ตอนที่ 27 : STALKER กับผู้ปกครองหล่อ..หล่อมาก ผมจ้องมองจนตาค้าง
ทำไมผมไม่เคยสังเกตเลยนะ คราวก่อนคงมัวแต่หน้ามืดมองพี่เหนือ ถึงไม่เห็นความจริงข้อนี้
“โต๊ะ”
“ครับ? อ๋อ..เอ๊ย..ขอโทษครับ สวัสดีครับ”
“สวัสดี จำลุงได้ใช่ไหมเจอกันเมื่องานวันเกิดลัน”
“จำได้ครับ”
“ตามสบายนะ คิดเสียว่าเป็นแขกคนนึง เหนืออย่าลืมพาโต๊ะหาอะไรทาน”
“ไม่ได้ครับ ผมรับเงินมาแล้วเป็นแขกไม่ได้ จะทำให้เต็มที่เลยครับ” ผมรีบโค้งหัวลงให้พ่อพี่เหนือ น้ำเสียงยืนยันหนักแน่น
จะได้รู้ว่าผมตั้งใจมาทำงานขนาดไหน
ความจริงผมไม่ได้อยากรับเงินเลยนะครับ บอกพี่เหนือไปแล้วว่าจะถ่ายให้ฟรี แต่แม่พี่เหนือไม่ยอม
“ตามใจเรา แต่ถ้าเหนื่อยก็นั่งพักได้ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณครับ”
“จะมองอีกนานไหม”
“พี่เหนือ พ่อพี่เหนือหล่อมากๆ หล่อ สุขุม ผู้ดี ตอนนี้ยังหล่อขนาดนี้ตอนหนุ่มๆ ต้องหล่อกว่าพีเหนือแน่เลย”
“ไหนว่าผู้ชายชอบแต่พี่” คนพูดทำหน้าบึ้งแต่เสียงอารมณ์ดี ผมเลยเดาว่าคงล้อเล่น
“ชอบพี่เหนือคนเดียว แต่ใครหล่อผมก็ชม” คำอธิบายของผมคงไปสะกิดต่อมหงุดหงิดคุณชายท่านเข้า
เสียงเปลี่ยนคีย์ไวมาก
“คืนนี้อย่าให้ได้ยินว่าชมคนอื่นนอกจากพ่อพี่ว่าหล่ออีกนะ” ทำเสียงขู่แบบนี้นึกว่าผมจะกลัวเหรอ มันต้องแสดงให้เห็น
ว่าเอาแต่ขู่ผมไม่ได้
“พี่เหนือหล่อ”
“แต่งแบบนี้หล่อมากเลยครับ” เห็นไหมผมฝ่าฝืนคำสั่ง โต๊ะซะอย่างกลัวที่ไหน
“มา พูดแบบนี้มาเอารางวัล” ถอยกรูดสิครับ ใครจะกล้ายืนอยู่ใกล้
“เดี๋ยวผมกลับไปทวงที่บ้านครับ” คือยังเสียดาย ของรางวัลใครว่าไม่อยากได้ ต้องประกาศไว้ก่อนว่าเอานะเว้ยไม่ใช่ไม่เอา
“ฮ่าๆ” ดูท่าพี่เหนือจะถูกใจกลับมาอารมณ์ดีแล้ว แฟนผมนี่เดาทิศทางอารมณ์ไม่ได้เลยครับ เปลี่ยนตลอดเวลา
“โต๊ะ เดี๋ยวพี่ต้องไปช่วยพ่อรับแขกนะ อาจไม่ได้อยู่ด้วย อยู่ได้หรือเปล่า” พี่เหนือเปลี่ยนมาพูดจริงใจ หน้าตาดูเป็นห่วงผมมาก
“ได้สิครับ ผมมาทำงานไม่ได้มานั่งเฉยๆ จะได้เบื่อ” ผมย้ำอีกครั้งว่ามาทำงาน คุณชายท่านชอบคิดว่าพาผมมาออกงาน
ด้วยอยู่เรื่อย
“บอกแล้วว่าให้พาเจ้ามาด้วย พามาช่วยถ่ายรูปเหมือนงานลันก็ได้”
“อย่าเลยครับ”
ผมก็คิดนะครับ พาเจ้ามาด้วยผมจะอุ่นใจมาก แต่คิดว่านี่เป็นการเจอกันแบบเป็นทางการครั้งแรกของพ่อพี่เหนือ
กับผม ผมไม่รู้ว่าแม่พี่เหนือบอกเรื่องผมไปแล้วหรือยัง ดังนั้นมันจะดีหรือร้าย ผมก็อยากให้มันเกิดขึ้นเพราะผมคนเดียว
“เดี๋ยวตอนทานข้าวโต๊ะนั่งกับพี่ โต๊ะโน้นนะ” พี่เหนือชี้ไปทางโต๊ะหน้าเวที ที่มีป้ายตั้งไว้ว่า vip
“ไม่เป็นไรครับพี่เหนือ เอาไว้ผมทานที่หลังดีกว่า ตอนทานข้าวจะได้ถ่ายรูปให้ด้วย”
“ไม่ต้อง ปล่อยให้ทีมช่างภาพเข้าทำงานกันไป ตอนทานข้าวจะถ่ายอะไร ไม่มีโมเม้นท์อะไรหรอก”
“แต่..”
“โต๊ะอย่าดื้อ”
“ครับ” มีแฟนเผด็จการต้องทำใจครับ ตอนนี้พี่เหนือคุมยิ่งกว่าพ่อผมเสียอีก แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบนะ สงสัยผมต้องเป็น
มาโซแน่เลย เวลาแบบนี้จะแอบดีใจ รู้สึกว่าพี่เหนือรักผม
“มีอะไรเดินไปหาพี่ พี่ยืนรับแขกอยู่หน้างาน”
“ผมไม่ใช่เด็กประถมนะครับ เขียนชื่อเบอร์โทรพี่ใส่กระเป๋าผมเลยเอาไหม”
“เอาสิ”
“พี่เหนือออ”
“จะได้รู้ไงว่าใครเป็นผู้ปกครอง ใครเป็นเจ้าของ”
“ผมว่าผมเลื่อนจากเด็กประถมไปเป็นหมาแล้ว” ผมทำหน้ามุ่ยใส่แต่แอบดีใจ ไอ้โต๊ะมีเจ้าของเว้ย เจ้าของหล่อด้วย
นี่ผมไม่ได้อวดเลยนะ
“อ่าใช่” ผมลืมถามเรื่องสำคัญครับ ว่าจะถามก่อนหน้านี้แล้ว มัวแต่ตื่นเต้นกับมัวแต่ง้อผู้ชายขี้หงุดหงิด
ไหนจะโดนเก็บมัดจำอีก ลืมไปเลย
“พี่เหนือถามแม่หรือยังครับ ว่าบอกเรื่องของเราหรือยัง”
“ยังไม่ได้ถาม” คนตอบดูจะไม่อินังขังขอบอะไรกับเรื่องนี้เลย คล้ายไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่
“พี่เหนือ!!”
“พี่ไม่ค่อยได้กลับบ้าน เลยไม่ได้ถาม”
“แล้วทำไมไม่โทรถามล่ะครับ” เฮ้อ นี่ก็อีกเรื่อง สงสัยต้องไล่กลับบ้านกันบ้างก่อนที่ผมจะโดนเกลียด
ตอนนี้เรียกว่าแทบจะย้ายสำมะโนครัวไปอยู่คอนโดพี่เหนือกัน
“ถามทำไม ถ้าพ่อพี่รู้เดี๋ยวเราก็ได้รู้เอง”
“ครับ ครับ”
อยู่กับพี่เหนือต้องทำใจ แรกๆ ผมไม่ได้เรียกพี่เหนือว่าคุณชายหรอกครับ พออยู่ๆไป คิดว่าไม่มีคำไหนเหมาะเท่ากับคำนี้อีกแล้ว
“พี่เหนือออกไปเตรียมตัวเถอะครับ ผมก็จะได้เตรียมตัวบ้าง แขกน่าจะใกล้มากันแล้ว”
“อืม อย่าลืมนะมีอะไรมาหาพี่”
“คร้าบบ ผู้ปกครองส่งเด็กเข้าห้องเรียนแล้ว เชิญกลับไปได้แล้วครับ เขาไม่อนุญาตให้ผู้ปกครองอยู่ครับ”
“งั้นย้ายโรงเรียน”
“.................” ผมน่าจะรู้ว่ามุกพวกนี้ไม่ควรนำมาเล่นกับพี่เหนือ ควรจะแค่ส่งยิ้มและโบกมือให้นิดๆ ก็พอ
เอาล่ะคิดได้ตอนนี้ก็ใช่ว่าจะสายไป ผมคลี่ยิ้มส่งให้พี่เหนือก่อนโบกมือไปมา ไม่บอกหรอกว่าคือการบ้ายบายหรือการไล่
ให้เดาเอาเอง
แขกเริ่มทยอยเข้างานกันมาเรื่อยๆ งานวันนี้เป็นการเลี้ยงครึ่งปีขอบคุณตัวแทนจำหน่าย ผมเลือกที่จะถ่ายใบหน้า
ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของการทักทาย ถ่ายมือที่จับเขย่า ผมตีความหมายเอาเองว่า ผมควรจะสื่อถึงความสุขที่ดีเลอร์ได้รับ
จากบริษัท มันน่าจะเป็นภาพที่ดี ทั้งด้านภาพลักษณ์และความสำเร็จ
“คุณลุงคะ สวัสดีค่ะ” ผมเห็นผู้หญิงสวยมากอายุน่าจะไล่เลี่ยกับผม ตรงรี่เข้ามาทักทาย ผมยกกล้องขึ้นกด
คิดว่าไม่คุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้จากไฟล์ที่แม่พี่เหนือให้มา
“พี่เหนือ” เสียงหวานกับรอยยิ้มที่เปลี่ยนจากคนพ่อมาสู่คนลูก ทำเอาผมรู้สึกสะดุดนิดๆ แต่งานก็ต้องเป็นงาน
ผมยังถ่ายรูปมือที่จับกันนั้นเอาไว้
“สวัสดีครับน้องพาย” มีเรียกน้องเรียกนุ่งนำหน้าชื่อด้วย
“พี่เหนือสบายดีนะคะ พายคิดถึงจัง”
“สบายดีครับ น้องพายสบายดีนะ”
“สบายดีค่ะ แต่ยังงอนอยู่เลย ทำไมอาทิตย์ก่อนถึงไม่ยอมไปเที่ยวด้วยกันคะ คุณพ่อคุณแม่อุตส่าห์ว่างตรงกัน”
ผมเริ่มปวดมวนในช่องท้อง มันรู้สึกถึงความสัมพันธ์ในระดับใกล้ชิดของสองครอบครัว
“เอาไว้คราวหน้านะครับ คราวนี้พี่นัดกับแฟนไว้ก่อน เลยไปไม่ได้”
“แฟน?!!” ผมมองผ่านกล้อง เห็นพ่อพี่เหนือหันมามองลูกชายแว้บหนึ่ง แต่สีหน้ายังเรียบเป็นปกติดี
“พี่เหนือมีแฟนแล้วเหรอคะ”
“ครับ เอาไว้เดี๋ยวพี่แนะนำให้รู้จัก น้องพายเข้าไปข้างในก่อนเถอะ”
“เอ่อ..ค่ะ” ผมเห็นน้องพายเดินหงอยๆ เข้างานไป ความร่าเริงก่อนหน้านี้หายไปหมด
ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เหนือเห็นผมดีกว่าผู้หญิงคนนี้ คนที่พ่อแม่น่าจะสนับสนุน จากคำพูดที่ผมได้ยิน
แถมน้องพายก็ดูดี สวย ดูแล้วนิสัยก็น่าจะดี ที่สำคัญครอบครัวคงดีมาก
“คิดอะไรอยู่” ผมตกใจเมื่อพี่เหนือมายืนอยู่ข้างๆ เผลอเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
“เปล่าครับ”
“นั่นน้องพาย เป็นลูกเพื่อนของพ่อพี่ ครอบครัวสนิทกันดี พ่อแม่ก็ลุ้นให้จับคู่กัน”
“บอกผมทำไม” เป็นคำถามที่ไม่ควรถาม แต่เพิ่งรู้ว่าเวลาแบบนี้มันหลุดออกจากปากไปได้ง่ายมาก
“เพราะพี่ไม่มีความลับกับโต๊ะ อีกอย่างมันก็เป็นเรื่องก่อนพี่จะเจอโต๊ะ ตอนนี้ก็รู้กันหมดแล้วว่าพี่มีแฟน”
“พี่เหนือไม่ควรพูดออกไปแบบนั้น”
“แน่ใจนะ” รอยยิ้มรู้ทันทำให้ผมหน้าขึ้นสี อายที่ถูกจับได้
“เหนือ”
“ครับ” พ่อพี่เหนือเรียกให้กลับไปยืนรับแขก น่าจะเป็นคนสำคัญ ผมรีบสะบัดหัวเรียกสติกลับมา
หน้าที่ หน้าที่ เรามีหน้าที่ที่ต้องทำ
“อันนี้อร่อย” พี่เหนือตักอาหารหน้าตาแปลกๆ ใส่จานผม โต๊ะที่เรานั่งมีแต่คนรุ่นราวคราวเดียวกัน
ส่วนใหญ่เป็นลูกๆ ของคนที่นั่งโต๊ะvip อีกโต๊ะที่มีพ่อพี่เหนือนั่งอยู่ด้วย
“พี่เหนือไม่เห็นแนะนำเลย”
“สวัสดีครับ ผมชื่อโต๊ะครับ” ผมก้มหน้านิดนึงให้กับน้องพายเพื่อเป็นการทักทาย
“รู้จักกันเหรอเหนือ ทำไมให้ช่างภาพมานั่งโต๊ะนี้” เสียงถามแบบแบ่งชั้นวรรณะ ทำให้ผมกังวลใจนิดหน่อย
แต่คิดว่าให้พี่เหนือเป็นคนจัดการน่าจะดีที่สุด ก็อยากให้ผมมานั่งเอง ก็รับผิดชอบเองแล้วกัน
“ไม่ใช่ช่างภาพ แต่เรียนมาทางนี้ ชอบถ่ายรูปเลยขอให้มาช่วยน่ะ”
“ไม่เคยเห็นหน้า เพื่อนที่มหาลัยเหรอ”
“รุ่นน้อง” ผมถอนใจอย่างโล่งอก และรู้สึกหนักอกขึ้นมาในคราเดียวกัน
“อ๋อ”
“แฟน”
“หะ?!!” ตอนนี้เหมือนใครหยุดภาพเอาไว้ ทุกคนถือช้อนถือตะเกียบค้างกันหมด ดีว่าไม่อ้าปากอีกอย่าง
“ตกใจอะไรกัน นี่แฟนผม” พี่เหนือยกมือขึ้นโยกหัวผมเบาๆ
“เหนือ นาย...คือนาย..”
“ไม่คืออะไรทั้งนั้นแหละพี่ ก็อย่างที่เห็น ไหนๆ วันนี้ก็มากันครบก๊วน ขอเปิดตัวเลยล่ะกัน นี่โต๊ะแฟนผม”
ผมมองหน้าคนพูด คุณชายมันร้าย ผมเพิ่งคิดได้ว่าพี่เหนือตั้งใจพูดคำว่ารุ่นน้องออกมา เพราะรู้ว่าผมเตรียมห้าม
ไม่ให้พูดเรื่องนี้ พอได้ยินพี่เหนือตอบไปแบบนั้นผมก็เลิกสนใจ เลยโดนตลบหลังเข้าให้
แฟนใครวะ โคตรร้าย
โคตรน่ารักเลย >///<
“ที่พี่เหนือพูดถึง คือคนนี้เหรอคะ” น้องพายคงตกใจจนเผลอตัวชี้นิ้วมาทางผม
“ใช่ครับน้องพาย คนนี้แหละแฟนพี่” ตอกย้ำกันเข้าไปครับ คำนี้ พูดบ่อยจริงๆ (ผมชอบ)
“พี่เหนือทำผมเซอร์ไพรส์มากเลยนะ อึ้งแหะ” ผู้ชายคนนึงที่นั่งอยู่ข้างน้องพายพูดขึ้น
“นั่นสิ พี่นึกว่าเหนือกับพาย...” คนพูดคงนึกได้ว่าไม่ควรพูดจึงละเอาไว้
“พ่อแม่แค่อยากให้ดองกัน แต่ผมกับพายไม่ได้คบกัน”
ผมเห็นน้องพายก้มหน้า บอกตรงๆ ว่ารู้สึกสงสาร จนต้องแอบสะกิดพี่เหนือใต้โต๊ะว่าให้เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ
“มาๆ ดื่มให้กับการเปิดตัวแฟนพี่เหนือหน่อย ยินดีต้อนรับเข้ากลุ่มนะครับพี่โต๊ะ”
“ไม่ต้องเรียกพี่หรอกเบต โต๊ะกับเบตน่าจะอายุเท่ากัน”
“งั้นก็เป็นเพื่อนกัน มา เดี๋ยวผมแนะนำคนอื่นให้ นี่น้องพาย นี่พี่วุฒิ พี่ก่อ พี่รติ แล้วก็น้องปลา ส่วนผมทิเบตหรือเรียก
แค่เบตก็ได้ พ่อแม่เป็นเพื่อนกัน เป็นหุ้นส่วนธุรกิจกัน วนๆ กันอยู่ในนี้แหละ
“สวัสดีครับ”
ผมหันไปยิ้มทักทายรอบวง จากที่สังเกตมีพี่ก่อกับน้องปลาสองคนที่ทำท่าอึดอัด แต่ในเมื่อไม่ได้แสดงออกมาว่ารังเกียจ
ผมก็รับได้สบายครับ ส่วนน้องพายผมว่าออกแนวกำลังเสียใจมากกว่า
“แนะนำให้ผู้ใหญ่รู้จักหรือยัง” พี่ก่อถามออกมาตรงๆ
“แนะนำแล้ว” พี่เหนือหมกเม็ดไว้ ไม่ยอมบอกว่าแนะนำกับแม่เท่านั้น และโดยบังเอิญเพราะความโก๊ะของผมด้วย
“ออกตัวแรงแบบนี้ แปลว่าคนนี้ตัวจริงใช่ไหมพี่เหนือ” ผมชอบเบตนะ ผมว่าเบตคล้ายพี่ทัชแต่ร่าเริงมากกว่า
“อืม” คำตอบสั้นๆ ทำเอาเกิดความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง มันเป็นความประหลาดใจผสมกับงงงัน
“ดีใจด้วยนะพี่เหนือ มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเสียที” น้องพายเค้นเอาคำพูดออกมาจนได้
ผมพูดจริงๆ นะครับ ว่าผมถูกชะตากับน้องคนนี้ ดูน่ารักเหมือนตุ๊กตา แต่ไม่รู้ว่าน้องจะชอบผมหรือเปล่า
“คุมให้อยู่นะน้อง ไอ้นี่มันหล่อร้าย” พี่วุฒิที่ดูโตสุดของกลุ่มหันมาพูดกับผม
“บอกผมดีกว่าพี่ อย่าไปบอกโต๊ะมันเลย”
“นี่มันเกินกว่าที่คาดว่ะ ได้ยาเสน่ห์ดีมาจากไหนหรือเปล่าโต๊ะ ทำไมเหนือมันเปลี่ยนไปเยอะนัก”
“ผมทำเอง” ผมยืดอกตอบด้วยความภาคภูมิใจ
“เฮ้ยจริงดิ วันหลังเอามาแบ่งพี่บ้าง”
“พี่วุฒิคิดจะแอบนัดเจอแฟนผมเหรอ” พี่เหนือทำเป็นหรี่ตามองพี่วุฒิแบบคาดโทษ
ถึงกับเรียกเสียงหัวเราะของคนอื่นๆออกมาได้
“หวงนะ กับพี่กับเชื้อทำมาเป็นหวง”
“หวงหมด กับใครก็หวง”
“ขอไว้อาลัยให้กับพี่ชายผมครับ เสือได้สิ้นลายกลายเป็นแมวเสียแล้ว”
“ผิดแล้วเบต แมวกำลังจะกลายเป็นเสือต่างหาก”
“หา นี่พี่ทำเซื่องๆ หลอกล่อโต๊ะมาเหรอ”
คนที่เป็นทั้งเสือทั้งแมวยักคิ้วให้น้อง ผมแทบน้ำตาไหล ไม่กล้าบอกใครว่าโดนเสือหลอกขย้ำเกือบทุกคืน
“แล้วพ่อแม่โต๊ะทำงานอะไร” ผู้หญิงที่ชื่อปลาถามขึ้น ผมเตรียมตัวมาตอบคำถามนี้อย่างดี
แต่คิดว่าพ่อพี่เหนือจะเป็นคนถาม ไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิงคนนี้
“พ่อ...”
“พี่ปลาจะทำทะเบียนราษฎร์เหรอคะ ถามอะไรเยอะแยะ” กลายเป็นน้องพายที่ขัดขึ้นมา
“จริง คนเพิ่งรู้จักกันอย่าถามถึงพ่อถึงแม่สิครับ”
“เบต!!”
“พี่ปลา” คนเรียกชื่อกลับทำน้ำเสียงล้อเลียน ผมว่าเบตคงเป็นตัวแสบของกลุ่ม
“โต๊ะ ทานข้าวให้เสร็จ ยิ่งผอมๆ เดี๋ยวไม่มีแรง” พี่เหนือหันมาดุผม คงรู้ว่ามัวแต่ฟังเพลิน คนอื่นเขากินไปคุยไป
แต่ผมหยุดกินเลย
“ครับ” ผู้ปกครองสั่งแล้ว ผมเลยต้องหันมาตั้งใจกับการกินแทน
งานอันยาวนานผ่านมาถึงช่วงสุดท้าย แขกทยอยกันกลับเกือบหมดแล้ว หลังทานข้าวเสร็จผมก็วิ่งวุ่น ถ่ายคนโน้นคนนี้
ยิ่งตอนมีแจกของรางวัลยิ่งเพลิน มีอะไรให้ถ่ายเยอะแยะไปหมด
“โต๊ะมาถ่ายให้ลุงหน่อย” พ่อพี่เหนือกวักมือเรียกผม
“ครับ” ผมกดไปสองสามภาพ พ่อพี่เหนือก็ร่ำลากับแขก ผมไม่แน่ใจว่าจะเรียกใช้อะไรอีกหรือเปล่าจึงยังยืนรออยู่
“เหนื่อยไหม เห็นวิ่งวุ่นไปทั้งงาน”
“ไม่เหนื่อยครับ”
“รู้จักกับเพื่อนๆ เหนือแล้วใช่ไหม”
“ครับ พี่เหนือพาไปนั่งทานข้าวด้วย”
“อืม คนกันเองทั้งนั้น ลูกหลานเพื่อนๆ ลุง บางคนก็ทำธุรกิจร่วมกัน”
“ครับ”
“เจอลูกพายแล้วใช่ไหม”
“ครับ” ผมเจอคำนี้เข้าไป เล่นเอาอึ้งเหมือนกันครับ แต่ต้องเก็บไว้ข้างใน
“สวยน่ะว่าไหม”
“สวยครับ น่ารักด้วย” ผมชมไปตามที่รู้สึกจริงๆ
“ลุงตั้งใจจะจับคู่ให้เหนือ เด็กสองคนนี้รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ก็หวังไว้ว่าจะได้ดองกัน”
“ครับ”
“ได้ยินเหนือพูดว่ามีแฟนแล้ว”
“ครับ”
“รู้ไหมว่าใคร” ผมนิ่งไปหลายวินาที ไปไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรตอบว่ายังไง
“ผมครับ” สุดท้ายก็เลือกตอบสิ่งที่ง่ายที่สุด นั่นคือความจริง
พ่อพี่เหนือหันมาจ้องหน้าผมตรงๆ มองนิ่งๆ สายตาลึกลับเกินกว่าจะคาดเดาได้
“คิดดีแล้วเหรอถึงพูดออกมา”
“ผมไม่ได้คิดครับ ผมตอบไปตามความจริง ผมไม่อยากให้คุณลุงไม่พอใจ แต่ผมก็ไม่อยากโกหกคุณลุง”
“ลุงมีลูกชายแค่คนเดียว”
ประโยคนี้ไม่ใช่ผมไม่คิดมาล่วงหน้าครับ แต่เป็นประโยคที่หาคำพูดมาโต้ตอบไม่ได้จริงๆ
“คุณลุงครับ ผมขอถามอะไรตรงๆ ได้ไหมครับ” ผมถามกลับด้วยคำถามเดียวกับที่ชอบถามพี่เหนือเสมอ
“ถามมาสิ”
“คุณลุงอยากให้ผมทำยังไงครับ คุณลุงบอกผมได้นะครับ”
“ถ้าอยากให้เลิก”
“ก็เลิกครับ” ผมสบตาพ่อพี่เหนือไม่หลบ
“ง่ายๆ แบบนั้น”
“ครับ”
“คิดอะไรอยู่”
“ไม่ได้คิดครับ”
“หือ?”
“คุณลุงเป็นพ่อพี่เหนือ ถ้าผมรักพี่เหนือ ผมก็ต้องรักคุณลุงด้วย ถ้าผมเชื่อพี่เหนือ ผมก็ต้องเชื่อคุณลุงด้วย
ผมเชื่อว่าคุณลุงเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้พี่เหนือแล้วครับ”
“แย่หน่อยนะ”
“ครับ?”
“เผอิญลุงไม่ใช่คนที่ชอบเข้าไปยุ่งกับชีวิตลูกๆ เสียด้วยสิ คงเข้าไปเลือกให้ไม่ได้หรอก”
“คุณลุง!!”
“มีอะไรจะพูดกับลุงไหม”
“พี่เหนือโชคดีมากๆ เลยครับ” ผมมองใบหน้าพ่อพี่เหนือ ส่งยิ้มเต็มเปี่ยมไปด้วยความเคารพไปให้
“โชคดีที่ลุงไม่เข้าไปก้าวก่ายสินะ”
“ไม่ใช่ครับ”
“อย่าบอกว่าลูกลุงโชคดีที่ได้คบกับเรานะ” พ่อพี่เหนือพูดเสียงติดหัวเราะ ผมค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย
“ไม่ใช่ครับ”
“พูดจนลุงอยากรู้ ไหนบอกมาสิว่าเหนือโชคดีเรื่องอะไร”
“คือ..แหะๆ” ผมยกมือลูบคอแก้เขิน
“พูดมาเถอะลุงอนุญาต”
“พี่เหนือโชคดีที่หน้าตาเหมือนคุณลุงครับ เท่ากับว่าพี่เหนือจะหล่อไปอีกตั้งสามสิบสี่สิบปีเลย”
“นี่..” พ่อพี่เหนือขมวดคิ้วมองหน้าผม
“นี่กำลังชมว่าลุงหล่ออยู่หรือเปล่า”
“ครับ คุณลุงหล่อมาก ถ้าพี่เหนืออายุเท่าคุณลุงแล้วเป็นเหมือนคุณลุงแบบนี้ คงโชคดีสุดๆ”
ผมส่งสายตาปลาบปลื้มไปให้
“ฮ่าๆ ขอบใจ”
“ชมกันพอหรือยังครับ แม่ให้มาตาม แขกกลุ่มสุดท้ายจะกลับกันแล้วครับ”
“ไปสิ โต๊ะไปด้วยกัน”
“ครับ เดี๋ยวผมไปถ่ายรูปให้”
“ไม่ต้อง มาถ่ายด้วยกัน ให้ช่างภาพเขาทำงานไป”
“ครับผม” ผมเดินตามพ่อพี่เหนือไปติดๆ จนถูกคนเดินตามหลังดึงแขนไว้ให้เดินช้าลง
“เห็นคนหล่อไม่ได้เลยนะ ต้องชมจนได้ใช่ไหม”
“ผมชมพ่อพี่เหนือก็เท่ากับชมพี่เหนือนะครับ”
“ไม่เหมือน ลุงหล่อกว่า” กรรม ผมลืมลดเสียง คนเดินนำหน้าเลยได้ยิน หันกลับมาพูดยิ้มๆ
“ตอนอายุเท่าพ่อผมจะหล่อกว่านี้ให้ดู” คุณชายดูไม่ค่อยพอใจที่มีคนหล่อกว่า
“อีกนานกว่าจะรู้ผล แต่ที่แน่ๆ ตอนหนุ่มเท่านี้พ่อหล่อกว่า”
“จริงเหรอครับ” ผมนี่หูตาเป็นประกายเลย อยากเห็นรูปพ่อพี่เหนือตอนหนุ่มๆ
“ถามแม่เขาดูสิ”
“ครับ”
“ไม่น่าให้มารู้จักกันเลย” เสียงพี่เหนือพึมพำเบาๆ
“ไม่ดีใจเหรอครับ” คราวนี้ผมรู้จักกระซิบแล้ว
“ดีใจ ลันบอกพ่อเครียดมาทั้งอาทิตย์ ดูทำใจไม่ค่อยได้ เห็นแบบนี้ค่อยโล่งอก”
“หือ? ไหนพี่เหนือบอกว่าไม่รู้ไงครับว่าพ่อรู้หรือยัง”
“เปล่าพี่ไม่ได้บอกแบบนั้นนะ โต๊ะถามว่าพี่ถามแม่หรือยัง พี่ก็ตอบว่ายัง เพราะพี่ไม่ได้ถามนี่
ลันโทรมาเล่าให้ฟังเอง”
“พี่เหนือ!!” โกรธครับโกรธ เรื่องแบบนี้เอามาเล่นได้ยังไง
“ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่โต๊ะไม่รู้ จะรู้ให้ไม่สบายใจไปทำไม พี่เชื่ออยู่แล้วว่าถ้าพ่อได้รู้จักโต๊ะต้องชอบโต๊ะแน่ๆ”
“ทำเป็นพูดดี” ผมย่นหน้าใส่ ก็ยังไม่พอใจอยู่ดีนี่ครับ
“สองคนนั้นน่ะ คลานมาหรือยังไง เร็วๆ หน่อย”
อ่า ผมว่าไม่ใช่แค่หน้าแล้วล่ะครับที่เหมือนกัน นิสัยก็คงเหมือนกันด้วยแน่ๆ
ขอผมนับมือนิดนึง ชีวิตผมต่อจากนี้จะมีผู้ปกครองกี่คนกัน
“พี่เหนือทำไมถึงชอบผมครับ” ผมลงไปกลิ้งอยู่ข้างๆ คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ อาบน้ำมาใหม่ๆ เปิดแอร์เย็นๆ แบบนี้สบายสุดๆ
“นึกยังไงถึงถาม พี่เคยบอกแล้วนี่”
“ก็อยากฟังอีก ทำไมถึงชอบครับ” พอเห็นความงามของน้องพายแล้วก็อดถามซ้ำไม่ได้ครับ มันยังแปลกใจไม่หาย
“เคยบอกแล้วว่าพี่มองโต๊ะมาตั้งนานตั้งแต่ก่อนรู้จักกัน ตอนนั้นมันอาจไม่ได้หมายถึงชอบหรือรักนะ
แต่รู้เลยว่าคนนี้คือความสุขของเรา เห็นเมื่อไหร่คือยิ้มได้ หัวเราะได้ อารมณ์ดี ที่หงุดหงิดใครมาเห็นเราก็หาย”
“ถ้าอย่างนั้นพี่เหนือไปเป็นแฟนกับตลกไหมครับ ไม่ต้องเป็นผมก็ได้ คงขำกว่านี้สุขกว่านี้”
โหมดงอนผมก็มีนะครับ ตั้งแต่บอกว่าให้เห็นแก่ตัวได้ ไอ้โต๊ะจัดเต็ม
“พอดีพี่ไม่รู้จักตลกคนไหน รู้จักแค่โต๊ะคนเดียว”
“พี่เหนือ” นี่ผมถามจะเอาความโรแมนติกนะครับ ทำไมกลายเป็นอย่างนี้ล่ะ
“อ้าว ถามเองโกรธเอง โอ๋ๆ “ ทำเสียงโอ๋ๆ เหมือนเอาใจ แต่มือใหญ่ที่ขยี้หัวผมอยู่ไม่ได้เข้ากับคำพูดเลย
“โต๊ะเป็นคนซื่อๆ เป็นคนตรง เป็นคนจิตใจดี อยู่กับโต๊ะแล้วพี่สบายใจ อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากให้ห่าง
ถึงหึงถึงหวงไม่ชอบให้ใครมาสนใจโต๊ะ ของดีแบบนี้เรื่องอะไรพี่จะยอมปล่อยมือ”
อย่าอิจฉาผมกันเลยนะครับ ใครจะเชื่อว่าวันดีคืนดีจะมีผู้ชายเกรดพรีเมี่ยมเข้ามาหลง ผมเองยังไม่อยากจะเชื่อ
“น้องพายสวยมากเลยนะครับ นิสัยก็ดี วันนี้ยังปกป้องผมด้วย”
“อีกแล้วนะ พี่บอกแล้วว่าไม่ชอบให้พูดแบบนี้”
“ก็เรื่องจริง”
“พูดแต่อะไรที่ไม่อยากฟัง เลิกพูดดีกว่า” พี่เหนือวางหนังสือลงหันมามองผม ท่าทางวิญญาณเสือจะเริ่มเข้าสิงแล้ว
“เดี๋ยวๆ เมื่อวานพี่เหนือได้ไปแล้วนะครับ” ผมรู้ทันทีโดยไม่ต้องให้อีกฝ่ายพูดว่ากำลังจะถูกทวง
“เมื่อไหร่ เมื่อวานพี่ได้แค่มัดจำเอง”
“มัดจำอะไรล่ะครับ จัดเต็มขนาดนั้น”
“รอบเดียวเขาเรียกมัดจำ พี่เคยด้วยเหรอรอบเดียวจบ” ผมเริ่มกระถดหนี อีกคนก็คุกคามเข้ามาใกล้
“ผมถามจริงๆ เถอะ” ประโยคคำถามติดปากผมครับ
“พี่เหนือจะหื่นไปถึงไหนเนี่ย ไม่เหนื่อย ไม่เมื่อยบ้างเหรอครับ”
“ก็ใครอยากให้เรายั่วพี่ล่ะ”
“ยั่ว? ผมยั่วพี่เหนือ?”
ผมงงจนหยุดชะงัก ลืมไปว่ากำลังหนีอยู่ เลยเสียท่าให้อีกฝ่าย โดนดึงลงไปนอนหงายก่อนตามขึ้นมาคร่อมเอาไว้
“ใช่”
“ผมยั่วตรงไหน ไม่ได้ยั่วเลยสักนิด”
“แบบนี้แหละยั่ว”
อืม...
ผมไม่เข้าใจอยู่ดีว่าผมไปยั่วพี่เหนือตอนไหน
และถึงผมจะอยากรู้มากแค่ไหน ผมก็ฉลาดพอที่จะไม่ถามออกไปอีกแล้วครับ
เพราะผมรู้ว่าพี่เหนือจะตอบว่าอะไร
อยากรู้เดี๋ยวพี่สาธิตให้ดู ต้องตอบผมแบบนี้แน่ๆ เลย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ลงอีกทีวันพฤหัสนะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1287961 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก