Just you and I ตอนพิเศษ : เรียนขับรถกันเถอะ
เนื่องจากคุณปีศาจห่วงสวัสดิ์ภาพในการขับขี่ยวดยานพาหนะของกระผม ท่านได้สั่งให้กระผมไปเรียนขับรถ ในคราแรกจะปฏิเสธ แต่แววตาดุดันเยี่ยงปีศาจส่งตรงมาทำให้ยากนักที่จะปฏิเสธ แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังถูกบ่นเช้าบ่นเย็น
หน้าตึกเรียนที่ซ่องสุมกำลังพลของเด็กศิลปกรรมปีสาม พวกผมนั่งหน้าเศร้าเพราะกำลังไว้อาลัยให้คะแนนที่เพิ่งเทสย่อยไป มันก็ไม่ได้ยากหรอกครับ แต่ออกไม่เหมือนกับที่เรียนมาก็แค่นั้น ผมรู้ว่าป๋าแต่ติส แต่แบบนี้มันติสเกินไป นักศึกษาอย่างพวกผมเข้าไปไม่ถึงจิตใจที่เต็มไปด้วยจินตนาการของแก
“กูถอนหายไปเป็นพันรอบแล้วเนี่ย” ไอ้สักมันบ่นครับ ขานี้ลูกศิษย์คนโปรดแต่คะแนนครั้งนี้อย่างแย่
“เอาน่ามึง คะแนนไม่ได้มีผลต่อเกรดสักหน่อย” ผมตบบ่าไอ้สักเพื่อปลอบ
“มึงก็พูดได้ มึงมันผ่านนี่” ไอ้ต๋องมันว่าแทนเพื่อน ไอ้นี่ก็ตก
“อย่าพูดว่าผ่าน ต้องพูดว่าคาบเส้นตายไอ้ห่า คะแนนกูคาบเส้นพอดี”
“แต่ก็ผ่านหรือเปล่าวะ”
“เอาน่าพวกมึง อย่าคิดมาก” ผมยิ้มกราดให้เพื่อนที่สอบไม่ผ่าน ก่อนจะสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ มีกระดาษปึกหนาผ่านหน้ามา “อะไรของมึงอีเข็ม” เงยหน้าถามคนที่ถือกระดาษปึกนั้น
“ก็โบชัวที่เรียนขับรถไง ที่นี่สอนดีนะมึง แล้วที่สำคัญเด็ดมาก” ผมมองแววตาระยิบระยับของเพื่อนอย่างไม่น่าไว้ใจ
“อะไรเด็ดมากวะ” ไอ้เคมันถามแทน เพราะมันก็เห็นสายตาแพรวพราวนั่น
“คนสอนไงมึง โคตรเด็ด ถ้ามึงเห็นนะ มึงจะร้องซี๊ด” อีเข็มกัดมุมปากแล้วร้องซี๊ดออกมาเบาๆ พวกผมพากันหัวเราะ
“ถ้าจะเด็ดจริง ทำให้มึงร้องซี๊ดเหมือนถูกเหยียบตีนได้ขนาดนี้”
“ไอ้เชี่ยทู หุบปากมึงไปเลย ไอ้พวกสอบตก”
“ไปไกลๆ เลยอีเชี่ย” จากการด่า แน่นอนว่าอีเข็มผ่าน
ผมเลิกสนใจเพื่อนที่เริ่มคุยกันถึงวันศุกร์ที่จะถึง ได้ยินแว่วๆ ว่าจะไปกินยาดองที่เพิง โรงเรียนสอนขับรถยนต์ครูนิก น่าเรียนเหมือนกันนะเนี่ย ผมขอให้อีเข็มมันช่วยหาโรงเรียนสอนขับรถให้ครับ เพราะมันก็เพิ่งไปเรียนแล้วสอบใบขับขี่ผ่านตั้งแต่ครั้งแรก แปลว่าโรงเรียนนี้น่าจะเด็ดจริงๆ
ช่วงบ่ายผมไม่มีเรียนเลยขอให้ไอ้ทูขับรถไปส่งที่โรงเรียนสอนขับรถ พอก้าวเข้ามาในตึก มีหลายคนกำลังลงทะเบียนเรียนอยู่ที่โต๊ะ โรงเรียนนี้อยู่ในตึกสองชั้น ด้านล่างเป็นลานกว้างๆ มีโต๊ะลงทะเบียนแล้วก็มีห้องแบ่งเป็นโซนๆ ดูแล้วน่าจะได้รับความสนใจจากคนขับรถไม่เป็นอยู่มาก ผมเดินมานั่งโต๊ะลงทะเบียนที่ว่างอยู่ ด้านหลังโต๊ะมีผู้ชายหน้าตาดีระดับพระเอกกำลังพิมพ์คอมพิวเตอร์ต๊อกแต๊กๆ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมก็สะดุ้งนิดๆ
“ครับ?” เสียงทุ้มคล้ายกับละเมอออกมา
“คือผมมาลงทะเบียนเรียน” ผมบอกออกไป มีไอ้ทูยืนเป็นแบล็กกราวอยู่ด้านหลัง
“อ๋อ มาลงทะเบียนเรียนนะครับ คนเดียวหรือสองคนครับ”
“คนเดียวครับ” ยิ้มอย่างเป็นมิตรสุดๆ ให้ไป
“งั้นรบกวนกรอกเอกสารด้วยนะครับ แล้วขอบัตรประชาชนด้วย” คำอธิบายเกี่ยวกับเอกสารทำให้ผมรีบกรอกลงไป มีช่องให้เลือกคนสอนด้วย แต่ไม่มีหน้าตาครูที่จะสอน แล้วแบบนี้จะรู้ได้ไงว่าคนที่เลือกเป็นใคร
“เลือกครูที่สอนนี่ต้องกรอกทุกอย่างหรือเปล่าครับ” เงยหน้าถาม
“ใช่ครับ ที่ให้เลือกเพราะบางคนอยากเรียนกับครูที่มีอายุแล้ว หรือบางคนอยากเรียนกับครูหนุ่มๆ สาวๆ” รอยยิ้มที่ตอบกลับแทบทำให้เคลิ้มเลยทีเดียว
“ครับๆ” ผมรีบก้มหน้าเลือกคนที่จะสอน ขออายุไม่เยอะ เอาพอดีๆ ดีกว่า
กรอกเสร็จก็ยื่นเอกสารให้ไปพร้อมบัตรประชาชนและเงิน คนรับไปมองบัตรผมนิดๆ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้
“รูปในบัตรไม่เหมือนตัวจริงเลยนะครับ”
นี่ด่ารูปในบัตรหรือด่าตัวเป็นๆ ของผมกันแน่วะ
พอคนรับลงทะเบียนเดินเข้าไปด้านหลัง ไอ้ทูก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนผมต้องเตะขามันไป
“ขำพ่อง”
“เขาว่ามึงหน้าเหี้ยว่ะ ไอ้เชี่ยกลอย” แล้วมันก็หัวเราะเยาะผมต่อ เอาเลยมึง หัวเราะให้ตายไปเลย
นั่งหน้ามุ่ยรอจนคนรับลงทะเบียนกลับมา ผมรีบเก็บบัตรประชาชนใส่กระเป๋าทันทีที่ถูกส่งคืน คนรับเอกสารกรอกนั่นกรอกนี่ก่อนจะยื่นบัตรเล็กๆ มาให้ผม
“เก็บนี่ไว้นะครับ หากมาเรียนวันไหนยื่นบัตรนี้ให้เจ้าหน้าที่ได้เลย”
“เรียนวันนี้เลยได้หรือเปล่าครับ” พอดีไอ้กลอยใจร้อน รถที่จอดใต้คอนโดส่งสายตาอ้อนวอนตลอดตอนผมเดินผ่าน
“แหม ใจร้อนจริงๆ นะครับเนี่ย เรียนวันนี้เลยก็ได้ แต่ครูผู้หญิงไม่ว่างนะครับ” ใช่ครับ ผมระบุอยากได้ครูผู้หญิงสอน ก็อีเข็มบอกครูเด็ด ถ้าผมเห็นต้องร้องซี๊ด
“เหรอครับ” หน้าสลดแป๊บหนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร เรียนกับใครก็ได้ครับ”
“งั้นก็ได้ครับ” พี่รับลงทะเบียนหัวเราะร่าก่อนจะชี้ให้ผมเดินเข้าประตูกระจกด้านข้างตึกไป เพราะสนามขับอยู่ด้านหลังตึกนี้
ผมกับไอ้ทูเดินไปก็มองไป คือพื้นที่ด้านหลังตึกนี้กว้างขวางมาก กินพื้นที่น่าจะหลายไร่อยู่ ในสนามเรียนมีรถสองคันกำลังหัดขับ ไอ้ทูสะกิดเรียกผมยิกๆ เมื่อมีรถขับผ่านไปอย่างช้าๆ มันสะกิดให้ดูครูที่สอนครับ คือสวยมาก มิน่าถึงบอกว่าเด็ด
“กูอยากเรียนกับครูคนนั้น” เริ่มงอแงนิดๆ
“ทำให้กูอยากเรียนขับรถใหม่เลยไอ้สัด” ไอ้ทูก็เคลิ้มครับ แหม ก็สวยจริงสวยจังขนาดนั้น
มองรถครูคนสวยไปไกล ข้างๆ ผมก็มีคนเดินมาหยุดจนต้องหันไปมอง ก็พี่รับลงทะเบียนเมื่อกี้นั่นแหละ มายืนทำหน้าหล่ออยู่ข้างๆ
“ไปกันครับ”
“หา”
กระพริบตาปริบๆ มอง ก่อนรถที่ผมจะเรียนถูกขับมาจอดด้านหน้า
“สอนเองเลยนะครับครูนิก” ลุงที่ขับรถมาทักทายคนข้างผม
“ครับ”
ตอนนั้นไม่ได้สนใจอะไรแล้วครับ ความรู้สึกเดียวที่เกิดขึ้นคือตื่นเต้น ไอ้ทูตบบ่าปลอบใจผมเบาๆ แล้วมันก็ถอยไปนั่งที่ม้านั่งยาว ผมถูกใช้ให้ไปประจำที่คนขับ พอสอดตัวไปนั่ง เหงื่อมากมายผุดขึ้นมาจนเสื้อชื้นไปหมด
“ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก ทำใจให้สบายๆ ไม่ต้องเกร็งนะครับ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ผมหันไปยิ้มให้คนที่จะสอนขับ “เอาละนะ เริ่มจากการสตาร์ทรถ เราต้องดูซะก่อนว่าได้ดึงเบรกมือไว้หรือยังเพื่อความปลอดภัยในการสตาร์ทรถ” มองตามมือคนสอนไปที่เบรกมือ รถที่ผมกำลังขับเป็นเกียร์ธรรมดาครับ “ต่อไปให้ดูเกียร์อยู่ในโหมดไหน เราจะรู้ได้จากการลองโยก หากโยกได้แสดงว่าเป็นเกียร์ว่างสามารถสตาร์ทรถได้”
“ยุ่งยากเหมือนกันนะครับเนี่ย” ผมเกาหัวจนผมยุ่ง
“ไม่ยากหรอกครับ แต่ปลอดภัยไว้ก่อน ต่อไปก่อนสตาร์ทต้องเหยียบคลัช ใช้เท้าซ้ายเหยียบตรงนั้น ไม่ใช่ครับอีกอัน อันนั้นเบรก” รีบยกเท้าออกแทบไม่ทันจนโดนคนสอนหัวเราะ โด่ ก็คนไม่เคยนี่หว่า “ปรับเบาะให้นั่งสบายที่สุดนะครับ เดี๋ยวเราจะเริ่มกันแล้ว”
“ครับๆ” โคตรตื่นเต้น มือสองข้างผมมีแต่เหงื่อ
“เหยียบคลัชไว้แล้วบิดกุญแจสตาร์ทเลยครับ” ผมทำตาม ใจเต้นโครมครามไปหมด ไม่กี่วินาทีเครื่องยนต์ก็สตาร์ทติด ผมหันไปยิ้มให้คนสอนอย่างดีใจ “ดีมากครับ ต่อไปค่อยๆ ปล่อยคลัชช้าๆ รถจะเริ่มเคลื่อนนิดๆ”
ผมทำตามเสียงที่ได้ยินทุกอย่าง เพราะไม่ได้หันไปมองครูคนสอนเลย ยิ่งต้องเลี้ยว ถอย หรือแม้จะเข้าที่แคบๆ เหงื่อมากมายมหาศาลผุดขึ้นจนคนสอนต้องเอากระดาษทิชชู่มาซับให้
“ตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอครับเนี่ย” เสียงพูดติดขำหลังจากเช็ดเหงื่อผมเสร็จ นี่ถ้าไม่ได้ขับรถนะ คงมีสวนกลับไปบ้าง
ใช้เวลาเรียนเกือบสองชั่วโมง พอลงจากรถไอ้ทูก็นอนหลับเฝ้ากระเป๋าผมเรียบร้อย สะกิดเบาๆ จนมันปรือตาขึ้นมาดู
“เสร็จแล้วเหรอวะ กูรอจนหลับไปหลายตื่นแล้วเนี่ย” อ้าปากหาววอดๆ
“เออ โคตรตื่นเต้น” คุยกับไอ้ทูได้ครู่เดียว คนสอนสุดหล่อก็มายืนอยู่ข้างๆ “ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วจะมาเรียนวันไหนอีก ผมจะได้จัดตารางไว้ให้” สรุปคือผมก็เรียนกับครูคนนี้นั่นแหละครับ มีครูนั่งไปด้วยทำให้อุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
“พรุ่งนี้ครับ จะมาทุกวันจนครบเลย” ยิ้มอวดฟันขาว จนโดนหัวเราะใส่
“ครับๆ พรุ่งนี้พบกัน”
เดินออกมากับไอ้ทู มันทำหน้ายุ่งจนผมสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมัน ตอนนี้เวลานั่งรถไปผมจะคอยสังเกตเพื่อนขับรถไป แม้รถคันนี้จะเป็นระบบออโต้ แต่ก็น่าจะศึกษาไว้ และผมก็คิดไว้แล้วว่าจบเกียร์ธรรมดาเมื่อไหร่ จะต่อเกียร์ออโต้ทันที
กลับมาถึงห้อง พี่โชก็กลับมาก่อนหน้าแล้ว แถมยังทำสปาเก็ตตี้ไว้รอแล้วด้วย คนกลับมาก่อนนั่งนิ่งอ่านเอกสารกองพะเนินอยู่หน้าทีวี
“กลับมาแล้ว” เดินมาทิ้งตัวที่ว่างข้างๆ
“ทำไมกลับช้า”
“ก็ไปเรียนขับรถไง ตื่นเต้นสุดๆ” ผมเริ่มเล่าเรื่องที่ไปเรียนขับรถให้พี่โชฟัง ซึ่งคนฟังก็ตั้งใจมาก จากเอกสารบนตักตอนนี้กลายเป็นตัวผมไปซะแล้ว
“ดีแล้ว พี่เป็นห่วงเวลาเอามอเตอร์ไซค์ไปเรียน ไหนจะฝนตก ไหนจะแดดร้อน” บีบจมูกโด่งๆ เล่น
“ก็คนแถวนี้ไม่มีเวลาไปส่งนี่หว่า”
“ขอโทษจริงๆ ช่วงนี้งานพี่เยอะมากเลย” ว่าเสร็จก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่
“เอ่อใช่ ผมถ่ายรูปคู่ครูสอนขับรถมาด้วยนะ หล่อมาก เป็นพระเอกละครได้สบายๆ” รีบกดหารูปที่ถ่ายในรถให้พี่โชดู
“ก็ดี” น้ำเสียงโคตรนิ่ง ผมจ้องหน้าพี่โชดูเหมือนจะจ้องรูปที่ผมให้ดูเป็นพิเศษ “อย่าเข้าใกล้มันมาก พี่ไม่ชอบ”
“รู้อยู่แล้วน่า ปีศาจขี้หึงจะตาย” ผมว่าพี่โชคงได้กินสปาเก็ตตี้ช่วงมื้อดึกแน่ เพราะมื้อค่ำปีศาจกำลังจะกินผมเป็นอาหารแล้ว
“ไม่ทำงานแล้วเหรอ” ถามก่อนจะถูกดูดพลังวิญญาณจากปากไป
“ทำที่หลังก็ได้ พี่ไม่รีบ” งานไม่รีบ แต่เรื่องกินนี่รีบเชียวนะ
ขอเวลาส่วนตัวแป๊บหนึ่งนะครับ ปีศาจจอมเขมือบกำลังคึก
ผมมาเรียนขับรถทุกวัน พรุ่งนี้ก็จะครบกำหนดจบ แรกๆ สนุกตื่นเต้น แต่ตอนนี้เริ่มชินแล้ว ผมถูกพาออกนอกตัวสนามเพื่อให้ชินกับถนนจริง แต่ดูท่าความตื่นเต้นที่หายไปจะกระโดดเข้ามาทับใหม่ เพราะรถด้านนอกติดหนึบชนิดที่ว่า เหยียบคลัชจนปวดขาไปหมด กว่าจะวนกลับมาที่โรงเรียนได้ ขาก็แทบเป็นตะคริว
“เหนื่อยมั้ย นี่น้ำครับ” ผมยกมือไหว้แล้วดื่มน้ำเปล่าจนหมดแก้ว “แล้วกลับยังไง เพื่อนน้องก็กลับไปแล้ว”
ไอ้ทูพาผมมาปล่อยครับ วันนี้มันบอกจะรีบกลับเพราะนัดพี่เบเอาไว้ เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนตลอด
“เดี๋ยวมีคนมารับครับ” ครูนิกยิ้มบางๆ ก่อนเดินเข้าไปด้านใน
นั่งรอคนมารับอย่างเบื่อหน่าย ผ่านไปเป็นชั่วโมงก็ยังไม่มา เดินก็แล้ว นั่งหลับก็แล้ว โทรไปตามก็ไม่ยอมรับอีก หรือจะไม่มาแล้ว
“รองท้องครับ” เงยหน้ามองครูนิกที่ยื่นแซนวิสมาให้
“ไม่ดีกว่า ผมยังไม่...เอ่อ” อยากจะปฏิเสธ แต่ท้องดันร้องออกมาซะนี่ “ขอบคุณครับ”
“รีบๆ กิน เดี๋ยวปวดท้องนะ” คนให้พยายามกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ ผมรีบนั่งหันหลังให้คนใจดี ครูนิกเดินกลับไปนั่งหลังโต๊ะลงทะเบียนตามเดิม นึกถึงตอนมาเรียนสองวันแรก ผมไม่รู้เลยว่าคนสอนจะเป็นเจ้าของที่นี่ มารู้จากไอ้ทูนี่แหละ แถมโดนตบหัวด้วย มันชี้ไปที่รูปเจ้าของให้ผมดู ซึ่งรูปใบนั้นเป็นหน้าครูนิกเลย ไอ้กลอยโง่มาทั้งหลายวัน
ประตูโรงเรียนเปิดออกพร้อมกับคนที่ผมรู้จักดี พี่โชเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะที่มีครูนิกนั่งอยู่ เห็นขมวดคิ้วจ้องจนผมต้องเดินไปสะกิด
“มาช้า” ขอบ่นทีเถอะ
“รถมันติด” พี่โชบอกมือก็คว้ากระเป๋าผมไปถือ “หิวมั้ย” รีบพยักหน้าทันที
“อยากกินชาบู”
“ครับๆ”
“น้องกลอยเดี๋ยวครับ” ผมกับพี่โชรีบหันไปมองครูนิกทันที เอียงคอมองอย่างสงสัย “พรุ่งนี้อย่าลืมนะครับ นัดสำคัญด้วย”
“ครับ ไม่ลืม” ยิ้มอวดฟันขาวให้ไปแต่ต้องรีบหุบเมื่อพี่โชเดินมาบังจนมิด “อะไรเนี่ย”
“พรุ่งนี้วันสุดท้ายสินะครับ” พี่โชคุยกับครูนิกด้วยใบหน้าแบบไหนไม่รู้ แต่น้ำเสียงโหมดปีศาจชัดๆ นิ่งๆ เย็นๆ ฟังแล้วเหมือนอยู่ขั้วโลกเหนือ
“ครับ”
พี่โชไม่พูดอะไรต่อ มือใหญ่คว้าข้อมือผมแล้วลากออกจากโรงเรียนทันที พอยัดในรถได้ก็ออกตัวอย่างไวจนผมตกใจ นี่พี่เขาโมโหอะไรเนี่ย แม้ปีศาจจะดูอารมณ์ไม่ดีแต่ก็พาผมมากินของที่ผมอยากกิน
“พรุ่งนี้ไม่ต้องไปแล้วนะ” เสียงนิ่งๆ ดังออกจากปากที่ชอบดูดพลังวิญญาณผม
“ทำไมล่ะ วันสุดท้ายแล้วนะ”
“ก็ขับเป็นแล้วไม่ต้องไปหรอก”
“ได้ไง เสียเงินไปแล้ว”
“เงินแค่นั้นหาเมื่อไหร่ก็หาได้”
“พี่โช”
“พรุ่งนี้พี่ไม่ให้ไป”
จบครับ ไม่เถียงต่อ ปีศาจสั่งห้ามเสียงหนักแน่นขนาดนี้ไม่เหมาะที่จะขัด แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าสั่งห้ามทำไม ทั้งที่ทุกวันที่ไปเรียนก็ไม่เห็นจะบ่นอะไร แค่กลับห้องก็ถูกกินเป็นมื้อค่ำทุกวันแค่นั้น เอ่อ ร่างกายผมโอเคดีอยู่ครับ ปีศาจไม่ได้โหดร้ายเท่าไหร่ ยังคงถนอมร่างกายของผมอยู่
สุดท้ายผมก็ไม่ได้ไปจริงๆ ครับ ครูนิกโทรตาม ผมก็อ้างว่าไปไม่ได้เพราะติดเรียนบ้าง สอบบ้าง จนผ่านมาเป็นอาทิตย์ก็ไม่มีใครโทรตามมาอีก
“ศุกร์นี้ไปฉลองกัน กูสอบผ่านแล้วเว้ย” ไอ้สักโวยวายอยู่หน้าตึก พวกมันสอบซ่อมผ่านกันแล้วครับ คราวนี้ป๋าแกออกตามที่สอนเป๊ะๆ แถมพวกมันได้คะแนนดีซะด้วย รู้แบบนี้ผมสอบตกพร้อมพวกมันด้วยก็ดี
“มึงเลี้ยงนะ” ผมว่า
“ไอ้เชี่ยกลอย มึงนี่ชอบของฟรีตลอด” โดนแขวะแต่ไม่สนครับ ผมกะจะเอาที่รักออกมาเฉิดฉายสักหน่อย เคยขับไปห้างกับพี่โช แม้จะค่อยๆ คลานไปแต่ก็ปลอดภัยดี แถมพี่โชชมว่าผมขับดีซะด้วย ตอนนี้ผมไม่เป็นเต่าแล้วนะครับ
“กูเพื่อนมึงนะ”
“เชี่ย”
สรุปแล้ว ไอ้สักก็เป็นเจ้ามือนั่นแหละครับ ตอนนี้พวกเรามานั่งเฮฮาที่อยู่เพิงยาดอง รถของผมจอดอยู่ข้างๆ รถไอ้ทู
“นี่มึงขับเก่งแล้วนี่หว่า” ไอ้ต๋องมันชม เพราะผมขับนำหน้ามันมา เจอกันที่หน้ามหาลัยพอดี
“แน่นอนสิ กูกลอยประเกรียนนะมึง กูเก่งเสมอ” ยืดอกอวดจนโดนตบหัว
ยาดองสองโหลค่อยลดปริมาณลงเรื่อยๆ กินไปคุยไปก็สนุกดีนะครับ แถมยังมีดนตรีเพราะให้ฟังด้วย คนเล่นไม่ใช่ใคร ก็รุ่นพี่คณะผมแล้วก็มีตำแหน่งเป็นแฟนเจ้าของร้านด้วย
“ระวังด่านนะพวกมึง” โดนอวยพรส่งท้ายก่อนกลับ
ผมโบกมือลาพวกเพื่อนๆ เพื่อกลับห้อง ระหว่างทางพี่โชโทรมาบอกให้รีบกลับ ผมก็พูดไปด้วยขับไปด้วย แต่เหมือนตามันจะเริ่มมัวก็เลยยกมือขยี้
“เห้ย”
อยู่ๆ รถก็พุ่งขึ้นฟุตบาท แล้วจอดคาไว้แบบนั้น ผมขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ได้ยินเสียงพี่โชแว่วๆ จากโทรศัพท์ที่หล่นบนตัก
“โหลๆ พี่โชได้ยินป่ะ”
(เกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมมีเสียงดัง) น้ำเสียงร้อนรนอยู่ปลายสาย
“พี่โช”
(ครับ)
“ถังขยะมันเดินมาขวางทางอะ ผมขับต่อไม่ได้”
(หา? ถังขยะเดินมาขวาง คืออะไรวะ)
“จริงๆ เนี่ย มันยืนขวางจนรถผมไปไหนไม่ได้เลย”
(อยู่ไหนเนี่ย)
“อยู่หน้าถังขยะ”
(เออรู้แล้ว แล้วไอ้ถังขยะมันอยู่ตรงไหน)
“อยู่แล้วป้ายรถเมลสาย ZX อะ”
(รออยู่ตรงนั้นนะ) แล้วสายก็ตัดไป นี่ผมไม่ได้เมานะ ยาดองแค่สองโหลเองจะเมาได้ไง
ผมเปิดประตูลงจากรถเพื่อไปพูดคุยกับพวกที่ขวางทาง พวกมันไม่ยอมพูดอะไรด้วยเลยจนผมต้องเตะมันไป
“พูดด้วยไม่พูด หยิ่งว่ะแม่ง” เดินกระเผลกกลับไปนั่งที่รถ ตัวโคตรแข็ง เตะไปทีโคตรเจ็บ
รออยู่นานมากกว่าพี่โชจะมา ผมถูกจับไปยัดในรถประจำของปีศาจ ส่วนรถตัวเองถูกรถอีกคันยกขึ้นจนแทบโผออกไปหา แต่พี่โชคว้าตัวไว้ซะก่อน
“พี่โช รถผมอะ”
“เออ เดี๋ยวเอาไปซ่อมก่อน ขับยังไงวะ” แล้วก็โดนบ่นตลอดทางกลับ ฟังบ้างไม่ฟังบ้างเพราะง่วงจนเปิดตาไม่ขึ้น รู้อีกทีตอนถูกเช็ดตัว “ดีที่แค่หัวโน”
“เจ็บ” เหมือนถูกอะไรเย็นๆ แข็งๆ โป๊ะที่หัว
“หัวโนแล้วไม่เจียมนะ” โดนตีมือจนต้องรีบซุกไว้ใต้ตัว
“ใจร้าย” ตวาดดังลั่นแล้วก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
แดดยามเช้าสาดเข้าเต็มลูกตาทำให้ต้องปรือตาขึ้นมอง เห็นหลังขาวๆ กำลังสาละวนหาเสื้อใส่หน้าตู้เสื้อผ้า พอยันตัวลุกก็เจ็บแปลบที่หัว
“เจ็บ” หน้านิ่วด้วยความปวด
“หัวโน เดี๋ยวก็หาย” พี่โชเหล่ตามองมา “เมื่อคืนเมาแล้วทำไมถึงขับรถ”
“ผมไม่ได้เมา” รีบเถียงทันที
“ไม่ได้เมาแล้วรถมันขึ้นฟุตบาทได้ยังไง”
ผมกระพริบตาปริบๆ พยายามคิดว่าเมื่อคืนกลับมายังไง ย้อนไปตั้งแต่ออกจากร้านจนมาถึงสถานที่เกิดเหตุ
“แต่ผมไม่ได้เมาจริงๆ ตอนนั้นเห็นถังขยะมันเดินมาขวางทางอะ”
“มันไม่ได้เดินมาขวาง แต่กลอยขับขึ้นไปหามันต่างหาก”
“ผมเนี่ยนะ” ชี้เข้าตัวเอง “ไม่จริงอะ”
“จริง แล้วตอนนี้รถก็ซ่อมอยู่ ต่อไปพี่ไม่ให้ขับรถเองแล้ว เพราะเดี๋ยวขับไปชนอีก ยังดีที่ไม่มีคน ขืนขับรถชนคนตายขึ้นมาจะทำยังไง แล้วก็...บลาๆๆๆ”
ผมปีศาจบ่นตั้งแต่ลืมตาตื่นจนดึกดื่นก็ยังโดน ไอ้กลอยขอลาขาดครับ ไม่ขับก็ได้โด่ แต่วันไหนพี่โชเผลอละก็ จะเอาออกมาเฉิดฉายอีกรอบ
ว่าแต่ ตอนนี้ซ่อมไปถึงไหนแล้วเนี่ย ที่รักของไอ้กลอยประเกรียน
................................................................
กลอยประเกรียนมาแล้ว โดนเพื่อนแย่งซีนไปนาน ?
หัวข้อ: Just you and I เพราะนายคือของฉัน [ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ][P.43][31/10/61] (อ่าน 630035 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก