8
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานตอนเย็น ทั้งใหญ่และอัษฎาต่างก็ไม่กล้ามองหน้ากัน ไม่ว่าจะตอนกินข้าว ตอนนอนที่นอนคนละที่อยู่แล้ว แต่ตอนตื่นมาก็ต้องเจอหน้ากันอยู่ดี คราวนี้ใหญ่ไม่ได้ออกห้องเช้าอย่างวันแรกหลังจากแต่งงาน เพราะอัษฎาตื่นมายังเจอเจ้าของไร่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ดวงตากลมจ้องหน้าเข้มที่มีไรหนวดประปรายตามคางอย่างพิจารณา
ยามหลับแบบนี้น่ามองกว่าตอนตื่นอีกเป็นไหนๆ
ปากแดงยู่อย่างหมั่นไส้เมื่อนึกถึงตอนคนหลับบ่นเช้าเย็น อัษฎามัวแต่นึกถึงคำบ่นมากมายจนลืมสังเกตว่าคนนอนหลับบนเตียงลืมตาตื่นแล้ว อีกทั้งยังจ้องมาที่ชายหนุ่มเช่นกัน มารู้สึกตัวก็ตอนที่จ้องตากัน ก่อนคนบนเตียงจะรีบดีดตัวลุกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“เกือบไปแล้ว” อัษฎาลูบอกตัวเองไปมา เมื่อกี้นี้ที่เผลอสบตาไปรู้สึกใจสั่นไหวแปลกๆ ก็เขาไม่ได้ชอบผู้หญิง แม้ใหญ่จะไม่ได้ชอบผู้ชายแต่สายตากับการจูบ...มันทำให้หวั่นไหว
ได้ยินเสียงน้ำไหลเหมือนเรียกสติ อัษฎารีบรวบเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวก่อนวิ่งกลับไปหาแม่ที่บ้านพักคนงาน ใครจะไปกล้าใช้ห้องน้ำต่อได้กัน แค่มองตายังไม่กล้าด้วยซ้ำ
ใหญ่ใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน แต่ที่ยังไม่ยอมออกมาสักทีก็เพราะมัวแต่ขยี้ผมตัวเองเมื่อนึกถึงดวงตากลมโตดั่งลูกกวางยามจ้องเขาเมื่อกี้ แม้จะหลับตาภาพที่น้ำตกก็ยังคอยวนเวียนจนทำให้นอนไม่หลับและตอนนี้ก็ยังชัดอยู่ ไม่ว่าจะพยายามลืมสักเท่าใดก็มิอาจทำได้ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบรุ่งสาง วันนี้เลยทำให้ตื่นสายกว่าปกติ
ประตูห้องน้ำถูกแง้มนิดๆ ใหญ่ยื่นหน้าออกไปดูจนไม่เห็นคนนอนร่วมห้องอยู่เลยเดินออกมา ก่อนผงะเมื่อประตูห้องเปิด ท่าทางตกใจที่ดูมากมายจนเล็กขำ เขาไม่เคยเห็นพี่ชายตกใจแบบนี้มาก่อน ปกติเป็นคนที่ไม่ค่อยตกใจอะไรอยู่แล้วด้วย ขนาดเจองูเห่าแผ่แม่เบี้ยอยู่ตรงหน้ายังทำเฉย แต่นี่แค่เปิดประตูเข้ามาถึงกับกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียง อะไรจะตกใจขนาดนั้น
“พี่ใหญ่ตกใจผมเหรอ” เล็กว่า น้ำเสียงเจือขำ
“ไม่ได้ตกใจ” กระแอมเล็กๆ ก่อนก้าวขาลงมาจากเตียง ใหญ่ดึงชายเสื้อให้เข้าที่พร้อมตั้งสติ “มีอะไร”
“ผมจะเข้ามาเรียก ข้าวเช้าเสร็จแล้ว” ตอนแรกที่ถูกไหว้วานก็แปลกใจไม่น้อย ตอนเล็กเดินออกมาจากห้องเจอกับพี่สะใภ้ที่จัดแจงข้าวต้มหอมๆ อัษฎาแทบยกมือไหว้ขอร้องให้เล็กเข้ามาตามคนที่แต่งตัวช้า “แล้วทำไมวันนี้ตื่นสายโด่งขนาดนี้ล่ะพี่” อดไม่ได้ที่จะถาม ยิ่งไปกว่านั้น สายตาเรียวเหลือบไปเห็นกองหมอนและผ้าห่มที่วางที่พื้น
“เรื่องของฉันน่า ออกไปได้แล้ว” ใหญ่ลุนหลังน้องชายให้เดินออกมาก่อนๆ จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คราแรกคิดว่าเป็นคนนอนร่วมห้องซะอีก
โต๊ะอาหารเช้าที่มีข้าวต้มหอมกรุ่น ใหญ่นั่งประจำที่ ดวงตาคมกวาดมองหาบางอย่างที่ไม่เห็นแม้แต่เงาจนคนที่นั่งตรงข้ามสงสัยต้องเอ่ยถามออกมา
“พี่ใหญ่มองหาอะไร” เล็กเอ่ยถาม ทั้งๆ ที่ก็พอรู้ว่าพี่ชายมองหาพี่สะใภ้แต่ก็ทำเป็นถาม เพราะอยากดูอาการของคนปากแข็ง
“เปล่า” เสียงเรียบๆ ปฏิเสธออกมา ใหญ่ก้มหน้าจัดการข้าวต้มตรงหน้า บ่อยครั้งจะแอบใช้หางตามองหาคนที่ออกจากห้องแล้วหายเข้ากลีบเมฆ
อันที่จริงอัษฎาก็ไม่ได้ไปไหนไกล เพียงแค่นั่งหลบอยู่ด้านหลังชานเรือน กาแฟดำที่ทำให้คลายความง่วงในตอนเช้า ยิ่งเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับจึงจำเป็นอย่างมาก ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องไปหลบงีบที่ไหนสักที่
“มานั่งทำอะไรตรงนี้น่ะพี่อัด” เสียงใสของลูกเจี๊ยบเอ่ยขึ้น อัษฎาหันไปยิ้มให้เด็กสาวนิดๆ
“อากาศดีเลยอยากรับลมรับแสงสักหน่อย” ว่าไปนั้น แท้จริงอยากหลบหน้าคนที่ทำให้ใจสั่นมากกว่า
“เหรอ แต่ลูกเจี๊ยบว่าอากาศก็งั้นๆ” เด็กสาวมุ่ยหน้ามองไปรอบๆ
“ก็ลูกเจี๊ยบอยู่มาตั้งแต่เด็กนี่นา แต่พี่เพิ่งมา เคยอยู่แต่ในห้องแอร์ เจออากาศสดชื่นแบบนี้ก็ต้องสูดให้เต็มที่สักหน่อย” พูดจบก็สูดหายใจเฮือกใหญ่ อากาศที่นี่บริสุทธิ์ไร้ซึ่งควันพิษเฉกเช่นในตัวเมืองหรือในเมืองใหญ่ๆ “ว่าแต่ มีอะไรหรือเปล่า”
“อ๋อ พอดีลูกเจี๊ยบว่าจะไปตลาดสักหน่อย พี่อัดสนใจไหมจ๊ะ”
“ตลาด? แถวนี้มีตลาดด้วยหรือ” ตั้งแต่มาอยู่ก็แทบไม่ได้ออกไปที่ไหนเลย จะมีก็แค่ไร่กับน้ำตกเท่านั้น
“มีสิจ๊ะ แต่เป็นตลาดเล็กๆ ไม่มีของขายแบบในเมืองหรอกนะ เมื่อวานพี่ชมลูกของลุงเหมือนแกเอาลูกไหนมาอวด ลูกเจี๊ยบอยากกินเลยว่าจะไปซื้อสักหน่อย” คนอยากกินพูดยาวเหยียดจนคนฟังๆ แทบไม่ทัน
“ลูกไหน? หน้าตามันเป็นยังไง”
“อธิบายไม่ถูก พี่อัดต้องไปเห็นเอง ไปไหมจ๊ะ”
ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตกลง อัษฎาจำเป็นต้องเดินไปที่ห้องนอนของใหญ่เพื่อหยิบกระเป๋าสตางค์ ร่างผอมสูดรับพลังแสงอาทิตย์ยามเช้าก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน สองพี่น้องที่นั่งทานข้าวอยู่พอมีคนเดินเข้ามาก็ต้องเงยหน้าขึ้นมอง เล็กยิ้มทักทายปกติ แต่อีกคนดูไม่ค่อยปกติ ทันทีที่ใหญ่เงยหน้ามองแล้วสบตาคู่นั้น อดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตาลงมองที่ปากแดงด้วย ภาพน้ำตกคล้ายกับเทปที่ถูกกรอซ้ำๆ จนต้องตบแก้มตัวเอง
“พี่ใหญ่ตบหน้าตัวเองทำไม” เสียงดังเพียะทำให้เล็กตกใจ ยิ่งรู้ว่าพี่ชายทำร้ายตัวเองด้วย
“ยุ่ง” ตอบกลับน้องชายไป แต่ดวงตายังจ้องคนที่หายไปตั้งแต่เช้า “มีอะไร” ใหญ่ถามคนที่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับ
“เปล่าครับ พอดีจะเดินเข้าห้อง” อัษฎาว่าแล้วรีบสาวเท้าเข้าห้องไป เล็กตักข้าวต้มเข้าปาก ดวงตาก็คอยจับอาการพี่ชายที่มองตามพี่สะใภ้ไป ขนาดว่าอีกฝ่ายเดินลับตาไปแล้วยังยืดคอมองจนเกือบตกเก้าอี้ พี่ใหญ่ท่าจะเป็นเอามาก
“จะไปไหน” พอเห็นอัษฎาเดินออกมาพร้อมกระเป๋าสะพาย ใหญ่ก็เผลอถามออกมา เมื่อรู้สึกตัวก็แทบอยากตบปากตัวเองที่ไวกว่าสมอง
“ไปตลาดกับลูกเจี๊ยบครับ” ตอบออกไปและคิดว่าต้องถูกบ่นแน่ แต่กลับไม่มีเสียงอะไรตอบกลับ “คุณใหญ่กับคุณเล็กจะเอาอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่ รีบไปแล้วก็รีบกลับมาทำงาน” อัษฎาหน้ามุ่ยทันทีที่ได้ยิน ต่างจากน้องชายที่สนิทกันมาตั้งแต่เกิด ท่าทางและน้ำเสียงข่มขวัญพูดไปอย่างนั้นเอง แท้จริงแล้วเป็นห่วงจะตาย “ขำอะไรของแก” เพราะน้องชายหลุดขำออกมา คนเป็นพี่เลยตวัดสายตาขุ่นมอง
“ขำขัน” ว่าแล้วเล็กก็ก้มหน้ากินข้าวต้มต่อ แม้จะมีเสียงจิ๊จ๊ะดังจากพี่ชายก็ตาม
เมื่อคนไปตลาดลับสายตาไปแล้ว ใหญ่ก็ลุกออกจากโต๊ะ ทั้งที่ข้าวต้มพร่องไปเพียงนิดเดียว สงสัยจะไม่อร่อยเมื่อไม่มีคนมานั่งข้างๆ เล็กกินไปขำไป อีกไม่นาน พี่ชายเขาจะต้องยอมรับออกมาว่าได้ตกหลุมรักคนที่ตั้งแง่คราแรกที่พบ หนีได้หนีไป แต่คนเรามักจะหนีหัวใจตัวเองไม่พ้น
อัษฎาเดินตามลูกเจี๊ยบไปที่มอเตอร์ไซค์คันเล็กที่จอดอยู่ ขาเรียวขึ้นควบซ้อนท้ายพอดีกับใหญ่เดินลงมาจากเรือนพอดี ลูกเจี๊ยบทักทายพอประมาณก่อนจะออกรถมุ่งหน้าสู่ตลาดป่า ที่ส่วนมากเป็นชาวเขาที่หาของป่ามาขาย
ใหญ่มองตามหลังคนซ้ายท้ายมอเตอร์ไซค์ไป ทำไมเขาถึงคิดว่าไม่อยากให้ไป อาจเพราะหน้าขาวเนียนต่างจากคนแถวนี้ ผิวพันธ์แบบนั้นอีก แถมดวงตากลมโตดั่งลูกกวางนั่น หากไปแล้วเจอคนลวนลามจะทำยังไง คิ้วหนาขมวดเป็นปมเมื่อสมองจิตนาการภาพเหล่านั้นขึ้นมา ไม่ได้การแล้ว ร่างสูงเดินไปควบมอเตอร์ไซค์ที่จอดในโรงรถ สตาร์ทได้มือก็รีบบิดคันเร่งเพื่อไปตลาดป่าทันที
แผ่นหลังคุ้นๆ ที่กำลังขี่รถออกไปสร้างความขบขันในคนที่เพิ่งลงจากเรือนได้อีกระลอก เป็นไปได้ เล็กอยากจะลงไปนอนหัวเราะที่พื้นด้วยซ้ำเมื่อเห็นพี่ชายฟอร์มจัดหลุด คงจะเป็นห่วงถึงได้รีบตามไป ก็นะ ตลาดป่ามักจะมีนักเลงไร่อื่นออกมาหาเรื่องพ่อค้าแม่ค้าบ่อย ขืนพวกนั้นเจอคนกรุงผิวขาวๆ หน้าตาน่ารักแบบอัษฎาละก็ อันตรายไม่น้อยแม้จะเป็นผู้ชายก็เถอะ
มอเตอร์ไซค์คันเล็กของลูกเจี๊ยบจอดเรียงกับคันอื่นๆ คนเพิ่งเคยมามองบรรยากาศตลาดที่คึกคัก ของส่วนใหญ่เป็นของป่า อัษฎาเดินตามลูกเจี๊ยบโดยไม่รู้จะซื้อหาอะไรดี เพราะของพวกนี้ เป็นพวกผักที่ไม่ค่อยรู้จักและไม่เคยกินมาก่อน
“พี่อัดลองกินสิจ๊ะ” มัวแต่มองผู้คนจนเพลิน หันมาอีกทีลูกเจี๊ยบก็ยื่นผลไม้สีแดงมาตรงหน้า อัษฎาจ้องอย่างสงสัย จะว่าเชอรี่ก็คงไม่ใช่ “ลูกไหนไง ที่เรามาตามหา” พอได้ยิน คนไม่เคยกินก็พยักหน้าแล้วคว้าเข้าปาก
“เปรี้ยว” ทันทีที่เคี้ยว ใบหน้าขาวก็บิดเบี้ยวทันที ความเปรี้ยวแผ่ซ่านจนต้องคายออกมา ลูกเจี๊ยบเห็นก็เอาแต่ขำ “มันอร่อยเหรอเนี่ย” อัษฎาเบ้ปากเพราะรสชาติฝาดปนเปรี้ยวยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น
“ที่จริงก็มีลูกหวานๆ นะจ๊ะ แต่ลูกเจี๊ยบชอบแบบนี้มากกว่า กินแล้วไม่ง่วงดี” ลูกหวานๆ ที่ลูกเจี๊ยบบอกมีสีเข้มกว่า อัษฎามองลูกสีแดงกล่ำในมือลูกเจี๊ยบอย่าลังเล ประสบการณ์กินครั้งแรกมันไม่ดีเอาเสียเลย “ลูกนี้หวานจริงๆ” เมื่อได้รับคำยืนยันหนักแน่น อัษฎาจึงลองกัดผิวผลไม้นิดๆ
“หวานจริงด้วย” ลองชิมแล้วรสชาติดีก็เริ่มติดใจ อัษฎาอยากได้ลูกที่หวานๆ ส่วนลูกเจี๊ยบอยากได้ลูกที่เปรี้ยวๆ แม่ค้าที่นั่งขายเลยหยิบถุงให้เลือกเอง
ระหว่างที่สองคนกำลังเลือกในแบบที่ชอบ เสียงเอะอะอีกด้านทำให้ต้องหันไปมอง แม่ค้าที่นั่งขายลูกไหนพึมพำเป็นภาษาที่คนกรุงฟังไม่ออก ลูกเจี๊ยบยู่ปากก่อนจะรีบยื่นถุงในมือพร้อมของคนข้างๆ ให้แม่ค้ารีบคิดเงิน เมื่อจ่ายเงินเสร็จ ลูกเจี๊ยบก็แทบดึงแขนคนตัวขาววิ่งไปที่รถ คนแปลกถิ่นมักจะถูกรังแกเสมอเมื่อมาที่นี่ ยิ่งคนที่ลูกเจี๊ยบพามาด้วยตัวขาวอย่างกับแสงไฟนีออนยิ่งแล้วใหญ่
“จะรีบไปไหนลูกเจี๊ยบ” อัษฎาถามอย่างสงสัย เพราะยังมีอีกหลายอย่างที่เห็นแล้วคิดจะย้อนกลับไปซื้อ
“กลับเถอะจ้ะ พวกคนเลวมาแล้ว” เมื่อได้ยิน คนไม่เคยเจอก็หันไปมองด้านหลังอย่างสงสัย สิ่งที่อัษฎาเห็นคือกลุ่มชายฉกรรจ์ชุดดำกำลังวางท่าข่มขู่พ่อค้าแม่ค้าอย่างกับเป็นเจ้าของที่ คิ้วสวยขมวดเป็นปม
“ที่นี่มีมาเฟียเรียกเก็บเงินด้วยหรือ” อัษฎาถามขณะรอลูกเจี๊ยบเข็นรถขึ้นไปบนถนน
“พวกเลวทำได้หมดนั่นแหละ” ลูกเจี๊ยบว่า “แล้วที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ของมันแต่มันก็มาเก็บเงิน รีบไปเถอะจ้ะ” แม้จะเร่งรีบแค่ไหน แต่รถดันมาสตาร์ทติดยาก ไม่ได้ดั่งใจซะเลย ลูกเจี๊ยบพยายามออกแรงขาเพื่อสตาร์ทรถ แต่ก็ยังไม่ติด ใจก็กลัวจะพาอัษฎามาเจอเรื่องน่ากลัว
“ลูกเจี๊ยบ” เสียงเรียกพร้อมแรงเขย่าทำให้ต้องหันไปมอง คนถูกเรียกเบิกตาโตเมื่อเห็นกลุ่มคนพวกนั้นมองมายังพวกเขา อีกทั้งยังออกก้าวเดินมาแล้ว “ทำยังไงดี ลูกเจี๊ยบ” อัษฎาเริ่มหวาดกลัว สายตาที่ถูกมองมันน่ากลัวเหลือเกิน รอยยิ้มเหี้ยมนั่นอีก
“พี่อัดมายืนข้างลูกเจี๊ยบนี่” เด็กสาวดึงแขนขาวมายืนจนชิด อย่างน้อยคนพวกนั้นก็รู้จักครอบครัวและรู้ว่าลูกเจี๊ยบคือคนของไร่พิกุลจันทร์หอม
“ไงจ๊ะ สาวน้อย วันนี้พาใครมาเอ่ย” หัวหน้าของกลุ่มชายฉกรรจ์ส่งเสียงมาก่อน ลูกเจี๊ยบเกือบจะส่งเสียงด่าหากไม่มีร่างสูงใหญ่มาขวาง แผ่นหลังกว้างทำให้คนกลัวรู้สึกผ่อนคลายลงจนยิ้มออกมา “อ่าว พ่อเลี้ยงแห่งไร่พิกุลจันทร์หอมก็มาด้วยหรือนี่” หัวหน้ากลุ่มดูผงะไปเล็กน้อยเมื่อมีคนมาขวาง ยิ่งไปกว่านั้นคนมาขวางไม่ใช่คนอย่างพวกมันจะต่อกรได้สักเท่าใด
“ที่นี่ไม่ใช่ที่ของพวกแก กลับไปซะ” ใหญ่บอกเสียงนิ่ง นอกไร่แบบนี้ไม่อยากมีเรื่องกับใคร
“แหม ดุซะจริงนะครับพ่อเลี้ยง พวกผมแค่อยากมาดูหน้าคนผิวขาว กลิ่นหอมเท่านั้นเอง ขนาดยืนไกลแบบนี้ยังได้กลิ่นเลย จริงไหมวะ” หัวหน้ากลุ่มหันไปถามลูกน้องที่ได้คำตอบคือเสียงหัวเราะดังลั่น
อัษฎากลัวจับจิต มือเรียวยึดแขนเสื้อของคนที่ยืนบังไว้แน่น ใหญ่ปรายตามองคนด้านหลังนิดๆ ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับพวกหมาหมู่ หากพวกมันสังเกตสักนิดคงจะเห็นกรามที่นูนขึ้นเป็นสัน เจ้าของไร่พิกุลจันทร์หอมต้องขบฟันกลั้นความโมโหที่พุ่งพล่านจนแทบอยากจะพุ่งเข้าใส่เมื่อเห็นพวกมันทำจมูกยื่นเหมือนหมา
“กลับไปซะ” ตวาดทิ้งท้าย ก่อนจะดึงคนตัวหอมของพวกมันไปที่มอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ไม่ไกล ลูกเจี๊ยบแลบลิ้นล้อเลียนก่อนจะถีบไถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองตาม พอมาจอดอยู่ข้างกัน ใหญ่จึงช่วยสตาร์ทรถให้ เพียงแค่ครั้งเดียวเครื่องยนต์ก็ติด “กลับ” ใหญ่ว่า ลูกเจี๊ยบมองอัษฎาที่ยังถูกใหญ่จับมือไว้อย่างลังเล แต่สุดท้ายก็ตัดใจออกรถกลับไร่ ไม่รู้ว่าจะทะเลาะกันหรือเปล่า แต่ก็คงปลอดภัยกว่ามากับเธอ
เมื่อรถของลูกเจี๊ยบลับตาไป อัษฎาขบเม้มริมฝีปากแน่น เพราะใหญ่ยังไม่ยอมปล่อยมือสักที จนต้องแตะแขนหนาเบาๆ ใหญ่ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองจับมือนุ่มซะแน่น
“ขอบคุณครับที่มาช่วย” บอกพร้อมรอยยิ้มหวาน คนถูกมองรีบเสหน้ามองไปทางอื่น
“ใครมาช่วย ฉันแค่ผ่านมา” ใหญ่ว่า ก่อนเจ้าตัวจะก้าวขาคร่อมมอเตอร์ไซค์ “รีบขึ้นมาสิ หรืออยากถูกพวกมันเชยชมดอมดมให้สมใจล่ะ” ชอบจริงนะประชดเนี่ย อัษฎาเบ้ปากพร้อมกับขึ้นไปซ้อนด้านหลัง
“ทางผ่าน คุณใหญ่จะไปไหนหรือครับ ถึงผ่านมาทางนี้” ดูเหมือนจะถูกต้อน ใหญ่เลยทำเป็นหูทวนลม แรงลมที่ปะทะใบหน้าคงเป็นเหตุผลที่จะบอกได้ว่าไม่ได้ยินที่ถาม “คุณใหญ่” คราวนี้เสียงเรียกชิดติดใบหูเมื่ออัษฎายื่นหน้ามาจนชิด คนขี่รถถึงกับเสียสมาธิไปครู่หนึ่ง เพราะกลิ่นหอมอย่างที่ไอ้พวกนั้นว่าแท้ๆ
“เรื่องของฉัน” เป็นเหตุผลเดิมๆ ที่ไม่อยากบอก เมื่อไม่รู้ อัษฎาเลยเลิกที่จะถามและหันไปมองข้างทางแทน ต้นไม้ที่ผ่านตาดูเหมือนกันทุกต้น ดวงตากลมเลยเลื่อนกลับมาจ้องแผ่นหลังกว้างตรงหน้าแทน กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ ติดกายจนทะลุเสื้อเนื้อบางทำให้ต้องยื่นหน้าไปชิด “เฮ้ย” ใหญ่ตะโกนลั่นเมื่อหลบหลุมใหญ่ที่ถนนไม่ทันเลยเป็นเหตุให้รถเซถลา ยังดีที่ประคองไว้ได้เลยไม่ล้ม แต่ที่น่าตกใจกว่ารถตกหลุมคืออ้อมแขนที่รัดช่วงเอวไว้แน่น ใบหน้าขาวๆ ที่เห็นกำลังซบกับแผ่นหลัง หากไม่มีเสียงโวยวายดังขึ้นมา ใหญ่ก็คงยังยิ้มอยู่อีกนาน
“คุณใหญ่ขับยังไงเนี่ย” เสียงดังแข่งกับลม เพราะเมื่อกี้ตอนรถเสียหลักเกือบล้ม อัษฎายื่นขาออกทำให้ครูดกับผิวถนนนิดๆ จนรู้สึกแสบ แต่ก็ยังดีที่ไม่ตกลงไป แบบนั้นคงเจ็บตัวกว่านี้แน่
“มันเป็นหลุมไม่เห็นหรือ” รีบบอกข้อเท็จจริงทันที ก็มันมีหลุมจริงๆ จะให้บอกว่าอะไร
เส้นทางมาตลาดไม่ได้นานเช่นตอนขากลับ อัษฎาที่ยังกอดเอว ซบหน้าและหลับตาอยู่บนแผ่นหลังกว้าง ชายหนุ่มหลับตาปี๋ตั้งแต่ตอนนั้น พอมาตอนนี้ลืมตาขึ้นมาเจอกับเสื้อสีฟ้าอ่อนของใหญ่และเพิ่งรู้สึกตัวว่าได้กอดคนขี่มอเตอร์ไซค์ไว้แน่น แต่ที่น่าแปลกที่ว่าคือทำไมไม่ถูกด่าหรือบ่น แต่ก็ช่างมันเถอะ แผ่นหลังกว้างนี้ก็อบอุ่นดีเหมือนกัน อัษฎาเลือกจะซบหน้ากับหลังกว้างไปตลอดทาง
เช่นเดียวกับคนขี่ที่มีรอยยิ้มผุดขึ้นมา ความเร็วถูกผ่อนซะเหมือนเต่าคลาน รู้แค่ว่า ตอนนี้อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ แต่เหมือนถนนจะไม่เป็นใจ เมื่อมองเห็นประตูทางเข้าไร่อยู่ตรงหน้า ด้วยความฟอร์มจัด ใหญ่กระแอมเบาๆ ก่อนจะพูดออกมา
“จะกอดอีกนานหรือเปล่า” พอคนกอดเอวแน่นได้ยินก็รีบดึงแขนกลับ ความอุ่นที่รู้สึกมาตลอดทางถูกความเย็นพุ่งเข้าหาจนใหญ่ต้องนิ่วหน้า
“ขอโทษครับ” อัษฎาเอ่ยขอโทษเบาๆ เมื่อกี้รู้สึกเคลิ้มจนเหมือนจะเผลอหลับไปจริงๆ
พอมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ที่โรงรถ อัษฎายืนนิ่งก่อนขอบคุณคนช่วยอีกรอบ แม้คนใจดีจะบอกว่าเป็นทางผ่านก็เถอะ แต่ทางนั้นมันจะผ่านไปไหนได้ ก็ตลาดมันอยู่ลึกในป่าแบบนั้น แต่จะพยายามเชื่อในสิ่งที่ใหญ่บอกก็แล้วกัน
“คุณใหญ่” ขณะใหญ่กำลังจะเดินผ่าน อัษฎาร้องเรียกไว้ทำให้คนก้าวขารีบถอยมายืนที่เดิม ใบหน้าเข้มตีสีหน้าดูไม่ชอบใจนิดๆ “เอ่อ ผมให้” มือขาวยื่นผลไม้สีแดงกล่ำมาให้ หากนับจากจำนวนในมือกับในถุงแล้ว ทำไมใหญ่ถึงได้แค่ห้าลูกเท่านั้น
“ให้ทำไม” พูดไปแบบนั้น แม้จะอยากยื่นมือไปรับมา
“หวานดีนะครับ เผื่อคุณใหญ่ชอบ” อัษฎาบอกพร้อมรอยยิ้ม
“ฉันกินมาตั้งแต่เด็กแล้ว” ท่าทางดูไม่ชอบใจแต่ก็ยื่นมือมาหยิบไป “รีบไปทำงาน อู้มาเป็นชั่วโมงแล้วเนี่ย” และไม่ลืมบ่นส่งท้าย พอเดินห่างมาไกล ผลไม้ในมือก็อยู่ในปากและที่เหลือก็ถูกเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง
อัษฎายืนยิ้มให้คนฟอร์มจัด ก่อนจะยกมือตัวเองขึ้นมาดู ช่วงหนึ่งเขารู้สึกได้ว่า ใหญ่จับมือที่ผสานอยู่ที่เอวหนานั่น บางทีคนดุคนนี้อาจจะใจดีกว่าที่เห็นก็เป็นได้ อย่างที่ลูกเจี๊ยบกับคนอื่นๆ บอกเสมอว่าเจ้าของไร่เป็นคนใจดี มีเมตตาต่อคนงานทุกๆ คน
ท่าทางอารมณ์ดีของใหญ่ทำให้ทุกคนต่างพากันสงสัย เมื่อวานยังหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่เลย แต่วันนี้กลับเปลี่ยนไปคล้ายกับไปเจอเรื่องดีๆ มา และคนที่ถูกถามมากที่สุดก็คงเป็นหัวหน้าคนงานอย่างลุงเหมือน ซึ่งก็ได้แต่ส่ายหน้าเพราะก็ยังเดาอารมณ์เจ้านายไม่ออกเช่นกัน
“ต้นนี้ตัดแต่งกิ่งอีกหน่อยนะ ลูกมันสวยแล้ว” ใหญ่เดินผิวปากเข้ามาก่อนจะชี้ไปยังต้นองุ่นที่เป็นพุ่มสวย
“ครับ” ลุงเหมือนรับคำ ก่อนความอยากรู้จะทำให้ลองถามดู “คุณใหญ่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ทำไมหรือ ฉันผิดปกติตรงไหน” มากที่สุด ลุงเหมือนอยากบอกเช่นนั้น
“เปล่าครับ แค่วันนี้คุณใหญ่อารมณ์ดีเท่านั้นเอง” ลุงเหมือนว่า วันนี้คุณใหญ่มาไร่ช้า ปกติตะวันยังไม่ขึ้นก็อยู่ในนี้แล้ว วันนี้เข้าไร่มาเกือบเที่ยง
“ฉันอารมณ์ดีหรือ” คนอารมณ์ดีไม่รู้สึกตัว หากได้พยักหน้าเป็นคำตอบเลยลองจับหน้าตัวเอง คลำมาถึงปากถึงรู้ว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่ “คงงั้นแหละ” ตอบด้วยท่าทางสบายๆ ทำให้ลุงเหมือนและคนอื่นๆ พากันเบิกตาโตมอง กี่ปีแล้วที่ไม่ได้เห็นเจ้าของไร่อย่างคุณใหญ่เป็นแบบนี้ ท่าทางอารมณ์ดีจนยิ้มไม่หุบ
การทำงานวันนี้ อาจเพราะเจ้านายอารมณ์ดี คนงานเลยพลอยยิ้มแย้มไปด้วย บางครั้งเจ้านายเล่นมุกตลกก็พาลทำให้มีเสียงหัวเราะขึ้นจนอยากให้เป็นแบบนี้ทุกวัน
ก่อนรอยยิ้มกว้างที่มีต้องหุบลงเมื่อมีคนงานมาเรียกไปทานข้าว และพ่วงท้ายด้วยการบอกว่ามีแขกมาเยี่ยมไร่โดยไม่ได้รับเชิญ ใหญ่เดินหน้านิ่งไปที่ออฟฟิต มือกร้านผลักบานประตูเข้าไป ความรู้สึกอึดอัดก็พุ่งพรวด อัษฎากำลังหัวร้อต่อกระซิกกับแขกที่มาใหม่ โดยมีน้องชายนั่งอยู่ด้วย
“อ่าวพี่ใหญ่” เล็กที่หันมาเห็นก็รีบเรียกพี่ชายที่ยังยืนอยู่หน้าประตูให้เข้าไปนั่ง “คุณทัศนัยเขาอยากมาดูไร่น่ะ แล้วก็อยากได้ไวน์เพิ่มด้วย” มันเป็นสิ่งดีของไร่ก็จริง แต่ไอ้การที่มานั่งจ้องคนของเขามันดูจะมากไป
“อืม” ใหญ่ครางรับในลำคอก่อนขายาวจะสาวเท้ามานั่งที่วางแขนโซฟาที่อัษฎากำลังนั่งอยู่ แม้จะแปลกใจแต่อัษฎาก็ยังยิ้มแย้มให้แขกที่เป็นลูกค้าของไร่ “มานานหรือยังครับ”
“เพิ่งมาถึงครับ ผมเอาเค้กที่เป็นซิกเนเจอร์ของร้านมาให้ชิมด้วยนะครับ” ทัศนัยรีบบอกพร้อมเลื่อนกล่องเค้กไปตรงหน้าใหญ่
“พี่ใหญ่ไม่มานั่งตรงนี้ล่ะ” ทุกคนคงรู้สึกแปลกเหมือนกัน แต่เป็นเล็กที่กล้าเรียกพี่ชายให้ไปนั่งโซฟาด้วย ก็ไปนั่งตรงนั้นอัษฎาก็อึดอัดแย่
ใหญ่ปรายตามองที่ว่างข้างน้องชายก่อนส่ายหน้าช้า
“นั่งตรงนี้ก็ไม่ได้ลำบาก” เล็กเกือบหลุดขำออกมาแล้วหากไม่เห็นหน้าตาเหลอหลาของทัศนัย “มาแค่เอาเค้กมาให้ชิมหรือครับ” คำถามตรงจนคนตั้งใจถึงกับพูดไม่ออก
“เอ่อ...”
“พี่ใหญ่ละก็ คุณทัศนัยเขามีเรื่องจะพูดด้วย” เล็กรีบขัดขึ้น ดูท่าตอนนี้พี่ชายคงจะอารมณ์ไม่ดี พูดจาได้ห้วนและขวานผ่าซาก ขนาดเป็นน้องยังรู้สึกเกร็งหากถูกจ้องแบบนั้น
“เรื่องอะไร” ท่าทางดูไม่ได้อยากรู้สักเท่าใด ยิ่งเห็นทัศนัยมองคนที่นั่งข้างๆ ยิ่งไม่ชอบใจอยากจะไล่ไปซะด้วยซ้ำ “ไปทำงานไป” สุดท้ายก็ต้องไล่อัษฎาออกไป ไม่อย่างนั้นใหญ่ก็ไม่รู้ว่าจะระงับอารมณ์ที่มันพุ่งพล่านไร้สาเหตุได้ยังไง
คนถูกไล่ให้ไปทำงานส่งค้อนแวบหนึ่งก่อนจะลุกออกไป โดยมีทัศนัยมองตามจนประตูปิด การกระทำเช่นนี้ก็บ่งชี้ว่าคนที่อยากให้ชิมเค้กน่าจะเป็นคนที่เดินออกไปมากกว่า
“คุณใหญ่ดูท่าจะโมโหหิว งั้นผมค่อยมาคุยวันอื่นดีกว่าครับ” ทัศนัยรีบตัดบท เอาจริงๆ อยากมาคุยกับอัษฎา แค่ได้เห็นรอยยิ้มหวานนั่นก็รู้สึกกระชุ่มกระชวยอย่างน่าแปลกใจ แต่พอถูกไล่ออกไปแล้วก็เหลือแต่คนที่ทำหน้านิ่งกับปั้นหน้าโหด ดังนั้นกลับเลยน่าจะดีกว่า
“คงจะอย่างนั้น” ใหญ่ว่า แขนสองข้างยกกอดอกดูไม่แยแสสักนิด
เล็กเดินออกไปส่งแขกของไร่ครู่หนึ่ง พอเดินกลับมาก็มองท่าทางของพี่ชายที่ชักจะแสดงออกมากเกินไป แม้จะรู้ว่าพี่ชายขี้หวง แต่กับพี่สะใภ้คนก่อน ไม่ได้มีอาการถึงขนาดนี้
“พี่แปลกนะผมว่า” เล็กจ้องหน้าพี่ชาย คนถูกจ้องทำหน้านิ่งๆ พยายามไม่สนใจน้ำเสียงและสายตารู้ทันของน้องชาย
“แปลกยังไง หิวแล้ว ไปเรียกพี่สะใภ้แกมากินข้าวสิ” รีบเปลี่ยนเรื่องเชียวนะ เล็กขำพรืดออกมา ยิ่งได้ยินพี่ชายเรียกอัษฎาว่าพี่สะใภ้เต็มหูแบบนี้ยิ่งน่าขำหนัก แพ้ใจตัวเองแล้วล่ะพี่ชาย “จะกินไหมข้าวน่ะ” กลบเกลื่อนเป็นหิว เล็กเดินขำตลอดทาง อีกไม่นานหรอกที่พี่ชายจะกล้ายอมรับออกมาว่าหลงเขาไปแล้วอย่างหัวปักหัวปำ
ด้านใหญ่ที่นั่งอยู่คนเดียวในออฟฟิต ทั้งที่พยายามหาเหตุผลมารองรับว่าทำไมถึงทำตัวแบบนั้นไป ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนั้น ท่าทางที่หึงหวงจนเกินเหตุ ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน หรือเขาจะต้องเป็นดังคำที่แม่กระซิบก่อนออกจากห้องหอในคืนวันส่งตัว
...สุดท้ายใหญ่จะต้องรักเขา เชื่อแม่สิ
...TBC ลุงแกออกจะมึนๆ ไปหน่อยโปรดให้อภัยคนเพิ่งหัดมีรักนอกกรอบนะคะ
ขอบพระคุณสำหรับการติดตามค่า (ไถนอนกับพื้นพร้อมกราบงามๆ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
