ตอนพิเศษ : เด็กน้อยและแมวเหมียว
“ไอ้แมวดำ แกคิดว่าแกแน่หรือไงวะ”
“ไอ้เชี่ย นั่นพูดหรือท่องวะ”
“กูทำเต็มที่แล้วเนี่ย ผ่านๆ เถอะ กูเหนื่อย”
“กูเหนื่อยกว่ามึงร้อยเท่าไอ้ห่า”
เสียงคนทะเลาะกันฟังแล้วโคตรไม่ลื่นหูสักนิด ผมกรอกตาไปมามองคนซ้ายที่เถียงคอเป็นเอ็น คนขวาเถียงตาจะถลน มันคงจะไม่หนักอะไรผม หากพวกมันไม่ด่ากันข้ามหัวผมแบบนี้
ทนไม่ไหวแล้วโว้ยย
“จะทะเลาะกันทำแมวอะไร คนที่เหนื่อยสุด ลำบากสุด ทรมานสุดก็คือกูนี่” ผมแหกปากโวยวายพร้อมลุกขึ้นยืน “มึงดู กูต้องทนร้อนเพราะชุดที่พวกมึงให้กูใส่ หัวเข่ากูด้านเพราะพวกมึงให้กูคลานไปคลานมา แล้วมึงดู มึงดูนี่ มือนุ่มๆ กูเป็นแผลเพราะต้องไถไปมา แล้วกูบ่นไหม ก็ไม่ ไอ้พวกห่า”
พอกันที ความอดทนไอ้กลอยก็มีจำกัดนะครับ ผมโคตรเบื่อที่ต้องมาทนฟังเพื่อนทะเลาะกัน แต่ที่ทนก็เพราะเป็นละครของคณะ ขนาดโดนชี้นิ้วสั่งให้เล่นเป็นแมวดำยังไม่บ่นสักคำ นี่ยังไม่รวมชุดแมวร้อนๆ นี่นะครับ ผ้าอย่างหนา พอคลานทีเหมือนกระรอกบินกลายๆ ก็แขนขามันมีผ้ายาวๆ ไอ้กลอยเครียด
“ไอ้กลอย กูขอโทษ เอาใหม่ๆ มึงเล่นดีๆ สิวะไอ้เค” ไอ้ต๋องหน้าเสียไปแว๊บหนึ่ง ก่อนยิ้มแหยๆ สั่งคนที่เล่นเป็นเด็กเกเรของเรื่อง
เราเล่นเรื่องเด็กน้อยกับแมวเหมียวครับ บทละครมาจากคนในคณะที่ช่วยกันเขียนขึ้นมา ผมมีหน้าที่เป็นแมวก็เป็นไปไม่มีสิทธิ์เถียงหรือออกความคิดเห็น ถึงจะออกก็ถูกตัดบททุกที
“เออ อย่าให้กูต้องบ่นอีก” ผมว่าอย่างอารมณ์เสีย ก่อนลงไปคลานเป็นแมวตามเดิม
ชีวิตไอ้กลอย ปากมีหมาไม่พอ ตัวยังต้องเป็นแมวอีก แล้วมันต้องร้องรวมกันยังไงดีวะ
เพื่อนๆ ทุกคนต่างก็เริ่มทำงานในหน้าที่ของตัวเอง พวกนักแสดงก็ซ้อมไป ผมก็คลานไปตามคำสั่งของผู้กำกับอย่างไอ้ต๋อง นี่ก็เหมือนกัน ใครเลือกมันเป็นผู้กำกับวะ
พวกเราวุ่นอยู่กับการเตรียมงานที่จะมีในวันพรุ่งนี้ สงสัยคืนนี้อาจไม่ได้นอนด้วยซ้ำ ผมเดินหน้าง่วงมานั่งจุ้มปุกอยู่ข้างไอ้ทูที่กำลังอ่านสคริป มันเป็นพิธีกรคู่อีเข็มครับ สองคนนี้ไอ้ประธานรุ่นมันบอกเข้าขากันดี อยากถามเหลือเกินว่าเอาอะไรมองครับพี่ครับ
“ง่วง” ผมว่า หัวก็เอนไปพิงไหล่เพื่อนสนิท
“อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว...มั้ง” ไอ้ทูก็อ้าปากหาวไม่ต่างจากผม หรือมันติดจากผมวะนั่น “แล้วมึงขอพี่โชหรือยังว่าจะนอนคณะอะ” คำถามที่ทำเอาผมถอนหายใจออกมา “เออ ไม่ต้องตอบก็พอรู้”
“ก็นั่นแหละ กูลงทุนคลานเข่าเข้าไปขอร้องแต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย” บอกอย่างเซ็งๆ หน้าตึงของปีศาจยังเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ
“คบกันเป็นปี ยังไม่เลิกหึงเหรอวะ” รีบพยักหน้ารัวๆ ตอบเพื่อน “โห...”
“ถ้ากูหน้าตาดีแบบมาริโอ้จะไม่เถียงสักคำ แต่ดูกู หน้ากลมๆ แก้มก็มี พุงก็ยื่น แล้วจะเอาอะไรมาหึงกูว้า” ทำปากยู่เมื่อนึกหาเหตุผลของการหวง พี่โชชักจะหวงหนักขึ้นทุกวัน บางวันผมไม่มีเรียนก็จะหอบไปที่ทำงาน ไม่ก็หิ้วผมไปไว้กับพี่สาว รู้ทั้งรู้ว่าผมกลัวน้องบีมกัด อดีตฝังใจมิเคยลืมเลือน แผลเป็นยังมีนิดๆ อยู่เลยนะครับ ฟันคนหรือฟันปลาปิรันย่าก็ไม่รู้
“เสน่ห์ของมึงอยู่ที่....” ไอ้ทูเปรยออกมาเรียกความสนใจของผม “อยู่ที่ปากหมาๆ”
“ขอบคุณที่ชม”
“อ่าวไอ้ห่า กูพูดจริง”
ผมเดินหนีเพื่อนสนิทที่หัวเราะไล่หลังมาติดๆ ไอ้ทูมันก็คบกับพี่เบช่วงระยะเวลาใกล้ๆ กัน แต่พี่เบไม่เห็นหึงหวงบ้าบอขนาดปีศาจเลยให้ตาย แถมวันนี้ไอ้ทูยังนอนที่นี่ได้อีก โคตรไม่ยุติธรรม
พักให้คลายเหนื่อยเสร็จก็กลับมาซ้อมใหม่ ผมต้องคลานเข้าไปหาคนนั้นที คนนี้ที คลานจนหัวเข่าด้านหมดแล้ว มีครีมตัวไหนแก้ความด้านลงได้บ้างครับเนี่ย
“ไอ้เชี่ยกลอยระวัง!” หลายเสียงเรียกแต่ไม่ทันแล้วครับ ความมึนที่ต้องคลานวนไปมาทำให้สมองเบลอจนคลานไปชนกำแพงเสียงดังลั่น
“เชี่ย เจ็บ” น้ำตาแทบเล็ดบอกเลย “ทำไมไม่เรียกกูวะ” ลูบหน้าผากป้อยๆ ไม่รู้แตกหรือเปล่า
“เรียกแล้วแต่ไม่ทัน ซอรี่เพื่อน” ไอ้ต๋องว่า ก่อนพวกทีมงานมันจะมาดูหน้าผากผม “โหย ไม่มีรอยอะไรสักนิดน่า" เคยเห็นเพื่อนตัวเท่ามดไหมครับ แทบอยากจะขยี้ๆ บี้ให้แหลกคามือ
กว่าจะซ้อมเสร็จก็ปาไปตีหนึ่ง ผมเดินง่วงๆ ลงจากเวที แล้วเหมือนตาจะเบลอที่เห็นปีศาจหน้าหล่อยืนกอดอกจ้องผมอยู่ พอเดินเข้าไปใกล้พร้อมยกมือลูบๆ
อืม...คนจริงๆ นี่หว่า
“ทำอะไร” เสียงนิ่งพอๆ กับหน้า ผมฉีกยิ้มเท่าที่จะมีแรง วันนี้พลังงานหมดไปเยอะจนแทบจะหลับกลางอากาศอยู่แล้ว “กลับได้แล้ว”
“อุ้ม” ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไป หรือเพราะความง่วง “อุ้มกลอยหน่อย ขี้เกียจเดิน” ตาก็ปิด แขนก็ยืดออกไป ไม่รู้พี่โชทำหน้ายังไง
“ครับๆ” คำตอบรับพร้อมเสียงขำขึ้นจมูกเบาๆ
ผมตะกายขึ้นหลังกว้างที่คุ้นเคย กลิ่นน้ำหอมแสนแพงของพี่โชลอยเตะจมูกจนอดที่จะถูหน้าบนหลังไม่ได้ นี่ถ้าไม่ง่วง อาจมีกัดไปแล้วด้วย เพราะผมชอบกัดบ่อยเวลากอดพี่โชจากด้านหลัง
ไม่รู้นอนหลับไปนานเท่าไหร่ มารู้สึกตัวตอนถูกน้ำอุ่นๆ ราดบนตัว ผมปรือตาขึ้นมองเจอหน้าขาวที่เริ่มมีไรหนวดนิดๆ ดูเซ็กซี่ พี่โชตั้งใจอาบน้ำให้ผมจนลืมดูว่าผมตื่นแล้ว
ตั้งแต่พี่โชทำงานหนัก เราสองคนแทบจะไม่ค่อยมีเวลาไปเที่ยวที่ไหนนานๆ มีบ้างแต่ก็ไปกลับตลอด และทุกครั้งที่กลับไป อีกวันพี่โชจะกลับห้องดึกมาก เพราะแบบนั้นผมถึงไม่ค่อยงอแงอยากให้พาไปเที่ยว
ที่จริงก็แอบไปเที่ยวกับเพื่อนบ่อยๆ รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะครับ
ผมจ้องหน้าขาวที่เริ่มขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเห็นฝ่ามือผมมีแผลถลอก หัวเข่าก็มีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ
“ได้แผลตอนไหนวะ” เสียงเหมือนพูดกับตัวเอง แต่ผมอยู่ใกล้ไม่ได้ยินก็หูตึงแล้วครับ
“ตอนคลาน” ตอบออกไป คนที่สนใจแผลถึงกับเงยหน้าขึ้นมามอง ผมรีบฉีกยิ้มให้ทันที ไม่ใช่อะไรนะครับ เราต้องยิ้มสู้ปีศาจ
“คลานอะไรทำไมมีแต่แผล แล้วรอยแดงๆ ที่หน้าผากไปโดนอะไรมา” พอถูกถามปุ๊บ ผมก็รีบยกมือจับปั๊บ ไหนพวกไอ้ต๋องบอกไม่มีแผลไง แม่ง โกหกกูได้
“ชนกำแพง” ตอบเสียงเบาหวิว
“ไปทำอะไรถึงโขกกำแพง” อยากตอบให้ตลกว่ามีมาริโอ้เป็นไอดอล (เกมส์สมัยก่อน มาริโอ้เก็บเหรียญ) แต่ใบหน้าโหดๆ ดูจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “กลอย”
“ซุ่มซ่ามเอง” ยิ้มแห้งๆ ให้กับความโง่ของตัวเอง พี่โชเหมือนไม่เชื่อ แต่พอผมไม่หลบตาก็เลยถอนหายใจออกมาแทน “ชนไม่แรงนะ แต่ทำไมมีรอยก็ไม่รู้” และพรุ่งนี้ต้องช้ำแน่นอน ไม่ต้องฟันธงไอ้กลอยก็รู้
“เสร็จจากพรุ่งนี้ก็ไม่มีแล้วใช่ไหม” ผมพยักหน้าให้กับคำถาม มือพี่โชจับฝักบัวมาล้างฟองสบู่บนตัวผม “ดีแล้ว พี่ไม่ชอบเห็นกลอยมีแผล ถ้าไม่เห็นว่าเป็นงานคณะละก็...”
“จะไปกระทืบคนสั่ง พี่พูดคำนี้โคตรบ่อย โอ๊ย” ถูกเขกหัวเฉย ดีไม่โดนซ้ำแผลเดิม
“ก็เพราะเป็นห่วงนั่นแหละ” แม้ปีศาจจะบ่นหรือดุมากไปหน่อย แต่ก็โคตรน่ารักเลย ว่าไหมครับ
“โหย รู้แล้วว่าปีศาจเป็นห่วงแถมหวงมาก” ผมโผเข้ากอดเอวพี่โชพร้อมซบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเงยหน้ามองคางที่เริ่มมีเคราบางๆ “แต่ลดบ้างก็ดี แบบเหมือนห้างไง มีช่วงเซลล์งี้”
“ตลกไหม...”
“ตอบเลยว่าไม่” โดนขัดมุกตลอด “พี่โช พรุ่งนี้อย่าลืมไปดูนะ”
“ดูแมวดำที่โผล่มาไม่กี่นาทีน่ะเหรอ” ร้ายว่ะ แฟนใครวะ ผมยู่ปากเมื่อถูกหัวเราะเยาะ แต่ไม่นานปากยู่ๆ ก็ถูกกดจูบหนักๆ หลายรอบ “ไม่พลาดแน่”
“เอากล้องมาอัดวีดีโอด้วยนะ จะเก็บไว้ดู” ผมว่า พี่โชก็รีบพยักหน้า
การอาบน้ำของวันนี้จบลงอย่างดีและไม่มีอะไรเกิดขึ้น ด้วยความเหนื่อย ง่วง และเพลียของผม ปีศาจเลยไว้ชีวิตให้ ไม่อย่างนั้นน่ะเหรอ...ผมหลับคาอ่างแน่
“ฝันดีไอ้แมวดำเกรียน” พี่โชบอกก่อนจะมีความอุ่นวาบที่หน้าผาก
“อย่าลืมกล้องนะ” บอกไปพร้อมตาที่ปิดสนิท ฝันดีครับ
ครับ ฝันดีมาก ฝันดีซะจนผมกำลังจะไปสาย แม่งเอ๊ย มัวแต่นอนหลับใต้ผ้าห่มอุ่นกับอ้อมกอดแสนคุ้นเคย รู้ตัวอีกทีนาฬิกาก็บอกเวลาหกโมงเช้า ทั้งที่เพื่อนนัดตีสี่ ชีวิตนี้ของไอ้กลอยจะเหลือรอดปลอดภัยไหมครับเนี่ย
ผมวิ่งผมกระเซอะกระเซิงมาที่หลังเวที ทุกคนกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมของ บ้างก็แต่งหน้าท่องบท พอทุกคนหันมาเจอผม สายตาเยี่ยงอสูรร้ายก็พุ่งมาทะลุร่างจนแทบพรุน ผมยกมือไหว้รอบทิศก่อนถูกคาดโทษไว้ก่อนเพราะเดี๋ยวไม่ทัน ดีที่เป็นแมว มีชุดใส่ มีหมวกคลุมเลยไม่ต้องแต่งหน้า
“มึงเล่นดีๆ นะเว้ย เขาซ้อมก่อนขึ้นมาสองสามรอบแล้ว ถ้ามึงเล่นไม่ดี ทุกคนจะโทษมึงคนเดียวเลย” อยากใช้หมาในปากให้เป็นประโยชน์ แต่ตอนนี้ผมควรสงบปากกับไอ้ประธานรุ่นก่อน
ช่วงเวลางานคณะกำลังจะเริ่มแล้วครับ ตอนนี้บรรดาอาจารย์ นักศึกษาทั้งในและนอกคณะนั่งอยู่จนเต็ม คนนอกที่มาก็นั่งปะปน เรียกได้ว่า ละครเวทีคณะผมก็มีคนสนใจไม่น้อยหน้าคณะอื่นเลยก็ว่าได้ การเริ่มพิธีดำเนินไปอย่างแบบแผนที่ถูกเตรียมไว้ พิธีกรคู่ก็ดูเข้าขากันอย่างลงตัวแบบที่คนเลือกว่าไว้ (ไอ้ประธานรุ่นตาถึงว่ะ)
เสียงหัวเราะเริ่มดังขึ้นไม่ขาดสายเมื่อไอ้ทูกับอีเข็มปะทะคารมกันไปมาเพื่อจะเข้าละคร ผมแอบมองเห็นพี่โชที่พาเพื่อนตัวเองมาด้วย เดี๋ยวนะ ผมจะถูกพี่จอมล้อปะเนี่ย
“ถึงเวลาแล้ว ขอเชิญทุกท่าน รับชม ละครเวทีเรื่อง เด็กน้อยกับแมวเหมียว ได้เลยค่า”
สิ้นเสียงอีเข็ม ม่านที่แดงก็ค่อยๆ เปิดออก ปิ่นเพื่อนคนละสาขาที่รับบทเป็นเด็กน้อยตัวเอกของเรื่องเดินยิ้มร่าออกไปหน้าเวที ด้วยใบหน้าที่แสนสวยทำให้คนมองยิ้มตามได้แทบทุกคนอย่าง ขนาดปีศาจของผมยังยิ้ม
อันนี้เริ่มไม่โอเคแล้วว่ะ กลับไปมีเคลียร์แน่
เด็กน้อยแสนสวยเดินเข้าไปในป่า เจอก้อนหินใหญ่ก็นั่งลง ผมเห็นก้อนหินมีสั่นน้อยๆ เมื่อถูกนั่งทับ ไอ้พันเพื่อนในสาขาตัวผอมบางแต่ถูกเลือกเป็นก้อนหิน สงสารอะ (แต่ก็ขำ) พอบทพูดจบ ตัวร้ายอย่างไอ้เคก็เดินออกไป มันแต่งตัวโคตรตลก เหมือนเด็กที่กระเดียดไปทางคนบ้า
“เฮ้ย นังเด็กหัวแดง”
“หัวทองย่ะ”
แค่มุกบ้านๆ คนยังขำ ผมยิ้มกับบทพูดนี้ด้วยก็เพราะเป็นคนเติมมุกไป บอกแล้วว่าผมไม่ใช่คนเล่นอะไรแล้วแป้ก ไอ้กลอยประเกรียนซะอย่าง ไว้ใจได้เสมอนะครับ พอเด็กเกเรเริ่มจะแกล้ง ก็ถึงเวลาที่ผมต้องคลานออกไปช่วย
“เหมียว” ผมพยายามร้องเสียงแนวข่มขู่แต่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องตลก ก็ทุกคนขำกันหมด “เหมียว”
“เจ้าแมวเหมียวมาช่วยเราแล้ว” เด็กสาวกระโดดดีใจ ผมกำลังจะร้องรับตามบทกลับต้องงับปากตัวเองแทน “เย้ๆ เจ้าเหมียว”
“เหยียบมือ” ผมกัดฟันพูดเบาๆ ให้ปิ่นได้ยิน แต่เธอเอาแต่กระโดดเหยียบมือผมซ้ำๆ
จะมีใครรันทดกว่านี้อีกไหม
“ไอ้แมวดำ แกคิดว่าแกแน่หรือไงวะ” ช่วงเวลาหาจังหวะดึงมือออก ไอ้เคก็เดินมาถีบที่ไหล่ แม้จะตามบท แต่แรงมันส่งมาโคตรแรง และผมก็ออกแรงดึงมือพอดี ผลเลยกลายเป็นว่า แมวดำอย่างผมลงไปนอนหงายขาชี้ฟ้าเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้อย่างดี
ก็ดีนะ แต่มันไม่ดีมากกว่า
ผมรีบกลิ้งมาคลานเข่าตามเดิม อยากสะบัดมือแต่ก็ทำไม่ได้ นอกจากขยับไปมาแค่นั้น ทรมานได้อีก
“อย่าทำร้ายแมวของเรานะ” พอปิ่นผลักไอ้เค ผมได้ทีเลยใช้หัวพุ่งไปชนมันเพื่อแก้แค้น แต่ไอ้เคถูกปิ่นผลักไปอีกทาง ผมที่พุ่งเต็มแรงถลาเอาหัวโขกกับเข่าของไอ้สักที่เล่นเป็นต้นไม้ดังปึ๊ก มึนมาก มึนไปทั้งหัว แต่มันกลับแย่งซีนจากตัวเอก เมื่อทุกคนชี้มาทางผมที่ใช้มือกุมหัวตัวเองนอนอยู่ที่พื้น ส่วนไอ้ต๋องทำหน้าแบบเจ็บปวดอยู่หลังกระดาษที่ตัดเป็นรูปต้นไม้
เพื่อนสัก กูขอโทษ กูรู้ว่ามึงเจ็บ แต่กูเจ็บกว่า ฮือ
แต่เราต้องไปต่อครับ ผมลุกขึ้นมาก่อนคลานกลับไปหาปิ่นที่ยังถูกไอ้เคแกล้ง ตามบทผมต้องไล่งับขา แต่พออ้าปากงับ ไอ้เคมันก็ดึงขากลับ เป็นแบบนี้เกือบห้ารอบ จนผมเหนื่อยเลยหยุด พอหยุด ขาที่ไล่งับก็ซัดเข้ามาเต็มคาง
เชี่ย มันแกล้งผมนี่หว่า
แล้วบทของผมนั่นคือการถูกไอ้เคลากกลับเข้าหลังเวที มันลากแบบไม่ทะนุถนอมร่างกายของผมเลย ลากอย่างกับผมเป็นไม้กวาด กว่าจะเข้าหลังเวที ขาผมคงมีเลือดแน่นอน
“มึงแกล้งกู” พอพ้นหน้าเวทีผมก็แหวออกมา
“พวกกูซ้อมบทใหม่เมื่อเช้า กูเล่นตามบทเป๊ะ”
“นี่กูผิดเหรอ”
“เออ!”
เสียงทุกคนตอบแบบเดียวกันหมด ไอ้กลอยหัวเดียวแบบนี้จะไปสู้อะไรได้ เลยได้แต่บ่นกับตัวเอง โธ่
ไม่นานก็ถึงบทผมอีกแล้วเมื่อไอ้เด็กเกเรถูกนางฟ้าลงโทษ ผมต้องเข้าไปเพื่อจบเรื่อง โดยต้องไปนอนขดตัวอยู่ข้างต้นไม้ ทำให้เหมือนไม่สบายเพราะถูกเด็กเกเรทำร้าย ต้องคลานโซซัดโซเซอ่อนแรงไปนอนหมอบที่ข้างไอ้สัก
“เหมียว” บทพูดทำไมมีแค่นี้วะ
“โอ๊ะ เจ้าแมว” เสียงของปิ่นร้องพร้อมวิ่งเข้ามากอดผมก่อนดึงให้ผมหนุนตัก...นี่คือบทที่ชอบที่สุดในเรื่อง ปลื้มมาก “เจ้าคงเจ็บน่าดู เราขอโทษนะที่ดูแลไม่ดี เจ็บมากไหม”
“เหมียว” ผมยกมือไปแตะหน้าปิ่นคล้ายเช็ดน้ำตา “เหมียว”
“ขอโทษนะ” ไม่รู้เพราะอะไรทำให้ปิ่นร้องไห้ออกมาจริงๆ และดูเหมือนคนดูก็จะพากันน้ำตาซึมตาม ผมยกมือขึ้นอีก แต่สุดท้ายก็ร่วงลงเมื่อถึงเวลาตาย “ฮือ”
น้ำตาแตกครับ หน้าผมมีหยดน้ำหล่นเต็ม เรียกได้ว่านองหน้าเลยทีเดียว ปิ่นแสดงดีมาก ดูเข้าถึงอารมณ์เสียใจที่แมวตายได้แบบลึกซึ้ง ขนาดผมเป็นแมวที่ตายยังรู้สึกเสียใจที่ตัวเองตายเลย หืม ทำไมดูงงๆ แต่ก็นั่นแหละครับ จากนั้นม่านก็ค่อยๆ ปิด ก่อนจะเปิดมาอีกทีเมื่อผมต้องไปคุกเข่าอยู่บนก้อนหินที่เบากว่าตัวเองเพื่อเป็นรูปปั้นอนุสรณ์ไว้นึกถึง
ช่วงจังหวะที่ทุกคนลุกขึ้นปรบมือท่ามกลางความดีใจที่ละครจบได้อย่างสมบูรณ์แบบ มันคงจะเป็นอย่างนั้นถ้าไอ้ก้อนหินบางๆ มันไม่อ่อนแรงล้มลงพร้อมกับพาร่างของผมล้มไปด้วย ตัวผมกลิ้งลุนๆ ไปหน้าเวที เสียงทุกเสียงเงียบงันจนน่าตกใจ
ซวยแล้ว
ผมกรอกตามองเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกมันก็ทำหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่ คงเพราะความเงียบนั่นแหละครับ ผมเลยสูดเอาความกล้า ค่อยๆ กลิ้งไปมาหน้าเวที ก่อนกระโดดเพื่อจะยืนแบบเท่ๆ แต่คงประเมินความสามารถตัวเองสูงไปหน่อย เลยล้มหลังกระแทกพื้น เรียกได้ว่า อายเอาหน้ามุดดินยังน้อยไป
ความเงียบทั่วหอประชุมถูกเสียงขึ้นจมูกจากใครคนหนึ่งนำทาง ก่อนจะมาพร้อมการระเบิดเสียงหัวเราะและเสียงปรบมือจากทั่วทุกสารทิศ
รอดตัวไป ไอ้กลอย
ผมถูกเพื่อนๆ ดึงให้ยืนขึ้น ก่อนพวกเราจะจับมือแล้วโค้งแสดงความขอบคุณที่ทุกคนมารับชมการแสดง แม้บทพูดผมจะน้อยนิดก็เถอะ น่าจะให้แมวพูดภาษาคนได้บ้าง นี่พูดแต่เหมียวๆ ไม่แฟร์เลย หลังละครเวทีจบ ผมก็เดินเซๆ ไปหากลุ่มพี่โชที่ยืนอยู่
“ไอ้เกรียนกู” พี่จอมเดินมากอดคอผมคนแรก “มึงโคตรตลกไอ้ห่า”
“แสดงดีอะ โคตรเหมือนจริง โดยเฉพาะตอนหัวชนต้นไม้กับล้มเมื่อกี้ แม่งสุดยอด” พี่แทมว่าพร้อมชูนิ้วโป้งให้
“แน่นอน อินเนอร์ล้วนๆ” ผมว่าพร้อมยืด
“แต่กูว่าแม่งผิดคิวชัว” อกยืดแฟบทันทีเมื่อพี่ตินขัด ทำไมรู้ทันวะ “หน้าอย่างไอ้กลอย แสดงไม่ดีหรอก แต่นางเอกแม่งโคตรน่ารัก”
“กูยังน้ำตาจะไหลเลยไอ้ห่า” พี่แทมรีบเสริมเมื่อพูดถึงปิ่น “แล้วไอ้เชี่ยโชเป็นอะไร เป็นใบ้เหรอมึง” ใช่ครับ พี่โชเงียบไม่พูดอะไร มีแต่ตาดุๆ ที่มองผม
“เสือกตลอด” แล้วพี่แทมก็ถูกพี่ซันด่า “มันเป็นห่วงกลอยนั่นแหละ รู้ว่าเจ็บจริง”
“การแสดง เจ็บตัวเป็นเรื่องธรรมด๊า” พยายามทำให้เป็นเรื่องตลก แต่พี่โชไม่ตลก “พี่โช กลอยแสดงดีป่ะ” ยิ้มอ้อล้อไปครับ
“เอาความจริงหรือเปล่า” พูดโคตรนิ่งจนใจไม่ดี พอพยักหน้า พี่โชยิ่งจ้อง “ก็....”
“ก็อะไร”
“ก็....” ลุ้นจนจะปวดขี้ “ก็แสดงดีที่สุด ถ้าไม่มีเจ็บตัวแบบนั้น”
“นักรบก็ต้องมีบาดแผลสิ เนอะ” รีบหาพวกครับ แต่ไม่มีพวกกับเขาเลยได้แค่ยิ้มแห้งๆ อย่างเดียว “เดี๋ยวกลอยไปเก็บของช่วยเพื่อนก่อนนะ”
“อืม เดี๋ยวเสร็จแล้วไปหาอะไรกินกัน”
“รับทราบ”
ของกินๆ วันนี้กินอะไรดีวะ แค่คิดก็หิวแล้ว ผมรีบไปช่วยเพื่อนเก็บของ แม้จะใช้เวลานานไปสักหน่อยแต่ก็เสร็จ ผมเดินหน้าเบลอๆ ออกมาหาคนรอ กลุ่มพี่โชไม่มีใครแล้ว รวมทั้งไอ้ทูที่หายไปกับพี่เบ ทิ้งตลอด
“เหนื่อยไหม” พี่โชถามนิ่งๆ แต่โคตรอบอุ่น
“มากที่สุด เจ็บด้วย” ผมตอบ ร่างกายช้ำไปทุกส่วนจริงๆ ผมเอนตัวซบกับอกอุ่นๆ ของพี่โช “กลอยแสดงดีป่ะ” ถามย้ำอีกรอบตอนไม่มีคนอื่น พี่โชขำในลำคอจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่ดีเหรอ”
“ดีสิ แต่พี่ไม่ชอบฉากหนึ่ง”
“ฉากไหน”
“ก็ที่หนุนตักนางเอก”
“แล้วใครกันที่เห็นนางเอกครั้งแรกก็ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู ทำมาเป็นพูดว่ะคนเรา”
“หึงเหรอ” พี่โชถามขำๆ พอผมพยักหน้าก็ยิ่งขำ “หึงมากป่ะ”
“มากที่สุด ของที่สุด”
“น่ารักจริงๆ” ยิ้มตาแทบปิดเมื่อถูกบีบจมูก
“เออ...” เสียงขัดที่ทำเอาผมรีบผละออกจากอก คนขัดคือแอดมินเพจคู่ผมเอง หรือที่ทุกคนรู้จักชื่อว่าเข็ม เพื่อนผมเองครับ ใบหน้าแป้นแล้นและท่าทางขวยเขินของมันโคตรอยากมองบนใส่ “เข็มขอถ่ายรูปกับพี่โชได้ไหมคะ”
“ทำไมต้องดัดเสียงเหมือนนิสัยวะ” แขวะเพื่อนสาวไปเลยถูกถลึงตาใส่ พี่โชอยู่มันไม่กล้าทำอะไรผมหรอกครับ
“รูปเมื่อวาน พวกเราลงเพจแล้วนะคะ ถ้าพี่หรือมึง” จากเสียงหวานพอมองผมแม่งเข้มสุดๆ “ช่วยเม้นท์เรียกความฟินลูกเพจให้ด้วยนะคะ พลีส”
“รูปอะไรเหรอครับ” พี่โชถามอย่างสุภาพ เพราะถ้าเป็นผม มันจะไม่ได้คำตอบดีๆ แน่นอน
“ก็...เมื่อวานที่พี่โชแบกไอ้แมวดำขึ้นหลัง คือมันแบบ น่ารักมาก” กอไก่ที่ได้ยินนับเป็นร้อยๆ ตัว “เข็มลงไปแค่สองนาที คนกดไลค์เป็นพันเลยนะคะ” อยากจะด่าว่าขี้โม้ แต่หลักฐานความหล่อมันคาตา “นะคะ อย่าลืมเม้นท์”
“กูคิดเงิน...”
“กูพูดกับพี่โชเว้ย” ถูกสวนกลับทันทีเลยต้องหุบปาก พี่โชยิ้มน้อยๆ ก่อนพยักหน้ารับ “ขอบคุณนะคะ พี่โคตรหล่อ ใจดี แถมเป็นคนดีสุดๆ”
คำเยินยอกับเสียงชัตเตอร์ก็เริ่มรัวครับ ผมยืนหน้าเหม็นเบื่อรอคนถ่ายรูปพี่โชอยู่นานกว่าจะได้กลับ
“ฮอตตลอด” แขวะเบาๆ ให้คนกอดคอผม
“มีผัวหล่อก็อย่างนี้แหละ” เบ้ปากใส่คนมั่นหน้า แต่เรื่องจริงเลยเถียงไม่ออก “อยากกินอะไร”
“ชาบู” ตอบแบบไม่คิด
“กินได้แต่ห้ามตดในรถอีก โอเค๊”
เอาซะภาพพจน์ไอ้กลอยประเกรียนคนนี้เสียหาย กะอีแค่ตดเบาๆ ไม่กี่ครั้งเอ๊ง
“รู้แล้วน่า เดี๋ยวขอถุงเขาด้วยตอนขากลับ”
“เอาถุงไปทำไม ห่อของกลับไม่ได้นี่”
“ไม่ได้เอาห่อของ แต่เอาห่อตด อยากตดก็ตดใส่ถุงไง ดีจะตาย พี่โชไปไหน พี่โชรอด้วย ปีศาจรอคนขาสั้นด้วย ปีศาจ”
ความคิดผมไม่ดีเหรอครับ...มันออกจะดี เนอะ
...
มาด้วยความคิดถึงค่าา อย่าเพิ่งลืมกลอยประเกรียนกันนะคะ แม้หนังสือจะช้าไปสักหน่อย คาดว่าปลายปีนู้นเลย (มีเวลาเก็บเงิน)
*หมายเหตุ ตอนนี้ไม่รวมอยู่ในเล่มค่า* 
หัวข้อ: Just you and I เพราะนายคือของฉัน [ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ][P.43][31/10/61] (อ่าน 628999 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก