เอ่อ พี่ๆเพื่อนๆพี่อ่านทุกคน เหอะๆ จิ๊บไม่ได้ตั้งใจจะขุดจริงๆน้า แต่พอมาดูคือ ลืมเอาตอนพิเศษมาลง
งืมๆ เอามาชิมลางอีกที เพราะเดี๋ยวจิ๊บจะแต่งเรื่องใหม่(พูดเป็นรอบที่ร้อยแล้วไม่แต่งซะที) 55
จะอธิบายก่อนละคนเผื่อขี้เกียจอ่านเรื่องทั้งหมด ต่อจากที่จบไปประมาณหลายเดือนค่ะ จิน(21)กับคาเมะ(20)ก็เป็นแฟนกันกระหนุงกระหนิง แต่จะไม่เกินเลยอะไร เพราะคาเมะไม่สบาย ยูอิจิ(21)กับยามะพี(21)ก็สวีทกันอยู่แล้ว คู่โทมะ(30)กับจุนโนะ(26)ก็รักกันๆแบบผู้ใหญ่เหมือนเดิม
ปล.อายุในเรื่องนะคะ
<MY FEBRUARY>
Chapter : SPECIAL Happy Birthday KameChan
ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของผู้คนที่เดินผ่านหน้าเขาไปมา ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มละสายตาไปจากประตูห้องๆนั้นไปได้ สัญญาณไปสีแดงถูกเปิดขึ้น ปรากฏเป็นตัวอักษร
Emergency Room ห้องที่คนรักของเขาเพิ่งถูกพาเข้าไป จินนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น ความเครียด ความไม่สบายใจ กังวลใจ ประเดประดังเข้ามาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่ใช่คนอ่อนแอ ออกจะใจแข็งเสียด้วยซ้ำ แต่เรื่องนี้มันไม่ไหวจริงๆ น้ำตาที่เกาะพราวอยู่คงเป็นสิ่งที่แสดงถึงภาวะจิตใจของเขาตอนนี้ได้ดีที่สุด
“ไอ่จิน ใจเย็นสิวะ คาเมะไม่เป็นไรหรอกน่า” ยูตบไหล่เพื่อนเบาๆ เขาเองก็ไม่สบายใจเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้คนที่สภาพจิตใจแข็งแรงที่สุดก็คงจะเป็นเขานี่ล่ะ ร่างสูงละมือจากไหล่ของเพื่อนที่กุมขมับอยู่ หันไปมองคนรักที่ยังคงสะอื้นอยู่ที่อกของเขา คิดไม่ออกเหมือนกันว่าถ้าคนที่เข้าไปในห้องนั้นเป็นยามะพีแล้วเขาจะเป็นยังไง
“คาเมะ...ฮึก...คา..เมะ...ฮือ....” ถึงจะเป็นเพื่อนกันมานานหลายปีแต่คาเมะก็ไม่เคยอาการหนักขนาดนี้ให้เห็น ยามะพีช็อกไปเหมือนกันตอนที่จินอุ้มคาเมะผ่านหน้าห้องตัวเองไป แล้วก็ร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่ตอนนั้น
.................ประตูห้องเปิดออก จากนั้นคุณหมอก็วิ่งออกมา....................
“เตรียมห้องผ่าตัดด่วนนะครับ.....”
...
จินยังคงเฝ้ามองที่ประตูห้องผ่าตัดนั้นไม่วางตา การรอคอยที่แสนยาวนานทำให้เขาเริ่มคิดฟุ้งซ่าน เขาคิดถึงครั้งแรกที่เจอกัน ในความทรงจำอันแสนเลือนราง ถ้าคาเมะไม่เล่าให้ฟังเขาก็คงจะจำไม่ได้ ผู้ชายร่างบางใส่แว่นคนนั้นน่ะหรอคาเมะของเขา คิดถึงจูบครั้งแรกตอนที่คาเมะหลับไม่รู้ตัว น่ารักชะมัด ตอนไปเที่ยวออนเซ็นครั้งนั้นที่ทำให้จินยอมรับหัวใจตัวเองจนได้ วันเกิดของเขาปีที่แล้ว ปีใหม่ที่เพิ่งไปไหว้พระด้วยกัน 6 คน Valentine ที่เพิ่งผ่านมา.....
...
“นี่ คาเมะ ซื้อช็อกโกแลตให้จินรึยัง” ร่างบางยังคงถามเพื่อนด้วยดวงตากลมโตแฝงไปด้วยอาการขี้แกล้งเช่นเคย ยามะพีคล้องแขนเพื่อนรักก่อนจะชวนให้นั่งที่โต๊ะในร้านกาแฟน่ารัก แห่งหนึ่ง
“อืมม จริงๆจินก็ไม่ค่อยชอบของหวานเท่าไหร่หรอก” คาเมะเลือกซื้อ Dark Chocolate ไม่หวานมาก ขมหน่อยๆ ร่างบางรู้เรื่องที่จินไม่ชอบนี่ก็เพราะเมื่อปีที่แล้ว ร่างสูงฝืนกินช็อกโกแลตหวานๆนั่นเพียงเพราะเป็นช็อกโกแลตวาเลนไทน์อันแรกที่คาเมะซื้อให้
“อะไรเนี่ย คิดถึงเรื่องที่จินทำอีกละรึไง....” เห็นร่างบางอมยิ้มอยู่คนเดียวก็เดาออกแล้ว แกล้งแซวไปตามเรื่องนั่นแหละ คาเมะน่ะ ชอบเขินกับเพื่อน ไม่รู้ว่าคบกับจินมาเป็นปีอย่างนั้นแล้วจะยังเขินร่างสูงอยู่รึเปล่า แต่ก็ไม่นึกเนอะ ว่าจินจะทำอะไรโรแมนติกๆอย่างนั้นได้ นี่ถ้าเป็นยูอิจินะ จะรักให้ตายไปเลย (ยูไม่ทำเสี่ยวแต่ยูทำอย่างอื่นครับ 555+)
“แล้วยามะพีล่ะ ซื้อให้ยูคุงรึยัง” เปลี่ยนเรื่องๆ คาเมะหน้าร้อนจนจะกลายเป็นเต่าต้มแล้ว
“ยังอ่ะ เดี๋ยวกินขนมเสร็จแล้วคาเมะไปส่งดูหน่อยนะ...” พูดพลางหยิบส้อมขึ้นมา ความสนใจของยามะพีตอนนี้ไปอยู่ที่เจ้าเค้กก้อนเล็กน่ากินนั่นซะแล้ว โอ้โห สตอร์เบอร์รี่ลูกโต๊โต
“จ้าๆ...กินเถอะ”
...
หลังจากที่ไป Shopping ช็อกโกแลต ต้องเรียนว่า shopping จริงๆนะเพราะยามะพีเหมามาเยอะซะเหมือนกับว่าจะเอาไปขุนให้ยูอิจิแก้มป่องเท่าตัวเองให้ได้ยังงั้นล่ะ พอถึงหอแล้วก็แยกย้ายกันไปหาหวานใจทั้งคู่
“กลับมาแล้วหรอ...” จินเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ออกมาในสภาพที่ นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว มือหนึ่งก็ถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผม ส่วนอีกข้างก็คว้าเอวบางเอาไว้ หอมแก้มคาเมะสองสามทีให้หายคิดถึง
“จิน...เราเปียกหมดแล้ว เช็ดผมก่อน” คาเมะจูงมือจินมานั่งที่เตียง จากห้องที่เคยเป็นห้องเตียงคู่ ตอนนี้ต้องเรียกว่า ห้องสวีทรูมเตียงเดียวไปซะแล้ว เพราะจินจัดการย้ายเตียงทันทีเมื่อตกลงเป็นแฟนกัน
เพื่อให้เช็ดผมได้สะดวก คาเมะก็เลยยืนตรงระหว่างขาของจิน แต่ก็เช็ดไม่ค่อยจะถนัดนักหรอก ก็ร่างสูงน่ะ ไม่ให้เสียเวลาในการลวนลามคาเมะแม้แต่วินาทีเดียว....
“อืมม...จิน เดี๋ยวสิ....เดี๋ยวก่อน อ๊ะ.....ฮืมม....” คาเมะไม่ได้เช็ดผมให้จินแล้ว ก็ในเมื่อร่างสูงเบนความสนใจไปที่อกบางที่สั่นเทา หน้าท้องที่หน้าหลงใหล และสิ่งที่ต่ำลงไปกว่านั้น
“อืม...จิน.... เดี๋ยว เรา......เราเจ็บ...” จินละมือ ก่อนจะรีบไปคว้ายาที่โต๊ะมาให้ แล้วป้อนร่างบางทันที มือเล็กกำเอาไว้แล้วทุบที่อกตัวเองเบาๆ
“ขอโทษนะคาเมะ...ขอโทษ” จินประคองให้คาเมะขึ้นมานั่งบนตัก แล้วกอดร่างเล็กเอาไว้อย่างทะนุถนอม เขาไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่คาเมะทรมานแบบนี้ แต่มันก็อยากเหลือเกินที่จะห้ามใจ คาเมะหายใจคล่องขึ้นเพราะอาการเจ็บที่อกเริ่มจะหายไปแล้ว นั่งนิ่งๆอย่างนั้นกันซักพักร่างบางก็ไปสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ หอมแก้มจินทีนึง
“เราช่วยนะ” คาเมะนั่งลงตรงที่เดิมที่เคยยืน มือเล็กแก้ผ้าเช็ดตัวที่จินขัดเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่นั่นออก เผยให้เห็นความต้องการของจิน.... ร่างบางจับส่วนที่รุ่มร้อนอย่างเบามือ ก่อนจะจูบสองสามทีแล้วก็ครอบครองเอาไว้ในปาก …. จินมองคาเมะด้วยความรู้สึกละอายใจ คาเมะทำอย่างนี้ให้เขาก็จริง แต่สิ่งที่เขาต้องการคือมีความสุขด้วยกัน เขาอยากจะโอบกอดคาเมะเอาไว้ในอ้อมแขน แต่ในเมื่อคาเมะไม่แข็งแรง ก็ไม่อยากจะเอาเปรียบร่างบางแบบนี้
.........................ขอโทษนะจิน ถ้าเราแข็งแรงกว่านี้ ...............เราคงจะมีความสุขกันมากกว่านี้..........................
..................................................................................................
“นี่ จุนโนะ ถามอะไรหน่อยได้มั้ย” คาเมะมาหาจุนโนะ เพราะร่างโร่งบางบอกให้มาช่วยจัดของหน่อย เพราะอีกสองสามวันคุณป้าจะกลับมาเยี่ยมหลังจากที่ตามคุณลุงไปอยู่ที่อังกฤษเมื่อสองปีที่แล้ว
“อะไรล่ะ?” จุนโนะจัดหนังสือให้เข้าที่บนชั้น ก่อนจะใช้ไม่กวาดขนไก่ ปัดสองสามที อืม เรียบร้อย
“จุนโนะกับโทมะซัง.....มีอะไรกันบ่อยมั้ย....” ประโยคสุดท้ายคาเมะลด volume ซะแทบไม่ได้ยินเชียวล่ะ
“ห๊ะ...อะไรนะ....แก่แดดใหญ่แล้วคาเมะ..” นี่น้องชายเขาเป็นหนุ่มแล้วหรอเนี่ย(ได้ข่าวว่า 21 แล้วจุนโนะ) แล้วสนใจเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“แล้วจุนโนะว่าคนเป็นแฟนกัน เรื่องแบบนี้มันจำเป็นรึเปล่าล่ะ” ถามต่อไป ถึงแม้ว่าแก้มใสจะแดงปลั่งใกล้จะเป็นมะเขือเทศเต็มทีแล้วก็ตาม แต่เรื่องที่ค้างคาใจ ยังไงก็ต้องหาคำตอบให้ได้
“ก็ จำเป็นละมั้ง มันเป็นการแสดงความรัก การมอบความสุขให้กัน อะไรยังเงี่ย แหม พูดยังกับไม่เคย.....” พอพูดจบ จุนโนะก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพลาดครั้งใหญ่ คาเมะเป็นโรคที่อ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้นี่นา... ..... ตายล่ะ
“เออ....แต่ก็ไม่จำเป็นเสมอไปหรอกนะ.......คนเรารักกัน แค่จับมือ หรือกอดกันเฉยๆก็มีความสุขได้ไม่ใช่หรอ...” เห็นร่างบางทำหน้าสลดก็ยิ่งอยากจะยกมือขึ้นมาตีหน้าผากตัวเองซะจริง ทำไมถึงกลายเป็นคนปากไวอย่างนี้นะจุนโนะ
“ช่างเถอะ ....จัดต่อดีกว่า เหลือข้างบนใช่มั้ย” คาเมะลุกขึ้น ยิ้มให้....เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่พอลับตาจุนโนะไป ร่างบางก็ทำหน้าไม่สบายใจเหมือนเดิมอยู่ดี กับเสียงของตัวเองที่ดังก้องอยู่ในใจ
.........................................เรา...................ไม่สามารถให้ความสุขกับจินได้.........................................
.................................................................................................
.........................................................................
“ฮึก....จิน....อ๊ะ...เดี๋ยว....” จินประคองร่างคาเมะเอาไว้ จับให้ร่างบางชันเข่า ตอนนี้คาเมะอยู่ในสภาพที่คร่อมร่างสูงที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่
“ฉันต้องการมากกว่านี้ คาเมะ...” จินจูบไปที่คอระหง ไหล่เล็กลาดตรง......มือใหญ่สัมผัสไปทุกส่วน ไม่ช้าคาเมะก็ไม่เหมือนจะไม่มีแรงทรงตัว ทิ้งน้ำหนักลงบนร่างสูง จินสังเกตเห็นว่าคาเมะหายใจแรงกว่าทุกที เหมือนทุกครั้งที่เจ้าตัวพยายามสกัดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ...... จินหน้าเสีย รีบขยับจะหยิบยาแต่คาเมะก็ห้ามไว้
“ไม่....ไม่เป็นไร....จิน.....ต่อเถอะ” แต่จินก็เพียงแค่จูบที่หน้าผาก แล้วประคองให้คาเมะนอนลง
“นายนอนพักเถอะ.....เดี๋ยวฉันมา...” แต่คาเมะก็คว้ามือเอาไว้อีก....จินยังไม่ได้....
“เดี๋ยวเรา....”
“ไม่เป็นไร....” ร่างสูงพูดแค่นั้นแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ ปลดปล่อยความรุ่มร้อนของตัวเอง ก่อนจะชกผนังห้องน้ำด้วยความรู้สึกแย่ๆ ทำไมเขาถึงกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างนี้ ทั้งที่รู้ว่าคาเมะทรมาน แต่ก็ยังจะทำ .......... หลังจากตัดสินใจได้ว่าเขาจะไม่ทำอย่างนี้อีก ร่างสูงก็เดินออกมา
คาเมะหายใจสม่ำเสมอ แต่ก็ไม่ได้หลับ เพราะพอจินออกมา ร่างบางก็ลืมตาขึ้น ร่างสูงใช้เวลาแต่งตัวเพียงแป๊บเดียว ในขณะที่คาเมะมองแผ่นหลังนั้นด้วยความกังวลใจ ระคนกลัวกับสิ่งที่ตนเองกำลังตัดสินใจจะทำ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“จิน......” ร่างสูงหันมาตามเสียงเรียก ขมวดคิ้วเพราะเห็นน้ำตาของอีกฝ่าย......แต่ก็รอให้คาเมะพูดในสิ่งที่ต้องการพูดก่อน
“เรา................เลิกกันมั้ย”
“ทำไมคาเมะ....” ร่างสูงหน้าชา ตอบกลับมาได้เพียงเท่านี้ทั้งที่ในใจมีคำพูดมากมายแทบจะระเบิดออกมา ร่างสูงหันไปอีกทางไม่อยากจะมอง เห็นแล้วมันปวดหัวใจ
“จิน....จะได้...ไปคบ.....กับคนที่...ฮึก......ทำให้จิน.....มีความสุข” คาเมะพูดไปก็ร้องไป เสียงก็เบาลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เงียบ....จินจับตัวคาเมะขึ้นมา ร่างบางสลบไปแล้ว ลมหายใจก็เบาบางเหลือเกิน....สติจินแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เอาผ้าห่มคาเมะเอาไว้ก่อนจะอุ้มร่างบางวิ่งออกไป
……………………………………………………………………………….
………………………………………………………
“จิน...กินอะไรหน่อยเถอะ....” ยามะพียื่นแซนวิชมาให้ แต่ร่างสูงก็เอาแต่นั่งจ้องไปที่ประตูอยู่อย่างนั้น....
“จิน....”
“ยามะชิตะ ปล่อยเขาเถอะ...” จุนโนะรู้ข่าวก็รีบมาทันที ดีนะที่คุณแม่เลื่อนการเดินทาง ไม่อย่างนั้นคงวุ่นวายกันใหญ่แน่ๆ ค่อยบอกคุณน้าทีหลังละกันนะ เฮ้อ
.............................ผลึบ........................
อยู่ๆจินก็ลุกขึ้น แต่ทุกคนก็เข้าใจเพราะสักพักคุณหมอก็เปิดประตูออกมา.....การผ่าตัดใช้เวลากว่า 7 ชั่วโมง แต่คุณหมอก็เดินออกมาด้วยรอยยิ้ม.....
“ปลอดภัยแล้วครับ” จากนั้นคุณหมอก็บอกว่า จะต้องให้คาเมะพักในห้องไอซียูก่อนในคืนนี้ แต่ก็อนุญาตให้เยี่ยมได้ถ้าไม่กวนคนใข้ ทุกคนเลยลงความเห็นว่า ให้จินเข้าไปคนเดียว
ร่างบางหลับตาพริ้ม หน้าเรียวซีดเหมือนแทบไม่มีเลือด และยังคงใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ จินได้แต่เฝ้ามอง หน้าอกเล็กที่กระเพื่อมยามที่หายใจเข้าออกทำให้จิตใจของเขาตอนนี้ดีขึ้นมากทีเดียว มือใหญ่จับมือคนที่นิทราอยู่กุมเอาไว้หลวม ริมฝีปากอิ่มจุมพิตที่มือเล็กนั้นอย่างรักใคร่ ก่อนที่น้ำตาของลูกผู้ชายคนหนึ่งจะไหลออกมา ทั้งโล่งใจ ทั้งเสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป เขาเกือบจะสุญเสียคาเมะไปแล้ว……………….
ผ่านไปหลายชั่วโมง จนรุ่งอรุณของอีกวัน คาเมะรู้สึกตัวตอนสายๆ จากนั้นก็เจ็บตรงหน้าอก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่ได้แม้แต่จะขยับตัว เรี่ยวแรงหายไปหมด
“คาเมะ!” จินเปิดประตูเข้ามาหลังจากที่ออกไปคุยกับคุณหมอ ตอนนี้คาเมะย้ายเข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวแล้ว แน่นอนว่าระดับ VIP แน่นอน จุนโนะไม่ปล่อยให้คาเมะนอนห้องธรรมดาๆหรอก ที่จินไปคุยกับคุณหมอก็เรื่องการดูแลคนป่วยหลังจากนี้ ที่จริงโรคหัวใจของคาเมะไม่ได้รุนแรงมาก
“……จิน.......” เสียงเล็กติดจะแหบแล้วเบามาก ......จินเข้าไปปรับระดับเตียงให้ชัดขึ้นมาอีกหน่อย นั่งลงข้างๆเตียง ก่อนจะจับมือคาเมะเอามาแนบที่แก้ม
“ขอโทษ....ขอโทษนะ”
“จินขอโทษทำไม...เราต่างหาก...” คาเมะรู้ตลอดแหละว่าจินเสียใจแค่ไหน และเขาเองก็เสียใจไม่แพ้กัน ตลอดเวลาที่ไม่ได้สติ ก็เหมือนคาเมะจะฝัน รับรู้ถึง ความรู้สึก ความคิดทุกอย่างของจินได้อย่างประหลาด แล้วก็รู้สึกผิดเอามากๆ ที่เขาทำให้จินเสียใจขนาดนี้
“นายอย่าพูดอย่างงนั้นอีกนะ...”
“เรา....เราแค่อยากให้.จิน ...มีแฟนที่ให้ความสุขกับจิน เรา....”
“แล้วนายคิดว่าทุกวันนี้ฉันไม่มีความสุขหรอ!! เรื่องนั้นน่ะไม่ต้องมีก็ได้ แค่ได้อยู่กับนายก็พอ” จินเผลอตระโกนออกไป คาเมะจะเลิกกับเขาเพราะเรื่องนี้น่ะหรอ..... แต่ก็แล้วก็ต้องใจอ่อนฮวบเมื่อเห็นน้ำตาของร่างบาง เขาทำคาเมะร้องไห้อีกแล้ว
“ขอโทษ....ขอโทษจิน....” คาเมะร้องไห้ใหญ่ เขาผิดจริงๆน่ะแหละ ผิดตั้งแต่คิดเรื่องไร้สาระก็พอ ถูกแล้วล่ะ มันจะยังไงก็ช่าง แค่ได้อยู่กับจินก็มีความสุขแล้ว
“ช่างเถอะน่า” จินยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะบีบจมูกเขาเบาๆเป็นการทำโทษ ตามด้วยจุมพิตที่หน้าผากเป็นการขอโทษเช่นกัน
“คาเมะ!!....คาเมะฟื้นแล้ว....ฮือ....คาเมะไม่เป็นอะไรมากแล้วใช่มั้ย....เราตกใจหมดเลยนะ.....ฮือ” ยามะพีเข้ามาเห็นเพื่อนฟื้นก็เป่าปี่ใหญ่เชียว เป็นห่วงแทบแย่ ทั้งที่หยุดร้องตั้งแต่เมื่อวานแล้วก็เถอะ แต่พอเห็นว่าคาเมะปลอดภัยจริงๆแบบนี้แล้วมันก็ไหลออกมาเอง
“โอ๋ๆ.....อย่าร้องสิครับคนดี.....” เลยต้องให้ยูป็นคนปลอบเลย นี่ถ้าไม่เงียบจะทำยังไงน้า...(ให้ยูอิจิเป็นคนปลอบดีมั้ย 55).. ยูเอากระเช้าผลไม้มาเยี่ยม อวยพรให้หายไวๆ แล้วก็ยังแซวพ่อตัวดีบอกว่านั่งเฝ้าห้องผ่าตัดไม่ยอมกินยอมนอนให้ฟังอีกต่างหาก… พอตอนเย็นจุนโนะก็มาเยี่ยมกับโทมะซัง กำลังใจเยอะขนาดเนี่ย ไม่ต้องนอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์เดี๋ยวก็ออกได้แล้ว~
………………………………………………………………..
ถึงจะมีกำลังใจเยอะขนาดไหน ก็ไม่สามารถชนะคำตัดสินใจของคุณหมอได้ ในที่สุดคาเมะก็ต้องนานโรงพยาบาลเต็มอาทิตย์อยู่ดี กลับมาอยู่ที่ห้องแล้วแต่จินก็ยังดูแลไม่ห่าง ชนิดที่ว่าคาเมะไม่ต้องทำ เดี๋ยวจินทำให้หมด
“พอแล้วจิน เราอิ่มแล้ว....” คาเมะอมยิ้มอีกครั้ง จินดูแลเข้าอย่างนี้มาตั้งแต่ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว อย่างเมื่อกี้ก็ป้อนนมให้ก่อนนอน คาเมะอดขำไม่ได้ เขาไม่ได้มือเจ็บหรือแขนหักซักหน่อย แต่จินก็ขอทำให้.....ดูแลตามที่คุณหมอสั่งทุกอย่าง และ.........จินไม่ทำอะไรเกินเลยกับเขานอกจากหอมแก้มอีกเลย
“ จิน.....เรานั่งตักจินได้มั้ย....” ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่นั่งตักจิน แต่ก็เป็นครั้งแรกที่คาเมะร้องขอ แก้มใสแดงระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้
“เอาสิ.....” จินประคองร่างบางให้ขึ้นมานั่งที่ตัก โดยที่เขาซ้อนอยู่ข้างหลังแล้วกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆ คาเมะพิงไปกับอกกว้างอย่างผ่อนคลาย เสียงนาฬิกาตีบอกเวลา จินจับมือเล็กมาหอมหนึ่งครั้ง และคาเมะก็รู้สึกถึงความเย็นที่ทาบทับลงมาที่นิ้ว.....แหวนเงินเกลี้ยงเกลาสวมกับนิ้วนางข้างซ้ายของเขาอย่างพอดี จินจุมพิตที่แหวน ก่อนจะกระซิบที่หูเบาๆ
“Happy Birthday Kame” เสียงของจินดังก้องอยู่ในใจ ดังยิ่งกว่าเสียงนาฬิกาที่ตี12ครั้ง บอกการเริ่มต้นวันใหม่ของวันที่ 23 กุมภาพันธ์ ซะอีก
END
……………………….
อีกนิดนะ อยากรู้มั้ยคะว่าจินคุยอะไรกับคุณหมอ
“อาการของคาเมะนาชิคุงไม่น่าเป็นห่วงครับ...การผ่าตัดปลอดภัยแน่นอน....แค่หลังจากนี้ต้องมาหาหมอทุกเดือนนะครับ”
“แล้วเมื่อไหร่ถึงจะหายเป็นปกติครับ....จะมีอาการเหนื่อยหรือเจ็บหน้าอกเหมือนเดิมรึเปล่า” - -*
“ไม่มีแล้วละครับ อาจจะมีเสียดๆบ้างแต่นั่นก็เพราะแผลที่ผ่าตัด ไม่เกี่ยวกับหัวใจแน่นอน ก็ไม่น่าจะเกิน 6 เดือนนะครับ ถ้าหายเป็นปกติเนี่ย จะออกกำลังกายหนักแค่ไหนก็ได้เหมือนคนทั่วไปเลยครับ”
“ครับ....ขอบคุณนะครับ” ^O^
ออกกำลังกายหนักแค่ไหนก็ได้เหมือนคนทั่วไปเลยครับ (จินไม่คิดแต่เราคิดนะ....)
อีก 6เดือนก็เลยวันเกิดจินน่ะสิ แต่เราว่าบางที คาเมะจังอาจจะดื้อคุณหมอก็ได้ ใครจะไปรู้ รอดูวันเกิดจินละกันนะคะ
END จริงๆละคะ
รักคนอ่านรักคนเม้นท์น้า จุ๊บๆ
หัวข้อ: [RE-FIC] *+*+* My February *+*+* By JaHkoNY (อ่าน 44401 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก