ตอนพิเศษ ควันหลงสงกรานต์เดย์
สวัสดีวันปีใหม่ไทยครับ ผมนายกลอยประเกรียนสุดหล่อแม่นเว่อร์มารายงานตัว ปีนี้ไม่ได้ออกไปเที่ยวที่ไหนเลย ก็เพราะมีคนเป็นหวัด จากที่นัดแนะไว้ตั้งแต่ต้นปีว่าสงกรานต์ปีนี้จะล่องใต้ ที่ไหนได้ พอถึงเวลาจริงกลับล่องไห้ (ร้องไห้) ซะอย่างงั้น ไอ้กลอยโซแซดมากครับบอกเลย
ตอนนี้คนเป็นหวัดสวมผ้าปิดปากนั่งไอโขลกๆ อยู่หน้าทีวี ผมถูกสั่งห้ามเข้าใกล้เกินสามเมตรเพราะเดี๋ยวจะติด เอาจริงๆ นะ ถ้าจะติด อยู่ไกลแค่ไหนมันก็ติด ในเมื่อเรายังใช้อากาศห้องเดียวกันแบบนี้ ผมพูดถูกหรือเปล่าล่ะ
“พี่โชกินข้าวต้มหรือโจ๊ก” ผมตะโกนถามหลังจากดูของที่ติดตู้เย็น
“เบื่อ” เสียงอู้อี้ตะโกนกลับมา ก็นะ สมควรที่จะบอกแบบนั้น พี่โชกินข้าวต้มสลับกับโจ๊กมาเกือบสี่วันแถมวันละสามมื้อ ไม่เบื่อก็ให้มันรู้ไป “อยากกินอะไรเผ็ดๆ บ้าง”
ผมเม้มริมฝีปากมองของที่อยู่บนโต๊ะ ทำกระเพาไข่ดาวคงจะง่ายสุด แต่ขอพูดหน่อยเถอะครับ ผมว่ามันก็แปลกอะ ก่อนวันสงกรานต์ พี่โชยังเป็นปกติ แข็งแรงเดินเหินไปไหนมาไหนสบายๆ แต่พอเข้าวันแรกของเทศกาลปุ๊บ อาการก็ออกเลย ทั้งไอ ทั้งไข้ ไม่รู้ไปทำอะไรมาถึงเป็นหนัก
หรือแอบไปลงอ่างมาวะ โดนเย็นๆ แล้วไข้กินแบบนี้
หมูที่มีอยู่ไม่มากถูกสับอย่างละเอียด ทั้งพริกทั้งกระเทียมกำลังลงผัดจนกลิ่นฉุนเล็ดลอดจากเตาดูด ทำเอาคนป่วยที่ปิดหน้าอยู่ไอออกมาอีก
“ไม่เปิดที่ดูดควันเหรอ” เสียงตะโกนถาม
“เปิดแล้ว แค่กๆ” พอได้พูด กลิ่นพริกก็เข้าคอเล่นเอาซะสำลัก
พี่โชป่วยทีไรชอบกลายร่างเป็นปีศาจตลอด เหวี่ยงบ้าง งอนบ้าง แต่ที่หนักสุดคือใจน้อย น้อยใจ พูดอะไรกระทบจิตใจนิดหน่อยก็ดราม่าออกมาเลย ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคงคิดว่าเป็นวันนั้นของเดือนแหงๆ ไอ้กลอยตามอารมณ์ไม่ค่อยจะถูก
หลังจากทนกลิ่นฉุนๆ มาได้ ก็ได้กับข้าวกลิ่นหอม ผมยกมาเสิร์ฟให้คนป่วยที่รีบผลักผมออกให้ห่าง นี่กลัวผมติดหวัด หรือรังเกียจ หรือหวงของกิน ชักจะงงๆ ผมยืนมองพี่โชกินข้าวผัดกระเพาอย่างเอร็ดอร่อยเอาซะกลืนน้ำลายลงคอเลยทีเดียว
“เมื่อกี้ได้ยินเสียงไลน์ พี่โชคุยกับใคร” ที่จริงเสียงเตือนมันเบามาก แต่เห็นคนถือกดพิมพ์ยิกๆ เล่นเดาว่าน่าจะคุยกับใครสักคน “มีกิ๊กเหรอ”
“ไอ้จอม”
“พี่โชเป็นกิ๊กกับพี่จอมเหรอ” อูย ด้วยความปากไวเลยถูกสายตาโหดตวัดมอง “พี่จอมมีอะไร” ต้องรีบทำกลบเกลื่อนก่อนที่จะมีคนดราม่า
“เดี๋ยวพวกมันจะมาหาที่ห้อง”
“มาทำไม”
“ไม่รู้” พยักหน้ารับโดยไม่ได้คิดอะไร แต่พอถูกพี่โชจ้องก็เลยเกิดความสงสัยจนต้องเอียงคอมอง “ไปแต่งตัวให้มันดีไป”
“หา?”
อยู่ๆ ก็ถูกดุให้ไปเปลี่ยนชุด แล้วชุดที่ผมใส่มันสกปรกตรงไหนวะ กางเกงบ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดเนี่ย ซักสะอาดมาก แม้ตอนนี้จะมีกลิ่นกระเพาก็เถอะ
“ไปใส่กางเกงในห้องใหม่”
“โหย ไม่มีใครสนใจหรอก” ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไหร่ ความหวงก็ไม่เคยคลายลงสักที
“ไม่มีใครสนใจก็ต้องเปลี่ยน”
“เผด็จการจังวุ้ย ครับๆ”
เปลี่ยนเสร็จก็ออกมามาจะนั่งดูทีวี แต่กลับถูกเนรเทศให้ไปนั่งติดจอแทน มันจะมากไปแล้ว รังเกียจใช่ไหมแบบนี้เนี่ย คนอะไรกลัวติดขนาดนี้วะ ระหว่างขุ่นเคืองเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดัง ผมวิ่งออกไปดูก็เจอกลุ่มชายฉกรรจ์ยกพวกมายืนอยู่หน้าห้อง พอเปิดประตูเท่านั้น ทั้งกลุ่มก็เฮละโลเข้ามาและทำเหมือนมองไม่เห็นคนเปิดอย่างผม
“อ่าวไอ้กลอย มึงไปยืนหน้าประตูตั้งแต่เมื่อไหร่” ดูพี่แทมทักผมสิครับ กวนชัดๆ
“เพิ่งรู้ว่าพี่ตาบอด” ตอบแบบเรียบๆ แต่เรียกเสียงหัวเราะได้ดี “พวกพี่ขนอะไรมาเยอะแยะวะ”
“เอ๊าไอ้นี่ ตาบอดเหมือนกูละสิ ถึงดูไม่ออกว่าพวกกูเอาอะไรมา” โดนดอกที่สองไปพอเจ็บแสบ พี่แทมหัวเราะงอหงายให้กับประโยคของตัวเองโดยไม่มีคนอื่นสนใจ น่าสงสารพี่เขานะครับ
มาถึงก็ใช้ให้ผมเอากับแกล้มไปใส่จาน นี่ผมเจ้าของห้องนะเว้ย แต่ทำไหม ก็ทำ ผมยกถุงกุ้ง หมึก หอยไปใส่จานให้บรรดาเพื่อนๆ ของพี่โชที่ตอนนี้เอาน้ำสีอำพันวางเรียงรายอยู่หลายขวด ของนอก ของแพงทั้งนั้น กะกินจนน็อคสินะครับ
“พวกพี่กินได้ แต่ห้ามให้พี่โชกินนะ” รีบตะโกนบอก เห็นนะครับว่าคนป่วยกำลังยื่นมือไปรับแก้วเหล้าที่พี่ซันชงให้
“ทำไมวะ เพื่อนกูทั้งคน” พี่ตินถามกลับพร้อมเอาแก้วยัดใส่มือเพื่อน
“ก็พี่โชไม่สบาย ไอมาหลายวันแล้วเนี่ย” รีบยกจานออกมาวางแล้วดึงแก้วจากมือพี่โชออก “พี่ห้ามกิน”
“ไม่เป็นไรหรอก” คนถูกห้ามตอบกลับมา ไหนว่าป่วยจนไม่ให้ผมเข้าใกล้เพราะกลัวติดไงวะ
“เป็นสิ พี่ห้ามกิน นี่คือคำสั่ง” เอาสิ เคยสั่งห้ามผมกินยังไง วันนี้ไอ้กลอยจะห้ามบ้าง และตอนนี้คนถูกห้ามก็หน้าบึ้งหน้างอเป็นปลาทูแม่กลองไปแล้ว
“วันนี้ไอ้เกรียนมาแนวดุเว้ยเฮ้ย” พี่จอมเหล่ตามองผมแล้วยิ้มออกมา
“ไอ้โชๆ” เสียงพี่แทมเรียกเพื่อนตัวเองดึงความสนใจของทุกคน รวมทั้งผม “ระหว่างไอ้กลอยกับหมา ใครดุกว่ากันวะ”
“พี่แทม!”
ผมได้แต่โวยวาย ต่างจากพี่โชที่ยื่นขาไปถีบให้ สมน้ำหน้า นี่กลอยประเกรียนสุดรักสุดหวงของปีศาจนะครับ ว่าไม่ได้
“เตะกูทำไมเนี่ย”
“อย่าพูดความจริง”
“อ่าว”
คนสุดท้ายคือผมเอง หน้าเหวอเลยที่พี่โชพูดแบบนั้น แต่ทุกคนกลับหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง
“พวกมึงดูหน้าน้องเขาด้วยไอ้ห่า” พี่ซันยังคงเป็นเทพบุตรของผมเสมอ ผมเลยเลือกจะเดินไปทิ้งตัวนั่งข้างๆ แต่นั่งยังไม่ถึงนาทีก็ถูกมือดีลากให้ไปนั่งด้วย “ขี้หวงไม่เคยหาย”
ความวุ่นวายต่างๆ กำลังเริ่ม คาราโอเกะคือสิ่งที่ขาดไม่ได้ และเสียงเพี้ยนๆ ก็ขาดไม่ได้เช่นกัน พี่แทมครองไมค์อยู่หน้าจอ โดยที่คนอื่นไม่สนใจเพราะกำลังคุยกันเรื่องไปเที่ยวหลังจากนี้ เพราะช่วงสงกรานต์คนหยุดเยอะ หากไปเที่ยวก็จะเจอแต่คน ดังนั้นถ้าไปช่วงนอกเทศกาล คนก็จะน้อย ที่กิน ที่เที่ยวก็มีให้เลือกเยอะกว่า และผมก็ว่ามันเข้าท่านะ เคยไปเที่ยวทะเลกับพวกไอ้อัธตอนมัธยม แม่เจ้า หาดทรายแทบไม่มีที่เดิน คนเยอะยิ่งกว่าเม็ดทรายซะอีก
“พี่โช” กดเสียงต่ำเรียกขณะหางตาแอบเห็นคนป่วยยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ หลังจากผมห้าม พี่ซันก็เทแต่โซดาให้แทน ที่จริงอันนี้ก็ห้ามอะ เพราะมันใส่น้ำแข็ง แต่ความสงสารก็เลยปล่อยไป
“นิดหน่อยเอง” คนป่วยพูดเสียงอ่อน เห็นพี่โชลอบกลืนน้ำลายลงคอตอนเพื่อนๆ ยกแก้วกัน
“ทำไมดื้อจังฮะ” แกล้งดุไป เลยถูกบีบจมูกจนแทบหายใจไม่ออก
“กูเป็นผัวมึงนะ”
“ไอ้คู่นี้ จะเอากันไปที่ห้อง พวกกูจะคุยเรื่องเที่ยว”
ความหวานหายไปเมื่อถูกพี่จอมขัด นี่คือข้อเสียอย่างหนึ่งเวลาเพื่อนมาเที่ยวห้อง
ซึ่งหลังจากตกลงนัดแนะกันเสร็จ วงเหล้าก็กลับมาคึกครื้นอีกรอบ คราวนี้ไมค์ที่พี่แทมถือครองตกทอดมายังคนที่เสียงดีที่สุดอย่างพี่ซัน แบบนี้ค่อยลื่นหูหน่อย ความเพราะของเพลงเข้ากับบรรยากาศได้ดีทำให้ผมเผลอ คนป่วยยกเหล้าขึ้นกี่แก้วก็ไม่รู้ มาเห็นอีกทีก็ตอนหน้าพี่โชเริ่มแดงๆ
“พี่ไข้ขึ้นหรือเปล่า” ถามด้วยความเป็นห่วง แต่พอแตะหน้าผากดูก็ไม่ได้ร้อน
“ก็เล่นยกติดๆ กัน มันก็เมาเร็ว” พี่ตินพูดไม่ดูสายตาเพื่อนตัวเองที่แทบหลุดออกจากเบ้า คงไม่ได้เตี๊ยมกันสินะแบบนี้ ก่อนจะรีบออกตัวล้อฟรี “กูไม่เกี่ยว”
“ถ้าคืนนี้ไข้ขึ้น ก็ดูแลตัวเองไปเลย”
“ไอ้กลอย” พี่แทมเรียกหลังจากผมบ่นพี่โชไป พอหันไปมองก็เจอพี่แทมจ้องหน้านิ่ง เหมือนมีเรื่องเครียด “มึง...”
“อะไรพี่ ผมเครียดตามแล้วเนี่ย” เสียงนิ่งๆ นั่นทำเอากลัวเหมือนกัน
“มึงไปลวกหอยแครงให้กูเพิ่มหน่อย ไอ้ตินแย่งกูกินหมดแล้ว”
“ปั๊ดโธ่”
แล้วเปลือกหอยก็พุ่งไปหาทั่วทุกทิศ คนพูดหัวเราะจนหงายหลัง ชอบนักที่จะแกล้งผมเนี่ย ปล่อยให้ใจไม่ดีอยู่ตั้งนาน นึกว่ามีเรื่องคอขาดบาดตาย ผมลุกไปในครัว หยิบถุงหอยแครงสดที่พวกพี่เขาซื้อมาไปล้าง ก่อนตั้งน้ำให้เดือด เทน้ำส้มสายชูลงไปตามด้วยหอยแครง
“ไม่ต้องเอาสุกมากนะ” เสียงพูดชิดใบหูกับลมเบาๆ เป่าทำเอาขนลุกซู่ พี่โชมายืนซ้อนหลังพร้อมรวบเอวผมไปจนแทบจมอกตัวเอง
“พี่ทำอะไรเนี่ย เมาแล้วใช่ไหม” เมาแล้วหื่นไม่เคยเปลี่ยน ถ้าเมาแล้วไม่หื่น แสดงว่าหนัก
“นิดหน่อย” ขนาดนิดหน่อย กลิ่นละมุดยังมาขนาดนี้ “ไม่ได้กอดตั้งนาน อ้วนขึ้นหรือเปล่า” พูดจบก็ดึงพุงผมเล่นซะงั้น
“ไม่ต้องมาทำเนียน กลอยบอกว่าห้ามกินไง ทำไมดื้อวะ”
“ดื้อที่ไหน พี่ออกจะเชื่อฟังเมีย”
เกลียดนักเวลาเมาแล้วพูดอ้อนแบบนี้ เพราะมันทำให้ผมใจอ่อน
“ถ้าเชื่อฟังแล้วทำไมยังกิน”
“ก็กินกับเพื่อนแค่นิดเดียว”
“เชื่อตายล่ะ เฮ้ย พี่ทำอะไรเนี่ย ห้ามล้วงไข่ เอามือออกไปเลย พี่โช”
“นิดเดียวเอง อยากรู้ว่ามันได้ที่หรือยัง”
“ห้ามล้วงไข่กลอย”
“อย่าหวงสิวะ ไข่ของกลอยก็เหมือนไข่ของพี่”
“พี่โช ไม่เอา ห้ามล้วง พี่โชเว้ย”
“พวกมึงล้วงไข่อะไรกันอยู่ กูอยากใส่ใจ” เสียงพี่แทมดังมาในระยะใกล้
“หรือเรียกสั้นๆ ว่าเสือกนั่นเอง” ตามมาด้วยพี่ตินที่ทำตาแวววาวพร้อมยิ้มกริ่ม
“จะล้วงไข่ ควักไข่อะไรก็น่าจะไปทำในห้อง ถึงจะไม่เห็นหัวพวกกูที่นั่งหัวโด่อยู่ก็เถอะ” ปิดท้ายด้วยพี่จอมที่ตอนนี้เข้ามาประชิดตัวผมกับพี่โชเรียบร้อย “ไหนไข่ไอ้กลอย”
ผมว่า พวกเขากำลังคิดเรื่องใต้เข็มขัดอยู่แน่
“นี่ไง” ไม่รู้จะตอบยังไง พี่โชเลยตอบให้แทน ด้วยการชี้ไปที่หม้อเตาข้างๆ ที่กำลังต้มไข่อยู่
“ไข่ไอ้กลอยที่ว่า...” นี่พี่แทม
“ที่ไอ้โชมันกำลังจะล้วง...” นี่พี่ติน
“แต่ไอ้กลอยไม่ให้ล้วง...” และนี่พี่จอม
“คือไข่ต้มเหรอวะ!!”
สามคนมาคนละประโยค แต่ลงท้ายอย่างพร้อมเพรียง ผมกับพี่โชพยักหน้ารับ คนอยากรู้ก็แตกพ่ายย้ายกลับไปนั่งในวงเหล้าต่อ มีพี่ซันกับพี่เบหัวเราะเยาะอยู่ ผมว่าพี่เขาสองคนก็คงอยากรู้เหมือนกัน แต่ไม่อยากเป็นทัพหน้าไง เห็นพี่ซันขำจนเหล้าที่เพิ่งกระดกแทบพุ่ง ส่วนพี่เบถึงกับร้องเพลงดำน้ำเพราะรอฟัง
สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันมานานหลายปี
ลวกหอยแครงได้ที่ก็ยกมาให้วงเหล้า ผมวางถ้วยไข่ต้มสองฟองไว้ด้วย ทุกคนถึงกับเบือนหน้าหนี เรื่องล้วงไข่คงทำให้เซ็งในอารมณ์ไม่หาย แล้วผมผิดตรงไหนที่ห้ามไม่ให้พี่โชล้วงไข่ที่มันกำลังเดือด
“พี่กินด้วย ขอคำนึง” กัดไปได้คำหนึ่งก็ถูกมือใหญ่ของพี่โชดึงไป เคยไหมครับ เวลากินขนมหรืออะไรก็ตามแล้วมีคนขอกินคำหนึ่ง ซึ่งคำๆ เดียวนั้นของๆ เราแทบหมด อย่างเช่นไข่ต้ม พี่โชกัดไปจนเหลือแค่ปลายที่ผมถือ ถ้าจะกินขนาดนี้ก็กินไปทั้งใบเลยเถอะ “อย่างกน่า” คงเพราะเห็นผมหน้าบูด พี่โชเลยขำออกมา
“พวกมึงก็ดูรักกันดีนะ” อยู่ๆ พี่แทมก็พูดออกมา ผมหันไปมองหน้าพี่โช ก่อนจะหันกลับไปมองคนพูด “กูจำวันแรกที่เจอไอ้กลอยได้อยู่เลย ไอ้โชบอกหิ้วมาจากกองขยะ”
“ข้างถังขยะ” รีบแก้ให้ พี่แทมพูดซะเหมือนผมเป็นขยะเปียก
“นั่นแหละ ไม่น่าเชื่อว่าตั้งแต่ตอนนั้นมาถึงตอนนี้ ไอ้เด็กข้างถังขยะจะทำให้เพื่อนกูรักได้มากขนาดนี้ ปรบมือสิ รออะไร”
แล้วทุกคนก็บ้าจี้ปรบมือกัน พี่โชถึงกับยิ้มกว้าง แต่ก็จริงอย่างที่พี่แทมว่า ผมไม่เคยคิดเลยว่า ไอ้หน้าโหดที่หิ้วคอเสื้อผมเข้าผับในวันนั้น จะกลายมาเป็นคนรักของผมอย่างทุกวันนี้ พูดแล้วก็เขิน
“เพื่อความรักของกู ชนๆ”
“เนียนได้อีก”
ถอนหายใจเมื่อมีคนเนียนกินเหล้า แต่ห้ามไปก็เท่านั้น ผมเลยปล่อยตามใจ และพอตามใจ คุณชายก็ยกเอาๆ พี่ไปอดอยากมาจากไหนวะ เมื่อคนในวงกรึ่มได้ที่ ภาพเดิมที่คุ้นตาก็เกิดอีก เสียงเพี้ยนๆ กับคู่หูคู่เดิม หลายครั้งมีปากเสียงกันเพราะเลือกเพลงไม่ถูกใจอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็ร้องกันทุกเพลงอยู่ดี
“พี่กินเยอะไปแล้วนะ” กระซิบบอกพี่โชที่หัวเราะเพื่อนร้องเพลงเพี้ยน “เดี๋ยวก็เมาเละหรอก”
“เมาเหล้าไม่มากเท่าเมารัก” หันมาทำตาเยิ้มพูดเลี่ยนไปอีก “กลอยครับ พี่เมา”
“เห็นแล้วว่าเมา”
“ทำไมพูดห้วนจัง ไม่น่ารักเลย”
“เมาแล้วเข้าไปนอนไหม”
“ไม่ไป”
กำลังจะอ้าปากพูดต่อ แต่เสียงของพี่แทมที่พูดออกไมค์ก็ดึงความสนใจ ด้วยประโยคที่ว่า มีเพลงที่ฟังแล้วร้องไห้ทุกครั้ง ชักอยากรู้ว่าพี่แทมจะร้องไห้ให้กับเพลงอะไร
“โด เร มี โด เร มี”
“เพลงอะไรของมึงวะ”
“กูวอร์มเสียงไอ้ห่า รอแป๊บ”
น้ำที่กินไปแทบพ่นออกปากหลังจากพี่แทมตอบคำถามพี่ซัน ส่วนคนถามถึงกับเบือนหน้าหนี
“วัน ทู วัน ทู โฟร์”
“ทรีละวะ”
“มุกเว้ย เอาใหม่ วัน ทู ทรี ...ห้ามใจเท่าไหร่ หัวใจก็ยังไม่ฟัง ยังหวัง ว่าเธอจะเห็นใจ” พออินโทลเพลงจบ ประโยคแรก (เกือบร้องไม่ทัน) ขึ้นมา ก็ทำเอาผมขนลุก “ทั้งๆ ที่เธอ เห็นเราไม่มีความหมาย แต่ไม่อาจตัดใจ ให้ลืมเธอลง เขียนลงกระดาษ เขียนลงไปหมดทุกอย่าง ความหลัง ที่เธอทำช้ำใจ ย้ำเตือนความจำ ไว้ตรงประโยคสุดท้าย ขีดเส้นใต้เอาไว้ ว่าเธอไม่รัก” พี่แทมร้องมีเสียงสะอื้นเบาๆ คลอ เพิ่งเคยเห็นคนร่าเริงก็มีมุมเศร้า “เขียนทุกอย่างไว้เตือนให้ใจมันจำ ย้ำข้อความสำคัญ ย้ำไว้อ่านสอนใจทุกวัน คงพอทำให้ลืมเธอ” น้ำตาของพี่แทมเริ่มคลอ และพร้อมจะไหลลงทุกเมื่อ แม้จะร้องเพี้ยน แม้เสียงจะไม่เพราะ แต่ทำไมผมถึงอินทุกคำร้องวะ เอาซะผมจุกไม่กล้าเอ่ยแซว “แม้มันจะเจ็บ แม้มันจะทรมาน และมันจะทำเราร้องไห้ เพราะคือความจริง เรื่องจริงที่เจ็บปวดใจ ขีดเส้นใต้เอาไว้ ว่าเธอไม่รัก”
สีหน้าคล้ายเจ็บปวดของพี่แทมทำให้บรรยากาศรอบห้องดูทึมๆ คนเมาทั้งหลายก็ดูสงบลง โคตรไม่ชินที่เห็นพี่แทมเศร้า ผมชอบที่พี่เขาบ้าบอมากกว่าอะ
“มึงอกหักเหรอวะ” พี่เบถามออกมาหลังจากพี่แทมหยุดร้อง “มีอะไรทำไมมึงไม่บอกเพื่อน”
“นั่นสิ กูเรียนกับมึงเกือบทุกวัน ทำไมมึงไม่บอก” พี่ซันทำหน้าเครียด คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเหมือนคนข้างตัว
“หรือมึงไม่เห็นพวกกูเป็นเพื่อนวะ พวกกูมีประโยชน์เฉพาะตอนกินเหล้าแค่นั้นเหรอไอ้ห่าแทม” ประโยคของพี่จอมทำให้พี่แทมส่ายหน้ารัวๆ “ถ้าไม่ใช่ แล้วมึงมีอะไรทำไมไม่บอก”
“มึงไปแอบรักเมียชาวบ้านหรือเปล่า” พี่ตินพยายามทำให้เหมือนตลก แต่ตอนนี้ดูจะไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่ “กูปากหมาเอง”
“ที่กูไม่บอก...” ได้ฟังคำตัดพ้อจากเพื่อนหลายๆ คน พี่แทมที่เงียบไปนานก็เริ่มพูดบ้าง “คือกูแบบ”
“มีอะไรก็เล่ามาสิวะ”
“พี่บอกผมได้นะ”
“ขอบใจพวกมึงมาก มึงด้วยไอ้กลอย” พี่แทมมองเพื่อนทุกคนด้วยแววตาซาบซึ้ง “ความรักของกูมันโคตรเจ็บ”
“ทำไมวะ เขาไม่รักมึงเหรอ” พี่แทมพยักหน้ารับเมื่อถูกพี่โชถาม “ใครวะที่ไม่รักมึง พวกกูรู้จักไหม” คราวนี้ส่ายหน้าตอบ “งั้นใครวะ”
นั่นสิ ใครวะ ขนาดพวกพี่โชก็ไม่รู้จัก
“กูเคยเจอไหม” พี่ซันถามออกมา เพราะเรียนปริญญาโทด้วยกัน แต่พี่แทมก็ส่ายหน้าตอบ “แล้วมันใครวะ รีบๆ บอก”
“เรื่องมันเศร้าเหี้ยๆ”
“เออ เรื่องเศร้าเหี้ยๆ ของมึงพวกกูอยากรู้ รีบๆ บอก เผื่อพวกกูจะไปช่วยเกลี้ยกล่อมให้เขารับรักมึงไง” เห็นด้วยกับพี่ติน หากได้กลุ่มสุดหล่อนี้ไปพูด รับรองคนที่พี่แทมชอบต้องรับรักแน่
“เขาเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับกู” พอพี่แทมเริ่มพูด ทุกคนก็รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ รวมทั้งผมด้วย “เรียนห้องเดียวกัน ไปกินข้าวพร้อมกันทุกวัน”
“ห้องเดียวกัน กินข้าวด้วยกัน ใครวะ เชี่ย” พี่เบถูกพี่ตินตบหัวจนหน้าคว่ำเพราะพูดขัด ก่อนทุกคนจะพากันเงียบอีกครั้ง “เล่าต่อๆ”
“กูไปกินข้าวกับเขา นั่งข้างเขา ตักไข่พะโล้ให้เขา” ว่าแล้วก็เหล่ตามองไข่ต้มในถ้วยของผมที่เหลืออีกหนึ่งใบ “เขากินไข่พะโล้ของกูอย่างอร่อย” ผมว่า มันเริ่มแปลกๆ “เราเข้านอนพร้อมกัน กูไปนอนข้างเขา แต่เขากลับไม่สนใจกู สุดท้ายกูก็บอกว่าชอบเขา แต่เขาบอกกับกูว่า...”
“ว่า??”
“ความรักคืออะไร กินได้เหมือนไข่พะโล้ไหม กูโคตรเศร้า...ขีดเส้นใต้เอาไว้ ว่าเธอไม่รัก”
เรื่องเล่าของพี่แทมกำลังทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่สับสน ผมกำลังประมวลผลในการรับรู้ของตัวเองอย่างหนัก เรื่องที่ฟังเมื่อกี้ มันคือเรื่องอะไรวะ
“สรุปคือ คนที่ไม่รักมึง เขารักไข่พะโล้เหรอ ไอ้เชี่ย กูงง” พี่จอมโวยวายแทนทุกคน
“เขาคือรักแรกของกู ตอนนี้เขากำลังจะแต่งงาน” พี่แทมว่า
“รักแรก?”
“อืม สมัยอนุบาล”
“อนุบาล!”
วงแตกของจริง สรุปเรื่องดราม่าเศร้าๆ เคล้าน้ำตาที่เล่าออกมาให้ทุกคนฟังนี่คือเรื่องสมัยอนุบาลเหรอวะ แล้วคนดราม่าก็ถูกน้ำแข็งขว้างใส่ มันคงจะไม่เป็นอะไรหากพี่แทมไม่วิ่งรอบห้อง น้ำแข็งก็ถูกปาไปรอบห้อง ใครล่ะที่จะเหนื่อย ก็ผมนี่ไง น้ำตาซึมให้กับดราม่าสมัยปีมะโว้แล้วยังต้องมาทำความสะอาดห้องเพิ่มมากกว่าเดิมอีก เป็นไอ้กลอยนี่เหนื่อยตลอด
และวันนี้วงเหล้าเลิกเร็วกว่าทุกครั้ง คงเพราะทุกคนสมองเบลอจากเรื่องเล่าของพี่แทมแน่ ตอนออกจากห้อง พี่จอมยังทำหน้างงตามอารมณ์ไม่ถูก จะว่าไปก็อยากเห็นคนที่พี่แทมชอบเหมือนกันนะครับ อยากรู้ว่าจะเป็นคนยังไง จะเพี้ยนเหมือนกันไหม เพราะดูแล้วหากนิสัยต่างกันสุดขั้วคงอยู่ด้วยกันลำบาก ผมหมายถึงแฟนพี่แทมอะที่ลำบาก
“พี่โชรีบไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวไข้ก็ขึ้นหรอก” บอกคนที่ช่วยผมเก็บเศษขนมที่ตกตามพื้น วันนี้ผมไม่ต้องทำความสะอาดคนเดียวนะครับ ดีจริง “พี่โช เดี๋ยวที่เหลือกลอยทำเอง”
“พี่รออาบพร้อมกลอย” พี่โชเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้หนึ่งที ก่อนจะก้มลงไปเก็บขวดเหล้าต่อ
“รออาบพร้อมกันทำไม พี่ไปอาบก่อน”
“อยากเล่นสงกรานต์กับกลอยก่อน”
“สงกรานต์อะไร นี่มันเลยวันแล้วไหมล่ะ”
“ก็สงกรานต์ของเราสองคน ในอ่าง” ว่าแล้วก็ขยิบตาส่งมาให้
“พอเลย ทั้งเมา ทั้งป่วยยังจะมาหื่นอีก” ขืนรออาบพร้อมกัน ไม่ได้แค่อาบน้ำแน่ ผมหมายถึงต้องมีแช่น้ำอุ่นอย่าคิดลึก แบบนั้นแล้วหวัดพี่โชไม่ต้องหายกันพอดี
“หายแล้วน่า” พูดจบ คนหายป่วยก็จามออกมาเสียงดัง “ไอ้พวกนั้นนินทาพี่อยู่แน่ๆ” ว่าแล้วก็จามติดๆ กันออกมาอีก
“กลอยว่า ไม่ได้ถูกนินทาแล้วล่ะ ไข้กลับแน่แบบนี้”
“ไม่หรอก พี่หายแล้วจริงๆ ฮัดชิ้ว”
นี่คือคนที่หายแล้วเหรอ
จากนั้นพี่โชก็จามอยู่ตลอด จามจนจมูกแดงไปหมด นี่ละ ผลของการไม่เชื่อฟัง จากที่ใกล้จะหาย กลายเป็นว่าอาการหนักกว่าเดิม แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ผมจะได้เข้าใกล้พี่โชล่ะ นอนกอดหมอนข้างมาหลายคืน มันไม่อุ่นเหมือนกอดปีศาจนี่นา แถมไม่มีคนให้กู๊ดไนท์คิสด้วย แย่อะ
“พี่โชไปอาบน้ำได้แล้ว กินยาด้วย”
“พี่หายแล้วจริงๆ ฮัดชิ้ว เชี่ยเอ้ย ใครนินทากูวะ ไอ้แทมแน่ เดี๋ยวมึงเจอกู ฮัดชิ้ว”
บางทีพี่โชก็เป็นคนตลก แต่ผมว่า เราควรสงสารพี่แทมมากกว่า โดนทุกทีเลย
แม้สงกรานต์ปีนี้จะไม่ได้ออกไปเล่นน้ำเหมือนปีก่อนๆ แต่ก็มีความสุขดี ได้กลับไปหาครอบครัว ผมไปนอนบ้านพี่โชวันนึง อีกวันพี่โชก็ไปนอนบ้านผม อยากให้เห็นคุณชายโชแต่งชุดนอนลายยีราฟของผมซะจริง ขากางเกงสั้นเต่อขึ้นหน้าแข้ง โคตรตลก แต่คุณชายก็เอาอยู่ แม่ผมกับแฟนพี่กิ่งออกปากชมกันใหญ่ว่าหล่อ จะมีแค่ผมกับพี่กิ่งที่หัวเราะใส่ ผมไม่ได้แกล้งนะ ก็ไม่เตรียมชุดนอนมาเอง ช่วยไม่ได้
ปีใหม่ไทยนี้ ผมขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ นะครับ ร่ำรวยความสุข (เหมือนผม) มีคนรักที่ดี (เหมือนผม) ขอให้อย่าเจ็บ อย่าป่วย (เหมือนพี่โช) ขอให้เป็นปีที่ดีของทุกคนครับ ไอ้กลอยคนนี้รักทุกคนเสมอดัง...ฟ้าดินแยกเราเท่าไรไม่ขาด ภพชาติพรากเราห่างกันไม่ได้ เมื่อบุพเพสันนิวาสมั่นหมายให้เจอ ผู้ใดเข้ามาไม่เคยไหวหวั่น เหมือนใจฉันเกิดมาเพื่อเป็นของเธอ รอวันพบเจอ เคียงข้างรักเธอ...นิรันดร์
สวัสดีปีใหม่ไทยครับ
.......
สวัสดีค่า คราวนี้พากลอยประเกรียนมาช้ากว่าทุกที ปกติต้องมาช่วงเทศกาล นี่ย้อนหลังหลายวัน ขอโทษค่าา
ผ่านช่วงสงกรานต์มาอย่างเปื่อยๆ ไม่ได้เล่นน้ำจนเปื่อยนะคะ นอนจนเปื่อย แฮ่ (อยากเป็นตลกในคณะพี่โช)
และขออภัยหากเรื่องนี้ไม่ค่อยมีสาระ เพราะเราเน้นสร้างรอยยิ้มให้ทุกคนเหมือนเดิมค่ะ
หวังว่าเราจะได้เจอกลอย2 ในไม่ช้า (เอากลอย1 ให้รอดก่อน)
แล้วเจอกันใหม่ในเทศกาลหน้าค่าาาาา จุ๊บบบ
หัวข้อ: Just you and I เพราะนายคือของฉัน [ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ][P.43][31/10/61] (อ่าน 629613 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก