ตอนที่๑๙ ๕๐% หลัง
“อ้าว ข้าก็นึกว่าใคร แหมคนบ้านเดียวกันนี่เอง” เป็นซีนที่เอ่ยขึ้นมาก่อน “ไปไงมาไงถึงโผล่มาเหมาสินค้าของข้าไปเสียหมดแบบนี้ล่ะ หืม” เธราที่ฟังอยู่ถึงขั้นเลิกลั่ก มองซ้ายทีขวาที่ก่อนหันไปหาชุนกับโชบุที่ก็ส่ายหน้าเป็นเชิงตัดบททันที
“ข้าลาล่ะ” วิรัลตอบสั้นๆก่อนดึงมือเธราให้เดินตาม แต่กลับต้องชะงักเมื่อมืออีกข้างของเธราโดนซีนจับเอาไว้
“บุกป่าฝ่าดงมาถึงนี่ ไม่คิดจะบอกอะไรข้าหน่อยรึ” ซีนพูดเสียงเครียด เธราที่ยืนอยู่ตรงกลางได้แต่งง เงยหน้ามองซีนกับวิรัลสลับไปมา
“นี่ซีนท่านจะว่าไงเรื่องทาสพวกนี้ ข้าเป็นคนซื้อก่อน จะมาขายให้คนพวกนี้ไม่ได้นะ” หญิงกลางคนโวยวายอีกครั้งใบหน้าที่ฉาบด้วยเครื่องสำอางค์หงิกงอ
ซีนละสายตาจากคนตรงหน้าก่อนหันมองต้นเสียงแว๊ดๆ ใบหน้าสวยแย้มยิ้มราวต้อนรับแขกก่อนพูดออกไปเบาๆ “ข้าไม่ขายแล้ว”
“เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”
“ได้สิ พวกนี้เป็นสินค้าของข้า ท่านจะกลับไปดีๆ หรือจะให้พวกข้าไปส่งล่ะ หืม” คำพูดเรียบๆที่เธรายืนฟังอยู่ใกล้ๆถึงกับเสียวสันหลัง น่ากลัวซีนตอนนี้ดูน่ากลัว ซีนหันกลับมามองวิรัลทั้งที่มือยังคงกำแขนเธราอยู่ไม่และแรงบีบที่เพิ่มมากขึ้นก็เริ่มให้เธราเริ่มนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
“ข้าไม่เห็นความสำคัญอะไร ที่ต้องบอกท่าน ราซีน” วิรัลตอบนิ่งๆ สายตาเหลือบไปมองแขนของเธราที่ถูกบีบ “ท่านควรปล่อยคนของข้าได้แล้ว”
“คนของเจ้ารึ” ซีนเลิกคิ้ว “ข้าว่าไม่น่าใช่นะ ข้าไปจับมาก็ต้องเป็นของข้าสิอยากได้สินะ งั้น......ข้าไม่ขายดีกว่า” ซีนพูดยียวน ก่อนออกแรงกระชากเธรามาทางตนเอง วิรัลออกแรงยื้อไว้หากกลัวเธราเจ็บเพราะแรงดึงจึงจำเป็นต้องปล่อย
“คืนเขามา” วิรัลกดเสียงตำใบหน้าเรียบเฉยเริ่มฉายแววไม่พอใจ วิรัลมองราซีนด้วยสายตาที่ยากคาดเดา ใบหน้าตรึงตาที่ไม่ได้เห็นเสียนาน ราซีนหรือองค์รัชทายาทแห่งนันทานคร ผู้มีสิทธิที่แท้จริงในบัลลังก์แห่งนันทานครไม่ว่าเมื่อไรวิรัลก็ไม่เคยลืมความจริงข้อนี้
นันทานครก่อนเกิดการกบฏนั้นแสนยิ่งใหญ่รัชทายาทลำดับหนึ่งนั้นเป็นที่เลื่องลือถึงรูปโฉม และความสามารถ ราซีนผู้ที่มีสิทธิ์ในบัลลังก์อย่างเต็มภาคภูมิ ด้วยรูปโฉมและความสามรถที่เลื่องลือหัวเมืองใหญ่น้อยต่างส่งพระธิดามาเพื่อคัดเลือกให้เป็นสนม เพราะทุกคนต่างคาดหวังการเป็นราชินีแห่งนันทานคร หากราซีนกับปักใจกับสตรีเพียงหนึ่งเดียวลูกสาวของเสนาบดีเก่าแก่ผู้รับใช้ราชวงศ์มาหลายช่วงคน รักเสียจนลุ่มหลง รักเสียจนมองไม่เห็นแผนการก่อกบฏ รักเสียจนแทบสิ้นใจเมื่อรู้ว่าคนรักของตนคือคนที่ของส่งข่าวให้พวกกบฎเข้ามาฆ่าพ่อของตัวเอง
วิรัลไม่ได้สนิมสนมกับราซีนเท่าไร หลังจากที่เขาปราบกบฏได้ราบคาบ เขาได้ปล่อยตัวพวกราชวงศ์ทุกคน ราซีนคือหนึ่งในนั้น วิรัลยังจำได้ราซีนในคุกใต้ดินไม่เหลือเค้าแห่งรัชทายาทที่แสนสง่างาม ดวงใจที่แตกสลายส่งผลให้ร่างการย่ำแย่ อาการป่วยของราซีนได้รับการรักษาอยู่เป็นเดือน และทันทีที่หายดีราซีนก็หายตัวไปจากนันทานครอย่างไร้ร่องรอย พวกขุนนางต่างเสนอให้วิรัลออกล่าตัวราซีนเพื่อไม่ให้เป็นหอกข้างแคร่หากเขาเองไม่ได้สนใจ แต่วิรัลเองรู้ดีว่าจริงๆแล้วที่เขาไม่สนใจตามล่าราซีนไม่ใช่ไม่สนใจ หากในใจลึกๆเขาเองก็อยากรู้ ว่าเขากับราซีนใครกันแน่ที่เหมาะสมกับบัลลังก์แห่งนันทานคร
“ถ้าข้าไม่ปล่อยล่ะ” ราซีนเอ่ยออกมาอย่างยียวนก่อนดึงเธราเข้าไปใกล้มากขึ้นแขนเพรียวได้รูปยกขึ้นคล้องคอเธราไว้จากด้านหลัง ก่อนเลิกคิ้วเป็นเชิงท้าทายวิรัลอย่างนึกสนุก
“ข้าไม่ได้มาเพื่อมีเรื่อง ปล่อยเขาซะ” วิรัลกดเสียงต่ำมือหนากำแน่นถ้าเขากับราซีนต่อสู้กันตอนนี้ ดีไม่ดีเธราอาจโดนลูกหลงไปด้วย
ซีนเลิกคิ้วมองวิรัลอย่างนึกสนุกเขาไม่คิดจริงๆว่าจะมาเจอวิรัล ราชาผู้ยิ่งใหญ่ที่กอบกู้นันทานครได้เพียงพลิกฝ่ามือ นันทานครที่เขาทิ้งมาพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย
จริงๆราซีนไม่ได้ต้องการมีเรื่องกับวิรัลเขาไม่เคยมีความคิดที่จะกลับไปทวงบัลลังก์ แต่อย่างไรเสียเขาเองก็เป็นคนนันทานครข่าวลือเกี่ยวกับนันทานครกับวูธนั้นดังกระฉ่อนไปทั่ว เมื่อเห็นวิรัลปรากฏตัวที่นี่เขาจึงกังวลไม่น้อย
“ห่วงจริงนะ เอ๊ะหรือหวง เจ้าที่ข้ารู้จักไม่เคยสนใจใครนี่ เอ๊ะหรือว่า......” ซีนลากเสียงก่อนเหลือบมองคนที่ตัวเองจับตัวไว้ ข่าวเรื่องการบาดหมางของนันทานครกับวูธนั้นพ่วงมาด้วยข่าวลือว่าต้นตอทั้งหมดมาจากการที่องค์วิรัลหลงใหลในพระสนมจากมาลันเคียที่มีญาณบริสุทธิ์ที่แสนแม่นยำเต็มไปด้วยรูปโฉมที่เย้ายวนและแสนร้ายกาจ ยิ่งคิดซีนก็ยิ่งไม่เห็นว่าคนี่เขาจับไว้จะมีอะไรตรงข่าวลือสักอย่าง
“อย่าบอกนะว่าเจ้านี่น่ะ เป็นพระสนมของเจ้า” ท้ายประโยคราซีนเบาเสียงลงคล้ายกระซิบก่อนทำเบิกตาราวไม่เชื่อเมื่อเห็นท่าทางวิรัล “ใช่จริงๆ รึ” ราซีนไม่อยากจะเชื่อว่าข่าวลือนั้นไปไกลจนห่างความจริงขนาดนี้
“ปล่อยข้าเถอะท่าน” เธราเอ่ยออกมาอย่างจนใจ ถึงว่าทำไมเขาถึงคุ้นตาซีนนัก ซีนมีบางอย่างคล้ายองค์วิรัลนั่นเอง
“เจ้าเป็นพระสนมของเขารึ” ซีนพูดก่อนพยักเพยิดไปทางวิรัล เธราพยักหน้า ทำเอาซีนหัวเราะ
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีรสนิยมแบบนี้นะน้องข้า” ราซีนบอกก่อนผลักเธราออกไปให้วิรัลที่อ้าแขนรอรับอยู่
“ถ้าเจ้ากล้าเอานันทานครมาเสี่ยงกับคนนี้ ข้าก็หวังว่าเจ้าจะเลือกคนไม่ผิด” ราซีนเอ่ยออกมา ริมฝีบางได้รูปกระตุกยิ้มที่ดูเหมือนสมเพสตัวเอง ก่อนเหลือบมองมาที่เธราที่ดูไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากับวิรัลกำลังคุยกัน
“ส่วนเจ้า” ราซีนชี้มายังเธรา “อย่าหักหลังคนที่เคียงข้างเจ้าล่ะ” คำพูดที่ทำเอาเธราไม่เข้าใจ
“ข้าไม่เคยหักหลังใคร” เธราตอบทันทีแทบไม่ต้องคิด
“หน้าตาแบบนี้ไม่น่าเสน่ห์แรงทำไมใครๆถึงหลงเจ้ากันนักหนานะ เอาเถอะอย่านอกใจน้องข้าแล้วกัน” ราซีนเอ่ยทิ้งท้ายก่อนหันหลังเดินจากไปโดยไม่สนใจสายตาสงสัยของวิรัล
-----------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------
----------------------------
“นี่ไม่คิดจะถามองค์วิรัลของเจ้าหน่อยรึ ว่าไอ้พ่อค้าทาสนั่นน่ะเป็นใคร” โชบุถามเธราที่ตอนี้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียบร้อย
เธราส่ายหน้าใครจะกล้าถาม กันท่าทางพร้อมระเบิดลงตลอดเวลาขนาดนั้น
“สหัสกับคุชล่ะ” เธราถามขึ้น
“องค์วิรัลส่งกลับนันทานคร ไปสืบข่าวน่ะ อยากรู้อะไรก็ลองถามองค์วิรัลของเจ้าเองแล้วกัน ข้าไปล่ะ” โชบุพูดก่อนออกจากห้องไป
เธราหันไปมององค์วิรัลที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงหันหน้าออกไปข้างนอกหน้าต่างแล้วถอนหายใจ ก่อนลุกไปหยิบผ้ามาปูที่พื้นก่อนทำท่าจะล้มตัวลงนอน
“ทำอะไร” เสียงดุๆของวิรัลทำเอาเธราสะดุ้ง ก่อนหันหน้าหงอยๆไปมองยังต้นเสียง
“นอนกระหม่อม”
“ทำไมลงไปนอนตรงนั้น”
“ห้องนี้มีเตียงเดียวกระหม่อม” เธราตอบเบาๆ นึกใจเสียกับท่าทางของคนตรงหน้าเขาไม่ชอบอยู่กับองค์วิรัลสองต่อสองเลยจริงๆ
“ทำไม? นอนเตียงเดียวกับข้าไม่ได้รึไง รังเกียจ?” น้ำเสียงของวิรัลทำเอาเธราขวมดคิ้ว ทำไมถึงรู้สึกถึงการประชดประชันในน้ำเสียงกันนะ
“ไม่ใช่กระหม่อม ก็พระองค์เคยบอกว่าห้าม....”
“พอแล้วไม่ต้องพูด ขึ้นมานอนบนนี้” วิรัลตัดบท ตอนนี้เขายังไม่อยากรู้ว่าตัวเองในอดีตพูดอะไรไว้บ้าง เพราแต่ล่ะอย่างที่เคยพูดไว้ดูจะไม่ส่งผลดีต่อปัจจุบันเท่าไรนัก
เธราพยักหน้าหงึกหงักก่อนหอบเอาผ้าปูขึ้นไปนั่งบนเตียงเดียวกับวิรัล แล้วสอดตัวเองลงไปใต้ผ้าห่มอุ่น
วิรัลยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมสายตายังคงจับจ้องออกไปนอกหน้าต่าง ไออุ่นจากคนข้างๆที่รับรู้ทำเอาอดยิ้มคนเดียวไม่ได้ แม้เรื่องราวต่างๆจะยังไม่คลี่คลายยังไม่รู้ว่าใครคือคนร้าย แต่ตอนนี้เธราอยู่ข้างๆเขาแล้ว เจ้าของรอยยิ้มที่ทำให้เขาร้อนรนกลับมาอยู่ข้างๆ มาหัวเราะ มาเถียง มาทำหน้าหงอๆอยู่ตรงนี้ เพียงแค่นี้ความหนักอึ้งในใจที่เคยมีก็ทุเลาลงไปกว่าครึ่ง
“เธราเจ้.....”ท้ายประโยคขาดหายเพราะภาพตรงหน้า ร่างของเธราซุกอยู่กับผ้าห่มนุ่มพร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอ วิรัลยิ้มออกมาเต็มฝีปากพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ พลางโน้มใบหน้าได้รูปของตนลงไปก่อนประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของคนที่เข้าสู่ห้วงนิททราไปแล้ว
“ฝันดีนะ พระสนมของข้า”
มาแล้วววววววววววว
เย้ๆๆ ฝากวิรัลเธราด้วยค่า
ในเพจ มี ภาพร่างปกให้ดูแล้วน้าาา
ตามไปดูๆๆ สวยมากอวดสุดๆ 5555555
ปล.ใครเล่นทวิตติดแทก #วิรัลลืมเมีย คุยกันได้นะคะ
พิมแอบบ่นแอบสปอยในทวิตบ่อยๆ ค่า
หัวข้อ: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END (อ่าน 371052 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก