#อ่อยครั้งสุดท้าย
Rrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ผมดังไม่หยุดเพราะผมยังไม่ได้รับสาย
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เหมือนเสียงหัวใจของผมมันดังแข่งกับเสียงเรียกเข้า ทั้งเร็วและแรงจนหายใจไม่ออกรู้สึกเหมือนจะเป็นลม
คุณเป๊กบอกจะโทรหาคนที่ชอบ…
ผมงั้นเหรอ?...
Rrrrrrrrrr
เสียงเรียกเข้าดังอยู่อีกเพียงครู่เดียวก็ดับไป
ทำเอาหัวใจผมกระตุกวูบ
"คนที่ผมชอบเขาไม่ยอมรับสายน่ะครับ" คุณพีทยิ้มเศร้า แล้วลดมือลงวางโทรศัพท์ไว้ “เขาคง...ไม่อยากคุยกับผมแล้ว"
"ช่วย…"
"..."
"ช่วยโทรมาอีกครั้งได้มั้ยครับ"
“…”
“ผมขอร้อง”
ผมอยากจะแน่ใจอีกครั้งว่ามันเป็นความจริง เมื่อกี้คุณพีทอาจจะโทรผิด หรือแบบว่ามือลั่นเผลอไปกดที่ชื่อผมก็ได้ ผมไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองมากเพราะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่คนอย่างคุณพีทจะมาชอบผม
เราสองคนนิ่งไปสักพัก ก่อนคุณพีทจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วแนบหูอีกครั้ง
Rrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงเรียกเข้าแบบเดิมกับที่ผมได้ยินเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าดังขึ้น พยายามเอื้อมมือที่มันสั่นน้อยๆไปกดรับสาย
ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยเนี่ย…
(...)
"..."
(สวัสดีครับ) คุพีทกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ แต่ด้วยความที่เราอยู่ใกล้กันมากจนเหมือนเจ้าตัวกำลังคุยกับผมตัวต่อ ตาคมจ้องมองมาทางผม
(เจ้าของเบอร์นี้ชื่อเป๊กรึเปล่าครับ?) คนตรงหน้าถามราวกับไม่รู้
“…ครับ” ผมก็ดันบ้าจี้ตอบกลับไป
(แสดงว่าโทรไม่ผิด) คุณพีทพูดยิ้มๆ ก่อนจะกระแอมแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆเหมือนเรียกกำลังใจ
(ตอนผมอยู่ปีสี่ที่มหา’ลัย T ผมเจอกับเป๊กตอนที่เพิ่งเข้ามาเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆ ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ เห็นว่าน่ารักดี หลังจากนั้นก็เอาแต่มองเป๊กมาตลอดจนผมเรียนจบ)
ผมนิ่งค้างเบิกตากว้าง นะ…นี่เราสองคนเคยเจอกันตั้งแต่ตอนผมเรียนมหา’ลัยแล้วเหรอ
(แต่เป๊กคงจำผมไม่ได้หรอก ปีสี่ก็ไม่ค่อยมีเรียนแล้ว แต่ถ้าว่างๆหรือวันไหนที่เป๊กมีเรียนแล้วผมก็มีเรียนเหมือนกัน ก็จะไปแอบมองบ่อยๆ ผมมองจนรู้ว่าเป๊กชอบกินอะไร ชอบซื้อกับข้าวร้านไหน ชอบดื่มอะไร เหมือนโรคจิตเลยเนอะ) เขาพูดกลั้วหัวเราะ
(หลังจากเรียนจบผมก็ไปทำงาน แล้วเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จนพอเป๊กมาทำงานที่เดียวกัน)
“…”
(ผมดีใจมากเลยนะ ที่ผ่านมาผมยังไม่มีใคร…เพราะผมยังคิดถึงเป๊กอยู่)
มือของผมจิกลงบนหน้าขา ส่วนอีกข้างก็กำโทรศัพท์ไว้แน่น
(แต่ผมไม่รู้จะว่าจะเริ่มเข้าหาเป๊กยังไงดี จะจีบเลยก็กลัวว่าเป๊กจะกลัวแล้วเกลียดผมไปเลย เพราะงั้นผมก็เลยลอง…เอ่อ อ่อยดูก่อน ว่าเป๊กจะมีปฏิกิริยายังไง แต่ก็เหมือนว่าเป๊กเองก็จะยังไม่รู้ตัวนะ…)
ผมนิ่งค้าง พลางคิดทบทวนตั้งแต่ที่ผมได้เจอกับคุณพีท นั่นคือการอ่อยเหรอเนี่ย!
(งั้นผมจะพูดตรงๆเลยละกัน)
ตึกๆ ตึกๆ
ผมหลับตาเม้มริมฝีปากแน่น มือเท้าจิกเกร็งไปหมด
(เป๊กครับ)
ผมจะได้ฟังคำๆนั้นจริงๆใช่มั้ย…
(ผมชอบเป๊กนะ)
เสียงทุ้มเปล่งออกมาอย่างหนักแน่น สิ้นเสียงนั้นทำเอาผมมือไม้อ่อนไปหมดเลยเผลอปล่อยโทรศัพท์ตกลงที่ตักตัวเอง พยายามหายใจเข้าลึกๆหวังจะให้หัวใจมันเต้นช้าลง
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ตอนนี้หัวใจเหมือนจะหลุดออกมาจากอกเลย…
‘ผมชอบเป๊กนะ’
เสียงของคุณพีทยังดังก้องอยู่ในหัวผมตลอดเวลา คิดแล้วก็ตารื้นขึ้นมาซะอย่างนั้น มันดีใจอ่ะ เหมือนใจเราตรงกันสักที อยากวิ่งไปบนดาดฟ้าแล้วตะโกนดังๆ
คุณพีทชอบผมโว้ยยยยยยยยยย คุณพีทชอบผมมมมมมมมมมมม
แต่ตอนนี้ผมทำได้แค่ยิ้มออกมากว้างๆแค่นั้น
คุณพีทวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เขาวางสายไปแล้ว ผมเหลือบมองคนตรงหน้า เอ่อ…เห็นหูคุณพีทแดงด้วย
“ผมบอกไปหมดแล้วนะ…แล้วเป๊กล่ะครับ”
“…”
“ที่ผมชอบเป๊ก…เป๊กรังเกียจรึเปล่า?”
“ไม่ครับ! ไม่ ผม…”
“…”
“ผมก็…”
“…”
“ชะ ชอบ…ชอบคุณพีท…เหมือนกันครับ”
“จริงนะ”
ผมพยักหน้า
คุณพีทไม่พูดอะไรต่อ เขาลุกขึ้นออกไปนับกระดาษรีไซเคิลข้างๆโซฟามาส่วนนึง จากนั้นก็เดินเอามาวางไว้บนโต๊ะกินข้าวตรงหน้าผม
“เป๊กช่วยนับให้ผมหน่อยครับว่าครบสิบแผ่นรึเปล่า” ผมมองแผ่นกระดาษอย่างงงๆก่อนจะเริ่มนับแบบออกเสียงเบาๆ
“…แปด เก้า สิบ”
“คบมั้ยครับ?”
“ครบครับ”
“คบแน่นะ?”
“ครับ ครบครับ”
“งั้นคบแล้ว ก็ห้ามเลิกนะครับ”
ผมนิ่งไป สมองกำลังประมวลผลอยู่ว่าคำพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง
พอคิดได้ก็รู้สึกว่าแก้มมันร้อนๆขึ้นมายังไงก็ไม่รู้
“คุณพีท มะ ไม่ต้องอ่อยแล้วมั้งครับ”
“อ่าว ขอโทษครับ ลืมไปว่าไม่ต้องอ่อยแล้ว” เขาพูดไปยิ้มไป “แล้วสรุป…คบมั้ยครับ?”
ผมเขินมากกกกกกก นี่มัวแต่ก้มหน้าลงจนหัวจะมุดใต้โต๊ะได้อยู่แล้ว
“…ครับ”
“อันนี้จริงๆแล้วนะ”
ผมพยักหน้าสองสามครั้งยืนยัน คุณพีทลุกขึ้นมาแล้วดึงมือผมให้ลุกขึ้นตามก่อนจะสวมกอดผมไว้แน่น
“นั่งแล้วมันกอดไม่ถนัด”
ผมอมยิ้มอยู่กับแผ่นอกกว้างแล้วเอื้อมมือไปเกาะเอวคนตัวสูงไว้ หัวใจของผมเต้นแรงพอๆกับของคุณพีทเลย
“เป็นแฟนกันแล้วนะครับ” ผมพยักหน้า
“อุตส่าห์อ่อยไปตั้งนาน ถ้าผมไม่บอกเป๊กจะรู้ตัวมั้ยเนี่ย”
“ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่ครับ…มันดูเนียนเกินไป” คนที่กำลังกอดผมอยู่หัวเราะ
“ต่อไปไม่อ่อยแล้ว จะทำจริงๆเลย”
“ทำอะไรเหรอครับ?”
“ก็…”
ฟอดดดดดดดด
“…”
ผมเบิกตากว้างอ้าปากค้าง คุณพีทหอมแก้มผม! โอ๊ยตายยยยยย
“อ้าวนิ่งเลย”
“คนฉวยโอกาส” ผมว่าแล้วขืนตัวจากอ้อมแขน แต่คุณพีทกอดแน่นไม่ยอมปล่อย แถมยังก้มลงมาหอมหน้าผากอีกด้วย ผมเลยเอามือปิดหน้าไว้ก็ยังตามมาจุ๊บหลังมืออีก มันเขินนะ!
“โทษฐานที่ปล่อยให้ผมอ่อยนานเกินไป ต่อจากนี้จะโดนแบบนี้ทุกวันเลยนะครับ”
ผมขอให้คุณพีทกลับไปอ่อยผมแบบเดิมดีกว่า
ทำแบบนี้ทุกวันผมหัวใจผมจะวายตายมั้ยเนี่ย!
[-พีท-]
ผมโคตรดีใจเลยที่เป๊กก็คิดแบบเดียวกับผม ถึงจะมาชอบผมทีหลังก็เถอะ แต่สุดท้ายเราสองคนก็ได้เป็นแฟนกันจริงๆ
ผมเดินไปส่งเป๊กที่บ้านของเขาซึ่งห่างจากคอนโดของผมไม่ไกล วันจันทร์ผมเลยขับรถไปขับเป๊กที่บ้าน เจ้าตัวดูตกใจเกือบจะไม่มาด้วยกันแล้ว แต่พีทซะอย่าง เจอลูกอ้อนผมเข้าไปเป๊กปฏิเสธไม่ได้หรอกครับ สุดท้ายก็ต้องไปด้วยกันแล้วก็กลับพร้อมกันเป็นอย่างนี้มาแล้วสัปดาห์นึง
นึกขอบคุณตัวเองที่ตัดสินใจเข้าหาเป๊ก ไม่ทำตัวป๊อดเหมือนตอนเรียนมหา’ลัย ไม่อย่างนั้นมันจะไม่มีทางมีวันนี้ได้เลย
สำหรับคนที่กำลังแอบชอบใครอยู่ หาโอกาสบอกเค้าไปเถอะนะครับ ไม่แน่เค้าคนนั้นอาจจะกำลังคิดแบบเดียวกับคุณอยู่ก็ได้ ขอให้ทุกคนสมหวังกับความรักนะครับ
อ่อ แล้วถ้าเกิดใครอยากจะลองใช้แผนอ่อยของผมดูก่อนก็ได้นะ ผมไม่หวง : )
-END-
แถมท้าย“คุณพีทครับ ผมมีเรื่องจะสารภาพ”
“อะไรเหรอ?”
จู่ๆเป๊กก็พูดขึ้นมาในตอนหัวค่ำของวันเสาร์ เราสองคนนั่งเล่นอยู่ที่โซฟาคอนโดผม ซึ่งผมขอร้อง(แกมบังคับ)ให้เขามานอนด้วยกัน เรานั่งดูทีวีกันอยู่จนไปเจอรายการเกี่ยวกับพวกสุขภาพ พิธีกรกำลังพูดถึงการช่วยตัวเองส่งผลดีอย่างไร
“ถ้าผมบอก…คุณพีทห้ามโกรธผมนะ”
“แล้วมันเป็นเรื่องอะไรล่ะครับ”
“สัญญาก่อน”
“ทำตัวไม่น่าไว้ใจ” เป๊กหน้ามุ่ย
“งั้นไม่บอกแล้วครับ”
“อ้ะๆ สัญญาๆ บอกมาเถอะ ผมไม่โกรธหรอก…มั้ง”
เป๊กมองค่อน แก้มเนียนแดงระเรื่อ เจ้าตัวสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมา
“คือ…ผมอ่ะ”
“…”
“เวลาผม…แบบนั้นอ่ะ…ผมนึกถึงคุณพีทตลอดเลย”
“ไอ้ ‘แบบนั้นอ่ะ’ มันคืออะไรเหรอครับ” ผมขยับตัวเข้าไปใกล้เป๊กเรื่อยๆ
“ก็…แบบที่ในทีวีบอกไงครับ ตะ แต่ผมไม่ได้ทำนานแล้วนะ”
“แล้วทำไมไม่ทำล่ะ หรือไม่มีคนช่วย?”
“มะ ไม่ใช่ คือ…”
“งั้นให้ผมช่วยดีกว่าเนอะ” ว่าจบผมก็แตะมือลงบนเป๊กน้อยผ่านกางเกงนอนของเขา
“เฮ้ย มะ…ไม่เอาครับคุณพีท…อ้ะ อื้อ”
//ตัดภาพไปที่บนเพดาน//
*******************************************************************************************
จบแล้ววววว ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามเรื่องสั้นเรื่องนี้นะคะ ทุกคอมเมนต์มันดีต่อใจเรามากเลย ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องสั้นที่สนุกอะไรมากมาย อย่างน้อยมีคนอ่านแล้วอมยิ้มตามก็พอใจแล้วค่ะ ตอนแถมท้ายนี่ทำมาสนองนี้ดตัวเอง ข้ามไปก็ได้ค่ะ55555 ยังไงขอให้ทุกคนโชคดีกับความรักแบบคุณพีทและเป๊กนะคะ ชอบใครก็บอก ไม่กล้าบอกก็อ่อยเลย อิอิ
แล้วพบกันใหม่ค่ะ ^^
-Sisne-
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] #อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย : อ่อยครั้งสุดท้าย P.3 [จบแล้วค่ะ] (อ่าน 24127 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก