.............................................................................
“เป็นอะไรไป ยิ้มอยู่คนเดียว” จินทักเมื่อเห็นร่างบางวางมือจากการเก็บของชั่วคราว.....มองตามตรงจุดที่คาเมะให้ความสนใจ.....
“เปล่า...” ปฏิเสธแต่ก็ยิ้มอีก เห็นทั้งสองคู่แล้วมีความสุขนี่นา ^^ พี่ชายกับเพื่อนรักมีความสุขมันก็สุขไปด้วย เก็บของตัวเองเสร็จร่างบางก็เดินมาข้างหน้า ขึ้นไปนั่งบนรถซะก่อน
“ยิ้มคนเดียวไม่มีสาเหตุ เข้าขั้นผิดปกติแล้วนะคาเมะ” จินขึ้นมานั่งตาม สตาร์ทรถรอเพื่อนอีกสองคน....โทมะรับหน้าที่ส่งอาจารย์คนสวยแล้วก็เหลือแต่เด็กๆกลับกันเอง.....
“บ้า...จินก็ยิ้มคนเดียวเหมือนกันน่ะแหละทำมาเป็นว่าเรา” เอาคืนมั่ง...
“เมื่อไหร่?” ขมวดคิ้ว ส่งสายตาไม่รู้เรื่องให้สุดฤทธิ์ ทั้งที่ตอนตัวเองยิ้มนั่นก็รู้ตัวเต็มที่เลย
“เป็นออกบ่อย...” เมื่อกี้ก็แอบเห็น....
“ฉันยิ้มก็เพราะมองนาย ไม่ได้ยิ้มแบบไม่มีเหตุผลซะหน่อย” ว่าแล้วก็ยิ้มอีก.... อารมณ์ดีกันจริงนะพวกคนมีแฟนเนี่ย.....
“....................” แก้มนิ่มๆของคาเมะแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ เฮ้อ ไม่เคยเอาชนะจินได้เลย ให้ตายสิ......
................ปึ่ก.............
“โอเค ออกรถได้เลยคร้าบบ ก่อนที่มดจะขึ้นรถ” ปิดประตูเสร็จก็แควะเพื่อนตามประสา บอกตรงๆพอเห็นจินจริงจังกับใครซักคนก็ดีใจด้วย....ถึงมันจะแปลกๆก็เถอะ(อ้าว??)
“น้อยหน่อยไอ้ยู....เดี๊ยะ” นั่นสิ คู่ตัวเองก็หวานน้อยซะที่ไหน แหม
“เอ่อๆ..ขับไปๆ....---เป็นเจ้าของรถหน่อยทำใหญ่---” กระซิบเบาๆพูดกับตัวเอง ทำไมไม่พูดดังๆล่ะยู.......ก็จินมันเท้าหนัก เคยโดนมันเตะทีหนึ่ง...ระบบไปทั้งซี่โครงเลย.... อ่อ สรุปกลัวใช่มั้ย - -“ (พี่ยูแอบพูดกับคนแต่งได้อีกแล้ว)
“คาเมะเป็นอะไรไป หน้าแดงๆ” ยามะพีถาม เห็นนานละ เพิ่งจะได้พูด เมื่อกี้หนุ่มๆเขาเถียงกันอยู่
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไรจ๊ะ” ///
“โดนจินแกล้งอีกรึเปล่า....” แซวเล่นน่า แต่ก็มีเปอร์เซ็นสูงนะที่สาเหตุจะมาจากจิน ถึงรู้ใจกันแล้วแต่ไอ้นิสัยชอบแกล้งคนที่รักนี่ก็ยังไม่หาย....
“โธ่ ยามะพี เห็นผมเป็นคนยังไง” จินแก้ตัว ทั้งที่ก็ความผิดตัวเองทั้งน้าน....
“ก็เป็นอย่างนั้นน่ะแหละ” ป่วยการจะจับผิดพ่อตัวแสบ คนอย่างจินต้องให้คาเมะจัดการ แต่คาเมะน้อยของเราจะจัดการกับคนรักจอมวายร้ายได้รึเปล่าน้า…..แต่อย่างน้อยก็ทำให้เพล์บอยตัวฉกาจหมดพิศสงล่ะนะ
“ยูคุงเป็นอะไรรึเปล่าฮะเงียบเชียว” คนตัวเล็กที่กำลังเป็นหัวข้อสนทนา(รึเปล่า)ทักร่างสูงอีกคน เห็นเงียบๆไป แล้วก็อยากจะเบี่ยงเบนประเด็นด้วยล่ะ
“เปล่าหรอกครับ ขอบคุณคาเมะจัง .... แค่ไม่มีคนสนใจเท่านั้นเอง” เอ้า ว่าไปนั่น จริงๆก็งอนยามะพีนั่นล่ะ
“โอ๋ๆ ยูอย่าพูดอย่างนั่นสิ มามานอนนี่มาง่วงไม่ใช่หรอ วันนี้ตื่นซะเช้า...”.....
ขับรถกันไปเรื่อยๆไม่รีบร้อน ยูอิจิจะนอนก็ไม่ได้นอนหรอก นั่งไปแป๊บๆก็มีเรื่องให้ได้คุยกันอีก.... เป็นอย่างนี้ไปตลอดทาง
.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.* .*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
เพราะไม่อยากเป็นเพียงคนที่นายมองแล้วผ่านเลยไป เลยต้องทำเป็นเกลียดไม่สนใจ ทั้งที่จริงๆแล้ว รักนายมากมายแค่ไหนตัวฉันเองก็บอกไม่ได้.... ไม่รู้จะขอบคุณใคร หรือสิ่งใด ที่ทำให้ความรักครั้งนี้เป็นไปดั่งใจ ดีจริงๆที่ฉันยังไม่เหนื่อยใจ หรือบอกตัวเองให้เลิกรักนายไปเสียก่อน.... ว่าไปแล้ว มันเป็นโชคดีของฉันหรือของนายกันแน่ อิคุตะ โทมะ
ถ้านายไม่ทำเย็นชา ถ้านายเป็นเหมือนคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของฉัน ฉันก็คงไม่สะดุด คงไม่รู้ความรู้สึกจริงๆของตัวเอง..... คงไม่รู้ว่านายมีค่าสำหรับฉันแค่ไหน... คงจะไม่มีคนว่า ‘ฉันจะไม่ยอมปล่อยนายไป’ อยู่ในหัวสมองกลวงๆนี้...รักนายจริงๆ ทางูจิ จุนโนะซึเกะ
........................................................................
รู้มั้ยตอนแรกที่เรารู้ว่าเรื่องที่มียูสองคนเป็นเรื่องโกหก เราโล่งใจแค่ไหน.... ยูทำเราคิดมากรู้รึเปล่า ถ้าเกิดวันหนึ่งเราต้องเลือกใครคนใดคนหนึ่ง เราจะทำยังไง คนใจร้าย หลอกเราได้ตั้งนาน.... แต่.....นั่นก็ทำให้เราได้รู้นะ เข้าใจตัวเองมากขึ้นเยอะเลย .......... ไม่ว่ายูจะมีอีกกี่คน จะเป็นคนหลายบุคลิกหรือไม่.... ยังไงเราก็....รัก นากามารุ ยูอิจิ
ขอโทษครับที่ผมต้องแกล้งทำอะไรแผลงๆแบบนั้น... อย่างที่บอกผมกลัวว่าถ้าทำอะไรลงไปแล้ว ยามะพีไม่ชอบ อาจจะโกรธหรือเกลียดผมเลยก็ได้ ในตอนแรกไม่เคยคิดไม่เคยฝันเลยว่าผมจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดยามะพี คนที่เป็นเหมือนดอกฟ้าสำหรับผม ขอบคุณโชคชะตา ที่ทำให้ผมได้รักหนึ่งเดียวในใจของผมคนนี้ ยามะชิตะ โทโมฮิสะ
........................................................................
จำได้ในตอนแรกที่เจอจินคือวันลงทะเบียนเรียน เราที่ยังไม่รู้จักสถานที่ยืนเงอะงะไม่มีใครสนใจ แต่จินก็ยังมีน้ำใจช่วยเราให้ลงทะเบียนทัน ไม่งั้นเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไง.... เราไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นในหัวใจ รู้แต่ว่า ตั้งแต่วันนั้นเราก็ละสายตาจากจินไม่ได้เลย แต่พอได้รู้จักจินในด้านที่เราไม่เคยรู้.... เราก็ได้แต่หยุดความเพ้อฝันเอาไว้ บอกกับตัวเองว่า แค่ได้มองจินเท่านั้นเราก็น่าจะมีความสุขแล้ว... จนกระทั้งวันเปลี่ยนROOMMATE วันที่ความตั้งใจของเราทุกๆอย่างต้องเปลี่ยนไป.... ยิ่งเราใกล้จินมากขึ้น เราก็ยิ่งรู้สึกแปลกมากขึ้น ทั้งดีใจ เสียใจ ผสมปนเปกันแทบจะแยกไม่ออก.... พอรู้ความรู้สึกตัวเองแทนที่จะห้ามใจตัวเองก็ทำไม่ได้ ถ้าจินไม่ได้รู้สึกเหมือนกัน เราจะเป็นยังไงนะ ขอบคุณนะจิน ขอบคุณมากๆที่ทำให้สิ่งที่เราคิดไม่ได้เป็นเพียงฝันลมๆแล้งๆ .... ขอบคุณที่รักเรา อาคานิชิ จิน
ไม่รู้ว่านายแทรกเข้ามาอยู่ในใจฉันเมื่อไหร่กันนะคาเมะ... เพราะความขี้ขลาดของตัวฉันเองเพราะกลัว กับเรื่องเก่าๆ ทำให้ฉันไม่เปิดใจ ทั้งที่ฉันตั้งใจจะไม่รักใครแล้วแท้ๆ แต่นายก็ทำให้กำแพงความตั้งใจของฉันพังลงง่ายๆ... นายทำให้ฉันปั่นป่วนใจทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สับสนวุ่นวายใจต้นเหตุก็เพราะนายตลอดรู้ตัวบ้างมั้ยคนดี จนบางทีทำอะไรลงไปไม่รู้ตัวเลยก็มี ทั้งที่นายก็ไม่ได้ทำอะไรเลย หลบหน้าฉันด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ แค่นายหลบหน้าฉันก็อารมณ์เสีย นายไม่สบายก็ห่วงจะแย่ นั่นเป็นสัญญาณบอกรึเปล่านะว่าฉันรู้สึกพิเศษกับนายซะแล้ว แต่ฉันก็ยังรู้สึกช้า ช้ามากจนเกือบจะเสียนายไปแล้ว... ดีใจจริงๆที่ฉันยังได้รับโอกาส ขอบคุณที่นายเกิดมาบนโลกนี้ ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่ารักอีกครั้ง คาเมะนาชิ คาซึยะ
………………………………………………………
มนตร์ความรักเดือนกุมภาพันธ์ ยังร่ายมนตร์ของมันต่อไป ทั้งหกคนยังคงต้องเจอเรื่องราวอีกมากมาย อาจทุกข์หรือสุข แต่พวกเขาก็ยังมีกันและกัน แล้วคุณละคะ เจอมนตร์ความรักเดือนกุมภาพันธ์กับเขาบ้างหรือยัง.... ^O^
<MY FEBRUARY>
The EnD
.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.* .*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
JaHkoNY-Talk
สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่อ่านฟิกเรื่องนี้ของเรา ได้ข่าวว่าตอนจบของเรื่องนี้เป็นอะไรที่หลายๆคนยังไม่ได้อ่านใช่ม้า
เราเอาลงในช่วงที่ ที่........... ที่มันเป็นยังไงเราก็ลืมไปแล้ว ไม่รู้ว่าเราเอาลงในบอร์ด Fixxx ของ thaimisc หรือว่าของพี่แป้ง นานมากๆเลยเนอะ
แอบเม้าส์เรื่องในฟิกนิดนึงนะ พี่ยูของเราคุยกับคนแต่งมาได้ตั้งแต่แรกๆแล้ว 555 เพื่อนๆงงกันรึเปล่าเนี่ย นอกจากจะหลอกยามะพีแล้ว พี่ยูยังหลอกคนอ่านได้อีกนะเนี่ย ว่ามั้ย 55 ไม่หรอก เหอะๆจริงๆแล้วเราผิดเองอ่ะแหละ
คือเรื่องนี้เราใช้ระยะเวลาในการแต่งนานมากๆอ่ะค่ะ สองปีได้มั้ง แต่งๆไปเรื่อยเหมือนยิ่งจนมุม เราเลยคิดว่าจบแบบนี้ ให้พี่ยูโกหกยามะพีอย่างนี้ดีแล้ว ไม่งั้นถ้าเราเป็นยามะพีเราต้องคิดไม่ตกแน่นอน อีกอย่าง สองตอนสุดท้ายเราใช้เวลาแต่งห่างกับตอนแรกๆประมาณสี่ห้าเดือนอ่ะ ก่อนเอามาลงเราลองอ่านแล้วแก้ให้อ่านแล้วลื่นขึ้นแล้วนะคะ ^^
ขอบคุณมากๆเลยค่า
รักคนอ่านรักคนเม้นท์นะ จุ๊บๆ:m1:
หัวข้อ: [RE-FIC] *+*+* My February *+*+* By JaHkoNY (อ่าน 45748 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก