ่มเหลวแหลก ทั้งๆ ที่ก่อนเข้ามหา’ลัยเขาก็เป็นแค่วัยรุ่นธรรมดาที่มีครอบครัวฐานะปานกลาง บ้านอยู่ต่างจังหวัด แต่สอบเข้ามหา’ลัยในเมืองได้ก็เลยเข้ามาเรียนคนเดียว แต่เพราะอยู่ห่างจากสายตาของพ่อแม่นี่แหละที่ทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ชีวิตที่เคยมีความสุขเริ่มดำดิ่งสู่ความทุกข์ เพราะความสุขจอมปลอมอย่างการเล่นยา เขาได้นำความวิบัติเข้าชีวิตเพราะบังเอิญไปสนิทกับพวกเพื่อนเหี้ยๆ ลามไปจนถึงติดหนี้ชาวบ้านเขาไปทั่ว และจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้บอกเรื่องพวกนี้กับพ่อแม่ของตัวเอง คิดว่าหาทางออกได้เองเมื่อไหร่แล้วถึงจะไปขอขมาพวกท่าน
ปลายทางที่เอ็กซ์จะไปคือที่ๆ เลเจอเขา บังเอิญรถมันเสียแล้วเลขับมาเจอพอดี จริงๆ เขาอยากปฏิเสธความหวังดีของอีกฝ่ายเพราะตัดสินใจเซ้นต์สัญญาไปแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับเล แต่คิดไปคิดมาแค่ให้ไปส่งคงไม่มีอะไร อีกอย่างคือเงินที่ติดตัวเขาตอนนั้นมีค่าเท่ากับศูนย์ แต่ไม่นึกว่าการที่ให้ไปส่งเฉยๆ จะได้เห็นอะไรดีๆ
ทุกคนรู้ว่าพี่ฮิมทำธุรกิจขนส่งรถนำเข้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ก็ไม่น่าจะแปลกถ้าเลอาจจะขับรถเก่ง ก็ในเมื่อมีแบคดีถึงขนาดนั้น เพราะว่าดริฟในตอนนั้น… ไม่ธรรมดาเลย
มือหนาหยิบแผ่นกระดาษที่ได้มาจากพวกของพี่ฮิมเมื่อวันก่อน นัยน์ตาคมมองรายละเอียดแล้วถอนหายใจก่อนจะพับมันเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงอีกครั้ง เป็นอย่างที่มันบอก การแข่งนี้อำนวยความสะดวกถึงขนาดที่ว่าไม่ต้องเตรียมรถที่ใช้ในการแข่งเพราะทางผู้จัดจะเป็นคนจัดมาให้ แค่ต้องมีความสามารถกับมีของพนันที่ต้องมีมูลค่าสูงพอสมควรเอาไว้กันแพ้
เอ็กซ์ถอนหายใจก่อนจะพับกระดาษลงกระเป๋า ตัวเขาไม่เก่งพอที่จะไปลงแข่งและถึงจะลงแข่งได้ เขาก็ไม่มีของพนันที่มีมูลค่ามากพอจะไปลงพนันกันแพ้เหมือนเดิม
แท็กซี่สีชมพูส่งถึงปลายทาง ร่างหนาจ่ายตังค์ก่อนจะเดินไปหารถมอเตอร์ไซต์ที่ยังจอดอยู่ที่เดิม เขาลองสตาร์ทสองสามครั้งพอพบว่ามันยังดับสนิทจึงตัดสินใจจูงรถเดินไปหาอู่ที่อยู่ใกล้ๆ
เอ็กซ์ฝากรถเอาไว้ให้ช่างซ่อมก่อนจะเดินออกมาหาอะไรกินตอนเช้า แล้วจู่ๆ โทรศัพท์ก็แผดเสียงขึ้น นัยน์ตาคมมองชื่อคนโทรเข้า มือหนาเลื่อนไปที่ปุ่มตัดสายแต่แล้วก็เปลี่ยนใจกดรับ
“มีอะไร”
(ไม่ได้คุยกันนาน มึงว่างตอนไหน)
“ทำไม”
(ไม่เข้ามาหากูหน่อยเหรอ ของใหม่เข้าแล้วนะเว้ย)
“กูจะเลิกแล้ว”
(เหรอวะ มึงแน่ใจเหรอ)
“...” มือหนากำหมัดแน่น เล็บคมจิกลงนิ้วเพื่อเตือนสติตัว
(กูอุตส่าห์ลัดคิวให้มึงเลยนะเว้ย ของใหม่ด้วย)
“...”
(กูลองก่อนแล้วแม่งโคตรดี ดีกว่าของเขา แต่ติดยากกว่าด้วย)
“...” ร่างสูงตกอยู่ในผะวงของคำเชิญชวน หมัดแน่นคลายออก นัยน์ตาคมตกอยู่ในอารมณ์เหม่อลอย ร่างกายของเขามันคิดถึงความรู้สึกที่ได้เล่นยาไปเองโดยอัตโนมัติ มีความสุขยามที่ได้รับเช่นเดียวกันตอนที่ขาดมันก็เหมือนตกนรก
(รับรองดีกว่าของเดิมสองเท่า)
ท้ายที่สุดความตั้งใจที่จะเลิกก็ถูกทิ้งไป เอ็กซ์รู้ว่าตัวเองกำลังหมกมุ่นในสิ่งที่ผิดแต่กลับหยุดตัวเองไม่ได้ “เท่าไหร่”
เพราะอย่างนั้นมันถึงถูกเรียกว่า… ยาเสพติด
(200,000 ครั้งนี้แพงหน่อยว่ะ)
“กูไม่มีเงิน” อย่าว่าแต่มีเงินตอนนี้แค่หาเงินมาจ่ายหนี้เขายังจะไม่มี แต่ว่า… “กูเอาของก่อนไม่ได้เหรอว่ะ”
(ไม่ได้ว่ะ เฮียกูเอาตายแน่ ของดีมึงก็ต้องยอมจ่ายหน่อยดิว่ะ)
“...”
(อยากได้ตอนไหนก็เข้ามาหากูก็แล้วกัน)
ติ๊ด!
ปลายสายถูกตัดทิ้งให้คนฟังได้แต่หลับตานิ่ง เอ็กซ์กำหมัดแน่นจนสั่น เขาไม่มีเงินมากขนาดนั้นขณะเดียวกันที่นึกถึงคำพูดของใครบางขึ้นมา
‘อีกสามวันจะมีงานแข่งรถ ผิดกฏหมายแต่เงินรางวัลโคตรสูง ขนาดที่สามยังได้ตั้งเจ็ดแสน’
...เจ็ดแสน…
มากพอที่จะจ่ายหนี้ที่เหลือของเขาจนหมด เผลอๆ เหลือด้วยซ้ำ และมากพอที่จะทำให้ชีวิตของเขามันกลับตาลปัตรได้พลิกจากหลังกลับมาเป็นหน้าอีกครั้ง แค่ต้องลองเสี่ยง…
ร่างสูงสับสนกับความคิดของตัวเองอยู่นานกระทั่งตัดสินใจได้ มือหนายกโทรศัพท์ขึ้นพร้อมกับเลื่อนหาเบอร์ของใครบางคนช้าๆ แล้วกลั้นใจกดโทรออก
(ฮัลโหล) ปลายสายรับเร็วกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก ทำเอาเจ้าของโทรศัพท์ถึงกับเกิดอาการลนขึ้นมา ริมฝีปากเขาแห้งผาก กว่าจะเปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูดได้ รู้สึกว่าครั้งนี้จะเป็นการพูดที่ยากลำบากที่สุดในชีวิตตั้งแต่ที่เคยได้พูดมา (ฮัลโหลๆ ทำไมไม่พูดล่ะ)
“เลเหรอ”
(อือ มีไรเหรอ)
“เล… ช่วยอะไรเราหน่อยสิ”
เอ็กซ์ยอมเสี่ยงกับการเสี่ยงที่แค่พลาดไปเพียงนิดเดียวก็อาจมีคนมาเอาชีวิตของเขาไปได้เลย
(100%)
ติดแท็ก #วิศวะแดนแฟนมีเกียร์ อะแถม #mdredคนดอง2017 5555555555
บอกว่าจะลุกดั่งไฟเยอร์ ตอนลง 90% มีคนทายถูกด้วยว่าเอ็กซ์จะทำอะไร
นี่แหละเป็นไง เริ่มเห็นหนทางร้อนแรงดุจดั่งไฟเยอร์แล้วหรือยังงงง
(มีคนบอกว่าอยากรู้ประวัติของเอ็กซ์ เลยใส่มาให้นิดหน่อยจริงๆ คือไม่เชิงประวัติ เอ็กซ์เป็นตัวละครที่เรา อยากสื่อให้เห็นว่าเป็นคนที่เหี้ยแต่ยังไม่เหี้ยมาก จะเห็นได้ว่ายังอยากขอขมาพ่อแม่อยู่ แต่ไอ้ที่ยอมเสี่ยงเนี่ยมันเริ่มเป็นเหตุผลที่เข้าข้างตัวเอง คือถ้าดึงน้องเลที่เซ็นต์สัญญาแล้วว่าจะไม่ยุ่งเข้าไปเกี่ยวข้องเนี่ย จากเหี้ยเฉยๆ เริ่มจะกลายมาเป็นเหี้ยชิ-หายแล้วจ้าาาาา55555)
หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57 (อ่าน 604867 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก