ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ
สิ้นเดือนตุลาคมแบบนี้ สิ่งแรกที่คนส่วนใหญ่คิด ก็คงจะเป็นเรื่องเงินเดือน รองลงมาก็เป็นวันคำนวณเลขเด็ดวันสุดท้าย และท้ายสุดคงเป็นเทศกาลฮาโลวีนของต่างชาติที่คนในประเทศอย่างผม รวมทั้งหลายๆ คนก็อยากมีส่วนร่วม ก็ใครล่ะอยากจะพลาดความสนุกสนานกับการคิดงาน รวมทั้งเลือกชุดที่จะใส่ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว
ตอนแรกพี่แทมเสนอให้ไปจัดงานบ้านตัวเอง แต่พี่ๆ คนอื่นๆ พากันส่ายหน้ารัวๆ ไม่รู้มีประสบการณ์อะไรถึงพากันปฏิเสธโดยพร้อมเพรียงกันแบบนี้ ส่วนพี่จอมก็รีบออกตัวไม่เอาห้องตัวเองอีก เข็ดกับการทำความสะอาด ก่อนจะโยนขี้ก้อนเบ้อเริ้มมาให้พี่โช ขานี้ก็ไม่เคยเถียงเพื่อนตัวเองชนะ ความซวยเลยมาตกลงที่ผมอีก
ทีกับเพื่อนยอมทุกครั้ง ทีกับผมด่าตลอด สองมาตรฐานชัดๆ
ผมตื่นนอนแต่เช้า จัดแจงทุกอย่างเองเพราะเจ้าของห้องต้องไปทำงาน แต่ก็สัญญาว่าจะกลับมาช่วย ผมขยับโต๊ะกับโซฟาไปชิดผนัง ให้มีที่ว่างสำหรับการตั้งวง ส่วนการตกแต่งห้องก็รอพี่โชมาช่วย จากความสูงของผมคงทำอะไรไม่ได้มาก เลยเลือกทำงานที่ถนัดมากกว่า อย่างเช่นทำกับข้าวและกับแกล้ม
ผมเตรียมข้าวของไว้หมดแล้ว รอแค่บ่ายแก่ๆ ค่อยลงมือทำ ขืนทำตอนนี้ มีหวังข้าวผัดหมูเย็นชืดหมด ดังนั้นผมเลยมีเวลาทำขนม แต่วันฮาโลวีนทั้งที จะทำขนมธรรมดาก็ไม่ใช่เรื่อง มันต้องทำอะไรที่หลอนๆ สักหน่อย แค่คิดก็สนุกแล้ว
ฟักทองที่พี่โชซื้อมาเยอะ ผมแบ่งเอามาทำขนมบัวลอยเพราะคนซื้อเบื่อบวชฟักทอง ทั้งที่ทำออกจะง่าย ผมปั้นแป้งที่ผสมเนื้อฟักทองเป็นรูปต่างๆ ดีที่ผมเก่งด้านปั้น ผลงานเลยยอดเยี่ยมแทบทุกชิ้น ปั้นมากๆ เข้าก็เริ่มขี้เกียจ เลยปั้นเป็นลูกกลมๆ เหลี่ยมๆ แบบง่ายๆ แทน ก่อนจะเคี่ยวน้ำกะทิใส่ใบเตยจนหอมทั่วห้อง
“หอม” เสียงดังใกล้หูจนผมสะดุ้ง พี่โชมาตอนไหนวะ “หิว”
“พี่เข้ามาตอนไหนทำไมกลอยไม่ได้ยิน”
“ก็พี่ชอบเห็นกลอยตั้งใจทำอะไรสักอย่าง เลยเข้ามาเงียบ”
“หลงเสน่ห์ผมล่ะสิ”
“ไม่หลงคงไม่เอาหรอก”
“ตรงดี”
เราหยุดต่อปากต่อคำ พี่โชไปเปลี่ยนชุดก่อนจะมาช่วยผมทำขนม ดูไม่เข้ากับปีศาจสักเท่าไหร่ แต่เห็นแบบนี้ ทำกับข้าวอร่อยมากจริงเชียว หลังจากบัวลอยเสร็จ พี่โชก็เปิดชิมเป็นคนแรก ซึ่งได้นิ้วโป้งกดไลค์มารัวๆ
“แล้วแป้งนั่น เอาไว้ทำอะไร”
“ขนมปัง”
“ก็มีบัวลอยตัดกำลังแล้ว ยังมีขนมปังอีกเหรอ”
ลืมบอก วันนี้โนแอลกอฮอร์นะครับ เพราะพี่ซันเพิ่งไปผ่าไส้ติ่งกลับมา จะพากันกินเหล้าก็สงสารคนกินไม่ได้ เลยตกลงว่างานนี้มีแค่น้ำเปล่ากับน้ำอัดลม แต่ผมว่า พวกพี่แทมก็เมาได้...เมาดิบยังเคยมาแล้ว
ผมลงมือทำขนมปังที่คิดไว้ โดยให้พี่โชไปแต่งห้อง เสียงตะโกนถามมาหลายรอบว่าเอานั่นเอานี่วางไว้ไหนดี นี่ผมไว้ใจปีศาจได้ไหมเนี่ย พี่โชเงียบหายไปสักพัก ก่อนจะมีแรงสะกิดบ่าผมเบาๆ
“เชี่ย” ตกใจจนเกือบช็อค พี่โชแม่งเอาหน้ากากผีตาโบ๋มาใส่แล้วแกล้งผม “ถ้ากลอยเป็นลม พี่รับผิดชอบด้วย” หน้างอพลางปัดมือที่ลูบหัวออก พี่โชขำในหน้ากากที่แกล้งผมได้ “ไปจัดห้องไป”
หันกลับมานวดแป้ง มือสั่นนิดจากการตกใจ เมื่อกี้ตกใจจริงๆ นะครับ ไม่ใช่แค่มือที่สั่นอะ ใจก็สั่น เล่นอะไรก็ไม่รู้ พยายามรวบรวมสมาธิใหม่แล้วนวดแป้งต่อ พอแป้งได้ที่ก็ต้องพัก แล้วหันมาทำไส้ อร่อยแน่งานนี้
บ่ายคล้อยจนท้องฟ้าสาดแสงสีส้มผ่านประตูกระจกเข้ามา ผมก็เริ่มผัดข้าว ไม่แน่ว่าอาจจะมีใครมาก่อนเวลาที่นัด ซึ่งมันก็จริง เสียงกดออดหน้าห้องดังพร้อมกับพี่โชเดินไปเปิด คนมาเช้าโบกมือทักทายยิ้มแฉ่งให้ผมที่ยังง่วนอยู่หน้าเตา
“กลิ่นโคตรหอม” ไอ้อัธวางถุงน้ำอัดลมลง แล้วทำท่าจะเดินมาหาผม แต่ถูกพี่โชล็อกคอไว้ซะก่อน “อะไรของพี่”
“ช่วยกูก่อน” นั่นล่ะ มาก่อนก็ต้องซวยก่อน ผมหัวเราะเมื่อเห็นไอ้อัธถูกเจ้าของห้องใช้ แม้มันจะทำหน้าเซ็งแต่ก็เต็มใจทำให้ทุกอย่าง “มึงไม่พาเมียมึงมาด้วยเหรอ” คำถามของพี่โชที่ส่งไปหาเพื่อนผม ทำเอาหูผมตั้ง
“เมียคนไหนล่ะพี่” ตอบสมเป็นไอ้อัธ
“ที่ซุกไว้ที่ห้องมึงอะ อย่าคิดว่ากูไม่รู้” หูตั้งไม่พอ หางเริ่มกระดิก อะไรวะ ไอ้อัธไปซ่อนเมียตอนไหน
“หูตายังเป็นสับปะรดเหมือนเดิมนะพี่น่ะ” ไอ้อัธยกนิ้วโป้งให้คนรู้ทัน นี่หากผมไม่ผัดข้าวอยู่ละก็ ไอ้อัธต้องโดนเค้นมากกว่านี้แล้ว
ขัดใจๆ
หลังจากข้าวผัดหมูหม้อใหญ่เสร็จ ผมก็เรียกให้พี่โชมายกไปวางที่โต๊ะที่เตรียมไว้ ข้างๆ ข้าวผัดมีหมูทอด ขนมบัวลอย ดูแล้วเหมือนงานเลี้ยงวันเกิดซะมากกว่า
“มึงเป็นผีอะไรวะ” ผมถามเพื่อนตัวเองที่ตักข้าวผัดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“ผีง่ายๆ”
“อะไรคือผีง่ายๆ วะ”
“ก็เป็นผีก็ได้ ไม่เป็นก็ได้ ขี้เกียจคิดว่ะ งานกูเยอะ มาได้ก็ดีแล้ว”
“งานเยอะหรือมัวแต่กกเมีย ไอ้ห่า อย่าให้กูได้ไปสืบ” หรี่ตาจับผิด ไอ้อัธแกล้งหันหนีไปเฉย
เนี่ย มันมีพิรุธ
พอเค้นเพื่อนไม่ได้ เลยเข้าไปอาบน้ำ พี่โชตัวหอมฟุ้งออกมายิ้มแป้นให้ผม แต่ผมรู้สึกเคืองนิดๆ จากที่โดนแกล้ง เลยเดินผ่านไปเฉยๆ พอออกมาก็แทบผงะ เมื่อเจอกับ...
“พี่แต่งอะไรเนี่ย” กระพริบตาถี่ๆ มองพี่แทมยืนกอดอกอยู่กลางห้อง
“ก็แต่งเป็นผีไง นี่มันวันฮาโลวีน” พี่แทมตอบพร้อมฉีกยิ้มแป้น
“แล้วผีอะไร ผีขี้?”
“ผีขี้ผัวมึงสิ ผีตองเหลืองเว้ย”
“...แต่ผีตองเหลืองเป็นคนไม่ใช่เหรอ”
เงียบครับ หลังจากผมถาม คนแต่งมาถึงกับทำใบตองในมือร่วง พร้อมๆ กับพี่โชหัวเราะเสียงดังลั่นห้อง
“เป็นคนแล้วทำไมเรียกผีวะ หรือข้อมูลกูจะผิด” พี่แทมกระแทกตัวนั่งลงที่เก้าอี้แล้วจิ้มมือถือยิกๆ ผมมองคนเปลือยอก ทาทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นสีเหลือง มีใบตองคาดเอวกับหัวด้วยความทึ่งปนขำ กล้าแต่งแบบนี้ออกมาจากบ้านได้ไงวะ
“พี่ใช้อะไรทาตัวอะ กลิ่นแปลกๆ” ถามขณะทำจมูกฟุดฟิด พี่แทมตวัดสายตาจากหน้าจอขึ้นมามอง “กลิ่นเหมือน...ขมิ้นเลย”
“ก็เออสิ จะเอาสีทาบ้านทาก็กลัวผิวเสีย กูเลยซื้อผงขมิ้นในร้านสะดวกซื้อมาผสมน้ำแล้วทา เป็นไง ไอเดียกูบรรเจิดปะ?”
“บรรเจิด” ผมว่า คนโดนชมฉีกยิ้มยืดอกอย่างภูมิใจ ก่อนอกฟูๆ จะเหี่ยวลงเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “แต่ไม่ใช่ผี”
“ไอ้สัด”
โดนด่ามาเต็มๆ หน้า พี่โชกับไอ้อัธพากันขำ สองคนนี้ไม่ช่วยยังจะมาขำอีก ระหว่างนั้นเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น ผมชะโงกหัวยืดตัวรอดูคนจะเข้ามา ลุ้นมาก อยากรู้ว่าผีที่จะมา คือผีอะไร หวังว่าข้อมูลจะแน่นกว่าผีตองเหลืองขมิ้นของพี่แทมนะ
“ฮัลโหล ซิดนีย์” ตาเหลือกวิ่งมายืนซ้อนหลังพี่โช ไอ้อัธเดินไปเปิดประตูให้ แต่กลับไม่มีใครยืนอยู่ แล้วจู่ๆ ก็มีสิ่งแปลกปลอมสีดำๆ พุ่งเข้ามาในห้อง ใบหน้าถูกปิดบังด้วยหน้ากากไอ้ผีฆาตกรในหนังเรื่อง scream ผมโคตรไม่ชอบมันเลย แม้จะเป็นหนังตลกก็เถอะ แต่ผมกลัว
“ไอ้เชี่ยติน กลอยกลัวมึงเห็นไหมเนี่ย” พี่โชโวยวาย จนพี่ตินลดเลื่อยกระดาษที่ถือมาด้วยลง ก่อนขายาวจะสาวเท้าเข้ามาหาผม แต่ผมมุดหน้ากับหลังพี่โช “ไปห่างๆ เลยมึง”
“สำออยหรือเปล่าวะ ทีผีอื่นไม่เห็นกลัวไอ้ห่า แล้วไอ้แทม มึงแต่งเป็นผีอะไร ผีกล้วยไข่เหรอวะ เหลืองเชียว” แล้วคนพูดก็หัวเราะ ต่างจากคนโดนทักที่หน้างอ เพราะข้อมูลตัวเองผิดพลาด
เริ่มสงสารพี่แทมเหมือนกันนะครับ
เวลานี้ด้านนอกเริ่มมืดสนิท ไฟในห้องก็ถูกหรี่ลง พี่โชเปิดไฟกระพริบดวงเล็กๆ ที่ยืมมาจากห้องพี่ซัน คนที่มาถึงก่อนเริ่มดื่มด่ำกับอาหารและขนม มีเพลงเปิดคลอเบาๆ คงเพราะไม่มีเหล้า เลยไม่ค่อยคึกเท่าปีก่อนๆ
“ไอ้จอมกับไอ้ซันยังไม่มาอีกเหรอวะ” พี่ตินคาดหน้ากากไว้บนหัว ปากก็กินบัวลอยเป็นถ้วยที่สอง
“ไอ้ซันมันเพิ่งหายดีไง” พี่โชบอก ขณะกัดขนมปังที่ผมทำ แต่ก่อนหน้านั้นเห็นถ่ายรูปรัวๆ ลงพื้นที่ส่วนตัว คนติดตามแห่มาติดไลค์เป็นพัน เป็นหมื่น พ่อคนฮอต “นั่นไง”
พี่โชพูดไม่ทันไร ก็มีเสียงดังหน้าประตู ผมเดินไปเปิดให้เมื่อคนอื่นสนุกกับการกิน เปิดปุ๊บผมก็วิ่งกลับเข้าห้องปั๊บ ทำเอาคนในห้องสะดุ้งไปด้วย
“โอ้โห พี่” ไอ้อัธปรบมือให้เมื่อเห็นคนมาใหม่เดินหน้าบึ้งเข้ามา
“ลงทุนสัดไอ้ห่า” พี่ตินออกความเห็น
“ดีๆ” พี่แทมที่แม้จะชม แต่ผมว่า คงแอบเฟลเมื่อเห็นเพื่อนมาแบบท็อปฟอร์มกันแทบทุกคน
“แต่งหน้าแม่งโคตรนาน กูหิวจะตาย” พี่จอมก็ยังคงเป็นพี่จอม มาปุ๊บก็พุ่งไปหาข้าวกินก่อน ไม่สนหน้าตาที่ถูกเครื่องสำอางแต่งซะหน้าเละเหมือนผี ต่างจากพี่ซันที่เดินช้าๆ มาหาพี่โช “ข้าวผัดอร่อยว่ะไอ้เกรียน ไม่เหมือนทุกทีเลย”
“ผมใช้เนยผัด” บอกขณะหน้าตึงๆ หลังจากถูกไอ้อัธหัวเราะเยาะ คนกลัวผีมันน่าขำตรงไหน
ว่าแต่ ทำไมวันนี้ทุกคนแต่งผีน่ากลัวกันหมด ปีก่อนๆ มีแต่ขำๆ ทั้งนั้น แบบนี้ไอ้กลอยไม่ชอบ คืนนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย แล้วนี่ยังเหลืออีกตั้งหลายคน ไม่รู้จะเป็นผีแบบไหนมาอีก หวังว่าจะมีตลกๆ มาตัดความน่ากลัวบ้าง
“ไอ้ม่านคงไม่มา” อยู่ๆ ไอ้อัธก็พูดลอยๆ แต่ผมดันได้ยินเพราะอยู่ใกล้
“ทำไมวะ” ถามปุ๊บฝ่ามือก็ฟาดเข้าหัวปั๊บ เห็นพี่โชแหล่มองแวบหนึ่งแต่ก็คุยกับพี่ซันต่อ ไอ้อัธเกือบเรียกตีนปีศาจแล้วไหมล่ะ
“เด็กมันงอแง”
“งอแงหรือสำออยอยากอ้อนไอ้ม่านวะ”
“กูว่าทั้งสอง”
แล้วเราสองคนก็หัวเราะขึ้นมา ตั้งแต่ไอ้ม่านคู่หูคู่ฮาของผมมีแฟนไป มันก็ไม่ค่อยมีเวลามาเฮฮาปาจิงโกะกับคนอื่นๆ นอกรอบ โทรชวนทีไรก็หาข้ออ้างตลอด เห็นเด็กดีกว่าเพื่อน ไอ้คนลืมเพื่อน
“ไอ้เบมาแล้วมั้ง” พี่ตินกะจะแกล้งคนมาช้า รีบดึงหน้ากากตัวเองลงแล้วไปแอบที่ประตู จังหวะเปิดออกเตรียมโผล่ไปทักทาย แต่ดันโดนคนเข้ามาหลอกกลับซะงั้น วิ่งหนีแทบสะดุด
ผมขยับไปยืนซ้อนหลังไอ้อัธ ขนาดพี่ตินยังกลัว แปลว่าต้องน่ากลัวมากแน่ คนมาใหม่ค่อยๆ เดินเข้ามา แต่กะความสูงไม่ถูก เลยชนเข้ากับขอบบนของประตูจนเกือบหงายหลัง ใช่ครับ พี่เบกับไอ้ทูต่อตัวกัน คนด้านบนคงจะเป็นเพื่อนผมแน่ มันใส่หน้ากากผีของการ์ตูนเรื่องหนึ่ง ผมเคยดู รู้สึกเหมือนชื่อผีไร้หน้าอะไรทำนองนี้
ทำไมวันนี้มีแต่คนแต่งตัวหลอน
“ลงทุนเหี้ยๆ” พี่ซันเงยหน้าขึ้นมองก่อนเดินเข้ามาจับผ้าสีดำที่คลุมไว้ เหมือนกับพี่โชที่มายืนข้างๆ ก่อนทั้งคู่จะกระเจิงเมื่อคนที่เป็นฐานคงทนรับน้ำหนักไม่ไหว เอนตัวไปมาคล้ายจะล้ม “เฮ้ยๆ”
ไอ้ทูเกือบหล่นหัวฟาดพื้น หากไม่ได้พี่ซันเข้าไปรับ ลงทุนเกินไปแล้วคู่นี้ และพอแยกกัน ผมก็คิดว่าหน้ากากจะมีแค่ไอ้ทูที่ใส่ ที่ไหนได้ พี่เบก็ใส่ไว้ด้านใน มิน่าเดินเซแปลกๆ แยกร่างได้นั่นเอง
“อ่าว ไอ้ก้อนเหลืองๆ นี้มีไว้ทำอะไรวะ” พี่เบใช้นิ้วจิ้มพี่แทมที่นั่งกองอยู่ที่โซฟา “มึงเป็นผีอะไรวะ”
“ตองเหลือง” ตอบแบบนิ่งๆ มาก
“ผีตองเหลือง? แต่นั่น...” พูดไม่ทันจบ พี่ซันก็ลากคนอยากรู้ออกห่าง คงเพราะกลัวพี่แทมเสียเซลฟ์มากไปกว่านี้ แค่นี้งานก็กร่อยแล้ว “ขนมอะไร ทำไมมันน่ากลัวมากกว่าน่ากิน” ถึงจะพูดแบบนั้น ผมก็เห็นพี่เบหยิบขนมปังเข้าปาก ก่อนจะทำตาโตเท่าไข่ห่าน “อร่อย”
“ขนมลูกตานี่ก็อร่อย มีไส้ช็อคโกแลตกับแยมสตอเบอรี่ด้วย” ไอ้ทูออกความเห็น
ใช่ครับ ขนมปังที่ผมทำนั้น ผมปั้นเป็นรูปมือบ้าง นิ้วบ้าง หลอนๆ หน่อยก็ลูกตา แอบเปิดดูวิธีในเว็ปด้วย เพื่อให้มันดูสมจริง ด้านในมีหลายไส้ แต่นิ้วมือส่วนใหญ่เป็นไส้แยมสตอรเบอรี่
“ถ้าไม่ติดว่ามันจะเหม็น ผมเอาเลือดหมูใส่เป็นไส้แล้ว” บอกพลางกัดขนมปังนิ้วโป้ง แน่นอนว่าทุกชิ้นพี่โชถ่ายรูปไว้หมด
“ถึงกูจะกินไม่เลือก แต่ขนมปังไส้เลือดหมูกูขอผ่านคนแรกเลยไอ้ห่า คิดได้ไง” ไอ้จอมว่า ก่อนจะเขี่ยขนมปังรูปลูกตาไปมา “กูกินไม่ลง”
“กินบัวลอยแทนสิ” พี่ซันไม่ว่าเปล่า ยังตักมาให้แฟนตัวเองถ้วยใหญ่ สมแล้วที่ผมอยากเอารางวัลแฟนดีเด่นแห่งปีให้ ขนาดเพิ่งผ่าตัดไส้ติ่งมานะ นี่ถ้าไม่รู้ จะคิดว่าพี่จอมเป็นคนเจ็บ
งานฮาโลวีนปีนี้ค่อนข้างนิ่งๆ คงเพราะพี่แทมหมดความมั่นใจในผีตัวเอง เลยไม่ยอมจับไมค์สักรอบ ทั้งที่แต่ก่อนแทบอยากกลืนกินลงท้องด้วยซ้ำกันคนมาแย่ง
“ไอ้แทม มึงไม่เปิดสักเพลงเหรอวะ” พี่ตินที่เป็นคู่หูก็พลอยหมดสนุก
“นั่นสิ กูอุตส่าห์เสียเงินแต่งหน้าเป็นผีมาเนี่ย” พี่จอมเสริม มือยกน้ำอัดลมเข้าปากอย่างเซ็งในอารมณ์
“ก็พวกมึงแต่งเป็นผีจัดเต็มขนาดนี้ แล้วดูกูสิ แม่งเอ๊ย” พี่แทมตีหน้าเศร้า จนทุกคนหันมองหน้ากันเลิกลัก
“พี่ก็เปลี่ยนชื่อผีสิ” ทนกับความอึดอัดไม่ไหว ผมก็โพล่งออกมา พี่แทมหันมามองหน้าด้วยความสงสัย “จากผีตองเหลือง เป็นผี...” ผีอะไรดีวะ คิดไม่ออก
“ผีขี้ไหม” พี่จอมออกความเห็น
“กูว่าผีผงกระหรี่ดีกว่า” พี่ตินขัด
“พูดซะหิวปูผัดผงกระหรี่เลยไอ้ห่าติน” พี่เบแทรก
“แต่ผมว่า เป็นผีต้นกล้วยก็น่าจะไหวนะ มีใบตองเป็นพร็อบอีก เข้ากันสุด” ไอ้อัธว่า
“พอ หยุด กูจะไม่เป็นผีขี้ ผีกระหรี่อะไรทั้งนั้น” พี่แทมยกมือขึ้นห้ามทุกคน พลางกวาดสายตามองคนที่นั่งอยู่ “กูจะเป็นผี...” แล้วเสียงพูดก็หยุดลง ทำเอาคนที่อยากรู้พากันเงียบและตั้งใจฟัง “ผี...”
“ผีอะไรวะ”
“กูจะเป็นผี...อะไรก็เรื่องของกู”
หลังจากพี่แทมพูดจบ ทุกคนก็เงียบ ยกเว้นผมที่ถามออกไป
“ทำไมชื่อผีของพี่โคตรยาว”
“มันด่า!” เสียงพูดโดยพร้อมเพรียงกัน หลังจากผมถามจบ
ทำไมต้องร้ายกับผมด้วย ผมผิดอะไรเนี่ย
หลังจากที่เลิกคิดเรื่องผีตองเหลืองของตัวเองว่าทำไมไม่ใช่ผี พี่แทมก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง พาบรรยากาศสนุกให้กลับมา เสียงหัวเราะมาพร้อมกับเสียงเพลง แต่ผมแอบกลัวว่าข้างห้องจะมาด่าเพราะเพลงที่พี่แทมร้อง มันมีร้องอุ๊ย อุ๊ย อุ๊ย อุ๊ย แถมครางด้วย เพลงโคตรเรทสิบแปดบวกสุด ท่าเต้นก็อีโรติกเลื้อยตัวไปมา แต่ผมว่า พวกพี่เขาเหมือนหนอนมากกว่า กระดึ๊บๆ
“กลอย” มัวแต่หัวเราะ ได้ยินเสียงกระซิบข้างหูเลยหันไปดู
ช็อคสิครับ เมื่อหันมาเจอหน้าผีอยู่ในระยะประชิด ใบหน้าที่ถูกวาดให้เป็นโครงกระดูก ใต้ดวงตามีสีแดงคล้ายเลือดไหลลงมา ที่ปากมีเส้นด้ายสลับขึ้นลงเหมือนถูกเย็บ ปากนั้นกำลังคาบลูกตาไว้ ทันทีที่ผมหันไปมอง ปากก็งับ กัดจนไส้สีแดงด้านในกระเด็นมาโดนหน้าผม แล้วภาพทุกอย่างก็ค่อยๆ เบลอจนถูกตัดไปราวกับห้องถูกปิดไฟ...
กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคยติดชิดอยู่ที่ปลายจมูก ผมขยับทำจมูกฟุดฟิดพลางถูไถหน้าไปมา ความอุ่นทำให้เขยิบเข้าไปใกล้กว่าเดิม...แต่เดี๋ยวนะ ผมอยู่ในงานวันฮาโลวีนที่ห้องนี่ พี่แทมกำลังเต้นเลื้อยๆ อยู่ แล้วกลิ่นนี้กลิ่นอะไรวะ
“พี่โช?” ปรือตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็น คืออกแน่นๆ ที่เอวมีแขนรัดอยู่ แล้วที่ๆ ผมกำลังนอนอยู่คือห้องนอน
ห้องนอน???
พอคิดแบบนั้นได้ผมก็ลุกพรวดจนมึนศีรษะ พี่โชสะดุ้งตกใจลุกขึ้นมานั่งด้วย
“เป็นอะไร”
“กลอย...” มองไปรอบๆ ห้องด้วยความสงสัย ข้างนอกห้องมืดมิด ไร้เสียงก่อกวนใดๆ “กลอยฝันไปเหรอ” ถามพลางมองหน้าพี่โช
“ฝันอะไร? ฝันร้าย?”
“กลอยฝันว่า ห้องเราจัดงานวันฮาโลวีน ทุกคนแต่งตัวเป็นผีหมด แล้วก็...” ขยี้ผมตัวเองไปมาพยายามทบทวนความฝัน “จำได้ว่า ภาพสุดท้ายที่เห็นคือหน้าผีมาอยู่ตรงนี้” ยกฝ่ามือมาประกบหน้าให้รู้ระยะความใกล้ไกล “กลอยฝันอะไรเนี่ย”
“พี่ว่า กลอยไม่ได้ฝันหรอก” คำพูดของพี่โชทำเอาผมหันไปมองด้วยความสงสัย
“ไม่ได้ฝัน? ก็แล้วทำไมกลอยมานอนในนี้ล่ะ”
“จำไม่ได้เหรอ” ส่ายหน้ารัวๆ “กลอยตกใจจนเป็นลมไป”
“กลอยเนี่ยนะ เป็นลม พี่โชล้อเล่นหรือเปล่า” ทำตาเลิกลัก อย่างผมเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้ “พี่โชอำกลอยแน่เลย” นั่นสิ ทำไมผมไม่เห็นรู้ตัวว่าจะเป็นลม
“ก็ไอ้จอมมันแกล้ง มันเอาหน้าไปใกล้ แล้วกลอยก็ตกใจจนเป็นลม งานเลยหยุด พี่ก็อุ้มกลอยเข้ามานอนในห้อง” กระพริบตามองพี่โชอย่างงงๆ “ของด้านนอก พี่ให้พวกนั้นช่วยเก็บกวาดหมดแล้วด้วย”
“พี่โชพูดจริงเหรอ” ถามย้ำ ซึ่งก็ได้คำตอบคือการพยักหน้า “แล้วทำไมเสื้อผ้ากลอย...”
“ก็พี่เช็ดตัวให้ ตัวกลอยเหม็นกับข้าว”
“พี่ไม่ได้หลอกจริงๆ ใช่ไหม”
“นี่ไง”
ตกใจจนถอยเกือบตกเตียง อยู่ๆ นี่โชก็เอามือปลอมขึ้นมาวาง แต่พอตั้งสติได้ มันเป็นขนมปังที่ผมทำเอง เพื่อเอาไว้แกล้งคนอื่น
“ขนมปังมือของกลอยนี่ แปลว่าไม่ได้ฝันไปจริงๆ” ตบแก้มตัวเองเบาๆ เรียกสติ “ปีหน้าไม่เอางานแบบนี้แล้วนะ ไม่เอาผีน่ากลัวๆ แล้ว”
“กลัวผี แต่ก็ยังอยากจัดงานผี”
“ก็ทุกที ไม่มีใครแต่งผีน่ากลัวเลยนี่” คราวนี้ จัดเต็มแม่งทุกคน ผมล้มตัวนอนลงพลางส่งสายตาเคืองไปยังคนที่นั่งอยู่ “เอาขนมปังมือไปทิ้งเลย หลอน”
“ทำเองนะ”
“ก็นั่นแหละ ตอนแรกไม่กลัว แต่ตอนนี้กลัว”
“อร่อยออก”
“พี่โช” ผมโวยวายเมื่อพี่โชกัดขนมปังมือจนนิ้วชี้ขาด ไส้แยมสตอเบอรี่ก็ทะลักไหลออกมา “เอาไปเก็บ!” ได้ยินเสียงหัวเราะของคนขี้แกล้ง ผมรีบดึงผ้าห่มคลุมหัว ไม่อยากเห็น
ผมเป็นลมไปจริงๆ เหรอเนี่ย โดนทุกคนล้อแหงๆ โว๊ยย
“ไหนพี่บอกว่าให้เพื่อนพี่เก็บของหมดแล้วไง” ตะโกนถามคนที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา ผมยืนเท้าเอวอยู่หน้าอ่างล้างจานที่ตอนนี้จานชาม แก้วน้ำทุกอย่างกองอยู่ในนี้หมด
“ก็เก็บแล้ว” พี่โชตะโกนกลับมา “เก็บ แต่ไม่ได้ล้าง พี่บอกไม่หมด”
ฟองน้ำในมือถูกบีบจนแน่นมาก ปีหน้าไม่เอาผีน่ากลัว ไม่เอากับข้าว ไม่เอาขนม ไม่เอาอะไรสักอย่าง ไม่จัดมันไปเลย จบ!
“เชี่ยย”
จานแทบร่วง ใครเอาขนมปังลูกตามาแช่น้ำวะ สยองคูณล้านล้าน ทั้งอืด ทั้งยุ่ย น่ากลัวเกิน อยากตบกะโหลกคนทำ...ผมเองนี่หว่า ว่าแล้วก็ตบหัวตัวเองไปที ข้อหาทำของน่ากลัว ปีนี้ฮาโลวีนของผมค่อนข้างเรียบๆ ไม่มีอะไรตื่นเต้นเท่าไหร่ เพราะเป็นลมไปเสียก่อน
ฮาโลวีนปีนี้ โคตรอับอายขายขี้หน้าจริงๆ อยากจะมุดรูดินกลายเป็นโกโก้ครั้น...ใช่เหรอวะ
....
สวัสดีวันฮาโลวีนค่าาาา ตอนแรกคิดว่าจะไม่ลง แต่ก็อยากลง เอ๊ะ ยังไง มันอาจไม่ขำเหมือนปีก่อนๆ ต้องขออภัยด้วยค่า T^T
และนี่เป็นตอนพิเศษตอนสุดท้ายแล้วที่จะลงในภาคนีี้ เพราะต่อไปเราจะเจอกันภาคสอง ออง ออง (เอคโค่เพื่อสีสัน)
ยังไงแล้ว ขอฝากกลอยประเกรียน2 ด้วยนะคะ (ก้มกราบงาม)
รักกกกกกก
หัวข้อ: Just you and I เพราะนายคือของฉัน [ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ][P.43][31/10/61] (อ่าน 628691 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก