ตอนที่ 15 : ความอลม่านในร้านกาแฟ“เหมา เอสเปรสโซ่เย็นแก้ว” ไออุ่นเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรักที่เหมือนกินอะไรผิดสำแดงมา หน้าหงิกหน้างอ
“วันนี้มาแปลกไม่สั่งคาปูฯเหรอฟ้า”
“ไม่ล่ะอยากได้เข้มๆ” ดูจากอารมณ์เพื่อนรักแล้วคงไม่ดีสักเท่าไหร่
“จะขึ้นไปเลยหรือทานที่ร้าน” ญาดาคิดชั่วครู่ก่อนตัดสินใจนั่งทานที่ร้าน
“ที่นี่แล้วกัน อุ่นยุ่งไหมมานั่งเป็นเพื่อนหน่อยสิ เบื่อๆ”
“ได้สิ” ไออุ่นถอดผ้ากันเปื้อนออก ก่อนเดินตามญาดาไปที่โต๊ะ
“เซ็ง” เพื่อนรักทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ แรงจนไออุ่นกลัวมันจะพัง
“พี่เสือล่ะ”
“อยู่ข้างใน” ไออุ่นหมายถึงในห้องทำงานหลังร้าน
“แล้วนี่เป็นอะไร อารมณ์เสียแต่เช้า”
“ก็เด็กคุณธรน่ะสิมาป่วนออฟฟิศแต่เช้า ไม่รู้ไปคว้ามาจากผับไหน แย่มาก”
“มาแปลกแหะ ร้อยวันพันปีเห็นฟ้าสนุกออกที่ได้จัดการเด็กให้คุณธร ไหนว่าได้ลับฝีปากแก้เหงา” ไออุ่นพยายามจับพิรุธเพื่อน
“แต่นี่มันเกินไป ไปดูโรงงานมาทั้งอาทิตย์กลับมาวันศุกร์ วันจันทร์มีเด็กโผล่มาแล้ว ไม่เหนื่อยไม่พักบ้างหรือไง”
“อาจเป็นเด็กคุณธรอยู่แล้วก็ได้นะ คงไม่ใช่เพิ่งไปคั่วมาเสาร์อาทิตย์นี้มั้ง” ไออุ่นออกความคิดเห็น
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ฟ้าก็ต้องรู้จักสิอุ่น นี่ไม่เคยเห็นหน้า” ไออุ่นพินิจพิจารณาเพื่อน เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแปลกไป
“ฟ้า แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร”
“หือ? ไม่มี้” เสียงที่ขึ้นสูงและการหลบตาของเพื่อนรัก ทำให้ไออุ่นมั่นใจว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ คนอย่างญาดาไม่เคย
หลบสายตาเขา
“ฟ้า จะเล่าเองดีๆ หรือจะให้อุ่นซัก”
“ซักอะไร อุ่นอย่ามาเซ้าซี้น่า ฟ้ายิ่งหงุดหงิดอยู่” ชัดเสียยิ่งกว่าชัด ถ้าฟ้าเสียงดังแบบนี้กำลังกลบเกลื่อนร้อยเปอร์เซ็นต์
“เอสเปรสโซ่ได้แล้วครับเจ๊” เหมาร่อนแก้วกาแฟลงตรงหน้าญาดา
“อ้าวเป็นอะไรกัน ทำหน้าเป็นตูดลิงเลยเจ๊”
“ไอ้เหมา เดี๋ยวก็โดนตูดลิงทิ่มหน้าหรอก”
“โหเจ๊ คิดว่าสวยแล้วทำได้เหรอ ไม่อยากดมสักนิด” เหมาทำเป็นยกมือปิดจมูก เลยโดนญาดาปาทิชชู่ใส่
“ไม่มีงานการทำหรือไง ทำงานไม่คุ้มเงินเดือนนะแก”
“เจ๊ไม่รู้อะไรอย่าพูด พี่เสือพี่อุ่นใช้ผมคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม งานหลวงไม่ได้ขาดงานราษฎร์ก็ส่งมาให้ไม่หยุด”
“พี่หมาววววว” เสียงเรียกหาเหมาดังมาพร้อมกับเสียงวิ่งตุ๊บตั๊บ
“คร้าบบ พี่ทะเล” “นี่ไงเจ๊เจ้านายใหม่ผม” ญาดามองเด็กชายทะเลที่ยืนเกาะขาเหมาส่งยิ้มแป้นให้ไออุ่น
“ไปเล่นขี่ม้ากาน ลุงเฉือม่ายเล่น”
“ขี่ม้าครับลูกพี่ทะเล พี่อุ่นฝากเคาน์เตอร์ด้วยบิ๊กบอสเรียกใช้งานแล้ว”
“ไปเถอะ” ไออุ่นพยักหน้าอนุญาต เหมายกตัวเด็กชายทะเลขึ้นบ่าพากึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปหลังร้าน
“นี่มันอะไร” ญาดาชี้นิ้วตามหลังเหมา เธอพอรู้ว่าทะเลแวะมาหาบ้าง แต่ไม่นึกว่าอยู่จริงจังขนาดนี้
“เนอสเซอรี่ไงฟ้า” เสือเป็นคนตอบแทนไออุ่น เขาเดินตามลูกหมูทะเลออกมา
“พี่ว่าจะไม่เปิดมันแล้วร้านหนังสือร้านกาแฟ เปิดเนอสเซอรี่น่าจะรุ่งกว่า” เสือลงนั่งข้างไออุ่น
“พี่เสืออย่าพูดเล่นแบบนี้ครับ เกิดใครที่บริษัทมาได้ยินเข้าจะไม่ดี เดี๋ยวเข้าหูคุณทิน” ไออุ่นรีบปราม เขารู้ว่าเสือพูดเล่น
แต่คนที่ได้ฟังจะนึกว่าเสือไม่พอใจ
“ไงเรา อู้งานอีกแล้วสิ” เสือทักญาดาที่มานั่งเฉิดฉายในเวลาทำงาน
“ขอหายใจบ้างเถอะพี่เสือ เพิ่งสู้รบตบมือกับเด็กเมื่อวานซืนมา” ญาดายกแก้วกาแฟขึ้นดูด หน้าตาบอกบุญไม่รับอีกครั้ง
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้
“มีอะไร” เสือหันไปถามไออุ่น
“กำลังจะซักนี่แหละครับ อยู่ๆ ก็อารมณ์เสีย ถามก็ไม่ตอบ”
“ตอบไปแล้ว” ญาดาเถียงขาดใจ ก็เธอบอกแล้วว่าหงุดหงิดเด็กของเจ้านาย
“ถ้าฟ้าหงุดหงิดเรื่องเถียงกับเด็กหรือเรื่องเด็กไม่มีมารยาท ปากจัดหรืออะไรเหมือนแต่ก่อนที่ชอบบ่น อุ่นจะไม่ซัก แต่นี่ฟ้า
หงุดหงิดเพราะคุณธรกลับมาแล้วไปเที่ยวเลย มันแปลกๆ”
“หือ?” เสือหันไปจ้องหน้าญาดาบ้าง แบบนี้มันแปลกจริงๆ ตั้งแต่ญาดาทำงานที่นี่มา ก็รู้กันถ้วนหน้าว่านอกจากเป็นเลขา
แล้ว ญาดายังต้องเป็นไม้กันหมา คนสับรางและอะไรอีกมากมายให้เจ้านาย
“มีอะไรหรือเปล่าฟ้า” เสือแทคทีมกับไออุ่นซักคนนั่งก้มหน้าทำเป็นสนใจแก้วกาแฟในมือ
“ฟ้า” ไออุ่นเรียกเพื่อนบ้าง หลังจากไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
“เฮ้อออ เล่าก็เล่า มันไม่มีอะไรหรอก แค่....”
“แค่อะไร” ไออุ่นรุกเพื่อน เขาไม่คิดว่ามันจะไม่มีอะไรเหมือนที่ฟ้าบอก
“ก็ที่ไปดูโรงงาน ก่อนกลับทางโน้นจัดเลี้ยงให้” ญาดาเริ่มไม่แน่ใจว่าเธอควรเล่าดีไหม
“อืม”
“ฟ้าก็เมา คุณธรก็เมา ก็เลย...นั่นแหละ”
“เฮ้ย!!” เสือกับไออุ่นตกใจจนเผลอร้องดังลั่นร้าน ลูกค้าบางรายหันมามอง จนต้องรีบยกมือเป็นการขอโทษ
“พูดจริงพูดเล่น คุณธรกับฟ้า...” ไออุ่นไม่สามารถพูดต่อจนจบประโยคได้
“อืม”
“จริงเหรอฟ้า มาสปาร์คอะไรกันตอนนี้ ทำงานด้วยกันมาสองสามปีแล้ว” เสือถึงกับต้องถามซ้ำเพราะไม่อยากเชื่อหู
“ไม่ได้สปาร์ค มัน..ไม่รู้สิ อยู่ๆ มันก็เลยเถิด”
“แล้วได้พูดอะไรกันหรือเปล่า” ไออุ่นถึงกับต้องกลืนน้ำลาย นี่มันปัญหาใหญ่ไม่ใช่ปัญหาเล็กๆ
“คุย ฟ้าชิงบอกก่อนว่าต่างคนต่างเมา ให้ลืมๆ มันไป ถือว่าสนุกด้วยกัน”
“ฟ้า!!”
“ก็จะให้ฟ้าพูดอะไร นั่นเจ้านายยังไงก็ต้องทำงานร่วมกัน ขืนไม่พูดแบบนั้น จะมองหน้ากันติดเหรอ ฟ้าก็ทำสวยๆ
เริ่ดๆ เชิดๆ รีบแต่งตัวออกจากห้องมา ก็แค่นั้น” ไออุ่นถอนใจยาว เขารู้จักเพื่อนดี ฟ้าอาจไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แต่ก็ไม่ได้มั่ว
มีอะไรกับแฟนที่คบหากันจริงจังคนสองคนก่อนจะเลิกรากันไป หลังจากนั้นฟ้าก็ไม่เคยคบใครอีก นอกจากยอมให้จีบแล้วชิ่ง
เป็นอย่างนี้จนเพื่อนๆ พากันเป็นห่วง
“แล้วเป็นไงบ้าง ยังทำงานด้วยกันได้จริงหรือเปล่า” เสือเป็นคนถามขึ้นมา
“ได้พี่เสือ ก็ไม่มีปัญหาอะไรนี่” ฟ้ายักไหล่ทำท่าเหมือนตนเองไม่ได้แคร์อะไร
“คุณธรก็ปกติเหรอฟ้า”
“ปกติ”
“แต่ฟ้าไม่ปกติ” ไออุ่นฟันธง
“บ้าเหรออุ่น ฟ้ายิ่งกว่าปกติอีก จะบอกให้”
“เหรอ แล้วใครมานั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่นี่ พอรู้ว่าคุณธรกลับมาแล้วยังไปคั่วเด็กใหม่”
“นี่มันชักจะยุ่งไปกันใหญ่แล้ว” เสือเริ่มอยากกุมขมับ เรื่องของเขาเองก็น้ำท่วมปากไม่กล้าบอกใคร
เมื่อวานรเมศไปส่งเขาที่บ้าน เสือเตรียมรับสถานการณ์ว่าจะต้องโดนเด็กนรกป่วน แต่แปลกที่รเมศส่งเขาเข้าบ้านและ
กลับไปแต่โดยดี แค่ส่งกุญแจรถให้เขา พูดประโยคเดียวคือ “อย่าลืมกินยาด้วย” แล้วก็เดินดุ่มๆ ออกจากรั้วบ้านเขาไป
กลายเป็นเสือที่ต้องชะเง้อคอมองตาม แอบเป็นห่วงว่าจะกลับอย่างไร เพราะบ้านของเขาอยู่ในหมู่บ้าน กว่าจะออกไป
ถึงถนนใหญ่ไม่ใช่ใกล้ๆ
แล้วตอนนี้ยังมีเรื่องของญาดาอีก แถมกับเจ้านายตัวเอง หนักกว่าเขาเป็นร้อยเท่า ไม่ให้เสืออยากกุมขมับแล้วจะให้เขาทำอะไร
“ไปกันใหญ่อะไรพี่เสือ ฟ้าบอกแล้วว่าไม่มีอะไร สบายๆ แล้วนี่ก็ไม่ใช่อย่างที่อุ่นคิด ฟ้าแค่หงุดหงิดเพราะเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์
ต้องเดินดูโรงงานเข้าประชุมเช้าจรดเย็นไม่ได้พัก พอวันจันทร์นึกว่าจะสบาย เจอแบบนี้แต่เช้าเลยเหงุดหงิด”
“จริงๆ” ญาดาย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าไม่เชื่อถือจากเพื่อนรักและรุ่นพี่ของเพื่อน
“ว่าแต่ฟ้า อุ่นเถอะอะไรยังไง ทำไมมารับเลี้ยงดูลูกคุณทินแบบนี้” ญาดารีบปัดเรื่องออกจากตัว
“ไม่มีอะไร อุ่นช่วยได้ก็ช่วย”
“พ่อแม่คุณทินก็อยู่ ไหนจะคนใช้ที่บ้านอีก ทำไมพามาฝากไว้นี่ล่ะ แรกๆ ก็ยังพอเข้าใจว่าคุณทินแวะมาประชุมแป๊บๆ
ก็อยากพาลูกมาด้วย แต่ตอนนี้เข้ามาทำงานเต็มเวลาแล้วทำไมไม่ฝากลูกไว้ที่บ้าน”
“อุ่นจะรู้เหรอ ฟ้าอยากรู้ก็ไปถามคุณทินเอง บอกแล้วว่าเขาพามาฝากก็รับ แค่นั้นเอง”
“เหอะ ให้มันแค่นั้นจริงเถอะ”
“ฮี่ๆๆๆๆ ขี่ม้าส่งเมือง” เหมาเดินเข้ามาที่โต๊ะมีลูกหมูทะเลขี่อยู่บนคอ เขามองเจ้านายทั้งสองและซือเจ้อีกหนึ่งของเขา
แล้วได้แต่นิ่วหน้า
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มี!!” สามเสียงตอบพร้อมกัน แต่ละคนสีหน้าปั้นยาก ดูประหลาดกันไปคนละแบบ แถมจ้องเขาอย่างกับจะกินเลือด
กินเนื้อ แม้แต่พี่อุ่นผู้แสนดียังเป็นไปกับเขาด้วย
“อ่า ลูกหมูครับ เราไปเมืองอื่นกันเถอะ เมืองนี่ท่าทางไม่น่าส่ง”
เหมาผู้รู้จักทั้งสามคนดี รีบพาลูกหมูชิ่งหนีกลับไปหลังร้าน บรรยากาศมาคุมาก ไอ้เหมาไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร รู้แต่ว่ารักษาตัวรอดเป็นยอดดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไออุ่นเปลี่ยนให้เหมาออกไปช่วยหน้าร้าน เมื่อญาดากลับขึ้นไปทำงานแล้ว โชคดีที่งานของเขาเกี่ยวกับเอกสารเสียเป็นส่วน
ใหญ่ ทั้งสต็อคหนังสือ การเงินร้าน งานบัญชี เวลาส่วนใหญ่ของไออุ่นจึงคลุกอยู่ในห้องทำงาน ทำให้สามารถดูแลลูกหมู
ทะเลได้อย่างเต็มที่
“อายอุ่น”
“ครับ” ไออุ่นเงยหน้าจากเอกสาร มองลูกหมูตัวกลมที่มายืนเกาะอยู่กับขอบคอกกั้น
“แด๊ดมะหล่ายจะมา”
“เดี๋ยวก็มาครับ ทะเลหิวหรือเปล่า” ไออุ่นมองนาฬิกาอีกครึ่งชั่วโมงจะเที่ยงตรง
“ม่าย คิดถึง” ตาละห้อยที่มองมา ทำเอาไออุ่นต้องลุกจากโต๊ะทำงาน ก้าวลงไปนั่งในคอกกั้น โอบตัวลูกหมุเข้ามากอด
“คุณพ่อไปทำงาน หาเงินมาซื้อขนมซื้อนมให้ลูกหมูไงครับ ถ้าคุณพ่อไม่ทำงานลูกหมูจะไม่มีขนมกินนะครับ”
“พี่ทะเลม่ายกิน” ฟังแล้วไออุ่นใจอ่อนยวบ สงสารลูกหมูทะเลตัวกลมของเขา เด็กวัยนี้ควรได้อยู่กับพ่อหรือแม่
แต่เพราะทะเลมีเพียงพ่อเท่านั้น จึงขาดคนดูแลใกล้ชิด
“ทะเล อยากอยู่กับคุณปู่คุณย่าไหมครับ อาอุ่นบอกพ่อให้เอาไหม”
“ม่ายเอา พี่ทะเลอยู่กับอายอุ่น อายอุ่นไม่ลักพี่ทะเลเยอ”
“รักสิครับ อาอุ่นรักพี่ทะเลที่สุด”
“แววบอกแม่ไม่ลักพี่ทะเลถึงม่ายอยู่” เสียงอู้อี้ดังมาจากอกของเขาทำเอาไออุ่นน้ำตาแทบร่วง นึกโกรธเด็กที่บ้านของทินภัทร
วันนี้เขาต้องพูดเรื่องคนชื่อแววให้ได้ หลายครั้งแล้วที่ได้ยินอะไรแปลกๆ จากปากของลูกหมูทะเล
“พี่ทะเลฟังอาอุ่นนะครับ คนเราไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่ใช่เพราะไม่รัก ดูอย่างแด๊ดสิครับ แด๊ดพี่ทะเลต้องทำงาน ลุงเสือก็ต้อง
ทำงาน พี่เหมาก็ด้วย อยู่ใกล้ๆ แค่นี้ยังเข้ามาเล่นกับพี่ทะเลไม่ได้เลย พี่ทะเลว่าแด๊ด ลุงเสือ พี่เหมารักพี่ทะเลไหม”
เด็กชายทะเลนิ่วหน้าคิดนิดนึงก่อนตอบคำถาม
“ลักคับ”
“เห็นไหมครับ อาโรมก็ด้วย ไม่ค่อยได้เจอกันแต่อาโรมก็รักพี่ทะเลมาก เจอเมื่อไหร่ก็ดีใจ”
“คับ”
“แม่ของพี่ทะเลก็เหมือนกันครับ เพราะอยู่ไกลมากเลยมาหาลำบาก พี่ทะเลจำตอนนั่งเครื่องบินได้ไหม นานๆ เลย”
“ช่าย พี่ทะเลนั่งนานเยย” ลูกหมูทะเลกางมือออกกว้าง ไออุ่นเดาว่าคงหมายถึงขนาดเครื่องบินมากกว่าระยะทาง
ดูเด็กชายเริ่มยิ้มออก เขาก็ได้แต่หวังว่าที่พูดไปคงพอจะช่วยได้บ้าง
“เห็นไหมครับ ใครๆ ก็รักพี่ทะเล อาอุ่นก็รักพี่ทะเล” ไออุ่นเลี่ยงที่จะพูดว่าแม่ของทะเลก็รักลูกเหมือนกัน เขาไม่อยากโกหก
เด็ก ในเมื่อเขาไม่รู้เรื่องภายในครอบครัว ก็ไม่อยากคาดเดาหรือพูดให้ความหวัง
“พี่ทะเลก็ลักอายอุ่นที่ฉุด” ลูกหมูทะเลจูบซ้ายจูบขวาอาอุ่นของเขา เขารักอาอุ่นที่สุด
“อะแฮ่ม แล้วพ่อล่ะครับลูกหมูไม่รักเหรอ” ไออุ่นหันไปตามเสียง เจอทินภัทรยืนอยู่ริมคอกกั้น เขาไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู
เข้ามาหรืออาจเพราะมัวแต่พะวงเรื่องลูกหมูทะเลจนไม่ได้ยิน
“แด๊ดดด” ลูกหมูทะเลดีใจจนรีบตะกายออกจากแขนของไออุ่น กระโดดเข้าหาพ่อเหย็งๆ
“แด๊ดมาแย้ว พี่ทะเลคิดถึง”
“แด๊ดก็คิดถึงครับ” ทินภัทรรีบคุกเข่าลงรับลูกชายที่โผเข้ามาหา
“คิดถึงลูกหมูกับ....”
“กับอาราย” ลูกหมูเงยหน้ามองคนเป็นพ่อ
“ลูกหมูอยากให้พ่อคิดถึงใครอีกดีครับ” ทินภัทรหยอดคำถามให้ลูกชายช่วยออกหน้าให้
ลูกหมูทะเลทำท่านึก ก่อนรีบตอบ
“พี่หมาว”
“เฮ้ย!!” ทินภัทรเผลออุทานออกมา เมื่อคำตอบไมได้เป็นไปตามที่คิด
“หึหึ” เสียงหัวเราะจากคนที่นั่งอยู่ในคอกกั้น ทำให้เขาต้องหรี่ตามอง ชอบใจใหญ่ เดี๋ยวเถอะ
“พี่หมาวเป็นม้า” ลูกหมูทะเลให้เหตุผล เดี๋ยวนี้นอกจากจะติดไออุ่นกับลุงเสือแล้ว เด็กชายทะเลยังติดพี่เหมาอีกคน
“อ้าว แล้วลูกหมูเป็นอะไรครับ” ทินภัทรคุยเล่นกับลูกชาย
“เป็นยูกพี่” เด็กชายบอกพ่อด้วยความภาคภูมิใจ ก็พี่เหมาเรียกเขาแบบนี้นี่นา ลูกพี่ทะเล
“ฮ่าๆๆ เป็นลูกพี่เลยหรือครับ”
“ช่าย พี่ทะเลเป็นยูกพี่ พี่หมาวเป็นยูกน้อง”
“แล้วอาอุ่นเป็นอะไร” ทินภัทรถามต่อ เล่นเอาเด็กชายทะเลเงียบไปแป๊บนึงเพราะคิดไม่ออก
“เป็น....”
“เป็นแม่”
ลูกหมูทะเลกอดอกยิ้มกว้าง เขาจำได้แล้ว ลุงเสือก็พูดแบบนี้ อาอุ่นเป็นแม่ไก่ของลูกหมู พี่เหมาก็บอกว่าออกไปหาแม่กัน
เถอะ แม้กระทั่งอาฟ้าคนที่เขาไม่ค่อยชอบยังบอกเลยว่าเดี๋ยวนี้ทำตัวเป็นแม่นะไออุ่น
“ลูกหมู!! ไม่ใช่นะครับพี่ทิน ผม..ผมไม่ได้บอกทะเลแบบนั้นนะครับ” ไออุ่นรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน เขาทั้งอายทั้งกังวล
ไม่รู้ลูกหมูทะเลไปเอามาจากไหน
“ลูกหมูไปเอามาจากไหนครับ ใครสอน ห้ามจำเด็ดขาด” ไออุ่นหันไปซักไซ้ลูกหมู ที่ทำหน้างงๆ ว่าทำไมอาอุ่นถึงต้องร้อง
โวยวายใหญ่โต
“หึหึ” คราวนี้เป็นทีของทินภัทรบ้าง นอกจากโรมแล้วคงมีใครหลายคนที่เห็นตรงกัน รวมทั้งตัวเขาเองด้วย ว่าไออุ่นมีบุคลิก
อบอุ่นอ่อนโยน ค่อนไปทางแม่มากกว่าพ่อ
“พี่ทินอย่าเอาแต่หัวเราะครับ มาช่วยกันสอนลูกหมูก่อน”
“อุ่นเป็นแม่ก็สอนไปสิครับพี่จะนั่งฟัง” ทินภัทรพูดหน้าตาเฉย เขาก้าวเข้าไปนั่งในคอกกั้น จับลูกหมูทะเลขึ้นนั่งตัก
“คิกคิก แม่ แม่อายอุ่น” ลูกหมูชอบใจ เห็นไหมเขาตอบไม่ผิด แด๊ดยังรู้เลยว่าอายอุ่นเป็นแม่
“ไม่ใช่นะครับลูกหมู อาอุ่นเป็นอา แม่ต้องเป็นผู้หญิง อาอุ่นเป็นผู้ชายครับ” ไออุ่นพยายามอธิบาย โกรธคนที่เอาแต่นั่งยิ้ม
ทำหน้าซื่อ มองเขาด้วยสายตาเดียวกับลูกหมู
“แด๊ด” ลูกหมูหันไปขอคำปรึกษาพ่อ
“พี่ทินหยุดเลยนะครับ อย่าเอาเรื่องพูดเล่นมาทำให้ทะเลสับสน” ไออุ่นดุคนเป็นพ่อ ดักคอไว้ก่อน
“พี่หิวแล้วไปทานข้าวกันเถอะ ธรก็นั่งรออยู่ข้างนอกพี่ลืมบอก จะไปทานข้าวด้วย” ทินภัทรเปลี่ยนเรื่อง เขาลุกขึ้นยืน
อุ้มลูกหมูขึ้นบ่า ยื่นมือไปให้ไออุ่นจับ
“มาเถอะ ไปทานข้าวกัน” ไออุ่นมองมือที่ยื่นมาตรงหน้า เขาค่อยๆ วางมือของตัวเองลง ก่อนรั้งน้ำหนักเพื่อที่จะลุกขึ้นยืน
“ขอบคุณครับ” ไออุ่นเอ่ยขอบคุณทินภัทรเมื่อยืนเรียบร้อยแล้ว แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยมือเขา กลับจับจูงเดินไปที่โต๊ะทำงาน
เพื่อให้ไออุ่นหยิบของ
“อยากทานอะไรครับ”
“ผมยังไม่หิว แล้วแต่พี่ทินเลยครับ”
“งั้นให้ฟ้าตัดสินใจ พี่ก็นึกไม่ออกเหมือนกัน”
“ฟ้ามาทานด้วยหรือครับ” ไออุ่นชะงักกึก ชลธรมาทานด้วย ญาดาก็มา งานนี้เขาชักไม่อยากไปกลัวเผลอแสดงอาการออกไป
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” ไออุ่นรีบกลบเกลื่อนสีหน้าให้เป็นปกติ
“ทีแรกฟ้าจะไม่มา บอกจะทานข้าวกับสาวๆ ที่ออฟฟิศ แต่พี่ชวนเองติดสัญญาจะเลี้ยงข้าวฟ้าไว้”
“เหรอครับ” ไออุ่นแอบกลืนน้ำลาย ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ไหนจะห่วงเพื่อนอีก ทำไมพักนี้ชีวิตมันถึงมีแต่เรื่องวุ่นวายใจ
“อุ่นไม่เป็นไรแน่นะ ไม่สบายหรือเปล่า” มือที่จับมือไออุ่นอยู่ ถูกยกขึ้นมาแตะหน้าผาก
“ตัวก็ไม่ร้อน”
“ทานข้าวที่ร้านไหม เดี๋ยวพี่ให้คนไปซื้อมาให้”
“ไม่เป็นไรครับ” ความจริงไออุ่นอยากตอบรับใจแทบขาด แต่นึกขึ้นได้ว่าฟ้าคงอยากให้เขาไปเป็นเพื่อน จึงได้แต่ปฏิเสธไป
“ไปทานเลยดีกว่า จะได้รับกลับมาเปลี่ยนพี่เสือกับเหมา” ใช้เวลาทานให้น้อยเข้าไว้คงพอช่วยได้
“ตกลงครับ แต่ถ้ารู้สึกไม่สบายอุ่นต้องบอกพี่นะ”
“ครับ”
อยู่ใกล้ทินภัทร ไออุ่นมีแต่ถูกหาว่าป่วย ทั้งที่เขาไม่เคยเป็นอะไรเลย คนตัวสูงที่ยืนอยู่จะรู้ไหมว่าอาการเกือบทั้งหมด
เกิดขึ้นเป็นเพราะเจ้าตัวนั่นแหละที่ทำให้โลกของเขาโคลงอยู่แบบนี้ ไออุ่นรู้สึกยืนไม่มั่นคงสักนิดตั้งแต่ได้เจอกับ
ทินภัทรอีกครั้ง เขาพยายามจะควบคุมตัวเองให้ได้ แต่นับวันก็ยิ่งยากเข้าไปทุกที
ไออุ่นหยิบกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ใส่ลงในกระเป๋ากางเกงก่อนพยักหน้าให้กับทินภัทรเป็นเชิงบอกว่าเสร็จแล้ว
ทินภัทรอุ้มลูกหมูไว้มือนึง อีกมือโอบไปรอบไหล่ของไออุ่น ผลักเบาๆ ให้คนตัวเล็กกว่าออกเดิน
“กว่าจะเสด็จออกมานะครับคุณทิน หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัว” ชลธรลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นเพื่อนเดินออกมาพร้อมไออุ่น
“เกินไป ฟ้าหิวไหม” ทินภัทรหันไปถามคนที่ยืนคุยกับเสืออยู่หน้าเคาน์เตอร์
“นิดๆ ค่ะพี่ทิน”
“งั้นไปกันเถอะ ว่าแต่พร้อมหรือยัง” ทินภัทรถามเพราะไม่แน่ใจว่าญาดาคุยกับเสือเสร็จหรือยัง
“พร้อมตั้งแต่ยี่สิบนาทีก่อน มาถามอะไรตอนนี้”
“กระผมถามฟ้าครับคุณชลธร ไม่ได้ถามคุณ ว่าไงฟ้าพร้อมไหม”
“พร้อมค่ะ ไปได้เลย” ญาดายิ้มให้ทินภัทร ก่อนหันไปโบกมือให้เสือเพื่อขอตัวไปทานข้าวก่อน
เสือพยักหน้าให้ญาดา เขามองตามผู้ใหญ่4 เด็ก1 ที่เปิดประตูเดินออกจากร้านไป
พร้อมไหม เสืออยากบอกว่าไม่มีใครพร้อมสักคนเดียว ทั้งญาดา ทั้งไออุ่น และตัวเขาเอง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
**ยืนยันว่าเรื่องนี้เป็นแนวครอบครัวอบอุ่นนะคะ^^ ตัวละครทุกตัวจะมีพัฒนาการของตัวเองจนถึงบทส่งท้าย
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: *✿ ｡Someone LOVES You ｡✿* [แจ้งข่าว] /29/03/17 ✿ P.149 (อ่าน 1234463 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก