ตอนที่ 6 แวนโก๊ะ-North-
ตุ๊บ เสียงถุงส้มหล่นลงในถังขยะจากฝีมือของผมเอง
เด็กแว่นทำตาโต อ้าปากค้าง ผมต้องพยายามทำเป็นมองไม่เห็น เกือบหลุดหัวเราะออกมา ผมไม่ได้ใจร้ายขนาดทิ้งของ
ที่มีคนเอามาให้ แต่ครั้งนี้ผมแค่อยากทดสอบอะไรบางอย่างซึ่งมันก็ได้ผล แวนโก๊ะเป็นเจ้าของถุงส้มนั้นจริงๆ
ผมเรียกเด็กแว่นนี่ว่าแวนโก๊ะ เนื่องจากหนึ่งผมไม่รู้จักชื่อ สองเห็นใส่แว่นตลอดเวลา ท่าทางเนิร์ดๆ และผมเดาว่าคงเป็นพวก
ชอบศิลปะ จากที่เห็นพกกล้องไปด้วยทุกที่
ผมจำไม่ได้ว่าเจอแวนโก๊ะครั้งแรกที่ไหน ผมไม่ค่อยสังเกตผู้คนรอบข้าง อาจะเป็นเพราะตั้งแต่ปีหนึ่ง พอได้ตำแหน่งเดือน
มหา’ลัย การถูกมองก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาไปเสียแล้ว ถึงแม้ตอนนี้ผมขึ้นปีสามมันก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย
ผมคิดว่าแวนโก๊ะคงผ่านตาผมหลายครั้ง จนเมื่อวันงานบอล จู่ ๆ ผมก็เกิดความรู้สึกว่าผมจำหน้าเด็กแว่นที่เดินเด๋อๆ ถ่ายรูปเขา
ไปทั่วนี่ได้ ผมนึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน แต่รู้ว่าเคยเห็นหน้าแบบนี้แน่ๆ ตั้งแต่นั้นพอเจอแวนโก๊ะอีกผมก็จำได้ทันที
แวนโก๊ะชอบถ่ายรูปมาก ผมเจอโผล่อยู่ที่โน่นที่นี่ ไม่สนใจอะไรเอาแต่ถ่ายรูปอย่างเดียว บางครั้งเมื่อผมรู้สึกว่ากล้องหันมาทางผม
ผมเคยยิ้มผ่านเลนส์ไปให้ แต่นอกจากอาการกดชัตเตอร์รัวๆ แล้ว แวนโก๊ะไม่เคยทักตอบผมเลย
มีครั้งหนึ่แวนโก๊ะมาทานข้าวที่คณะผมกับเพื่อน ทีแรกผมไม่เห็นว่านั่งอยู่จนสกายสะกิดให้ดู พอผมหันไปแวนโก๊ะเหมือนตกใจ
อะไรสักอย่าง อยู่ๆ เก้าอี้ก็หงายหลังหล่นโครม ผมขำก็ขำสงสารก็สงสาร พอคิดว่าจะเข้าไปช่วย เพื่อนที่มาด้วยก็พากันหอบหิ้ว
ออกจากโรงอาหาร ข้าวก็ยังทานกันไม่หมด สงสัยคงอาย
ตั้งแต่นั้นมาแวนโก๊ะจึงกลายเป็นหนึ่งในความบันเทิงทางสายตาของผม ท่าทางมันตลกจริงๆ เวลาผมเบื่อๆ เจอแวนโก๊ะทีไร
ผมขำทุกที
แวนโก๊ะจะชอบผลุบๆ โผล่ๆ ตกใจก็ง่าย ผมเคยแกล้งเดินเฉียด สะดุ้งโหยงกระโดดหนีอย่างกับกบ
ความคิดผมเกี่ยวกับแวนโก๊ะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามพฤติกรรมของเจ้าตัว จนสุดท้ายผมสรุปว่าแวนโก๊ะคงชอบผม
แต่ชอบเหมือนเด็กบ้าดารามากกว่า ที่ผมคิดแบบนั้นเพราะแวนโก๊ะไม่เคยเข้าใกล้ผม ไม่เคยพยายามทำความรู้จัก
ไม่มีเหตุบังเอิญ(แบบตั้งใจ) ไม่มีการพยายามขอเบอร์ขอไลน์จากคนที่รู้จักผม ไม่มีอะไรทั้งนั้นแบบที่ผมเคยเจอมา
นอกจากถ่ายรูปกับถ่ายรูป
กล้าที่สุดของแวนโก๊ะก็คงเป็นวันนี้ ถุงส้มปริศนาที่ดูตลกพอๆ กับเจ้าตัว มันมีทั้งส้ม การ์ด ดอกรัก และทิชชู่ มาในถุงก๊อบแก๊บ
สีฟ้าที่เห็นได้ตามตลาดสด เป็นส่วนผสมที่ประหลาดสุดเท่าที่ผมเคยได้รับของมา
ผมกลับขึ้นรถก่อนขับออกไป มองภาพแวนโก๊ะกับเพื่อนสุมหัวกันจากกระจกมองข้าง รู้สึกเสียดายถุงส้มนั่นขึ้นมา
ส้มของแวนโก๊ะจะมีรสชาติเป็นยังไงนะ?
+++++++++++++++++++++++++
“เหี้ย!!”คำแรกที่ผมได้ยินจากการโทรหาแวนโก๊ะครั้งแรก เรียกความประทับใจจากผมได้มากโข ผมขำมันมากแต่ต้องทำเป็น
เสียงเข้มใส่
ผมได้เบอร์แวนโก๊ะมาจากเทพ เพื่อนต่างคณะแต่จบมาจากมัธยมเดียวกัน ตอนแรกผมไม่แน่ใจว่าจะใช่แวนโก๊ะหรือเปล่า
เพราะภาพที่เพื่อนผมส่งมาให้ดูถ่ายไว้นานแล้ว แต่ 70เปอร์เซ็นต์ผมเดาว่าน่าจะใช่ แล้วผมก็คิดไม่ผิด (จากรูปที่เจ้าตัวส่งมาให้ดู)
แวนโก๊ะต่างจากที่ผมคิดเอาไว้มาก ผมเคยคิดว่าแวนโก๊ะเป็นพวกเด็กเนิร์ด ไม่ค่อยพูด ไม่ชอบสังคม แต่จากการสนทนา
ความกวนตีนที่ได้รับบอกผมว่าแวนโก๊ะล้นกว่าที่คิด เป็นลูกผสมระหว่างความบ้ากับความซื่อ แต่สิ่งที่ไม่ผิดไปจากที่คาดเดา
คือความตลก แวนโก๊ะเป็นเด็กตลกจริงๆ คุยด้วยแล้วผมโคตรอารมณ์ดี ถ้ารู้อย่างนี้ผมคงเข้าไปทักแวนโก๊ะนานแล้ว
+++++++++++++++++++++++
“จ....”
“จูบ”
เฮ้ๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเฮลั่นห้อง เมื่อโต๊ะจับได้กระดาษที่มีอยู่แผ่นเดียวในกล่อง
“ไงวะ ไอ้เหนือ มึงไม่กล้า?” สกายทำเสียงท้าทายผมคงอยากเอาคืนที่ผมแซวมันเมื่อกี้ ผมหันไปมองโต๊ะที่เอาแต่ก้มหน้า
น้องมันจะขยะแขยงหรือเปล่าที่ต้องจูบกับผู้ชาย ผมไม่มีความคิดว่าโต๊ะเป็นเกย์ ก็ดูความกวนตีนกับวิธีพูดคุยของมันสิผมยัง
ไม่ได้ครึ่งเลย
“กูไม่มีปัญหา โต๊ะโอเคไหม” ผมตัดสินใจถามความสมัครใจของโต๊ะ
“ต้องโอเคสิครับ ผมยังโดนเลย ห้ามโต๊ะเบี้ยวต้องเป็นเพื่อนกัน” เจ้าเพื่อนของโต๊ะเป็นคนตอบผม
เมื่อผมเห็นว่าโต๊ะไม่ได้พูดอะไร ผมจัดการดึงมือโต๊ะให้ลุกขึ้นพาออกมายืนหลังเก้าอี้
“อย่าตกใจ แค่ทำตามพี่ก็พอ” ผมกระซิบบอก ก่อนเอื้อมมือไปรั้งคอโต๊ะ จับเอียงไปด้านหนึ่ง อีกมือเชยคางขึ้น เสียงกรี๊ด
เสียงเชียร์ดังอยู่รอบๆ คงลุ้นกันว่าผมจะกล้าจูบจริงไหม
ผมก้มหน้าลงไปใกล้ โต๊ะหลับตาปี๋ มือกำเสื้อผมเสียแน่น
น้องมันคงตกใจกลัวจริงๆ ปากสั่น มือสั่นไปหมด ผมที่คิดจะจูบลงไปจริงๆ เลยต้องเปลี่ยนใจ
ผมยิ้มปลอบใจให้กับโต๊ะเพื่อบอกว่าอย่ากลัว ก่อนกดริมฝีปากลงไปชิด ผมอาศัยว่าหันหลังให้กับคนอื่น แอบยกนิ้วโป้งที่จับคาง
โต๊ะอยู่ขึ้นทาบลงไปบนริมฝีปากนั้น ก่อนกดจูบลงบนนิ้วมือของตัวเอง
“อืมม” ผมแกล้งหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ ทำเอาเสียงโห่ร้องดังขึ้นกว่าเดิม เสียงเหมือนใครเคาะโต๊ะ เคาะแก้วดังมั่วไปหมด
หน้าผมกับโต๊ะชิดกันมาก องศาของการเอียงคอทำให้คนที่มองอยู่เชื่อได้ไม่ยากว่าผมจูบจริง ผมทิ้งระยะสักพักก่อนเงยหน้าขึ้น
เสียงแซวดังสนั่นไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร โต๊ะคงโล่งอกมาก พอผมปล่อยตัวโต๊ะแทบทรุดลงพื้น หน้าเหวอแบบคนตั้งตัวไม่ติด
หึๆ นี่ถ้าผมจูบจริงมันจะเป็นลมไปเลยไหม เฮ้อ ทำไมมันน่ารักอย่างนี้วะ
++++++++++++++++++++++++++
“ห้องโต๊ะน่าอยู่ดีนะ ปกติสะอาดแบบนี้หรือจัดเพราะพี่จะมา” ผมถามเจ้าของห้อง ในวันที่แวะมาเอาไฟล์รูปงานวันเกิดน้องลัน
“ก็รกบ้างนิดหน่อยพี่เวลาทำงาน”
ผมมองไปรอบๆ ห้อง ห้องโต๊ะมีข้าวของไม่กี่ชิ้น มีเตียง ตู้เสื้อผ้า ชั้นหนังสือ กับตู้เก็บกล้องและอุปกรณ์ต่างๆ ที่น่าจะเป็น
ของรักของหวงของเจ้าตัว
“พี่ถอดเสื้อนะโต๊ะ วันนี้ร้อนชะมัด” เพราะห้องโต๊ะไม่มีแอร์มีแค่พัดลมตัวเดียว ผมที่ใส่แจ็คเก็ตแขนยาวทับเสื้อกล้ามมา
จึงร้อนจนต้องขออนุญาตเจ้าของห้องถอดออก
“โต๊ะ”
“ครับ”
“เป็นอะไร จ้องพี่ทำไม”
“หา!! เปล่าๆ เอ่อ..จ้องครับ..เอ๊ยไม่ใช่..” ผมอยากจะหัวเราะมันจริงๆ ตอบมั่วไปหมด สรุปก็จ้องนั่นแหละครับ ผมเห็นกับตา
จะปฏิเสธทำไม
“หึๆ อิจฉาหุ่นพี่เหรอ โต๊ะก็ผอมไป” ผมมองสำรวจโต๊ะบ้าง โต๊ะเป็นเด็กผอมๆ สูงใช่ได้ น่าจะราว173 ซม.ขึ้นไป แต่ยังเตี้ยกว่า
ผมอยู่ดี ผิวหน้าโต๊ะใสมาก ผมเห็นตั้งแต่วันที่แกล้งจูบมันแล้ว ใกล้ขนาดนั้นก็ยังรู้สึกได้ว่าผิวดีจริงๆ
“พี่เหนือกดไปเรื่อยๆ นะครับ อยากให้ปรับภาพไหนก็บอก” โต๊ะเปิดไฟล์ภาพให้ผมตรวจเช็ค
“อืม” ผมขยับเข้าไปนั่งชิดโต๊ะ เพราะโต๊ะญี่ปุ่นที่วางคอมอยู่ตัวเล็กมาก อีกอย่างผมยอมรับว่าผมชอบแกล้งแวนโก๊ะ ชอบเห็น
เวลาสะดุ้งตกใจ
“เป็นอะไร ร้อนมากเหรอ แว่นเปียกแล้ว” ผมหยิบแว่นออกจากหน้าแวนโก๊ะ ดึงชายเสื้อกล้ามที่สวมอยู่ขึ้นมาเช็ดเหงื่อออกจาก
แว่น ผมแอบเห็นโต๊ะมองหน้าท้องของผม หน้าโต๊ะค่อยๆ ขึ้นสีจากขาวกลายเป็นชมพู่เรื่อไปทั้งหน้า
“โต๊ะ”
“ครับ”
“เลือดกำเดาไหล” ผมเห็นเลือดค่อยๆ หยดลงมาจากจมูกของโต๊ะ ทำเอาผมตกใจไม่น้อย
“เหี้ย!!” โต๊ะรีบใช้มืออุดจมูกเอาไว้
“ร้อนมากสิเรา ทั้งเหงื่อ ทั้งเลือดกำเดา ทำไมไม่เช่าหอที่มีแอร์” ผมมองไปรอบๆ ไม่เห็นผ้าที่พอจะหยิบได้ เลยหันตัว
เข้าหาโต๊ะ ยกชายเสื้อขึ้นเพื่อจะเช็ดเลือดออกให้ แต่มือผมยังไปไม่ถึงจมูก โต๊ะก็หงายหลังตึงลงไปนอนกับพื้น
“เฮ้ย!! โต๊ะ”
ผมรีบเข้าไปช้อนตัวโต๊ะขึ้นอุ้มเอาไปวางไว้บนเตียง ก่อนวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ มองเห็นผ้าขนหนูผืนเล็กพาดตากไว้
ผมเอาชุบน้ำจนชุ่มก่อนบิดให้หมาด แล้วรีบกลับมาที่เตียงอีกครั้ง ผมเช็ดหน้าให้โต๊ะ ดูให้แน่ใจว่าไม่มีเลือดติดแล้ว
ถึงเอาผ้าไปเก็บ
ผมปล่อยให้โต๊ะนอนพัก ส่วนตัวเองก็นั่งดุรูปต่อจนเสร็จ ถอดทรัมไดรฟ์และจ่ายเงินค่าถ่ายภาพให้โต๊ะ ก่อนกลับออกมา
สิ่งหนึ่งที่โต๊ะไม่รู้คือผมนั่งในรถอยู่นานกว่าจะขับออกไป ไม่ได้เป็นห่วงอาการโต๊ะเพราะแค่เลือดกำเดาไหล แต่ผมขำจนขับ
ไม่ไหว มัวแต่นั่งหัวเราะอยู่ในรถ ภาพหน้าของโต๊ะที่เอาแต่ตาค้างจ้องมองผมมันตลกมาก เมื่อกี้ถ้าโต๊ะไม่หงายหลังตึงไปก่อน
มือผมเกือบคว้าโต๊ะเข้ามากอดไว้กับอกแล้ว อยากแกล้ง อยากเห็นปฏิกิริยาว่าแวนโก๊ะของผมจะทำหน้ายังไง มันคงตกใจน่าดู
เออแหะ หรือผมจะเป็นโรคจิตหน่อยๆ ทำไมชอบแกล้งมันนักวะ
+++++++++++++++++++++++++
“สกายต้องไปรับเจ้าหรือเปล่า” ผมถามเพื่อนเพราะวันนี้มีงาน Love is in the air งานหาทุนสำหรับออกค่าย
“ไม่ต้อง เห็นบอกกำลังจะมาที่นี่อยู่แล้ว”
“โต๊ะมาด้วยใช่ไหม” ผมถามเพราะมีของจากน้องลันฝากมาให้พอดี ตอนแรกนึกว่าจะติดรถไปกับสกายถ้าต้องไปรับเจ้า
จะได้แวะเอาไปให้
“เออ แวนโก๊ะเด็กมึงก็มา”
“เรียกกูด้วยนะถ้ามาถึงแล้ว”
“มึงไม่ปฏิเสธสักหน่อยเหรอวะเหนือ” ต่อกำลังตั้งสายกีตาร์ถึงกับหยุดมาถามผม
“ปฏิเสธทำไม เด็กกูจริงๆ”
“หมายความว่ายังไงวะ เด็กมึงนี่ในความหมายไหน ขยายความหน่อย อย่าบอกว่ามึงอยากลองเบี่ยงเบนขึ้นมา”
“กูไม่ได้คิดไปทางนั้น แต่แวนโก๊ะคือเด็กกู กูแกล้งได้คนเดียวพวกมึงห้ามยุ่ง”
“เหี้ย พูดอะไรของมึงกูจะเข้าใจไหม”
“ ไม่ต้องเข้าใจ รู้ว่าแวนโก๊ะเป็นเด็กกูก็พอ เข้าใจไหมสกาย” ผมเจาะจงไปที่ไอ้คนชอบแกล้งอันดับหนึ่งของกลุ่ม เห็นมันสนุก
กับการทำหน้าที่จีบข้าวเจ้าแล้วผมกลัวใจ
“หวงนะมึง”
“ใช่” เรื่องอะไรจะปฏิเสธครับ ให้มันเข้าใจไว้แบบนี้แหละดีแล้ว
เพราะไฟที่ส่องเข้าหาทำให้ผมมองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเวทีได้ไม่ชัดนัก ผมพยายามกวาดสายตาไปเรื่อยๆ จนเจอคนที่ผมกำลัง
มองหา ผมยกมือขึ้นโบกเป็นการทักทาย แต่ไม่มีการทักตอบกลับมา สมกับเป็นเด็กเอ๋อของผมจริงๆ เดี๋ยวลงจากเวทีต้องดุกัน
หน่อย ทำเมินผมได้ยังไง
“พี่เหนือ โต๊ะฝากมาให้” ผมรับดอกไม้จากเพื่อนของโต๊ะ ยังดีนะยังมีแก่ใจให้ดอกไม้ ถึงจะไม่ยอมเอามาให้เองก็เถอะ
ผมลงเวทีมาด้วยดอกไม้หอบใหญ่ หนึ่งในนั้นมีของพราวด้วย พราวเอามาให้ผมที่หน้าเวที ผมยิ้มให้พราวก่อนกล่าวขอบคุณ
แต่ดูเหมือนพราวต้องการการแสดงออกที่มากกว่านั้น จึงยังยืนตรงหน้าผมไม่ยอมขยับไปไหน โยกตัวไปตามจังหวะเพลง
ส่งยิ้มหวานมาให้ พยายามสบตากับผมตลอดเวลา รอจนผมร้องจบถึงกลับไปนั่ง
ผมไม่ชอบความรู้สึกคล้ายโดนบังคับแบบนี้ กับบางคนคงต้องพูดให้ชัดเจนกว่าคำปฏิเสธแบบสุภาพ
“อะไรวะ”
“มีอะไร” ผมถามสกายที่พอลงจากเวทีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนบ่นอย่างหัวเสีย
“เจ้าน่ะสิกลับไปแล้ว”
“กลับไปแล้ว? ทั้งกลุ่มเลยเหรอ”
“เออ”
ผมมองกล่องเค้กที่วางอยู่บนโต๊ะ เจ้าของมันหายไปเสียแล้ว
“เดี๋ยวสต๊าฟจะไปฉลองกัน ใครจะไปเจอกันที่ร้านมู้ดแอนด์โทนนะ” ของขวัญชะโงกหน้ามาตะโกนบอกหลังเวที
“กูไป” “กูไป” สกายกับต่อตอบรับไปอีกสองเสียง ผมกำลังจะตอบว่าไปเช่นกันแต่ก็เปลี่ยนใจ
“ขอตัวว่ะมีธุระ”
“เฮ้ยไปด้วยกัน ธุรงธุระอะไรค่อยไปวันหลัง”
“มึงไปกันเถอะ กูติดธุระจริงๆ ไปก่อนนะ” ผมหยิบข้าวของรีบเดินลิ่วออกมาก่อนพวกมันจะโวยวายขึ้นมาอีก
“พี่เหนือ พี่เหนือคะ รอด้วย” เสียงน้องสต๊าฟผู้หญิงเรียกตามหลังผมมา
“ดอกไม้ของพี่ค่ะ” ผมมองข้าวของในมือไม่อยากถือรวมกัน
“พี่ไม่เอา ของเยอะ” ผมพยักหน้าให้เห็นของที่ถืออยู่
“ไม่ได้ค่ะคนให้เสียใจหมด เดี๋ยวหนูหอบตามไปให้”
“ตามใจ” ผมเดินนำไปจนถึงรถ เอาของเข้าไปวางก่อนจะหันมารับดอกไม้จากน้องสต๊าฟ
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขับรถกลับบ้านดีๆนะคะพี่”
“ครับ”
++++++++++++++++++++++++
ผมเคาะประตูห้องที่แวะมาหา ไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดประตู และตามมาด้วยคำที่คุ้นเคย
“...เหี้ย..”
แต่ที่ตั้งตัวไม่ทันก็ตรงเจ้าของห้องร้องเสียงดังแล้วปิดประตูใส่หน้าผมเฉยเลย
เฮ้ย!! ในงานทักแล้วไม่ทักตอบยังไม่เท่าไหร่ นี่ถึงกับปิดประตูใส่หน้ากันเลยเหรอวะ
“โต๊ะ”
เงียบ
“โต๊ะ” ผมเรียกเสียงดังขึ้น
ประตูค่อยๆ แง้มออก ก่อนเจ้าตัวจะก้าวพรวดออกมา แล้วรีบปิดตามหลัง
“พี่เหนือมายังไงครับ”
“พี่มาส่งเพื่อนแถวนี้ เลยแวะเอานี่มาให้โต๊ะ” ผมส่งทรัมไดรฟ์คืนให้โต๊ะ พร้อมกับกล่องเค้กที่ลันฝากมาให้
เรายืนคุยกันอยู่สักพัก แต่โต๊ะไม่มีทีท่าจะเชิญผมเข้าห้อง จนผมต้องทักขึ้นมา สรุปคือโต๊ะบอกว่าอายที่ห้องรก
ผมก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไร
“มีอีกเรื่องที่พี่ติดใจ” โต๊ะมองหน้าผมงงๆ คงเดาไม่ถูกว่าผมจะพูดถึงเรื่องอะไร
“ตกลงจะเปลี่ยนชื่อพี่เป็นเหี้ยให้ได้เลยใช่ไหม คุยเมื่อไหร่เรียกพี่คำนี้ทุกที”
“ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย” ดูโต๊ะทำหน้าครับ เป็นคนผิดแต่ดันทำหน้างอนใส่ผม
“ให้มันจริงเถอะ คราวหน้าเรียกพี่เหี้ยอีกทีโดนดีแน่”
ผมเห็นหน้าโต๊ะที่งอนเป็นตูดเป็ดแล้วอดเอ็นดูมันไม่ได้ เผลอยกมือขึ้นโยกหัวมันเล่น ดีที่มันไม่หลบให้ผมเสียเซลฟ์
“เออจริงสิ งั้นโต๊ะช่วยอะไรพี่อย่าง ถือว่าเป็นการไถ่โทษครั้งนี้ดีไหม”
“ให้ทำอะไรครับ”
“ตามมา”
ผมเดินนำโต๊ะมาจนถึงรถที่จอดอยู่หน้าหอ กดรีโมทเปิดประตูแล้วก้มลงหยิบดอกกุหลาบหอบใหญ่ส่งให้
“เอาไป” โต๊ะรับไปถือไว้ก่อนถามผมด้วยความสงสัย
“นี่..นี่มันอะไรครับ”
“กุหลาบไม่รู้จักเหรอ” ผมยักคิ้วให้โต๊ะ รู้หรอกว่ามันหมายถึงอะไร
“พี่เหนือ!! ใครไม่รู้จักกุหลาบล่ะครับ ผมหมายถึง..หมายถึง..”
“น้องสต๊าฟขนมาใส่รถให้ พี่ขี้เกียจเอากลับบ้าน โต๊ะเอาไปที”
โต๊ะพยายามปฏิเสธแต่ผมไม่ฟัง สุดท้ายผมก็อ้างว่าผมขี้เกียจเอาไปจัดการ โต๊ะต้องทำให้ผมโทษฐานที่ด่าผมหลายครั้ง
โต๊ะถึงยอมรับไป
ผมคุยกับโต๊ะต่ออีกนิดหน่อย ความจริงยังไม่อยากกลับ บอกแล้วว่าผมชอบคุยกับมัน แต่เห็นว่าดึกแล้ว ผมเลยขอตัวกลับ
“โต๊ะ”
“ครับพี่เหนือ”
“กู๊ดไนท์” ผมพูดจบก็ปิดประตูสตาร์ทรถออกไป ได้ยินเสียงโต๊ะลอยตามหลังมา
“กู๊ดไนท์ครับ”
ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงให้กุหลาบกับโต๊ะ ทั้งทีความจริงแค่บอกน้องลันว่ามีกุหลาบอยู่ในรถ น้องสาวผม
คงรีบมาหอบเหมาเอาไปจนหมด
มันคงเหมือนกับที่ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงแยกกับเพื่อนๆ เพียงเพราะต้องการแวะเอาทรัมไดรฟ์กับขนมเค้กมาให้โต๊ะ
และที่หนักกว่าคือ...
ผมมองผ่านกระจกมองหลังไปยังสิ่งที่วางอยู่
ทำไมผมถึงเอาดอกกุหลาบ 10 ดอกที่แวนโก๊ะฝากมาให้กลับบ้าน ดอกไม้ที่ผมไม่เคยชอบเลย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
** พี่เหนือยังไม่รู้ว่าน้องโต๊ะเป็น STALKER นะคะ นึกว่าเป็นแค่คนที่ชื่นชอบดาราอะไรแบบนั้น เพราะโต๊ะโชคดีที่พี่เหนือไม่เคยจับได้จะๆ
นางแอบของนางดี
** สาเหตุที่น้องโต๊ะของเราตกเก้าอี้ที่โรงอาหาร เพราะตกใจที่พี่เหนือหันมาเลยจะหลบแต่ผิดท่าไปหน่อย เลยหงายหลังตึง
**พี่เหนือชอบมองโต๊ะเพราะตลก แต่พี่เหนือคิดว่าโต๊ะเป็นพวกไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบคุย เลยไม่ได้เข้าไปทำความรู้จัก
กลัวโต๊ะจะไม่ชอบใจ
(กลุ่มโต๊ะคุยกันเยอะก็จริง แต่เวลาไปซุ่มดูพี่เหนือจะเงียบๆ กัน เพราะกลัวถูกจับได้ พี่เหนือเลยคิดว่าโต๊ะเป็นเด็กเนิร์ดๆ เงียบๆ)
Darin ♥ FANPAGE
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
