หัวข้อ: -->✖<คุ ณ คื อ ค ว า ม รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ หลังแต่งงาน [03/07/2562]

[stickyyrice]

อะนอววววว

[B52]

  อัยย่ะ

[donutnoi]

  คุณเล็กทำดี

[pigarea]

คุณ​เล็ก​หวาน​เวอร์ จะเปิด​ตัวแล้ววววว
คุณ​ไอก็เริ่ม​จะใจอ่อนนิดๆ

[aiyuki]

จะพาสะใภ้เข้าบ้านตอนนี้เนี่ยนะ ถ่าถูกกีดกัน คุณไอเผ่นแน่ วงวารคุณเล็กไปอีก 555

[AeAng11]

อีก20ตอนคุณไอกับคุณเล็กจะพบเจอปัญหาอะไรอีกไหมนะตอนนี้อยากให้ทั้งคู่รักกันแล้วก็พร้อมจะเดินผ่านปัญหาไปด้วยกันหวั่นใจคุณนฤมลจัง

[Yundori]

คุณเล็กน่ารักอ่า 
โอ้ยย เทคแคร์ ดูแลดี เปย์หนัก แบบนี้จะไปไหนรอดค้าาา
รักเขาอะ เขาน่ารักมากๆอะ 
แต่พากมลไปสภาพเพิ่งหายเมา จะดีเหรอ 5555
เจอคุณย่าเร็วไปหน่อย เปิดตัวก่อนไปหาครอบครัวกมลอีก
 

[ืniyataan]

เปิดตัว..วววว 

[khwanruen]

คุณเล็กอ้อนหน่อย คุณย่าก็เห็นดีด้วยแล้ว เป็นผู้เป็นคนขึ้นขนาดนี้เพราะคุณไอ คุณย่าน่าจะชอบมากกว่าด้วยซ้ำ 

[malula]

้ถ้าคุณเล็กจะดูแลดีขนาดนี้ควรเป็นแฟนเรานะคะ

[Al2iskiren]

แหน่ะ มีพาไปหาคุณย่าด้วย
ตอนนี้เริ่มมีความละมุนๆหน่อย
 

[+pEnGuIn+]

คุณเล็กนี่เล่นใหญ่ตลอด คือคุณไอแค่แฮงค์เองนะ
ห่วงเค้าเว่อออ รักมากก็งี้อ่ะนะ
คุณย่าจะชอบคุณไอมั้ยเนี่ย เอาใจช่วยคุณเล็กนะคะ
เอาใจช่วยไรท์ด้วย รออ่านเด้อออ

[pui]

ความรักมันทำให้ผช.คนหนึ่งเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เลยอ่ะ ^_^

[unicorncolour]

ตามติดมาจาก 'โปรดจงรัก' เลยน๊า   

มาต่อไว ๆ นะจ้ะ รอ รอ รอ 

[Noname_memi]

จิ้มไว้ก่อน ไปอ่านเสร็จเดี๋ยวมาคอมเม้นค่ะ อิอิ

ตามมาจาก โปรดจงรัก น้องรักกับคุณเมฆ 


****เพิ่มเติม******

  เหมือนจะไม่ง่ายนะ ทางคุณแม่เอย คุณพ่อเอย

ไหนจะสงสารคุณเกษอีก แต่นึกไม่ออกว่างานแต่งที่กำลังจะเกิด

ขึ้นจะเป็นยังไง จะถูกยกเลิกไหมหรือแต่งๆไปแล้วค่อยมาหย่า

แอบอยากให้คุณภัทรเป็นคนแต่งกับคุณเกษแทนนะ

เพราะดูแล้วผญน่าจะมีความสุขกว่าแต่งกับคุณเล็ก

เง้อ ได้แต่ลุ้นว่าเรื่องราวจะเป็นยังไง

หลังจากที่ได้อ่านตอนพิเศษใน "โปรดจงรัก"

[Noname_memi]

  ว่าแล้ว น้อยใจตรงที่ถูกพ่อแม่เปรียบเทียบกับพี่น้องด้วยกัน

อยากให้พ่อแม่ภูมิใจที่เราก็ทำได้เหมือนกัน เออนะ ก็ถือว่าเป็น-

อีกหนึ่งปมด้วยเหมือนกัน เรื่องหย่าก็ไม่รู้จะยากจะง่าย

ไหนจะหนึ่งนทีอีก ฮีจะยอมเลิกราง่ายๆหรอ 


กำลังเข้มข้นขึ้นอีกนิดดดด ติดตามจ้า

[Noname_memi]

นั่นไง เพราะความอยากได้นั่นนี่ของพ่อแม่ตลอด

ถามความสมัครใจลูกหน่อยก็ไม่มี บังคับกันตลอด

แต่คุณนภัทรแก้ปัญหาได้ดีมากเลย 

แอบสะใจตอนคุณเกษตอบว่าไม่แต่งด้วย หุหุ

คุณพ่อนี่ถึงกับลืมตัวทีเดียว ดีนะไม่ความดันขึ้นเอา

แต่ความวุ่นวายนี้จะจบลงเมื่อไรนะ แล้วคุณเล็กล่ะหายไปไหน

ไม่ใช่ไปอยู่กับหนึ่งนทีใช่มะ ทำไมอิฉันรู้สึกสังหรณ์ใจ

ว่าจะเป็นแบบนั้นกันนะ

[Noname_memi]

เฮ้อ สงสัยคุณเล็กทำดีไม่ขึ้น

เห็นนามสกุลคุณเกษกับพี่เมฆเหมือนกัน เอ..ยังไง

เอ๋!!  เห็นคอมเม้นนี้เราถึงกับต้องกลับไปหาอ่านดูอีกรอบ

[Noname_memi]

นี่ยังไม่เข็ดอีกหรอ  ยังไม่รู้อีกว่าเขาไม่ได้หวังอะไรจากตัวเอง

คุณเล็กนะคุณเล็ก กำลังจะดีขึ้นในสายตาไออยู่แล้วเชียว

อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องให้เขาเกลียดตัวเองอีก

ไอควรจัดให้อีกสักสามสี่หมัดนะ ไม่งั้นก็ผ่าหมากให้เป็นหมันไปเลย

ไหนๆ  ก็ดูท่าจะไม่ได้ใช้อยู่แล้วนิ ลูกเลิกคงมีไม่ได้หรอก 

[Noname_memi]

คาใจมาหลายตอนแล้ว ใครนะคือสายสืบของคุณเล็ก 

[Noname_memi]

กลองงงงง ชั้นว่าแล้วว่าต้องเป็นนาย


แต่พยายามหาความเชื่อมโยงอยู่

ที่แท้เป็นน้องรหัสคุณเล็กนี่เอง พ่อสายสืบระวังตัวให้ดีนะ

คุณไอจับได้ขึ้นมาเดี๋ยวโดนงอนเอา

[Noname_memi]

กรี๊ดดดดด ทำไมตอนนี้เราเขินมากเลย   

แต่ก็อดเป็นห่วงคุณเล็กไม่ได้ กลัวรัฐมนตรีนั่นเล่นสกปรก

ส่งคนมาทำร้ายเอา แล้วก็ห่วงคุณไอด้วยเหมือนกัน

กลัวจะโดนลูกหลงกันไปด้วย

[Noname_memi]

ว๊ายๆๆๆ  เราแอบคิดนะตัวววววววว


แต่คุณเล็กเนี่ยเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ

[Noname_memi]

กรี๊ดดดดด  ตายแล้วๆๆ ฟินจังค่ะ จิกหมอน  

แง้งง เขาจูบกันค่ะ อิฉันจะตายลุ้นมานาน 

[Noname_memi]

55555555  ถถถ คุณไอ~~~

ในที่สุดก็ตามทันแล้วดีใจ ดีใจ อิอิ

[Noname_memi]

อุ้ยๆ มีพาไปพบคุณย่า ตายล่ะ เปิดตัวหรอคะคุณเล็ก~~

[ละอองฝน]

คุณคือความรัก บทที่ 35









   ตอนที่กมลลืมตาขึ้น เขาพบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียง ในห้องห้องหนึ่งที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามราวกับโรงแรมห้าดาว ชายหนุ่มนวดขมับเล็กน้อย ก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่งแล้วมองสำรวจไปรอบๆ อีกครั้ง อย่างนึกสงสัย



   ที่นี่ที่ไหน…กมลคิด



   ทว่าก่อนที่จะก้าวเท้าลงจากเตียง เลขานุการคนสนิทของณธิปก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง เธอยิ้มกว้างให้เขา แล้วสาวเท้ามาหยุดที่ข้างเตียง


   “ตื่นแล้วหรือคะคุณไอ รู้สึกยังไงบ้างคะ”


   “มึนหัวนิดหน่อย แต่โดยรวมก็โอเคขึ้นแล้วครับ” คนหน้าหวานบอก จากนั้นจึงถาม “ว่าแต่…เราอยู่ที่ไหนกันครับ ผมไม่คุ้นเลย”


   เพราะกมลจำได้ว่าก่อนหลับไปเพราะฤทธิ์ยา เขานั่งอยู่บนรถตู้เพื่อเดินทางเข้าตัวเมืองเชียงใหม่กับณธิป เมื่อตื่นขึ้นมาพบสถานที่ไม่คุ้นเคย ชายหนุ่มจึงจับต้นชนปลายไม่ถูก


   “เราอยู่ที่บ้านของคุณหญิงนฤมล คุณย่าของคุณเล็กค่ะ” เธอว่า พร้อมกับรอยยิ้ม


   “หา?...บ้านคุณหญิงนฤมลหรือครับ” กมลถามอีกครั้งให้แน่ใจ และท่าทางพยักหน้าอย่างแข็งขันของหญิงสาวก็ยืนยันได้เป็นอย่างดี


   “ค่ะ”


   “ผมคิดว่าคุณเล็กจะปลุกหลังจากถึงตัวเมืองเชียงใหม่เสียอีก ไม่คิดว่าจะพามาที่นี่” ประโยคหลังชายหนุ่มอ้อมแอ้มคล้ายรำพึงกับตนเองมากกว่า กระนั้น มันก็ไม่อาจเล็ดลอดหูของเลขาฯ สาวไปได้


   “เพราะคุณไอมีไข้ค่ะ คุณเล็กก็เลยพามาที่บ้าน แล้วเรียกคุณหมอมาตรวจ เขาว่าไม่อยากให้คุณเดินทางไปต่อทั้งๆ แบบนี้ แต่ดูท่าคุณไอคงไข้ลดแล้วสินะคะ สีหน้าดูดีขึ้นมากเลยค่ะ”


   “เรียกคุณหมอมาหรือครับ”


   “ค่ะ แต่คุณหมอกลับไปได้สองสามชั่วโมงก่อนหน้านี้แล้ว ฉีดยาเสร็จก็กลับเลย คุณไอรู้สึกไม่ดีตรงไหนอีกหรือเปล่าคะ เจี๊ยบจะได้โทรตาม…”


   “ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง” กมลรีบร้องห้าม เพราะเห็นเจี๊ยบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมจะกดหาหมอตามที่ถูกสั่งเอาไว้ “ผมไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ครับ”


   “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ” เจี๊ยบยิ้มยินดี “คุณเล็กคงวางใจเสียที เพราะเขาเป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำอะไร นี่ก็เพิ่งยอมออกไปจากห้อง เพราะคุณย่าเรียกหา แล้วก็ให้เจี๊ยบมาเฝ้าคุณไอแทน”


   “เอ่อ…งั้นหรือครับ” กมลพยักหน้ารับเบาๆ ด้วยไม่คิดว่าอาการเมาค้างของเขาจะทำให้ใครบางคนกระวนกระวายใจถึงเพียงนี้


   “คุณไอตื่นแล้ว ถ้าอย่างนั้นเจี๊ยบจะไปตามคุณเล็กให้นะคะ” หญิงสาวว่าอย่างรู้งาน แต่กมลกลับร้องห้าม


   “อย่าเพิ่งเลยครับ”


   “อ้าว…ทำไมล่ะคะ”


   “ผมว่าจะเข้าไปล้างหน้าแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อยค่อยลงไปพบคุณเล็กกับคุณหญิงนฤมลข้างล่างแทน คุณเจี๊ยบช่วยรอสักครู่นะครับ”


   “ได้ค่ะ เจี๊ยบจะรอที่หน้าห้องนะคะ แล้วก็กระเป๋าคุณไอ เจี๊ยบวางไว้ในตู้เสื้อผ้าค่ะ ตามสบายนะคะ”


   “ขอบคุณครับ” ครั้นกมลยิ้มขอบคุณ หญิงสาวจึงออกไปจากห้อง


   ชายหนุ่มก้าวเท้าลงจากเตียง และมองไปรอบๆ อีกครั้ง อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ ด้วยไม่คิดว่าณธิปจะพาเขามาที่นี่ ทั้งสภาพดูไม่ได้แบบนี้



   หวังว่าคุณหญิงนฤมลจะไม่นึกตำหนิที่การพบกันครั้งนี้ไม่น่าประทับใจเท่าไรนัก ซ้ำเขายังทำตัวเป็นภาระให้หลานชายของเธออีก



   “เฮ้อ…” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ปัดความกังวลใจทิ้ง จากนั้นจึงเดินไปค้นตู้เสื้อผ้าแล้วเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำให้เรียบร้อย เพราะไม่ต้องการให้เจี๊ยบคอยนาน










   เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อยกมลก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเรียบร้อย แม้ใบหน้าจะยังอิดโรยเพราะฤทธิ์ไข้ แต่ก็ถือว่าดูดีกว่าตอนตื่นนอนมากพอดู



   เลขาฯ ทำหน้าที่ของเธอได้อย่างดีเยี่ยม ไม่ว่าเจ้านายของเธอจะสั่งอะไรมา กมลก็ดูออกว่าเธอเพิ่มเติมความใส่ใจเข้าไปมากกว่าเดิม



   เธออธิบายให้ฟังว่าที่ที่เขาอยู่คือส่วนปีกขวาของบ้าน หรือก็คือพื้นที่ส่วนตัวของคุณเล็ก ระหว่างเดินผ่านสวนไปศาลาท่าน้ำซึ่งตั้งอยู่ในสวนริมแม่น้ำปิง เธอยังเล่าอีกว่า บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่คุณเล็กอาศัยมาตั้งแต่เด็กๆ โดยมีคุณย่าคอยดูแล


   “ถ้าว่างๆ คุณเล็กก็จะบินมาพักที่นี่แหละค่ะ” เจี๊ยบเล่า



กมลฟังเงียบๆ ไปเรื่อย จนเมื่อพ้นซุ้มดอกการเวกใหญ่ เขาก็ได้พบศาลาหลังหนึ่งตั้งอยู่ริมน้ำอย่างที่เจี๊ยบเพิ่งบอกไปก่อนหน้าจริงๆ และบนนั้น มีณธิปนั่งพูดคุยกับหญิงชราท่าทางเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว คนเดียวกับที่กมลได้มีโอกาสพบเมื่อคราวงานแต่งของเกษสุดาและณธิป



นฤมลเห็นกมลก่อนหลานชายของเธอ และทันทีที่เธอเห็น ใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มให้ณธิปก็เรียบตึงขึ้นทันที และตอนนั้นเองที่หลานชายสุดที่รักรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง จึงหันกลับมาหา ก่อนสบตาเข้ากับกมล


“คุณไอ ฟื้นแล้วหรือครับ”


น้ำเสียงดีใจอย่างไม่คิดปิดบังทำให้คิ้วของหญิงชรากระตุกนิดๆ ก่อนกลับเป็นปรกติคล้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้น



กมลไม่รอให้ณธิปเดินเข้ามาหา แต่หนุ่มหน้าสวยกลับรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะยกมือกระพุ่มไหว้ผู้อาวุโสตามมารยาท


“สวัสดีครับคุณหญิงนฤมล ผมกมลครับ ไม่ทราบคุณหญิงจำได้ไหม”


“จำได้สิ คุณกมลที่วิ่งเป็นธุระไปทั่วงานแต่งตาเล็กคราวที่แล้ว” เธอว่าขณะรับไหว้ ก่อนจะเชื้อเชิญให้กมลเข้าไปนั่งบนศาลา “เข้ามานั่งด้วยกันสิคะ คุณกมล”


“ขอบคุณครับ” กมลกล่าวขอบคุณและเข้าไปนั่งตามที่เธอบอก


“เป็นอย่างไรบ้างคะ รู้สึกดีขึ้นไหม”


“ดีขึ้นมากแล้วครับ” ชายหนุ่มตอบ


“ดีแล้วค่ะ ฉันตกใจแทบแย่ตอนเห็นตาเล็กอุ้มคุณเข้ามา”


“…” กมลชะงักไปนิด เมื่อรู้ว่าตนเองเข้ามาในบ้านด้วยสภาพย่ำแย่แค่ไหน เขาจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมที่สุด “ขอโทษด้วยนะครับที่ผมมารบกวนกะทันหันแบบนี้”


“ไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ ฉันเห็นคุณไม่เป็นไรก็โล่งใจขึ้นแล้วค่ะ” เธอเอ่ยอย่างใจดี แต่ใบหน้านั้นยังคงไว้ซึ่งมารยาทตามแบบฉบับผู้ดีไม่เปลี่ยน


“คุณหายปวดหัวแล้วใช่ไหมครับ” ณธิปถามบ้าง


“ครับ” กมลพยักหน้ารับ


“หิวหรือเปล่า”


“ไม่ค่อยหิวครับ”


“แต่เราคงหิวแล้วล่ะสิตาเล็ก” เจ้าบ้านเอ่ยขึ้นมากลางวง ก่อนหันมาเอ่ยกับกมล ทำให้ชายหนุ่มต้องละสายตาจากใบหน้าของณธิปไปหาเธอ “เขาหิ้วท้องรอคุณอยู่น่ะค่ะ บอกให้ทานก่อนก็ไม่ยอม”


“จริงหรือครับคุณเล็ก” กมลหันไปถามเรียบๆ


“อืม” คนตาเรียวพยักหน้ารับน้อยๆ


“ขอโทษนะครับที่ทำให้รอ”


“ไม่ต้องขอโทษ ผมจะรอเอง คุณไม่ผิดสักหน่อย”



ดวงตาหวานเยิ้มที่มองมานั้นทำให้กมลอึดอัดเล็กน้อย เนื่องจากเวลานี้พวกเขาไม่ได้อยู่กันตามลำพัง และณธิปก็ดูเหมือนจะไม่ปิดบังความสนิทสนมของพวกเขาต่อผู้เป็นย่าเลยแม้แต่น้อย



“เอาเป็นว่าฉันจะสั่งให้เด็กตั้งโต๊ะ คุณกมลก็ทานด้วยกันเลยนะคะ”


“นั่นสิคุณไอ กินด้วยกันนะครับ จะได้ทานยา อีกอย่างคุณย่าลงครัวเอง อาหารอร่อยๆ ทั้งนั้นเลยครับ” ณธิปเสริมทัพเต็มกำลัง กมลจึงได้แต่ยิ้มและยอมรับตามที่เจ้าบ้านทั้งสองว่า


“ครับ”










   บทสนทนาบนโต๊ะอาหารตกเป็นของณธิปเสียส่วนใหญ่ ชายหนุ่มเจ้ากี้เจ้าการตักนั่นตักนี่ให้กมลจนชายหนุ่มเกือบกินไม่ไหว ทั้งยังชวนคุยหลายอย่าง คุณหญิงนฤมลเองก็ไถ่ถามและร่วมบทสนทนาเป็นครั้งคราว บรรยากาศจึงไม่น่าอึดอัดเท่าไรนัก



   จากการประเมินของกมล เขาเห็นได้อย่างชัดเจว่าณธิปถูกรักและตามใจจากผู้เป็นย่ามากแค่ไหน เพราะไม่เพียงคำพูดที่ดูเป็นห่วงเรื่องหน้าที่การงานรวมทั้งชีวิตส่วนตัว อาหารหลายอย่างบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยของโปรดของณธิป ซึ่งณธิปเล่าว่าเธอจะลงมือปรุงด้วยตนเองทุกครั้งที่ชายหนุ่มกลับมาบ้าน



   “กินเยอะๆ นะครับ หมูหวานของคุณย่าอร่อยมาก” ณธิปโฆษณาพร้อมกับตักหมูชิ้นใหญ่ลงจานให้กมล


   “ขอบคุณครับ” กมลอยากบอกเหลือเกินว่าเขาเกือบอิ่มเต็มที่แล้ว ทว่าสายตาคมปราบของนฤมลก็ทำให้หนุ่มหน้าหวานเกร็งเสียจนต้องตักหมูชิ้นนั้นเข้าปากอีกคำ


   “คุณกมลคงอิ่มแย่แล้วล่ะ มีเราเจ้ากี้เจ้าการตักใส่เสียพูนจาน”


   “โธ่…คุณย่า ผมเปล่าเจ้ากี้เจ้าการนะครับ แต่คุณไอไม่สบาย ต้องทานเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ”


   “คนไม่สบายคงขมปากขมคอ ทานของมันๆ เลี่ยนๆ ไม่ลงหรอก”


   “จริงหรือครับคุณไอ” ณธิปรีบหันมาถาม กมลจึงยิ้มเจื่อนๆ กลับไปให้


   “อันที่จริงผมเริ่มอิ่มแล้วครับ”


   “อ้าว…ขอโทษนะ ผมมัวแต่ตัก ไม่ได้ดูเลยว่าเยอะไปหรือเปล่า” คนตาเรียวทำหน้าหงอย


   “ไม่หรอกครับ คุณทานเถอะ ตักให้แต่ผม ข้าวในจานยังไม่พร่องเลย”


   “จริงด้วย”



   เพราะรู้สึกได้ว่ากมลเองก็ใส่ใจตนเองเหมือนกัน ณธิปจึงยิ้มออกอีกครั้ง ก่อนจะหันไปตักอาหารใส่จานและทานบ้าง



กมลมองคนข้างๆ ยิ้มๆ ขณะรวบช้อน ก่อนจะรู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนจับจ้องอยู่ เขาจึงเงยหน้าขึ้นและมองไปทางหัวโต๊ะ



ไม่ผิด…เพราะมีสายตาคู่คมกริบของคุณหญิงนฤมลกำลังมองมาทางนี้พอดี



เธอจ้องเขาตาไม่กระพริบ พอเห็นว่าเขามองกลับ ก็ยกยิ้มที่มุมปากน้อยๆ คล้ายมีเลศนัยอะไรบางอย่าง แต่กมลก็ดูไม่ออกว่าความนัยที่ว่านั้นคืออะไร เพียงแต่ตงิดในใจเท่านั้น



จนกระทั่งจบมื้ออาหาร ระหว่างที่กำลังทานของหวานล้างปาก อยู่ๆ เลขานุการของณธิปก็เข้ามาที่โต๊ะ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ชายหนุ่มเพื่อคุยธุระ เวลานั้นที่โต๊ะจึงเหลือเพียงแค่กมลและคุณหญิงนฤมลสองคน



จากบรรยากาศผ่อนคลายยามณธิปอยู่ จู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นอึดอัดได้อย่างไม่น่าเชื่อ กมลทนนั่งอยู่พักใหญ่ ในที่สุดคนที่อยู่หัวโต๊ะจึงเริ่มเอ่ยปาก



“คุณกมลรู้จักกับตาเล็กนานแล้วหรือคะ”


“เกือบหนึ่งปีแล้วครับ”


เธอนิ่งไปนิด คล้ายคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอ่ย


“อ๋อ…คงได้เจอกันตอนช่วงที่คุณมาจัดงานแต่งให้”


“ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้า


“แล้วคุยกันแบบนี้มานานหรือยังคะ”


“คุณหญิงหมายถึง…”


“คบหาอย่างคนรักกันนานหรือยังคะ”



กมลอึ้งไปนิด ด้วยไม่คิดว่าจะถูกถามตรงๆ เช่นนี้ แต่คนถามกลับสงบนิ่งเสียจนคนที่ไม่เคยกลัวอะไรนึกหวั่นใจขึ้นมา



กมลรู้ว่าณธิปเป็นหลานชาย ซ้ำยังเป็นหลายชายที่คุณหญิงนฤมลรักมาก ดังนั้นก็คงไม่แปลกที่เธอจะแสดงท่าทางบึ้งตึงหรือนึกไม่พอใจที่หลานชายกำลังคบหากับผู้ชายด้วยกัน



แต่ทั้งหมดทั้งมวล ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น คือ…


“ผมกับคุณเล็ก เราสองคนยังไม่ได้คบกันครับ”


“อะไรนะคะ…ยังไม่ได้คบกันหรือ”


“ครับ” กมลพยักหน้ารับ
   

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกคุณก็เป็นแค่เพื่อนร่วมงานหรือคะ”
   

“ครับ…จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิด”
   


กมลมองหน้านฤมลที่ดูกระอักกระอ่วนไปในทันทีที่เขาตอบว่าตนกับหลานชายยังไม่ได้คบกับอย่างคนรัก ดูท่าสิ่งที่ณธิปแสดงออกกับเขาคงทำให้เธอเข้าใจไปเช่นนั้น
   


ทว่ากมลก็ไม่สบายใจที่จะบอกว่าณธิปกำลังตามจีบเขาอยู่เช่นกัน แม้เรื่องราวแบบนี้หากอยู่ในสายตาผู้ใหญ่เป็นดี แต่เขาไม่รู้ย่าของณธิปจะรับได้มากน้อยแค่ไหน
   

“ตายล่ะ ฉันคงทำตัวเสียมารยาทกับคุณไป ขอโทษนะคะ”


   “ไม่ครับ คุณหญิงไม่ได้ทำอะไรเลย”


   “จะให้พูดก็พูดเถอะนะคะ ฉันไม่เคยเห็นตาเล็กทำแบบนี้กับใครมาก่อน ถึงจะมีข่าวว่าเขาควงหญิงชายไม่ซ้ำหน้าที่กรุงเทพฯ แต่เขาไม่เคยพาใครมาพบฉันที่บ้านเหมือนคุณเลย แถมตอนหลับยังพูดถึงคุณไม่หยุด ฉันก็เลย…”


   “ผมเข้าใจครับ คุณหญิงไม่ต้องเป็นกังวลนะครับ”


   “ขอบคุณค่ะ”



   เป็นครั้งแรกที่กมลได้รับรอยยิ้มจริงใจจากหญิงชรา ท่าทางโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอกทำให้กมลรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกดอยู่ในหัวใจ



   หากเธอรู้ว่าณธิปกำลังจีบเขา เธอจะว่าอย่างไรกันนะ



   หากความคิดของกมลก็ถูกปัดทิ้ง เพราะณธิปกลับเข้ามาในห้องอาหารพอดี นฤมลและกมลจึงปรับสีหน้าให้เป็นปรกติเพื่อไม่ใช้ชายหนุ่มสงสัย



   “ใครโทรมาหรือตาเล็ก”


   “คุณพ่อครับ” ณธิปว่า


   “มีอะไรหรือเปล่า”


   “แค่ถามเรื่องโครงการที่ไปทำมาเท่านั้นครับ ไม่มีอะไร ว่าแต่คุณย่าเถอะครับ ยิ้มแป้นเชียว คุยอะไรกันอยู่หรือครับ” คนตาเรียวมองย่าที มองกมลที ก่อนจะยิ้มรอคอยคำตอบ


   “เปล่าหรอก ย่ากับคุณกมลคุยกันเรื่องอาหาร ย่าว่าเย็นนี้จะทำข้าวต้มปลา แล้วคุณกมลเขาอาสาจะช่วย”



เพราะคิดไม่ทันว่าจะอ้างอย่างไร นฤมลจึงกล่าวไปเช่นนั้น ส่วนคนที่ถูกอ้างก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากยิ้มบางๆ และตามน้ำไปกับเธอ
   


“จริงหรือครับคุณไอ”
   

“ครับ” กมลพยักหน้า
   

“คุณจะนอนที่นี่อีกคืนใช่ไหม ดีจริง ผมกำลังคิดอยู่เลยว่าจะชวนคุณยังไง ผมไม่อยากไปส่งคุณเย็นนี้ เพราะกลัวว่าถ้ากลางคืนคุณมีไข้ ที่ไร่อาของคุณจะไม่มีหมอเหมือนที่นี่”
   

“ความจริงคุณไม่ต้องลำบากถึงขนาดนั้นก็ได้นะครับ ผมดีขึ้นแล้วจริงๆ”
   

“ไม่ลำบากหรอกครับ” ณธิปยิ้มยืนยัน “ว่าแต่เย็นนี้จะทำอาหารกับคุณย่าใช่ไหม ผมขอทำด้วยนะ”
   

“ตามใจคุณสิครับ”
   

“ความจริงผมอยากตามใจคนป่วยนะ ทำไมตอนนี้ให้คนป่วยตามใจเสียได้” ณธิปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม แต่กลับหันมาหาและโน้มหากมลน้อย พร้อมกับยิ้มแย้มแบบเป็นกันเองสุดๆ มากกว่าเพื่อนร่วมงานเขาทำกัน
   


แต่ภาพความสนิทสนมนั้นยังไม่ทำให้นฤมลประหลาดใจเท่าเรื่องทำครัว



ร้อยวันพันปีณธิปไม่เคยคิดจะก้าวย่างเข้าไปในครัว ซ้ำความเป็นห่วงเป็นใยเกินหน้าเกินตานั้น ทั้งหมดทำให้นฤมลคิ้วกระตุกอีกรอบ และคราวนี้กมลก็เห็นชัดทีเดียว มีเพียงหลานชายตัวดีเท่านั้นที่มองไม่เห็น
   


“คุณย่าต้องชอบแน่ๆ คุณไอทำอาหารเก่งมาก”
   

“คุณเขาเคยทำให้ทานด้วยหรือ”
   

“เคยสิครับ ระดับนี้แล้ว”
   

“อืม…ดีจริง” เธอว่ายิ้มๆ ก่อนลอบสบตากับกมลที่ยิ้มเจื่อน
   


ระดับนี้แล้ว อะไรของคุณ



   กมลอยากถามณธิปแบบนั้น อยากเขย่าอีกฝ่ายให้รู้สึกตัวเสียทีว่าผู้เป็นย่ากำลังจับจ้องมาด้วยสายตาอย่างไร แต่ชายหนุ่มก็ได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาเงียบๆ เท่านั้น



   กมลคิดเอาไว้ในใจแล้วว่าหากมีโอกาสเหมาะ เขาจะรีบเตือนณธิปเรื่องพฤติกรรมเกินงามเหล่านี้ทันที ก่อนที่คุณหญิงนฤมลจะหัวใจวาย



   ถ้ามีโอกาสน่ะนะ…กมลคิด ขณะที่รู้สึกเหมือนหัวพานจะปวดหัวตุบๆ ขึ้นมาอีกรอบ








<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>





มาแล้วค่า
หลังจากหายไปนาน ในที่สุดก็มาลงได้สักที
ตอนนี้ก็นะ มีความกระอักกระอ่วน ทั้งคุณย่าและหลานสะใภ้ /แค่กๆ ทั้งคุณไอ
ส่วนคุณเล็กน้านนนน กระดิกหางใส่คุณไอดิ๊กๆ พรีเซนต์เต็มที่ประหนึ่งเป็นแฟนกันแล้ว

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยค่ะ
ตอหน้ามาวันพุธนี้ และวันศุกร์ตามตารางเดิม
มีสต็อกค่ะไม่ต้องกลวหายน้า


ละอองฝน.

[iceman555]

เฮ้อออ ไอเจอศึกหนักตั้งแต่ยังไม่คบเลย

[B52]

คุณย่าโปรดดูหลานท่านด้วย

[ืniyataan]

รอวันเจ้าคุณย่ายอมรับ..คุณไอน่ารักขนาดนั้นจะใจแข็งได้ขนาดไหนกัน