ตอนที่ 34 : New North-North-
“หื้อ” มือผอมปัดมือผมออก ก่อนซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อป้องกันการถูกรบกวน ผมดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้จนถึงอก
ก่อนล้มตัวลงนอนข้างๆ
แวนโก๊ะ เด็กแว่นหน้าตาเด๋อๆ ท่าทางเลิ่กลั่ก แขนขายาวเก้งก้าง กับผมทรงนักเรียน ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน่ามอง
แต่ใครจะรู้ว่าหน้าตาประหลาดๆ นี่ นับวันกลับทำให้ผมละสายตาไม่ได้ จนทำในสิ่งที่ผิดเพี้ยนที่สุดในชีวิต
นั่นคือการรักผู้ชายด้วยกัน
ผมรักแวนโก๊ะ
รักเด็กเอ๋อที่มีความนึกคิดไม่เหมือนใคร รักรอยยิ้ม รักเสียงหัวเราะ รักตาใสๆ รักความซื่อแต่ไม่โง่
รักทัศนคติและการมองโลกในแบบของโต๊ะที่แม้แต่ผมยังสู้ไม่ได้
โต๊ะมีความเจียมเนื้อเจียมตัวแบบประหลาดสุดขั้ว จนก่อให้เกิดความไม่สบายใจกับผมมาตลอด
โต๊ะไม่เคยดูถูกตัวเอง โต๊ะแค่รู้ดีว่าตัวเองเป็นยังไงและยอมรับกับสิ่งที่ตัวเองเป็น
ดังนั้นโต๊ะจึงเป็นคนที่พร้อมและทำใจได้ดีที่สุดหากเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ของเรา โต๊ะคงจะพูดด้วยประโยคสั้นๆ ว่า
ดีแล้ว หรือมันก็ถูกแล้ว หรือพี่เหนือสมควรไปแล้ว ผิดกับผมที่ในหัวมีแต่คำว่าไม่ และกลายเป็นคนที่ตื่นกลัวเรื่องนี้อยู่คนเดียว
ถ้าใครรู้เข้าคงหาว่าผมเพี้ยน เพราะหลายคนคิดว่าคนที่ควรกลัวน่าจะเป็นโต๊ะไม่ใช่ผม
หลายคนคิดว่าผมดีกว่า ดีเกินไป แต่สำหรับผมโต๊ะคือคนที่ดีกว่า ดีกว่าผมหลายเท่า
โต๊ะคือเด็กที่มีความสุขกับตัวเองและสิ่งรอบข้าง มากที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จักมา ส่วนผมคือผู้ชายที่เบื่อหน่ายและเฉยชากับ
ทุกสิ่ง
คนที่มีความสุขอย่างโต๊ะ กับคนที่ความสุขของตัวเองอยู่ที่ไหนยังไม่รู้อย่างผม ใครคือคนที่ดีกว่า ใครคือคนที่น่าอิจฉากว่ากันแน่
เมื่อคืนเป็นอีกหนึ่งตัวอย่างที่แสดงให้เห็นว่าความสุขของโต๊ะหาง่ายนัก
เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเพียงเพราะผมเห็นมุมหนึ่งของผ้าที่โต๊ะติดประดับไว้บนผนังเหนือเตียงนอนหลุดลงมา
ผมคิดจะติดคืนให้ แต่พอเอื้อมมือไปจับผ้า ผมเห็นบางอย่างโผล่ออกมาคล้ายขอบของภาพถ่าย
ผมตัดสินใจดึงผ้าออกทั้งหมด ก่อนจะพบว่ามีภาพของตัวผมเองติดอยู่เต็มไปหมด
โต๊ะบอกว่ามันคือสิ่งที่ตั้งใจทำเพื่อเซอร์ไพรส์ผม ซึ่งผมก็เชื่อ อาจเป็นเพราะโต๊ะเพิ่งพูดถึงเรื่องเซอร์ไพรส์ไป
อีกอย่างผมก็รู้อยู่แล้วว่าโต๊ะถ่ายรูปผมอยู่พักหนึ่ง
แต่เมื่อข้าวของในกล่องกระจายตกลงมา ครั้งแรกที่เห็นผมไม่แน่ใจว่ามันหมายถึงอะไร เพราะของมันมั่วไปมหด
มีทั้งปากกา หลอดดูด ปลอกหมอน และของอีกหลายอย่าง แต่พอผมหยิบขึ้นมาดู และอ่านโพสอิทเล็กๆ ที่แปะอยู่
ผมก็เดาได้ทันทีว่ามันคืออะไร
มันคือของที่เกี่ยวกับผมทั้งหมด ความประหลาดใจเข้ามาพร้อมๆ กับความตกใจ ผมชะงักเล็กน้อย ยอมรับว่าตะลึงกับ
สิ่งที่เห็น ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกแรกได้ว่าเป็นอย่างไร เพราะมันสับสน ปะปนกันไปหมด
ผมตัดสินใจนั่งคุกเข่าลง หยิบของขึ้นมาดูทีละชิ้น เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ ความรู้สึกลังเลไม่แน่ใจค่อยๆ หายไป
มันถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเบ่งบานพองฟูอยู่ข้างใน
สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวสักนิด แต่มันกลับทำให้ยิ้มได้ ในหัวเหมือนเห็นภาพโต๊ะย้อนกลับไป
ท่าทางแวนโก๊ะมันจะตลกแค่ไหนตอนทำลับๆ ล่อๆ รอหยิบแก้วของผมในงานบอล
ตอนได้ปากกาที่ผมลืมไว้ที่โรงอาหาร โต๊ะจะทำท่าโอเวอร์ โชว์หมัดขึ้นฟ้าแบบที่ชอบทำหรือเปล่า
ภาพเด็กแว่นเด๋อๆ สะดุ้งตกใจตอนผมแกล้งเดินเฉียดเข้าไปใกล้โผล่ขึ้นมาในหัว ที่จริงคงกำลังตกใจสินะที่เป้าหมายเดิน
เข้าไปหา
ได้นอนข้างๆ กันอย่างกับฝันไป โพสอิทที่แปะอยู่บนปลอกหมอน
ได้ดูดหลอดเดียวกันด้วยโว้ย บนหลอดดูดอีกอันที่หยิบขึ้นมาดู
“ดิน”แดนแห่งความรัก แปะอยู่บนขวดน้ำที่มีดินนอนอยู่ก้นขวด ดูจากวันที่คงมาจากวันที่ผมบอกชอบโต๊ะตอนออกค่าย
ทุกคำบรรยายไม่ได้แสดงออกถึงความโรคจิตน่ากลัว มันคือความน่ารัก คือสิ่งที่บ่งบอกถึงความรักของคนๆ นึงที่มีต่อผม
พอเป็นโต๊ะที่ทำแบบนี้ ผมกลับรับรู้ความรู้สึกได้ รู้จนต้องแสดงออกให้โต๊ะรู้บ้างว่า...
ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ตรงนี้ แตะต้องได้ สัมผัสได้ และผมเป็นของโต๊ะแล้วจริงๆ ของบางอย่างจึงไม่จำเป็นอีกต่อไป
ผมยกมือขึ้นแตะหน้าที่พลิกกลับมานอนตะแคงข้าง ไล้นิ้วไปบนแก้มเนียนที่สัมผัสเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ
เมื่อคืนผมได้เห็นวิธีรักแบบของโต๊ะ ต่อไปผมจะแสดงให้โต๊ะเห็นวิธีรักแบบของผมบ้าง
“พี่เหนือ มีอะไรหรือเปล่าครับ” เจ้าทำหน้าสงสัยเมื่อผมขอให้สกายพามาเจอ
“พี่มีเรื่องอยากให้ช่วย ทั้งสามคนเลย เจ้าส้มเดซี่”
“อะไรครับ”
“เจ้ามีกุญเข้าห้องโต๊ะไหม”
“ไม่มีครับ พี่เหนือจะให้ทำอะไรครับ”
“พี่อยากให้เจ้าช่วยเก็บของของโต๊ะ และย้ายมาไว้ที่คอนโดพี่ให้ทีวันเสาร์นี้”
“ย้าย!! เหรอครับ”
“ใช่ พี่จะให้โต๊ะย้ายมาอยู่ด้วยกัน”
“โต๊ะไม่รู้เรื่องใช่ไหมครับ”
“ไม่รู้”
“เอ่อ..คือ..ผมไม่อยากทำโดยไม่ได้ถามโต๊ะก่อนครับว่าอยากย้ายไหม” ข้าวเจ้ามีสีหน้าเกรงใจผมมาก แต่ก็กล้าพูดออกมา
“ไม่คิดว่าโต๊ะจะอยากอยู่กับพี่?”
“เปล่าๆ ครับ แต่ผมไม่อยากคิดเองเออเองคนเดียว”
“เอาอย่างนี้ไหม พี่สัญญากับเจ้าว่าถ้าย้ายแล้วโต๊ะไม่พอใจหรือไม่ชอบใจ พี่จะย้ายกลับให้ทันที
ข้าวเจ้าทำหน้าคิดหนัก แต่ในที่สุดก็ยอมพยักหน้าให้ผมแต่โดยดี
“ก็ได้ครับ”
“วันเสาร์พี่จะพาโต๊ะออกไปข้างนอกแต่เช้า เจ้าจะได้มีเวลาเยอะหน่อย คิดว่าจะมีวิธีเอากุญแจห้องจากโต๊ะได้ไหม”
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาครับ ผมขอไว้ได้”
“สกายฝากเรื่องขนของด้วยนะ เดี๋ยวให้ต่อมันไปช่วยอีกคน นี่กุญแจสำรองห้องกู” ผมยื่นกุญแจห้องส่งให้กับสกาย
“สบายมาก เดี๋ยวพวกกูจัดการให้ ว่าแต่..”เพื่อนผมหันไปมองหน้าแฟน ทำตากรุ่มกริ่ม
“จะย้ายพร้อมกันเลยไหม”
“อะไรครับ?”
“ข้าวเจ้าไง วันเสาร์ก็ใช้ฤกษ์เดียวกัน ย้ายเข้าห้องพี่เสียเลย”
“พี่สกาย!!”
“หึหึ” ผมหัวเราะในลำคอ ไอ้เพื่อนผมมันเร็วใช้ได้ มิน่าเมื่อวานโต๊ะมาบ่นเป็นห่วงใหญ่ว่าข้าวเจ้าไม่สบายไม่มาเรียน
“ไม่ทันหรอก มึงค่อยย้ายวันอาทิตย์เดี๋ยวกูไปช่วย วันเสาร์ย้ายของโต๊ะให้กูก่อน”
“ไม่มีการย้ายอะไรทั้งนั้นครับพี่เหนือ คุยเรื่องย้ายของให้โต๊ะต่อเถอะครับ”
“ไม่มีอะไรแล้ว พี่อยากรบกวนเรื่องเก็บของย้ายของเท่านั้น ตอนเย็นวันเสาร์พี่จะพาโต๊ะกลับเข้าคอนโดเลย”
“ได้ครับ”
“ขอบใจนะเจ้า แล้วก็ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น พี่มั่นใจว่าโต๊ะอยากอยู่กับพี่ หรือถ้าไม่อยากอยู่จริง พี่จะพากลับไปส่งเอง
ยังไงเรื่องยกเลิกหอพี่ก็ทำให้ไม่ได้ โต๊ะต้องเป็นคนไปทำเองอยู่แล้ว”
“ครับ”
“ฝากด้วยนะ ฝากบอกเพื่อนๆ ด้วยว่าเสร็จงานแล้วพี่จะขอเลี้ยงมื้อใหญ่”
“เลี้ยงเย็นวันเสาร์?”
“ฮ่าๆๆ มึงไม่ต้องจ้องจะกินเลือดกูขนาดนั้นก็ได้ รู้แล้วว่าไม่ควรรบกวน ย้ายของเสร็จจะเผ่นทันที โอเคไหม”
ผมพยักหน้าให้สกาย
“ทีนี้เจ้ารู้หรือยัง ว่าทำไมวันก่อนไปเคาะห้องแล้วไอ้เหนือมันทำหน้าหงิก ไม่ใช่เพราะมันทะเลาะกับโต๊ะอยู่หรอก
เพราะเจ้าไปขัดจังหวะมันต่างหาก” คนตั้งใจฟังค่อยๆ หน้าแดงขึ้นเต็มแก้มกลม
จะว่าไปสกายก็เป็นอีกคนที่ผมไม่คิดว่าจะเดินตามรอยกันมา แต่ก็มาด้วยกันจนได้ กลุ่มนี้รวมของขลังไว้ครบจริงๆ
ใครเข้าใกล้ตายเรียบ หนีไปไหนไม่รอด
“ยังง่วงอยู่เลยครับ” เด็กแว่นหาวหวอดๆ นั่งผมชี้ตาตุ่ยอยู่ใต้แว่น
“แปดโมงแล้วเช้าอะไรกัน”
“โห เมื่อคืนผมนอนโคตรดึกเหอะ”
“มัวทำอะไรอยู่” เมื่อคืนโต๊ะค้างที่หอ เพราะผมกลับบ้านพ่อแม่
“จัดของ”
“หือ!!” ผมตกใจกลัวว่าข้าวเจ้าจะเผลอทำแผนแตก
“จัดของที่ห้องครับ โดนข้าวเจ้าบ่นใหญ่ว่าห้องรก ไม่เห็นจะรกตรงไหนเลย”
“อ๋อ” ผมลอบถอนใจเบาๆ ไม่เคยทำเซอร์ไพรส์ใครมาก่อนในชีวิต นึกว่าครั้งแรกก็ไม่รุ่งแล้ว
“ทำอะไรกันบ้าง” ผมมองตรงไปที่ถนนด้านหน้า พยายามถามให้เหมือนชวนคุยเล่นเรื่อยเปื่อย
“ก็เก็บตู้เสื้อผ้า แยกเสื้อผ้าไม่ได้ใช้ออก เก็บของที่ไม่ค่อยได้ใช้ลงกล่อง บางอันก็ทิ้งไปเลย” คนเล่าเล่าไปหาวไป
ดูน่าสงสาร จนต้องเอื้อมมือไปเขย่าหัวเล่นเบาๆ
“ง่วงก็นอนไปก่อน เดี๋ยวถึงแล้วพี่ปลุก”
“ดีเลยครับ ว่าแต่นึกไงพาผมมาไหว้พระต่างจังหวัดครับ”
นึกยังไงเหรอ นึกว่าต้องพาออกจากกรุงเทพฯ เผื่ออยากกลับห้องกระทันหันและเพื่อป้องกันไม่ให้นึกอยาก
โทรตามเพื่อนคนไหนออกมาเที่ยวด้วยอย่างไรล่ะ
ผมมีเปลี่ยนแผนตอนท้ายนิดหน่อย จึงพาโต๊ะมาไหว้พระจังหวัดใกล้ๆ เพื่อป้องกันการผิดแผนทั้งปวง
“ไม่อยากมาเหรอ?” ผมใช้วิธีย้อนถามกลับเพื่อจะได้ไม่ต้องตอบคำถาม
“อยากสิครับ ได้ไปไหนกับพี่เหนือ ผมดีใจหมดแหละ”
เพราะพูดจาแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้ไง ผมถึงไปไหนไม่ได้ และจะไม่ยอมให้คนพูดไปไหนด้วย
“งั้นก็นอนไปครับ ถึงแล้วพี่ปลุก”
“ครับผม
ผมพาโต๊ะตระเวนไหว้พระและแวะหาของอร่อยทานกันจนเกือบเย็น คิดว่าน่าจะพอดีแล้วจึงชวนโต๊ะขับรถกลับ
ไม่ลืมที่จะส่งข้อความบอกสกายเพื่อให้กะเวลากันได้ถูกต้อง
“วันนี้ผมมีความสุขมากเลยครับ ขอบคุณครับ”
“ถ้าชอบเดี๋ยววันหลังพี่พามาอีก”
“เยี่ยม พี่เหนือน่ารักที่สุด” เสียงจุ๊บดังมาจากต้นแขนของผม ได้ยินแล้วอยากจะจอดรถจับมาจูบที่ปากแทน
“แต่คราวหน้าไปทะเลกันไหมครับ ผมอยากไปทะเลอีก”
“เอาสิ อยากไปไหน”
“ไปเสม็ดครับ” ผมหันไปมองหน้าแวบหนึ่ง โต๊ะส่งยิ้มให้จนตาหยี
“ไม่เบื่อเหรอ ไปที่อื่นบ้างไหม หัวหิน เกาะช้างหรือภูเก็ต” ผมนำเสนอ อยากพาแวนโก๊ะไปเที่ยวให้ทั่ว
“ที่อื่นก็อยากไปครับ แต่อยากกลับไปเสม็ดก่อน”
“ทำไม?” ผมถามเพราะดูโต๊ะมุ่งมั่นแปลกๆ
“ผมจะกลับไปแก้แค้น”
“แก้แค้น?”
“ใช่ครับ เขาว่าไปเสม็ดต้องเสร็จทุกราย แต่ผมกินแห้วสบาย ส้มแม่งตักมาให้จานเบ้อเริ่มเลย มันรู้ว่าผมปล้ำพี่เหนือไม่สำเร็จ”
“หะ?!!” รถส่ายออกนอกเลนเพราะความตกใจของผม ก่อนจะควบคุมเส้นทางเอาไว้ได้
“นี่คิดจะปล้ำพี่ตั้งแต่คืนนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ครับ” เสียงตอบรับชัดเจน พร้อมตาใสๆ บอกว่าไม่ได้โกหก
“ผมกะขอสักครั้งจะไม่ลืมพระคุณ แต่พอเอาเข้าจริงมันไม่กล้า”
“ไอ้เด็กล้น เอาเถอะเดี๋ยวพี่จะพาไป จะพาไปแก้แค้นให้สมใจ สามวันสามคืนไม่ต้องออกจากห้อง”
“เอ่อ”
“พี่เหนือครับ”
“ครับ” ผมพยายามกลั้นยิ้ม กับสีหน้าลำบากใจกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของโต๊ะ
“คือ..”
“คือผมไม่ได้แค้นแรงขนาดนั้น” หน้าแหยๆ นั่นทำเอาผมหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆ”
“หัวเราะอะไรครับ ผมพูดจริงๆ ผมแค้นนิดเดียว วันเดียวก็หาย” การต่อรองของโต๊ะยิ่งทำให้ผมสนุก
“พอเหรอ สองวันดีไหม แก้แค้นให้โต๊ะวันนึงพี่วันนึง” ผมลงเล่นเกมต่อรองด้วยอีกคน
“ไม่ใช่แล้วครับ พี่เหนือมาเกี่ยวอะไรด้วย”
“ถ้าพี่จำไม่ผิดไปครั้งที่แล้วพี่ก็ไม่เสร็จนะ”
“อ่า...หัวหินแล้วกันครับใกล้ดี”
“ฮ่าๆ มานี่เลย” ผมคว้าคอโต๊ะ ดึงเข้ามาจูบหน้าผากเร็วๆ ทีนึง ก่อนจะปล่อยมือออก
อยู่กับโต๊ะไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็หัวเราะได้เสมอ
“เซอร์ไพรส์!!” เสียงพลุกระดาษถูกดึงดังปัง
“เหี้ย” โต๊ะสะดุ้งโหยง โดดมาหลบหลังผม เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาเจอคนยืนอยู่เต็มไปหมด
“ตกใจอะไรคะมึง”
“ตกใจมึงนั่นแหละเดซี่ โผล่มาได้ไงวะ”
“กูก็โผล่มาเซอร์ไพรส์มึงไง”
“เซอร์ไพรส์กู?” เอ๋อน้อยของผมดูมึนๆ กวาดตามองหน้าเพื่อนๆ ในกลุ่ม
“ถูกต้อง มึงมานี่เลย” ส้มเข้ามาล็อคคอลากโต๊ะเดินไปที่โซฟาชุดใหญ่
“นี่ค่ะพี่เหนือ” ส้มส่งแก้วแชมเปญให้ผม
“อะ ของมึง” แล้วต่อด้วยส่งให้โต๊ะ
“ดีใจด้วยนะโต๊ะ”
“ดีใจอะไรครับ” โต๊ะถามกลับต่อหน้าตางงๆ
“ดีใจที่ได้ออกเรือนซะที มึงก็ดูแลน้องมันดีๆ นะ กูแสดงความยินดีด้วย”
“เดี๋ยว..เดี๋ยวครับพี่ต่อ ออกเรือนอะไร”
“ออกเรือนมาอยู่กับผัวไงคะน้องโต๊ะ อย่ามาสะดิ้งไม่รู้เรื่อง”
“ก็กูไม่รู้เรื่องจริงๆ”
“ได้ค่ะ พวกเราทั้งหมดนี่” เดซี่ชี้นิ้วกวาดไปรอบๆ
“ช่วยกันขนข้าวของของมึงมาจากหอตามบัญชาของพี่เหนือสามีมึง จัดเก็บให้เรียบร้อยอย่างดี แล้วก็อยู่รอส่งตัวมึงเข้าหออยู่นี่ไง”
โต๊ะหันมามองหน้าผม เหมือนต้องการขอคำยืนยัน
“พี่ขอให้เพื่อนๆ โต๊ะจัดการให้เอง ย้ายมาอยู่ด้วยกันนะครับ พี่ไม่อยากอยู่คนเดียวแล้ว”
“ฮิ้วววววววว”
“พี่เหนือ” โต๊ะเรียกชื่อผมเสียงเบาหวิว
“ว่ายังไงครับ อยากอยู่กับพี่ไหม”
“ผม”
“มึงไม่อยู่กูอยู่แทนก็ได้นะคะ ยกให้กูทั้งห้องทั้งสามีเลยก็ได้นะ โอ๊ย พี่ทัชบีบแขนเดซี่ทำไม”
โต๊ะดูไม่สนใจฟังสิ่งที่เดซี่พูด เอาแต่จ้องหน้าผมเขม็ง
“please”“ครับ ครับ ครับพี่เหนือ” โต๊ะกระโจนใส่ผมทั้งตัว แขนกอดคอ ขาล็อคเอวผมไว้แน่น
“ขอบคุณครับ”
“พอๆ มาดื่มฉลองก่อนมึง พวกกูจะได้กลับ ทนดูไม่ไหวแล้ว”
“มึงก็ดื่มสิต่อ เสร็จแล้วก็กลับได้เลย ไม่ต้องเกรงใจกู”
“เหี้ยเหนือ ใช้กูแล้วถีบหัวส่ง มาโต๊ะมาชนแก้วกับพี่ก่อน”
เอ๋อน้อยของผมคงเพิ่งนึกได้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย รีบกระโดดลง เดินกระมิดกระเมี้ยนไปหาเพื่อน
“ฉลองให้กับการย้ายบ้านของโต๊ะ กับฉลองให้กับนิวเหนือ”
“อะไรคือนิวเหนือครับ” โต๊ะหันไปถาม ซึ่งดูเหมือนจะเข้าทางต่อ เพราะมันคงรอให้มีคนทักอยู่แล้ว
“นิวเหนือ ก็คือเหนือแบบที่เพื่อนไม่เคยเห็นมาก่อนไง เลิกขี้รำคาญ เปิดพื้นที่หวงห้ามให้คนเข้ามาอยู่ด้วย
และที่สำคัญ....” ต่อจะอ้าปากพูดแต่โดนผมชิงตัดหน้าเสียก่อน
“ติดเมีย”“ฮ่าๆ ก็รู้ตัวนี่หว่า”
“พี่เหนืออออ ผมอายเพื่อน” โต๊ะร้องโอดครวญแต่ไม่มีใครสนใจฟัง
“ชนนนนนน” เดซี่ชูแก้วขึ้นพร้อมๆ กับคนอื่น เสียงแก้วกระทบกันดังทั่วห้อง
“ฝากโต๊ะด้วยนะครับ”
“แน่นอน” ผมหันไปตอบข้าวเจ้า ซึ่งตอนนี้คงได้คำตอบแล้วว่าตัดสินใจไม่ผิดที่ช่วยผมวันนี้
“ขอบคุณทุกคนมากๆ ที่มาจัดการให้”
“ไม่เป็นไร” ไม่เป็นไรค่ะ” เสียงตอบรับจากผู้ร่วมแผนการที่น่ารักทุกคน
“กลับกันเถอะ เดี๋ยวเจ้าของห้องมันเขม่นเอา” สกายวางแก้ว ต้อนคนอื่นๆ ให้วางตาม
“พี่เหนืออย่าลืมมื้อใหญ่ตามสัญญานะคะ เดซี่จะล้างท้องรอ”
“เลือกร้านมาได้เลย”
“เย้ ถ้าอย่างนั้นจะยอมกลับแต่โดยดีค่ะ” เดซี่หยิบกระเป๋า หันมาโบกไม้โบกมือให้โต๊ะ
ผมเดินตามไปส่งทั้งหมดที่หน้าประตู หยุดคุยนัดแนะเรื่องเรียนวันจันทร์กับสกายนิดหน่อยก่อนรับกุญแจห้องคืน
“โชคดีมึง” ผมอวยพรให้เพื่อน
“กูคงต้องพึ่งมากกว่าโชค” สกายแอบบ่นก่อนจะเดินตามคนอื่นๆ ออกไป ผมรอจนทุกคนเดินพ้นสายตา ถึงปิดประตู
เดินกลับเข้ามาในห้อง
สิ่งที่ต่อพูดถูกต้องแล้ว ผมไม่เคยพาใครที่ไม่ใช่เพื่อนมาห้องนี้ ผมว่าผมเปลี่ยนไปเยอะตั้งแต่ได้พบกับโต๊ะ
สิ่งหนึ่งที่ผมพัฒนาขึ้นอย่างชัดเจน คือผมรู้สึกเบื่อหน่ายน้อยลงและไม่เบื่อเลยเวลาที่ผมอยู่กับโต๊ะ ผมไม่รำคาญอะไรง่ายๆ
เหมือนแต่ก่อน ผมยิ้มมากขึ้นหัวเราะมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
และที่สำคัญที่สุด
ผมรู้แล้วว่า....ความสุขของผมอยู่ที่ไหน
มันอยู่ที่....“พี่เหนือ มาเร็วครับ มาอุ้มเจ้าสาวเข้าห้องหอหน่อย”
“ไอ้เด็กบ๊อง พี่ขอเราแต่งหรือยัง กล้าพูด”
“จริงด้วยสิ งั้น ..” โต๊ะเอียงคอทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
“วันนี้ก็อดไปแล้วกัน ไม่ให้เป็นเจ้าสาวก็อดเลย”
“โต๊ะ” ผมลากเสียงยาว บางครั้งผมก็อ่อนอกอ่อนใจกับคำพูดคำจาของแวนโก๊ะมัน
“ผมล้อเล่นน่า ใครจะปล่อยให้อดอยาก เสียยี่ห้อแฟนที่ดีอย่างโต๊ะหมด มาครับ เดี๋ยวผมให้ของรางวัล
วันนี้พี่เหนือน่ารักที่สุด ทำเซอร์ไพรส์ให้ผมด้วย”
“ชอบไหม” ผมเข้าไปกอดแวนโก๊ะ ดึงเข้ามาแนบอก ก่อนกดปากลงไปแนบชิดริมฝีปากได้รูปแผ่วเบา
“ชอบครับ”
“ประหยัดตังค์แม่ดี”
“โต๊ะ!!”
มันอยู่ที่นี่ไงครับ อยู่ในอ้อมกอดของผมตอนนี้
ความสุขของผมอยู่ตรงนี้
อยู่ที่ แวนโก๊ะ>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1316805 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก