Just you and I ตอนพิเศษ : ลอย ลอยกระทง
วุ่นวายอีกแล้ว ไม่ใช่ชีวิตผมหรอกนะครับ แต่เป็นงานของคณะที่วุ่นวาย นั่นเพราะจะมีการจัดการลอยกระทงขึ้น ทางสโมสรคณะสั่งการลงมาให้พวกเราชาวศิลปกรรมช่วยกันจัดซุ้ม เด็กปีหนึ่งปีสองมีตั้งมากมายไม่ยอมใช้ ทำไมต้องให้ไอ้กลอยสุดหล่อมาตัดต้นกล้วย ตัดใบกล้วยด้วยไม่เข้าใจ เกิดผีตานีหลงรักในความหล่อตามติดผมกลับบ้านจะทำยังไง ยิ่งไปกว่านั้น เกิดติดใจปีศาจขึ้นมาด้วยแล้ว ไอ้กลอยปลุกเสกข้าวสารไล่ไม่เป็นด้วยนะเออ
“ไอ้เชี่ยกลอยกินแรงนะมึง” เสียงไอ้ต๋องมาพร้อมกับเศษต้นกล้วยปาเข้าหัวผม
“กูกินแรงที่ไหน”
“ที่นี่แหละไอ้ห่า พวกกูทั้งตัด ทั้งเก็บ มึงเอาแต่นั่งคุยกับมด” คราวนี้เป็นไอ้เคที่มันเอาใบตองมาฟาดหลัง ไอ้พวกนี้ไม่เข้าใจในการผูกมิตรเลย นี่ถ้าผมไม่ตกลงกับมดพวกนี้ ป่านนี้ไอ้พวกที่ตัดต้นกล้วยถูกมดคันไฟกัดไปแล้ว
“ก็กูหล่อ” เถียงพวกมันไป มือก็รับใบตองที่ฟาดหลังเมื่อกี้มาถือ “พอแล้วมั้ง โคตรเยอะแล้วเนี่ย”
“ไม่ได้ฟรีนี่ จ่ายเงินด้วย” กั้ง เพื่อนต่างสาขาผมว่า
สวนกล้วยแห่งนี้ พวกผมไม่ได้ลักขโมยนะครับ แต่จ่ายเงินให้กับเจ้าของเรียบร้อย ซึ่งทางคุณป้าแกก็อนุญาตให้ตัด ที่สำคัญ ป้าแกลดราคาให้ด้วยเนื่องจากลูกชายไม่สบายไม่มีคนช่วยเก็บใบตอง พวกผมเลยอาสาเก็บให้ ทำให้ได้ส่วนลดมาโขเชียว
“กูรู้ว่าไม่ได้ฟรี แต่พวกมึงแหกตาดู กล้วยป้าเขาจะหมดอยู่แล้ว ไม่คิดจะเหลือให้ป้าเขาดูต่างหน้าเลยเหรอวะ” ผมชี้นิ้วไปรอบๆ เห็นแค่ตอต้นกล้วย พอพวกมันมองตามก็พากันเก็บมีด ส่วนผมก็เดินยกถุงต้นกล้วยที่ตัดเป็นท่อนเล็กๆ สำหรับทำกระทงไปให้ป้าเจ้าของ เห็นว่ามีพ่อค้าแม่ค้ามาสั่งไว้
กร๊อบ เสียงเอวลั่นขณะผมดึงถุงต้นกล้วยขึ้นบ่าอย่างไอ้เคทำ แต่ทำไมขาผมมันสั่นวะ ก้าวไม่ไปอีกต่างหาก พอเดินไปข้างหน้าตัวก็โน้มไปด้านหลัง แต่พอถอยหลังตัวก็โน้มไปด้านหน้า นี่ผมไม่สบายหรือเปล่า
“ไอ้เชี่ยกลอย มึงไม่ต้องทำเป็นเท่ วางเลยๆ” ไอ้เคที่เดินไปก่อนหน้าวกกลับมาพร้อมกับแย่งถุงบนบ่าผมไป พอมันยกออกตัวผมเซแท๊ดๆ ไปสะดุดตอกล้วยล้มอีก โคตรเจ็บ
แต่ไม่เท่าถูกไอ้เพื่อนทรยศทำร้าย
ไอ้พวกมดคันไฟที่ตกลงเป็นมิตรกันแล้วมันรุมกัดมือผมจนบวมไปหมด เหมือนมือถูกเข็มนับร้อยทิ่ม ทั้งปวด ทั้งแสบ ทั้งคัน คอยดูเถอะ ถ้ามาคราวหน้า พ่อจะเอาน้ำร้อนสาดให้หมด ฮึ่ม
“มือเป็นอะไร ทำไมบวมแบบนั้น” พี่โชดึงมือผมไปดู หลังจากขึ้นมานั่งบนรถคู่ใจ เพราะกลับดึกพี่โชเลยโทรหาพี่เบให้มารับผม ไอ้ทูที่มาด้วยบ่นตลอดทางหลังจากออกมาจากคอนโดจนมาถึงมหาลัย ไอ้นี่ไม่แน่จริง ไม่กล้าบ่นต่อหน้าปีศาจ เอาแต่บ่นลับหลัง
“มดกัดอะ เมื่อบ่ายบวมกว่านี้อีก แต่เอาน้ำแข็งประคบไว้เลยยุบลง” ผมบอกคนที่กำลังเปิดลิ้นชักรถหายามาทาให้ผม สุดท้ายก็ได้ยาหม่องฉลากสีเหลืองส้ม แต่เอาจริงๆ ผมโคตรซึ้งใจที่พี่โชห่วงผมขนาดนี้ แต่บางทีควรจะเบามือในการล้วงยาหม่องบ้าง ขวดเพิ่งเปิดมาโป๊ะบนมือผมแทบหมด กลิ่นฉุนเต็มรถจนต้องเปิดกระจกแทน ไม่อย่างนั้น คงต้องนั่งน้ำตาไหลไปตลอดทาง ลืมตาแทบไม่ขึ้น
พอถึงห้อง ผมถูกบังคับให้กินยาแก้แพ้ แก้อักเสบและแก้ปวด
“ต้องขนาดนี้เลยเหรอ” เงยหน้าถามเจ้าของมือที่ยื่นยาสามเม็ดมาตรงหน้าผม
“ใช่ ไม่งั้นจะนอนไม่ได้นะ” พี่โชมองดุ ผมมองยาในมือพี่โชอีกรอบ
“แค่แก้ปวดอย่างเดียวก็พอแล้วมั้ง”
“ไม่ได้ เกิดอักเสบขึ้นมาจะทำยังไง เกาซะมีแต่แผลขนาดนี้ แล้วแก้แพ้เผื่อพิษมันจะทำให้ไม่สบาย กินได้แล้ว อย่าดื้อ พี่ไม่ชอบ” มีขู่ซะด้วย “จะกินเองหรือให้พี่ป้อน”
“กินเองๆ” ต้องรีบออกตัวครับ เคยมาแล้วป้อนยาเนี่ย ไม่ได้หวานแหววแต๋วจ๋าแบบในนิยายอื่นๆ ที่ป้อนปากต่อปาก แต่แบบฉบับของปีศาจคือบีบปากแล้วยัดยาและกรอกน้ำ...หาความหวานแทบไม่ได้ให้ตายเถอะ
ผมกลั้นใจกินยาทีละเม็ด อย่ามองผมแบบนั้น ก็ผมกินทีละเยอะๆ ไม่ไหว ต้องกินมันทีละเม็ด พอหมดก็อิ่มน้ำแทนข้าวเลยทีเดียว พอผมกินหมด พี่โชก็ยิ้มหล่อออกมา
“ดีมากครับ” ผมเอียงแก้มถูกับมือนุ่มที่ยื่นมาลูบ “เหมือนสีนิลเลยว่ะ”
หมดกันความหวาน หาไม่ได้จากปีศาจหน้านิ่ง (แต่หื่น) คนนี้
“พี่โช ลอยกระทงนี้ไปลอยที่มหาลัยกลอยนะ” นั่งหันหน้าเข้าหาคนที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ พี่โชหันมายิ้มแล้วพยักหน้า “เย้ ปีนี้ซุ้มคณะกลอยได้ที่หนึ่งแน่นอน” บอกอย่างมาดมั่นและมั่นใจ
“ทีงี้แทนตัวเองว่ากลอยนะ ทีตอนอื่นผมตลอด” เหล่ตามองคนที่พูดแต่ไม่หันมามองหน้า
“แล้วแต่อารมณ์และทรงผม” ยิ้มตาหยีส่งให้เลยได้เสียงหัวเราะร่วนกลับมา พี่โชเป็นคนโรแมนติกนะครับ แต่ไม่ค่อยแสดงออกมา ผมเคยถามไปแล้ว พี่โชตอบแค่ว่า ทำบ่อยจะชินจนกลายเป็นเบื่อ นานๆ ทำทีจะได้ตื่นเต้น ไม่ค่อยเข้าใจแต่ผมก็เห็นด้วยนะ
เสียงเพลงบรรเลงดังไปทั่วมหาลัย ผมเดินร่อนไปนั่นมานี่ แต่ละคณะก็ทำซุ้มซะสวย เดินมาถึงคณะเกษตร ผมมองหาไอ้ต้อมแต่ไม่เห็น เจอแต่ไอ้ดอยเพื่อนใต้ตัวคล้ำ พอมันเห็นผมก็ยกมือทักทาย
“ไงมึง ไม่มีการมีงานทำเหรอวะ” ดูทำทักมัน
“มี แต่กูทำเสร็จหมดแล้ว” พูดไปยืดไป ไอ้ดอยมองเหมือนไม่เชื่อ
“ปากดีตลอด”
“ไอ้ต้อมล่ะ” ถามหาเพื่อนสนิทต่างคณะ ผมรู้จักมันตั้งแต่รับน้องรวมปีหนึ่ง หน้าตามันก็ธรรมดาๆ แต่ปากมันไม่ธรรมดาเลย เจอกันครั้งแรกมันก็ด่าผมแล้ว มันบอกไม่ได้ด่า แต่ผมว่ามันด่า ก็แค่เล่าเรื่องมัธยมให้มันฟังตอนจะนอน ไอ้ต้อมด่าให้ผมนอนแล้วเก็บเสียงไว้วันอื่นบ้าง ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น แต่ผมก็สนิทกับมันอยู่ดี
“แต่งตัว” ไอ้ดอยบอกสั้นๆ
“แต่งตัวทำไมวะ”
“ประกวดนายนพมาสไง มึงไปอยู่รูไหนมา”
“ห๊ะ ไอ้ต้อมเนี่ยนะ” ขยี้รูหูซ้ำๆ
“เออ ไม่ได้เอารางวัลที่หนึ่งอยู่แล้ว ขอแค่ขวัญใจก็พอ”
ผมมองไอ้ดอยที่ยกถังน้ำไปด้านใน ก็พอรู้หรอกว่าแฟนคลับมันเยอะ ผมลองเข้าเฟจคู่ของมันมา คนกดถูกใจโคตรเยอะ คงกะได้รางวัลเพราะแฟนคลับเลยสินะ หัวหมอโคตรๆ
พอไม่ได้เจอผมก็ผละออกมาและเดินกลับคณะตัวเอง ซุ้มคณะผมถูกตกแต่งด้วยต้นกล้วย ใบทางมะพร้าว ดอกดาวเรืองที่ทำเอาเหลืองไปทั่วซุ้ม ผมว่าดอกมันหอมดีนะ แม้คนส่วนใหญ่ไม่ชอบกลิ่นมันก็เถอะ
“หายหัวตลอดนะมึงเนี่ย” ถูกไอ้ทูตบหัวไปที กะจะตบคืนแต่พี่เบยืนอยู่ด้วยผมเลยยิ้มร้ายส่งให้แทน ไอ้ทูมันหัวเราะที่ผมทำอะไรไม่ได้
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” คาดโทษเพื่อนตัวเอง “พี่เบไม่ทำงานเหรอ” ดูจากตอนนี้ยังไม่เที่ยงวันเลยด้วยซ้ำ
“ไม่อะ พี่ลาพ่อไว้แล้ว”
“ดีเนอะ ทำงานบริษัทตัวเอง”
“ไอ้โชก็ทำของบ้านมันนี่ แล้วมันไม่มาเหรอ”
“เย็นนู้น ขานี้งานรัดตัวจนจะแต่งกับงานอยู่แล้ว” ผมว่า พี่เบหัวเราะออกมาก่อนยื่นมือมาตบบ่าผมเบาๆ
“เอาน่า ที่มันทำก็เพราะอยากพิสูจน์ตัวเองให้พ่อมันเห็น อีกอย่าง เรื่องความรักของมันด้วย” ยู่ปากใส่เพื่อนของพี่โช ก็รู้อยู่หรอกว่าพ่อพี่โชบอกให้โชว์ศักยภาพในการทำงานว่าจะดีสักแค่ไหน ส่วนความรักหากงานดีรักก็จะรุ่ง แต่ทำไมผมได้ยินแค่ว่า ถ้างานดีรักจะร่วงวะ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา”
ผมเดินเตร่ดูนั่นดูนี่ ช่วยยกของบ้างหากมีคนเรียก เจอไอ้เด็กปีหนึ่งที่ตอนเปิดเทอมใหม่ๆ ตามผมต้อยๆ แต่ตอนนี้พวกมันต่างพาสาวมาเดินควงให้คนอื่นๆ อิจฉา สำหรับไอ้ไม้ ผมเคยเจออยู่ตอนไปเลือกซื้อต้นไม้ แต่ไอ้เบียร์นี่ไม่เคยเห็น แฟนมันก็อกมี ก้นมี หุ่นแซ่บได้ใจ
เวลาค่อยๆ ผ่านไปเรื่อยจนเกือบห้าโมงเย็น ผมเห็นคนที่รับปากจะมาเดินทำหน้าหล่อเข้ามาใต้ตึก พี่โชทักพี่เบก่อนจะเดินยิ้มเข้ามาหาผม เกลียดจริงๆ ไอ้ท่าทางเก๊กหล่อนั่น ดูสาวๆ ที่นั่งอยู่มองจนตาแทบถลน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” พี่โชเดินมาถึงก็ดึงแก้มผมซะยืด
“เจ็บนะเนี่ย...ทำไมมาช้า”
“เคลียร์งานไม่เสร็จน่ะสิ”
“กินข้าวมายัง”
“ยัง”
“ไปหาอะไรกินกัน” ผมลุกจากโต๊ะพร้อมกับพี่โชวางแขนยาวๆ พาดไหล่มา สาวคณะผมพากันกรี๊ดจนต้องหันไปมอง “อย่าทำหน้าหล่อได้ป่ะ” บอกคนข้างๆ ที่เอาแต่ยิ้ม
“ไม่ได้ทำ แต่มันหล่อเอง” ได้ยินคำตอบผมก็โก่งคออ้วกจนโดนตบหัวผมปลิวกระจาย แม้ไม่แรงมากแต่ก็เจ็บนะเออ
พอมืดลง ทั่วมหาลัยก็เปิดไฟที่ติดเพื่อประดับทั่วบริเวณ แสงสีแต่ละคณะยิ่งเพิ่มความน่าสนุก ผมพาพี่โชไปที่บ่อน้ำกลางมหาลัยที่เป็นสถานที่จัดงานลอยกระทง บรรดานักศึกษาต่างคณะพากันมาเดินเที่ยว บ้างก็ขายของกินของใช้ ผมเดินเข้าร้านขายลูกชิ้นปิ้งของคณะวิศวะ สาวๆ คณะนี้หน้าตาจิ้มลิ้มซะจริง แต่ทำไมผมถึงไม่ค่อยเจอสาวๆ กลุ่มนี้สักคน จะเจอก็แต่พวกที่แมนพอๆ สาวคณะผม
“ไงไอ้เกรียน” นั่นไง พูดถึงก็เจอ
“กูชื่อกลอยเว้ยอีทอง”
“กูชื่อทอยไอ้ห่า” สาววิศวะที่รูปร่างกะทัดรัดแต่ดูแสนจะแมน “แล้วนี่...อย่าบอกว่า”
“เก็บอาการมึงด้วย” ผมว่า อีทอยก็เป็นหนึ่งในแฟนคลับผมครับ ที่ผมรู้จักเพราะมันเป็นเพื่อนอีเข็ม
ซื้อลูกชิ้นไปหลายสิบ ผมก็ลากพี่โชออกมา ขืนช้ากว่านี้คงถูกพวกนี้รุมทึ้งแน่ คนถูกรุมก็เอาแต่ขำ เห็นผมหัวหมุนละชอบจริงนะแบบนี้...เดินไปทั่วงานจนเริ่มเบื่อ งานประกวดก็ยังไม่เริ่ม
“เบื่อเหรอ” พี่โชถาม ผมรีบพยักหน้า “งั้นไปที่อื่นมั้ย”
“ที่ไหน”
“มหาลัยเก่าพี่”
มองไปรอบงานผมก็พยักหน้า ดีเหมือนกัน
กำลังจะเดินออกจากงาน ไอ้ต้อมถูกแต่งตัวซะเต็มยศเดินมากับกลุ่มเพื่อนมัน ข้างๆ มีพี่ฝอย เอ้ย พี่ฟลอยด์ด้วย แต่ทำไมต้องทำหน้าบึ้งคล้ายกับกินรังแตนมา ผมเข้าไปทักทายไอ้ต้อม มันก็ยิ้มให้และกำลังจะอ้าปากพูด รุ่นพี่ด้านหลังก็ลุนหลังมันไปซะก่อน จะว่าไป พอแต่งแบบนี้ มันก็หน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย นี่ถ้าไม่ตบปากรับคำพี่โชไป ผมคงจะอยู่ดูงานประกวด ต้องมีอะไรสนุกๆ แน่นอน
ออกจากมหาลัยมาปลายทางคือที่เรียนในอดีตของพี่โช เห็นว่าใกล้จะรับปริญญาแล้ว ผมกำลังหาเงินซื้อของขวัญให้ แต่ไม่รู้จะซื้ออะไรให้ดี พอใกล้ถึงค่อยคิดแล้วกัน
รถสปอร์ตคู่ใจของพี่โชเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานจอดคณะ วันนี้รถราค่อนข้างเยอะ แต่ก็ยังมีที่ว่างให้คันสวยจอด ด้านข้างผมจำได้ว่าเป็นรถคันที่ไปรับผมตั้งแต่เมื่อวานและวันนี้ ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนบ่ายๆ ยังเดินร่อนอยู่กับไอ้ทูที่คณะอยู่เลย
เดินตามพี่โชเข้าไปใต้ตึก ที่นี่ดูคึกคักพอๆ มหาลัยผมนั่นแหละครับ แต่ที่ไม่เหมือนคือผมไม่รู้จักใครนอกจากพี่โชและผองเพื่อน ได้ยินเสียงร้องเพลง (เพี้ยน) ของพี่แทมมาแต่ไกล ผมหยุดเดินเป็นระยะเนื่องจากมีคนรู้จักทักพี่โชมาตลอดทาง บ้างก็คุยสนุกสนาน บ้างก็แค่ยิ้มทักทายเรียบๆ ดังจริงนะคนๆ นี้
“ไงเกรียน” เสียงพี่จอมพร้อมกับแรงหนักๆ พาดเข้าบ่าจนผมแทบล้ม ดีที่พี่โชดึงแขนพี่จอมออก “หวงตลอดไอ้โช อย่างไอ้เกรียนไม่ใช่สเป็คกูเลย หลับตากูก็ยังทำไม่ลง”
ป๊าด ดูถูกแท้
“โหยพี่ พูดงี้ผมเสียหายนะเว้ย” ผมโวยวายใส่
“แค่ฝันมึงก็ทำไม่ได้หรอกเพราะไอ้นี่ของกู” หันขวับไปมองพี่โชที่ยิ้มร้ายกับเพื่อนตัวเอง พี่จอมขำในลำคอ “ไอ้ซันล่ะ”
“โน้น ไปขายลูกบอลโน้น” พี่จอมแคะจมูกตัวเองแล้วตอบอย่างไม่สนใจ
จะว่าไป ด้านหน้าที่ผมเห็นมีซุ้มอะไรสักอย่าง ผมทำตาวับวาวจนพี่โชพาไปดู จึงได้เห็นว่า คณะวิศวะของที่นี่มีซุ้มสาวน้อยตกน้ำ เสียงเพลงเพี้ยนจากพี่แทมคงดังมาจากซุ้มนี้ เห็นได้จากการครองไมค์ตะโกนเรียกคนเข้าซุ้ม บ้างก็ร้องเพลงเรียก แต่ผมว่า เหมือนร้องเพลงไล่มากกว่า มีเด็กแก้มยุ้ยยืนอุดหูอยู่ข้างๆ ด้วย โคตรตลก
“ไอ้โช มึงกรุณามาเหมาลูกบอลหน่อย” พี่แทมพูดออกไมค์ทำให้คนหันมามองกันเป็นแถว พี่จอมรีบเดินหนีทันที ส่วนผมก็ทำหน้าเหลอหลาไม่รู้จะวางหน้าวางตัวยังไง
พี่โชเป็นคนจ่าย แต่ผมเป็นคนปา ด้วยความแม่นเว่อร์ทำให้ผมปาคนตกน้ำทุกถังจนคนที่มายืนมุงเฮกันลั่น พี่ตินที่ยืนคุมข้างๆ ถึงกับอ้าปากค้างให้ความเก่ง
“แม่นมากเมียเพื่อนกู” พี่ตินปรบมือให้ พี่โชที่ยืนอยู่ข้างผมก็ด้วย ทุกคนดูชื่นชอบชื่นชมให้ฝีมือของผม “จะลอยแล้ว”
“ไอ้กลอย กูอยากได้ตุ๊กตา มึงไปปาลูกโป่งให้กูหน่อย” ไอ้ทูเดินมาจากไหนไม่รู้ลากแขนผมออกมา พี่โชเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ผมไม่ได้ยินเพราะถูกลากมาไกลแล้ว
ซุ้มปาลูกโป่งมีคนมุงค่อนข้างมาก แต่คนปาน้อยเหลือเกิน คงเพราะมันยาก ไอ้ทูบอกพี่เบเสียเงินไปหลายร้อยยังไม่ได้อะไรสักอย่าง เป็นผมคงเลิกเล่นไปตั้งแต่ร้อยแรกแล้ว โคตรเปลืองเงินให้ตาย ผมมองเพื่อนตัวเองที่ดี๊ด๊าเอาเงินไปจ่ายให้คนเฝ้าซึ่งคงเป็นนักศึกษาเหมือนกัน พอได้ลูกดอกมาไอ้ทูก็ยัดใส่มือผมทันที
“ช่วยกูหน่อย กูอยากได้ นะเพื่อนกลอยสุดหล่อ มึงโคตรแม่นที่สุดในจักวาล” คำชมแทบจะทำให้ผมลอย
“เออๆ” มั่นหน้านิดๆ แล้วไปยืนตรงจุดที่เข้ากำหนด คนที่เดินไปเดินมาเริ่มมองบ้าง เพราะผมกำลังหลับตาจ้องเป้าหมายอย่างจริงจัง จากการคำนวณทิศทางลม มันต้องกะน้ำหนักประมาณครึ่งหนึ่งของแรง ไม่อย่างนั้นมันจะเด้งกระดอนออกมา
ผมเล็งลูกโป่งสีเหลืองที่เรียงเป็นตับอยู่ในช่อง ลูกแรกถูกปาออกไปปักเข้าตรงกลางเสียงอากาศที่อัดแน่นในลูกโป่งระเบิดเสียงดังลั่น ไอ้ทูรีบปรบมือทำตาระยับอย่างมีความหวัง ลูกที่สอง สาม สี่ถูกปาอย่างแม่นยำจนผมเริ่มเครียด เหลืออีกสามดอกเท่านั้น
สติสมาธิผมกำลังจดจ่อจนแทบไม่ได้ยินเสียงไอ้ทูที่พูดเหมือนคนบ้าอยู่ข้างหู ห้า หก ผ่านไปแล้ว ลูกสุดท้ายคล้ายกับเสียงทุกอย่างถูกตัดขาด ทันทีที่ปาลูกดอกออกไปคล้ายกับเห็นภาพสโลโมชั่น ทุกคนที่มุงดูต่างอ้าปากลุ้นไปด้วย ลูกดอกสีเหลืองปลายแหลมพุ่งเจาะกลางลูกโป่งจนดังสนั่น
“เชี่ย” ไอ้ทูตาโตกระโดดดีใจชี้ไปที่ตุ๊กตาหมี “มึงเจ๋งมากไอ้กลอย กูเพิ่งรู้ว่ามึงแม่นขนาดนี้ ยี่สิบบาทได้ตัวโคตรใหญ่ พี่เบแม่งหลายร้อยลูกอมยังไม่ได้” ไอ้ทูบ่นตลอดทางกลับคณะวิศวะ ผมยิ้มให้ทุกคนที่เดินผ่านที่เขายิ้มให้ก่อน
พอกลับมาถึง ไอ้ทูก็รีบเล่าจนผมถูกรุ่นพี่ผู้หญิงรุมเพราะอยากได้ตุ๊กตา ดีที่พี่โชเดินเข้ามามองกราดไปทั่ว คนที่รุมล้อมเลยค่อยๆ หายไปทีละคนสองคน
“อย่าอ่อยเรี่ยราดได้ป่ะ” เสียงทุ้มติดใบหู ผมเบ้ปากให้ปีศาจจอมหวง
“อ่อยที่ไหน มั่วว่ะ”
“อย่ายิ้มเยอะด้วย ขี้เกียจฆ่าคน”
“หูย ปีศาจขาโหด”
“ไอ้กลอย เดี๋ยวเถอะ” ถ้าปีศาจได้ขึ้นไอ้นำหน้าชื่อมาแปลว่าห้ามกวน...ต่อ ต้องสงบปากเท่านั้นถ้าไม่อยากกลับห้องแล้วถูกลงทัณฑ์
“ไปลอยกระทงกัน อยากกลับแล้ว” ผมเปลี่ยนเรื่องทันทีหลังจากดูนาฬิกา เหมือนเพิ่งมาแต่ไหงตอนนี้เกือบสี่ทุ่มแล้ว
พี่โชตะโกนบอกเพื่อนตัวเองก่อนจะพาผมไปที่สระน้ำที่ใช้ลอยกระทงของงาน ผู้คนเบียดเสียดจนหายใจแทบไม่ออก พอพ้นช่วงคนเยอะก็ได้เห็นสระน้ำขนาดใหญ่ ตรงกลางมีน้ำพุถูกเปิดมีไฟหลายสีกระพริบไปมา ผมยืนรอพี่โชที่บอกจะไปซื้อกระทง มองนั่นมองนี่จนไปสะดุดกับคู่ๆ หนึ่ง คนหนึ่งผมรู้จักเป็นอย่างดี อีกคนก็ปีนเกลียวผมเมื่อไม่นานมานี้ ไอ้เม่นมาอยู่ที่นี่เอง มิน่าไม่เห็นหัวมันที่คณะ กำลังจะเดินไปหาแต่พี่โชก็กลับมาซะก่อน ผมถือกระทงอันสวยไว้ในมือ
“ของพี่ล่ะ” ผมเห็นพี่โชถือมาอันเดียว
“ก็ลอยด้วยกันไง”
“ประหยัด?”
“ไม่ใช่”
“อ่าว”
“ก็ถ้าลอยสองอัน เกิดมันแยกออกจากกันทำไงล่ะ ลอยอันเดียวนี่แหละดีแล้ว” มาแล้วมุมหวานของปีศาจ ผมยิ้มให้คนพูดแล้วพยักหน้า
เราสองคนพากันเดินไปที่ท่า พี่โชจุดไฟแช็กที่เทียน ผมเอามือบังลมไว้เพื่อให้เทียนติด ไม่สนคนพูดข้างๆ ถึงผมกับพี่โช แม้จะไม่ใช่คำด่า แต่ผมก็ไม่อยากหันไปมองอยู่ดี ตอนนี้ที่สนคือหน้าของพี่โชมากกว่า ใบหน้าหล่อตามตั้งใจจุดเทียนหน้ามองกว่าเป็นไหนๆ
เทียนบนกระทงสว่างไสว ผมกับพี่โชก็ช่วยกันถือยกขึ้นเพื่ออธิฐานขอขมาและขอพรจากพระแม่คงคา สาธุ ขอให้พี่โชมีความสุขมากๆ ไม่เจ็บ ไม่ป่วย มีเงินทองเยอะๆ ที่สำคัญ ขอให้รักผมมากๆ
“ขออะไร” เสียงกระซิบถาม ผมลืมตามาเจอพี่โชจ้องหน้าอยู่
“ไม่บอก” แลบลิ้นใส่ไปที พี่โชยิ้มตอบกลับ พรที่ขอไปขืนให้รู้ก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์พอดี
กระทงใบตองของผมกับพี่โชค่อยๆ ลอยห่างจากฝั่ง แสงเทียนที่ส่องประกายส่งสงระยิบระยับ ยิ่งผืนน้ำเบื้องหน้าที่ถูกแสงจากดวงจันทร์กลมโตสาดส่องยิ่งเพิ่มเสน่ห์และมนต์ขลังให้งานวันนี้ได้เป็นอย่างดี
“พี่โช” ผมมองกระทงที่ลอยห่างออกไป
“ครับ” เสียงทุ้มตอบกลับมาทำให้ผมละสายตาจากกระทงที่เริ่มปะปนกับของคนอื่น
“ปีหน้าเราไปลอยที่อีสานดีมั้ย”
“ทำไมต้องไปลอยที่อีสานล่ะ”
“ผมอยากเห็นลูกไฟที่มันลอยขึ้นมาจากแม่น้ำโขง”
“เดี๋ยวนะเดี๋ยว” พี่โชขมวดคิ้วจนเป็นปม “ลูกไฟขึ้นจากแม่น้ำโขงเหรอ”
“อื่อ ที่เห็นในมือถืออ่ะ”
“นั่นมันวันออกพรรษาหรือเปล่าวะ”
“วันลอยกระทง”
“ออกพรรษา แล้วนั่นก็เรียกบั้งไฟพญานาค”
“ไม่ใช่สักหน่อย มีวันลอยกระทงนั่นแหละ เพิ่งดูในเน็ตเมื่อกี้” ผมเถียงทันที ก็เพิ่งดูมาจะผิดพลาดได้ไง พี่โชทำหน้าไม่เชื่อผมเลยล้วงโทรศัพท์มากดๆ ดู
“ไงล่ะ เงียบไปเชียว” เสียงพูดติดขำดังใกล้ๆ
“อยากกลับแล้วอะ กลับเถอะ” เว็บนั่นมันหลอกผม ไม่ใช่ มันอยู่ติดกัน ผมคิดว่าไอ้ลูกไฟมันอยู่ในงานลอยกระทงซะอีก ก็ภาพด้านบนมันมีกระทงนี่หว่า
“เนียนตลอดเมียกู”
ผมกวักมือเรียกพี่โชที่ยืนยิ้มอยู่ที่ท่า ถึงแม้จะจำผิด แต่ผมก็อยากลอยกระทงกับพี่โชทุกปี
“ลอยกระทงปีหน้า ไปลอยที่เชียงใหม่มั้ย”
“พี่จะพาไปเหรอ”
“ดูก่อน”
“โหย ดูก่อนแบบนี้อย่าพูดเลยดีกว่า ไอ้กลอยประเกรียนเซ็ง” พูดแบบนี้ทีไรไม่ได้ไปทุกที ขนาดจะไปหาแม่สีครีมยังไม่พาไปเลย ดูก่อนเป็นร้อยชาติแล้วปีศาจคนนี้
...............................................................
สุขสันต์วันลอยกระทงค่า พาเกรียนมาล่วงหน้าไปสักหน่อยเนอะ ที่มาเพราะความคิดถึง ยังรักเหมือนเดิมค่าาา
หัวข้อ: Just you and I เพราะนายคือของฉัน [ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ][P.43][31/10/61] (อ่าน 629840 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก