Chapter 11
| compensate
ในเวลาบ่ายเเก่ๆของวันเสาร์ อากาศของไทยเเลนด์เเดนออฟสไมล์ยังคงร้อนเเรงเช่นเคย เเต่ความร้อนไม่สามารถทำอะไรเราได้เมื่อเราย้ายตัวเราเข้ามาในห้องแอร์เย็นๆ หากเเต่ถ้าเปิดเเอร์เเต่หัววันก็จะทำให้สิ้นเปลืองพลังงานเเละทำให้โลกร้อนสรุปง่ายๆคือเปลืองค่าไฟฉะนั้นหนทางดับร้อนของเรานอกจากไปเล่นน้ำเเล้วก็คือมาตากเเอร์ฟรีในสิ่งก่อสร้างที่เรียกว่าห้างสรรพสินค้า
เเต่การมาครั้งนี้ไม่ได้มาเพื่อตากเเอร์ฟรีอย่างทุกที เเต่เป็นการมาเพื่อซื้อของอะไรบางอย่าง..กับคนข้างกาย
ไอฝรั่งที่เดินอยู่ข้างๆกันไม่ได้มีสีหน้าทุกข์ร้อน หากเเต่หัวใจของผมกลับเต้นไม่เป็นจังหวะยามที่คิดถึงเงินในกระเป๋า
ทุกคนคงจะงง ฉะนั้นขอย้อนเวลากลับไปเมื่อวันเกิดเหตุ
.
.
.
"เอ่อ..ปล่อยได้เเล้ว.."ผมที่เพิ่งหาเสียงตัวเองเจอก็ทำการผลักอีกฝ่ายที่ซุกหน้าเข้าที่ไหล่ ที่พอนานๆเข้าเริ่มเอนเอียงไปทางซอกคอจนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ชวนขนลุก
พอมันยังไม่ปล่อย ผมเลยตีเเขนมันไปดังป้าบ มันถึงยอมละหน้าออกมา ไอหน้าบึ้งๆตึงๆนี่หายวับเหลือเพียงเเค่รอยยิ้มอารมณ์ดีเหมือนเคย ไม่สิ..มากกว่าปกติด้วยซ้ำ
เมื่อมันปล่อยร่างผมได้รับอิสระ ผมก็รีบกระโจนลงจากโซฟาทันทีอย่างที่กลัวว่ามันจะนึกครึ้มลากผมไปทำมิดีมิร้ายซะก่อน
เเกร็บ
เเต่ยังไม่ทันที่ได้พุ่งเข้าห้องตามที่หมายมาดไว้ เท้าที่ควรจะสัมผัสพื้นไปสัมผัสอะไรบางอย่างก่อให้เกิดเสียงดัง'แกร็บ'ตามมาทันที
ผมก้มลงมองทันทีตามสัญชาตญาณมนุษย์ ก่อนที่เหงื่อเม็ดเป้งจะเริ่มฝุดขึ้นตามขมับ ก่อนจะค่อยๆถอนเท้าที่เหยียบมันไปเต็มๆออกมา เเล้วหันไปหาอีกหนึ่งชีวิตที่ยังอยู่บนโซฟา
ใบหน้ายิ้มปริ่มเปรมเมื่อครู่หายไปเป็นอันที่เรียบร้อย ก่อนจะถูกเเทนที่ด้วยใบหน้าอึ้งเเดกเหมือนช็อคไปราย
ผมยิ้มเเห้งๆให้อีกฝ่ายที่ยังคงมองซากศพของสิ่งนั้น ก่อนที่ผมจะก้มลงเก็บมันขึ้นมาพยายามกดปุ่มหวังว่ามันจะมีโอกาศรอดชีวิตบ้าง
นิ่งสนิท
"โฮ่ง!" ขนาดไอเตอร์ที่หายหัวไปไหนมาตั้งนมนานยังวิ่งดุ้กดิ้กมาหาพ่อมันเเล้วร่วมเห่าไว้อาลัย ราวกับต้องการเรียกสติพ่อมันที่ค้างไปแล้ว
"Oh my god..my phone"
R.I.P ครับ
.
.
.
ตัดมาเหตุการณ์ปัจจุบัน ตามที่เล่าว่าเนื่องจากผมไปทำโทรศัพท์สุดที่รักของมันพัง คือผมก็ไม่รู้ว่าหลังจากที่ผมดึงโทรศัพท์ออกจากมือมันเเล้วมันหลุดมือผมไปนอนเเอ้งเเม้งอยู่ที่พื้นตั้งเเตีเมื่อไหร่ ผมว่าผมไม่ผิดนะ โทรศัพท์มันบอบบางเกินไปต่างหาก ผมเเค่โดดลงจากโซฟาเเล้วเหยียบลงบนมันเต็มเเรงก็เท่านั้นเอง..
ฮืออ! สองหมื่นกว่า สองหมื่นกว่าเลยนะ
ผมได้เเต่เดินตัวลีบ ด้วยสีหน้าย่ำเเย่เต็มที่ สองหมื่นนี่มันเงินเก็บผมทั้งหมดเลยนะ เผลอๆไม่พออีกต่างหาก
จริงๆเเล้วหลังจากเหตุการณ์สะเทือนใจเมื่อวาน ไอฝรั่งมันก็ช็อคเเค่ตอนนั้นเเหละครับ พอสติมันกลับมาครบเเล้วหันมาเจอผมที่เเทบจะร้องไห้อยู่ตรงนั้นมันก็ส่ายหน้าบอกไม่ถือสา เเต่ด้วยความเป็นคนดีศรีสยามผมก็เลยบอกว่าจะรับผิดชอบเพราะผมทำของมันพัง
เเต่เอาจริงๆต้นเหตุก็มาจากมันนั่นเเหละ!
ฮือออออ
"เดี๋ยวผมออกเองก็ได้นะ.."เหมือนมันสัมผัสรังสีความจนจากผมได้มันเลยหันมาบอกอีกครั้ง ด้วยสีหน้าจริงใจสุดๆ
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ โรคคนดีนี่มันเเก้ไม่หายจริงๆครับ ก็มันเเบบ..นะ ผมเชื่อว่าใครหลายก็เป็นเเบบผมนั่นเเหละ
พวกเราเลี้ยวเข้าร้านไอทีเเห่งหนึ่ง ผมบอกให้มันเดินไปเลือกเลือกได้เเล้วเดี๋ยวผมออกให้ นี่บอกเลยว่าเเวะไปเบิกเงินมาเเล้ว ถึงผมจะมีบัตรเครดิตเเต่มันก็เป็นของพ่อ ไม่อยากจะรบกวนเท่าไหร่ตอนนี้เลยมีเงินติดตัวอยู่เป็นปึกเลย
"ได้เเล้วใช่ป่ะ เอามาเดี๋ยวไปจ่ายตัง"ผมรัวภาษาไทยใส่มันอย่างเคย ทั้งเเบมือขอโทรศัพท์ในมือมันที่มันกดยิกๆอยู่ ซึ่งหน้าตาสีเดิมรุ่นเดิมเเบบเดิมเป๊ะ เเต่ก็นะครับคือมันใช้รุ่นใหม่สุดอยู่เเล้วตั้งเเต่เเรกไง
"I've already paid"มันตอบกลับมา
"I say i will pay อ่ะ i break it นะ how much ว่ามาเลย เดี๋ยวจ่ายคืน"คราวนี้สกิลภาษาอังกฤษที่ผมอุส่าห์ไปอัพมาได้ออกโรงเสียที ผมขมวดคิ้วน้อยๆอย่างไม่พอใจ ก็คนบอกจะออกให้ๆไม่เข้าใจหรือยังไง
"You broke it because of me. If you want to compensate for it, I think it's better if you do something else instead.(นายทำมันพังก็เพราะผม ถ้านายอยากจะชดใช้จริงๆ ผมว่ามันจะดีกว่าถ้านายทำอย่างอื่น)"มันว่าอย่างนั้นพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่ม
เเต่ขอโทษครับ กูฟังไม่รู้เรื่อง
"เออๆ งั้นก็เเล้วเเต่มึงอ่ะ งั้นขอเลี้ยงข้าวละกัน เอ่อ..dinnerอ่ะ i will pay for you โอเค๊?"ผมเลยช่างเเม่ง เอาเถอะอย่างน้อยผมก็ไม่เสียเงิน เเต่ความรู้สึกที่เหมือนติดค้างคนอื่นผมก็ไม่ชอบซะด้วย เลี้ยงข้าวเอาละกันง่ายดี
"Okay"มันก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
"เเล้วเอ่อ..what you eat เอ่อ want to eat อ่ะ choose เลย"ผมถามต่อยามที่ชี้ไปรอบตัว เพื่อสื่อว่าให้มันเป็นฝ่ายเลือกร้าน
"Thee"
ห้ะ?
"Uh..I mean I want to eat same as you(อ่า..ผมหมายถึงผมอยากกินเหมือนที่นายอยาก)"
โอเค เซมเเอสกูสินะ
"อาร์ยูชัวร์นะ?"ผมถามมันเลิกคิ้วขึ้นหน่อยพร้อมกับร้อยยิ้มมีนัย
หวังว่ามันคงยังไม่ลืมที่ผมพาไปกินครั้งที่เเล้ว
ไอหมีควายมันนิ่งไปพักนึงเหมือนกำลังครุ่นคิดก่อนจะเผยยิ้มเเหยเมื่อมันนึกถึงรอบที่เเล้วที่ทำเอานอนซมไปหลายวัน
เเต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังคงคิดไม่ตกกับการเลือกร้านอาหาร
"เอ็มเคไหมล่ะ"จนสุดท้ายผมก็เสนอชื่อร้านอาหารสุดฮิตขึ้นมา
"Oh,that's nice"ไอหมีควายว่าพร้อมชูนิ้วโป้งให้อย่างเห็นด้วย พอได้ข้อสรุปผมก็นำทางไปอย่างชำนาญเนื่องจากมาบ่อยจนหลับตาเดินยังไงได้
ผมสงสัยมาพักนึงเเล้วครับว่าไอหมีควายนี่มันเป็นคนดังมาจากไหนรึเปล่า เพราะตลอดทางเดินถึงจะไม่มีคนมาขอถ่ายรูปอย่างคราวก่อน เเต่ผมก็เห็นอยู่นะว่ามีคนเหลียวมองไม่ก็ซุบซิบกันตลอด
"Corgi."
มันเป็นหมอไม่ใช่หรอวะ หมอนี่มันดังขนาดนั้นเลย?
"Corgi"
หมับ
"หือ? ว่าไง"ผมหันไปหามันงงๆเมื่อเเขนเเน่นๆเอื้อมมาคว้าเเขนผมไว้ ไอฝรั่งไม่ได้ว่าอะไรเพียงใช้มือข้างที่เหลือชี้ไปยังร้านอาหารสีเขียวที่เป็นจุดมุ่งหมายในวันนี้
โอเค กูเดินเลยเอง กูขอโทษ
------------------------------------
ร้านนี้ถือว่าเป็นร้านโปรดร้านหนึ่งของผมเลยล่ะครับ เเต่ว่าไม่ได้มากินบ่อยนักนานๆทีจะมากับเพื่อนกับฝูงที่ซึ่งนานๆทีจะรวมตัวกันได้ครบ เพราะจะให้มานั่งกินคนเดียวก็เเลดูโดดเดี่ยวแปลกๆ เเละที่สำคัญ..คือมันค่อนข้างเเพงครับ
เห้ย! ผมเปล่างกนะ เเค่ใช้เงินเป็นเฉยๆ
เเละวันนี้เนื่องในโอกาสโคตรพิเศษ ผมเลยได้เอาเงินที่อุตส่าห์ไปกดมาผลาญเล่น จริงๆเเล้วถ้าเรียกให้ถูกคงเป็นการ'ไถ่โทษ'ไม่ก็'ชดใช้'มากกว่า
ผมเหลือบมองอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเล็กน้อยในระหว่างที่รออาหาร ไอฝรั่งกำลังนั่งจิ้มโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เพิ่งไปถอยมาอย่างไม่สนใจโลกภายนอก
หลังจากที่อยู่กับมันมาซักพัก ผมก็ได้รู้ว่ามันค่อนข้างที่จะติดโทรศัพท์ครับ เรียกได้ว่าเมื่อไหร่ไม่มีอะไรทำเมื่อนั้นคว้าขึ้นมาเล่น จนอดสงสัยไม่ได้ว่ามันมีอะไรน่าสนใจนักหนา ทุกวันนี้ผมก็ใช้เเค่โทรเข้าโทรออก ไอเเชทเชิทอะไรก็ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่
"ว้อทอาร์ยูดูอิ้งอ่ะ"ผมถามออกไปอย่างที่ใจคิด คืออยากถามมานานเเล้วครับเเต่ไม่มีจังหวะเสียที ไอฝรั่งพอได้ยินก็ละสายตาออกจากหน้าจอมามองผมที่ชะโงกหน้าเข้าไปเสือกอย่างเปิดเผย
"Download apps(โหลดเเอพ)"มันชะงักไปนิด ก่อนจะตอบตามปกติจากนั้นก็กลับไปก้มหน้าตามเดิม
สนใจกูหน่อย นี่กูอุตส่าห์ชวนคุยนะ
"ว้อทแอพอ่ะ"ผมก็ยังคงไม่เลิกเสือก ทั้งยังชะโงกหน้าเข้าไปใกล้อีกจนพุงเเทบจะจุ่มลงไปในหม้อกลางโต๊ะอยู่เเล้ว
"Facebook,Instagram,twitter,WhatApp something like that."คราวนี้มันไม่เงยหน้าขึ้นมาเเต่ขยับปากตอบ ผมเบ้ปากน้อยๆจากนั้นก็ยอมถอยกลับมานั่งที่ตัวเองให้เรียบร้อย
ทำไมหยิ่งวะ พอจะคุยด้วยก็ไม่คุย พอไม่อยากคุยก็พ่นอังกฤษใส่กูจัง บักสีดานี่!
ยังไม่ทันทีจะได้บ่นมันในใจต่อ พวกของสดก็ทยอยกันมาเสิร์ฟ ผมจัดการเททุกอย่างลงหม้อทันที เเล้วจากนั้นก็โซ้ยทันทีไม่มีรีรอ
เเชะ!
หือ?
ผมเงยหน้าช้าๆเเบบที่เส้นอูด้งยังคาปาก ก่อนที่สายตาจะไปสบกับคนที่ถือยกโทรศัพท์ขึ้นในองศาที่พอดีเหมาะเจาะกับผมเป๊ะ
เเชะ!
เเถมมันยังหน้าด้านกดถ่ายต่ออีกต่างหาก
"เฮ้! ยู! ฮู..ฮู..อนุญาต..ทู..เอ่อ..ถ่ายรูปวะ!"ผมอ้าปากปล่อยเส้นอูด้งออกจากปากทันทีพร้อมทั้งวางอาวุธในมือลง ก่อนจะพุ่งตัวหมายจะคว้าโทรศัพท์จากมือมัน เเต่ความทรงจำบางอย่างทำให้ผมชะงัก
มีโอกาสเป็นไปได้สูง ถ้าผมเเย่งมาจากไอหมีควายเเล้วมันจะเกิดเหตุการณ์ซวยๆเเบบเดิม อย่างเช่นร่วงลงไปในหม้อเป็นต้น
ผมจึงดึงตัวเองกลับมานั่งที่อย่างสงบเสงี่ยม
"หึ"
เสียงหัวเราะนั้นท่านได้มาเเต่ที่ใดหรือบักหมีควาย?
ผมเหลือบตาขึ้นมองมันอย่างขวางๆเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหึๆในลำคอจากอีกฝ่าย เเต่ยิ่งพอมันเห็นสายตาคาดโทษของผมมันก็เเค่เผยยิ้มกว้างออกมา เเล้วทำท่าไม่รู้ไม่ชี้จกผักจากหม้อไปกิน
จะว่าไปมันกินเเต่ผักเเหะ เนื้อมันก็กินเเหละ เเต่ผักเกือบทั้งหมดนี่มันเหมาหมดเลยนะเนี่ย
หรือว่า! ที่มันตัวสูงใหญ่กล้ามโตซิกเเพคเเน่นเพราะกินผักเยอะป่ะวะ เเม่งต้องใช่เเน่ๆ มิน่าล่ะ ทำไมผมถึงโตได้เเค่นี้
พอได้ข้อสรุปในใจ ผมก็เล็งหาไอผักสีเขียวที่จริงๆเเล้วก็กินได้เเต่ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง เพียงเเค่ผมคีบผักชิ้นเล็กขึ้นมาจากหม้อไอหมีควายก็เลิกคิ้วสูง
"You don't like it, Do you?(นายไม่ชอบมันไม่ใช่หรอ?)"
"Yes,but you eat it(ใช่ เเต่นายกินมัน)"น้อวว คนพูดนี่ใครทำไมฉลาดจังเลย
"Then?(เเล้ว?)"
"You very big and tall อ่ะ I want to tall "ผมตอบไปอย่างงูๆปลาๆเช่นเดิม เเกรมมงเเกรมม่าอะไรผมไม่รู้จัก
"Oops! haha"พอจบคำตอบผมเท่านั้นเเหละครับ มันก็ปล่อยก๊ากทันที มีองมีอุ๊บด้วยนะเเหม่ ผมมองมันเเบบตาขวางๆอีกครั้งซึ่งเเน่นอนว่ามันไม่เคยที่จะรู้สึกรู้สาอะไร
ไม่กินเเม่งเเล้วอีผักเนี่ย!
"You're so cute(นายนี่น่ารักจัง)"มันพูดไปเเต่ก็ยังคงไม่หยุดขำ คืออะไรมึงจะเส้นตื้นขนาดนี้วะ ก็เเค่คนอยากสูงป่ะ
เดี๋ยวนะ..คิ้วท์..คิ้วท์นี่มันแปลว่า...
"But a Corgi still a Corgi.(เเต่คอร์กี้ยังไงก็คือคอร์กี้นั่นเเหละ)"ไอฝรั่งหมีควายพูดด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดีเหมือนได้เเกล้งเด็ก ส่วนเด็กที่ถูกเเกล้งก็นิ่งไปนิดอย่างที่กำลังประมวลผลคำพูดเมื่อครู่..
ฟัคคคค!! เมื่อไหร่มึงจะเลิกเอากูไปเปรียบกับไอหมาเเคระนั่นซักที!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
