พระลักษณ์
Writer : Tan-Yung0209
File : 02
ผมมองกระจกสำรวจใบหน้าที่ซีดเซียว ใต้ตาบวมปูด จากการที่ผมแทบจะไม่ได้นอนทั้งที่พยายามข่มตาหลับก็ตามแต่สิ่งที่ผมไม่ต้องการจะทำ ไม่พยายามให้มันเกิดก็คือน้ำตา ใช่ครับ ผมร้องไห้จากความทรมานที่เกิดมาจากการรักเขาข้างเดียว จากการที่รักผู้ชายด้วยกัน...ผมคงคว้าหัวใจของพี่รามไม่ได้หรอกครับเพราะใจพี่รามมีแค่พี่ดาคนเดียว
'ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก' เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์
"ลักษณ์...ตื่นหรือยัง? วันนี้ไม่ไปเรียนเหรอ?" พี่ดาเรียกผมอยู่หน้าประตู
"เรียนครับ วันนี้มีเรียนบ่าย" ผมตอบกลับไป
"งั้นเดี๋ยวลงมากินข้าวก่อนนะ ป้าบัวยังไม่มาทนกินฝีพี่ไปก่อน" พี่ดาพูดติดตลกถ้าเป็นทุกทีผมคงจะหัวเราะไปแล้วแต่หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนผมแทบจะไม่มีความสุขหลงเหลือเลย แค่คิดว่าหลังจากนี้ทำตัวยังไง เวลาเจอหน้าพูดคุยกันผมจะควบคุมสีหน้าตัวเองให้ปกติได้ไหม? ถึงผมจะคิดโน่นคิดนี่ขนาดไหนผมก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงอยู่ดี พอคิดได้แบบนั้นผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปด้านล่าง
"ลักษณ์..ทำไมแต่งชุดนักศึกษาล่ะ? ยังไม่บ่ายเลยนะ" พี่สีดาถาม ตาก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"พอดีว่าลักษณ์จะไปก่อนน่ะครับ คิดว่าจะลองสำรวจมหาลัยก่อน" ผมหาข้ออ้างทั้งที่ความจริงคือผมยังทำใจไม่ได้
"วันนี้ก็ไปมหาลัยพร้อมพี่ก็แล้วกัน" พี่รามเดินเข้ามา มือก็มาจับบ่าของผมแล้วบีบเบาๆ แต่สายตาจ้องไปที่พี่ดาจนพี่ดานั้นหน้าแดงระเรื่อ
"แล้วพี่ดาล่ะครับ?" ผมถาม
"วันนี้พี่ไม่มีเรียนจ๊ะ" พี่สีดาตอบผมก็เลยพยักรับก่อนจะลงมือกินข้าวฝีมือพี่สีดา ผมกินข้าวไปได้ไม่มากเพราะฟังพี่รามกับพี่ดาเขาพูดคุยกันจนผมกลายเป็นแค่อากาศ
"ทำไมนั่งเขี่ยข้าว" พี่รามทักผม ซึ่งที่จริงผมนั่งเขี่ยข้าวมาตั้งนานแล้ว ผมรวบช้อนวางลงใบหน้าก็แสร้งยิ้มออกมา
"พอดีว่าลักษณ์ตื่นเต้นนะครับ เลยไม่ค่อยหิว" ผมเอ่ยทำตัวเป็นปกติไม่ให้พวกพี่ๆสงสัยอะไร
"ไม่ต้องเครียดไม่ต้องกดดันนะลักษณ์ปีหนึ่งก็อย่างนี้แหละ ถ้ากลุ้มใจก็บอกกับพี่ได้" พี่รามยีผมนุ่มสีดำขลับของผมคงจะเอ็นดู ในสายตาของพี่รามผมยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ เป็นน้องชายที่อุ้มตุ๊กตากระต่ายที่เดินเข้ามาในบ้านในวันฝนตก
"ครับ" ผมตอบรับคำ ถ้าผมกลุ้มใจเรื่องพี่รามกับพี่ดาและตัวผมเองพี่รามจะว่ารับฟังผมไหม?
"น้องชายพี่อย่าคิดมากนะ" พี่ดาจับมือผมเอาไว้ พี่ดาเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆใครได้รู้จักก็จะรักพี่ดากันทั้งนั้นและพี่ดาก็เหมาะสมกับพี่รามที่สุด ดังนั้นผมควรจะทำใจยอมรับ...ถึงมันจะต้องเจ็บปวดก็เถอะ
"ลักษณ์ร้องไห้ทำไม" พี่ดาคว้าตัวผมเข้าไปกอด พี่รามก็เข้ามาสวมกอดพวกเราอีกที นี่ผมกำลังร้องไห้อย่างนั้นเหรอ?
"ลักษณ์ดีใจที่มีพี่ชาย พี่สาวที่รักที่คอยดูลักษณ์เสมอ" ผมโกหกสาเหตุที่ร้องไห้แต่ผมพูดจริงในเรื่องที่ผมมีพี่ที่ดีคอยดูแล พอคิดแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกเหมือนคนเลวที่แอบรักพี่ชาย เลวที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของพี่สาว
"ขี้แยเหมือนเดิมเลยนะ" พี่ดายิ้มให้กับผม ผมก็ยิ้มตอบ จากนี้ต่อไปผมจะตัดใจจากพี่รามและเป็นน้องชายที่แสนดีของพี่รามพี่ดาเหมือนเดิม
☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆
ผมและพี่รามมามหาลัยพร้อมกันด้วยรถโดยสารประจำทาง ปกติผมจะเป็นคนชวนคุยแต่วันนี้ผมกลับเงียบจนพี่รามคิดว่าผมไม่สบายก็เลยจับผมนอนพิงบ่า มือก็กอดเอวผมเอาไว้จนผมใจเต้นแรงโครมครามจนมาถึงที่มหาลัยผมกับพี่รามก็แยกย้ายไปที่คณะของตัวเอง แล้วผมก็เรียนยาวจนเกือบเย็น
"ไอ้ลักษณ์ 5 โมงเย็นรุ่นพี่เขาเรียกประชุม"
"โอเคเลย จะว่าไปยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงเราไปหาน้ำกินกันก่อนดีไหม?" ผมถามเพชร หรือชื่อเต็มๆว่าเขี้ยวเพชร เพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมจนเข้ามหาลัยเราทั้งสองคนก็ยังเรียนที่เดียวอีกไม่รู้ว่ามันจะเบื่อขี้หน้าผมบ้างไหม?
"ก็ดีว่ะ กูคอแห้งหมดแล้ววันแรกก็ดันเป็นตัวแทนกลุ่มออกไปนำเสนองานหน้าห้อง" เพชรพูดออกมาหน้าตาบ่งบอกว่าเซ็งเต็มที่ ผมเองก็ได้แต่อมยิ้มให้กับเพื่อนหน้าสวยนิสัยแมนที่มีความเป็นผู้นำสูงมากจนถูกเพื่อนๆไว้ใจให้เป็นหัวหน้าหรือทำงานสำคัญเสมอ อย่างคาบที่ผ่านมาเพชรก็แสดงฝีมือจนได้รับความชื่นชมจากอาจารย์และเพื่อนๆ
"มึงยิ้มอะไรไอ้ลักษณ์ ตอนต้นคาบกูเห็นมึงหน้าเศร้าอยู่เลย" เพชรถามหน้ามันบ่งบอกว่ามีเครื่องหมายคำถามประทับที่ลูกตา
"กูดีใจที่มีมึงเป็นเพื่อน" ผมตอบ
"พูดอย่างนี้จะให้กูเลี้ยงน้ำใช่ไหม?"
"เปล่าสักหน่อยแต่ถ้ามึงเลี้ยงกูก็ดีใจ" ผมตอบกลับไปแบบเล่นจริงทีจริง
" พูดมาขนาดนี้...กูเลี้ยงมึงก็ได้" เพชรเอ่ย
"ฟอด...มึงแม่งน่ารักว่ะ" ผมจัดการหอมแก้มมันไปหนึ่งฟอด เพชรก็เลยใช้มือฟาดบ่าผมตอบผมกลับ
"เดี๋ยวคนคิดว่ากูกับมึงเป็นคู่เกย์กันหรอก" เพชรตอบพร้อมกับทำหน้ามุ่ยใส่ผม เฮ้อ...เพื่อนคนนี้ทำไมมันน่ารักเหมือนตุ๊กตาอย่างนี้นะ
"มึงรังเกียจพวกเกย์เหรอ?" ผมลองโยนหินถามทางดูว่าเพชรมีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงเพราะผมนั้นชอบผู้ชายด้วยกัน
"ไม่ได้รังเกียจแต่ถ้าให้กูคู่กับมึงกูไม่เอา ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เพชรตอบเคล้ากับเสียงหัวเราะจนผมอดไม่ได้ที่จะไล่เตะมัน
จะว่าไปเราสองคนแม้ว่าตอนนี้อยู่มหาลัยก็ยังทำตัวบ้าบอไล่เตะกันอยู่อีก กลายเป็นว่าพวกเราตกเป็นเป้าสายตาของคนในคณะอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
"น้องสองคนที่วิ่งไล่เตะมาทางนี้!!!!" เสียงตะโกนเรียกพวกเราจนผมและเพชรต้องหยุดการเคลื่อนไหว ผมคิดในใจว่าถ้าถูกรุ่นพี่เรียกแบบนี้พวกเราสองคนคงโดนหนักแน่
ครับพี่" พวกผมเดินมาที่รุ่นพี่ปีสองพร้อมกับทำความเคารพ
"อาคารเรียนไม่ใช่สนามวิ่งเล่น ถ้าพวกน้องชอบวิ่งพี่ก็จะจัดให้" รุ่นพี่เอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มมาผมรู้เลยว่าคงหนีไม่พ้นโดนซ่อมแน่
"ไปวิ่งรอบสนาม5รอบ ปฏิบัติ" รุ่นพี่อีกคนสั่งการ
"ครับ!!!"
ทั้งผมทั้งเพชรไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งของรุ่นพี่ได้ จากที่จะได้ไปซื้อน้ำมาดื่มสบายๆกลับกลายเป็นว่าต้องมาทำให้ร่างกายสูญเสียน้ำจากการวิ่งรอบสนามแทน
"แฮ่ก...แฮ่ก...ลักษณ์..กูไม่ไหวแล้วอ่ะ" เพชรพูดกับผมไปพลางหอบไปพลาง หน้าตาก็ดูซีดเซียว
"ทนอีกนิดเพชร..อีกนิดเดียวก็ครบแล้ว" ผมพูดให้กำลังใจและดูเหมือนเพชรก็มีพยายามใช้แรงฮึดเฮือกสุดท้ายวิ่งไปพร้อมกับผมจนครบรอบ
"โอ๊ย!!!...เหนื่อย" เพชรบ่น ร่างกายก็เริ่มโซเซมาทางผมจนผมต้องประคองเอาไว้
"อย่าเพิ่งเป็นอะไรตอนนี้ไอ้เพชร เราต้องไปประชุมก่อน" ผมบอกกับเพชร พอได้ยินแบบนี้แล้วเพชรถึงกับชักสีหน้า ผมเองก็เข้าใจว่ามันคงจะเหนื่อยเต็มทีเพราะร่างกายมันไม่แข็งแรงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมก็เลยทำหน้าที่ประคองร่างของเพชรไปใต้ตึกของคณะเพื่อเข้าประชุมกับรุ่นพี่ภายในเอก
"วันนี้นอกจากจะมีรุ่นพี่ปีสองแล้วเรายังจะมีรุ่นพี่ปีสี่แวะเวียนมาดูแลเราด้วย...เฮ้ย!!! สองคนนั้นทำไมเพิ่งมา" รุ่นพี่ปีสองที่กำลังพูดคุยกับรุ่นน้องปีหนึ่งก็ตะคอกมาทางผม ใช่แล้วครับผมกับเพชรเพิ่งจะมาถึงที่ประชุมและตอนนี้สายตาทุกคู่ก็จับจ้องมาที่เราทั้งสองคน
"มาข้างหน้า" รุ่นพี่อีกคนเรียกให้พวกเรามายืนกับรุ่นพี่ที่ด้านหน้า
"เร็วๆเข้าสิ!!!" ด้วยความที่ผมต้องประคองร่างของเพชรทำให้เดินไม่ถนัด รุ่นพี่เองก็เร่งโดยไม่คิดจะดูเลยว่าที่เราเดินกันช้าเพราะอะไร
"ทำไมถึงมาช้า!!!"
"พวกผมโดนลงโทษให้วิ่งรอบสนามห้ารอบครับเลยมากันช้า" ผมตอบและดูเหมือนว่ารุ่นพี่ยังจะไม่พอใจในคำตอบของผม
"กฎก็ต้องเป็นกฎไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณก็ต้องมาประชุมห้ามสาย"
"กฎอะไรของรุ่นพี่ถ้าผมขาหักขึ้นมาหรือไม่สบายผมก็ต้องมาประชุมอย่างนั้นเหรอครับ?" คราวนี้เพชรเป็นฝ่ายพูดบ้าง ผมรู้ว่ามันคงจะไม่พอใจเพราะผมเองก็รู้สึกเหมือนกับเพียงแต่ผมเลือกจะเงียบเอาไว้มากกว่าที่จะมีเรื่องกับรุ่นพี่
"กล้าเถียงรุ่นพี่เหรอ? ฮึ...ถ้าอย่างนั้นก็ขอเชิญพวกคุณไปเถียงกับต้นไม้!!!" เป็นยังไงล่ะ? รุ่นพี่เล่นงานพวกเราจนได้ ผมกับเพชรที่ยืนหน้างอก็เดินไปที่ต้นไม้โดยที่เพชรยังคงจับแขนผมยึดเอาไว้ให้ช่วยพยุงตัว
"ไร้เหตุผล นิสัยแย่ ตาไม่มีหรือไง ถึงไม่เห็นว่าขากูเจ็บ" เพชรเนิ่มเถียงกับต้นไม้ทุกถ้อยคำที่พูดออกมาทำให้ทุกคนเงียบกริบ ยกเว้น รุ่นพี่คนนั้นที่เดินพุ่งมาหาพวกเรา
"นี่!!!...มันจะมากไปแล้วนะ" รุ่นพี่ตะคอกใส่เพชรมือกระชากคอเสื้อจนผมต้องเข้ามาขวางเอาไว้
"พี่หยุดเถอะครับ" ผมพูดขอร้อง
"น้องก็บอกให้เพื่อนของน้องหยุดด้วยสิ" รุ่นพี่หันมาพูดกับผม ในดวงตามีความโกรธกร้าวจนผมถึงกับขนลุกซู่ เพชรเองพอเห็นว่ารุ่นพี่โกรธก็เริ่มหน้าเสีย
"ไอ้กัลป์!!! หยุดเดี๋ยวนี้!!!!" เหมือนเสียงสวรรค์เข้ามาช่วย รุ่นพี่ที่ชื่อกัลป์รีบปล่อยมือจากคอเสื้อของเพชร
"พี่ทศ..." พี่กัลป์พูดชื่อของคนที่มาห้ามทัพและยกมือไหว้ ส่วนผมก็ออกจะอึ้งไม่คิดว่า...พี่ทศหรือทศกัณฐ์จะอยู่คณะเดียวกันกับผมและดูเหมือนว่าพี่ทศจะมองมาที่ผมจนผมต้องหลบตาแกล้งทำไม่สนใจ
"พวกนายสองคนเข้าไปนั่งได้แล้ว" พี่ทศบอก เราสองคนก็ยกมือไหว้ขอบคุณและเดินกันไปนั่งร่วมประชุมกับเด็กปีหนึ่งคนอื่นๆ
"ทุกคนนี่คือพี่ทศกัณฐ์หรือเรียกสั้นๆว่าพี่ทศ ทุกคนทำความเคารพ"
"สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีทุกคน ยินดีต้อนรับสู่คณะของเรา..." พี่ทศทักทายนักศึกษาปีหนึ่งทุกคนพอหอมปากหอมคอ ก่อนจะให้พี่กัลป์รวมทั้งรุ่นพี่คนอื่นๆพูดคุยถึงการรับน้องนอกสถานที่ผมสังเกตเห็นเพื่อนๆหลายคนทั้งผู้หญิงหรือจะเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกันก็ซุบซิบกันถึงพี่ทศไม่เว้นแต่พวกรุ่นพี่ที่มองพี่ทศตาเป็นมัน พี่ทศเป็นคนหล่อมีเสน่ห์แต่สำหรับผมพี่รามหล่อที่สุด
"ทุกคนได้รับใบอนุญาตผู้ปกครองแล้วนะครับ สำหรับการไปเข้าค่ายที่อ่าว ××× "
"ครับ/ค่ะ"
"สำหรับวันนี้พวกพี่ก็มีเรื่องที่แจ้งให้ทราบเพียงเท่านี้นะคะ"
"สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ" ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันออกไป ผมกับเพชรก็ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะกลับบ้าน
"ลักษณ์...มึงรอพี่รามตรงหน้าคณะใช่ไหม?" เพชรถาม
"อืม" ผมตอบกลับไป
"มึงรอคนเดียวได้ไหม? พอดีว่าวันนี้กูต้องพาแม่ไปซื้อของ"
"ได้สิ สบายมาก..มึงไปก่อนเถอะฝากบอกแม่มึงด้วยว่ากูคิดถึง" ผมบอกกับเพชร
"เออๆ กูไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้" เพชรบอกลา
ผมก็เลยหยิบโทรศัพท์มาเล่นเกมฆ่าเวลารอพี่รามมาหาโดยเลือกนั่งรอที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะ
"พี่รามแป๊บนะ...ขอลักษณ์เคลียร์ด่านนี้ให้จบก่อน" ผมพูดกับคนที่มาใหม่
"พี่รามไหน?" คำถามจากเสียงทุ้มที่ดังเข้ามาในหูเล่นเอาผมต้องเงยหน้ามองเจ้าของเสียง
"พี่ทศ..."
"ใช่กูเอง...ว่าแต่มึงชื่อลักษณ์อย่างนั้นเหรอ?" พี่ทศถามผมพร้อมกับมองผมเหมือนสุนัขจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์
"ใช่ครับ ผมชื่อลักษณ์มาจากพระลักษณ์" ผมตอบกลับไปก่อนจะคว้ากระเป๋าเพื่อจะลุกไปนั่งที่อื่น
"เดี๋ยว" พี่ทศพูดห้าม มือก็มาจับแขนผมเอาไว้
"พี่จะมาจับแขนผมทำไม ปล่อยผม!!!" ผมโวยวายใส่ รู้สึกไม่พอใจที่คนตรงหน้ามาจับเนื้อต้องตัว
"กูเห็นมึงนั่งอยู่คนเดียวเลยคิดจะไปส่งที่บ้านในฐานะรุ่นพี่" พี่ทศยิ้มให้ผม ผมหรี่ตามองก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
"ผมกลับเองได้ครับ...อย่าคิดว่าผมโง่ คิดว่าผมไม่รู้นะว่าที่พี่จะไปส่งผมก็เพราะอยากจะรู้จักบ้านและอยากเจอพี่ดา" ผมดักทางอย่างรู้ทัน
"ฉลาดนี่...ถ้าอย่างนั้นมึงก็น่าจะรู้ว่ากูสนใจพี่สาวมึง" พี่ทศพูด ผมก็พยักหน้าเป็นคำตอบ
"กูทั้งหล่อทั้งรวย มีแต่คนวิ่งเข้าหา พี่สาวมึงเป็นคนแรกที่กูเป็นฝ่ายชอบก่อน..."
"แล้วมาบอกผมทำไม?" ผมถามกลับเพราะสิ่งที่พี่ทศพูดผมไม่อยากรู้เลยสักนิด
"มึงไม่อยากให้พี่มึงสบายคบกับคนรวยๆแบบกูอย่างนั้นเหรอ?"
"ผมอยากให้พี่ผมเจอคนดีมากกว่า" ใช่ ผมอยากให้พี่สีดาเจอคนดี...เหมือนพี่ราม
"กูนี่ไงคนดี...เอาเบอร์โทรพี่สาวมึงมาให้กูหน่อย""
"ไม่!!" ผมปฏิเสธ พร้อมสะบัดแขนหนีแต่พี่ทศก็ไม่ยอมปล่อยแถมยังจะเข้ามาแย่งโทรศัพท์มือถือผมอีก
"อย่าดิ้นสิ กูแค่จะขอเบอร์โทรพี่สาวมึง"
"กูไม่ให้!!! ปล่อยมือจากน้องกูได้แล้ว" นี่ไม่ใช่เสียงของผม ตอนนี้ทั้งผมทั้งพี่ทศหันไปหาเจ้าของเสียง ใช่ครับ เจ้าของเสียงก็คือพี่รามที่ยืนมองพี่ทศพี่ทศเองก็ปล่อยมือผมและมองพี่รามกลับเช่นเดียวกัน
"ลักษณ์...กลับบ้าน" พี่รามพูดเพียงเท่านี้ ผมก็รีบเดินไปหาพี่ชายก่อนจะเดินจากไปโดยไม่รู้ว่านี่เป็นการกระตุกหนวดเสือพี่ทศให้ทำเรื่องร้ายกาจจนเกิดความสูญเสียตามมา
"ลักษณ์เป็นอะไรมากไหม?" พี่รามถามผมสีหน้าแสดงความเป็นห่วงจนผมดีใจ
"ไม่เป็นอะไรมากครับ" ผมตอบกลับไปทั้งรอยยิ้ม
"แล้วเกิดอะไรขึ้นทำไมทศกัณฐ์ถึงมายุ่งกับลักษณ์แล้วมาขอเบอร์ดาอีก" พี่รามถามน้ำเสียงจริงจัง ผมเม้มปากคิดน้อยใจที่พี่รามถามก็เพราะได้ยินพี่ทศขอเบอร์พี่ดาจากผมแน่ๆ ถึงจะน้อยใจผมก็เล่าเรื่องตั้งแต่ที่เจอพี่ทศตอนไปทำสวนจนมาถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ พี่รามฟังไปพลางผมสังเกตว่าพี่รามขบเขี้ยวทุกครั้งที่มีชื่อพี่ดาเข้ามาเกี่ยวข้อง...พี่รามไม่คิดจะเป็นเดือดเป็นร้อนเกี่ยวเรื่องของลักษณ์บ้างเหรอ?
"ลักษณ์ ต่อไปนี้น้องต้องพยายามหลบหลีกจากทศกัณฐ์ให้มาที่สุดเข้าใจไหม?" พี่รามบอกกับผม เมื่อฟังผมเล่าเรื่องจนจบ
"ครับ" ผมรับคำ ถึงพี่รามไม่บอกผมก็คิดที่จะไม่ยุ่งกับพี่ทศอยู่ดี พี่รามที่ฟังผมรับคำก็ยิ้มออกมาถึงไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความรักที่ให้กับพี่สีดาก็เถอะเพียงแค่ผมเป็นเด็กดีในสายตาพี่รามให้พี่รามเอ็นดูผมแค่นี้มันก็มากสำหรับคนแอบรักอย่างผมแล้ว
☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆
"ราม...ลักษณ์...ฮือ..อ.." เสียงร้องไห้จากหญิงสาวสองคนภายในบ้านทำให้คนที่เพิ่งกลับมาจากมหาลัยอย่างผมกับพี่รามตกใจไม่น้อยจากเสียงร้องไห้และสภาพบ้านที่ข้าวของแตกหักกระจัดกระจาย
"พี่ดา...ป้าบัว" ผมเข้าไปกอดปลอบทั้งสองคนเอาไว้
"เกิดอะไรขึ้นครับป้าบัว" พี่รามถามเสียงเรียบ
"ฮึก....ก...ป้าขอโทษ..ป้าติดหนี้ที่บ่อนพนัน..ฮือ..อ..แล้วไม่มีเงินจ่าย...มันก็เลยเข้ามาทวง พอป้าบอกไม่มี...มันก็ทำลายเข้าของ" ป้าบัวเล่าออกมาทั้งน้ำตาคงจะสำนึกผิดและตระหนักได้ว่าการพนันมันไม่เคยเกิดผลดีกับใคร
"ป้าบัวติดหนี้กี่บาทครับ เงินเก็บของลักษณ์ยังพอมีอยู่บ้าง"
"ป้าติดเงินพวกมันห้าล้านบาท"
"ห๊ะ..ห้าล้าน!!!!" พวกเราทั้งสามคนพูดออกมาพร้อมกัน
...........................
ดีใจจังเลยที่มีคนรู้ว่านิยายดราม่า ผู้แต่งไม่ถนัดเขียนดราม่าเลยค่ะพอแต่งแล้วออกทะเลไปเป็นโรแมนซ์ทุกที ครั้งนี้คิดว่าจะแต่งให้ดราม่าที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยจะให้พระลักษณ์เล่าเรื่อง
ขอขอบคุณทุกคนที่อ่าน ทุกคนที่คอมเม้นนะคะ ทุกคนที่ติดตามนะคะ
ติชมได้ตามสบายเลยค่า 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
