หัวข้อ: -->✖<คุ ณ คื อ ค ว า ม รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ หลังแต่งงาน [03/07/2562]

[Yundori]

แงงง เม้นท์ไปครั้งนึงแล้วเล้าเป็นไรไม่รู้ ไม่ขึ้นง่า 

จะหวีดอีกรอบบ ไม่นะะะะ คุณย่าาาา
อย่าทำอะไรคุณไอนะ 
อีตาคุณเล็กก็ไม่ดูบรรยากาศอะไรซะเล้ยยยย
ปล่อยให้คุณย่าส่งรังสีมาอยู่ได้ ฮือออออ
ถ้าคุณไอโดนแกล้งจะยึดคืนจริงๆด้วย
ต้องคุณจีบคุณไอก่อนนนน คุณเล็กต้องปกป้องคุณ"อนะ 

[malula]

คุณเล็กไปทำความเข้าใจกับคุณย่าก่อนดีไหม สงสารไอ

[AeAng11]

คุณไอใจแข็งไว้ก่อนน้าคุณย่าเล็กดูยังไงๆก็ไม่รู้คุณเล็กจะรู้มั้ยเนี่ย

[Mengjie_JJ]

คุณย่าไม่ปลื้มคุณไอเหรอคะ

ถ้าคุณย่ายังเป็นแบบนี้ สงสัยคุณไอคงตกลงปลงใจกับคุณเล็กยากแล้วล่ะค่ะ

หรือคุณย่าจะแอ็คติ้งเอา?

[khwanruen]

คุณย่าใจเย็นๆนะคะ คุณเล็กผู้ไม่รู้อะไรจะทำคุณไอเราลำบากนะ 

[pui]

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

[ละอองฝน]

คุณคือความรัก บทที่ 36









   หลังทานอาหารมื้อกลางวันจบลงตอนบ่ายแก่ ณธิปก็พากมลไปเดินเล่นรอบๆ บ้าน โดยมีคุณหญิงนฤมลคอยจับตามองอยู่ไม่ห่าง ความหวังที่จะได้เอ่ยเตือนณธิปถึงพฤติกรรมสนิทสนมเกินงามของเจ้าตัวจึงต้องถูกพับเก็บไว้



   กระทั่งตกเย็น หลังจากที่กมลโทรบอกน้องสาวแล้วว่าจะค้างบ้านคุณย่าของณธิปอีกคืนก็ถึงเวลาเข้าครัวพร้อมสองย่าหลานแห่งโชติตระกูลพอดี


   “คุณย่าว่าจะทำข้าวต้มปลาหรือครับ”

   “ใช่แล้วตาเล็ก ข้าวต้มปลากะพง”

   “คุณหญิงจะให้ผมช่วยทำอะไรบ้างครับ”



หลังจากเดินไปล้างไม้ล้างมือเรียบร้อย กมลก็กลับเข้ามายืนข้างโต๊ะที่วางของสดเต็มไปหมด เขาเคยทำข้าวต้มเครื่องให้หลานๆ หลายครั้ง แต่ไม่รู้ว่าสูตรของเขากับของนฤมลจะเหมือนกันหรือเปล่า ดังนั้นชายหนุ่มจึงต้องทำตัวเป็นลูกมือที่ดีแทน



หญิงชรามองหน้ากมลนิ่งนาน แล้วจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน



“อันที่จริงฉันชักคิดว่าไม่อยากให้คุณกมลต้องลำบากเลยค่ะ เมื่อตะกี้คิดน้อยไปหน่อย ลืมนึกไปว่าคุณเองก็ไม่สบายอยู่ นั่งรอก่อนดีกว่าไหมคะ เสร็จแล้วค่อยทานด้วยกัน”



หนุ่มหน้าหวานชะงักไปนิด เขาอดรู้สึกเกรงกับสายตาของเธอไม่ได้ แต่กมลก็คิดอีกแง่ว่าควรทำใจให้สบายและปฏิบัติเธออย่างเป็นธรรมชาติมากกว่า เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจในทุกๆ เรื่อง



คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงยิ้มออกมาบางๆ แล้วว่า


“ผมดีขึ้นมากแล้วครับ ให้ผมได้ช่วยดีกว่า จะได้ขอสูตรจากคุณหญิงเอาไว้ทำให้เด็กๆ ทานด้วย”

“ที่บ้านคุณกมลมีเด็กด้วยหรือคะ”

“ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้า “หลานๆ ของผมเอง บางทีผมก็ทำข้าวต้มเครื่องให้พวกเขาทานก่อนไปโรงเรียนบ้าง แต่จะเป็นข้าวต้มหมูเสียส่วนมากน่ะครับ ข้าวต้มปลาไม่เคยทำ เพราะกลัวว่าจะทำไม่ดีแล้วมีกลิ่นคาว เดี๋ยวพวกเด็กๆ จะทานไม่ได้”

“อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง” เธอเลิกทำหน้านิ่ง ก่อนจะยิ้มให้กมลบ้าง “ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาท มาค่ะ เดี๋ยวฉันจะสอนให้ เผื่อหลานๆ ของคุณกมลจะได้ทานข้าวต้มปลาบ้าง ปลามีประโยชน์กับเด็กๆ นะคะ”

“ครับ” คนหน้าหวานตอบรับ ก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างเธอ

“สูตรของฉันจะทำแยกกันค่ะ มีต้มซุปจากหัวปลาก่อน แล้วต้มข้าวอีกหม้อหนึ่ง ส่วนสุดท้ายก็ลวกปลา” เธออธิบายให้กมลฟังรวบรัด ก่อนจะว่า “คุณกมลหั่นปลาเป็นชิ้นพอดีคำนะคะ ไม่เล็กเกินไป ไม่อย่างนั้นตอนลวกจะเละ”

“ครับ”



เมื่อได้รับมอบหมายหน้าที่แล้ว กมลก็เริ่มทำงานของตนเองทันที ส่วนคนที่ยืนทำหน้างงอยู่ไม่ไกลก็รีบร้องถาม ด้วยอยากโชว์ฝีมือบ้าง



“แล้วผมล่ะครับคุณย่า”

“เราน่ะช่วยป้าจันซอยขิงตรงนั้นก็แล้วกัน ไม่ต้องเข้ามาใกล้หน้าเตา เดี๋ยวจะวุ่นวายเปล่าๆ”

“โธ่…คุณย่า ทำไมให้ผมทำงานง่ายๆ แค่นี้”

“ซอยขิงไม่ง่ายหรอกนะลูก เพราะต้องซอยให้เล็กเรียว ชิ้นเท่าๆ กัน ใหญ่ไปก็เคี้ยวไม่ไหว ทำเสียตาเล็ก เราจะได้มีขิงโรยหน้าข้าวต้ม”

“ครับๆ” ณธิปรับคำง่ายๆ ก่อนหันไปถามแม่บ้านคนเก่าคนแก่ว่าต้องซอยอย่างไร



กมลลอบมองท่าทางเก้ๆ กังๆ นั่นแล้วก็นึกขำ ขณะเดียวกันก็หวาดเสียว ด้วยกลัวอีกฝ่ายจะทำมีดบาดมือตัวเองเข้า พอรู้ตัวอีกทีก็ตอนมีเสียงคนเรียกให้หันไปหา



“คุณกมลคะ”

“ครับ”

“ลวกปลาหม้อนี้นะคะ รอให้น้ำเดือดก่อน”

“ครับ” กมลพยักหน้ารับ แล้วจึงละสายตาจากณธิปกลับมามีสมาธิอีกครั้ง



เมื่อสองหนุ่มต่างก็หันหน้าเข้าหางานในหน้าที่ของตนเองแล้ว สายตาของผู้อาวุโสก็ทอดแววอ่อนลง เธออยู่มาจนอายุปูนนี้ เหตุใดจะดูไม่ออกว่าหลานชายและกมลมีอะไรบางอย่างที่มากกว่า ‘เพื่อนร่วมงาน’ ทั่วไป
   


เพียงเป็นฝ่ายณธิปที่แสดงอาการมากกว่าเท่านั้น แต่ก็ใช่ว่าฟากของกมลจะไม่มีเยื่อใยในสายตาเลย นฤมลลอบถอนหายใจเงียบๆ หน้าเตาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ก่อนหันมองกมลอีกครั้ง
   


หนุ่มหน้าหวานคนนี้หน้าตาและลักษณะดีไม่น้อย ท่าทางก็ดูสุภาพอย่างคนที่ได้รับการอบรมมาไม่ขาดตกบกพร่อง ซ้ำยังปฏิเสธไม่ได้ว่า กมล มีหลายอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกถูกชะตาอย่างน่าประหลาด



แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ใช่ตัวตัดสินทั้งหมด เรื่องบางเรื่อง หรือคนบางคน ต้องใช้เวลามองไปนานๆ เพราะถึงแม้หลานชายเธอจะนิสัยเจ้าชู้ไก่แจ้อย่างไร หากด้วยฐานะและชาติตระกูลแล้ว ณธิปก็ไม่ใช่คนขี้ริ้ว ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอห่วงที่สุด



ห่วงว่าจะมีคนเข้ามาหลอกเพราะเปลือกซึ่งห่อหุ้มอยู่ภายนอกของหลานชาย



“เฮ้อ…”



หญิงชราถอนหายใจออกมาอีกคำรบซึ่งเป็นจังหวะพอดีกับที่กมลเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาแวววาวตรงหน้าสวยคมและเสริมให้เจ้าตัวมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น แต่มันไม่ใช่เสน่ห์อย่างฉาบฉวย หากเป็นอะไรบางอย่างที่ทำให้คนถูกมองรู้สึกหลงรักต่างหาก



บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่ทำให้หลานชายเธอตกหลุมผู้ชายหน้าหวานคนนี้ก็เป็นได้


“ผมหั่นปลาเสร็จแล้วครับ” เขาว่า พลางยิ้มนิดๆ ทำให้แก้มบุ๋มลงไปหน่อย “จะให้ลวกเลยหรือรอให้ข้าวสุกก่อนดีครับ คุณหญิง”

“ลวกเลยก็ได้ค่ะ” นฤมลว่า

“ครับ” เขารับคำและทำตามอย่างว่าง่าย 



ไม่นานหลังจากนั้น เมื่อปลาถูกลวกจนสุก ข้าวในหม้อก็ได้ที่พอดี คุณหญิงนฤมลเคี่ยวซุปในหม้อไว้ก่อน แล้วจึงหันมาหาหลานชายที่ขมักเขม้นกับการซอยขิง ต้นหอม ผักชี ขึ้นฉ่ายอยู่ด้านหลัง โดยมีกมลมาคอยช่วยอีกแรง



“ชิ้นใหญ่ไปครับ แล้วก็ไม่เท่ากันเลย” กมลบอกณธิปเบาๆ ก่อนจะหั่นแก้ให้ขิงเล็กลงกว่าเดิม

“ก็ผมไม่เคยหั่นนี่คุณ”

“ไม่ได้ว่าอะไรครับ แค่บอกเฉยๆ อีกอย่างของแบบนี้มันหัดกันได้ ถ้าคุณได้เข้าครัวบ่อยๆ ก็จะเก่งเอง”

“รู้ไหม ขิงนี่ทำผมไม่อยากเข้าครัวอีกเลย รอให้คุณกับคุณย่าทำให้กินดีกว่า”



ผู้ชายเจ้าเสน่ห์ที่สาวๆ หลงกับคารมและรูปลักษณ์มากมาย บัดนี้กลับไม่หลงเหลือเค้าเดิมที่กมลเคยเห็น เพราะณธิปยืนทำหน้าหงิกขัดใจกับงานในครัวที่ตัวเองได้รับเสียเต็มประดา



“เป็นยังไงบ้างตาเล็ก ไหวไหมลูก”

“พอไหวครับ”

“ดูทำหน้าเข้าสิ อายคุณกมลเขาไหมล่ะลูก หึๆ” ผู้เป็นย่าหัวเราะออกมาเบาๆ กมลเองก็แอบหัวเราะใบหน้าบอกบุญไม่รับของชายหนุ่มเช่นกัน

“หึๆ”

“หัวเราะผมหรือครับ”

“ครับ” กมลบอกไปตามตรง

“ไม่ต้องหัวเราะเลย คอยดูนะ คราวหลังผมจะไปให้คุณสอนทำอาหารบ่อยๆ” ณธิปคาดโทษ

“ถ้าว่างนะครับ” กมลบอกยิ้มๆ และนั่นก็ทำให้ณธิปตาโตขึ้นมา

“คุณไอจะสอนผมจริงหรือครับ”

“ก็…” ชายหนุ่มชะงักไปนิด ครั้นเงยหน้ามองเห็นแววตาคาดหวังของณธิป ปากก็เผลอตอบตกลงไปไม่ทันยั้ง “ครับ ถ้าผมว่างนะ”

“คุณไอใจดีที่สุด” ณธิปยิ้มกว้างออกมาจนเต็มแก้ม



พวกเขาทั้งสองมองหน้าและยิ้มให้กันราวกับโลกนี้มีเพียงเราสอง ก่อนรู้สึกกระดากอายอย่างไม่ทราบสาเหตุ กระทั่งได้ยินเสียงกระแอมของใครอีกคนที่ยังอยู่ในห้องด้วย กมลจึงรีบก้มหน้าลงหั่นขิงต่อ



“อะแฮ่มๆ”

“คุณย่ามีอะไรหรือครับ” เป็นณธิปที่เงยหน้าถามอย่างไม่กลัวฟ้ากลัวดิน

“เปล่าจ้ะ ย่าแค่จะบอกว่า หั่นผักเคียงเท่านั้นคงพอแล้ว ไปล้างไม้ล้างมือกันเถอะ อีกไม่นานซุปคงเรียบร้อย ไม่ต้องเก็บล้างนะ เดี๋ยวย่าให้เด็กๆ จัดการ”



กมลมองผักเคียงที่มากเกินความพอดีแล้วหน้าเจื่อนลงนิดหน่อย เขาจึงวางมีดแล้วไปล้างไม้ล้างมือตามคำสั่ง โดยทิ้งส่วนเก็บล้างให้เด็กรับใช้ทำแทน










ข้าวต้มปลาที่ทุกคนร่วมทำในมื้อเย็นอร่อยมากทีเดียว กมลทบทวนสูตรในใจ และตั้งใจว่าจะต้องกลับไปทำให้หลานๆ กับน้องสาวทานให้ได้



“เป็นยังไงคะ สูตรของฉันพอทานได้ไหม” นฤมลเอ่ยถามขึ้นมาเพราะเห็นคนหน้าหวานนั่งทานเงียบ ไม่พูดไม่จา

“อร่อยมากๆ ครับ ผมคงต้องขออนุญาตเอาสูตรของคุณหญิงกลับไปทำให้เด็กๆ ได้ไหมครับ” ดวงตาใสซื่อของกมลทำให้คำพูดของเขาไม่ได้ฟังดูยกยอเกินจริง


คนถูกชมจึงยิ้มน้อยๆ

“ตามสบายเลยค่ะ”

“ถ้าอร่อย คุณก็เติมอีกนิดดีไหม” ณธิปหันมาถามบ้าง

“ครับ”



เมื่อได้รับการตอบรับ คนตาเรียวจึงเรียกให้เด็กรับใช้เข้ามาเติมอาหารเพิ่ม หลังจากนั้นณธิปก็คอยชวนกมลคุย และเรียกหายาเมื่อกมลจัดการมื้อค่ำเรียบร้อย การดูแลของเจ้าตัวจึงอยู่ในสายตาของผู้อาวุโสทั้งหมด จนกระทั่งมื้อค่ำจบลงก็ถึงเวลาที่จะต้องแยกย้ายกันไปพัก



“เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ห้อง” ณธิปว่า แต่กมลกลับปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมจำทางได้”

“แต่ผม…”



ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะรบเร้าต่อ เขาก็ถูกผู้เป็นย่าเรียกเอาไว้เสียก่อน


“ตาเล็ก”

“ครับคุณย่า”

“ปล่อยคุณไอเขาไปพักผ่อนเถอะ”

“แต่…”

“ไม่มีแต่ เรานี่มากับย่าหน่อย ย่ามีเรื่องจะคุยด้วย”
   


ไม่รู้กมลคิดไปเองหรือไม่ แต่ตอนที่คุณหญิงนฤมลเอ่ยประโยคหลัง ชายหนุ่มรู้สึกว่าสายตาของเธอเหลือบมาที่เขานิดๆ คล้ายต้องการบอกอะไร
   


เมื่อเข้าใจไปเช่นนั้น กมลจึงช่วยพูดกับณธิปอีกแรง ด้วยไม่อยากมีปัญหาวุ่นวายตามมาทีหลัง
   


“คุณเล็กไปเถอะครับ ผมจะกลับไปพักผ่อนแล้ว”
   
“คุณไอ…”
   
“เจอกันพรุ่งนี้เช้าครับ”



กมลยิ้มหวานให้อีกครั้ง คล้ายนั่นคือสัญญาณบ่งบอกว่า ณธิปไม่มีสิทธิต่อรองอะไรอีกแล้ว ครั้นณธิปเห็นรอยยิ้มกับแววตาของกมล ชายหนุ่มจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยอมตกลง



“โอเคครับ เจอกันพรุ่งนี้เช้า ฝันดีนะครับคุณไอ”



กมลชะงักกับคำบอกฝันดีของณธิป เขาเหลือบมองใบหน้านิ่งๆ ของเจ้าบ้านอย่างเกรงใจ ก่อนจะตอบกลับเบาๆ ตามมารยาท



“ครับ”


หลังจากนั้นหนุ่มหน้าหวานก็หันหลังเดินกลับห้องพัก ทิ้งให้ย่ากับหลานอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

“ตาเล็ก”

“ครับคุณย่า” ดวงตารีเรียวละสายตาจากแผ่นหลังของกมลไปหาผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของตนเอง

“ตามย่าไปที่ห้อง”



ทั้งสองจ้องตากันอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายณธิปก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยอมตกลง


“ครับ”










   ห้องของคุณย่าเป็นห้องที่ณธิปเคยเข้ามาบ่อยๆ ตอนที่เขาเป็นเด็ก เพราะชายหนุ่มชอบให้ผู้เป็นย่าเล่านิทานให้ฟังก่อนนอน และหลับไปในอ้อมกอดของเธอ เขารู้สึกว่าที่นี่ทำให้รู้สึกอุ่นใจและช่วยให้หลับลงได้โดยที่ไม่กลัวฝันร้าย



   ทว่าวันนี้ หลังจากที่ณธิปโตขึ้น และไม่ได้กลับเข้ามานอนในห้องนี้เหมือนตอนเป็นเด็ก เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไปเล็กน้อย



   “ตาเล็ก”

“ครับ”

“มานั่งตรงนี้สิ” หญิงชราตบลงตรงที่ว่างข้างตัว ณธิปจึงเดินเข้าไปทิ้งตัวลงนั่ง ก่อนเปิดประเด็นถามออกไปตรงๆ

“คุณย่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับผมหรือครับ”



ดวงตารีเรียวถอดแบบกันมามองประสานกันอยู่ครู่หนึ่ง หากณธิปกลับรู้สึกว่าครานี้สายตาของคุณย่ากดดันอย่างบอกไม่ถูก หรือบางทีที่เขารู้สึกเมื่อครู่ ว่าห้องนี้ให้ความรู้สึกเปลี่ยนไป ทั้งหมดอาจไม่ใช่เพราะห้อง



แต่เป็นเพราะอารมณ์ของเจ้าของห้อง



พวกเขาเงียบกันอยู่นาน คล้ายต่างคนต่างก็หยั่งเชิงกันและกัน สุดท้ายคนที่ถูกถามจึงยอมเอ่ยปาก


“เรากับคุณกมลเป็นอะไรกันตาเล็ก”


ณธิปนิ่งไปนิด ไม่ใช่เพราะรู้สึกแปลกใจกับคำถาม ด้วยเห็นอยู่แล้วว่าวันนี้ทั้งวันย่าของตนเองมองกมลอย่างไร แต่ที่ณธิปนิ่งไปก็เพราะเขากำลังคิดถึงคำตอบต่างหาก


“ผม…บอกสถานะไม่ถูกครับ เพราะเรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“อืม” นฤมลพยักหน้ารับ

อย่างน้อยเรื่องนี้ทั้งสองคนก็พูดตรงกัน…เธอคิด

“แต่ผมกำลังตามจีบคุณไออยู่”

“…ตามจีบหรือ”

“ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้ายืนยัน

“กับคนนี้ เราจริงจังหรือตาเล็ก”

“ครับ”

“ไม่ได้แค่จีบเล่นๆ ไปเรื่อยอย่างที่ผ่านมาใช่ไหม”

“คุณไอไม่เหมือนคนที่ผ่านมาครับคุณย่า ผมจริงจังกับเขา เพียงแต่…”

“แต่อะไร”

“ไม่รู้ว่าเขาจะรับรักและเห็นความจริงใจของผมหรือเปล่า”



คำตอบอย่างตรงไปตรงมาของณธิปกลับทำให้เธอนิ่งไปนาน เธอเลี้ยงหลานคนนี้มาแต่อ้อนแต่ออก เหตุใดจึงจะไม่รู้นิสัยของหลานรักเป็นอย่างไร



และถ้าเจ้าตัวกล้าบอกกับเธอด้วยแววตาเช่นนี้ นั่นแปลว่าสิ่งที่ณธิปพูดไม่ใช่เรื่องโกหก


“คุณย่า” จนเมื่อหลานชายโน้มตัวมากอดซุกอกอย่างออดอ้อน นฤมลจึงเอ่ยออกมาได้อีกครั้ง

“ว่ายังไงพ่อตัวดี”

“คุณย่าโกรธไหมครับ”

“เล็กว่าย่าเหมือนกำลังโกรธอยู่หรือ” เธอยิ้มออกมาน้อยๆ ขณะกอดตอบและลูบหัวราวกับหลานเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ



ที่ผ่านมาเธอไม่เคยขัดใจณธิป เพราะอยากให้เขาได้เลือกทุกอย่างด้วยตนเอง เลือกเส้นทางชีวิตของตนเอง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน นฤมลจะไม่กะเกณฑ์ให้หลานทำตามใจเธอ เธอปล่อยให้เขาเลือก เพราะสุดท้ายณธิปจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งที่เขาเลือก



สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ

“ไม่ครับ ผมว่าคุณย่าดูสงสัยมากกว่า”

“อืม” เธอยอมรับ

“ไม่มีอะไรให้ต้องสงสัยหรอกครับ ความรู้สึกของผมเป็นแบบนี้”

“ย่าไม่ได้สงสัยความรู้สึกเรา แสดงออกชัดเจนแบบนี้ ไม่ใช้ตามองย่ายังรู้”

“แล้วคุณย่าสงสัยอะไรครับ”

“คุณกมล…” เธอรู้ว่ากมลดูเป็นคนดี แต่จริงๆ แล้วเป็นอย่างไร เธอยังสงสัย ครั้นณธิปได้ยิน ชายหนุ่มก็ผละจากอ้อมกอดแล้วยืนยันด้วยเสียงหนักแน่น

“คุณไอเป็นคนน่ารักมากๆ ครับ”

“ย่าจะเชื่อได้ยังไง ย่าเพิ่งเคยเจอเขา”

“รอดูไปเรื่อยๆ สิครับ พอรู้จักนานๆ เข้า อีกเดี๋ยวคุณย่าต้องรักเขาแน่ๆ ผมรับรอง” เพราะตนเองเคยประสบมาแล้ว ณธิปจึงรู้ดีที่สุด

“ถ้าอย่างนั้นก็พามาให้ย่าเจอบ่อยๆ ย่าจะได้รู้จักเขามากๆ”

“ครับ!” หลานชายสุดที่รักยิ้มกว้างเพราะผู้เป็นย่ายอมไฟเขียว ก่อนจะหงอยลงเมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ “แต่ว่าคงยากหน่อย”

“อะไรยาก”

“ก็จะพาเขาไปไหนมาไหนคงยากหน่อย ยิ่งมาค้างแล้วด้วย ไม่รู้หลังจากนี้เขาจะยอมมาง่ายๆ ไหม คนอะไรก็ไม่รู้ ใจแข็งชะมัดเลย”

“หึๆ” มองหลานชายบ่นกระปอดกระแปด นฤมลก็หัวเราะเบาๆ “อะไรที่ได้มายิ่งยากยิ่งมีคุณค่าไม่ใช่หรือ เราก็พยายามเข้าสิ”

“ก็พยายามอยู่ครับ”

“อืม…พยายามเข้า แล้วพามาให้ย่าเจอบ่อยๆ”

“ครับ”

สองย่าหลานยิ้มให้กัน ภายในห้องห้องเดิม ที่ยังคงอบอุ่นเช่นเดิม









ในช่วงสายของวันใหม่ หลังจากที่ทานอาหารเช้าเรียบร้อย กมลจึงเตรียมตัวเดินทาง เพราะตอนนี้หลานๆ กับน้องสาวของเขา กำลงรอเขาอยู่ที่บ้านสวนของจงรัก เพื่อฉลองเทศกาลแห่งครอบครัวด้วยกัน



ณธิปดูวุ่นวายใจเล็กน้อยที่กมลจะกลับไป แต่ชายหนุ่มก็ไม่ออกปากรบเร้าให้อยู่ต่อ เพราะรู้ว่าถึงเวลาสมควรแล้ว ชายหนุ่มจึงมีหน้าที่เพียงไปส่งอีกฝ่ายที่บ้านสวนของจงรักเท่านั้น



เมื่อเก็บกระเป๋าขึ้นรถแล้ว คุณหญิงนฤมลก็เดินออกมาส่งแขกที่หน้าบ้าน กมลบอกลาและกระพุ่มไหว้เธออย่างนอบน้อม



“ถ้ามีโอกาสก็มาอีกนะไอ”

“อะ…ครับ คุณหญิง” คำเรียกที่เปลี่ยนไปทำให้กมลเสียจังหวะเล็กน้อย กระนั้น ผู้อาวุโสกว่าก็ยิ้มให้เขา ก่อนเอ่ยอย่างใจดี

“ต่อไปไม่ต้องเรียกคุณหญิงแล้ว ให้เรียกคุณย่าเหมือนตาเล็กดีกว่า”

“เอ่อ…คือ” กมลทำตัวไม่ถูกกับท่าทีที่เปลี่ยนไปมากนี้ เขาหันไปมองณธิปราวกับกำลังขอความช่วยเหลือ ทว่าคนตาเรียวกลับเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

“เรียกคุณย่าเหมือนผมก็ดีนะคุณ จะได้ฟังดูไม่ห่างเหินจนเกินไปนัก จริงไหมครับคุณย่า”

“อืม เรียกคุณย่าเถอะจ้ะ ย่าก็จะเรียกเราว่าไอ เราสะดวกใจใช่ไหม”

“ครับๆ สะดวกครับ” กมลพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้

“ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เดินทางปลอดภัยนะลูก เราด้วยตาเล็ก ขับรถดีๆ”

“ครับ คุณย่า” ณธิปรับคำหน้าบาน ก่อนจะพากมลขึ้นรถไปด้วยกัน


หญิงชรามองหลายชายขับรถออกไปจนลับตา ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ



หากในโลกนี้ณธิปจะแพ้ให้อะไรสักอย่าง ก็มีแค่กมลเท่านั้นที่แพ้ เช่นเดียวกัน ถ้าโลกนี้มีอะไรสักอย่างที่นฤมลจะแพ้ ก็คงมีแค่หลานชายตัวดีคนนี้เท่านั้น



ดังนั้นไม่ว่าณธิปจะเลือก จะรักใคร เธอก็จะยอมรับและยอมรักไปด้วย





<><><><<><><><><><><><><><><><><>





เมื่อวันพุธเรามาไม่ทัน มาวันนี้ไม่ว่ากันเนาะ
ตอนนี้เป็นตอนที่ลงชดเชยให้อ่านหลังจากที่หายไปนาน
ตอนหน้าจะเริ่มลงทุกวันศุกร์เหมือนเดิมแล้วนะคะ
เริ่มจากวันพรุ่งนี้น้า

จากที่กลัวเรื่องคุณย่า ไม่ต้องกลัวค่ะ คุณย่าน่ารักกกกก
และต่อไปคงหลงคุณไอจนหลายรักกลายเป็นหมาหัวเน่าแน่นวล

ฝากด้วยนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ

ละอองฝน.

[iceman555]

 

[kong6336]

ผ่านด่านคุณย่าแย๊ววววววว


เอาใจช่วยคุณเล็กให้คุณไอรับรักเร็วๆ

[donutnoi]

ทางคุณย่าผ่านแล้ว  คุณเล็กก็รุกเข้าไปๆๆ 

[malula]

ใครที่ไม่ชอบไอคงไม่มี ก็คนมันน่ารักนี่นะ

[B52]

ด่านคุณย่าผ่านจ้า~~~~

[BAKA]

รู้สึกได้ถึงความรักของคุณย่าเลย

[AeAng11]

คุณย่าน่ารักที่สุด

[ืniyataan]

โล่ง...งงงงง คุณย่าน่ารัก 

[Noname_memi]

คุณย่าเริ่มชอบคุณไอแล้วล่ะสิ

[Al2iskiren]

คุณย่าไฟเขียวแล้ว

[เอมมี่]

 กดดันตั้งนาน ที่แท้คุณย่าก็ตามใจหลานนี่เอง

[pui]

 

[titansyui]

 

[Mengjie_JJ]

เย้ คุณย่า ไม่ว่าอะไร ลุยต่อครับคุณเล็ก

[+pEnGuIn+]

ฮือออ ดีใจ มาต่อแล้วววว
คิดถึงคุณเล็กม้ากมาก
นี่อ่านสองตอนรวดเลยค่ะ
โล่งใจหน่อยที่คุณย่าเข้าใจ เชื่อค่ะว่าต้องหลงคุนไอแน่
ว่าแต่คุณไอเมื่อไหร่จะใจอ่อนคะ สงสารคุณเล็ก
รออ่านตอนต่อไปนะคะไรท์

[BIRD]

น่ารักดีจังครับเรื่องนี้มารอตอนต่อไปน๊า

[ละอองฝน]

คุณคือความรัก บทที่ 37








   วันนี้ณธิปไม่ยอมให้คนขับรถตามมา เพราะอยากเดินทางไปส่งกมลที่บ้านสวนลูกพี่ลูกน้องของกมลซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมืองเชียงใหม่ไม่ไกลเท่าไรด้วยตัวเอง แต่ทางที่ผ่านค่อนข้างคดเคี้ยว ดังนั้นชายหนุ่มจึงขับไม่เร็วนัก



   ทั้งสองนั่งคุยสัพเพเหระกันมาตลอดทาง กระทั่งโทรศัพท์ของณธิปมีสายเข้า ชายหนุ่มจึงกดรับ ซึ่งข้อความที่ปลายสายบอกนั้น กลับทำให้ใบหน้าที่อารมณ์ดีในทีแรกค่อยๆ เปลี่ยนไปเคร่งขรึม


   “ด่วนมากหรือไง” ณธิปถามปลายสายเสียงห้วน กมลซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง “ฉันให้เจี๊ยบแจ้งไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าจะหยุดช่วงสงกรานต์นี้ พวกนายทำงานกันยังไง ไม่ประสานงานกันเลยหรือ”


   ดูท่าณธิปคล้ายหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ คนนั่งข้างจึงเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี


   “จอดตรงที่พักรถข้างทางแล้วค่อยๆ คุยกันดีไหมครับ”


   ครั้นได้ยินเสียงกมล ณธิปจึงหมุนพวงมาลัยรถเข้าไปจอดข้างทางตามที่อีกฝ่ายแนะนำ ก่อนคุยต่อ


   “ฉันมีนัดสำคัญแล้ว และถ้าเขารอไม่ได้ ก็ยกเลิกไป”


   กมลไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่พอได้ยินใจความคร่าวๆ ก็พอรู้ว่าทางบริษัทของณธิปคงมีปัญหาอะไรสักอย่าง เพราะดูท่าทางโน้นต้องการให้ประธานกลับไปโดยเร็วที่สุด


   “คุณพ่อสั่งให้ฉันจัดการหรือ…ท่านว่าไงบ้าง” เจ้าของดวงตารีเรียวเหลือบมองกมลเล็กน้อย จากนั้นก็ฟังใจความสำคัญ หลังได้รับรู้ทั้งหมด ชายหนุ่มจึงสบถออกมาเบาๆ “บ้าจริง ต้องเป็นตอนนี้ด้วยหรือไง…รู้แล้ว บอกคุณพ่อว่าฉันจะไปแทนให้”


   เมื่อตกลงกันเรียบร้อย ณธิปก็กดวางสายทิ้ง เขาพาดมือบนพวงมาลัยคล้ายกำลังขัดใจ คิ้วเข้มขมวดมุ่น ผ่านไปครู่หนึ่ง ดวงตาที่มองตรงไปยังถนนเบื้องหน้าจึงเบนกลับมาหาคนที่นั่งอยู่ด้านข้าง


   “มีงานด่วนหรือครับ”


ไม่รอให้บอก กมลก็ถามออกมาก่อน ณธิปพยักหน้ารับแกนๆ แล้วจึงอธิบาย


“มีงานที่ผมต้องไปเจรจากับคู่ค้าคนสำคัญแทนพี่ภัทร”


“แทนคุณภัทรหรือครับ”


“ใช่ครับ พี่ภัทรติดธุระอีกที่พอดี แล้วงานนี้ก็สำคัญ ดังนั้นทางเอ็นพีกรุ๊ปคงเลี่ยงไม่ได้ ผมจึงต้องบินด่วนไปสิงคโปร์แทน”


“ในเมื่อมันเป็นงานสำคัญ ก็ถูกแล้วนี่ครับที่คุณจะไป”


“แต่ผมอยากอยู่เที่ยวก่อนนี่”


“คุณเล็ก…” กมลทำเสียงปราม “นั่นงานสำคัญนะครับ เที่ยวน่ะ เมื่อไหร่ก็เที่ยวได้”


“โธ่…ไอ” ณธิปครางออกมาเบาๆ “มันไม่ใช่แค่เที่ยวธรรมดานะ”


“มันไม่ธรรมดายังไงครับ คุณจะหยุดเที่ยวหรือพักผ่อนเมื่อไหร่ก็ได้ แต่โอกาสทางธุรกิจไม่รอท่านะ”


“ผมรู้”



กมลเองก็รู้ว่าคนตรงหน้าของเขารู้เรื่องนี้ดี เพียงแต่กมลไม่รู้ว่าที่ณธิปทำท่างอแงเหมือนเด็กๆ เช่นนี้ อีกฝ่ายมีเหตุผลอะไร


“ในเมื่อรู้อยู่แล้ว คุณเล็กหงุดหงิดทำไมล่ะครับ”


“เพราะ…”


“เพราะอะไรครับ”


ครั้นถูกดวงตาคู่สวยจ้องมองมากๆ คล้ายกับจะคาดคั้นเอาคำตอบ ณธิปก็เริ่มรู้สึกกระดากใจขึ้นมา ด้วยเหตุผลของเขามันค่อนข้างน่าอาย


แต่ถึงอย่างนั้น ณธิปก็คือณธิป ที่ไม่ว่าจะรู้สึกอย่างไร เขาก็มักแสดงมันออกมาตรงๆ


“เพราะครั้งนี้ผมจะได้เที่ยวกับคุณ”


“เที่ยวกับผม…”


“อืม” ณธิปพยักหน้ารับ “แถมคุณยังเป็นคนชวนก่อน โอกาสแบบนี้มีบ่อยๆ เสียที่ไหน”


“ถ้าเราว่างตรงกัน ค่อยหาโอกาสเที่ยวใหม่ก็ได้ครับ”


“คุณจะยอมไปกับผมใช่ไหม”



เมื่อกลั้นใจถามออกไป คนถูกถามก็เงียบเสียงลงคล้ายกำลังขบคิด เสียงเพลงเบาๆ ที่ณธิปเปิดคลอระหว่างทางไม่ได้ช่วยให้หายตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย เพราะหัวใจของเขาเต้นตุ้มๆ ต๋อมๆ ด้วยความรู้สึกคาดหวังเต็มเปี่ยม



ในหัวของกมลคิดชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าควรตอบอย่างไรจึงจะส่งผลดีในอนาคต ทว่าเมื่อจ้องลึกเข้าไปในแววตาคาดหวังของณธิปแล้ว เหตุผลที่ควรใช้ประกอบการตัดสินใจก็ดูจะลดเลื่อนลงไป หากความรู้สึกบางอย่างกลับแทรกขึ้นมาแทนที่



เมื่อระลึกได้เช่นนั้น หนุ่มหน้าหวานจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนลง พร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ


“ครับ”



ทันทีที่ได้ยินคำตอบของกมล ใบหน้าห่อเหี่ยวก็พลันสว่างไสวขึ้น ณธิปยิ้มออกมาจนเต็มแก้ม เมื่อมองเห็นรอยยิ้มของกมลที่มีให้ตนเอง



หากไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไปนัก เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าเริ่มใจอ่อนให้แล้วจริงๆ


“ดีใจจัง” คนดีใจจนลิงโลดว่า ก่อนคิดบางอย่างขึ้นมาได้ จึงถอนหายใจเบาๆ “เห้อ…”


“ถอนหายใจทำไมอีกล่ะครับ” กมลถามด้วยความสงสัย


“ก็เสียดายน่ะสิครับ นี่ถ้าไม่เป็นงานด่วน ผมไม่มีทางไปแทนแน่นอน”


“เอาเถอะครับ มันก็ช่วยไม่ได้ไม่ใช่หรือ”


“อืม”
   

“ว่าแต่คุณต้องรีบไปหรือเปล่า ส่งผมที่นี่ก็ได้นะ เดี๋ยวผมจะโทรให้คนที่บ้านมารับ”
   

“ผมจะทิ้งคุณกลางทางได้ยังไงล่ะ”
   

“ไม่เห็นเป็นไร ผมอยู่รอที่ร้านกาแฟก็ได้ นี่ก็ไม่ไกลแล้วครับ”
   

“ไม่มีทางเสียหรอก ยังไงผมก็จะไปส่งคุณ”
   

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปกันเลยดีไหม คุณจะได้ไม่เสียเวลา”
   

“ครับ” รับคำแล้วณธิปก็ออกรถและขับไปตามถนนอีกครั้ง “อยากย้อนเวลากลับไปวันแรกที่มาถึงเชียงใหม่จังเลย รู้ไหม สองสามวันมานี้ พอผมได้อยู่กับคุณทุกวัน เกือบ 24 ชั่วโมง ผมชักไม่อยากอยู่ห่างคุณเสียแล้ว”


“ขนาดนั้นเลยหรือครับ”
   

“ก็ใช่น่ะสิ ผมรู้สึกดีมากเลย เหมือนคุณเปิดใจให้ผมได้รู้จักคุณมากขึ้น”
   

“…” กมลเงียบฟังและคิดตาม
   


ไม่ว่าจากสถานการณ์พาไป หรืออื่นใดก็ตาม สิ่งที่ณธิปพูดก็ไม่ผิด เพราะหลายวันมานี้ ตั้งแต่พวกเขาร่วมมือกันแก้ปัญหาหนักหนาสาหัส กมลรู้สึกว่าตนเองยอมรับ ทั้งเปิดใจให้อีกฝ่ายเข้าสัมผัสตัวตนและความรู้สึกนึกคิดมากขึ้น มากเสียจนหลายครั้งกมลยังตกใจตนเอง
   


กระนั้น แม้จะผ่านจนถึงตรงนี้ กมลก็ยังไม่รู้สึกว่านั่นคือการตัดสินใจที่ผิดพลาด
   

“คุณไอ”
   

“หืม?”
   

“เงียบทำไมครับ คิดอะไรอยู่หรือ”
   

“เปล่าครับ” คนหน้าหวานปฏิเสธ “คิดอะไรไปเรื่อยน่ะครับ”
   

“แล้วเมื่อกี้ได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่า”
   

“เรื่องที่คุณว่าผมเปิดใจให้คุณมากขึ้นหรือ”
   

“ไม่ใช่ครับ”
   

“อ้าว…ถ้าอย่างนั้นเรื่องอะไรครับ ขอโทษจริงๆ ผมไม่ทันได้ฟัง”
   


“ผมบอกว่า เราน่าจะย้ายห้องที่คอนโด ขึ้นมาอยู่ห้องเดียวกัน เพื่อศึกษากันและกันให้มันขึ้นครับ” ณธิปบอกหน้าตาย ทว่าคนฟังกลับตกใจจนร้องเสียงหลง
   

“ห๊า! คุณว่าไงนะ”
   

“ผมว่า เราควรย้ายมาอยู่ด้วยกัน แบบศึกษากันอะไรทำนองนี้”
   

“คุณเล็ก…ผมว่านั่นมันออกจะ…” ด้วยไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องนี้ กมลจึงตั้งตัวไม่ทัน


ขณะที่คนหน้าหวานกำลังจับต้นชนปลายไม่ถูก สารถีจำเป็นก็หลุดหัวเราะออกมาดังลั่นรถ ทำเอาเพื่อนร่วมทางหน้าเหวอไปหมด


“ฮ่าๆๆ”


“อะไรของคุณ หัวเราะทำไมครับ”


“ก็ขำคุณน่ะสิ”


“ขำผมเรื่องอะไร”


“หน้าคุณน่ะ ซีดเชียว กลัวผมมัดมือชกหรือ หึๆ” เจ้าตัวขำอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเฉลย “ความจริงผมไม่ได้พูดอะไรหรอกครับ แค่เห็นคุณเหมือนเหม่อไปก็เลยอำเล่น แต่ไม่คิดว่าคุณจะใจลอยขนาดไม่รู้เรื่องแบบนั้นจริงๆ”


“เดี๋ยวนะ…นี่คุณอำผมหรือ” จากที่กำลังตกใจ กมลก็เปลี่ยนไปถามอย่างเอาเรื่องแทน


“ก็อำน่ะสิครับ ฮ่าๆ”


“หยุดหัวเราะเลยนะคุณ”


“ก็มันขำนี่ ตกใจมากหรือครับ ผมไม่เคนเห็นคุณทำหน้าแบบนั้นมาก่อนเลย”



ใครๆ ก็รู้ว่าปรกติกมลควบคุมสีหน้าเก่งแค่ไหน แม้หลังๆ จะเห็นหลุดอายบ้าง แต่ไม่เคยทำหน้าเหรอหราเท่านี้มาก่อน


“ตกใจสิ อยู่ๆ มาชวนไปอยู่ด้วยกัน เป็นคุณไม่ตกใจหรือ”


“ไม่ตกใจหรอก ผมคงดีใจมากกว่า”


“…”


“อีกอย่าง ถ้าคุณชวนผมไปอยู่ด้วยขึ้นมาจริงๆ ผมคงทิ้งงานทิ้งการแล้วกลับไปขนเสื้อผ้าย้ายที่อยู่แทน”


“พูดไปเรื่อยครับ…” กมลว่า ก่อนแสร้งเบือนหน้ามองข้างทางเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกประหลาดจากคำพูดทีเล่นทีจริงของคนเจ้าเล่ห์



ณธิปลอบมองกมลเล็กน้อย พอเห็นอีกฝ่ายทำตัวไม่ถูก เขาก็เลือกที่จะเงียบ เพราะบางทีการถอยมาตั้งหลักและให้พื้นที่อีกฝ่ายได้คิด มันอาจดีกว่าการรุกไล่และต้อนจนกมลไม่เหลือพื้นทีหายใจให้ตัวเอง



ณธิปไม่อยากให้กมลอึดอัดจนเตลิด ยิ่งช่วงเวลามัวๆ เพราะกำแพงน้ำแข็งกำลังละลาย มันยิ่งเป็นช่วงเวลาที่อันตรายต่อความรู้สึกมากทีสุด



พวกเขานั่งเงียบกันไปตลอดทาง เพลงบนรถได้ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง ทว่าในสถานการณ์ไร้บทสนทนานั้น กลับไม่ทำให้ใครต้องอึดอัดอย่างที่เคยเป็น



จนเมื่อรถหรูเลี้ยวเข้าไปยังที่หมาย กมลจึงหันกลับมาคุยและบอกทางณธิป


“ขับตรงไปจนสุดแล้วซ้ายนะครับ”


“ครับ” ณธิปรับคำ ก่อนจะเปรย “ไม่คิดว่าบ้านของลูกพี่ลุกน้องคุณจะทำสวนดอกไม้ใหญ่ขนาดนี้นะครับ”


“แรกๆ เขาทำกันเล็กๆ ครับ แต่พออยู่นานก็ขยายไปเรื่อย จนตอนนี้เป็นอย่างที่เห็น”


“ปลูกดอกอะไรกันบ้างครับ”


“ส่วนใหญ่เป็นดอกกุหลาบกับกล้วยไม้ครับ”


“อืม” ณธิปพยักหน้า ก่อนจะถาม “ว่าแต่คุณไอชอบดอกไม้ไหม”


“ก็ชอบครับ สวยดี”


“คุณชอบดอกอะไร” รู้จักกมลมาสักพัก ทว่าณธิปยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายชอบดอกไม้อะไร เขาจึงถือโอกาสนี้ถามอย่างแนบเนียน


“อืม…ไม่รู้สิครับ ไม่มีดอกอะไรที่ชอบเป็นพิเศษนะ” คนหน้าหวานมองออกไปนอกตัวรถขณะขับผ่านแปลงดอกกุหลาบและโรงเรือนกล้วยไม่ตามลำดับ


“ไม่มีที่เป็นพิเศษเลยหรือ”


“ดอกไม้แต่ละชนิดก็สวยในแบบของมันครับ ผมเลือกไม่ถูก ความจริงคิดว่ากุหลายก็สวย แต่กล้วยไม้ก็สวยเหมือนกันนะ มีสีแปลกๆ เยอะ”


“เพราะเห็นจากที่ขับผ่านหรือเปล่าครับ ก็เลยตอบแบบนี้”


“คงใช่ครับ ก็บอกแล้วว่าผมไม่มีที่ชอบเป็นพิเศษ ว่าแต่คุณล่ะ ชอบดอกอะไร”


“ผมหรือ…” ครั้นถูกย้อนถาม ณธิปก็เงียบไปครู่ รอจนกระทั่งเขาเลี้ยวตามทางที่กมลบอกเรียบร้อย ชายหนุ่มจึงตอบ “ก็ชอบหมดเหมือนกันมั้งครับ จริงอย่างที่คุณว่านะ ขึ้นชื่อว่าดอกไม้ มันก็สวยทั้งนั้น”


“ชอบของสวยงามสินะครับ” กลมเอ่ยพึมพำ


“ว่าอะไรนะครับ” พอณธิปหันมาถาม คนหน้าหวานก็ส่ายหน้าและเปลี่ยนเรื่อง
   

“เปล่าครับ คุณตรงไปจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่นั่นเลยครับ”
   

“ครับ”
   


บ้านเจ้าของไร่หลังไม่ใหญ่ไม่เล็ก แต่ทรงสวยจนคนที่ไม่ค่อยสนใจอะไรยังนึกชื่นชมในใจ ครั้นเข้ามาจอดตรงที่หมาย ก็มีคนจากด้านในวิ่งออกมารับทันที
   

“นั่นน้องหยินกับน้องหยางนี่ครับ” ณธิปชี้ให้ดูเด็กทั้งสอง ครั้งคุณลุงเห็นเจ้าเด็กแฝดก็ยิ้มออกมาจนหน้าบาน ก่อนจะว่า


   “วิ่งหน้าตั้งเชียว”
   

“คงคิดถึงคุณ”
   

“อืม” กมลพยักหน้ารับ แล้วเปิดประตูลงไปรับหลานชายทันที
   

ณธิปยิ้มกับท่าทางกระตือรือร้นของอีกฝ่าย พลางคิดว่า คงไม่ได้มีแค่หลานชายที่คิดถึง แต่คนเป็นลุงก็คิดถึงไม่ต่างกัน
   

เมื่อกมลลงไปแล้ว ชายหนุ่มจึงดับเครื่องและลงตามไปด้วย
   

“สวัสดีครับอาเล็ก!!”
   

เสียงสองแฝดเอ่ยขึ้นพร้อมเพรียงกัน ณธิปยกมือขึ้นรับไหว้ และยิ้มให้อย่างใจดี
   

“สวัสดีครับเด็กๆ อาพาลุงไอมาส่งคืนแล้วนะ”
   

“ขอบคุณครับ” น้องหยินว่า ส่วนน้องหยางก็อ้อนเสียงอ่อนเสียงหวาน
   

“หยางคิดถึงลุงไอที่สุดในโลก”
   

“ลุงก็คิดถึงน้องหยางครับ คิดถึงพี่หยินด้วย” ครั้นหอมแก้มซ้ายแก้มขวาจนสมใจแล้ว กมลจึงลุกขึ้นยืนตรง แล้วเอ่ยกับณธิป “คุณจะกลับเลยหรือเปล่าครับ อยู่ทานกลางวันด้วยกันก่อนไหม”


“ไม่ดีกว่า” เพราะเห็นว่าจงรักกับเมฆออกมาช่วยยกกระเป๋าลงจากรถ ณธิปจึงเลือกปฏิเสธ



เขาลืมนึกไปว่านี่เป็นบ้านของจงรัก ดังนั้นผู้ชายคนนั้นก็คงติดตามมาด้วย และณธิปไม่อยากให้กมลเห็นสถานการณ์กระอักกระอ่วนระหว่างพวกเขาสองคนในเวลาเช่นนี้ ซ้ำเขายังต้องบินด่วนกลับกรุงเทพ การปฏิเสธจึงเป็นหนทางที่ดีที่สุด


“จริงสิ คุณต้องไปทำงาน ถ้าอย่างนั้นเดินทางปลอดภัยนะครับ”


“คุณก็เที่ยวให้สนุกนะ พักผ่อนเผื่อผมด้วย แล้วเจอกันที่กรุงเทพฯ ครับ”


“ครับ” เมื่อกมลพยักหน้ารับ ณธิปก็บอกลาเด็กๆ ก่อนเดินกลับมาขึ้นรถ แล้วขับกลับไปอย่างอาลัยอาวรณ์



เจ้าของดวงตาเรียวมองกมลที่กระจกหลังกระทั่งลับตา ก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาคิดถึงเรื่องที่ตนเองแกล้งหยอกกมลก่อหน้านี้ เรื่องที่ว่าอยากชวนให้ไปอยู่ด้วยกัน เพื่อศึกษากันให้มากขึ้น


ในทีแรกที่พูดไป ชายหนุ่มก็แค่คิดล้อเล่นธรรมดา แต่พอต้องห่างกัน ณธิปกลับอยากให้เรื่องนั้นเป็นความจริงขึ้นมา ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ดูห่างไกลความเป็นจริงไปไกลสักหน่อย



ทว่าเขาก็จะพยายาม…แม้ยากเท่าไรก็ตาม





<><><><><><><><><><><<><><><><><><><><><><



มาแล้ววววว
ขอโทษที่ช้านะคะ แต่มาช้ายังดีกว่าไม่มาเนอะ 555
ตอนนี้กลับไปนั่งอ่านตอนเก่าๆ รู้สึกว่าคุณเล็กเป็นผู้เป็นคนขึ้นมา
ปลื้มในการพัฒนาของลูกชายตัวแสบคนนี้มากค่ะ ฮืออ
ยังไงก็ฝากเอ็นดูคุณเล็กคุณไอต่อไปด้วยนะคะ

เจอกันตอนหน้าค่ะ

ละอองฝน.

[B52]

  รุกหนักเหลือเกิน

[iceman555]

 

[titansyui]

 

[ToeyTato]

สนุกจังค่ะ ชอบพัฒนาการมากๆ มันดูมีความจริงอ่ะ ไม่ใช่เอะอะแป๊บๆชอบกัน โดยที่นิสัยแบบคุณเล็กไม่ราจะเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ ช้าๆแต่มั่นคงนี่ชอบค่ะ

รอตอนต่อไปนะคะ

[pui]

คุณเล็กสู้ๆน้าาาาาา

[Al2iskiren]

คุณเล็กสู้ๆ